FUENTES: Arce Martínez, Javier. Bárbaros y romanos en Hispania:(400-507 A.D.). Marcial Pons Historia, 2013. Arce Martínez, Javier. Esperando a los árabes: Los visigodos en Hispania (507-711). Marcial Pons Historia, 2013. Barroso Cabrera, Rafael, Jorge Morín de Pablos, y Isabel Mª Sánchez Ramos. Thevdemirvs dvx el último godo. el Ducado de Aurariola y el final del Reino visigodo de Toledo. Audema, 2018. Barroso Cabrera, Rafael, Jorge Morín de Pablos, y Isabel Mª Sánchez Ramos. Gallaecia Gothica: de la conspiración del Dux Argimundus (589/590 dC) a la integración en el Reino visigodo de Toledo. Audema, 2015. C. Díaz Martínez, Pablo. El reino suevo (411-585). Akal, 2011. Castillo Lozano, José Ángel. "Dinámicas y categorías de poder en la caída del reino suevo. Reyes y tiranos en la Gallaecia del s. VI d. C." Antigüedad y Cristianismo 40 (2023): 1-19. de Diego Núñez, Miguel Ángel, y María Belén Béjar Trancón. "Reseña histórica del Reino Suevo." Anuario del Instituto de Estudios Zamoranos Florián de Ocampo 9 (1992): 597-615. Fernández Calo, Martín. "Plinio, o Parroquial Suevo, ea evolución estrutural do poder local galaico na Antigüidade." Gallaecia: revista de arqueoloxía e antigüidade 34 (2015): 175-207. Gómez Aragonés, Daniel. Bárbaros en Hispania: suevos, vándalos y alanos en la lucha contra Roma. La esfera de los libros, 2018. Halsall, Guy. Barbarian migrations and the Roman West, 376-568. Cambridge University Press, 2007. López Quiroga, Jorge, coordinador. In tempore Sueborum. El tiempo de los suevos en la Gallaecia (411-585). Diputación Provincial de Ourense, 2018. Loring, María Isabel, et al. La Hispania tardorromana y visigoda. Siglos V-VIII. Síntesis, 2007. Padín Portela, Bruno. "El antagonista imprescindible: la construcción de la identidad nacional en la historiografía." Historiografías: revista de historia y teoría 16 (2018): 10-35. Poveda Arias, Pablo. "Conquista e integración de la Gallaecia en el reino visigodo." Lucentum 41 (2022): 283-299. Sayas Abengochea, Juan José y Manuel Abad Varela. Historia Antigua de la Península Ibérica II. Época tardoimperial y visigoda. Editorial UNED, 2013. Soto Chica, José. Los visigodos. Hijos de un dios furioso. Desperta Ferro Ediciones, 2020. 🔔 SUSCRÍBETE y dale a la campanita 🔔También puedes convertirte en miembro UA-cam 🙏 APÓYAME EN PATREON: patreon.com/lahistoriaespana 🛒 Página web y tienda: lahistoriaespana.com 💬 DISCORD: discord.gg/ttJSSVeEkv 🤳 TikTok: tiktok.com/@lahistoriaespana 🐦 X/Twitter: twitter.com/HISTORIAxESPANA 📷 Instagram: instagram.com/lahistoriaespana 📱 Facebook: facebook.com/lahistoriaespana
Estupendo video, enhorabuena. Y muy bien documentado: me resultó sorprendente leer sobre la creación de terrazas de cultivo en esos tiempos, que tú aportas como imagen 👏👏👏
20:22 El obispo San Martín de Dumio (en portugués, Martinho de Dume) fue el gran responsable por que en portugués los días de la semana no hagan referencia a dioses paganos (lunes, martes, miércoles, jueves, viernes), reemplazándolos por referencias numéricas neutras (segunda-feira, terça-feira, quarta-feira, quinta-feira, sexta-feira).
La cornisa cantábrica es más pobre en lo que se refiere a areas de cultivo y fertilidad agrícola comparado con el valle del Ebro, valle Guadalquivir o la huerta valenciana. No es es casualidad que estas zonas han sido las zonas mas pobladas en tiempos prerromanos, romanos, visigodos y musulmanes.
¿que la Gallaecia no tenia demasiados recursos de valor, dices?...obvio. Por eso todos querían invadirla y dominarla. ¡¡porque "eran pobres" en recursos.¡¡¡ Lógica pura.🤣🤣🤣 Aun hoy queda oro y minerales valiosos...para cuanto mas hace 1500 años...
En México, evidentemente no se habla nada del reino Suevo, que suena lógico, aunque muy triste. Es interesantísimo y lo que me fascina de tu canal es el detalle con que te detienes a analizar justo los procesos; así se puede dimensionar o intentar, la relevancia de factores, justo como los “números” de efectivos suevos. Vaya curiosa anécdota de la lepra del hijo de Carriarico… hasta yo le hubiera intentado con las reliquias. Gracias, que ahora mi horizonte se ha abierto un poquito más 👏🏼👏🏼👏🏼👏🏼
@@rexchiliae Os suevos, instauran o primeiro reino medieval de Europa, o “Reino de Galicia”, o primeiro Estado de Europa. Na noite do 31 de decembro do ano 406, os “pobos bárbaros” cruzaron a fronteira romana (o limes renano-danubiano), iniciando un periplo que lles levaría a asentarse en diferentes provincias do Imperio occidental. Un destes pobos, os suevos, acabou asentándose en 411 na antiga provincia da Gallaecia, tras un pacto entre o seu rei Hermerico e o emperador Honorius. Os suevos configuraron así o primeiro reino medieval de Europa, que se prolongaría até o 585. Son 180 anos que os historiadores españois tentan agochar. A historia do reino de Galicia, constituído cun pacto entre os suevos e o Imperio Romano, que foi o primeiro paso da disolución do poder romano en Europa occidental. A do reino suevo de Galicia é unha historia ignorada na maioría das historias feitas polos historiadores españois, valorada como apéndice no mellor dos casos, ou como mero comparsa nas do reino visigodo, o primeiro reino germánico de Occidente foi sempre obxecto de malos tratos. En mans de historiadores non profesionais ou non sempre respectuosos coa crítica histórica. Ista é a lista dos reis de Galicia: Hermerico en latín, Hermericus (409-438) É o primeiro rei. Funda o reino antes da caída do imperio romano. Acuñou moeda propia. Requila (438-448). Chegan as súas conquistas até Mérida. Subiu ao trono en 438, asociado ao poder polo seu pai Hermerico, enfermo, para asegurar a sucesión. Cando este morreu en 441 converteuse en único rei dos suevos. Requiario (448-456) A súa alianza inicial cos visigodos, para fortalecer a súa posición, abriu as portas á influencia goda no reino, que se acrecentou ao casar Requiario coa filla do rei visigodo Teodorico I e a súa renuncia á relixión pagá, abrazando o catolicismo. Requiario era o primeiro rei católico dun reino germánico xurdido das invasións do século V. Foi o primeiro rei europeo cristián en acuñar moeda co seu propio nome, son silicuas, moedas de prata que seguen o modelo romano, pero coa lenda IVSSV RECHIARI REGES. Maldrás (456-459). Divídese o Reino de Galicia. Gobernou Galicia tras asasinar a Agiulfo e a morte de Frantán. Durante o seu curto reinado producíronse fortes conflitos sociais entre os nativos galaicos e os dirixentes germánicos. Morreu asasinado en 459, sucedéndolle o seu fillo Remismundo. O texto do cronista contemporáneo Hidacio parece significar que a poboación sueva tomou parte na elección de Maldras. Desde logo interviñeron na divisón do reino en 457, cando parte deles rexeitaron aceptarlle como gobernante, elixindo a Frantán. Os dous reis suevos actuaron de forma independente, e á a morte de Frantán, os seus seguidores foron gobernados por Requimundo, aínda que os estudiosos discuten si ambas as partes foron reunificadas Frantanes ou Frantán (459-459). Gobernou o norte de Galicia tras a morte de Agiulfo a mans de Maldras. Á luz da evidencia da monarquía dinástica sueva, a división entre Maldras e Frantán tomouse como indicativa de que o pobo tiña algún papel na elección do rei, ao final dunha liñaxe. Frumario (460-464). Foi un caudillo galego-suevo que sucedeu a Maldras, o cal fora asasinado, como xefe dun grupo que atacou Lusitania. Probablemente competiu con Requimundo en Galicia, polo trono, até a súa morte. En 460, pola actuación dos nobres romanos, Ospinio e Ascanius, o exército visigodo acosou a Frumario, causando a súa retirada. Máis tarde, o mesmo ano, Frumario arrasou a cidade de Aquae Flaviae (designación da cidade romana, actual cidade de Chaves) coa complicidade dos romanos. Capturou ao bispo e cronista Hidacio, manténdolle prisioneiro durante tres meses, a pesar das peticións de Ospinio e Ascanio. Remismundo (464-500). Convértese ao priscilianismo / arrianismo. Accedeu ao trono tras a morte do seu pai, o rei Maldras. Destronado por Frumario, loitou contra este e contra Requimundo até 463, ano no que recuperou a súa coroa. casou cunha visigoda e pasou a ser fillo de armas de Teodorico II. Converteuse ao arrianismo en 465. En 467 (tras o asasinato de Teodorico II a mans do seu irmán Eurico) saquea Conímbriga. Ocupa Lisboa en 468, dominando así Coimbra e Egitania. Segundo Isidoro de Sevilla, Remismundo era fillo de Maldras. A súa carreira empezou como embaixador entre Galicia e Galia, viaxe que realizou varias veces. Despois dun interregno duns catro anos (460-464), durante o que os suevos que recoñeceran a Maldras como rei seguiron a Frumario, e os que recoñeceran a Frantán, seguiron a Requimundo, mentres ambos loitaban polo trono, Remismundo volveu dunha das súas embaixadas, logrando ser recoñecido como rei do reino suevo unificado. Isto ocorreu tras a morte de Frumario. Tras a súa morte comeza no reino suevo un período escuro Teodomundo (500-550). Reina no denominado Período escuro Carriarico (550-558). Co inicio do seu reinado