“Var mı öyle pat diye hayale ulaşmak? Neler yaşadım, ne insanlar tanıdım, çoğunu unutmuş olsam da unutuşun bile bir cazibesi var. İnsan biraz da zamanın içinde süzülmeli, iyi kötü anıları birbirine karışıp belirsizleşmeli ve silinip gitmeli".
Filmin sonunda Sinan, dalga geçtiği ve lüzumsuz gördüğü o kuyuyu bu kadar hırslı kazma sebebi babasına karşı duyduğu vicdan azabını bastırmaya çalışmasıdır. Birisine yanlış yaptığınızı hissettikten sonra pişman olup o kişinin "suyuna" gitmeye çalışmak gibi.
Güzel ifade ettiniz benim dusunceme göre de sinan askerdeyken sadece babasinin kitabini okumasi yani onun basaracagina inandigini gostermesi her ne kadar basarisiz olsa da, sinanin da kuyudan su cikmayacagini tahmin edebildigi halde babasinin israrla hedefledigi o kuyuyu azimle kazmaya baslamasinin sebebi babasina olan empatisi kaderlerinin ne kadar benzer oldugunun anlamasidir.
O hınç'a 'benlik intiharı' demiştim ben; kendisinden, hallerinden, umutlarından hatta karakterinden bile vazgeçip, babası olmaya başlaması olarak yorumlamıştım.
2016'da öğretmen olarak mezun olup diğerleri gibi atanma mücadelesine girmek yerine asker olma hayaliyle tecili bozdurdum. İstidadım ve yeteneğim olmadığını görünce dımdızlak ortada kalmıştım. Farklı olmak sahiden ağırmış. Fabrika işçiliği, pidecilik, garsonluk derken bu yıl atandım. Ama hala aklım o başarısızlıkta. İnsan sevdiği işe uygun olmadığını kabullenmekte zorlanıyor.
Evde Sinan'ın parası kayboluyordu. Sinan da bu durumdan babasını sorumlu tutuyordu. Köpeğin satılma hadisesi ondan sonra yaşanıyordu. İdris'in "beni bu dünyada yargılamadan seven bir o vardı" sözleri çok manidardı. Ahlat Ağacı en sevdiğim filmlerdendir. Harika bir video olmuş, teşekkürler.
Yıllarca futbolcu olmak için canımı dişime taktım. Okuldan gelip çantamı eve atıp hemen antrenman çantamı aldım futbola koştum. 7-15 yaşlarım arasında 16 farklı şehirde futbol oynadım ve bunun için binlerce kilometre yol çektim. Çocukluğumdan beri profesyonel futbolcu olmak hayaliyle yanıp tutuştum. Yeteneğim de vardı, çok da seviyordum. Bir noktadan sonra olmayacağını kabullenmem gerekti. Bu evre çok uzun sürdü. 7 yaşımdan bu yana hayatımın merkezine koyduğum tek hedeften vazgeçmek elbette ki kolay olmadı. Futbol dışında hayatta hiçbir planımın olmaması da beni bir belirsizliğin içinde sürüklüyordu. Kendimle defalarca yüzleştikten sonra artık olmayacağına ikna ettim kendimi. Tüm bu yol başarısızlıkla sonuçlanmış gibi görünse de futbolun kişilik-karakter gelişimime yapmış olduğu doğal ve olumlu etkiyi görebiliyorum. Bazen başarısızlık bize farklı bir hayatın kapılarını açar. Seneye Sinan gibi Sınıf öğretmenliğinden mezun olacağım. Geçmişteki başarısızlıklarıyla yüzleşmiş biri olarak. Şu an gelinen noktada, bir sınıfa öğretmen sıfatıyla girmek düşüncesi, 7 yaşında futbolcu olma hayali kuran küçük çocuğun heyecanını hatırlatıyor bana.
Hocam kader gayrete aşıktır, hayatımızı verdiğimiz kararlar belirler. Eğer biri hayal edip doğru ve çokça çalışırsa fırsatlar bir bir açılır. Belki o gün kendinizi başarısızlığa ikna etmek yerine futbolculuk hayalinizin peşinden koşsaydınız çok farklı bir hayatınız olurdu.
Birbirimize çok benziyoruz 😢 benim açımdan şu sıralar yıllardır emek verdiğim sporu acaba bıraksam mı ,devam etsem profesyonel olabilir miyim diye düşünüyorum.Öte yandan okuduğum bölümün de etkisiyle yazarlık da kafamda var. Şu anda hayatın dörtyol ağzında gibiyim diyebilirim.
@@Lilmon8senin için en iyi seçimi yine sen bile bilirsin. Aklının ve kalbinin kesişdiyi yoldan git, içinden gelen hisslere güven ve inançlı ol. Her şey sonda mutlaka en iyisine varır.
Martin Eden okurken neredeyse tüm kitabı “Kitabın sonunda Eden çok zengin ve mutlu bir yazar olacak.” yargısıyla okudum. Kitabın sonunda şaşırmıştım, yaralanmıştım. Ahlat Ağac’ı bir çok açıdan bana Martin Eden’i anımsatıyor. Yalnız ve bulunduğu sosyokültürel düzeyden en azından düşünsel olarak daha üstte kimseler, destek görmedikleri gibi köstek olanları da çok. İkisi de güzel bitmiyor ve ne yazık ki ikisinde de işlenen duygular çok gerçek. Martin Eden hakkında da bir video yapmanı çok isterim.
Ben de Martin Eden okurken aynilarini hissetmistim.Martin'in intihar karari cok ani gelmisti bana,sanki yazarin acelesi varmis da hemen bitirmek istiyormus gibi.Ama yine de Martin'e olumden faha cok yakistirdigim bir sey yok.Mutlu bir son olmasa da kitaba cok yakisan bir sondu.Olumekavusmasi etkileyiciydi.Martin mutlu olsaydi garip hissederdim acikcasi.
@@beyza.9227 İlk 300 sayfa uzun uzun tüm zorlukları, sefaleti ve gelişimi okurken son 150 sayfada her şey çok hızlandı. Özellikle başarılı olmasından sonra bir acele içerisinde hissetmiştim. Kitap bittikten 1-2 hafta sonra ise bunun planlı bir şekilde yapılmış olabileceğini fark ettim. Kitapta son kısımlarda Eden kendine yeni bir şey katmıyor, her şeyi farkında olduğuna inanıyor artık. O çok beklediği başarısının getirmediği mutluluk karşısında hayatını bir boşvermişliğe salıyor zaten. Elde edeceğine inandığı mutluluk gelmediğinde işlenecek bir hayatı da kalmıyor. Adaya yerleşme planını açıkladığında kitabın finalinin emekli bir Eden ile olmasını hiç istememiştim açıkçası. Ben, ortadan kaybolan; tıpkı Brissenden gibi bir hayat yaşayacağına inanıyordum ki o da intihar etti… Martin’in intiharı ise gerçekten üzdü beni.
@@yavuzselimaltun9918 İntihar sahnesi uzucuydu elbette ama dedigim gibi Martin'e olumun boslugu yakisiyor.Bana kalirsa Martin asla Brissenden kadar bosvermis birisi olamazdi, Brissenden'in aksine Martin edebiyat konusunda cok hizli bir gelisme gostermisti.alt tabakadan ust tabakaya yukselmesi oldukca hizli gerceklesti.Bunun yaninda Brissenden yasliydi ve olumu bekliyordu,hayatti kabullenmisti.Ama Martin bir gencti, cesaret ve hirs doluydu-bunu zamanla kaybetmis olsa bile-yasamak istiyordu. Kitabin sonunun boyle olmasini ben de beklemezdim.Ozellikle Jack London gibi bir yazar icin.Daha once yazarin Beyaz Dis ve Vahsetin cagrisi kitaplarini okumustum,sonlari bir sekilde mutlu bitiyordu,Martin'in hikayesinin de boyle olmasini beklemistim.Konuya donucek olursak, Martin'in hayatini edebiyata adamasini beklerdim.Ama dedigim gibi Martin bu evreyi coktan gecmisti, hayat onun icin pek anlamsizdi ve bosluga dusmustu.İntihari oldukca beklendikti.
Arkadaşlar eğer bir hayal için yola çıktıysanız ve bunun için belli bedeller ödediyseniz sakın yolun ortasında durmayın , kaybolursunuz ve her şey daha kötüye gider bu yüzden her zaman güçlü olmaya çalışın herkes kötü şeyler yaşıyor önemli olan bunlarla baş edebilmek ve yola devam etmek , başarılar herkese ...
genç bir sinemacı olarak, izlediğim en iyi Türk filmi. izlemiş olmalarını istediğim fakat çoğu insanın izlememiş olduğu bu filmdeki sinan karakteri izleyiciye tek düze yaşamı tercih etmek yerine kendi doğruları ile yaşayan bir insanı simgeliyor. filmdeki metaforlar ve alt metin oldukça kuvvetli. baba&oğul ilişkisi aslında anadoluda çokça gördüğümüz bir olay. İnsanların izlerken sıkça kendilerini gördüğü bir film. doğrusuyla yanlışlıyla son derece güzel bir şekilde inceleme yapılmış. tebrik ederim.
Benim de çok beğendiğim bir film. Filmi çok dikkatli izlemişsin ve güzel toparlamışsın. Şunları ilave etmek isterim. Kitabı bastırmak için sadece babasının köpeğini satmadı, dedesinin eski evindeki bir Kuran nüshasını da sattı; onun yazma nüsha olduğunu dolayısıyla çok para edeceğini sanmıştı ama matbu bir nüsha olduğu için pek para etmedi. Dayanacağı değerleri olmadığı için bu tür etik dışı davranışlarda bulunuyordu. Bu bir yönüyle bir büyüme hikayesi de, onun nihayetinde ileriki yaşamında tutunacağı bazı ilkeler edinmeye başladığı, en azından bunun için kendini tanımaya başladığını, kendisinin ahlat ağacı gibi olduğunu anladığını görüyoruz. Bu da aslında iyimser bir son. Hayatta kalmalı ve mücadele etmelisin, ama bu, amaca ulaşmak için her şeyin mubah sayıldığı bir hayat değil, etik bir hayat olmalı.
Sonunda, sinan kendini asarak farklı olduğu kişiliğini reddedip içinde bulunduğu dünyayı kabul ediyor ve aslında ruhunu öldürüyor devamında da babasına duyduğu vicdan azabından dolayı kuyuyu kazmaya devam ediyor..
Farklı olmanın bedelini her zamanki gibi çok ağır ödüyorum. Sistemsel olarak hayattaki çarkın bir dişlisi olsam da en azından farklı düşünce yapısına sahip bir insanım diyebilirim. Aslında kimse aynı değil, herkes farklı. Herkes kendi içerisinde diğer insanların anlayamayacağı şeyler yaşıyor. Zaten anlatsan da kim anlamak için uğraşıyor? Bu bile muamma. Taklitte çok yetenekliler , umursamış gibi yapmayı çok seviyoruz. İki gün sonra o insanın nasıl bir karakter olduğunu unutuyoruz ve sonra tekrardan onu tanımaya muhtaç oluyoruz. Benim kendi adıma Kayra olarak üzüldüğüm şey : İnsanların bir şeyi adam gibi mertçe yapmaya çalıştığında başarıya ulaşmanın ya da mutlu olmanın neredeyse ihtimalsiz olmasıdır ya da velev ki mutlu oldun. Kalıcı olmayan bir mutluluk için uğraşmak da üzmez mi insanı? Demez mi ? Neden hep mutlu olamayacaksam bu kadar uğraş verildi. Bu bok çukuruna girildi , diye. Bu hayat cidden cahillere ve bir amacı olmayanlar için güzel. Çünkü başarısızlık , beklentisizlikten daha çok koyuyor.
Bu film eminim birçok insanın yaşamına benzer. umutları, dilekleri hırsları ve çoğu zaman başarısızlık ben farklı olacağım, olmalıyım derken gelen çaresiz kabulleniş.
11:05 Bu konuyu çok kez yaşamış biri olarak söylüyorum gerçekten Babama karşı büyük öfke besliyorum içimde onu sürekli eleştiriyorum onunla aramızda Baba kız ilişkisi hiçbir zaman olmadı sevgisini asla hissetmedim. İnsanlar Babamın iyi bi insan olmadığını söylüyor ve ondan hep kaçtıklarını görüyorum. buna rağmen bi başkası babamı kötülediğinde asla altta kalmıyorum ona yakıştıramıyorum toz kondurmuyorum Hemen onu savunuyorum iyi mi yapıyorum kötü mü yapıyorum bilmiyorum ama Onu savunmam gerektiğini düşünüyorum ne kadar kötü olursa olsun babamı sevmesem bile saymak zorunda olduğumu, ve başkalarına karşı sahipsiz olmadığını göstermek istiyorum insanların onu seven bi ailesi olduğunu düşünsün istiyorum.
