Świetny komentarz, kiedyś - przed #koronawirus męczyła mnie ta samotność, jednak wtedy uświadamiałem sobie że sam to wybrałem, chciałem się odizolować od szkodliwych ludzi i relacji, i znalazłem wolność oraz ludzi z którymi warto utrzymać relacje, oraz przejrzałem parę kwestii z przeszłości. Ogólnie wszystko idzie w dobrym kierunku.
Kiedyś uważałam samotność za najgorsze zło, ogromnie się jej bałam. Teraz, po jakimś czasie, zdałam sobie sprawę, że nieraz lubię być sama i doszłam do wniosku, że samotność bardzo często jest całkiem przyjemna i twórcza.
Kocham moja samotnosc ... Mecza mnie rozmowy o niczyym, mecza mnie ludzie wscipscy ... Nareszcie mam czas zadbac o siebie, , nie nudze sie ze soba ... Swiety spokoj ❤
Samotność jest piękna ! Pozwala skupić się na sobie, na samorozwoju , wycisza umysł , oczyszcza od negatywnych myśli , uczy dyscypliny , jak i rozwija kreatywność ! :)
@@majsiewiczm57 Tak, tak, strach to na każdego działa, na psychopatów też. Jakoś dobra nie rozumieją, ale strach i ból to od razu :D Jakby wszystko się zaniechało ze strachu, że ktośtam coś może ci zrobić, bo jest mściwy, to się żyje jak neurotyk skrajny.
Bardzo ucieszył mnie ten odcinek ale jeszcze bardziej ucieszyły mnie komentarze pod nim. Teraz gdy ludzie siedzą odizolowani w domach, na ulicach pusto, w środkach komunikacji pusto i co jakiś czas słyszę i czytam jak to się straszliwie męczą to czuję się jakbym była z innej planety. Ja jestem po prostu szczęśliwa! Kocham ten spokój, ten czas bez ludzi ( no, może niezupełnie tak całkiem bez ludzi ale z bardzo ograniczonymi kontaktami), te puste spokojne ulice, ten luz w tramwajach i sklepach, tą ciszę. Co prawda dwa razy w tygodniu muszę jechać do pracy więc tak całkiem zamknięta w domu nie jestem, ale nigdy tam jechać mi się nie chce. Jedyna zaleta to taka , że potem wracam na piechotę spory kawałek, tymi pustymi ulicami i cieszę się ruchem, powietrzem, słońcem ( albo śniegiem jak to było dzisiaj :) ). Czasem wyjdę do sklepu i przy okazji zrobię sobie spacer, resztę spędzam w domu i nigdy, przenigdy się nie nudzę. Jest mi w domu niesamowicie dobrze, zawsze znajdę sobie coś do roboty, zawsze robię coś co mi sprawia przyjemność bo teraz przyjemnością jest dla mnie właściwie wszystko. Czas leci mi bardzo szybko, zanim się obejrzę już jest wieczór i ubolewam że dzień się już skończył. Zawsze potrzebowałam dużo samotności i czasu dla siebie, lubiłam być z ludźmi ale nie za dużo i nie za często. Współczuję ekstrawertykom, którzy tak się męczą bez wychodzenia z domu i bez spotkań towarzyskich. Ja kompletnie nie mam takiego problemu ale staram się zrozumieć, że większość ma inaczej. Cieszę, że że jednak nie jestem z innej planety, że są tu osoby którym ta cała kwarantanna podobnie jak mi sprawia przyjemność. Łapię się na tym, że gdy inni marzą o tym aby to wszystko jak najszybciej się skończyło to ja myślę : Nie, nie! Niech się jeszcze nie kończy, nich tak trwa jak najdłużej, a może nawet niech tak już będzie zawsze :). Nie wiem czy po dłuższym czasie zmienię zdanie, jest jakaś maleńka szansa że może tak ( bo przecież nigdy nie mów nigdy ...) ale sądzę, że chyba jednak nie zmienię.
Mam tak samo ;) Najbardziej stresuje mnie myśl, że to się kiedyś (pewnie niedługo) skończy... Jak sobie przypominam ludzi z pracy i ich komentarze: "Kilka dni to ok, ale co można robić w domu po 3 dniach?" to sobie myślę jakie oni mają przykre życie... żadnych zainteresowań, nic...
@@lonelysoldier17 Och jak bardzo cię rozumiem :) . I na pociechę powiem ci, że ja także ze smutkiem myślę o tym, że jeszcze trochę i to wszystko się skończy. I znów te tłumy, znów normalna praca, znów pełne tramwaje ... Szkoda, straszna szkoda. Dla mnie mogłoby tak być cały czas. No, może oprócz tych zakazów wychodzenia do parku i lasu bo to po prostu jest głupie i bezsensowne ale cała reszta bardzo mi odpowiada. Pozdrawiam serdecznie.
@@soraja8905 tak, wyjść trochę brakuje, ale staram się zajmować tym co można robić w domu :) i też się nigdy nie nudzę - mija mi drugi tydzień w domu, a ja dopiero zaliczyłem dwie dziedziny rękodzieła z dwunastu na mojej liście! :D Pozdrawiam również.
Gdy jestem samotna i nic mi o tym nie przypomina, kocham to, bo mogę się skupić i zrelaksować, jednak kiedy jestem samotna w tłumie, jest to nie do zniesienia.
@@byczq4883a ty pouczasz kogos a sam mylisz bycie samemu z samotnoscia. Samotnosc to bycie samemu z nadmiarem czasu i nuda i nienwiadomo co robic. A samo bycie samemu mozesz miec tyle rzeczy do zrobienia ze w zwiazku tyle nie zrobisz. Typu czas na ksiazki sport podroze. Majac rodzine czas na siebie jest mocno zredukowany. Takze bycie samemu to co innego niz samotnosc i introwertyzm. Ja jestem sam i jestem ekstrawertykiem, ale nie czuje samotnosci bo spotykam sie z przyjaciolmi na silowni ogladaniu meczy itd😊
@@kambla7886 Jeżeli myślisz że bycie samemu to strata czasu to się mylisz. To wszystko zależy jak go wykorzystujesz. Np myśląc o własnych błędach. Teraz o samotności inaczej myślę niż rok temu. Samotność teraz w moim zdaniem jest potrzebna ale nie za dużo. Przede wszystkim to zależy od człowieka jaki jest czy woli się spotykać z przyjaciółmi itd. Teraz to za bardzo nowych komentarzy nie piszę. Niestety przez te 11 miesięcy się dużo zmieniło w moim życiu
@@byczq4883 ja nie napisalem nic o tym ze samotnosc to strata czasu. Napisalem czego dalej nie rozumiesz ze bycie samemu to nie to samo co samotnosc. Mozesz byc samotny bedac w zwiazku i w grupie i miec super bogate towarzysko zycie zyjac samemu. Mowie o tym jak zyjesz w mieszkaniu czyli status singla. A nie o izolacji splelcznej. Ja uzylem jasnych sformulowan
brawo, chylę czoło:) też właśnie to samo chciałem napisać:P a skąd też wiem? Osho!!!:) Przepraszam, ale facet rozjebał system, mam wszystkie książki wydane na Polskę:P no a co jest smutne? że ludzie są osamotnieni w Związkach:(
@@stalkermalina9494 bo tak jak wspomniał CA w jednym z nagrań o związkach, wchodzą w relacje, które niekoniecznie im odpowiadają, właśnie ze strachu przed samotnością 🙄
Od zawsze kochałam samotność. Ta ludzka paplanina o niczym, ten głupi pośpiech, stres - szybko, szybko - to niezgodne z moją naturą. Odkąd sięgam pamięcią, to od zawsze marzyłam o życiu na jakieś pustelni. Bycie samą - może być ze zwierzętami, przyrodą - to niespełnione marzenie. Wolę milczeć niż gadać. Powoli, ale krok po kroku do celu. Bardzo ciekawy odcinek-zmusza do przemyśleń ☺
@@willman5609 Tak się składa, że od 11 lat jestem mężatką ☺ Mąż podobnie jak ja lubi samotność, choć w porównaniu ze mną to i tak jest lwem towarzyskim ☺ Cieszy się, że to ja zostałam jego żoną i jednocześnie żałuje, że nie poznał mnie wcześniej, bo uniknąłby w swoim życiu przebojów z "głupimi jak but babami".
samotność to często jedyny bezpieczny stan chroniący od wszystkiego co złe ze strony innych np.chciwości,zawiści,dwulicowości,pychy itd.Ponieważ bardzo łatwo wiele tych cech dostrzec u wielu osób czy to publicznych,znajomych lub obcych łatwo można stwierdzić że nie jesteśmy dobrym gatunkiem wręcz paskudnym, zwłaszcza wewnętrznie
Fajnie powiedziane. Myślę sobie, że ta myśl najlepiej pasuje do ludzi poddanych mobbingowi. Sam przeszedłem taką obróbkę człowieka i chyba dlatego tak dobrze ją rozumiem
@@nic2024nic ja tam lubię samotność;)Może nie taką skrajną,żeby wogóle z nikim nie mieć kontaktu,ale większość czasu jednak wolę spędzać sama (jak typowy introwertyk;). Wtedy lepiej mi się pracuje i nikt mnie nie rozprasza (a wśród ludzi bywało różnie...wogóle mam z nimi dużo złych doświadczeń,bo właśnie chcieli mnie zmusić do swoich opini,a jak nie chciałam się "podporządkować",zaczeli mnie "gnębić",przez co czułam się nieakceptowana i odrzucona;( Próbowali też "podciąć" mi skrzydła (np.wmawiając ,ze do niczego się nie nadaję).Dopiero w samotności,czuję,że mogę te skrzydła rozwinąć (jak już nie słyszę tych "hejtów" i nie musze się nimi przejmować;)
Trochę się nie zgodzę na swoim przykładzie. Brzmi to trochę jak: jestem sam ale udaje ze spoko mam.. - na pewno masz takie dni kiedy kogoś Ci brakuje, przynajmniej tak mam ja. To naturalne ze czasem brakuje nam drugiej osoby i tez moim zdaniem dojrzałością w samotności jest przyznanie się do tego ze takie momenty są. Zgodzisz się ze mną, czy podtrzymujesz swoje zdanie?
@@tostamtadsiewziaem3650 ja jako samotnik od 8 lat Ci powiem ze masz rację ale zawsze można iść do sklepu i pogadać albo na dziwki i już jest lepiej spróbuj kolego polecam :)
Tak. W samotności mozna poznać samego siebie, takiego prawdziwego mnie. Swoje prawdziwe pragnienia, słabości oraz spojrzeć z innej perspektywy na otoczenie. Bardzo budujące doświadczenie
Wiele lat zajęło mi zrozumienie ,jak można prawdziwie być szczęśliwą osobą, żyjącą w pojedynkę .To największa wartość jaką odkryłam .W pojedynkę robię wszystkie rzeczy które kocham i zawsze mam na nie czas . Długo trzeba do tego dojrzewać niestety .
Jezeli chcesz byc z kims tylko dlatego, ze czujesz sie samotny, to zrobisz mu tylko krzywde i dodasz kolejnego ciezaru. Z Samotnoscia jest jak glodem, jedz madrze, a nie z nudow
Ja dzięki samotności odkrywam moje traumy. W Robinsonie Crusoe przestraszyłam się samotności, bo wydawało mi się że ludziom samotnym brak jest piątej klepki, ale to właśnie w toksycznym towarzystwie człowiek może się wykoleić
Mam taki tekst pod ręką: "Wewnętrzne wycieczki mogły być oczywiście czymś fascynującym, kształcącym, pięknie rozwijającym, ubogacającym, czymś wręcz formacyjnym i dlatego nawet najważniejszym w życiu. I dla niego oczywiście tym właśnie były, ale tylko wtedy, kiedy trzymały się z daleka, jak najdalej od pustej codzienności, systemowych powiązań, niewiele znaczących uwikłań, a schodziły gdzieś po dno jego duszy, jaźni i ku najgłębszym fundamentom życia i świata. Bo tylko ten, kto znajduje w sobie niezgłębione przestrzenie kontemplowania świata, życia i swojego bycia w nich - do czego niezbędna jest odpowiednio obszerna sfera samotności, a więc i osobowej wolności - jest rzeczywiście w pełni człowiekiem. Inaczej ślizga się tylko po banalnej powierzchni sztucznego istnienia. Żyje prostymi popędami i codzienną, niewiele znaczącą krzątaniną czy funkcjonalnością. Tak to widział i czuł. Oczywiście musi być to kontemplacja jak najbardziej rzetelna, racjonalna, a nie bujanie w obłokach, jakieś bajdurzenie wzięte z sufitu, z niczym niepopartych przesądów, prawd czy wierzeń. Tutaj można być zarówno niewolnikiem pustego, druzgoczącego osamotnienia, jak i miłośnikiem twórczej, rozwijającej ogromnie i pięknie samotności. Taka samotność jest wówczas celowa, świadomie wielopoziomowo formacyjna. Taką samotność się wybiera i lubi, bo jest w pełni chcianą umiejętnością obcowania wyłącznie z sobą samym, odnoszenia się do bytu, byciu, istnienia na ich podstawowym, nieskażonym cywilizacyjnymi ogłupiaczami poziomie. To przepyszna zdolność życia, działania, wchodzenia i przebywania w swoim wewnętrznym świecie. Nieustannie poszerzającym się, coraz bogatszym, fascynująco upiększającym duszę. Z kolei osamotnienie jest brakiem takich zdolności. Człowiek nią owładnięty nie nabywa umiejętności życia w swoim wewnętrznym świecie, bo go albo nie posiada, albo jego wątła konstrukcja nie jest w stanie dać mu wystarczającej satysfakcji. Taka osoba jest całkowicie zależna od czynników zewnętrznych. Od różnych okoliczności, zdarzeń, działań, a przede wszystkim ludzi. Sama swojej równowagi psychicznej nie jest w stanie sobie wypracować. To takie trochę pasożytnictwo, oparte wyłącznie na innych obiektach. Ale to nie takie osoby, a wewnętrzni, samotni podróżnicy, jednostki ze swoją samotnością znakomicie zaprzyjaźnione, są najciekawszymi, najbardziej intrygującymi, poruszającymi i inspirującymi kompanami, towarzyszami życia. Bo są to ludzie nieustannie życiowo dojrzewający, przekraczający siebie, wszechstronnie dotykający samych podstaw i reguł istnienia, jakby wolni od zewnętrznych uwarunkowań i wplątanego w nie umysłu. To oni nieustannie testują rzeczywistość w swojej pustelni. Weryfikują siebie, przemieniają, poprawiają, pytają się o wartość różnych własnych przedsięwzięć, powiązań, postaw, relacji i życia w ogóle. Są wewnętrznymi filozofami, psychologami, kreatorami życia i siebie w nim. Fascynująco podróżują pomiędzy zgłębianiem istnienia a jego powierzchownością, zwyczajną codziennością. Ich wewnętrzne bogactwo wynika z wyrafinowanej autorefleksji, przenikliwego poznawania siebie, z umiejętności racjonalnego, mądrego zgłębiania życia i świata, odkrywania rozlicznych ich tajemnic, nieustannego przeobrażania się, intelektualnego i emocjonalnego rozwoju oraz oczywiście czystej, stabilnej samoświadomości. A więc z zazwyczaj obszernej i głębokiej wiedzy. Drugiego człowieka nie potrzebują do wypełnienia swoich deficytów i gaszenia dramatycznej pustki egzystencjalnej, a ewentualnie do dzielenia się swoim bogactwem, nadmiarem, o ile oczywiście ktoś tego od nich chce. A najlepiej, do współdzielenia się. Niektórzy ludzie nawet nie zauważają, że mają jakiś swój wewnętrzny świat, a ci, co go gdzieś tam nawet dostrzegają, nie widzą go potencjałem do stworzenia swojej wyrafinowanej, pięknej konstrukcji jako istoty swojego życia, więc zazwyczaj jako popędowe maszyny suną tylko mechanicznie przez świat i życie. Nie wiedzą, że mogą nauczyć się stawiać fascynujące pytania, że mogą zastanawiać się nad życiem, światem, sobą, nad swoimi z wszystkim relacjami, nad swoją konstrukcją na różnych płaszczyznach bytowania, nad swoim zachowaniem, popędami, emocjami i zbudowanymi w sobie rozlicznymi sensami, przestrzeniami. Że mogą konfrontować się, weryfikować, czerpać i ubogacać z nieprzebranych już, a w sumie łatwo dostępnych - bo gdzieś tam zapisanych czy nagranych - doświadczeń i przemyśleń innych osób. Że mogą stawać się ludźmi w pewnym chociaż stopniu wolnymi, samoświadomymi i samodecyzyjnymi, bo poznającymi mechanizmy zawiadujące światem i życiem, w tym oczywiście samym człowiekiem. Że mogą nieustannie się doskonalić, stawać się mądrzejsi, piękniejsi i szlachetniejsi."
