Розмір відео: 1280 X 720853 X 480640 X 360
Показувати елементи керування програвачем
Автоматичне відтворення
Автоповтор
พี่เนสครับ อยากให้ผีลองเล่าตำนาน El Silbon หรือถ้าตั้งฉายาไทยๆคงเป็น ปอบนักผิวปากหน่อยครับ พอดีเป็นตำนานแถวโคลัมเบียกับเวเนซุเอลา และคนแถวนั้นเขากลัวกันมากๆ ถึงกับว่าหากมีเสียงผิวปากเป็นจังหวะจากต่ำไปสูงเป็นระยะๆ ให้รีบหนีเข้าบ้านทันที.. เพราะถ้าคุณเจอมัน มันจะไล่ล่าคุณ และคุณอาจถูกมันควักเครื่องในกินได้!!(*ที่มาตำนาน)มีครอบครัวชาวนาครอบครัวหนึ่ง มีลูกชายที่นิสัยเสีย จากการถูกเบี้ยงตามใจจนกลายเป็นคนอยากได้อะไรก็ต้องได้ ไม่ได้มีโดน!! ทำให้พ่อแม่และปู่ต้องคอยประเคนทุกอย่างให้เรื่อยๆ จนมาวันหนึ่ง El Silbon อยากกินเนื้อกวาง เลยสั่งให้พ่อไปหามาให้หน่อย แต่ว่าทั้งวันนั้นพ่อก็หามาไม่ได้ ทำให้พ่อและลูกทะเลาะกันหนักจนทำให้ El silbon -่าพ่อตัวเองแล้วเอาเครื่องในพ่อมาให้แม่ทำอาหาร ซึ่งแม่ก็สงสัยว่าทำไมเครื่องในเยอะจัง ได้มาจากไหน ซึ่งลูกตอบไปว่า "ได้มาจากพ่อ" จนเมื่อถึงเวลาอาหาร แม่กลับสงสัยว่าพ่อหายไปไหน?? แล้วทำไมเครื่องในรสชาติมันไม่เหมือนเครื่องในสัตว์ที่เคยกินมาเลย ทั้งแม่และปู่พากันถามจนทำให้ถามแล้วถามเล่า ลูกสารภาพมาว่ามันเป็นเครื่องในพ่อ!! จนทำให้ปู่โกรธมากจึงจับลูกไปมัดกับต้นไม้แล้วฟาดแส้ใส่ทั้งวันทั้งคืนจนหลังเหวอะ ก่อนที่จะคอยสาดน้ำมะนาวและพริกไทยใส่ซ้ำๆ จนเมื่อ El silbon ล่อแล่ ปู่จึงให้ El silbon แบกร่างพ่อในถุง และปล่อยหมาดุร้ายหลายๆตัวรุมขย้ำจน El sibon -ายแบบไม่มีชิ้นดีขณะที่แม่เหมือนเป็นคนเล่นคุณไสย จึงได้สาบให้ลูกเป็นอมตะ และต้องร่อนเร่พเนจรอย่างอดๆอยากๆไปตลอดกาล.. เป็นการลงโทษของลูกสันดานเสียคนนี้..ทำให้ El Silbon ต้องแบกร่างพ่อในถุงไปทั่วพร้อมผิวปากเรียกหาว่ามีเหยื่อที่ไหนให้กินบ้าง..แถมความเชื่อเล่าอีกครับว่า ถ้าเสียงผิวปากอยู่ใกล้เราหรือเสียงดังฟังชัด แปลว่ามันยังไกลจากตัวเราแค่ว่าอยู่แถวในเขตหมู่บ้านที่เราอยู่ แต่ถ้าเสียงผิวปากอยู่ไกลหรือแทบไม่ได้ยิน.. รีบหนีเข้าบ้าน!! เพราะมันอยู่ใกล้เราแล้ว!!**เสริม** เท่าที่ไปหาอ่านมาจากคอมเมนต์ชาวละติน เขาเล่าเสริมประมาณนี้ด้วยครับ ว่ามีวิธีป้องกันผีตัวนี้อยู่🥰😗 นั่นคือ 1.) El Silbon จะกลัวหมาที่อยู่กันหลายๆตัวมากทำให้บางบ้านที่เลี้ยงหมาหลายตัวจะเชื่อว่าผีตัวนี้จะไม่มีทางเข้ามาในบ้านได้ เพราะผีตัวนี้ถูกฝูงหมาขย้ำตาย เลยมีความกลัวฝังใจในฝูงหมา (ที่โคลัมเบียและเวเนซุเอลาหมาไม่ได้แค่กันโจร แต่กันผีตัวนี้ได้อีก)🐶🐺🐶🦊- มีวิธีไล่ให้มันไปได้หากมันตามเรามาหรือล่าเรา คือให้หาเข็มขัดหรือแส้มาฟาดใส่มัน แล้วมันจะปล่อยคุณปัน เพราะมันกลัวและจำตอนที่ปู่ฟาดแส้ใส่หลังมันได้
+1 น่าสนใจ
+1 ดีมาก
++++
ว่าละก็คิดถึงตัวเองสมัยเด็กๆเหมือนเคยฝันว่ามีแผ่นอะไรซักอย่างคล้ายๆเปลือกไข่ติดคอ ละในฝันคือมันแสบ บาดคอมาก ติดคอฝืดคออ่ะ จากวันนั้นมา ก็เป็นคนที่สยองกับเปลือกไข่มาตลอดเลย เป็นความรู้สึกขยะแขยง กลัวมากๆ จนทุกวันนี้ก็ยังขนลุก(แต่ดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนมากๆละ)
บอกไปน้องๆอาจจะไม่รู้จักรึป่าว55555 แต่กลัวละครเรื่องนึง "ดารายัณ" ที่พี่นก สินจัยเล่นเป็นผี กลัวจนไม่กล้าขึ้นไปถูบ้านชั้น 2 คนเดียว เคยขึ้นไปทีนึง แล้วตอนนั้นเพลงในวิทยุดังขึ้นมาเป็นเพลงประกอบละครเรื่องนี้ เท่านั้นแหละแทบสไลด์ราวบันไดลงชั้น 1 555555 แล้วก็ไม่กล้าลงน้ำทะเลด้วย เพราะแกเป็นผีอยู่บนเกาะอยู่กับทะเล ซึ่งอีทะเลนี่กลัวลากยาวมายันตอนนี้เลย T_T
เราเคยอ่านเรื่องนี้สมัยม.ต้นเลยค่ะ จำได้จนตอนนี้ เกือบ 20 ปีแล้วมั้ง 😅
@@iwanna8980 มันหลอนมากนะในยุคนั้น 5555
กลัวเหมือนกันนนนน 😂
ดารายัณ น่ากลัวจริงๆ ครับ +1
ลอยมากับควัน สยองมาก555
ชอบรายการนี้มากๆๆครับ ชอบตรงพาเพื่อนคนนี้มาคุยด้วย มันดูมีการคุยโต้ตอบสนุกดีครับ
อยากให้วิเคราะห์หนังเรื่องนี้รับน้องสยองขวัญ (2005)
ดันเม้นนี้ด้วยคนค่า 😂
ขอขอบคุณ
ขอบคุณสำหรับการสนับสนุนมาโดยตลอดนะครับ 🥹🙏🏻💖
เรียนที่เดียวกันเลยพี่เนสสส แต่จบมาหลายปีแล้วเหมือนกัน คิดว่าต้นไทรน่าจะยังอยู่ รร. ไม่น่าตัดทิ้ง เรื่องเล่าเรื่องลานประหารก็เคยได้ยินคนเล่าต่อๆมาจริง แต่ก็ไม่รู้ว่าเรื่องจริงหรือแค่เรื่องเล่าเคยมีคนเล่าว่าหน้าเสาธงก็เคยมีบ่อน้ำแล้วมีเด็กจมน้ำตายก็มี ตอนเรียนมีเรื่องลี้ลับมาเล่ากันเยอะมากๆ เพื่อนเคยเจอผู้หญิงใส่ชุดขาวบนตึกตอนทำเวร ตกใจจนร้องไห้ ส่วนเราเคยแค่แว้บๆ ตรงทางเดินไปห้องดนตรีก่อนถึงต้นไทร จะมีห้องเซรามิคอยู่ขวามือ ตอนเดินผ่านเหมือนมีคนเดินสวนกัน เลยรีบหันไปดู สรุปไม่มีใคร จะคิดว่าอาจมีคนในห้องก็เป็นไปไม่ได้ เพราะทางที่สวนทางไปเป็นผนังทึบ แล้วหางตาคือเห็นว่าเดินสวนกันใกล้มาก จนตอนนั้นหลอนรีบเดินไปหาเพื่อนเลย ไม่รู้ว่าเห็นจริงหรือแค่ตาฝาดแต่เป็นเรื่องที่จำมาจนวันนี้เลย
ตอนเด็ก ๆ เคยไถเฟซไปเจอลิ้งก์นึงในคอมเม้นค่ะ มันเป็นเหมือนลิ้งก์ไปวิดิโอในเว็บอะไรสักอย่าง ปกคลิปเห็นว่าเป็นคนกินมูมมาม(ฟีลเหมือนคลิปASMRกินแบบเยอะ ๆ อ่ะค่ะ) ด้วยความสงสัยก็เลยกดเข้าไป ตอนแรกมันก็เป็นคลิปกินนั่นแหละค่ะแล้วอยู่ดี ๆ มันก็ตัดฉับกลายเป็นคลิปเบลอ ๆ แดง ๆ เหมือนตั้งกล้องถ่าย มีคนนึงนอนอยู่กับพื้นถอดเสื้อ (น่าจะเป็นผู้ชายตัวค่อนข้างใหญ่) แล้วมีคนอีกคนนั่งอยู่ข้าง ๆ คนที่นอนอยู่ *แล้วอยู่ ๆ เขาก็หยิบมีดมากรีดคนที่นอนอยู่เฉยเลย เขาค่อย ๆ กรีดตั้งแต่ใต้หน้าอกไปจนถึงบริเวณสะดือ ไม่รู้ว่าเรียกว่ากรีดดีมั้ย มันเหมือนสภาพตอนหั่นแร่เนื้ออ่ะค่ะ😭* ช็อกสุด ใจเต้นแรงมาก รีบกดออกทันทีเลย ตอนนั้นเหมือนสติเราหลุดไปแล้ว มันทั้งกลัวทั้งจะอ๊วก กินอะไรไม่ลงนอนก็ไม่หลับ กลายเป็นว่าจิตตกไปเป็นเดือน ไม่กล้าบอกใครเลยนอกจากเพื่อนสนิท หลังจากนั้นก็กลายไปเป็นคนขวัญอ่อน ขี้กลัวทุกอย่าง กลัวเลือด กลัวเนื้อสด กลัวมีด ไม่กล้ากดลิ้งค์แปลก ๆ อีกเลย จนเราโตขึ้นก็ยังกลัวอยู่ ไม่สามารถดูหนังผีได้เลยเพราะมันจะทำให้นึกถึงเหตุการณ์นี้ตลอด ไม่เข้าใจว่าเขาดูกันได้ยังไง เราก็เคยเสิร์ชว่าอสุภะนะคะ ตอนแรกก็แค่ฟังยูทูปอยู่แล้วเขาพูดคำนี้ ด้วยความสงสัยอีกแล้วค่ะ😶 เสิร์ชเลย แต่บังเอิญว่าก่อนหน้านี้เพิ่งเสิร์ชอะไรสักอย่างแล้วกดดูรูปภาพไป พอเสิร์ชอสุภะมันก็เลยขึ้นมาเป็นภาพเลย ตอนแรกก็แค่สงสัยว่ามันคืออะไรเลยจะหาข้อมูล"ตัวอักษร"ไม่ใช่รูปภาพ😭😭เรื่องน่ากลัวที่สุดในวัยเด็กก็คงต้องเป็นเรื่องที่เล่าไปเนี่ยแหละค่ะ พอดริ่มโตขึ้นมาหน่อยก็อยากเอาชนะความกลัว เลยได้มาเข้าวงการเรื่องเคสคดีต่าง ๆ เรื่องสืบสวนนู่นนี่ กลัวกว่าเดิมอีกค่ะ5555555555555 กลายเป็นระแวงคนรอบตัวไปด้วยเลยแต่ก็ถือว่าแลกกับภูมิคุ้มกันแหละ พวกเรื่องสืบสวนมันไม่ได้มีภาพเลือดสาดเท่าไหร่ เป็นหนังก็ไม่ได้น่ากลัวเกินเลยพอดูได้ แต่เรื่องผี ๆ นี่ไม่ไหวเลยค่ะไส้ น้ำหนองมาเต็มจอ😢
ตอนนั้นอยู่ช่วงป.4-5ได้ จนตอนนี้อายุ24แล้วยังจำไม่ลืม😂 คือช่วงนั้นเป็นคืนวันศุกร์ตามประสาเด็ก ที่จะนอนดึกได้เพราะวันถัดไปคือวันหยุดผมนอนอยู่กับแม่2คนบนชั้น2ส่วนพ่อนอนแยกห้องแต่ชั้นเดียวกัน ผมได้อยู่ในห้องกับแม่ แต่แม่ผมได้นอนไปก่อนแล้ว ส่วนผมก็ยังเปิดดูการ์ตูนยุคนั้นต้องเปิดในเครื่องเล่น cd,dvd ผมก็ได้ดูไปเรื่อยๆแต่นะตอนนั้นก็จำไม่ได้ว่าดึกแค่ไหนเวลากี่โมงแล้ว ที่รู้ๆว่าบ้านเงียบทุกคนในบ้านหลับกันหมดแล้ว แล้วตอนนั้นผมรู้สึกแบบว่าเหงาๆเพราะด้วยที่เรายังไม่หลับอยู่คนเดียว ก็รู้สึกเหงาๆ แล้วสักพักผมได้ยินเสียงมาจากชั้นล่าง ปัง ปัง ปัง ปัง (เสียงปิด-เปิดตู้) แบบรั่วๆเร็วๆ แล้วอยู่ๆผมก็คิดอะไรไม่รู้นึกว่าเสียงนั้นเป็นพ่อผมที่ลงไปข้างล่างแล้วหาอะไรกิน(โดยปกติพ่อผมชอบตื่นกลางดึกแล้วลงไปหาไรกินอย่างงี้ปกติอยู่แล้ว) ผมก็เลยนึกว่าพ่อลงไปข้างล่าง อย่างที่ผมบอกด้วยความเหงาตอนนั้นความเป็นเด็กนึกว่าพ่อจะได้เดินลงไปหาเขา แต่หลังจากที่ได้ยินเสียงผมก็ลุกขึ้นจากที่นอนแล้วเปิดประตูไป(เปิดประตูไปจะเจอราวบันไดแล้วสามารถชะโงกหัวลงไปดูชั้นล่างได้เลย) พอเปิดประตูไปไฟตรงบันไดมืดสนิทแล้วผมก็ได้ชะโงกหัวลงไปดูชั้นล่าง ก็ไม่มีไฟเปิด คือมืดทั้งบ้านนะตอนนั้น แล้วผมรู้สึกเริ่มกลัวกลัวมากๆผมก็ได้รีบปิดประตูแล้วล็อคลูกบิดประตู แล้วผมก็รีบเดินมาตรงที่นอน แล้วผมกำลังเอนตัวลงนอนนะตอนนั้นทำให้ผมกลัวมากกว่าเดิมคือ หลังจากเปิดประตูไปแล้วเจอแต่ความมืดแล้วรีบปิดรีบล็อคประตู แล้วรีบมาตรงที่นอนทันใดนั้นมีเสียงคนบิดลูกบิด ดัง แก๊ก แล้วเป็นเสียงแก๊กเดียวเท่านั้น หลายคนอาจคิดว่าเป็นพ่อผมรึป่าว (ถ้าเป็นพ่อผมเขาจะใช้อะไรแคะแล้วเปิดเข้ามาทุกครั้งที่แม่เขาล็อคห้องไว้ ) 🙏🙏
ตอนเด็กเคยกลัวสะพานข้ามห้วยแถวบ้าน เพราะเคยมีคนไปจมน้ำตายอยู่ตรงนั้น แล้วคนที่ไปหาของป่าที่ต้องเดินข้ามสะพานเล่าให้ฟังว่าถ้ากลับจากหาของป่าช่วงโพล้เพล้ตอนข้ามสะพานจะเห็นเด็กนั่งอยู่อีกฝั่งด้านหนึ่งของสะพาน แต่พอเดินเข้าไปใกล้ก็ไม่เห็นแล้ว หรือจะได้ยินเสียงเหมือนของหนักตกลงไปในน้ำตอนที่ข้ามสะพาน แต่พอมองหาก็ไม่มีอะไร เป็นอะไรที่น่ากลัวมากในตอนเด็ก แต่กลับชอบฟัง
