AMEN! POWAŻNIE TEMAT! DZIĘKUJĘ! NIECH MATKA BOŻA I ŚW. CHARBEL BRONIE OJCÓW DOMINIKANÓW W ŁODZI! AMEN. SERDECZNIE POZDRAWIAM Z GORODCA W BIAŁORUŚI! Z MOLYTWOJU! BIAŁORUŚ.
Świetnie się słucha tej rozmowy, dziękuję za Wasze świadectwo i odwagę myślenia! Tak mi się klaruje obraz człowieka wierzącego jako kogoś, kto umocniony osobistym doświadczeniem Boga chce wytrzymać napięcie wynikające z natury wiary. Kogoś kto nie traci nadziei w ciemności i nigdy nie przestaje czekać na dopięcie się sensów w jego życiu. I kocham taki Kościół, który nie udaje, że wie, ale który umie pokazywać swoje zmagania z Tajemnicą i o Tajemnicę. I ma tyle odwagi i pokory, żeby mówić o sumieniu, że jest "pierwszym ze wszystkich namiestników Chrystusa" (KKK 1778) Chętnie podsłucham Waszą kolejną rozmowę.
Gdzie dwaj lub trzej zebrani w imię moje, tam Jestem pośród nich. Nie mając wspolnoty w parafii, udałem się do pobliskiej, gdzie wspólnota powstała. I powstają kolejne. Jak będzie taka wola Pana Boga, to w ogromnej różnorodności wspólnot będą następne, i w parafiach w których jest potrzebne żywe spotkanie z Panem Bogiem. Oby nasze serca były otwarte na łaski udzielane nam przez Pana i trafiły do naszego życia.
Bardzo, bardzo wartościowa rozmowa, Podążać własną drogą, wąską, mało uczęszczaną, ale głęboką, w zaufaniu do Bożego prowadzenia, dopiero można być bliżej prawdy. Zapisałam nawet kilka sentencji, zgodnych z moimi przemysleniami. Dziękuję serdecznie. 🙏🙏♥️♥️
No i znów się powtórzę : to naprawdę dobra rozmowa . Naprawdę dobra .Tyle nowych ścieżek się pojawiło …Komentarz dla zasięgów , ponieważ zapewne popełnię kolejny po powtórnym odsłuchaniu tego odcinka „ Karetki „. Nie da się inaczej , ponieważ mam poczucie , ze padło tu wiele cennych uwag i bardzo chciałabym pójść za nimi .. Oczywiście udostępniam nagranie …
Rozmowa bardzo ważna, myślę, że powinna być wysłuchana i przemyślana przez wszystkich członków KK. Jestem szczęśliwie od końca lat 90 we wspólnocie, która gromadzi i kapłanów i konsekrowanych i świeckich, są i dzieci i mlodzi i starzy, niezameżne/nieżonaci i małżeństwa. To bogactwo "życiowych ról" uważam za bardzo ważne we wspólnocie. Rola świeckich jest bardzo ważna, ale rola duchownych rowniez-dzieki temu jest balans, jedni dla drugich są wsparciem. Dodalabym tylko jedną rzecz do Waszej rozmowy. Uważam, że ksiądz (mówię ogólnie) jak najbardziej może stać na czele wspólnoty, wręcz taką rolę dał mu Jezus 🙂 Ale i on musi być członkiem wspólnoty. Apostołowie nie działali niezależnie od siebie, w pojedynkę. Podobnie powinno być z ksiezmi- jeśli we wspólnocie jest tylko jeden kapłan(stoi na jej czele), bez żadnego innego kapłańskiego wsparcia (bez "kapłańskiej wspólnoty") to myślę,że wcześniej czy później źle się to skończy. O ile zakonnicy mają taką "swoja wspólnotę", o tyle księża diecezjalni powinni też mieć taki odnośnik, nie powinni być "sami ze swoją wiarą i myślami"
Bardzo ciekawa ta myśl (ok. 1:08:00) o wchodzeniu w rolę leadera czy guru - i cenna ku przestrodze. Zastanawiam się jednak... W młodości byłem w Oazie (czemu zawdzięczam przede wszystkim wiele dobrego), mam doświadczenie spotkań w grupach, dzielenia się, także jako osoba prowadząca tzw. animator. Z jednej strony widzę wielki skarb w dzieleniu się swoim doświadczeniem wiary niezależnie od "poziomu wtajemniczenia", bo wiele można się od nauczyć od innych ludzi, ich punktu widzenia czy sytuacji. Swoją drogą widzę to też u księży, którzy uczestniczyli kiedyś w takiej formacji, że dużo łatwiej przychodzi im słuchanie (w sensie wysłuchania, przemyślenia, empatii i potraktowania z szacunkiem) świeckich w ogóle, a także młodszych od siebie księży i świeckich. Natomiast z drugiej strony wiem też, że do tej formacji, sama nazwa na to wskazuje, potrzebne jest też prowadzenie, nakierowanie. Niektóre poglądy wynikają z jakichś zranień lub braku wiedzy i można je w takiej sytuacji prostować. Tylko do tego trzeba wejść w rolę przewodnika, kogoś kto już jakiś temat przepracował i może pomóc, oby z pokorą i nieautorytatywnie. Inaczej moglibyśmy zostać na bardzo niebezpiecznym poziomie uczuć i relatywizmu - dziękuję, że się podzieliłeś, ty tak to czujesz, widzę że takie masz z tego wnioski, nie będę tego komentować itd. Stąd pytanie czy temat do refleksji - jak zbalansować to stawianie się na piedestale ze służeniem innym poprzez mądre prowadzenie - i jaką właściwie mamy odpowiedzialność za tych, którzy się z nami dzielą. Czy unikając wskazania pewnych problemów, które zauważamy, nie popełniam grzechu zaniedbania? (w końcu po to też mam ten rozum) Myślę, że tu jest decyzja na poziomie "skupię się na sobie, żeby być jak najlepszym człowiekiem, a innych zostawię w spokoju, niech się sami rozwijają" a "muszę dzielić się tym, co wypracowałem, żebyśmy wszyscy mogli wzrastać i uczyć się na swoich doświadczeniach", co w szerszym kontekście przekłada się też na widzenie Kościoła, co było słychać w tej rozmowie: czy ma to być wspólnota wierna, zżyta ze sobą (zatem też niewielka) "w katakumbach", oddzielona od świata czy działająca szeroko, ewangelizująca, ale też roszcząca sobie miano autorytetu i mniej kontrolująca "jakość" poszczególnych jednostek i ich relacji. Trudna to równowaga! Dzięki za tę rozmowę, pozdrawiam!
Rzadko się zdarza, aby dane mi było słuchać tak długiej rozmowy z rosnącym zainteresowaniem. Tak wiele z tego co usłyszałam, to moje osobiste doświadczenia, przemyślenia i obserwacje. A co chciałabym jeszcze usłyszeć? Krzysztof upatruje możliwość dalszego rozwoju duchowego we wspólnotach, Tomasz zauważa, że są tacy, którzy niekoniecznie się w nich widzą. Nie wybrzmiała mi w tej rozmowie propozycja dla tych drugich, którzy -jak ja - szukają paliwa do ożywienia wiary. Jakaś podpowiedź?
