😮 brzmi cudownie, muszę przeczytać tą powieść ❤ moje nastraszniejsze najokropniejsze 13 minut wyglądało by tak: dostaję smsa, w którym jest napisane że cokolwiek by się działo nie mogę od tego uciec i nikt mi nie pomoże. - Natychmiast zaczyna się trząść ziemia i słychać piski. Po chwili wszystko ustaje, zapada głucha cisza. Zaczynam słyszeć przerażające szepty okropnych głosów, zza każedgo zakrętu, zza każdej ściany wyciągają się ochydne martwe łapy i głowy. Uciekm na dwór. Z piwnicy biegnie za mną wiecej trupów. Nie mogę biec szybko i nie wiem gdzie, widzę na niebie wielki zegar odliczający czas. Zanim minie 13 min muszę znalezc kryjowke, inaczej ... Im dalej biegnę tym widzę gorsze rzeczy, atakują mnie psy i dzikie zwierzęta, z pociemniałego nieba zaczyna padać deszcz ochydnych larw i innych robali. Na zegarze 5 min. Wiem że tylko ja nadal żyję na świecie. Biegnę dalej, walą się budynki, ochydne łapy próbują mnie zatrzymać, ostre zęby wbijają mi się w łydki. 10 sekund, łapy mnie dorwaly, psy gryzą, umre za 10 sekund. Ale śmierc oznaczalaby ucieczkę, a nie mogę uciec! 0 sekund i co teaz będzie?! Mail: avviss12v@gmail.com
Uf, dobrze, że gdy powiedziałaś, że wcześniejsze filmiki będą gdzieś na górze i wskazalaś na nie, to one serio się pojawiły, bo jak ktoś tak mówi, a później nie wstawia tych filmików, to aż coś się robi.
Moje najstraszniejsze 13 minut w życiu przeżyłam całkiem niedawno. Jestem psychologiem. Przyjmuję pacjentów w PZP. Obok mnie przyjmuje lekarz psychiatra. Jest to mały lokal użytkowy z małymi gabinetami i poczekalnią. Niedawno w trakcie przyjmowania pacjenta wbiegł do gabinetu mężczyzna dwa razy większy ode mnie. Nie przedstawił się, nie był umówiony. Zażądał wizyty już natychmiast. Zaczął przeklinać i grozić. Nie miałam możliwości ucieczki ponieważ stał przy drzwiach. Nikt z poczekalni nie otworzył drzwi żeby mi pomóc.... Nadal czuję bicie swojego serca, gdy starałam się mu wytłumaczyć, że powinien pojechać do szpitala, że tam otrzyma pomoc. Musiałam ważyć każde słowo bo osoba z którą rozmawiałam była w stanie psychozy i dużego pobudzenia, gdzie jedno nieopaczne słowo mogło doprowadzić do tragedii. Udało się, jak widać Bóg czuwa nade mną. Przeżycia nikomu nie życzę. Bać się swoich słów, przeżycie niemal kosmiczne. Mój mail marcelina16@buziaczek.pl lub instagram marcelina_161 :) Pozdrawiam!
Świetna recenzja, jak z resztą zawsze :D I oczywiście odpowiedź na pytanie ;) : Moje najstraszniejsze 13 minut to takie spędzone samotnie w całkowitej ciemności w miejscu, którego nie znam. Nieważne, jak bezpiecznie by tam było, dalej czułabym, że coś jest nie tak. Ciemność jest zdradliwa, wkrada się do umysłu, podsuwa okropne obrazy, wypełnia głowę krzykiem. Strach przed nią wpędza w paranoję, przez co zaczynasz widzieć rzeczy, które nie istnieją. Powoduje ataki paniki, przez które nie możesz złapać tchu. Stopniowo człowiek jest niszczony, ciemność zabiera go, kawałek po kawałku, aż nic po nim nie pozostaje. 13 minut wystarczy, by to się stało. I nawet, gdyby ktoś po tym czasie zapalił światło, wiem, że nie byłabym już tą samą osobą. e-mail: mazdie2002@interia.eu
" Ta cała sytucja dla niego, dla jego PSA i całej społeczności jest bardzo szokująca " Hahaha kocham ❤ Moje 13 minut musiałyby wyglądać jakbym patrzyła na śmierć moich bliskich i nie mogłabym zrobić kompletnie nic...
Lubię twoje opowiadania o książkach ponieważ nie skupiasz się tylko na fabule, ale również na strukturze książki i co ważniejsze na swoich przemyśleniach. Wizualnie film jest bardzo przyjemny w odbiorze, choć tło masz dość zimne to swoją osobą je ocieplasz co daje fajny efekt miękkiego światła (moim skromnym zdaniem). Doceniam twoją prace! Pozdrawiam. :) P.S. Moje najstraszniejsze trzynaście minut życia w zasadzie już się wydarzyło i nie sądzę żeby coś mnie doprowadziło do większego lęku i paraliżu niż gwałtowne wybudzenie się z narkozy pod koniec operacji wyrostka, kiedy jeszcze miałam zastosowaną intubację - rurkę w gardle. Szok, panika i ból wywołany zarówno zaszytym brzuchem jak i gwałtownym przemieszczeniem się rurki. Nie życzę tego nikomu to jest tak paraliżujący strach przed uduszeniem, że nie wiadomo co zrobić czy krzyczeć czy wymiotować. Moja historia skończyła się oczywiście dołożeniem narkozy dłuższym pobytem w szpitalu i drobnymi rankami na ściankach gardła. Kontakt: nardumia@o2.pl
Cieszę się że wróciłaś do takiej formy nagrywania filmików 😍 książka ślicznie wygląda i mimo że nie przepadam za kryminałami czy thrillerami to chyba sięgnę po te książkę, bo bardzo ciekawie się zapowiada 😋
Myślę że dla mnie najstraszniejsze 13 minut w życiu spowodowane byłyby obecnością w płonącym budynku. Dławiący dym, ogień i wszechobecny krzyk. Niemożliwość ucieczki i uduszenia, bądź co gorsze, spłonięcia żywcem - mrozi mi krew w żyłach. Ogień to najbardziej niebezpieczny i nieprzewidywalny żywioł, nad którym nie da się zapanować...
Super filmik! ❤ Moje najstraszniejsze 13 minut wyglądalo w sumie już było jak byłam mniejsza, ponieważ jak bylam u laryngologa żeby sprawdzić czy mam powiększony migdalek a zeby to sprawdzic musial mi zrobic od góry zdjęcie. Lekarz wziął rurke na której koncu byla kamera i włożył mi do nosa. To bylo najgorsze uczucie jakie moglam poczuć. Czułam rozrywanie skóry. Mialam ja przez 5 minut. Nie życze tego nikomu. (Mam nadzieję że to tez sie zalicza)
Najstraszniejsze moje 13 minut to wtedy gdy pisałam rozdział na wattpad do mojego fanfiction, a coś tam szwankowało i kiedy chciałam zapisać to pisało, że błąd i straciłam ponad połowę rozdziału. Drugą najstraszniejszymi 13 minutami w moim życiu było kiedy pierwszy raz leciałam samolotem i się wzbijaliśmy i lądowaliśmy. I ostanie to wydarzenie sprzed paru minut. Oglądam film. Oczywiście opis nie był bardzo szczegółowy. Na początku taka komedia romantyczna między starszymi ludźmi. A 13 minut przed końcem ryczałam jak nad grobem zmarłego. Wszystko było inne niż mi się wydawało. A i na koniec to 13 minut sprzed końcem czytania książek. Smutno mi jak się szybko kończą i niekiedy do bani.
13 minut: Wracam do domu. Panuje cisza, nikt nie stuka, nie szczeka, nie szeleści. Podchodzę do legowiska, pierwszego przy drzwiach, a moje serce zatrzymuje się, krwiobieg zatrzymuje się, moje myśli, uczucia zatrzymują się. Widzę mojego psa, ona leży i oddycha ciężko, nie rusza się. Próbuję ją podnieść, ona piszczy. Przytulam się do niej, słuchając bicia serca. Dopiero po minucie wybieram numer do weterynarza, żeby przyjechał. Ona oddycha coraz ciężej. Wreszcie bierze głęboki, długi wdech. Serce już nie bije. Podejmuje się masażu, jednak po kilku minutach braku rezultatu przestaję. Biorę już wiotkie ciało na ręce i kołyszę je przytulając do serca. Nic nie słyszę, nic nie myślę, świat się zatrzymał i skończył. Pies bierze wdech... e-mail: nkoziorowska@wp.pl
Tak coś czułam, że wypowiesz się na temat tej książki 😊 Moje najstraszniejsze 13 minut? Już od jakiegoś czasu chyba najbardziej boję się momentu, w którym wybuchnie wojna. 13 minut, w których dowiadujesz się, że świat, który znasz za chwilę przestanie istnieć. Nie mogę sobie tego nawet wyobrazić. E-mail: ola.szmida@onet.pl
Moje najgorsze 13 minut to połączenie 3 rzeczy, których boję się najbardziej: - Otwarta przestrzeń wodna taka, w której nie widać dna; -Rekiny; -Samotność Plaża nocą i odbicie księżyca w tafli morza zachwiane przez ciepły hawajski wiatr. Razem z przyjaciółkami odpływamy od brzegu. Dałam zaciągnąć się do łódki tylko dlatego, iż zapewniły, że nie będę musiała jej opuszczać. Na początku jest całkiem przyjemnie. Po kilku drinkach zapewnionych nam w ramach all inclusive jestem w stanie zignorować potrzebę posiadania stałego lądu pod nogami. Dziewczyny wskakują do wody przy okazji całą mnie ochlapując. Podziwiam pianę jaka powstała po skoku, gdy orientuję się, że już dawno powinny wypłynąć. Wołam je po imieniu, ale odpowiadają mi tylko fale zderzające się z zabójczymi skałami. Rozglądam się wokół łódki starając się zagłuszyć paniczne myśli, które właśnie pojawiały się w mojej głowie z prędkością światła. Bez skutecznie. Uświadomiłam sobie, że w hawajskich wodach obecne są rekiny i ... nie dokończyłam tej myśli, ponieważ wpadłam do morza. Woda otaczała mnie z każdej strony, dostałam ataku paniki i nie byłam w stanie złapać oddechu. Na domiar złego poczułam coś śliskiego pd stopą. Otworzyłam oczy. Pode mną krążył rekin... To tyko jedna z możliwych wersji. Chwiałabym opisać ją dokładniej, ale niestety obawiam się, że komentarz i tak jest już za długi.Moje konto na instagramie to starslibrary_ Pozdrawiam Cię Maju i wyczekuję kolejnego filmiku.
