13. ΕΞΟΔΟΣ Όλο το κόλπο, είναι πως θέλει κόπο Μέχρι να μάθεις τον τρόπο Και μόλις τον μάθεις τελειώνει η δουλειά Και μια άλλη ξεκινά, Που έναν άλλο τρόπο ζητά και έτσι ο κόπος ποτέ δε σταματά. Ένα ζευγάρι χέρια για τα απτά Ένα ζευγάρι πόδια αναγκαστικά Ένα ζευγάρι μάτια εκβιαστικά Ένα ζευγάρι αυτιά καταναγκαστικά Ένα ζευγάρι ρουθούνια εκδικητικά Ένα ζευγάρι χείλη μηρυκαστικά Και... αντανακλαστικά. Χιλιάδες ζευγάρια πόρων, Μια ψυχή και ένα πνεύμα χωρισμένα σε δύο ζευγάρια και ο νους... Σσσ! (Προς τιμήν των απόρων ένα ζευγάρι ζάρια κενά) Στην ομίχλη σκιά (Προς τιμήν των απόρων ένα ζευγάρι ζάρια κενά) Σκιά στην ομίχλη (Προς τιμήν των απόρων ένα ζευγάρι ζάρια κενά) x 7 Σκιά στην ομίχλη (Προς τιμήν των απόρων ένα ζευγάρι ζάρια κενά) x ∞
ΕΙΣΟΔΟΣ Διανύουμε την έβδομη της δημιουργίας ημέρα Μία Κυριακή για δισεκατομμύρια χρόνια Αποικιακού χαρακτήρα όντα με απώλεια μνήμης Συναθροισμένα σε ένα διαστημικό καραβάνι Ως πλανήτες να γυρνάμε από πλάνη σε πλάνη Συνοδοί ενός κοσμικού βαλς: Θέρος, Τρύγος, Πόλεμος, Πυρ, Γυνή και Αλς Και βάζω τα χέρια στο λαιμό να βρω σφυγμό Μα ασφυκτιώ, σε έναν απύθμενο βυθό: Μισό ψαλίδι, στάχτη και τέφρα, άδειο μπουκάλι Και πάλι πάλη, πόλεις σκόνης και σιλικόνης , Κούροι, Κόρες, χρόνια, μήνες, μέρες, ώρες, Άστατοι καιροί και δρόμοι, κόμποι, φθόγγοι, Όρη, κάμποι, λόγκοι και βουνά…. Ουφ! Να! Τα ‘παμε … νερό και αλάτι! Στα μάγουλά μου κατρακυλά ένα πέτρινο δάκρυ Πρωτολιθιά για ένα δεύτερο υπόγειο.
ΝΑΝΟΥΡΙΣΜΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ Σ’ αγαπώ! Σ’ αγαπώ για αυτό το σαθρό πάτωμα που πατά επάνω στο στραβό πέλμα μου Για τα μαύρα πανιά στο υγρό ταβάνι που πλέουν Και σταματούν το αναιμικό βλέμμα μου Για την ησυχία που φυλακισμένη την κρατά στην ανυπαρξία Μια ανύπαρκτη μεσοτοιχία που μεταφέρει διαρκώς με τη βία Για τον κόσμο στοιχεία και μου στοιχειώνει τ’ αφτιά Σ’ αγαπώ για αυτούς τους τοίχους που βγάλανε λέπια Και χωνέψανε όσα τους έχω ταΐσει καρφιά Για τα έπιπλα που το σαράκι κατάντησε χρέπια Και για τη φάτσα του μασκαρά Για τη λάσπη που έχει για πάντα κολλήσει σε κάθε γωνιά Για την ατέλειωτη παγωνιά Για τα θεμέλιά μου που τα τρώει η Γης Με_μι_σείς Σ’ αγαπώ Σ’ αγαπώ για αυτό το στενό και σάπιο σκοταγωγό Που ενώ φτάνει έως τα ανώτερα του κτιρίου λημέρια Δεν μεταφέρει τίποτα εδώ κάτω απ’ τ’ αστέρια Που τον χρησιμοποιώ ως αυλή για την πρωινή μου γυμναστική Και που από όσα έκρυψα εκεί Κανείς δεν κατάφερε κάτι να βρει Σ’ αγαπώ για αυτό τον τοίχο που μπροστά από το παράθυρο στέκει Κι έχει άλλη μορφή μετά από κάθε βροχή Σ’ αγαπώ για το παράθυρο αυτό καθεαυτό Για το καρφί που το κρατάει κλειστό Και την άχνα σου που στοιχειώνει το τζάμι Ώστε να καθρεφτίζομε εκεί κατηφής Με_μι_σείς Σ’ αγαπώ Σ’ αγαπώ για αυτό το μικρό σπίτι στο υπόγειο Σ’ αγαπώ για αυτές τις πικρές στιγμές Που υφαίνουν στον τούβλων τις οπές φωλιές Σ’ αγαπώ για αυτό το πλανόδιο εμπόδιο Το αφήνεις στο νου και το βρίσκεις να απλώνει καλώδιο Σε μπαλκόνια, ταράτσες και αυλές Σ’ αγαπώ για αυτές τις μικρές σχισμές που πάνε και κρύβονται οι σκιές Για το χρώμα που μοιάζει της στάχτης Και στέκετε άχρονος πάνμορφος φράχτης Αγκαλιάζοντας ό,τι κυοφορείς Σ’ αγαπώ για τον ζήλο για ζήλο, για ζήλια, για ασχήμια , για γκρίνια Στο τέλος κι εσύ θα με αγαπήσεις, θα δεις Με_μι_σείς
ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΑΥΡΟ Έχε το νου σου στη καρδιά, τα μάτια ανοιχτά Την ανάσα βαθειά, το στομάχι ελαφρύ Στην αγκαλιά μια φωλιά για παιδιά και πάση θυσία Κράτα τα πόδια σου ζεστά , την κεφαλή σου κρύα Και την ψυχή σε ανάταση Σε όποια κι αν βρίσκεσαι διάσταση και χρονική ρωγμή Χορεύουμε γύρω από αυτές τις τιτάνιες διαστημικές φωτιές Τραγουδώντας ιστορίες για πάθη, πόνους, λίγες χαρές, λύπες πολλές Διατηρώντας πάντοτε σταθερά - μα όχι απαραίτητα σταθερή- Την όποια μεταξύ μας απόσταση Αυτό το νοητό νήμα που μας κρατάει σε σύνδεση Και στροβιλιζόμαστε στον άξονα που γνωρίζει την κάθε μας διεύθυνση Και που είναι μοναδικός για οποιονδήποτε, οποιαδήποτε