@@tomaszgrabowski6833 Ten klucz przyjęłam, ale samo przylgnięcie nie działa na długo. Trzeba się ciągle odnawiać, przypominać o tym że to On rządzi. Pomagają podkasty, książki. Ale tych trzeba sporo przemielić , żeby wciągnęły, i żeby można było powiedzieć o nich - to było dobre! Trzeba też wielu jutuberów wysłuchać, żeby poczuć brarnią duszę. Ale dziękuję za odpowiedź 🙂
Ciekawa teoria o tych wzlotach i upadkach cywilizcji chrześcijańskiej, daje to nadzieje, ze jeszcze nie gasnie swiatlo. Ciekawe kto bedzie tym , ktory na nowo rozpali i przekaze ogien na inne pokolenia. Dziekuje za ta rozmowe.
Szczęśliwi nie szukamy Boga Dla nas jest tylko udziałowcem Kantoru, który prosperuje Niech chroni nasze drzwi i okna Od dżumy i religii obcej Co każdy zysk zdewaluuje
Wspaniała rozmowa braterska🙌... Jestem upierdliwy z tym tematem ale odpowiedzią, która nakierowuje ucznia Jezusa Chrystusa z Nazaretu na sedno Testamentu Pana jest dialog Dyzmy i Jezusa w godzinie śmierci😍 30 sekund, które rozwalają wszystkie systemy myślenia✌️ Pierwszym facetem, który jest wpuszczony do utraconego Raju, to.. Gangster😮 Niesamowite przesłanie Boga❤️ Niczego jeszcze nie ma, co dziś uznajemy za niesamowicie "ważne" Dlatego na przykładzie Dyzmy nie mogę się zgodzić z twierdzeniem, że chrzest wodą jest DECYDUJĄCY, a co gorsza ODDZIELAJĄCY ludzi😮 To Jezus Jest decydujący i tylko On Jest Panem Wszechświata umywającym nogi grzesznikom❗❤️pzdr i dziękuję
Bardzo bardzo wartościowy temat i mega ciekawa rozmowa!!! Jestem zachwycona merytoryka rozmówców... Kapłani są potrzebni i niezbędni.. bo tylko oni mogą udzielać sakramentów... Czy obecna wspólnota gościa to "Spotkania Małżeńskie?
Niezupełnie są przynajmniej dwa sakramenty których mogą udzielić świeccy bez udziału kapłana chrzest (w nadzwyczajnej sytuacji ).sakrament małżeństwa (też w nadzwyczajnej sytuacji )
@@ChristophorosSokrates No tak.. Dwa które przyjmuke się raz w życiu... Do codziennych sakramentów typu spowiedz czy Eucharystia... Musimy mieć kapłanów.. Proponuję dołączyć do "akcji" księdza Chacińskiego... I zamawiać msze za Kapłanów..
@@b.j.9945 Po śmierci współmałżonka można ponownie zawrzeć małżeństwo. Jeden raz przyjmuje się chrzest, bierzmowanie i święcenia. Wszystkie pozostałe sakramenty można przyjmować wielokrotnie.
@@b.j.9945 no tak do tego jeszcze bierzmowanie I sakrament chorych .Ja wcale nie kwestionuję wagi i potrzeby kapłaństwa słuźebnego czyli sakramentalnego
Czasem jak o. Tomasz coś powie, to od razu szukam notesu. Mam już zebranych parę sentencji/idei😅. Dzisiaj: "żeby nie postrzegać samego siebie przez rolę, a przez tożsamość".
Znakomita rozmowa dwóch świetnie władających polszczyzną rozmówców z ppokolenia JP II-ego. Dosyć wnikliwie przedyskutowane problemy; wspólnota a osobista wiara, próba wiary w samotności, próba wiary w obcym środowisku, rola księdza we wspólnocie, wiara i rozum jako niemal bracia syjamscy życia religijnego.... Natomiast określenie narcyzmu jako pragnienia podobania sie innym za wszelką cenę czy potwierdzenia siebie przez innych, mnie nie przekonuje. To raczej konformizm. A narcyz? O psychopatach / tych powiedzmy średnioprocentowych/ mówi się, że są to narcyzi, którzy potrafią wymusić podziw dla siebie. Wymusić a nie zabiegać.
Cóż, z obecnej perspektywy, przez wiele lat byłem neopoganinem. Nie widzę w tym nic, aż tak niewłaściwego. Ta tzw religijność to zaczyn. Teraz trzeba dosypać mąki.
Zgłaszam temat do Q&A, ale też pytanie do internautów. W niewielkich parafiach z jednym księdzem (czyli chyba w większości wsi) brakuje wspólnot, w których może odnaleźć się młodzież i dorośli. Proboszcz nie ośmiornica i zwykle się nie bilokuje 😉, ma przecież jeszcze dzieci przed komunią i parę podobnych obowiązkowych grup. Ale też rzadko zbierze się dość chętnych o podobnym, nazwijmy to, zapotrzebowaniu duchowym. Kończy się na ogół na paru tradycyjnych grupach modlitewnych w rodzaju kółka różańcowego, zespole charytatywnym, może scholi... Nie neguję ich wartości (sama do niektórych należałam lub należę), ale - według moich obserwacji - rzadko poza działalnością zadaniową (w tym cykliczną wspólną modlitwą) stają się wspólnotami w sensie środowiska rozwoju duchowego. Dodatkowo, w odróżnieniu od dużych miast, w małych miejscowościach anonimowość jest abstrakcją (to ma także zalety), więc ludzie nie są gotowi do dzielenia się swoją prywatnością, która im jeszcze została. Zastanawiam się, czy rozwiązaniem może być np. rozeznawanie zapotrzebowania i tworzenie wspólnot na poziomie dekanatu? Ze spotkaniami przy parafii z lepszym zapleczem lub rotacyjnie przy kościołach, z których wywodzą się ich członkowie. Czy znacie przykłady, które sprawdziły się poza miastem? Edit: może wspomniana przez p. Krzysztofa forma grupy przez internet mogłaby się sprawdzić w takich warunkach, ale, szczerze mówiąc, nie spotykałam się dotąd z takimi propozycjami.
Pytanie faktycznie bardzo istotne. Grupy internetowe istnieją faktycznie, ja akurat jestem beneficjentem tego, że mieszkam w dużym mieście. Ale pochodzę z małego i wiem, że bardzo często w małym mieście czy na wsi bywa więcej niż jeden samochód na gospodarstwo domowe. Do czego zmierzam: niezależnie od pomysłu z dekanatem można zobaczyć, czy w sensownej odległości od miejsca zamieszkania (miasto powiatowe?) już coś istnieje.
