Adaś Miauczyński: Nic w życie nie osiągnąłem i ogólnie jestem nieszczęśliwy Nie wiem, ale się dowiem!: To może przestań w wolnym czasie narzekać, kłócić się z ludźmi i zacznij coś robić, bo monotonne życie chłopie cię dojeżdża. Adaś Miauczyński: Nie pytałem o poradę, jestem inteligentem i wiem lepiej! Nie wiem, ale się dowiem!: 😬
@Nie wiem, ale się dowiem! Może odcinek o mizofonii?Dość mało znane pojęcie,a przypuszczam,że wiele osób albo się z nim w jakimś stopniu utożsami,albo spotkało w swoim życiu osobę,której ten problem dotyczy (po części pasuje też do Adasia z odcinka ;) )
Mój ojciec jest emerytowanym nauczycielem. Uczył głównie historii - to była (i jest) jego pasja. Wykraczał poza program nauczania; treścią i metodami. Bo chciał, żeby ta pasja udzieliła się też uczniom, a nie, żeby tylko wkuwali suche daty i fakty. To się udawało - ludzie, którzy byli jego uczniami, do dziś wspominają, że lekcje z moim tatą były najciekawsze. To ich motywowało do nauki. Poza tym tata prowadził też sekcje sportowe. Siatkówka, tenis stołowy. Jego podopieczni mieli bardzo dobre wyniki w wielu turniejach. To wszystko jednak nie wpłynęło na jego zarobki. Realne osiągnięcia nie miały wpływu na wysokość jego pensji, a dziś emerytury. Trzy razy więcej otrzymywali i otrzymują jego koledzy po fachu, mimo że nie mieli takich osiągnięć, ponieważ przed nazwiskiem mają mgr. Tata za komuny skończył tylko liceum pedagogiczne, bo wtedy jeszcze takie były. Gdy miał iść na studia, dopadła go choroba wrzodowa żołądka. Życie jest na ogół bardziej złożone niż film. Każdy z nas ma w sobie trochę tytułowego świra i jego zapędów, ale nie tylko. Każdy może, po części słusznie, skrytykować i obwinić warunki, system, ale i dostrzec możliwości zmiany samego siebie, dostrzegając rzeczy, na które ma się wpływ i rzeczy, na które tego wpływu nie mamy.
Dokładnie, autorzy filmy uprościli analizę i skoncentrowali się na krytyce tylko wyłącznie samego Adasia i mimo wielu racji, nie uwzględnili, podstawowej zasady, że ludzie są zdeterminowani, tym, kiedy, gdzie jak się urodzą. Adaś ma problemy egzystencjalne, których nie przerobił, ale uwięziony, życie wśród świrów z bloku, bo stać go tylko na mieszkanie w bloku. Jakiego nauczyciela nie stać na dom, zdała od tej głupiej biedot, masy, która nie widzi dalej niż kawał kiełbasy. Może z dala od "szumu morza", który sąsiad słyszy (czyli bezwartościowych bzdur na lewo i prawo)... udało by mu się w końcu przetrawić swoją w spokoju swoją egzystencję i oderwać od matki. Serio, autorzy tego kanału mają trochę taki arogancji ton moralizowania, dawania rady w stylu jesteś alkoholikiem czyli złym człowiekiem napraw to. Takie rady są o kant dupy, każdy nawet ten alkoholik wie, że to złe ale sztuką było by gdyby dawać taką radę, pomoc, żeby ludzie naprawdę z tego wychodzili.
@@TWARDOWSKY. Po części zgoda, a po części... też nie. ;) Wkleję tu swój drugi komentarz, w którym szerzej opisuję, jak to widzę: Chyba głównym problemem filmowego Adasia jest jego zapiekły egocentryzm. Nieważne, co tu jest przyczyną, a co skutkiem w sensie życiorysowym - dostrzeżenie tego egocentryzmu i praca nad tym mogłyby powoli pomóc bohaterowi rozsupłać swoje problemy. Czemu winni są ci panowie, którzy muszą napierdalać od bladego świtu? No przecież właśnie muszą, sami się tam o tej godzinie nie posłali, mają szefa. Ale Adaś Miauczyński jest przecież pępkiem świata - ci robotnicy specjalnie musieli bezsensownie ponapierdalać swoimi maszynami, nie robiąc niczego pożytecznego i tylko generując hałas. Tylko po to, by obudzić króla Adama, o którym każdy przecież doskonale wie, gdzie mieszka, na którym piętrze, na którą chodzi do pracy. Egocentryczne podejście bohatera to problem zwłaszcza duchowy. Co za tym idzie, także mentalny. On jest inteligentny, ale też egocentryczny, i to ta wada sprawia, że Polakom tak trudno się ze sobą żyje. Adam podziela tę wadę, nie potrafi jej zauważyć, a patrząc przez jej pryzmat jest w gruncie rzeczy taki sam, jak te wnerwiające osoby, które spotyka. Może rzeczywiście klapy powinny być w pociągach montowane inaczej, żeby nie opadały, ale trafna analiza i nazywanie innych kretynami nie rozwiąże tego problemu. A przecież te klapy WSZYSTKIM uprzykrzają życie, nie tylko Miauczyńskiemu. Mógłby Adaś zwrócić się do kompetentnych osób i rzucić im sugestię o sedesowych klapach. Ale on zachowuje się tak, jakby wszystkie niewygody życia były po to, by JEMU utrudnić życie, ma więc wymówkę, by nadal narzekać - słusznie czy nie. A ludzie, których w życiu spotyka, są podobnie egocentryczni. Nie myślą o innych, też są totalnie zaślepieni własnymi problemami. Życie nie znosi próżni, więc żyjący samotnie Adam ma problemy innej natury, ale w jego odczuciu są one tak samo dokuczliwe. To egocentryzm, który zamienia się w neurotyzm. Jednak sąsiad, który na cały regulator puszcza jakąś muzykę klasyczną, też jest egocentrykiem. Policjantka, która łomocze w stół, też żyje swoimi kłopotami i nie myśli, czy jej hałaśliwe zachowanie nie przeszkadza aby innym. Problemem Adama nie jest to, że zwraca im uwagę, tylko to, w jaki sposób to robi. A z tego sposobu przedziera wyraźnie skrajny egocentryzm właśnie. A przejrzenie na oczy, że wszyscy mają jakiś "krzyż", wszyscy zmagają się z jakimiś trudnościami, zmienia percepcję. Wtedy zaczyna się zwracać uwagę na innych, zaczyna rodzić się życzliwość, własne problemy przestają być wyolbrzymiane. Zwracanie innym uwagi, że ci myślą tylko o sobie, i robienie tego w taki sposób, że im "w pięty idzie", to idealny przykład posiadania w oku drzazgi, która z naszej perspektywy przypomina belkę, a jednocześnie próbowanie wyjęcia drzazgi z oka bliźniego. Jeśli ktoś jest zaślepiony własnym wyolbrzymionym "ja", to przy takim zaślepieniu próba wyjęcia czyjejś "drzazgi" jeszcze bardziej go uszkodzi. Skrzywdzi. Utwierdzi w dotychczasowej postawie. Tak właśnie egocentryzm sprzyja użalaniu się nad sobą, a przecież nie chodzi o to, by leżeć pod swoim krzyżem, tylko o to, by go nieść z myślą o celu, a jednocześnie pomagać innym w niesieniu ich krzyża. Wszystko to, co utrudnia nam życie, można jakoś zminimalizować, ale do tego potrzebne jest zrozumienie, że jesteśmy połączeni. To pozwala wyjść z inicjatywą, żeby w jakimś zauważonym zakresie poprawić życie nie tylko sobie. A to jest właśnie szlachetna pobudka - nie tyle "samorealizacja" za wszelką cenę, co poprawienie życia nie tylko sobie. Przykład z klapami sedesowymi to tylko jeden z przykładów. Panowie też nie muszą napierdalać od samego świtu. :) Naprawdę, wiele załatwia wzajemne zrozumienie i życzliwość, myślenie o innych, założenie, że inni mają dobrą wolę, ale czasem ich własne problemy zbytnio ich pochłaniają. Wyrozumiałość wobec tego też jest cenna. Ktoś, kto potrafi uznać pewien tragizm życia i to, jak on POTRAFI zamknąć człowieka na człowieka, jest w stanie wzbić się ponad ten tragizm. Życie nigdy nie będzie beztroskie i zawsze wesołe, ale nasze jarzmo może być wystarczająco lekkie. Zbyt łatwo się zniechęcamy, widząc cudze zamknięcie... i sami się zamykamy. Ktoś musi to przełamać jako pierwszy i nie poddawać się. W innym wypadku każdy będzie się uważał za lepszego od innych, tylko będzie pielęgnował inne ku temu preteksty. Prawdziwe życie zaczyna się po odrzuceniu egocentryzmu, lecz to wiąże się z nową skalą - zarówno szczęścia, jak i cierpienia. To jest, dla ludzi zamkniętych w swojej skorupie, coś nieznanego, choć w głębi duszy każdy tego pragnie. Stąd rodzi się wewnętrzny konflikt; człowiek nienawidzi swojej skorupy i monotonii oraz pozostaje przy... marzeniach. Wszystko to jest tragiczne i trudno to krytykować w sposób potępiający. Tym bardziej, że wyjście jest zawsze proste, choć... niełatwe. Egocentryzm w pewien sposób wypacza także ludzką inteligencję. Zniekształca ją. Czyni tę inteligencję wybiórczą. Człowiek później jest w stanie trafnie analizować wiele skomplikowanych rzeczy, a jednocześnie nie radzić sobie z prostymi, codziennymi czynnościami czy z kontaktami z ludźmi. Wtedy inteligencja staje się sztuką dla sztuki, a przy tym sztuką wymówek. Ludzie bardziej inteligentni mają jeszcze skuteczniejsze narzędzie do generowania takich wymówek. Wszystko to jest podyktowane założeniem, że wysokie IQ czyni ich jakościowo lepszymi ludźmi, w związku z czym świat powinien się przystosować do nich. Ale nawet jeśli mają doskonałe pomysły na usprawnienie różnych rzeczy, to to samo w sobie nie sprawia, że świat legnie u ich stóp. Filmowy Adaś czuje się lepszy dzięki swojej inteligencji - to problem duchowy. Dlatego czuje, że jest "stworzony do wyższych celów", a głupie opakowanie płatków kukurydzianych ma mu być posłuszne. :)
Tak XD I do tego "Nie pasuje ci twoja praca? Przecież mogles zalozyc firme zajmujaca sie skarpetkami z watpliwym biznesplanem, bez oszczednosci i w spolce z gosciem, ktory tak samo jak ty, ani trochę sie nie zna na prowadzeniu przedsiębiorstwa!" I to mając 50 lat, w latach 90 xD
@@grzesiek123 Każdy ma prawo do własnej interpretacji. I to jest piękne w filmie jak każdy może na swój sposób zinterpretować. Ja też nie do końca się zgadzam. Film jest imho bardziej o tym jak każdy z nas mając wielkie plany rozbija się o rzeczywistość i po kilku próbach zamiast walczyć o marzenia ucieka od nich
W przypadku tak, mimo wszystko, wielowymiarowego filmu jakim jest Dzień Świra trochę trudno mówić o nadintpretacji. Sam Adaś pełni rolę bardziej takiej soczewki, która skupia w sobie takie typowe wady statystycznego Kowalskiego - wieczna frustracja, złośliwość, konfliktowość, kompletny brak pokory, zwalanie winy na świat i innych za swoje porażki. Depresja i zaburzenia stanowią bardziej tło niż rdzeń.
W takim razie tego rodzaju schorzenia byłyby praktycznie wyrokiem śmierci dla człowieka. Wrzucenie czyjegoś zachowania do szufladki to pozorowanie myślenia. No dobra, szufladki są bardzo przydatne jako punkt wyjścia. I tu jest to wyjście. Pokazanie, jak depresja postępuje, i wskazanie, jak przerwać toksyczny cykl (w komentarzu autora). Przy okazji warto zwrócić uwagę na motyw lekarzy. Ludzie sobie myślą - chory, do lekarza, brać pigułki i już. To tak nie działa, zwłaszcza z depresją. Ale i z całą masą innych chorób. Wg mnie pokazane zachowania i mentalność wykraczają nieco poza konkretny przypadek głównego bohatera. Dlatego ten film jest tak kultowy. Ogromna część Polaków zobaczyła w nich część siebie w karykaturze. Główny problem z mentalnością w naszym kraju to apatia, niesamodzielność (brak poczucia sprawczości), złośliwość. Jeden z paskudnych mitów, że "Oni" są odpowiedzialni. Za warunki życia, za zdrowie, za wszystko. Od wszystkiego jest pracownik, urzędnik, funkcjonariusz. W mundurze, w kitlu, w gajerze. Od Kowalskiego nie zależy nic. Tak Kowalski myśli. Ja już myślę, że Rosjanie mają trochę inaczej. Jakoś więcej fantazji, wigoru i życia, ale to pewnie błąd poznawczy mające źródło w filmikach na YT z szalonymi Rosjanami :)
zgadzam się. Moim zdaniem zachowanie Adasia wynika z tego, co go wcześniej spotkało i bohater jest świadomy, że coś w jego życiu jest nie tak. Po prostu jest już tak załamany wszystkim, co mu się wydarza, że nie potrafi tego zmienić, a do tego każda drobnostka urasta dla niego do olbrzymich rozmiarów problemu. Myślę, że ten filmik bardzo spłyca cały film, tak jakby człowiek był prostą jak cep konstrukcją złożoną z kilku cech, w tym przypadku po prostu negatywnych. Fakt- film jest wielowymiarowy i można go różnie odbierać, co zdecydowanie jest jego zaletą, ale mimo wszystko nie podoba mi się tutaj przedstawienie tylko swojej interpretacji jako jedynej właściwej. Ponadto osoby z problemami psychicznymi często zachowują się w niezrozumiały dla osoby zdrowej sposób i to nie oznacza, że mają takie "cechy" i że "nie pomyślały, że gdyby zachowywały się inaczej, to byłoby lepiej".
3:01 - Źle rozumiesz sytuację. Adaś popadł w nerwicę natręctw. Jeśli zmieniłby spodnie, nowe też by go uwierały, jeśli siedziałby bez spodni, to uwierałyby go majtki, jeśli ściągnąłby majtki, to uwierałaby go kanapa. To nie jest jego brak myślenia, tylko choroba. Ogólnie, dużo racji masz w filmie, lecz zwróciłeś uwagę na tylko jeden z aspektów, natomiast problematyka filmu jest wielowymiarowa. Część problemów wynika z jego ignorancji i arogancji (najbardziej przykład z robotnikami), część problemów jest z popadnięcia w chorobę cywilizacyjną, część wynika ze środowiska w którym dorastał i wzorców jakie przyswoił, część problemów faktycznie z tego na co narzeka, dopiero część problemów z braku myślenia i własnej niemocy - wziąłeś pod uwagę tylko ostatnią kwestię i naciągasz pod to również problemy bohatera, które mają inną genezę. Konkretniej, ograniczyłeś się do zwalenia wszystkiego na nieudolność Miauczyńskiego i mówisz banały że wystarczy nie zachowywać się jak on, tylko być zaradnym i fajnym, i wszystko będzie dobrze. Wcale tak nie jest. Na film trzeba spojrzeć z wielu stron, wtedy dopiero dostrzega się rozmaitość wad społeczeństwa, jaką prezentuje.
"Nie wpadł na to że system szkolnictwa tworzy pracowników a nie przedsiębiorców" Świetny tekst, z drugiej strony niestety prawdziwy. Zastanawiam się kiedy to się zmieni
Najlepszy film po 1989 roku Zresztą, ma tylko kilka filmów które mogą nawiązać równą walkę (Wesele, Dług, może Trzy Kolory Czerwony, choć to film francuski raczej) chociaż nie, nawet tyle nie
@@thegodfather1924 Moim (subiektywnym rzecz jasna) zdaniem, żaden z wymienionych przez ciebie filmów (oprócz ,,Najlepszego" którego jeszcze nie widziałem) (i najlepszej z pośród zestawienia Ucieczki z Kina) nie klasyfikuję się jako mogący nawiązać walkę z wymienionymi przeze mnie Ucieczka z Kina Wolność, którą chyba najprędzej umieściłbym w prywatnym top 10 najlepszych filmów po 1989 roku (i to w pierwszej piątce, na ok. 5tym miejscu) to dobry magiczny realniak, ostatni już przejaw kina moralnego niepokoju biorący na warsztat rozliczenia z wadami poprzedniego systemu (tym razem z aspektem cenzury myśli, którego twórcza siła kina staję się przeciwwagą, mogącą na końcu skruszyć okowy zarówno władzy jak i ekranu) z tym że, a sam nie wiem, filmowi brakuję uniwersalności spojrzenia i tematyki Dnia Świra i Wesela (jako że jest ograniczony w zasadzie do jednego wątku i czasu miejsca) no i nie wspominając o tym że Kino Polskie rozliczało się z bolesną przeszłością w lepszy sposób (a chociażby ,,Dreszcze" tego samego twórcy) choć to i tak znakomity film na progu nowej ery Dom Zły - uważam że Wesele sprawdza się lepiej zarówno na polu scenariuszowym (w mistrzowski sposób zawiązując kilka wątków w splatającej je wszystkie końcowej katastrofie, i to w kilkunastu godzinach czasu akcji), metaforycznym (tematyka dotykająca zarówno podskórnego zepsucia idyllicznej z wierzchu społeczności, patologii rodzinnych, społecznych, małżeńskich, posttransformacyjnego kotła uwypuklającego wszystkie wady narodowe) jak i formalnym (w Weselu jego (reżysera) charakterystyczna skłonność do przesady i rwanego montażu nie jest wadą, a nawet zaletą) (bo wszyscy chyba byliśmy na takich weselach) Zaś Psy to ,,klasyk" ale komercyjny, na pewno nie artystyczny (W porównaniu do ambitnych kryminałów z epoki PRL'u takich jak Wśród Nocnej Ciszy albo Morderca Zostawia Ślad wypada blado) (o francusko-amerykańskich wzorach gatunkowych z lat 60tych i 70tych nawet nie wspominając bo wyjdzie totalna masakracja) taki sobie tani kryminał, z ambicjami oczywiście ukazania wad okresu transformacji przez pryzmat ciekawego portretu psychologicznego głównego bohatera... tylko ze z tych ambicji nie wiele wynika, no właśnie poza tanim kryminałem i... i pierdolisz moją kobiete i w imię zasad skurwysynu i tak dalej
@@abbfilmann3735 Właśnie mógłbyś mi polecić coś ciekawego z ostatnich 30 lat?Gatunek bez znaczenia.Jeszcze całkiem dobry był film "Pręgi"z Fryczem czy Żebrowskim ale to chyba nie ta sama półka co wymienone przez ciebie.
@@thegodfather1924 A wiesz, że coś by się znalazło? xD To może najsampierw wymienię ci tą moją, obecną, listę prywatną top 10ciu rodzimych produkcji od 1989 roku: 1. Dzień Świra 2. Wesele 3. Ucieczka z Kina ,,Wolność" 4. Dług 5. Ostatnia Rodzina 6. Jańcio Wodnik 7. Mój Nikifor 8. Cicha Noc 9. Wrony 10. Żółty Szalik Oczywiście zastrzegam sobie fakt tego, że z racji ciągłego nie nadrobienia wielu znanych rzeczy z ostatnich lat (Wciąż nie widziałem Bożego Ciała ani Zimnej Wojny np.) te top 10 będzie się jeszcze nie raz nie dwa zmieniać
Polemizowałbym z tym, że bohater czuje wyższość w stosunku do innych ludzi, bo czy ktoś kto uważa, że przegrał życie może się czuć "lepszy" w jakikolwiek sposób od innych? Jego zachowanie wynika, moim zdaniem, głównie z niewiarygodnej frustracji i niemocy jaką odczuwa.
Byłem mentalnym gówniarzem, gdy pierwszy raz obejrzałem ten film i potraktowałem go bardzo powierzchownie, chyba jak większość widzów (wniosek z wielu rozmów na temat filmu, które często sprowadzały się do śmieszkowania i cytowania "zabawnych tekstów"). Gdy dorosłem, zrozumiałem o czym to tak naprawdę jest. Bardzo mądry materiał, kawał dobrej roboty, dzięki Tobie również i nastolatek zrozumie przesłanie tego dzieła. Dzięki!
Miałem tak samo jak Ty, oglądając to będąc młodszym nie rozumiałem przesłania tego filmu, po latach jednak oglądając go ponownie zupełnie inaczej patrzę na wiele rzeczy w życiu a ten film na YT tylko potwierdził moje spojrzenie na świat! Wniosek: z upływem lat jednak dojrzewamy ;)
Nienawidzę pseudo intelignetnego pierdolenia że to poważny i przekazujący wartości film. Jak się utożsamiasz z bohaterem to znaczy że też srasz pod blokiem?