Mam dwa scenariusze przedstawiające moje najgorsze 13 minut w życiu, podaję obydwa bo nie mogłam się zdecydować na jeden.. pierwszym jest obudzenie się na 13 minut podczas jakiejś długotrwałej operacji kiedy jednocześnie jestem pod narkozą, ale przez ten czas czuję wszystko co robią z moim ciałem, nie mogąc lekarzom zakomunikować jak piekielny czuję ból. Myślę, że te 13 minut mogłyby się ciągnąć w nieskończoność. Drugą opcją (a zarazem "czymś" czego najbardziej się boję) jest pogrzebanie żywcem. Nie wyobrażam sobie na krótką chwilę obudzić się w ciaśniutkiej trumnie trzy metry pod ziemią, a co dopiero 13 minut. Byłby to największy koszmar jaki by mnie spotkał, a jednocześnie trauma do końca życia. Filmik świetny, pozdrawiam Cię Maju ♥ link do mojego instagrama: instagram.com/nikollienka/
Jak zawsze świetny filmik😍 A moje najgorsze 13 minut? Wydaje mi się, że najgorzej było by gdybym była sparaliżowana i słyszałabym jak moja rodzina do mnie mówi i jak cierpią ale nie mogła w żaden sposób ich pocieszyć i powiedzieć jak się czuje >_< to by było strasznie smutne
Wszędzie ciemność. Wytężam wzrok tak bardzo, jak tylko to możliwe. Spoglądam na jedyną rzecz wokół mnie, którą można zdefiniować innym słowem niż ciemność - przedmiot na moim nadgarstku, który informuje, ile czasu zostało do końca wszystkiego, do całkowitej zagłady. 13 minut. Biegnę przed siebie, potykając się o coś, czego nie mogę zobaczyć. W oddali słyszę stłumione krzyki. Krzyki ludzi, próbujących uciec od nieuniknionego. Koniec jest blisko, niemal czuję jego oddech na karku. 7 minut. Ziemia drga. Na niebie pojawiają się przebłyski, które delikatnie oświetlają przestrzeń - zniknie za niespełna 3 minuty. Nie patrzę w górę, moje oczy przyzwyczajone są do ciemności. Słyszę głosy ludzi, którzy nawołują swoich bliskich. Wciąż biegnę przed siebie mając ślepą nadzieję, że uda mi się uciec przed nicością. Dosłownie ślepą. Pozostały tylko sekundy. Krzyki są coraz głośniejsze, a powietrze niemal parzy moją skórę. Spoglądam na nadgarstek - sekunda. Nagle czuję, jakbym uniosła się do góry i stała wyjątkowo lekka. Powietrze jest przyjemnie chłodne, wokół nie słychać już głosów. Tylko jedno pozostało niezmienne. Ciemność. julita.oleksiewicz19@wp.pl :)
Uwielbiam twoje filmiki, jesteś pierwszą booktuberką którą zaczełam oglądać ale wydaje mi się że wszystkie książki jakie ostatnio recenzujesz to pozycje od wydawnict. Brakuje mi książek które ty przeczytałaś po prostu "dla siebie". Piszę to przede wszystkim dla tego że uwielbiam twoje recenzje i w ogóle twoje filmiki. A i jeszcze jedno, nie wierzę że wszystkie pozycje które czytasz, podobają Ci się. Nie odbieraj tego jako hejt bo nie mam tego na myśli, jest to raczej sugestia. Ostatnio twój kanał wygląda jak kanał recenzecki różnych wydawnictw. Jeszcze raz jesteś świetną osobą i mam ogromną nadzieję że bedę mogła spotkać na najbliższych targach 😉
Moje najstraszniejsze 13 minut przeżyłam już w swoim życiu. Był to moment, gdy miałam pojechac na operacje. Miałam ich trzy i za każdym razem strach czy się wybudzę, czy wszystko pójdzie zgodnie z planem, czy przeżyje. Nie pomagał mi fakt, że za każdym razem "głupi Jaś" nie zadziałał i moje myśli szalały od pytań czy dam radę. Tak zdecyfowanie to były najstraszniejsze minuty w moim życiu. Instagram: _onlytoldthemoon
Moje najgorsze 13 minut byłoby gdym straciła swoją rodzinę, miłość, przyjaźnie wszystko co jest dla mnie ważne. Wyglądałoby jak męczarnie z horrorów, byłby płacz, krzyki. Człowiek czasami nie zauważa co go otacza, lub jakie osoby są wokół niego, książka będzie jak z twojego opowiadania i również z tych 2 tekstów moim zdaniem ciekawa. Są to moje klimaty, a wracając do tego pytania konkursowego, na który odpowiedziałam wcześniej chcę dodać że 13 minut to również nie musi być strata ale również śmierć, topienie się , duszenie, patrzenie się na kogoś cierpienie pisząc o tym aż mam ciarki, odpowiadając na to pytanie zrozumiałam że trzeba wykorzystywać swój czas a nie tylko siedzieć i grać w głupie gierki. Życzę powodzenie wszystkim ! ;) POZDRAWIAM
...i nie czuję już nic poza pustką. Mam na imię Iga i jestem ofiarą gwałtu oraz przemocy domowej. W ciągu 13 minut przeżyłam coś, przez co nigdy więcej nie zasnę. Przez co nigdy nie poczuję się bezpiecznie. Usłyszałam krzyk mojej mamy, znowu. Przeraźliwie się bałam, znowu. Ale tym razem nie zamierzałam mu na to pozwolić. Wstałam. Spojrzałam na zegar. 22:43. Wpadłam do pokoju rodziców. Zostaw ją, powiedziałam. Popchnęłam go. Iga, wyjdź stąd. Wszystko będzie dobrze mamo. Poczułam ból. Raz, dwa, trzy, cztery. Po 4 razie upadłam. Iga, wyjdź stąd. Uciekaj mamo. Biegnę razem z nią. Dzwoń na policję, ja zaprowadzę Michała do sąsiadki. Płacz. Wracam do domu. Cześć, powiedział. Szłam dalej. Gdzie się tak spieszysz? Noc jeszcze młoda. 22:49. Muszę wracać do mamy. Szłam dalej. Poczekaj, może się poznamy? Ból. Bezradność. Strach. Wyrywam się. Pomocy, krzyczę. Nikogo nie ma. To koniec. Nie chcę już dłużej żyć. Pomocy, krzyczę. Szarpię się. Płaczę. Puść mnie. Puścił. Jeszcze się zobaczymy piękna. Biegnę. Nienawidzę siebie. Nienawidzę ludzi. 22:56. Widzę policję. Mamo? Karetka. Wynoszą kogoś z domu. Mamo? Idę. Czarny worek. Nie. Tak. Ktoś mnie trzyma. Puść mnie. Mamo. Płaczę. Krzyczę. Zatrzymaliśmy twojego ojca. Już nie zrobi ci krzywdy. Mamo. Nie zostawiaj mnie. Za późno. Widzę mojego brata. Przytula mnie. Gdzie jest mama? I nie czuję już nic poza pustką. iga-pocztowska@wp.pl
Ja. Sama. Zamknięta. Bez możliwości kontaktu z nikim. Bez książek. Bez serialu. Bez muzyki. Z PODRĘCZNIKIEM DO MATEMATYKI. Przez 13 minut. Pozdrawiam cieplutko
13 minut? Masz sen . Wyobraź sobie twój najgorszy koszmar . Wiesz , że śnisz ale nie możesz się obudzić . Błądzisz między snem a jawą nadal trwając w koszmarze . Ne możesz oddychać. Brakuje ci tlenu . Czujesz jakbyś nie mogła wypłynąć na powierzchnie . Nie straszne ? Nagle się budzisz . Bierzesz głęboki wdech i próbujesz się uspokoić . Czujesz jak jesteś cała zlana potem a w pokoju panuje zaduch . Próbujesz przyzwyczaić oczy do ciemności . Powtarzasz sobie , że już jest dobrze ,że to koniec koszmaru . I nagle zamierasz . Uświadamiasz sobie ,że to nadal koszmar , bo to nie twój pokój . Nie twoje łóżko , nie twoja pościel , komoda biurko , krzesło i ściany . W kącie zauważasz jakiś kształt . Porusza się powoli , wręcz ospale . Sparaliżował cię strach i nie możesz się poruszyć . Czujesz się jak skuta niewidzialnymi łańcuchami . Przemawia do ciebie , ale nic nie słyszysz . Patrzysz się ale żadne dźwięki do ciebie nie dochodzą . Dopiero jak podchodzi bliżej zaczynasz rozumieć słowa . - Czekałem na ciebie . Już myślałem ,że się nie obudzisz . Podszedł bliżej tak ,że mogłam zobaczyć jego ubiór . Czerwona koszulka i czarne spodnie . Nie . To była biała koszulka. Teraz jest cała we krwi. -Odliczałem każdą minutę . Uśmiechnął się szczerze i wyjął zza pleców sznur. Spojrzał na zegarek na nadgarstku . Przetarł palcem tarczę na której znajdowała się zaschnięta krew. -Czekałem na Ciebie dokładnie 13 minut . email:olakonieczna5255@wp.pl
Moje najstraszniejsze 13 minut zapewne było by gdybym czekała na korytarzu w szpitalu podczas operacji mojej ukochanej osoby/ czy to członków rodziny czy przyjaciela albo przyjaciółki Pozdrawiam!
moje najstraszniejsze 13 minut zycia, ktore sobie wyobrazam, to zwiazana w ciemnosciach, bez mozliwosci wydania z siebie zadnego dzwieku, albo kiedy leze w lozku, widze ze ktos sie zbliza, zeby mnie zabic, a ja nie moge wydac z siebie zadnego dzwieku (ani tez sie ruszyc... brzmi jak paraliz senny xd) instagram: @offkasia / instagram.com/offkasia/
Nie lubię oglądać recenzji książek ale Twoje są tak fantastyczne i uwielbiam je ^^ A odpowiadając na pytanie (tak krótko i na temat): Moimi najgorszymi 13 minutami w życiu było by to gdybym była zamknięta w trumnie lub innym małym pomieszczeniu albo gdybym wiedziała że jakiejś bliskiej mi osobie dzieje się coś złego. Pozdrawiam serdecznie :*Kontakt: x.lastbreath.x@wp.pl
Jak wyglądałoby? Mogę napisać jak wyglądało naprawde... nawet w mniej niż trzynaście minut... Dowiedziałam się że zmarł mój tata i od razu po tym dowiedziałam się że popełnił samobójstwo... było to już dosyć dawno no ale takich rzeczy się nie zapomina... a jak sobie wyobrażam moje najgorsze 13 minut? Śmierć wszystkich ludzi których kocham. Nie zastanawiałam się nigdy nad tym. Tak więc to tyle. Filmik świetny. Nagrałabyś kiedyś jeszcze jeden filmik z mamą. Może nawet o książkach czy coś.💓
Najstraszniejsze 13 minut, które równie dobrze mogłyby być 3 minutami, byłyby czasem spędzonym w ciemnej zjeżdżalni na basenie. Chociaż sama ciemność by nie wystarczyła. Zalewająca mnie woda, zwężający się otwór, coraz większy spadek, ktoś, kto zjeżdżałby zaraz za mną. Każda z tych rzeczy sprawiłaby, że te 13 minut byłyby coraz bardziej straszne. A jakby dodać do tego żaby lub jakieś owady, to chyba umarłabym ze strachu. Mam tylko nadzieję, że taki scenariusz nigdy mi się nie przytrafi ;) kjagi@o2.pl
Świetny film! A co do moich 13 najgorszych minut życia to pewnie byłyby to minuty związane ze śmiercią, cierpieniem lub utratą kogoś bliskiego, ważnego. Wydaje mi się, że w życiu niejednokrotnie mówimy ,,to najgorsze, co mnie w życiu spotkało” jednak można to dopiero stwierdzić będąc umierającym. Moje najstraszniejsze 13 minut musiałoby być bardzo bolesne psychicznieże zyskało takie określenie. Czasami wydaje mi się że smierć bliskiej osoby, np mamy, taty lub kogoś z rodziny przeżywamy bardziej niż własną toteż myśle że to byłyby moje najgorsze minuty życia
Najstraszniejsze 13 minut... myślę że byłaby to sytuacja w której wiedziałabym o czymś co mogłoby uratować człowieka czy nawet ludzkość a ja nie mogłabym tego nikomu przekazać, powód mógłby być oczywisty jak brak możliwości mowy, lub też dziwny typu przebywanie za przeźroczysta szybą gdzie ja słyszę i widzę innych, natomiast oni nie mogą mnie usłyszeć ani zobaczyć. Najstraszniejszy jednak mógłby być finał w którym widziałabym coś czemu próbowałam zapobiec a jednak nie udało mi się to. instagram: @juliexog
Najstraszniejsze 13 minut mojego życia wyglądałoby następująco: Ja w ciasnej klatce uwięziona z klaunem. Dwie najgorsze rzeczy jakie mogą być, mała przestrzeń i klaun. bookreviewsmonella@gmail.com Bardzo fajny filmik Maju! 😄
Ja przeżyłam już chyba swoje najstraszniejsze 13 minut swojego życia (mam nadzieję). Dowiedziałam się o wypadku samochodowym siostry i musiałam siedzieć bezczynnie w domu, czekając na wiadomość, czy w ogóle żyje. Nie chciałabym przeżyć podobnego uczucia jeszcze raz.
Najstraszniejsze 13 minut? Chyba wyglądało by tak: Znajduję się sama pośrodku lasu, jest ciemno. Nie mam przy sobie nic i jestem uwiązana do drzewa. Słyszę krzyki strachu, rozpaczy i bólu moich najbliższych. Nic nie mogę zrobić, tylko słuchać jak powoli każdy głos milknie, aż zostaje sama pośrodku ciszy. Tylko czekam co będzie ze mną...
Moje najstraszniejsze 13 minut wyglądałoby tak że wszystkie żeczy których się boje stałyby się w jednym momęcie. Byłaby zima lub jesień, było zimno, ciemno i strasznie wiało. Byłem sam w domu i pomimo wiatru usłyszałem przerażający krzyk dziewczyny. Wyszedłem na dwór ale nikogo niebyło. Poszedłem na oględziny domu. Wyruszyłem do piwnicy w której krótko przed wyjściem rodziców przepaliła się żarówka, ale miałem latarkę. Podszedłem do pomieszczenia w którym usłyszałem szmer, okazało się że w pomieszczeniu stoi przerażająca koza (panicznie boje się kóz). W pomieszczeniu oprócz kozy i kilku pająków, które ukryły się w pajęczynach, na podłodze leżała martwa, zakrwawiona dziewczyna, którą ktoś zamordował. Odruchowo cofnołem się, a wtedy napotkałem na swojej drodze szczura, poślizgnołem się o jego szorstkie, wypłowiałe futro pokrywające jego wychudzone ciało i wpadłem w na pozór niekończącą się przepaść, która nagle z nikąd podemną się pojawiła. Nagle udeżyłem o ziemie z takim impetem, że zabrakło mi tchu w piersi. Podłoże było zimne wykrwawiałem się coraz szybciej przez szeroko otwarte rany, w które szybko wdało się zakażenie. Byłem tak obolały że nie ważyłem się poruszyć. Nagle gdzieś odpłynełem coś lub ktoś gdzieś krzyczał. Nie obchodziło mnie to, chciałem tylko spać, ponieważ byłem już tak wyczerpany płaczem z bólu, że już mi się nic nie chciało. Nie mogłem nawet normalnie oddychać. Spałem nie wiadomo jak długo ale jak się obudziłem nic mi nie było czułem się bardzo wypoczęty, mój tata zawsze mawiał, że czuje się jak młody bóg, już wiem o czym mówił. Obudziło mnie światło wpadające przez odsłonięte okno. Rozejżałem się ale nie byłem w szpitalu tylko w domu. Wstałem nic mnie nie bolało, niemal zapomniałem o tym incydencie. Poszedłem do łazienki wziąć kompiel i dopiero tam zobaczyłem że zamiast piżamy mam ubrania i że nie mam żadnych opatrunków na sobie. Wyszedłem z szybkiej kompieli i spytałem się rodziców co się stało. Powiedzieli że jak wrócili to leżałem spokojnie i spałem, lecz w nocy z nienacka zaczełem płakać i krzyczeć i że bali się mnie dotknąć. Wtedy uświadomiłem sobie że to był tylko sen. Popołudniu około 14 przyjechała moja siostra z rodziną na coniedzielny obiad mama kazała zejść mi do piwnicy po buraczki do obiadu oczywiście odmówiłem ale mama jest zawsze nieugęta i wysłała mnie tam nie śmiałem spojżeć do pomieszczenia w którym to wszystko się wydażyło, ale jednak się obejżałem, żarówka naszczęście była naprawiona, ujżałem na środku noeporuszające się zwierze i zemdlałem. Puźniej okazało się że to był zwinięty w kłębek, śpiący kot. Więc moje najstraszniejsze 13 minut było w piwnicy z kozą, szczurem i martwą dziewczyną. Ps. nie przeżyłem tego na serio tylko wymyśliłem. mateusz.ochenkowski01@wp.pl
Najstraszniejsze 13 minut. Rodem z filmu Wyścig z czasem, gdy minuty uciekają razem z życiem. I wiem, że już nic nie zostało. Nie zrobię tylu rzeczy, które miałam w planach. Nie przeproszę za każdą głupotę i nie podziękuję każdemu, kto był ze mną. Nie stworzę własnej historii życia, bo skończy się, gdy tylko wybiją wszystkie sekundy tych 13 minut. 13 minut to chwila. Zamknęłabym oczy i tak skończyłby się cały świat, jaki znam. paulao8@interia.pl
Dawno, dawno temu, kiedy chodziłam jeszcze do podstawówki, trafiłam do szpitala z zapaleniem płuc. Podano mi wtedy lek, na który byłam uczulona i dostałam zapaści. Pamiętam dziwne uczucie opadania w pustkę, któremu towarzyszył lęk, zdziwienie, zimno i samotność. Moim najstraszniejszym momentem w życiu byłoby powtórzyć to doświadczenie po raz kolejny rozciągnięte tak w czasie, aby zajmowało 13 minut. Kontakt: eirene1@o2.pl
Moje najstraszniejsze 13 minut byłoby połączeniem moich leków. Lęku wysokości, pająków i ciemności. 13 minut w ciemnym pokoju z pająkami, bardzo wysoko w powietrzu? Tia xD
Bardzo chciałabym przeczytać książkę "13 minut" i sama ocenić, czy jest warta tego szumu. A moje najgorsze 13 minut w życiu przeżyłam, kiedy pierwszy raz zobaczyłam arkusz maturalny z rozszerzonej chemii 😢😂 Pozdrawiam tegorocznych maturzystów! 💘
Moje najgorsze trzynaście minut? To dosyć ciężkie pytanie, mimo że na początku myślałam, że nie będę miała problemu z odpowiedzią na nie. W głowie miałam wiele scenariuszy na te najgorsze trzynaście minut. W końcu (po długim rozmyślaniu) stwierdziłam, że wojna to moje najgorsze trzynaście minut. Łączy ona w sobie wiele grozy, nieszczęścia, bólu i cierpienia. Podczas wojny ludzie doświadczają wielu okropieństw. Tortury, śmierć bliskich osób, twoje życie traci sens a ty mimo wszystko starasz się być odważny i silny, aby pomścić twoich najbliższych i aby ich życie nie poszło na marne. W końcu dalej ich kochasz, oni wciąż wiele dla ciebie znaczą. Takie życie, życie ze świadomością samotności w połączeniu z bólem psychicznym jak i fizycznym może wprowadzić w obłęd, poczucie beznadziei. Masz ochotę skończyć z tym i ulżyć sobie. Bo tego nie można nazwać życiem. Wizja wojny jest dla mnie przerażająca i nie boję się tego przyznać. Trzynaście minut wydaje się tylko chwilą, ale jak wiele może się wydażyć w tak krótkim (pozornie) czasie na wojnie, kiedy każda sekunda jest ważna i każda minuta się liczy. Mój mail w razie chęci kontaktu: juliettaska@gmail.com
13 minut.. Jest mroźny, śnieżny wieczór, jadę do mojej najlepszej przyjaciółki. Nikt mnie nie wita na podwórku co jest dziwne, bo tam zawsze ktoś się kręci. Podchodzę do drzwi. Dzwonię. Czekam. Z wnętrza domu słyszę cichy dźwięk pozytywki. Naciskam klamkę, wchodzę. Panuje półmrok, jedynym źródłem światła są małe świeczki ustawione w różnych częściach domu. Próbuje zapalić światło-nie działa. Idę za dźwiękiem pozytywki, przechodzę przez kolejne pokoje, nikogo nie widzę. Zaczynam wołać, ale nikt nie odpowiada. Wchodzę na piętro i widzę postać siedzącą na krześle. Jest to mężczyzna, coś trzyma w rękach. Nie wiem co to, rozglądam się. Pod ścianą w rzędzie siedzą moi przyjaciele. Wiem, że nie żyją, ich puste oczy przekazują mi tę informację. Mężczyzna wstaje. Nic nie robi. Zaczynam się cofać, chce uciec, ale słyszę: - Jesteś. Teraz my się pobawimy. Obiecuję, że będzie bolało. Upadam, boję się, nie mogę złapać tchu. Tracąc przytomność słyszę wciąż powtarzającą się melodię z pozytywki. Później jest już tylko ciemność. E-mail : alax207@wp.pl
Ale mam wielką ochotę przeczytać tą książkę, uwielbiam taki klimat, ale tylko jak czytam książki, nie potrafię oglądać strasznych filmów, bo bardzo łatwo mnie przestraszyć. Boję się dosłownie wszystkiego, więc moje najstraszniejsze 13 minut właśnie trwa. Oglądam film, który wydawał mi się luźnym romansidłem, ale okazał się thrillerem, gdybym wiedziała to bym nie włączyła. A tak siedzę sama w domu, w nocy i to oglądam, boję się strasznie, ale chcę wiedzieć jak się skończy. Już tylko 10 minut do końca. ema99@onet.pl
Jest wiele przerażających scen, które mogłyby się wydarzyć przez 13 minut. Jednak chyba najstraszniejsze byłoby patrzenie jak moje siostry jedna po drugiej są krzywdzone/zabijane, a ja nie mogłabym nic z tym zrobić.