και οτιδήποτε Ενώ κι αυτός με την σειρά του γυρίζει τρελός Στο σημείο ακριβώς που ως ανεπανάληπτο τον ορίζει Και που για κάθε κάτοχο είναι το μέρος Που βρίσκετε συγκεντρωμένη όλη του η δύναμη Ένα ολόκληρο παράλληλο σύμπαν Εκεί όπου καταλαμβάνει χώρο και χρόνο και ο άλλος του κάτοχος -Και ο άλλος του κάτοχος; -Και ο άλλος του κάτοχος -Και ο άλλος του κάτοχος -Και ο άλλος του κάτοχος -Και ο άλλος του κάτοχος Ο άξονας σου είναι μοναδικός και ανεπανάληπτος Στο σημείο που σε ορίζει για όλα τα σύμπαντα Εσύ μόνο στο σύμπαν που συνειδητοποιείς και διατρέχεις Ακόμα κι αν μείνεις ακίνητος μέσα είτε και έξω από το κάδρο Σε αυτόν τον κόσμο τα κέρατα δεν χαρακτηρίζουν τα τέρατα Και το σκοτάδι δεν είναι μαύρο Δεν έχει χρώμα Δεν έχει υφή, δεν έχει οσμή, ούτε ηχεί Δεν έχει φανερή μορφή Ούτε να το γευτεί κανείς μπορεί γιατί αδυνατεί να μοιραστεί Μόνο μια πείνα ακόρεστη έχει Για όποιον στον ορίζοντά του μπροστά βρεθεί Περήφανος να στέκει για το κατόρθωμά του να φτάσει ως εκεί Απ’ όπου θα μπορεί να ατενίζει την άγνοιά του από μακριά Τόσο μακριά, ώστε να μπορεί να πει με σιγουριά Πως κάτι τέτοιο δεν του βρίσκετε πουθενά Και πάνω που πάει να το πει… Γλουπ! Μια χαψιά η οποία δεν θα χρησιμεύσει ποτέ ως τροφή Περνάει απευθείας στα περιττώματα Όπως και να το θέσει όμως κανείς Σε οποιονδήποτε πολιτισμό και εποχή Είτε από ανάγκη βαθειά είτε από ανάγκη ρηχή* (αστερίσκος) Οι άνθρωποι συναναστρέφονται τα ουράνια σώματα Ποικιλοτρόπως Κάποτε το να κοιτάει κάποιος τα αστέρια ήτανε θέμα επιβίωσης Ακόμα έτσι είναι θαρρώ: Σου δείχνουν τον δρόμο για να επιστρέψεις Εκεί απ’ όπου ξεκίνησες , την Ιθάκη που βρίσκεσαι ήδη Γι’ αυτό δεν θέλει κεφάλι σκυφτό Και αν καλά ενθυμούμαι : Σβήσε το φως να δούμε που πάμε, πιάσε φώτα να κοιμηθούμε Εδώ αφήνω τα τιμόνι στα σίγουρα Εναποθέτω εμπιστοσύνη στον κάβο Και υπενθυμίζω μία στα γρήγορα Πως το σκοτάδι δεν είναι μαύρο Δεν έχει χρώμα
ΓΙΑ ΕΝΑ 2ο ΥΠΟΓΕΙΟ .. Εγώ .. ( ποιός εγώ ; ) Εγώ που στέκομαι .. εδώ .. εγώ που άμα κάνω δυό βήματα πίσω , πάλι εγώ που στέκομαι εδώ θα είμαι ᾽ ( Πού ΕΔΏ ; ) Κάπου εδώ που το εδώ και το εγώ δεν έχουνε και πολύ μεγάλη σημασία .. Από εδώ που βρίσκομαι δε φαίνονται τ’ άστρα Κι είναι το έδαφος σαθρό, δεν χτίζονται κάστρα Μόνο η βαρύτητα που με έλκει να καταρηχηθώ Να βρω τις ρίζες μου, ποιό λίπασμα τις τρέφει να δω Και ποια δύναμη είναι αυτή που με κρατά Μες τα σκοτάδια με τα μάτια ανοιχτά Να ξαγρυπνώ σε μία πτώση χωρίς ταχύτητα, όπως μου πρέπει Σκάβοντας δειλά-δειλά στην αρχή χωρίς πλήρη συνείδηση δηλαδή Αφήνω τα χέρια μου να τα οδηγούν χιλιάδες μικροσκοπικοί αυτισμοί Ένα-ένας ή όλοι μαζί, οι αγκώνες στριμωγμένοι κι αυτοί Σ’ αυτή τη στενή του κόσμου σχισμή, σιωπηλοί υπομένουν Κάθε ανοιχτή τους πληγή όπως, την αυγή που θα ‘ρθει μεθυσμένοι θαμώνες Για ανάθεμα, αφήνω πίσω μια σκέψη να φυλάει το άνοιγμα Ενώ, δίχως παύση σκάβω προσπαθώντας τα αρώματα Τούτης εδώ της Γης να μεταλάβω μα , απόκαμα Σκληρύνανε γύρω μου τα τοιχώματα, βρίσκω ζόρι … -Άκου αυτή τη φλύαρη σιωπή! Νόμιζα πως, όλοι αυτοί εδώ κάτω οι θησαυροί ήτανε άνθρακας … -Πρόσχομε! Αν κρίνω από αυτό, θα πρέπει να πάψω πια να επαγγέλλομαι Χωρίς να υπόσχομαι, μοιάζει να βρίσκομαι σε έναν τάφο Που όμως εγκυμονεί ηδονή: -Κράτα τη στάση σου ορθή! -Έξω το στήθος, μέσα η κοιλία! Όμως εδώ που βρίσκομαι δεν μπορώ να τεντώσω τα γόνατα πια Γέμισαν τα νύχια μου χώμα μα σκάβω ακόμα Σε ένα λαγούμι χωμένος είμαι και μένω θαμμένος ώσπου να πιάσω μπόι Γεύομαι κάθε νεκρό κύτταρό μου καθώς η υγρασία τα κόκαλα τρώει Κρατάω τη θέση μου, σταυρώνω τα χέρια πίσω από τη μέση μου Θαρρώ πως μικραίνω μα, λίγο ακόμα μου μένει να σκάψω και βγαίνω. Λίγο ακόμα μου μένει να σκάψω και βγαίνω Λίγο ακόμα Λίγο ακόμα μου μένει να σκάψω και βγαίνω Λίιγο ακόμα
Ξέρω ποιά θα είναι και η δίκη μου κατάληξη , τα ούλα σταδιακά υποχωρούν και στο τελος τα δόντια πέφτουν , στο χωνευτήρι . Σ άρεσα , μ άρεσες , όλα μ αρέσουν . Απλά δεν ξέρω πού βρίσκεται τι κάθε στιγμή , στο χωνευτήρι . . . ..
