Ο Στράτος Παγιουμτζής (Αϊβαλή 1904 - Νέα Υόρκη 1971), υπήρξε εμβληματική μορφή (κατά τη γνώμη μου η σπουδαιότερη φωνή στην Ελλάδα τον 20ο αι.), στο χώρο του ελληνικού τραγουδιού. Συμμετείχε στα μουσικά δρώμενα για παραπάνω από τέσσερις δεκαετίες, ενώ εκτός από σπουδαίος τραγουδιστής και δεξιοτέχνης εκτελεστής πολλών μουσικών οργάνων (τζουράς, μπαγλαμάς, μπουζούκι κλπ), επέδειξε και εκπληκτική αντοχή στο χρόνο, καθώς και αξιοθαύμαστη προσαρμογή στις συνεχείς μεταβολές της μουσικής πραγματικότητας, την οποία υπηρέτησε από τα μισά περίπου της 3ης δεκαετίας του 20ου αι. έως και τις αρχές της 8ης. Αρχικά υπηρέτησε το ρεμπέτικο τραγούδι, όπως αυτό διαμορφώθηκε στους τεκέδες του Πειραιά τη δεκαετία του 1920 -1930 (υπήρξε εξάλλου μέλος της «περίφημης τετράδας της ξακουστής του Πειραιώς», μαζί με το Βαμβακάρη, το Δελιά και το Μπάτη), ενώ στη συνέχεια, κυρίως μετά τα μισά της δεκαετίας του 1930 και την απαγόρευση του ρεμπέτικου από το Μεταξά, καταξιώθηκε και ως ερμηνευτής νέων σπουδαίων δημιουργών, όπως ο Μπαγιαντέρας, ο Χιώτης και ο Τσιτσάνης. Μεταπολεμικά στους προηγούμενους συνθέτες θα προστεθούν και οι συνεργασίες του με ακόμη νεότερους, όπως ο Καλδάρας και ο Μητσάκης. Η άνθηση όμως του αρχοντορεμπέτικου, στα μισά της 6ης δεκαετίας του 20ου αιώνα, θα τον βρει ανέτοιμο ή αδιάφορο να το υπηρετήσει και θα τεθεί σταδιακά στο περιθώριο, με την καριέρα του να παίρνει φθίνουσα πορεία. Στο προσκήνιο της μουσικής πραγματικότητας και στα λαϊκά πάλκα της εποχής θα τον επαναφέρει τη δεκαετία του 1960 ο Γιώργος Ζαμπέτας, όπου και θα παραμείνει μέχρι το θάνατό του, το Νοέμβρη του 1971. Νίκος Καρζής Αθήνα, 2014
@@kritilaw Ίσως να έχεις δίκιο, κυρίως σε ό,τι αφορά στο "δεξιοτέχνης" που γράφω. Πάντως, με τα όσα έχω μελετήσει γι' αυτόν, σε όλη τη μεγάλη καλλιτεχνική του πορεία κρατάει μουσικό όργανο στα χέρια του, ενώ και στις αυτοπαρουσιάσεις του, πολλές φορές, λέει "Γεια σου Στράτο με τον τζουρά σου», εννοώντας φυσικά τον εαυτό του [και ξέρετε, ο τζουράς είναι από τα δυσκολότερα έγχορδα, αφού ο μουσικός φτιάχνει μόνος του τα διαστήματα (τάστα)]. Σε μια εποχή που τα μαχαιρώματα και οι τσαμπουκάδες γινόταν για πλάκα, νομίζω ότι θα ήταν επικίνδυνο να κρατάει μουσικό όργανο και να κάνει πως παίζει, κοροιδεύοντας ουσιαστικά το κοινό του. Επίσης, έχει υπογράψει πολλά τραγούδια ως μουσικός (και στιχουργός). Αν δεν ήξερε, πώς έγραφε? Οκ, μπορεί να μην ήταν δεξιοτέχνης, όπως γράφω (θα ψάξω να δω που τη βρήκα αυτή την πληροφορία, δεν το έγραψα έτσι, όμως έχουν περάσει και χρόνια από τότε), αλλά σίγουρα γνώριζε αρκετά μουσικά όργανα. Πάντως, δεξιοτέχνης ή όχι, κατά την άποψή μου είναι μακράν ο μεγαλύτερος τραγουδιστής της χώρας μας, κατά τον 20ο αι. Ευχαριστώ θερμά για το σχόλιο.
