Jedzenie pod wpływem emocji, czyli jak przestać zajadać stres?
Вставка
- Опубліковано 2 жов 2024
- Czy jesz, by poczuć się lepiej? Złagodzić stres, uspokoić nerwy, smutki, znudzenie czy lęki?
Czy czujesz, że nie masz kontroli nad jedzeniem? Dziś o jedzeniu emocjonalnym vs fizjologicznym - warto wiedzieć!
📍SUBSKRYBUJ mój kanał: / nishkamovie
📍 instagram: / nishka_movie
Ale ma Pani piękny głos, idealny na lektorowanie 😍🌟
To w moim małżeństwie jest odwrotnie - to mąż ma dziwne i dla mnie niezrozumiałe podejście do jedzenia. Oboje jesteśmy szczupli (w stronę chudości), ja tak miałam od zawsze, on w wieku 20 lat ważył 90 kg (przy 172 cm) i w dwa lata schudł do 50 kg. Więc najpierw się nasłuchał, jaki to nie jest gruby, śmieszny i obrzydliwy, a później z kolei o tym, jaki to nie jest chudy, śmieszny i obrzydliwy (głównie od swojej rodziny).
Widzę, że on wręcz "boi" się jedzenia i jeśli sobie pofolguje, to ma olbrzymie wyrzuty sumienia - czasami nawet kostkę czekolady musi wybiegać, bo inaczej miałby zepsuty humor. Nauczyłam się więc w ogóle nie komentować tego, co je i jak wygląda. Żadnych żartów czy komplementów, które mogłyby być źle odebrane. I małymi kroczkami jest lepiej, przynajmniej mąż na plaży leży już bez koszulki. Dodam, że ma piękne, wysportowane ciało i nie ma najmniejszych powodów, by się wstydzić.
Aż mi się przykro zrobiło. Uściski dla Was!
Ojej współczuję Twojemu mężowi.. pewnie musi być mu ciężko
Nie popadł w ortoreksję?
Mam identycznie jak twój mąż. Schudłam 10 kg i trafiłam na ten filmik, bo mam okropne wyrzuty sumienia, że 3 dzień z rzędu przekroczyłam dzienne zapotrzebowanie kaloryczne przez emocjonalne jedzenie i przytyłam 1 kg, boję się, że nie wyhamuję i znowu będę gruba. To jest straszne, kiedy idę z koleżankami na jedzenie, a potem po spotkaniu biegnę na siłownię, żeby spalić, co zjadłam. Na talerzu dokładnie widzę, ile mam kalorii. Nie mam anoreksji, bo zjadam cztery zbilansowane, zdrowe posiłki dziennie, ustalam je sobie dzień przed, a z resztą obecnie bmi mam prawidłowe. Muszę się opanować, bo okropnie nie chcę wrócić do dawnej wagi.
@@jagodasawczuk2825 mam podobnie, schudlam 8 kg i teraz moim największym lękiem jest to że wrócę do poprzedniej wagi w której czułam się okropnie, a przez to siedzenie w domu czasami rzucam się na jedzenie jak opętana
A na zdjęciu coś co jest moim idealnym duetem: chipsy i czekolada. Gdyby dało się żyć (zdrowo) na tych dwóch produktach to tak właśnie bym jadła do końca życia 😋🍫
A tak trochę w temacie: jestem uzależniona od słodyczy. U mnie w domu czy w pracy nie mogą leżeć na wierzchu bo będą mnie rozpraszać, będę myśleć tylko o nich, no i bede musiała je zjeść przy pierwszej możliwej okazji (najlepiej tak aby nikt nie widział). Niestety rodzina i znajomi niezbyt to rozumieją a później się dziwią że wyjadam wszystko co jest. Choć proszę aby nie pokazywali i nie trzymali w moim zasięgu. Myślę że gdyby problem dotyczył alkoholu to miałabym większe wsparcie
W uzależnieniu od słodyczy może siedzieć coś więcej i chowanie ich z zasiegu Twojego wzroku może nie rozwiązać problemu, bo coś chcesz tymi słodkościami zajeść. Myślałaś o tym, żeby porozmawiać o tym ze specjalistą? Życie może być łatwiejsze, choć ciut mniej słodkie ;)
@@NishkaMovie być może choć jak ich nie ma w domu, w pracy to mnie nie ciągnie. Oczywiście jakby ktoś poczęstował to nigdy nie odmowie ale jak nie ma to nie ma. Za to jak jest: nie mam hamulców
Problemem jest to że nigdy nie miałam sama wytworzonych hamulców. Zawsze były narzucane przez rodziców. Więc jadło się póki było i ile było. W dorosłym życiu kiedy hamulcem było tylko kasa wydana na słodycze trochę popłynęłam. W ciągu pół roku 25kg.... Teraz zrzuciłam z tego 10 i cały czas się pilnuję bo obsesja pozostała
Mogę Ci coś zasugerować? Czy kontrolowałaś poziom cukru + insuliny + kortyzolu? U mnie takie objawy jak u Ciebie poprowadziły do diagnozy medycznej.