Bardzo ciekawa i dogłębna analiza. Jednak uważam, że dzień świra nie jest taki czarno-biały. Przedstawiłeś tylko jedną stronę. Siła tego filmu jest to jak bardzo niejednoznaczny on jest Na jak wiele sposobów można go zinterpretować i ile wniosków wyciągnąć. 1) pewne problemy systemu są piętnowane przez ten film Jak na przykład to, że ludzie tacy jak Adaś nie mają odpowiedniej opieki psychiatryczno psychologicznej już od najmłodszych lat. Gdy można było uchronić Adasia przed zgubnym wpływem jego matki i toksycznego małżeństwa jego rodziców. Można było też wcześniej wyłapać zaburzenia obsesyjno-kompulsywne które przez resztę życia męczyć będą naszego bohatera. 2) Są pewne indykatory pozwalające nam określić, że Adaś jest ponadprzeciętnie inteligentny np ukończył studia z wyróżnieniem Posiada dobrze rozwiniętą flunecję słowną i umiejętność nazywania i obserwowania rzeczywistości. Sam sposób narracji filmu przypomina przytoczony przez ciebie obraz świata widziany oczami osób nadinteligentnych. Ponadto wiele innych jego zachowań także pokrywa się z tymi przedstawionymi w twoim filmie o osobach nadinteligentnych właśnie. Polecam porównać Nie twierdzę że Adaś był nadinteligentny. Tragizm tej postaci polega na byciu w martwej strefie pomiędzy przeciętnością a byciem wybitnym. Konkretnie- jesteś za głupi żeby się z tej strefy wydostać nie potrafisz uczyć się na błędach, zaleźć pomoc czy dowiedzieć się jak sobie pomóc Ale z drugiej zbyt inteligentny by zaakceptować bycie przeciętnym. Masz wystarczające narzędzia intelektualne by zauważyć niesprawność świata, bezsens istnienia, by widzieć że przewyższasz znaczną część społeczeństwa a z drugiej strony nie potrafisz się rozwinąć, stać się lepszym sobą więc trwasz w tej stagnacji w oczekiwaniu że będzie ten moment przełomowy, właśnie magiczny lek albo związek czy miłość, jakiś cud który w końcu wyrwie cię z tej przeciętności i pozwoli się dalej rozwijać. I chociaż rzadko to właśnie czasem tak się zdarzy właśnie, że ktoś trafi na odpowiednią osobę która dostrzeże potencjał dostrzeże problem a będzie miała odpowiednie narzędzia by ci pomóc Może to być nauczyciel, może to być lekarz a może to być kolega z klasy. Adaś na nikogo takiego nie trafił. 3) Praca nauczyciela mimo pewnej repetytywności nie może być porównana do pracy na budowie. Żeby zostać nauczycielem trzeba przebyć cały cykl edukacji i zainwestować dużo czasu. Żeby przenosić celgły na budowie czy pracować w zakładzie nie potrzebna jest żadna szkoła. Do tego od tego czy praca nauczyciela zostanie wykonana dobrze zależy przyszłość niejednego Adasia Miauczyńskiego w przyszłości. Bo nauczyciel który jest wypalony i nie dostaje adekwatnych pieniędzy do swoich kwalifikacji i wagi jego zawodu, będzie produkował na swoich lekcjach jeszcze więcej Adasiów. 4) Niejednokrotnie zachowania ludzi z którymi spotyka się Adaś są wyjątkowo drażniące, odpychające i powodujące zmęczenie psychiczne. Kto z nas nigdy się nie wkurzył albo choć raz nie miał zepsutego dnia bo sąsiad akurat zaczął wiercić jak my się kładliśmy spać, hałasował albo właśnie puszczał głośno muzykę. I oczywiście dla człowieka zdrowego najpewniej skończy się to na jednorazowo popsutym humorze ci co odważniejsi może nawet się przejdą do uporczywego sąsiada i poproszą o zaprzestanie drażniących działań. Ale Adaś nie jest jednostką zdrową. Najpewniej cierpi na zaburzenia obsesyjno-kompulsywne i jest pogrążony w depresji, jest też wypalony życiowo i zawodowo. 5) Wiele jego problemów wydaje się mieć banalne rozwiązania. Jazgot bab w pociągu? Słuchawki z muzyką. To samo rozwiązanie na denerwujących sąsiadów czy mewę na plaży. Denerwujące spodnie? Kup wygodne. Za mało płacą w pracy ? Zmień pracę. Ale to właśnie jest ten problem ze ona nie ma narzędzi i możliwości żeby coś zmienić. Jest najpewniej chory psychicznie. I łatwo znaleźć optymalne rozwiązanie jak się patrzy z perspektywy 3 osoby i to jeszcze w filmie. Z jego punktu widzenia utknął w pętli s której musi wykonywać codziennie te same czynności Bez wyjścia, bez końca. Szuka pomocy ale nie chce jej znaleźć. Lekarz mu zalecił psychoterapię ten chciał magiczny lek. W tym wypadku jest to wina lekarza. Ci najlepsi lekarze potrafią cię przekonać wyrwać z choroby mimo twojego oporu. Odpowiednimi technikami, dogłębnym wytłumaczeniem problemu i możliwego rozwiązania czy nawet posiłkując się odpowiednią farmakoterapią. A nasz Adaś dostaje fluoksetynę która może wręcz pogarszać jego stan (fluoksetynę stosuje się przy nerwicy natręctw ale jemu jak widać nie pomaga) I piracetam na który nie ma dowodów że działa xd. Żaden lekarz mu nie wdrożył psychoterpi ani nie dobrał odpowiednio leków. Prawdą jest to, że wiele winny jest w samym Adasiu i rozumiem, że twój film miał wyjść na przekór powszechnej interpretacji filmu czyli Adaś to ofiara systemu i trzeba mu współczuć. Jednak zabrakło mi drugiej strony medalu i zastanowienia się gdzie rzeczywiście system i ludzie mogą być krzywdzący dla Adasia a co za tym idzie dla nas wszystkich. Cały film ma wydźwięk wszystko to wina Adasia tylko on jest sobie winien ludzie w około chcą dla niego dobrze tylko on ich odtrąca tylko mu się wydaje że jest inteligentny. I mimo, że większość spostrzeżeń jest trafna to jak już napisałem nie są analizowane fragmenty korzystne dla Adasia Oczywiście moja analiza nie jest tak dogłębna jak twoja i jest bardziej szkicem rozumowania ale forma trochę mnie ogranicza.
XD wlasnie chodzi o to ze doglebniej przeanalizowales tresc niz autor, a chcial on byc pseudointeligentem i mimo ze ogranicza cie forma naprawde spodobal mi sie twoj komentarz i sam gdyby nie ta niewygoda dolozyl bym pare zdan od siebie
Bardzo ciekawe co napisałeś, faktycznie nie jest to takie proste i jednoznaczne, z drugiej strony, adaś jest już dorosły, a system istnieje naprawdę, jako ramy świata i umysłów, tak jak nie można zawłaszczyć terenu, tak nie można iść do lekarza, na terapie, którego w 2002 roku nie było, lub było, ale Adaś o nim nie wiedział, nie wiedział też co mu tak naprawdę dolega, podwójna nie wiedza, nie wiem, że nie wiem. Myślę, jednak że autor tego filmu, chciał ukazać, że tak naprawdę, osoby dorosłe, w dzisiejszych czasach, same mogą pomóc sobie, wychodząc ze strefy komfortu, czyli prosić o pomoc pomimo odczuwaniu lęku, jego psychika i to, co zrobili mu rodzice, przedstawiona tu mama, która nie interesowało co Adaś myśli i traktowanie Adasia jako wieczne dziecko, ukazuje, że sama miała brak wzorców. Ciężko jest, dać komuś coś, czego samemu nie posiadamy. Nie pojawił się nikt, jak napisałeś, kto odwróciłby bieg wydarzeń, dojrzał w nim coś więcej, jednak, mimo to, życie właśnie takie jest, niesprawiedliwe, czasem bolesne, a czasem bardzo krótkie, od nas jednak zależy decyzja, jak będziemy się czuć, mimo bólu, który odczuwamy.
Ponadto postać Adasia to kontynuacja z poprzednich filmów Koterskiego, gdzie w sumie można się doszukiwać pewnych schematów jego postępowania, począwszy od "Domu wariatów".
podpiszę się pod tym obiema rękami. bardzo lubię ten kanał i często zgadzam się z teoriami autora, ale w przypadku tej analizy - kompletnie się nie zgadzam, a nawet uważam że ta analiza jest głupia, trochę przekombinowane tezy i niecelne argumenty. no słaby materiał ogólnie.
Porady typu: zmień pracę, weź kredyt. A jak już wszyscy będziecie wg tego wykroju równo poprzycinani nastąpi nowy wspaniały świat.. Może następny film to będzie krytyka "Zezowatego szczęścia" Munka, albo "Popiołu i diamentu" Wajdy.. Pokolenie wychowane wg amerykańskiego keep smiling, nawet mi cię nie żal..
Dokładnie. On totalnie nie zrozumiał tego filmu. Myślenie typu jAk cOś Ci sIę nIE pOdObA tO cOś zmIEń to najgłupsze myślenie na jakie można wpaść w tym kontekście xD
To teraz może zrób odcinek o tym, jak uniknąć jego błędów, jak rozmawiać z ludźmi, być ciekawym, robić coś pożytecznego i nie marnować swojego życia. Chętnie obejrzymy 😊
Bo tak jest, to właśnie to biedne pokolenie, ludzi zniszczonych komuną i burzliwymi latami 90tymi. Nie zauważyłeś, że dla autorów tego filmiku to wręcz bardzo bolesny temat jakaś uraza, bo totalnie pojechali po „Adasiu” a przecież nie tylko on tutaj jest winny ale też albo przede wszystkim świat, środowisko tych właśnie świrów, sąsiadów i ludzi w tym własna nadopiekuńcza matka, którzy zrobili z niego biednego świra uwięzionego finansowo i mentalnie w bloku z wielkiej płyty z masą, które nie widzą dalej niż kawał kiełbasy.
Nie do końca zgadzam się z tą interpretacja... Moim zdaniem Adaś ma nerwicę natręctw, która w błędnym kole rujnuje mu życie... Ten film bawił mnie jak byłam młodsza, ale kiedy obejrzałam go jako dorosła i świadoma osoba, to mnie przeraził...
3 роки тому+36
Ok, załóżmy, że ma nerwicę natręctw, to go usprawiedliwia kopać psa, wyzywać żonę, ubliżać innym i inne patologiczne zachowania? Adaś jest po prostu złym człowiekiem, osoba chora, która potrzebuje pomocy nie spędza całego wolnego czasu na walce z ludźmi wokół.
@ może nie usprawiedliwia, ale w pewien sposób tłumaczy? Twoje pytanie trochę przypomina to, jak niektórzy zdrowi ludzie patrzą na alkoholików. "A to on nie widzi, że jest pijakiem?", "czemu nic z tym nie robi?!" - ano nie widzi, bo tak działa mechanizm obronny, represja. Nic nie robi, bo się boi albo nie ma siły. Poza tym człowiek jest tylko człowiekiem (zależnie od kontekstu można zamienić "tylko" na "aż") i nie możemy od każdego oczekiwać wysoko rozwiniętych zdolności do zaawansowanej autoanalizy. A co więcej; jak wyjść z tego kręgu kompulsji? Jak się przebić na drugą stronę, kiedy nikt nie pokazuje Ci jak się z sobą obchodzić? Co zrobić, gdy twoje "świrstwo" staje się Twoją normalnością?
@@vvronnaa to że jest to postać fikcyjna nie zabrania interpretacji jego zachowań, chociażby w celach edukacyjnych. Sam tytuł filmu na to wskazuje. Bez wątpienia zachowania podobne do zachowań bohatera są szkodliwe i po prostu złe. Czy jest to wina chorób psychicznych czy złego wychowania nie zmienia tego faktu. Co do moralnosci chrześcijańskiej, mówienie o tym jak mają żyć ludzie : to pierwsze to nic złego, chociaż sam nie jestem pewien co do wartości jakimi kieruje się autor filmów (może za mało zgłębiłem kanał) ale jego twórczość jest dość zróżnicowana. Co do drugiego, przecież jeżeli komus to przeszkadza, nie lubi tego, uważa że nie może się niczego nauczyć od autora to niech go po prostu nie ogląda xd to chyba najlepszy sposób by uchronić się od jego wpływu
@@notabeneniewiem wydaje mi się że film nie miał za zadanie znalezienie rozwiązania na zepsucie głównego bohatera lecz mówi i tym czego nie robić by uniknąć jego losu. Oczywiście ludzie nie mają wpływu na to kto jest ich matką lub ojcem ale wielu jest ludzi którzy mieli kochających rodziców ale z własnej winy katują się codziennie nawet o tym nie wiedząc a winę za to ponosza wszyscy prócz nich. Jednakże zgadzam się z tobą że to pytanie nie uwzględnia wielu zmiennych ale tak jak wspomniałem powyżej to nie jest temat tego odcinka
@@vvronnaa Najpierw dziwne twierdzenie odnośnie fikcyjności postaci, teraz odnośnie zła... Wydaje mi się, że twoje życie jest równie pogmatwane, co Adasia. Zresztą komentarz w formie ataku, też nasuwa takie skojarzenie.
Nie no, odmowic inteligencji to mu nie można. I to wlasnie przez inteligencje tak bardzo bolą go jego niespelnione ambicje, ktore przelewa na kazdą dziedzine zycie wysnuwając bardzo pesymistyczne, aczkolwiek czesto (tym bardziej jak na tamte czasy) trafne teorie dotyczące spoleczenstwa.
Okropny materiał. Mam wrażenie, że ani ludzie o których mówisz w tym filmie, ani ty sam nie wiesz tak naprawdę o czym jest film. Rozumiem, że można różnie go postrzegać, wydaje się być taki życiowy, bo niemal każdemu przebrnęły przez myśl podobne rzeczy co bohaterowi filmu NATOMIAST zapomniałeś o dość istotnej kwestii. Mianowicie o scenach z lekami, które przyjmuje, chodzi do różnych specjalistów czy samego psychiatry, który pomoże mu jakoś uczynić to życie "lepszym". Bohater nie jest "nieudacznikiem, który sam sobie utrudnia życie" jak go nazywasz, ale osobą ZABURZONĄ, CHORĄ PSYCHICZNIE. Można powiedzieć wręcz, że dopadł go BÓL ISTNIENIA, rozumie swoje beznadziejne położenie w życiu i próbuje wręcz uciec sam od siebie. W końcu codzienne życie w bloku go denerwuje, bo przeszkadza mu absolutnie każdy, ale podczas wyjazdu "z dala od ludzi" dalej nie może wypocząć, bo dopadają go halucynacje i w efekcie bije się sam ze sobą. Do tego wydaje mu się, że dosłownie cały świat jest przeciwko niemu (co często zresztą cierpią na to ludzie przy depresji) A to, że sobie liczy do 7, wykonuje obsesyjnie jakieś rutynowe czynności to nazywa się nerwica natręctw ;) Ludzie, którzy nie przeżyli prawdopodobnie będą myśleć, że to "głupie wymysły i utrudnianie sobie celowo życia".
Ziom, w OCD nie ma halucynacji. Wiem, bo mam. Sceny nie pamiętam, bo dawno oglądałam ten film (muszę sobie odświerzyć), ale nie wiem, sama mam takie sytuacje, że przypomnę sobie coś z przeszłości i się wkurzę (xD), może coś takiego wtedy było (jak źle piszę, to niech ktoś mnie poprawi)? A co do tego mówienia, że ktoś "wymyśla" to prawda. Mój tata nie wierzył mi, że jestem chora i mówił "nie ma takiej choroby" (nawet nie sprawdził czy jest 🤦) i "udajesz, żeby zwrócić na siebie uwagę". Pamiętam jak kiedyś nauczycielka w szkole powiedziała do całej klasy "Cieszcie się, że jesteście zdrowi, bo zdrowie jest najważniejsze". Niezbyt mądre było założenie, że każdy w klasie jest zdrowy, bo nikt w niej nie jeździł na wózku ani nie był umierający na białaczkę, ale teraz do kogokolwiek, kto to czyta: jeśli jesteś zdrowy, to serio masz się z czego cieszyć. Dzisiaj jest coraz więcej zaburzeń psychicznych, szczególnie wśród młodych i serio jest się szczęściarzem, kiedy nic nie dolega.
Autor nie wziął pod uwagę jeszcze jednej ważnej rzeczy, jeśli ma się depresję, albo jakieś inne zaburzenia psychiczne lub emocjonalne będące wynikiem czy to wychowania, sytuacji życiowych czy choćby biochemii w mózgu bardzo trudno znaleźć nadzieje, kreatywne możliwości czy nowe rozwiązania. Odważa się w kółko te same schematy, nienawidzi się siebie i innych. Dostrzeżenie nowych rozwiązań bez specjalistycznej pomocy jest w takim stanie prawie niemożliwe.
W dniu swira najbardziej zaskoczył mnie moment gdy fantazjowal o swojej miłości z młodych lat, po czym gdy ona była gotowa przyjąć go jakim jest. On zwyczajnie uciekł
Wyjątkowo nietrafna analiza... Autor nie wpadł na to, że Adaś Miauczyński cierpi na chorobę obsesyjno-kompulsyjną (OCD), a jego "nawyki" to właśnie kompulsywnie wykonywane czynności i konsekwencje natręctw... "Dzień świra" to również krytyka systemu - scena z mównicą sejmową jest tego najlepszym przykładem.
Tak, tylko że Adaś nie ma 100 subskrypcji na UA-cam z kanałami rozwoju osobistego, nauki języków, zarabiania pieniędzy oraz przedsiębiorczości, nie ma dostępu do przedsiębiorczego i kreatywnego otoczenia . Adaś ma dostęp do biblioteki z powieściami, lekturami, otaczają go przeciętni sąsiedzi i jest wychowany w systemie lat 70 i 80, gdzie system edukacji wbił Adasiowi do głowy, jak zostać przeciętnym pracownikiem. A czy ktokolwiek z nas byłby zadowolony, gdyby o 5 czy 6 rano ktoś wykonywał roboty budowlane pod oknem, gdy musimy wstać do pracy rano? Myślę że 20 lat temu odbiór filmu byłby inny niż dziś.. Przede wszystkim patrzę na ten film z perspektywy 30 lat wstecz i o możliwościach jakie wtedy były.. nie jakie są dziś, i jaki dostęp do informacji jest dziś.
Poradnik: jak nie zrozumiec filmu a reszte wyssac z palca. Autorze: Nie wiem ale sie dowiem! czy wiesz co to sa zaburzenia obsesyjno - kompulsywne, natrectwa ? : zyles w tamtych czasach ? Film jest udany i zabawny, a Ty zrownujesz perspektywy zycia z przed dwoch dekad do dzisiejszych. Wiesz ile procent miesiecznej wyplaty nauczyciela kosztowaly jeansy kiedys ? Widac tez jak malo rozumiesz, na przykladzie zony ktorej Adas wymawia klamstwo, a nie to ze jest szczesliwa, nawet jesli ona pierwsza zaczela mu ublizac : swinia, gnoj , a wczeniej odpowiedziala: z dupa...
Dokładnie. Masa ludzi wtedy w Polsce zarabiała gówniane pieniądze. Normą były wypłaty 700-900zł. Poza tym nie było wszędzie tyle roboty tak jak teraz. Bezrobocie było jakieś kosmicznie wysokie. Pamiętam jacy wszyscy byli zesrani żeby pracy nie stracić.
Ja mam zupełnie inny odbiór "Dnia Świra" niż autor tego filmu. Uciążliwy, beznadziejny i wyniszczający psychicznie jest otaczający bohatera polski mikroświat a nie sam bohater, który jest rozdrażniony bo nie akceptuje chamstwa, głupoty, bezmyślności i arogancji - cechujących nasze społeczeństwo. Głownym bohaterem tego filmu jesteśmy my - Polacy
Praca z ludźmi (na nich, na ich umyśle) to nie to samo, co praca z nieożywioną materią, np. cegłą. Dodajmy do tego, że ludzie są młodzi, jest to duża odpowiedzialność nie tylko za ich bezpieczeństwo, ale także za to, co z nich wyrośnie. Powtarzalność owszem się pojawia, ale raczej co roku w określonej klasie niż na każdej lekcji w 7 różnych klasach. Czy naprawdę każdą klasę uczy się tego samego materiału? Nie w mojej szkole. Samo dyscyplinowanie uczniów wymaga wiedzy pedagogicznej, psychologicznej i zdolności interpersonalnych, umiejętności zarządzania grupą ludzi. Nie wspominam o kontakcie z rodzicami. Najbardziej rozbawiło mnie mechaniczne sprawdzanie kartkówek, podczas gdy w 80% przypadków wchodzi w grę praca grafologa, chyba że kartkówka składa się z samych pytań zamkniętych, a i w tym wypadku nie zawsze można to zrobić mechanicznie. A co powiesz na znajomość i wdrażanie różnych metod nauczania - czy sądzisz, że tutaj nie ma żadnego pola do kreatywności i wysiłku intelektualnego? Chociażby zróżnicowanie poziomu wiedzy w grupie wymusza kombinowanie, jak by to zrobić, żeby każdy coś z tego zapamiętał. Nie będę nawet poruszać tematu uczniów z dysfunkcjami, którzy potrafią skopać lub zwyzywać. Nie twierdzę, że nauczyciele mają prawo czuć się lepsi od "roboli" (cytat), ale jednak praca jest całkiem inna. Z resztą filmu się zgadzam. Nie ma co szukać winy we wszystkim i wszystkich wokół, a zmianę świata warto zacząć od siebie.