เราเคยกลัวชุดนอนของแม่ชุดหนึ่ง เป็นชุดนอนกระโปรงแขนยาวสีฟ้า ที่กลัวเพราะช่วงประมาณ ป.4 เราแยกห้องนอนกับพ่อแม่ คืนนั้นจำได้ดีว่าเรานอนดึกมาก เพราะรอดูบิกซีนีม่า สมัยนั้น พอหนังใกล้จบเราเคลิ้มๆจะหลับเราพลิกตัวไปทางประตูแล้วเราเห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ตรงประตู ใส่ชุดนอนตัวนนั้นเรานึกว่าแม่เรา เราเลยทักว่า แม่ แต่พ่อเราพูดแค่นั้นแหล่ะอยู่ดีๆ ก็เหมือนเขาพุ่งเข้ามาใกล้ๆแต่หน้าไม่ใช่แม่เรา เรากรี๊ดดังมากแล้วร้องไห้พ่อกับแม่เลยรีบวิ่งเข้ามาดู แล้วคือวันนั้นแม่ไม่ได้ใสชุดนอนตัวนั้น หลังจากนั้นเวลาแม่ใส่ชุดนอนชุดนั้นเราก็จะบอกให้แม่เปลี่ยนเสมอ แล้วเวลาเห็นชุดนั้นในตู้เสื้อผ้าแม่ก็จะกลัวมากๆ
อันนี้คิดภาพตามแล้วน่ากลัวจริง
❤
จินตนาการไปเองป่าวครับ หรือ จำได้ว่าเป็นจริงๆ
ตอนเด็กกลัวแมงมุม แบบแมงมุมอะไรก็แล้วแต่ (ยกเว้นแมงมุมกระโดด) เหตุผลที่ทำให้กลัวเกิดจากหนังที่เกี่ยวกับแมงมุมโดยสารกัมมันตรังสีแล้วทำให้ตัวใหญ่ไล่กินคน แต่ตอนนี้เฉยๆกับมันมาก
รอ EP. ต่อไปนะครับฟังเพลินมาก
รถวีลแชร์. ตอนไปเฝ้าเพื่อนที่โรงพยาบาลขึ้นไปบนชั้นดาดฟ้า(ปัจจุบันล็อกปิดตาย)ตอนแรกชั้นดาดฟ้าของโรงพยาบาลนี้จะโล่งมากจนกระทั่งมีคนกระโดดฆ่าตัวตาย(เป็นตึก9ชั้น) ทำให้เขาติดที่กั้นกันคนกระโดดหรือพลัดตก ปกติตอนเช้าจะมีลมพัดแรงมากแต่ตอนกลางคืนจะเงียบสงบไม่มีลมพัด ผมก็ยืนสูบบุหรี่พลางมองลงไปข้างล่างก่อนจะเห็นเต็นท์ที่ไว้เก็บวีลแชร์(สำหรับผู้ป่วยที่เดินไม่ได้เวลาจะเข้าโรงบาลจะจอดตรงเต็นท์วีลแชร์) แต่ผมจ้องอยู่สักพักก่อนจะเห็นวีลแชร์คันนึงเข็นออกมาเองก่อนจะค่อยๆเข็นเข้าไปในโรงพยาบาล ให้พูดตามตรงผมกลัวจับใจแต่สมองกำลังประมวลผลอยู่ว่าเมื่อกี้คือไรวะ? แต่จะบอกว่าลม ก็ไม่มีทางทั้งชีวิตไม่เคยเห็นวีลแชร์เข็นเองเพราะลมพัดและแรงที่จะพัดวีลแชร์ให้ไปได้คงต้องแรงมากแต่นี่มันดึกมากๆ โรงพยาบาลก็ยังมีแสงไฟแต่ไม่มีคนเลย กลับเข้าเรื่องต่อ หลังจากเห็นเหตุการณ์นั้นผมตกใจกลัวแต่ยังนิ่งอยู่เพราะสารนิโคตินแน่ๆ ก่อนจะเดินกลับไปเฝ้าเพื่อนเหมือนเดิมระหว่างทางเดินกลับก็บอกตามตรงว่าไม่คุ้นชินกับโรงพยาบาลเงียบๆที่ยังคงสว่างแต่ไม่มีใครเลยนอกจากเสียงเดินตัวเองที่ทำให้รู้ว่าผมอยู่ที่นี่เพียงตัวคนเดียว ก่อนผมจะตัดสินใจขึ้นลิฟท์จากชั้น9ที่อยู่ไปชั้น7 แต่ระหว่างที่อยู่ในลิฟท์มันดันหยุดเปิดอยู่ที่ชั้น8 ประตูเปิดออก ไม่มีใครไม่มีอะไรเมื่อถึงชั้น7ก็เดินออกมาก่อนลิฟท์จะปิดและเมื่อไหร่ไม่รู้ที่หน้าจอ(ไม่รู้ว่าเรียกอะไรแต่มันจะบอกว่าลิฟท์กำลังลงหรือขึ้นและอยู่ชั้นไหน)แสดงให้เห็นว่ามีคนจากชั้นหนึ่งกำลังกดรอลิฟท์.... ผมไม่สบายใจและไม่อยากรู้ด้วยโดยเฉพาะตอนที่หน้าจอกำลังแสดงผล1 2 3 4 ผมคิดในใจให้มันไม่มาหยุดอยู่ตรงชั้น7ของตัวเอง แต่ตอนนี้ผมไม่ได้มีสารนิโคตินช่วยแบบก่อนหน้าก็เลยรีบวิ่งไปไม่รออะไรก็ตามที่กำลังขึ้นลิฟท์มา บางทีอาจจะเป็นคนหรือรถเข็นโง่ๆนั้นแต่นี่ไม่ใช่หนังผีที่ยืนรอโง่ๆให้ซวยหรอก หลังจากเข้ามาในห้องรวมที่มีผู้ป่วยเต็มไปหมดเพื่อผมหลับไปแล้วส่วนคนอื่นก็ปิดม่าน ผมจำได้ว่าในนี้มีแต่คนไข้ที่เป็นผู้สูงอายุมีแค่เพื่อนผมที่เป็นวัยรุ่นดวงซวย ผมนั่งลงก่อนจะมองหน้าเพื่อนพลางรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก ผมหยิบปากกามาวาดรอยสักให้มันสักหน่อยเพื่อคลายเครียด ตอนแรกก็เล็กๆก่อนจะเริ่มลามจนเพื่อนกลายเป็นเก่งลายพลาง ผมหัวเราะกับตัวเองรอให้มันตื่นมาเห็นไม่ไหวแค่นึกถึงหน้าพี่พยาบาลก็ยิ่งแล้วใหญ่แต่ความสุขก็หมดไปเมื่อมีเสียงอะไรซักอย่างล้มลง เสียงมันดังมากเพราะทุกอย่างในตอนนี้มันเงียบไปหมด ก่อนจะมีเสียงฝีเท้าเดินมา ผมเดินออกไปดูก็เจอกับพี่พยาบาลหน้าตาดีแต่ที่ไม่ดีคือรถเข็นเวรที่ไปชนกับเสาน้ำเกลือจนล้ม "มาอยู่ตรงนี้ได้ไง" พี่พยาบาลพูดก่อนจะเข็นไป ผมเพียงแค่มองแล้วส่งยิ้มให้พยายามเล็กน้อยก่อนจะเดินกลับไปนั่งข้างเพื่อน ให้ตายดิผมไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงนอนก็นอนไม่หลับ ผมตัดสินใจเดินไปที่ระเบียงห้องผู้ป่วยหยิบบุหรี่มาสูบก่อนจะกดเข้าเกม และรอให้เวลาผ่านไป พอถึงเช้าก็ตามขาดเพื่อนผมตื่นมาพร้อมกับกลายเป็นเก่งลายพลางส่วนพี่พยาบาลก็มองด้วยสีหน้ากลั้นหัวเราะ ผมบอกลาเพื่อนก่อนจะกลับบ้าน ระหว่างทางเจอไอรถเข็นเวรนั้นด้วยก็เลยถีบไปหลายที พอเสร็จกิจก็กลับบ้านไปนอนก่อนจะเล่าให้แม่ฟังแม่ก็ฟังแล้วก็หัวเราะ"ทำไมไม่ลองเอาแป้งไปโรยดูเพื่อได้เลข" แม่ "แป้งเด็กแคร์อ่ะนะ ต้องแป้งโยคีถึงจะได้โชคแม่แป้งเด็กแคร์ไม่ช่วยอะไรไม่ศักสิทธิ์พอ" ยอมรับเลยว่าไม่ว่าจะมีปัญหาอะไรในชีวิตการทำไคุยกับแม่ทำให้ทุกปัญหากลายเป็นเรื่องตลกและไม่แปลกที่ผมจะยิ้มอยู่ตลอดเวลา ยิ้มไว้เสมอแม่สอนไว้ บางที่อาจจะเป็นเคล็ดลับที่แม่ผมไว้ใช้ตอนเล่นไพ่นกกระจอก มันเป็นเทคนิคทางจิตวิทยาอะไรสักอย่างจำไม่ได้แต่เอาเป็นว่าจบผมไม่รู้ว่าเรื่องที่เล่าน่ากล้วรึเปล่าและจะมีคนอ่านรึเปล่าแต่ช่างมันเถอะใครแคร์ล่ะ
คอนเทนท์แบบนี้ขอเพื่อนคุณเนสมาหลายๆคนเลยก็ดีนะคะ ชอบบรรยากาศ
เคยดูหนัง ตุ๊กแกผีแล้วมันมีฉากที่ตุ๊กแกกระโดดเข้าปากอะ หลังจากนั้นก็กลัวตุ๊กแกมาจนถึงปัจจุบันเลยกับ เรื่องบุปผาราตรีถ้าจำไม่ผิด มีฉากที่โดนเย็บปากก็ทำให้กลัวเข็มอี๊กกกกมันจะมีฉากหนังหลายๆเรื่องที่ส่งผลความกลัวมาถึงปัจจุบันจริงๆ 🥹🥹🥹
กลัวรายการบันทึกลึกลับค่ะ เผลอไปดูครั้งเดียวตอนเด็กแล้วก็ไม่ดูอีกเลย
หนูกลัวซอมบี้มากจนถึงทุกวันนี้เลย แต่พ่อกับแม่ชอบดูมาก5555😂 เรื่องของเรื่องคือผีกลัวมั้ยกลัวนะแต่เป็นวิญญาณไม่น่ากลัวเท่าซอมบี้ แบบชอบคิดว่าถ้าซอมบี้มีจริงๆจะทำยังไง ละก้วยความที่กลัวมากเลยคิดว่าจะยอมกินเลือดของซอมบี้เข้าไปเองหรือฉีดเชื้อเข้าไปเลย ถ้าเกิดว่ามันจนมุมแล้วจริงๆ รู้ว่าหนีไปก็เท่านั้นไม่มีทางรอด 😅
คุณเนสครับ ความยาวคลิปสำหรับ podcast ดีละครับแต่ถ้าจะทำ podcast ผมว่าถ้าให้วาดภาพประกอบ มันดูขัดแย้งกับความเป็น podcast แค่แนะนำครับ ยังไงก้ติดตามผลงานอยู่ตลอดครับ
กลัววห้องน้ำตอนเย็นเหมือนกันเพราะตอนนั้นมันมีข่าวยามเผลอขังน้องในห้องน้ำวันสุดท้ายที่สอบแล้วต้องปิดเทอมใหญ่ ตอนนั้นปี 2538 น้องโดนขังตาย แล้วตอนเย็นเราจะกลัวบรรยากาศมาก กลัวคนมาลอคกลัวผีเด็กที่ตายที่ไหนไม่รู้มาหลอก
ตอนเด็ก(ป.3)ช่วงที่เริ่มแยกห้องนอนนอนคนเดียว เนืองจากเป็นห้องที่กว้างเลยแบ่งครึงโดยใช้ผ้าม่าน โดยครึ่งที่ผมไม่ได้ใช้ที่บ้านเอาไว้เก็บของ มีตู้ไม้โบราณที่เก็บของเก่าปู่ยายตายาย มีหิ้งวางรูปบรรพบุรุษที่เสียไปแล้ว และโต๊ะเครื่องแป้งเก่าที่กระจกแตกครึ่งเอาผ้าคลุมไม่มิด เวลาผมนอนคือปิดไฟคลุมโปงเพราะกลัว กระจกโต๊ะเครื่องแป้ง หรือก็ชอบหลอนกลัวจะเห็นเท้าผีโผล่ตรงปลายผ้าม้าน ลืมบอกพอเปิดผัดลม ลมมันก็โดนผ้าม่านขยับไปมา บวกกับแสงไฟจากบ้านหลังบ้านที่สาดเข้ามีเป็นแสงรำไรไปที่ผ้าม่านที่ขยับตามลมเบาๆ (โห่ไม่น่าเลยภาพหลอนเก่าๆกลับมาในหัว)
เเค่คิดก็หลอนเเทนเเล้วพี่กล้านอนได้ไง555
วิชาสุขศึกษาตอนม. 5 โดนให้ไปดูพิพิธภัณฑ์ศิริราช (ที่มีซีอุยอะครับ) ทั้งห้อง 20 กว่าคน ยุคนั้นเป็นยุคที่เค้ายังไม่รีโนเวท ยังเป็นอาคารไม้ ๆ แล้วกว่าจะได้ไปก็หลังเลิกเรียน สี่โมงเย็น เจ้าหน้าที่บอกขึ้นไปชั้นสอง ก็ขึ้นไป แล้วเค้าใกล้ปิดแล้ว คนแทบไม่มี ไฟเปิดบ้างปิดบ้าง เงียบขนาดได้ยินเสียงไม้ลั่นเอี๊ยดอ๊าด มีจังหวะนึงตอนขึ้นบันได ด้วยความที่เป็นร.ร.ชายล้วน ก็จะเดินกันดังมาก แต่อยู่ ๆ ทุกคนก็หยุดเดิน (บนบันไดนั่นแหละ) แต่ยังมีเสียงไม้เอี๊ยดอ๊าดดังอยู่อีกสักนาทีนึงได้ คือมันเป็นเดดแอร์ที่ขนลุกกันทุกคน พอเข้าข้างในก็นั่นแหละ พิพิธภัณฑ์การแพทย์ก็มีเด็กดอง ศพดอง ซีอุย ฯลฯ สิ่งที่ติดตานี่มากคืออ่างกระจกที่ดองร่างอาจารย์ใหญ่ที่เค้าผ่าเซกเมนต์ครับ คือครึ่งนึงยังมีผิวหนังปกติเหมือนคนนี่แหละ แต่อีกครึ่งเค้าผ่าออกเป็นชั้น ๆ ให้เห็นกล้ามเนื้อ เห็นเส้นประสาท เห็นอวัยวะภายใน เนี่ย แล้วพอเสร็จออกมา ทุกทีเด็กผู้ชายรวมกันเยอะ ๆ ก็จะหาเรื่องเถลไถลไปกินข้าวกัน แต่วันนั้นทุกคนเป็นเด็กดีมาก แยกย้ายกันกลับบ้านทันที นี่กลับไปอาบน้ำ เขียนรายงาน แล้วนอน สรุป นอนไม่หลับ หนีไปนอนห้องแม่เกือบสองอาทิตย์ คือหลับตาปุ๊บก็จะเห็นภาพอาจารย์ใหญ่ที่ผ่าเซกเมนต์ตลอด วันรุ่งขึ้นเลยนัดกันไปทำบุญยกห้อง
ตอนเด็กๆกลัวหนังเรื่องนึงมาก คือเรื่องหน้ากากเขียวที่ใส่แล้วจะดูดติดกับหน้าและกลายเป็นอีกคน ที่กลัวมากเพราะตอนอนุบาลครูเปิดให้ดูแล้วเราบอกครูว่ากลัว แต่ครูก็โมโห บอกว่าไม่มีอะไรหน้ากลัวเลย เพื่อนไม่เห็นมีใครกลัว แล้วก็บังคับให้นั่งหน้าสุดดูจนจบ กลัวมากจนร้องไห้ ยังจำความรู้สึกได้จนถึงตอนนี้ ปัจจุบันก็ยังไม่สามารถดูได้จริงๆ แม้แต่เห็นแค่รูปก็จะรู้สึกแย่แล้ว (บางครั้งเล่าให้คนอื่นฟังก็จะโดนแกล้งส่งรูปให้บ้าง แล้วมันรู้สึกแย่มากๆ เข้าใจว่ามันไม่ใช่หนังน่ากลัวอะไร คนอื่นอาจจะไม่เข้าใจ แต่มันน่ากลัวมากสำหรับเรา🥲)
ตอนเด็กแม่เล่าให้ฟังว่าเรากลัวรถ epop มากแค่เห็นหรือได้ยินเสียงแล้วร้องไห้เลย แต่ตอนนี้เฉยๆแล้วไม่รู้ตอนเด็กกลัวไปได้ไง 555
ตอนเด็กๆชอบเลี้ยงแมลงมากๆ วันนึงไปเอากล่องกระดาษมาจะเจาะรูทำบ้านให้แมลง แต่ด้วยความเป็นเด็กดันเอากล่องวางบนมือแล้วจะเอาดินสอไม้แหลมๆเจาะรูกล่องแบบสุดแรง สุดท้ายดินสอไม้ปักเข้ากลางมือ เลยกลัวจนไม่กล้าใช้ดินสอไมั-สีไม้จนปัจจุบันค่ะ 😅
ครูอนุบาลเคยเล่าเรื่องผีที่ว่า นอนบ้านร้างกลางป่า แล้วตอนกลางคืนได้ยินเสียงคนทำงานแบบตอนกลางวันเลย แล้วตื่นมาเจอศพ ตอนนั้น นอนไม่หลับเป็นอาทิตย์เลยคับบ555 เลยทำให้กลัวเสียงก๊อกแก๊กตอนกลางคืนมาก ส่วนปัจจุบันก็เจอจนชินละคับ
เจอครูอนุบาล ...