@@kotniezalezny9527 podstawowe badania są oki. Cukier też reszta nie wiem. Nigdy nie badałam
@@axlpolska8146 Może warto? A cukier - krzywa insulinowa i glukozowa, nie tylko sam cukier na czczo.
Mnie jedzenie zastępowało miłość i uwagę rodzica, których nie otrzymałam. Dostałam za to odrzucenie psychiczne, agresję i nienawiść. Do tej pory jedzenie mnie koi i wypełnia pustkę. Jestem w terapii i mam nadzieję, że się to zmieni.
Ja bym dodała jeszcze podjadanie podczas okresu, zachcianki wtedy. Najczęściej tłumaczę sobie wtedy, ahh należy mi się, tyle cierpienia co ja mam przez to co miesiąc, to ten batonik mi się należy ;P
Ja tez ale w PMSie i nie jestem w stanie powstrzymać się przed jedzeniem ale to zrzucam na karb hormonów 😀
od 6 lat choruje na kompulsywane objadanie, momentami w ogole nie panuje nad soba, potrafie zjesc ponad 6000 kalorii.. niestety wszystko co powiedzialas to prawda
Jako nastolatka postawiona sama sobie, zajadałam stres.nabawiłam się otyłości, miałam około 30 kg nadwagi... potrafiłam słodzić 5 łyżek cukru, zjesc prawie sama cały chleb, A to wszystko przez problemy w szkole, brak samoakceptacji, brak zainteresowania że strony rodziców itp. Kiedy schudłam 27 kg, nadal nie byłam szczęśliwa. Przeszłam wtedy krótki epizod bulimii. Dopiero zaakceptowanie siebie i urodzenie dziecka sprawiło, że doszłam do siebie. Będąc teraz w 2 ciąży w ogóle nie przejmuje się wagą bo wiem że to rzecz względna, bardziej martwię się o zdrowie. Niestety nie poszłam z tym problemem do psychologa jako nastolatka i męczyłam się z tym sama dlatego zachęcam wszystkich którzy mają problemy... porozmawiajcie ze specjalistą. Dzięki Nishka za tak ważny temat!
Ja się ostatnio dowiedziałam, że zajadanie stresu jest jednym z objawów mojej depresji. Także ten... warto na to zwrócić uwagę, szczególnie jeśli się wiąże z negatywnymi myślami. Póki co mam co rozwiązywać u terapeuty ;)
Ja mam zupełnie inaczej. Kiedy mam silne emocje w sobie, to zapominam jeść.
W ogóle świetny film, szczególnie w okresie noworocznych postanowień.
Tez tak kiedyś miałam, w tę albo wewtę..
Ja właśnie w sytuacjach stresowych nie odczuwam głodu. Dopiero jak stres minie to prawie mdleje z głodu :/
@@annalenart5484 mam identycznie
To chyba jest bardziej naturalne ( nie wiem, więc się wypowiem). Kiedy zwierzęta są zestresowane to nie jedzą.
Mam tak samo. Kiedy się stresuję nie mogę nic zjeść, ściśnięty żołądek.
A ja mam ogromną prośbę i sugestię, jako iż niedługo okres matur i należy podjąć decyzję w związku z wyborem kierunku studiów, to może dobrym pomysłem byłoby nagranie filmu skierowanego przede wszystkim do maturzystów? Jakieś rady, sposoby na radzenie sobie ze stresem, czym kierować się przy wyborze studiów itp? Myślę, że wielu osobom taki film by się przydał. :) Pozdrawiam Cię serdecznie Natalio:))
Skoro poruszyłaś już temat jedzenia, osobiście bardzo interesuje mnie neofobia i ogólnie fobie jedzeniowe. Sama od dzieciństwa zmagam się z problemami z jedzeniem różnorodnych produktów. Dziś mam prawie 21 lat problem jest mniejszy, radzę sobie z tym ale kiedyś wiązało się to z mnóstwem nieprzyjemnych sytuacji poza domem. Moi rodzice nigdy nie przymuszali mnie do jedzenia, moje dwie siostry miały podobne problemy, jedna natomiast wcale. Jestem ciekawa skąd może się to brać. Wydaje mi się że to poważny temat ponieważ wśród rówieśników i dorosłych nigdy nie potrafiłam znaleźć zrozumienia, byłam nazwana dziwną i czułam się dziwnie. Ludzie nie mają świadomości że to nie są wymysły a realny problem.