Szanowny autorze, lubię Twoją twórczość, lecz w tym przypadku chciałbym dodać swoją konstruktywną krytykę. 1. Wymienione przez Ciebie wady i zachowania Miauczyńskiego nie są przyczyną, lecz skutkiem. Jego rodzice, zawód i porażki życiowe to tylko jedne z przyczyn, drugą ich częścią są przede wszystkim jego choroby psychiczne. Film oglądałem dawno temu, ale pamiętam do tej pory, że w oczy wyraźnie rzucała się jego nerwica natręctw, depresja, myśli samobójcze, a to pewnie nawet nie połowa. 2. Jego frustracja na innych ludzi również jest częściowo zrozumiała, zachowania postaci pobocznych zostały w filmie celowo wyolbrzymione, by ukazač, jak bardzo niektórzy nie potrafią uszanować czyjejś przestrzeni osobistej, prawa do ciszy i spokoju etc. 3. Innym filmem z tego uniwersum jest "Wszyscy jesteśmy Chrystusami", który z tego, co pamiętam, dzieje się przed akcją "Dnia świra". Nie pamiętam dokładnie, ale w owym filmie opowiedziana historia Adasia alkoholika i jego skończenia z nałogiem trwającym bodajże 7 lat, stąd w "Dniu Świra" częste jego nawiązanie do siódemki. Ponadto, w materiale zabrakło mi również podsumowania, co zrobić, żeby z takiego stanu wyjść albo go chociaż polepszyć, cały odcinek jakby trzymał się jednego tonu, w stylu "Adaś, to cham i typowy janusz. Nie bądź, jak Adaś". Polecam jeszcze raz, nawet po kilka razy obejrzeć ze zrozumieniem filmy Marka Koterskiego. Moim skromnym zdaniem Szymon z Wojny Idei podsumował ten film bardziej profesjonalnie. Pozdro. Edit: ok, mea culpa, wspomniałeś coś o innym podejściu do problemów.
3 роки тому+35
1. Dlaczego usprawiedliwiasz jego zachowania m.in. kopanie psa, ubliżanie innym, uprzykrzanie życia chorobami psychicznymi? Przykładowo depresja/nerwica natręctw tak nie działa, że jak coś się człowiekowi nie podoba to grozisz tej osobie i jej ubliżasz oraz odpłacasz tym samym. Osoba chora, która potrzebuje pomocy, nie poświęca całego wolnego czasu na walkę z ludźmi wokół. Jeśli nie dostrzegasz, że bohater jest po prostu złym człowiekiem, która nie widzi swoich błędów i wad, brnąc dalej w to samo to już nie mój problem. To, że ma zaburzenia pozwala mu wyzwać byłą żonę przy dziecku? Od razu wypuścimy wszystkich z więzień ponieważ oni też mogą mieć złe doświadczenia i zaburzenia. Jeśli ktoś ma złe doświadczenia lub życie to go nie usprawiedliwa żeby krzywdził innych. Już widzę jakby ktoś kopnął twojego psa to byś stwierdził: na pewno ma jakieś zaburzenia, muszę mu pomóc. 2. Jakie prawo do ciszy i spokoju? Robotnik ma nie wykonywać zawodu lub ktoś ma nie wychodzić z psem na spacer, żeby główny bohater miał "spokój"?Nie dostrzegasz tego, że Adaś tak samo przeszkadza sąsiadom jak oni jemu. Jest tak samo elementem wspólnoty bloku. Dlaczego miałby być traktowany wyjątkowo? "Ponadto, w materiale zabrakło mi również podsumowania, co zrobić, żeby z takiego stanu wyjść" Oczywiście, że są porady m.in. nie próbuj walczyć z ludźmi, tylko się z nimi zaprzyjaźnić, wyzbądź się z rutyny, dostrzegaj ludzi wokół, zmień mentalność, nie siłuj się z problemami. "Moim skromnym zdaniem Szymon z Wojny Idei podsumował ten film bardziej profesjonalnie" Szymon stworzył neutralną analizę, a to jest krytyka postaci, którą uwielbiają Polacy, te dwa filmy nie mając nic ze sobą wspólnego, bo ich cel jest inny.
@ ale tu nie chodzi o usprawiedliwianie, tylko o wyjaśnienie przyczyny. W tym filmie jest bardzo duzo uproszczen, np sytuacja z platkami, gdzir autor od razu zaklada, ze na pewno dzieje mu sie to juz kolejny raz (gdzie w filmie nie jest o tym wspomniane). Tok rozumowania nie jest ani troche przelozony na tamte czasy, kiedy bylo duzo mniej mozliwosci do nauki nawet najprostszych obecnie rzeczy. Do tego, odnosze wrazenie, ze autor filmu myli inteligencje z nieomylnością. Adam popelnia mase bledow, ale chociażby po jego procesach myślowych widac, ze rozumie, zastanawia sie duzo wiecej na temat świata, niz przeciętny rowiesnik Powiem wiecej, duzo z jego bledow wynika z inteligencji, poniewaz widac u niego np paraliz analityczny, czy ogromne niedowartosciowanie czy niespelnione ambicje, ktore w polaczeniu z nieco wyzszą inteligencją dają zabojczy efekt. No a o radzie "kup wygodniejsze spodnie" do goscia z ewidentną nerwicą natręctw juz nawet nie wspomne
@ Powiem tylko ze można sobie obejrzeć dwa filmy i zrobić synteze i mieć własną opinię. A krytyka tej postaci się przyda bo ma autor trochę racji a jak czasem gadam z ludżmi to by chcieli żeby Adaś był prezydentem a to zwykły buc jest :) PS.| Wszyscy jesteśmy Chrystusami to dużo lepszy film, ciężki i walący po głowie. Jak ktoś widział alkoholizm na własne oczy to wie o czym mówie.
Popieram, analiza w tym materiale jest bardzo płytka. Sporo rzeczy, które dręczyły Miałczyńskiego doświadczyłem sam na własnej skórze (OCD, depresja i nerwica) i "Dzięń świra" to był dla mnie bardziej smutny dramat niż komedia. Życzę autorowi, żeby nigdy nie doświadczył co znaczy min takie śmieszne liczenie obrotów łyżeczką i inne niby śmieszne rytuały bohatera, które dla wielu są piekłem. Podejrzewam, że takie podejście wynika z niewiedzy.
@ nie, w żadnym razie nie usprawiedliwiam. Wskazałem jedynie, że jego zachowania mogą mieć podłoże w jego złym wychowaniu i chorobach psychicznych, zwróć też proszę uwagę, że przed Twoją odpowiedzią zedytowałem komentarz i dopisałem, że faktycznie powiedziałeś kilka wskazówek. Wracając do sytuacji z psem: doskoczył do niego nagle mały pies, właścicielka zaczęła się z faceta śmiać. W panice poszedł po najmniejszej linii oporu i pozbył się "stresorów", nie pochwalam tego, ale rozumiem, dlaczego tak mógł zareagować, jako ktoś, kto ewidentnie zdrowy nie jest.
Nastolatkowie, tego nie skumają, bo życie pokolenia przed Y to dla nich co najwyżej surrealistyczny horror, oni żyją w świecie bez prawdziwych problemów, mają problemy świta pierwszego tylu czy dobrze im wyszedł selfie na insta.
Zawód nauczyciela jest niezwykle ważny i powinien być jednym z najlepiej opłacanych i poważanych zawodów. Oczywiście najpierw trzebaby gruntownie zmienić ten nasz prehistory system szkolnictwa, tak by nauczyciel miał szansę i chęci nauczać na najwyższym poziomie.
Ogólnie to pindolisz jak połamany hipis. To system karze wstawać robotnikom o 4 rano i to jest chore a nie ze ktoś.o 7 rano chce ciszy. Wysłuchałem i obejrzałem do 1:13 i wystarczy by stwierdzić, że pindolisz bez składu i ładu.
Genialna analiza genialnego filmu :) Swoją drogą aż strach pomyśleć ile każdy z nas ma wspólnego z Adasiem... ten film to taka lista rzeczy, które trzeba w swoim życiu zmienić.
Zwróciłem uwagę, że osoby, które oglądały ten film dzielą się głównie na dwie grupy. Pierwsza to ci, którzy widzą komedię ze śmiesznymi tekstami i zabawnymi sytuacjami, gdzie główny bohater jest narzekającym na wszystko frustratem. Druga, to ludzie dla których film jest dramatem, a w głównym bohaterze upatrują biedną ofiarę straszliwego systemu. Widzę, że nareszcie ktoś zwrócił uwagę na fakt, że tak naprawdę za wszystkie problemy życiowe, które Adaś spotyka w swoim życiu jest praktycznie on sam. Prawda, miał nadopiekuńczą matkę, która trzymała go pod metaforycznym ,,kloszem", ale jako 49-latek powinien już sam wiedzieć jak radzić sobie w wielu życiowych sytuacjach. Że nie powinno się być wobec innych ludzi złośliwym, bo generujemy w ten sposób niechęć do naszej osoby, jak w przypadku sąsiada słuchającego muzyki. Albo, że nie powinniśmy ludzi krytykować za coś, na co często nie mają wpływu, jak robotników wykonujących rano pracę.
Popełniłeś kilka błędów interpretacyjnych, szczególnie widocznych w kontraście do sztuki "Dzień Świra", a przede wszystkim, stwierdzeń samego reżysera Marka Koterskiego. Nie ukrywam: niezwykle mnie irytuje jak ktoś udaje, że wie lepiej niż sam autor.
Ech, co za robolski bełkot jakiegoś typa, co montuje pewnie filmy o 4 rano. A tak na poważnie, to dobre spojrzenie na ten film (a raczej na bohatera), choć niektóre argumenty mogą podlegać dłuższej dyskusji, aczkolwiek wiadomo, to komediodramat, pewne rzeczy są przejaskrawione. Można też uznać moje stwierdzenia za mechanizm obronny, jak komuś tak wygodniej. Hałas nad ranem? No nie wiem czy ten krzyk to brak szacunku do czyjejś pracy, jeśli polega ona na postukaniu młotem przez 3 minuty (tak to jest przedstawione w filmie, nie wiadomo na czym polega zadanie tych 3 jegomościów, ale osobiste doświadczenie skłania mnie ku stwierdzeniu, że jest to czynność którą można wykonać o każdej porze dnia). Robole wszak siadają chwilę później przy tym włazie i jedzą sobie kanapki. Płatki się rozsypały? Mógł tak otwierać tego typu paczkę tysiąc razy, ale w filmie akurat rozrywa się mu na strzępy - może robił tak wielokrotnie i zawsze otwierały mu się prawidłowo, stąd nie użył nożyczek? Mało prawdopodobne, żeby przez 49 lat życia w ten sposób otwierał płatki i za każdym razem widział je rozsypane na podłodze, nie jest chyba aż tak głupi. Złośliwość? No racja, jest złośliwy, przy czym w filmie widzimy więcej przykładów, kiedy ktoś jest złośliwy wobec niego (ciamkający czołg, somsiad od Chopina, somsiad od Litwinów gadający od rzeczy). Można to uznać za nadgorliwość, bohater mógłby kompletnie zignorować te drobne nieprzyjemności (no nie każdy jest bucem tylko dlatego, że nie chce słuchać o jakichś skarpetkach uciskowych), ale też nie wiem jaki jest cel dotykania nieznajomego po plecach w sklepie spożywczym (i to nie jest dotykanie przypadkowe). Ale żeby nie pominąć, potrafi być też złośliwy sam z siebie, tego nie neguję. Z tym uciekaniem to zdecydowanie racja, choć nie wiem jaką alternatywę miał w tej klasie - mógł drzeć mordę na uczniów żeby się uciszyli i wstawiać uwagi jak asy z rękawa. Być może wcześniej tak robił, tego nie wiadomo (albo nie pamiętam czy zostało to w filmie przedstawione). Czy to byłoby lepsze rozwiązanie? Mógłby teoretycznie pośmiać się wraz z uczniami, choć chyba nie ma w filmie ani jednego momentu, gdzie Adaś się śmieje. "Jeśli byłby serio zmęczony i potrzebował odpoczynku, nie miałby siły się złościć" - ??? odwracając kota ogonem, gdyby był w pełni sił, to użyłby ich do złoszczenia się na to, co go denerwuje dookoła (zamiast na korzystanie z pełni sił w pożytecznych celach)? Moim zdaniem nie; to pierwsze stwierdzenie jakoś mi tu nie pasuje, wypoczynek w jego wypadku ma formę bierną - chce sobie poleżeć czy pochodzić na plaży i posłuchać szumu fal, ale słyszy mewę, szczekającego psa i jakąś dziwną parę. Mógłby oczywiście wyjechać w góry albo łazić po lesie, no ale postanowił, że nad morze. Może bardziej mu chodzi o ciszę, może to jest warunek wypoczynku? Jeszcze z tą hipokryzją względem dbania o środowisko - w filmie mamy chyba dwa momenty, ten z 7 segmentami w toalecie i ten gdzie mówi o tym, jak obmywa twarz wodą, która potem jest użyta do obmycia stóp. Tu chodzi o te gazety, że kupuje te dodatki do dzienników, tak? Z tą polską mentalnością też bym nie przesadzał, do głowy przychodzi mi film "Upadek" z 1993 roku. Bohater jest typowym Amerykaninem, a jednak puszczają mu nerwy w równie "polskim" stylu i swoją frustrację wyładowuje na losowych ludziach. Także w większości się zgadzam, ale trochę swoich widzimisię tu zostawię. A no i łapka w górę za materiał.
Bardzo fajny komentarz, dzięki. Też tak uważam. Autorzy tego filmiku i generalnie pomimo, że lubię ich oglądać, bo mają fajne uwagi, mam wrażenie, skrywając jakaś urazę do swoich rodziców czy ludzie starszego pokolenia, bomersów. Może właśnie dlatego tak przesadzili z krytykom w dodatku krytykując tylko i wyłącznie samego Adasia, a tak jak słusznie zauważyłeś, on jest tutaj ofiarom, życia w wspólnocie, że tak delikatnie powiem, tumanów z wielkiej płyty ;), pensją nauczyciela nie pozwala mu się z tego finansowo wyrwać. Mój główny morał jest taki, że to nie Adaś, jest świrem ale ludzie go otaczający, przy których pozornie to on, normalny, wydaje się świrem i postępuje jak świr. Może i ma nieprzetrawione, brudy swojego życia, ale otaczający go świat składający się jednak z masy, która nie widzi dalej niż kawał kiełbasy, nie może się wyrwać, skupić i „dokończyć” swojego wiersza bo jednak zawsze coś…
Autor chętnie ocenia, wytyka błędy, stawia się właśnie niejako wyżej niż tytułowy Adaś. Jednak Adaś ma zaburzenia osobowości - nerwica natręctw, zaburzenia kompulsywno-obsesyjne. Dlatego wykonuje rutyny w kółko, ktoś o tym juz mądrze wspomnial w komentarzu. Kolejna sprawa to klasyfikacja ludzi robiących nisko płatne zajęcia za tchórzliwych, nieporadnych. Autorze, a zatem ile miliniow Polaków takich właśnie jest? ;) zresztą pomyślcie, czy nauczyciel z tak dużym stażem zarabia tak, aby uznać go za właśnie tak dużego nieudacznika? Co zatem można powiedzieć o innych? Stawki o których mowie, można porównać na necie ;) Wszyscy wypowiadający się tutaj to influencerzy i producenci wielkich marek? ;D nikt nie robil na etat? Autor chciał nazbyt awangardowo ocenić coś, co już dawno zostało ocenione, posypał truizmami i ot wynik - ocena zupełnie nietrafiona. Nie można brać wszystkich do jednego wora, Adaś naprawde mial zaburzenia. Jedynym trafnym punktem to fakt, że do ich wzmocnienia przyczyniła się jego matka. Jednak ostatecznie takie zaburzenia i tak ujawniłyby się w wyniku stresu, czy traum. Warto pochylić się nad ludźmi, a niekoniecznie podsuwać gadki o teoriach sukcesu, gdy coś komuś nie wyjdzie
Głupi za młodu widziałem autorytet w Adasiu Miałczyńskim, widziałem w nim człowieka inteligentnego i dojrzałego. Dzień świra oglądałem paręnaście jak nie parędziesiąt razy. Teraz sam stałem się takim Adasiem. Twoje filmy pomagają mi wyciągać odpowiednie wnioski, ale niektórych zachowań które już w człowieku są utarte ciężko zmienić. Pozdrawiam
Autor materiału wychodzi z zupełnie błędnego założenia, że bohater robi te wszystkie absurdalne czy nieracjonalne rzeczy dlatego, że nie potrafi wyciągać wniosków, uczyć się na błędach, czy wyciągać logicznych konkluzji. Otóż takie podejście zdradza fundamentalne niezrozumienie tego, czym jest OCD, i jaka jest jego natura. A główny bohater niewątpliwie ma silnie rozwinięte zaburzenia kompulsywno-obsesyjne (OCD) i silną neurozę. A nad objawami OCD, inaczej zwanego zespołem anankastycznym, nie da się tak po prostu zapanować. W tej chorobie człowiek czuje niezwykle silny przymus robienia różnych irracjonalnych rzeczy. Tak silny, że żadne racjonalne tłumaczenie sobie samemu jest nieskuteczne. Na poziomie racjonalnego myślenia, chory na OCD wie, że to co robi, obiektywnie nie ma sensu - on jest tego świadom. Nie chodzi zatem o nieumiejętność wyciągania wniosków. To po prostu jest niejako tak, jakby wewnętrzny głos kazał coś robić. To jest właśnie owa "kompulsja". A typowe objawy OCD to właśnie to, co mamy pokazane w tym filmie, czyli rytualne powtarzanie pewnych zupełnie niepotrzebnych czynności, takich jak sprawdzanie po kilka razy, czy zakręciło się kurki od wody, zamknęło drzwi, itd. Nieustanne poprawianie spodni zanim się usiądzie to też charakterystyczny objaw. I nie chodzi tu bynajmniej o to, że te spodnie są niewygodne, a Adaś na to nie wpadł, bo ma niedostatki intelektualne. Tu chodzi właśnie o przymus poprawiania ubrania wynikający z OCD. On robiłby to samo mając także inne spodnie na sobie. Klasycznym objawem OCD jest też wiara w niejako "magiczną" właściwość pewnej cyfry/liczby, a w przypadku Adasia jest to 7, dlatego większość rzeczy musi robić akurat 7 razy (np mieszanie łyżeczką cukru), chociaż obiektywnie rzecz biorąc, nie ma to oczywiście żadnego sensu (ale daje mu to większy spokój psychiczny i poczucie bezpieczeństwa). O tym przede wszystkim jest ten film: o zmaganiu się z życiem osoby, mającej OCD. Dlatego w gruncie rzeczy jest to dramat, a nie komedia. To, na ile wpływają na rozwój neurozy/OCD różne wcześniejsze błędne decyzje życiowe, wychowanie przez rodziców, etc. to już osobny temat. Ale główny bohater, powtarzam to jeszcze raz, nie robi tych wszystkich absurdalnych i przykrych dla otoczenia rzeczy dlatego, że jest głupkowatym błaznem, który nie potrafi (bądź nie chce) wyciągać wniosków, tudzież lubi specjalnie irytować innych ludzi. On jest po prostu chory. I takie coś trudno skutecznie wyleczyć farmakologicznie, a zazwyczaj potrzebna jest długotrwała psychoterapia. Osoba cierpiąca na OCD nie może zmienić swoich zachowań ot tak, z dnia na dzień, jedynie dekretem woli. Porównanie nauczyciela do wyrobnika również jest krzywdzące. Nauczyciel, owszem, przerabia ten sam materiał z wieloma klasami, ale dobry nauczyciel musi posiadać wiedzę przekraczającą to, co jest w podręczniku, musi niejednokrotnie odpowiadać na trudne pytania uczniów, wykraczające poza podstawowy materiał. Dobry nauczyciel musi też mieć pomysł jak poprowadzić lekcję w taki sposób, aby uczniów zainteresować, co wymaga kreatywności. Zapamiętanie dużej ilości wiadomości z danej dziedziny wymaga też regularnego odświeżania wiedzy co jakiś czas. Dobry nauczyciel jest też zainteresowany tym co zmienia się w tej dziedzinie, której uczy, a nauka nie stoi w miejscu tylko wciąż idzie do przodu. Dodatkowo jeżeli nauczyciel nie jest po pedagogice, to kończy specjalizację nauczycielską po swoim kierunku studiów, gdzie przyswaja podstawową wiedzę z zakresu pedagogiki. Sądzę więc, że do tego wszystkiego potrzebne są nieco większe kompetencje niż do pracy fizycznej (oczywiście z całym należnym szacunkiem dla pracowników fizycznych).