Dwa pytania do trzeciego spotkania: 1) Bardzo istotnym momentem rozmowy jest rozmowa o samej istocie czyli o wierze. Bez wiary cała reszta, w tym cały kulturowy sztafaż, nie ma sensu, w pełni się zgadzam. Natomiast gdy dochodzimy do odpowiedzi czym ta wiara jest KM cytuje KKK i mówi, że jest więzią z Bogiem. I tutaj pojawia się pytanie o co dokładnie chodzi. Wszyscy z grubsza wiemy co znaczy więź z żoną, dziećmi czy przyjaciółmi, ale więź z Bogiem to coś zupełnie innego. Czy chodzi o przechowywanie w pamięci doświadczenia Bożej obecności, czy o regularną modlitwę, czy o intelektualną, racjonalną decyzję? A może jak kto chce? To wydaje mi się ważne pytanie w kontekście tego o czym pisze i mówi ks. prof. A. Kobylański, a mianowicie o „uzielonoświątkowieniu” Kościoła. W tym kontekście więź z Bogiem staje się niemalże dialogiem, rozmową z Nim, mistycyzmem, co na zdrowy rozum nie wydaje się być możliwe w doświadczeniu powszechnym i grozi jednak szybkim odarciem ze złudzenia, że się rozmawia z Bogiem, a co za tym idzie grozi w ogóle utratą wiary. 2) O poszerzaniu roli świeckich. Gdy spojrzymy na listę świętych (skądinąd trudno znajdywalną), zobaczymy, że praktycznie nie ma świętych świeckich, którzy nie byliby jednocześnie męczennikami. Czy to także nie jest element klerykalizacji kościoła, że większość świętych XX i XXI wieku jeżeli nie są męczennikami to są duchownymi? Zresztą najczęściej są założycielami zgromadzeń zakonnych, których proces kanonizacyjny niejako wspierały właśnie założone przez nich zgromadzenia. Jak wiadomo, to nie książki nawracają tylko świadkowie. Czy nie macie Panowie wrażenia, że po prostu nie ma takich świeckich świadków dużego formatu, których biografie byłyby cenną inspiracją dla współczesnych?
Ogólnie dobra rozmowa. Chcę tylko się odnieść do słów Ojca o Owsiaku i WOŚP. Jeżeli Ojciec twierdzi, że podstawą zarzutów niektórych katolików wobec J. Owsiaka jest ich przekonanie o tym, że to Kościół ma monopol na dobroczynność, to, delikatnie mówiąc, nie ogarnia Ojciec istoty tego tematu. Ja rozumiem, że istotą problemu jest postawa pana Owsiaka i promowanie przez niego antywartości. I jest tu pewien zgrzyt- czy zbierając na WOŚP, bardziej wspieramy szpitale, czy przystanek Woodstock, sektę Hare Krishna, czy hasła proaborcyjne i takie, jak "róbta, co chceta". To poważna sprawa, może warta powaznej rozmowy. Chętnie bym posłuchał.
Protestuję, ja bardzo poważnie przygotowywałem się do bierzmowania i je przyjąłem, ale trzęsienia ziemi nie było ani światła z nieba, ale czy przypadkiem podważacie ważność sakramentu który przyjąłem.
Po pierwsze bardzo ciekawe i dobrze się tego słucha ! Po drugie podczas tej rozmowy na chwilę można zapomnieć o tak nadmuchanym w necie antagonizmie między tzw. modernizmem czy tzw. tradycją (czy - otwartością i syndromem oblężonej twierdzy). Przynajmniej ja na chwilę się oderwałem. Tak sobie jednak teraz myślę czy z księdzem Szymonem Bańką można omówić tego typu wizje Kościoła. Tak mi się wydaje że w parafiach - proboszcz będzie chętnie widział pomoc świeckich (wszelaką) jeśli będzie to zgodne z jego wizją KK. Dajmy na to jeśli sam słucha np. RM to wspólnoty przyjaciół RM jak najbardziej ale inne raczej nie specjalnie - i pewnie w drugą stronę też to działa. Mi generalnie przeszkadza taka mentalność, że mój model KK jest taki a taki i mam przeświadczenie, że inne modele to drogi na manowce i tu wchodzą cytaty z Pisma : (tak, tak - nie nie) (fałszywi prorocy - wilki w owczej skórze) itd. Według mnie właśnie Jeden jest Chrystus i Jeden Kościół ale nie jest i nie powinien być jednorodny i to powinno być źródłem siły, a nie źródłem podziałów. Ale niestety sam w najbliższym otoczeniu i w rodzinie widzę, że tak nie jest.
@@tomaszgrabowski6833 no niestety w Piśmie cytaty na potwierdzenie aktualnie wygłaszanego twierdzenia można selektywnie wybierać. Np Kto nie jest ze Mną, jest przeciwko Mnie, a kto nie zbiera ze Mną, rozprasza - z Ewangelii św. Łukasza (Łk 11,23). Jak nie ma dobrej woli do dialogu i porozumienia to cytat z Pisma się znajdzie.
@@kriswincek3016 niestety. Sztuka polega na tym, by nie popierać swoich myśli Słowem ale by pozwolić Słowu kształtować swoje myśli. Przytaczany przez Ciebie fragment rozumiem tak właśnie jak piszesz: nie mam monopolu, Chrystus go ma.
Widzę, co się dzieje z księżmi, którzy nie mają realnej wspólnoty. Niektórzy z nich prawdopodobnie nie zdają sobie sprawy, że dziwaczeją. Zapytani nie umieliby pewnie odpowiedzieć. Inni zdają sobie sprawę z problemu i szukają bliskich ludzi, z którymi mogliby pogadać. Ale czasem jest to trudne, gdy współwikariusze na parafii zachowują się wrogo.
Mam wrażenie, że wielu księży utożsamia celibat z zobowiązaniem do samotności - a przynajmniej wyraźnego dystansu od otoczenia. Tradycyjnie, klerykalnie pojmowana przez świeckich rola kapłana także utwierdza ich w takiej optyce. Z drugiej strony, nasilona obecnie podejrzliwość wobec kontaktów wykraczających poza służbowe także utrudnia nawiązywanie zdrowych przyjaźni. Problem szczególnie widoczny w małych, wiejskich parafiach z samotną obsadą proboszcza. Mieszkam na takiej właśnie wsi, ale miałam szczęście trafić przez kilka lat na księdza otwartego na propozycje od parafian z jednej strony i sporą rodzinę gotową wyjść z inicjatywą z drugiej. W efekcie proboszcz stał się stopniowo stałym gościem na niedzielnych obiadach (o ile nie zaprosił go ktoś inny), rozmowy stawały się coraz mniej oficjalne, pojawiły się nawet wspólne rozrywki, od zespołowej planszówki po wyjazd do kina. Po kilku latach dotarło do mnie, że nie tylko my poznaliśmy ciekawą osobę (I parę innych, jak np. rekolekcjonistów, którzy naturalnie także byli zapraszani z proboszczem) oraz mogliśmy zobaczyć parafię z innej perspektywy. Zrozumiałam, że dla księdza także przyjazne wsparcie i pewien podgląd zwykłego rodzinnego życia musiał być cenny. Zresztą, pod koniec pracy w naszej parafii dziękował nam za to, co nam wydawało się niczym szczególnym. Do dziś kilka osób z rodziny jest w kontakcie, spotykają się czasami z poprzednim (już) proboszczem. Jego następca podtrzymuje swoje zaangażowanie w organizację działającą w mieście, nie ma między nami "chemii", więc sytuacja się nie powtórzyła. Ale opisuję Wam, internauci-parafianie, tę prostą historię, bo wystarczyło niewiele z obu stron, a powstała ciekawa przyjaźń. Może będzie i dla Was inspiracją, żeby po prostu zaprosić księdza na obiad. Albo kolację, żeby nie jadł jej sam. 😊
Ta historia nawracająca : katakumby, a na końcu pałac brzmi ciekawie, jednak czy teraz jest rzeczywista? 1)Chrześcijanie prześladowani na świecie ; 2)Chiny , Rosja, tez w inny sposób Francja, Skandynawia ,Benelux-bez dobrostanu chrześcijańskiego … Czy było/ jest tak dobrze, żeby teraz wracać z pałacu do katakumb?