Είναι πολύ ευχάριστο να διαπιστώνουμε οτι υπάρχουν ακόμα Έλληνες που θυμούνται αυτή την καταπληκτική φωνή.Ευτυχώς...Γι΄αυτόν ο Τσιτσάνης είχε πει οτι είναι ο Καρούζο της Ελλάδας.Μπράβο φίλε!
Aπίστευτη ερμηνεία! Ο Παγιουμτζης είναι κατά την γνώμη μου αξεπέραστος. Ξέρει κανείς ποιος παίζει ακορντεόν; Και, για να ρωτήσω γενικότερα, ποιοι ήταν γνωστοί ακκορντεονίστες στο ρεμπέτικο;
Ωχ μάνα μου! Ακούς τ΄αηδόνια, ζαλίζεσαι απο την γλύκα της φωνής τους κ μετα προσγειώνεσαι απότομα, γιατί η εποχή μας προτιμάει τα παγόνια ...Όλο μπιχλιμπίδι κι απο φωνές; Συγχαρητήρια φίλε μου!!!! Υπέροχα τα uploading που έχεις!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ο Στράτος Παγιουμτζής (Αϊβαλή 1904 - Νέα Υόρκη 1971), υπήρξε εμβληματική μορφή (κατά τη γνώμη μου η σπουδαιότερη φωνή στην Ελλάδα τον 20ο αι.), στο χώρο του ελληνικού τραγουδιού. Συμμετείχε στα μουσικά δρώμενα για παραπάνω από τέσσερις δεκαετίες, ενώ εκτός από σπουδαίος τραγουδιστής και δεξιοτέχνης εκτελεστής πολλών μουσικών οργάνων (τζουράς, μπαγλαμάς, μπουζούκι κλπ), επέδειξε και εκπληκτική αντοχή στο χρόνο, καθώς και αξιοθαύμαστη προσαρμογή στις συνεχείς μεταβολές της μουσικής πραγματικότητας, την οποία υπηρέτησε από τα μισά περίπου της 3ης δεκαετίας του 20ου αι. έως και τις αρχές της 8ης. Αρχικά υπηρέτησε το ρεμπέτικο τραγούδι, όπως αυτό διαμορφώθηκε στους τεκέδες του Πειραιά τη δεκαετία του 1920 -1930 (υπήρξε εξάλλου μέλος της «περίφημης τετράδας της ξακουστής του Πειραιώς», μαζί με το Βαμβακάρη, το Δελιά και το Μπάτη), ενώ στη συνέχεια, κυρίως μετά τα μισά της δεκαετίας του 1930 και την απαγόρευση του ρεμπέτικου από το Μεταξά, καταξιώθηκε και ως ερμηνευτής νέων σπουδαίων δημιουργών, όπως ο Μπαγιαντέρας, ο Χιώτης και ο Τσιτσάνης. Μεταπολεμικά στους προηγούμενους συνθέτες θα προστεθούν και οι συνεργασίες του με ακόμη νεότερους, όπως ο Καλδάρας και ο Μητσάκης. Η άνθηση όμως του αρχοντορεμπέτικου, στα μισά της 6ης δεκαετίας του 20ου αιώνα, θα τον βρει ανέτοιμο ή αδιάφορο να το υπηρετήσει και θα τεθεί σταδιακά στο περιθώριο, με την καριέρα του να παίρνει φθίνουσα πορεία. Στο προσκήνιο της μουσικής πραγματικότητας και στα λαϊκά πάλκα της εποχής θα τον επαναφέρει τη δεκαετία του 1960 ο Γιώργος Ζαμπέτας, όπου και θα παραμείνει μέχρι το θάνατό του, το Νοέμβρη του 1971.
Νίκος Καρζής
Αθήνα, 2014
Κύριε Νίκο σας ευχαριστώ για την ενημέρωση.
Ο Στράτος από όσο ξέρω δεν έπαιζε όργανα, οι φωτογραφίες που τον δείχνουν να κρατά μπαγλαμά μάλλον είναι για το γούστο....