No dziadzio na końcu jest pro! I co można? Jak widać można tylko trzeba przegonić tego lenia conw nas siedzi i na miłość Boską przestać na wszytko narzekać! Pozdrawiam wszystkich serdecznie! ;)
Bardzo podoba mi się ten kanał. Porusza tematy, których inni poruszyć nie umieją i w dodatku ująć to obiektywnie. W dodatku na pewno wielu osobom nie spodoba się jakie jest wytłumaczenie naszych głupot. Wolimy zrzucanie winy na innych. Wolimy wytłumaczenia, które nam pasują. My wszyscy ludzie jesteśmy w dużym stopniu wariatami :) W dodatku sami siebie nie rozumiemy, bo najważniejszych nauk nie ma w szkole. Dla wielu to czego nie znają to nie istnieje i jest absurdem :) Podoba mi się bardzo, gdyż nie dość, że wymusza refleksje i myślenie, to w dodatku mnie bawi, chociaż autor filmików chyba nawet nie chciał aby to miało charakter zabawny :D
@@Robin-chan "gadałem" 😓. Prowadziłem rozmowy na całkiem wysokim poziomie. Nie wiem skąd takie przekonanie wśród nauczycielek o swojej wyższości nad resztą społeczeństwa.
Miauczyński jest nauczycielem, ale był pracownikiem naukowym (więcej na ten temat w innym filmie Koterskiego - "Wszyscy jesteśmy Chrystusami", a zresztą nawet w "Dniu Świra" matka mówi, że odszedł z uczelni) i ewidentnie widać, że jest nauczycielem z przymusu. "Jeśli spodnie cię uwierają to je zmień" - szkoda to komentować, bo to wynika z jednego z głównych problemów tego bohatera, a to jeden ze sposobów przedstawienia go. Obserwacje (że Miauczyński nie jest bohaterem pozytywnym oraz przykłady) trafne, natomiast wnioski i "porady" to jak dla mnie straszna nadinterpretacja. Słuszne jest skrytykowanie tego bohatera, bo on ma przedstawiać kogoś, kim być nie chcemy. Skąd więc tytuł "Krytyka Dnia Świra"? Moim zdaniem film bardzo dobrze pokazuje tego bohatera. No i swoją drogą - nigdy nie słyszałem o tym, żeby ktoś mówił, że Adaś jest wzorem do naśladowania, raczej wycedzone przez zęby przyznanie się, że jest się do niego podobnym
Serio? przecież to jest film o osobie chorej psychicznie, ma zaburzenia, nie można go oceniać jak zdrowej osoby i mówić że Adaś ,,przesadza, narzeka, nie umie" bo to nie jest zdrowa osoba.
@@ksaveriusz Nie usprawiedliwia tak czysto prawnie, ale znając kontekst choroby, patrzysz na to z innej strony. Adaś nie robi tych rzeczy z czystej, jakiejś mrocznie niepochamowanej przyjemności - nienawidzi tego co robi jak i siebie samego.
Podstawową kwestią, która chyba umyka wielu ludziom - "Dzień Świra" to gorzka, ale jednak dalej satyra i nie powinno się jej brać na serio.Wszak sceny i bohaterowie są celowo przerysowani, aby jeszcze bardziej podkreślić "tragizm" życia Adasia. Ale jeśli ktoś ten film bierze za prawdę objawioną, to niestety nie mam dobrych wieści. Tak czy inaczej props za to, że postanowiłeś wyłamać się z trendu tasowania się do "mądrości" jaka płynie z tego filmu.
Wydaje mi się, że ten przerysowany obraz wynika nie tyle z tego że film jest satyrą, co z tego że główny bohater jest znerwicowany i ma zakrzywiony sposób postrzegania rzeczywistości
@@lujka9422 Ile ludzi tyle interpretacji. Ja nawet będąc już dorosłym (gdzie niby to jest ten moment, gdzie DŚ staje się tak bardzo poważnym filmem) dalej widziałem, że twórcy cały czas puszczają do widza oko i mówią "hej, nie bierz tego aż tak dosłownie". Nawet pomimo frustracji i znerwicowania, jakie wręcz wylewają się z Adasia, to dalej widzę satyrę na życie Polaków.
Pamiętam jak pierwszy raz oglądałem DŚ to śmiałem się ze wszystkiego, potem obejrzałem go mając 18 lat i dalej mnie śmieszył, ale powiedzmy w 75%,. Następnie obejrzałem go mając 23 lata i dalece mnie zasmucił. Fakt, że już ponad 20 lat minęło a tezy w nim zawarte są dalej aktualne dodatkowo potwierdza, iż nie bez powodu jest to najlepszy film polski XXI wieku. Film zachęca do głębokich refleksji nt. celowości naszego życia, działań które podejmujemy oraz zdrowia psychicznego.
Celem życia jest samo życie, tak to widzę, a jeśli chodzi o decyzje, to zastanawiam się na ile Adaś był by inny, gdyby nie wychował się w toksycznej rodzinie...
Porównanie mentalności Polaka do Japończyka jest ciekawym tematem, Na mentalnośc dużą rolę ma dzieciństwo i wychowanie, i już tu jest bardzo duża różnica, o której mógłby być nie krótki film, fakt można starać się mimo to zmienić mentalność będąc już osobą dorosłą, ale jest to z reguły długi proces, który osoba nastawiona że dużo życia jej już nie została, raczej nie podejmie,lub bardzo szybko odpuści bez jakiekolwiek wsparcia, a taka osoba, może mieć z tym wsparciem nie mały kłopot
Bardzo mnie ten film bawił gdy byłem młodszy, z wiekiem z pogiętej komedii stawał się pierwsze obyczajem, a po czasie dramatem, wręcz zahaczającym o thriller... Adaś ma nerwicę natręctw, ale też jest osobą praktycznie pozbawioną w pewnym sensie tożsamości wg. mnie. Praktycznie nie ma celów i zainteresowań, nie chce się rozwijać w jakimkolwiek kierunku, w środku praktycznie pustka. Ja bym zaczął u niego od samego początku, tj. zmiany nastawienia po przebudzeniu się, jego poranny rytuał praktycznie rozpoczynał codziennie domino coraz większych klęsk. Tutaj trzeba się zgodzić z autorem filmu, Adaś wstaje wyspany, o godzinie ósmej. Powiem szczerze, moja mama jest nauczycielką i nie pamiętam kiedy miała szansę wstać o siódmej, o ósmej nie było opcji (chyba, że np. jakaś klasa pojechała na wycieczkę i nie miała z nimi lekcji itp) . Zawsze szósta lub nieraz wcześniej. Więc Adaś miał jakiś niesamowity komfort długiego spania, który mnie zawsze w tym filmie dziwił i był dla mnie niezrozumiały. Jeśli chciał spać dłużej, to mógł iść wcześniej spać zamiast oglądać telewizję. Cisza nocna, umownie kończy się o 6 rano, panowie robotnicy mogli zacząć "napierdalać" 2 godziny wcześniej i nikt im nie mógł by w sumie czegokolwiek zarzucić. Sam Adaś śpi w bardzo dobrych warunkach, z zakrytymi oczami w zaciemnionym pokoju. Ale jeśli zaczynasz dzień z myślą "Boję się rano wstać, boję się dnia, codziennie, boję się otworzyć oczy przed nadchodzącym świtem", to z automatu zaczyna taki człowiek działać tak jak powiedział autor - ucieka i wszystkiego się boi, zamiast powiedzieć sobie "Cieszę się, że zaczynam nowy dzień, ciekawe co dziś fajnego się wydarzy". Dalej, Adaś mówi "Zupełnie nie wiem co zrobić z nadchodzącym dniem" - i tutaj wg mnie jest dowód, że jest w środku pusty, nie ma jakichkolwiek celów, bo praktycznie nigdy ich nie musiał mieć, cele miała jego mama, które stały się jego celami, więc Adaś nie nawet samodzielności w, tak szczerze - byciu sobą. Zresztą sam wspomniał, że ma jakieś obowiązki, a przecież pustka - bo jego obowiązki wynikają jedynie z podstawowych wymagań funkcjonowania jako takiego w społeczeństwie i przeżycia. Takie minimum by być "szarą masą". Więc w sumie, jest on szarą masą - pozbawioną tożsamości wydmuszką, będącą efektem wychowania przez rodziców/matkę i systemu edukacji, która unika wszelkich wyzwań, "zadowalając" się minimum jakie jest wymagane - "byle zdać". Czyli Adaś żyje tak na prawdę na ocenę "dopuszczającą", mimo różnych myśli, wciąż ma jeszcze jakiś instynkt samozachowawczy i robi coś tam w minimalnym zakresie jak próby pisania. Zdaje do "następnego dnia" i nic poza tym. Oczywiście jest tam też wiele innych aspektów i problemów, o których już nie pisałem, ale to są takie moje pierwsze przemyślenia o nim.
Dla osób które bardziej by chciały poznać relacje młodego Adasia Miauczyńskiego ze swoimi rodzicami polecam film "Dom wariatów" który pomoże wam bardziej zrozumieć film "Dzień świra" i problemy głównego bohatera.
Perspektywy odbioru Adasia przez dzieci, młodzież i osoby dorosłe są zgoła inne. Miejmy nadzieję że Twój materiał będzie przyczynkiem do dyskusji dla dorosłych i ich potomstwa by ci młodsi nie skończyli jak filmowy Adaś.
Takie głupoty może przedstawić tylko i wyłącznie osoba która nie ma problemów psychicznych. On jest chory, wiele cech/zachowań nie może/nie potrafi zmienić. Smutne to, jak ktoś potrafi ocenić osoby chorej.
2:37 No z tymi płatkami to trochę przesada. Takie opakowania są specjalnie zaprojektowane tak, by otwierać je gołymi rękoma, a wzięcie noża, czy nożyczek zajmuje trochę czasu (choćby kilka sekund). W scenie z filmu po prostu z frustracji zaczął otwierać płatki z całej siły i rozerwał opakowanie. Taki głupi szczegół, ale w tym przypadku to, moim zdaniem, nadinterpretacja.
Niech najpierw autor się porządnie sfrustruje, a potem pitoli... to jest otwiera płatki. :-D Czy wkurwiony człowiek myśli „wezmę nożyczki, będzie łatwiej”? :-D
"Dzien Swira" bez "Wszyscy jestesmy Chrystusami" jest innym filmem. Kontekst widzimy dopiero w tym drugim. Bohater jest najpierw DDA a potem AA. Zostal poraniony i nauczony zlych zachowan. Aczkolwiek wniosek i tak jest jeden: Adaś jest sam sobie winny, gdyz po takim czasie i tylu porazkach powinien popracowac nad soba i poprawic swoje zycie. Dzieki z film.
Nie zgadzam się zupełnie. Powiem więcej jako osoba z podobnymi problemami psychologicznymi do Adasia (OCD, osobowosc ukryto narcystyczna) czuję się urażony. Przyczyną problemów Adasia NIE JEST on sam, tylko jego toksyczna matka która nigdy go nie pokochała, Adaś podświadomie poprzez wszystkie filmy próbował spełnić cel stania się wymarzonym ideałem który byłby wart miłości matki. Niestety co by nie zrobił, jakiej drogi by nie obrał ile kobiet by nie zdobył jakiej kariery by nie zrobił, w oczach matki od zawsze był zerem. I niestety takie urazy zostają z ludźmi już do końca życia. Adaś nie może nic zrobić ze swoją sytuacją. Dziś być może mógłby szukać terapii, ale i one nie są złotym środkiem. Wbrew obiegowej opinii pierwszą miłością w naszym życiu nie jest miłość do nas samych, żeby tą wykształcić musimy ją najpierw otrzymać od matki, która musi nas przyjąć takimi jakimi jesteśmy z miłością i akceptacją. Adaś nigdy tego nie dostał, kaman jego matka ubierała go w sukienki bo chciała mieć córkę...jak można bardziej odrzucić własne dziecko?
Nauczyciele powinni otwierać biznes ze skarpetkami - dobre! Autor powinien szukać pracy w TVPiS. Jak oduczyć Adasia, żeby nie całował żelastwa na drewnie w stópki? Nie da się, to sposób w jaki został indoktrynowany i wychowany, wynik systemu religijnego.
Praca nauczyciela nie jest trudna z powodu dużego wysiłku umysłowego. Ale z powodu użerania się z krnąbrymi, . niegrzecznymi i niezbyt lotnymi dziećmi. Przepraszam jeśli kogoś uraziłem. Nauczyciel to bardzo trudna *emocjonalnie* praca
Słuchając tego co mówią osoby pracujące w edukacji, to dorzuciłbym na listę jeszcze rodziców, którzy w wielu przypadkach wyładowują swoją frustrację na nauczycielach.
To teraz kolej na krótką krytykę krytyki Dnia Świra: 1. Na samym początku było powiedziane, że główny bohater ma wysokie mniemanie o sobie, a to nie jest tylko wysokie mniemanie o sobie, tylko wyśmiewanie stereotypu, że każde inne zajęcie niż codzienne zapieprzanie od bladego świtu do pracy w koproracji którą nienawidzimy już nie zasługuje na miano nazwania tego pracą, zwłaszcza w dzisiejszych czasach, gdzie powstaje coraz to więcej zawodów, rozwija się praca zdalna, a wielu z nas pracuje też na zmianie popołudniowej i nocnej, więc to że oni nie gnają do pracy od bladego świtu nie oznacza że są obibokami. 2. Sąsiada z góry nie traktuje jako głupka, tylko dlatego, że ma gorsze wykształcenie, tylko dlatego, że faktycznie jest głupkiem. Wymyśla teorie spiskowe, że rzekome "żółtki" chcą ich zabić gumkami w skarpetkach lub gdy główny bohater chce iść spać to przychodzi do niego specjalnie, żeby powiedzieć mu skąd wracają Litwini głowiąc się wcześniej nad tym długie godziny w swoim domu
Wychodzi na to że trzeba tego doświadczyć żeby zrozumieć. Najłatwiej widzę jednak jest oceniać innych. Myślałem że autor tego kanału jest inny, ale cóż.
Myślę, że analiza jest zbyt plytka. Postać Adasia, to zdecydowanie coś więcej. Sam film w moim przekonaniu jest jednym z najlepszych dramatów polskiego kina.
Oj nazwanie nauczyciela "robolem" to krzywdzące dla nauczyciela. Tzn 90% z nich to jak ich nazywam szabloniści co jadą jednym schematem ale są tacy co naprawdę potrafią zafascynować wykładanym przedmiotem. Tak miałem z panią od pszyrki w podstawówce, matematyczką , biolożką , chemiczką i historyczką w liceum. Miałem też super anglistę ale właśnie to był młody człowiek i chyba przerosła go narzucana przez program schematyczność. Wydaje mi się że Miauczyński chciał i próbował wyjść ze schematów ale one go przytłoczyły i tłamsiły jego inteligencję i umiejętności. To jest film o tym jak rzeczywistość jest najgorszym co nas spotyka. Mamy marzenia, plany, wizję a rozbijamy się o rzeczywistość. O bezcelową pracę, problemy ze związkami (marzenie o wielkiej miłości a skończenie z jakąś/jakimś kimś kto się napatoczył). A co do rutyn to mam nadzieję że wiesz o tym, że Kotarski przerzucił na postać Miauczyńskiego swoje natręctwa z któymi się zmagał/zmaga ;)
Adaś Miauczyński: Nic w życie nie osiągnąłem i ogólnie jestem nieszczęśliwy
Nie wiem, ale się dowiem!: To może przestań w wolnym czasie narzekać, kłócić się z ludźmi i zacznij coś robić, bo monotonne życie chłopie cię dojeżdża.
Adaś Miauczyński: Nie pytałem o poradę, jestem inteligentem i wiem lepiej!
Nie wiem, ale się dowiem!: 😬
Dobre
True. W zamian dam Ci Twój wyczekany komentarz dla statystyk ;)))
Fajnie że chcesz wypromować swojego dziadka na YT
Prawie jak z narzekającą kobietą, ale kobietę można łatwiej przekonać że jest ładna/mądra, albo można kupić jej jedzenie xd
@Nie wiem, ale się dowiem! Może odcinek o mizofonii?Dość mało znane pojęcie,a przypuszczam,że wiele osób albo się z nim w jakimś stopniu utożsami,albo spotkało w swoim życiu osobę,której ten problem dotyczy (po części pasuje też do Adasia z odcinka ;) )
Jeśli chodzi o poprawianie spodni, to nie jest raczej problem samych spodni, a zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych.
I wszystko co robił to liczba powtórzeń wokół 7 lub 13 się kręciła
Mi to pasuje do nerwicy natręctw
@@Noname55625 Zaburzenia obsesyjno-kompulsywne są właśnie nerwicą natręctw
@@biayptak3359 aaa to nie wiedziałem, że ma to inną nazwę
Tak to się zgadza, tak kawa na przykład
Mój ojciec jest emerytowanym nauczycielem. Uczył głównie historii - to była (i jest) jego pasja. Wykraczał poza program nauczania; treścią i metodami. Bo chciał, żeby ta pasja udzieliła się też uczniom, a nie, żeby tylko wkuwali suche daty i fakty. To się udawało - ludzie, którzy byli jego uczniami, do dziś wspominają, że lekcje z moim tatą były najciekawsze. To ich motywowało do nauki. Poza tym tata prowadził też sekcje sportowe. Siatkówka, tenis stołowy. Jego podopieczni mieli bardzo dobre wyniki w wielu turniejach. To wszystko jednak nie wpłynęło na jego zarobki. Realne osiągnięcia nie miały wpływu na wysokość jego pensji, a dziś emerytury. Trzy razy więcej otrzymywali i otrzymują jego koledzy po fachu, mimo że nie mieli takich osiągnięć, ponieważ przed nazwiskiem mają mgr. Tata za komuny skończył tylko liceum pedagogiczne, bo wtedy jeszcze takie były. Gdy miał iść na studia, dopadła go choroba wrzodowa żołądka. Życie jest na ogół bardziej złożone niż film. Każdy z nas ma w sobie trochę tytułowego świra i jego zapędów, ale nie tylko. Każdy może, po części słusznie, skrytykować i obwinić warunki, system, ale i dostrzec możliwości zmiany samego siebie, dostrzegając rzeczy, na które ma się wpływ i rzeczy, na które tego wpływu nie mamy.
Dokładnie, autorzy filmy uprościli analizę i skoncentrowali się na krytyce tylko wyłącznie samego Adasia i mimo wielu racji, nie uwzględnili, podstawowej zasady, że ludzie są zdeterminowani, tym, kiedy, gdzie jak się urodzą. Adaś ma problemy egzystencjalne, których nie przerobił, ale uwięziony, życie wśród świrów z bloku, bo stać go tylko na mieszkanie w bloku. Jakiego nauczyciela nie stać na dom, zdała od tej głupiej biedot, masy, która nie widzi dalej niż kawał kiełbasy. Może z dala od "szumu morza", który sąsiad słyszy (czyli bezwartościowych bzdur na lewo i prawo)... udało by mu się w końcu przetrawić swoją w spokoju swoją egzystencję i oderwać od matki.
Serio, autorzy tego kanału mają trochę taki arogancji ton moralizowania, dawania rady w stylu jesteś alkoholikiem czyli złym człowiekiem napraw to. Takie rady są o kant dupy, każdy nawet ten alkoholik wie, że to złe ale sztuką było by gdyby dawać taką radę, pomoc, żeby ludzie naprawdę z tego wychodzili.