termina o denominado período escuro. De acordo co relato que fai Gregorio de Tours, na súa Historia Francorum, escrita entre 573 e 579), a lepra era unha enfermidade común en Galicia durante o século VI, e o fillo do rei resultou afectado dela. Os suevos eran entón arrianos, pero Carriarico ouvindo falar de Martín de Tours, prometeu aceptar as crenzas do santo, se o seu fillo se curaba. Mandou traer algunhas reliquias do santo desde Tours, e o seu fillo curouse, polo que o rei e todo o seu reino convertéronse ao catolicismo en 550. Carriarico introduciu o culto a Martín de Tours en Galicia (San Martiño), e nomeoulle beatus patronus. Morreu non máis tarde do 1 de maio de 559, nin antes do 2 de maio de 558. Gregorio de Tours xa fala do “Regnum Galliciae”. Ariamiro (558 - 561) Durante o seu reinado celebrouse o primeiro concilio de Braga que reorganizou a Igrexa católica do reino tras a conversión dos suevos ao catolicismo, abandonando así o cristianismo arriano. Á súa morte sucedeulle Teodomiro. Capital en Ourense Teodomiro (559-570). Capital en Ourense. Teodomiro foi proposto como o primeiro monarca suevo cristián ortodoxo, e o que trouxo a conversión do pobo suevo desde o arrianismo, con axuda do misioneiro Martín de Braga. Miro (570-583). Durante o seu reinado convocou o segundo concilio de Braga (572). Ese mesmo ano atacou a astures e cántabros en terras que noutros tempos pertenceran á provincia Gallaecia. Esta campaña foi usada polo rei visigodo Leovigildo como pretexto para comezar unha guerra entre ambos os reinos entre 572 e 574. Leovigildo, tras reunir un exército atacou os asentamentos suevos no val do Douro, expulsándoos ao norte do río e fundou Vila Gothorum (actual Toro). Tras iso os visigodos atacaron e venceron aos cántabros. A dominación de Toro e Astorga abriulle as portas á invasión do reino suevo, que levou a cabo en 575. Tras perder Ourense e todo o sueste e verse atacado no Porto e Braga, Miro pacta a paz con Leovigildo a cambio de someterse a el, pero, cando Hermenegildo (fillo católico de Leovigildo) rebelouse contra o arrianismo do seu pai, Miro (tamén católico) apoioulle. En 583 atacou Sevilla pero soubo que Hermenegildo estaba prisioneiro, e a súa rebelión abortada, o que lle obrigou a pactar novamente a paz pouco antes de morrer. Eborico (583-584). Viuse obrigado a recoñecer aos visigodos como superiores, o que provocou a sublevación da aristocracia e o destronamiento do monarca. Foi confinado nun mosteiro por Andeca, o cal casou pola forza coa viúva de Miro, e nai de Eborico, e proclamouse rei. Andeca ou Audeca (584-585). Andeca representou o descontento dos nobres suevos co sometemento aos visigodos. Tras a morte do seu pai, o rei Miro en 583, o rei Eborico chegara a un acordo de paz con Leovigildo nunhas condicións que a nobreza sueva non puido aceptar. En 584 levantouse Andeca contra o rei Eborico, destronándoo e obrigándolle a profesar a vida monástica e, tras casar pola forza coa súa nai, proclamouse rei. O rei visigodo Leovigildo usou o conflito dinástico como escusa para intervir novamente no reino suevo, en 585. De acordo con Xoán de Biclaro, «Leovigildo devastó Galicia, privou ao rei Audeca do seu cargo, e apoderouse do territorio suevo, do seu tesouro e das súas xentes. Converteu a Galicia nunha provincia dos godos».” Xoán continúa dicindo que «tonsuró a Audeca e dignificoulle coa honra do sacerdocio, despois de ostentar a realeza» O deposto usurpador foi confinado na cidade de Beia. Para Isidoro de Sevilla, esta deposición significou o fin do reino suevo. Malarico. Considerado o último rei do linaxe suevo dono Reino de Galicia. Tras a deposición do rei Andeca do trono dos suevos (ano 585), xurdiu como pretendente ao trono. Dicía ser da familia do rei Miro. Foi derrotado e capturado polas tropas do rei visigodo Leovigildo en 586. Con este último intento acabou toda resistencia sueva. A partir dese momento Gallaecia sería gobernada por un dux visigodo aínda que se mantivo en vigor a lei sueva e outras características propias do reino de Galicia. Agardo que lle gostase ista información.
Os suevos, instauran o primeiro reino medieval de Europa, o “Reino de Galicia”, o primeiro Estado de Europa. Na noite do 31 de decembro do ano 406, os “pobos bárbaros” cruzaron a fronteira romana (o limes renano-danubiano), iniciando un periplo que lles levaría a asentarse en diferentes provincias do Imperio occidental. Un destes pobos, os suevos, acabou asentándose en 411 na antiga provincia da Gallaecia, tras un pacto entre o seu rei Hermerico e o emperador Honorius. Os suevos configuraron así o primeiro reino medieval de Europa, que se prolongaría até o 585. Son 180 anos que os historiadores españois tentan agochar. A historia do reino de Galicia, constituído cun pacto entre os suevos e o Imperio Romano, que foi o primeiro paso da disolución do poder romano en Europa occidental. A do reino suevo de Galicia é unha historia ignorada na maioría das historias feitas polos historiadores españois, valorada como apéndice no mellor dos casos, ou como mero comparsa nas do reino visigodo, o primeiro reino germánico de Occidente foi sempre obxecto de malos tratos. En mans de historiadores non profesionais ou non sempre respectuosos coa crítica histórica. Ista é a lista dos reis de Galicia: Hermerico en latín, Hermericus (409-438) É o primeiro rei. Funda o reino antes da caída do imperio romano. Acuñou moeda propia. Requila (438-448). Chegan as súas conquistas até Mérida. Subiu ao trono en 438, asociado ao poder polo seu pai Hermerico, enfermo, para asegurar a sucesión. Cando este morreu en 441 converteuse en único rei dos suevos. Requiario (448-456) A súa alianza inicial cos visigodos, para fortalecer a súa posición, abriu as portas á influencia goda no reino, que se acrecentou ao casar Requiario coa filla do rei visigodo Teodorico I e a súa renuncia á relixión pagá, abrazando o catolicismo. Requiario era o primeiro rei católico dun reino germánico xurdido das invasións do século V. Foi o primeiro rei europeo cristián en acuñar moeda co seu propio nome, son silicuas, moedas de prata que seguen o modelo romano, pero coa lenda IVSSV RECHIARI REGES. Maldrás (456-459). Divídese o Reino de Galicia. Gobernou Galicia tras asasinar a Agiulfo e a morte de Frantán. Durante o seu curto reinado producíronse fortes conflitos sociais entre os nativos galaicos e os dirixentes germánicos. Morreu asasinado en 459, sucedéndolle o seu fillo Remismundo. O texto do cronista contemporáneo Hidacio parece significar que a poboación sueva tomou parte na elección de Maldras. Desde logo interviñeron na divisón do reino en 457, cando parte deles rexeitaron aceptarlle como gobernante, elixindo a Frantán. Os dous reis suevos actuaron de forma independente, e á a morte de Frantán, os seus seguidores foron gobernados por Requimundo, aínda que os estudiosos discuten si ambas as partes foron reunificadas Frantanes ou Frantán (459-459). Gobernou o norte de Galicia tras a morte de Agiulfo a mans de Maldras. Á luz da evidencia da monarquía dinástica sueva, a división entre Maldras e Frantán tomouse como indicativa de que o pobo tiña algún papel na elección do rei, ao final dunha liñaxe. Frumario (460-464). Foi un caudillo galego-suevo que sucedeu a Maldras, o cal fora asasinado, como xefe dun grupo que atacou Lusitania. Probablemente competiu con Requimundo en Galicia, polo trono, até a súa morte. En 460, pola actuación dos nobres romanos, Ospinio e Ascanius, o exército visigodo acosou a Frumario, causando a súa retirada. Máis tarde, o mesmo ano, Frumario arrasou a cidade de Aquae Flaviae (designación da cidade romana, actual cidade de Chaves) coa complicidade dos romanos. Capturou ao bispo e cronista Hidacio, manténdolle prisioneiro durante tres meses, a pesar das peticións de Ospinio e Ascanio. Remismundo (464-500). Convértese ao priscilianismo / arrianismo. Accedeu ao trono tras a morte do seu pai, o rei Maldras. Destronado por Frumario, loitou contra este e contra Requimundo até 463, ano no que recuperou a súa coroa. casou cunha visigoda e pasou a ser fillo de armas de Teodorico II. Converteuse ao arrianismo en 465. En 467 (tras o asasinato de Teodorico II a mans do seu irmán Eurico) saquea Conímbriga. Ocupa Lisboa en 468, dominando así Coimbra e Egitania. Segundo Isidoro de Sevilla, Remismundo era fillo de Maldras. A súa carreira empezou como embaixador entre Galicia e Galia, viaxe que realizou varias veces. Despois dun interregno duns catro anos (460-464), durante o que os suevos que recoñeceran a Maldras como rei seguiron a Frumario, e os que recoñeceran a Frantán, seguiron a Requimundo, mentres ambos loitaban polo trono, Remismundo volveu dunha das súas embaixadas, logrando ser recoñecido como rei do reino suevo unificado. Isto ocorreu tras a morte de Frumario. Tras a súa morte comeza no reino suevo un período escuro Teodomundo (500-550). Reina no denominado Período escuro Carriarico (550-558). Co inicio do seu reinado termina o denominado período escuro. De acordo co relato que fai