Bana Martin Eden'i anımsatıyor .Onun hikayesi başarı yol ayrımında görünüşte başarılı olacağı yola sapıyor ama aslında yol ona beklediğinden çok farklı şeyler gösteriyor .Martin de bulunduğu sınıftaki insanlardan farklı ne kadar bunu görmezden gelse de hep öyle oldu.Baska bir sınıfa geçmeye çalışırken onlara da uymadığını görüyor ve artık kendini hiçbir yere ait olamaz şekilde buluyor.Cunkü bazı insanlar böyledir kalıplara sığmazlar.Herhangi bir ortamın tek tipine uyamazlar. Ayrıca Martin'in de sonunun suda bitmesi🥲 Son olarak kitapta Longfellow'un bana orijinal şiirinden bile güzel gelen çevirisini paylaşmak istiyorum. Deniz derin ve sükûnet içinde; Uyutuyor her şeyi sinesinde; Suya dalış, kabarcıklar ve biter, Tek bir adımda her şey sona erer.
dün gece izledim bu filmi anlık bir etkidir diye fazla üstüne düşmemiştim ama hayır hala aynı duyguları eksiksiz hissediyorum bu filmi izlediğimde çoğu türk aile yapısının az çok bu gibi olduğunu düşünüyorum ki çevremdeki erkek arkadaşlarımın da baba oğul çatışması tıpkı bu filmdeki gibi bir film gözüyle değil de sanki gerçek bir ailenin belgeseli çekiliyormuş hissiyle izledim ve bu yüzden filmde gerçekten kendimi buldum ve bir sahne çok etkiledi beni sinan sonlada babasının kaldığı köy evindeki odada babasının cüzdanını karıştırıyor o sırada bir gazete küpürü görüyor kendisinin kitabının basıldığının haberi bu detay filmin en trajik sahnesiydi benim için çünkü film boyunca baba oğul arasında bir samimiyet göremiyoruz ve hep öyle devam edicek hissi oluşmuştu sinan da böyle bir şeyi beklemiyordu babasından bunu o sahnede gözlerinin yaşarmasından anlayabiliriz ve burda ben de gerçekten çok duygulandım acaba gerçekten benim babam da sevgisini göstermese bile beni seviyor mu bu sahneyi sanırsam unutmam uzun sürücek
tezcanlılık bir şey getirmediği gibi olanı da götürüyor. zamanla yarışılmaz. bu hayattaki başarısızlıklarım tezcanlılık ve kendine güvensizliktendi hep. oysa umutsuzca ama azar azar yaptığım şeyler hiç ummadığım anda fayda sağladı. bir kış günü karda ditiğim defne fidanı şimdi güzel bir yazı yaşıyor ve kocaman oldu.
Yazar olmak gerçekten riskli bir iş. Pek çok kişi bu konuda yeteneğim olduğunu söylemesine rağmen kafamdan yazar olmak hiç geçmedi, kendimi "riske atmak" istemedim. Çok acı insanların sevdiği şeyleri ekonomik kaygıdan dolayı yapamaması....
Yazar olmak için mesleğinizi bırakmanız ve kendinizi sadece yazmaya vermeniz gerekmiyor bence hergün 2 saat bile uğraşılsa ortaya mutlaka bir kitap çıkmaz mı hem kitabinizin güzelliğiyle alakali mi bilmiyorum yayınevleri kitap basımı için ücret de almiyor diye biliyorum
Dünyadaki en ünlü yazarların hiçbirinin ( en azından yazmaya başladıkları ilk yıllarda) asıl mesleği yazarlık değil. İçinizdeki hevesi bu yüzden sondurmeyin . Eğer yeteneğiniz ve güzel fikirleriniz varsa kitabınız yazmak için önünüzde hiçbir engel duramaz .
İnsan kafasında belli şeyleri aştığında bu tip filmler çok daha keyif veriyor çünkü iliklerine kadar gerçek bir film var karşımızda. Hele ki günlerimiz sevmediğimiz mutlu olmadığımız şekillerde geçiyorsa izlediklerimiz tamamen escapism için yapılır hale geliyor. Gerçekler ağır hâle geliyor kaçıyoruz hayatımızdan tüm benliğimizle. O yüzden kıymetli buluyorum popüler kültür işlerindense bu tip işleri tokat gibi yüzümüze çarpan...
Çok derin bakış açın ve iyi bir anlatımın var. Nuri bilgeleri de birileri keşfetmedi yeteneği bizi hayran bıraktı. Sende de o başarıyı görüyoruz. O yüzden güzelsiniz. Kısa zamanda iyi işler çıkarıp mutlu olmanı ya da ne yapıyorsan onu yapmanı temenni ederim.
Denemede bir paragrafda Ahmet Hamdi Tanpınar'ın bir sözü karsima cikmisti:"Bizim entellektüellerimizin, sanatkârlarımızın bir vasfı da yerli okumamaları ,hatta kendi edebiyatımızın bahsine bile yanaşmamalarıdır." gerçekten sınavda 1dk durakladım böyle sonra devam etmem lazım diyip yapip gectim soruyu simdi bu videoyu izledim ve sanirsam Ahmet Hamdi Tanpınar'ın ne demek istediğini anladım.
Köydeki evimiz dedemin eviyle yakın ve su sıkıntısı vardı bende 16 yaşlarındayken bi şeyleri başarırım umuduysa evin biraz yukarsında ormanlık alanın içindeki tarlamızın yanında toprak yolun üstündeki su birikintisini kazmaya başladım suyun nereden çıktığını bulmak için aşağıdan başlaman gerekir ki nasıl bir yol izlediğini tahmin edesin bende yolun altından başlayarak üstüne doğru kazmaya başladım kazma sürekli kayalara çarpıyordu o yüzden geceleri bileklerim ağrıyordu çok yorgun olmama rağmen uyuyamıyordum kazdığım yer boyumu aşmaya ve gittikçe daha da zorlaşmaya başlamıştı su çıkmıyordu sadce bi yerlerden sızıyordu ertesi sabah gittiğimde gölet oluşuyordu bi kaç metre yukarıda çınar ağaçları vardı yani su kesinlikle vardı ama ben suyu bulmak için güçsüz ve yetersizdim dedem annem babam herkes bulamayacağımı emeklerimin boşuna olduğunu söylüyorlardı suyu bulmak için metrelerce uzunlukta ve derinlikte kazmam gerekiyordu haklılardı bende vazgeçtim ve öylece bıraktım her yaz gittiğimde orayı kontrol ettim her defasında da su vardı ama hala aynıydı bi gün ise orman dairesi yolları tekrar yapmış üstünü kapatmış önceden yolun üstünde biriken su artık birikmez olmuş kaybolmuştu kazandığım tek şey ise anlatılarak kazanılmış tecrübe yerine yaşayarak öğrendiğim tecrübe oldu denedim en azından niye anlattım bende bilmiyorum sonuçta kimsenin umurunda olmayacak ama neden anlatmayayım demi
Farklı olmak benim için şu zamana kadar hep ayrı bir duygu oldu. Ben farklı olmayı seviyorum ve insanlardan farklı olmak hiç canımı sıkıyor fakat bazen bu dışlanmaya yol açıyor. Her ne olursa olsun beni mutlu ediyor diğerlerinin düşündüklerini düşünmemek. " Yalnızlık kimimiz için bir kuyuyken kimimiz için kıyı " nihayetinde. Oysa yalnızlık benim için bir huzur...
Oysa ki babası o kadar kumar bağımlılığı olmasına rağmen hiç bir zaman köpeğini satmayı bile düşünmemişti... O köpek manevi olarak değerliydi babası için Sinan burda babasına olan içten öfkesi nedeniyle ve kitabı için babasının köpeğini satıyor.. Ve sonda babasının kitabını okuyup değer vermesi gerçekten oldukca içten ve duygusal sahneydi. Ama ilginç bir nokta var ki gazete küpürünü babasımı bastırıyor yoksa aslında sinan kitapları satılmışmıydı bunu hiç bir zaman bilemeyeceğiz... Sanırım
Çok kaliteli bir spoiler olmuş, emeginize sağlık:) ben ise son sahneyi farklı yorumlamıştım: Evet, babasına benzediğini ve başarısızlığını kabullendiğini anlıyoruz fakat intihar sahnesi, Sinan'ın umutlarını, farklılığını öldürdüğüne ve babasının bildik yolundan ilerleyişine, bir daha da kendi hayallerinin peşinden koşamayacağına işaret ediyor gibi...
Varya bu kanalı çok seviyorum ikinci ailem gibi bir şey çok keyif alıyorum can abinin videolarını izleyip alttaki yorumları tek tek okumaktan çünkü burda diğer kanallardaki gibi saçma videolar ve saçma yorumlar yok, noktasından virgülüne kadar bu kanaldaki her şey bana yeni bir bakış açısı kazandırıyor. Her video yeni bir hayat yeni bir tecrübe gibi. Her video yeni bir boyut ve can abi de bizi o boyuta götüren portalı açan kişi
Yorumlar, sahne seçimleri müzikler gerçekten güzel ve uyumlu. Filmler üzerinden kitaplar üzerinden felsefi psikolojik izahlar yapmanız yaklaşım biçiminiz çok etkileyici ve iyi bir konsept. Ben işinizi çok iyi yaptığınızı düşünüyorum. Başarınızın devamı dileğiyle.
Her son mutlu olmak zorunda değildir. Biz belki de hiç bir zaman o kuyudan su çıkıp çıkmayacağını Sinan'ın kitabını babasından başka birinin okuyup okumayacağını bilemeyeceğiz ama Sinan'ın kuyuyu kazmaya devam edişini bileceğiz. Zaten hayatın kendisi de hep bir 'devam etme' kisvesinden ibaret değil midir? Tıpkı yokuş yukarı bir yolda yürümek gibi, hatta yokuş yukarı bir yolda taş taşımak gibi. En sonunda tepeye ulaşacak herkesin, yaşayan her insanın mutlu bir sona, güzel bir manzaraya ulaşması maalesef mümkün değil ve bize bu filmde de bu gösterilmiş. Neticede hayatta bir hedefe ulaşamadıkça o hedefe ulaşamamanın verdiği mutsuzluktan ya umudumuz azalır ya da bu kadar zorlanıp ulaşamayıp acı çekmemiz sonunda eğer o hedefe ulaşırsak bu başarma hissinin vereceği mutluluğa dair beklentimiz artar. Hangisinin nasıl ve ne kadar sürede gerçekleşeceği, bir insanın ne kadar taş taşıyıp ne kadar dik bir yokuştan çıkabileceği de kişide bitiyor. En sonunda çıkılan tepe ise de kader.
Köpeği satmasında parasını babasının çaldığını düşünmesi de var. Bir nevi intikam alıyor gibi geldi bana. Ben mi kaçırdım bilmiyorum ama çalınan para konusu da açığa çıkmıyor zaten.
Hayallerimiz gerçekçi olmayabilir ama çabalarımız gerçekçi olmak zorunda. Çabalarımızın gerçekliği ölçüsünde hakiki hayal dediğimiz hayallerimizi gerçekleştirebiliriz bence. Hayallerin yolunda mantıklı da olmak gerek. (Merak ettiğim bir şey: The Last of Us oynamış olup olmamanız.)
Genel kanının aksine ikinci oyunu da aşırı beğenmiş biri olarak oyun tarihinin hem kurgu hem oynanış yönüyle en güçlü serisi diyebilirim ayrıca bu kanalda da oyunla alakalı bir video mevcut.İzlemediyseniz bakabilirsiniz:The last of us felsefesi.