ΚΟΙΝΟΧΡΗΣΤΑ (επωδός) Προσπαθώ να καταλάβω τι πρέπει να κάνω μα δεν μπορώ Κλείνω τα μάτια μου και κάνω πως κοιμάμαι Σφίγγω τα δόντια κρατώντας με αυτόν τον τρόπο Πάντα το στόμα μου κλειστό και να ‘μαι! Με αφτιά γεμάτα προσταγές για το που πάμε κι όταν γελώ Για λίγο δείχνω τα δόντια μου θαρρώ Κρύβοντας καθετί πικρό που με κερνάνε Σκαρφίζομαι τόνους όνειρα φριχτά Πως είναι υπεύθυνα αυτά που με ξυπνάνε Τότε σηκώνομαι απότομα και φορώ πάνω από το μπερδεμένο κουβάρι μου Το ιδιοτελές μα κοινόχρηστο τομάρι μου Μία ισχνή μπλε γραμμή στην προσπάθειά της να απλωθεί Σπρώχνει τρυφερά τη νυχτιά και την ωθεί να στριμωχτεί στη Δύση Χαράζει δειλά στον ορίζοντα φώτα μικρά που ωστόσο δεν αρκούν Καθώς, όσο κι αν το θέλουνε τα μάτια για να δουν Παλεύουν σαν από μεθύσι να είναι τυφλά Είναι λόγια φτηνά ή είναι ο κόσμος ένας χάρτης απλά στα χαρτιά; Είναι η φτέρνα αυτή που πατώντας με κρατά σε τροχιά ή το κεφάλι μου που γυρνά Ψάχνοντας να βρει μια σχισμή και από εκεί στο άγνωστο να χυθεί, ε; Είναι η ώρα που τα φαντάσματα όλα μαζί στη σειρά πέφτουν για ύπνο Όμως, σα φάντασμα που έμεινε ξύπνιο στοιχειώνει τη στιγμή η σιωπή κι απαντά. Σκουριασμένη λατέρνα η γλώσσα μου, μουδιασμένα τα χείλη είμαι μόνος μου εδώ; Μηδενισμένα τα χνάρια στα νότα μου, σπασμένη πλώρη η ρότα μου Έρχονται στο μυαλό κάτι φίλοι μα δε μπορώ να θυμηθώ Πυρωμένη καδένα στα πόδια μου αναρριχείται σα φίδι Μία στη μέση, δύο στο στέρνο και σφίγγει στο λαιμό Μια φάλτσα νότα εκπνέω μαζί με τα χνώτα μπας κι ακουστώ Μα είναι η μοναξιά αυτή που τελικά μου κρατά συντροφιά καθώς… (επωδός) Προσπαθώ να καταλάβω τι πρέπει να κάνω μα δεν μπορώ Κλείνω τα μάτια μου και κάνω πως κοιμάμαι Σφίγγω τα δόντια κρατώντας με αυτόν τον τρόπο Πάντα το στόμα μου κλειστό και να ‘μαι! Με αφτιά γεμάτα προσταγές για το που πάμε κι όταν γελώ Για λίγο δείχνω τα δόντια μου θαρρώ Κρύβοντας καθετί πικρό που με κερνάνε Σκαρφίζομαι τόνους όνειρα φριχτά Πως είναι υπεύθυνα αυτά που με ξυπνάνε Τότε σηκώνομαι απότομα και φορώ πάνω από το μπερδεμένο κουβάρι μου Το ιδιοτελές μα κοινόχρηστο τομάρι μου Είναι παγωμένος ακόμα ο αέρας και αδυνατεί να μεταφέρει αρώματα Για λίγο ακόμα όλα μοιάζουν με βουβά και ακίνητα σώματα Απρόσιτα, ξένα, χωρίς υπόσταση και απόμακρα Σε έναν κόσμο που όμως ακόμα και τα σύννεφα έχουν ονόματα Σκατζάρουν βάρδια τα χρώματα και αυτή η μπλε γραμμή Αφού ντυθεί φορώντας επάνω της μία μαβιά ευθεία Στον εαυτό της μπροστά κάθετη θα σταθεί για να χαράξει έναν ορίζοντα βαθιά Διαγράφοντας γύρω μου μία κυκλική πορεία ενώ αμυδρά Φτάνουν στα αφτιά μου από μακριά οι πρώτοι ακαθόριστοι ήχοι Ένα-ένα με τη σειρά παίρνουν τη δική τους θέση Μέσα στη πυκνή δροσιά του χώρου όλα τα επίπεδα Τη στιγμή που μία φωτεινή τελεία εξουθενωμένη επιμένει Στον θόλο να κρέμεται γαντζωμένη από μια στερνή ανάσα που την ξοδεύει αργά Και να που για μία ακόμη φορά λαμπερή το σημείο κρατάει Ε!... Τώρα χάθηκε…. Πάει… Είναι που όλα τα βράδια τα βρίσκει το σούρουπο να γεννιούνται Εκεί που θνήσκει η μέρα σε μία τεντωμένη στιγμή και ονομάζονται δειλινά Στην αρχή μπουσουλάνε και ως το χάραμα πάλι στα τέσσερα Την αυγή ξεψυχάνε εκεί που η νύχτα πεθαίνει μπροστά στο ξημέρωμα Και τότε είδα ολόγυρά μου μαύρος κρύους βάλτους Σαν καταπράσινα της άνοιξης λιβάδια να περπατήσω Άρχισα να βουλιάζω μα συνέχισα να βαδίζω Τώρα χωμένος στη λάσπη ως το λαιμό αδυνατώ να κουνηθώ Όμως ακόμα τη χλόη μυρίζω και… (επωδός) Προσπαθώ να καταλάβω τι πρέπει να κάνω μα δεν μπορώ Κλείνω τα μάτια μου και κάνω πως κοιμάμαι Σφίγγω τα δόντια κρατώντας με αυτόν τον τρόπο Πάντα το στόμα μου κλειστό και να ‘μαι! Με αφτιά γεμάτα προσταγές για το που πάμε κι όταν γελώ Για λίγο δείχνω τα δόντια μου θαρρώ Κρύβοντας καθετί πικρό που με κερνάνε Σκαρφίζομαι τόνους όνειρα φριχτά Πως είναι υπεύθυνα αυτά που με ξυπνάνε Τότε σηκώνομαι απότομα και φορώ πάνω από το μπερδεμένο κουβάρι μου Το ιδιοτελές μα κοινόχρηστο -- Προσπαθώ να καταλάβω τι πρέπει να κάνω μα δεν μπορώ Κλείνω τα μάτια μου και κάνω πως κοιμάμαι Σφίγγω τα δόντια κρατώντας με αυτόν τον τρόπο Πάντα το στόμα μου κλειστό και να ‘μαι! Με αφτιά γεμάτα προσταγές για το που πάμε κι όταν γελώ Για λίγο δείχνω τα δόντια μου θαρρώ Κρύβοντας καθετί πικρό που με κερνάνε Σκαρφίζομαι τόνους όνειρα φριχτά Πως είναι υπεύθυνα αυτά που με ξυπνάνε Τότε σηκώνομαι απότομα και φορώ πάνω από το μπερδεμένο κουβάρι μου Το ιδιοτελές μα κοινόχρηστο τομάρι μου .