Skoro ludzie nieochrzczeni nie mają Ducha Świętego, to w jaki sposób Bóg odmienił serce króla Cyrusa żeby zaatakował Izraelitów? (Jest to opisane w Starym Testamencie). Jak Bóg działa na niewierzących jeśli nie przez Ducha Świętego?
Skoro tak dobrze sprawdzają się wspólnoty, w których razem się ubogacają świeccy i duchowni to może należałoby pomyśleć czy nie przenieść tego modelu wyżej w hierarchii kościelnej, nawet na poziom episkopatu? 😉
Z ogromnym zaciekawieniem wysłuchałam całej dyskusji. Podziwiam wiedzę p. Krzysztofa, argumenty, szermierkę słowną, szczere dzielenie się doświadczeniem wiary. Byłam jednak b.zaskoczona odniesieniem się pod koniec rozmowy, a raczej dającym się wyczuć negatywnym stosunkiem do pewnej telewizji. Czyżby tak wykształcony i światły człowiek z gruntu odrzucał i źle nastawiał się do opozycyjnych programów? Dał zamknąć się bańce informacyjnej? Wierzył, w absolutne dobro po jednej a zło po drugiej stronie?
A jak by pan lub Pani byla jak homosexualisci w Polsce co naprawde kosciol od nich chce I dlaczego to jest NOWY temat. HOMOSEXUALISCI BYLI ZAWSZE..TO NIEZDROWE SPOLECZENSTWO MA PROBLEM .LUDZIE MAMY PANDEMIE LUDZIE SIE NIE SZCZEPIA JEST DUZO CZSU DO MYSLENIA....DLACZEGO TAK WIELE PROBLEMOW. JEST TABU,TO RANI NACH WSZYSTKICH BO SWIAT JEST JEDEN I MALY. .
spróbujcie takie rozmowy dzielić jednak na pewne logiczne części, rozdziały czy jak to nazwać - prowadzenie ciągłego wywodu przez półtorej godziny może wywołać tylko reakcję pt. "zanim skończyliście mówić zapomnieliśmy od czego żeście zaczęli" - nie każdy jest tytanem intelektu a poza tym jest coś takiego jak higiena pracy umysłowej
A ja odebralam wręcz odwrotnie : z przyjemnością wróciłam do rozmowy i wątków , które się pojawiły . Jesteśmy po prostu różni . Ale czy to zle ? Myślę, ze nie .
Wspólnota Chrystusa Zmartwychwstałego "Galilea" (ze Stryszawy) ma cotygodniowe spotkania online dla tych, którzy z jakiś powodów nie mogą spotykać się w realu.
Kurtyzany, celnicy, setnicy, ateiści, geje - rozumiem, że wokół tej świeczki nie ma dla nich miejsca, bo stoi "pokolenie jp2"? Napiszę, że jestem katolikiem od urodzenia z czego 25 lat przeżyłem jako katolik świadomy i kiedy widzę jak formuje się ludzi wierzących, jak kosciółkowość i mentalność korporacji pożera Kosciół, to coraz mniej mam ochoty w nim uczestniczyć.
Mówienie że wszyscy ludzie są dziećmi Bożymi to pewien teologiczny błąd .Można to jakoś obronić bo Bóg wszystkich stworzył i wszystkich kocha bezwarunkowo .Niemniej ściśle mówiąc dziećmi Bożymi stajemy się przez wiarę i chrzest .Uważam że mówienie (nawet gdy takiego zdania używa papież ).Że wszyscy ludzie są dziećmi Bożymi wprowadza pewnego rodzaju zamieszanie .
Wujek Wojtyła odbierał sobie ludzi też wg klucza pobożności niby nic złego ale... Tak jak na to patrzę to ja bym się w tej grupie "Wujka" nie odnalazł bo nie byłem zbyt pobożny ale też coś poszukiwałem w duszpasterstwie ... trochę później niż Wojtyła, w latach 70 tych, tak że jak głoszą apoteozę grupy Wujka, to robi mi się smutno.
![Bukłaki [#08] Czy świecki może coś w Kościele? II Daniel Wojda](http://i.ytimg.com/vi/vgp99nVt1r8/mqdefault.jpg)
![Bukłaki [#08] Czy świecki może coś w Kościele? II Daniel Wojda](/img/tr.png)
![KARETKA W DRODZE [17] || Współczesne prześladowanie chrześcijan || Rozmowa z Tomaszem Zawalem](http://i.ytimg.com/vi/0Dga5v-nZ6Y/mqdefault.jpg)
![KARETKA W DRODZE [07] || Kościół. Skandale i marzenia || Rozmowa z ks. Grzegorzem Strzelczykiem](/img/n.gif)
AMEN! POWAŻNIE TEMAT! DZIĘKUJĘ! NIECH MATKA BOŻA I ŚW. CHARBEL BRONIE OJCÓW DOMINIKANÓW W ŁODZI! AMEN. SERDECZNIE POZDRAWIAM Z GORODCA W BIAŁORUŚI! Z MOLYTWOJU! BIAŁORUŚ.
Jak cudownie że pan Krzysztof tak szybko wrócił do karetki :)
Z przyjemnością wysłuchałam pierwszej rozmowy. I tym razem podobnie. Jestem bardzo wdzięczna z możliwość odkrycia pana Krzysztofa.
Świetnie się słucha tej rozmowy, dziękuję za Wasze świadectwo i odwagę myślenia!
Tak mi się klaruje obraz człowieka wierzącego jako kogoś, kto umocniony osobistym doświadczeniem Boga chce wytrzymać napięcie wynikające z natury wiary. Kogoś kto nie traci nadziei w ciemności i nigdy nie przestaje czekać na dopięcie się sensów w jego życiu. I kocham taki Kościół, który nie udaje, że wie, ale który umie pokazywać swoje zmagania z Tajemnicą i o Tajemnicę. I ma tyle odwagi i pokory, żeby mówić o sumieniu, że jest "pierwszym ze wszystkich namiestników Chrystusa"
(KKK 1778)
Chętnie podsłucham Waszą kolejną rozmowę.
Dziękuję Moniko.
Gdzie dwaj lub trzej zebrani w imię moje, tam Jestem pośród nich. Nie mając wspolnoty w parafii, udałem się do pobliskiej, gdzie wspólnota powstała. I powstają kolejne. Jak będzie taka wola Pana Boga, to w ogromnej różnorodności wspólnot będą następne, i w parafiach w których jest potrzebne żywe spotkanie z Panem Bogiem. Oby nasze serca były otwarte na łaski udzielane nam przez Pana i trafiły do naszego życia.
Bardzo, bardzo wartościowa rozmowa, Podążać własną drogą, wąską, mało uczęszczaną, ale głęboką, w zaufaniu do Bożego prowadzenia, dopiero można być bliżej prawdy. Zapisałam nawet kilka sentencji, zgodnych z moimi przemysleniami. Dziękuję serdecznie. 🙏🙏♥️♥️
bardzo cenna rozmowa, słucham drugi raz.. dziękuję.