Gregorio de Tours, na súa Historia Francorum, escrita entre 573 e 579), a lepra era unha enfermidade común en Galicia durante o século VI, e o fillo do rei resultou afectado dela. Os suevos eran entón arrianos, pero Carriarico ouvindo falar de Martín de Tours, prometeu aceptar as crenzas do santo, se o seu fillo se curaba. Mandou traer algunhas reliquias do santo desde Tours, e o seu fillo curouse, polo que o rei e todo o seu reino convertéronse ao catolicismo en 550. Carriarico introduciu o culto a Martín de Tours en Galicia (San Martiño), e nomeoulle beatus patronus. Morreu non máis tarde do 1 de maio de 559, nin antes do 2 de maio de 558. Gregorio de Tours xa fala do “Regnum Galliciae”. Ariamiro (558 - 561) Durante o seu reinado celebrouse o primeiro concilio de Braga que reorganizou a Igrexa católica do reino tras a conversión dos suevos ao catolicismo, abandonando así o cristianismo arriano. Á súa morte sucedeulle Teodomiro. Capital en Ourense Teodomiro (559-570). Capital en Ourense. Teodomiro foi proposto como o primeiro monarca suevo cristián ortodoxo, e o que trouxo a conversión do pobo suevo desde o arrianismo, con axuda do misioneiro Martín de Braga. Miro (570-583). Durante o seu reinado convocou o segundo concilio de Braga (572). Ese mesmo ano atacou a astures e cántabros en terras que noutros tempos pertenceran á provincia Gallaecia. Esta campaña foi usada polo rei visigodo Leovigildo como pretexto para comezar unha guerra entre ambos os reinos entre 572 e 574. Leovigildo, tras reunir un exército atacou os asentamentos suevos no val do Douro, expulsándoos ao norte do río e fundou Vila Gothorum (actual Toro). Tras iso os visigodos atacaron e venceron aos cántabros. A dominación de Toro e Astorga abriulle as portas á invasión do reino suevo, que levou a cabo en 575. Tras perder Ourense e todo o sueste e verse atacado no Porto e Braga, Miro pacta a paz con Leovigildo a cambio de someterse a el, pero, cando Hermenegildo (fillo católico de Leovigildo) rebelouse contra o arrianismo do seu pai, Miro (tamén católico) apoioulle. En 583 atacou Sevilla pero soubo que Hermenegildo estaba prisioneiro, e a súa rebelión abortada, o que lle obrigou a pactar novamente a paz pouco antes de morrer. Eborico (583-584). Viuse obrigado a recoñecer aos visigodos como superiores, o que provocou a sublevación da aristocracia e o destronamiento do monarca. Foi confinado nun mosteiro por Andeca, o cal casou pola forza coa viúva de Miro, e nai de Eborico, e proclamouse rei. Andeca ou Audeca (584-585). Andeca representou o descontento dos nobres suevos co sometemento aos visigodos. Tras a morte do seu pai, o rei Miro en 583, o rei Eborico chegara a un acordo de paz con Leovigildo nunhas condicións que a nobreza sueva non puido aceptar. En 584 levantouse Andeca contra o rei Eborico, destronándoo e obrigándolle a profesar a vida monástica e, tras casar pola forza coa súa nai, proclamouse rei. O rei visigodo Leovigildo usou o conflito dinástico como escusa para intervir novamente no reino suevo, en 585. De acordo con Xoán de Biclaro, «Leovigildo devastó Galicia, privou ao rei Audeca do seu cargo, e apoderouse do territorio suevo, do seu tesouro e das súas xentes. Converteu a Galicia nunha provincia dos godos».” Xoán continúa dicindo que «tonsuró a Audeca e dignificoulle coa honra do sacerdocio, despois de ostentar a realeza» O deposto usurpador foi confinado na cidade de Beia. Para Isidoro de Sevilla, esta deposición significou o fin do reino suevo. Malarico. Considerado o último rei do linaxe suevo dono Reino de Galicia. Tras a deposición do rei Andeca do trono dos suevos (ano 585), xurdiu como pretendente ao trono. Dicía ser da familia do rei Miro. Foi derrotado e capturado polas tropas do rei visigodo Leovigildo en 586. Con este último intento acabou toda resistencia sueva. A partir dese momento Gallaecia sería gobernada por un dux visigodo aínda que se mantivo en vigor a lei sueva e outras características propias do reino de Galicia. Agardo que lle gostase ista información.
Al ser integrado el reino suevo en Hispania godorromana, los suevos se concenrran en la Galicia actual, hay muchos toponimos concentrados en comarcad de Lugi, Ourense, A Coruña y Pontevedra maritima y en torno a Braga en Portugal
En mi desconocimiento echo en falta el motivo que se me antoja más evidente. El prejuicio acia el sur hizo que la expulsión del s. XV se centrará allí y no tanto en el norte.
Ninguna de las dos afirmaciones se corresponde con la realidad. Hubo miles de reinos en Europa durante y antes de los romanos, y el primer "reino" cristiano en la península fue el Imperio romano, y si no cuentas eso el primero cristiano seguiría siendo el visigodo, que eran arrianos cuando los suevos aún eran paganos. La conversión de Requiario al catolicismo, como insistí, fue personal, no involucró a todos los suevos, esa conversión no fue hasta un siglo después.
@@monepona hablo de memoria: a bote pronto en Europa los basileos helenísticos de Macedonia o Épiro liquidados por la república romana o el reino de Dacia conquistado por el Imperio.
@@MarcoJulio-k5n Personalmente, piensa si hay varias "naciones" o "una", pero este no es el debate aquí. Lo importante es analizar relatos, y el que hace el nacionalismo gallego sobre los suevos tiene fallas. En primer lugar, tiene un punto de vista muy similar al del nacionalismo español con los godos, pero yo creo que el goticismo también en los últimos años es más puesto en duda o desentrañado; otra cuestión con el relato suevo es buscar una supuesta continuidad tras la irrupción de Leovigildo y las conquistas musulmanas o el relato interesado Gallaecia o Yillquiya = Galicia.
Os suevos, instauran o primeiro reino medieval de Europa, o “Reino de Galicia”, o primeiro Estado de Europa. Na noite do 31 de decembro do ano 406, os “pobos bárbaros” cruzaron a fronteira romana (o limes renano-danubiano), iniciando un periplo que lles levaría a asentarse en diferentes provincias do Imperio occidental. Un destes pobos, os suevos, acabou asentándose en 411 na antiga provincia da Gallaecia, tras un pacto entre o seu rei Hermerico e o emperador Honorius. Os suevos configuraron así o primeiro reino medieval de Europa, que se prolongaría até o 585. Son 180 anos que os historiadores españois tentan agochar. A historia do reino de Galicia, constituído cun pacto entre os suevos e o Imperio Romano, que foi o primeiro paso da disolución do poder romano en Europa occidental. A do reino suevo de Galicia é unha historia ignorada na maioría das historias feitas polos historiadores españois, valorada como apéndice no mellor dos casos, ou como mero comparsa nas do reino visigodo, o primeiro reino germánico de Occidente foi sempre obxecto de malos tratos. En mans de historiadores non profesionais ou non sempre respectuosos coa crítica histórica. Ista é a lista dos reis de Galicia: Hermerico en latín, Hermericus (409-438) É o primeiro rei. Funda o reino antes da caída do imperio romano. Acuñou moeda propia. Requila (438-448). Chegan as súas conquistas até Mérida. Subiu ao trono en 438, asociado ao poder polo seu pai Hermerico, enfermo, para asegurar a sucesión. Cando este morreu en 441 converteuse en único rei dos suevos. Requiario (448-456) A súa alianza inicial cos visigodos, para fortalecer a súa posición, abriu as portas á influencia goda no reino, que se acrecentou ao casar Requiario coa filla do rei visigodo Teodorico I e a súa renuncia á relixión pagá, abrazando o catolicismo. Requiario era o primeiro rei católico dun reino germánico xurdido das invasións do século V. Foi o primeiro rei europeo cristián en acuñar moeda co seu propio nome, son silicuas, moedas de prata que seguen o modelo romano, pero coa lenda IVSSV RECHIARI REGES. Maldrás (456-459). Divídese o Reino de Galicia. Gobernou Galicia tras asasinar a Agiulfo e a morte de Frantán. Durante o seu curto reinado producíronse fortes conflitos sociais entre os nativos galaicos e os dirixentes germánicos. Morreu asasinado en 459, sucedéndolle o seu fillo Remismundo. O texto do cronista contemporáneo Hidacio parece significar que a poboación sueva tomou parte na elección de Maldras. Desde logo interviñeron na divisón do reino en 457, cando parte deles rexeitaron aceptarlle como gobernante, elixindo a Frantán. Os dous reis suevos actuaron de forma independente, e á a morte de Frantán, os seus seguidores foron gobernados por Requimundo, aínda que os estudiosos discuten si ambas as partes foron reunificadas Frantanes ou Frantán (459-459). Gobernou o norte de Galicia tras a morte de Agiulfo a mans de Maldras. Á luz da evidencia da monarquía dinástica sueva, a división entre Maldras e Frantán tomouse como indicativa de que o pobo tiña algún papel na elección do rei, ao final dunha liñaxe. Frumario (460-464). Foi un caudillo galego-suevo que sucedeu a Maldras, o cal fora asasinado, como xefe dun grupo que atacou Lusitania. Probablemente competiu con Requimundo en Galicia, polo trono, até a súa morte. En 460, pola actuación dos nobres romanos, Ospinio e