Dzięki Tobie zakochałam się w książkach i teraz moje dni to szukanie książek które chce przeczytać(najczęściej u Ciebie na kanale) kupowanie(już pieniędzy mi brak znaczy mojej mamie) 😂😂ich i czytanie noi niestety chodzenie do szkoły😰 PS mam 14 lat😘😘📚📖😏
Najstraszniejsze 13 minut hmm pierwszy raz w życiu pomogłam nieprzytomnemu człowiekowi.. leżał na chodniku chwilę przed przyjazdem karetki facet się ocknął. Wróciłam do domu. Wtedy też zadzwonił telefon, że muszę wrócić i złożyć zeznania, bo poszkodowany twierdzi, że to ratownicy go tak załatwili. Po kolejnym powrocie do domu próbowałam zrobić zupę. Z nerwów przez przypadek włączyłam na płycie indukcyjnej nie krążek z garnkiem z wodą tylko pusty. Garnek się nagrzał a ja nieświadomie złapałam go gołą ręką i się oparzyłam. W ciągu 13 minut oparzyłam rękę, przypaliłam płytę indukcyjną i garnek, a także musiałam złożyć zeznania. Nikomu nie polecam. Kontakt: alexissweetsmile@gmail.com
Moje najgorsze 13 minut byłoby wtedy kiedy czułbym bezradność, tak.. Jest to najgorsze co może istnieć. Widzisz jak dzieje się coś okropnego (bardziej lub mniej bez różnicy) i nie możesz nic zrobić tylko patrzeć jak wszystko potoczy się dalej. A najgorsze w tym jest to, że to całe 13 minut nie trwa 13 minut tylko całą wieczność. Sam doświadczyłem tego uczucia kilkukrotnie i szczerze nie chcę się w takiej sytuacji już nigdy znaleźć ale niestety życie jest bardzoo nie przewidywalne.. instagram.com/erne_stek/
Moje najgorsze 13 minut miałoby miejsce wtedy, gdyby przytrafiło mi się być ostatnim człowiekiem na ziemi. Serio, wydaje mi się, że to najgorsza rzecz z możliwych, jaka mogłaby się komukolwiek przytrafić. Bo właśnie to czyni nas ludźmi - wszyscy w końcu odczuwamy *samotność* czyli jedno z najboleśniejszych uczuć, jakie istnieje. Już mogę zobaczyć tę przerażająca wizję całego świata, pogrążonego w całkowitej ruinie; świecące pustakami domy, zarośnięte wysoką trawą ogrody, niezatłoczone chodniki, porzucone samochody, ot tak stojące w korkach - jak gdyby w jednym momencie coś sprawiło, że wszystkich po prostu wyparowało. I wśród tego wszystkiego ja, samiusieńka, bez żywej duszy obok, do której mogłabym się chociaż odezwać. Każdego normalnego człowieka, nawet największego ponuraka i gbura w końcu zaczęłaby doskwierać samotność. Wyobrażam sobie, jak po szybkim spenetrowaniu jakiegoś sklepu z wykwintnym jedzeniem, wybieram się do pobliskiej willi z basenem i wchodzę do środka, oglądam liczne fotografie, na których widnieje uśmiechnięta (już nieistniejąca) i szczęśliwa rodzinka. Ciskam którąś z nich w kąt z czystej frustracji i w końcu podchodzę do okna. W ciągu kilku minut zdążyło się ściemnić, nawet latarnie nie raczą się zapalić. Przechodzą mnie od tego zimne dreszcze. Jednak najgorsza jest ta ogłuszająca cisza - żadnego szmeru, wesołego śmiechu dzieci, jakiego niegdyś można było usłyszeć niemal codziennie, tak jak rozmawiających miedzy sobą starszych pań. Nawet żadnego ćwierkania ptaków. W jednej chwili wszystko mnie przerasta, z zaciśniętymi zębami postanawiam to skończyć. Wtem po długich *13* *minutach* leżę już martwa, a populacja ludzkości na ziemi jest równa zeru. e-mail: sweetmukeandpizza@gmail.com
Wspaniała recenzja ❤ Najstraszniejsze 13 minut byłoby gdybym była zmuszona patrzeć na śmierć wszystkich moich bliskich,innych ludzi oraz zwierząt. Jeśli nie moglabym nic zrobić, moim jedynym marzeniem byłaby śmierć razem z nimi. Mój e-mail book1551@wp.pl Pozdrawiam 💕
Odkąd zobaczyłam tę książkę, chciałam ją przeczytać. Moje najstraszniejsze 13 minut? Zdecydowanie powolne topienie się wraz z moimi bliskimi bez możliwości uratowania ich.
Super filmik. Moje najstraszniejsze 13 minut to gdybym przez ten czas widziałbym palenia moich ulubionych książek oraz śmierć rodziny i przyjaciół. Nie wyibrażam sobie bez nich życia. Mimo że przez pewne momenty mnie irytują czy denerwują oddałabym za nich życie. Chyba jak każdy z nas. A co do książek to moja życiowa pasja coś co kocham dlatego byłoby to ciężkie. julia.nowak233@onet.pl
Ten przypis rzeczywiście jest intrygujący XD Gdybym miała powiedzieć o najgorszych 13 minutach mojego życia, to zapewne byłoby leżenie na łożu śmierci. Przez te 13 minut myślałabym o tym jak przeżyłam swoje życie, o tym co zrobiłam źle, o tym co sprawiało, że byłam szczęśliwa, a na końcu, o tym że za chwilę już mnie tu nie będzie, że to życie wydawało się zlecieć jak jeden dzień i o tym, że muszę zostawić wszystkich których kochałam. Mój e-mail: natalia_szewczuk@o2.pl
Hmm moje najstraszniejsze 13 minut życia wyglądałoby chyba tak że lece samolotem (co uwielbiam naj naj) i nagle samolot spada na środek oceanu w drodze do Ameryki Północnej (marzenie)❤ także to by było moje marzenie które nagle przerodziłoby się w totalny koszmar. Aż mnie ciarki przeszły
Moje najgorsze 13 minut wyglądałoby tak: Ciemność... słychać kroki, nie wiesz, gdzie jesteś. Okazuje się, że obok ciebie leży latarka. Masz dylemat czy ją włączyć, ponieważ wtedy możesz zostać zauważona. Wiesz, ze musisz się wydostać, ale nie masz pojęcia jakim sposobem. Jedyne co widzisz to czerwone cyfry, które odliczają czas. Masz 13 minut. Co cię czeka, gdy czas upłynie? (julia-sanecka@wp.pl)
Jeśli chodzi o pytanie konkursowe. Cóż, zdecydowanie byłoby ciemno, ponieważ okropnie boję się ciemności (jak i sama spać). Wyobrażam siebie zamkniętą w trumnie bez możliwości wyjścia. W środku leżałabym ze szczurami, wężami i nawiedzoną lalką, która wpatrywałaby się we mnie z mrożącym krew w żyłach spojrzeniem. Tak, z pewnością to byłoby najgorsze 13 minut mojego życia! Brakuje tylko dziewczynki z horroru, ale myślę, że nie zmieściłaby się :D Podaję email: kloszixx14@wp.pl Pozdrawiam serdecznie, książka interesująca. A te kadry=mistrzostwo! :)
Moje najstraszniejsze 13 minut mojego życia już się kiedyś wydarzyły i nie chciałabym żeby się powtórzyły 😣 16 grudnia kolo godziny 3 kiedy wydarzyło się to : Podczas snu doznałam paraliżu sennego, obudzilam się widząc nad sobą czarną postać która w pewnym momencie siedziala u mnie na łóżku, nie moglam się ruszyć, krzyczeć, nawet ciężko mi bylo oddychać. Trwało to coś w okolicach 10 min ale najgorszemu wrogowi nie zycze tego doswiadczenia 😣😣 kika14711@wp.pl
Super filmik😍 a jeśli chodzi o moje najstraszniejsze 13 min to zapewne gdybym musiała zrobić coś mojej rodzinie albo gdyby ich nie było, są oni dla mnie najważniejsi i bez nich wszystko byłoby straszne i przerażające, nawet gorsze od śmierci Natalka.dlubala@op.pl
Najgorsze 13 minut? Hmm... Myślę że chyba mogłabym podzielić je na części: 1. Samotność - okropne uczucie które sprawia że człowiek umiera w środku. Każdy potrzebuje się czasem wygadać drugiej osobie, może o problemach, może o trudnej sytuacji. Człowiek do życia potrzebuje drugiego człowieka i nic tego nie zmieni. Zastąpić ją może tylko kochany zwierz który będzie leżał i razem z tobą oglądał film na łóżku u deszczowy wieczór😁 2. Szczęście - dla każdego człowieka pokazane jest pod inną postacią. Kromka chleba? Dobrą oceną ze sprawdzianu na który nic nie umieliśmy? Rodziną? Zdrowiem? Dla każego człowieka szczęście jest czymś innym, ale myślę że jego brak jest dość ... jakby to ująć? Smutny? Raczej nie...Przytłaczający? Już lepiej...bo przecież każdego przytłoczyłby ciągły pech... 3.Śmierć bliskiej osoby - czucie wielkiej pustki... tak jakby zmarła osoba zabrała jakąś naszą cząstkę duszy i nie chciała oddać. Wspominanie przeżytych chwil i wyobrażanie sobie co by było gdyby...Tysiące łez z którycj można by zrobić smutne krwawe jeziorko... bo łza to w sumie też krew, tylko z duszy, nie z ciała... 4. Utrata pasji - jeżdzę konno od 7 lat i nie wyobrażam sobie życia bez tego. Jakiś czas temu pewna dziewczyna zapytała się mnie dlaczego to robię skoro i tak niczego nie osiągnę, nie pojadę na Igrzyska Olimpijskie, że to tylko stracony czas i pieniądze. Wiecie...jazda konna to trudny i niebezpieczny sport. Czasem trzeba zrobić 7 kroków w tył, aby za miesiąc zrobić 1 do przodu. Wymaga cierpliwości - bo konia nie da sie do niczego zmusić. Koń agresją wobec niego zrewanży się tym samym. Czasem trzeba odnościć porażki. Spadać. Może nawet umierać.... Pamiętam jak pewna osoba mi mówiła że jej przyjaciółka także jeździła konno. Do czasu wypadku po którym została przykuta do wózka już na zawsze. Wiecie że rocznie ponad 200 osób umiera przez jeździectwo, a sama dyscyplina jest jedną z najniebezpieczniejszych? Nie? To już wiecie😂 Utrata tego co kocham byłaby ciosem w samo serce. I to dosłownie. Bo przecież jak można przestać robić coś co daje nam przyjemność, miłość i w ogóle? 5. Brak pieniędzy na nowe książki, są gorsze niż tortury... 6. Zbyt długie czekanie na nowe filmiki Maju💕 Przy twoich gadaninach super się układa ubrania w szafie, odrabia zadania, jesteś nawet w autobusie, którym jadę do szkoły, na przerwach między lekcjami, czasami nawet na lekcjach😂😂👌 ( to by wyjaśniało dlaczego mam tak często zabierany telefon przez nauczycieli😜) Dlatego twoje filmiki porzeram niczym wygłodniały odkurzacz z teletubisiów😂😂👌 Jak coś to zostawiam kontakt: ewaiadrian@wp.pl
Nie muszę wyobrażać sobie moje 13 minut ponieważ miałam coś takiego, chociaż nie trwało to aż tak długo :D Obudziłam się w czasie operacji i słyszałam co się działo, widziałam, a do tego przez rurkę do intubacji nie mogłam złapać powietrza... jednym słowem dusiłam się także, no tak wyglądały moje straszne sekundy chociaż dla mnie trwało to strasznie długo. Chętnie przeczytałabym tą książkę :)) Mój mail: siliandra1991@gmail.com
Moje najstrszniejsze 13 minut? Bardzo trudne pytanie od zawsze bardzo bałam się ognia i nadal bardzo się boję unikam zpalania gazu, zniczy i różnych innych rzeczy. Myślę że pożar domu podczas jakiejś domówki byłoby najokropniejsze dość że musiałabym patrzeć na moich znajomych którzy próbują coś zrobić to jeszcze musiałabym zmierzyć się z moim boginem (Harry Potter się kłania) - ogniem 🔥. Mój gmail to iga13579pl@gmail.com czekam na następny filmik! ❤
