کتاب صوتی فوتبال علیه دشمن نوشته سایمون کوپر با صدای عادل فردوسی پور، قسمت 11

Поділитися
Вставка
  • Опубліковано 12 чер 2024
  • عادل فردوسی پور در کتاب صوتی فوتبال علیه دشمن که به قلم سایمون کوپر نوشته شده، از تأثیرگذاری پیچیده‌ی فوتبال در دگرگونی ساختارهای اجتماعی، سیاسی و فرهنگی صحبت می‌کند، از آنچه باعث پیوستگی و از هم گسستگی ملیت‌ها و قومیت‌ها شده. این ورزش عجیب مرزهایی ناشناخته به وسعت جهان دارد!
    چه فوتبال را دوست داشته باشید و چه دوست نداشته باشید، خواندن این کتاب را به شما توصیه می‌کنیم! مشخص نیست فوتبال (Football) چقدر محبوبیت دارد اما هر چه هست، چیزی فراتر از محبوب‌ترین بازی جهان است. به تعبیر بسیاری از افراد فوتبال یک زبان بین‌المللی است که حکم مرگ و زندگی را دارد. پله معتقد است فوتبال بازی زیبایی است که جنگ‌ها را آغاز می‌کند و به پایان می‌رساند و بسیاری از دیکتاتورها را در قدرت نگه داشته است.
    فوتبال علیه دشمن (Football against the enemy) در سال 1993 در نوزده فصل به چاپ رسید. ده سال بعد با افزودن دو فصل دیگر و ضمیمه تجدید چاپ شد. اثر حاضر در سال 1389 با ترجمه‌ی «عادل فردوسی پور»، مجری و گزارشگر محبوب فوتبال، در ایران منتشر شد و به سرعت در لیست پرفروش‌های بازار کتاب قرار گرفت.
    سایمون کوپر (Simon Kuper) برای بررسی تأثیر فوتبال بر سیاست و فرهنگ به 22 کشور سفر کرده در تلاش بوده تا بفهمد چه چیزی باعث می‌شود که هر ملتی به‌طور متفاوت این بازی را انجام دهد.
    او در سفرهایش با هواداران بسیاری روبرو شد. از هواداران دوآتیشه و وفادار آلمانی گرفته تا ژنرالی آرژانتینی که دیدگاه خودش را راجع به تاکتیک‌ها داشت.
    تلاش‌های کوپر اشتراک ترسناک بین فوتبال و سیاست را روشن کرد. خصوصا در دوران حادثه یازده سپتامبر امثال بن لادن به شدت دغدغه‌ی فوتبال داشتند.
    از زمان نگارش این کتاب تاکنون بزرگ‌ترین تغییر فوتبال جهانی، رشد فوتبال زنان بوده است. در شرایطی که اتحادیه‌ی فوتبال انگلیس در بیشتر سال‌های قرن بیستم فوتبال زنان را ممنوع کرده بود. فوتبال زنان طبق گزارش‌ها سریع‌ترین رشد ورزشی را با سی میلیون بازیکن در جهان داشته است. با این حال ‌جز جوش‌ و خروش کوتاه ‌مدت امریکایی‌ها در هنگام برگزاری جام‌ جهانی زنان، کمتر کسی آن را دنبال می‌کند. لیگ حرفه‌ای زنان امریکا در سال 2003 به دلیل استقبال کم تعطیل شد.
    خارج از اروپا کماکان اختلاف‌های فرقه‌ای و قبیله‌ای وجود دارد. حسابی سرانگشتی نشان می‌دهد هر چه آزادی در کشوری کمتر باشد، فوتبال اهمیت بیشتری پیدا می‌کند؛ همان‌طوری که در شمال افریقا، خاورمیانه و خلیج فارس اهمیت بسیار زیادی دارد.
    در بخشی از کتاب صوتی فوتبال علیه دشمن می‌خوانیم:
    فقط ژنرال‌ها اجساد را فراموش کرده بودند. مردم می‌توانند فکر کنند. اگر فقیر باشند، وحشت‌زده باشند و قهرمان جام جهانی شوند، از این‌که قهرمان جام هستند خوشحال‌اند، ولی از این‌که فقیر باشند و آن‌ها را بترسانند، ناراحت‌اند. شاید مردم فقط نانِ شب و فوتبال بخواهند، ولی همان‌طور که بایر اشاره کرد، در 1978 مردم تعداد زیادی بازی و اندکی نان داشتند. مردم ارتباط ذهنی بین تیم‌ملی و نظامیان برقرار نکردند. آن‌ها بازیکنان را تشویق می‌کردند (حداقل تعدادی از آن‌ها را) و وقتی ژنرال ویدلا را در ورزشگاه دیدند او را هو کردند. پنج سال پس از جام جهانی ژنرال‌ها جای‌شان را به دولتی غیرنظامی دادند. اگر آن‌ها تصور می‌کردند با هزینه کردن پول آرژانتین روی فوتبال می‌توانند آینده‌ی شغلی‌شان را تأمین کنند، بسیار خام بودند. استفاده‌ی ابزاری آن‌ها از جام جهانی، نه‌تنها ماکیاولیست بودن آن‌ها را نشان داد، بلکه حماقت‌شان را هم ثابت کرد. آن‌ها قلدرهای ته کلاس بودند که درس را یاد نگرفته بودند.
    ژنرال‌ها دیدگاهی ساده و فاشیستی نسبت به جامعه داشتند. یک کشور باید قدرتمند و متحد باشد. اگر همه‌ی مردم یک فریاد را بزنند یا به قول ژنرال انکیزو شعار «فقط یک پرچم وجود دارد و آن هم پرچم آرژانتین است» مصداق داشته باشد، کشوری قدرتمند و متحد به ‌حساب می‌آید. راه رسیدن به این شرایط هم به‌دست آوردن پیروزی است. پیروزی هم موفقیت‌های کسالت‌باری مثل تأمین کار، مسکن و ثبات ارزی نیست. نه! پیروزی، موفقیت‌های نظامی است یا رخدادهای بزرگ میهنی. پیروزی همان چیزی است که باعث می‌شود مردم به خیابان‌ها بریزند و فریاد «آرژانتین، آرژانتین!» سر دهند. پررنگ کردن این پیروزی‌ها، سیاست ژنرال‌ها بود. طبق برنامه‌ریزی آن‌ها، میزبانی و فتحِ جام جهانی و حمله به جزایر فالکلند، بزرگ‌ترین پیروزی‌هایی بود که به‌دست آورده بودند. از نظر آن‌ها همه اتفاقاتی مشابه بودند، به‌قدری مشابه که شعار جام جهانی «ادامه بده آرژانتین، تا پیروزی ادامه بده» دوباره در جنگ فالکلند هم بارها تکرار شد. مشابه این اتفاق در برزیل هم رخ داده: آهنگ مارش «برزیل، به پیش» که برای جام جهانی 1970 نوشته شده بود، آهنگ اصلی رژیم نظامی برزیل شد.
  • Фільми й анімація

КОМЕНТАРІ • 2