No i znów się powtórzę : to naprawdę dobra rozmowa . Naprawdę dobra .Tyle nowych ścieżek się pojawiło …Komentarz dla zasięgów , ponieważ zapewne popełnię kolejny po powtórnym odsłuchaniu tego odcinka „ Karetki „. Nie da się inaczej , ponieważ mam poczucie , ze padło tu wiele cennych uwag i bardzo chciałabym pójść za nimi .. Oczywiście udostępniam nagranie …
Rozmowa bardzo ważna, myślę, że powinna być wysłuchana i przemyślana przez wszystkich członków KK. Jestem szczęśliwie od końca lat 90 we wspólnocie, która gromadzi i kapłanów i konsekrowanych i świeckich, są i dzieci i mlodzi i starzy, niezameżne/nieżonaci i małżeństwa. To bogactwo "życiowych ról" uważam za bardzo ważne we wspólnocie. Rola świeckich jest bardzo ważna, ale rola duchownych rowniez-dzieki temu jest balans, jedni dla drugich są wsparciem. Dodalabym tylko jedną rzecz do Waszej rozmowy. Uważam, że ksiądz (mówię ogólnie) jak najbardziej może stać na czele wspólnoty, wręcz taką rolę dał mu Jezus 🙂 Ale i on musi być członkiem wspólnoty. Apostołowie nie działali niezależnie od siebie, w pojedynkę. Podobnie powinno być z ksiezmi- jeśli we wspólnocie jest tylko jeden kapłan(stoi na jej czele), bez żadnego innego kapłańskiego wsparcia (bez "kapłańskiej wspólnoty") to myślę,że wcześniej czy później źle się to skończy. O ile zakonnicy mają taką "swoja wspólnotę", o tyle księża diecezjalni powinni też mieć taki odnośnik, nie powinni być "sami ze swoją wiarą i myślami"
Ciekawy trop. Dzięki.
Tak, bardzo ciekawa rozmowa, wiele zbierzności z moim widzenie problemu. Dziękuję..
Bardzo ciekawa ta myśl (ok. 1:08:00) o wchodzeniu w rolę leadera czy guru - i cenna ku przestrodze. Zastanawiam się jednak... W młodości byłem w Oazie (czemu zawdzięczam przede wszystkim wiele dobrego), mam doświadczenie spotkań w grupach, dzielenia się, także jako osoba prowadząca tzw. animator. Z jednej strony widzę wielki skarb w dzieleniu się swoim doświadczeniem wiary niezależnie od "poziomu wtajemniczenia", bo wiele można się od nauczyć od innych ludzi, ich punktu widzenia czy sytuacji. Swoją drogą widzę to też u księży, którzy uczestniczyli kiedyś w takiej formacji, że dużo łatwiej przychodzi im słuchanie (w sensie wysłuchania, przemyślenia, empatii i potraktowania z szacunkiem) świeckich w ogóle, a także młodszych od siebie księży i świeckich. Natomiast z drugiej strony wiem też, że do tej formacji, sama nazwa na to wskazuje, potrzebne jest też prowadzenie, nakierowanie. Niektóre poglądy wynikają z jakichś zranień lub braku wiedzy i można je w takiej sytuacji prostować. Tylko do tego trzeba wejść w rolę przewodnika, kogoś kto już jakiś temat przepracował i może pomóc, oby z pokorą i nieautorytatywnie. Inaczej moglibyśmy zostać na bardzo niebezpiecznym poziomie uczuć i relatywizmu - dziękuję, że się podzieliłeś, ty tak to czujesz, widzę że takie masz z tego wnioski, nie będę tego komentować itd. Stąd pytanie czy temat do refleksji - jak zbalansować to stawianie się na piedestale ze służeniem innym poprzez mądre prowadzenie - i jaką właściwie mamy odpowiedzialność za tych, którzy się z nami dzielą. Czy unikając wskazania pewnych problemów, które zauważamy, nie popełniam grzechu zaniedbania? (w końcu po to też mam ten rozum)
Myślę, że tu jest decyzja na poziomie "skupię się na sobie, żeby być jak najlepszym człowiekiem, a innych zostawię w spokoju, niech się sami rozwijają" a "muszę dzielić się tym, co wypracowałem, żebyśmy wszyscy mogli wzrastać i uczyć się na swoich doświadczeniach", co w szerszym kontekście przekłada się też na widzenie Kościoła, co było słychać w tej rozmowie: czy ma to być wspólnota wierna, zżyta ze sobą (zatem też niewielka) "w katakumbach", oddzielona od świata czy działająca szeroko, ewangelizująca, ale też roszcząca sobie miano autorytetu i mniej kontrolująca "jakość" poszczególnych jednostek i ich relacji. Trudna to równowaga!
Dzięki za tę rozmowę, pozdrawiam!
Bardzo cenna myśl!
Każdy z nas czasem jest przewodnikiem i wzorem a jednocześnie zawsze potrzebujemy wzorów i mistrzów. Balans trudny ale konieczny.
Genialna rozmowa, posłucham jeszcze raz.
Dziękuję za mądrą przemyślaną dyskusje. Wszystkie wątki dają do myślenia. Szczególnie dla mnie temat duszpasterstwo studentów a dorosła wspólnota.
Temat rzeka. Dzięki za dobre słowa.
Rzadko się zdarza, aby dane mi było słuchać tak długiej rozmowy z rosnącym zainteresowaniem. Tak wiele z tego co usłyszałam, to moje osobiste doświadczenia, przemyślenia i obserwacje. A co chciałabym jeszcze usłyszeć? Krzysztof upatruje możliwość dalszego rozwoju duchowego we wspólnotach, Tomasz zauważa, że są tacy, którzy niekoniecznie się w nich widzą. Nie wybrzmiała mi w tej rozmowie propozycja dla tych drugich, którzy -jak ja - szukają paliwa do ożywienia wiary. Jakaś podpowiedź?
Skupiliśmy się na przylgnięcie do Jezusa. To klucz. A formacja osobista to temat rzeka i będziemy do niego wracać.
@@tomaszgrabowski6833 Ten klucz przyjęłam, ale samo przylgnięcie nie działa na długo. Trzeba się ciągle odnawiać, przypominać o tym że to On rządzi. Pomagają podkasty, książki. Ale tych trzeba sporo przemielić , żeby wciągnęły, i żeby można było powiedzieć o nich - to było dobre! Trzeba też wielu jutuberów wysłuchać, żeby poczuć brarnią duszę.
Ale dziękuję za odpowiedź 🙂
Komentarz dla zasięgów 😁 bardzo ciekawa rozmowa, oby więcej 🔥
Karetka w drodze- jak dobrze że można tak rozmawiać . Dzięki że jesteście. Czekam na dalej.
W tym roku już tylko jedna. Ale wrócimy.
Ciekawa teoria o tych wzlotach i upadkach cywilizcji chrześcijańskiej, daje to nadzieje,
ze jeszcze nie gasnie swiatlo. Ciekawe kto bedzie tym , ktory na nowo rozpali i przekaze ogien na inne pokolenia.
Dziekuje za ta rozmowe.