Ascanius, o exército visigodo acosou a Frumario, causando a súa retirada. Máis tarde, o mesmo ano, Frumario arrasou a cidade de Aquae Flaviae (designación da cidade romana, actual cidade de Chaves) coa complicidade dos romanos. Capturou ao bispo e cronista Hidacio, manténdolle prisioneiro durante tres meses, a pesar das peticións de Ospinio e Ascanio. Remismundo (464-500). Convértese ao priscilianismo / arrianismo. Accedeu ao trono tras a morte do seu pai, o rei Maldras. Destronado por Frumario, loitou contra este e contra Requimundo até 463, ano no que recuperou a súa coroa. casou cunha visigoda e pasou a ser fillo de armas de Teodorico II. Converteuse ao arrianismo en 465. En 467 (tras o asasinato de Teodorico II a mans do seu irmán Eurico) saquea Conímbriga. Ocupa Lisboa en 468, dominando así Coimbra e Egitania. Segundo Isidoro de Sevilla, Remismundo era fillo de Maldras. A súa carreira empezou como embaixador entre Galicia e Galia, viaxe que realizou varias veces. Despois dun interregno duns catro anos (460-464), durante o que os suevos que recoñeceran a Maldras como rei seguiron a Frumario, e os que recoñeceran a Frantán, seguiron a Requimundo, mentres ambos loitaban polo trono, Remismundo volveu dunha das súas embaixadas, logrando ser recoñecido como rei do reino suevo unificado. Isto ocorreu tras a morte de Frumario. Tras a súa morte comeza no reino suevo un período escuro Teodomundo (500-550). Reina no denominado Período escuro Carriarico (550-558). Co inicio do seu reinado termina o denominado período escuro. De acordo co relato que fai Gregorio de Tours, na súa Historia Francorum, escrita entre 573 e 579), a lepra era unha enfermidade común en Galicia durante o século VI, e o fillo do rei resultou afectado dela. Os suevos eran entón arrianos, pero Carriarico ouvindo falar de Martín de Tours, prometeu aceptar as crenzas do santo, se o seu fillo se curaba. Mandou traer algunhas reliquias do santo desde Tours, e o seu fillo curouse, polo que o rei e todo o seu reino convertéronse ao catolicismo en 550. Carriarico introduciu o culto a Martín de Tours en Galicia (San Martiño), e nomeoulle beatus patronus. Morreu non máis tarde do 1 de maio de 559, nin antes do 2 de maio de 558. Gregorio de Tours xa fala do “Regnum Galliciae”. Ariamiro (558 - 561) Durante o seu reinado celebrouse o primeiro concilio de Braga que reorganizou a Igrexa católica do reino tras a conversión dos suevos ao catolicismo, abandonando así o cristianismo arriano. Á súa morte sucedeulle Teodomiro. Capital en Ourense Teodomiro (559-570). Capital en Ourense. Teodomiro foi proposto como o primeiro monarca suevo cristián ortodoxo, e o que trouxo a conversión do pobo suevo desde o arrianismo, con axuda do misioneiro Martín de Braga. Miro (570-583). Durante o seu reinado convocou o segundo concilio de Braga (572). Ese mesmo ano atacou a astures e cántabros en terras que noutros tempos pertenceran á provincia Gallaecia. Esta campaña foi usada polo rei visigodo Leovigildo como pretexto para comezar unha guerra entre ambos os reinos entre 572 e 574. Leovigildo, tras reunir un exército atacou os asentamentos suevos no val do Douro, expulsándoos ao norte do río e fundou Vila Gothorum (actual Toro). Tras iso os visigodos atacaron e venceron aos cántabros. A dominación de Toro e Astorga abriulle as portas á invasión do reino suevo, que levou a cabo en 575. Tras perder Ourense e todo o sueste e verse atacado no Porto e Braga, Miro pacta a paz con Leovigildo a cambio de someterse a el, pero, cando Hermenegildo (fillo católico de Leovigildo) rebelouse contra o arrianismo do seu pai, Miro (tamén católico) apoioulle. En 583 atacou Sevilla pero soubo que Hermenegildo estaba prisioneiro, e a súa rebelión abortada, o que lle obrigou a pactar novamente a paz pouco antes de morrer. Eborico (583-584). Viuse obrigado a recoñecer aos visigodos como superiores, o que provocou a sublevación da aristocracia e o destronamiento do monarca. Foi confinado nun mosteiro por Andeca, o cal casou pola forza coa viúva de Miro, e nai de Eborico, e proclamouse rei. Andeca ou Audeca (584-585). Andeca representou o descontento dos nobres suevos co sometemento aos visigodos. Tras a morte do seu pai, o rei Miro en 583, o rei Eborico chegara a un acordo de paz con Leovigildo nunhas condicións que a nobreza sueva non puido aceptar. En 584 levantouse Andeca contra o rei Eborico, destronándoo e obrigándolle a profesar a vida monástica e, tras casar pola forza coa súa nai, proclamouse rei. O rei visigodo Leovigildo usou o conflito dinástico como escusa para intervir novamente no reino suevo, en 585. De acordo con Xoán de Biclaro, «Leovigildo devastó Galicia, privou ao rei Audeca do seu cargo, e apoderouse do territorio suevo, do seu tesouro e das súas xentes. Converteu a Galicia nunha provincia dos godos».” Xoán continúa dicindo que «tonsuró a Audeca e dignificoulle coa honra do sacerdocio, despois de ostentar a realeza» O deposto usurpador foi confinado na cidade de Beia. Para Isidoro de Sevilla, esta deposición significou o fin do reino suevo. Malarico. Considerado o último rei do linaxe suevo dono Reino de Galicia. Tras a deposición do rei Andeca do trono dos suevos (ano 585), xurdiu como pretendente ao trono. Dicía ser da familia do rei Miro. Foi derrotado e capturado polas tropas do rei visigodo Leovigildo en 586. Con este último intento acabou toda resistencia sueva. A partir dese momento Gallaecia sería gobernada por un dux visigodo aínda que se mantivo en vigor a lei sueva e outras características propias do reino de Galicia. Agardo que lle gostase ista información.
Gracias por hablar de mi pueblo te falta la foto de la silla de piedra mirando al mar de ultimo rey suevo esta en un castro y mira golfo artabro el castro esta colina virxen de pastoriza sin escavar tristemente
No mezclemos conceptos, los suevos y su reino se impusieron a la población originaria en la zona, fundamentalmente céltica y celtibérica, pero en el imaginario suelo Gallaecia no existía. Suevia fue efímera.
@@robban5545 Falso, conquistado en 585. Aunque fuera válida una supuesta supervivencia después del 585 la conquista islámica lo cambió todo. La expansión cristiana relativamente rápida en el área fue porque surgió un nuevo reino astur en la zona astur cántabra (Sella) con posteriores capitales en Asturias que sobrevivió, se extendió a Galicia, Álava, Castilla/Bardulia y León (Terra de Foris). Luego se trasladó a León.
@@robban5545 lo del apóstol es "inventiao" de un rey de Oviedo (Alfonso II): es decir, astur, no galaico y menos suevo (reino en ese momento muchos años desaparecido y los suevos masacraron y oprimieron población local como dejó claro Hidacio). Ya sé que se dice que vivió en Samos, pero también en Álava. Además, el residir en un lugar no hace necesariamente que te impregnes de su cultura, más si eres de una élite y en Samos abundaban los mozárabes.
@@robban5545 ok, muy bien. Pero no sirve como argumento para una supuesta continuidad sueva. Cuidado con confundir organización eclesiástica con poder político, aplicable tb en la Edad Media a pesar de que coincidían más veces. En este contexto una cosa son los obispos y otra el poder civil en Asturias lidiando con los musulmanes y que conquistó Galicia. Como curiosidad ciertas zonas eclesiásticas de Lugo pertenecían al obispado de Oviedo ¿Parte de Lugo siguió en Asturias?
@@robban5545 XD Los nuevos reyes de Asturias no eran suevos ni su nobleza, si ya con los godos los desplazaron. Pareces Ibai con la pizarra. Además es llamativo ese "follasuevismo" cuando oprimieron población local nativa
FUENTES:
Arce Martínez, Javier. Bárbaros y romanos en Hispania:(400-507 A.D.). Marcial Pons Historia, 2013.
Arce Martínez, Javier. Esperando a los árabes: Los visigodos en Hispania (507-711). Marcial Pons Historia, 2013.
Barroso Cabrera, Rafael, Jorge Morín de Pablos, y Isabel Mª Sánchez Ramos. Thevdemirvs dvx el último godo. el Ducado de Aurariola y el final del Reino visigodo de Toledo. Audema, 2018.
Barroso Cabrera, Rafael, Jorge Morín de Pablos, y Isabel Mª Sánchez Ramos. Gallaecia Gothica: de la conspiración del Dux Argimundus (589/590 dC) a la integración en el Reino visigodo de Toledo. Audema, 2015.
C. Díaz Martínez, Pablo. El reino suevo (411-585). Akal, 2011.
Castillo Lozano, José Ángel. "Dinámicas y categorías de poder en la caída del reino suevo. Reyes y tiranos en la Gallaecia del s. VI d. C." Antigüedad y Cristianismo 40 (2023): 1-19.
de Diego Núñez, Miguel Ángel, y María Belén Béjar Trancón. "Reseña histórica del Reino Suevo." Anuario del Instituto de Estudios Zamoranos Florián de Ocampo 9 (1992): 597-615.
Fernández Calo, Martín. "Plinio, o Parroquial Suevo, ea evolución estrutural do poder local galaico na Antigüidade." Gallaecia: revista de arqueoloxía e antigüidade 34 (2015): 175-207.
Gómez Aragonés, Daniel. Bárbaros en Hispania: suevos, vándalos y alanos en la lucha contra Roma. La esfera de los libros, 2018.
Halsall, Guy. Barbarian migrations and the Roman West, 376-568. Cambridge University Press, 2007.