,,Najgorsze 13 minut" 1 minuta: Budzę się, jednak cos jest nie tak. Otwieram dokładnie i przecieram oczy. 2 minuta: W pomieszczeniu, w którym sie znajduje nie ma okien, ściany są ciemne, widnieją na nich dziwne obrazy, na nich twarze, rozmazane, na czole każdej z nich dziwny, w bliżej nieokreślonym kształcie znak, można by powiedzieć, że przypomina jeden z chińskich bądź japońskich symboli. 3 minuta: leżę, mam wrażenie, że serce zaraz wydostanie się z mojej klatki piersiowej, bije jak szalone. 4 minuta: Otrząsam się, muszę zacząć myśleć. Jestem tylko nastolatką, nie wiem co powinnam zrobić. Decyduje: wychodzę z pokoju. 5 minuta: Widzę długi korytarz, w nim pełno drzwi. Zdaje się na los, otwieram jedne z nich, zamieram... 6 minuta: Postać na kształt clowna przemawia do mnie, każe podążać za sobą, nie myślę, robie to co do mnie mówi, wprowadza mnie do dużej sali, pierwsze co zauważam moich bliskich po prawej stronie, na środku wilka sztaluga widać zza niej tylko buty, naprzeciwko fotel, wydaje się dość wygodny, gdyby nie narzędzie, które leży obok. 7 minuta: zastanawiam się, półokrągły kształt, wygląda niebezpiecznie jednak jest bardzo kolorowe. Stoję i przyglądam się sali. 8 minuta: Clown znów przemawia: usiądź. Jego głos przypomina ochrypłe skrzeczenie wrony, przynajmniej takie mam wrażenie. Siadam, serce nadal bije. 9 minuta: nie wytrzymuje, łamiącym się głosem wyduszam z siebie: Gdzie ja jestem? O co tu chodzi? Dlaczego tu jest moja rodzina? Co chcecie zrobić? Nikt się nie odzywa, po chwili postać rusza w kierunku drzwi, krzyczę: co robisz? Otwiera drzwi, za nimi stoi coś niby elf, jednak większe z identyczną raną na czole jak ludzie na obrazach. Ten jest bardziej rozmowny: - kiedyś byłem człowiekiem, pewnego dnia obudziłem się, w ciemnym pomieszczeniu, trafiłem tutaj. Widzisz to narzędzie obok: to coś działającego na zasadzie lasera, to znamię to jego sprawka. Możesz tego uniknąć, ale żeby to zrobić, on- wskazuje na clowna, wyznaczy ci zadanie. 10 minuta: Clown stoi przy mojej rodzinie i znów przemawia: kiedys ludzie zrobili nam coś okropnego, teraz jest czas zemsty. 11 minuta: Clown chwyta siekierę, krzyczę: nieee! Odkłada ją. - Zrobisz wszystko co będę chciał? - tak. 12 minuta: a więc daje ci szansę:ty zaraz usiądziesz, od tej pory będziesz moją sługą, ale najpierw: jedno z nich może przeżyć: kogo wybierasz? Stoję jak wryta. 13 minuta: mdleję. ... Jednak z racji, że nie lubię horrorów, zakończmy tę historię optymistycznie. Cześć dalsza: Budzę się, spocona we własnym pokoju, wszystko okazało się tylko strasznym, bardzo realistycznym snem. w.julita.xd@o2.pl
Moje najstraszniejsze 13 minut, to chyba wiedza, ze coś niebezpiecznego stało się z moimi bliskimi, ale bez świadomości co z nimi. Nieświadomość jest najgorsza, bo wtedy każda minuta zabija.
Moje najokropniejsze 13 minut to wtedy kiedy ostatnio spoznilas sie z filmikiem. P.S. Kiedy ogladnelam twoje snapy to i moi siasiedzi zaczeli wierczyc:)
Moje najgorsze 13 minut życia byłoby wtedy, kiedy okazałoby się ze wszyscy ludzie na ziemi są zwroceni przeciwko mnie i chcieliby zniszczyć to ci dobre na świecie a nie byloby nikogo kto mógłby mi pomóc.
Najgorsze 13 minut mojego życia byłoby, jeśli musiałabym oglądać śmierć któregoś z moich bliskich. To musi być potworne uczucie niemocy i rozpaczy w jednej chwili. Gdyby coś takiego miało miejsce to prawdopodobnie nie mogłabym spać i powoli umierałabym z tęsknoty. Możliwe, że również obwiniałam bym siebie za śmierć tej osoby "Byłaś tam musiał istnieć jakiś sposób na pomoc jej/jemu." Zniszczyłoby to moją psychikę i jednocześnie zabiłoby kochaną osobę, dlatego myślę, że byłyby to najgorsze minuty mojego życia. mail- julia.pecia@onet.pl
Najstraszniejsze 13 minut mojego życia? Kiedy mój ojciec zadzwonił do mnie w październiku zeszłego roku żeby mi powiedzieć, że moja siostra się zabiła a ja myślałam, że żartował. Właściwie to nie było nawet 13 minut. To był najgorszy miesiąc w moim życiu. (Opis książki brzmi super ❤)
Dość ciężko się zdecydować. Jest mnóstwo scenariuszy które wywołują dreszcze ale uważam, że najgorszy scenariusz w moim przypadku to znalezienie się pośrodku oceanu pełnego rekinów ludojadów będąc zdanym tylko na siebie. Bez pomocy, racy czy czegokolwiek co mogłoby mi pomóc się uratować. PS. Oglądam Cię Maju już od wielu miesięcy i dzięki Tobie poznałam wiele niesamowitych książek i chodź byłam dzieckiem które nie przepadało za czytaniem dzięki Tobie stało się to moją pasją. Aktualnie jedyny problem to znajdowanie funduszy na książki by wypełnić moją biblioteczkę. :) Pozdrawiam Cię Kochana. A to mój e-mail emi.kmieciak@autograf.pl
Moje najstraszniejsze 13 minut... Ogłuszona w ciemności, przywiązana za ręce do jakiejś rury nade mną. Zanurzona w wodzie co najmniej do pasa, nie wyczuwając pod stopami nic. Zdezorientowana nie widzę nic, kompletnie. To najgorsze co mogłoby mi się przydarzyć. Skumulowanie moich największych lęków: bezradność, woda, w której nie mogę dotknąć dna i ciemność, w której nic nie widzę. Mój kontakt: Gmail: Adullka9gmail.com E-mail: ada-owczarz@wp.pl Instagram: msvisia
Węże. Najgorsze trzynaście minut to zdecydowanie przebywanie z wężami. Albo nie daj boże, w pokoju z tapetą w klauny, w którym są węże. Umarłabym. instagram.com/lonelyone16/ -Kontakt do mnie
Trudno jest odpowiedzieć na to pytanie konkursowe. Tak naprawdę jest wiele strasznych rzeczy, które mogą się przytrafić i uznałabym je za najgorszą sytuację w całym moim życiu. Jednak myślę, że najstraszniejsze 13 minut byłoby wtedy, gdy patrzyłabym na śmierć moich bliskich. A w najgorszym przypadku nie mogłabym nic zrobić. Mam wiele osób, których kocham, którzy mają jakieś problemy, mieszkają dosyć daleko ode mnie. Gdybym patrzyła, jak na moich oczach umierają.. Nie mogę sobie wyobrazić w jakim stanie psychicznym bym się znalazła. Chciałabym każdemu pomóc i gdybym nic nie mogła zrobić.. Czuję, że to by była najgorsza rzecz w moim życiu. Nie chciałabym zostać sama. Mój instagram : salwior
Zapowiada się mrocznie. 😈😱 Moje najstraszniejsze 13 minut życia miałoby chyba miejsce, w sytuacji, gdyby zamknęli mnie zdrową w jakimś dwudziestowiecznym psychiatryku na oddziale schizofreników 😨. Patrzeć na to wszystko, nie widząc tego co oni widzą, a mimo to się bać o ich los. A gdyby mi jeszcze grozili elektrowstrząsami albo lobotomią, to bym chyba faktycznie zwariowała 🤤... Ta... nadal mam takie obawy po przeczytaniu ,,To co zostawiła". Te szpitale psychiatryczne nie chcą przestać mnie nawiedzać. :3 Mój email: martynapozorkowa@gmail.com
Moje najstraszniejsze 13 minut życia? Pierwsza myśl - stanie obok przejeżdżających ciężarówek bez przerwy. Może dziwne, ale to jest moja ogromna fobia. Jednak nie będzie to moją odpowiedzią. Najstraszniejsze 13 minut mojego życia byłoby urzeczywistnieniem koszmaru z dzieciństwa, przez który lunatykowałam przez rok. Brałam udział w jakiejś chorej grze, gdzie jeden zły ruch w podróży po lesie do mety (np. ustanie na złą gałąź) powodowałby śmierć mojej mamy. Najgorsza była końcówka, kiedy stałam przed grobowcem i do wyboru miałam dwa przyciski: jeden powodował (znowu) śmierć mojej mamy, natomiast drugi jej rozwód z tatą i poślubienie nowego, nieznajomego mężczyzny. Brzmi bardzo dziwnie, WIEM, jednak śniło mi się to praktycznie codziennie i sam sen wywoływał okropne uczucie. Urzeczywistnienie tego byłoby nie tylko jeszcze bardziej chore, ale na pewno najgorszymi 13 minutami. snapchat: blcksel
Moje najstraszniejsze 13 minut życia byłoby gdybym moi najbliżsi byli podawani torturą z mojej winy, a ja musiałabym to oglądać i nic bym nie mogła zrobić. I jedyne co mogę zrobić to słuchać ich krzyków, jęków, płaczu i patrzeć jak ich torturują, a z ich ciał wydobywa się ostatnie tchnieni. Tak właśnie wyglądałoby najstraszniejsze 13 minut moje życia.
Moje najstrszniejszę 13 minut: To moment, w którym czułabym się jak w bańce. Nie mogłabym nikomu pomóc, a dźwięki docierały by do mnie dwa razy wolniej. Kontakt: wiki261003@onet.pl
Moje najgorsze 13 minut to zdecydowanie walka o życie kogos dla mnie bliskiego. Naprawdę straszna jest myśl o tym, że możemy kogoś stracić. Ale w ciągu 13 minut może sie zdarzyć wszystko. Walka o życie może sie skończyć niestety śmiercią, ale może tez mieć szczęśliwe zakończenie. I takich życzę wszystkim. Pozdrawiam 💕 email:marta2001.MF@gmail.com
pozdrawiam Cię Maju, cudne kadry!
dziękuję Kamila, również pozdrawiam!
😮 brzmi cudownie, muszę przeczytać tą powieść ❤ moje nastraszniejsze najokropniejsze 13 minut wyglądało by tak: dostaję smsa, w którym jest napisane że
cokolwiek by się działo nie mogę od tego uciec i nikt mi nie pomoże. - Natychmiast zaczyna się trząść ziemia i słychać piski. Po chwili wszystko ustaje, zapada głucha cisza. Zaczynam słyszeć przerażające szepty okropnych głosów, zza każedgo zakrętu, zza każdej ściany wyciągają się ochydne martwe łapy i głowy. Uciekm na dwór. Z piwnicy biegnie za mną wiecej trupów. Nie mogę biec szybko i nie wiem gdzie, widzę na niebie wielki zegar odliczający czas. Zanim minie 13 min muszę znalezc kryjowke, inaczej ... Im dalej biegnę tym widzę gorsze rzeczy, atakują mnie psy i dzikie zwierzęta, z pociemniałego nieba zaczyna padać deszcz ochydnych larw i innych robali. Na zegarze 5 min. Wiem że tylko ja nadal żyję na świecie. Biegnę dalej, walą się budynki, ochydne łapy próbują mnie zatrzymać, ostre zęby wbijają mi się w łydki. 10 sekund, łapy mnie dorwaly, psy gryzą, umre za 10 sekund. Ale śmierc oznaczalaby ucieczkę, a nie mogę uciec! 0 sekund i co teaz będzie?!
Mail: avviss12v@gmail.com
Moje najgorsze 13 minut kiedy ktos cierpi a ty nie mozesz nic zrobic. Kocham twoje filmy ❤❤
Uf, dobrze, że gdy powiedziałaś, że wcześniejsze filmiki będą gdzieś na górze i wskazalaś na nie, to one serio się pojawiły, bo jak ktoś tak mówi, a później nie wstawia tych filmików, to aż coś się robi.
