ტექსტი! წვიმს... ვაგრძელებ ხეტიალს და მინდა თოვდეს. სითეთრე მძარცვავს სულის და ვიხსენებ წარსულს. იმ ერთ-ერთ სურვილს, ნაწილს თუ წუთისოფელს, რომელსაც მივყვები და რომლის დატოვებაც არ გვსურს. და ვგავარ მეტაფორებით ავსებულ წიგნებს, თაროზე რომ ვაგდივარ და ხელს, რომ არავინ მადებს და ნეტავ ნაზი თითებით მტვერს მომაცლიდეს: ის, ვის გამოც სამყარო შევცვალე და ვამბობ სათქმელს. (ისევ) მივუყვები ქუჩებს უცნაურს და ვიცი რომ ეს ნაბიჯები ძველებურად გამახარებს (ისევ) ვისურვებდი შენთან შეხვედრას და ღია ცის ქვეშ ერთად მოვეფეროთ მოდი ამ ვარსკვლავებს... ვაკეთებ არჩევანს, არა თუ გაქცევით, არამედ დარჩენით შენთან და ვფიქრობ, იმ წუთზე, როდესაც შეხებით მპასუხობ, რომ ჩემში დაანგრევ ფსიქოზით სინდრომს... იმ დროს, ყველაფერი მართლაც უფრო მკაცრია თუ ვერასოდეს ვერ გავიგებ ძილისწინ იმ სუნთქვებს, შენთან ახლაც soulmates/სოულმეით დაკეტილი კარია და შენს ფანჯრებთან ღამ-ღამობით შეხვედრას ვისურვებ... შეხებას შენთან, საუბარს უხმოდ და ვითარც ლამაზად წარმოთქმულ ფიქრებს, თორმეტჯერ განცდილ ბედნიერებას, გადამღლელ ნანატრ გასავლელ შვიდ წელს. ისევ წვიმს, ისევ თოვს, უხმოდ საუბარს აგრძელებს ვიღაც, ვინც თითქოს მთხოვს ახლაც ავუბა მხარი და წინ ვარ: მათზე: ვისაც არ განუცდია ინსომნია, "ღია ცის ქვეშ" ხეტიალი ღამით, "არყისფერი დილა" (2ჯერ) ვაგრძელებ ახლაც საუბარს შენთვის და ვფიქრობ: სითეთრე ახლაც მომიღებს ბოლოს და მჯერა, რომ ყოველ ნაბიჯს შენამდე წამოსულს თითქოს, დავარქმევ სახელს და მას კვლავ ერქმევა ბედისწერა. ეს კედლებიც მაჯერებს სიკვდილს, მაგრამ ვცოცხლობ, ეს კედლებიც საუბრობენ კვლავ განსაცდელზე, მაგრამ წერისას შენს თვალებზე ვფიქრობ მხოლოდ, მხოლოდ შენს თვალებზე და მეტი არაფერზე... (იცი?!) ყველაფერი ისე ვერ იქნება, როგორც გინდა ისევ გავუყვებით ამ დაწყევლილ ქუჩებს და ვიცი, რომ ეს იმედები უფრო მკაცრია და სამომავლოდ ეს სიჩუმე უფრო მეტად გაგვაჩუმებს... რამდენჯერ ვეცადეთ გაეგოთ ჩვენთვის, რამდენჯერ ვამბობდით მოგონილ ზღაპარს, აქ ჯერ დღეს შეხვედრა თითქოს საშიშია, მაგრამ არ დავკარგავთ იმას რაც დაგვაქვს. აქ ისევ ჰორიზონტზე ვუყურებ ამოსვლას მზისას, აქ ისევ მაწვიმს თითქოს და ვუსმენ შრიდან მის ხმას.... ტრიალებს გადამღლელი ბრუნვით დედამიწა, ვიცი, რომ ეს ფიქრებიც კი დამღლელია, მაგრამ ვერასოდეს ვერ გაიგებენ იმას ჩვენ თუ რა გვინდა! ისევ წვიმს, ისევ თოვს, უხმოდ საუბარს აგრძელებს ვიღაც, ვინც თითქოს მთხოვს ახლაც ავუბა მხარი და წინ ვარ: მათზე: ვისაც არ განუცდია ინსომნია, "ღია ცის ქვეშ" ხეტიალი ღამით, "არყისფერი დილა" (2ჯერ)
ტექსტი!
წვიმს... ვაგრძელებ ხეტიალს და მინდა თოვდეს.
სითეთრე მძარცვავს სულის და ვიხსენებ წარსულს.