@@TWARDOWSKY. Po części zgoda, a po części... też nie. ;) Wkleję tu swój drugi komentarz, w którym szerzej opisuję, jak to widzę:
Chyba głównym problemem filmowego Adasia jest jego zapiekły egocentryzm. Nieważne, co tu jest przyczyną, a co skutkiem w sensie życiorysowym - dostrzeżenie tego egocentryzmu i praca nad tym mogłyby powoli pomóc bohaterowi rozsupłać swoje problemy. Czemu winni są ci panowie, którzy muszą napierdalać od bladego świtu? No przecież właśnie muszą, sami się tam o tej godzinie nie posłali, mają szefa. Ale Adaś Miauczyński jest przecież pępkiem świata - ci robotnicy specjalnie musieli bezsensownie ponapierdalać swoimi maszynami, nie robiąc niczego pożytecznego i tylko generując hałas. Tylko po to, by obudzić króla Adama, o którym każdy przecież doskonale wie, gdzie mieszka, na którym piętrze, na którą chodzi do pracy. Egocentryczne podejście bohatera to problem zwłaszcza duchowy. Co za tym idzie, także mentalny. On jest inteligentny, ale też egocentryczny, i to ta wada sprawia, że Polakom tak trudno się ze sobą żyje. Adam podziela tę wadę, nie potrafi jej zauważyć, a patrząc przez jej pryzmat jest w gruncie rzeczy taki sam, jak te wnerwiające osoby, które spotyka. Może rzeczywiście klapy powinny być w pociągach montowane inaczej, żeby nie opadały, ale trafna analiza i nazywanie innych kretynami nie rozwiąże tego problemu. A przecież te klapy WSZYSTKIM uprzykrzają życie, nie tylko Miauczyńskiemu. Mógłby Adaś zwrócić się do kompetentnych osób i rzucić im sugestię o sedesowych klapach. Ale on zachowuje się tak, jakby wszystkie niewygody życia były po to, by JEMU utrudnić życie, ma więc wymówkę, by nadal narzekać - słusznie czy nie. A ludzie, których w życiu spotyka, są podobnie egocentryczni. Nie myślą o innych, też są totalnie zaślepieni własnymi problemami. Życie nie znosi próżni, więc żyjący samotnie Adam ma problemy innej natury, ale w jego odczuciu są one tak samo dokuczliwe. To egocentryzm, który zamienia się w neurotyzm. Jednak sąsiad, który na cały regulator puszcza jakąś muzykę klasyczną, też jest egocentrykiem. Policjantka, która łomocze w stół, też żyje swoimi kłopotami i nie myśli, czy jej hałaśliwe zachowanie nie przeszkadza aby innym. Problemem Adama nie jest to, że zwraca im uwagę, tylko to, w jaki sposób to robi. A z tego sposobu przedziera wyraźnie skrajny egocentryzm właśnie. A przejrzenie na oczy, że wszyscy mają jakiś "krzyż", wszyscy zmagają się z jakimiś trudnościami, zmienia percepcję. Wtedy zaczyna się zwracać uwagę na innych, zaczyna rodzić się życzliwość, własne problemy przestają być wyolbrzymiane. Zwracanie innym uwagi, że ci myślą tylko o sobie, i robienie tego w taki sposób, że im "w pięty idzie", to idealny przykład posiadania w oku drzazgi, która z naszej perspektywy przypomina belkę, a jednocześnie próbowanie wyjęcia drzazgi z oka bliźniego. Jeśli ktoś jest zaślepiony własnym wyolbrzymionym "ja", to przy takim zaślepieniu próba wyjęcia czyjejś "drzazgi" jeszcze bardziej go uszkodzi. Skrzywdzi. Utwierdzi w dotychczasowej postawie. Tak właśnie egocentryzm sprzyja użalaniu się nad sobą, a przecież nie chodzi o to, by leżeć pod swoim krzyżem, tylko o to, by go nieść z myślą o celu, a jednocześnie pomagać innym w niesieniu ich krzyża. Wszystko to, co utrudnia nam życie, można jakoś zminimalizować, ale do tego potrzebne jest zrozumienie, że jesteśmy połączeni. To pozwala wyjść z inicjatywą, żeby w jakimś zauważonym zakresie poprawić życie nie tylko sobie. A to jest właśnie szlachetna pobudka - nie tyle "samorealizacja" za wszelką cenę, co poprawienie życia nie tylko sobie. Przykład z klapami sedesowymi to tylko jeden z przykładów. Panowie też nie muszą napierdalać od samego świtu. :) Naprawdę, wiele załatwia wzajemne zrozumienie i życzliwość, myślenie o innych, założenie, że inni mają dobrą wolę, ale czasem ich własne problemy zbytnio ich pochłaniają. Wyrozumiałość wobec tego też jest cenna. Ktoś, kto potrafi uznać pewien tragizm życia i to, jak on POTRAFI zamknąć człowieka na człowieka, jest w stanie wzbić się ponad ten tragizm. Życie nigdy nie będzie beztroskie i zawsze wesołe, ale nasze jarzmo może być wystarczająco lekkie. Zbyt łatwo się zniechęcamy, widząc cudze zamknięcie... i sami się zamykamy. Ktoś musi to przełamać jako pierwszy i nie poddawać się. W innym wypadku każdy będzie się uważał za lepszego od innych, tylko będzie pielęgnował inne ku temu preteksty. Prawdziwe życie zaczyna się po odrzuceniu egocentryzmu, lecz to wiąże się z nową skalą - zarówno szczęścia, jak i cierpienia. To jest, dla ludzi zamkniętych w swojej skorupie, coś nieznanego, choć w głębi duszy każdy tego pragnie. Stąd rodzi się wewnętrzny konflikt; człowiek nienawidzi swojej skorupy i monotonii oraz pozostaje przy... marzeniach. Wszystko to jest tragiczne i trudno to krytykować w sposób potępiający. Tym bardziej, że wyjście jest zawsze proste, choć... niełatwe. Egocentryzm w pewien sposób wypacza także ludzką inteligencję. Zniekształca ją. Czyni tę inteligencję wybiórczą. Człowiek później jest w stanie trafnie analizować wiele skomplikowanych rzeczy, a jednocześnie nie radzić sobie z prostymi, codziennymi czynnościami czy z kontaktami z ludźmi. Wtedy inteligencja staje się sztuką dla sztuki, a przy tym sztuką wymówek. Ludzie bardziej inteligentni mają jeszcze skuteczniejsze narzędzie do generowania takich wymówek. Wszystko to jest podyktowane założeniem, że wysokie IQ czyni ich jakościowo lepszymi ludźmi, w związku z czym świat powinien się przystosować do nich. Ale nawet jeśli mają doskonałe pomysły na usprawnienie różnych rzeczy, to to samo w sobie nie sprawia, że świat legnie u ich stóp. Filmowy Adaś czuje się lepszy dzięki swojej inteligencji - to problem duchowy. Dlatego czuje, że jest "stworzony do wyższych celów", a głupie opakowanie płatków kukurydzianych ma mu być posłuszne. :)
Uwielbiam takich nauczycieli.
Mój historyk wpadł kiedyś na pomysł grup reko, i firmy językowej. Chyba mu się udało i ma kasę
@@BratWody Good for him.
Powiedzenie komuś z OCD "jak ci nie pasują te ubrania to po prostu je zmień" to jak powiedzenie osobie w depresji żeby wyszła i pobiegała xD
Tak XD
I do tego
"Nie pasuje ci twoja praca? Przecież mogles zalozyc firme zajmujaca sie skarpetkami z watpliwym biznesplanem, bez oszczednosci i w spolce z gosciem, ktory tak samo jak ty, ani trochę sie nie zna na prowadzeniu przedsiębiorstwa!" I to mając 50 lat, w latach 90 xD
autor tej dziwnej analizy nie ma pojęcia o czym jest ten film i wymyśla jakieś banialuki
Przecież ten potężny youtuber żyje w innym wymiarze, on nie jest zwykłym śmiertelnikiem i nie rozumie naszych błahych problemów.
@@grzesiek123 Każdy ma prawo do własnej interpretacji. I to jest piękne w filmie jak każdy może na swój sposób zinterpretować. Ja też nie do końca się zgadzam. Film jest imho bardziej o tym jak każdy z nas mając wielkie plany rozbija się o rzeczywistość i po kilku próbach zamiast walczyć o marzenia ucieka od nich
@@RPD49 Absolutnie. Marzenia które już wiesz, że są dalekie od możliwej realizacji, ale ciągle siedzą ci w głowie, stają się cierpieniem.
ta analiza to cała masa nadinterpretacji, tymczasem film to głównie obraz człowieka w depresji z zaburzeniem obsesyjno-kompulsywnym
Też dokładnie to samo pomyślałem
W przypadku tak, mimo wszystko, wielowymiarowego filmu jakim jest Dzień Świra trochę trudno mówić o nadintpretacji.
Sam Adaś pełni rolę bardziej takiej soczewki, która skupia w sobie takie typowe wady statystycznego Kowalskiego - wieczna frustracja, złośliwość, konfliktowość, kompletny brak pokory, zwalanie winy na świat i innych za swoje porażki. Depresja i zaburzenia stanowią bardziej tło niż rdzeń.
W takim razie tego rodzaju schorzenia byłyby praktycznie wyrokiem śmierci dla człowieka. Wrzucenie czyjegoś zachowania do szufladki to pozorowanie myślenia. No dobra, szufladki są bardzo przydatne jako punkt wyjścia. I tu jest to wyjście. Pokazanie, jak depresja postępuje, i wskazanie, jak przerwać toksyczny cykl (w komentarzu autora). Przy okazji warto zwrócić uwagę na motyw lekarzy. Ludzie sobie myślą - chory, do lekarza, brać pigułki i już. To tak nie działa, zwłaszcza z depresją. Ale i z całą masą innych chorób. Wg mnie pokazane zachowania i mentalność wykraczają nieco poza konkretny przypadek głównego bohatera. Dlatego ten film jest tak kultowy. Ogromna część Polaków zobaczyła w nich część siebie w karykaturze. Główny problem z mentalnością w naszym kraju to apatia, niesamodzielność (brak poczucia sprawczości), złośliwość. Jeden z paskudnych mitów, że "Oni" są odpowiedzialni. Za warunki życia, za zdrowie, za wszystko. Od wszystkiego jest pracownik, urzędnik, funkcjonariusz. W mundurze, w kitlu, w gajerze. Od Kowalskiego nie zależy nic. Tak Kowalski myśli. Ja już myślę, że Rosjanie mają trochę inaczej. Jakoś więcej fantazji, wigoru i życia, ale to pewnie błąd poznawczy mające źródło w filmikach na YT z szalonymi Rosjanami :)
film to jest obraz czlowieka w depresji, a ytuber analizuje przyczyny jego choroby, zadnych nadinterpretacji nie ma
zgadzam się. Moim zdaniem zachowanie Adasia wynika z tego, co go wcześniej spotkało i bohater jest świadomy, że coś w jego życiu jest nie tak. Po prostu jest już tak załamany wszystkim, co mu się wydarza, że nie potrafi tego zmienić, a do tego każda drobnostka urasta dla niego do olbrzymich rozmiarów problemu. Myślę, że ten filmik bardzo spłyca cały film, tak jakby człowiek był prostą jak cep konstrukcją złożoną z kilku cech, w tym przypadku po prostu negatywnych. Fakt- film jest wielowymiarowy i można go różnie odbierać, co zdecydowanie jest jego zaletą, ale mimo wszystko nie podoba mi się tutaj przedstawienie tylko swojej interpretacji jako jedynej właściwej.
Ponadto osoby z problemami psychicznymi często zachowują się w niezrozumiały dla osoby zdrowej sposób i to nie oznacza, że mają takie "cechy" i że "nie pomyślały, że gdyby zachowywały się inaczej, to byłoby lepiej".
Poprawianie spodni , to jest pewien rodzaj choroby natręctw , a nie niewygodnych ciuchów.
za mocno mu pocisnął, widać że go irytuje postać adasia xd
3:01 - Źle rozumiesz sytuację. Adaś popadł w nerwicę natręctw. Jeśli zmieniłby spodnie, nowe też by go uwierały, jeśli siedziałby bez spodni, to uwierałyby go majtki, jeśli ściągnąłby majtki, to uwierałaby go kanapa. To nie jest jego brak myślenia, tylko choroba.
Ogólnie, dużo racji masz w filmie, lecz zwróciłeś uwagę na tylko jeden z aspektów, natomiast problematyka filmu jest wielowymiarowa. Część problemów wynika z jego ignorancji i arogancji (najbardziej przykład z robotnikami), część problemów jest z popadnięcia w chorobę cywilizacyjną, część wynika ze środowiska w którym dorastał i wzorców jakie przyswoił, część problemów faktycznie z tego na co narzeka, dopiero część problemów z braku myślenia i własnej niemocy - wziąłeś pod uwagę tylko ostatnią kwestię i naciągasz pod to również problemy bohatera, które mają inną genezę. Konkretniej, ograniczyłeś się do zwalenia wszystkiego na nieudolność Miauczyńskiego i mówisz banały że wystarczy nie zachowywać się jak on, tylko być zaradnym i fajnym, i wszystko będzie dobrze. Wcale tak nie jest. Na film trzeba spojrzeć z wielu stron, wtedy dopiero dostrzega się rozmaitość wad społeczeństwa, jaką prezentuje.
"Nie wpadł na to że system szkolnictwa tworzy pracowników a nie przedsiębiorców" Świetny tekst, z drugiej strony niestety prawdziwy. Zastanawiam się kiedy to się zmieni
Nigdy to się nie zmieni
raczej nigdy, byłoby to autodestruktywne dla polityków. ciężej jest kontrolowac ludzi-przedsiębiorców którzy są asertywni i przedsiębiorczy
nie zmieni, chyba ze sprywatyzujemy szkolnictwo
@@michasyty7891 To też tego nie zmieni. Nauczyciele mogą nauczyć tylko czegoś co już zostało wymyślone, wdrożone i się uleżało.
Nigdy.
Dzień świra to najlepszy polski film po 2000 i nikt mi nie zaprzeczy. Modlitwa na końcu filmu oddaje całego polskiego cebulaka w 1 minucie
Najlepszy film po 1989 roku
Zresztą, ma tylko kilka filmów które mogą nawiązać równą walkę (Wesele, Dług, może Trzy Kolory Czerwony, choć to film francuski raczej) chociaż nie, nawet tyle nie
@@abbfilmann3735 A co z:Ucieczka z kina „Wolność",Dom Zły,Najlepszy lub absolutnym klasykiem"Psy"
@@thegodfather1924 Moim (subiektywnym rzecz jasna) zdaniem, żaden z wymienionych przez ciebie filmów (oprócz ,,Najlepszego" którego jeszcze nie widziałem) (i najlepszej z pośród zestawienia Ucieczki z Kina) nie klasyfikuję się jako mogący nawiązać walkę z wymienionymi przeze mnie
Ucieczka z Kina Wolność, którą chyba najprędzej umieściłbym w prywatnym top 10 najlepszych filmów po 1989 roku (i to w pierwszej piątce, na ok. 5tym miejscu) to dobry magiczny realniak, ostatni już przejaw kina moralnego niepokoju biorący na warsztat rozliczenia z wadami poprzedniego systemu (tym razem z aspektem cenzury myśli, którego twórcza siła kina staję się przeciwwagą, mogącą na końcu skruszyć okowy zarówno władzy jak i ekranu) z tym że, a sam nie wiem, filmowi brakuję uniwersalności spojrzenia i tematyki Dnia Świra i Wesela (jako że jest ograniczony w zasadzie do jednego wątku i czasu miejsca) no i nie wspominając o tym że Kino Polskie rozliczało się z bolesną przeszłością w lepszy sposób (a chociażby ,,Dreszcze" tego samego twórcy) choć to i tak znakomity film na progu nowej ery
Dom Zły - uważam że Wesele sprawdza się lepiej zarówno na polu scenariuszowym (w mistrzowski sposób zawiązując kilka wątków w splatającej je wszystkie końcowej katastrofie, i to w kilkunastu godzinach czasu akcji), metaforycznym (tematyka dotykająca zarówno podskórnego zepsucia idyllicznej z wierzchu społeczności, patologii rodzinnych, społecznych, małżeńskich, posttransformacyjnego kotła uwypuklającego wszystkie wady narodowe) jak i formalnym (w Weselu jego (reżysera) charakterystyczna skłonność do przesady i rwanego montażu nie jest wadą, a nawet zaletą) (bo wszyscy chyba byliśmy na takich weselach)
Zaś Psy to ,,klasyk" ale komercyjny, na pewno nie artystyczny (W porównaniu do ambitnych kryminałów z epoki PRL'u takich jak Wśród Nocnej Ciszy albo Morderca Zostawia Ślad wypada blado) (o francusko-amerykańskich wzorach gatunkowych z lat 60tych i 70tych nawet nie wspominając bo wyjdzie totalna masakracja) taki sobie tani kryminał, z ambicjami oczywiście ukazania wad okresu transformacji przez pryzmat ciekawego portretu psychologicznego głównego bohatera... tylko ze z tych ambicji nie wiele wynika, no właśnie poza tanim kryminałem i... i pierdolisz moją kobiete i w imię zasad skurwysynu i tak dalej
@@abbfilmann3735 Właśnie mógłbyś mi polecić coś ciekawego z ostatnich 30 lat?Gatunek bez znaczenia.Jeszcze całkiem dobry był film "Pręgi"z Fryczem czy Żebrowskim ale to chyba nie ta sama półka co wymienone przez ciebie.
@@thegodfather1924 A wiesz, że coś by się znalazło? xD
To może najsampierw wymienię ci tą moją, obecną, listę prywatną top 10ciu rodzimych produkcji od 1989 roku:
1. Dzień Świra
2. Wesele
3. Ucieczka z Kina ,,Wolność"
4. Dług
5. Ostatnia Rodzina
6. Jańcio Wodnik
7. Mój Nikifor
8. Cicha Noc
9. Wrony
10. Żółty Szalik
Oczywiście zastrzegam sobie fakt tego, że z racji ciągłego nie nadrobienia wielu znanych rzeczy z ostatnich lat (Wciąż nie widziałem Bożego Ciała ani Zimnej Wojny np.) te top 10 będzie się jeszcze nie raz nie dwa zmieniać
Polemizowałbym z tym, że bohater czuje wyższość w stosunku do innych ludzi, bo czy ktoś kto uważa, że przegrał życie może się czuć "lepszy" w jakikolwiek sposób od innych? Jego zachowanie wynika, moim zdaniem, głównie z niewiarygodnej frustracji i niemocy jaką odczuwa.
Byłem mentalnym gówniarzem, gdy pierwszy raz obejrzałem ten film i potraktowałem go bardzo powierzchownie, chyba jak większość widzów (wniosek z wielu rozmów na temat filmu, które często sprowadzały się do śmieszkowania i cytowania "zabawnych tekstów"). Gdy dorosłem, zrozumiałem o czym to tak naprawdę jest.
Bardzo mądry materiał, kawał dobrej roboty, dzięki Tobie również i nastolatek zrozumie przesłanie tego dzieła. Dzięki!
Miałem tak samo jak Ty, oglądając to będąc młodszym nie rozumiałem przesłania tego filmu, po latach jednak oglądając go ponownie zupełnie inaczej patrzę na wiele rzeczy w życiu a ten film na YT tylko potwierdził moje spojrzenie na świat! Wniosek: z upływem lat jednak dojrzewamy ;)
Nienawidzę pseudo intelignetnego pierdolenia że to poważny i przekazujący wartości film. Jak się utożsamiasz z bohaterem to znaczy że też srasz pod blokiem?
@@yaro42 Ty właśnie patrzysz powierzchownie. Nie chodzi o dosłowność przekazu.
jak wielu
teraz dopiero widze te glebie
Bardzo ciekawa i dogłębna analiza.
Jednak uważam, że dzień świra nie jest taki czarno-biały.
Przedstawiłeś tylko jedną stronę.
Siła tego filmu jest to jak bardzo niejednoznaczny on jest
Na jak wiele sposobów można go zinterpretować i ile wniosków wyciągnąć.
1) pewne problemy systemu są piętnowane przez ten film
Jak na przykład to, że ludzie tacy jak Adaś nie mają odpowiedniej opieki psychiatryczno psychologicznej już od najmłodszych lat.
Gdy można było uchronić Adasia przed zgubnym wpływem jego matki i toksycznego małżeństwa jego rodziców.
Można było też wcześniej wyłapać zaburzenia obsesyjno-kompulsywne które przez resztę życia męczyć będą naszego bohatera.
2) Są pewne indykatory pozwalające nam określić, że Adaś jest ponadprzeciętnie inteligentny np ukończył studia z wyróżnieniem
Posiada dobrze rozwiniętą flunecję słowną i umiejętność nazywania i obserwowania rzeczywistości.
Sam sposób narracji filmu przypomina przytoczony przez ciebie obraz świata widziany oczami osób nadinteligentnych.
Ponadto wiele innych jego zachowań także pokrywa się z tymi przedstawionymi w twoim filmie o osobach nadinteligentnych właśnie.
Polecam porównać
Nie twierdzę że Adaś był nadinteligentny.
Tragizm tej postaci polega na byciu w martwej strefie pomiędzy przeciętnością a byciem wybitnym.
Konkretnie- jesteś za głupi żeby się z tej strefy wydostać nie potrafisz uczyć się na błędach, zaleźć pomoc czy dowiedzieć się jak sobie pomóc
Ale z drugiej zbyt inteligentny by zaakceptować bycie przeciętnym.
Masz wystarczające narzędzia intelektualne by zauważyć niesprawność świata, bezsens istnienia, by widzieć że przewyższasz znaczną część społeczeństwa a z drugiej strony nie potrafisz się rozwinąć, stać się lepszym sobą więc trwasz w tej stagnacji w oczekiwaniu że będzie ten moment przełomowy, właśnie magiczny lek albo związek czy miłość, jakiś cud który w końcu wyrwie cię z tej przeciętności i pozwoli się dalej rozwijać.
I chociaż rzadko to właśnie czasem tak się zdarzy właśnie, że ktoś trafi na odpowiednią osobę która dostrzeże potencjał dostrzeże problem a będzie miała odpowiednie narzędzia by ci pomóc
Może to być nauczyciel, może to być lekarz a może to być kolega z klasy.
Adaś na nikogo takiego nie trafił.
3) Praca nauczyciela mimo pewnej repetytywności nie może być porównana do pracy na budowie.
Żeby zostać nauczycielem trzeba przebyć cały cykl edukacji i zainwestować dużo czasu.
Żeby przenosić celgły na budowie czy pracować w zakładzie nie potrzebna jest żadna szkoła.
Do tego od tego czy praca nauczyciela zostanie wykonana dobrze zależy przyszłość niejednego Adasia Miauczyńskiego w przyszłości.