Jako artysta składam podpis pod Twymi słowami. Tworzy się w samotności. W samotności widzi się prawdę, strach, praagnienia... Jeśli boisz się samotności, prawdopodobnie masz coś do przerobienia. Osobiście samotność kojarzy mi się z wyłączeniem radia. Jest szum, wyłączam i nie ma nic. Istotne jest by nie mieć wyłącznego radia zbyt długo, bo możemy przegapić ważną dla nas informację, ale ciągle radia nie można słuchać. Ale nikt nie może decydować za nas, bo kiedy ktoś bez pozwolenia zabierze nam radio, nie tyle zmusza do samotności, ale i zniewoli, a niewola jest najgorsza.... Ale się rozpisałam, a chciałam tylko podziękować i dodać, że "Wilk Stepowy" Jest super! Swoją drogą, kolejna lektura w USA. Oni naprawdę mają dobre lektury. Czytając to miałam wrażenie, że jest o mnie. To było z początku bardzo dziwne i osobliwe doznanie.... Jest to ciekawa historia chociaż tak normalnie,a może nie, opowiedziana.
@@anitach5901 zależy co masz na myśli pisząc "aktywny styl życia" ;) no bo nie wiem... wydaje się niektórym, że jak się siedzi samemu w domu to nic się nie robi? Ja mam tak jak Gabi - siedzę w domu i jestem taki szczęśliwy, bo nareszcie mogę wolno wstawać, wolno przygotowywać śniadanie, wolno jeść, wolno sprzątać, bez tego całego codziennego pośpiechu. A dodatkowo wreszcie mogę godzinami czytać i zajmować się swoimi hobby - a jest to rękodzieło (wiele dziedzin). Mogę kolorować kolorowanki dla dorosłych i uczyć się rysować. No i mogę pisać. Więc ogrom pracy twórczej - moim zdaniem to też jest aktywność :) Tylko jedno wpędza mnie w depresję - że kiedyś trzeba będzie wrócić do pracy (za rękodzieło za mało płacą żeby się utrzymać niestety)...
@@lonelysoldier17 Ja szczerze mowiac na samym poczatku zaczelam nawet sie zastanawiac Gdzie tak gnam? czy to wszystko ma sens i czy to jest potrzebne czy tylko zapchaj dziura. Ja pracuje w sklepie I to jest ciekawe obserwac, jak ludzie musza sie teraz dostosowac do sytuacji i uzbroic sie w cierpkiwosc i sie nie pchac jeden na drugiego .Szkoda wielka ze to nie jest norma i trzeba bylo narzucic odgornie. Ale teraz juz mi brakuje tego tempa. I jak tu zrezygnowac z gymu, zumba to tez raczej jednak w grupie,a to co robimy z grupa charytatywna tez jest jednak cenne. Tak samo modlitwa tez jednak jest fajniejsza w grupie. No i zwyczajnie brakuje sie spotkac z kims na kawe. Absolutnie mi nie brak tych klubow i pubow, ale czasem karaoke w barze moze byc super rozrywka. Rekodzielo jest przyjemnym zajeciem tez w grupie. Czytanie i pisanie oh uwielbiam.
@@anitach5901 ok, faktycznie wymieniłaś aktywności które są aktywne i ciężko je wykonywać w samotności ;) (to akurat nie są aktywności które ja lubię, więc nie przyszły mi do głowy ;) ). Jedynie co do rękodzieła w grupie - hmm... czasem próbowałem z kimś i średnio mi to wychodziło, jakoś niezbyt, wolę chyba sam. Chociaż byłem raz na zjeździe origamistów i faktycznie było dość fajne (ale jednak nie na większe projekty, do tego wolę skupienie).
Bardzo Panu dziekuje za ten wartosciowy dla mnie odcinek . Bardzo lubie byc sama to dla mnie wielka przygoda .Od dawna mam uczucie ze niektorzy ludzie wrecz zasmiecaja moj umysl wprowadzaja haos, oczywiscie nie znaczy to ze nie lubie ludzi przeciwnie rozmawiam z ludzmi i chetnie sie z nimi spotykam. Bardzo lubie byc sama ze saba poniewaz mam czas na wiele przemyslen, poznanie siebie, czas na swoje pasje, odkrylam wiele nowych zaiteresowan ,dzieki samotnosci wprowadzilam wiele zmian i ulepszen w moim zyciu nawet w mieszkaniu Samotnosc to dla mnie czas w ktorym czuje prawdziwe zycie i siebie.
Czy samotność to fizyczny brak ludzi wokół ciebie czy uczucie braku więzi z ludźmi? Według mnie ta pierwsza może mieć zalety, ale z tą drugą wieżę się głównie cierpienie.
Trudno siąść obok siebie i siebie przytulić, pocałować... Po dłoni juz łatwiej sie poglaskać, by dodac otuchy... Jaka ta samotność by nie była, zwycięży raczej potrzeba bliskości.
Nie każdy ma potrzebę więzi z ludźmi. Zwłaszcza nieprowadzącej do niczego. Jeśli dana osoba nie spełnia w naszym życiu żadnej konkretnej funkcji to po co więź dla samej więzi? Z tego się właśnie potem bierze uczucie samotności - wyrabiamy w sobie potrzebę posiadania kogoś obok dla samego posiadania. Wartości należy szukać przede wszystkim w sobie samych.
@@simonvalczak5262 Owszem, masz rację, nie każdy ma taką potrzebę. Niektórzy są "samowystarczalni", a niektórym potrzebny jest jednak drugi człowiek obok. Uważam to za naturalną potrzebę kazdego stabilnego emocjonalnie człowieka. Chyba nie da się byc tak do końca samowystarczalnym/ą 🙂
@@kasia7746 pytanie do czego potrzebujemy tego człowieka obok. Tak jak wspomniał ktoś wyżej, ludzie boją się samotności i wchodzą w "układy małżeńskie" gdzie jedna strona ma w nosie drugą. Niestety zwłaszcza panie mają potrzebę posiadania męża, wszystko jedno jakiego, byle był. A potem ludzie egzystują obok siebie, męczą się w emocjonalnej pustce. Człowiek stabilny emocjonalnie zna swoją wartość i to on decyduje czy chce żyć w pojedynkę czy w duecie. Każdy z nas ma inne potrzeby i dokonuje innych wyborów. I tylko on wie dlaczego postępuje w określony sposób.
@@simonvalczak5262 ja uważam, że każdy człowiek potrzebuje bliskości. Natomiast zgadzam się z tobą, że nie warto jej szukać u niewłaściwych osób, które nam jej nie dadzą i tak samo nie znajdziemy bliskości na zewnątrz będąc wewnętrznie skrzywdzony dzieckiem, jeśli nie zaopiekujemy się nim sami, będziemy się czuli zawsze samotni
Mało co wykańcza jak życie towarzyskie, spotkania, terminy, imprezki, wyjazdy, rozmowy itp. itd. Być sam na sam albo z ukochaną osobą i również dawanie sobie przestrzeni w dodatku bez dzieci, to zdrowy raj. Polecam.
Jak usłyszałam ten tytuł WILK STEPOWY to aż się wzruszyłam. Piękna książka, w ogóle taka odrealniona, całkiem inny świat taki tejemniczy. Czytając ją czułam się jakbym ja sama była tam i przyglądała się Harremu. Intrygujące postaci, ciekawe wydarzenia i relacja pomiędzy głównym bohaterem a Hermina jest taka wyjątkowa*-* nie czytałam nigdy lepszej książki.
Jestem samotnikiem z natury i bardzo lubię być sam, nigdy się nie nudzę, ludzi coraz bardziej nie znoszę i unikam jak zarazy. Mam święty spokój. Byłem w więzieniu i specjalnie rozrabiałem aby trafić na izolatkę.
Samotność jest świetna kiedy masz wypełnienie życie i brakuje ci czasu dla siebie, wtedy odcięcie się od wszystkiego i zajęcie się tylko sobą to rewelacja. Samotność dotyka wtedy kiedy jest cisza wokoło, w domu nie ma nikogo, nikogo kto nawet zadzwoni co słychać, samotność jest tak naprawdę okrutna
Od samotności zaczynasz poszukiwanie samego siebie. Znika ego, znikają etykietki, nie ma już oceny z zewnątrz. Pozostaje ewentualny samoosąd i przegląd swego wnętrza. Dobrze też popraktykować w takich warunkach medytację, spróbować uciec choć na chwilę od własnych myśli. Często jest się ich więźniem i warto się im przyjrzeć nie poddając się każdej z nich, bo to też może bardzo łatwo zgubić. Pozdrawiam serdecznie swoją "kwarantannę" zacząłem na początku lutego łamiąc nogę i jeśli uda się wrócić całkowicie do zdrowia będę wdzięczny tamtej chwili :) Ps. od tamtego momentu przeczytałem więcej książek niż w ciągu ostatnich 3 lat, a media społecznościowe są zablokowane codziennie do godziny 19. Żałuję że wcześniej tego nie zrobiłem. Dopiero niedawno dobitnie zobaczyłem, że mojej koncentracji z czasów przed erą powszechnego internetu i dostępu do informacji już nie ma. Próbuję ją ostatnio odbudować i okazuje się, że to będzie długa droga. Warta jednak poświęceń. Dzięki niej można zyskać pewną dozę spokoju wewnętrznego w tym "zwariowanym" świecie :)
Temat bardzo ciekawy, który każdy może rozumieć i odbierać inaczej. Dla mnie samotność, to zawsze jest czas na to, żeby się wycisz, zebrać w spokoju myśli, zastanowić się nad wieloma sprawami, na które nie ma czasu w codziennym życiu. Jest to dla mnie czas, w którym mogę tak prawdziwie odpocząć i tak było od zawsze. Jednak od czasu, gdy mocno wkręciłem się w bieganie, to stał się ten czas dla mnie rodzajem samotności właśnie, kiedy mogę w odosobnieniu wplątać się w przyrodę, przy pokonywaniu kolejnych pagórków, przy tym dostać po tyłku, a jednak w końcowym rezultacie być naładowanym energią i wypoczęty. Nie mówię oczywiście o startach w zawodach, które mają swój urok, ale o przebywaniu z samym sobą, gdy to staje się czymś więcej, niż tylko stawianiem kroków. Materiał jak zwykle świetny, tym razem aż skłonił mnie do większych przemyśleń! Dzięki, że jesteś i oby tak dalej!
Po latach doświadczeń z różnymi ludźmi wiem, że "mniej" naprawdę jest "więcej". Przebywanie z samym sobą dało mi wielki spokój ducha, którego bardzo długo szukałem, a gdy spotykam się z kimś, bo chcę a nie muszę, albo bo tak wypada, to i kontakt z drugim człowiekiem jest odrazu lepszy.
Słuchając różnych ludzi, z różnych kultur, odnoszę wrażenie, że istnieje cała marketingowa machina, która ma zohydzić ludziom samotność i nadać jej najgorsze cechy. W samotności jestem bardziej sobą i dobrze mi z tym.
Daję suba i lajka. Jednak ja jestem 27 lat samotny, zero ziomeczków, niestabilne związki, które bolą po zerwaniu bardziej, niż jakby się wybrało z ziomkami na piwo, czy pograło. Fakt byłem kreatywny jeszcze może 2 lata temu, programowałem, komponowałem muzykę, tworzyłem filmiki. Chciałem osiągnąć coś wielkiego, jednak ze świata zewnętrznego zero odzewu, jakby była nade mną jakaś "klątwa" chociaż jestem antyteistą i nie wierzę w takie bzdety. Z czasem dochodzi do paranoi, nerwica dotyka mocniej, depresje są częstsze. Rozmawiasz sam ze sobą, żeby nie zgłupieć do reszty. Mam sporo wad, pracuję nad nimi i nad swoim wizerunkiem, od wielu lat jestem otwarty na wszelkie znajomości, jednak ludzie zwyczajnie mnie unikają i odpisują zdawkowo, jakby faktycznie klątwa nade mną wisiała. Jestem introwertykiem bardzo, ale wypaliłem się ostatnio i nie mam już nawet kreatywności w sobie, a to już jest dno totalne, bo ani przyjaciół, ani dziewczyny, ani pomysłów na zajęcie tego pustego czasu. Nie wiem, po co ja to w ogóle piszę, skoro pewnie znowu zostanę zlany. Już mam taką paranoję, że jakiś upierdliwy haker siedzi nade mną i kontroluje dosłownie wszystko, gdzie co zamieszczam i albo robi mi coś na styl "shadow bana" (gdzie tak zbanowana osoba pisze coś, ale nie wie o tym, że nikt tego nie zobaczy po publikacji poza nią), albo podmienia jakoś wiadomości na przykład na Fejsie, żeby były głupie i obraźliwe na moją niekorzyść a żebym ja widział to, co napisałem... Samotność towarzyszy mi od urodzenia i na początku ją lubiłem, bo była wygodna, ale teraz po kilku latach po ostatniej szkole (liceum), samotność jest moim największym wrogiem a do tego mam kompleksy z którymi jeszcze walczę, ale które nie pozwalają mi poznawać w realu ludzi. Coraz częściej śni mi się szkoła, gdzie miałem fałszywych kolegów, fałszywych, ale byłem częścią czegoś, miałem z kim pożartować, pogadać, pograć, a gdy budzę się z takiego snu to nawet nie macie pojęcia jak to boli, że czeka mnie cały dzień szarej ciszy, bezsensu, mówienia do siebie, grania samemu czy to na gitarze czy na kompie... ahh no tak i mamy jeszcze pandemię... "chłopaki nie płaczą", chciałbym
Ja bardzo bym chciała zrobić coś kreatywnego przez ten czas, ale... nie umiem. Mam wrażenie, że studia i praca zabiły we mnie całą kreatywność, a przyswajanie informacji cały dzień jest jednak mocno męczące dla umysłu, także chciałabym znowu umieć stworzyć coś sama.