555555ปากนกกระจอกคือการกินเลย์ละเลย์บาดปากเห้ย รร.ผมก็เอาหนมเลย์มาหลอกเหมือนกันด้วยเพราะว่าเป็นเด็กจะชอบทานเเต่ขนม ทำให้เวลาทานขนมเลย์เเผ่นใหญ่เเนวขวางปากเด็กเล็กๆเนาะดังจะเสียดกับมุมปาก เเต่ปากนกกระจอกที่ผมเข้าใจคืออาการขาดวิตามินขาดสารอาหารอะไรนี่เเหละพบในเด็กเยอะ คือช่วงนั้นมีเเนะเเนวให้ทานผักเพราะเด็กเป็นปากนกกระจอกเกือบทั้งโรงเรียน 😂เป็นแผลมุมปากทำให้การกินขนมเลย์ทรมานมากเเสบปาก😂 เเละโรคเกล็ดหิมะเพื่อนผมเป็นตอนม.1 เเต่พอโตเหมือนรักษาถึงเลยหายครับ
สมัยเด็กๆ ถ้าทั่วไปก็ กลัวที่มืด กลัวที่เงียบๆของบ้านชั้นบนๆ กลัวหนังผีเรื่องเซนสื่อรักสื่อวิญญาณ 😂 แต่สิ่งที่กลัวมากๆตอนเด็ก คือการกลัวลืมตัวตนตัวเองหรือชื่อตัวเอง มันจะฟิลประมาณว่า เวลาคุยกับเพื่อนหรืออะไรก็ตามแล้วอยู่ๆเหมือนจะสติหลุดไปแว๊บนึง ด้วยความตอนเด็กเป็นคนชอบมโนว่าถ้าชั้นเป็นคนนี้ ชั้นจะทำอะไรยังไง แล้วตัวเองก็จะนั่งวนคิดในหัวท่องว่า "ชื่อนี้ (อาจจะชื่อเพื่อน) ไม่ใช่ชั้น ชื่อนี้ไม่ใช่ชั้น ชื่อของชั้นคือนี่ๆ...ชื่อนี้เท่านั้น" เพื่อย้ำตัวเองกลับมา แล้วผมก็หลอนท่องมาหลายปีเพราะกลัวตัวเองลืมตัวเอง 😅
อยากให้ทำเกี่ยวกับ ufoในประเทศไทยครับ
ตอนประถมกลัวห้องกินข้าวบ้านตัวเอง คือตอนกลางคืนก่อนจะนอน เราจะอยู่ที่ห้องนั่งเล่น แล้วเวลาจะไปที่ห้องนอน เราต้องเดินผ่านประตูห้องกินข้าวซึ่งเป็นประตูกระจก ก็จะมองทะลุไปเห็นโต๊ะกินข้าวเห็นห้องมืดๆ แต่ประตูอื่นในบ้านคือทึบหมดยกเว้นห้องนี้ ละเราเป็นคนสุดท้ายในบ้านตอนที่จะเข้านอน คือต้องปิดไฟห้องนั่งเล่นนั่นแหละ ละก้ต้องรีบปิด รีบวิ่งเข้าห้องนอน คือเปิดประตูห้องนอนรอ ละวิ่งเลย คือจะบอกตัวเองห้ามหัวไปมองห้องกินข้าวเด็ดขาด กลัวมาก กลัวมองไปละเหนใคร555
แต่ตอนนี้ย้ายบ้านละ ละสมัยเด็กเปนไรชอบเข้านอนคนสุดท้าย งง
เรากลัวแผ่นหนังเรื่องคนเห็นผี เคยหาหนังของพ่อในตู้ที่บ้านดูตอนเด็กๆแล้วเจอแผ่นหนังคนเห็นผี ปกเป็นภาพคนสีเขียวๆ มีขีดปากกาสีแดงๆวงรอบตา จำได้กลัวมากกกก จนต้องเอาไปยัดไว้ในตู้ลึกๆ 55555
กลัวตะขาบ เพราะเคยไปดูฉายหนังที่วัด จำชื่อหนังไม่ได้ หนังไทยนี่แหละ มีกลุ่มคนเข้าไปในป่า จำไม่ได้ว่าเข้าไปทำไม แล้วตายหมด มันมีฉากนึงติดตา ผู้ชายตาย โดนตะขาบเจาะทะลุตัว น่ากลัวมาก ดิ้นๆๆละตะขาบเจาะทะลุตัวยั้วเยี๊ยะ กรี้ดดด ติดตาสุด หลอนทุกสิ่งที่มีขาเยอะๆ ใครพอจะคิดชื่อหนังออกมั้ยคะ อยากดูอีก แต่ก็กลัว😢
หนังชื่อ "ดงพญาไฟ" ครับ ภาพติดตาจำฝังใจ 😢😅
ตอนเด็กกลัวเรื่องผีช่องแอร์มากๆ ไม่ได้ดูแต่รู้เรื่องย่อ ก็กลัวจนไม่กล้าเปิดแอร์ที่บ้าน😂 บอกแม่ให้แม่เปิดให้ แม่เลยบอกว่า เรื่องนั้นมันต้องแอร์ใหญ่แบบโรงแรม แอร์บ้านเราจะเอาคนไปใส่ได้ยังไง แล้วแม่ก็เปิดหน้ากากแอร์ แม่บอกว่าดูสิแค่มอเตอร์ก็เต็มแล้ว คนจะไปอยู่ได้ไง เท่านั้นแหละค่ะ เลิกกลัว555555😂
โดนพ่อแม่กรอกหูมาว่าถ้าโดนกิ้งกือกัดมันจะปล่อยไข่ใส่แผลเรา พอมันโตมันจะเจาะออกมาจากแผล แล้วช่วงหน้าฝนบ้านนอกไปทำนาทีกิ้งกือเยอะมาก เคยเปิดแผ่นไม้ขึ้นมาแล้วเจอกิ้งกือเป็น 10 ตัว แบบตัวเบ่อเริ่ม หลังจากนั้นก็กลัวกิ้งกือมาตลอด แล้วไม่สามารถดูภาพกิ้งกือได้เลย แต่พวกตะขาบดูได้แบบไม่เป็นอะไร แล้วหลายคนก็ถามว่าทำไมถึงกลัวกิ้งกือ มันเดินช้าจะตาย เพราะเหตุผลนี้แหละฮะ แล้วทุกวันนี้ก็ยังไม่รู้ว่าเรื่องจริงมั้ย ที่กิ้งกือมาไข่ในแผล เพราะกลัวเจอรูปกิ้งกือตอนเสิร์ช 🥹
จำได้เรื่องนึง เป็นละครไทยที่ฉายช่วงค่ำๆ เกี่ยวกับพี่น้องที่มีคนนึงเป็นมนุษย์ล่องหน แล้วเป็นช่วงตอนจบ จำได้ว่าก่อนตอนจบนั่งเจอตอนต่อไปช่วงท้าย เป็นฉากที่เข้าเครื่องอะไรซักอย่างแล้วหน้าเน่า ไำม่รู้ว่ามันน่ากลัวไหมนะสำหรับปัจจุบัน แต่ตอนนั้นจำได้ว่าช่วงฉายของวันนั้นออกนอกบ้านไปนั่งข้างนอกข้างวงเหล้าคนแถวๆบ้าน ตอนจะอาบน้ำก็วิ่งผ่าน ไม่กล้าได้ยินเสียงไม่กล้าสบตา
ตอนเด็กๆประมาณอนุบาลมั้ยไม่รู้ แต่เด็กมาก ตอนนั้นไปหยิบแผ่นซีดีของตามาเปิดดู เราก็นั่งดูมันเป็นหนังแบบจรเข้ไล่ล่ากินคน แล้วเรากลัวมากรีบเอาแผ่นออกใส่ในกล่องเหมือนเดิม แล้วเอาไปไว้ในซอกหลังทีวี แล้วรีบวิ่งลงจากชั้นสามไปหาตายายด้านหลังทันที สรุปง่ายๆเลยคือกลัวแผ่นซีดีนั้นไปเลย เอาแอบไม่อยากเห็น😅
ตอนเด็กๆเวลาไปห้าง ไม่รู้ว่าทุกคนเคยเห็นไหม มันจะเป็นขาของหุ่นที่มีแค่ส่วนเอวลงมาขา ห้อยติดกับเพดานแล้วขามันแก่วงๆได้ลักษณะเหมือนคนวิ่ง คือกลัวมาก หลอนมาก
อยากให้ทำคอนเท้นตอนยาวๆเพิ่มค่า แบบ40นาที+++ ที่ไม่ใช่วิเคราะห์หนังงง
สมัยเด็กกลัวบ้านตัวเองมาก พ่อชอบบ้านไม้ ชั้น2พ่อทำเป็นบ้านใต้หลังคา ที่บ้านแทบไม่ได้ใช้ชั้น2เลยแถมมืดอีกกลางคืนยิ่งเสียงไม้ดีดยิ่งหลอนมาก ตอนนี้เลี้ยงแมวให้มันอยู่ชั้น2+พ่อเจาะแสงเข้าชั้น2ให้ดูสว่างขึ้นเลยไม่ค่อยกลัวแล้ว
เรากลัวที่ว่างใต้บันไดขึ้นบ้าน บ้านตายายเราเป็นบ้านปูนครึ่งไม้ เรากลัวตลอดเวลาที่จะต้องขึ้นไปห้องนอนบนบ้าน เวลาปิดไฟแล้วจะขึ้นบ้านรู้สึกเหมือนมีอะไรมองหรือจ้องจากใต้บันไดเหมือนจะดึงขาเรา นี่ก็เลยกลัวมากตอนเด็กๆ
ตอนเด็กคือกลัวไปเรื่อยมากกลัวการลงบันไดเลื่อนเพราะกลัวก้าวขาไม่ทันจนพ่อแม่ต้องอุ้มลง กลัวตุ๊กตาที่กระพริบตาได้เห็นละรู้สึกหลอนๆน่าจะเพราะดูหนังมาอาจจะเรื่องตุ๊กตาผีมั้ง แล้วก็กลัวกระดาษเวลาที่อยู่ใกล้ตา คือกลัวบาดตาละเลือดออก ต้องเป็นแผ่นนะถ้าเป็นปึกเกาะๆกันจะไม่ค่อยกลัว ตอนนี้ก็ยังกลัวอยู่แต่ไม่มากเท่าตอนเด็กๆละ
ตอนเด็กๆเรากลัวความมืด ซึ่งพอโตก็กลัวน้อยลงแต่ยังมีกลัวๆบ้างนะ แต่ที่กลัวแล้วแปลกจริงคือกลัวการที่ต้องส่องกระจกนานๆคนเดียว มันเหมือนมองอีกคนที่ไม่ใช่เราแล้วชวนให้กลับแบบประหลาด
รับน้องสยองขวัญน่ากลัวจริงตอนเด็กๆ555555 ทำวิเคราะห์หน่อยคับคุณเนส😭😭
เรากลัวตุ๊กตาเด็กม๊ากก ที่คล้ายๆตุ๊กตาผี ตุ๊กตาที่ ถ้าบีบท้องจะมีเสียงร้อง จับนอนจะปิดตา จับนั่งจะลืมตา ตอนเด็ก ยิ่งมีคนรู้ว่าเรากลัว เราก็จะยิ่งโดนแกล้ง กลายเป็นกลัวฝังใจเข้าไปอีก ทุกวันนี้ก็ยังกลัวอยู่
500k แล้วพี่ๆๆๆๆ❤❤❤❤🎉🎉🎉
กลัวต้นขนุนที่สูงๆค่ะ คุณพ่อเป็นครู เคยไปนอนที่บ้านพักครูหลังโรงเรียน เรานอนหันหน้าไปทางหน้าต่างละเห็นผู้หญิงยืนอยู่บนกิ่งต้นขนุนที่พอดีกับหน้าต่างชั้น2
เรากลัวโมเดลนักฟุตบอลค่ะ เพราะหัวโตตัวเล็กมันดูไม่ใช่มนุษย์ ด้วยความที่เป็นเด็ก(ไม่อนุบาลก็ประถมต้นๆ) เรากลัวมากเลยแอบเอาของพี่ไปทิ้งแต่โชคดีที่แม่เห็นเลยแอบเก็บขึ้นมาจากถังขยะให้ ตอนนั้นแม่ก็สอนนะคะหลังจากรู้ว่าเอาของพี่ไปทิ้งว่ามันไม่ดีไม่ควรเอาของคนอื่นไปทิ้ง แล้วแม่ถามถึงเหตุผลว่าทิ้งทำไม นี่ก็ตอบว่ากลัว สุดท้ายแม่เลยเอาไปเก็บไว้ในลิ้นชักไม่ให้เราเห็น ส่วนปัจจุบันก็ยังรู้สึกแปลกๆอยู่นะ ส่วนตัวเราชอบเมสซี่เรายังไม่ชอบโมเดลเมสซี่เลยมันหลอนแปลกๆ ป.ล.กับภาพวาดล้อเลียนก็กลัวค่ะ
กลัวการขับรถตามหลัง พวกรถขนเหล็กค่ะ แปลกปะ 55555 เคยดูหนังเรื่อง " บอดี้ศพ 19 " ละมันมีฉาก1 ที่พระเอกขับตามหลัง ละเหล็กมันพุ่งแทงลงมาที่หน้ารถ คือบอกตามตรง หลอนจนถึงทุกวันนี้ กลัวแบบ ขับๆอยุ่ เหล็กพุ่งใส่ 5555555 😅
เรากลัวบันได เพราะโดนเพื่อนหลอกให้ไปดู Final destination ภาค1 ค่ะ ยิ่งมีข่าวบันไดดูดคนที่จีน กลัวไปใหญ่55
ตอนป.1 เคยโดนทิ้งอยู่บ้านคนเดียว แล้วตอนมองเข้าไปในห้องนอนที่ปิดไฟอยู่ ( ประตูเปิดไว้ ) เห็นเป็นเงาคนนั่งยองๆข้างเตียง ทั้งๆที่กลัวแต่ก็ละสายตาไปไหนไม่ได้ ซักพักเงาหายไปแถวใต้เตียง ช่วงนั้นสับสนอยู่ซักพักว่ามันคืออะไรหรือแค่ฝันไปเองรึเปล่า แต่หลังจากนั้นจนถึงตอนนี้ 27 แล้ว เราก็ยังกลัวใต้เตียงไม่หายเลย
ตอนป้าเป็นเด็กเคยเข้าห้องน้ำตอนเลิกเรียนใกล้โรงอาหารแบบนี้เลย ป้ากำลังนั่ง ตาก็มองตรงกลอนประตูแล้วมันจะมีช่องว่างเล็กๆ พอดีตาส่องได้ แล้วมันก็มีตาดวงนึงมองมาพอดี ป้าในตอนนั้นตกใจมากรีบลุกใส่กางเกงมาเปิดประตูแต่เปิดไม่ได้มีคนล๊อค เรียกให้คนช่วยนานสักพักเลย กลัวมากเพราะมันเลิกเรียนแล้วไม่มีใครอยู่แถวนั้นเลยสักพักลุงภารโรงมาเปิดให้ ยังสงสัยมาอยู่ทุกวันนี้
พี่เนสเล่าดีมาก ชอบเวลาพี่เนสมาเล่า มาพูดคุย
ตอนเด็ก ๆ กลัวภูเขามาก เวลาไปบ้านญาติหรือไปเที่ยวที่ต่างจังหวัดที่มีภูเขาจะร้องไห้หลับตาปี๋เลย เห็นภูเขาที่อยู่ไกล ๆ ก็ไม่ได้กลัวน้อยลงนะ กลัวกว่าเดิมเพราะมองจากรถที่เคลื่อนที่อยู่แล้วมันเกิดภาพลวงตาเลยเข้าใจไปเองว่าภูเขามันคลานตามมา5555555555
ตอนเด็กดูละครแม่นาคหน้าเละๆจำติดตา อีกเรื่องหนังเกาหลีเปนตุุ๊กตาเซรามิคสวยๆหลอนๆผีสวยกระโปรงแดงน่ารักมาก
มันมีเรื่องที่ทำให้เรากลัวแมงมุมมากๆคือ ตอนนั้นอายุ5-6ขวบแล้วแม่ก็พาเราไปต่างจังหวัดเพื่อไปเยี่ยมยาย ที่โซนภาคอีสานแล้วพอถึงเวลาค่ำทุกคนก็นอนเรียงกันเลยหน้าทีวีเราอะนอนระหว่างแม่กับพี่สาวที่เป็นลูกพี่ลูกน้องเค้านอนดูทีวีกันเราก็หลับก่อน แต่พอหลับไปสักพัก ก็ตื่นมาทุกคนยังดูทีวี แต่เราคือเห็นแมงมุมที่ตัวใหญ่มาก เท่าเต่าเลย ไต่อยู่เต็มพื้นเรากลัวกเพราะมันไต่ๆเข้ามาละเลยข้ามตัวแม่ไปรอนอีกฝั่งแล้วก็ร้องไห้พอข้ามไปก็ยังมีอีกเลยข้ามกลับแต่ก็ยังมีอีกมาเรื่อยไพร่เห็นเรากลัวแล้วเราก็ร้องบอกเค้าว่าเห็นแมงมุมเค้าก็เลยแกล้งปัดออกให้ แต่มันยังอยู่อะแล้วทุกคนดูไม่กลัวเราเลยรู้ว่าทุกคนไม่เห็นมันยกเว้นเรา เราก็เลยข่มตาหลับบอกตัวเองว่ามันไม่จริง