Bo nauczyciel który jest wypalony i nie dostaje adekwatnych pieniędzy do swoich kwalifikacji i wagi jego zawodu, będzie produkował na swoich lekcjach jeszcze więcej Adasiów.
4) Niejednokrotnie zachowania ludzi z którymi spotyka się Adaś są wyjątkowo drażniące, odpychające i powodujące zmęczenie psychiczne.
Kto z nas nigdy się nie wkurzył albo choć raz nie miał zepsutego dnia bo sąsiad akurat zaczął wiercić jak my się kładliśmy spać, hałasował albo właśnie puszczał głośno muzykę. I oczywiście dla człowieka zdrowego
najpewniej skończy się to na jednorazowo popsutym humorze ci co odważniejsi może nawet się przejdą do uporczywego sąsiada i poproszą o zaprzestanie drażniących działań.
Ale Adaś nie jest jednostką zdrową.
Najpewniej cierpi na zaburzenia obsesyjno-kompulsywne i jest pogrążony w depresji, jest też wypalony życiowo i zawodowo.
5) Wiele jego problemów wydaje się mieć banalne rozwiązania.
Jazgot bab w pociągu?
Słuchawki z muzyką. To samo rozwiązanie na denerwujących sąsiadów czy mewę na plaży.
Denerwujące spodnie?
Kup wygodne.
Za mało płacą w pracy ?
Zmień pracę.
Ale to właśnie jest ten problem ze ona nie ma narzędzi i możliwości żeby coś zmienić.
Jest najpewniej chory psychicznie. I łatwo znaleźć optymalne rozwiązanie jak się patrzy z perspektywy 3 osoby i to jeszcze w filmie.
Z jego punktu widzenia utknął w pętli s której musi wykonywać codziennie te same czynności
Bez wyjścia, bez końca. Szuka pomocy ale nie chce jej znaleźć.
Lekarz mu zalecił psychoterapię ten chciał magiczny lek.
W tym wypadku jest to wina lekarza. Ci najlepsi lekarze potrafią cię przekonać wyrwać z choroby mimo twojego oporu. Odpowiednimi technikami, dogłębnym wytłumaczeniem problemu i możliwego rozwiązania czy nawet posiłkując się odpowiednią farmakoterapią.
A nasz Adaś dostaje fluoksetynę która może wręcz pogarszać jego stan (fluoksetynę stosuje się przy nerwicy natręctw ale jemu jak widać nie pomaga)
I piracetam na który nie ma dowodów że działa xd.
Żaden lekarz mu nie wdrożył psychoterpi ani nie dobrał odpowiednio leków.
Prawdą jest to, że wiele winny jest w samym Adasiu i rozumiem, że twój film miał wyjść na przekór powszechnej interpretacji filmu czyli
Adaś to ofiara systemu i trzeba mu współczuć.
Jednak zabrakło mi drugiej strony medalu i zastanowienia się gdzie rzeczywiście system i ludzie mogą być krzywdzący dla Adasia a co za tym idzie dla nas wszystkich. Cały film ma wydźwięk wszystko to wina Adasia tylko on jest sobie winien ludzie w około chcą dla niego dobrze tylko on ich odtrąca tylko mu się wydaje że jest inteligentny.
I mimo, że większość spostrzeżeń jest trafna to jak już napisałem nie są analizowane fragmenty korzystne dla Adasia
Oczywiście moja analiza nie jest tak dogłębna jak twoja i jest bardziej szkicem rozumowania ale forma trochę mnie ogranicza.
XD wlasnie chodzi o to ze doglebniej przeanalizowales tresc niz autor, a chcial on byc pseudointeligentem i mimo ze ogranicza cie forma naprawde spodobal mi sie twoj komentarz i sam gdyby nie ta niewygoda dolozyl bym pare zdan od siebie
Bardzo ciekawe co napisałeś, faktycznie nie jest to takie proste i jednoznaczne, z drugiej strony, adaś jest już dorosły, a system istnieje naprawdę, jako ramy świata i umysłów, tak jak nie można zawłaszczyć terenu, tak nie można iść do lekarza, na terapie, którego w 2002 roku nie było, lub było, ale Adaś o nim nie wiedział, nie wiedział też co mu tak naprawdę dolega, podwójna nie wiedza, nie wiem, że nie wiem. Myślę, jednak że autor tego filmu, chciał ukazać, że tak naprawdę, osoby dorosłe, w dzisiejszych czasach, same mogą pomóc sobie, wychodząc ze strefy komfortu, czyli prosić o pomoc pomimo odczuwaniu lęku, jego psychika i to, co zrobili mu rodzice, przedstawiona tu mama, która nie interesowało co Adaś myśli i traktowanie Adasia jako wieczne dziecko, ukazuje, że sama miała brak wzorców. Ciężko jest, dać komuś coś, czego samemu nie posiadamy. Nie pojawił się nikt, jak napisałeś, kto odwróciłby bieg wydarzeń, dojrzał w nim coś więcej, jednak, mimo to, życie właśnie takie jest, niesprawiedliwe, czasem bolesne, a czasem bardzo krótkie, od nas jednak zależy decyzja, jak będziemy się czuć, mimo bólu, który odczuwamy.
Ponadto postać Adasia to kontynuacja z poprzednich filmów Koterskiego, gdzie w sumie można się doszukiwać pewnych schematów jego postępowania, począwszy od "Domu wariatów".
W punkt, nic dodać, nic ująć.
podpiszę się pod tym obiema rękami.
bardzo lubię ten kanał i często zgadzam się z teoriami autora, ale w przypadku tej analizy - kompletnie się nie zgadzam, a nawet uważam że ta analiza jest głupia, trochę przekombinowane tezy i niecelne argumenty. no słaby materiał ogólnie.
Dowodem na jego inteligencje są obserwacje i analizy których nikt normalny nie prowadzi. Jednym słowem im więcej dostrzegasz tym gorzej się czujesz
„Bo w wielkiej mądrości - wiele utrapienia, a kto przysparza wiedzy - przysparza cierpienia”
Porady typu: zmień pracę, weź kredyt. A jak już wszyscy będziecie wg tego wykroju równo poprzycinani nastąpi nowy wspaniały świat.. Może następny film to będzie krytyka "Zezowatego szczęścia" Munka, albo "Popiołu i diamentu" Wajdy.. Pokolenie wychowane wg amerykańskiego keep smiling, nawet mi cię nie żal..
Miło, że nie tylko ja mam takie odczucie. Tanie coachowanie bez cienia realnej empatii.
Dokładnie. On totalnie nie zrozumiał tego filmu. Myślenie typu jAk cOś Ci sIę nIE pOdObA tO cOś zmIEń to najgłupsze myślenie na jakie można wpaść w tym kontekście xD
Dokładnie
zapomniałaś jeszcze o "idź pobiegaj" :D
jeszcze ten motyw z zakładaniem biznesu skarpetkowego z sąsiadem... kompletny odlot.
Adas jednak sie zreflektował - zaczał grac w reklamach bankow i teraz juz mu sie lepiej zyje;)
Miał chłopina refleks szachisty xD
Może spodobało mu się pod tym bankowym reflektorem?
Chodzi o zreflektował?
I laskę młoda ma.😁
Nie prawda. Cofnął się w czasie i zaczął robić kariere jako pułkownik Kwiatkowski
A chyba najlepszym dowodem na to, że polskie społeczeństwo trzeba ratować jest to, że naprawdę istnieją ludzie, którym ten film trzeba tłumaczyć...
To teraz może zrób odcinek o tym, jak uniknąć jego błędów, jak rozmawiać z ludźmi, być ciekawym, robić coś pożytecznego i nie marnować swojego życia. Chętnie obejrzymy 😊
Taaak
Taaak
Taaak
Taaak
Serio do odpowiedzi na te pytania potrzebujesz filmu?
Nigdy nie lubiłam tego filmu bo zbyt bardzo przypominał mi rodziców. Super materiał jak zawsze🔥✨❤️
Bo tak jest, to właśnie to biedne pokolenie, ludzi zniszczonych komuną i burzliwymi latami 90tymi. Nie zauważyłeś, że dla autorów tego filmiku to wręcz bardzo bolesny temat jakaś uraza, bo totalnie pojechali po „Adasiu” a przecież nie tylko on tutaj jest winny ale też albo przede wszystkim świat, środowisko tych właśnie świrów, sąsiadów i ludzi w tym własna nadopiekuńcza matka, którzy zrobili z niego biednego świra uwięzionego finansowo i mentalnie w bloku z wielkiej płyty z masą, które nie widzą dalej niż kawał kiełbasy.
Wreszcie jakiś temat, na którym dobrze się znam.
Ty chyba masz dzwonek u każdego. I screen time 24h dziennie :))
Wybitny koleś
Czyli komprolity to nauczyciel?
@@ryszardsojka2137 Korpolity to absolutnie wszystko.
@@ryszardsojka2137 I on jest wszędzie.
Nie do końca zgadzam się z tą interpretacja... Moim zdaniem Adaś ma nerwicę natręctw, która w błędnym kole rujnuje mu życie... Ten film bawił mnie jak byłam młodsza, ale kiedy obejrzałam go jako dorosła i świadoma osoba, to mnie przeraził...
Ok, załóżmy, że ma nerwicę natręctw, to go usprawiedliwia kopać psa, wyzywać żonę, ubliżać innym i inne patologiczne zachowania? Adaś jest po prostu złym człowiekiem, osoba chora, która potrzebuje pomocy nie spędza całego wolnego czasu na walce z ludźmi wokół.
@ może nie usprawiedliwia, ale w pewien sposób tłumaczy? Twoje pytanie trochę przypomina to, jak niektórzy zdrowi ludzie patrzą na alkoholików. "A to on nie widzi, że jest pijakiem?", "czemu nic z tym nie robi?!" - ano nie widzi, bo tak działa mechanizm obronny, represja. Nic nie robi, bo się boi albo nie ma siły.
Poza tym człowiek jest tylko człowiekiem (zależnie od kontekstu można zamienić "tylko" na "aż") i nie możemy od każdego oczekiwać wysoko rozwiniętych zdolności do zaawansowanej autoanalizy.
A co więcej; jak wyjść z tego kręgu kompulsji? Jak się przebić na drugą stronę, kiedy nikt nie pokazuje Ci jak się z sobą obchodzić? Co zrobić, gdy twoje "świrstwo" staje się Twoją normalnością?
@@vvronnaa to że jest to postać fikcyjna nie zabrania interpretacji jego zachowań, chociażby w celach edukacyjnych. Sam tytuł filmu na to wskazuje. Bez wątpienia zachowania podobne do zachowań bohatera są szkodliwe i po prostu złe. Czy jest to wina chorób psychicznych czy złego wychowania nie zmienia tego faktu. Co do moralnosci chrześcijańskiej, mówienie o tym jak mają żyć ludzie : to pierwsze to nic złego, chociaż sam nie jestem pewien co do wartości jakimi kieruje się autor filmów (może za mało zgłębiłem kanał) ale jego twórczość jest dość zróżnicowana. Co do drugiego, przecież jeżeli komus to przeszkadza, nie lubi tego, uważa że nie może się niczego nauczyć od autora to niech go po prostu nie ogląda xd to chyba najlepszy sposób by uchronić się od jego wpływu
@@notabeneniewiem wydaje mi się że film nie miał za zadanie znalezienie rozwiązania na zepsucie głównego bohatera lecz mówi i tym czego nie robić by uniknąć jego losu. Oczywiście ludzie nie mają wpływu na to kto jest ich matką lub ojcem ale wielu jest ludzi którzy mieli kochających rodziców ale z własnej winy katują się codziennie nawet o tym nie wiedząc a winę za to ponosza wszyscy prócz nich. Jednakże zgadzam się z tobą że to pytanie nie uwzględnia wielu zmiennych ale tak jak wspomniałem powyżej to nie jest temat tego odcinka
@@vvronnaa Najpierw dziwne twierdzenie odnośnie fikcyjności postaci, teraz odnośnie zła... Wydaje mi się, że twoje życie jest równie pogmatwane, co Adasia. Zresztą komentarz w formie ataku, też nasuwa takie skojarzenie.
Nie no, odmowic inteligencji to mu nie można. I to wlasnie przez inteligencje tak bardzo bolą go jego niespelnione ambicje, ktore przelewa na kazdą dziedzine zycie wysnuwając bardzo pesymistyczne, aczkolwiek czesto (tym bardziej jak na tamte czasy) trafne teorie dotyczące spoleczenstwa.
Okropny materiał. Mam wrażenie, że ani ludzie o których mówisz w tym filmie, ani ty sam nie wiesz tak naprawdę o czym jest film. Rozumiem, że można różnie go postrzegać, wydaje się być taki życiowy, bo niemal każdemu przebrnęły przez myśl podobne rzeczy co bohaterowi filmu NATOMIAST zapomniałeś o dość istotnej kwestii. Mianowicie o scenach z lekami, które przyjmuje, chodzi do różnych specjalistów czy samego psychiatry, który pomoże mu jakoś uczynić to życie "lepszym". Bohater nie jest "nieudacznikiem, który sam sobie utrudnia życie" jak go nazywasz, ale osobą ZABURZONĄ, CHORĄ PSYCHICZNIE. Można powiedzieć wręcz, że dopadł go BÓL ISTNIENIA, rozumie swoje beznadziejne położenie w życiu i próbuje wręcz uciec sam od siebie. W końcu codzienne życie w bloku go denerwuje, bo przeszkadza mu absolutnie każdy, ale podczas wyjazdu "z dala od ludzi" dalej nie może wypocząć, bo dopadają go halucynacje i w efekcie bije się sam ze sobą. Do tego wydaje mu się, że dosłownie cały świat jest przeciwko niemu (co często zresztą cierpią na to ludzie przy depresji) A to, że sobie liczy do 7, wykonuje obsesyjnie jakieś rutynowe czynności to nazywa się nerwica natręctw ;) Ludzie, którzy nie przeżyli prawdopodobnie będą myśleć, że to "głupie wymysły i utrudnianie sobie celowo życia".
Nic dodać, nic ująć. Przedstawiona analiza filmu jest wyjątkowo płytka i powierzchowna.
Brawo 👏 zgoda w 100%
Dokładnie, protagonista cierpi na OCD i jest to źródłem wielu pojawiających się w filmie problemów bohatera.
Ziom, w OCD nie ma halucynacji. Wiem, bo mam. Sceny nie pamiętam, bo dawno oglądałam ten film (muszę sobie odświerzyć), ale nie wiem, sama mam takie sytuacje, że przypomnę sobie coś z przeszłości i się wkurzę (xD), może coś takiego wtedy było (jak źle piszę, to niech ktoś mnie poprawi)? A co do tego mówienia, że ktoś "wymyśla" to prawda. Mój tata nie wierzył mi, że jestem chora i mówił "nie ma takiej choroby" (nawet nie sprawdził czy jest 🤦) i "udajesz, żeby zwrócić na siebie uwagę". Pamiętam jak kiedyś nauczycielka w szkole powiedziała do całej klasy "Cieszcie się, że jesteście zdrowi, bo zdrowie jest najważniejsze". Niezbyt mądre było założenie, że każdy w klasie jest zdrowy, bo nikt w niej nie jeździł na wózku ani nie był umierający na białaczkę, ale teraz do kogokolwiek, kto to czyta: jeśli jesteś zdrowy, to serio masz się z czego cieszyć. Dzisiaj jest coraz więcej zaburzeń psychicznych, szczególnie wśród młodych i serio jest się szczęściarzem, kiedy nic nie dolega.
Autor nie wziął pod uwagę jeszcze jednej ważnej rzeczy, jeśli ma się depresję, albo jakieś inne zaburzenia psychiczne lub emocjonalne będące wynikiem czy to wychowania, sytuacji życiowych czy choćby biochemii w mózgu bardzo trudno znaleźć nadzieje, kreatywne możliwości czy nowe rozwiązania. Odważa się w kółko te same schematy, nienawidzi się siebie i innych. Dostrzeżenie nowych rozwiązań bez specjalistycznej pomocy jest w takim stanie prawie niemożliwe.
W dniu swira najbardziej zaskoczył mnie moment gdy fantazjowal o swojej miłości z młodych lat, po czym gdy ona była gotowa przyjąć go jakim jest. On zwyczajnie uciekł
To kluczowy moment. On wręcz boi się, że może być miło i bezpiecznie (choćby czasem). Zupełnie nie może uwierzyć, że to możliwe i czuje jakby podstęp.
nerwica natręctw :/
Widać, że twórca nie przesiedział godziny za biurkiem nauczyciela.
Uwielbiam gdy ludzie komentują zawody o których nie mają najmniejszego pojęcia.
Morał z tego jest taki:
Moje bezużyteczne projekty i projekciki mogą jednak mieć jakiś sens
Arduino
Oczywiście ! Nie poddawaj sie❤️
Powodzenia 😁
Tylko nie kupuj mieszania w bloku ze świrami i nie bierz kredytów we frankach. A najpierw już uciekaj z kraju po normalne życie.
@@TWARDOWSKY. Taki mam plan. Już na przyszły rok.
Chybione po calosci.
Wyjątkowo nietrafna analiza...
Autor nie wpadł na to, że Adaś Miauczyński cierpi na chorobę obsesyjno-kompulsyjną (OCD), a jego "nawyki" to właśnie kompulsywnie wykonywane czynności i konsekwencje natręctw...
"Dzień świra" to również krytyka systemu - scena z mównicą sejmową jest tego najlepszym przykładem.
Tak, tylko że Adaś nie ma 100 subskrypcji na UA-cam z kanałami rozwoju osobistego, nauki języków, zarabiania pieniędzy oraz przedsiębiorczości, nie ma dostępu do przedsiębiorczego i kreatywnego otoczenia . Adaś ma dostęp do biblioteki z powieściami, lekturami, otaczają go przeciętni sąsiedzi i jest wychowany w systemie lat 70 i 80, gdzie system edukacji wbił Adasiowi do głowy, jak zostać przeciętnym pracownikiem.
A czy ktokolwiek z nas byłby zadowolony, gdyby o 5 czy 6 rano ktoś wykonywał roboty budowlane pod oknem, gdy musimy wstać do pracy rano? Myślę że 20 lat temu odbiór filmu byłby inny niż dziś.. Przede wszystkim patrzę na ten film z perspektywy 30 lat wstecz i o możliwościach jakie wtedy były.. nie jakie są dziś, i jaki dostęp do informacji jest dziś.
Dzień Świra. Kiedyś myślałem, że to komedia, teraz wiem, że do film dokumntalny
Dokument polski....
To nie dokumentalny tylko dramat. Dokument to zupelnie inny gatunek.
Poradnik: jak nie zrozumiec filmu a reszte wyssac z palca.
Autorze: Nie wiem ale sie dowiem! czy wiesz co to sa zaburzenia obsesyjno - kompulsywne, natrectwa ? : zyles w tamtych czasach ? Film jest udany i zabawny, a Ty zrownujesz perspektywy zycia z przed dwoch dekad do dzisiejszych. Wiesz ile procent miesiecznej wyplaty nauczyciela kosztowaly jeansy kiedys ? Widac tez jak malo rozumiesz, na przykladzie zony ktorej Adas wymawia klamstwo, a nie to ze jest szczesliwa, nawet jesli ona pierwsza zaczela mu ublizac : swinia, gnoj , a wczeniej odpowiedziala: z dupa...
Dokładnie. Masa ludzi wtedy w Polsce zarabiała gówniane pieniądze. Normą były wypłaty 700-900zł. Poza tym nie było wszędzie tyle roboty tak jak teraz. Bezrobocie było jakieś kosmicznie wysokie. Pamiętam jacy wszyscy byli zesrani żeby pracy nie stracić.
Ja mam zupełnie inny odbiór "Dnia Świra" niż autor tego filmu. Uciążliwy, beznadziejny i wyniszczający psychicznie jest otaczający bohatera polski mikroświat a nie sam bohater, który jest rozdrażniony bo nie akceptuje chamstwa, głupoty, bezmyślności i arogancji - cechujących nasze społeczeństwo. Głownym bohaterem tego filmu jesteśmy my - Polacy
Ludzie wszedzie sa tacy sami, nie tylko w Polsce masz takich jak opisales.
Praca z ludźmi (na nich, na ich umyśle) to nie to samo, co praca z nieożywioną materią, np. cegłą. Dodajmy do tego, że ludzie są młodzi, jest to duża odpowiedzialność nie tylko za ich bezpieczeństwo, ale także za to, co z nich wyrośnie. Powtarzalność owszem się pojawia, ale raczej co roku w określonej klasie niż na każdej lekcji w 7 różnych klasach. Czy naprawdę każdą klasę uczy się tego samego materiału? Nie w mojej szkole. Samo dyscyplinowanie uczniów wymaga wiedzy pedagogicznej, psychologicznej i zdolności interpersonalnych, umiejętności zarządzania grupą ludzi. Nie wspominam o kontakcie z rodzicami. Najbardziej rozbawiło mnie mechaniczne sprawdzanie kartkówek, podczas gdy w 80% przypadków wchodzi w grę praca grafologa, chyba że kartkówka składa się z samych pytań zamkniętych, a i w tym wypadku nie zawsze można to zrobić mechanicznie. A co powiesz na znajomość i wdrażanie różnych metod nauczania - czy sądzisz, że tutaj nie ma żadnego pola do kreatywności i wysiłku intelektualnego? Chociażby zróżnicowanie poziomu wiedzy w grupie wymusza kombinowanie, jak by to zrobić, żeby każdy coś z tego zapamiętał. Nie będę nawet poruszać tematu uczniów z dysfunkcjami, którzy potrafią skopać lub zwyzywać. Nie twierdzę, że nauczyciele mają prawo czuć się lepsi od "roboli" (cytat), ale jednak praca jest całkiem inna. Z resztą filmu się zgadzam. Nie ma co szukać winy we wszystkim i wszystkich wokół, a zmianę świata warto zacząć od siebie.
