Δεν είμαι τίποτε παραπάνω παρά μια απλή πόρτα του μεσοπολέμου, που μου φορέσαν και μια αλυσίδα από πάνω μην τύχει λέει κι ανοίξουν τα φύλλα μου. Στη Σμύρνη νομίζω ή ότι απέμεινε απ' αυτήν. Κάποιοι απο την παρέα μου, που φωνάζουν οι άλλοι απλά παράθυρα, γρίλλιες, πόμολα και τζάμια μας λένε ήδη χαμένους στο πίσω, το παλιό, το μάλλον παραμύθι. Ξέρεις, σαν αυτό που αργόσερναν ψιθυριστά κάποιες γιαγιάδες αγκομαχώντας που και που νυχτερινά. Κάτι που μπερδευόταν με φαγητό ζεστό, με αγάπες μακρινές και γάτες χουρχουράτες. Ενίοτε όμως και σιωπάμε. Απο σεβασμό ίσως σε αυτούς και αυτές που κάποτε μας αγάπησαν. Ελάχιστη τιμή στα βλέμματα της βροχής, στην περισυλλογή της στιγμής και το φεύγα της ώρας όσων επάνω μας θεληματικά ή τυχαία το μέσα τους αφουγκράστηκαν. Μη μας κοιτάς με λύπηση. Για μας και τη γενιά μας, μάλλον ισχύει ότι καλύτερα να κάνεις παρέα σε μια σκουριά που σε βρήκε με τη βροχή, παρά σε πρώιμα σκουριασμένους που δεν κατάλαβαν ποτέ με ποιόν και τι βροχή μοιράζονται..... Ναι έχω πάνω μου πια μια αλυσίδα κύριε. Ίσως αυτή τελικά με βοηθήσει να παραμείνω σε ότι είχα. Δεν θέλω άλλο.. Μια απλή πόρτα πια είμαι κι αυτή του μεσοπολέμου.... (Για τον αγαπητό μου συμμαθητή Ιάκωβο, τις αναλλοίωτες στο χρόνο ευαισθησίες όσο και τις λεπτεπίλεπτες μουσικές του)
Πάρα πολύ ωραία ατμόσφαιρα, μπράβο!!!
Ιάκωβε εξαιρετική δουλειά!!
Really proud!
Ευχαριστώ Σπύρο.
Πολύ ωραίο πραγματικά!!!!
Mας έφτιαξες πολύ. Και η διεύρυνση της έμπνευσής σου μαγευτική.
Τα λόγια σου ακούγονται σαν μουσική...Κορίτσι του βοριά ευχαριστώ.
Δεν είμαι τίποτε παραπάνω παρά μια απλή πόρτα του μεσοπολέμου,
που μου φορέσαν και μια αλυσίδα από πάνω μην τύχει λέει κι ανοίξουν τα φύλλα μου.
Στη Σμύρνη νομίζω ή ότι απέμεινε απ' αυτήν.
Κάποιοι απο την παρέα μου, που φωνάζουν οι άλλοι απλά παράθυρα, γρίλλιες, πόμολα και τζάμια
μας λένε ήδη χαμένους στο πίσω, το παλιό, το μάλλον παραμύθι.
Ξέρεις, σαν αυτό που αργόσερναν ψιθυριστά κάποιες γιαγιάδες αγκομαχώντας που και που νυχτερινά.
Κάτι που μπερδευόταν με φαγητό ζεστό, με αγάπες μακρινές και γάτες χουρχουράτες.
Ενίοτε όμως και σιωπάμε.
Απο σεβασμό ίσως σε αυτούς και αυτές που κάποτε μας αγάπησαν.
Ελάχιστη τιμή στα βλέμματα της βροχής, στην περισυλλογή της στιγμής και το φεύγα της ώρας όσων επάνω μας θεληματικά ή τυχαία το μέσα τους αφουγκράστηκαν.
Μη μας κοιτάς με λύπηση.
Για μας και τη γενιά μας, μάλλον ισχύει ότι καλύτερα να κάνεις παρέα σε μια σκουριά που σε βρήκε με τη βροχή, παρά σε πρώιμα σκουριασμένους που δεν κατάλαβαν ποτέ με ποιόν και τι βροχή μοιράζονται.....
Ναι έχω πάνω μου πια μια αλυσίδα κύριε.
Ίσως αυτή τελικά με βοηθήσει να παραμείνω σε ότι είχα.
Δεν θέλω άλλο..
Μια απλή πόρτα πια είμαι κι αυτή του μεσοπολέμου....
(Για τον αγαπητό μου συμμαθητή Ιάκωβο, τις αναλλοίωτες στο χρόνο ευαισθησίες όσο και τις λεπτεπίλεπτες μουσικές του)