เคยกลัวหนังสือผีครับ คือหน้าปกมันเป็นหน้าขาวๆ อยู่กลางปก รอบๆมืดๆเขียวๆ ใครไม่รู้ซื้อมาครับอยู่ในบ้าน
กลัวอินโทรองค์บากค่ะ ตอนนั้นเด็กมากแม่พาไปดูเรื่องนี้ไม่โรงสรุปแค่อินโทรขึ้นร้องไห้จำมาตลอด จนจะเข้ามัธยมความกลัวนี้ถึงหายไป
18:55 ของฝากอะไรนะครับ🥶
ฟังเรื่องเด็กดักแด้แล้วทั้งสงสารทั้งขำเลยครับ เข้าใจอารมณ์เด็กๆ ที่กลัวอะไรแบบนี้เลย เรื่องเด็กดักแด้นี่ตอนเด็กๆ ทุกคนที่เห็นภาพกลัวกันมาก สมัยผมจะเป็นข่าวลงหน้า 1 หนังสือพิมพ์เลย
ตอนสมัยเด็กๆที่หนังเรื่อง โปรแกรมหน้าวิญญาณอาฆาตกำลังดัง จำได้ว่านั่งดูหนังที่บ้านพี่ข้างบ้านกับแม่มีกันอยู่4คน น่ากลัวมากๆตอนที่ดู เป็นครั้งแรกที่รู้สึกความกลัวถึงสุดขีด เพราะพอหนังจบ เลือดกำดาวไหล2ข้าง กลัวขึ้นสมองมากๆ บวกกลับข้างๆบ้านกำลังก่อสร้างบ้านใหม่มันแอบคล้ายๆฉากในหนังมากๆบรรยากาศต่างๆแบบน่ากลัวสุดๆ พอตกกลางคืนนอนไม่ได้ตาสว่างยันเช้าเลยเป็นหนังเรื่องแรกที่ทำให้กลัวผีหนักมากและภาพติดตานานมากๆ ขนาดนอนกับพ่อแม่ก็ตาสว่าง อีกเรื่องนึงคือ ผีจูออน ตอนเด็กคือกลัวมากๆคือในบ้านจะปิดไฟมืดทั้งหลังแล้วเวลาเราเปิดประตูจะออกไปข้างนอกห้องแม่งเหมือนกันเลยกับฉากแรกในหนังที่เปิดไปเจอความมืดสนิท และก็ไปจบที่ตู้เสื้อผ้า กลัวมากๆตอนเด็กกลัวตู้เสื้อผ้ามากๆแบบต้องปิดประตูตู้มิดเลยอ่ะ มีบางคืนมันแง้มๆก็คือจ้องแต่ตู้เสื้อผ้าทั้งคืน ฮืออออออออออ
ตอนเด็กที่ติดตา เลย คือ พระอุ้มหมา ซี อุ้ม แมว ครับ ที่คุณ หนุ่ม คงกระพัน เป็นพิธีกร แล้วในหมู่บ้านก็แบบ เลากันบอก เจอพระซี ผ่านกลางบ้าน สมัยคือที่สุดแล้ว ที่มำให้เด็กๆกลัว แล้วเงียบสนิท หรือ เพราะสร้างเรื่องขึ้นมาให้คนกลัวกัน จะได้ไม่มีใครออกจากบ้าน จะได้ขนย้ายไม้ พะยูง หรือ ยาเสพติดง่ายๆ เพราะช่วงนั้นมันคู่กันเลย
สมัยประถมเพื่อนผช คนนึงของเราเป็นเด็กค่อนข้างดีื้อ พ่อแม่จะคอยขอให้ครูช่วยอบรมตลอด มีอยู่วันนึงจำไม่ได้ว่าวิชาอะไร ครูก็พาไปห้องสมุดแล้วเปิดหนังให้ดู หนังเรื่องนั้นคือเรื่อง "นรก" แล้วอยู่ดีเพื่อนผช คนนั่นก็ร้องไห้บอกว่ากลัวๆ ไม่ทำแล้ว ไม่เอาแล้ว หลังจากนั้นสักพักใหญ่ๆเลยพ่อแม่บอกครูว่าลูกเขาดีขึ้นกว่าแต่ก่อน เขาดีใจมากเลย
คือนี่ตอนเด็กๆจะกลัวห้องพระมากสำหรับคนอื่นไม่รู้ว่ากลัวมั้ยแต่ห้องพระบ้านเราค่อยข้างแปลก คือบ้านเก่าเราจะอยู่กันหลายคนเป็นบ้านๆรวมกัน บ้านของย่าจะเป็นบ้านเพดานสูงมีปูนมีไม้ทุกอย่างนานแล้วแต่ก็ยังเหมือนเดิม คือย่ากับป้าจะห้ามตลอดว่าอย่าเข้าไป’ห้องนั้นนะ’ คือห้องที่เชื่อมกับห้องใหญ่ถ้าจะไปต้องเดินเลี้ยวขวาไปอีกซึ่งห้องไม่มีประตูหรือมีเราก็จำไม่ค่อยจะได้แต่เราก็ไม่กล้าเข้าไปด้วยเชื่อฟังผู้ใหญ่ส่วนนึง ทุกๆวันเราจะเห็นป้ายกของกินยกธูปเขาไปทุกๆวัน แล้วเราสงสัยเลยถามเค้าว่า อันนี้คือห้องอะไร จนได้คำตอบว่ามันคือห้องพระก็เลยไม่คิดอะไร แล้วมันมีวันนึงที่เราคิดอะไรไม่รู้ตามป้าไปจนเผลอเขาไปในห้อง เราตกใจมากเพราะห้องที่เราคิดว่าจะมีแต่พระพุทธรูป แต่มันมีอย่างอื่นที่ทำเรากลัวด้วยค่ะ แล้วก็มีเรื่องเล่าที่เราเจอมา มันค่อนข้างยาวถ้าพิมพ์นี่อ่านกันยาวเลยค่ะ
อยากให้เล่ามากเลยค่ะ
กลัวฉากตายในห้องน้ำ ของ 999 ครับ ไม่กล้าปิดประตูอาบน้ำตอนกลางคืน
สำหรับตอนเด็กเรื่องที่น่ากลัวที่สุดของคือ ข้างหลังโรงเรียนมันจะเป็นป่าช้า โรงเรียนมันเป็นโรงเรียนวัด แต่มันมีดินปูดขึ้นมาผมไม่เเน่ใจเลยว่ามันเป็นศพที่ถุกฝั่งหรือกองดินเฉยๆแต่มันมีเป็นแถวเลยหลอนมากขนาดเข้าค่ายลูกเสือผมไม่ยอมมาถ้าเข้าค่ายที่โรงเรียนเรียนได้2เทอมย้านเลยพอดีพ่อไปได้ไปทำงานที่ใหม่
ตอนเด็กนี่เคยกลัวกระจกในห้องน้ำ555555 เพราะแบบญาติๆที่เป็นเพื่อนชอบเปิดคลิปของคนต่างประเทศที่เค้าส่องกระจกละหันหน้าไปทางอื่นแต่ในกระจกไม่หัน ตอนนั้นโครตกลัววว อาบน้ำทีก็เลื่อนกระจกหนี ไม่กล้าเข้าห้องน้ำไม่กล้าอาบน้ำ
ของหนูเป็นเรื่องตุ๊กตาที่คล้ายคนค่ะ หนูเป็นคนกลัวตุ๊กตาบาร์บี้มากกกกก ตุ๊กตาที่มีรูปร่างเป็นคนค่ะ กลัว เพราะเคยไปนอนบ้านน้าผู้ชายแล้วเขามีตุ๊กตาบลายด์ ตอนนั้นเหมือนทั้งบ้านนอนแล้ว แต่หนูปวดห้องน้ำเลยลงมา แล้วเห็นตุ๊กตาบลายด์ของน้าที่หักคออยู่ หนูตกใจมากกกก จนเกือบกรี๊ดแต่อุดปากไว้ ตอนนั้นหนูป.3-4 เองค่ะ แต่มีสติอยุ่ 🥹🥹🥹 ตั้งแต่วันนั้นหนูกลัวตุ๊กตามาตลอด ไม่เคยเล่นพวกบาร์บี้เลย จำบรรยากาศตอนนั้นได้หมดเลยค่ะ ทั้งความมืดของบ้าน บันได หรือความรู้สึกของหนูตอนนั้น จนตอนนี้มหาลัยแล้วก็ยังกลัว😢😢
เรื่องที่กลัวของเราออกจะแปลกๆหน่อยค่ะ คือเรากลัวปลา พวกปลาที่มันยังมีชีวิตอยู่ค่ะส่วนมากจะกลัวปลาน้ำจืดเพราะพ่อเลี้ยงเคยบังคับให้เราถอดเกล็ดปลาแล้วมันยังเป็นตัวเป็นๆ ฟิลแบบเวลาจับจะเป็นเมือกๆเกล็ดๆอ่ะ ปัจจุบันนี้ยังกลัวเหมือนเดิม
ตอนเราอยู่ประถม ตอนนั้นพ่อกับแม่ทำงานกลับดึกเลยต้องไปอยู่กับน้าข้างบ้านที่เป็นญาติกัน บ้านน้าก็จะมีระเบียงบนบ้านที่มองไปที่หน้าบ้านได้ วันนั้นน้ากับน้องๆก็ดูทีวีกันในบ้าน ส่วนเราอ่ะด้วยความคิดถึงแม่ไม่กลับมาสักที เราก็ไปยืนที่ระเบียงมองไปที่หน้าบ้าน แล้วด้วยความที่อยู่เป็นบ้านนอกต่างจังหวัดอ่ะ ทุ่มนึงก็มืดละ คนก็เข้าบ้านกันละ เราก็มองไปสักพัก เราก็เห็นผู้หญิงคนนึงนั่งอยู่บนมอไซตรงนอกรั้วหน้าบ้าน ยิ้มให้เรา เราก็เรียกแม่!! แล้วก็วิ่งลงบันไดไป จำได้ว่าอีกนิดก็เปิดประตูรั้วแล้ว แต่น้าอ่ะก็วิ่งมาจับแขนแล้วบอกว่าแม่ยังไม่กลับ !! แล้วก็ดึงแขนเรากลับเข้าบ้าน น้าก็มองไปที่หน้าบ้านแล้วบอกว่าอย่ามายุ่งกับหลานกุ !! พอขึ้นบ้านสักพักแม่ก็กลับมา ทุกคนก็ถามว่าเกิดอะไรขึ้น เราก็เล่าให้ฟัง ภาพที่เห็นเราจำติดตาจนถึงวันนี้ ผ่านมาหลายสิบปีแล้วก็จำไม่เคยลืม ผู้หญิงที่เห็นนางยิ้มหลอนมาก หน้าเขียวๆ
ตอนเด็ดผมกลัวรายการ เรื่องจริงผ่านจอสุด โคตรกลัวโคตรหลอน
กลัวหนอนค่ะ..เพราะโดนเพื่อนเเกล้ง เอาหนอนมาใส่ในเสื้อนักเรียนตอนกำลังขึ้นไปรับรางวัล ภาษาอังกฤษตอน ป.4 จนถึงตอนนี้เลย ไม่กล้าจับ ขนลุก จนถึงอายุ 35 ตอนนี้ก็ยังหล่อนอยู่ค่ะ
เรากลัวภูเขาหลังโรงเรียน คือโรงเรียนอยุ่ติดกับภูเขาเลย แล้วจะมีรั้วกั้นระหว่างเขต แต่ตรงรั้วก็จะมีรูทำให้เราสามารถมุดไปนั่งเล่นได้ เราก็มุดไปนั่งเล่นคนเดียว สองสามครั้งไม่ค่อยเท่าไหร่ แต่หลังๆมันวังเวงเลยไม่ไปอีกเลย😂
กลัวการจมน้ำจากเห็นข่าวฆ่าดาราแล้วทิ้งลงน้ำ ตอนอาบน้ำ น้ำโดนหน้าก็จะกลัว ๆ หวั่นๆ
ตอนเด็กเคยกลัวสติ๊กเกอร์กาตูนติดที่ติดตู้กับข้าว เวลาเดินผ่านแล้วเหมือนมันมองเราตลอด บางทีก็ขยับยิ้มให้ กลัวจนร้องไห้จนแม่ต้องมาขูดออก😅
วัยเด็กผมหรอฮะ เมื่อก่อนเคยอยู่บ้านเก่าเป็นหมู่บ้านจัดสรรค์(ขอไม่บอกชื่อ สงวนสิทธิ์เค้าหน่อย) ชอบเล่นเกมตอนดึกๆ พอตอนดึกๆจะเบาเสียงคีย์บอร์ดเดี๋ยวพ่อแม่ตื่น สิ่งที่น่ากลัวสำหรับผมคือบางทีรู้สึกเหมือนมีใครก็ไม่รู้แอบมองอยู่ ทั้งๆที่เป็นไปไม่ได้ เพราะพ่อผมจะทำงานกับคอมตอนดึก ส่วนแม่หลับลึก ถ้าตื่นทีคือแม่ท่านจะลุกมาฉี่ แค่นั้นเลย รู้สึกเหมือนมีผีผู้หญิงมองอยู่ พอหันไปมองก็ไม่มีอะไร บางทีอาจเป็นกุมารทองหรือเจ้าที่แอบมอง ไม่ก็ผมอาจหลอนไปเอง แต่น้่นคงเพราะ factors อื่นด้วย อย่างการที่ห้องอื่นเว้นห้องโถงที่ผมใช้เล่นเกมมันปิดไฟหมด เลยอาจเสริมจินตนาการไปอีกตอนนี้ 21 แล้ว ถามว่ากลัวไหม ไม่อะ ช่างมันละ ตอนดึกคือด้วยความมีปัญหาชอบตื่นมาตอนตี 2 เพราะหิวน้ำ ในใจกลายเป็น "เออ แค่ลงมากินน้ำให้จบๆไป แล้วขึ้นไปนอนต่อ รำคาญความคอแห้งนอนไม่หลับ ผีเผออะไรมาก็ไม่สนอะ"ปล. ปัจจุบันย้ายมาอยู่หมู่บ้านเดี่ยวละฮะ ตั้งแต่ช่วงผม ม.5 ได้ละ ก็ไม่เจออะไรละ นอกจากน้องงูที่บางทีโผล่มาทักทายบ้าง ซึ่งปัจจุบันก็แทบไม่มมี
ล่ะคือคุณเนสเล่าเรื่องเด็กดักแด้ คือแบบผมเห็นภาพเลยเพราะผมก็จิตตกกับเรื่องนี้ไปหลายเดือนพอเล่าปุ๊ปภาพเข้ามาในหัว😢
เรื่องของนักเรียนโรงเรียนวัดตอนเด็กๆ เรียนอยู่โรงเรียนวัดเล็กๆ หลังโรงเรียนเป็นวัด สมัยนั้นที่วัดยังไม่มีเมรุสำหรับเผาศพ เวลาเผาศพจะมีอยู่ 2 วิธี คือเอาฟืนมากองๆแล้วเอาศพไปตั้งบนกองฟืนแล้วเผา กับจะมีการก่ออิฐเป็นบล็อก 2 ด้าน ตรงที่ว่างระหว่างอิฐใส่ฟืนเอาศพวางข้างบนแล้วเผา ความหลอนของการเผาศพแบบนี้คือ พอเผาศพไปซักพักศพจะเด้งขึ้นมาคล้ายๆนั่ง สัปเหร่อต้องเอาไม่กดให้ศพราบลงไป เพิ่งรู้ตอนโตว่าที่ศพเด้งขึ้นเป็นเพราะเส้นยึด สมัยนั้นวันไหนมีกลิ่นควันไฟ กลิ่นเนื้อไหม เด็กนักเรียนในโรงเรียนจะรู้โดยไม่ต้องไปวัดได้เลยว่าวันนี้มีเผาศพ เด็กที่ไม่กลัว อยากรู้อยากเห็นก็จะไปเกาะรั่วเตี้ยๆหลังโรงเรียนดูการเผาศพ ส่วนเหตุการณ์ที่พีคสุดคือตอนเรียนอยู่ชั้น ป.5 อาคารเรียนตอนนั้น เป็นอาคารเรียนที่สร้างมาใหม่สำหรับชั้น ป.5 โดยเฉพาะ เพราะห้องเรียนไม่พอ อาคารหลังนั้นเป็นอาคารเล็กๆ มีแค่ห้องเรียนห้องเดียว สร้างอยู่ระหว่าง อาคารเรียนหลักกับรั้วเตี้ยๆที่แบ่งระหว่างเขตวัดกับโรงเรียน ข้างๆอาคารเต็มไปด้วยต้นกล้วย ปกติผมไปโรงเรียนตั้งแต่เช้าไม่เกิน 7 โมง ก็ถึงแล้ว วันเกิดเหตุผมไปโรงเรียนเช้าเหมือนเดิมโรงเรียนในตอนเช้าก็เงียบๆมีหมอกบางๆเหมือนปกติ พอเข้าไปห้องเรียนวางกระเป๋าเสร็จก็มาเดินเล่นจับแมลงหลังอาคารเรียนเล่น มองหาเเมลงไปเรื่อย ผมมองข้ามรั้วไปที่วัด บริเวณศาลาการเปรียญ เห็นจีวรเหลืองๆของพระรูปนึงยืนอยู่ ผมก็หาแมลงเล่นต่อไปซักพัก จนมองไปที่พระรูปเดิมก็ยังยืนอยู่เหมือนเดิม คราวนี้เห็นพระรูปนั้นหันไปมาช้าๆ แต่ผมก็ยังไม่สนใจ เพราะโรงเรียนวัดเห็นพระเป็นปกติอยู่แล้ว จนสายขึ้นหน่อยจึงรู้ว่าในวัดมีพระถูกฆ่าตายแล้วคนร้ายลากศพพระลงจากกุฎิไปแขวนไว้ริมศาลาการเปรียญ คือพระรูปที่ผมเห็นตอนเช้านั้นแหละ ส่วนที่ผมเห็นพระหันไปมาช้าๆเพราะเกิดการแกว่งของศพ