@@kutlubay01 izlemiştim çok önceden videoyu. Ben de ikinci oyunu gayet başarılı bulmuştum. Bir yazılımcı ve tasarımcı olarak olaya daha farklı bir bakış açısından bakmıştım. İnce detayları çok iyi işlenmişti...
ben sonda kafayı yedim ellie ye joel dan kalan tek şey olan gitarın bile abby yüzünden çalamayacağı hale gelmesi beni perişan etti ana avrat sövdüm orada ama hakikaten çok güzel oyun@@furkanOzguc67
Gece yarısı kütüphanesi isimli kitabın da analizini sizden dinlemek çok iyi olurdu. Bence herkesin özellikle de günümüz çağı insanlarının, yaşantılarına dair birçok önemli çıkarımlar yapacağı bir eser .
sinan benim de empati yaptığım bi karakter. en çok empati yaptığım konu sinanın çevresindeki insanlarla çoğunlukla derin bir iletişim kuramaması. insanlardan beklediğini iletişimi gerçekleştirememesi. konu sadece farklı olmak değil bi noktada çevresindekilerin seviyesizlikleriyle kendini tutamayıp alışıla gelmeyen tepkiler gösterip çevresindekilerin hoşuna gitmeyen yanlış ve eksikleriyle yada hoşuna gitmeyecek rahatsız eden fikirlerle onları yüzleştirme alışkanlığı. buda sinana zarar veriyor işin sonunda sinan ne kadar haklı olsada. ya geçiştiriliyor yada hor görülüp yol veriliyor. aslında sinan hiç bir zaman ne kadar iyi bir oyuncu olduğunu anlayamıyor çıkıntılığı ve kendine uymayan şeylere eyvallah dememesi yüzünden.
“Yani her güzelliğin sonunda bir kopuş bir ayrılık pusuda bekler. Madem öyle, başımıza gelen bu tatsızlıklara bizi kendi bilinmezliğimizle yüzleştiren Şeylere,hayırlı felaketler gözüyle bakmamız gerekmezmi” Ahlat ağacı
19 yaşındayım ve ne kadar çevrem desem de kendimi bu yerlere ait hissetmiyorum abilerimin dolu arkadaşı var kardeşleri var ama hiçbiri ile aynı telden çalışmıyorum. Bilmiyorum sonumuz ne olacak bir sürü hayallerimiz var ama benim ilk önceliğim maddi olarak bağımsız olmak
küçüklükten beri asker olma hayalimle yaşıyorum kendimi geliştiriyorum hem vücut ,hem disiplin ,dövüş falan öğreniyorum uzun koşular yapıyorum artık çok iyi dövüşen soğukkanlı kandan vs. korkmayan estetik kaslı vücudu olan biriyim ama ben astigmatım gözlüğe mecburum asker olamam artık hedefim tıp kazanmak ama asker olmak hayali hala içimde kalmış bir tümör gibi beni öldürüyor bu videoyu tekrar tekrar izleme sebebimde bu Sinan gibi sevdiğim işe uygun olmamak...
Bu durum taşralarda böyle maalesef. Küçüklüğümden beri resim yapmayı sevsem de insanlar benim hep öğretmen, doktor olacağımı düşünürdü. Şimdi resimle alakalı bir bölüm okuyorum ve akrabalarımın bana dediği şeyler farklı bir meslek düşünüp düşünmediğim yada bir çok meslek varken neden resimi seçtiğim. Bu sanata karşı bakış açısından daha doğrusu bilgisizlikten olsa gerek. Böyle durumlarda artık anlatmaya çabalamıyorum çünkü nesilden nesile en azından köylerde süregelmiş bir düşünce tarzı bu. Değiştirilemez. Ancak insanın kendi bir sanat dalıyla uğraşırsa belki. Gördükleri şeyde bu etrafındaki herkes genelde öğretmen doktor olmayı seçmiş. Kötü birşeydir demiyorum ama böyle mesleklerde içinden gelmeli birilerinin pışpışlamasıyla olmaz. Ben en yakınımdan tattım bu duyguyu. Annem istemezdi resimle uğraşmamı ama onu ikna ettim. Resim için çabaladığımı ve mutlu olduğumu gördü veya en azından birşeyler okuyor kafasında bilmiyorum. Ama sanırım annem olmasaydı resmi bu kadar istermiydim sarılırmıydım bilmiyorum. O olamazsın dedikçe hırslandım sanırım. Bu yüzden anneciğim sana teşekkür ediyorum ve seni seviyorum. Ne olursa olsun sonunda yanımda olduğun için mutluyum.
Tebrik ederim sizi… Benim kardeşim de sayısal ağırlıklı bir liseyi kazanmasına rağmen üniversitede resim okumak istediğine karar verdi. Seçimini yaşamadaki kararlığını anımsattı yorumunuz. Yolunuz aydınlık olsun! ❤
Harika bir video olmuş, filmde verilmek istenen mesajı ve anlamı olabilecek en doğru şekilde yorumlamışsınız. Gerçekten de çok derin anlamlar içeren ve bize gerçekçi bir son sunarak birnevi izleyenlere hayat dersi veren bir film gibi görünüyor. Videonuz sayesinde bu filmle karşılaştım, kafamı dinleyebileceğım müsait bir zamanda anlayarak ve kendi çapımda yorumlamaya çalışarak izleyeceğim.
BU filmde en çok hoşuma giden sahne 2 hocayla konuşup inaçlar üzerine tartıştıkları kısımdı. Filmi izlerken film izliyor gibi değil de kitap okuyOr gibiydim.Tıpkı dorian gray in portresi ya da martin eden gibi güzel argümanlar ortaya atılıyordu filmde. gerçekten oturup o sahneleri çok düşündüm . Bir de bazı sahne geçişleri vardı. Mesela köpeğin denize düşmesi, sinan ın kuyuda asılı olması, bebeğin uyuması, babasını öldü sandığımız sahne . Bunlar da beni çok düşündürdü. Gerçekten boşuna övülmeyen bi filmmiş.
Güzel para kazanabileceğim bir bölüm okudum ama bu işi yapmak istemediğimi geç fark ettim. Daha sanatla iç içe bir iş yapmak istiyorum. Bu düşüncemi herkese açmadım ama biliyorum ki etrafımdaki insanlar bana aynı bu filmdeki insanlar gibi tepki verecekler. Kimse benim gerçekten ne yapmak istediğimi anlamayacak, anlamaya çalışmayacak. İki arada bir derede kalınca herhangi bir alanda ilerlemek de zor. Bu mesleği yapıp biraz para kazanıp ondan sonra kendimi sanata adayayım diyorum ama insanın istemediği bir işi bir gün bile yapması nasıl bir eziyet ben biliyorum. Hala daha bu belirsizliğin içinde kulaç atıyorum ama ne boğuluyorum ne kıyıya varıyorum.
Kendi sevdiğin şeyi yap kim ne derse desin inan insanlar görmek istedikleri şeyi yargiliyorlar. Sen basarili olunca da zaten biz biliyorduk sen bu işi yapabilirsin diyip gaza getiriyorlar. Ama gene destek veren yok insanları umursamamaman kendi isteklerini dinlemen veya sezgilerin seni doğru yola götürecektir. Etrafını dinleyip de mutlu olan insana rastlamadim ben. Bazen bir aileye bazen birkaç arkadaşa karşı çıkmak seni kötü biri yapmaz.
ben de dansçı olmak istiyorum.Çevremdekilere göre bu çok para getirmeyen ve iş bulmak açısından zor bir meslek ve onlar için büyük ve önemli değil.Ailem de dahil olmak üzere derslerimi yükseltmemi(özellikle matematik) dershaneye devamlı gitmemi,güzel bir üniversiteye girip kendi ayaklarım üzerinde durup ondan sonra dansa yönelmemi bekliyor.Biliyorum ailem bu şekilde benim için daha kolay olacağını düşündükleri için istiyor ama sevmediğim şeyi yapmak o kadar eziyet ki yapmak istemediğim için ağlıyorum ve yapamadığım için de kendimi yetersiz hissediyorum.Dershanedeki hocalar da üstüme gidiyor ailemle konuşuyor fakat benim tek istediğim bir şey var o da dansı hayatımın merkezine almak.Fakat bu ülkede ve şartlarında o kadar zor ki dershanemden dolayı dansa bile gidemiyorum ve sevmediğim şey ile başbaşa kalmak ve sevdiğim tutkum olduğu şeyden ise uzakta kalmak yetersiz ve yalnız hissetmeme sebep oluyor.Çevremdeki arkadaşlarım gibi soru çözmediğim için ders çalışmadığım için uyumsuz ve tembel,gerçekleri farkında olmayan biri gibi gözükmek istemiyorum ve bu yüzden dışlanmaktan korkuyorum fakat ben buyum ve olduğum halimin dışına çıkamıyorum.
Şes dostum mesleğini yap, sabret para biriktir kendini bi nebze güvenceye al. Ben de hemen hemen senin gibiyim ama her şey bir anda altüst olabilir. Hayatta maddi kaygı gütmemek tam anlamıyla özgür yapıyor insanı. Hayat mutlu olmak için yeterince uzun ama bazı zorlukları aşmamız gerekiyor
Beni çok etkileyen sahnelerden biri, o kadar atanamayan ögretmen varken, atananlar da hep doguya gönderilurken, Sinan’in köyündeki okulunun samanlik olarak kullanilmasi. Çok acikli.
Cast seçimleri diyaloglar o kadar iyi ki Nuri Bilge Ceylan’ın her filminde olduğu gibi gerçekten yaşanıyor olaylar sanki kamera koyulmuş da izliyor gibiyiz
İnsanın yapmak istediğiyle, yapmak zorunda olduğu şeyin farklı olması. Bu ikisinin aynı şey olduğu hayatlar kadar şanslı değiliz çoğumuz. Yalnızca mesleki olarak değil, aşk veya birçok şeyde insanın başına gelebilir. Bu, aklın kalple savaşıdır. Yapmak zorunda olduğun şeyi, yapman gerekeni bilirsin ancak gönlünden geçen başkadır. Bu durumda aklın yolunu seçmek her zaman zor olandır. Acıyla doludur. Peki, kişi için doğru karar hangisidir, hangi seçenek? Bugüne kadar tüm kararlarımda aklın yolunu bilsem de kalbimin sesini dinleyerek, mantıksız da olsa isteğim olan yöne gittim. Geriye dönüp baktığımda elimde olan tek şey, tercihlerimi kendim belirlediğim koca bir 30 yıl. Verdiği kararlarınsa iyi kötü her türlü bedelini ödüyor insan, isteğe bağlı bir durum değil bu. Her saniyesinden razı olduğum, hatası doğrusuyla, büyük kayıplara rağmen kendi hür irademle ne olursa olsun "kararı hep ben verdim" dediğim bir hayat. Bugün ölsem zerre gözüm açık gitmeyeceğim, 'ulan yaşayamadım be' demeyeceğim bir 30 yıl. Bana göre yolun yarısı. Şimdi ise hayatımda ilk defa istediğim şey yine farklı olduğu halde, istemediğim ama mantıklı olan şeyi seçiyorum. Pişman olma endişem yok çünkü istemesem bile, karar yine bana ait. Doğru kararınsa hangisi olduğunu hala bilmiyorum. Ya da doğru-yanlış karar var mı. Kararı biz versekte sanki herşey olması gerektiği gibi oluyor zaten. Bilgisayar oyunu gibi, hangi yönden giderseniz gidin oyun hikayesinde önceden yazılmış tek bir sona doğru gidiyorsunuz. Herkesin kendi hikayesi. İnsan, zor bir kararda kalbinin sesini dinleyerek yalnızca o anki acıdan bir süreliğine kaçabiliyor. Ancak verdiği karar uzun vadede öngörülemeyen sonuçlar doğurabiliyor. Sonuç, muhtemel yine acı. Ancak acı olanın sonunda mükafat ve başarı olduğunu, acı acı öğretti hayat. Bense o tatlı zaferlere ulaşmak için acının direkt içine dalıyorum artık. Dolayısıyla bazı insanların önemli kararlarınızdaki "kalbinin sesini dinle" tavsiyelerinden ziyade size söyleyebileceğim tek şey naçizane bu olurdu. İster kalbin ister aklınızın sesini dinleyin. Her yönde sınırsız ihtimal var. Ancak ne olursa olsun kendi hayatınızdaki önemli bir dönemeçte, nihai kararı her zaman kendiniz verin. İyi kötü her bedeli cesurca göğüsleyin. Karar hep sizin olsun. Hikayenin nihai sonu baştan belli bile olsa, en azından oyuncu siz olun.