Moje najstraszniejsze 13 minut w życiu przeżyłam całkiem niedawno. Jestem psychologiem. Przyjmuję pacjentów w PZP. Obok mnie przyjmuje lekarz psychiatra. Jest to mały lokal użytkowy z małymi gabinetami i poczekalnią. Niedawno w trakcie przyjmowania pacjenta wbiegł do gabinetu mężczyzna dwa razy większy ode mnie. Nie przedstawił się, nie był umówiony. Zażądał wizyty już natychmiast. Zaczął przeklinać i grozić. Nie miałam możliwości ucieczki ponieważ stał przy drzwiach. Nikt z poczekalni nie otworzył drzwi żeby mi pomóc.... Nadal czuję bicie swojego serca, gdy starałam się mu wytłumaczyć, że powinien pojechać do szpitala, że tam otrzyma pomoc. Musiałam ważyć każde słowo bo osoba z którą rozmawiałam była w stanie psychozy i dużego pobudzenia, gdzie jedno nieopaczne słowo mogło doprowadzić do tragedii. Udało się, jak widać Bóg czuwa nade mną. Przeżycia nikomu nie życzę. Bać się swoich słów, przeżycie niemal kosmiczne.
Mój mail marcelina16@buziaczek.pl lub instagram marcelina_161 :) Pozdrawiam!
Świetna recenzja, jak z resztą zawsze :D I oczywiście odpowiedź na pytanie ;) :
Moje najstraszniejsze 13 minut to takie spędzone samotnie w całkowitej ciemności w miejscu, którego nie znam. Nieważne, jak bezpiecznie by tam było, dalej czułabym, że coś jest nie tak. Ciemność jest zdradliwa, wkrada się do umysłu, podsuwa okropne obrazy, wypełnia głowę krzykiem. Strach przed nią wpędza w paranoję, przez co zaczynasz widzieć rzeczy, które nie istnieją. Powoduje ataki paniki, przez które nie możesz złapać tchu. Stopniowo człowiek jest niszczony, ciemność zabiera go, kawałek po kawałku, aż nic po nim nie pozostaje. 13 minut wystarczy, by to się stało. I nawet, gdyby ktoś po tym czasie zapalił światło, wiem, że nie byłabym już tą samą osobą.
e-mail: mazdie2002@interia.eu
" Ta cała sytucja dla niego, dla jego PSA i całej społeczności jest bardzo szokująca " Hahaha kocham ❤
Moje 13 minut musiałyby wyglądać jakbym patrzyła na śmierć moich bliskich i nie mogłabym zrobić kompletnie nic...
Lubię twoje opowiadania o książkach ponieważ nie skupiasz się tylko na fabule, ale również na strukturze książki i co ważniejsze na swoich przemyśleniach. Wizualnie film jest bardzo przyjemny w odbiorze, choć tło masz dość zimne to swoją osobą je ocieplasz co daje fajny efekt miękkiego światła (moim skromnym zdaniem). Doceniam twoją prace! Pozdrawiam. :)
P.S.
Moje najstraszniejsze trzynaście minut życia w zasadzie już się wydarzyło i nie sądzę żeby coś mnie doprowadziło do większego lęku i paraliżu niż gwałtowne wybudzenie się z narkozy pod koniec operacji wyrostka, kiedy jeszcze miałam zastosowaną intubację - rurkę w gardle. Szok, panika i ból wywołany zarówno zaszytym brzuchem jak i gwałtownym przemieszczeniem się rurki. Nie życzę tego nikomu to jest tak paraliżujący strach przed uduszeniem, że nie wiadomo co zrobić czy krzyczeć czy wymiotować. Moja historia skończyła się oczywiście dołożeniem narkozy dłuższym pobytem w szpitalu i drobnymi rankami na ściankach gardła.
Kontakt: nardumia@o2.pl
Cieszę się że wróciłaś do takiej formy nagrywania filmików 😍 książka ślicznie wygląda i mimo że nie przepadam za kryminałami czy thrillerami to chyba sięgnę po te książkę, bo bardzo ciekawie się zapowiada 😋
Stęskniłam się za takimi filmikami 💖😊💖😊
Myślę że dla mnie najstraszniejsze 13 minut w życiu spowodowane byłyby obecnością w płonącym budynku. Dławiący dym, ogień i wszechobecny krzyk. Niemożliwość ucieczki i uduszenia, bądź co gorsze, spłonięcia żywcem - mrozi mi krew w żyłach. Ogień to najbardziej niebezpieczny i nieprzewidywalny żywioł, nad którym nie da się zapanować...
Super filmik! ❤ Moje najstraszniejsze 13 minut wyglądalo w sumie już było jak byłam mniejsza, ponieważ jak bylam u laryngologa żeby sprawdzić czy mam powiększony migdalek a zeby to sprawdzic musial mi zrobic od góry zdjęcie. Lekarz wziął rurke na której koncu byla kamera i włożył mi do nosa.
To bylo najgorsze uczucie jakie moglam poczuć. Czułam rozrywanie skóry. Mialam ja przez 5 minut. Nie życze tego nikomu. (Mam nadzieję że to tez sie zalicza)
Najstraszniejsze moje 13 minut to wtedy gdy pisałam rozdział na wattpad do mojego fanfiction, a coś tam szwankowało i kiedy chciałam zapisać to pisało, że błąd i straciłam ponad połowę rozdziału.
Drugą najstraszniejszymi 13 minutami w moim życiu było kiedy pierwszy raz leciałam samolotem i się wzbijaliśmy i lądowaliśmy.
I ostanie to wydarzenie sprzed paru minut. Oglądam film. Oczywiście opis nie był bardzo szczegółowy. Na początku taka komedia romantyczna między starszymi ludźmi. A 13 minut przed końcem ryczałam jak nad grobem zmarłego. Wszystko było inne niż mi się wydawało.
A i na koniec to 13 minut sprzed końcem czytania książek. Smutno mi jak się szybko kończą i niekiedy do bani.
Dziękuję! :*
13 minut:
Wracam do domu. Panuje cisza, nikt nie stuka, nie szczeka, nie szeleści. Podchodzę do legowiska, pierwszego przy drzwiach, a moje serce zatrzymuje się, krwiobieg zatrzymuje się, moje myśli, uczucia zatrzymują się. Widzę mojego psa, ona leży i oddycha ciężko, nie rusza się. Próbuję ją podnieść, ona piszczy. Przytulam się do niej, słuchając bicia serca.
Dopiero po minucie wybieram numer do weterynarza, żeby przyjechał. Ona oddycha coraz ciężej. Wreszcie bierze głęboki, długi wdech. Serce już nie bije. Podejmuje się masażu, jednak po kilku minutach braku rezultatu przestaję. Biorę już wiotkie ciało na ręce i kołyszę je przytulając do serca. Nic nie słyszę, nic nie myślę, świat się zatrzymał i skończył.
Pies bierze wdech...
e-mail: nkoziorowska@wp.pl
Muszę to przeczytać! Choćbym miałam w formie ebooka, muszę :D
Cudowny film💖💖💕
Cudowny filmik, jak zawsze zresztą!
Cudne filmiki, uwielbiam je i ciebie 😍😘
najstraszniejsze 13 minut mojego życia było kiedy mój brat miał wypadek i czekałam na informacje co z nim się dzieje pozdrawiam
Najstraszniejsze 13 min? Przerwa przed fizyczką ! Nawet jak nie wygram to koniecznie kupię tą książkę, bo naprawdę mnie zaciekawilaś
Tak coś czułam, że wypowiesz się na temat tej książki 😊
Moje najstraszniejsze 13 minut?
Już od jakiegoś czasu chyba najbardziej boję się momentu, w którym wybuchnie wojna. 13 minut, w których dowiadujesz się, że świat, który znasz za chwilę przestanie istnieć.
Nie mogę sobie tego nawet wyobrazić.
E-mail:
ola.szmida@onet.pl
Świetna recenzja. Po tym filmiku mam wielką ochotę na tę książkę.
POZDRAWIAM❤❤❤❤
Uuu, lubię takie "esemesowo-raportowe" wstawki :D
Chyba się zabiorę za tę książkę.
❤️🧡💛💚💙💜
Moje najgorsze 13 minut to połączenie 3 rzeczy, których boję się najbardziej:
- Otwarta przestrzeń wodna taka, w której nie widać dna;
-Rekiny;
-Samotność
Plaża nocą i odbicie księżyca w tafli morza zachwiane przez ciepły hawajski wiatr. Razem z przyjaciółkami odpływamy od brzegu. Dałam zaciągnąć się do łódki tylko dlatego, iż zapewniły, że nie będę musiała jej opuszczać. Na początku jest całkiem przyjemnie. Po kilku drinkach zapewnionych nam w ramach all inclusive jestem w stanie zignorować potrzebę posiadania stałego lądu pod nogami. Dziewczyny wskakują do wody przy okazji całą mnie ochlapując. Podziwiam pianę jaka powstała po skoku, gdy orientuję się, że już dawno powinny wypłynąć. Wołam je po imieniu, ale odpowiadają mi tylko fale zderzające się z zabójczymi skałami. Rozglądam się wokół łódki starając się zagłuszyć paniczne myśli, które właśnie pojawiały się w mojej głowie z prędkością światła. Bez skutecznie. Uświadomiłam sobie, że w hawajskich wodach obecne są rekiny i ... nie dokończyłam tej myśli, ponieważ wpadłam do morza. Woda otaczała mnie z każdej strony, dostałam ataku paniki i nie byłam w stanie złapać oddechu. Na domiar złego poczułam coś śliskiego pd stopą. Otworzyłam oczy. Pode mną krążył rekin...
To tyko jedna z możliwych wersji. Chwiałabym opisać ją dokładniej, ale niestety obawiam się, że komentarz i tak jest już za długi.Moje konto na instagramie to starslibrary_
Pozdrawiam Cię Maju i wyczekuję kolejnego filmiku.
Mam dwa scenariusze przedstawiające moje najgorsze 13 minut w życiu, podaję obydwa bo nie mogłam się zdecydować na jeden.. pierwszym jest obudzenie się na 13 minut podczas jakiejś długotrwałej operacji kiedy jednocześnie jestem pod narkozą, ale przez ten czas czuję wszystko co robią z moim ciałem, nie mogąc lekarzom zakomunikować jak piekielny czuję ból. Myślę, że te 13 minut mogłyby się ciągnąć w nieskończoność. Drugą opcją (a zarazem "czymś" czego najbardziej się boję) jest pogrzebanie żywcem. Nie wyobrażam sobie na krótką chwilę obudzić się w ciaśniutkiej trumnie trzy metry pod ziemią, a co dopiero 13 minut. Byłby to największy koszmar jaki by mnie spotkał, a jednocześnie trauma do końca życia.
Filmik świetny, pozdrawiam Cię Maju ♥ link do mojego instagrama: instagram.com/nikollienka/
Jak zawsze świetny filmik😍
A moje najgorsze 13 minut? Wydaje mi się, że najgorzej było by gdybym była sparaliżowana i słyszałabym jak moja rodzina do mnie mówi i jak cierpią ale nie mogła w żaden sposób ich pocieszyć i powiedzieć jak się czuje >_< to by było strasznie smutne
Wszędzie ciemność. Wytężam wzrok tak bardzo, jak tylko to możliwe. Spoglądam na jedyną rzecz wokół mnie, którą można zdefiniować innym słowem niż ciemność - przedmiot na moim nadgarstku, który informuje, ile czasu zostało do końca wszystkiego, do całkowitej zagłady. 13 minut.
Biegnę przed siebie, potykając się o coś, czego nie mogę zobaczyć. W oddali słyszę stłumione krzyki. Krzyki ludzi, próbujących uciec od nieuniknionego. Koniec jest blisko, niemal czuję jego oddech na karku. 7 minut.
Ziemia drga. Na niebie pojawiają się przebłyski, które delikatnie oświetlają przestrzeń - zniknie za niespełna 3 minuty. Nie patrzę w górę, moje oczy przyzwyczajone są do ciemności. Słyszę głosy ludzi, którzy nawołują swoich bliskich. Wciąż biegnę przed siebie mając ślepą nadzieję, że uda mi się uciec przed nicością. Dosłownie ślepą. Pozostały tylko sekundy. Krzyki są coraz głośniejsze, a powietrze niemal parzy moją skórę. Spoglądam na nadgarstek - sekunda. Nagle czuję, jakbym uniosła się do góry i stała wyjątkowo lekka. Powietrze jest przyjemnie chłodne, wokół nie słychać już głosów. Tylko jedno pozostało niezmienne. Ciemność.
julita.oleksiewicz19@wp.pl :)
Uwielbiam twoje filmiki, jesteś pierwszą booktuberką którą zaczełam oglądać ale wydaje mi się że wszystkie książki jakie ostatnio recenzujesz to pozycje od wydawnict. Brakuje mi książek które ty przeczytałaś po prostu "dla siebie". Piszę to przede wszystkim dla tego że uwielbiam twoje recenzje i w ogóle twoje filmiki. A i jeszcze jedno, nie wierzę że wszystkie pozycje które czytasz, podobają Ci się. Nie odbieraj tego jako hejt bo nie mam tego na myśli, jest to raczej sugestia. Ostatnio twój kanał wygląda jak kanał recenzecki różnych wydawnictw. Jeszcze raz jesteś świetną osobą i mam ogromną nadzieję że bedę mogła spotkać na najbliższych targach 😉
trzeba przeczytać ❤
Moje najstraszniejsze 13 minut przeżyłam już w swoim życiu. Był to moment, gdy miałam pojechac na operacje. Miałam ich trzy i za każdym razem strach czy się wybudzę, czy wszystko pójdzie zgodnie z planem, czy przeżyje. Nie pomagał mi fakt, że za każdym razem "głupi Jaś" nie zadziałał i moje myśli szalały od pytań czy dam radę. Tak zdecyfowanie to były najstraszniejsze minuty w moim życiu.