Generalnie się zgadzam choć sam doświadczałem długo zupełnie innego rodzaju samotności bo gdy przechodziłem swoją młodzieńczą depresję i nie mówię tu o czymś błahym choć nie chcę wyolbrzymiać swojego bólu jakby był czymś unikatowym, muszę przyznać, że było naprawdę źle i nie miałem jakiegoś przekonania wtedy, że zderzam się z niepewnością mrokiem i demoniczną, złą stroną mojego charakteru. Raczej czułem przygniatające uczucie zwątpienia, smutku, rozpaczy i pogłębiającą się bezradność oraz niechęć do podejmowania się jakichkolwiek działań bo wszystkie wydawały się spisane na porażkę i tylko dzięki dobrym ludziom lekom i odmieniającym mnie duchowo zbiegom okoliczności w których na każdym kroku mnie spotykało pozytywne zaskoczenie i fart, udało mi się z tego dołka wyjść. Moja samotność jedyne co mi uświadomiła to tylko to że nie mam powodu bać się ludzi jedynym człowiekiem który tak naprawdę potrafi mnie skrzywdzić jestem ja sam i nie znam większego bólu zadanego od drugiego człowieka niż ten który sam sobie w tych dniach zadałem. Ten mrok towarzyszący samotności i demoniczny charakter siebie dopiero dostrzegłem w samotności dopiero gdy z niej wyszłem ale nie w samej samotności nie dostrzegałem go gdy w niej tkwiłem to ten mrok i akceptacja tego że nie jestem dobrym grzecznym chłopcem wyciągły mnie z tego dołka to wychodzenie z samotności wzbudziło we mnie demony pamiętam piosenki towarzyszące mi wychodzeniu z tego stanu w których wyobrażałem sobie że moje demony ciągnął moje martwe zakrwawione ciało na spotkanie światłu ludziom i twurczej pracy za co im dziękuję ale to co podkreślam ta część mojego charakteru nie była obecna gdy byłem samotny pojawiła się dopiero gdy postanowiłem wyjść do ludzi i zrezygnować z samotności
Kiedyś cierpiałem z powodu samotności, to ludzkie. Dzisiaj chce być czasami całkowicie sam bo zrozumiałem że żyje dla siebie a nie dla świata/państwa/rodziny/ukochanej osoby. To mi pozwala zebrać myśli i iść naprzód, jednak rzadko mam odpowiednie warunki by być samemu.
Samotność to piękna sprawa,którą praktykuję.Ja jestem bardziej samotna w towarzystwie niż z sobą.Słyszę co pan mówi,stwierdzam,że tylko trochę zna Pan ten temat.Pozdrawiam. Altruistka,lubiąca samotność.
Pierwszy raz, kiedy zaczęłam się zastanawiać, czym jest samotność i jak można ją odczuwać, odbył się poprzez (o zgrozo) anime, które oglądałam będąc młodą nastolatką. Bohater stracił w nim całą rodzinę, został niejako na świecie sam. Nie chciał również zawierać nowych więzi z osobami dookoła, będąc zbyt zranionym przez to wydarzenie. Cierpiał, a poprzez swoje zgorzkniałe podejście tylko pogarszał swój stan. Skłoniło mnie to do myślenia: ja sama nie mogłam i nadal nie mogę tego bohatera zrozumieć, gdyż nigdy w swoim życiu nie byłam tak naprawdę sama. Przynajmniej nie dłużej, niż jakieś dwie doby. Będąc nastolatką już starszą, w którymś momencie zaczęłam marzyć o "samotni w Tybecie", jaskini, w której nie miałabym nic, poza książkami. Oraz okazjonalnym dostępem do internetu, żeby zapewnić rodzinę, że nic mi nie jest, oczywiście. Dziś, dużo lat później, nadal tęsknię do bycia SAMĄ, w spokoju, nie nagabywaną przez ludzi czy świat natłokiem informacji i nie wartych rozmów. Jednak samotności, takiej prawdziwej, głębokiej, mam wrażenie, że nadal nie doświadczyłam. Tym samym, zupełnie jej nie rozumiem. Myślę, że w związku z tym moje pojęcie samotności to brak głębokich więzi z kimkolwiek dookoła. Czasem kusi mnie stwierdzić, iż chciałabym tego doświadczyć - by wiedzieć, jak to jest, by poczuć coś głębokiego, z ciekawości. Jednak ostatecznie stwierdzam, że skoro bohater anime, oglądanego przed laty, tak bardzo cierpiał, to chyba ja jestem za cienka w uszach na takie eksperymenty mentalne. Podsumowując - samotność nie, ból duszy nie, podziękuję. Za to tęsknię bardzo do chwili sama ze sobą, kiedy nie ma dookoła nikogo, poprzez kogo mogłabym się nieustannie definiować. Oraz, tęsknię do głębszych relacji z ludźmi, gdyż te, które mam teraz, w większości jedynie rozczarowują -_-
Miałem w życiu pare momentów, gdy musiałem być sam przez pewien czas, nie z wyboru, a bardziej z przymusu. To były trudne lekcje. Jednak te okresy czegoś mnie nauczyły. Teraz kiedy siedzę w domu z powodu obecnej sytuacji (epidemii), nie mam z tym żadnych problemów. Podczas gdy słyszę od znajomych, że nie mogą już wytrzymać siedzenia w domu i popadają w rutynę, odpowiadam im, że brakuje mi czasu na rzeczy, które chciałbym teraz robić. Myślę, że to pokłosie moich wcześniejszych doświadczeń. Czasem zastanawiam się czy gdyby ich nie było, to byłbym teraz gdzieś indziej i był innym człowiekiem. Myślę, że tak, że te okresy samotności bardzo mnie zmieniły, problem w tym, że nie wiem czy na lepsze czy na gorsze.
W samotności jesteśmy soba , odkrywamy siebie …samotnosc jest twórcza , nikt w niej nie zmienia naszej drogi życia , owszem możemy posłuchać porad lecz ostateczna decyzja należy do nas … Osobiście czuję się zagubiona w dużym towarzystwie , czuję chaos , zmęczenie .
Hmm, tak w sumie to to, że przez większość czasu jestem sama, w dużej mierze przyczyniło się do tego, że bardzo dobrze znam samą siebie i potrafię szczegółowo zdefiniować swoją osobowość, rozumiem moje potrzeby i pragnienia, i potrafię klarownie je wyrazić, więc jak na ironię, przczyniło się to do powstania moich, nieskromnie mówiąc, dość rozbudowanych zdolności krasomówczych. [Do tego szybko się rozwijam, kiedy patrzę na osobę, którą byłam kilka lat temu, wydaje mi się ona niezbyt bystrą, odległą osobą]. Siłą rzeczy, musiałam też nauczyć się rozpoznawania w ludziach tego, co rozpoznawałam w sobie. Jednak oczywiście, zawsze stawiałam zasadę "Nie oceniaj innych swoją miarą" ponad "Nie rób drugiemu co tobie nie miłe" więc chyba z to było jednym z aspektów, które motywowało powstanie u mnie silnego pociągu do psychologii. Pzdr
Samotność jest dobra, jeżeli jest z wyboru. Samotność na siłę, izolacja od przyrody i najbliższych, zarządzona na podstawie fałszywych przesłanek, budzi sprzeciw. Nie ma niczego dobrego w samotności zarządzonej. Pozdrawiam
Bardzo dobry wykład na dzisiejszą sytuację. Tak na prawdę to tam w środku, każdy jest sam i dlatego poszukuje bratniej duszy. Jak już nikogo nie ma, kto by go zrozumiał, to uwewnętrznia Boga, któremu może się wyżalić, otworzyć wraz ze swoim "cieniem"
Jja bardzo lubie czas spędzony sama ze sobą i nigdy sie nie nudzę , mam wiele zainteresowan i je realizuję, kocham ten swój spokoj , kiedy jestem tylko ja i ja, a wokol mnie cisza, w której tyle sie dzieje
Osobiście uważam, i nie tylko ja, że nam, jako ludzkości jest wręcz potrzebny ten czas samotności, by bardziej poznać co jest dla nas tak naprawde ważne bo zbyt czasu na zastanawianie się o tym do tego czasu nie mieliśmy(nie okłamujmy się, w dzisiejszych czasach to praca była czy też jest jako priorytet by mieć za co życ, potem powrót do domu i spać bo jutro znów trzeba iść do pracy), będząc w domu chcąc nie chcąc pytamy się siebie samych co tu robić, co chce robić, w rodzinie również więcej się przebywa ze sobą co powoduje również konflikty częstsze a by je rozwiązać musimy ze sobą rozmawiać i budować wartościowe relacje.
Mnie śmieszy jak ludzie nie mogą tydzień wytrzymać w domu bo ja od maja (od napisania matury) do marca w zasadzie siedziałem w domu nie imprezuje, nie umawiam się na randki itd jedynie co to od czasu do czasu z znajomymi wychodziłem do kina oraz na piwo no i jakieś pracę, ale nie dłużej niż 5 dni nie byłem tak to nic na stałe nie mogłem znaleźć aż właśnie do końca lutego. Niw jak to zrobiłem ale czas mi szybko zleciał miałem masę seriali i gier do nadrobienia :) Wgl mi nie przeszkadzało że nie mam z kim pogadać że cały czas jestem sam czy coś... (wiadomo są rodzice ale na co dzień zwykle zamykałem się w pokoju na cały dzień)
Ja osobiście całe życie stroniłam od ludzi, izolowałam się od nich, bo po prostu źle się pośród nich czułam. Odkąd byłam mała, żyłam w swoim własnym, wewnętrznym świecie, gdzie było mi naprawdę dobrze. Aczkolwiek nawet w najśmielszych snach nie przypuszczałam, że doczekam takich czasów, że moja postawa życiowa przestanie być wyborem, a stanie się przymusem... dla całego społeczeństwa.
Bardzo dobry odcinek, tylko jedna rzecz zastanawia mię, jestem młodym człowiekiem (mam 16 lat) i Pań mówił że "samotność wyzwała ciemno stronę siebie", i trochę tego nie rozumiem. Od chyba zawsze byłem typem człowieka, który nie potrzebował za dużą powiedzmy interakcji z innymi ludźmi, oczywiście w szkole mam swoich kumpli, i jednego prawdziwego przyjaciela, ale od kiedy jestem zamknięty w domu, i raz na dzień wychodzę aby sobie kupić jakąś przekąskę ze żabki które jest 10 m od mieszkania, to nie czuje się źle, mam wrażenie że żyje normalnie, jak zwykle czyli odrabiam lekcje, siedzie dużą czasu w necie, zastanawiam się nad różnymi rzeczami, wymyślam pomysły do różny rzeczy itp., a kiedy nic nie robię to umiem sobie różne rzeczy wymyśleć, np. przez ostatnio kilka dni wymyśliłem jakieś 20 kreatywny pomysłów na filmy na kanał np. dlaczego na UA-cam nie ma tego samego kontentu jak z przed 8 lat. Może nie każdy ma tą złą stronę siebie, może samotność u nie których sprawia że są lepszymi ludźmi. Ostatnio obejrzałem filmy "zalety introwertyzmu" na kanale "Nie wiem, ale się dowiem", (bardzo polecam), i z niego wynika że osoby mojego typu są bardziej kreatywni, lepiej koncentrują się na celu itp.. Myślę że ten temat dotyczy głównie ekstrawertyków, bo samotnik nie ma problemu zostać samemu w domu na 10 godzin, zwłaszcza, że ma takie narzędzie jak internet, który daje tyle możliwości rozrywki, uczenia się czego chcesz itp. I mam pytanie, czy JAK NA MÓJ WIEK, mam jakieś poważniejsze rozmyślania niż reszta osób w moim wieku, lub jak wy byliście nastolatkami, jestem ciekaw, a teraz pewnie odpalił się we mnie mechanizmy "czy jestem wyjątkowy, lepszy niż inni, czy myślę bardziej dojrzałe niż inni", heh, ludzka psychika, życzę wam miłego dnia.
Fajnie napisane. Pani SNOPKIEWICZ napisała "SŁONECZNIKI" - książka pamietnik licealistki z lat powojennych w Polsce i dowcipami , mozesz porównać ,. Dla dorosłych jest fajna książka ERICH SEGAL "Absolwenci" i "Doktorzy" =napisał je dla swoich córek Absolwenci - moze być ciekawe dla Ciebie , bo doktorzy - rzecz sprofilowana do mecycyny i losy absolwentów, chwilami drastyczne wybory życia. Powodzenia
Samotnosc jest tez w pewnym sensie fajna bo jest sie wolnym i nikt ci nie muwi co możesz robic a co nie bo zycie z kims nie zawsze jest przyjemne czy to partner czy rodzina a prawdziwych przyjaciół mało jest takie zycie i czasy
Dzięki za film. Dobrze wykorzystując samotność można faktycznie poznać siebie , dokładnie to o czym mówisz. Jednak jest też druga strona marazm i zniechęcenie gdy tej samotności nie wykorzystamy we właściwym celu.