12. ΤΥΦΛΟ ΠΕΡΑΣΜΑ - Θες να μας πεις για το τι θα κάνεις εδώ πέρα; Σ’ αυτό το χώρο; - Μετακόμιση. - Ναι εκτός από τη μετακ… - Θα τον αδειάσω! Υπάρχει χώρος μπροστά όμως του λείπει η μια του διάσταση Ο φόβος για το άγνωστο με παγωμένα δεσμά Κρατά την κίνηση καθηλωμένη στην απουσία και μόνο η μικρή υποψία για έναν ατέλειωτο κάματο χαιρετίζει τα πλήθη θερμά μα η ποσότητα της θεωρείται αμελητέα και δεν συγκαταλέγεται στα ντοκουμέντα οπότε ο χώρος : πέντε γράμματα απλά ανακατεμένα στο σωρό του αλφάβητου και ο τόνος του χωρίς υπόλοιπα προσωπικά στοιχεία Στριμωγμένος μαζί με άλλα πράγματα πίσω από μια μικρή επιγραφή που πάνω της βρίσκεται η λέξη : Απολεσθέντα Μη σε πιάνει απελπισία. Μπορείς να πεις πως : Μπροστά, από εδώ που το βλέμμα ξεκινά έως λίγο πριν ξεκινήσει, υπάρχει απλώς πλήρης διαύγεια και από ‘δω ακριβώς και πέρα ατόφια ομίχλη χωρίς διάρκεια Να στέκεται εδώ! Ακριβώς εδώ! Ένα ον βουβό και ακίνητο. Εσύ μοιάζεις με το πρωτότυπο και αυτή με τη μήτρα που παίρνει το σχήμα σου μέσα της και στέκεσαι εδώ. Ακριβώς εδώ! Να συμπληρώνεις το κενό. Να είσαι κενό! Μοιάζει αέρινη όμως, σου κόβει το δρόμο σαν τείχος. Ούτε μπρος, ούτε πίσω! Αν μπορέσεις να δεις μέσα στην καταχνιά σου Κι αν μπορέσεις να πεις μέσα από τη στριγκλιά σου θα σου αφήσω το φως να παίξεις με τη σκιά σου Και άμα βγεις ζωντανός Ένα πλέγμα από κόμπους στο τείχος αυτό, μια μονοκοντυλιά που με έναν τρελό ασάλευτο χορό πλέκει σφιχτά γύρω από τον ίδιο της τον εαυτό μια πολύπλοκη θηλιά ένας κόμπος μοναχά εγώ! ένα πρόσωπο χλωμό με ένα βλέμμα κόκκινο Μια καρδιά να χτυπά σε ένα μαύρο ρυθμό και ένα κίτρινο χαμόγελο την άκρη μου κυνηγάω να βρω, όπως τις ουρές τους κυνηγούν τα σκυλιά Σε έναν εσωτερικό διάλογο, βουβό! που του κάθε μέρους τον ρόλο κρατώ μέσα σε αυτό το άδειο σκεύασμα Και όλο αποκρίνομαι, χωρίς να βγάζω μιλιά και ως ανταπόκριση λαμβάνω της σιωπής μου την αντιλαλιά. Έχω φτάσει στο πέρας! Μα... Για να μπορέσω να πετάξω από πάνω μου αυτό το απέραντα λεπτό σκέπασμα θα χρειαστεί να κάνω ένα μικρό ταχυδακτυλουργικό τέχνασμα Θα τραβήξω τις άκρες μου τη μια από την άλλη μακριά και ίσως αυτή η θηλιά αντί να σφίξει να λυθεί Και σαν θρεπτική ουσία από μια μητρική θηλή μπροστά στου νηπίου τη σκληρή δουλειά να χυθεί : Ζωής κέρασμα! Μπορείς εγώ ως κόμπος να πάψω πια να υπάρχω, όμως θα έχει μείνει το πέρασμα.
Όλη μέρα στο repeat , απίστευτη δουλειά .
Μην σταματάς να κανείς μουσική ποτε φίλε
απίστευτο live σήμερα στο παρκο των εθνών! σ ευχαριστούμε Φάνη
Καλή Νύχτα...
13. ΕΞΟΔΟΣ
Όλο το κόλπο, είναι πως θέλει κόπο
Μέχρι να μάθεις τον τρόπο
Και μόλις τον μάθεις τελειώνει η δουλειά
Και μια άλλη ξεκινά,
Που έναν άλλο τρόπο ζητά και έτσι ο κόπος ποτέ δε σταματά.
Ένα ζευγάρι χέρια για τα απτά
Ένα ζευγάρι πόδια αναγκαστικά
Ένα ζευγάρι μάτια εκβιαστικά
Ένα ζευγάρι αυτιά καταναγκαστικά
Ένα ζευγάρι ρουθούνια εκδικητικά
Ένα ζευγάρι χείλη μηρυκαστικά
Και... αντανακλαστικά.
Χιλιάδες ζευγάρια πόρων,
Μια ψυχή και ένα πνεύμα χωρισμένα σε δύο ζευγάρια και ο νους...
Σσσ!