Instagram: _onlytoldthemoon
Moje najgorsze 13 minut byłoby gdym straciła swoją rodzinę, miłość, przyjaźnie wszystko co jest dla mnie ważne. Wyglądałoby jak męczarnie z horrorów, byłby płacz, krzyki. Człowiek czasami nie zauważa co go otacza, lub jakie osoby są wokół niego, książka będzie jak z twojego opowiadania i również z tych 2 tekstów moim zdaniem ciekawa. Są to moje klimaty, a wracając do tego pytania konkursowego, na który odpowiedziałam wcześniej chcę dodać że 13 minut to również nie musi być strata ale również śmierć, topienie się , duszenie, patrzenie się na kogoś cierpienie pisząc o tym aż mam ciarki, odpowiadając na to pytanie zrozumiałam że trzeba wykorzystywać swój czas a nie tylko siedzieć i grać w głupie gierki. Życzę powodzenie wszystkim ! ;) POZDRAWIAM
Cześć Maja. od niedawna cie oglądam, ale jestem mile zaskoczona. Jesteś super 😍❤
...i nie czuję już nic poza pustką.
Mam na imię Iga i jestem ofiarą gwałtu oraz przemocy domowej. W ciągu 13 minut przeżyłam coś, przez co nigdy więcej nie zasnę. Przez co nigdy nie poczuję się bezpiecznie.
Usłyszałam krzyk mojej mamy, znowu. Przeraźliwie się bałam, znowu. Ale tym razem nie zamierzałam mu na to pozwolić. Wstałam. Spojrzałam na zegar. 22:43. Wpadłam do pokoju rodziców. Zostaw ją, powiedziałam. Popchnęłam go. Iga, wyjdź stąd. Wszystko będzie dobrze mamo. Poczułam ból. Raz, dwa, trzy, cztery. Po 4 razie upadłam. Iga, wyjdź stąd. Uciekaj mamo. Biegnę razem z nią. Dzwoń na policję, ja zaprowadzę Michała do sąsiadki. Płacz. Wracam do domu. Cześć, powiedział. Szłam dalej. Gdzie się tak spieszysz? Noc jeszcze młoda. 22:49. Muszę wracać do mamy. Szłam dalej. Poczekaj, może się poznamy? Ból. Bezradność. Strach. Wyrywam się. Pomocy, krzyczę. Nikogo nie ma. To koniec. Nie chcę już dłużej żyć. Pomocy, krzyczę. Szarpię się. Płaczę. Puść mnie. Puścił. Jeszcze się zobaczymy piękna. Biegnę. Nienawidzę siebie. Nienawidzę ludzi. 22:56. Widzę policję. Mamo? Karetka. Wynoszą kogoś z domu. Mamo? Idę. Czarny worek. Nie. Tak. Ktoś mnie trzyma. Puść mnie. Mamo. Płaczę. Krzyczę. Zatrzymaliśmy twojego ojca. Już nie zrobi ci krzywdy. Mamo. Nie zostawiaj mnie. Za późno. Widzę mojego brata. Przytula mnie. Gdzie jest mama? I nie czuję już nic poza pustką.
iga-pocztowska@wp.pl
Maju nagrasz filmik jak się malujesz lub o twoich kosmetykach? Proszę
Ja. Sama. Zamknięta. Bez możliwości kontaktu z nikim. Bez książek. Bez serialu. Bez muzyki. Z PODRĘCZNIKIEM DO MATEMATYKI. Przez 13 minut. Pozdrawiam cieplutko
Zaciekawiła mnie ta książka :D Muszę ją przeczytać!
13 minut?
Masz sen . Wyobraź sobie twój najgorszy koszmar . Wiesz , że śnisz ale nie możesz się obudzić . Błądzisz między snem a jawą nadal trwając w koszmarze . Ne możesz oddychać. Brakuje ci tlenu . Czujesz jakbyś nie mogła wypłynąć na powierzchnie . Nie straszne ? Nagle się budzisz . Bierzesz głęboki wdech i próbujesz się uspokoić . Czujesz jak jesteś cała zlana potem a w pokoju panuje zaduch . Próbujesz przyzwyczaić oczy do ciemności . Powtarzasz sobie , że już jest dobrze ,że to koniec koszmaru . I nagle zamierasz . Uświadamiasz sobie ,że to nadal koszmar , bo to nie twój pokój . Nie twoje łóżko , nie twoja pościel , komoda biurko , krzesło i ściany . W kącie zauważasz jakiś kształt . Porusza się powoli , wręcz ospale . Sparaliżował cię strach i nie możesz się poruszyć . Czujesz się jak skuta niewidzialnymi łańcuchami . Przemawia do ciebie , ale nic nie słyszysz . Patrzysz się ale żadne dźwięki do ciebie nie dochodzą . Dopiero jak podchodzi bliżej zaczynasz rozumieć słowa .
- Czekałem na ciebie . Już myślałem ,że się nie obudzisz .
Podszedł bliżej tak ,że mogłam zobaczyć jego ubiór . Czerwona koszulka i czarne spodnie . Nie . To była biała koszulka. Teraz jest cała we krwi.
-Odliczałem każdą minutę .
Uśmiechnął się szczerze i wyjął zza pleców sznur. Spojrzał na zegarek na nadgarstku . Przetarł palcem tarczę na której znajdowała się zaschnięta krew.
-Czekałem na Ciebie dokładnie 13 minut .
email:olakonieczna5255@wp.pl
Moje najstraszniejsze 13 minut zapewne było by gdybym czekała na korytarzu w szpitalu podczas operacji mojej ukochanej osoby/ czy to członków rodziny czy przyjaciela albo przyjaciółki
Pozdrawiam!
moje najstraszniejsze 13 minut zycia, ktore sobie wyobrazam, to zwiazana w ciemnosciach, bez mozliwosci wydania z siebie zadnego dzwieku, albo kiedy leze w lozku, widze ze ktos sie zbliza, zeby mnie zabic, a ja nie moge wydac z siebie zadnego dzwieku (ani tez sie ruszyc... brzmi jak paraliz senny xd)
instagram: @offkasia / instagram.com/offkasia/
Nie lubię oglądać recenzji książek ale Twoje są tak fantastyczne i uwielbiam je ^^ A odpowiadając na pytanie (tak krótko i na temat): Moimi najgorszymi 13 minutami w życiu było by to gdybym była zamknięta w trumnie lub innym małym pomieszczeniu albo gdybym wiedziała że jakiejś bliskiej mi osobie dzieje się coś złego. Pozdrawiam serdecznie :*Kontakt: x.lastbreath.x@wp.pl
Jak wyglądałoby? Mogę napisać jak wyglądało naprawde... nawet w mniej niż trzynaście minut... Dowiedziałam się że zmarł mój tata i od razu po tym dowiedziałam się że popełnił samobójstwo... było to już dosyć dawno no ale takich rzeczy się nie zapomina... a jak sobie wyobrażam moje najgorsze 13 minut? Śmierć wszystkich ludzi których kocham. Nie zastanawiałam się nigdy nad tym. Tak więc to tyle. Filmik świetny. Nagrałabyś kiedyś jeszcze jeden filmik z mamą. Może nawet o książkach czy coś.💓
Najstraszniejsze 13 minut, które równie dobrze mogłyby być 3 minutami, byłyby czasem spędzonym w ciemnej zjeżdżalni na basenie. Chociaż sama ciemność by nie wystarczyła. Zalewająca mnie woda, zwężający się otwór, coraz większy spadek, ktoś, kto zjeżdżałby zaraz za mną. Każda z tych rzeczy sprawiłaby, że te 13 minut byłyby coraz bardziej straszne. A jakby dodać do tego żaby lub jakieś owady, to chyba umarłabym ze strachu.
Mam tylko nadzieję, że taki scenariusz nigdy mi się nie przytrafi ;)
kjagi@o2.pl
Świetny film! A co do moich 13 najgorszych minut życia to pewnie byłyby to minuty związane ze śmiercią, cierpieniem lub utratą kogoś bliskiego, ważnego. Wydaje mi się, że w życiu niejednokrotnie mówimy ,,to najgorsze, co mnie w życiu spotkało” jednak można to dopiero stwierdzić będąc umierającym. Moje najstraszniejsze 13 minut musiałoby być bardzo bolesne psychicznieże zyskało takie określenie. Czasami wydaje mi się że smierć bliskiej osoby, np mamy, taty lub kogoś z rodziny przeżywamy bardziej niż własną toteż myśle że to byłyby moje najgorsze minuty życia
Będę musiała przeczytać.. :D
Moje najstraszniejsze 13 minut to gdybym jechała autem i nie mogła go zatrzymać.
Najstraszniejsze 13 minut... myślę że byłaby to sytuacja w której wiedziałabym o czymś co mogłoby uratować człowieka czy nawet ludzkość a ja nie mogłabym tego nikomu przekazać, powód mógłby być oczywisty jak brak możliwości mowy, lub też dziwny typu przebywanie za przeźroczysta szybą gdzie ja słyszę i widzę innych, natomiast oni nie mogą mnie usłyszeć ani zobaczyć. Najstraszniejszy jednak mógłby być finał w którym widziałabym coś czemu próbowałam zapobiec a jednak nie udało mi się to. instagram: @juliexog
Najstraszniejsze 13 minut mojego życia wyglądałoby następująco:
Ja w ciasnej klatce uwięziona z klaunem.
Dwie najgorsze rzeczy jakie mogą być, mała przestrzeń i klaun.
bookreviewsmonella@gmail.com
Bardzo fajny filmik Maju! 😄
Ja przeżyłam już chyba swoje najstraszniejsze 13 minut swojego życia (mam nadzieję). Dowiedziałam się o wypadku samochodowym siostry i musiałam siedzieć bezczynnie w domu, czekając na wiadomość, czy w ogóle żyje. Nie chciałabym przeżyć podobnego uczucia jeszcze raz.
Jej nowy filmik 😍 Juz zabieram się za oglądanie 😘
Najstraszniejsze 13 minut? Chyba wyglądało by tak: Znajduję się sama pośrodku lasu, jest ciemno. Nie mam przy sobie nic i jestem uwiązana do drzewa. Słyszę krzyki strachu, rozpaczy i bólu moich najbliższych. Nic nie mogę zrobić, tylko słuchać jak powoli każdy głos milknie, aż zostaje sama pośrodku ciszy. Tylko czekam co będzie ze mną...
Moje najstraszniejsze 13 minut wyglądałoby tak że wszystkie żeczy których się boje stałyby się w jednym momęcie. Byłaby zima lub jesień, było zimno, ciemno i strasznie wiało. Byłem sam w domu i pomimo wiatru usłyszałem przerażający krzyk dziewczyny. Wyszedłem na dwór ale nikogo niebyło. Poszedłem na oględziny domu. Wyruszyłem do piwnicy w której krótko przed wyjściem rodziców przepaliła się żarówka, ale miałem latarkę. Podszedłem do pomieszczenia w którym usłyszałem szmer, okazało się że w pomieszczeniu stoi przerażająca koza (panicznie boje się kóz). W pomieszczeniu oprócz kozy i kilku pająków, które ukryły się w pajęczynach, na podłodze leżała martwa, zakrwawiona dziewczyna, którą ktoś zamordował. Odruchowo cofnołem się, a wtedy napotkałem na swojej drodze szczura, poślizgnołem się o jego szorstkie, wypłowiałe futro pokrywające jego wychudzone ciało i wpadłem w na pozór niekończącą się przepaść, która nagle z nikąd podemną się pojawiła. Nagle udeżyłem o ziemie z takim impetem, że zabrakło mi tchu w piersi. Podłoże było zimne wykrwawiałem się coraz szybciej przez szeroko otwarte rany, w które szybko wdało się zakażenie. Byłem tak obolały że nie ważyłem się poruszyć. Nagle gdzieś odpłynełem coś lub ktoś gdzieś krzyczał. Nie obchodziło mnie to, chciałem tylko spać, ponieważ byłem już tak wyczerpany płaczem z bólu, że już mi się nic nie chciało. Nie mogłem nawet normalnie oddychać. Spałem nie wiadomo jak długo ale jak się obudziłem nic mi nie było czułem się bardzo wypoczęty, mój tata zawsze mawiał, że czuje się jak młody bóg, już wiem o czym mówił. Obudziło mnie światło wpadające przez odsłonięte okno. Rozejżałem się ale nie byłem w szpitalu tylko w domu. Wstałem nic mnie nie bolało, niemal zapomniałem o tym incydencie. Poszedłem do łazienki wziąć kompiel i dopiero tam zobaczyłem że zamiast piżamy mam ubrania i że nie mam żadnych opatrunków na sobie. Wyszedłem z szybkiej kompieli i spytałem się rodziców co się stało. Powiedzieli że jak wrócili to leżałem spokojnie i spałem, lecz w nocy z nienacka zaczełem płakać i krzyczeć i że bali się mnie dotknąć. Wtedy uświadomiłem sobie że to był tylko sen. Popołudniu około 14 przyjechała moja siostra z rodziną na coniedzielny obiad mama kazała zejść mi do piwnicy po buraczki do obiadu oczywiście odmówiłem ale mama jest zawsze nieugęta i wysłała mnie tam nie śmiałem spojżeć do pomieszczenia w którym to wszystko się wydażyło, ale jednak się obejżałem, żarówka naszczęście była naprawiona, ujżałem na środku noeporuszające się zwierze i zemdlałem. Puźniej okazało się że to był zwinięty w kłębek, śpiący kot. Więc moje najstraszniejsze 13 minut było w piwnicy z kozą, szczurem i martwą dziewczyną. Ps. nie przeżyłem tego na serio tylko wymyśliłem. mateusz.ochenkowski01@wp.pl
Jak wygram tę książkę to dostane najwspanialszy prezent na urodziny. (są 18 stycznia)
Najstraszniejsze 13 minut. Rodem z filmu Wyścig z czasem, gdy minuty uciekają razem z życiem. I wiem, że już nic nie zostało. Nie zrobię tylu rzeczy, które miałam w planach. Nie przeproszę za każdą głupotę i nie podziękuję każdemu, kto był ze mną. Nie stworzę własnej historii życia, bo skończy się, gdy tylko wybiją wszystkie sekundy tych 13 minut. 13 minut to chwila. Zamknęłabym oczy i tak skończyłby się cały świat, jaki znam.
paulao8@interia.pl
Dawno, dawno temu, kiedy chodziłam jeszcze do podstawówki, trafiłam do szpitala z zapaleniem płuc. Podano mi wtedy lek, na który byłam uczulona i dostałam zapaści. Pamiętam dziwne uczucie opadania w pustkę, któremu towarzyszył lęk, zdziwienie, zimno i samotność. Moim najstraszniejszym momentem w życiu byłoby powtórzyć to doświadczenie po raz kolejny rozciągnięte tak w czasie, aby zajmowało 13 minut. Kontakt: eirene1@o2.pl
Moje najstraszniejsze 13 minut byłoby połączeniem moich leków. Lęku wysokości, pająków i ciemności. 13 minut w ciemnym pokoju z pająkami, bardzo wysoko w powietrzu? Tia xD
Super filmi😘
Bardzo chciałabym przeczytać książkę "13 minut" i sama ocenić, czy jest warta tego szumu. A moje najgorsze 13 minut w życiu przeżyłam, kiedy pierwszy raz zobaczyłam arkusz maturalny z rozszerzonej chemii 😢😂 Pozdrawiam tegorocznych maturzystów! 💘
Moje najgorsze trzynaście minut? To dosyć ciężkie pytanie, mimo że na początku myślałam, że nie będę miała problemu z odpowiedzią na nie. W głowie miałam wiele scenariuszy na te najgorsze trzynaście minut. W końcu (po długim rozmyślaniu) stwierdziłam, że wojna to moje najgorsze trzynaście minut. Łączy ona w sobie wiele grozy, nieszczęścia, bólu i cierpienia. Podczas wojny ludzie doświadczają wielu okropieństw. Tortury, śmierć bliskich osób, twoje życie traci sens a ty mimo wszystko starasz się być odważny i silny, aby pomścić twoich najbliższych i aby ich życie nie poszło na marne. W końcu dalej ich kochasz, oni wciąż wiele dla ciebie znaczą. Takie życie, życie ze świadomością samotności w połączeniu z bólem psychicznym jak i fizycznym może wprowadzić w obłęd, poczucie beznadziei. Masz ochotę skończyć z tym i ulżyć sobie. Bo tego nie można nazwać życiem. Wizja wojny jest dla mnie przerażająca i nie boję się tego przyznać. Trzynaście minut wydaje się tylko chwilą, ale jak wiele może się wydażyć w tak krótkim (pozornie) czasie na wojnie, kiedy każda sekunda jest ważna i każda minuta się liczy.
