Στο 1:23:22 ο κος Γεωργουσόπουλος χρησιμοποιεί τη λέξη «παρεστιγμένο» με την κυριολεκτική της σημασία (παραστίζω = σημαδεύω πλάγια) για να εννοήσει την ιδιότυπη θεατρική ερμηνεία που έχει ανάγκη το απόσπασμα από τις «Χοηφόρους» του Αισχύλου, όπου ο Ορέστης υποτίθεται πως παριστάνει φωνητικά έναν Δαυλιέα απ' τη Φωκίδα (στ. 650-703). Στη μουσική όμως ο όρος «παρεστιγμένο» χρησιμοποιείται με πολύ συγκεκριμένο τρόπο (και δεν σημαίνει, βέβαια, «φάλτσο»): παρεστιγμένη είναι μια ρυθμική αξία όταν φέρει δίπλα στην καταγραφή της «στίγμα» (άρα «σημαδεύεται πλάγια»), το οποίο αυξάνει τη διάρκειά της κατά το ήμισυ.
Σχετικά με το 1:01:33: Για την ακρίβεια, ως «ξολοθρεμό νου» είχε αποδώσει την άτη ο Ι. Γρυπάρης στον στίχο «ἄτᾳ δ᾽ ἀπάταν μεταγνούς» (στ. 110-11) κι όχι ως «τύφλα» («για να πλερώσει με ξολοθρεμό νου τη θεοβλάβεια και την απάτη»).
Στο 58:37 ο κος Γεωργουσόπουλος παραθέτει ως συνήθως ελεύθερα, διανθίζοντας όμως τη γλαφυρή του αφήγηση με στοιχεία που δεν απαντούν στις πηγές: Στο έργο του «Βίοι Παράλληλοι» (Νικίας, 29) ο Πλούταρχος γράφει πως οι ηττημένοι Αθηναίοι που σώθηκαν και επέστρεψαν στην Αθήνα ευγνωμονούσαν τον Ευριπίδη διηγούμενοι, άλλοι πως τους είχε χαριστεί η ελευθερία κι άλλοι πως τους είχε δοθεί τροφή και νερό επειδή τραγουδούσαν στους Σικελούς μέλη του τραγωδού - όχι ότι «τα βράδια, με αλυσίδες στα πόδια, πέφταν στα πρανή, τους έπιανε η μελαγχολία για την πατρίδα και τραγουδούσαν χορικά του Ευριπίδη». Αυτά, για την Ιστορία. Πράγμα που δεν αποδυναμώνει φυσικά το παράδειγμα του κου Γεωργουσόπουλου για το πώς «η γλώσσα κυρώνει τη μεγάλη ποίηση». Και παραμένει αξιοθαύμαστο το ότι οι Αθηναίοι οπλίτες κουβαλούσαν στη μνήμη τους ως τη Σικελία τα χορικά του Ευριπίδη.
Από το 1:09:18 και εξής, πάλι τον απατά η μνήμη του τον κο Γεωργουσόπουλο: Κατ' αρχάς, ο Σάχης δεν ανέθεσε το Φεστιβάλ Τεχνών του Σιράζ στον Peter Brook. O Μπρουκ παρουσίασε στο φεστιβάλ του 1971 το έργο του «Orghast», και μάλιστα στα ερείπια της Περσέπολης και στη νεκρόπολη Naqsh-e Rostam και όχι σε ρωμαϊκό θέατρο (αμφιβάλλω αν υπάρχουν τέτοια στο Ιράν). Την ίδια χρονιά παρουσίασε εκεί και ο Γιάννης Ξενάκης το «Πολύτοπο της Περσέπολης» - και όχι την «Ορέστεια». Τέλος, είναι ενδιαφέρον το ότι, παρ' όλο που ο Μπρουκ είπε στον κο Γεωργουσόπουλο το 1975 ότι θεωρούσε το Σιιτικό δράμα Ταζιγιέ (Ta'zieh) που είχε παρακολουθήσει ιερό θέατρο και γι' αυτό δεν καταλάβαινε τίποτε από τον «Προμηθέα», το έργο του «Orghast» του 1971 ήταν βασισμένο πάνω στον μύθο του Προμηθέα...