Nie wstyd jest przecież powiedzieć się że ma się lęk wysokości i wszyscy to akceptują...
To tylko taka sugestia, wiem że temat jest bardzo wąski i nie dotyczy wielu osób.
Serdecznie pozdrawiam :)
Oglądam ten odcinek z rozpoczętą czekoladą patrzącą na mnie intensywnym wzrokiem :)
Ci, którzy mniej śpią jedzą więcej bo po prostu mają na to więcej czasu..
coś w tym jest :D , ale jednak nie jemy ciągle podczas okresu czuwania :)
A co to jest grelina? :)
No ja mam problem odwrotny. Mam "niejedzenie emocjonalne". :(
Od zera Ja również. :(
ojej, ale jak to?
Natalia Nishka Tur nie wiem jak to działa odnośnie psychiki, ale przynajmniej ja w sytuacjach stresowych dostaje czegoś, co odczuwam jak lekki skurcz żołądka i nie jestem w stanie nic zjeść, ewentualnie coś bardzo, bardzo lekkiego, niesycącego. Gdy stres minie i tak musi minąć przynajmniej godzina, żebym coś tknął.
@@siakowak778 mam identycznie. Kropka w kropkę, ten sam typ "niejedzenia" :/
@@NishkaMovie Normalnie, stres powoduje niemożność jedzenia. Pojawienie się silnego lęku odczucie skurczu, a nawet wymioty jeśli stresowa sytuacje pojawi się w trakcie albo po jedzeniu. Brak apetytu. "Jedzenie rośnie w ustach". Utrata wagi związana z przewlekłymi sytuacjami stresowymi. Ja długi czas miałem problem żeby przekroczyć 67kg przy 187cm wzrostu. Teraz udało mi sie dojść do 72kg stosując dietę. Ale ciągle jest mi niedobrze i zmuszam sie do jedzenia. Ma to podłoże psychiczne bo wszystkie badania w normie a nawet ponad. No i nie jestem głupim człowiekiem. Tak samo nie jest to anoreksja ani bulimia. Raczej jest to podświadome wypieranie potrzeby jedzenia. Bądź przekonanie że trzeba jeść jak najmniej... Być może ma to związek z wstydem, niewidzialnym dzieckiem, poczuciem "niezasługiwania", czy traumą więzi i komunikatami od rodziców toksyków "że oni tak cierpią w podrzędnej pracy żebyś miał co żreć...", wyuczoną bezradnością, czy zawstydzaniem w czasie jedzenia. Nie wiem.
Boże jaka Pani jest suuuuuppppeeeerrrrrr. Cudowny ciepły aksamitny głos
Kiedy mam jakąś sytuację stresową, coś mi nie wychodzi to odbiera mi apetyt i włącza mi się myślenie, że zawaliłam i nie zasługuję na posiłek. Żeby nie paść z głodu jem coś drobnego, ale zaraz po tym mam ochotę to zwrócić.
Nie ma to jak kartoflanka zrobiona przez Dziadka 😍
Okazuje się, że jestem klasycznym zajadaczem, zawsze po takim "napadzie" mam wyrzuty sumienia. Spróbuję się zastosować do Twoich rad. Dzięki!
Gdy jest mi źle to jem czekoladkę. Poprawia mi to nastrój i w sumie nigdy nie było mi z tym źle...
A jeżeli zawsze podczas ogladania yt, netflix itd mam ogromną ochotę cos sobie jesc, ale tez podczas jedzenia obiadu muszę sobie cos oglądać, to tez "jem emocjonalnie" czy to jakis inny problem? 😂
Mam dokładnie tak samo 😅
Czy jedzenie może być Nawykowym Działaniem Ucieczkowym ??