López Quiroga, Jorge, coordinador. In tempore Sueborum. El tiempo de los suevos en la Gallaecia (411-585). Diputación Provincial de Ourense, 2018.
Loring, María Isabel, et al. La Hispania tardorromana y visigoda. Siglos V-VIII. Síntesis, 2007.
Padín Portela, Bruno. "El antagonista imprescindible: la construcción de la identidad nacional en la historiografía." Historiografías: revista de historia y teoría 16 (2018): 10-35.
Poveda Arias, Pablo. "Conquista e integración de la Gallaecia en el reino visigodo." Lucentum 41 (2022): 283-299.
Sayas Abengochea, Juan José y Manuel Abad Varela. Historia Antigua de la Península Ibérica II. Época tardoimperial y visigoda. Editorial UNED, 2013.
Soto Chica, José. Los visigodos. Hijos de un dios furioso. Desperta Ferro Ediciones, 2020.
🔔 SUSCRÍBETE y dale a la campanita 🔔También puedes convertirte en miembro UA-cam
🙏 APÓYAME EN PATREON: patreon.com/lahistoriaespana
🛒 Página web y tienda: lahistoriaespana.com
💬 DISCORD: discord.gg/ttJSSVeEkv
🤳 TikTok: tiktok.com/@lahistoriaespana
🐦 X/Twitter: twitter.com/HISTORIAxESPANA
📷 Instagram: instagram.com/lahistoriaespana
📱 Facebook: facebook.com/lahistoriaespana
Estupendo video, enhorabuena. Y muy bien documentado: me resultó sorprendente leer sobre la creación de terrazas de cultivo en esos tiempos, que tú aportas como imagen 👏👏👏
Te veo muy atenta al vídeo Elena 👍 Gracias, es un tema interesante y que se habla poco
Excelente vídeo, como es habitual en ti. Repleto de rigor y pedagogía, para aprender historia. Gracias!
¿Puedes hacer un video del supuesto Ducado de Cantabria en el reino visigodo de Hispania?
Gracias por su aportación al conocimiento de nuestra compleja historia
Muy interesante y completo gracias por difundir 👌
20:22 El obispo San Martín de Dumio (en portugués, Martinho de Dume) fue el gran responsable por que en portugués los días de la semana no hagan referencia a dioses paganos (lunes, martes, miércoles, jueves, viernes), reemplazándolos por referencias numéricas neutras (segunda-feira, terça-feira, quarta-feira, quinta-feira, sexta-feira).
Super interesante. Muchas gracias
Hola me encantan tus videos. Me gustaría saber si tienes alguna play list para ver todos tus videos en orden cronológicos. Gracias, un abrazo
La serie cronológica es esta, luego hay otras ua-cam.com/play/PL_6tPOwy-qYO7RMoLwPxgS6F_rO7ZPtgd.html
@lahistoriaespana muchas gracias, saludos
Una pregunta, en que te basas para afirmar que la província de Galicia tenia pocos recursos?
Gracias
En un constructo.
La cornisa cantábrica es más pobre en lo que se refiere a areas de cultivo y fertilidad agrícola comparado con el valle del Ebro, valle Guadalquivir o la huerta valenciana. No es es casualidad que estas zonas han sido las zonas mas pobladas en tiempos prerromanos, romanos, visigodos y musulmanes.
Excelente trabalho.
Obrigado.
¿que la Gallaecia no tenia demasiados recursos de valor, dices?...obvio. Por eso todos querían invadirla y dominarla. ¡¡porque "eran pobres" en recursos.¡¡¡
Lógica pura.🤣🤣🤣
Aun hoy queda oro y minerales valiosos...para cuanto mas hace 1500 años...
29:40
Britonia???
En México, evidentemente no se habla nada del reino Suevo, que suena lógico, aunque muy triste. Es interesantísimo y lo que me fascina de tu canal es el detalle con que te detienes a analizar justo los procesos; así se puede dimensionar o intentar, la relevancia de factores, justo como los “números” de efectivos suevos.
Vaya curiosa anécdota de la lepra del hijo de Carriarico… hasta yo le hubiera intentado con las reliquias.
Gracias, que ahora mi horizonte se ha abierto un poquito más 👏🏼👏🏼👏🏼👏🏼
En Chile por lo menls cuando se enseña sobre las invasiones bárbaras se menciona que los suevos llegaron a Hispania y crearon un reino pero nada más
@@rexchiliae Aquí sólo Vándalos y Visigodos. Saludos hasta Chlie ☺️☺️
@@rexchiliae Os suevos, instauran o primeiro reino medieval de Europa, o “Reino de Galicia”, o primeiro Estado de Europa.
Na noite do 31 de decembro do ano 406, os “pobos bárbaros” cruzaron a fronteira romana (o limes renano-danubiano), iniciando un periplo que lles levaría a asentarse en diferentes provincias do Imperio occidental. Un destes pobos, os suevos, acabou asentándose en 411 na antiga provincia da Gallaecia, tras un pacto entre o seu rei Hermerico e o emperador Honorius. Os suevos configuraron así o primeiro reino medieval de Europa, que se prolongaría até o 585.
Son 180 anos que os historiadores españois tentan agochar.
A historia do reino de Galicia, constituído cun pacto entre os suevos e o Imperio Romano, que foi o primeiro paso da disolución do poder romano en Europa occidental.
A do reino suevo de Galicia é unha historia ignorada na maioría das historias feitas polos historiadores españois, valorada como apéndice no mellor dos casos, ou como mero comparsa nas do reino visigodo, o primeiro reino germánico de Occidente foi sempre obxecto de malos tratos. En mans de historiadores non profesionais ou non sempre respectuosos coa crítica histórica.
Ista é a lista dos reis de Galicia:
Hermerico en latín, Hermericus (409-438) É o primeiro rei. Funda o reino antes da caída do imperio romano. Acuñou moeda propia.
Requila (438-448). Chegan as súas conquistas até Mérida. Subiu ao trono en 438, asociado ao poder polo seu pai Hermerico, enfermo, para asegurar a sucesión. Cando este morreu en 441 converteuse en único rei dos suevos.
Requiario (448-456) A súa alianza inicial cos visigodos, para fortalecer a súa posición, abriu as portas á influencia goda no reino, que se acrecentou ao casar Requiario coa filla do rei visigodo Teodorico I e a súa renuncia á relixión pagá, abrazando o catolicismo. Requiario era o primeiro rei católico dun reino germánico xurdido das invasións do século V. Foi o primeiro rei europeo cristián en acuñar moeda co seu propio nome, son silicuas, moedas de prata que seguen o modelo romano, pero coa lenda IVSSV RECHIARI REGES.
Maldrás (456-459). Divídese o Reino de Galicia. Gobernou Galicia tras asasinar a Agiulfo e a morte de Frantán. Durante o seu curto reinado producíronse fortes conflitos sociais entre os nativos galaicos e os dirixentes germánicos. Morreu asasinado en 459, sucedéndolle o seu fillo Remismundo. O texto do cronista contemporáneo Hidacio parece significar que a poboación sueva tomou parte na elección de Maldras. Desde logo interviñeron na divisón do reino en 457, cando parte deles rexeitaron aceptarlle como gobernante, elixindo a Frantán. Os dous reis suevos actuaron de forma independente, e á a morte de Frantán, os seus seguidores foron gobernados por Requimundo, aínda que os estudiosos discuten si ambas as partes foron reunificadas
Frantanes ou Frantán (459-459). Gobernou o norte de Galicia tras a morte de Agiulfo a mans de Maldras. Á luz da evidencia da monarquía dinástica sueva, a división entre Maldras e Frantán tomouse como indicativa de que o pobo tiña algún papel na elección do rei, ao final dunha liñaxe.
Frumario (460-464). Foi un caudillo galego-suevo que sucedeu a Maldras, o cal fora asasinado, como xefe dun grupo que atacou Lusitania. Probablemente competiu con Requimundo en Galicia, polo trono, até a súa morte. En 460, pola actuación dos nobres romanos, Ospinio e Ascanius, o exército visigodo acosou a Frumario, causando a súa retirada. Máis tarde, o mesmo ano, Frumario arrasou a cidade de Aquae Flaviae (designación da cidade romana, actual cidade de Chaves) coa complicidade dos romanos. Capturou ao bispo e cronista Hidacio, manténdolle prisioneiro durante tres meses, a pesar das peticións de Ospinio e Ascanio.
Remismundo (464-500). Convértese ao priscilianismo / arrianismo. Accedeu ao trono tras a morte do seu pai, o rei Maldras. Destronado por Frumario, loitou contra este e contra Requimundo até 463, ano no que recuperou a súa coroa. casou cunha visigoda e pasou a ser fillo de armas de Teodorico II. Converteuse ao arrianismo en 465. En 467 (tras o asasinato de Teodorico II a mans do seu irmán Eurico) saquea Conímbriga. Ocupa Lisboa en 468, dominando así Coimbra e Egitania.
Segundo Isidoro de Sevilla, Remismundo era fillo de Maldras. A súa carreira empezou como embaixador entre Galicia e Galia, viaxe que realizou varias veces. Despois dun interregno duns catro anos (460-464), durante o que os suevos que recoñeceran a Maldras como rei seguiron a Frumario, e os que recoñeceran a Frantán, seguiron a Requimundo, mentres ambos loitaban polo trono, Remismundo volveu dunha das súas embaixadas, logrando ser recoñecido como rei do reino suevo unificado. Isto ocorreu tras a morte de Frumario. Tras a súa morte comeza no reino suevo un período escuro
Teodomundo (500-550). Reina no denominado Período escuro
Carriarico (550-558). Co inicio do seu reinado termina o denominado período escuro. De acordo co relato que fai Gregorio de Tours, na súa Historia Francorum, escrita entre 573 e 579), a lepra era unha enfermidade común en Galicia durante o século VI, e o fillo do rei resultou afectado dela. Os suevos eran entón arrianos, pero Carriarico ouvindo falar de Martín de Tours, prometeu aceptar as crenzas do santo, se o seu fillo se curaba. Mandou traer algunhas reliquias do santo desde Tours, e o seu fillo curouse, polo que o rei e todo o seu reino convertéronse ao catolicismo en 550.