Hocam merhaba, yazdıklarınızdan oldukça etkilendim öncelikle. Hayata karşı bakış açınız beni gerçekten olmak istediğim insan modeline götürdü birden. Sizden görürseniz kısa bir tavsiye isteyeceğim. Bugüne kadar asla ama asla kendi yolumdan ilerleyemedim. Bunun altında bir çok neden var ama en büyük neden zorbalık sanırım. Hem fiziksel hem mental olarak yaklaşık 9 sene zorbalığa katlandım. Bakın katlandım diyorum çünkü korkup kendimi kabuğuma çektim. İnsanlar da bunu fırsat bilip beni kullandılar. Anlatmaya çalıştığım mevzu ise şu.. Yaklaşık 2 senedir kendimi geçmişimden ve hatalı yanlarımdan kurtarıp birey olmaya çalışıyorum ama ilerlediğim ve kat ettiğim yol çok bile olsa zihnim ve kalbim asla doğru yolu seçemiyor. Şöyle söylemem gerekirse hala aynı hataları defalarca yapıp, yine ders almayıp yine zorbalığa uğradığımı ve hayatımın merkezinde kendi seçimlerim olmadığını hissediyorum. Diğer insanların dertlerine göre benimki hiç bir şey olabilir ama bana göre yaşamdan vazgeçeceğim kadar büyük şeyler yaşadım ve bazen hala yaşıyormuşum gibi hissediyorum. Bunları bilsem bile hala karar almakta ve verdiğim kararların arkasında durmakta çok fazla korkuyorum. Asla dobra bir kişiliğim olmadı ve her zaman merhamet eden ve unutan kişi oldum. VE bunu değiştirmek istesem bile aynı yolda 2 senedir yuvarlanıp duruyorum. Sizden almak istediğim tavsiye şu. Ben güçlü bir insan değilim ya da kendimi öyle görüyorum. Karar vermem ve kendimi daha da sevdiğim ve saygın gördüğüm bir insan olarak nasıl değiştirebilirim? Kolay olmadığını ve hemen olmayacağını bende biliyorum ama psikologlara gitsem bile sonuçları çok fazla değiştiremiyorum. Acaba nasıl bir yol izlemem lazım? Görürseniz ve cevap verirseniz memnun olurum.
Bu videoda bahsettiğiniz bireyin iç dünyasındaki yetenek çatışması yada yetenek problemi hakkında video yapmanızı çok isterdim sizin videolarınız içimdeki bazı çatışmaları çözmemde yardımcı oluyor bunların arasında acaba ben istediğim alanda yetenekli miyim problemi de yer alıyor yeni videolarınızı heyecanla bekliyor olacağım başarılar dilerim
Gerçekten filmler hakkında çok iyi yorumlar ve eleştiriler yapıyorsun.Bazen benim bile görmediğim şeylere değinmen sayesinde filme bakış açım da değişiyor teşekkürler:)
Yetenekten ziyade çok ama çok çalışmak gerekiyor. Sinan okuyor ama yazmıyor ki. Her gün ama her gün saatlerce yazması lazım. Yazmak adanmışlık gerektirir, disiplin gerektirir. İlham bekleyerek vs olmaz. Bir çok şey de böyledir. Martin Eden gibi mesela. Yeterince çalışırsan olur. Okunur okunmaz bilmiyorum ama ortaya edebi bir eser çıkar.
ben ağlat ağcını köyde yaşayan bi genç olduğum için sevmiştim o kadar iyi ve net anladımki olup biteni içimde sadece ben bu karanlığı yaşıyorum sandığım şeyler aslında uzakta bi yerde başka bi insanında yaşadığını anladım o yüzden sevdim
Filmin sonunda illa dram filmi olacak ya sonunda üzecekler dedim ama ters köşe yaptı kuyuyu kazmaya yani mücadeleye devam pes etmek yok buradan su çıkacak 🙂
Uzun zamandır yaşıyorum benzer bir duyguyu. Hedefe ulaşmak için sabırsızlanıyorum. Buda bana çok hata yaptırıyor. Kötü olanı da ard arda yapılan hatalar insanı hayattan soğutuyor, hayattan zevk alma kayboluyor. Belki de kısacık ömrümüzü en iyi şekilde değerlendirme isteğimiz olduğu için kolay düşüyoruz böyle duruma
Jack London Martin Eden kitabınıda konu edinebilirmisiniz lütfen, sizin yorumlarınız ufuk açıcı sizin düşüncelerinizle kendi düşüncelerimi pekiştirmek isterim.Teşekkürler
filmi daha kısa süre önce izledim hiç beğenmemiştim çünkü çok uzun ve sıkıcı gelmişti ama bu film yorumunu dinleyince yanlış düşündüğümü farkettim. En son sahnede babasına yardım etmesi çok manidar bir sahneydi bence.
Çok iyi çözümlemişsin ve anlamışsın filmi. Seyretsin diye tavsiye ettiğim arkadaşlarım çoğunlukla aşırı sıkıcı ve uzun denildi ama filmiz aslında yavaş olması karakterin toprak gibi olması çok hoşuma gidiyor.
Çakallarla dans serisinde çok güzel bir söz vardı bu film ve bu videoya ithafen ; ne kadar büyük adam olmak istersen iste ,eğer büyük adam olmak için doğmamışsan her zaman küçük olarak kalırsın. Tabi işin özünde YETENEK faktörü ve ŞANS İnanılmaz önemli çok çalışma ve disiplin bir yere kadar asıl önemli olan sizi diğerlerinden ayıracak bir fark ve bu da YETENEK demek .
Ahlat ağacını izlediğimde filmin %20 sini falan anladım çünkü çok detaycı ve imgelerin en ön planda olduğu bir film fakat bu videoyu izleyince hepsi kafamda oturdu ve videoyu %100 anladım şaheser böyle filmler gerçekten
Sinanla kendimi çok benzerleştirdim.Geleneksel ve risksiz yoldan gidip kolay ve rahat yaşamaktansa,kendi yolundan gitmeyi tercih ediyor,aynı,benim gibi.Annemle ben zıtıs,hemen hemen her insani ve sosyal konuda.Annem geleneksel ve riskisiz yolu tercih eden otoritel bir kadın,ben ise sadece kendimi düşünen kendi etrafımdaki insanların benim hakkımda ne düşündüklerini umursamayan biriyim.Bu yüzden annemle hep kavga ederiz,bana hep,böyle olma,gelecekte insanlar böyle olduğun için senin hakkında,garip kadın diyecekler diyor.Haklı,evet haklı olacak.Benim hukuk okuyup avukat ve ya hakim olmamı,rahat ve risksiz yolu seçmemi istiyor,ama ne yazık ki,bende,tıpkı Sinan gibi,yazar olmak istiyorum.
Aileme güzel sanatlar lisesine gitmek istedigimi söylemiştim, yeteneğim vardı ve ilgimde vardı. Fakat ailem bunun saçma olduğunu söyledi ve beni ders ağırlıklı bir okula yazdirdilar. Ve o zaman gelecekte hiçbir şey olamayacağımı anladım. Ders çalışsam bile anlamıyorum. Ders çalışmak ve anlamakbence bir yetenek, ve bende bu yetenek yok. Ailem hala bana zorlama yapıyor. Ben sadece istediğim yoldan gitmek istemiştim.
Mutsuz son olayı bence de güzel fakat adam akıllı yapılırsa. Mesela bu filmde sonda bahsettiğin babasının kitabı okuması vs. mutsuz sonu anlamlı kılıyor. Bursa Bülbülü gibi zınk diye bitirilen filmlerde var. İzleyenler ne dediğimi çok iyi anlayacaktır. Zaman kaybı.
Sinan'daki depresyonu, yılmışlığı tek fark eden de babasıydı. Hiçbir şeyi sallamıyordu adam ama oğluna karşı olan şefkati hissediliyordu. Muhtemelen o kabusu da o yüzden gördü.
9:10 kişinin ilk intihar isteğidir pek cok kisi hayatta bir mücadele içinde bahsettiğin gibi gerçek hayatta isler genelde ters gider mi bilmem ama bazilari icin giderken bazilari icin gitmiyor ve bazi travmalar ilk intihar düşüncesini akla getiriyor ve bu düşünce genelde kendini asma şeklinde.
3. Nbc filmimi izledim. Filmlerin konu oldığı bir şey yok esasında, tek yaptığı şey insanı biraz saydamlaştırmak. Ve bunu seyretmek garip bir haz veriyor. Aynı, kaliteli bir roman, bir hikaye okumak gibi.
Bence filmin en sonunda anlatılan şey, Sen ne yaparsan yap ne kadar istersen iste insan geçmişinden ve kaderinden kaçamaz, sinan babası gibi olmamak ve yaşadıgı o ufak yerden kurtulmak babasının kaderini yaşamak istemesede, dönüp dolaşıp yine o kaderi yaşar.
“Var mı öyle pat diye hayale ulaşmak? Neler yaşadım, ne insanlar tanıdım, çoğunu unutmuş olsam da unutuşun bile bir cazibesi var. İnsan biraz da zamanın içinde süzülmeli, iyi kötü anıları birbirine karışıp belirsizleşmeli ve silinip gitmeli".
Filmden bir replik mi bu
@@FatihElFlave evet
son sahnede sinan ile babasinin arasindaki gecen diyalogta@@FatihElFlave
Bu replik yaralıyıcı💔
Filmin sonunda Sinan, dalga geçtiği ve lüzumsuz gördüğü o kuyuyu bu kadar hırslı kazma sebebi babasına karşı duyduğu vicdan azabını bastırmaya çalışmasıdır. Birisine yanlış yaptığınızı hissettikten sonra pişman olup o kişinin "suyuna" gitmeye çalışmak gibi.
Güzel ifade ettiniz benim dusunceme göre de sinan askerdeyken sadece babasinin kitabini okumasi yani onun basaracagina inandigini gostermesi her ne kadar basarisiz olsa da, sinanin da kuyudan su cikmayacagini tahmin edebildigi halde babasinin israrla hedefledigi o kuyuyu azimle kazmaya baslamasinin sebebi babasina olan empatisi kaderlerinin ne kadar benzer oldugunun anlamasidir.
@@tryanymr7966 şimdi ikiside mantıklı geldi
O hınç'a 'benlik intiharı' demiştim ben; kendisinden, hallerinden, umutlarından hatta karakterinden bile vazgeçip, babası olmaya başlaması olarak yorumlamıştım.
@@tryanymr7966 pj
Knk lütfen l şu w)
2016'da öğretmen olarak mezun olup diğerleri gibi atanma mücadelesine girmek yerine asker olma hayaliyle tecili bozdurdum. İstidadım ve yeteneğim olmadığını görünce dımdızlak ortada kalmıştım. Farklı olmak sahiden ağırmış. Fabrika işçiliği, pidecilik, garsonluk derken bu yıl atandım. Ama hala aklım o başarısızlıkta. İnsan sevdiği işe uygun olmadığını kabullenmekte zorlanıyor.
Benziyoruz dostum :)
@@robertbarnes7082 yalnız olmadığını görmek güzel...
profil fotoğrafı üzdü
Benzer durum iyi okullarda okudum, babamın şirketi var bunlardan devam etmek yerine asker olmaya çalıştım sağlıktan elendim halen daha atlatamıyorum..
@@-hasanozturk-videolar2278 sağlık derken toplardanmı elendin knk.
Seni hiç tanımadığını zannettiğin birinin aslında seni en iyi anlayan birisi olduğunu anlamak tam da öyle bir şey Ahlat Ağacı
Evde Sinan'ın parası kayboluyordu. Sinan da bu durumdan babasını sorumlu tutuyordu. Köpeğin satılma hadisesi ondan sonra yaşanıyordu. İdris'in "beni bu dünyada yargılamadan seven bir o vardı" sözleri çok manidardı. Ahlat Ağacı en sevdiğim filmlerdendir. Harika bir video olmuş, teşekkürler.
Yıllarca futbolcu olmak için canımı dişime taktım. Okuldan gelip çantamı eve atıp hemen antrenman çantamı aldım futbola koştum. 7-15 yaşlarım arasında 16 farklı şehirde futbol oynadım ve bunun için binlerce kilometre yol çektim. Çocukluğumdan beri profesyonel futbolcu olmak hayaliyle yanıp tutuştum. Yeteneğim de vardı, çok da seviyordum. Bir noktadan sonra olmayacağını kabullenmem gerekti. Bu evre çok uzun sürdü. 7 yaşımdan bu yana hayatımın merkezine koyduğum tek hedeften vazgeçmek elbette ki kolay olmadı. Futbol dışında hayatta hiçbir planımın olmaması da beni bir belirsizliğin içinde sürüklüyordu. Kendimle defalarca yüzleştikten sonra artık olmayacağına ikna ettim kendimi. Tüm bu yol başarısızlıkla sonuçlanmış gibi görünse de futbolun kişilik-karakter gelişimime yapmış olduğu doğal ve olumlu etkiyi görebiliyorum. Bazen başarısızlık bize farklı bir hayatın kapılarını açar. Seneye Sinan gibi Sınıf öğretmenliğinden mezun olacağım. Geçmişteki başarısızlıklarıyla yüzleşmiş biri olarak. Şu an gelinen noktada, bir sınıfa öğretmen sıfatıyla girmek düşüncesi, 7 yaşında futbolcu olma hayali kuran küçük çocuğun heyecanını hatırlatıyor bana.