იმ ერთ-ერთ სურვილს, ნაწილს თუ წუთისოფელს,
რომელსაც მივყვები და რომლის დატოვებაც არ გვსურს.
და ვგავარ მეტაფორებით ავსებულ წიგნებს,
თაროზე რომ ვაგდივარ და ხელს, რომ არავინ მადებს
და ნეტავ ნაზი თითებით მტვერს მომაცლიდეს:
ის, ვის გამოც სამყარო შევცვალე და ვამბობ სათქმელს.
(ისევ) მივუყვები ქუჩებს უცნაურს
და ვიცი რომ ეს ნაბიჯები ძველებურად გამახარებს
(ისევ) ვისურვებდი შენთან შეხვედრას
და ღია ცის ქვეშ ერთად მოვეფეროთ მოდი ამ ვარსკვლავებს...
ვაკეთებ არჩევანს, არა თუ გაქცევით, არამედ დარჩენით შენთან
და ვფიქრობ,
იმ წუთზე, როდესაც შეხებით მპასუხობ,
რომ ჩემში დაანგრევ ფსიქოზით სინდრომს...
იმ დროს, ყველაფერი მართლაც უფრო მკაცრია
თუ ვერასოდეს ვერ გავიგებ ძილისწინ იმ სუნთქვებს,
შენთან ახლაც soulmates/სოულმეით დაკეტილი კარია
და შენს ფანჯრებთან ღამ-ღამობით შეხვედრას ვისურვებ...
შეხებას შენთან, საუბარს უხმოდ
და ვითარც ლამაზად წარმოთქმულ ფიქრებს,
თორმეტჯერ განცდილ ბედნიერებას,
გადამღლელ ნანატრ გასავლელ შვიდ წელს.
ისევ წვიმს, ისევ თოვს,
უხმოდ საუბარს აგრძელებს ვიღაც,
ვინც თითქოს მთხოვს ახლაც ავუბა მხარი
და წინ ვარ:
მათზე: ვისაც არ განუცდია ინსომნია,
"ღია ცის ქვეშ" ხეტიალი ღამით, "არყისფერი დილა" (2ჯერ)
ვაგრძელებ ახლაც საუბარს შენთვის და ვფიქრობ:
სითეთრე ახლაც მომიღებს ბოლოს და მჯერა,
რომ ყოველ ნაბიჯს შენამდე წამოსულს თითქოს,
დავარქმევ სახელს და მას კვლავ ერქმევა ბედისწერა.
ეს კედლებიც მაჯერებს სიკვდილს, მაგრამ ვცოცხლობ,
ეს კედლებიც საუბრობენ კვლავ განსაცდელზე,
მაგრამ წერისას შენს თვალებზე ვფიქრობ მხოლოდ,
მხოლოდ შენს თვალებზე და მეტი არაფერზე...
(იცი?!) ყველაფერი ისე ვერ იქნება, როგორც გინდა
ისევ გავუყვებით ამ დაწყევლილ ქუჩებს
და ვიცი, რომ ეს იმედები უფრო მკაცრია
და სამომავლოდ ეს სიჩუმე უფრო მეტად გაგვაჩუმებს...
რამდენჯერ ვეცადეთ გაეგოთ ჩვენთვის,
რამდენჯერ ვამბობდით მოგონილ ზღაპარს,
აქ ჯერ დღეს შეხვედრა თითქოს საშიშია,
მაგრამ არ დავკარგავთ იმას რაც დაგვაქვს.
აქ ისევ ჰორიზონტზე ვუყურებ ამოსვლას მზისას,
აქ ისევ მაწვიმს თითქოს და ვუსმენ შრიდან მის ხმას....
ტრიალებს გადამღლელი ბრუნვით დედამიწა,
ვიცი, რომ ეს ფიქრებიც კი დამღლელია,
მაგრამ ვერასოდეს ვერ გაიგებენ იმას ჩვენ თუ რა გვინდა!
ისევ წვიმს, ისევ თოვს, უხმოდ საუბარს აგრძელებს ვიღაც,
ვინც თითქოს მთხოვს ახლაც ავუბა მხარი და წინ ვარ:
მათზე: ვისაც არ განუცდია ინსომნია,
"ღია ცის ქვეშ" ხეტიალი ღამით, "არყისფერი დილა" (2ჯერ)
❤❤❤სასწაულია
ძაან თესლია მაგრად გაასწორა ♡
kargi namushevariaa !
lino
я сегодня в хламе
ეს კედლებიც მაჯერებენ სიკვდილს, მაგრამ კიდე ვცოცხლობ❤