Szczęśliwi nie szukamy Boga
Dla nas jest tylko udziałowcem
Kantoru, który prosperuje
Niech chroni nasze drzwi i okna
Od dżumy i religii obcej
Co każdy zysk zdewaluuje
Wspaniała rozmowa braterska🙌... Jestem upierdliwy z tym tematem ale odpowiedzią, która nakierowuje ucznia Jezusa Chrystusa z Nazaretu na sedno Testamentu Pana jest dialog Dyzmy i Jezusa w godzinie śmierci😍
30 sekund, które rozwalają wszystkie systemy myślenia✌️
Pierwszym facetem, który jest wpuszczony do utraconego Raju, to.. Gangster😮
Niesamowite przesłanie Boga❤️
Niczego jeszcze nie ma, co dziś uznajemy za niesamowicie "ważne"
Dlatego na przykładzie Dyzmy nie mogę się zgodzić z twierdzeniem, że chrzest wodą jest DECYDUJĄCY, a co gorsza ODDZIELAJĄCY ludzi😮
To Jezus Jest decydujący i tylko On Jest Panem Wszechświata umywającym nogi grzesznikom❗❤️pzdr i dziękuję
Dziękuję, bardzo cenna i potrzebna rozmowa.
Dziękujemy za jej wysłuchanie. Na zdrowie! ;-)
Bardzo bardzo wartościowy temat i mega ciekawa rozmowa!!!
Jestem zachwycona merytoryka rozmówców...
Kapłani są potrzebni i niezbędni.. bo tylko oni mogą udzielać sakramentów...
Czy obecna wspólnota gościa to "Spotkania Małżeńskie?
Niezupełnie są przynajmniej dwa sakramenty których mogą udzielić świeccy bez udziału kapłana chrzest (w nadzwyczajnej sytuacji ).sakrament małżeństwa (też w nadzwyczajnej sytuacji )
@@ChristophorosSokrates
No tak.. Dwa które przyjmuke się raz w życiu... Do codziennych sakramentów typu spowiedz czy Eucharystia... Musimy mieć kapłanów..
Proponuję dołączyć do "akcji" księdza Chacińskiego... I zamawiać msze za Kapłanów..
@@b.j.9945 Po śmierci współmałżonka można ponownie zawrzeć małżeństwo.
Jeden raz przyjmuje się chrzest, bierzmowanie i święcenia. Wszystkie pozostałe sakramenty można przyjmować wielokrotnie.
@@b.j.9945 no tak do tego jeszcze bierzmowanie I sakrament chorych .Ja wcale nie kwestionuję wagi i potrzeby kapłaństwa słuźebnego czyli sakramentalnego
Czasem jak o. Tomasz coś powie, to od razu szukam notesu. Mam już zebranych parę sentencji/idei😅. Dzisiaj: "żeby nie postrzegać samego siebie przez rolę, a przez tożsamość".
Dziękuję. :-)
Znakomita rozmowa dwóch świetnie władających polszczyzną rozmówców z ppokolenia JP II-ego. Dosyć wnikliwie przedyskutowane problemy; wspólnota a osobista wiara, próba wiary w samotności, próba wiary w obcym środowisku, rola księdza we wspólnocie, wiara i rozum jako niemal bracia syjamscy życia religijnego.... Natomiast określenie narcyzmu jako pragnienia podobania sie innym za wszelką cenę czy potwierdzenia siebie przez innych, mnie nie przekonuje. To raczej konformizm. A narcyz? O psychopatach / tych powiedzmy średnioprocentowych/ mówi się, że są to narcyzi, którzy potrafią wymusić podziw dla siebie. Wymusić a nie zabiegać.
Cóż, z obecnej perspektywy, przez wiele lat byłem neopoganinem.
Nie widzę w tym nic, aż tak niewłaściwego. Ta tzw religijność to zaczyn. Teraz trzeba dosypać mąki.
Otóż. :-)
Bardzo pokrzepajaca rozmowa, dziękuję!
Kolejna świetna rozmowa. Dzięki!
Dziękujemy i my
Oczekuję czuwając..😍 ...
Zgłaszam temat do Q&A, ale też pytanie do internautów. W niewielkich parafiach z jednym księdzem (czyli chyba w większości wsi) brakuje wspólnot, w których może odnaleźć się młodzież i dorośli. Proboszcz nie ośmiornica i zwykle się nie bilokuje 😉, ma przecież jeszcze dzieci przed komunią i parę podobnych obowiązkowych grup. Ale też rzadko zbierze się dość chętnych o podobnym, nazwijmy to, zapotrzebowaniu duchowym. Kończy się na ogół na paru tradycyjnych grupach modlitewnych w rodzaju kółka różańcowego, zespole charytatywnym, może scholi... Nie neguję ich wartości (sama do niektórych należałam lub należę), ale - według moich obserwacji - rzadko poza działalnością zadaniową (w tym cykliczną wspólną modlitwą) stają się wspólnotami w sensie środowiska rozwoju duchowego. Dodatkowo, w odróżnieniu od dużych miast, w małych miejscowościach anonimowość jest abstrakcją (to ma także zalety), więc ludzie nie są gotowi do dzielenia się swoją prywatnością, która im jeszcze została. Zastanawiam się, czy rozwiązaniem może być np. rozeznawanie zapotrzebowania i tworzenie wspólnot na poziomie dekanatu? Ze spotkaniami przy parafii z lepszym zapleczem lub rotacyjnie przy kościołach, z których wywodzą się ich członkowie. Czy znacie przykłady, które sprawdziły się poza miastem?
Edit: może wspomniana przez p. Krzysztofa forma grupy przez internet mogłaby się sprawdzić w takich warunkach, ale, szczerze mówiąc, nie spotykałam się dotąd z takimi propozycjami.
Pytanie faktycznie bardzo istotne. Grupy internetowe istnieją faktycznie, ja akurat jestem beneficjentem tego, że mieszkam w dużym mieście. Ale pochodzę z małego i wiem, że bardzo często w małym mieście czy na wsi bywa więcej niż jeden samochód na gospodarstwo domowe. Do czego zmierzam: niezależnie od pomysłu z dekanatem można zobaczyć, czy w sensownej odległości od miejsca zamieszkania (miasto powiatowe?) już coś istnieje.
Amen 🙏🏻 bardzo dziękuję
Pięknie mówi! 👍
Dwa pytania do trzeciego spotkania:
1) Bardzo istotnym momentem rozmowy jest rozmowa o samej istocie czyli o wierze. Bez wiary cała reszta, w tym cały kulturowy sztafaż, nie ma sensu, w pełni się zgadzam. Natomiast gdy dochodzimy do odpowiedzi czym ta wiara jest KM cytuje KKK i mówi, że jest więzią z Bogiem. I tutaj pojawia się pytanie o co dokładnie chodzi. Wszyscy z grubsza wiemy co znaczy więź z żoną, dziećmi czy przyjaciółmi, ale więź z Bogiem to coś zupełnie innego. Czy chodzi o przechowywanie w pamięci doświadczenia Bożej obecności, czy o regularną modlitwę, czy o intelektualną, racjonalną decyzję? A może jak kto chce? To wydaje mi się ważne pytanie w kontekście tego o czym pisze i mówi ks. prof. A. Kobylański, a mianowicie o „uzielonoświątkowieniu” Kościoła. W tym kontekście więź z Bogiem staje się niemalże dialogiem, rozmową z Nim, mistycyzmem, co na zdrowy rozum nie wydaje się być możliwe w doświadczeniu powszechnym i grozi jednak szybkim odarciem ze złudzenia, że się rozmawia z Bogiem, a co za tym idzie grozi w ogóle utratą wiary.