Samotność jest dobra, jeśli ma koniec. Inaczej jest się w więzieniu, mimo że ma się zajęcia, które odpowiadają danej osobie. Wieczna samotność podziała na człowieka gorzej niż paczka szlugów na dzień, tym bardziej, że nigdy nie doświadczyło się zrozumienia z zewnątrz. Ja spędzam czas kreatywnie, tylko zastanawia mnie, kiedy znajdę kogoś, kto to zrozumie. Co z powiedzeniem, że za każdy wielkim umysłem stoi kobieta? W tworzeniu nie chodzi o to, żeby druga osoba leżała ci na plecach, ale przecież po wyjściu z jaskini wypadałoby mieć się kogo odezwać.
@@EmilianMilo nie do końca zrozumiałam. Szlugi to całkiem miłe towarzystwo, tak jak picie piwa do lusterka. Alkohol koi samotności, dlatego lubię i szanuję szlugi i 🍺, bo ja nie pije za dużo ze względu na finanse, a więc każdy papieros jest na wagę złota
Dla mnie samotność jest wolnością i niezaleznoscia. Nie lubię byc od czegoś lub kogoś zależna. Kocham proste życie bez zobowiązań. Mam szacunek do przyrody i zwierząt . Myślę że samotność lubią ludzie kochający siebie i nie nudzacy się we własnym towarzystwie, mający pasję i ciekawi życia.
Gustaw Flaubert jest świetnym przykładem samotnika, którego twórczość była bazowana na jego samotności. Potrafił napisać tylko pare linijek w ciagu dnia, ale dzieki temu, dopracowywał dzieła nie do perfekcji, ale do momentu, z którego jest zadowolony. I tak właśnie powstała Madame Bovary, jedna z lepszych książek jakie czytałam (a spędzam nad tym wiele czasu). Polecam i powodzenia w dalszej kwarantannie!
Przyłapałam się na tym, że podręcznikowe teksty o filozofii czytam sobie w myślach Twoim głosem - z tymi charakterystycznymi przerwami oraz przyjemną intonacją
Dużo osób naprzykład podziwia mnie "jak Ty tak możesz sama w góry jechać", często też lubię wziąć rower i właśnie sama pojechać gdzieś daleko..na samotną wyprawe i uciec od ludzi od spojrzeń, pomilczeć. To jest właśnie piękne człowiek czuje się taki wolny, często przemyśli na spokojnie rzeczy, które go męczyły i pozwoli na nie spojrzeć z innej perspektywy. Dla mnie takie chwile całkowitej izolacji potrafią być czasem wręcz jak lekarstwo. Ale gdy mam ochotę z kimś porozmawiać potrafię nawiązać kontakt nawet z przypadkowymi osobami. PS. Mam pytanie czy osobom wysoko wrażliwym nie jest łatwiej być poprostu samotnym?
Dla mnie chwile samotności to błogosławieństwo. Gdyby nie ona nie odkrył bym radości istnienia Ludzie którzy źle znoszą samotność najczęściej żyją w projekcjach swojego ego i nie potrafią docenić samotności lecz budują sobie z niej powód do cierpienia
lepiej byc samotnikiem i miec rodzine i znajomych niz bycia w zwiazku i wchodzenie w nowe relacje z ludzmi szkod czasu to jest sztuczne i chwilowe relacje - ludzie toksyczni moga manipulowac relacjami i s potkaniami
Ja nie boje się takiej samotności i wręcz szukam takich okazji aby posiedzieć sam z sobą nawet parę tygodni bo mam mnóstwo czasu na wgląd w siebie, poprawę zdrowia i staram się wprowadzać w pozytywne wibracje z których wyrzuca mnie praca zwłaszcza taka w delegacjach lub w trasie 5-6 dni w tygodniu. Gwarantuję że już właściwa dieta i suplementacja bezapelacyjnie poprawia nastrój i stwarza chęci do dzialania.
Uczucie samotności wynika z braku pokochania innych ludzi i wybaczenie im. Jak człowiek przerobi te wartości, przestaję odczuwać samotność bo wymiana dobrych energii leci. Jak osiągnie sie pewien poziom człowiek przestaje potrzebować innych ludzi którzy pogarszają jego samopoczucie i staje się duchowy. Ma wyższą wibracjębenergetyczną od nich.
Dziękuję bardzo za ten film, a zwłaszcza za to co powiedziałeś na końcu nazywając to rzekomo banalną prawdą! Przez dlugi czas obserwowalam siebie i to co robię, i jak robię i miałam problem, myślałam, że cos jest ze mna nie tak, ze moja praca potrzebuję dużo mojej energii, a co gorsza myślałam, że jestem po prostu głupia 😂😂😂 a tutaj sie okazuje, że to normalne iż czasami muszę wybrać praca, rozwój, a relacje międzyludzkie, bo zwyczajnie wydawało mi się, ze sama w sobie nie mam wystarczająco energii życiowej, tyle co inni, żeby ogarniać kontakty z ludźmi i samorozwój. Okazuję się, ze jest to banalną prawdą, która gdzieś mi chyba umknęła 😂
Był w moim życiu okres w trakcie i zaraz po technikum kiedy byłem sam, i czułem się samotny i próbowałem robić wszystko by nie zostać sam w miejscu, pokoju, czy na spotkaniu w grupie. Później zrozumiałem że to nie są mnie, że to nie ja. Że chce osiągnąć coś więcej, coś dużego. I poświęciłem się temu i wychodziło dość dobrze. Potem poznałem swoją przyszłą narzeczoną. Niestety do tej pory do końca nie wyszedłem z poczucia że samotność daje wolność. Nie wiem czy to coś złego ale niepewność jest
Samotność to brak zajęcia. Najbardziej samotnym jest się wśród ludzi. ☺ 👼. Najcudowniejsze jest to, że można odpocząć od ludzi 😄😄😄 w samotności właśnie.
Odkąd wycofałam się bardziej, też ciałem od innych ludzi (wcześniej ciągle otaczałam się innymi, ale bardzo tego nie lubiłam i chciałam być gdzieś indziej, ale przecież nie można być odludkiem- co za bzdura tak na marginesie :D) Tym lepiej poznałam siebie, lepiej się też czuję z samą sobą, a nawet mogę napisać, że czuję się bardzo dobrze w swoim towarzystwie :) A obecna sytuacja właściwie niczego nie zmieniła w moim życiu, tyle, że nie chodzę do pracy, ale na prawdę nie odczuwam tej straty :D Uważam, że nie każdy naddaje się do samotności, ale każdy kto zechce się z nią zmierzyć i będzie świadomy, co ta samotność może spowodować w naszym umyśle i jak sobie z tym poradzić wyjdzie na tym bardzo dobrze ;)
To jak znosimy samotność zależy wyłącznie od osobowości jaką mamy. Im bardziej boimy się indywidualizacji tym mocniej ciągnie nas do życia w stadzie. Samotność to też stan najbliższy śmierci, więc pozwala się z nią zmierzyć lub pogodzić - w skrajnych przypadkach aż za bardzo. ;) Jednak nie każdy znosi dobrze patrzenie w otchłań bez iluzji jakie tworzy życie gdy się jest w szczęśliwym związku. Shopenhauer napisał wiele myśli o tym, że co to co nas ciągnie do ludzi jest związane z wolą życia i chęcią przedłużenia jej po przez prokreacje. Więc cały ten rozwój osobisty tak naprawdę powinienem być wyłącznie drogą do połączenia się z innym partnerem. Nauczaniem się żyć z innym, by nie być traktowanym jak śmieć przez życie i to z wzajemnością. Zresztą nie jest to puste gadanie. Wystarczy spojrzeć na badania dużych populacji - gdzie życie w szczęściu z partnerem, często właśnie po przez wyrzekanie się indywidualizacji prowadzi do długiego i zdrowego życia - to najważniejszy czynnik ! Samotnicy są znacznie szybciej zmiatani z planszy i to w większym cierpieniu egzystencjanym. Co do rozwoju - nie ma nic bardziej rozwijającego niż dialogi sokratejskie. Wspólne czytanie tej samej książki, oglądanie tych samych filmów i podczas lub po nich rozmawianie na temat treści itd Za wielkim umysłem stoi zwykle bystra kobieta lub wierny oblubieniec.
Nawiązując do Sokratesa to on raczej nie miał bystrej kobiety, wprost przeciwnie - jej imię stało się synonimem jędzowatości. A jednak był wielkim filozofem!
Ja jestem samotnikiem i nie potrzebuje zbyt dużo ludzi wokół siebie, bo jestem introwerykiem taka jest moja natura. Zgadzam się tutaj we wszytskich co powiedział psycholog na tym filmie.
Powiem tak: na codzień mieszkam w internacie w pięcioosobowym pokoju i te kilka tygodni w domu z rodziną, bo przecież całkiem sami nie będziemy, robi ogromną różnice. Nie wiem ile osób jeszcze ma ten problem, ale często po kilku dniach w szkole ma się wszystkiego po prostu dosyć... Również, a może szczególnie ludzi i bez dłuższej przerwy nie ma mowy o zdrowym, normalnym funkcjonowaniu w grupie. Najlepsze w tej epidemii jest oczywiście to (jak było wspomniane w odcinku), że możemy się samorealizować, zacząć w końcu rozwijać swoje pasje i zrobić coś dla siebie a nie wszystkich wokół
Niestety znam też przykłady "samotników", który kiedyś nie chcieli nimi być, ale wmówili sobie, że tak jest też dobrze. Nadeszła okazja aby nie być już "samotnikami", to potrafili tylko ranić. Taka zamiana 😉 Myślę, że samotność jest zła i nie znam osoby, która byłaby do niej stworzona. Znam za to osoby, które do samotności przyzwyczaiły się. Pozdr
Jako osobnik przebywajacy duze ilosci czasu w odosobnieniu chyba nauczylem sie rozrozniac stany izolacji niczym eskimosi odcienie koloru bialego. Osobiscie kiedy moja samotnia jest przeze mnie chciana i mi sluzy to nie mówię , ze jestem wtedy samotny, bo to nie prawda, jestem sam, jestem odosobniony, i niczego mi nie brak, a samotnemu brak pewnej łączności z kimś , bądź czymś.
NICZEGO W ŻYCIU NIE CENIĘ TAK JAK SAMOTNOŚCI DOPIERO WTEDY WIEM ŻE ŻYJE , NIGDY MNIE NIE ZDRADZIŁA A WSZYSTKO CO MAM JEJ ZAWDZIĘCZAM A JEST TEGO NIE MAŁO
Przeczytane kiedyś....." Kiedy zamykasz drzwi, siadasz w fotelu, wtedy Ty decydujesz czy jest to ....samotność czy wolność "
UWIELBIAM BYC SAMA!
@@aluette1 jak Robinson Crusoe?
@@piotrkapel6270
No może ze smartfonem he he he
Świetny komentarz, kiedyś - przed #koronawirus męczyła mnie ta samotność, jednak wtedy uświadamiałem sobie że sam to wybrałem, chciałem się odizolować od szkodliwych ludzi i relacji, i znalazłem wolność oraz ludzi z którymi warto utrzymać relacje, oraz przejrzałem parę kwestii z przeszłości. Ogólnie wszystko idzie w dobrym kierunku.
Kogo to cytat? Albo z jakiej książki?
Kiedyś uważałam samotność za najgorsze zło, ogromnie się jej bałam. Teraz, po jakimś czasie, zdałam sobie sprawę, że nieraz lubię być sama i doszłam do wniosku, że samotność bardzo często jest całkiem przyjemna i twórcza.
Kocham moja samotnosc ... Mecza mnie rozmowy o niczyym, mecza mnie ludzie wscipscy ... Nareszcie mam czas zadbac o siebie, , nie nudze sie ze soba ... Swiety spokoj ❤
Napisałaś dokładnie to co czuję i ja! Pozdrawiam!!
"Nie rozmawiajmy o pogodzie, porozmawiajmy o tym, jak wpływa ona na percepcję człowieka"
Dla mnie samotność jest luksusem . Kocham moja samotność i niezależność.
Pierdu, pierdu i ile masz lat? Chyba 16...
@@Horus-89 a co ma wiek do tego ..mozna zyc w tlumie I czuc sie samotnym
Samotność jest piękna !
Pozwala skupić się na sobie, na samorozwoju , wycisza umysł , oczyszcza od negatywnych myśli , uczy dyscypliny , jak i rozwija kreatywność ! :)
To fakt !!!
Jeśli w otoczeniu masz idiotów, to lepiej być samotnym.
Oj dużo w tym prawdy 😊.
Podejście dość średnie, biorąc pod uwagę, że to my sami decydujemy, kogo (prócz rodziny) mamy w otoczeniu w dużej mierze.
Potrzeba chyba trochę więcej dyplomacji.Zeby tych ludzi nie urazić bo potrafią być złośliwi? mściwi?.
@@majsiewiczm57 ze mną nie będą zaczynać :)
@@majsiewiczm57 Tak, tak, strach to na każdego działa, na psychopatów też. Jakoś dobra nie rozumieją, ale strach i ból to od razu :D Jakby wszystko się zaniechało ze strachu, że ktośtam coś może ci zrobić, bo jest mściwy, to się żyje jak neurotyk skrajny.
"The reason some people don't like to be alone is they find themselves in bad company." ~ Mark Twain
Człowiek odkrywa swój cień, człowiek zaczyna być świadomym "złego" siebie
😍
@@imellie8929 Z tego powodu tez wielu ludzi i nie lubi (i boi sie) ciszy;)
Bardzo ucieszył mnie ten odcinek ale jeszcze bardziej ucieszyły mnie komentarze pod nim. Teraz gdy ludzie siedzą odizolowani w domach, na ulicach pusto, w środkach komunikacji pusto i co jakiś czas słyszę i czytam jak to się straszliwie męczą to czuję się jakbym była z innej planety. Ja jestem po prostu szczęśliwa! Kocham ten spokój, ten czas bez ludzi ( no, może niezupełnie tak całkiem bez ludzi ale z bardzo ograniczonymi kontaktami), te puste spokojne ulice, ten luz w tramwajach i sklepach, tą ciszę. Co prawda dwa razy w tygodniu muszę jechać do pracy więc tak całkiem zamknięta w domu nie jestem, ale nigdy tam jechać mi się nie chce. Jedyna zaleta to taka , że potem wracam na piechotę spory kawałek, tymi pustymi ulicami i cieszę się ruchem, powietrzem, słońcem ( albo śniegiem jak to było dzisiaj :) ). Czasem wyjdę do sklepu i przy okazji zrobię sobie spacer, resztę spędzam w domu i nigdy, przenigdy się nie nudzę. Jest mi w domu niesamowicie dobrze, zawsze znajdę sobie coś do roboty, zawsze robię coś co mi sprawia przyjemność bo teraz przyjemnością jest dla mnie właściwie wszystko. Czas leci mi bardzo szybko, zanim się obejrzę już jest wieczór i ubolewam że dzień się już skończył. Zawsze potrzebowałam dużo samotności i czasu dla siebie, lubiłam być z ludźmi ale nie za dużo i nie za często. Współczuję ekstrawertykom, którzy tak się męczą bez wychodzenia z domu i bez spotkań towarzyskich. Ja kompletnie nie mam takiego problemu ale staram się zrozumieć, że większość ma inaczej. Cieszę, że że jednak nie jestem z innej planety, że są tu osoby którym ta cała kwarantanna podobnie jak mi sprawia przyjemność. Łapię się na tym, że gdy inni marzą o tym aby to wszystko jak najszybciej się skończyło to ja myślę : Nie, nie! Niech się jeszcze nie kończy, nich tak trwa jak najdłużej, a może nawet niech tak już będzie zawsze :). Nie wiem czy po dłuższym czasie zmienię zdanie, jest jakaś maleńka szansa że może tak ( bo przecież nigdy nie mów nigdy ...) ale sądzę, że chyba jednak nie zmienię.