Tak teraz oglądam różne odcinki i myślę sobie, że hm, dlaczego tyle jem? Od miesiąca czy dwóch nigdy nie czuję się najedzona. Mam 13 lat, a jem więcej od mojej mamy, która też lubi jeść, a mimo to kiedy wszyscy pękają w szwach, nadal chcę coś jeszcze zjeść. To nie tak, że jestem głodna itd, po prostu mam ochotę na jedzenie, bardzo dużą. Martwi mnie to, bo to jest już codzienność. Przez ostatni miesiąc przytyłam 4 kg. Kiedyś mało jadłam, prawie nigdy nie byłam głodna, ale mieszkałam u babci która bardzo źle gotowała. Teraz od około 3 miesięcy jestem u mamy, kocham jej jedzenie. Zawsze byłam chuda, a teraz nawet jak przyjechała moja ciotka, która zawsze mówiła że powinnam jeść więcej zdrowych rzeczy (wyglądałam jak trup, do tego chudy), powiedziała ostatnio że przytyłam. Nie płaczę z tego powodu, bardziej myślę jak to przerwać, ale co chwilę szukam jedzenia. Mama czasami żartuje, że jak jeszcze trochę u niej pomieszkam to pójdzie z torbami, bo ciągle chcę jeść. Naprawdę nie wiem co robić, nie jestem do tego przyzwyczajona, ale tak bardzo kocham jedzenie, to też zależy trochę od nastroju. Jeszcze w wakacje kiedy było gorąco i cały dzień siedziałam w swoim pokoju z laptopem, jadłam mało, cały dzień piłam wodę gazowaną (nie lubię gazowanej, ale w wakacje się przyzwyczaiłam i piłam, ale teraz dalej wolę zwykłą) i mogłam sobie żyć. Teraz? Bez jedzenia nawet robi mi się przykro, że tak bardzo bym coś zjadła. Najgorsze, że jak mówiłam wcześniej nawet kiedy zjem bardzo dużo nadal jestem trochę głodna, czasami się najadam, ale po trzech minutach znowu idę na polowanie po szafkach i lodówce. Przepraszam za tak długą wypowiedź, to trochę irytujące, ale chciałam gdzieś to opisać, chociaż to ciężkie do wytłumaczenia.
Idealny film na dziś, kiedy to akurat po mojej głowie chodziły myśli o dwóch burgerach z dużymi frytkami. Dodam, że zbliża się sesja ;)
W dzieciństwie już jadłam za dużo słodyczy, a w małżeństwie z alkoholikiem uzależniłam się od węglowodanów i mam zaburzone relacje z jedzeniem ( kompulsywne objadanie) Bardzo trudno jest z tego wyjść. Mam wzloty i upadki.
Moja dziewczyna ma z tym gigantyczny problem, nie wiem jak jej pomóc bo kiedy nie zajada stresu to nie je wogóle, a rodzice nie chcą jej puścić do psychiatry lub psychologa
Co mi pomogło? Nie licz na intuicję ona u Ciebie nie działa. Sprawdź zapotrzebowanie kaloryczne i obniż je o 300-500 kcal poniżej Twojej wagi i się tego trzymaj. Kiedy przyjdą ataki głodu zatrzymaj się, poczuj emocje i postaraj się je nazwać. Jak Cię już te emocje wywrócą na lewą stronę skontaktuj się z psychologiem. Dostaniesz rady jak żyć z emocjami 🙂
masz głos podobny do kinaczewa trochę :D
A cos takiego ze nie czuje głodu albo czuje ale mnie odrzuca a na przyklad po 2 dniach nie jedzenia dorywam sie do czekolady i jak zjem cala tabliczke to mam te wyrzuty sumienia?
Idealny film dla mnie
Pytanie czy jeśli świadomie planujemy obżarstwo tak jak ja np. na koniec tygodnia na jeden cheat day to jest nadal objadanie emocjonalne czy nie? Nie rozumiem co staramy się wyeliminować :-) jasne, gdybym mogła to jadłabym fastfoody i chipsy codziennie, bo traktuje to jako relax po dniu pracy, ale świadomie planuje to na koniec tygodnia żeby mieć na co czekać :-) to nadal jest emocjonalne objadanie się?
Ojej chyba zajadam emocje.Kiedys ćwiczyłam na rowerku stacjonarnym zepsuł się a ja jak tylko zjem więcej mam wyrzuty ze nie ćwiczę i może, że zbyt dużo przytyje...A na terapię kolejki ...;(
Mam 14 lat ale bardzo tego potrzbowalam❤️
Jejku, kopia Jessie J!
Dobra relacja z jedzeniem.... Ładnie powiedziane.