ตอนเด็กๆกลัวตุ๊กแกมาก เพราะเห็นฉากตุ๊กแกกัดคอในเรื่องตุ๊กแกผี (อยากให้คุณเนสวิเคราะห์เรื่องนี้ด้วย)😅 โตมากลัวห้องผ่าตัด หลายๆคนที่เคยผ่าตัดน่าจะเข้าใจ ที่มีคุณหมอพยาบาลยืนรอบๆเตียง 😢
ของเรากลัวนาฬิกาที่เป็นตู้ตั้งพื้นมากกก ที่มันจะชอบดังตอนเที่ยงวันกับเที่ยงคืน มีลูกตุ้ม ที่บ้านย่าคือกลัวสุดๆ เสียงมันดังก็หลอนจัดๆ
ตอนเด็กๆ มีลูกพี่ลูกน้องไปว่ายน้ำที่สระว่ายน้ำแล้วพ่อแม่เขาไม่เห็นกลับมาอีกทีคือเขาจมน้ำเสียชีวิต พ่อปม่เขาทำใจไม่ได้เลยสร้างห้องใต้ถุนบ้าน (บ้านเป็นแบบบ้านปูนยกสูงแบบชนบทอิสาน) แล้วเอาร่างลูกมาเก็บในโรงเย็นใต้ถุนบ้านไว้ 100 วัน เวบาไปเยี่ยมที่บ้านนั้นทีไร จะกลัวการเดินผ่านห้องนี้มาก เพราะจำได้ติดตาตอนเขาพาไปไหว้ร่างลูกพี่ลูกน้องในห้องนั้น นับตั้วแต่นั้นคือกลัวห้องที่อยู่ใต้ถุนบ้านทุกบ้านเลย 😂
ชื่อpod cast ในSpotify ชื่อช่องอะไรคะ หาไม่เจอ🥺
เรื่องสะพานลอย เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับเรา ตอนอยู่ปวช2 เราเลิกเรียนไวกลับบ้านตอน 14:00 บ้านเราอยู่ซอยฝั่งตรงข้าม กะจุดที่ลงจากรถโดยสารจะเดินกลับบ้านต้องเดินขึ้นสะพานลอย ข้ามถนนใหญ่อันตรายเลยไม่เสี่ยง เลยเดินขึ้นสะพานลอยเพื่อกลับเบ้านเหมือนทุกๆวัน แต่ช่วง14:00 ไม่ได้มีคนเลิกงานไวขนาดนั้นที่ขะขึ้นเดินสะพานลอย เราเดินขึ้นคนเดียว ตรงกลางทางเดินสะพานลอยเจอคนนั่งเหมือนขอทานใส่ฮู้ดคลุมหัวก้มๆ เป็นผช เราใจดีสู้เสือเดินผ่านแบบไวๆเพราะไม่อยาก เดินลงมาละนั่งวินรึหารถต่อแค่ข้ามสะพานลอยลงไปก็ถึงบ้านแล้วจังหวะที่เดิน ผชคนนั้นพุ่งตัวหาเรา เรากลัวช็อคมาก วิ่งละร้องว่าไอ เหีe ละวิ่งลงบันไดแบบไม่คิดชีวิต บนสะพานลอยมีแค่เรา กะผชที่ใส่ฮู้ดคลุมหัว คนนั้นมันแคบ ละกว่าจะลงหนี ใช้เวลามากๆมันเหมือนสถานที่จำกัด ใครจะขึ้นมาช่วยก็ยากเพราะบนสะพานลอยไม่มีใครข้ามเลย เราลงมาขาสั่นกลัวมากๆ จนบอกกับแม่ มารู้ว่า ผช คนนั้นเหมือนขายา เมายาบ้า ดีที่เราไม่เป็นอะไร หลายวันต่อมา เราเดินข้ามสะพานลอยแต่รอบนี้คนเยอะ ละเรามากับแม่ เห็นหน้ามันชัดๆหน้ามันคือตาขาวโพนเหมือนคนติดยาบ้าจริงๆนอนอยู๋บนสะพานลอย ช่วงนึงเราเดือดร้อนมากๆ ต้องรอให้คนเดินขึ้นสะพานไปก่อนเราถึงจะเดินขึ้น ตามรึนั่งวิน เสียตังเพิ่ม เพื่อเลี่ยงทางสะพานลอย เพราะกลัวความไม่ปลอดภัย จนปัจจุบัน ขึ้นสะพานลอยคนเดียวเราจะมองซ้ายขวาตลอดถ้าเจอคนแปลกๆไม่น่าไว้ใจจะไม่ขึ้นเลย ไม่ไปไหนมาไหนกลางคืนคนเดียว เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริงๆลองหาในgoogle ได้พิมว่า ข่าวคน นนท์ คนนอนบนสะพานลอย ฟังดูอาจจะมองว่าเรื่องเล็กๆเเต่ทำให้เรากลัว ผชรึคนที่มีท่าทีแปลกๆมากขึ้น อะไรที่ไม่น่าไว้ใจเราถอยห่างทันที
ความกลัวส่วนใหญ่มักมาจากความไม่รู้ครับ วัยเด็กเราเลยกลัวนู่นนั่นนี่ไปทั่ว แต่พอโตมาแล้วรู้เรื่องก็จะเลิกกลัวไปเองตอนเด็กมีอยู่ช่วงหนึ่งเคยกลัวเทเลทับบี้ส์ครับไม่ใช่เทเลทับบี้ส์ในทีวีนะ แต่เป็นเทเลทับบี้ส์ของจริงที่เกิดจากความเข้าใจผิดสมัยนั้นแถวทางกลับบ้านจะมีเนินดินเรียงรายอยู่เหมือนในเทเลทับบี้ส์ ช่วงกลางวันไม่ค่อยเท่าไหร่ แต่ช่วงกลางคืนหลอนมากมีอยู่คืนหนึ่ง ผมเจอเงาดำๆรูปร่างคล้ายคนท่าทางน่ากลัวซึ่งตอนนั้นเข้าใจว่าเป็นเทเลทับบี้ส์อีกร่างหนึ่ง วิ่งหายเข้าไปในเนินดินตอนนั้นเข้าใจว่าเทเลทับบี้ส์มี 2 ร่าง กลางวันจะสดใสร่าเริง แต่ตกกลางคืนจะเปลี่ยนเป็นร่างสยอง ทุกครั้งที่ผ่านทางกลับบ้านก็จะพยายามไม่มองไปยังเนินดินเหล่านั้นจนโตมาอีกหน่อย ได้รู้ความจริงว่า เนินดินเหล่านั้นคือสุสานจีน ก็เลยเลิกกลัวเทเลทับบี้ส์ครับ
ตอนเด็กๆนี่กลัวการอยู่บ้านค่ะ🤡 ไม่รู้ว่าทำไมแต่รู้สึกว่าที่บ้านเก่าเหมือนมีอะไรสักอย่างอยู่ด้วยอะไรประมาณนั้น5555
ผมชอบอนิเมะที่เลือดสาด เห็นไส้ อะไรพวกนี้มากเลย แต่หนังผมไม่กล้าไปดู เพราะเห็นพวกเลือด พวกอะไรแบบนี้แล้วจะอ้วกตลอดเลย xD แต่ก็มีอยู่หลาย ๆ เรื่องที่ผมพยายามดู แต่ต้องเป็นหนังญี่ปุ่น ผมชอบมาก เริ่มทำใจดูเรื่องแรก ที่เป็นเด็กผู้หญิงถูกบลูลี่ในโลกเรียน โดนเผาบ้าน
คือเป็นคนที่เล่าเรื่ิงแบบนี้แล้วความน่ากลัวหายไปเลยอะไม่อินมากๆ จังหวะการเล่าการเว้นคำ วิธีการเล่า บ่ ได้เลยอะ เปิดใจฟังหลายรอบละ วิธีการเล่าไม่ไหวจิฃ
กลัวพวกรายการคนอวดผีช่วง คลิปติดผีมากค่ะ ได้ยินเสียงพากย์+วงกลมสีแดงทีไร ต้องปิดหนีตลอดเลย
กลัวละครเรื่อง จันทร์เอ๋ยจันทร์เจ้า ครับนอนฝันร้ายเลยตอนเด็ก 🤣
ละครช่อง7เรื่องนึง ที่มีคุณนายลั่นทม น่ากลัวมาก กลัวไปจนถึงต้นลั่นทม เห็นต้นลั่นทมก็นึงถึงความตายอะไรแบบนี้เลย
ชั้น 5โรงเรียนเก่าเป็นห้องร้างไม่ใด้ใช้ 30กว่าห้อง ไม่มีเหตุผลทั้งๆที่ทุกห้องมีโต๊ะนักเรียนแท้ๆ คิดดูว่าห้องร้างๆตึกยาวๆ
ตอนเด็กกลัวเสียงแมวร้องตอนกลางคืนมาก นอนหลับๆเป็นต้องสะดุ้งตื่นใจสั่นทุกที ถึงเสียงแว่วๆอยู่ไกลๆก็สะดุ้งตื่นอยู่ดี ถึงตอนนี้อายุ20กว่าแล้วก็ยังเป็นอยู่😅
ตอนเด็กกลัวโฆษนาโอริโอ นอนไม่หลับแทบทั้งคืนเลยแต่เราก็จำไม่ได้เหมือนกันว่าโฆษนามันเป็นยังไง ยังไม่แน่ใจเลยว่าโฆษนาที่เห็นมันมีจริงหรือเราแค่ฝันไป
แต่ก่อนกลัวคนแก่แบบว่าร่างคนที่หนังหุ้มกระดูดหนังเหี่ยวๆ ตอนเด็กเคยไปเยี่ยมคนแก่ที่รพ.แล้วรู้สึกว่าน่ากลัวมากเพราะเราเคยเห็นคนคนนั้นตอนที่ปกติดีแต่ตอนไปเยี่ยมคือสังขารมันไม่ไหวแล้ว_แต่ตอนนี้ชินแล้วค่ะ
ดูตัวอย่างหนัง "ซาลาเปาเนื้อคน" ครับ ถึงกับเลิกกินซาลาเปาหมูแดงไปเลย
ในไทย. เรื่อง สางเขียว กับ แก้วขนเหล็ก. ถ้าต่างชาติ เอเลี่ยน ภาค 1 😱😱😱
podcastบนสปอทดิฟายโอ้ววมายยผมที่รอในแอพpodcast😢
กระจก6ด้าน เสียงเพลงทำให้ผมหลอนมาก จะมาตอนเย็นวันอาทิตย์ หมดเวลาสนุกแล้วสิ😂
ไม่รู้ใครกลัวเหมือนกัน กลัวไตเติ้ลของ สหมงคลฟิล์ม เพราะภาพแรกที่เห็นคือ เรื่องตำนานกระสือ 55555
ตอนเด็กจำได้ว่าเรียนเรื่อง "สองเกลอเจอผี" คือกลัวต้นกล้วยมากเลยยิ่งป่ากล้วยตอนกลางคืน😬😬
ตอนเด็กกลัวการ์ตูนเรื่อง fullmetal alchemist ตอนที่เด็กถูกรวมร่างกับน้องหมามากค่ะ😭😭😭
สมัยเด็กๆเคยดูหนังเรื่องบุพผาราตรี ฉากที่เด็กผู้หญิงโดนฉีกปากหรือโดนมีดปา/ดปากฉีกเนี่ยแหล่ะจำไม่ได้ พอดูฉากนั้นจบจำฝังใจ จนตอนนี้ก็ไม่คิดจะกลับไปดูอีกเลย5555 ตอนนั้นฉากนี้ทำให้นอนไม่หลับเป็นเดือนเลยค่ะ เคยฝันแล้วละเมอร้องไห้จนแม่ต้องตื่นมาปลอบบ่อยมาก 🤣🤣
พี่เนสครับ อยากให้ผีลองเล่าตำนาน El Silbon หรือถ้าตั้งฉายาไทยๆคงเป็น ปอบนักผิวปากหน่อยครับ พอดีเป็นตำนานแถวโคลัมเบียกับเวเนซุเอลา และคนแถวนั้นเขากลัวกันมากๆ ถึงกับว่าหากมีเสียงผิวปากเป็นจังหวะจากต่ำไปสูงเป็นระยะๆ ให้รีบหนีเข้าบ้านทันที.. เพราะถ้าคุณเจอมัน มันจะไล่ล่าคุณ และคุณอาจถูกมันควักเครื่องในกินได้!!
(*ที่มาตำนาน)
มีครอบครัวชาวนาครอบครัวหนึ่ง มีลูกชายที่นิสัยเสีย จากการถูกเบี้ยงตามใจจนกลายเป็นคนอยากได้อะไรก็ต้องได้ ไม่ได้มีโดน!! ทำให้พ่อแม่และปู่ต้องคอยประเคนทุกอย่างให้เรื่อยๆ จนมาวันหนึ่ง El Silbon อยากกินเนื้อกวาง เลยสั่งให้พ่อไปหามาให้หน่อย แต่ว่าทั้งวันนั้นพ่อก็หามาไม่ได้ ทำให้พ่อและลูกทะเลาะกันหนักจนทำให้ El silbon -่าพ่อตัวเองแล้วเอาเครื่องในพ่อมาให้แม่ทำอาหาร ซึ่งแม่ก็สงสัยว่าทำไมเครื่องในเยอะจัง ได้มาจากไหน ซึ่งลูกตอบไปว่า "ได้มาจากพ่อ" จนเมื่อถึงเวลาอาหาร แม่กลับสงสัยว่าพ่อหายไปไหน?? แล้วทำไมเครื่องในรสชาติมันไม่เหมือนเครื่องในสัตว์ที่เคยกินมาเลย ทั้งแม่และปู่พากันถามจนทำให้ถามแล้วถามเล่า ลูกสารภาพมาว่ามันเป็นเครื่องในพ่อ!! จนทำให้ปู่โกรธมากจึงจับลูกไปมัดกับต้นไม้แล้วฟาดแส้ใส่ทั้งวันทั้งคืนจนหลังเหวอะ ก่อนที่จะคอยสาดน้ำมะนาวและพริกไทยใส่ซ้ำๆ จนเมื่อ El silbon ล่อแล่ ปู่จึงให้ El silbon แบกร่างพ่อในถุง และปล่อยหมาดุร้ายหลายๆตัวรุมขย้ำจน El sibon -ายแบบไม่มีชิ้นดี
ขณะที่แม่เหมือนเป็นคนเล่นคุณไสย จึงได้สาบให้ลูกเป็นอมตะ และต้องร่อนเร่พเนจรอย่างอดๆอยากๆไปตลอดกาล.. เป็นการลงโทษของลูกสันดานเสียคนนี้..
ทำให้ El Silbon ต้องแบกร่างพ่อในถุงไปทั่วพร้อมผิวปากเรียกหาว่ามีเหยื่อที่ไหนให้กินบ้าง..
แถมความเชื่อเล่าอีกครับว่า ถ้าเสียงผิวปากอยู่ใกล้เราหรือเสียงดังฟังชัด แปลว่ามันยังไกลจากตัวเราแค่ว่าอยู่แถวในเขตหมู่บ้านที่เราอยู่ แต่ถ้าเสียงผิวปากอยู่ไกลหรือแทบไม่ได้ยิน.. รีบหนีเข้าบ้าน!! เพราะมันอยู่ใกล้เราแล้ว!!