2) O poszerzaniu roli świeckich. Gdy spojrzymy na listę świętych (skądinąd trudno znajdywalną), zobaczymy, że praktycznie nie ma świętych świeckich, którzy nie byliby jednocześnie męczennikami. Czy to także nie jest element klerykalizacji kościoła, że większość świętych XX i XXI wieku jeżeli nie są męczennikami to są duchownymi? Zresztą najczęściej są założycielami zgromadzeń zakonnych, których proces kanonizacyjny niejako wspierały właśnie założone przez nich zgromadzenia. Jak wiadomo, to nie książki nawracają tylko świadkowie. Czy nie macie Panowie wrażenia, że po prostu nie ma takich świeckich świadków dużego formatu, których biografie byłyby cenną inspiracją dla współczesnych?
Bardzo dziękuję. Zwłaszcza za światło nadziei
Nadziei nie tracimy, Bóg siedzi wyżej i więcej widzi.
Ogólnie dobra rozmowa. Chcę tylko się odnieść do słów Ojca o Owsiaku i WOŚP. Jeżeli Ojciec twierdzi, że podstawą zarzutów niektórych katolików wobec J. Owsiaka jest ich przekonanie o tym, że to Kościół ma monopol na dobroczynność, to, delikatnie mówiąc, nie ogarnia Ojciec istoty tego tematu. Ja rozumiem, że istotą problemu jest postawa pana Owsiaka i promowanie przez niego antywartości. I jest tu pewien zgrzyt- czy zbierając na WOŚP, bardziej wspieramy szpitale, czy przystanek Woodstock, sektę Hare Krishna, czy hasła proaborcyjne i takie, jak "róbta, co chceta". To poważna sprawa, może warta powaznej rozmowy. Chętnie bym posłuchał.
Fakt. Nie wspomniałem o tym. Dzięki.
Czy można jeszcze zadawać pytania, czy był już deadline ?
Dziękuję za bardzo ciekawą rozmowę i mam pytanie: co poradzilibyście młodym, którzy właśnie są w tym trudnym okresie studiów, o którym mówiliście?
Szukaj męża, bo potem będzie przerąbane - taka rada od odrobinę mniej młodego. ;)
Wspólnoty są Ok o ile są zdrowe. Dlatego polecam wspólnotę i własną formację, która pozwala rozpoznać błędy wspólnoty.
Protestuję, ja bardzo poważnie przygotowywałem się do bierzmowania i je przyjąłem, ale trzęsienia ziemi nie było ani światła z nieba, ale czy przypadkiem podważacie ważność sakramentu który przyjąłem.
W tym wywiadzie wymienionych jest kilka publikacji - proszę o podanie autorów i tytułów albo linki do wymienianych pozycji.
Po pierwsze bardzo ciekawe i dobrze się tego słucha !
Po drugie podczas tej rozmowy na chwilę można zapomnieć o tak nadmuchanym w necie antagonizmie między tzw. modernizmem czy tzw. tradycją (czy - otwartością i syndromem oblężonej twierdzy). Przynajmniej ja na chwilę się oderwałem. Tak sobie jednak teraz myślę czy z księdzem Szymonem Bańką można omówić tego typu wizje Kościoła.
Tak mi się wydaje że w parafiach - proboszcz będzie chętnie widział pomoc świeckich (wszelaką) jeśli będzie to zgodne z jego wizją KK. Dajmy na to jeśli sam słucha np. RM to wspólnoty przyjaciół RM jak najbardziej ale inne raczej nie specjalnie - i pewnie w drugą stronę też to działa.
Mi generalnie przeszkadza taka mentalność, że mój model KK jest taki a taki i mam przeświadczenie, że inne modele to drogi na manowce i tu wchodzą cytaty z Pisma : (tak, tak - nie nie) (fałszywi prorocy - wilki w owczej skórze) itd. Według mnie właśnie Jeden jest Chrystus i Jeden Kościół ale nie jest i nie powinien być jednorodny i to powinno być źródłem siły, a nie źródłem podziałów. Ale niestety sam w najbliższym otoczeniu i w rodzinie widzę, że tak nie jest.
Drugi cytat z Pana Jezusa: nie każdy kto nie jest z Wami jest przeciwko Wam.
@@tomaszgrabowski6833 no niestety w Piśmie cytaty na potwierdzenie aktualnie wygłaszanego twierdzenia można selektywnie wybierać. Np Kto nie jest ze Mną, jest przeciwko Mnie, a kto nie zbiera ze Mną, rozprasza - z Ewangelii św. Łukasza (Łk 11,23). Jak nie ma dobrej woli do dialogu i porozumienia to cytat z Pisma się znajdzie.
@@kriswincek3016 niestety. Sztuka polega na tym, by nie popierać swoich myśli Słowem ale by pozwolić Słowu kształtować swoje myśli. Przytaczany przez Ciebie fragment rozumiem tak właśnie jak piszesz: nie mam monopolu, Chrystus go ma.
I tyle cennych fraz: np.wiara jest chodzeniem w ciemności i in.
Pan Krzysztof wspomniał o samotności księży, myślę że jest to ogromny problem we współczesnym Kościele. Czy moglibyście go trochę rozwinąć?
Może kiedyś wrócimy w karetce do tego wątku. Można jednak zapytać swojego księdza. Pewnie to będzie owocniejsze.
Widzę, co się dzieje z księżmi, którzy nie mają realnej wspólnoty. Niektórzy z nich prawdopodobnie nie zdają sobie sprawy, że dziwaczeją. Zapytani nie umieliby pewnie odpowiedzieć. Inni zdają sobie sprawę z problemu i szukają bliskich ludzi, z którymi mogliby pogadać. Ale czasem jest to trudne, gdy współwikariusze na parafii zachowują się wrogo.
Mam wrażenie, że wielu księży utożsamia celibat z zobowiązaniem do samotności - a przynajmniej wyraźnego dystansu od otoczenia. Tradycyjnie, klerykalnie pojmowana przez świeckich rola kapłana także utwierdza ich w takiej optyce. Z drugiej strony, nasilona obecnie podejrzliwość wobec kontaktów wykraczających poza służbowe także utrudnia nawiązywanie zdrowych przyjaźni. Problem szczególnie widoczny w małych, wiejskich parafiach z samotną obsadą proboszcza.
Mieszkam na takiej właśnie wsi, ale miałam szczęście trafić przez kilka lat na księdza otwartego na propozycje od parafian z jednej strony i sporą rodzinę gotową wyjść z inicjatywą z drugiej. W efekcie proboszcz stał się stopniowo stałym gościem na niedzielnych obiadach (o ile nie zaprosił go ktoś inny), rozmowy stawały się coraz mniej oficjalne, pojawiły się nawet wspólne rozrywki, od zespołowej planszówki po wyjazd do kina. Po kilku latach dotarło do mnie, że nie tylko my poznaliśmy ciekawą osobę (I parę innych, jak np. rekolekcjonistów, którzy naturalnie także byli zapraszani z proboszczem) oraz mogliśmy zobaczyć parafię z innej perspektywy. Zrozumiałam, że dla księdza także przyjazne wsparcie i pewien podgląd zwykłego rodzinnego życia musiał być cenny. Zresztą, pod koniec pracy w naszej parafii dziękował nam za to, co nam wydawało się niczym szczególnym.