(Προς τιμήν των απόρων ένα ζευγάρι ζάρια κενά)
Στην ομίχλη σκιά (Προς τιμήν των απόρων ένα ζευγάρι ζάρια κενά)
Σκιά στην ομίχλη (Προς τιμήν των απόρων ένα ζευγάρι ζάρια κενά) x 7
Σκιά στην ομίχλη (Προς τιμήν των απόρων ένα ζευγάρι ζάρια κενά) x ∞
ΕΙΣΟΔΟΣ
Διανύουμε την έβδομη της δημιουργίας ημέρα
Μία Κυριακή για δισεκατομμύρια χρόνια
Αποικιακού χαρακτήρα όντα με απώλεια μνήμης
Συναθροισμένα σε ένα διαστημικό καραβάνι
Ως πλανήτες να γυρνάμε από πλάνη σε πλάνη
Συνοδοί ενός κοσμικού βαλς:
Θέρος, Τρύγος, Πόλεμος, Πυρ, Γυνή και Αλς
Και βάζω τα χέρια στο λαιμό να βρω σφυγμό
Μα ασφυκτιώ, σε έναν απύθμενο βυθό:
Μισό ψαλίδι, στάχτη και τέφρα, άδειο μπουκάλι
Και πάλι πάλη, πόλεις σκόνης και σιλικόνης ,
Κούροι, Κόρες, χρόνια, μήνες, μέρες, ώρες,
Άστατοι καιροί και δρόμοι, κόμποι, φθόγγοι,
Όρη, κάμποι, λόγκοι και βουνά…. Ουφ!
Να! Τα ‘παμε … νερό και αλάτι!
Στα μάγουλά μου κατρακυλά ένα πέτρινο δάκρυ
Πρωτολιθιά για ένα δεύτερο υπόγειο.
Επιτέλους να μνημονεύουμε ότι συνέβη και κάτι καλό την 21η Απρίλη
:)
θα συμφωνήσω με τον προλαλήσαντα
ΝΑΝΟΥΡΙΣΜΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ
Σ’ αγαπώ!
Σ’ αγαπώ για αυτό το σαθρό πάτωμα που πατά επάνω στο στραβό πέλμα μου
Για τα μαύρα πανιά στο υγρό ταβάνι που πλέουν
Και σταματούν το αναιμικό βλέμμα μου
Για την ησυχία που φυλακισμένη την κρατά στην ανυπαρξία
Μια ανύπαρκτη μεσοτοιχία που μεταφέρει διαρκώς με τη βία
Για τον κόσμο στοιχεία και μου στοιχειώνει τ’ αφτιά
Σ’ αγαπώ για αυτούς τους τοίχους που βγάλανε λέπια
Και χωνέψανε όσα τους έχω ταΐσει καρφιά
Για τα έπιπλα που το σαράκι κατάντησε χρέπια
Και για τη φάτσα του μασκαρά
Για τη λάσπη που έχει για πάντα κολλήσει σε κάθε γωνιά
Για την ατέλειωτη παγωνιά
Για τα θεμέλιά μου που τα τρώει η Γης
Με_μι_σείς
Σ’ αγαπώ
Σ’ αγαπώ για αυτό το στενό και σάπιο σκοταγωγό
Που ενώ φτάνει έως τα ανώτερα του κτιρίου λημέρια
Δεν μεταφέρει τίποτα εδώ κάτω απ’ τ’ αστέρια
Που τον χρησιμοποιώ ως αυλή για την πρωινή μου γυμναστική
Και που από όσα έκρυψα εκεί
Κανείς δεν κατάφερε κάτι να βρει
Σ’ αγαπώ για αυτό τον τοίχο που μπροστά από το παράθυρο στέκει
Κι έχει άλλη μορφή μετά από κάθε βροχή
Σ’ αγαπώ για το παράθυρο αυτό καθεαυτό
Για το καρφί που το κρατάει κλειστό
Και την άχνα σου που στοιχειώνει το τζάμι
Ώστε να καθρεφτίζομε εκεί κατηφής
Με_μι_σείς
Σ’ αγαπώ
Σ’ αγαπώ για αυτό το μικρό σπίτι στο υπόγειο
Σ’ αγαπώ για αυτές τις πικρές στιγμές
Που υφαίνουν στον τούβλων τις οπές φωλιές
Σ’ αγαπώ για αυτό το πλανόδιο εμπόδιο
Το αφήνεις στο νου και το βρίσκεις να απλώνει καλώδιο
Σε μπαλκόνια, ταράτσες και αυλές
Σ’ αγαπώ για αυτές τις μικρές σχισμές που πάνε και κρύβονται οι σκιές
Για το χρώμα που μοιάζει της στάχτης
Και στέκετε άχρονος πάνμορφος φράχτης
Αγκαλιάζοντας ό,τι κυοφορείς
Σ’ αγαπώ για τον ζήλο για ζήλο, για ζήλια, για ασχήμια , για γκρίνια
Στο τέλος κι εσύ θα με αγαπήσεις, θα δεις
Με_μι_σείς
ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΑΥΡΟ
Έχε το νου σου στη καρδιά, τα μάτια ανοιχτά
Την ανάσα βαθειά, το στομάχι ελαφρύ
Στην αγκαλιά μια φωλιά για παιδιά και πάση θυσία
Κράτα τα πόδια σου ζεστά , την κεφαλή σου κρύα
Και την ψυχή σε ανάταση
Σε όποια κι αν βρίσκεσαι διάσταση και χρονική ρωγμή
Χορεύουμε γύρω από αυτές τις τιτάνιες διαστημικές φωτιές
Τραγουδώντας ιστορίες για πάθη, πόνους, λίγες χαρές, λύπες πολλές
Διατηρώντας πάντοτε σταθερά - μα όχι απαραίτητα σταθερή-
Την όποια μεταξύ μας απόσταση
Αυτό το νοητό νήμα που μας κρατάει σε σύνδεση
Και στροβιλιζόμαστε στον άξονα που γνωρίζει την κάθε μας διεύθυνση
Και που είναι μοναδικός για οποιονδήποτε, οποιαδήποτε και οτιδήποτε
Ενώ κι αυτός με την σειρά του γυρίζει τρελός
Στο σημείο ακριβώς που ως ανεπανάληπτο τον ορίζει
Και που για κάθε κάτοχο είναι το μέρος
Που βρίσκετε συγκεντρωμένη όλη του η δύναμη
Ένα ολόκληρο παράλληλο σύμπαν
Εκεί όπου καταλαμβάνει χώρο και χρόνο και ο άλλος του κάτοχος
-Και ο άλλος του κάτοχος;
-Και ο άλλος του κάτοχος
-Και ο άλλος του κάτοχος
-Και ο άλλος του κάτοχος
-Και ο άλλος του κάτοχος
Ο άξονας σου είναι μοναδικός και ανεπανάληπτος
Στο σημείο που σε ορίζει για όλα τα σύμπαντα
Εσύ μόνο στο σύμπαν που συνειδητοποιείς και διατρέχεις
Ακόμα κι αν μείνεις ακίνητος μέσα είτε και έξω από το κάδρο
Σε αυτόν τον κόσμο τα κέρατα δεν χαρακτηρίζουν τα τέρατα
Και το σκοτάδι δεν είναι μαύρο
Δεν έχει χρώμα
Δεν έχει υφή, δεν έχει οσμή, ούτε ηχεί
Δεν έχει φανερή μορφή
Ούτε να το γευτεί κανείς μπορεί γιατί αδυνατεί να μοιραστεί
Μόνο μια πείνα ακόρεστη έχει
Για όποιον στον ορίζοντά του μπροστά βρεθεί
Περήφανος να στέκει για το κατόρθωμά του να φτάσει ως εκεί
Απ’ όπου θα μπορεί να ατενίζει την άγνοιά του από μακριά
Τόσο μακριά, ώστε να μπορεί να πει με σιγουριά
Πως κάτι τέτοιο δεν του βρίσκετε πουθενά
Και πάνω που πάει να το πει… Γλουπ!
