Piaskowanie drewna

Piaskowanie - proces technologiczny polegający na czyszczeniu lub kształtowaniu dowolnej powierzchni materiałem ściernym w strumieniu sprężonego powietrza, ewentualnie cieczy.
Efekt piaskowania jest podobny do szlifowania, jednak czyszczona powierzchnia jest równiejsza i uzyskuje wymaganą do malowania szorstkość, a także nie ma problemów z czyszczeniem trudno dostępnych rogów lub zakrzywień.
Występują następujące klasy piaskowania, od najlepszej: SA3, SA2.5, SA2, SA1 oraz „stoczniowe” - SA1.5. Klasa SA3 możliwa jest do uzyskania tylko na nowej blasze.
Piaskowanie zostało opatentowane przez Benjamina Chew Tilghmana 18 października 1870.
Podczas piaskowania uderzające drobiny piasku (zazwyczaj oczyszczonego poprzez przesiewanie) mogą dostać się do płuc pracownika, co przy dłuższej pracy może wywołać jedną z chorób pylicznych, dlatego niedopuszczalne jest stosowanie suchego piasku kwarcowego jako ścierniwa lub dodatku do innych ścierniw, może on być wykorzystywany jedynie w technologiach pneumatycznych mokrych i wilgotnych. Rozróżnić możemy tutaj trzy główne metody: przy użyciu myjki ciśnieniowej, w płaszczu wodnym oraz hydropiaskowanie.
Pracownik wykonujący piaskowanie powinien używać ubrania ochronnego zaopatrzonego w dopływ świeżego powietrza do oddychania.
Do piaskowania mogą być również użyte inne, dostatecznie rozdrobnione materiały: szlaka miedziowa, śrut, szkło, metal, suchy lód, granat (minerał), żużel, a nawet zmielone kawałki skorupy orzechów kokosowych i innych roślin, co pozwala na uzyskanie specyficznego wyglądu obrabianej powierzchni.
Piaskowanie śrutem nazywa się potocznie śrutowaniem. Wykonuje się je z reguły na hali ze względu na odzysk śrutu, chociaż są też urządzenia przenośne do śrutowania powierzchni płaskich, na przykład burt statków.