Bardzo ciekawy temat Nishko 😃 Szczególnie, że ja już odkryłam swoją relację z jedzeniem. Wyeliminowałam ze swojej diety cukier rafinowany i mąkę pszenną. Ograniczyłam spożycie mięsa. Szczególnie wieprzowiny. Uregulowałam poziom cukru. Nie mam już napadów głodu na słodycze. Jem regularnie co 3 godziny. Odkryłam też swój styl ćwiczeń, interwały czyli ćwiczenia o zmiennym tempie z Moniką Kołakowską . Ćwiczę z Nią na UA-cam. Poza tym wkręciłam się w zdrowe jedzenie z Anią Lewandowską i jej blogiem. Będąc na diecie jem zdrowe słodycze . Dziś np. Brownie z buraka. Nie mam wyrzutów sumienia a zaspokajam swoją potrzebę na coś dobrego.
Podsumowując, uważam, że to uzależnienie od jedzenia jest straszne. I też wcześniej tak miałam jak w filmie. Teraz już jest to za mną i życzę tego każdemu. Może pójście do specjalisty jest skutecznym rozwiązaniem. Ja niestety po ciąży nie miałam na to czasu i sama do tego wszystkiego doszłam.
Ja po obiedzie muszę zjeść coś słodkiego 🥳 niedużo ale jednak :)
Nie zdążę zapisać..i wcinam
Szczesliwego Nowego Roku !!!! Dziekuje bardzo za ten filmik, dal mi bardzo duzo do myslenia. Pozdrawiam
2:46 tu błąd się wdarł
Wow to cała ja! Dzięki za ten film, dał mi do myślenia :)
Ostatnio jak łapały mnie takie zachcianki, np na czekoladę, to aby nie zjeść całej na raz ustaliłam sobie, że tylko jedna kostka po każdym dokładnie przeanalizowanym temacie z podręcznika - żeby przynajmniej ta zachcianka mnie przymusiła do czegoś pożytecznego.
Po tym filmiku nie jestem pewna czy to dobre rozwiązanie, mimo iż nie mam okazji tego często stosować (stosunkowo rzadko mam takie impulsy). To swego rodzaju nagradzanie się jedzeniem 😅
Myśle ze całkiem dobre, bo zyskujesz przewagę nad impulsem :)
Mam nadzieję, że kiedyś uda mi się w takich sytuacjach całkowicie powstrzymywać
Panowie też się tak nie kontrolują z wagą, bo im się tego tak nie wypomina jak kobietom.
To prawda, ten czynnik na pewno ma dużą rolę. Co nie oznacza ze panowie tez nie zajadają stresów i napięć
@@NishkaMovie Oj panowie tez maja kompleksy na punkcie wyglądu, tylko "nie męsko" jest dyskutować o tym wśród facetów bo się jest "ped@łem". Mimo orientacji jak najbardziej hetero...
Bardzo przydatny, ciekawy filmik.
smacznego!
Mój problem jest odwrotny. Pod wpływem stresu czuję jakby mój zoladek skurczyl się do wielkości orzeszka. Przychodzi czas obiadu czy kolacji, ugryze 2 razy kanapkę i już przestaje mieć ochotę na jedzenie. Chociaż wiem, że muszę zjeść bo będę się źle czuła fizycznie przez brak energii to i tak jem podczas stresujący okresów 2x mniej bo każda dodatkowy kęs jedzenia daje mi uczucie jakbym zaraz miała peknac. Dla mnie to mega problematyczne poniewaz nie chce chudnac a to nieststy się dzieje. Czy da się jakoś temu zaradzić, albo gdzie mogłabym poszukać informacji na ten temat? :) cieplutkie pozdrowienia!
❤
Ja mam tak, że gdy jestem bardzo (bardzo to kluczowe słowo) smutna/zestresowana, zaciska mi się żołądek i nie mogę nawet patrzeć na jedzenie, bo mam ochotę wymiotować.