Mój mail w razie chęci kontaktu: juliettaska@gmail.com
13 minut.. Jest mroźny, śnieżny wieczór, jadę do mojej najlepszej przyjaciółki. Nikt mnie nie wita na podwórku co jest dziwne, bo tam zawsze ktoś się kręci. Podchodzę do drzwi. Dzwonię. Czekam. Z wnętrza domu słyszę cichy dźwięk pozytywki. Naciskam klamkę, wchodzę. Panuje półmrok, jedynym źródłem światła są małe świeczki ustawione w różnych częściach domu. Próbuje zapalić światło-nie działa. Idę za dźwiękiem pozytywki, przechodzę przez kolejne pokoje, nikogo nie widzę. Zaczynam wołać, ale nikt nie odpowiada. Wchodzę na piętro i widzę postać siedzącą na krześle. Jest to mężczyzna, coś trzyma w rękach. Nie wiem co to, rozglądam się. Pod ścianą w rzędzie siedzą moi przyjaciele. Wiem, że nie żyją, ich puste oczy przekazują mi tę informację. Mężczyzna wstaje. Nic nie robi. Zaczynam się cofać, chce uciec, ale słyszę:
- Jesteś. Teraz my się pobawimy. Obiecuję, że będzie bolało. Upadam, boję się, nie mogę złapać tchu.
Tracąc przytomność słyszę wciąż powtarzającą się melodię z pozytywki. Później jest już tylko ciemność.
E-mail : alax207@wp.pl
Ale mam wielką ochotę przeczytać tą książkę, uwielbiam taki klimat, ale tylko jak czytam książki, nie potrafię oglądać strasznych filmów, bo bardzo łatwo mnie przestraszyć. Boję się dosłownie wszystkiego, więc moje najstraszniejsze 13 minut właśnie trwa. Oglądam film, który wydawał mi się luźnym romansidłem, ale okazał się thrillerem, gdybym wiedziała to bym nie włączyła. A tak siedzę sama w domu, w nocy i to oglądam, boję się strasznie, ale chcę wiedzieć jak się skończy. Już tylko 10 minut do końca.
ema99@onet.pl
Jest wiele przerażających scen, które mogłyby się wydarzyć przez 13 minut. Jednak chyba najstraszniejsze byłoby patrzenie jak moje siostry jedna po drugiej są krzywdzone/zabijane, a ja nie mogłabym nic z tym zrobić.
Kocham Cię już zabieram się do oglądanie i pewnie znowu mnie zachcęcisz do przeczytania kolej książki
😍😍😍😏😏😘😘📚📚
haha przepraszam!
Dzięki Tobie zakochałam się w książkach i teraz moje dni to szukanie książek które chce przeczytać(najczęściej u Ciebie na kanale) kupowanie(już pieniędzy mi brak znaczy mojej mamie) 😂😂ich i czytanie noi niestety chodzenie do szkoły😰
PS mam 14 lat😘😘📚📖😏
Najstraszniejsze 13 minut hmm pierwszy raz w życiu pomogłam nieprzytomnemu człowiekowi.. leżał na chodniku chwilę przed przyjazdem karetki facet się ocknął. Wróciłam do domu. Wtedy też zadzwonił telefon, że muszę wrócić i złożyć zeznania, bo poszkodowany twierdzi, że to ratownicy go tak załatwili. Po kolejnym powrocie do domu próbowałam zrobić zupę. Z nerwów przez przypadek włączyłam na płycie indukcyjnej nie krążek z garnkiem z wodą tylko pusty. Garnek się nagrzał a ja nieświadomie złapałam go gołą ręką i się oparzyłam. W ciągu 13 minut oparzyłam rękę, przypaliłam płytę indukcyjną i garnek, a także musiałam złożyć zeznania. Nikomu nie polecam.
Kontakt: alexissweetsmile@gmail.com
Może zrobisz kolejny bookshelftoor ???
Najstraszniejsze 13 minut mojego życia to życie w samotności bez przyjaciół, rodziny :( Super filmik ♥♥ kamsong97@wp.pl
Moje najgorsze 13 minut byłoby wtedy kiedy czułbym bezradność, tak.. Jest to najgorsze co może istnieć. Widzisz jak dzieje się coś okropnego (bardziej lub mniej bez różnicy) i nie możesz nic zrobić tylko patrzeć jak wszystko potoczy się dalej. A najgorsze w tym jest to, że to całe 13 minut nie trwa 13 minut tylko całą wieczność. Sam doświadczyłem tego uczucia kilkukrotnie i szczerze nie chcę się w takiej sytuacji już nigdy znaleźć ale niestety życie jest bardzoo nie przewidywalne..
instagram.com/erne_stek/
Moje najgorsze 13 minut miałoby miejsce wtedy, gdyby przytrafiło mi się być ostatnim człowiekiem na ziemi.
Serio, wydaje mi się, że to najgorsza rzecz z możliwych, jaka mogłaby się komukolwiek przytrafić. Bo właśnie to czyni nas ludźmi - wszyscy w końcu odczuwamy *samotność* czyli jedno z najboleśniejszych uczuć, jakie istnieje. Już mogę zobaczyć tę przerażająca wizję całego świata, pogrążonego w całkowitej ruinie; świecące pustakami domy, zarośnięte wysoką trawą ogrody, niezatłoczone chodniki, porzucone samochody, ot tak stojące w korkach - jak gdyby w jednym momencie coś sprawiło, że wszystkich po prostu wyparowało. I wśród tego wszystkiego ja, samiusieńka, bez żywej duszy obok, do której mogłabym się chociaż odezwać. Każdego normalnego człowieka, nawet największego ponuraka i gbura w końcu zaczęłaby doskwierać samotność. Wyobrażam sobie, jak po szybkim spenetrowaniu jakiegoś sklepu z wykwintnym jedzeniem, wybieram się do pobliskiej willi z basenem i wchodzę do środka, oglądam liczne fotografie, na których widnieje uśmiechnięta (już nieistniejąca) i szczęśliwa rodzinka. Ciskam którąś z nich w kąt z czystej frustracji i w końcu podchodzę do okna. W ciągu kilku minut zdążyło się ściemnić, nawet latarnie nie raczą się zapalić. Przechodzą mnie od tego zimne dreszcze. Jednak najgorsza jest ta ogłuszająca cisza - żadnego szmeru, wesołego śmiechu dzieci, jakiego niegdyś można było usłyszeć niemal codziennie, tak jak rozmawiających miedzy sobą starszych pań. Nawet żadnego ćwierkania ptaków. W jednej chwili wszystko mnie przerasta, z zaciśniętymi zębami postanawiam to skończyć. Wtem po długich *13* *minutach* leżę już martwa, a populacja ludzkości na ziemi jest równa zeru.
e-mail: sweetmukeandpizza@gmail.com
Wspaniała recenzja ❤
Najstraszniejsze 13 minut byłoby gdybym była zmuszona patrzeć na śmierć wszystkich moich bliskich,innych ludzi oraz zwierząt. Jeśli nie moglabym nic zrobić, moim jedynym marzeniem byłaby śmierć razem z nimi.
Mój e-mail book1551@wp.pl
Pozdrawiam 💕
Najstraszniejsze 13 minut życia byłoby wtedy, kiedy widziałabym cierpienie moich bliskich...
ig: dominikaa.walczak
Odkąd zobaczyłam tę książkę, chciałam ją przeczytać. Moje najstraszniejsze 13 minut? Zdecydowanie powolne topienie się wraz z moimi bliskimi bez możliwości uratowania ich.
Super filmik. Moje najstraszniejsze 13 minut to gdybym przez ten czas widziałbym palenia moich ulubionych książek oraz śmierć rodziny i przyjaciół. Nie wyibrażam sobie bez nich życia. Mimo że przez pewne momenty mnie irytują czy denerwują oddałabym za nich życie. Chyba jak każdy z nas. A co do książek to moja życiowa pasja coś co kocham dlatego byłoby to ciężkie. julia.nowak233@onet.pl
Ten przypis rzeczywiście jest intrygujący XD
Gdybym miała powiedzieć o najgorszych 13 minutach mojego życia, to zapewne byłoby leżenie na łożu śmierci. Przez te 13 minut myślałabym o tym jak przeżyłam swoje życie, o tym co zrobiłam źle, o tym co sprawiało, że byłam szczęśliwa, a na końcu, o tym że za chwilę już mnie tu nie będzie, że to życie wydawało się zlecieć jak jeden dzień i o tym, że muszę zostawić wszystkich których kochałam.
Mój e-mail: natalia_szewczuk@o2.pl
Hmm moje najstraszniejsze 13 minut życia wyglądałoby chyba tak że lece samolotem (co uwielbiam naj naj) i nagle samolot spada na środek oceanu w drodze do Ameryki Północnej (marzenie)❤ także to by było moje marzenie które nagle przerodziłoby się w totalny koszmar. Aż mnie ciarki przeszły
Moje najgorsze 13 minut wyglądałoby tak:
Ciemność... słychać kroki, nie wiesz, gdzie jesteś. Okazuje się, że obok ciebie leży latarka. Masz dylemat czy ją włączyć, ponieważ wtedy możesz zostać zauważona. Wiesz, ze musisz się wydostać, ale nie masz pojęcia jakim sposobem. Jedyne co widzisz to czerwone cyfry, które odliczają czas. Masz 13 minut. Co cię czeka, gdy czas upłynie?
(julia-sanecka@wp.pl)
Jeśli chodzi o pytanie konkursowe. Cóż, zdecydowanie byłoby ciemno, ponieważ okropnie boję się ciemności (jak i sama spać). Wyobrażam siebie zamkniętą w trumnie bez możliwości wyjścia. W środku leżałabym ze szczurami, wężami i nawiedzoną lalką, która wpatrywałaby się we mnie z mrożącym krew w żyłach spojrzeniem. Tak, z pewnością to byłoby najgorsze 13 minut mojego życia! Brakuje tylko dziewczynki z horroru, ale myślę, że nie zmieściłaby się :D
Podaję email: kloszixx14@wp.pl
Pozdrawiam serdecznie, książka interesująca. A te kadry=mistrzostwo! :)
Moje najstraszniejsze 13 minut mojego życia już się kiedyś wydarzyły i nie chciałabym żeby się powtórzyły 😣 16 grudnia kolo godziny 3 kiedy wydarzyło się to :
Podczas snu doznałam paraliżu sennego, obudzilam się widząc nad sobą czarną postać która w pewnym momencie siedziala u mnie na łóżku, nie moglam się ruszyć, krzyczeć, nawet ciężko mi bylo oddychać. Trwało to coś w okolicach 10 min ale najgorszemu wrogowi nie zycze tego doswiadczenia 😣😣
kika14711@wp.pl
Super filmik😍 a jeśli chodzi o moje najstraszniejsze 13 min to zapewne gdybym musiała zrobić coś mojej rodzinie albo gdyby ich nie było, są oni dla mnie najważniejsi i bez nich wszystko byłoby straszne i przerażające, nawet gorsze od śmierci
Natalka.dlubala@op.pl
Najgorsze 13 minut? Hmm...
Myślę że chyba mogłabym podzielić je na części:
1. Samotność - okropne uczucie które sprawia że człowiek umiera w środku. Każdy potrzebuje się czasem wygadać drugiej osobie, może o problemach, może o trudnej sytuacji. Człowiek do życia potrzebuje drugiego człowieka i nic tego nie zmieni. Zastąpić ją może tylko kochany zwierz który będzie leżał i razem z tobą oglądał film na łóżku u deszczowy wieczór😁
2. Szczęście - dla każdego człowieka pokazane jest pod inną postacią. Kromka chleba? Dobrą oceną ze sprawdzianu na który nic nie umieliśmy? Rodziną? Zdrowiem? Dla każego człowieka szczęście jest czymś innym, ale myślę że jego brak jest dość ... jakby to ująć? Smutny? Raczej nie...Przytłaczający? Już lepiej...bo przecież każdego przytłoczyłby ciągły pech...
3.Śmierć bliskiej osoby - czucie wielkiej pustki... tak jakby zmarła osoba zabrała jakąś naszą cząstkę duszy i nie chciała oddać. Wspominanie przeżytych chwil i wyobrażanie sobie co by było gdyby...Tysiące łez z którycj można by zrobić smutne krwawe jeziorko... bo łza to w sumie też krew, tylko z duszy, nie z ciała...
