Wat mij betreft hoort dit stuk tot het mooiste gitaarrepertoire dat Harry schreef. Sinds ik het voor het eerst hoorde, in 1982 vanaf elpee, was het helemaal "mijn ding", muzikaal gezien. Dat heeft ook met de klank te maken: een mooie, eenvoudige en tegelijk warme klank op de Spaanse gitaar (die ik hier een beetje mis, en die natuurlijk niet moeilijk in verband te brengen is met het Spaanssprekende onderwerp van dit lied) en een vloeiende melodie die ik bezig was mij al ploeterend op mijn zolderkamertje eigen te maken. Hoewel ik heel veel van Harry's stukken in mijn hart heb gesloten (en 'by heart' heb geleerd omdat ik moeilijk noten lees) steekt dit lied er altijd weer bovenuit qua compositie. Het is serieuzer dan veel andere stukken, veelzijdig qua gitaartechniek, en de emotie staat eigenlijk vooraan te dringen om aandacht, hoewel die zich dan toch laat disciplineren door de vorm. Ik waagde het dit stuk ooit te spelen voor Harry, op een van zijn Pulling the Stringsdagen, en door zijn bemoedigende commentaar kwam ik er pas achter dat er in het middendeel een overgang was van majeur naar mineur (hier op pakweg 1:20) die de tragiek van het thema benadrukt. Laat dat zo zijn, ik beschouw het stuk op zich niet als neerslachtig of 'mineur'. Integendeel. Het stuk combineert voor mij schoonheid en onverzettelijkheid; beide positieve waarden. En wie iets over Victor Jara weet, weet dat onverzettelijkheid zijn testament moet zijn. Voor mij is dit het verhaal van Jara *zonder* de junta, of hooguit zijn *trotse reactie* op de junta. (Nu even muzikaal moeilijk doen, sorry hoor.) Van de niet te missen oproep tot de luisteraar in die mooie frase die begin en eind kenmerkt (met de echo er in) via melodielijnen vanaf 0:15 die alterneren in de hoge en lage snaren, met de voor mij weerga-, ritmeloze lijn vanaf 0:47 die in de hoger gelegen herhaling zijn ritme weervindt; de hammer-on passage op 0:56 die mij een paar grijze haren bezorgde; dan die wonderlijke akkoorden in een hoge ligging (op 1:04) waarvan je je afvraagt: hoe kómt die man er op? via een stukje contrapunt dat in de barok niet misstaan had (vanaf 1:25) waarna de oorspronkelijke melodie/harmonie zichzelf vanaf 1:42 terugvindt. De rest is een gedeeltelijke herhaling van al dit zaligs. Hoor je mij niet over klagen, integendeel. Het enige dat ik betreur in deze opname is dat Harry VEEL te snel over al dit moois heen fietst, en met de verkeerde gitaar. Een te vlot tempo, met daardoor te weinig werk van al zijn eigen muzikale inventiviteiten die hij juist moet uitvergroten omdat ze zo fraai zijn. Met een op zich mooie, maar hier niet passende gitaar (okee, de opname werkt ook niet mee) die de klankeffecten niet tonen kan, omdat staal nu eenmaal geen nylon is. Harry, speel dit, een van je mooiste stukken EVER, nog eens voor ons met de aandacht (en met de gitaar) die het stuk toekomt! En o ja, als we dan toch bezig zijn :-), ik wil je graag 'Stoet der vermisten' ook nog eens horen spelen als solo-stuk met alles erop en eraan. Vergeet toch dat tempo; het 'juiste' tempo volgt vanzelf, vrij natuurlijk, vanuit de juiste muzikale vertolking.
Harry is een top componist voor de gitaar.
Wat mij betreft hoort dit stuk tot het mooiste gitaarrepertoire dat Harry schreef. Sinds ik het voor het eerst hoorde, in 1982 vanaf elpee, was het helemaal "mijn ding", muzikaal gezien. Dat heeft ook met de klank te maken: een mooie, eenvoudige en tegelijk warme klank op de Spaanse gitaar (die ik hier een beetje mis, en die natuurlijk niet moeilijk in verband te brengen is met het Spaanssprekende onderwerp van dit lied) en een vloeiende melodie die ik bezig was mij al ploeterend op mijn zolderkamertje eigen te maken. Hoewel ik heel veel van Harry's stukken in mijn hart heb gesloten (en 'by heart' heb geleerd omdat ik moeilijk noten lees) steekt dit lied er altijd weer bovenuit qua compositie. Het is serieuzer dan veel andere stukken, veelzijdig qua gitaartechniek, en de emotie staat eigenlijk vooraan te dringen om aandacht, hoewel die zich dan toch laat disciplineren door de vorm.
Ik waagde het dit stuk ooit te spelen voor Harry, op een van zijn Pulling the Stringsdagen, en door zijn bemoedigende commentaar kwam ik er pas achter dat er in het middendeel een overgang was van majeur naar mineur (hier op pakweg 1:20) die de tragiek van het thema benadrukt. Laat dat zo zijn, ik beschouw het stuk op zich niet als neerslachtig of 'mineur'. Integendeel. Het stuk combineert voor mij schoonheid en onverzettelijkheid; beide positieve waarden. En wie iets over Victor Jara weet, weet dat onverzettelijkheid zijn testament moet zijn. Voor mij is dit het verhaal van Jara *zonder* de junta, of hooguit zijn *trotse reactie* op de junta.
(Nu even muzikaal moeilijk doen, sorry hoor.) Van de niet te missen oproep tot de luisteraar in die mooie frase die begin en eind kenmerkt (met de echo er in) via melodielijnen vanaf 0:15 die alterneren in de hoge en lage snaren, met de voor mij weerga-, ritmeloze lijn vanaf 0:47 die in de hoger gelegen herhaling zijn ritme weervindt; de hammer-on passage op 0:56 die mij een paar grijze haren bezorgde; dan die wonderlijke akkoorden in een hoge ligging (op 1:04) waarvan je je afvraagt: hoe kómt die man er op? via een stukje contrapunt dat in de barok niet misstaan had (vanaf 1:25) waarna de oorspronkelijke melodie/harmonie zichzelf vanaf 1:42 terugvindt. De rest is een gedeeltelijke herhaling van al dit zaligs. Hoor je mij niet over klagen, integendeel.
Het enige dat ik betreur in deze opname is dat Harry VEEL te snel over al dit moois heen fietst, en met de verkeerde gitaar. Een te vlot tempo, met daardoor te weinig werk van al zijn eigen muzikale inventiviteiten die hij juist moet uitvergroten omdat ze zo fraai zijn. Met een op zich mooie, maar hier niet passende gitaar (okee, de opname werkt ook niet mee) die de klankeffecten niet tonen kan, omdat staal nu eenmaal geen nylon is.
Harry, speel dit, een van je mooiste stukken EVER, nog eens voor ons met de aandacht (en met de gitaar) die het stuk toekomt! En o ja, als we dan toch bezig zijn :-), ik wil je graag 'Stoet der vermisten' ook nog eens horen spelen als solo-stuk met alles erop en eraan. Vergeet toch dat tempo; het 'juiste' tempo volgt vanzelf, vrij natuurlijk, vanuit de juiste muzikale vertolking.
ik hoorde het 1ste keer op 4 mei dodenherdenking erg passend.