Hocam kader gayrete aşıktır, hayatımızı verdiğimiz kararlar belirler. Eğer biri hayal edip doğru ve çokça çalışırsa fırsatlar bir bir açılır. Belki o gün kendinizi başarısızlığa ikna etmek yerine futbolculuk hayalinizin peşinden koşsaydınız çok farklı bir hayatınız olurdu.
Birbirimize çok benziyoruz 😢 benim açımdan şu sıralar yıllardır emek verdiğim sporu acaba bıraksam mı ,devam etsem profesyonel olabilir miyim diye düşünüyorum.Öte yandan okuduğum bölümün de etkisiyle yazarlık da kafamda var. Şu anda hayatın dörtyol ağzında gibiyim diyebilirim.
Bazen başarısızlık, bize farklı bir hayatın kapılarını açar... Güzel cümle
ayni hayatlari yaşıyoruz hocam yolumuz açık olsun
@@Lilmon8senin için en iyi seçimi yine sen bile bilirsin. Aklının ve kalbinin kesişdiyi yoldan git, içinden gelen hisslere güven ve inançlı ol. Her şey sonda mutlaka en iyisine varır.
“Başkalarında bizi rahatsız eden her unsur kendimizi anlamamıza yardım eder.” Carl Gustav Jung
Köpek gitti sus
Martin Eden okurken neredeyse tüm kitabı “Kitabın sonunda Eden çok zengin ve mutlu bir yazar olacak.” yargısıyla okudum. Kitabın sonunda şaşırmıştım, yaralanmıştım. Ahlat Ağac’ı bir çok açıdan bana Martin Eden’i anımsatıyor. Yalnız ve bulunduğu sosyokültürel düzeyden en azından düşünsel olarak daha üstte kimseler, destek görmedikleri gibi köstek olanları da çok. İkisi de güzel bitmiyor ve ne yazık ki ikisinde de işlenen duygular çok gerçek. Martin Eden hakkında da bir video yapmanı çok isterim.
Ben de Martin Eden okurken aynilarini hissetmistim.Martin'in intihar karari cok ani gelmisti bana,sanki yazarin acelesi varmis da hemen bitirmek istiyormus gibi.Ama yine de Martin'e olumden faha cok yakistirdigim bir sey yok.Mutlu bir son olmasa da kitaba cok yakisan bir sondu.Olumekavusmasi etkileyiciydi.Martin mutlu olsaydi garip hissederdim acikcasi.
@@beyza.9227 İlk 300 sayfa uzun uzun tüm zorlukları, sefaleti ve gelişimi okurken son 150 sayfada her şey çok hızlandı. Özellikle başarılı olmasından sonra bir acele içerisinde hissetmiştim. Kitap bittikten 1-2 hafta sonra ise bunun planlı bir şekilde yapılmış olabileceğini fark ettim. Kitapta son kısımlarda Eden kendine yeni bir şey katmıyor, her şeyi farkında olduğuna inanıyor artık. O çok beklediği başarısının getirmediği mutluluk karşısında hayatını bir boşvermişliğe salıyor zaten. Elde edeceğine inandığı mutluluk gelmediğinde işlenecek bir hayatı da kalmıyor. Adaya yerleşme planını açıkladığında kitabın finalinin emekli bir Eden ile olmasını hiç istememiştim açıkçası. Ben, ortadan kaybolan; tıpkı Brissenden gibi bir hayat yaşayacağına inanıyordum ki o da intihar etti… Martin’in intiharı ise gerçekten üzdü beni.
@@yavuzselimaltun9918 İntihar sahnesi uzucuydu elbette ama dedigim gibi Martin'e olumun boslugu yakisiyor.Bana kalirsa Martin asla Brissenden kadar bosvermis birisi olamazdi, Brissenden'in aksine Martin edebiyat konusunda cok hizli bir gelisme gostermisti.alt tabakadan ust tabakaya yukselmesi oldukca hizli gerceklesti.Bunun yaninda Brissenden yasliydi ve olumu bekliyordu,hayatti kabullenmisti.Ama Martin bir gencti, cesaret ve hirs doluydu-bunu zamanla kaybetmis olsa bile-yasamak istiyordu.
Kitabin sonunun boyle olmasini ben de beklemezdim.Ozellikle Jack London gibi bir yazar icin.Daha once yazarin Beyaz Dis ve Vahsetin cagrisi kitaplarini okumustum,sonlari bir sekilde mutlu bitiyordu,Martin'in hikayesinin de boyle olmasini beklemistim.Konuya donucek olursak, Martin'in hayatini edebiyata adamasini beklerdim.Ama dedigim gibi Martin bu evreyi coktan gecmisti, hayat onun icin pek anlamsizdi ve bosluga dusmustu.İntihari oldukca beklendikti.
@@beyza.9227 kitabı okumadım ama brisenden öldükten sonra martin'in ikiyüzlü insanlara dayanamayıp intihar ettiğini sanıyordum
++++++
Arkadaşlar eğer bir hayal için yola çıktıysanız ve bunun için belli bedeller ödediyseniz sakın yolun ortasında durmayın , kaybolursunuz ve her şey daha kötüye gider bu yüzden her zaman güçlü olmaya çalışın herkes kötü şeyler yaşıyor önemli olan bunlarla baş edebilmek ve yola devam etmek , başarılar herkese ...
batık maliyet safsatası 😉
@@vondark bildiğin bir şey varsa düzgün bir şekilde açıkla hatamız varsa düzeltelim
Calculated risk denen faktörü da asla unutmayin..!!
O hayal için gerekli yeteneğe sahip olmayabilirsiniz sonuna kadar zorlamak saçma olabilir
başarısızlık korkutuyor
genç bir sinemacı olarak, izlediğim en iyi Türk filmi. izlemiş olmalarını istediğim fakat çoğu insanın izlememiş olduğu bu filmdeki sinan karakteri izleyiciye tek düze yaşamı tercih etmek yerine kendi doğruları ile yaşayan bir insanı simgeliyor. filmdeki metaforlar ve alt metin oldukça kuvvetli. baba&oğul ilişkisi aslında anadoluda çokça gördüğümüz bir olay. İnsanların izlerken sıkça kendilerini gördüğü bir film.
doğrusuyla yanlışlıyla son derece güzel bir şekilde inceleme yapılmış. tebrik ederim.
İnşallah seni de ileride bu şekilde yapımlarla göreceğiz Mert Bilge Ceylan
"En tatlı hayaller yerine sert gerçekleri tercih etti." bu sözü Carl sagan Kepler için kullanmıştı çok etkilenmiştim
bu eski konsepti özlemişim. Daha çok film, oyun, dizi felsefesi gelirse çok mükemmel olur.
saygılar..
Benim de çok beğendiğim bir film. Filmi çok dikkatli izlemişsin ve güzel toparlamışsın. Şunları ilave etmek isterim. Kitabı bastırmak için sadece babasının köpeğini satmadı, dedesinin eski evindeki bir Kuran nüshasını da sattı; onun yazma nüsha olduğunu dolayısıyla çok para edeceğini sanmıştı ama matbu bir nüsha olduğu için pek para etmedi. Dayanacağı değerleri olmadığı için bu tür etik dışı davranışlarda bulunuyordu. Bu bir yönüyle bir büyüme hikayesi de, onun nihayetinde ileriki yaşamında tutunacağı bazı ilkeler edinmeye başladığı, en azından bunun için kendini tanımaya başladığını, kendisinin ahlat ağacı gibi olduğunu anladığını görüyoruz. Bu da aslında iyimser bir son. Hayatta kalmalı ve mücadele etmelisin, ama bu, amaca ulaşmak için her şeyin mubah sayıldığı bir hayat değil, etik bir hayat olmalı.
eski şekile dönmen gerçekten iyi olmuş
aynen öyle.
Sonunda, sinan kendini asarak farklı olduğu kişiliğini reddedip içinde bulunduğu dünyayı kabul ediyor ve aslında ruhunu öldürüyor devamında da babasına duyduğu vicdan azabından dolayı kuyuyu kazmaya devam ediyor..
Farklı olmanın bedelini her zamanki gibi çok ağır ödüyorum. Sistemsel olarak hayattaki çarkın bir dişlisi olsam da en azından farklı düşünce yapısına sahip bir insanım diyebilirim. Aslında kimse aynı değil, herkes farklı. Herkes kendi içerisinde diğer insanların anlayamayacağı şeyler yaşıyor. Zaten anlatsan da kim anlamak için uğraşıyor? Bu bile muamma. Taklitte çok yetenekliler , umursamış gibi yapmayı çok seviyoruz. İki gün sonra o insanın nasıl bir karakter olduğunu unutuyoruz ve sonra tekrardan onu tanımaya muhtaç oluyoruz. Benim kendi adıma Kayra olarak üzüldüğüm şey : İnsanların bir şeyi adam gibi mertçe yapmaya çalıştığında başarıya ulaşmanın ya da mutlu olmanın neredeyse ihtimalsiz olmasıdır ya da velev ki mutlu oldun. Kalıcı olmayan bir mutluluk için uğraşmak da üzmez mi insanı? Demez mi ? Neden hep mutlu olamayacaksam bu kadar uğraş verildi. Bu bok çukuruna girildi , diye. Bu hayat cidden cahillere ve bir amacı olmayanlar için güzel. Çünkü başarısızlık , beklentisizlikten daha çok koyuyor.
Bu film eminim birçok insanın yaşamına benzer. umutları, dilekleri hırsları ve çoğu zaman başarısızlık ben farklı olacağım, olmalıyım derken gelen çaresiz kabulleniş.
11:05 Bu konuyu çok kez yaşamış biri olarak söylüyorum gerçekten Babama karşı büyük öfke besliyorum içimde onu sürekli eleştiriyorum onunla aramızda Baba kız ilişkisi hiçbir zaman olmadı sevgisini asla hissetmedim. İnsanlar Babamın iyi bi insan olmadığını söylüyor ve ondan hep kaçtıklarını görüyorum. buna rağmen bi başkası babamı kötülediğinde asla altta kalmıyorum ona yakıştıramıyorum toz kondurmuyorum Hemen onu savunuyorum iyi mi yapıyorum kötü mü yapıyorum bilmiyorum ama Onu savunmam gerektiğini düşünüyorum ne kadar kötü olursa olsun babamı sevmesem bile saymak zorunda olduğumu, ve başkalarına karşı sahipsiz olmadığını göstermek istiyorum insanların onu seven bi ailesi olduğunu düşünsün istiyorum.
Doğrusunu yapıyorsun dostum
@@lavi351 Teşekkür ederim ❤️🩹🙏🏻
çok güzel ifade etmisin ve bunu okukurken sanki kendim yazmışım gibi geldi
@@rumeysa2033 teşekkür ederim🙏🏻 keşke ortak noktamız daha güzel bişey olsaydı❤️🩹
@@user-py8kq7op8x keşke ama yapacak bişey yok yaşaya bildiğimiz kadar yaşayacağız
Filmi o kadar güzel anlattınız ki, sinemada sıkıntıdan patladığım o günden utandım.
Film sıkıcıydı oyunculukları da beğenmedim
@@UndergroundBird bu sıkıcı olduğu gerçeğini değiştirmez gerçek hayatta çok sıkıcı olabiliyor
@Elon Musk ahlat ağacı
@Elon Musk ney filmin ismi knk
@Elon Musk evet görünmüyor Teşekkür ederim İyi Akşamlar ✋
Bana Martin Eden'i anımsatıyor .Onun hikayesi başarı yol ayrımında görünüşte başarılı olacağı yola sapıyor ama aslında yol ona beklediğinden çok farklı şeyler gösteriyor .Martin de bulunduğu sınıftaki insanlardan farklı ne kadar bunu görmezden gelse de hep öyle oldu.Baska bir sınıfa geçmeye çalışırken onlara da uymadığını görüyor ve artık kendini hiçbir yere ait olamaz şekilde buluyor.Cunkü bazı insanlar böyledir kalıplara sığmazlar.Herhangi bir ortamın tek tipine uyamazlar.
Ayrıca Martin'in de sonunun suda bitmesi🥲
Son olarak kitapta Longfellow'un bana orijinal şiirinden bile güzel gelen çevirisini paylaşmak istiyorum.