Μια χαψιά η οποία δεν θα χρησιμεύσει ποτέ ως τροφή
Περνάει απευθείας στα περιττώματα
Όπως και να το θέσει όμως κανείς
Σε οποιονδήποτε πολιτισμό και εποχή
Είτε από ανάγκη βαθειά είτε από ανάγκη ρηχή* (αστερίσκος)
Οι άνθρωποι συναναστρέφονται τα ουράνια σώματα
Ποικιλοτρόπως
Κάποτε το να κοιτάει κάποιος τα αστέρια ήτανε θέμα επιβίωσης
Ακόμα έτσι είναι θαρρώ:
Σου δείχνουν τον δρόμο για να επιστρέψεις
Εκεί απ’ όπου ξεκίνησες , την Ιθάκη που βρίσκεσαι ήδη
Γι’ αυτό δεν θέλει κεφάλι σκυφτό
Και αν καλά ενθυμούμαι :
Σβήσε το φως να δούμε που πάμε, πιάσε φώτα να κοιμηθούμε
Εδώ αφήνω τα τιμόνι στα σίγουρα
Εναποθέτω εμπιστοσύνη στον κάβο
Και υπενθυμίζω μία στα γρήγορα
Πως το σκοτάδι δεν είναι μαύρο
Δεν έχει χρώμα
Πραγματικά συγχαρητήρια για αυτή την δουλειά. Δεν βγαίνουν συχνά τέτοια lp με τόσο διαφορετικό ύφος & ήχο.
Και πάλι υποκλινόμαστε! Τι albumάρα είναι αυτή, συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές.
Νιώθω 20 χρόνια πίσω.. Μπράβο πολύ ωραίο!!
Και μένω ένα στενό πάνω από το τριώροφο..
Αριστούργημα !
Δυνατό !!! Respect !!!!
Πολύ καλό.. μπράβο στα παιδιά
επιτελους!!
Καλοταξιδος !!!
ΠΑΡΑ πολύ καλός!
Συγχαρητήρια!!!
Ναιι !
21:20 την αγάπη μου- εκεί με πήγε ο χρόνο δείκτης... Καλοτάξιδο. Αγάπη και Σεβασμός Φάνη.
Αγαπητέ Φάνη, κάποτε να βγάλεις τους στίχους σου σε Άπαντα.
Απολαυστική η αποψινή παρουσίαση, κατέβηκα υπόγεια ανέβηκα ταράτσες...
Ευχαριστώ.
πανεμορφη δουλεια!
Τρελές επιρροές από sage Francis.. Τα σπας μαν
Υ Π Ε Ρ Ο Χ Ο ! ! !
ΓΙΑ ΕΝΑ 2ο ΥΠΟΓΕΙΟ
.. Εγώ .. ( ποιός εγώ ; )
Εγώ που στέκομαι .. εδώ ..
εγώ που άμα κάνω δυό βήματα πίσω , πάλι εγώ που στέκομαι εδώ θα είμαι ᾽
( Πού ΕΔΏ ; )
Κάπου εδώ που
το εδώ και το εγώ δεν έχουνε και πολύ μεγάλη σημασία ..
Από εδώ που βρίσκομαι δε φαίνονται τ’ άστρα
Κι είναι το έδαφος σαθρό, δεν χτίζονται κάστρα
Μόνο η βαρύτητα που με έλκει να καταρηχηθώ
Να βρω τις ρίζες μου, ποιό λίπασμα τις τρέφει να δω
Και ποια δύναμη είναι αυτή που με κρατά
Μες τα σκοτάδια με τα μάτια ανοιχτά
Να ξαγρυπνώ σε μία πτώση χωρίς ταχύτητα, όπως μου πρέπει
Σκάβοντας δειλά-δειλά στην αρχή χωρίς πλήρη συνείδηση δηλαδή
Αφήνω τα χέρια μου να τα οδηγούν χιλιάδες μικροσκοπικοί αυτισμοί
Ένα-ένας ή όλοι μαζί, οι αγκώνες στριμωγμένοι κι αυτοί
Σ’ αυτή τη στενή του κόσμου σχισμή, σιωπηλοί υπομένουν
Κάθε ανοιχτή τους πληγή όπως, την αυγή που θα ‘ρθει μεθυσμένοι θαμώνες
Για ανάθεμα,
αφήνω πίσω μια σκέψη να φυλάει το άνοιγμα
Ενώ, δίχως παύση σκάβω προσπαθώντας τα αρώματα
Τούτης εδώ της Γης να μεταλάβω μα , απόκαμα
Σκληρύνανε γύρω μου τα τοιχώματα, βρίσκω ζόρι …
-Άκου αυτή τη φλύαρη σιωπή!
Νόμιζα πως, όλοι αυτοί εδώ κάτω οι θησαυροί ήτανε άνθρακας …
-Πρόσχομε!
Αν κρίνω από αυτό, θα πρέπει να πάψω πια να επαγγέλλομαι
Χωρίς να υπόσχομαι, μοιάζει να βρίσκομαι σε έναν τάφο
Που όμως εγκυμονεί ηδονή:
-Κράτα τη στάση σου ορθή!
-Έξω το στήθος, μέσα η κοιλία!
Όμως εδώ που βρίσκομαι δεν μπορώ να τεντώσω τα γόνατα πια
Γέμισαν τα νύχια μου χώμα μα σκάβω ακόμα
Σε ένα λαγούμι χωμένος είμαι και μένω θαμμένος ώσπου να πιάσω μπόι
Γεύομαι κάθε νεκρό κύτταρό μου καθώς η υγρασία τα κόκαλα τρώει
Κρατάω τη θέση μου, σταυρώνω τα χέρια πίσω από τη μέση μου
Θαρρώ πως μικραίνω μα, λίγο ακόμα μου μένει να σκάψω και βγαίνω.