Natomiast gdy jestem "tylko trochę smutna lub zestresowana", np przed ważnym egzaminem jestem na stałym, ale wyższym niż zwykle poziomie stresu - wtedy się obżeram. I zazwyczaj albo słodyczami, albo czipsami albo przetworami mlecznymi, chociaż wiem że nie powinnam bo nie toleruję laktozy
niestety zmagam się z tym od bardzo długa, ale nie mówię o tym dużo, bo jest to dla mnie duży temat tabu. Do teraz pamiętam jak kilka lat temu,w wieku 10 lat ppierwszy raz poszłam do dietetyka z kartką wszystkiego co jadłam tego dnia. Mimo, że starałam się jeść normalnie, nie dawałam rady i jadłam dużo przekąsek itd. Jak pani przeczytała to, jej reakcją było ,,Widzę że jesteś łakomczuszkiem hahah". Pamiętam jak wtedy poczułam się okropnie, byłam dzieckiem i nie umiałam kontrolować zajadania emocji. Również źle wspominam, jak poszłam do lekarza po skierowanie do ortopedy, bo miałam prawdopodobnie (i pewnie wciąż mam) płaskostopie. Pani zamiast obejrzeć moje nogi, przypisać skierowanie i nie interesować się cudzymi sprawami, spojrzała na mnie od góry do dołu i zaczęła mi mówić, jak powinnam się odżywiać by schudnąć, mimo, że nie była dietetykiem i nie jej interes, dlaczego miałam sporą nadwagę. Może miałam jakieś problemy rodzinne? Może miałam jakieś zaburzenie odżywiania? Rozumiem, że wtedy niemal miałam otyłość, ale miałam 9 lat... w tamtym roku przez trzy miesiące schudłam niemal 10kg, prawie pokonałam nadwagę. Ale waga nagle stanęła w miejscu, nie spadała, co okropnie mnie zdemotywowało. Przytyłam i ważę teraz 12 kg więcej niż po schudnięciu. Co prawda byłam na lekach (mam insulinooporność) więc trochę łątwiej chudłam, ale prawdopodobnie będę musiała znowu iść do lekarza. Czuję się z tym sama. Mam niemal 14 lat a nienawidzę swojego wyglądu, mam niską samoocenę i negatywne wspomnienia.
Świetna wiedza.. Dziękuję bardzo. Założyłam teraz notes i będę zapisywać kiedy jem i dlaczego 😃😘😘😘
Ten problem dotyczy też mnie. Od gimnazjum próbuję schudnąć. Wyglądalo to tak, jak przyklady przytoczone w filmie+ "dziś się najem ostatni raz, jutro dieta! więc zjem dopóki nie zwymiotuję". Problem polegal na tym, że ten "ostatni raz" nigdy nie ustawal. Za każdym razem to samo.
Aktualnie od 2 tygodni jakoś zupelnie stracilxm apetyt. Po jedzeniu mam odruchy wymiotne. Szybko spada mi waga. Schudlxm w tym czasie z 70kg do 65 kg. Wiem, że to niezdrowe i zle podejście (mówię o mojej obecnej diecie max 300-600 kcal okolo+codziennie ćwiczenia), ale jednak bardzo mnie to cieszy że w końcu ten koszmar ciąglego przybierania na wadze, wreszcie (mam nadzieję) się kończy, bo czuję się tak okropnie w swoim ciele, tak go nienawidzę, że nie jestem w stanie znieść swojego odbicia w lustrze. Wiem, że pociąga to za sobą zdrowotne konsekwencje, ale nic i tak nie ma sensu, gdy wyglądam, jak wyglądam.
Też mam nadzieję, że gdy schudnę z 15 kg, to zmniejszy mi się biust, z powodu którego odczuwam straszną dysforię (jestem osobą niebinarną) + dokuczano i wyśmiewano mnie w gimnazjum z tego powodu, że sobie je wypycham czymś, czy porównywali do jakichś dziwnych postaci z gifów?XD
Chcę tylko mieć inne, szczuplejsze cialo, reszta nie ma znaczenia, mogę nawet u
Oooo, totalnie mój problem! Naprawdę, czasami mam tak silne pragnienie objedzenia się (aż pod korek), że aż mnie to przeraża. A wiem, że zajadam stresy, smutki i inne trudne przypadki. Próbuję nad tym pracować, ale samemu jest bardzo trudno. Co prawda chodzę na psychoterapię, ale w tym konkretnym problemie to mało pomocne... chyba pora na dietetyka. :) Pozdrawiam gorąco :*
Myślę, że zdecydowanie na psychoterapię temat! Tylko jeszcze do tego nie doszłaś. Zacznij nad tym tematem pracować, co próbujesz zajeść. :) Dietetyka też warto, ale on tylko ustawi Ci dietę. Nie dojdziesz do tego, dlaczego tak dużo jesz.
Ja walczę z kompulsywnym objadaniem się - miewam częste, kompletnie irracjonalne, napady głodu (muszę coś zjeść, bo inaczej zwariuję), zwłaszcza w nocy. Jestem teraz w CBT i staram się ten problem rozwiązać. Czy mi się uda? Nie wiem. Btw. filmik jak zwykle świetny. Dzięki. :)
świetny filmik 👍 ogromnie się cieszę, że w choć opublikowany ponad 3 lata temu to na niego trafiłem 😊 super tekst 03:29 "nie wiemy jak to się stało że zjedliśmy całe opakowanie chipsów a już sięgamy po drugie" - czyżby nie oglądał Pani meczów siatkówki albo piłki nożnej? 😂 to się dzieje automatycznie 😜
Ostatnio jem coraz więcej i to raczej ta opcja jedzenia z 'troski'. Jedzenie kojarzy mi się z czymś dobrym, ciepłym no to jak nienormalna zajadam kanapeczkę pyszną pachnącą zupką, karmie siebie jak babcia swoje wnuczęta.