Ευχαριστώ
Στο 1:23:22 ο κος Γεωργουσόπουλος χρησιμοποιεί τη λέξη «παρεστιγμένο» με την κυριολεκτική της σημασία (παραστίζω = σημαδεύω πλάγια) για να εννοήσει την ιδιότυπη θεατρική ερμηνεία που έχει ανάγκη το απόσπασμα από τις «Χοηφόρους» του Αισχύλου, όπου ο Ορέστης υποτίθεται πως παριστάνει φωνητικά έναν Δαυλιέα απ' τη Φωκίδα (στ. 650-703). Στη μουσική όμως ο όρος «παρεστιγμένο» χρησιμοποιείται με πολύ συγκεκριμένο τρόπο (και δεν σημαίνει, βέβαια, «φάλτσο»): παρεστιγμένη είναι μια ρυθμική αξία όταν φέρει δίπλα στην καταγραφή της «στίγμα» (άρα «σημαδεύεται πλάγια»), το οποίο αυξάνει τη διάρκειά της κατά το ήμισυ.
Σχετικά με το 1:01:33: Για την ακρίβεια, ως «ξολοθρεμό νου» είχε αποδώσει την άτη ο Ι. Γρυπάρης στον στίχο «ἄτᾳ δ᾽ ἀπάταν μεταγνούς» (στ. 110-11) κι όχι ως «τύφλα» («για να πλερώσει με ξολοθρεμό νου τη θεοβλάβεια και την απάτη»).
Στο 58:37 ο κος Γεωργουσόπουλος παραθέτει ως συνήθως ελεύθερα, διανθίζοντας όμως τη γλαφυρή του αφήγηση με στοιχεία που δεν απαντούν στις πηγές: Στο έργο του «Βίοι Παράλληλοι» (Νικίας, 29) ο Πλούταρχος γράφει πως οι ηττημένοι Αθηναίοι που σώθηκαν και επέστρεψαν στην Αθήνα ευγνωμονούσαν τον Ευριπίδη διηγούμενοι, άλλοι πως τους είχε χαριστεί η ελευθερία κι άλλοι πως τους είχε δοθεί τροφή και νερό επειδή τραγουδούσαν στους Σικελούς μέλη του τραγωδού - όχι ότι «τα βράδια, με αλυσίδες στα πόδια, πέφταν στα πρανή, τους έπιανε η μελαγχολία για την πατρίδα και τραγουδούσαν χορικά του Ευριπίδη». Αυτά, για την Ιστορία. Πράγμα που δεν αποδυναμώνει φυσικά το παράδειγμα του κου Γεωργουσόπουλου για το πώς «η γλώσσα κυρώνει τη μεγάλη ποίηση». Και παραμένει αξιοθαύμαστο το ότι οι Αθηναίοι οπλίτες κουβαλούσαν στη μνήμη τους ως τη Σικελία τα χορικά του Ευριπίδη.
Από το 1:09:18 και εξής, πάλι τον απατά η μνήμη του τον κο Γεωργουσόπουλο: Κατ' αρχάς, ο Σάχης δεν ανέθεσε το Φεστιβάλ Τεχνών του Σιράζ στον Peter Brook. O Μπρουκ παρουσίασε στο φεστιβάλ του 1971 το έργο του «Orghast», και μάλιστα στα ερείπια της Περσέπολης και στη νεκρόπολη Naqsh-e Rostam και όχι σε ρωμαϊκό θέατρο (αμφιβάλλω αν υπάρχουν τέτοια στο Ιράν). Την ίδια χρονιά παρουσίασε εκεί και ο Γιάννης Ξενάκης το «Πολύτοπο της Περσέπολης» - και όχι την «Ορέστεια». Τέλος, είναι ενδιαφέρον το ότι, παρ' όλο που ο Μπρουκ είπε στον κο Γεωργουσόπουλο το 1975 ότι θεωρούσε το Σιιτικό δράμα Ταζιγιέ (Ta'zieh) που είχε παρακολουθήσει ιερό θέατρο και γι' αυτό δεν καταλάβαινε τίποτε από τον «Προμηθέα», το έργο του «Orghast» του 1971 ήταν βασισμένο πάνω στον μύθο του Προμηθέα...
ΕΥ ΑΕΙ.....