Λίγο ακόμα μου μένει να σκάψω και βγαίνω
Λίγο ακόμα
Λίγο ακόμα μου μένει να σκάψω και βγαίνω
Λίιγο ακόμα
Ξέρω ποιά θα είναι και η δίκη μου κατάληξη ,
τα ούλα σταδιακά υποχωρούν
και στο τελος τα δόντια πέφτουν ,
στο χωνευτήρι .
Σ άρεσα , μ άρεσες , όλα μ αρέσουν .
Απλά δεν ξέρω πού βρίσκεται τι κάθε στιγμή ,
στο χωνευτήρι . . . ..
Big love yo!
τρομερο
δεν έχει χρώμα δεν έχει χρώμα δεν έχει χρώμα δεν έχει χρώμα ω δεν έχει χρώμα
ΚΟΙΝΟΧΡΗΣΤΑ
(επωδός)
Προσπαθώ να καταλάβω τι πρέπει να κάνω μα δεν μπορώ
Κλείνω τα μάτια μου και κάνω πως κοιμάμαι
Σφίγγω τα δόντια κρατώντας με αυτόν τον τρόπο
Πάντα το στόμα μου κλειστό και να ‘μαι!
Με αφτιά γεμάτα προσταγές για το που πάμε κι όταν γελώ
Για λίγο δείχνω τα δόντια μου θαρρώ
Κρύβοντας καθετί πικρό που με κερνάνε
Σκαρφίζομαι τόνους όνειρα φριχτά
Πως είναι υπεύθυνα αυτά που με ξυπνάνε
Τότε σηκώνομαι απότομα και φορώ πάνω από το μπερδεμένο κουβάρι μου
Το ιδιοτελές μα κοινόχρηστο τομάρι μου
Μία ισχνή μπλε γραμμή στην προσπάθειά της να απλωθεί
Σπρώχνει τρυφερά τη νυχτιά και την ωθεί να στριμωχτεί στη Δύση
Χαράζει δειλά στον ορίζοντα φώτα μικρά που ωστόσο δεν αρκούν
Καθώς, όσο κι αν το θέλουνε τα μάτια για να δουν
Παλεύουν σαν από μεθύσι να είναι τυφλά
Είναι λόγια φτηνά ή είναι ο κόσμος ένας χάρτης απλά στα χαρτιά;
Είναι η φτέρνα αυτή που πατώντας με κρατά σε τροχιά ή το κεφάλι μου που γυρνά
Ψάχνοντας να βρει μια σχισμή και από εκεί στο άγνωστο να χυθεί, ε;
Είναι η ώρα που τα φαντάσματα όλα μαζί στη σειρά πέφτουν για ύπνο
Όμως, σα φάντασμα που έμεινε ξύπνιο στοιχειώνει τη στιγμή η σιωπή κι απαντά.
Σκουριασμένη λατέρνα η γλώσσα μου, μουδιασμένα τα χείλη είμαι μόνος μου εδώ;
Μηδενισμένα τα χνάρια στα νότα μου, σπασμένη πλώρη η ρότα μου
Έρχονται στο μυαλό κάτι φίλοι μα δε μπορώ να θυμηθώ
Πυρωμένη καδένα στα πόδια μου αναρριχείται σα φίδι
Μία στη μέση, δύο στο στέρνο και σφίγγει στο λαιμό
Μια φάλτσα νότα εκπνέω μαζί με τα χνώτα μπας κι ακουστώ
Μα είναι η μοναξιά αυτή που τελικά μου κρατά συντροφιά καθώς…
(επωδός)
Προσπαθώ να καταλάβω τι πρέπει να κάνω μα δεν μπορώ
Κλείνω τα μάτια μου και κάνω πως κοιμάμαι
Σφίγγω τα δόντια κρατώντας με αυτόν τον τρόπο
Πάντα το στόμα μου κλειστό και να ‘μαι!
Με αφτιά γεμάτα προσταγές για το που πάμε κι όταν γελώ
Για λίγο δείχνω τα δόντια μου θαρρώ
Κρύβοντας καθετί πικρό που με κερνάνε
Σκαρφίζομαι τόνους όνειρα φριχτά
Πως είναι υπεύθυνα αυτά που με ξυπνάνε
Τότε σηκώνομαι απότομα και φορώ πάνω από το μπερδεμένο κουβάρι μου
Το ιδιοτελές μα κοινόχρηστο τομάρι μου
Είναι παγωμένος ακόμα ο αέρας και αδυνατεί να μεταφέρει αρώματα
Για λίγο ακόμα όλα μοιάζουν με βουβά και ακίνητα σώματα
Απρόσιτα, ξένα, χωρίς υπόσταση και απόμακρα
Σε έναν κόσμο που όμως ακόμα και τα σύννεφα έχουν ονόματα
Σκατζάρουν βάρδια τα χρώματα και αυτή η μπλε γραμμή
Αφού ντυθεί φορώντας επάνω της μία μαβιά ευθεία
Στον εαυτό της μπροστά κάθετη θα σταθεί για να χαράξει έναν ορίζοντα βαθιά
Διαγράφοντας γύρω μου μία κυκλική πορεία ενώ αμυδρά
Φτάνουν στα αφτιά μου από μακριά οι πρώτοι ακαθόριστοι ήχοι
Ένα-ένα με τη σειρά παίρνουν τη δική τους θέση
Μέσα στη πυκνή δροσιά του χώρου όλα τα επίπεδα
Τη στιγμή που μία φωτεινή τελεία εξουθενωμένη επιμένει
Στον θόλο να κρέμεται γαντζωμένη από μια στερνή ανάσα που την ξοδεύει αργά
Και να που για μία ακόμη φορά λαμπερή το σημείο κρατάει
Ε!... Τώρα χάθηκε…. Πάει…
Είναι που όλα τα βράδια τα βρίσκει το σούρουπο να γεννιούνται
Εκεί που θνήσκει η μέρα σε μία τεντωμένη στιγμή και ονομάζονται δειλινά
Στην αρχή μπουσουλάνε και ως το χάραμα πάλι στα τέσσερα
Την αυγή ξεψυχάνε εκεί που η νύχτα πεθαίνει μπροστά στο ξημέρωμα
Και τότε είδα ολόγυρά μου μαύρος κρύους βάλτους
Σαν καταπράσινα της άνοιξης λιβάδια να περπατήσω
Άρχισα να βουλιάζω μα συνέχισα να βαδίζω
Τώρα χωμένος στη λάσπη ως το λαιμό αδυνατώ να κουνηθώ
Όμως ακόμα τη χλόη μυρίζω και…
(επωδός)
Προσπαθώ να καταλάβω τι πρέπει να κάνω μα δεν μπορώ
Κλείνω τα μάτια μου και κάνω πως κοιμάμαι
Σφίγγω τα δόντια κρατώντας με αυτόν τον τρόπο
Πάντα το στόμα μου κλειστό και να ‘μαι!