Carriarico introduciu o culto a Martín de Tours en Galicia (San Martiño), e nomeoulle beatus patronus. Morreu non máis tarde do 1 de maio de 559, nin antes do 2 de maio de 558. Gregorio de Tours xa fala do “Regnum Galliciae”.
Ariamiro (558 - 561) Durante o seu reinado celebrouse o primeiro concilio de Braga que reorganizou a Igrexa católica do reino tras a conversión dos suevos ao catolicismo, abandonando así o cristianismo arriano. Á súa morte sucedeulle Teodomiro. Capital en Ourense
Teodomiro (559-570). Capital en Ourense. Teodomiro foi proposto como o primeiro monarca suevo cristián ortodoxo, e o que trouxo a conversión do pobo suevo desde o arrianismo, con axuda do misioneiro Martín de Braga.
Miro (570-583). Durante o seu reinado convocou o segundo concilio de Braga (572). Ese mesmo ano atacou a astures e cántabros en terras que noutros tempos pertenceran á provincia Gallaecia. Esta campaña foi usada polo rei visigodo Leovigildo como pretexto para comezar unha guerra entre ambos os reinos entre 572 e 574. Leovigildo, tras reunir un exército atacou os asentamentos suevos no val do Douro, expulsándoos ao norte do río e fundou Vila Gothorum (actual Toro). Tras iso os visigodos atacaron e venceron aos cántabros. A dominación de Toro e Astorga abriulle as portas á invasión do reino suevo, que levou a cabo en 575. Tras perder Ourense e todo o sueste e verse atacado no Porto e Braga, Miro pacta a paz con Leovigildo a cambio de someterse a el, pero, cando Hermenegildo (fillo católico de Leovigildo) rebelouse contra o arrianismo do seu pai, Miro (tamén católico) apoioulle. En 583 atacou Sevilla pero soubo que Hermenegildo estaba prisioneiro, e a súa rebelión abortada, o que lle obrigou a pactar novamente a paz pouco antes de morrer.
Eborico (583-584). Viuse obrigado a recoñecer aos visigodos como superiores, o que provocou a sublevación da aristocracia e o destronamiento do monarca. Foi confinado nun mosteiro por Andeca, o cal casou pola forza coa viúva de Miro, e nai de Eborico, e proclamouse rei.
Andeca ou Audeca (584-585). Andeca representou o descontento dos nobres suevos co sometemento aos visigodos. Tras a morte do seu pai, o rei Miro en 583, o rei Eborico chegara a un acordo de paz con Leovigildo nunhas condicións que a nobreza sueva non puido aceptar.
En 584 levantouse Andeca contra o rei Eborico, destronándoo e obrigándolle a profesar a vida monástica e, tras casar pola forza coa súa nai, proclamouse rei. O rei visigodo Leovigildo usou o conflito dinástico como escusa para intervir novamente no reino suevo, en 585. De acordo con Xoán de Biclaro, «Leovigildo devastó Galicia, privou ao rei Audeca do seu cargo, e apoderouse do territorio suevo, do seu tesouro e das súas xentes. Converteu a Galicia nunha provincia dos godos».” Xoán continúa dicindo que «tonsuró a Audeca e dignificoulle coa honra do sacerdocio, despois de ostentar a realeza» O deposto usurpador foi confinado na cidade de Beia. Para Isidoro de Sevilla, esta deposición significou o fin do reino suevo.
Malarico. Considerado o último rei do linaxe suevo dono Reino de Galicia. Tras a deposición do rei Andeca do trono dos suevos (ano 585), xurdiu como pretendente ao trono. Dicía ser da familia do rei Miro. Foi derrotado e capturado polas tropas do rei visigodo Leovigildo en 586. Con este último intento acabou toda resistencia sueva. A partir dese momento Gallaecia sería gobernada por un dux visigodo aínda que se mantivo en vigor a lei sueva e outras características propias do reino de Galicia.
Agardo que lle gostase ista información.
Os suevos, instauran o primeiro reino medieval de Europa, o “Reino de Galicia”, o primeiro Estado de Europa.
Na noite do 31 de decembro do ano 406, os “pobos bárbaros” cruzaron a fronteira romana (o limes renano-danubiano), iniciando un periplo que lles levaría a asentarse en diferentes provincias do Imperio occidental. Un destes pobos, os suevos, acabou asentándose en 411 na antiga provincia da Gallaecia, tras un pacto entre o seu rei Hermerico e o emperador Honorius. Os suevos configuraron así o primeiro reino medieval de Europa, que se prolongaría até o 585.
Son 180 anos que os historiadores españois tentan agochar.
A historia do reino de Galicia, constituído cun pacto entre os suevos e o Imperio Romano, que foi o primeiro paso da disolución do poder romano en Europa occidental.
A do reino suevo de Galicia é unha historia ignorada na maioría das historias feitas polos historiadores españois, valorada como apéndice no mellor dos casos, ou como mero comparsa nas do reino visigodo, o primeiro reino germánico de Occidente foi sempre obxecto de malos tratos. En mans de historiadores non profesionais ou non sempre respectuosos coa crítica histórica.
Ista é a lista dos reis de Galicia:
Hermerico en latín, Hermericus (409-438) É o primeiro rei. Funda o reino antes da caída do imperio romano. Acuñou moeda propia.
Requila (438-448). Chegan as súas conquistas até Mérida. Subiu ao trono en 438, asociado ao poder polo seu pai Hermerico, enfermo, para asegurar a sucesión. Cando este morreu en 441 converteuse en único rei dos suevos.
Requiario (448-456) A súa alianza inicial cos visigodos, para fortalecer a súa posición, abriu as portas á influencia goda no reino, que se acrecentou ao casar Requiario coa filla do rei visigodo Teodorico I e a súa renuncia á relixión pagá, abrazando o catolicismo. Requiario era o primeiro rei católico dun reino germánico xurdido das invasións do século V. Foi o primeiro rei europeo cristián en acuñar moeda co seu propio nome, son silicuas, moedas de prata que seguen o modelo romano, pero coa lenda IVSSV RECHIARI REGES.
Maldrás (456-459). Divídese o Reino de Galicia. Gobernou Galicia tras asasinar a Agiulfo e a morte de Frantán. Durante o seu curto reinado producíronse fortes conflitos sociais entre os nativos galaicos e os dirixentes germánicos. Morreu asasinado en 459, sucedéndolle o seu fillo Remismundo. O texto do cronista contemporáneo Hidacio parece significar que a poboación sueva tomou parte na elección de Maldras. Desde logo interviñeron na divisón do reino en 457, cando parte deles rexeitaron aceptarlle como gobernante, elixindo a Frantán. Os dous reis suevos actuaron de forma independente, e á a morte de Frantán, os seus seguidores foron gobernados por Requimundo, aínda que os estudiosos discuten si ambas as partes foron reunificadas
Frantanes ou Frantán (459-459). Gobernou o norte de Galicia tras a morte de Agiulfo a mans de Maldras. Á luz da evidencia da monarquía dinástica sueva, a división entre Maldras e Frantán tomouse como indicativa de que o pobo tiña algún papel na elección do rei, ao final dunha liñaxe.
Frumario (460-464). Foi un caudillo galego-suevo que sucedeu a Maldras, o cal fora asasinado, como xefe dun grupo que atacou Lusitania. Probablemente competiu con Requimundo en Galicia, polo trono, até a súa morte. En 460, pola actuación dos nobres romanos, Ospinio e Ascanius, o exército visigodo acosou a Frumario, causando a súa retirada. Máis tarde, o mesmo ano, Frumario arrasou a cidade de Aquae Flaviae (designación da cidade romana, actual cidade de Chaves) coa complicidade dos romanos. Capturou ao bispo e cronista Hidacio, manténdolle prisioneiro durante tres meses, a pesar das peticións de Ospinio e Ascanio.
Remismundo (464-500). Convértese ao priscilianismo / arrianismo. Accedeu ao trono tras a morte do seu pai, o rei Maldras. Destronado por Frumario, loitou contra este e contra Requimundo até 463, ano no que recuperou a súa coroa. casou cunha visigoda e pasou a ser fillo de armas de Teodorico II. Converteuse ao arrianismo en 465. En 467 (tras o asasinato de Teodorico II a mans do seu irmán Eurico) saquea Conímbriga. Ocupa Lisboa en 468, dominando así Coimbra e Egitania.
Segundo Isidoro de Sevilla, Remismundo era fillo de Maldras. A súa carreira empezou como embaixador entre Galicia e Galia, viaxe que realizou varias veces. Despois dun interregno duns catro anos (460-464), durante o que os suevos que recoñeceran a Maldras como rei seguiron a Frumario, e os que recoñeceran a Frantán, seguiron a Requimundo, mentres ambos loitaban polo trono, Remismundo volveu dunha das súas embaixadas, logrando ser recoñecido como rei do reino suevo unificado. Isto ocorreu tras a morte de Frumario. Tras a súa morte comeza no reino suevo un período escuro
Teodomundo (500-550). Reina no denominado Período escuro
Carriarico (550-558). Co inicio do seu reinado termina o denominado período escuro. De acordo co relato que fai Gregorio de Tours, na súa Historia Francorum, escrita entre 573 e 579), a lepra era unha enfermidade común en Galicia durante o século VI, e o fillo do rei resultou afectado dela. Os suevos eran entón arrianos, pero Carriarico ouvindo falar de Martín de Tours, prometeu aceptar as crenzas do santo, se o seu fillo se curaba. Mandou traer algunhas reliquias do santo desde Tours, e o seu fillo curouse, polo que o rei e todo o seu reino convertéronse ao catolicismo en 550.