Deniz derin ve sükûnet içinde; Uyutuyor her şeyi sinesinde;
Suya dalış, kabarcıklar ve biter,
Tek bir adımda her şey sona erer.
Abi kalplerimiz senle bir işliyor. Bende kısa süre önce ahlat ağacını izleyip günlerdir bir zamanlar anadoludaya geçmeyi düşünüyordum müthişsin 👏🏻
dün gece izledim bu filmi anlık bir etkidir diye fazla üstüne düşmemiştim ama hayır hala aynı duyguları eksiksiz hissediyorum bu filmi izlediğimde çoğu türk aile yapısının az çok bu gibi olduğunu düşünüyorum ki çevremdeki erkek arkadaşlarımın da baba oğul çatışması tıpkı bu filmdeki gibi bir film gözüyle değil de sanki gerçek bir ailenin belgeseli çekiliyormuş hissiyle izledim ve bu yüzden filmde gerçekten kendimi buldum ve bir sahne çok etkiledi beni sinan sonlada babasının kaldığı köy evindeki odada babasının cüzdanını karıştırıyor o sırada bir gazete küpürü görüyor kendisinin kitabının basıldığının haberi bu detay filmin en trajik sahnesiydi benim için çünkü film boyunca baba oğul arasında bir samimiyet göremiyoruz ve hep öyle devam edicek hissi oluşmuştu sinan da böyle bir şeyi beklemiyordu babasından bunu o sahnede gözlerinin yaşarmasından anlayabiliriz ve burda ben de gerçekten çok duygulandım acaba gerçekten benim babam da sevgisini göstermese bile beni seviyor mu bu sahneyi sanırsam unutmam uzun sürücek
tezcanlılık bir şey getirmediği gibi olanı da götürüyor. zamanla yarışılmaz. bu hayattaki başarısızlıklarım tezcanlılık ve kendine güvensizliktendi hep. oysa umutsuzca ama azar azar yaptığım şeyler hiç ummadığım anda fayda sağladı. bir kış günü karda ditiğim defne fidanı şimdi güzel bir yazı yaşıyor ve kocaman oldu.
Yazar olmak gerçekten riskli bir iş. Pek çok kişi bu konuda yeteneğim olduğunu söylemesine rağmen kafamdan yazar olmak hiç geçmedi, kendimi "riske atmak" istemedim. Çok acı insanların sevdiği şeyleri ekonomik kaygıdan dolayı yapamaması....
Yazar olmak için mesleğinizi bırakmanız ve kendinizi sadece yazmaya vermeniz gerekmiyor bence hergün 2 saat bile uğraşılsa ortaya mutlaka bir kitap çıkmaz mı hem kitabinizin güzelliğiyle alakali mi bilmiyorum yayınevleri kitap basımı için ücret de almiyor diye biliyorum
Dünyadaki en ünlü yazarların hiçbirinin ( en azından yazmaya başladıkları ilk yıllarda) asıl mesleği yazarlık değil. İçinizdeki hevesi bu yüzden sondurmeyin . Eğer yeteneğiniz ve güzel fikirleriniz varsa kitabınız yazmak için önünüzde hiçbir engel duramaz .
İnsan kafasında belli şeyleri aştığında bu tip filmler çok daha keyif veriyor çünkü iliklerine kadar gerçek bir film var karşımızda. Hele ki günlerimiz sevmediğimiz mutlu olmadığımız şekillerde geçiyorsa izlediklerimiz tamamen escapism için yapılır hale geliyor. Gerçekler ağır hâle geliyor kaçıyoruz hayatımızdan tüm benliğimizle. O yüzden kıymetli buluyorum popüler kültür işlerindense bu tip işleri tokat gibi yüzümüze çarpan...
Nasıl bi film izleyince birsürü anlam çıkartabiliyorsunuz
Jack londonun Martin Eden kitabıda mutsuz bir sonla bitiyordu ama bana göre bu kitabı gerçekçi ve samimi yapmış
Çok derin bakış açın ve iyi bir anlatımın var. Nuri bilgeleri de birileri keşfetmedi yeteneği bizi hayran bıraktı. Sende de o başarıyı görüyoruz. O yüzden güzelsiniz. Kısa zamanda iyi işler çıkarıp mutlu olmanı ya da ne yapıyorsan onu yapmanı temenni ederim.
Denemede bir paragrafda Ahmet Hamdi Tanpınar'ın bir sözü karsima cikmisti:"Bizim entellektüellerimizin, sanatkârlarımızın bir vasfı da yerli okumamaları ,hatta kendi edebiyatımızın bahsine bile yanaşmamalarıdır." gerçekten sınavda 1dk durakladım böyle sonra devam etmem lazım diyip yapip gectim soruyu simdi bu videoyu izledim ve sanirsam Ahmet Hamdi Tanpınar'ın ne demek istediğini anladım.
Köydeki evimiz dedemin eviyle yakın ve su sıkıntısı vardı bende 16 yaşlarındayken bi şeyleri başarırım umuduysa evin biraz yukarsında ormanlık alanın içindeki tarlamızın yanında toprak yolun üstündeki su birikintisini kazmaya başladım suyun nereden çıktığını bulmak için aşağıdan başlaman gerekir ki nasıl bir yol izlediğini tahmin edesin bende yolun altından başlayarak üstüne doğru kazmaya başladım kazma sürekli kayalara çarpıyordu o yüzden geceleri bileklerim ağrıyordu çok yorgun olmama rağmen uyuyamıyordum kazdığım yer boyumu aşmaya ve gittikçe daha da zorlaşmaya başlamıştı su çıkmıyordu sadce bi yerlerden sızıyordu ertesi sabah gittiğimde gölet oluşuyordu bi kaç metre yukarıda çınar ağaçları vardı yani su kesinlikle vardı ama ben suyu bulmak için güçsüz ve yetersizdim dedem annem babam herkes bulamayacağımı emeklerimin boşuna olduğunu söylüyorlardı suyu bulmak için metrelerce uzunlukta ve derinlikte kazmam gerekiyordu haklılardı bende vazgeçtim ve öylece bıraktım her yaz gittiğimde orayı kontrol ettim her defasında da su vardı ama hala aynıydı bi gün ise orman dairesi yolları tekrar yapmış üstünü kapatmış önceden yolun üstünde biriken su artık birikmez olmuş kaybolmuştu kazandığım tek şey ise anlatılarak kazanılmış tecrübe yerine yaşayarak öğrendiğim tecrübe oldu denedim en azından niye anlattım bende bilmiyorum sonuçta kimsenin umurunda olmayacak ama neden anlatmayayım demi
Maraslimisin
@@yusuf1453- hayır ama olay Maraşta geçiyor nereden anladın
Farklı olmak benim için şu zamana kadar hep ayrı bir duygu oldu. Ben farklı olmayı seviyorum ve insanlardan farklı olmak hiç canımı sıkıyor fakat bazen bu dışlanmaya yol açıyor. Her ne olursa olsun beni mutlu ediyor diğerlerinin düşündüklerini düşünmemek. " Yalnızlık kimimiz için bir kuyuyken kimimiz için kıyı " nihayetinde. Oysa yalnızlık benim için bir huzur...
Oysa ki babası o kadar kumar bağımlılığı olmasına rağmen hiç bir zaman köpeğini satmayı bile düşünmemişti... O köpek manevi olarak değerliydi babası için Sinan burda babasına olan içten öfkesi nedeniyle ve kitabı için babasının köpeğini satıyor.. Ve sonda babasının kitabını okuyup değer vermesi gerçekten oldukca içten ve duygusal sahneydi. Ama ilginç bir nokta var ki gazete küpürünü babasımı bastırıyor yoksa aslında sinan kitapları satılmışmıydı bunu hiç bir zaman bilemeyeceğiz... Sanırım
Çok kaliteli bir spoiler olmuş, emeginize sağlık:) ben ise son sahneyi farklı yorumlamıştım: Evet, babasına benzediğini ve başarısızlığını kabullendiğini anlıyoruz fakat intihar sahnesi, Sinan'ın umutlarını, farklılığını öldürdüğüne ve babasının bildik yolundan ilerleyişine, bir daha da kendi hayallerinin peşinden koşamayacağına işaret ediyor gibi...
Varya bu kanalı çok seviyorum ikinci ailem gibi bir şey çok keyif alıyorum can abinin videolarını izleyip alttaki yorumları tek tek okumaktan çünkü burda diğer kanallardaki gibi saçma videolar ve saçma yorumlar yok, noktasından virgülüne kadar bu kanaldaki her şey bana yeni bir bakış açısı kazandırıyor. Her video yeni bir hayat yeni bir tecrübe gibi. Her video yeni bir boyut ve can abi de bizi o boyuta götüren portalı açan kişi
Farklı olmak toplumdan soyutlanmak ve yalnızlaşmak demek bu da büyük mutsuzluk
ama o yalnızlık kaliteli bir yalnızlık sahte kalabaliklardansa daha iyi bence
@@oznuryldrmmmmm neden
Yorumlar, sahne seçimleri müzikler gerçekten güzel ve uyumlu. Filmler üzerinden kitaplar üzerinden felsefi psikolojik izahlar yapmanız yaklaşım biçiminiz çok etkileyici ve iyi bir konsept. Ben işinizi çok iyi yaptığınızı düşünüyorum. Başarınızın devamı dileğiyle.
Her son mutlu olmak zorunda değildir. Biz belki de hiç bir zaman o kuyudan su çıkıp çıkmayacağını Sinan'ın kitabını babasından başka birinin okuyup okumayacağını bilemeyeceğiz ama Sinan'ın kuyuyu kazmaya devam edişini bileceğiz. Zaten hayatın kendisi de hep bir 'devam etme' kisvesinden ibaret değil midir? Tıpkı yokuş yukarı bir yolda yürümek gibi, hatta yokuş yukarı bir yolda taş taşımak gibi. En sonunda tepeye ulaşacak herkesin, yaşayan her insanın mutlu bir sona, güzel bir manzaraya ulaşması maalesef mümkün değil ve bize bu filmde de bu gösterilmiş. Neticede hayatta bir hedefe ulaşamadıkça o hedefe ulaşamamanın verdiği mutsuzluktan ya umudumuz azalır ya da bu kadar zorlanıp ulaşamayıp acı çekmemiz sonunda eğer o hedefe ulaşırsak bu başarma hissinin vereceği mutluluğa dair beklentimiz artar. Hangisinin nasıl ve ne kadar sürede gerçekleşeceği, bir insanın ne kadar taş taşıyıp ne kadar dik bir yokuştan çıkabileceği de kişide bitiyor. En sonunda çıkılan tepe ise de kader.
Koşmak senin mayanda var, uyumsuzluk akıyor damarlarında
Kısacası koşacaksın yoksa bir bakmışsın senin de ruhun dar ağacında. ❤
Filmden mi kesit yoksa başka bir şey mi ? Çok hoşmuş
:)
@@_leafless içimden geldi yazdım öylece
@@tesnimcelik3465 kaleminize, klavyenize sağlık :)
Güzel olmuş
Sevgili dostum. Allah sen razı olsun. Uzun bir zamandır içinde bulunduğum bir durumda olup ta, farkında olmadığım bir durumu almama vesile oldun.
Babası Sinanın yazarı olduğu kitapın tek okucusu olduğu için filmin sonunda da babasının kazdığı kuyuya destek veren tek kişi Sinan olmuş.
Köpeği satmasında parasını babasının çaldığını düşünmesi de var. Bir nevi intikam alıyor gibi geldi bana. Ben mi kaçırdım bilmiyorum ama çalınan para konusu da açığa çıkmıyor zaten.
Hayallerimiz gerçekçi olmayabilir ama çabalarımız gerçekçi olmak zorunda. Çabalarımızın gerçekliği ölçüsünde hakiki hayal dediğimiz hayallerimizi gerçekleştirebiliriz bence. Hayallerin yolunda mantıklı da olmak gerek. (Merak ettiğim bir şey: The Last of Us oynamış olup olmamanız.)
hayatımda oynadığım en iyi oyundu oyunun sonunda kendimden bir parça kopup gitmiş gibi hissettim
@@furkanOzguc67 kesinlikle... Şu an unutup baştan tamamen oynamak isterdim.
Genel kanının aksine ikinci oyunu da aşırı beğenmiş biri olarak oyun tarihinin hem kurgu hem oynanış yönüyle en güçlü serisi diyebilirim ayrıca bu kanalda da oyunla alakalı bir video mevcut.İzlemediyseniz bakabilirsiniz:The last of us felsefesi.