@@kritilaw Ίσως να έχεις δίκιο, κυρίως σε ό,τι αφορά στο "δεξιοτέχνης" που γράφω. Πάντως, με τα όσα έχω μελετήσει γι' αυτόν, σε όλη τη μεγάλη καλλιτεχνική του πορεία κρατάει μουσικό όργανο στα χέρια του, ενώ και στις αυτοπαρουσιάσεις του, πολλές φορές, λέει "Γεια σου Στράτο με τον τζουρά σου», εννοώντας φυσικά τον εαυτό του [και ξέρετε, ο τζουράς είναι από τα δυσκολότερα έγχορδα, αφού ο μουσικός φτιάχνει μόνος του τα διαστήματα (τάστα)]. Σε μια εποχή που τα μαχαιρώματα και οι τσαμπουκάδες γινόταν για πλάκα, νομίζω ότι θα ήταν επικίνδυνο να κρατάει μουσικό όργανο και να κάνει πως παίζει, κοροιδεύοντας ουσιαστικά το κοινό του. Επίσης, έχει υπογράψει πολλά τραγούδια ως μουσικός (και στιχουργός). Αν δεν ήξερε, πώς έγραφε? Οκ, μπορεί να μην ήταν δεξιοτέχνης, όπως γράφω (θα ψάξω να δω που τη βρήκα αυτή την πληροφορία, δεν το έγραψα έτσι, όμως έχουν περάσει και χρόνια από τότε), αλλά σίγουρα γνώριζε αρκετά μουσικά όργανα. Πάντως, δεξιοτέχνης ή όχι, κατά την άποψή μου είναι μακράν ο μεγαλύτερος τραγουδιστής της χώρας μας, κατά τον 20ο αι. Ευχαριστώ θερμά για το σχόλιο.
Είναι πολύ ευχάριστο να διαπιστώνουμε οτι υπάρχουν ακόμα Έλληνες που θυμούνται αυτή την καταπληκτική φωνή.Ευτυχώς...Γι΄αυτόν ο Τσιτσάνης είχε πει οτι είναι ο Καρούζο της Ελλάδας.Μπράβο φίλε!
Βιώματα τής αληθινής ζωής με απλό ήχο δίχως φίλτρα παλιές όμορφες στιγμες
Νάτος και ο Στρατος, φωνάρα μαγγια ωραία!!!έχω κάνει σε όλους λαικ...
ΑΠΙΑΣΤΟΣ!!!!
Ο ΕΜΒΛΗΜΑΤΙΚΟΣ ΕΥΣΤΡΑΤΙΟΣ ΠΑΓΙΟΥΜΤΖΗΣ !!!!!!!!!!! ΟΡΜΩΜΕΝΟΣ ΕΞ Α'Ι'ΒΑΛΙΟΥ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ !!!!!!!!!
Είμαι περήφανος που εχω και εγω ρίζες από το Αϊβαλί όπως ο Στράτος Παγιουμτζής
100% τραγουδιστής ή μάλλον Ο Τραγουδιστής
Οι μεγάλες ψυχές συνάντησαν τις αθάνατες φωνές και τότε βγήκαν "διαμάντια",!!!!!
Χίλια μπράβο που μας αξιώνεις ν'ακουμε τόσο ποιοτικές ερμηνείες!!!
ΜΑΓΕΙΑ !!!!!!!
ακους κ σταματας τα παντα
ακους και ταξιδευεις.................
To 13o ευαγγέλιο της Μ.Πεμπτης
Aπίστευτη ερμηνεία! Ο Παγιουμτζης είναι κατά την γνώμη μου αξεπέραστος.
Ξέρει κανείς ποιος παίζει ακορντεόν; Και, για να ρωτήσω γενικότερα, ποιοι ήταν γνωστοί ακκορντεονίστες στο ρεμπέτικο;
Αντώνης Αμιράλης
@@nickmarkatos6030 ευχαριστώ πολύ!
Φεύγεις ......με τον αμανέ!!!!
Ασμα ασματων απο τον Εμβληματικο Ευστρατιο Παγιουμτζη !!!!!!!!!!!!!!!!!
Ωχ μάνα μου! Ακούς τ΄αηδόνια, ζαλίζεσαι απο την γλύκα της φωνής τους κ μετα προσγειώνεσαι απότομα, γιατί η εποχή μας προτιμάει τα παγόνια ...Όλο μπιχλιμπίδι κι απο φωνές; Συγχαρητήρια φίλε μου!!!! Υπέροχα τα uploading που έχεις!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Το περιέγραψες απόλυτα σωστά
Ζαμπέ και Τεμπέ... όλα τα άλλα δεν.
τι διαμαντια ειναι τουτα ρε