**เสริม** เท่าที่ไปหาอ่านมาจากคอมเมนต์ชาวละติน เขาเล่าเสริมประมาณนี้ด้วยครับ ว่ามีวิธีป้องกันผีตัวนี้อยู่🥰😗 นั่นคือ
1.) El Silbon จะกลัวหมาที่อยู่กันหลายๆตัวมากทำให้บางบ้านที่เลี้ยงหมาหลายตัวจะเชื่อว่าผีตัวนี้จะไม่มีทางเข้ามาในบ้านได้ เพราะผีตัวนี้ถูกฝูงหมาขย้ำตาย เลยมีความกลัวฝังใจในฝูงหมา (ที่โคลัมเบียและเวเนซุเอลาหมาไม่ได้แค่กันโจร แต่กันผีตัวนี้ได้อีก)🐶🐺🐶🦊
- มีวิธีไล่ให้มันไปได้หากมันตามเรามาหรือล่าเรา คือให้หาเข็มขัดหรือแส้มาฟาดใส่มัน แล้วมันจะปล่อยคุณปัน เพราะมันกลัวและจำตอนที่ปู่ฟาดแส้ใส่หลังมันได้
+1 น่าสนใจ
+1 ดีมาก
++++
ว่าละก็คิดถึงตัวเอง
สมัยเด็กๆเหมือนเคยฝันว่ามีแผ่นอะไรซักอย่างคล้ายๆเปลือกไข่ติดคอ ละในฝันคือมันแสบ บาดคอมาก ติดคอฝืดคออ่ะ จากวันนั้นมา ก็เป็นคนที่สยองกับเปลือกไข่มาตลอดเลย เป็นความรู้สึกขยะแขยง กลัวมากๆ จนทุกวันนี้ก็ยังขนลุก(แต่ดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนมากๆละ)
บอกไปน้องๆอาจจะไม่รู้จักรึป่าว55555 แต่กลัวละครเรื่องนึง "ดารายัณ" ที่พี่นก สินจัยเล่นเป็นผี กลัวจนไม่กล้าขึ้นไปถูบ้านชั้น 2 คนเดียว เคยขึ้นไปทีนึง แล้วตอนนั้นเพลงในวิทยุดังขึ้นมาเป็นเพลงประกอบละครเรื่องนี้ เท่านั้นแหละแทบสไลด์ราวบันไดลงชั้น 1 555555 แล้วก็ไม่กล้าลงน้ำทะเลด้วย เพราะแกเป็นผีอยู่บนเกาะอยู่กับทะเล ซึ่งอีทะเลนี่กลัวลากยาวมายันตอนนี้เลย T_T
เราเคยอ่านเรื่องนี้สมัยม.ต้นเลยค่ะ จำได้จนตอนนี้ เกือบ 20 ปีแล้วมั้ง 😅
@@iwanna8980 มันหลอนมากนะในยุคนั้น 5555
กลัวเหมือนกันนนนน 😂
ดารายัณ น่ากลัวจริงๆ ครับ +1
ลอยมากับควัน สยองมาก555
ชอบรายการนี้มากๆๆครับ ชอบตรงพาเพื่อนคนนี้มาคุยด้วย มันดูมีการคุยโต้ตอบสนุกดีครับ
อยากให้วิเคราะห์หนังเรื่องนี้
รับน้องสยองขวัญ (2005)
ดันเม้นนี้ด้วยคนค่า 😂
ขอขอบคุณ
ขอบคุณสำหรับการสนับสนุนมาโดยตลอดนะครับ 🥹🙏🏻💖
เรียนที่เดียวกันเลยพี่เนสสส แต่จบมาหลายปีแล้วเหมือนกัน คิดว่าต้นไทรน่าจะยังอยู่ รร. ไม่น่าตัดทิ้ง เรื่องเล่าเรื่องลานประหารก็เคยได้ยินคนเล่าต่อๆมาจริง แต่ก็ไม่รู้ว่าเรื่องจริงหรือแค่เรื่องเล่าเคยมีคนเล่าว่าหน้าเสาธงก็เคยมีบ่อน้ำแล้วมีเด็กจมน้ำตายก็มี ตอนเรียนมีเรื่องลี้ลับมาเล่ากันเยอะมากๆ เพื่อนเคยเจอผู้หญิงใส่ชุดขาวบนตึกตอนทำเวร ตกใจจนร้องไห้ ส่วนเราเคยแค่แว้บๆ ตรงทางเดินไปห้องดนตรีก่อนถึงต้นไทร จะมีห้องเซรามิคอยู่ขวามือ ตอนเดินผ่านเหมือนมีคนเดินสวนกัน เลยรีบหันไปดู สรุปไม่มีใคร จะคิดว่าอาจมีคนในห้องก็เป็นไปไม่ได้ เพราะทางที่สวนทางไปเป็นผนังทึบ แล้วหางตาคือเห็นว่าเดินสวนกันใกล้มาก จนตอนนั้นหลอนรีบเดินไปหาเพื่อนเลย ไม่รู้ว่าเห็นจริงหรือแค่ตาฝาดแต่เป็นเรื่องที่จำมาจนวันนี้เลย
ตอนเด็ก ๆ เคยไถเฟซไปเจอลิ้งก์นึงในคอมเม้นค่ะ มันเป็นเหมือนลิ้งก์ไปวิดิโอในเว็บอะไรสักอย่าง ปกคลิปเห็นว่าเป็นคนกินมูมมาม(ฟีลเหมือนคลิปASMRกินแบบเยอะ ๆ อ่ะค่ะ) ด้วยความสงสัยก็เลยกดเข้าไป ตอนแรกมันก็เป็นคลิปกินนั่นแหละค่ะแล้วอยู่ดี ๆ มันก็ตัดฉับกลายเป็นคลิปเบลอ ๆ แดง ๆ เหมือนตั้งกล้องถ่าย มีคนนึงนอนอยู่กับพื้นถอดเสื้อ (น่าจะเป็นผู้ชายตัวค่อนข้างใหญ่) แล้วมีคนอีกคนนั่งอยู่ข้าง ๆ คนที่นอนอยู่ *แล้วอยู่ ๆ เขาก็หยิบมีดมากรีดคนที่นอนอยู่เฉยเลย เขาค่อย ๆ กรีดตั้งแต่ใต้หน้าอกไปจนถึงบริเวณสะดือ ไม่รู้ว่าเรียกว่ากรีดดีมั้ย มันเหมือนสภาพตอนหั่นแร่เนื้ออ่ะค่ะ😭* ช็อกสุด ใจเต้นแรงมาก รีบกดออกทันทีเลย ตอนนั้นเหมือนสติเราหลุดไปแล้ว มันทั้งกลัวทั้งจะอ๊วก กินอะไรไม่ลงนอนก็ไม่หลับ กลายเป็นว่าจิตตกไปเป็นเดือน ไม่กล้าบอกใครเลยนอกจากเพื่อนสนิท หลังจากนั้นก็กลายไปเป็นคนขวัญอ่อน ขี้กลัวทุกอย่าง กลัวเลือด กลัวเนื้อสด กลัวมีด ไม่กล้ากดลิ้งค์แปลก ๆ อีกเลย จนเราโตขึ้นก็ยังกลัวอยู่ ไม่สามารถดูหนังผีได้เลยเพราะมันจะทำให้นึกถึงเหตุการณ์นี้ตลอด ไม่เข้าใจว่าเขาดูกันได้ยังไง
เราก็เคยเสิร์ชว่าอสุภะนะคะ ตอนแรกก็แค่ฟังยูทูปอยู่แล้วเขาพูดคำนี้ ด้วยความสงสัยอีกแล้วค่ะ😶 เสิร์ชเลย แต่บังเอิญว่าก่อนหน้านี้เพิ่งเสิร์ชอะไรสักอย่างแล้วกดดูรูปภาพไป พอเสิร์ชอสุภะมันก็เลยขึ้นมาเป็นภาพเลย ตอนแรกก็แค่สงสัยว่ามันคืออะไรเลยจะหาข้อมูล"ตัวอักษร"ไม่ใช่รูปภาพ😭😭
เรื่องน่ากลัวที่สุดในวัยเด็กก็คงต้องเป็นเรื่องที่เล่าไปเนี่ยแหละค่ะ พอดริ่มโตขึ้นมาหน่อยก็อยากเอาชนะความกลัว เลยได้มาเข้าวงการเรื่องเคสคดีต่าง ๆ เรื่องสืบสวนนู่นนี่ กลัวกว่าเดิมอีกค่ะ5555555555555 กลายเป็นระแวงคนรอบตัวไปด้วยเลยแต่ก็ถือว่าแลกกับภูมิคุ้มกันแหละ พวกเรื่องสืบสวนมันไม่ได้มีภาพเลือดสาดเท่าไหร่ เป็นหนังก็ไม่ได้น่ากลัวเกินเลยพอดูได้ แต่เรื่องผี ๆ นี่ไม่ไหวเลยค่ะไส้ น้ำหนองมาเต็มจอ😢
ตอนนั้นอยู่ช่วงป.4-5ได้ จนตอนนี้อายุ24แล้วยังจำไม่ลืม😂 คือช่วงนั้นเป็นคืนวันศุกร์ตามประสาเด็ก ที่จะนอนดึกได้เพราะวันถัดไปคือวันหยุดผมนอนอยู่กับแม่2คนบนชั้น2ส่วนพ่อนอนแยกห้องแต่ชั้นเดียวกัน ผมได้อยู่ในห้องกับแม่ แต่แม่ผมได้นอนไปก่อนแล้ว ส่วนผมก็ยังเปิดดูการ์ตูนยุคนั้นต้องเปิดในเครื่องเล่น cd,dvd ผมก็ได้ดูไปเรื่อยๆแต่นะตอนนั้นก็จำไม่ได้ว่าดึกแค่ไหนเวลากี่โมงแล้ว ที่รู้ๆว่าบ้านเงียบทุกคนในบ้านหลับกันหมดแล้ว
แล้วตอนนั้นผมรู้สึกแบบว่าเหงาๆเพราะด้วยที่เรายังไม่หลับอยู่คนเดียว ก็รู้สึกเหงาๆ แล้วสักพักผมได้ยินเสียงมาจากชั้นล่าง ปัง ปัง ปัง ปัง (เสียงปิด-เปิดตู้) แบบรั่วๆเร็วๆ แล้วอยู่ๆผมก็คิดอะไรไม่รู้นึกว่าเสียงนั้นเป็นพ่อผมที่ลงไปข้างล่างแล้วหาอะไรกิน(โดยปกติพ่อผมชอบตื่นกลางดึกแล้วลงไปหาไรกินอย่างงี้ปกติอยู่แล้ว) ผมก็เลยนึกว่าพ่อลงไปข้างล่าง อย่างที่ผมบอกด้วยความเหงาตอนนั้นความเป็นเด็กนึกว่าพ่อจะได้เดินลงไปหาเขา แต่หลังจากที่ได้ยินเสียงผมก็ลุกขึ้นจากที่นอนแล้วเปิดประตูไป(เปิดประตูไปจะเจอราวบันไดแล้วสามารถชะโงกหัวลงไปดูชั้นล่างได้เลย) พอเปิดประตูไปไฟตรงบันไดมืดสนิทแล้วผมก็ได้ชะโงกหัวลงไปดูชั้นล่าง ก็ไม่มีไฟเปิด คือมืดทั้งบ้านนะตอนนั้น แล้วผมรู้สึกเริ่มกลัวกลัวมากๆผมก็ได้รีบปิดประตูแล้วล็อคลูกบิดประตู แล้วผมก็รีบเดินมาตรงที่นอน แล้วผมกำลังเอนตัวลงนอนนะตอนนั้นทำให้ผมกลัวมากกว่าเดิมคือ หลังจากเปิดประตูไปแล้วเจอแต่ความมืดแล้วรีบปิดรีบล็อคประตู แล้วรีบมาตรงที่นอนทันใดนั้นมีเสียงคนบิดลูกบิด ดัง แก๊ก แล้วเป็นเสียงแก๊กเดียวเท่านั้น หลายคนอาจคิดว่าเป็นพ่อผมรึป่าว (ถ้าเป็นพ่อผมเขาจะใช้อะไรแคะแล้วเปิดเข้ามาทุกครั้งที่แม่เขาล็อคห้องไว้ ) 🙏🙏
ตอนเด็กเคยกลัวสะพานข้ามห้วยแถวบ้าน เพราะเคยมีคนไปจมน้ำตายอยู่ตรงนั้น แล้วคนที่ไปหาของป่าที่ต้องเดินข้ามสะพานเล่าให้ฟังว่าถ้ากลับจากหาของป่าช่วงโพล้เพล้ตอนข้ามสะพานจะเห็นเด็กนั่งอยู่อีกฝั่งด้านหนึ่งของสะพาน แต่พอเดินเข้าไปใกล้ก็ไม่เห็นแล้ว หรือจะได้ยินเสียงเหมือนของหนักตกลงไปในน้ำตอนที่ข้ามสะพาน แต่พอมองหาก็ไม่มีอะไร เป็นอะไรที่น่ากลัวมากในตอนเด็ก แต่กลับชอบฟัง
เราเคยกลัวชุดนอนของแม่ชุดหนึ่ง เป็นชุดนอนกระโปรงแขนยาวสีฟ้า ที่กลัวเพราะช่วงประมาณ ป.4 เราแยกห้องนอนกับพ่อแม่ คืนนั้นจำได้ดีว่าเรานอนดึกมาก เพราะรอดูบิกซีนีม่า สมัยนั้น พอหนังใกล้จบเราเคลิ้มๆจะหลับเราพลิกตัวไปทางประตูแล้วเราเห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ตรงประตู ใส่ชุดนอนตัวนนั้นเรานึกว่าแม่เรา เราเลยทักว่า แม่ แต่พ่อเราพูดแค่นั้นแหล่ะอยู่ดีๆ ก็เหมือนเขาพุ่งเข้ามาใกล้ๆแต่หน้าไม่ใช่แม่เรา เรากรี๊ดดังมากแล้วร้องไห้พ่อกับแม่เลยรีบวิ่งเข้ามาดู แล้วคือวันนั้นแม่ไม่ได้ใสชุดนอนตัวนั้น หลังจากนั้นเวลาแม่ใส่ชุดนอนชุดนั้นเราก็จะบอกให้แม่เปลี่ยนเสมอ แล้วเวลาเห็นชุดนั้นในตู้เสื้อผ้าแม่ก็จะกลัวมากๆ
อันนี้คิดภาพตามแล้วน่ากลัวจริง
❤
จินตนาการไปเองป่าวครับ หรือ จำได้ว่าเป็นจริงๆ
ตอนเด็กกลัวแมงมุม แบบแมงมุมอะไรก็แล้วแต่ (ยกเว้นแมงมุมกระโดด) เหตุผลที่ทำให้กลัวเกิดจากหนังที่เกี่ยวกับแมงมุมโดยสารกัมมันตรังสีแล้วทำให้ตัวใหญ่ไล่กินคน แต่ตอนนี้เฉยๆกับมันมาก
รอ EP. ต่อไปนะครับฟังเพลินมาก
รถวีลแชร์.