Do dziś kilka osób z rodziny jest w kontakcie, spotykają się czasami z poprzednim (już) proboszczem. Jego następca podtrzymuje swoje zaangażowanie w organizację działającą w mieście, nie ma między nami "chemii", więc sytuacja się nie powtórzyła. Ale opisuję Wam, internauci-parafianie, tę prostą historię, bo wystarczyło niewiele z obu stron, a powstała ciekawa przyjaźń. Może będzie i dla Was inspiracją, żeby po prostu zaprosić księdza na obiad. Albo kolację, żeby nie jadł jej sam. 😊
Kosciol Chrystusa kryzysu nie przeżywa.W kryzysie jest instytucja zbudowana przez ludzi
Ale jak to rozdzielić?
Wzruszający jest ten obraz Kościoła spod okna papieskiego...
Ta historia nawracająca : katakumby, a na końcu pałac brzmi ciekawie, jednak czy teraz jest rzeczywista?
1)Chrześcijanie prześladowani na świecie ; 2)Chiny , Rosja, tez w inny sposób Francja, Skandynawia ,Benelux-bez dobrostanu chrześcijańskiego …
Czy było/ jest tak dobrze, żeby teraz wracać z pałacu do katakumb?
39:40 jaka to wspólnota?
Pozdrawiam podróżujących Greyhoundem po Stanach....piękny czas...(2001)!
Fantasyczna rozmowa, widać, że pan Krzysztof jest obdarzony dużą mądrością.
❤️❤️❤️
Skoro ludzie nieochrzczeni nie mają Ducha Świętego, to w jaki sposób Bóg odmienił serce króla Cyrusa żeby zaatakował Izraelitów? (Jest to opisane w Starym Testamencie). Jak Bóg działa na niewierzących jeśli nie przez Ducha Świętego?
Pytanie: Co "mówi" do Was bracia ten niesamowity dialog Dyzmy i Jezusa? Dziękuję ✌️
Skoro tak dobrze sprawdzają się wspólnoty, w których razem się ubogacają świeccy i duchowni to może należałoby pomyśleć czy nie przenieść tego modelu wyżej w hierarchii kościelnej, nawet na poziom episkopatu? 😉
Zmiany oddolne lepsze choć powolne. ;-)
Z ogromnym zaciekawieniem wysłuchałam całej dyskusji. Podziwiam wiedzę p. Krzysztofa, argumenty, szermierkę słowną, szczere dzielenie się doświadczeniem wiary. Byłam jednak b.zaskoczona odniesieniem się pod koniec rozmowy, a raczej dającym się wyczuć negatywnym stosunkiem do pewnej telewizji. Czyżby tak wykształcony i światły człowiek z gruntu odrzucał i źle nastawiał się do opozycyjnych programów? Dał zamknąć się bańce informacyjnej? Wierzył, w absolutne dobro po jednej a zło po drugiej stronie?
Chyba jednak nie.
@@tomaszgrabowski6833 mam nadzieję
Genialne
Świetna definicja narcyzmu... ;)
Jak się nazywa autorka eseju o narcyzmie?
@@swanek Karolina Lewestam
Dziękuję i za tą rozmowę. A co sądzicie o projekcie "Tbe Chosen"? Osobiście myślę, że to piękne "narzędzie" ewangelizacyjne. Pozdrawiam
Co pan Krzysztof sądzi o Mszy Trydenckiej i tradycjonalizmie?
Miejsce w którym chce się być? Mnie na wstępie jako kobiecie pokazano miejsce w kącie.
Co myślicie o wspólnocie rodzin Mamre?
Co mozna bedzie zrobic z zagrabionym majatkiem po rozpadzie kosciola Ile tego zostanie po rozgrabieniu przez gore I wiernych
Czy problem podejścia do homoseksualizmu uważacie za jedno z największych wyzwań współczesności?
Nie uważam. Każdy z tematów jest drugi w stosunku do wyboru Chrystusa jako Pana.
A jak by pan lub Pani byla jak homosexualisci w Polsce co naprawde kosciol od nich chce I dlaczego to jest NOWY temat. HOMOSEXUALISCI BYLI ZAWSZE..TO NIEZDROWE SPOLECZENSTWO MA PROBLEM .LUDZIE MAMY PANDEMIE LUDZIE SIE NIE SZCZEPIA JEST DUZO CZSU DO MYSLENIA....DLACZEGO TAK WIELE PROBLEMOW. JEST TABU,TO RANI NACH WSZYSTKICH BO SWIAT JEST JEDEN I MALY. .
spróbujcie takie rozmowy dzielić jednak na pewne logiczne części, rozdziały czy jak to nazwać - prowadzenie ciągłego wywodu przez półtorej godziny może wywołać tylko reakcję pt. "zanim skończyliście mówić zapomnieliśmy od czego żeście zaczęli" - nie każdy jest tytanem intelektu a poza tym jest coś takiego jak higiena pracy umysłowej
Ooo... Co człowiek to odczucie 😘 Jak mówili, słuchałam z zaciekawieniem co będzie dalej, jak skończyli, pomyślałam, że szkoda,że już koniec 🙂
A ja odebralam wręcz odwrotnie : z przyjemnością wróciłam do rozmowy i wątków , które się pojawiły . Jesteśmy po prostu różni . Ale czy to zle ? Myślę, ze nie .
Popracujemy nad tym. Muszę się nauczyć tak prowadzić rozmowy by dało się je tak podzielić.
Ktoś może ma do polecenia jakąś wspólnotę online?
Wspólnota Chrystusa Zmartwychwstałego "Galilea" (ze Stryszawy) ma cotygodniowe spotkania online dla tych, którzy z jakiś powodów nie mogą spotykać się w realu.
Kurtyzany, celnicy, setnicy, ateiści, geje - rozumiem, że wokół tej świeczki nie ma dla nich miejsca, bo stoi "pokolenie jp2"? Napiszę, że jestem katolikiem od urodzenia z czego 25 lat przeżyłem jako katolik świadomy i kiedy widzę jak formuje się ludzi wierzących, jak kosciółkowość i mentalność korporacji pożera Kosciół, to coraz mniej mam ochoty w nim uczestniczyć.
Nie rozumiem skąd ten wniosek.
Zapraszamy gościa do strefy wodza.
?
@@tomaszgrabowski6833 Tomasz Nowak ma serię: a myśmy się spodziewali.
Więc jak to padło tu to mi się skojarzyło.
@@piotrszczerbinski2338 a ok. Teraz rozumiem.
Mówienie że wszyscy ludzie są dziećmi Bożymi to pewien teologiczny błąd .Można to jakoś obronić bo Bóg wszystkich stworzył i wszystkich kocha bezwarunkowo .Niemniej ściśle mówiąc dziećmi Bożymi stajemy się przez wiarę i chrzest .Uważam że mówienie (nawet gdy takiego zdania używa papież ).Że wszyscy ludzie są dziećmi Bożymi wprowadza pewnego rodzaju zamieszanie .
Niestety tak. Należy to zdanie uzupełniać zastrzeżeniami, o których wspomniałem.
Wujek Wojtyła odbierał sobie ludzi też wg klucza pobożności niby nic złego ale... Tak jak na to patrzę to ja bym się w tej grupie "Wujka" nie odnalazł bo nie byłem zbyt pobożny ale też coś poszukiwałem w duszpasterstwie ... trochę później niż Wojtyła, w latach 70 tych, tak że jak głoszą apoteozę grupy Wujka, to robi mi się smutno.
Pytanie czy on wybierał czy ludzie o konkretnym rysie wybierali jego.