4. Utrata pasji - jeżdzę konno od 7 lat i nie wyobrażam sobie życia bez tego. Jakiś czas temu pewna dziewczyna zapytała się mnie dlaczego to robię skoro i tak niczego nie osiągnę, nie pojadę na Igrzyska Olimpijskie, że to tylko stracony czas i pieniądze. Wiecie...jazda konna to trudny i niebezpieczny sport. Czasem trzeba zrobić 7 kroków w tył, aby za miesiąc zrobić 1 do przodu. Wymaga cierpliwości - bo konia nie da sie do niczego zmusić. Koń agresją wobec niego zrewanży się tym samym. Czasem trzeba odnościć porażki. Spadać. Może nawet umierać....
Pamiętam jak pewna osoba mi mówiła że jej przyjaciółka także jeździła konno. Do czasu wypadku po którym została przykuta do wózka już na zawsze. Wiecie że rocznie ponad 200 osób umiera przez jeździectwo, a sama dyscyplina jest jedną z najniebezpieczniejszych? Nie? To już wiecie😂
Utrata tego co kocham byłaby ciosem w samo serce. I to dosłownie. Bo przecież jak można przestać robić coś co daje nam przyjemność, miłość i w ogóle?
5. Brak pieniędzy na nowe książki, są gorsze niż tortury...
6. Zbyt długie czekanie na nowe filmiki Maju💕
Przy twoich gadaninach super się układa ubrania w szafie, odrabia zadania, jesteś nawet w autobusie, którym jadę do szkoły, na przerwach między lekcjami, czasami nawet na lekcjach😂😂👌
( to by wyjaśniało dlaczego mam tak często zabierany telefon przez nauczycieli😜)
Dlatego twoje filmiki porzeram niczym wygłodniały odkurzacz z teletubisiów😂😂👌
Jak coś to zostawiam kontakt: ewaiadrian@wp.pl
Filmik jak zawsze super
Nie muszę wyobrażać sobie moje 13 minut ponieważ miałam coś takiego, chociaż nie trwało to aż tak długo :D Obudziłam się w czasie operacji i słyszałam co się działo, widziałam, a do tego przez rurkę do intubacji nie mogłam złapać powietrza... jednym słowem dusiłam się także, no tak wyglądały moje straszne sekundy chociaż dla mnie trwało to strasznie długo. Chętnie przeczytałabym tą książkę :))
Mój mail: siliandra1991@gmail.com
Moje najstrszniejsze 13 minut? Bardzo trudne pytanie od zawsze bardzo bałam się ognia i nadal bardzo się boję unikam zpalania gazu, zniczy i różnych innych rzeczy. Myślę że pożar domu podczas jakiejś domówki byłoby najokropniejsze dość że musiałabym patrzeć na moich znajomych którzy próbują coś zrobić to jeszcze musiałabym zmierzyć się z moim boginem (Harry Potter się kłania) - ogniem 🔥.
Mój gmail to iga13579pl@gmail.com czekam na następny filmik! ❤
Doceniamy montowanie o 1.56😂
dzięki!
,,Najgorsze 13 minut"
1 minuta: Budzę się, jednak cos jest nie tak. Otwieram dokładnie i przecieram oczy.
2 minuta: W pomieszczeniu, w którym sie znajduje nie ma okien, ściany są ciemne, widnieją na nich dziwne obrazy, na nich twarze, rozmazane, na czole każdej z nich dziwny, w bliżej nieokreślonym kształcie znak, można by powiedzieć, że przypomina jeden z chińskich bądź japońskich symboli.
3 minuta: leżę, mam wrażenie, że serce zaraz wydostanie się z mojej klatki piersiowej, bije jak szalone.
4 minuta: Otrząsam się, muszę zacząć myśleć. Jestem tylko nastolatką, nie wiem co powinnam zrobić. Decyduje: wychodzę z pokoju.
5 minuta: Widzę długi korytarz, w nim pełno drzwi. Zdaje się na los, otwieram jedne z nich, zamieram...
6 minuta: Postać na kształt clowna przemawia do mnie, każe podążać za sobą, nie myślę, robie to co do mnie mówi, wprowadza mnie do dużej sali, pierwsze co zauważam moich bliskich po prawej stronie, na środku wilka sztaluga widać zza niej tylko buty, naprzeciwko fotel, wydaje się dość wygodny, gdyby nie narzędzie, które leży obok.
7 minuta: zastanawiam się, półokrągły kształt, wygląda niebezpiecznie jednak jest bardzo kolorowe. Stoję i przyglądam się sali.
8 minuta: Clown znów przemawia: usiądź. Jego głos przypomina ochrypłe skrzeczenie wrony, przynajmniej takie mam wrażenie. Siadam, serce nadal bije.
9 minuta: nie wytrzymuje, łamiącym się głosem wyduszam z siebie: Gdzie ja jestem? O co tu chodzi? Dlaczego tu jest moja rodzina? Co chcecie zrobić?
Nikt się nie odzywa, po chwili postać rusza w kierunku drzwi, krzyczę: co robisz?
Otwiera drzwi, za nimi stoi coś niby elf, jednak większe z identyczną raną na czole jak ludzie na obrazach.
Ten jest bardziej rozmowny:
- kiedyś byłem człowiekiem, pewnego dnia obudziłem się, w ciemnym pomieszczeniu, trafiłem tutaj. Widzisz to narzędzie obok: to coś działającego na zasadzie lasera, to znamię to jego sprawka. Możesz tego uniknąć, ale żeby to zrobić, on- wskazuje na clowna, wyznaczy ci zadanie.
10 minuta: Clown stoi przy mojej rodzinie i znów przemawia: kiedys ludzie zrobili nam coś okropnego, teraz jest czas zemsty.
11 minuta: Clown chwyta siekierę, krzyczę: nieee!
Odkłada ją.
- Zrobisz wszystko co będę chciał?
- tak.
12 minuta: a więc daje ci szansę:ty zaraz usiądziesz, od tej pory będziesz moją sługą, ale najpierw: jedno z nich może przeżyć: kogo wybierasz?
Stoję jak wryta.
13 minuta: mdleję.
...
Jednak z racji, że nie lubię horrorów, zakończmy tę historię optymistycznie.
Cześć dalsza: Budzę się, spocona we własnym pokoju, wszystko okazało się tylko strasznym, bardzo realistycznym snem.
w.julita.xd@o2.pl
*wielka
Może nie jestem dobra w układaniu takich historii, ale połączyłam tu wszystko czego się boję, dziwne pomieszczenia, psychoclowny i śmierć bliskich.
Trochę skopiowany pomysł ułożenia tekstu 😉
W takim razie mogę usunąć, nie czytałam zbyt tych komentarzy, tylko nie wiem jak
Nie no przeżyje ale chciałam zaznaczyć że jako pierwsza napisałam w ten sposób
Moje najstraszniejsze 13 minut, to chyba wiedza, ze coś niebezpiecznego stało się z moimi bliskimi, ale bez świadomości co z nimi. Nieświadomość jest najgorsza, bo wtedy każda minuta zabija.
Moje najokropniejsze 13 minut to wtedy kiedy ostatnio spoznilas sie z filmikiem.
P.S. Kiedy ogladnelam twoje snapy to i moi siasiedzi zaczeli wierczyc:)
Ooo ja
Uwielbiam Cię ❤️❤️❤️
ooo dziękuję
Ocenisz okiem profesjonalisty?:
m.ua-cam.com/video/r4Di9BL2Ueg/v-deo.html
Jesteś dla.mnie mega autorytetem. Serio.😃
jasne :3
Maja K. Dzięki 😃
Moje najgorsze 13 minut życia byłoby wtedy, kiedy okazałoby się ze wszyscy ludzie na ziemi są zwroceni przeciwko mnie i chcieliby zniszczyć to ci dobre na świecie a nie byloby nikogo kto mógłby mi pomóc.
A jak mam 13 lat to ta książka by była dla mnie dobra? Bo wydaje się być super 💓
Najgorsze 13 minut mojego życia byłoby, jeśli musiałabym oglądać śmierć któregoś z moich bliskich. To musi być potworne uczucie niemocy i rozpaczy w jednej chwili. Gdyby coś takiego miało miejsce to prawdopodobnie nie mogłabym spać i powoli umierałabym z tęsknoty. Możliwe, że również obwiniałam bym siebie za śmierć tej osoby "Byłaś tam musiał istnieć jakiś sposób na pomoc jej/jemu." Zniszczyłoby to moją psychikę i jednocześnie zabiłoby kochaną osobę, dlatego myślę, że byłyby to najgorsze minuty mojego życia.
mail- julia.pecia@onet.pl
Najstraszniejsze 13 minut mojego życia? Kiedy mój ojciec zadzwonił do mnie w październiku zeszłego roku żeby mi powiedzieć, że moja siostra się zabiła a ja myślałam, że żartował. Właściwie to nie było nawet 13 minut. To był najgorszy miesiąc w moim życiu. (Opis książki brzmi super ❤)
Dość ciężko się zdecydować. Jest mnóstwo scenariuszy które wywołują dreszcze ale uważam, że najgorszy scenariusz w moim przypadku to znalezienie się pośrodku oceanu pełnego rekinów ludojadów będąc zdanym tylko na siebie. Bez pomocy, racy czy czegokolwiek co mogłoby mi pomóc się uratować. PS. Oglądam Cię Maju już od wielu miesięcy i dzięki Tobie poznałam wiele niesamowitych książek i chodź byłam dzieckiem które nie przepadało za czytaniem dzięki Tobie stało się to moją pasją. Aktualnie jedyny problem to znajdowanie funduszy na książki by wypełnić moją biblioteczkę. :) Pozdrawiam Cię Kochana. A to mój e-mail emi.kmieciak@autograf.pl
Uwielbiam twoje recenzje
dzięki
Moje najstraszniejsze 13 minut... Ogłuszona w ciemności, przywiązana za ręce do jakiejś rury nade mną. Zanurzona w wodzie co najmniej do pasa, nie wyczuwając pod stopami nic. Zdezorientowana nie widzę nic, kompletnie. To najgorsze co mogłoby mi się przydarzyć. Skumulowanie moich największych lęków: bezradność, woda, w której nie mogę dotknąć dna i ciemność, w której nic nie widzę.
Mój kontakt:
Gmail: Adullka9gmail.com
E-mail: ada-owczarz@wp.pl
Instagram: msvisia
Węże. Najgorsze trzynaście minut to zdecydowanie przebywanie z wężami. Albo nie daj boże, w pokoju z tapetą w klauny, w którym są węże. Umarłabym.
instagram.com/lonelyone16/ -Kontakt do mnie
Trudno jest odpowiedzieć na to pytanie konkursowe. Tak naprawdę jest wiele strasznych rzeczy, które mogą się przytrafić i uznałabym je za najgorszą sytuację w całym moim życiu. Jednak myślę, że najstraszniejsze 13 minut byłoby wtedy, gdy patrzyłabym na śmierć moich bliskich. A w najgorszym przypadku nie mogłabym nic zrobić. Mam wiele osób, których kocham, którzy mają jakieś problemy, mieszkają dosyć daleko ode mnie. Gdybym patrzyła, jak na moich oczach umierają.. Nie mogę sobie wyobrazić w jakim stanie psychicznym bym się znalazła. Chciałabym każdemu pomóc i gdybym nic nie mogła zrobić.. Czuję, że to by była najgorsza rzecz w moim życiu. Nie chciałabym zostać sama.
Mój instagram : salwior
Zapowiada się mrocznie. 😈😱 Moje najstraszniejsze 13 minut życia miałoby chyba miejsce, w sytuacji, gdyby zamknęli mnie zdrową w jakimś dwudziestowiecznym psychiatryku na oddziale schizofreników 😨. Patrzeć na to wszystko, nie widząc tego co oni widzą, a mimo to się bać o ich los. A gdyby mi jeszcze grozili elektrowstrząsami albo lobotomią, to bym chyba faktycznie zwariowała 🤤...
Ta... nadal mam takie obawy po przeczytaniu ,,To co zostawiła". Te szpitale psychiatryczne nie chcą przestać mnie nawiedzać. :3
Mój email: martynapozorkowa@gmail.com
Moje najstraszniejsze 13 minut życia? Pierwsza myśl - stanie obok przejeżdżających ciężarówek bez przerwy. Może dziwne, ale to jest moja ogromna fobia. Jednak nie będzie to moją odpowiedzią. Najstraszniejsze 13 minut mojego życia byłoby urzeczywistnieniem koszmaru z dzieciństwa, przez który lunatykowałam przez rok. Brałam udział w jakiejś chorej grze, gdzie jeden zły ruch w podróży po lesie do mety (np. ustanie na złą gałąź) powodowałby śmierć mojej mamy. Najgorsza była końcówka, kiedy stałam przed grobowcem i do wyboru miałam dwa przyciski: jeden powodował (znowu) śmierć mojej mamy, natomiast drugi jej rozwód z tatą i poślubienie nowego, nieznajomego mężczyzny. Brzmi bardzo dziwnie, WIEM, jednak śniło mi się to praktycznie codziennie i sam sen wywoływał okropne uczucie. Urzeczywistnienie tego byłoby nie tylko jeszcze bardziej chore, ale na pewno najgorszymi 13 minutami.
snapchat: blcksel
Moje najstraszniejsze 13 minut życia byłoby gdybym moi najbliżsi byli podawani torturą z mojej winy, a ja musiałabym to oglądać i nic bym nie mogła zrobić. I jedyne co mogę zrobić to słuchać ich krzyków, jęków, płaczu i patrzeć jak ich torturują, a z ich ciał wydobywa się ostatnie tchnieni. Tak właśnie wyglądałoby najstraszniejsze 13 minut moje życia.
Moje najstrszniejszę 13 minut:
To moment, w którym czułabym się jak w bańce. Nie mogłabym nikomu pomóc, a dźwięki docierały by do mnie dwa razy wolniej.
Kontakt:
wiki261003@onet.pl
Moje najgorsze 13 minut to zdecydowanie walka o życie kogos dla mnie bliskiego. Naprawdę straszna jest myśl o tym, że możemy kogoś stracić. Ale w ciągu 13 minut może sie zdarzyć wszystko. Walka o życie może sie skończyć niestety śmiercią, ale może tez mieć szczęśliwe zakończenie. I takich życzę wszystkim. Pozdrawiam 💕 email:marta2001.MF@gmail.com