Podpisuję się pod tym obiema rękami :)
Dla introwertyka to wspaniały czas
Mam tak samo ;)
Najbardziej stresuje mnie myśl, że to się kiedyś (pewnie niedługo) skończy... Jak sobie przypominam ludzi z pracy i ich komentarze: "Kilka dni to ok, ale co można robić w domu po 3 dniach?" to sobie myślę jakie oni mają przykre życie... żadnych zainteresowań, nic...
@@lonelysoldier17 Och jak bardzo cię rozumiem :) . I na pociechę powiem ci, że ja także ze smutkiem myślę o tym, że jeszcze trochę i to wszystko się skończy. I znów te tłumy, znów normalna praca, znów pełne tramwaje ... Szkoda, straszna szkoda. Dla mnie mogłoby tak być cały czas. No, może oprócz tych zakazów wychodzenia do parku i lasu bo to po prostu jest głupie i bezsensowne ale cała reszta bardzo mi odpowiada. Pozdrawiam serdecznie.
@@soraja8905 tak, wyjść trochę brakuje, ale staram się zajmować tym co można robić w domu :) i też się nigdy nie nudzę - mija mi drugi tydzień w domu, a ja dopiero zaliczyłem dwie dziedziny rękodzieła z dwunastu na mojej liście! :D Pozdrawiam również.
Gdy jestem samotna i nic mi o tym nie przypomina, kocham to, bo mogę się skupić i zrelaksować, jednak kiedy jestem samotna w tłumie, jest to nie do zniesienia.
moze to oznaczac ze jestes introwertyczką
Bardziej można powiedzieć "Gdy jestem sama" bo samotność to uczucie, styl życia na dalszy okres czasu. Dużo ludzi myli samotność z introwertyzmem.
@@byczq4883a ty pouczasz kogos a sam mylisz bycie samemu z samotnoscia. Samotnosc to bycie samemu z nadmiarem czasu i nuda i nienwiadomo co robic. A samo bycie samemu mozesz miec tyle rzeczy do zrobienia ze w zwiazku tyle nie zrobisz. Typu czas na ksiazki sport podroze. Majac rodzine czas na siebie jest mocno zredukowany. Takze bycie samemu to co innego niz samotnosc i introwertyzm. Ja jestem sam i jestem ekstrawertykiem, ale nie czuje samotnosci bo spotykam sie z przyjaciolmi na silowni ogladaniu meczy itd😊
@@kambla7886 Jeżeli myślisz że bycie samemu to strata czasu to się mylisz. To wszystko zależy jak go wykorzystujesz. Np myśląc o własnych błędach. Teraz o samotności inaczej myślę niż rok temu. Samotność teraz w moim zdaniem jest potrzebna ale nie za dużo. Przede wszystkim to zależy od człowieka jaki jest czy woli się spotykać z przyjaciółmi itd. Teraz to za bardzo nowych komentarzy nie piszę. Niestety przez te 11 miesięcy się dużo zmieniło w moim życiu
@@byczq4883 ja nie napisalem nic o tym ze samotnosc to strata czasu. Napisalem czego dalej nie rozumiesz ze bycie samemu to nie to samo co samotnosc. Mozesz byc samotny bedac w zwiazku i w grupie i miec super bogate towarzysko zycie zyjac samemu. Mowie o tym jak zyjesz w mieszkaniu czyli status singla. A nie o izolacji splelcznej. Ja uzylem jasnych sformulowan
Ludzie mylą samotność z osamotnieniem, dla mnie ta pierwsza jest jak najbardziej pozytywna.
Jeśli samotność jest dla ciebie pozytywna, to najwyższy czas na psychoterapię.
@@aston6807 rozwiń proszę :)
@@aston6807 dla mnie również samotność jest pozytywna,
Pod warunkiem że potrafimy żyć w harmonii z samym sobą.
brawo, chylę czoło:) też właśnie to samo chciałem napisać:P a skąd też wiem? Osho!!!:) Przepraszam, ale facet rozjebał system, mam wszystkie książki wydane na Polskę:P no a co jest smutne? że ludzie są osamotnieni w Związkach:(
@@stalkermalina9494 bo tak jak wspomniał CA w jednym z nagrań o związkach, wchodzą w relacje, które niekoniecznie im odpowiadają, właśnie ze strachu przed samotnością 🙄
Od zawsze kochałam samotność. Ta ludzka paplanina o niczym, ten głupi pośpiech, stres - szybko, szybko - to niezgodne z moją naturą. Odkąd sięgam pamięcią, to od zawsze marzyłam o życiu na jakieś pustelni. Bycie samą - może być ze zwierzętami, przyrodą - to niespełnione marzenie. Wolę milczeć niż gadać. Powoli, ale krok po kroku do celu. Bardzo ciekawy odcinek-zmusza do przemyśleń ☺
Ale wtedy nie zazna się szczęścia bo szczęście dzieli się z drugim człowiekiem polecam film wszystko za życie
@@willman5609 Tak się składa, że od 11 lat jestem mężatką ☺ Mąż podobnie jak ja lubi samotność, choć w porównaniu ze mną to i tak jest lwem towarzyskim ☺ Cieszy się, że to ja zostałam jego żoną i jednocześnie żałuje, że nie poznał mnie wcześniej, bo uniknąłby w swoim życiu przebojów z "głupimi jak but babami".
Widzę, że w tej kwestii nie jestem osamotniona. :)
Szczęście musi być w samym sobie : ) Człowiek nie może szukać szczęścia w drugim człowieku to raz a dwa prawdziwym szczęściem jest Bóg : )
@@civic12 to wychodzi na to że jesteśmy wszyscy istotami egzotycznymi i drugi człowiek nie jest nam potrzebny do życia, m
świetny odcinek.
ps.najgorsza samotność to jest ta wśród ludzi..
samotność to często jedyny bezpieczny stan chroniący od wszystkiego co złe ze strony innych np.chciwości,zawiści,dwulicowości,pychy itd.Ponieważ bardzo łatwo wiele tych cech dostrzec u wielu osób czy to publicznych,znajomych lub obcych łatwo można stwierdzić że nie jesteśmy dobrym gatunkiem wręcz paskudnym, zwłaszcza wewnętrznie
Fajnie powiedziane.
Myślę sobie, że ta myśl najlepiej pasuje do ludzi poddanych mobbingowi. Sam przeszedłem taką obróbkę człowieka i chyba dlatego tak dobrze ją rozumiem
Samotność otwiera wiele nowych opcji
@@nic2024nic ja tam lubię samotność;)Może nie taką skrajną,żeby wogóle z nikim nie mieć kontaktu,ale większość czasu jednak wolę spędzać sama (jak typowy introwertyk;). Wtedy lepiej mi się pracuje i nikt mnie nie rozprasza (a wśród ludzi bywało różnie...wogóle mam z nimi dużo złych doświadczeń,bo właśnie chcieli mnie zmusić do swoich opini,a jak nie chciałam się "podporządkować",zaczeli mnie "gnębić",przez co czułam się nieakceptowana i odrzucona;( Próbowali też "podciąć" mi skrzydła (np.wmawiając ,ze do niczego się nie nadaję).Dopiero w samotności,czuję,że mogę te skrzydła rozwinąć (jak już nie słyszę tych "hejtów" i nie musze się nimi przejmować;)
Jak dla mnie definicją zdrowej samotności jest zwyczajnie brak osób, które zabierają nasz czas.
I energię
Trochę się nie zgodzę na swoim przykładzie. Brzmi to trochę jak: jestem sam ale udaje ze spoko mam.. - na pewno masz takie dni kiedy kogoś Ci brakuje, przynajmniej tak mam ja. To naturalne ze czasem brakuje nam drugiej osoby i tez moim zdaniem dojrzałością w samotności jest przyznanie się do tego ze takie momenty są. Zgodzisz się ze mną, czy podtrzymujesz swoje zdanie?
@@tostamtadsiewziaem3650 ja jako samotnik od 8 lat Ci powiem ze masz rację ale zawsze można iść do sklepu i pogadać albo na dziwki i już jest lepiej spróbuj kolego polecam :)
Uważam, że największą samotność można odczuć wśród ludzi natomiast będąc samemu można osiągnąć spokój i poczucie bezpieczeństwa.
Pozdrawiam ;~)
Ciekawe na ile można być samotnym w pewnym momencie zdacie sobie sprawę że prawdziwe szczęście to dzielić je z kimś
@@willman5609
Oczywiście nie neguję tego zwracam tylko uwagę, że relacje społeczne to nie tylko miód z mlekiem płynące
Pozdrawiam ;)
Cos w tym jest
Tak. W samotności mozna poznać samego siebie, takiego prawdziwego mnie. Swoje prawdziwe pragnienia, słabości oraz spojrzeć z innej perspektywy na otoczenie. Bardzo budujące doświadczenie
Wiele lat zajęło mi zrozumienie ,jak można prawdziwie być szczęśliwą osobą, żyjącą w pojedynkę .To największa wartość jaką odkryłam .W pojedynkę robię wszystkie rzeczy które kocham i zawsze mam na nie czas . Długo trzeba do tego dojrzewać niestety .
Jezeli chcesz byc z kims tylko dlatego, ze czujesz sie samotny, to zrobisz mu tylko krzywde i dodasz kolejnego ciezaru. Z Samotnoscia jest jak glodem, jedz madrze, a nie z nudow
Ja dzięki samotności odkrywam moje traumy. W Robinsonie Crusoe przestraszyłam się samotności, bo wydawało mi się że ludziom samotnym brak jest piątej klepki, ale to właśnie w toksycznym towarzystwie człowiek może się wykoleić
Mam taki tekst pod ręką:
"Wewnętrzne wycieczki mogły być oczywiście czymś fascynującym, kształcącym, pięknie rozwijającym, ubogacającym, czymś wręcz formacyjnym i dlatego nawet najważniejszym w życiu. I dla niego oczywiście tym właśnie były, ale tylko wtedy, kiedy trzymały się z daleka, jak najdalej od pustej codzienności, systemowych powiązań, niewiele znaczących uwikłań, a schodziły gdzieś po dno jego duszy, jaźni i ku najgłębszym fundamentom życia i świata. Bo tylko ten, kto znajduje w sobie niezgłębione przestrzenie kontemplowania świata, życia i swojego bycia w nich - do czego niezbędna jest odpowiednio obszerna sfera samotności, a więc i osobowej wolności - jest rzeczywiście w pełni człowiekiem. Inaczej ślizga się tylko po banalnej powierzchni sztucznego istnienia. Żyje prostymi popędami i codzienną, niewiele znaczącą krzątaniną czy funkcjonalnością. Tak to widział i czuł. Oczywiście musi być to kontemplacja jak najbardziej rzetelna, racjonalna, a nie bujanie w obłokach, jakieś bajdurzenie wzięte z sufitu, z niczym niepopartych przesądów, prawd czy wierzeń.
Tutaj można być zarówno niewolnikiem pustego, druzgoczącego osamotnienia, jak i miłośnikiem twórczej, rozwijającej ogromnie i pięknie samotności. Taka samotność jest wówczas celowa, świadomie wielopoziomowo formacyjna. Taką samotność się wybiera i lubi, bo jest w pełni chcianą umiejętnością obcowania wyłącznie z sobą samym, odnoszenia się do bytu, byciu, istnienia na ich podstawowym, nieskażonym cywilizacyjnymi ogłupiaczami poziomie. To przepyszna zdolność życia, działania, wchodzenia i przebywania w swoim wewnętrznym świecie. Nieustannie poszerzającym się, coraz bogatszym, fascynująco upiększającym duszę.
Z kolei osamotnienie jest brakiem takich zdolności. Człowiek nią owładnięty nie nabywa umiejętności życia w swoim wewnętrznym świecie, bo go albo nie posiada, albo jego wątła konstrukcja nie jest w stanie dać mu wystarczającej satysfakcji. Taka osoba jest całkowicie zależna od czynników zewnętrznych. Od różnych okoliczności, zdarzeń, działań, a przede wszystkim ludzi. Sama swojej równowagi psychicznej nie jest w stanie sobie wypracować. To takie trochę pasożytnictwo, oparte wyłącznie na innych obiektach.
Ale to nie takie osoby, a wewnętrzni, samotni podróżnicy, jednostki ze swoją samotnością znakomicie zaprzyjaźnione, są najciekawszymi, najbardziej intrygującymi, poruszającymi i inspirującymi kompanami, towarzyszami życia. Bo są to ludzie nieustannie życiowo dojrzewający, przekraczający siebie, wszechstronnie dotykający samych podstaw i reguł istnienia, jakby wolni od zewnętrznych uwarunkowań i wplątanego w nie umysłu. To oni nieustannie testują rzeczywistość w swojej pustelni. Weryfikują siebie, przemieniają, poprawiają, pytają się o wartość różnych własnych przedsięwzięć, powiązań, postaw, relacji i życia w ogóle. Są wewnętrznymi filozofami, psychologami, kreatorami życia i siebie w nim. Fascynująco podróżują pomiędzy zgłębianiem istnienia a jego powierzchownością, zwyczajną codziennością. Ich wewnętrzne bogactwo wynika z wyrafinowanej autorefleksji, przenikliwego poznawania siebie, z umiejętności racjonalnego, mądrego zgłębiania życia i świata, odkrywania rozlicznych ich tajemnic, nieustannego przeobrażania się, intelektualnego i emocjonalnego rozwoju oraz oczywiście czystej, stabilnej samoświadomości. A więc z zazwyczaj obszernej i głębokiej wiedzy. Drugiego człowieka nie potrzebują do wypełnienia swoich deficytów i gaszenia dramatycznej pustki egzystencjalnej, a ewentualnie do dzielenia się swoim bogactwem, nadmiarem, o ile oczywiście ktoś tego od nich chce. A najlepiej, do współdzielenia się.