ตอนไปเฝ้าเพื่อนที่โรงพยาบาลขึ้นไปบนชั้นดาดฟ้า(ปัจจุบันล็อกปิดตาย)ตอนแรกชั้นดาดฟ้าของโรงพยาบาลนี้จะโล่งมากจนกระทั่งมีคนกระโดดฆ่าตัวตาย(เป็นตึก9ชั้น) ทำให้เขาติดที่กั้นกันคนกระโดดหรือพลัดตก ปกติตอนเช้าจะมีลมพัดแรงมากแต่ตอนกลางคืนจะเงียบสงบไม่มีลมพัด ผมก็ยืนสูบบุหรี่พลางมองลงไปข้างล่างก่อนจะเห็นเต็นท์ที่ไว้เก็บวีลแชร์(สำหรับผู้ป่วยที่เดินไม่ได้เวลาจะเข้าโรงบาลจะจอดตรงเต็นท์วีลแชร์) แต่ผมจ้องอยู่สักพักก่อนจะเห็นวีลแชร์คันนึงเข็นออกมาเองก่อนจะค่อยๆเข็นเข้าไปในโรงพยาบาล ให้พูดตามตรงผมกลัวจับใจแต่สมองกำลังประมวลผลอยู่ว่าเมื่อกี้คือไรวะ? แต่จะบอกว่าลม ก็ไม่มีทางทั้งชีวิตไม่เคยเห็นวีลแชร์เข็นเองเพราะลมพัดและแรงที่จะพัดวีลแชร์ให้ไปได้คงต้องแรงมากแต่นี่มันดึกมากๆ โรงพยาบาลก็ยังมีแสงไฟแต่ไม่มีคนเลย กลับเข้าเรื่องต่อ
หลังจากเห็นเหตุการณ์นั้นผมตกใจกลัวแต่ยังนิ่งอยู่เพราะสารนิโคตินแน่ๆ ก่อนจะเดินกลับไปเฝ้าเพื่อนเหมือนเดิมระหว่างทางเดินกลับก็บอกตามตรงว่าไม่คุ้นชินกับโรงพยาบาลเงียบๆที่ยังคงสว่างแต่ไม่มีใครเลยนอกจากเสียงเดินตัวเองที่ทำให้รู้ว่าผมอยู่ที่นี่เพียงตัวคนเดียว ก่อนผมจะตัดสินใจขึ้นลิฟท์จากชั้น9ที่อยู่ไปชั้น7 แต่ระหว่างที่อยู่ในลิฟท์มันดันหยุดเปิดอยู่ที่ชั้น8 ประตูเปิดออก ไม่มีใครไม่มีอะไรเมื่อถึงชั้น7ก็เดินออกมาก่อนลิฟท์จะปิดและเมื่อไหร่ไม่รู้ที่หน้าจอ(ไม่รู้ว่าเรียกอะไรแต่มันจะบอกว่าลิฟท์กำลังลงหรือขึ้นและอยู่ชั้นไหน)แสดงให้เห็นว่ามีคนจากชั้นหนึ่งกำลังกดรอลิฟท์.... ผมไม่สบายใจและไม่อยากรู้ด้วยโดยเฉพาะตอนที่หน้าจอกำลังแสดงผล1 2 3 4 ผมคิดในใจให้มันไม่มาหยุดอยู่ตรงชั้น7ของตัวเอง แต่ตอนนี้ผมไม่ได้มีสารนิโคตินช่วยแบบก่อนหน้าก็เลยรีบวิ่งไปไม่รออะไรก็ตามที่กำลังขึ้นลิฟท์มา บางทีอาจจะเป็นคนหรือรถเข็นโง่ๆนั้นแต่นี่ไม่ใช่หนังผีที่ยืนรอโง่ๆให้ซวยหรอก หลังจากเข้ามาในห้องรวมที่มีผู้ป่วยเต็มไปหมดเพื่อผมหลับไปแล้วส่วนคนอื่นก็ปิดม่าน ผมจำได้ว่าในนี้มีแต่คนไข้ที่เป็นผู้สูงอายุมีแค่เพื่อนผมที่เป็นวัยรุ่นดวงซวย ผมนั่งลงก่อนจะมองหน้าเพื่อนพลางรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก ผมหยิบปากกามาวาดรอยสักให้มันสักหน่อยเพื่อคลายเครียด ตอนแรกก็เล็กๆก่อนจะเริ่มลามจนเพื่อนกลายเป็นเก่งลายพลาง ผมหัวเราะกับตัวเองรอให้มันตื่นมาเห็นไม่ไหวแค่นึกถึงหน้าพี่พยาบาลก็ยิ่งแล้วใหญ่แต่ความสุขก็หมดไปเมื่อมีเสียงอะไรซักอย่างล้มลง เสียงมันดังมากเพราะทุกอย่างในตอนนี้มันเงียบไปหมด ก่อนจะมีเสียงฝีเท้าเดินมา ผมเดินออกไปดูก็เจอกับพี่พยาบาลหน้าตาดีแต่ที่ไม่ดีคือรถเข็นเวรที่ไปชนกับเสาน้ำเกลือจนล้ม "มาอยู่ตรงนี้ได้ไง" พี่พยาบาลพูดก่อนจะเข็นไป ผมเพียงแค่มองแล้วส่งยิ้มให้พยายามเล็กน้อยก่อนจะเดินกลับไปนั่งข้างเพื่อน ให้ตายดิผมไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงนอนก็นอนไม่หลับ ผมตัดสินใจเดินไปที่ระเบียงห้องผู้ป่วยหยิบบุหรี่มาสูบก่อนจะกดเข้าเกม และรอให้เวลาผ่านไป พอถึงเช้าก็ตามขาดเพื่อนผมตื่นมาพร้อมกับกลายเป็นเก่งลายพลางส่วนพี่พยาบาลก็มองด้วยสีหน้ากลั้นหัวเราะ ผมบอกลาเพื่อนก่อนจะกลับบ้าน ระหว่างทางเจอไอรถเข็นเวรนั้นด้วยก็เลยถีบไปหลายที พอเสร็จกิจก็กลับบ้านไปนอนก่อนจะเล่าให้แม่ฟังแม่ก็ฟังแล้วก็หัวเราะ
"ทำไมไม่ลองเอาแป้งไปโรยดูเพื่อได้เลข" แม่
"แป้งเด็กแคร์อ่ะนะ ต้องแป้งโยคีถึงจะได้โชคแม่แป้งเด็กแคร์ไม่ช่วยอะไรไม่ศักสิทธิ์พอ"
ยอมรับเลยว่าไม่ว่าจะมีปัญหาอะไรในชีวิตการทำไคุยกับแม่ทำให้ทุกปัญหากลายเป็นเรื่องตลกและไม่แปลกที่ผมจะยิ้มอยู่ตลอดเวลา ยิ้มไว้เสมอแม่สอนไว้ บางที่อาจจะเป็นเคล็ดลับที่แม่ผมไว้ใช้ตอนเล่นไพ่นกกระจอก มันเป็นเทคนิคทางจิตวิทยาอะไรสักอย่างจำไม่ได้แต่เอาเป็นว่าจบผมไม่รู้ว่าเรื่องที่เล่าน่ากล้วรึเปล่าและจะมีคนอ่านรึเปล่าแต่ช่างมันเถอะใครแคร์ล่ะ
คอนเทนท์แบบนี้ขอเพื่อนคุณเนสมาหลายๆคนเลยก็ดีนะคะ ชอบบรรยากาศ
เคยดูหนัง ตุ๊กแกผีแล้วมันมีฉากที่ตุ๊กแกกระโดดเข้าปากอะ หลังจากนั้นก็กลัวตุ๊กแกมาจนถึงปัจจุบันเลย
กับ เรื่องบุปผาราตรีถ้าจำไม่ผิด มีฉากที่โดนเย็บปากก็ทำให้กลัวเข็มอี๊กกกก
มันจะมีฉากหนังหลายๆเรื่องที่ส่งผลความกลัวมาถึงปัจจุบันจริงๆ 🥹🥹🥹
กลัวรายการบันทึกลึกลับค่ะ เผลอไปดูครั้งเดียวตอนเด็กแล้วก็ไม่ดูอีกเลย
หนูกลัวซอมบี้มากจนถึงทุกวันนี้เลย แต่พ่อกับแม่ชอบดูมาก5555😂 เรื่องของเรื่องคือผีกลัวมั้ยกลัวนะแต่เป็นวิญญาณไม่น่ากลัวเท่าซอมบี้ แบบชอบคิดว่าถ้าซอมบี้มีจริงๆจะทำยังไง ละก้วยความที่กลัวมากเลยคิดว่าจะยอมกินเลือดของซอมบี้เข้าไปเองหรือฉีดเชื้อเข้าไปเลย ถ้าเกิดว่ามันจนมุมแล้วจริงๆ รู้ว่าหนีไปก็เท่านั้นไม่มีทางรอด 😅
คุณเนสครับ ความยาวคลิปสำหรับ podcast ดีละครับแต่ถ้าจะทำ podcast ผมว่าถ้าให้วาดภาพประกอบ มันดูขัดแย้งกับความเป็น podcast แค่แนะนำครับ ยังไงก้ติดตามผลงานอยู่ตลอดครับ
กลัววห้องน้ำตอนเย็นเหมือนกันเพราะตอนนั้นมันมีข่าวยามเผลอขังน้องในห้องน้ำวันสุดท้ายที่สอบแล้วต้องปิดเทอมใหญ่ ตอนนั้นปี 2538 น้องโดนขังตาย แล้วตอนเย็นเราจะกลัวบรรยากาศมาก กลัวคนมาลอคกลัวผีเด็กที่ตายที่ไหนไม่รู้มาหลอก
ตอนเด็ก(ป.3)ช่วงที่เริ่มแยกห้องนอนนอนคนเดียว เนืองจากเป็นห้องที่กว้างเลยแบ่งครึงโดยใช้ผ้าม่าน โดยครึ่งที่ผมไม่ได้ใช้ที่บ้านเอาไว้เก็บของ มีตู้ไม้โบราณที่เก็บของเก่าปู่ยายตายาย มีหิ้งวางรูปบรรพบุรุษที่เสียไปแล้ว และโต๊ะเครื่องแป้งเก่าที่กระจกแตกครึ่งเอาผ้าคลุมไม่มิด เวลาผมนอนคือปิดไฟคลุมโปงเพราะกลัว กระจกโต๊ะเครื่องแป้ง หรือก็ชอบหลอนกลัวจะเห็นเท้าผีโผล่ตรงปลายผ้าม้าน
ลืมบอกพอเปิดผัดลม ลมมันก็โดนผ้าม่านขยับไปมา บวกกับแสงไฟจากบ้านหลังบ้านที่สาดเข้ามีเป็นแสงรำไรไปที่ผ้าม่านที่ขยับตามลมเบาๆ (โห่ไม่น่าเลยภาพหลอนเก่าๆกลับมาในหัว)
เเค่คิดก็หลอนเเทนเเล้วพี่กล้านอนได้ไง555
วิชาสุขศึกษาตอนม. 5 โดนให้ไปดูพิพิธภัณฑ์ศิริราช (ที่มีซีอุยอะครับ) ทั้งห้อง 20 กว่าคน ยุคนั้นเป็นยุคที่เค้ายังไม่รีโนเวท ยังเป็นอาคารไม้ ๆ แล้วกว่าจะได้ไปก็หลังเลิกเรียน สี่โมงเย็น เจ้าหน้าที่บอกขึ้นไปชั้นสอง ก็ขึ้นไป แล้วเค้าใกล้ปิดแล้ว คนแทบไม่มี ไฟเปิดบ้างปิดบ้าง เงียบขนาดได้ยินเสียงไม้ลั่นเอี๊ยดอ๊าด มีจังหวะนึงตอนขึ้นบันได ด้วยความที่เป็นร.ร.ชายล้วน ก็จะเดินกันดังมาก แต่อยู่ ๆ ทุกคนก็หยุดเดิน (บนบันไดนั่นแหละ) แต่ยังมีเสียงไม้เอี๊ยดอ๊าดดังอยู่อีกสักนาทีนึงได้ คือมันเป็นเดดแอร์ที่ขนลุกกันทุกคน พอเข้าข้างในก็นั่นแหละ พิพิธภัณฑ์การแพทย์ก็มีเด็กดอง ศพดอง ซีอุย ฯลฯ สิ่งที่ติดตานี่มากคืออ่างกระจกที่ดองร่างอาจารย์ใหญ่ที่เค้าผ่าเซกเมนต์ครับ คือครึ่งนึงยังมีผิวหนังปกติเหมือนคนนี่แหละ แต่อีกครึ่งเค้าผ่าออกเป็นชั้น ๆ ให้เห็นกล้ามเนื้อ เห็นเส้นประสาท เห็นอวัยวะภายใน เนี่ย แล้วพอเสร็จออกมา ทุกทีเด็กผู้ชายรวมกันเยอะ ๆ ก็จะหาเรื่องเถลไถลไปกินข้าวกัน แต่วันนั้นทุกคนเป็นเด็กดีมาก แยกย้ายกันกลับบ้านทันที นี่กลับไปอาบน้ำ เขียนรายงาน แล้วนอน สรุป นอนไม่หลับ หนีไปนอนห้องแม่เกือบสองอาทิตย์ คือหลับตาปุ๊บก็จะเห็นภาพอาจารย์ใหญ่ที่ผ่าเซกเมนต์ตลอด วันรุ่งขึ้นเลยนัดกันไปทำบุญยกห้อง
ตอนเด็กๆกลัวหนังเรื่องนึงมาก คือเรื่องหน้ากากเขียวที่ใส่แล้วจะดูดติดกับหน้าและกลายเป็นอีกคน ที่กลัวมากเพราะตอนอนุบาลครูเปิดให้ดูแล้วเราบอกครูว่ากลัว แต่ครูก็โมโห บอกว่าไม่มีอะไรหน้ากลัวเลย เพื่อนไม่เห็นมีใครกลัว แล้วก็บังคับให้นั่งหน้าสุดดูจนจบ กลัวมากจนร้องไห้ ยังจำความรู้สึกได้จนถึงตอนนี้ ปัจจุบันก็ยังไม่สามารถดูได้จริงๆ แม้แต่เห็นแค่รูปก็จะรู้สึกแย่แล้ว (บางครั้งเล่าให้คนอื่นฟังก็จะโดนแกล้งส่งรูปให้บ้าง แล้วมันรู้สึกแย่มากๆ เข้าใจว่ามันไม่ใช่หนังน่ากลัวอะไร คนอื่นอาจจะไม่เข้าใจ แต่มันน่ากลัวมากสำหรับเรา🥲)
ตอนเด็กแม่เล่าให้ฟังว่าเรากลัวรถ epop มากแค่เห็นหรือได้ยินเสียงแล้วร้องไห้เลย แต่ตอนนี้เฉยๆแล้วไม่รู้ตอนเด็กกลัวไปได้ไง 555
ตอนเด็กๆชอบเลี้ยงแมลงมากๆ วันนึงไปเอากล่องกระดาษมาจะเจาะรูทำบ้านให้แมลง
แต่ด้วยความเป็นเด็กดันเอากล่องวางบนมือแล้วจะเอาดินสอไม้แหลมๆเจาะรูกล่องแบบสุดแรง สุดท้ายดินสอไม้ปักเข้ากลางมือ
เลยกลัวจนไม่กล้าใช้ดินสอไมั-สีไม้จนปัจจุบันค่ะ 😅
ครูอนุบาลเคยเล่าเรื่องผีที่ว่า นอนบ้านร้างกลางป่า แล้วตอนกลางคืนได้ยินเสียงคนทำงานแบบตอนกลางวันเลย แล้วตื่นมาเจอศพ ตอนนั้น นอนไม่หลับเป็นอาทิตย์เลยคับบ555 เลยทำให้กลัวเสียงก๊อกแก๊กตอนกลางคืนมาก ส่วนปัจจุบันก็เจอจนชินละคับ
เจอครูอนุบาล ...