Με αφτιά γεμάτα προσταγές για το που πάμε κι όταν γελώ
Για λίγο δείχνω τα δόντια μου θαρρώ
Κρύβοντας καθετί πικρό που με κερνάνε
Σκαρφίζομαι τόνους όνειρα φριχτά
Πως είναι υπεύθυνα αυτά που με ξυπνάνε
Τότε σηκώνομαι απότομα και φορώ πάνω από το μπερδεμένο κουβάρι μου
Το ιδιοτελές μα κοινόχρηστο --
Προσπαθώ να καταλάβω τι πρέπει να κάνω μα δεν μπορώ
Κλείνω τα μάτια μου και κάνω πως κοιμάμαι
Σφίγγω τα δόντια κρατώντας με αυτόν τον τρόπο
Πάντα το στόμα μου κλειστό και να ‘μαι!
Με αφτιά γεμάτα προσταγές για το που πάμε κι όταν γελώ
Για λίγο δείχνω τα δόντια μου θαρρώ
Κρύβοντας καθετί πικρό που με κερνάνε
Σκαρφίζομαι τόνους όνειρα φριχτά
Πως είναι υπεύθυνα αυτά που με ξυπνάνε
Τότε σηκώνομαι απότομα και φορώ
πάνω από το μπερδεμένο κουβάρι μου
Το ιδιοτελές μα κοινόχρηστο τομάρι μου .
ποασταρε και του στιχους της εισοδου αν τους εχεις ;)
@@josecornflakes5908 κοίταξε στα σχόλια :)
γεια σου λοσ αστρονομε
superb!
Respect
Γερά!
epiteeelouuus!
Γέροοοο
Αυτός λογικά θα είναι στο los almiros
🔥🔥🔥🔥🔥🔥
12. ΤΥΦΛΟ ΠΕΡΑΣΜΑ
- Θες να μας πεις για το τι θα κάνεις εδώ πέρα; Σ’ αυτό το χώρο;
- Μετακόμιση.
- Ναι εκτός από τη μετακ…
- Θα τον αδειάσω!
Υπάρχει χώρος μπροστά όμως του λείπει η μια του διάσταση
Ο φόβος για το άγνωστο με παγωμένα δεσμά
Κρατά την κίνηση καθηλωμένη στην απουσία
και μόνο η μικρή υποψία για έναν ατέλειωτο κάματο
χαιρετίζει τα πλήθη θερμά
μα η ποσότητα της θεωρείται αμελητέα και δεν συγκαταλέγεται στα ντοκουμέντα
οπότε ο χώρος :
πέντε γράμματα απλά ανακατεμένα στο σωρό του αλφάβητου και ο τόνος του χωρίς υπόλοιπα προσωπικά στοιχεία
Στριμωγμένος μαζί με άλλα πράγματα πίσω από μια μικρή επιγραφή που πάνω της βρίσκεται η λέξη : Απολεσθέντα
Μη σε πιάνει απελπισία. Μπορείς να πεις πως :
Μπροστά, από εδώ που το βλέμμα ξεκινά έως λίγο πριν ξεκινήσει, υπάρχει απλώς πλήρης διαύγεια και από ‘δω ακριβώς και πέρα ατόφια ομίχλη χωρίς διάρκεια
Να στέκεται εδώ! Ακριβώς εδώ! Ένα ον βουβό και ακίνητο.
Εσύ μοιάζεις με το πρωτότυπο και αυτή με τη μήτρα που παίρνει το σχήμα σου μέσα της και στέκεσαι εδώ. Ακριβώς εδώ!
Να συμπληρώνεις το κενό. Να είσαι κενό!
Μοιάζει αέρινη όμως, σου κόβει το δρόμο σαν τείχος. Ούτε μπρος, ούτε πίσω!
Αν μπορέσεις να δεις μέσα στην καταχνιά σου
Κι αν μπορέσεις να πεις μέσα από τη στριγκλιά σου
θα σου αφήσω το φως να παίξεις με τη σκιά σου
Και άμα βγεις ζωντανός
Ένα πλέγμα από κόμπους στο τείχος αυτό,
μια μονοκοντυλιά που με έναν τρελό ασάλευτο χορό πλέκει σφιχτά γύρω από τον ίδιο της τον εαυτό μια πολύπλοκη θηλιά ένας κόμπος μοναχά
εγώ! ένα πρόσωπο χλωμό με ένα βλέμμα κόκκινο
Μια καρδιά να χτυπά σε ένα μαύρο ρυθμό και ένα κίτρινο χαμόγελο την άκρη μου κυνηγάω να βρω, όπως τις ουρές τους κυνηγούν τα σκυλιά
Σε έναν εσωτερικό διάλογο, βουβό!
που του κάθε μέρους τον ρόλο κρατώ μέσα σε αυτό το άδειο σκεύασμα
Και όλο αποκρίνομαι, χωρίς να βγάζω μιλιά και ως ανταπόκριση λαμβάνω της σιωπής μου την αντιλαλιά.
Έχω φτάσει στο πέρας! Μα...
Για να μπορέσω να πετάξω από πάνω μου αυτό το απέραντα λεπτό σκέπασμα θα χρειαστεί να κάνω ένα μικρό ταχυδακτυλουργικό τέχνασμα
Θα τραβήξω τις άκρες μου τη μια από την άλλη μακριά
και ίσως αυτή η θηλιά αντί να σφίξει να λυθεί
Και σαν θρεπτική ουσία από μια μητρική θηλή μπροστά στου νηπίου τη σκληρή δουλειά να χυθεί : Ζωής κέρασμα!
Μπορείς εγώ ως κόμπος να πάψω πια να υπάρχω, όμως θα έχει μείνει το πέρασμα.
Έχω φτάσει στο πέρας! Μα...
...μπροστά στου νηπίου τη σκληρή δουλειά...
@@l.o.s.2225 Ωχ! Τι λες τώρα;
αριστούργημα 2
🧨🧨🧨🧨
ΕΠΟΣ!
Άξιζε η αναμονή 10 χρόνων
Ξεχωριστά τα τραγούδια πως μπορούμε να τα ακούσουμε?
Θα σου δείξω το που... Όχι το πως...
ΛΟΣt ..
που μπορώ να βρω το δίσκο;
Είναι διαθέσιμο στο Bashment cafe-radio Πάρου 8, Ηλιούπολη
@@l.o.s.2225 ευχαριστώ!
@@l.o.s.2225 yparxei periptwsh na mporoume na vroume kapou kapws to disko ΕΝ ΠΛΩ ?
Μόνο κανόνες