Szanowny autorze, lubię Twoją twórczość, lecz w tym przypadku chciałbym dodać swoją konstruktywną krytykę.
1. Wymienione przez Ciebie wady i zachowania Miauczyńskiego nie są przyczyną, lecz skutkiem. Jego rodzice, zawód i porażki życiowe to tylko jedne z przyczyn, drugą ich częścią są przede wszystkim jego choroby psychiczne. Film oglądałem dawno temu, ale pamiętam do tej pory, że w oczy wyraźnie rzucała się jego nerwica natręctw, depresja, myśli samobójcze, a to pewnie nawet nie połowa.
2. Jego frustracja na innych ludzi również jest częściowo zrozumiała, zachowania postaci pobocznych zostały w filmie celowo wyolbrzymione, by ukazač, jak bardzo niektórzy nie potrafią uszanować czyjejś przestrzeni osobistej, prawa do ciszy i spokoju etc.
3. Innym filmem z tego uniwersum jest "Wszyscy jesteśmy Chrystusami", który z tego, co pamiętam, dzieje się przed akcją "Dnia świra". Nie pamiętam dokładnie, ale w owym filmie opowiedziana historia Adasia alkoholika i jego skończenia z nałogiem trwającym bodajże 7 lat, stąd w "Dniu Świra" częste jego nawiązanie do siódemki. Ponadto, w materiale zabrakło mi również podsumowania, co zrobić, żeby z takiego stanu wyjść albo go chociaż polepszyć, cały odcinek jakby trzymał się jednego tonu, w stylu "Adaś, to cham i typowy janusz. Nie bądź, jak Adaś". Polecam jeszcze raz, nawet po kilka razy obejrzeć ze zrozumieniem filmy Marka Koterskiego. Moim skromnym zdaniem Szymon z Wojny Idei podsumował ten film bardziej profesjonalnie. Pozdro.
Edit: ok, mea culpa, wspomniałeś coś o innym podejściu do problemów.
1. Dlaczego usprawiedliwiasz jego zachowania m.in. kopanie psa, ubliżanie innym, uprzykrzanie życia chorobami psychicznymi? Przykładowo depresja/nerwica natręctw tak nie działa, że jak coś się człowiekowi nie podoba to grozisz tej osobie i jej ubliżasz oraz odpłacasz tym samym. Osoba chora, która potrzebuje pomocy, nie poświęca całego wolnego czasu na walkę z ludźmi wokół. Jeśli nie dostrzegasz, że bohater jest po prostu złym człowiekiem, która nie widzi swoich błędów i wad, brnąc dalej w to samo to już nie mój problem. To, że ma zaburzenia pozwala mu wyzwać byłą żonę przy dziecku? Od razu wypuścimy wszystkich z więzień ponieważ oni też mogą mieć złe doświadczenia i zaburzenia. Jeśli ktoś ma złe doświadczenia lub życie to go nie usprawiedliwa żeby krzywdził innych. Już widzę jakby ktoś kopnął twojego psa to byś stwierdził: na pewno ma jakieś zaburzenia, muszę mu pomóc.
2. Jakie prawo do ciszy i spokoju? Robotnik ma nie wykonywać zawodu lub ktoś ma nie wychodzić z psem na spacer, żeby główny bohater miał "spokój"?Nie dostrzegasz tego, że Adaś tak samo przeszkadza sąsiadom jak oni jemu. Jest tak samo elementem wspólnoty bloku. Dlaczego miałby być traktowany wyjątkowo?
"Ponadto, w materiale zabrakło mi również podsumowania, co zrobić, żeby z takiego stanu wyjść" Oczywiście, że są porady m.in. nie próbuj walczyć z ludźmi, tylko się z nimi zaprzyjaźnić, wyzbądź się z rutyny, dostrzegaj ludzi wokół, zmień mentalność, nie siłuj się z problemami.
"Moim skromnym zdaniem Szymon z Wojny Idei podsumował ten film bardziej profesjonalnie" Szymon stworzył neutralną analizę, a to jest krytyka postaci, którą uwielbiają Polacy, te dwa filmy nie mając nic ze sobą wspólnego, bo ich cel jest inny.
@ ale tu nie chodzi o usprawiedliwianie, tylko o wyjaśnienie przyczyny.
W tym filmie jest bardzo duzo uproszczen, np sytuacja z platkami, gdzir autor od razu zaklada, ze na pewno dzieje mu sie to juz kolejny raz (gdzie w filmie nie jest o tym wspomniane). Tok rozumowania nie jest ani troche przelozony na tamte czasy, kiedy bylo duzo mniej mozliwosci do nauki nawet najprostszych obecnie rzeczy.
Do tego, odnosze wrazenie, ze autor filmu myli inteligencje z nieomylnością. Adam popelnia mase bledow, ale chociażby po jego procesach myślowych widac, ze rozumie, zastanawia sie duzo wiecej na temat świata, niz przeciętny rowiesnik
Powiem wiecej, duzo z jego bledow wynika z inteligencji, poniewaz widac u niego np paraliz analityczny, czy ogromne niedowartosciowanie czy niespelnione ambicje, ktore w polaczeniu z nieco wyzszą inteligencją dają zabojczy efekt.
No a o radzie "kup wygodniejsze spodnie" do goscia z ewidentną nerwicą natręctw juz nawet nie wspomne
@ Powiem tylko ze można sobie obejrzeć dwa filmy i zrobić synteze i mieć własną opinię.
A krytyka tej postaci się przyda bo ma autor trochę racji a jak czasem gadam z ludżmi to by chcieli żeby Adaś był prezydentem a to zwykły buc jest :)
PS.|
Wszyscy jesteśmy Chrystusami to dużo lepszy film, ciężki i walący po głowie. Jak ktoś widział alkoholizm na własne oczy to wie o czym mówie.
Popieram, analiza w tym materiale jest bardzo płytka. Sporo rzeczy, które dręczyły Miałczyńskiego doświadczyłem sam na własnej skórze (OCD, depresja i nerwica) i "Dzięń świra" to był dla mnie bardziej smutny dramat niż komedia. Życzę autorowi, żeby nigdy nie doświadczył co znaczy min takie śmieszne liczenie obrotów łyżeczką i inne niby śmieszne rytuały bohatera, które dla wielu są piekłem. Podejrzewam, że takie podejście wynika z niewiedzy.
@ nie, w żadnym razie nie usprawiedliwiam. Wskazałem jedynie, że jego zachowania mogą mieć podłoże w jego złym wychowaniu i chorobach psychicznych, zwróć też proszę uwagę, że przed Twoją odpowiedzią zedytowałem komentarz i dopisałem, że faktycznie powiedziałeś kilka wskazówek.
Wracając do sytuacji z psem: doskoczył do niego nagle mały pies, właścicielka zaczęła się z faceta śmiać. W panice poszedł po najmniejszej linii oporu i pozbył się "stresorów", nie pochwalam tego, ale rozumiem, dlaczego tak mógł zareagować, jako ktoś, kto ewidentnie zdrowy nie jest.
Przewspaniała analiza. Jestem Ci osobiście za nią wdzięczny.
Moim zdaniem przesłaba.
Ehhh, widać młody człowiek dokonał analizy. Z każdą dekadą postrzeganie tego dramatu będzie dla Autora źródłem nieco innych refleksji. Pozdrawiam:)
7 Uczuć to ten sam Adaś zobacz jak wesoło niedepresyjnie dorastał xD
@@Tobnjuks chodzi o "Dom wariatów" bodajże z połowy lat 80.?
"Jakiś sport poza narzekaniem " GENIALNE :)
Ach, "Dzień Świra", dobra komedia dla nastolatków, i bolesna tragedia dla dorosłych.
Nastolatkowie, tego nie skumają, bo życie pokolenia przed Y to dla nich co najwyżej surrealistyczny horror, oni żyją w świecie bez prawdziwych problemów, mają problemy świta pierwszego tylu czy dobrze im wyszedł selfie na insta.
@@TWARDOWSKY. coś jeszcze mr boomer?
@@TWARDOWSKY. widać, że nie grzeszysz inteligencją, skoro piszesz takie głupoty
@@TWARDOWSKY. Czy to dziwne że ja to skumałem 2 lata temu?
@@TWARDOWSKY. ich proza życia też dopadnie, bo są ludźmi a nie robotami..
Boję się być szczęśliwym.
Boję się,
że ta życia odmienność
uczyni mnie nieszczęśliwym.
Zawód nauczyciela jest niezwykle ważny i powinien być jednym z najlepiej opłacanych i poważanych zawodów. Oczywiście najpierw trzebaby gruntownie zmienić ten nasz prehistory system szkolnictwa, tak by nauczyciel miał szansę i chęci nauczać na najwyższym poziomie.
Ogólnie to pindolisz jak połamany hipis.
To system karze wstawać robotnikom o 4 rano i to jest chore a nie ze ktoś.o 7 rano chce ciszy.
Wysłuchałem i obejrzałem do 1:13 i wystarczy by stwierdzić, że pindolisz bez składu i ładu.
Ten monolog na plaży o biegu i zmęczeniu, był świetny.
Genialna analiza genialnego filmu :)
Swoją drogą aż strach pomyśleć ile każdy z nas ma wspólnego z Adasiem... ten film to taka lista rzeczy, które trzeba w swoim życiu zmienić.
Zwróciłem uwagę, że osoby, które oglądały ten film dzielą się głównie na dwie grupy. Pierwsza to ci, którzy widzą komedię ze śmiesznymi tekstami i zabawnymi sytuacjami, gdzie główny bohater jest narzekającym na wszystko frustratem. Druga, to ludzie dla których film jest dramatem, a w głównym bohaterze upatrują biedną ofiarę straszliwego systemu. Widzę, że nareszcie ktoś zwrócił uwagę na fakt, że tak naprawdę za wszystkie problemy życiowe, które Adaś spotyka w swoim życiu jest praktycznie on sam. Prawda, miał nadopiekuńczą matkę, która trzymała go pod metaforycznym ,,kloszem", ale jako 49-latek powinien już sam wiedzieć jak radzić sobie w wielu życiowych sytuacjach. Że nie powinno się być wobec innych ludzi złośliwym, bo generujemy w ten sposób niechęć do naszej osoby, jak w przypadku sąsiada słuchającego muzyki. Albo, że nie powinniśmy ludzi krytykować za coś, na co często nie mają wpływu, jak robotników wykonujących rano pracę.
Im częściej widze ten film tym bardziej chcę mi się ryczeć i palnąć sobie w łeb..
Popełniłeś kilka błędów interpretacyjnych, szczególnie widocznych w kontraście do sztuki "Dzień Świra", a przede wszystkim, stwierdzeń samego reżysera Marka Koterskiego. Nie ukrywam: niezwykle mnie irytuje jak ktoś udaje, że wie lepiej niż sam autor.
Mówiąc szczerze, autor mówi o banałach, które z łatwością racjonalizuje i usprawiedliwia
Cudowny material! Uwielbiam dzień świra, wyciągnąłem pewne wnioski, ale to ułamek tego, co tu przedstawiłeś. Dziękuję
Ech, co za robolski bełkot jakiegoś typa, co montuje pewnie filmy o 4 rano. A tak na poważnie, to dobre spojrzenie na ten film (a raczej na bohatera), choć niektóre argumenty mogą podlegać dłuższej dyskusji, aczkolwiek wiadomo, to komediodramat, pewne rzeczy są przejaskrawione. Można też uznać moje stwierdzenia za mechanizm obronny, jak komuś tak wygodniej.
Hałas nad ranem? No nie wiem czy ten krzyk to brak szacunku do czyjejś pracy, jeśli polega ona na postukaniu młotem przez 3 minuty (tak to jest przedstawione w filmie, nie wiadomo na czym polega zadanie tych 3 jegomościów, ale osobiste doświadczenie skłania mnie ku stwierdzeniu, że jest to czynność którą można wykonać o każdej porze dnia). Robole wszak siadają chwilę później przy tym włazie i jedzą sobie kanapki.
Płatki się rozsypały? Mógł tak otwierać tego typu paczkę tysiąc razy, ale w filmie akurat rozrywa się mu na strzępy - może robił tak wielokrotnie i zawsze otwierały mu się prawidłowo, stąd nie użył nożyczek? Mało prawdopodobne, żeby przez 49 lat życia w ten sposób otwierał płatki i za każdym razem widział je rozsypane na podłodze, nie jest chyba aż tak głupi.
Złośliwość? No racja, jest złośliwy, przy czym w filmie widzimy więcej przykładów, kiedy ktoś jest złośliwy wobec niego (ciamkający czołg, somsiad od Chopina, somsiad od Litwinów gadający od rzeczy). Można to uznać za nadgorliwość, bohater mógłby kompletnie zignorować te drobne nieprzyjemności (no nie każdy jest bucem tylko dlatego, że nie chce słuchać o jakichś skarpetkach uciskowych), ale też nie wiem jaki jest cel dotykania nieznajomego po plecach w sklepie spożywczym (i to nie jest dotykanie przypadkowe). Ale żeby nie pominąć, potrafi być też złośliwy sam z siebie, tego nie neguję.
Z tym uciekaniem to zdecydowanie racja, choć nie wiem jaką alternatywę miał w tej klasie - mógł drzeć mordę na uczniów żeby się uciszyli i wstawiać uwagi jak asy z rękawa. Być może wcześniej tak robił, tego nie wiadomo (albo nie pamiętam czy zostało to w filmie przedstawione). Czy to byłoby lepsze rozwiązanie? Mógłby teoretycznie pośmiać się wraz z uczniami, choć chyba nie ma w filmie ani jednego momentu, gdzie Adaś się śmieje.
"Jeśli byłby serio zmęczony i potrzebował odpoczynku, nie miałby siły się złościć" - ??? odwracając kota ogonem, gdyby był w pełni sił, to użyłby ich do złoszczenia się na to, co go denerwuje dookoła (zamiast na korzystanie z pełni sił w pożytecznych celach)? Moim zdaniem nie; to pierwsze stwierdzenie jakoś mi tu nie pasuje, wypoczynek w jego wypadku ma formę bierną - chce sobie poleżeć czy pochodzić na plaży i posłuchać szumu fal, ale słyszy mewę, szczekającego psa i jakąś dziwną parę. Mógłby oczywiście wyjechać w góry albo łazić po lesie, no ale postanowił, że nad morze. Może bardziej mu chodzi o ciszę, może to jest warunek wypoczynku?
Jeszcze z tą hipokryzją względem dbania o środowisko - w filmie mamy chyba dwa momenty, ten z 7 segmentami w toalecie i ten gdzie mówi o tym, jak obmywa twarz wodą, która potem jest użyta do obmycia stóp. Tu chodzi o te gazety, że kupuje te dodatki do dzienników, tak?
Z tą polską mentalnością też bym nie przesadzał, do głowy przychodzi mi film "Upadek" z 1993 roku. Bohater jest typowym Amerykaninem, a jednak puszczają mu nerwy w równie "polskim" stylu i swoją frustrację wyładowuje na losowych ludziach.
Także w większości się zgadzam, ale trochę swoich widzimisię tu zostawię. A no i łapka w górę za materiał.
Szacun za taki długi komentarz
Bardzo fajny komentarz, dzięki. Też tak uważam. Autorzy tego filmiku i generalnie pomimo, że lubię ich oglądać, bo mają fajne uwagi, mam wrażenie, skrywając jakaś urazę do swoich rodziców czy ludzie starszego pokolenia, bomersów. Może właśnie dlatego tak przesadzili z krytykom w dodatku krytykując tylko i wyłącznie samego Adasia, a tak jak słusznie zauważyłeś, on jest tutaj ofiarom, życia w wspólnocie, że tak delikatnie powiem, tumanów z wielkiej płyty ;), pensją nauczyciela nie pozwala mu się z tego finansowo wyrwać.
Mój główny morał jest taki, że to nie Adaś, jest świrem ale ludzie go otaczający, przy których pozornie to on, normalny, wydaje się świrem i postępuje jak świr. Może i ma nieprzetrawione, brudy swojego życia, ale otaczający go świat składający się jednak z masy, która nie widzi dalej niż kawał kiełbasy, nie może się wyrwać, skupić i „dokończyć” swojego wiersza bo jednak zawsze coś…
Dzieki za materiał. Dał mi do myślenia nas sobą.
Autor chętnie ocenia, wytyka błędy, stawia się właśnie niejako wyżej niż tytułowy Adaś. Jednak Adaś ma zaburzenia osobowości - nerwica natręctw, zaburzenia kompulsywno-obsesyjne. Dlatego wykonuje rutyny w kółko, ktoś o tym juz mądrze wspomnial w komentarzu. Kolejna sprawa to klasyfikacja ludzi robiących nisko płatne zajęcia za tchórzliwych, nieporadnych. Autorze, a zatem ile miliniow Polaków takich właśnie jest? ;) zresztą pomyślcie, czy nauczyciel z tak dużym stażem zarabia tak, aby uznać go za właśnie tak dużego nieudacznika? Co zatem można powiedzieć o innych? Stawki o których mowie, można porównać na necie ;) Wszyscy wypowiadający się tutaj to influencerzy i producenci wielkich marek? ;D nikt nie robil na etat?
Autor chciał nazbyt awangardowo ocenić coś, co już dawno zostało ocenione, posypał truizmami i ot wynik - ocena zupełnie nietrafiona. Nie można brać wszystkich do jednego wora, Adaś naprawde mial zaburzenia. Jedynym trafnym punktem to fakt, że do ich wzmocnienia przyczyniła się jego matka. Jednak ostatecznie takie zaburzenia i tak ujawniłyby się w wyniku stresu, czy traum. Warto pochylić się nad ludźmi, a niekoniecznie podsuwać gadki o teoriach sukcesu, gdy coś komuś nie wyjdzie
ta litania na koniec to zamach na polskość, na nasze cechy narodowe
a na serio - świetny odcinek, świetna analiza, proszę o więcej i pozdrawiam
Głupi za młodu widziałem autorytet w Adasiu Miałczyńskim, widziałem w nim człowieka inteligentnego i dojrzałego. Dzień świra oglądałem paręnaście jak nie parędziesiąt razy. Teraz sam stałem się takim Adasiem. Twoje filmy pomagają mi wyciągać odpowiednie wnioski, ale niektórych zachowań które już w człowieku są utarte ciężko zmienić.
Pozdrawiam
Czasem łatwo przeoczyć pewne sprawy, fakt.
uważam, że to jeden z ważniejszych społecznie istniejących produkcji
Autor materiału wychodzi z zupełnie błędnego założenia, że bohater robi te wszystkie absurdalne czy nieracjonalne rzeczy dlatego, że nie potrafi wyciągać wniosków, uczyć się na błędach, czy wyciągać logicznych konkluzji. Otóż takie podejście zdradza fundamentalne niezrozumienie tego, czym jest OCD, i jaka jest jego natura. A główny bohater niewątpliwie ma silnie rozwinięte zaburzenia kompulsywno-obsesyjne (OCD) i silną neurozę. A nad objawami OCD, inaczej zwanego zespołem anankastycznym, nie da się tak po prostu zapanować. W tej chorobie człowiek czuje niezwykle silny przymus robienia różnych irracjonalnych rzeczy. Tak silny, że żadne racjonalne tłumaczenie sobie samemu jest nieskuteczne. Na poziomie racjonalnego myślenia, chory na OCD wie, że to co robi, obiektywnie nie ma sensu - on jest tego świadom. Nie chodzi zatem o nieumiejętność wyciągania wniosków. To po prostu jest niejako tak, jakby wewnętrzny głos kazał coś robić. To jest właśnie owa "kompulsja". A typowe objawy OCD to właśnie to, co mamy pokazane w tym filmie, czyli rytualne powtarzanie pewnych zupełnie niepotrzebnych czynności, takich jak sprawdzanie po kilka razy, czy zakręciło się kurki od wody, zamknęło drzwi, itd. Nieustanne poprawianie spodni zanim się usiądzie to też charakterystyczny objaw. I nie chodzi tu bynajmniej o to, że te spodnie są niewygodne, a Adaś na to nie wpadł, bo ma niedostatki intelektualne. Tu chodzi właśnie o przymus poprawiania ubrania wynikający z OCD. On robiłby to samo mając także inne spodnie na sobie. Klasycznym objawem OCD jest też wiara w niejako "magiczną" właściwość pewnej cyfry/liczby, a w przypadku Adasia jest to 7, dlatego większość rzeczy musi robić akurat 7 razy (np mieszanie łyżeczką cukru), chociaż obiektywnie rzecz biorąc, nie ma to oczywiście żadnego sensu (ale daje mu to większy spokój psychiczny i poczucie bezpieczeństwa).