Carriarico introduciu o culto a Martín de Tours en Galicia (San Martiño), e nomeoulle beatus patronus. Morreu non máis tarde do 1 de maio de 559, nin antes do 2 de maio de 558. Gregorio de Tours xa fala do “Regnum Galliciae”.
Ariamiro (558 - 561) Durante o seu reinado celebrouse o primeiro concilio de Braga que reorganizou a Igrexa católica do reino tras a conversión dos suevos ao catolicismo, abandonando así o cristianismo arriano. Á súa morte sucedeulle Teodomiro. Capital en Ourense
Teodomiro (559-570). Capital en Ourense. Teodomiro foi proposto como o primeiro monarca suevo cristián ortodoxo, e o que trouxo a conversión do pobo suevo desde o arrianismo, con axuda do misioneiro Martín de Braga.
Miro (570-583). Durante o seu reinado convocou o segundo concilio de Braga (572). Ese mesmo ano atacou a astures e cántabros en terras que noutros tempos pertenceran á provincia Gallaecia. Esta campaña foi usada polo rei visigodo Leovigildo como pretexto para comezar unha guerra entre ambos os reinos entre 572 e 574. Leovigildo, tras reunir un exército atacou os asentamentos suevos no val do Douro, expulsándoos ao norte do río e fundou Vila Gothorum (actual Toro). Tras iso os visigodos atacaron e venceron aos cántabros. A dominación de Toro e Astorga abriulle as portas á invasión do reino suevo, que levou a cabo en 575. Tras perder Ourense e todo o sueste e verse atacado no Porto e Braga, Miro pacta a paz con Leovigildo a cambio de someterse a el, pero, cando Hermenegildo (fillo católico de Leovigildo) rebelouse contra o arrianismo do seu pai, Miro (tamén católico) apoioulle. En 583 atacou Sevilla pero soubo que Hermenegildo estaba prisioneiro, e a súa rebelión abortada, o que lle obrigou a pactar novamente a paz pouco antes de morrer.
Eborico (583-584). Viuse obrigado a recoñecer aos visigodos como superiores, o que provocou a sublevación da aristocracia e o destronamiento do monarca. Foi confinado nun mosteiro por Andeca, o cal casou pola forza coa viúva de Miro, e nai de Eborico, e proclamouse rei.
Andeca ou Audeca (584-585). Andeca representou o descontento dos nobres suevos co sometemento aos visigodos. Tras a morte do seu pai, o rei Miro en 583, o rei Eborico chegara a un acordo de paz con Leovigildo nunhas condicións que a nobreza sueva non puido aceptar.
En 584 levantouse Andeca contra o rei Eborico, destronándoo e obrigándolle a profesar a vida monástica e, tras casar pola forza coa súa nai, proclamouse rei. O rei visigodo Leovigildo usou o conflito dinástico como escusa para intervir novamente no reino suevo, en 585. De acordo con Xoán de Biclaro, «Leovigildo devastó Galicia, privou ao rei Audeca do seu cargo, e apoderouse do territorio suevo, do seu tesouro e das súas xentes. Converteu a Galicia nunha provincia dos godos».” Xoán continúa dicindo que «tonsuró a Audeca e dignificoulle coa honra do sacerdocio, despois de ostentar a realeza» O deposto usurpador foi confinado na cidade de Beia. Para Isidoro de Sevilla, esta deposición significou o fin do reino suevo.
Malarico. Considerado o último rei do linaxe suevo dono Reino de Galicia. Tras a deposición do rei Andeca do trono dos suevos (ano 585), xurdiu como pretendente ao trono. Dicía ser da familia do rei Miro. Foi derrotado e capturado polas tropas do rei visigodo Leovigildo en 586. Con este último intento acabou toda resistencia sueva. A partir dese momento Gallaecia sería gobernada por un dux visigodo aínda que se mantivo en vigor a lei sueva e outras características propias do reino de Galicia.
Agardo que lle gostase ista información.
No se menciona porque el Reino Suevo de Galecia contradice las tesis históricas del nacionalismo español sobre el destino divino de España y blablabla
Genial
de ahi que se dice no me toques los suevos
El apelido Wigmaranes és suevo?
Al ser integrado el reino suevo en Hispania godorromana, los suevos se concenrran en la Galicia actual, hay muchos toponimos concentrados en comarcad de Lugi, Ourense, A Coruña y Pontevedra maritima y en torno a Braga en Portugal
Jaja, estudio Historia en Santiago y JUSTO HOY he tenido una clase en historia de Galicia I sobre el reino suevo XD
Grandeee
En mi desconocimiento echo en falta el motivo que se me antoja más evidente.
El prejuicio acia el sur hizo que la expulsión del s. XV se centrará allí y no tanto en el norte.
El primer Reino de Europa y el primer Reino cristiano de la península ibérica.
Ninguna de las dos afirmaciones se corresponde con la realidad. Hubo miles de reinos en Europa durante y antes de los romanos, y el primer "reino" cristiano en la península fue el Imperio romano, y si no cuentas eso el primero cristiano seguiría siendo el visigodo, que eran arrianos cuando los suevos aún eran paganos. La conversión de Requiario al catolicismo, como insistí, fue personal, no involucró a todos los suevos, esa conversión no fue hasta un siglo después.
@@lahistoriaespanamillones de reinos!
@@monepona hablo de memoria: a bote pronto en Europa los basileos helenísticos de Macedonia o Épiro liquidados por la república romana o el reino de Dacia conquistado por el Imperio.
Cualquier día algún espabilado te monta un partido pidiendo la creación de Suevia…
El nacionalismo gallego ha usado a veces el Reino suevo en su discurso como hecho diferencial, a ver si algún día hago vídeo sobre el tema.
Y cuál es el problema. Hay que respetar las múltiples naciones de España.
@@MarcoJulio-k5n claro, como esas “naciones” llamadas Euskorriko y Catalufistán 😂😂😂
@@TheGaztela y muchos cientos de naciones más. No confundir gobierno/Estado con nación.
@@MarcoJulio-k5n Personalmente, piensa si hay varias "naciones" o "una", pero este no es el debate aquí. Lo importante es analizar relatos, y el que hace el nacionalismo gallego sobre los suevos tiene fallas. En primer lugar, tiene un punto de vista muy similar al del nacionalismo español con los godos, pero yo creo que el goticismo también en los últimos años es más puesto en duda o desentrañado; otra cuestión con el relato suevo es buscar una supuesta continuidad tras la irrupción de Leovigildo y las conquistas musulmanas o el relato interesado Gallaecia o Yillquiya = Galicia.
Fueron loss primeraoss en conseguir la soberanía de los romanos , y el primer reino cristiano
Bueno veo que los suevos os hacen daño hoy jjjjjjjjjj mal os pese fue primer Reino de España o Ibera o como querais primer Reino ok soy Suevo
Total que el primer reino fue Suevo.
No astur
No, ya antes existieron reinos en la península ibérica y Europa, no son un invento de los suevos
Os suevos, instauran o primeiro reino medieval de Europa, o “Reino de Galicia”, o primeiro Estado de Europa.
Na noite do 31 de decembro do ano 406, os “pobos bárbaros” cruzaron a fronteira romana (o limes renano-danubiano), iniciando un periplo que lles levaría a asentarse en diferentes provincias do Imperio occidental. Un destes pobos, os suevos, acabou asentándose en 411 na antiga provincia da Gallaecia, tras un pacto entre o seu rei Hermerico e o emperador Honorius. Os suevos configuraron así o primeiro reino medieval de Europa, que se prolongaría até o 585.
Son 180 anos que os historiadores españois tentan agochar.
A historia do reino de Galicia, constituído cun pacto entre os suevos e o Imperio Romano, que foi o primeiro paso da disolución do poder romano en Europa occidental.
A do reino suevo de Galicia é unha historia ignorada na maioría das historias feitas polos historiadores españois, valorada como apéndice no mellor dos casos, ou como mero comparsa nas do reino visigodo, o primeiro reino germánico de Occidente foi sempre obxecto de malos tratos. En mans de historiadores non profesionais ou non sempre respectuosos coa crítica histórica.
Ista é a lista dos reis de Galicia:
Hermerico en latín, Hermericus (409-438) É o primeiro rei. Funda o reino antes da caída do imperio romano. Acuñou moeda propia.
Requila (438-448). Chegan as súas conquistas até Mérida. Subiu ao trono en 438, asociado ao poder polo seu pai Hermerico, enfermo, para asegurar a sucesión. Cando este morreu en 441 converteuse en único rei dos suevos.
Requiario (448-456) A súa alianza inicial cos visigodos, para fortalecer a súa posición, abriu as portas á influencia goda no reino, que se acrecentou ao casar Requiario coa filla do rei visigodo Teodorico I e a súa renuncia á relixión pagá, abrazando o catolicismo. Requiario era o primeiro rei católico dun reino germánico xurdido das invasións do século V. Foi o primeiro rei europeo cristián en acuñar moeda co seu propio nome, son silicuas, moedas de prata que seguen o modelo romano, pero coa lenda IVSSV RECHIARI REGES.