Niektórzy ludzie nawet nie zauważają, że mają jakiś swój wewnętrzny świat, a ci, co go gdzieś tam nawet dostrzegają, nie widzą go potencjałem do stworzenia swojej wyrafinowanej, pięknej konstrukcji jako istoty swojego życia, więc zazwyczaj jako popędowe maszyny suną tylko mechanicznie przez świat i życie. Nie wiedzą, że mogą nauczyć się stawiać fascynujące pytania, że mogą zastanawiać się nad życiem, światem, sobą, nad swoimi z wszystkim relacjami, nad swoją konstrukcją na różnych płaszczyznach bytowania, nad swoim zachowaniem, popędami, emocjami i zbudowanymi w sobie rozlicznymi sensami, przestrzeniami. Że mogą konfrontować się, weryfikować, czerpać i ubogacać z nieprzebranych już, a w sumie łatwo dostępnych - bo gdzieś tam zapisanych czy nagranych - doświadczeń i przemyśleń innych osób. Że mogą stawać się ludźmi w pewnym chociaż stopniu wolnymi, samoświadomymi i samodecyzyjnymi, bo poznającymi mechanizmy zawiadujące światem i życiem, w tym oczywiście samym człowiekiem. Że mogą nieustannie się doskonalić, stawać się mądrzejsi, piękniejsi i szlachetniejsi."
dariusz marszałek mogę prosić o przesłanie mi tego cytatu w wiadomości prywatnej? Nie udaje mi się to skopiować. Proszę również o źródło :)
Pozdrawiam
Jako artysta składam podpis pod Twymi słowami.
Tworzy się w samotności. W samotności widzi się prawdę, strach, praagnienia... Jeśli boisz się samotności, prawdopodobnie masz coś do przerobienia.
Osobiście samotność kojarzy mi się z wyłączeniem radia. Jest szum, wyłączam i nie ma nic. Istotne jest by nie mieć wyłącznego radia zbyt długo, bo możemy przegapić ważną dla nas informację, ale ciągle radia nie można słuchać. Ale nikt nie może decydować za nas, bo kiedy ktoś bez pozwolenia zabierze nam radio, nie tyle zmusza do samotności, ale i zniewoli, a niewola jest najgorsza....
Ale się rozpisałam, a chciałam tylko podziękować i dodać, że "Wilk Stepowy" Jest super! Swoją drogą, kolejna lektura w USA. Oni naprawdę mają dobre lektury.
Czytając to miałam wrażenie, że jest o mnie. To było z początku bardzo dziwne i osobliwe doznanie.... Jest to ciekawa historia chociaż tak normalnie,a może nie, opowiedziana.
Ten odcinek wiele dla mnie znaczy , dziekuje autorowi . Pozdrawiam z calego serca .
Patrząc na moich znajomych, jestem na ich tle wyjątkiem cieszącym się z tego, że nie trzeba nigdzie wychodzić i być samemu w domu
No to przyjemnosci zycze. Ja jestem szczesliwa, ze przynajmniej wciaz pracuje. Entuzjastka aktywnego stylu zycia pozdrawia
@@anitach5901 zależy co masz na myśli pisząc "aktywny styl życia" ;) no bo nie wiem... wydaje się niektórym, że jak się siedzi samemu w domu to nic się nie robi? Ja mam tak jak Gabi - siedzę w domu i jestem taki szczęśliwy, bo nareszcie mogę wolno wstawać, wolno przygotowywać śniadanie, wolno jeść, wolno sprzątać, bez tego całego codziennego pośpiechu. A dodatkowo wreszcie mogę godzinami czytać i zajmować się swoimi hobby - a jest to rękodzieło (wiele dziedzin). Mogę kolorować kolorowanki dla dorosłych i uczyć się rysować. No i mogę pisać. Więc ogrom pracy twórczej - moim zdaniem to też jest aktywność :)
Tylko jedno wpędza mnie w depresję - że kiedyś trzeba będzie wrócić do pracy (za rękodzieło za mało płacą żeby się utrzymać niestety)...
@@lonelysoldier17 Ja szczerze mowiac na samym poczatku zaczelam nawet sie zastanawiac Gdzie tak gnam? czy to wszystko ma sens i czy to jest potrzebne czy tylko zapchaj dziura. Ja pracuje w sklepie I to jest ciekawe obserwac, jak ludzie musza sie teraz dostosowac do sytuacji i uzbroic sie w cierpkiwosc i sie nie pchac jeden na drugiego .Szkoda wielka ze to nie jest norma i trzeba bylo narzucic odgornie. Ale teraz juz mi brakuje tego tempa. I jak tu zrezygnowac z gymu, zumba to tez raczej jednak w grupie,a to co robimy z grupa charytatywna tez jest jednak cenne. Tak samo modlitwa tez jednak jest fajniejsza w grupie.
No i zwyczajnie brakuje sie spotkac z kims na kawe. Absolutnie mi nie brak tych klubow i pubow, ale czasem karaoke w barze moze byc super rozrywka. Rekodzielo jest przyjemnym zajeciem tez w grupie.
Czytanie i pisanie oh uwielbiam.
@@anitach5901 ok, faktycznie wymieniłaś aktywności które są aktywne i ciężko je wykonywać w samotności ;) (to akurat nie są aktywności które ja lubię, więc nie przyszły mi do głowy ;) ). Jedynie co do rękodzieła w grupie - hmm... czasem próbowałem z kimś i średnio mi to wychodziło, jakoś niezbyt, wolę chyba sam. Chociaż byłem raz na zjeździe origamistów i faktycznie było dość fajne (ale jednak nie na większe projekty, do tego wolę skupienie).
@@lonelysoldier17 No kazdy lubi co innego. Trudno dyskutowac na temat prefrrencji. Jak dla czlowiek jest zwierzeciem stadnym.
Bardzo Panu dziekuje za ten wartosciowy dla mnie odcinek . Bardzo lubie byc sama to dla mnie wielka przygoda .Od dawna mam uczucie ze niektorzy ludzie wrecz zasmiecaja moj umysl wprowadzaja haos, oczywiscie nie znaczy to ze nie lubie ludzi przeciwnie rozmawiam z ludzmi i chetnie sie z nimi spotykam. Bardzo lubie byc sama ze saba poniewaz mam czas na wiele przemyslen, poznanie siebie, czas na swoje pasje, odkrylam wiele nowych zaiteresowan ,dzieki samotnosci wprowadzilam wiele zmian i ulepszen w moim zyciu nawet w mieszkaniu Samotnosc to dla mnie czas w ktorym czuje prawdziwe zycie i siebie.
Czy samotność to fizyczny brak ludzi wokół ciebie czy uczucie braku więzi z ludźmi? Według mnie ta pierwsza może mieć zalety, ale z tą drugą wieżę się głównie cierpienie.
Trudno siąść obok siebie i siebie przytulić, pocałować... Po dłoni juz łatwiej sie poglaskać, by dodac otuchy... Jaka ta samotność by nie była, zwycięży raczej potrzeba bliskości.
Nie każdy ma potrzebę więzi z ludźmi. Zwłaszcza nieprowadzącej do niczego. Jeśli dana osoba nie spełnia w naszym życiu żadnej konkretnej funkcji to po co więź dla samej więzi? Z tego się właśnie potem bierze uczucie samotności - wyrabiamy w sobie potrzebę posiadania kogoś obok dla samego posiadania. Wartości należy szukać przede wszystkim w sobie samych.
@@simonvalczak5262 Owszem, masz rację, nie każdy ma taką potrzebę. Niektórzy są "samowystarczalni", a niektórym potrzebny jest jednak drugi człowiek obok. Uważam to za naturalną potrzebę kazdego stabilnego emocjonalnie człowieka. Chyba nie da się byc tak do końca samowystarczalnym/ą 🙂
@@kasia7746 pytanie do czego potrzebujemy tego człowieka obok. Tak jak wspomniał ktoś wyżej, ludzie boją się samotności i wchodzą w "układy małżeńskie" gdzie jedna strona ma w nosie drugą. Niestety zwłaszcza panie mają potrzebę posiadania męża, wszystko jedno jakiego, byle był. A potem ludzie egzystują obok siebie, męczą się w emocjonalnej pustce. Człowiek stabilny emocjonalnie zna swoją wartość i to on decyduje czy chce żyć w pojedynkę czy w duecie. Każdy z nas ma inne potrzeby i dokonuje innych wyborów. I tylko on wie dlaczego postępuje w określony sposób.
@@simonvalczak5262 ja uważam, że każdy człowiek potrzebuje bliskości. Natomiast zgadzam się z tobą, że nie warto jej szukać u niewłaściwych osób, które nam jej nie dadzą i tak samo nie znajdziemy bliskości na zewnątrz będąc wewnętrznie skrzywdzony dzieckiem, jeśli nie zaopiekujemy się nim sami, będziemy się czuli zawsze samotni
Wilk stepowy - najpiękniejsza książka jaką czytałam. Cały czas mam ją z tyłu głowy. Nie mogę się doczekać Twojej interpretacji.
Mało co wykańcza jak życie towarzyskie, spotkania, terminy, imprezki, wyjazdy, rozmowy itp. itd.
Być sam na sam albo z ukochaną osobą i również dawanie sobie przestrzeni w dodatku bez dzieci, to zdrowy raj. Polecam.
Jak usłyszałam ten tytuł WILK STEPOWY to aż się wzruszyłam. Piękna książka, w ogóle taka odrealniona, całkiem inny świat taki tejemniczy. Czytając ją czułam się jakbym ja sama była tam i przyglądała się Harremu. Intrygujące postaci, ciekawe wydarzenia i relacja pomiędzy głównym bohaterem a Hermina jest taka wyjątkowa*-* nie czytałam nigdy lepszej książki.
Akurat o samotności..
Akurat w moje 30 urodziny..
Dziękuję :)
Spełnienia marzeń!
Stu lat, czasem w zdrowej samotności, czasem w otoczeniu wspaniałych ludzi!
Wszystkiego najlepszego dużo radości i uśmiechu na twarzy,mi też w maju wybija trzydzieści lat.
Wszystkiego najlepszego w takim razie
Wszystkiego najlepszego
Jestem samotnikiem z natury i bardzo lubię być sam, nigdy się nie nudzę, ludzi coraz bardziej nie znoszę i unikam jak zarazy. Mam święty spokój. Byłem w więzieniu i specjalnie rozrabiałem aby trafić na izolatkę.
Samotność jest świetna kiedy masz wypełnienie życie i brakuje ci czasu dla siebie, wtedy odcięcie się od wszystkiego i zajęcie się tylko sobą to rewelacja.
Samotność dotyka wtedy kiedy jest cisza wokoło, w domu nie ma nikogo, nikogo kto nawet zadzwoni co słychać, samotność jest tak naprawdę okrutna
Samotność to dla mnie przyjaciel
Od samotności zaczynasz poszukiwanie samego siebie. Znika ego, znikają etykietki, nie ma już oceny z zewnątrz. Pozostaje ewentualny samoosąd i przegląd swego wnętrza. Dobrze też popraktykować w takich warunkach medytację, spróbować uciec choć na chwilę od własnych myśli. Często jest się ich więźniem i warto się im przyjrzeć nie poddając się każdej z nich, bo to też może bardzo łatwo zgubić.
Pozdrawiam serdecznie swoją "kwarantannę" zacząłem na początku lutego łamiąc nogę i jeśli uda się wrócić całkowicie do zdrowia będę wdzięczny tamtej chwili :)
Ps. od tamtego momentu przeczytałem więcej książek niż w ciągu ostatnich 3 lat, a media społecznościowe są zablokowane codziennie do godziny 19. Żałuję że wcześniej tego nie zrobiłem. Dopiero niedawno dobitnie zobaczyłem, że mojej koncentracji z czasów przed erą powszechnego internetu i dostępu do informacji już nie ma. Próbuję ją ostatnio odbudować i okazuje się, że to będzie długa droga. Warta jednak poświęceń. Dzięki niej można zyskać pewną dozę spokoju wewnętrznego w tym "zwariowanym" świecie :)
Temat bardzo ciekawy, który każdy może rozumieć i odbierać inaczej. Dla mnie samotność, to zawsze jest czas na to, żeby się wycisz, zebrać w spokoju myśli, zastanowić się nad wieloma sprawami, na które nie ma czasu w codziennym życiu. Jest to dla mnie czas, w którym mogę tak prawdziwie odpocząć i tak było od zawsze. Jednak od czasu, gdy mocno wkręciłem się w bieganie, to stał się ten czas dla mnie rodzajem samotności właśnie, kiedy mogę w odosobnieniu wplątać się w przyrodę, przy pokonywaniu kolejnych pagórków, przy tym dostać po tyłku, a jednak w końcowym rezultacie być naładowanym energią i wypoczęty. Nie mówię oczywiście o startach w zawodach, które mają swój urok, ale o przebywaniu z samym sobą, gdy to staje się czymś więcej, niż tylko stawianiem kroków. Materiał jak zwykle świetny, tym razem aż skłonił mnie do większych przemyśleń! Dzięki, że jesteś i oby tak dalej!
Samotność jest jak zimny prysznic dla naszej duszy budzimy najgłębiej zakopane emocje które są odkładane bez których nasze życie nie ma sensu i smaku
Dopiero nie będąc samotnym dostrzegłem, że samotność jest mi potrzebna jak woda i powietrze do życia.
Po latach doświadczeń z różnymi ludźmi wiem, że "mniej" naprawdę jest "więcej". Przebywanie z samym sobą dało mi wielki spokój ducha, którego bardzo długo szukałem, a gdy spotykam się z kimś, bo chcę a nie muszę, albo bo tak wypada, to i kontakt z drugim człowiekiem jest odrazu lepszy.
Ja tam lubie swoja samotnosc:)
Jak masz wybòr fałszywi zakłamani przyjaciele a samotność lepsza jest samotność
W rzeczy samej.
właśnie stoję przed tym wyborem, niby jest oczywisty, a jednak jest mi ciężko
Wybór dość prosty, wiekrzosc jest zakłamana.
Słuchając różnych ludzi, z różnych kultur, odnoszę wrażenie, że istnieje cała marketingowa machina, która ma zohydzić ludziom samotność i nadać jej najgorsze cechy. W samotności jestem bardziej sobą i dobrze mi z tym.