Z drugiej strony jestem cały czas zmęczona mentalnie, a jedzenie na krótką metę dodaje mi dobrego humoru i skupienia. Tylko, że jedzenie nosem wyłazi, ale jeszcze sobie zjesz cukiereczka chociaż.
Z trzeciej strony mam też etapy głodzenia się za karę, gdy nie czuję się z sobą dość dobrze i nie mam apetytu na nic i spirala głodu i irytacji nakręca się, mam gorszy humor więc dalej nic nie jem.
Zaczynam znów chodzić do psychoterapeuty i na razie jesteśmy na innym etapie mojego życia, z tym jeszcze popracujemy.
dokładnie tak mam... wyzbyłam się obwiniania się, ale jednak to nie zatrzyma kilogramów, trzeba zmienić nawyki i wyzbyć się tego.
Coś dla mnie! Jestem chora na OCD i niestety nie mam kontroli nad słodyczami, jem nawet w nocy i nabawiłam dużej nadwagi i nadal idzie w górę i nie potrafię przestać mimo, że biorę dużo leków na swoją chorobę. Dziękuję za odcinek. No i ten Pani głos....🤗
Świetne filmiki, dobrze się ogląda, dziękuję ❤️🙏zdrówka i szczęścia pozdrawiam
Ponad rok temu awansowalam na stanowiska kierownicze. Zaczelam zarzadzac ludzmi z ktorym wczesniej pracowalam i mialam pod gorke. W ciagu tego czasu przytylam 10 kg. Okolo pazdziernika zorientowalam sie, ze zajadam ciezkie sytuacje w pracy. Teraz probuje dosc do normalnosci.
Bardzo dobry temat! Dziękuje!
Ja mam słabość do słodkości, zawsze miałam ;) nie wyobrażam sobie gorzkiej herbaty (bo słodzonej nie cierpię) bez kosteczki (lub rządek) czekolady 😊 pozdrawiam
hej, Nishka, a może zrobiłabyś film na temat potrzeby buntu?
trochę tu o tym było: ua-cam.com/video/AcO7xPnfbnI/v-deo.html&t :)
Nie wiedziałam że to jest problem( gdybym nie posłuchała twojego filmiku nie zauważyłabym) a tak to mogę śmiało zareagować na problem i rozwiązać go wcześniej zanim by było za późno. Tak jak słodycze je się bo brakuje słodkości w życiu( przynajmniej u mnie) tak jedzenie też nie jest do końca zdrowe. Dobrze że to zauważyłam i teraz mogę poszukać przyczyny ( i chyba znalazłam) emocjonalnego jedzenia. Rzeczywiście jest to ucieczka od czegoś i chyba już wiem czego. Dziękuję i kciuka w górę dla cb- przynajmniej tak mogę się odwdzięczyć bo suba już dawno dałam ;)
Ja przez swoją głupotę wpadłam w bulimię, od tamtej pory jedzenie jest strasznym przeciwnikiem, jak zaczęłam rok studencki, no bo przecież wszystko musi być idealne, to jadłam super Plus treningi, a kiedy za pierwszym razem nie zdałam egzaminu, to od razu to rzuciłam, znowu wszystko wróciło, na szczęście rzuciłam studia i teraz się wysypiam i jem wtedy kiedy potrzebuje....ahh jakie to genialne uczucie, polecam każdemu, żeby zrobił reset w życiu 🙊
Nigdy nie pomyślałam, że dawanie np słodyczy jako nagrody jest tak złe dla psychiki. Dobrze, że dowiedziałam się o tym zanim mam dzieci, ponieważ w mojej rodzinie zawsze był to standard. A zarówno ja, jak i moje rodzeństwo mamy większe lub mniejsze problemy z odżywianiem.
Mam zupełnie odwrotnie. Jak się denerwuję czy stresuję automatycznie nie jestem w stanie jeść. Najgorzej jest przed jakimiś ważnymi egzaminami, które są zwykle około południa i przez to nie jem niczego czasami do godziny 15 czy 16, mimo że wiem, że powinnam :/
Czy ktoś wie jak uprażyć orzeszki ziemne w skorupce? Bo kupiłam w Kaufla- e i są kompletnie białe w środku.