Maldrás (456-459). Divídese o Reino de Galicia. Gobernou Galicia tras asasinar a Agiulfo e a morte de Frantán. Durante o seu curto reinado producíronse fortes conflitos sociais entre os nativos galaicos e os dirixentes germánicos. Morreu asasinado en 459, sucedéndolle o seu fillo Remismundo. O texto do cronista contemporáneo Hidacio parece significar que a poboación sueva tomou parte na elección de Maldras. Desde logo interviñeron na divisón do reino en 457, cando parte deles rexeitaron aceptarlle como gobernante, elixindo a Frantán. Os dous reis suevos actuaron de forma independente, e á a morte de Frantán, os seus seguidores foron gobernados por Requimundo, aínda que os estudiosos discuten si ambas as partes foron reunificadas
Frantanes ou Frantán (459-459). Gobernou o norte de Galicia tras a morte de Agiulfo a mans de Maldras. Á luz da evidencia da monarquía dinástica sueva, a división entre Maldras e Frantán tomouse como indicativa de que o pobo tiña algún papel na elección do rei, ao final dunha liñaxe.
Frumario (460-464). Foi un caudillo galego-suevo que sucedeu a Maldras, o cal fora asasinado, como xefe dun grupo que atacou Lusitania. Probablemente competiu con Requimundo en Galicia, polo trono, até a súa morte. En 460, pola actuación dos nobres romanos, Ospinio e Ascanius, o exército visigodo acosou a Frumario, causando a súa retirada. Máis tarde, o mesmo ano, Frumario arrasou a cidade de Aquae Flaviae (designación da cidade romana, actual cidade de Chaves) coa complicidade dos romanos. Capturou ao bispo e cronista Hidacio, manténdolle prisioneiro durante tres meses, a pesar das peticións de Ospinio e Ascanio.
Remismundo (464-500). Convértese ao priscilianismo / arrianismo. Accedeu ao trono tras a morte do seu pai, o rei Maldras. Destronado por Frumario, loitou contra este e contra Requimundo até 463, ano no que recuperou a súa coroa. casou cunha visigoda e pasou a ser fillo de armas de Teodorico II. Converteuse ao arrianismo en 465. En 467 (tras o asasinato de Teodorico II a mans do seu irmán Eurico) saquea Conímbriga. Ocupa Lisboa en 468, dominando así Coimbra e Egitania.
Segundo Isidoro de Sevilla, Remismundo era fillo de Maldras. A súa carreira empezou como embaixador entre Galicia e Galia, viaxe que realizou varias veces. Despois dun interregno duns catro anos (460-464), durante o que os suevos que recoñeceran a Maldras como rei seguiron a Frumario, e os que recoñeceran a Frantán, seguiron a Requimundo, mentres ambos loitaban polo trono, Remismundo volveu dunha das súas embaixadas, logrando ser recoñecido como rei do reino suevo unificado. Isto ocorreu tras a morte de Frumario. Tras a súa morte comeza no reino suevo un período escuro
Teodomundo (500-550). Reina no denominado Período escuro
Carriarico (550-558). Co inicio do seu reinado termina o denominado período escuro. De acordo co relato que fai Gregorio de Tours, na súa Historia Francorum, escrita entre 573 e 579), a lepra era unha enfermidade común en Galicia durante o século VI, e o fillo do rei resultou afectado dela. Os suevos eran entón arrianos, pero Carriarico ouvindo falar de Martín de Tours, prometeu aceptar as crenzas do santo, se o seu fillo se curaba. Mandou traer algunhas reliquias do santo desde Tours, e o seu fillo curouse, polo que o rei e todo o seu reino convertéronse ao catolicismo en 550.
Carriarico introduciu o culto a Martín de Tours en Galicia (San Martiño), e nomeoulle beatus patronus. Morreu non máis tarde do 1 de maio de 559, nin antes do 2 de maio de 558. Gregorio de Tours xa fala do “Regnum Galliciae”.
Ariamiro (558 - 561) Durante o seu reinado celebrouse o primeiro concilio de Braga que reorganizou a Igrexa católica do reino tras a conversión dos suevos ao catolicismo, abandonando así o cristianismo arriano. Á súa morte sucedeulle Teodomiro. Capital en Ourense
Teodomiro (559-570). Capital en Ourense. Teodomiro foi proposto como o primeiro monarca suevo cristián ortodoxo, e o que trouxo a conversión do pobo suevo desde o arrianismo, con axuda do misioneiro Martín de Braga.
Miro (570-583). Durante o seu reinado convocou o segundo concilio de Braga (572). Ese mesmo ano atacou a astures e cántabros en terras que noutros tempos pertenceran á provincia Gallaecia. Esta campaña foi usada polo rei visigodo Leovigildo como pretexto para comezar unha guerra entre ambos os reinos entre 572 e 574. Leovigildo, tras reunir un exército atacou os asentamentos suevos no val do Douro, expulsándoos ao norte do río e fundou Vila Gothorum (actual Toro). Tras iso os visigodos atacaron e venceron aos cántabros. A dominación de Toro e Astorga abriulle as portas á invasión do reino suevo, que levou a cabo en 575. Tras perder Ourense e todo o sueste e verse atacado no Porto e Braga, Miro pacta a paz con Leovigildo a cambio de someterse a el, pero, cando Hermenegildo (fillo católico de Leovigildo) rebelouse contra o arrianismo do seu pai, Miro (tamén católico) apoioulle. En 583 atacou Sevilla pero soubo que Hermenegildo estaba prisioneiro, e a súa rebelión abortada, o que lle obrigou a pactar novamente a paz pouco antes de morrer.
Eborico (583-584). Viuse obrigado a recoñecer aos visigodos como superiores, o que provocou a sublevación da aristocracia e o destronamiento do monarca. Foi confinado nun mosteiro por Andeca, o cal casou pola forza coa viúva de Miro, e nai de Eborico, e proclamouse rei.
Andeca ou Audeca (584-585). Andeca representou o descontento dos nobres suevos co sometemento aos visigodos. Tras a morte do seu pai, o rei Miro en 583, o rei Eborico chegara a un acordo de paz con Leovigildo nunhas condicións que a nobreza sueva non puido aceptar.
En 584 levantouse Andeca contra o rei Eborico, destronándoo e obrigándolle a profesar a vida monástica e, tras casar pola forza coa súa nai, proclamouse rei. O rei visigodo Leovigildo usou o conflito dinástico como escusa para intervir novamente no reino suevo, en 585. De acordo con Xoán de Biclaro, «Leovigildo devastó Galicia, privou ao rei Audeca do seu cargo, e apoderouse do territorio suevo, do seu tesouro e das súas xentes. Converteu a Galicia nunha provincia dos godos».” Xoán continúa dicindo que «tonsuró a Audeca e dignificoulle coa honra do sacerdocio, despois de ostentar a realeza» O deposto usurpador foi confinado na cidade de Beia. Para Isidoro de Sevilla, esta deposición significou o fin do reino suevo.
Malarico. Considerado o último rei do linaxe suevo dono Reino de Galicia. Tras a deposición do rei Andeca do trono dos suevos (ano 585), xurdiu como pretendente ao trono. Dicía ser da familia do rei Miro. Foi derrotado e capturado polas tropas do rei visigodo Leovigildo en 586. Con este último intento acabou toda resistencia sueva. A partir dese momento Gallaecia sería gobernada por un dux visigodo aínda que se mantivo en vigor a lei sueva e outras características propias do reino de Galicia.
Agardo que lle gostase ista información.
*Armórica (Armorique)
LOS BAGAUDAS NO ERAN BASCONES CON TOTAL SEGURIDAD, LOS PALURDOS Y ATRASADOS BASCONES SOLO HABITABAN LA NABARRA MONTAÑESA
el ultimo libro me suena a un libro promovido por la diputacion de ourense.
Gracias por hablar de mi pueblo te falta la foto de la silla de piedra mirando al mar de ultimo rey suevo esta en un castro y mira golfo artabro el castro esta colina virxen de pastoriza sin escavar tristemente
El último Rey suevo sería uno de Suevos 😂
En el mapa aparece Galicia. Galicia no existia.
Pero Asturias sí 😂😂😂😂😂😂😂😂😂😂😂😂😂😂😂😂😂😂😂😂
Jajajaja clones baratos 😂😂
No mezclemos conceptos, los suevos y su reino se impusieron a la población originaria en la zona, fundamentalmente céltica y celtibérica, pero en el imaginario suelo Gallaecia no existía. Suevia fue efímera.
@@robban5545 Falso, conquistado en 585. Aunque fuera válida una supuesta supervivencia después del 585 la conquista islámica lo cambió todo. La expansión cristiana relativamente rápida en el área fue porque surgió un nuevo reino astur en la zona astur cántabra (Sella) con posteriores capitales en Asturias que sobrevivió, se extendió a Galicia, Álava, Castilla/Bardulia y León (Terra de Foris). Luego se trasladó a León.
@@robban5545 lo del apóstol es "inventiao" de un rey de Oviedo (Alfonso II): es decir, astur, no galaico y menos suevo (reino en ese momento muchos años desaparecido y los suevos masacraron y oprimieron población local como dejó claro Hidacio).
Ya sé que se dice que vivió en Samos, pero también en Álava. Además, el residir en un lugar no hace necesariamente que te impregnes de su cultura, más si eres de una élite y en Samos abundaban los mozárabes.
@@robban5545 ok, muy bien. Pero no sirve como argumento para una supuesta continuidad sueva. Cuidado con confundir organización eclesiástica con poder político, aplicable tb en la Edad Media a pesar de que coincidían más veces. En este contexto una cosa son los obispos y otra el poder civil en Asturias lidiando con los musulmanes y que conquistó Galicia. Como curiosidad ciertas zonas eclesiásticas de Lugo pertenecían al obispado de Oviedo ¿Parte de Lugo siguió en Asturias?
@@robban5545 Ok, pero no son reyes suevos.
@@robban5545 XD Los nuevos reyes de Asturias no eran suevos ni su nobleza, si ya con los godos los desplazaron. Pareces Ibai con la pizarra. Además es llamativo ese "follasuevismo" cuando oprimieron población local nativa