Daję suba i lajka. Jednak ja jestem 27 lat samotny, zero ziomeczków, niestabilne związki, które bolą po zerwaniu bardziej, niż jakby się wybrało z ziomkami na piwo, czy pograło. Fakt byłem kreatywny jeszcze może 2 lata temu, programowałem, komponowałem muzykę, tworzyłem filmiki. Chciałem osiągnąć coś wielkiego, jednak ze świata zewnętrznego zero odzewu, jakby była nade mną jakaś "klątwa" chociaż jestem antyteistą i nie wierzę w takie bzdety. Z czasem dochodzi do paranoi, nerwica dotyka mocniej, depresje są częstsze. Rozmawiasz sam ze sobą, żeby nie zgłupieć do reszty. Mam sporo wad, pracuję nad nimi i nad swoim wizerunkiem, od wielu lat jestem otwarty na wszelkie znajomości, jednak ludzie zwyczajnie mnie unikają i odpisują zdawkowo, jakby faktycznie klątwa nade mną wisiała. Jestem introwertykiem bardzo, ale wypaliłem się ostatnio i nie mam już nawet kreatywności w sobie, a to już jest dno totalne, bo ani przyjaciół, ani dziewczyny, ani pomysłów na zajęcie tego pustego czasu. Nie wiem, po co ja to w ogóle piszę, skoro pewnie znowu zostanę zlany. Już mam taką paranoję, że jakiś upierdliwy haker siedzi nade mną i kontroluje dosłownie wszystko, gdzie co zamieszczam i albo robi mi coś na styl "shadow bana" (gdzie tak zbanowana osoba pisze coś, ale nie wie o tym, że nikt tego nie zobaczy po publikacji poza nią), albo podmienia jakoś wiadomości na przykład na Fejsie, żeby były głupie i obraźliwe na moją niekorzyść a żebym ja widział to, co napisałem... Samotność towarzyszy mi od urodzenia i na początku ją lubiłem, bo była wygodna, ale teraz po kilku latach po ostatniej szkole (liceum), samotność jest moim największym wrogiem a do tego mam kompleksy z którymi jeszcze walczę, ale które nie pozwalają mi poznawać w realu ludzi. Coraz częściej śni mi się szkoła, gdzie miałem fałszywych kolegów, fałszywych, ale byłem częścią czegoś, miałem z kim pożartować, pogadać, pograć, a gdy budzę się z takiego snu to nawet nie macie pojęcia jak to boli, że czeka mnie cały dzień szarej ciszy, bezsensu, mówienia do siebie, grania samemu czy to na gitarze czy na kompie... ahh no tak i mamy jeszcze pandemię... "chłopaki nie płaczą", chciałbym
Ja bardzo bym chciała zrobić coś kreatywnego przez ten czas, ale... nie umiem. Mam wrażenie, że studia i praca zabiły we mnie całą kreatywność, a przyswajanie informacji cały dzień jest jednak mocno męczące dla umysłu, także chciałabym znowu umieć stworzyć coś sama.
Ten sam problem :(
Generalnie się zgadzam choć sam doświadczałem długo zupełnie innego rodzaju samotności bo gdy przechodziłem swoją młodzieńczą depresję i nie mówię tu o czymś błahym choć nie chcę wyolbrzymiać swojego bólu jakby był czymś unikatowym, muszę przyznać, że było naprawdę źle i nie miałem jakiegoś przekonania wtedy, że zderzam się z niepewnością mrokiem i demoniczną, złą stroną mojego charakteru. Raczej czułem przygniatające uczucie zwątpienia, smutku, rozpaczy i pogłębiającą się bezradność oraz niechęć do podejmowania się jakichkolwiek działań bo wszystkie wydawały się spisane na porażkę i tylko dzięki dobrym ludziom lekom i odmieniającym mnie duchowo zbiegom okoliczności w których na każdym kroku mnie spotykało pozytywne zaskoczenie i fart, udało mi się z tego dołka wyjść. Moja samotność jedyne co mi uświadomiła to tylko to że nie mam powodu bać się ludzi jedynym człowiekiem który tak naprawdę potrafi mnie skrzywdzić jestem ja sam i nie znam większego bólu zadanego od drugiego człowieka niż ten który sam sobie w tych dniach zadałem. Ten mrok towarzyszący samotności i demoniczny charakter siebie dopiero dostrzegłem w samotności dopiero gdy z niej wyszłem ale nie w samej samotności nie dostrzegałem go gdy w niej tkwiłem to ten mrok i akceptacja tego że nie jestem dobrym grzecznym chłopcem wyciągły mnie z tego dołka to wychodzenie z samotności wzbudziło we mnie demony pamiętam piosenki towarzyszące mi wychodzeniu z tego stanu w których wyobrażałem sobie że moje demony ciągnął moje martwe zakrwawione ciało na spotkanie światłu ludziom i twurczej pracy za co im dziękuję ale to co podkreślam ta część mojego charakteru nie była obecna gdy byłem samotny pojawiła się dopiero gdy postanowiłem wyjść do ludzi i zrezygnować z samotności
Z natury jestem introwertykiem... Stwierdzam, że samotność jest super.
To jest nas dwóch !😊
Kiedyś cierpiałem z powodu samotności, to ludzkie. Dzisiaj chce być czasami całkowicie sam bo zrozumiałem że żyje dla siebie a nie dla świata/państwa/rodziny/ukochanej osoby. To mi pozwala zebrać myśli i iść naprzód, jednak rzadko mam odpowiednie warunki by być samemu.
Samotność to piękna sprawa,którą praktykuję.Ja jestem bardziej samotna w towarzystwie niż z sobą.Słyszę co pan mówi,stwierdzam,że tylko trochę zna Pan ten temat.Pozdrawiam. Altruistka,lubiąca samotność.
Pierwszy raz, kiedy zaczęłam się zastanawiać, czym jest samotność i jak można ją odczuwać, odbył się poprzez (o zgrozo) anime, które oglądałam będąc młodą nastolatką. Bohater stracił w nim całą rodzinę, został niejako na świecie sam. Nie chciał również zawierać nowych więzi z osobami dookoła, będąc zbyt zranionym przez to wydarzenie. Cierpiał, a poprzez swoje zgorzkniałe podejście tylko pogarszał swój stan. Skłoniło mnie to do myślenia: ja sama nie mogłam i nadal nie mogę tego bohatera zrozumieć, gdyż nigdy w swoim życiu nie byłam tak naprawdę sama. Przynajmniej nie dłużej, niż jakieś dwie doby.
Będąc nastolatką już starszą, w którymś momencie zaczęłam marzyć o "samotni w Tybecie", jaskini, w której nie miałabym nic, poza książkami. Oraz okazjonalnym dostępem do internetu, żeby zapewnić rodzinę, że nic mi nie jest, oczywiście.
Dziś, dużo lat później, nadal tęsknię do bycia SAMĄ, w spokoju, nie nagabywaną przez ludzi czy świat natłokiem informacji i nie wartych rozmów. Jednak samotności, takiej prawdziwej, głębokiej, mam wrażenie, że nadal nie doświadczyłam. Tym samym, zupełnie jej nie rozumiem. Myślę, że w związku z tym moje pojęcie samotności to brak głębokich więzi z kimkolwiek dookoła. Czasem kusi mnie stwierdzić, iż chciałabym tego doświadczyć - by wiedzieć, jak to jest, by poczuć coś głębokiego, z ciekawości. Jednak ostatecznie stwierdzam, że skoro bohater anime, oglądanego przed laty, tak bardzo cierpiał, to chyba ja jestem za cienka w uszach na takie eksperymenty mentalne.
Podsumowując - samotność nie, ból duszy nie, podziękuję. Za to tęsknię bardzo do chwili sama ze sobą, kiedy nie ma dookoła nikogo, poprzez kogo mogłabym się nieustannie definiować. Oraz, tęsknię do głębszych relacji z ludźmi, gdyż te, które mam teraz, w większości jedynie rozczarowują -_-
dobra kwestia, że w samotności najbardziej się boimy samych siebie ;)
Miałem w życiu pare momentów, gdy musiałem być sam przez pewien czas, nie z wyboru, a bardziej z przymusu. To były trudne lekcje. Jednak te okresy czegoś mnie nauczyły. Teraz kiedy siedzę w domu z powodu obecnej sytuacji (epidemii), nie mam z tym żadnych problemów. Podczas gdy słyszę od znajomych, że nie mogą już wytrzymać siedzenia w domu i popadają w rutynę, odpowiadam im, że brakuje mi czasu na rzeczy, które chciałbym teraz robić. Myślę, że to pokłosie moich wcześniejszych doświadczeń. Czasem zastanawiam się czy gdyby ich nie było, to byłbym teraz gdzieś indziej i był innym człowiekiem. Myślę, że tak, że te okresy samotności bardzo mnie zmieniły, problem w tym, że nie wiem czy na lepsze czy na gorsze.
Nic mi w życiu tyle nie dało co bycie samemu ze sobą przez dłuższy okres. Obróciłem swoje podejście do życia o 180 stopni i w końcu jestem szczęśliwy.
W samotności jesteśmy soba , odkrywamy siebie …samotnosc jest twórcza , nikt w niej nie zmienia naszej drogi życia , owszem możemy posłuchać porad lecz ostateczna decyzja należy do nas …
Osobiście czuję się zagubiona w dużym towarzystwie , czuję chaos , zmęczenie .
Hmm, tak w sumie to to, że przez większość czasu jestem sama, w dużej mierze przyczyniło się do tego, że bardzo dobrze znam samą siebie i potrafię szczegółowo zdefiniować swoją osobowość, rozumiem moje potrzeby i pragnienia, i potrafię klarownie je wyrazić, więc jak na ironię, przczyniło się to do powstania moich, nieskromnie mówiąc, dość rozbudowanych zdolności krasomówczych. [Do tego szybko się rozwijam, kiedy patrzę na osobę, którą byłam kilka lat temu, wydaje mi się ona niezbyt bystrą, odległą osobą]. Siłą rzeczy, musiałam też nauczyć się rozpoznawania w ludziach tego, co rozpoznawałam w sobie. Jednak oczywiście, zawsze stawiałam zasadę "Nie oceniaj innych swoją miarą" ponad "Nie rób drugiemu co tobie nie miłe" więc chyba z to było jednym z aspektów, które motywowało powstanie u mnie silnego pociągu do psychologii. Pzdr
Genialne, wyrobiłeś wysoki poziom !
Samotność jest dobra, jeżeli jest z wyboru. Samotność na siłę, izolacja od przyrody i najbliższych, zarządzona na podstawie fałszywych przesłanek, budzi sprzeciw. Nie ma niczego dobrego w samotności zarządzonej. Pozdrawiam
Bycie samemu nie znaczy , ze ktoś sie czuje samotny , wrecz przeciwnie...to droga " do domu - do siebie samego "...❤
Bardzo dobry wykład na dzisiejszą sytuację. Tak na prawdę to tam w środku, każdy jest sam i dlatego poszukuje bratniej duszy. Jak już nikogo nie ma, kto by go zrozumiał, to uwewnętrznia Boga, któremu może się wyżalić, otworzyć wraz ze swoim "cieniem"
Dziekuje bardzo Swietny wyklad.
Jja bardzo lubie czas spędzony sama ze sobą i nigdy sie nie nudzę , mam wiele zainteresowan i je realizuję, kocham ten swój spokoj , kiedy jestem tylko ja i ja, a wokol mnie cisza, w której tyle sie dzieje
Osobiście uważam, i nie tylko ja, że nam, jako ludzkości jest wręcz potrzebny ten czas samotności, by bardziej poznać co jest dla nas tak naprawde ważne bo zbyt czasu na zastanawianie się o tym do tego czasu nie mieliśmy(nie okłamujmy się, w dzisiejszych czasach to praca była czy też jest jako priorytet by mieć za co życ, potem powrót do domu i spać bo jutro znów trzeba iść do pracy), będząc w domu chcąc nie chcąc pytamy się siebie samych co tu robić, co chce robić, w rodzinie również więcej się przebywa ze sobą co powoduje również konflikty częstsze a by je rozwiązać musimy ze sobą rozmawiać i budować wartościowe relacje.
Ludzie najbardziej boją być sami w domu. Dlatego, że boją się zostać sami ze sobą. Dlatego lubią gości.
Ja kiedyś stawiałem na koleżków chciałem mieć ich jak najwięcej a teraz wybrałem samotność i powiem wam że aż mi dużo lepiej
Mnie śmieszy jak ludzie nie mogą tydzień wytrzymać w domu bo ja od maja (od napisania matury) do marca w zasadzie siedziałem w domu nie imprezuje, nie umawiam się na randki itd jedynie co to od czasu do czasu z znajomymi wychodziłem do kina oraz na piwo no i jakieś pracę, ale nie dłużej niż 5 dni nie byłem tak to nic na stałe nie mogłem znaleźć aż właśnie do końca lutego. Niw jak to zrobiłem ale czas mi szybko zleciał miałem masę seriali i gier do nadrobienia :) Wgl mi nie przeszkadzało że nie mam z kim pogadać że cały czas jestem sam czy coś... (wiadomo są rodzice ale na co dzień zwykle zamykałem się w pokoju na cały dzień)
Ja osobiście całe życie stroniłam od ludzi, izolowałam się od nich, bo po prostu źle się pośród nich czułam. Odkąd byłam mała, żyłam w swoim własnym, wewnętrznym świecie, gdzie było mi naprawdę dobrze. Aczkolwiek nawet w najśmielszych snach nie przypuszczałam, że doczekam takich czasów, że moja postawa życiowa przestanie być wyborem, a stanie się przymusem... dla całego społeczeństwa.
Bardzo dobry odcinek, tylko jedna rzecz zastanawia mię, jestem młodym człowiekiem (mam 16 lat) i Pań mówił że "samotność wyzwała ciemno stronę siebie", i trochę tego nie rozumiem. Od chyba zawsze byłem typem człowieka, który nie potrzebował za dużą powiedzmy interakcji z innymi ludźmi, oczywiście w szkole mam swoich kumpli, i jednego prawdziwego przyjaciela, ale od kiedy jestem zamknięty w domu, i raz na dzień wychodzę aby sobie kupić jakąś przekąskę ze żabki które jest 10 m od mieszkania, to nie czuje się źle, mam wrażenie że żyje normalnie, jak zwykle czyli odrabiam lekcje, siedzie dużą czasu w necie, zastanawiam się nad różnymi rzeczami, wymyślam pomysły do różny rzeczy itp., a kiedy nic nie robię to umiem sobie różne rzeczy wymyśleć, np. przez ostatnio kilka dni wymyśliłem jakieś 20 kreatywny pomysłów na filmy na kanał np. dlaczego na UA-cam nie ma tego samego kontentu jak z przed 8 lat. Może nie każdy ma tą złą stronę siebie, może samotność u nie których sprawia że są lepszymi ludźmi. Ostatnio obejrzałem filmy "zalety introwertyzmu" na kanale "Nie wiem, ale się dowiem", (bardzo polecam), i z niego wynika że osoby mojego typu są bardziej kreatywni, lepiej koncentrują się na celu itp.. Myślę że ten temat dotyczy głównie ekstrawertyków, bo samotnik nie ma problemu zostać samemu w domu na 10 godzin, zwłaszcza, że ma takie narzędzie jak internet, który daje tyle możliwości rozrywki, uczenia się czego chcesz itp.