@@kutlubay01 izlemiştim çok önceden videoyu. Ben de ikinci oyunu gayet başarılı bulmuştum. Bir yazılımcı ve tasarımcı olarak olaya daha farklı bir bakış açısından bakmıştım. İnce detayları çok iyi işlenmişti...
ben sonda kafayı yedim ellie ye joel dan kalan tek şey olan gitarın bile abby yüzünden çalamayacağı hale gelmesi beni perişan etti ana avrat sövdüm orada ama hakikaten çok güzel oyun@@furkanOzguc67
Gece yarısı kütüphanesi isimli kitabın da analizini sizden dinlemek çok iyi olurdu. Bence herkesin özellikle de günümüz çağı insanlarının, yaşantılarına dair birçok önemli çıkarımlar yapacağı bir eser .
sinan benim de empati yaptığım bi karakter. en çok empati yaptığım konu sinanın çevresindeki insanlarla çoğunlukla derin bir iletişim kuramaması. insanlardan beklediğini iletişimi gerçekleştirememesi. konu sadece farklı olmak değil bi noktada çevresindekilerin seviyesizlikleriyle kendini tutamayıp alışıla gelmeyen tepkiler gösterip çevresindekilerin hoşuna gitmeyen yanlış ve eksikleriyle yada hoşuna gitmeyecek rahatsız eden fikirlerle onları yüzleştirme alışkanlığı. buda sinana zarar veriyor işin sonunda sinan ne kadar haklı olsada. ya geçiştiriliyor yada hor görülüp yol veriliyor. aslında sinan hiç bir zaman ne kadar iyi bir oyuncu olduğunu anlayamıyor çıkıntılığı ve kendine uymayan şeylere eyvallah dememesi yüzünden.
“Yani her güzelliğin sonunda bir kopuş bir ayrılık pusuda bekler.
Madem öyle, başımıza gelen bu tatsızlıklara bizi kendi bilinmezliğimizle yüzleştiren
Şeylere,hayırlı felaketler gözüyle bakmamız gerekmezmi”
Ahlat ağacı
19 yaşındayım ve ne kadar çevrem desem de kendimi bu yerlere ait hissetmiyorum abilerimin dolu arkadaşı var kardeşleri var ama hiçbiri ile aynı telden çalışmıyorum. Bilmiyorum sonumuz ne olacak bir sürü hayallerimiz var ama benim ilk önceliğim maddi olarak bağımsız olmak
naptın müdür
@@alihan1730dedim ulan, rahat bırakın beni!
küçüklükten beri asker olma hayalimle yaşıyorum kendimi geliştiriyorum hem vücut ,hem disiplin ,dövüş falan öğreniyorum uzun koşular yapıyorum artık çok iyi dövüşen soğukkanlı kandan vs. korkmayan estetik kaslı vücudu olan biriyim ama ben astigmatım gözlüğe mecburum asker olamam artık hedefim tıp kazanmak ama asker olmak hayali hala içimde kalmış bir tümör gibi beni öldürüyor bu videoyu tekrar tekrar izleme sebebimde bu Sinan gibi sevdiğim işe uygun olmamak...
Astigmat ameliyatla geçebilen bir şey sanırım Ameliyat olmaniz da mi engel teşkil ediyor
Bu durum taşralarda böyle maalesef. Küçüklüğümden beri resim yapmayı sevsem de insanlar benim hep öğretmen, doktor olacağımı düşünürdü. Şimdi resimle alakalı bir bölüm okuyorum ve akrabalarımın bana dediği şeyler farklı bir meslek düşünüp düşünmediğim yada bir çok meslek varken neden resimi seçtiğim. Bu sanata karşı bakış açısından daha doğrusu bilgisizlikten olsa gerek. Böyle durumlarda artık anlatmaya çabalamıyorum çünkü nesilden nesile en azından köylerde süregelmiş bir düşünce tarzı bu. Değiştirilemez. Ancak insanın kendi bir sanat dalıyla uğraşırsa belki. Gördükleri şeyde bu etrafındaki herkes genelde öğretmen doktor olmayı seçmiş. Kötü birşeydir demiyorum ama böyle mesleklerde içinden gelmeli birilerinin pışpışlamasıyla olmaz. Ben en yakınımdan tattım bu duyguyu. Annem istemezdi resimle uğraşmamı ama onu ikna ettim. Resim için çabaladığımı ve mutlu olduğumu gördü veya en azından birşeyler okuyor kafasında bilmiyorum. Ama sanırım annem olmasaydı resmi bu kadar istermiydim sarılırmıydım bilmiyorum. O olamazsın dedikçe hırslandım sanırım. Bu yüzden anneciğim sana teşekkür ediyorum ve seni seviyorum. Ne olursa olsun sonunda yanımda olduğun için mutluyum.
Tebrik ederim sizi… Benim kardeşim de sayısal ağırlıklı bir liseyi kazanmasına rağmen üniversitede resim okumak istediğine karar verdi. Seçimini yaşamadaki kararlığını anımsattı yorumunuz. Yolunuz aydınlık olsun! ❤
Harika bir video olmuş, filmde verilmek istenen mesajı ve anlamı olabilecek en doğru şekilde yorumlamışsınız. Gerçekten de çok derin anlamlar içeren ve bize gerçekçi bir son sunarak birnevi izleyenlere hayat dersi veren bir film gibi görünüyor. Videonuz sayesinde bu filmle karşılaştım, kafamı dinleyebileceğım müsait bir zamanda anlayarak ve kendi çapımda yorumlamaya çalışarak izleyeceğim.
BU filmde en çok hoşuma giden sahne 2 hocayla konuşup inaçlar üzerine tartıştıkları kısımdı. Filmi izlerken film izliyor gibi değil de kitap okuyOr gibiydim.Tıpkı dorian gray in portresi ya da martin eden gibi güzel argümanlar ortaya atılıyordu filmde. gerçekten oturup o sahneleri çok düşündüm . Bir de bazı sahne geçişleri vardı. Mesela köpeğin denize düşmesi, sinan ın kuyuda asılı olması, bebeğin uyuması, babasını öldü sandığımız sahne . Bunlar da beni çok düşündürdü. Gerçekten boşuna övülmeyen bi filmmiş.
Kuyu meteforu bana nietzche nin sözünü hatırlatıyor -sen dipsiz bir kuyuya uzun uzun baktığında, dipsiz kuyuda sana bakar.
Güzel para kazanabileceğim bir bölüm okudum ama bu işi yapmak istemediğimi geç fark ettim. Daha sanatla iç içe bir iş yapmak istiyorum. Bu düşüncemi herkese açmadım ama biliyorum ki etrafımdaki insanlar bana aynı bu filmdeki insanlar gibi tepki verecekler. Kimse benim gerçekten ne yapmak istediğimi anlamayacak, anlamaya çalışmayacak. İki arada bir derede kalınca herhangi bir alanda ilerlemek de zor. Bu mesleği yapıp biraz para kazanıp ondan sonra kendimi sanata adayayım diyorum ama insanın istemediği bir işi bir gün bile yapması nasıl bir eziyet ben biliyorum. Hala daha bu belirsizliğin içinde kulaç atıyorum ama ne boğuluyorum ne kıyıya varıyorum.
ne mezunusun?
Kendi sevdiğin şeyi yap kim ne derse desin inan insanlar görmek istedikleri şeyi yargiliyorlar. Sen basarili olunca da zaten biz biliyorduk sen bu işi yapabilirsin diyip gaza getiriyorlar. Ama gene destek veren yok insanları umursamamaman kendi isteklerini dinlemen veya sezgilerin seni doğru yola götürecektir. Etrafını dinleyip de mutlu olan insana rastlamadim ben. Bazen bir aileye bazen birkaç arkadaşa karşı çıkmak seni kötü biri yapmaz.
ben de dansçı olmak istiyorum.Çevremdekilere göre bu çok para getirmeyen ve iş bulmak açısından zor bir meslek ve onlar için büyük ve önemli değil.Ailem de dahil olmak üzere derslerimi yükseltmemi(özellikle matematik) dershaneye devamlı gitmemi,güzel bir üniversiteye girip kendi ayaklarım üzerinde durup ondan sonra dansa yönelmemi bekliyor.Biliyorum ailem bu şekilde benim için daha kolay olacağını düşündükleri için istiyor ama sevmediğim şeyi yapmak o kadar eziyet ki yapmak istemediğim için ağlıyorum ve yapamadığım için de kendimi yetersiz hissediyorum.Dershanedeki hocalar da üstüme gidiyor ailemle konuşuyor fakat benim tek istediğim bir şey var o da dansı hayatımın merkezine almak.Fakat bu ülkede ve şartlarında o kadar zor ki dershanemden dolayı dansa bile gidemiyorum ve sevmediğim şey ile başbaşa kalmak ve sevdiğim tutkum olduğu şeyden ise uzakta kalmak yetersiz ve yalnız hissetmeme sebep oluyor.Çevremdeki arkadaşlarım gibi soru çözmediğim için ders çalışmadığım için uyumsuz ve tembel,gerçekleri farkında olmayan biri gibi gözükmek istemiyorum ve bu yüzden dışlanmaktan korkuyorum fakat ben buyum ve olduğum halimin dışına çıkamıyorum.
@@randomeditt6620 konuşabiliriz istersen
Şes dostum mesleğini yap, sabret para biriktir kendini bi nebze güvenceye al. Ben de hemen hemen senin gibiyim ama her şey bir anda altüst olabilir. Hayatta maddi kaygı gütmemek tam anlamıyla özgür yapıyor insanı. Hayat mutlu olmak için yeterince uzun ama bazı zorlukları aşmamız gerekiyor
Beni çok etkileyen sahnelerden biri, o kadar atanamayan ögretmen varken, atananlar da hep doguya gönderilurken, Sinan’in köyündeki okulunun samanlik olarak kullanilmasi. Çok acikli.
Cast seçimleri diyaloglar o kadar iyi ki Nuri Bilge Ceylan’ın her filminde olduğu gibi gerçekten yaşanıyor olaylar sanki kamera koyulmuş da izliyor gibiyiz
İnsanın yapmak istediğiyle, yapmak zorunda olduğu şeyin farklı olması. Bu ikisinin aynı şey olduğu hayatlar kadar şanslı değiliz çoğumuz. Yalnızca mesleki olarak değil, aşk veya birçok şeyde insanın başına gelebilir. Bu, aklın kalple savaşıdır. Yapmak zorunda olduğun şeyi, yapman gerekeni bilirsin ancak gönlünden geçen başkadır. Bu durumda aklın yolunu seçmek her zaman zor olandır. Acıyla doludur. Peki, kişi için doğru karar hangisidir, hangi seçenek?
Bugüne kadar tüm kararlarımda aklın yolunu bilsem de kalbimin sesini dinleyerek, mantıksız da olsa isteğim olan yöne gittim. Geriye dönüp baktığımda elimde olan tek şey, tercihlerimi kendim belirlediğim koca bir 30 yıl. Verdiği kararlarınsa iyi kötü her türlü bedelini ödüyor insan, isteğe bağlı bir durum değil bu. Her saniyesinden razı olduğum, hatası doğrusuyla, büyük kayıplara rağmen kendi hür irademle ne olursa olsun "kararı hep ben verdim" dediğim bir hayat. Bugün ölsem zerre gözüm açık gitmeyeceğim, 'ulan yaşayamadım be' demeyeceğim bir 30 yıl. Bana göre yolun yarısı. Şimdi ise hayatımda ilk defa istediğim şey yine farklı olduğu halde, istemediğim ama mantıklı olan şeyi seçiyorum. Pişman olma endişem yok çünkü istemesem bile, karar yine bana ait.
Doğru kararınsa hangisi olduğunu hala bilmiyorum. Ya da doğru-yanlış karar var mı. Kararı biz versekte sanki herşey olması gerektiği gibi oluyor zaten. Bilgisayar oyunu gibi, hangi yönden giderseniz gidin oyun hikayesinde önceden yazılmış tek bir sona doğru gidiyorsunuz. Herkesin kendi hikayesi. İnsan, zor bir kararda kalbinin sesini dinleyerek yalnızca o anki acıdan bir süreliğine kaçabiliyor. Ancak verdiği karar uzun vadede öngörülemeyen sonuçlar doğurabiliyor. Sonuç, muhtemel yine acı. Ancak acı olanın sonunda mükafat ve başarı olduğunu, acı acı öğretti hayat. Bense o tatlı zaferlere ulaşmak için acının direkt içine dalıyorum artık. Dolayısıyla bazı insanların önemli kararlarınızdaki "kalbinin sesini dinle" tavsiyelerinden ziyade size söyleyebileceğim tek şey naçizane bu olurdu. İster kalbin ister aklınızın sesini dinleyin. Her yönde sınırsız ihtimal var. Ancak ne olursa olsun kendi hayatınızdaki önemli bir dönemeçte, nihai kararı her zaman kendiniz verin. İyi kötü her bedeli cesurca göğüsleyin. Karar hep sizin olsun. Hikayenin nihai sonu baştan belli bile olsa, en azından oyuncu siz olun.