Ten film jest tak bardzo o mnie, że ja nie wiem.. ;)
Przez 3 najbardziej stresujące lata życia przytyłam 15kg.. zajadałam stres, spałam 3-4h dziennie, odsypiając po 15h w wolne dni
Koszmarny okres
Jak się ogarnęłam i zaczęłam kontrolować siebie, nawet podświadomie jak cytowana autorka mówi, napiłam się wody, wyszłam z kuchni i już myślałam, że luz, że spoko
Ale znowu (nawet dziś po ciężkim dyżurze 😐) zdarza mi się przez stres, zmęczenie ,ale też jak w sumie dziś, kiedy nie ma czasu zjeść w ciągu dnia, zamiast lekkiej kolacji.... ekhem .
Przydałoby się znowu siebie popilnować.
Jak zawsze zaskakujący i ciekawy odcinek 😚 pozdrawiam
Ja się objadam i nie mam żadnych wyrzutów sumienia. Jedzenie jest moją nagrodą po naprawdę ciężkim dniu pracy i nie mam zamiaru go sobie odmawiać.
Mi to nie grozi,jak sie stresuję (zwłaszcza w pracy) to zapominam o głodzie. Jeśli się przejadam to raczej z nudów.
❤
Mam problem z tym, że jestem głodna, prawie wymiotuje z głodu a ciezko zmusić mi się do jędzebua.
🔥
Bardzo fajny film, trochę straszne jak gorsze radzenie sobie ze swoimi emocjami może wpływać na głód. Zauważyłem również przejęzyczenie w 2:47. Z kontekstu wynika, że chodzi o głód emocjonalny, a pada słowo fizjologiczny.
Dzięki, niestety już nie mogę edytować filmu :(
@@NishkaMovie Świetny pomysł z zaznaczeniem jedzenia emocjonalnego na czerwono, wszyscy i tak będą wiedzieć o co chodzi.
Mam ten problem na dyżurze .Jestem lekarzem i jak jest trudny przypadek zajadam stres
Czy u dzieci w wieku 9-12 też tak może być??
Nigdy nie widziałam tak smacznej miniaturki🤤
Zajadam stres :( filmik na pewno pomoże
Świetny odcinek. Dziękuję.
Uwielbiam Pani kanał! Oglądam razem z mamą ❤️❤️❤️
jak ja się stresuje to nic nie jestem w stanie zjeść;
Pani Natalia chyba ma idealnego męża
Tak dużo zrozumiałam, dziękuję
Mega przydatny materiał 🤗
Nishko ja bym tu dodała jeszcze kwestię uzależnienia od cukru oraz tego, że zjedzenie słodkości podnosi nam chwilowo nastrój. Kiedyś objadałam się słodyczami, bo byłam najzwyczajniej w świecie od tego uzależniona. Głód emocjonalny mam tylko na słodkości i wiem dlaczego w danym momencie chcę zjeść czeko, bo: 1. lubię, 2. poprawi mi się nastrój, 3. jadłam przez ostatni tydzień coś słodkiego codziennie na deser i teraz mózg się domaga....
Stety/niestety gdy jestem smutna lub zestresowana, jedzenie jest pierwszą rzeczą, która idzie w odstawkę, momentalnie mija mi na nie ochota, wręcz o nim zapominam. Za to kiedy mi się nudzi, to często myślę "a, zjadłabym czekoladę, chipsy". Czyli wychodzi na to, że jem tylko wtedy, gdy czuję się dobrze, więc w sumie rzadko :/
Dlatego jak słyszę, że ktoś zajada stres, to brzmi to dla mnie bardzo abstrakcyjnie.
Niekoniecznie, bo czym jest nuda? Nicnierobienie? Jesteś wtedy sama ze sobą... Może unikasz czegoś, co może do Ciebie przyjść (emocje, myśli), kiedy nie ma innych bodźców, nie wiemy co ze sobą zrobić, więc sięgamy po jedzenie, to raczej dzieje się nieświadomie. Przyszła do mnie taka myśl, więc stwierdziłam, że się podzielę, może akurat coś znajdziesz w tym dla siebie, a jak nie, to też ok :)
@@MsJejka Owszem, unikam nadmiernego rozmyślania i emocji z braku bodźców, ale robię to poprzez ciągłe słuchanie muzyki, lub włączony gdzieś w tle telewizor. Ale być może już mi to nie wystarcza i muszę robić kilka rzeczy na raz, żeby nie myśleć i dodatkowo wtedy jeszcze jem? Całkiem możliwe.