I mam pytanie, czy JAK NA MÓJ WIEK, mam jakieś poważniejsze rozmyślania niż reszta osób w moim wieku, lub jak wy byliście nastolatkami, jestem ciekaw, a teraz pewnie odpalił się we mnie mechanizmy "czy jestem wyjątkowy, lepszy niż inni, czy myślę bardziej dojrzałe niż inni", heh, ludzka psychika, życzę wam miłego dnia.
Fajnie napisane. Pani SNOPKIEWICZ napisała "SŁONECZNIKI" - książka pamietnik licealistki z lat powojennych w Polsce i dowcipami , mozesz porównać ,. Dla dorosłych jest fajna książka ERICH SEGAL "Absolwenci" i "Doktorzy" =napisał je dla swoich córek Absolwenci - moze być ciekawe dla Ciebie , bo doktorzy - rzecz sprofilowana do mecycyny i losy absolwentów, chwilami drastyczne wybory życia. Powodzenia
Samotnosc jest tez w pewnym sensie fajna bo jest sie wolnym i nikt ci nie muwi co możesz robic a co nie bo zycie z kims nie zawsze jest przyjemne czy to partner czy rodzina a prawdziwych przyjaciół mało jest takie zycie i czasy
Dzięki za film. Dobrze wykorzystując samotność można faktycznie poznać siebie , dokładnie to o czym mówisz. Jednak jest też druga strona marazm i zniechęcenie gdy tej samotności nie wykorzystamy we właściwym celu.
Samotność jest dobra, jeśli ma koniec. Inaczej jest się w więzieniu, mimo że ma się zajęcia, które odpowiadają danej osobie. Wieczna samotność podziała na człowieka gorzej niż paczka szlugów na dzień, tym bardziej, że nigdy nie doświadczyło się zrozumienia z zewnątrz.
Ja spędzam czas kreatywnie, tylko zastanawia mnie, kiedy znajdę kogoś, kto to zrozumie.
Co z powiedzeniem, że za każdy wielkim umysłem stoi kobieta?
W tworzeniu nie chodzi o to, żeby druga osoba leżała ci na plecach, ale przecież po wyjściu z jaskini wypadałoby mieć się kogo odezwać.
Często z ludźmi jest się bardziej samotnym niż ze sobą, w naszym społeczeństwie samotność jest demonizowana dlatego ludzie jej się tak boją
@@1BEATTA Można być samotnym pośród ludzi, ale samemu nie będzie się w towarzystwie, którego brakuje.
@@EmilianMilo można się czuć samotnym, bo brak właśnie takiego towarzystwa
@@1BEATTA napisałem o tym w pierwszym komentarzu -- co nazwałem zrozumieniem z zewnątrz.
@@EmilianMilo nie do końca zrozumiałam. Szlugi to całkiem miłe towarzystwo, tak jak picie piwa do lusterka. Alkohol koi samotności, dlatego lubię i szanuję szlugi i 🍺, bo ja nie pije za dużo ze względu na finanse, a więc każdy papieros jest na wagę złota
Dla mnie samotność jest wolnością i niezaleznoscia. Nie lubię byc od czegoś lub kogoś zależna. Kocham proste życie bez zobowiązań. Mam szacunek do przyrody i zwierząt . Myślę że samotność lubią ludzie kochający siebie i nie nudzacy się we własnym towarzystwie, mający pasję i ciekawi życia.
Ciekawy materiał
Pozdrawiam wszystkich trzymajcie sie ciepło damy rade!!!
Samotność jest wspaniała. Nikt dla nikogo nie jest cieżarem.
Gustaw Flaubert jest świetnym przykładem samotnika, którego twórczość była bazowana na jego samotności. Potrafił napisać tylko pare linijek w ciagu dnia, ale dzieki temu, dopracowywał dzieła nie do perfekcji, ale do momentu, z którego jest zadowolony. I tak właśnie powstała Madame Bovary, jedna z lepszych książek jakie czytałam (a spędzam nad tym wiele czasu). Polecam i powodzenia w dalszej kwarantannie!
,"Jestem Sam, ale nie czuję się Sam".
Przyłapałam się na tym, że podręcznikowe teksty o filozofii czytam sobie w myślach Twoim głosem - z tymi charakterystycznymi przerwami oraz przyjemną intonacją
Dużo osób naprzykład podziwia mnie "jak Ty tak możesz sama w góry jechać", często też lubię wziąć rower i właśnie sama pojechać gdzieś daleko..na samotną wyprawe i uciec od ludzi od spojrzeń, pomilczeć. To jest właśnie piękne człowiek czuje się taki wolny, często przemyśli na spokojnie rzeczy, które go męczyły i pozwoli na nie spojrzeć z innej perspektywy. Dla mnie takie chwile całkowitej izolacji potrafią być czasem wręcz jak lekarstwo. Ale gdy mam ochotę z kimś porozmawiać potrafię nawiązać kontakt nawet z przypadkowymi osobami.
PS. Mam pytanie czy osobom wysoko wrażliwym nie jest łatwiej być poprostu samotnym?
Samotność jest kochana.daje radość ,szczęśie.
W samotności tak naprawdę dostrzegamy co jest naszej duszy najpotrzebniejsze.
Dla mnie chwile samotności to błogosławieństwo. Gdyby nie ona nie odkrył bym radości istnienia
Ludzie którzy źle znoszą samotność najczęściej żyją w projekcjach swojego ego i nie potrafią docenić samotności lecz budują sobie z niej powód do cierpienia
lepiej byc samotnikiem i miec rodzine i znajomych niz bycia w zwiazku i wchodzenie w nowe relacje z ludzmi szkod czasu to jest sztuczne i chwilowe relacje - ludzie toksyczni moga manipulowac relacjami i s potkaniami
Samotność sama w sobie nie jest zła. Problem pojawia się wtedy kiedy człowiek jest bardziej samotny niż chciałby być.
Ja nie boje się takiej samotności i wręcz szukam takich okazji aby posiedzieć sam z sobą nawet parę tygodni bo mam mnóstwo czasu na wgląd w siebie, poprawę zdrowia i staram się wprowadzać w pozytywne wibracje z których wyrzuca mnie praca zwłaszcza taka w delegacjach lub w trasie 5-6 dni w tygodniu. Gwarantuję że już właściwa dieta i suplementacja bezapelacyjnie poprawia nastrój i stwarza chęci do dzialania.
samotność jest szkodliwa, życie z ludźmi jest normalne i zdrowe
Uczucie samotności wynika z braku pokochania innych ludzi i wybaczenie im. Jak człowiek przerobi te wartości, przestaję odczuwać samotność bo wymiana dobrych energii leci. Jak osiągnie sie pewien poziom człowiek przestaje potrzebować innych ludzi którzy pogarszają jego samopoczucie i staje się duchowy. Ma wyższą wibracjębenergetyczną od nich.
Dziękuję bardzo za ten film, a zwłaszcza za to co powiedziałeś na końcu nazywając to rzekomo banalną prawdą! Przez dlugi czas obserwowalam siebie i to co robię, i jak robię i miałam problem, myślałam, że cos jest ze mna nie tak, ze moja praca potrzebuję dużo mojej energii, a co gorsza myślałam, że jestem po prostu głupia 😂😂😂 a tutaj sie okazuje, że to normalne iż czasami muszę wybrać praca, rozwój, a relacje międzyludzkie, bo zwyczajnie wydawało mi się, ze sama w sobie nie mam wystarczająco energii życiowej, tyle co inni, żeby ogarniać kontakty z ludźmi i samorozwój. Okazuję się, ze jest to banalną prawdą, która gdzieś mi chyba umknęła 😂
Cieszę się bardzo, że coś wniosłem:)
Był w moim życiu okres w trakcie i zaraz po technikum kiedy byłem sam, i czułem się samotny i próbowałem robić wszystko by nie zostać sam w miejscu, pokoju, czy na spotkaniu w grupie.
Później zrozumiałem że to nie są mnie, że to nie ja.
Że chce osiągnąć coś więcej, coś dużego.
I poświęciłem się temu i wychodziło dość dobrze.
Potem poznałem swoją przyszłą narzeczoną. Niestety do tej pory do końca nie wyszedłem z poczucia że samotność daje wolność. Nie wiem czy to coś złego ale niepewność jest
Samotność to brak zajęcia. Najbardziej samotnym jest się wśród ludzi. ☺ 👼. Najcudowniejsze jest to, że można odpocząć od ludzi 😄😄😄 w samotności właśnie.
Odkąd wycofałam się bardziej, też ciałem od innych ludzi (wcześniej ciągle otaczałam się innymi, ale bardzo tego nie lubiłam i chciałam być gdzieś indziej, ale przecież nie można być odludkiem- co za bzdura tak na marginesie :D) Tym lepiej poznałam siebie, lepiej się też czuję z samą sobą, a nawet mogę napisać, że czuję się bardzo dobrze w swoim towarzystwie :) A obecna sytuacja właściwie niczego nie zmieniła w moim życiu, tyle, że nie chodzę do pracy, ale na prawdę nie odczuwam tej straty :D Uważam, że nie każdy naddaje się do samotności, ale każdy kto zechce się z nią zmierzyć i będzie świadomy, co ta samotność może spowodować w naszym umyśle i jak sobie z tym poradzić wyjdzie na tym bardzo dobrze ;)
Kocham moja samotność - wolność 🌸
To jak znosimy samotność zależy wyłącznie od osobowości jaką mamy. Im bardziej boimy się indywidualizacji tym mocniej ciągnie nas do życia w stadzie. Samotność to też stan najbliższy śmierci, więc pozwala się z nią zmierzyć lub pogodzić - w skrajnych przypadkach aż za bardzo. ;) Jednak nie każdy znosi dobrze patrzenie w otchłań bez iluzji jakie tworzy życie gdy się jest w szczęśliwym związku. Shopenhauer napisał wiele myśli o tym, że co to co nas ciągnie do ludzi jest związane z wolą życia i chęcią przedłużenia jej po przez prokreacje. Więc cały ten rozwój osobisty tak naprawdę powinienem być wyłącznie drogą do połączenia się z innym partnerem. Nauczaniem się żyć z innym, by nie być traktowanym jak śmieć przez życie i to z wzajemnością. Zresztą nie jest to puste gadanie. Wystarczy spojrzeć na badania dużych populacji - gdzie życie w szczęściu z partnerem, często właśnie po przez wyrzekanie się indywidualizacji prowadzi do długiego i zdrowego życia - to najważniejszy czynnik ! Samotnicy są znacznie szybciej zmiatani z planszy i to w większym cierpieniu egzystencjanym.
Co do rozwoju - nie ma nic bardziej rozwijającego niż dialogi sokratejskie. Wspólne czytanie tej samej książki, oglądanie tych samych filmów i podczas lub po nich rozmawianie na temat treści itd
Za wielkim umysłem stoi zwykle bystra kobieta lub wierny oblubieniec.
Nawiązując do Sokratesa to on raczej nie miał bystrej kobiety, wprost przeciwnie - jej imię stało się synonimem jędzowatości. A jednak był wielkim filozofem!
Miał bystrego ucznia w pederastycznym związku.
@@hellenisci Domyślam się, że wtedy to była norma ;)
Ja jestem samotnikiem i nie potrzebuje zbyt dużo ludzi wokół siebie, bo jestem introwerykiem taka jest moja natura. Zgadzam się tutaj we wszytskich co powiedział psycholog na tym filmie.
Powiem tak: na codzień mieszkam w internacie w pięcioosobowym pokoju i te kilka tygodni w domu z rodziną, bo przecież całkiem sami nie będziemy, robi ogromną różnice. Nie wiem ile osób jeszcze ma ten problem, ale często po kilku dniach w szkole ma się wszystkiego po prostu dosyć... Również, a może szczególnie ludzi i bez dłuższej przerwy nie ma mowy o zdrowym, normalnym funkcjonowaniu w grupie. Najlepsze w tej epidemii jest oczywiście to (jak było wspomniane w odcinku), że możemy się samorealizować, zacząć w końcu rozwijać swoje pasje i zrobić coś dla siebie a nie wszystkich wokół
Peatutbutter jest tu idealnym przykładem, nie jedynym zresztą dobrym z całego serialu
Samotność jest dobra ponieważ jest Ci dobrze z samym sobą a osamotnienie jest złe bo kogoś tobie brakuje i męczysz się ze samym sobą.
Wszedzie dobrze gdzie nas nie ma
Niestety znam też przykłady "samotników", który kiedyś nie chcieli nimi być, ale wmówili sobie, że tak jest też dobrze. Nadeszła okazja aby nie być już "samotnikami", to potrafili tylko ranić. Taka zamiana 😉 Myślę, że samotność jest zła i nie znam osoby, która byłaby do niej stworzona. Znam za to osoby, które do samotności przyzwyczaiły się. Pozdr
Samotność, dla mnie, to brak wymiany szeroko pojętej energii. Świadomość bycia częścią większej całości na zawsze pozbawia poczucia samotności😉
Komentarz dla statystyki
A odcinek bardzo ciekawy, pouczający i podnoszący na duchu.
Polecam medytacje w obcym ulubionym języku. Trzeba się skupić na zrozumieniu i przy okazji można się czegoś nauczyć.
Mogłaby Pani rozwinąć temat? Wiem data.
Bardzo ciekawy materiał.
Jak zwykle świetny materiał.
Jako osobnik przebywajacy duze ilosci czasu w odosobnieniu chyba nauczylem sie rozrozniac stany izolacji niczym eskimosi odcienie koloru bialego. Osobiscie kiedy moja samotnia jest przeze mnie chciana i mi sluzy to nie mówię , ze jestem wtedy samotny, bo to nie prawda, jestem sam, jestem odosobniony, i niczego mi nie brak, a samotnemu brak pewnej łączności z kimś , bądź czymś.
Witam, kiedy recenzja wielkiego dzieła Nicollo Machiavelliego "Książę"?
NICZEGO W ŻYCIU NIE CENIĘ TAK JAK SAMOTNOŚCI DOPIERO WTEDY WIEM ŻE ŻYJE , NIGDY MNIE NIE ZDRADZIŁA A WSZYSTKO CO MAM JEJ ZAWDZIĘCZAM A JEST TEGO NIE MAŁO