Hocam merhaba, yazdıklarınızdan oldukça etkilendim öncelikle. Hayata karşı bakış açınız beni gerçekten olmak istediğim insan modeline götürdü birden. Sizden görürseniz kısa bir tavsiye isteyeceğim. Bugüne kadar asla ama asla kendi yolumdan ilerleyemedim. Bunun altında bir çok neden var ama en büyük neden zorbalık sanırım. Hem fiziksel hem mental olarak yaklaşık 9 sene zorbalığa katlandım. Bakın katlandım diyorum çünkü korkup kendimi kabuğuma çektim. İnsanlar da bunu fırsat bilip beni kullandılar. Anlatmaya çalıştığım mevzu ise şu..
Yaklaşık 2 senedir kendimi geçmişimden ve hatalı yanlarımdan kurtarıp birey olmaya çalışıyorum ama ilerlediğim ve kat ettiğim yol çok bile olsa zihnim ve kalbim asla doğru yolu seçemiyor. Şöyle söylemem gerekirse hala aynı hataları defalarca yapıp, yine ders almayıp yine zorbalığa uğradığımı ve hayatımın merkezinde kendi seçimlerim olmadığını hissediyorum. Diğer insanların dertlerine göre benimki hiç bir şey olabilir ama bana göre yaşamdan vazgeçeceğim kadar büyük şeyler yaşadım ve bazen hala yaşıyormuşum gibi hissediyorum. Bunları bilsem bile hala karar almakta ve verdiğim kararların arkasında durmakta çok fazla korkuyorum. Asla dobra bir kişiliğim olmadı ve her zaman merhamet eden ve unutan kişi oldum. VE bunu değiştirmek istesem bile aynı yolda 2 senedir yuvarlanıp duruyorum. Sizden almak istediğim tavsiye şu. Ben güçlü bir insan değilim ya da kendimi öyle görüyorum. Karar vermem ve kendimi daha da sevdiğim ve saygın gördüğüm bir insan olarak nasıl değiştirebilirim? Kolay olmadığını ve hemen olmayacağını bende biliyorum ama psikologlara gitsem bile sonuçları çok fazla değiştiremiyorum. Acaba nasıl bir yol izlemem lazım? Görürseniz ve cevap verirseniz memnun olurum.
12:37' de "Sinan' ın tabiatını babasından alması", NBC' nin naturalizm adına Emile Zola' ya da ilgi duyuyor olmasını çağrıştırdı bana.
Sizi yeni keşfettim,harika içerikler üretiyorsunuz,videonun her saniyesi değerlliydi,Çok teşekkürler.
Hep böyle kalın❤
Analiziyle yorumuyla kavrama yeteneğiyle olabilecek en iyi potansiyel deki kanal
Bu zamanlarda tam bu seyleri dusunuyor oluşum... Gercekten tam zamaninda cikti bu video karsima.
Bu videoda bahsettiğiniz bireyin iç dünyasındaki yetenek çatışması yada yetenek problemi hakkında video yapmanızı çok isterdim sizin videolarınız içimdeki bazı çatışmaları çözmemde yardımcı oluyor bunların arasında acaba ben istediğim alanda yetenekli miyim problemi de yer alıyor yeni videolarınızı heyecanla bekliyor olacağım başarılar dilerim
Bu tarz video çekmen daha ilgi çekiyor emeğine sağlık portal.
Yine efsane video. Film önerisi arıyorken iyi denk geldi. Teşekkürler abi :)
Gerçekten filmler hakkında çok iyi yorumlar ve eleştiriler yapıyorsun.Bazen benim bile görmediğim şeylere değinmen sayesinde filme bakış açım da değişiyor teşekkürler:)
Yetenekten ziyade çok ama çok çalışmak gerekiyor. Sinan okuyor ama yazmıyor ki. Her gün ama her gün saatlerce yazması lazım. Yazmak adanmışlık gerektirir, disiplin gerektirir. İlham bekleyerek vs olmaz. Bir çok şey de böyledir. Martin Eden gibi mesela. Yeterince çalışırsan olur. Okunur okunmaz bilmiyorum ama ortaya edebi bir eser çıkar.
ben ağlat ağcını köyde yaşayan bi genç olduğum için sevmiştim o kadar iyi ve net anladımki olup biteni içimde sadece ben bu karanlığı yaşıyorum sandığım şeyler aslında uzakta bi yerde başka bi insanında yaşadığını anladım o yüzden sevdim
O kadar gerçek ki... İçimden dinledim resmen.
Filmin sonunda illa dram filmi olacak ya sonunda üzecekler dedim ama ters köşe yaptı kuyuyu kazmaya yani mücadeleye devam pes etmek yok buradan su çıkacak 🙂
Uzun zamandır yaşıyorum benzer bir duyguyu. Hedefe ulaşmak için sabırsızlanıyorum. Buda bana çok hata yaptırıyor. Kötü olanı da ard arda yapılan hatalar insanı hayattan soğutuyor, hayattan zevk alma kayboluyor. Belki de kısacık ömrümüzü en iyi şekilde değerlendirme isteğimiz olduğu için kolay düşüyoruz böyle duruma
Jack London Martin Eden kitabınıda konu edinebilirmisiniz lütfen, sizin yorumlarınız ufuk açıcı sizin düşüncelerinizle kendi düşüncelerimi pekiştirmek isterim.Teşekkürler
Her zaman ki gibi muq. Eline sağlık
Videoyu gördüm mutlu oldum iyi ki varsın Can abi seviliyorsun
Gölhisar da farklı biri olarak var olma mücadelemin 18.yılını bu video ile taçlandırıyorum
Var olsun taşranın unutulmuş köşelerinde farklı olma mücadelesi veren insanlar!
Burdur Gölhisar?
@@aliulgen7325 maalesef
@@Wezih Lan bir dk sen oy kullanabiliyorsun?!🤠
@@historywithphacanga4557 hıhım
filmi daha kısa süre önce izledim hiç beğenmemiştim çünkü çok uzun ve sıkıcı gelmişti ama bu film yorumunu dinleyince yanlış düşündüğümü farkettim. En son sahnede babasına yardım etmesi çok manidar bir sahneydi bence.
o kadar çabalarına rağmen başarısız olma ve bu flim bunu derinden hissettirdi
Çok iyi çözümlemişsin ve anlamışsın filmi. Seyretsin diye tavsiye ettiğim arkadaşlarım çoğunlukla aşırı sıkıcı ve uzun denildi ama filmiz aslında yavaş olması karakterin toprak gibi olması çok hoşuma gidiyor.
Çakallarla dans serisinde çok güzel bir söz vardı bu film ve bu videoya ithafen ; ne kadar büyük adam olmak istersen iste ,eğer büyük adam olmak için doğmamışsan her zaman küçük olarak kalırsın.
Tabi işin özünde YETENEK faktörü ve ŞANS İnanılmaz önemli çok çalışma ve disiplin bir yere kadar asıl önemli olan sizi diğerlerinden ayıracak bir fark ve bu da YETENEK demek .
Çok kaliteli bir video. Gerçekten çok içtenlikle tebrik ederim. İzlerken çok keyif aldım. Sevgiler
Bu film benim hayatımın bi kısmını içeriyor babam gibi olmamak istiyorum ama değişemiyorum ve farkli olmak istiyorum ama...
Üniversite zamanı çekimlerine denk gelip Doğuyla, Murat abiyle, Serkan abiyle tanışmıştım. Benim için yeri ayrı bir film
filmler o kadar gerçek ki dinlerken bir yandan içim daralıyor ama bir yandan da kendimi dinlemekten alıkoyamıyorum
Şiirsel anlatımıyla şaheser bir film idi..
Tebrik ederiz, güzel anlatmışsınız
Ahlat ağacını izlediğimde filmin %20 sini falan anladım çünkü çok detaycı ve imgelerin en ön planda olduğu bir film fakat bu videoyu izleyince hepsi kafamda oturdu ve videoyu %100 anladım şaheser böyle filmler gerçekten
sinematografisi cok güzel
Albert Camus'un Yabancı adlı kitabı: farklı olmanın bedelleri.
Şu an öyle bir dönemdeyim ki ancak bu kadar denk gelebilirdi. Video için teşekkürler ben yine de istediğimin peşinden gidicem sanırım
Asıl başarı, başarızlıktan sonra çıkardığın anlamdadır.
Sinanla kendimi çok benzerleştirdim.Geleneksel ve risksiz yoldan gidip kolay ve rahat yaşamaktansa,kendi yolundan gitmeyi tercih ediyor,aynı,benim gibi.Annemle ben zıtıs,hemen hemen her insani ve sosyal konuda.Annem geleneksel ve riskisiz yolu tercih eden otoritel bir kadın,ben ise sadece kendimi düşünen kendi etrafımdaki insanların benim hakkımda ne düşündüklerini umursamayan biriyim.Bu yüzden annemle hep kavga ederiz,bana hep,böyle olma,gelecekte insanlar böyle olduğun için senin hakkında,garip kadın diyecekler diyor.Haklı,evet haklı olacak.Benim hukuk okuyup avukat ve ya hakim olmamı,rahat ve risksiz yolu seçmemi istiyor,ama ne yazık ki,bende,tıpkı Sinan gibi,yazar olmak istiyorum.
Azerbaycandan selamlar. Sizin videolarınız çok güzel ❤️
Bu videodan sonra hemen gidip filmi izledim ve sonra tekrar videoyu izledim
Emeğine sağlık
Özledik bu içerikleri
Aileme güzel sanatlar lisesine gitmek istedigimi söylemiştim, yeteneğim vardı ve ilgimde vardı. Fakat ailem bunun saçma olduğunu söyledi ve beni ders ağırlıklı bir okula yazdirdilar. Ve o zaman gelecekte hiçbir şey olamayacağımı anladım. Ders çalışsam bile anlamıyorum. Ders çalışmak ve anlamakbence bir yetenek, ve bende bu yetenek yok. Ailem hala bana zorlama yapıyor. Ben sadece istediğim yoldan gitmek istemiştim.
Mutsuz son olayı bence de güzel fakat adam akıllı yapılırsa. Mesela bu filmde sonda bahsettiğin babasının kitabı okuması vs. mutsuz sonu anlamlı kılıyor. Bursa Bülbülü gibi zınk diye bitirilen filmlerde var. İzleyenler ne dediğimi çok iyi anlayacaktır. Zaman kaybı.
Sinan'daki depresyonu, yılmışlığı tek fark eden de babasıydı. Hiçbir şeyi sallamıyordu adam ama oğluna karşı olan şefkati hissediliyordu. Muhtemelen o kabusu da o yüzden gördü.
9:10 kişinin ilk intihar isteğidir pek cok kisi hayatta bir mücadele içinde bahsettiğin gibi gerçek hayatta isler genelde ters gider mi bilmem ama bazilari icin giderken bazilari icin gitmiyor ve bazi travmalar ilk intihar düşüncesini akla getiriyor ve bu düşünce genelde kendini asma şeklinde.
Aklıma JACK LONDON'nın Martin Eden kitabı geldi.
10:16 Çok güzel bir çıkarım
Portal yine yaptın yapacağını. Eline koluna sağlık. Harika bir içerik.
Hocam eski video tarzı çok iyi boyle devam
3. Nbc filmimi izledim. Filmlerin konu oldığı bir şey yok esasında, tek yaptığı şey insanı biraz saydamlaştırmak. Ve bunu seyretmek garip bir haz veriyor. Aynı, kaliteli bir roman, bir hikaye okumak gibi.
Bence filmin en sonunda anlatılan şey, Sen ne yaparsan yap ne kadar istersen iste insan geçmişinden ve kaderinden kaçamaz, sinan babası gibi olmamak ve yaşadıgı o ufak yerden kurtulmak babasının kaderini yaşamak istemesede, dönüp dolaşıp yine o kaderi yaşar.
tekrardan eski tarz videolar yaptigim icin tesekkurler portalcim...