O tym przede wszystkim jest ten film: o zmaganiu się z życiem osoby, mającej OCD. Dlatego w gruncie rzeczy jest to dramat, a nie komedia. To, na ile wpływają na rozwój neurozy/OCD różne wcześniejsze błędne decyzje życiowe, wychowanie przez rodziców, etc. to już osobny temat. Ale główny bohater, powtarzam to jeszcze raz, nie robi tych wszystkich absurdalnych i przykrych dla otoczenia rzeczy dlatego, że jest głupkowatym błaznem, który nie potrafi (bądź nie chce) wyciągać wniosków, tudzież lubi specjalnie irytować innych ludzi. On jest po prostu chory. I takie coś trudno skutecznie wyleczyć farmakologicznie, a zazwyczaj potrzebna jest długotrwała psychoterapia. Osoba cierpiąca na OCD nie może zmienić swoich zachowań ot tak, z dnia na dzień, jedynie dekretem woli.
Porównanie nauczyciela do wyrobnika również jest krzywdzące. Nauczyciel, owszem, przerabia ten sam materiał z wieloma klasami, ale dobry nauczyciel musi posiadać wiedzę przekraczającą to, co jest w podręczniku, musi niejednokrotnie odpowiadać na trudne pytania uczniów, wykraczające poza podstawowy materiał. Dobry nauczyciel musi też mieć pomysł jak poprowadzić lekcję w taki sposób, aby uczniów zainteresować, co wymaga kreatywności. Zapamiętanie dużej ilości wiadomości z danej dziedziny wymaga też regularnego odświeżania wiedzy co jakiś czas. Dobry nauczyciel jest też zainteresowany tym co zmienia się w tej dziedzinie, której uczy, a nauka nie stoi w miejscu tylko wciąż idzie do przodu. Dodatkowo jeżeli nauczyciel nie jest po pedagogice, to kończy specjalizację nauczycielską po swoim kierunku studiów, gdzie przyswaja podstawową wiedzę z zakresu pedagogiki. Sądzę więc, że do tego wszystkiego potrzebne są nieco większe kompetencje niż do pracy fizycznej (oczywiście z całym należnym szacunkiem dla pracowników fizycznych).
👏
No dziadzio na końcu jest pro! I co można? Jak widać można tylko trzeba przegonić tego lenia conw nas siedzi i na miłość Boską przestać na wszytko narzekać! Pozdrawiam wszystkich serdecznie! ;)
Mylący i zniechęcający tytuł. To jest Krytyka Adasia Miauczyńskiego, ciekawa i dająca do myślenia.
Bardzo podoba mi się ten kanał. Porusza tematy, których inni poruszyć nie umieją i w dodatku ująć to obiektywnie. W dodatku na pewno wielu osobom nie spodoba się jakie jest wytłumaczenie naszych głupot. Wolimy zrzucanie winy na innych. Wolimy wytłumaczenia, które nam pasują. My wszyscy ludzie jesteśmy w dużym stopniu wariatami :) W dodatku sami siebie nie rozumiemy, bo najważniejszych nauk nie ma w szkole. Dla wielu to czego nie znają to nie istnieje i jest absurdem :) Podoba mi się bardzo, gdyż nie dość, że wymusza refleksje i myślenie, to w dodatku mnie bawi, chociaż autor filmików chyba nawet nie chciał aby to miało charakter zabawny :D
Oho
Krytyka dnia świra
Praca z niepełnosprawnymi umysłowo dziećmi wymaga ogromnego nakładu intelektualnego.
Kobiety na Tinderze, które określają się mianem nauczycielek to najdziwniejsze istoty na ziemi.
Ego w kosmosie zarobki jak w biedronce.
A gadałeś pewnie z trzema i już masz pogląd na całość.
@@Robin-chan "gadałem" 😓. Prowadziłem rozmowy na całkiem wysokim poziomie. Nie wiem skąd takie przekonanie wśród nauczycielek o swojej wyższości nad resztą społeczeństwa.
Miauczyński jest nauczycielem, ale był pracownikiem naukowym (więcej na ten temat w innym filmie Koterskiego - "Wszyscy jesteśmy Chrystusami", a zresztą nawet w "Dniu Świra" matka mówi, że odszedł z uczelni) i ewidentnie widać, że jest nauczycielem z przymusu.
"Jeśli spodnie cię uwierają to je zmień" - szkoda to komentować, bo to wynika z jednego z głównych problemów tego bohatera, a to jeden ze sposobów przedstawienia go.
Obserwacje (że Miauczyński nie jest bohaterem pozytywnym oraz przykłady) trafne, natomiast wnioski i "porady" to jak dla mnie straszna nadinterpretacja. Słuszne jest skrytykowanie tego bohatera, bo on ma przedstawiać kogoś, kim być nie chcemy. Skąd więc tytuł "Krytyka Dnia Świra"? Moim zdaniem film bardzo dobrze pokazuje tego bohatera.
No i swoją drogą - nigdy nie słyszałem o tym, żeby ktoś mówił, że Adaś jest wzorem do naśladowania, raczej wycedzone przez zęby przyznanie się, że jest się do niego podobnym
Serio? przecież to jest film o osobie chorej psychicznie, ma zaburzenia, nie można go oceniać jak zdrowej osoby i mówić że Adaś ,,przesadza, narzeka, nie umie" bo to nie jest zdrowa osoba.
Ale to go nie usprawiedliwia!
@@ksaveriusz jak to go nie usprawiedliwia? XD tak jakby mówić że anorektyczka powinna więcej jeść i to jest jej wina że jest chorobliwie chuda xDD
@@juliette9985 To go usprawiedliwia w kopaniu psa?
@@ksaveriusz przecież cały ten filmik nie jest o kopaniu psa xD
@@ksaveriusz Nie usprawiedliwia tak czysto prawnie, ale znając kontekst choroby, patrzysz na to z innej strony. Adaś nie robi tych rzeczy z czystej, jakiejś mrocznie niepochamowanej przyjemności - nienawidzi tego co robi jak i siebie samego.
Ja mam 49 lat. Bierność, brak ambicji i automatyczna praca bardzo mi się podobają
Podstawową kwestią, która chyba umyka wielu ludziom - "Dzień Świra" to gorzka, ale jednak dalej satyra i nie powinno się jej brać na serio.Wszak sceny i bohaterowie są celowo przerysowani, aby jeszcze bardziej podkreślić "tragizm" życia Adasia. Ale jeśli ktoś ten film bierze za prawdę objawioną, to niestety nie mam dobrych wieści.
Tak czy inaczej props za to, że postanowiłeś wyłamać się z trendu tasowania się do "mądrości" jaka płynie z tego filmu.
Wydaje mi się, że ten przerysowany obraz wynika nie tyle z tego że film jest satyrą, co z tego że główny bohater jest znerwicowany i ma zakrzywiony sposób postrzegania rzeczywistości
No bo z tego filmu plynie masa mądrości, o ile tylko umiesz analizowac i wyciągać wnioski
@@lujka9422 Ile ludzi tyle interpretacji. Ja nawet będąc już dorosłym (gdzie niby to jest ten moment, gdzie DŚ staje się tak bardzo poważnym filmem) dalej widziałem, że twórcy cały czas puszczają do widza oko i mówią "hej, nie bierz tego aż tak dosłownie". Nawet pomimo frustracji i znerwicowania, jakie wręcz wylewają się z Adasia, to dalej widzę satyrę na życie Polaków.
Pamiętam jak pierwszy raz oglądałem DŚ to śmiałem się ze wszystkiego, potem obejrzałem go mając 18 lat i dalej mnie śmieszył, ale powiedzmy w 75%,. Następnie obejrzałem go mając 23 lata i dalece mnie zasmucił. Fakt, że już ponad 20 lat minęło a tezy w nim zawarte są dalej aktualne dodatkowo potwierdza, iż nie bez powodu jest to najlepszy film polski XXI wieku. Film zachęca do głębokich refleksji nt. celowości naszego życia, działań które podejmujemy oraz zdrowia psychicznego.
Celem życia jest samo życie, tak to widzę, a jeśli chodzi o decyzje, to zastanawiam się na ile Adaś był by inny, gdyby nie wychował się w toksycznej rodzinie...
12:18 - szacun za Chezjusza 💖
Porównanie mentalności Polaka do Japończyka jest ciekawym tematem,
Na mentalnośc dużą rolę ma dzieciństwo i wychowanie, i już tu jest bardzo duża różnica, o której mógłby być nie krótki film, fakt można starać się mimo to zmienić mentalność będąc już osobą dorosłą, ale jest to z reguły długi proces, który osoba nastawiona że dużo życia jej już nie została, raczej nie podejmie,lub bardzo szybko odpuści bez jakiekolwiek wsparcia, a taka osoba, może mieć z tym wsparciem nie mały kłopot
usuwasz komentarze na facebooku bo cię krytykują i przedstawiają słuszne kontrargumenty poparte dużą ilością faktów naukowych. Przykre.
Bardzo mnie ten film bawił gdy byłem młodszy, z wiekiem z pogiętej komedii stawał się pierwsze obyczajem, a po czasie dramatem, wręcz zahaczającym o thriller...
Adaś ma nerwicę natręctw, ale też jest osobą praktycznie pozbawioną w pewnym sensie tożsamości wg. mnie. Praktycznie nie ma celów i zainteresowań, nie chce się rozwijać w jakimkolwiek kierunku, w środku praktycznie pustka. Ja bym zaczął u niego od samego początku, tj. zmiany nastawienia po przebudzeniu się, jego poranny rytuał praktycznie rozpoczynał codziennie domino coraz większych klęsk. Tutaj trzeba się zgodzić z autorem filmu, Adaś wstaje wyspany, o godzinie ósmej. Powiem szczerze, moja mama jest nauczycielką i nie pamiętam kiedy miała szansę wstać o siódmej, o ósmej nie było opcji (chyba, że np. jakaś klasa pojechała na wycieczkę i nie miała z nimi lekcji itp) . Zawsze szósta lub nieraz wcześniej. Więc Adaś miał jakiś niesamowity komfort długiego spania, który mnie zawsze w tym filmie dziwił i był dla mnie niezrozumiały. Jeśli chciał spać dłużej, to mógł iść wcześniej spać zamiast oglądać telewizję. Cisza nocna, umownie kończy się o 6 rano, panowie robotnicy mogli zacząć "napierdalać" 2 godziny wcześniej i nikt im nie mógł by w sumie czegokolwiek zarzucić. Sam Adaś śpi w bardzo dobrych warunkach, z zakrytymi oczami w zaciemnionym pokoju. Ale jeśli zaczynasz dzień z myślą "Boję się rano wstać, boję się dnia, codziennie, boję się otworzyć oczy przed nadchodzącym świtem", to z automatu zaczyna taki człowiek działać tak jak powiedział autor - ucieka i wszystkiego się boi, zamiast powiedzieć sobie "Cieszę się, że zaczynam nowy dzień, ciekawe co dziś fajnego się wydarzy". Dalej, Adaś mówi "Zupełnie nie wiem co zrobić z nadchodzącym dniem" - i tutaj wg mnie jest dowód, że jest w środku pusty, nie ma jakichkolwiek celów, bo praktycznie nigdy ich nie musiał mieć, cele miała jego mama, które stały się jego celami, więc Adaś nie nawet samodzielności w, tak szczerze - byciu sobą. Zresztą sam wspomniał, że ma jakieś obowiązki, a przecież pustka - bo jego obowiązki wynikają jedynie z podstawowych wymagań funkcjonowania jako takiego w społeczeństwie i przeżycia. Takie minimum by być "szarą masą". Więc w sumie, jest on szarą masą - pozbawioną tożsamości wydmuszką, będącą efektem wychowania przez rodziców/matkę i systemu edukacji, która unika wszelkich wyzwań, "zadowalając" się minimum jakie jest wymagane - "byle zdać". Czyli Adaś żyje tak na prawdę na ocenę "dopuszczającą", mimo różnych myśli, wciąż ma jeszcze jakiś instynkt samozachowawczy i robi coś tam w minimalnym zakresie jak próby pisania. Zdaje do "następnego dnia" i nic poza tym.
Oczywiście jest tam też wiele innych aspektów i problemów, o których już nie pisałem, ale to są takie moje pierwsze przemyślenia o nim.
Dla osób które bardziej by chciały poznać relacje młodego Adasia Miauczyńskiego ze swoimi rodzicami polecam film "Dom wariatów" który pomoże wam bardziej zrozumieć film "Dzień świra" i problemy głównego bohatera.
Historia Adasia mówi o chorobie reżysera Marka Koterskiego który sam powiedział iż choruje na autyzm
Tak jak śpiewał Artur Rojek, upadamy, gdy nasze życie przestaje być codziennym zdumieniem.
6:08otworzenie biznesu z ferdkiem to chyba nie jest dobry pomysł 🤣
w karierze nikosia dyzmy jest inaczej xd
Perspektywy odbioru Adasia przez dzieci, młodzież i osoby dorosłe są zgoła inne.
Miejmy nadzieję że Twój materiał będzie przyczynkiem do dyskusji dla dorosłych i ich potomstwa by ci młodsi nie skończyli jak filmowy Adaś.
Takie głupoty może przedstawić tylko i wyłącznie osoba która nie ma problemów psychicznych. On jest chory, wiele cech/zachowań nie może/nie potrafi zmienić. Smutne to, jak ktoś potrafi ocenić osoby chorej.
Szacun za to co powiedziałeś o Chezjuszu😎
2:37 No z tymi płatkami to trochę przesada. Takie opakowania są specjalnie zaprojektowane tak, by otwierać je gołymi rękoma, a wzięcie noża, czy nożyczek zajmuje trochę czasu (choćby kilka sekund). W scenie z filmu po prostu z frustracji zaczął otwierać płatki z całej siły i rozerwał opakowanie. Taki głupi szczegół, ale w tym przypadku to, moim zdaniem, nadinterpretacja.
Niech najpierw autor się porządnie sfrustruje, a potem pitoli... to jest otwiera płatki. :-D Czy wkurwiony człowiek myśli „wezmę nożyczki, będzie łatwiej”? :-D
Dzięki Ci, zobaczyłem siebie. Mam nadzieję, że coś z sobą zrobię.
"Dzien Swira" bez "Wszyscy jestesmy Chrystusami" jest innym filmem. Kontekst widzimy dopiero w tym drugim. Bohater jest najpierw DDA a potem AA. Zostal poraniony i nauczony zlych zachowan. Aczkolwiek wniosek i tak jest jeden: Adaś jest sam sobie winny, gdyz po takim czasie i tylu porazkach powinien popracowac nad soba i poprawic swoje zycie. Dzieki z film.
dzieki tego szukałem
Nie zgadzam się zupełnie. Powiem więcej jako osoba z podobnymi problemami psychologicznymi do Adasia (OCD,
osobowosc ukryto narcystyczna) czuję się urażony. Przyczyną problemów Adasia NIE JEST on sam,
tylko jego toksyczna matka która nigdy go nie pokochała, Adaś podświadomie poprzez wszystkie filmy próbował spełnić cel stania się wymarzonym ideałem który byłby wart miłości matki. Niestety co by nie zrobił, jakiej drogi by nie obrał ile kobiet by nie zdobył jakiej kariery by nie zrobił, w oczach matki od zawsze był zerem. I niestety takie urazy zostają z ludźmi już do końca życia. Adaś nie może nic zrobić ze swoją sytuacją. Dziś być może mógłby szukać terapii, ale i one nie są złotym środkiem. Wbrew obiegowej opinii pierwszą miłością w naszym życiu nie jest miłość do nas samych, żeby tą wykształcić musimy ją najpierw otrzymać od matki, która musi nas przyjąć takimi jakimi jesteśmy z miłością i akceptacją. Adaś nigdy tego nie dostał, kaman jego matka ubierała go w sukienki bo chciała mieć córkę...jak można bardziej odrzucić własne dziecko?
Nauczyciele powinni otwierać biznes ze skarpetkami - dobre! Autor powinien szukać pracy w TVPiS.
Jak oduczyć Adasia, żeby nie całował żelastwa na drewnie w stópki? Nie da się, to sposób w jaki został indoktrynowany i wychowany, wynik systemu religijnego.
Ja dzień świra zawsze widzialem jako film ukazujący życie człowieka chorego psychicznie i to co sie dzieje w jego głowie
To było naprawdę dobre fajne podsumowanie osoby która nic nie osiągała i wszyscy są temu winni
gdyby ten miauczyński obejrzał ten film to by został kulczykiem,a tak został gościem z fobiami i nerwicą
Jeden z tych filmów, gdzie ludzie się zachwycają, a ja nie byłem wstanie togo obejrzeć.
Teraz będę mógł coś o tym podyskutować :) Świetna analiza!
Praca nauczyciela nie jest trudna z powodu dużego wysiłku umysłowego. Ale z powodu użerania się z krnąbrymi, . niegrzecznymi i niezbyt lotnymi dziećmi. Przepraszam jeśli kogoś uraziłem.
Nauczyciel to bardzo trudna *emocjonalnie* praca
Słuchając tego co mówią osoby pracujące w edukacji, to dorzuciłbym na listę jeszcze rodziców, którzy w wielu przypadkach wyładowują swoją frustrację na nauczycielach.
To teraz kolej na krótką krytykę krytyki Dnia Świra:
1. Na samym początku było powiedziane, że główny bohater ma wysokie mniemanie o sobie, a to nie jest tylko wysokie mniemanie o sobie, tylko wyśmiewanie stereotypu, że każde inne zajęcie niż codzienne zapieprzanie od bladego świtu do pracy w koproracji którą nienawidzimy już nie zasługuje na miano nazwania tego pracą, zwłaszcza w dzisiejszych czasach, gdzie powstaje coraz to więcej zawodów, rozwija się praca zdalna, a wielu z nas pracuje też na zmianie popołudniowej i nocnej, więc to że oni nie gnają do pracy od bladego świtu nie oznacza że są obibokami.
2. Sąsiada z góry nie traktuje jako głupka, tylko dlatego, że ma gorsze wykształcenie, tylko dlatego, że faktycznie jest głupkiem. Wymyśla teorie spiskowe, że rzekome "żółtki" chcą ich zabić gumkami w skarpetkach lub gdy główny bohater chce iść spać to przychodzi do niego specjalnie, żeby powiedzieć mu skąd wracają Litwini głowiąc się wcześniej nad tym długie godziny w swoim domu
Dzień świra tak tak bardzo fajny film
Perła. Dziękuję za materiał.
Wychodzi na to że trzeba tego doświadczyć żeby zrozumieć. Najłatwiej widzę jednak jest oceniać innych. Myślałem że autor tego kanału jest inny, ale cóż.
7:17 Siekiera, motyka, piłka, szklanka
W nocy nalot, w dzień łapanka ☕👌
Myślę, że analiza jest zbyt plytka. Postać Adasia, to zdecydowanie coś więcej. Sam film w moim przekonaniu jest jednym z najlepszych dramatów polskiego kina.
Stary. Zajebisty odcinek
4:18 Pan który wziął udział w tym epizodzie, wyraźnie jest zwolennikiem demokracji, tak jak ten który wziął udział w kampanii "Szczepimy się".
nigdy w życiu nie słyszałem, żeby ktokolwiek brał korki z języka polskiego, trochę Cię ułańska fantazja poniosła XD
Ja słyszałam o dwóch licealistach i jednym chłopcu z VI klasy podstawówki
Ja brałam żeby nauczyć się pisać pod klucz
Jak to powiedział Fuegoleon z black clover ,, Being weak is nothing to be ashamed of, but staying weak is''
Oj nazwanie nauczyciela "robolem" to krzywdzące dla nauczyciela. Tzn 90% z nich to jak ich nazywam szabloniści co jadą jednym schematem ale są tacy co naprawdę potrafią zafascynować wykładanym przedmiotem. Tak miałem z panią od pszyrki w podstawówce, matematyczką , biolożką , chemiczką i historyczką w liceum. Miałem też super anglistę ale właśnie to był młody człowiek i chyba przerosła go narzucana przez program schematyczność. Wydaje mi się że Miauczyński chciał i próbował wyjść ze schematów ale one go przytłoczyły i tłamsiły jego inteligencję i umiejętności. To jest film o tym jak rzeczywistość jest najgorszym co nas spotyka. Mamy marzenia, plany, wizję a rozbijamy się o rzeczywistość. O bezcelową pracę, problemy ze związkami (marzenie o wielkiej miłości a skończenie z jakąś/jakimś kimś kto się napatoczył).
A co do rutyn to mam nadzieję że wiesz o tym, że Kotarski przerzucił na postać Miauczyńskiego swoje natręctwa z któymi się zmagał/zmaga ;)
olfaktoria nazwałaby go prosto - nieudacznik życiowy ^^
ona luksusy musi miecc
Faceci natychmiast powinni przestać adorować takie laski.
Mi się podobał materiał. Z przekazem. Dziękuję :D