555555ปากนกกระจอกคือการกินเลย์ละเลย์บาดปากเห้ย รร.ผมก็เอาหนมเลย์มาหลอกเหมือนกันด้วยเพราะว่าเป็นเด็กจะชอบทานเเต่ขนม ทำให้เวลาทานขนมเลย์เเผ่นใหญ่เเนวขวางปากเด็กเล็กๆเนาะดังจะเสียดกับมุมปาก เเต่ปากนกกระจอกที่ผมเข้าใจคืออาการขาดวิตามินขาดสารอาหารอะไรนี่เเหละพบในเด็กเยอะ คือช่วงนั้นมีเเนะเเนวให้ทานผักเพราะเด็กเป็นปากนกกระจอกเกือบทั้งโรงเรียน 😂เป็นแผลมุมปากทำให้การกินขนมเลย์ทรมานมากเเสบปาก😂 เเละโรคเกล็ดหิมะเพื่อนผมเป็นตอนม.1 เเต่พอโตเหมือนรักษาถึงเลยหายครับ
สมัยเด็กๆ ถ้าทั่วไปก็ กลัวที่มืด กลัวที่เงียบๆของบ้านชั้นบนๆ กลัวหนังผีเรื่องเซนสื่อรักสื่อวิญญาณ 😂
แต่สิ่งที่กลัวมากๆตอนเด็ก คือการกลัวลืมตัวตนตัวเองหรือชื่อตัวเอง มันจะฟิลประมาณว่า เวลาคุยกับเพื่อนหรืออะไรก็ตามแล้วอยู่ๆเหมือนจะสติหลุดไปแว๊บนึง ด้วยความตอนเด็กเป็นคนชอบมโนว่าถ้าชั้นเป็นคนนี้ ชั้นจะทำอะไรยังไง แล้วตัวเองก็จะนั่งวนคิดในหัวท่องว่า "ชื่อนี้ (อาจจะชื่อเพื่อน) ไม่ใช่ชั้น ชื่อนี้ไม่ใช่ชั้น ชื่อของชั้นคือนี่ๆ...ชื่อนี้เท่านั้น" เพื่อย้ำตัวเองกลับมา แล้วผมก็หลอนท่องมาหลายปีเพราะกลัวตัวเองลืมตัวเอง 😅
อยากให้ทำเกี่ยวกับ ufoในประเทศไทยครับ
ตอนประถมกลัวห้องกินข้าวบ้านตัวเอง คือตอนกลางคืนก่อนจะนอน เราจะอยู่ที่ห้องนั่งเล่น แล้วเวลาจะไปที่ห้องนอน เราต้องเดินผ่านประตูห้องกินข้าวซึ่งเป็นประตูกระจก ก็จะมองทะลุไปเห็นโต๊ะกินข้าวเห็นห้องมืดๆ แต่ประตูอื่นในบ้านคือทึบหมดยกเว้นห้องนี้ ละเราเป็นคนสุดท้ายในบ้านตอนที่จะเข้านอน คือต้องปิดไฟห้องนั่งเล่นนั่นแหละ ละก้ต้องรีบปิด รีบวิ่งเข้าห้องนอน คือเปิดประตูห้องนอนรอ ละวิ่งเลย คือจะบอกตัวเองห้ามหัวไปมองห้องกินข้าวเด็ดขาด กลัวมาก กลัวมองไปละเหนใคร555
แต่ตอนนี้ย้ายบ้านละ ละสมัยเด็กเปนไรชอบเข้านอนคนสุดท้าย งง
เรากลัวแผ่นหนังเรื่องคนเห็นผี เคยหาหนังของพ่อในตู้ที่บ้านดูตอนเด็กๆแล้วเจอแผ่นหนังคนเห็นผี ปกเป็นภาพคนสีเขียวๆ มีขีดปากกาสีแดงๆวงรอบตา จำได้กลัวมากกกก จนต้องเอาไปยัดไว้ในตู้ลึกๆ 55555
กลัวตะขาบ เพราะเคยไปดูฉายหนังที่วัด จำชื่อหนังไม่ได้ หนังไทยนี่แหละ มีกลุ่มคนเข้าไปในป่า จำไม่ได้ว่าเข้าไปทำไม แล้วตายหมด มันมีฉากนึงติดตา ผู้ชายตาย โดนตะขาบเจาะทะลุตัว น่ากลัวมาก ดิ้นๆๆละตะขาบเจาะทะลุตัวยั้วเยี๊ยะ กรี้ดดด ติดตาสุด หลอนทุกสิ่งที่มีขาเยอะๆ ใครพอจะคิดชื่อหนังออกมั้ยคะ อยากดูอีก แต่ก็กลัว😢
หนังชื่อ "ดงพญาไฟ" ครับ ภาพติดตาจำฝังใจ 😢😅
ตอนเด็กกลัวเรื่องผีช่องแอร์มากๆ ไม่ได้ดูแต่รู้เรื่องย่อ ก็กลัวจนไม่กล้าเปิดแอร์ที่บ้าน😂 บอกแม่ให้แม่เปิดให้ แม่เลยบอกว่า เรื่องนั้นมันต้องแอร์ใหญ่แบบโรงแรม แอร์บ้านเราจะเอาคนไปใส่ได้ยังไง แล้วแม่ก็เปิดหน้ากากแอร์ แม่บอกว่าดูสิแค่มอเตอร์ก็เต็มแล้ว คนจะไปอยู่ได้ไง เท่านั้นแหละค่ะ เลิกกลัว555555😂
โดนพ่อแม่กรอกหูมาว่าถ้าโดนกิ้งกือกัดมันจะปล่อยไข่ใส่แผลเรา พอมันโตมันจะเจาะออกมาจากแผล แล้วช่วงหน้าฝนบ้านนอกไปทำนาทีกิ้งกือเยอะมาก เคยเปิดแผ่นไม้ขึ้นมาแล้วเจอกิ้งกือเป็น 10 ตัว แบบตัวเบ่อเริ่ม หลังจากนั้นก็กลัวกิ้งกือมาตลอด แล้วไม่สามารถดูภาพกิ้งกือได้เลย แต่พวกตะขาบดูได้แบบไม่เป็นอะไร แล้วหลายคนก็ถามว่าทำไมถึงกลัวกิ้งกือ มันเดินช้าจะตาย เพราะเหตุผลนี้แหละฮะ แล้วทุกวันนี้ก็ยังไม่รู้ว่าเรื่องจริงมั้ย ที่กิ้งกือมาไข่ในแผล เพราะกลัวเจอรูปกิ้งกือตอนเสิร์ช 🥹
จำได้เรื่องนึง เป็นละครไทยที่ฉายช่วงค่ำๆ เกี่ยวกับพี่น้องที่มีคนนึงเป็นมนุษย์ล่องหน แล้วเป็นช่วงตอนจบ จำได้ว่าก่อนตอนจบนั่งเจอตอนต่อไปช่วงท้าย เป็นฉากที่เข้าเครื่องอะไรซักอย่างแล้วหน้าเน่า ไำม่รู้ว่ามันน่ากลัวไหมนะสำหรับปัจจุบัน แต่ตอนนั้นจำได้ว่าช่วงฉายของวันนั้นออกนอกบ้านไปนั่งข้างนอกข้างวงเหล้าคนแถวๆบ้าน ตอนจะอาบน้ำก็วิ่งผ่าน ไม่กล้าได้ยินเสียงไม่กล้าสบตา
ตอนเด็กๆประมาณอนุบาลมั้ยไม่รู้ แต่เด็กมาก ตอนนั้นไปหยิบแผ่นซีดีของตามาเปิดดู เราก็นั่งดูมันเป็นหนังแบบจรเข้ไล่ล่ากินคน แล้วเรากลัวมากรีบเอาแผ่นออกใส่ในกล่องเหมือนเดิม แล้วเอาไปไว้ในซอกหลังทีวี แล้วรีบวิ่งลงจากชั้นสามไปหาตายายด้านหลังทันที สรุปง่ายๆเลยคือกลัวแผ่นซีดีนั้นไปเลย เอาแอบไม่อยากเห็น😅
ตอนเด็กๆเวลาไปห้าง ไม่รู้ว่าทุกคนเคยเห็นไหม มันจะเป็นขาของหุ่นที่มีแค่ส่วนเอวลงมาขา ห้อยติดกับเพดานแล้วขามันแก่วงๆได้ลักษณะเหมือนคนวิ่ง คือกลัวมาก หลอนมาก
อยากให้ทำคอนเท้นตอนยาวๆเพิ่มค่า แบบ40นาที+++ ที่ไม่ใช่วิเคราะห์หนังงง
สมัยเด็กกลัวบ้านตัวเองมาก พ่อชอบบ้านไม้ ชั้น2พ่อทำเป็นบ้านใต้หลังคา ที่บ้านแทบไม่ได้ใช้ชั้น2เลยแถมมืดอีก
กลางคืนยิ่งเสียงไม้ดีดยิ่งหลอนมาก ตอนนี้เลี้ยงแมวให้มันอยู่ชั้น2+พ่อเจาะแสงเข้าชั้น2ให้ดูสว่างขึ้นเลยไม่ค่อยกลัวแล้ว
เรากลัวที่ว่างใต้บันไดขึ้นบ้าน บ้านตายายเราเป็นบ้านปูนครึ่งไม้ เรากลัวตลอดเวลาที่จะต้องขึ้นไปห้องนอนบนบ้าน เวลาปิดไฟแล้วจะขึ้นบ้านรู้สึกเหมือนมีอะไรมองหรือจ้องจากใต้บันไดเหมือนจะดึงขาเรา นี่ก็เลยกลัวมากตอนเด็กๆ
ตอนเด็กคือกลัวไปเรื่อยมากกลัวการลงบันไดเลื่อนเพราะกลัวก้าวขาไม่ทันจนพ่อแม่ต้องอุ้มลง กลัวตุ๊กตาที่กระพริบตาได้เห็นละรู้สึกหลอนๆน่าจะเพราะดูหนังมาอาจจะเรื่องตุ๊กตาผีมั้ง แล้วก็กลัวกระดาษเวลาที่อยู่ใกล้ตา คือกลัวบาดตาละเลือดออก ต้องเป็นแผ่นนะถ้าเป็นปึกเกาะๆกันจะไม่ค่อยกลัว ตอนนี้ก็ยังกลัวอยู่แต่ไม่มากเท่าตอนเด็กๆละ
ตอนเด็กๆเรากลัวความมืด ซึ่งพอโตก็กลัวน้อยลงแต่ยังมีกลัวๆบ้างนะ แต่ที่กลัวแล้วแปลกจริงคือกลัวการที่ต้องส่องกระจกนานๆคนเดียว มันเหมือนมองอีกคนที่ไม่ใช่เราแล้วชวนให้กลับแบบประหลาด
รับน้องสยองขวัญน่ากลัวจริงตอนเด็กๆ555555 ทำวิเคราะห์หน่อยคับคุณเนส😭😭
เรากลัวตุ๊กตาเด็กม๊ากก ที่คล้ายๆตุ๊กตาผี ตุ๊กตาที่ ถ้าบีบท้องจะมีเสียงร้อง จับนอนจะปิดตา จับนั่งจะลืมตา ตอนเด็ก ยิ่งมีคนรู้ว่าเรากลัว เราก็จะยิ่งโดนแกล้ง กลายเป็นกลัวฝังใจเข้าไปอีก ทุกวันนี้ก็ยังกลัวอยู่
500k แล้วพี่ๆๆๆๆ❤❤❤❤🎉🎉🎉
กลัวต้นขนุนที่สูงๆค่ะ คุณพ่อเป็นครู เคยไปนอนที่บ้านพักครูหลังโรงเรียน เรานอนหันหน้าไปทางหน้าต่างละเห็นผู้หญิงยืนอยู่บนกิ่งต้นขนุนที่พอดีกับหน้าต่างชั้น2
เรากลัวโมเดลนักฟุตบอลค่ะ เพราะหัวโตตัวเล็กมันดูไม่ใช่มนุษย์ ด้วยความที่เป็นเด็ก(ไม่อนุบาลก็ประถมต้นๆ) เรากลัวมากเลยแอบเอาของพี่ไปทิ้งแต่โชคดีที่แม่เห็นเลยแอบเก็บขึ้นมาจากถังขยะให้ ตอนนั้นแม่ก็สอนนะคะหลังจากรู้ว่าเอาของพี่ไปทิ้งว่ามันไม่ดีไม่ควรเอาของคนอื่นไปทิ้ง แล้วแม่ถามถึงเหตุผลว่าทิ้งทำไม นี่ก็ตอบว่ากลัว สุดท้ายแม่เลยเอาไปเก็บไว้ในลิ้นชักไม่ให้เราเห็น ส่วนปัจจุบันก็ยังรู้สึกแปลกๆอยู่นะ ส่วนตัวเราชอบเมสซี่เรายังไม่ชอบโมเดลเมสซี่เลยมันหลอนแปลกๆ ป.ล.กับภาพวาดล้อเลียนก็กลัวค่ะ
กลัวการขับรถตามหลัง พวกรถขนเหล็กค่ะ แปลกปะ 55555 เคยดูหนังเรื่อง " บอดี้ศพ 19 " ละมันมีฉาก1 ที่พระเอกขับตามหลัง ละเหล็กมันพุ่งแทงลงมาที่หน้ารถ คือบอกตามตรง หลอนจนถึงทุกวันนี้ กลัวแบบ ขับๆอยุ่ เหล็กพุ่งใส่ 5555555 😅
เรากลัวบันได เพราะโดนเพื่อนหลอกให้ไปดู Final destination ภาค1 ค่ะ ยิ่งมีข่าวบันไดดูดคนที่จีน กลัวไปใหญ่55
ตอนป.1 เคยโดนทิ้งอยู่บ้านคนเดียว แล้วตอนมองเข้าไปในห้องนอนที่ปิดไฟอยู่ ( ประตูเปิดไว้ ) เห็นเป็นเงาคนนั่งยองๆข้างเตียง ทั้งๆที่กลัวแต่ก็ละสายตาไปไหนไม่ได้ ซักพักเงาหายไปแถวใต้เตียง ช่วงนั้นสับสนอยู่ซักพักว่ามันคืออะไรหรือแค่ฝันไปเองรึเปล่า แต่หลังจากนั้นจนถึงตอนนี้ 27 แล้ว เราก็ยังกลัวใต้เตียงไม่หายเลย
ตอนป้าเป็นเด็กเคยเข้าห้องน้ำตอนเลิกเรียนใกล้โรงอาหารแบบนี้เลย ป้ากำลังนั่ง ตาก็มองตรงกลอนประตูแล้วมันจะมีช่องว่างเล็กๆ พอดีตาส่องได้ แล้วมันก็มีตาดวงนึงมองมาพอดี ป้าในตอนนั้นตกใจมากรีบลุกใส่กางเกงมาเปิดประตูแต่เปิดไม่ได้มีคนล๊อค เรียกให้คนช่วยนานสักพักเลย กลัวมากเพราะมันเลิกเรียนแล้วไม่มีใครอยู่แถวนั้นเลยสักพักลุงภารโรงมาเปิดให้ ยังสงสัยมาอยู่ทุกวันนี้
พี่เนสเล่าดีมาก ชอบเวลาพี่เนสมาเล่า มาพูดคุย
ตอนเด็ก ๆ กลัวภูเขามาก เวลาไปบ้านญาติหรือไปเที่ยวที่ต่างจังหวัดที่มีภูเขาจะร้องไห้หลับตาปี๋เลย เห็นภูเขาที่อยู่ไกล ๆ ก็ไม่ได้กลัวน้อยลงนะ กลัวกว่าเดิมเพราะมองจากรถที่เคลื่อนที่อยู่แล้วมันเกิดภาพลวงตาเลยเข้าใจไปเองว่าภูเขามันคลานตามมา5555555555
ตอนเด็กดูละครแม่นาคหน้าเละๆจำติดตา อีกเรื่องหนังเกาหลีเปนตุุ๊กตาเซรามิคสวยๆหลอนๆผีสวยกระโปรงแดงน่ารักมาก
มันมีเรื่องที่ทำให้เรากลัวแมงมุมมากๆคือ ตอนนั้นอายุ5-6ขวบแล้วแม่ก็พาเราไปต่างจังหวัดเพื่อไปเยี่ยมยาย ที่โซนภาคอีสานแล้วพอถึงเวลาค่ำทุกคนก็นอนเรียงกันเลยหน้าทีวีเราอะนอนระหว่างแม่กับพี่สาวที่เป็นลูกพี่ลูกน้องเค้านอนดูทีวีกันเราก็หลับก่อน แต่พอหลับไปสักพัก ก็ตื่นมาทุกคนยังดูทีวี แต่เราคือเห็นแมงมุมที่ตัวใหญ่มาก เท่าเต่าเลย ไต่อยู่เต็มพื้นเรากลัวกเพราะมันไต่ๆเข้ามาละเลยข้ามตัวแม่ไปรอนอีกฝั่งแล้วก็ร้องไห้พอข้ามไปก็ยังมีอีกเลยข้ามกลับแต่ก็ยังมีอีกมาเรื่อยไพร่เห็นเรากลัวแล้วเราก็ร้องบอกเค้าว่าเห็นแมงมุมเค้าก็เลยแกล้งปัดออกให้ แต่มันยังอยู่อะแล้วทุกคนดูไม่กลัวเราเลยรู้ว่าทุกคนไม่เห็นมันยกเว้นเรา เราก็เลยข่มตาหลับบอกตัวเองว่ามันไม่จริง
เคยกลัวหนังสือผีครับ คือหน้าปกมันเป็นหน้าขาวๆ อยู่กลางปก รอบๆมืดๆเขียวๆ ใครไม่รู้ซื้อมาครับอยู่ในบ้าน
กลัวอินโทรองค์บากค่ะ ตอนนั้นเด็กมากแม่พาไปดูเรื่องนี้ไม่โรงสรุปแค่อินโทรขึ้นร้องไห้จำมาตลอด จนจะเข้ามัธยมความกลัวนี้ถึงหายไป
18:55 ของฝากอะไรนะครับ🥶
ฟังเรื่องเด็กดักแด้แล้วทั้งสงสารทั้งขำเลยครับ เข้าใจอารมณ์เด็กๆ ที่กลัวอะไรแบบนี้เลย เรื่องเด็กดักแด้นี่ตอนเด็กๆ ทุกคนที่เห็นภาพกลัวกันมาก สมัยผมจะเป็นข่าวลงหน้า 1 หนังสือพิมพ์เลย
ตอนสมัยเด็กๆที่หนังเรื่อง โปรแกรมหน้าวิญญาณอาฆาตกำลังดัง จำได้ว่านั่งดูหนังที่บ้านพี่ข้างบ้านกับแม่มีกันอยู่4คน น่ากลัวมากๆตอนที่ดู เป็นครั้งแรกที่รู้สึกความกลัวถึงสุดขีด เพราะพอหนังจบ เลือดกำดาวไหล2ข้าง กลัวขึ้นสมองมากๆ บวกกลับข้างๆบ้านกำลังก่อสร้างบ้านใหม่มันแอบคล้ายๆฉากในหนังมากๆบรรยากาศต่างๆแบบน่ากลัวสุดๆ พอตกกลางคืนนอนไม่ได้ตาสว่างยันเช้าเลยเป็นหนังเรื่องแรกที่ทำให้กลัวผีหนักมากและภาพติดตานานมากๆ ขนาดนอนกับพ่อแม่ก็ตาสว่าง อีกเรื่องนึงคือ ผีจูออน ตอนเด็กคือกลัวมากๆคือในบ้านจะปิดไฟมืดทั้งหลังแล้วเวลาเราเปิดประตูจะออกไปข้างนอกห้องแม่งเหมือนกันเลยกับฉากแรกในหนังที่เปิดไปเจอความมืดสนิท และก็ไปจบที่ตู้เสื้อผ้า กลัวมากๆตอนเด็กกลัวตู้เสื้อผ้ามากๆแบบต้องปิดประตูตู้มิดเลยอ่ะ มีบางคืนมันแง้มๆก็คือจ้องแต่ตู้เสื้อผ้าทั้งคืน ฮืออออออออออ
ตอนเด็กที่ติดตา เลย คือ พระอุ้มหมา ซี อุ้ม แมว ครับ ที่คุณ หนุ่ม คงกระพัน เป็นพิธีกร แล้วในหมู่บ้านก็แบบ เลากันบอก เจอพระซี ผ่านกลางบ้าน สมัยคือที่สุดแล้ว ที่มำให้เด็กๆกลัว แล้วเงียบสนิท หรือ เพราะสร้างเรื่องขึ้นมาให้คนกลัวกัน จะได้ไม่มีใครออกจากบ้าน จะได้ขนย้ายไม้ พะยูง หรือ ยาเสพติดง่ายๆ เพราะช่วงนั้นมันคู่กันเลย
❤
สมัยประถมเพื่อนผช คนนึงของเราเป็นเด็กค่อนข้างดีื้อ พ่อแม่จะคอยขอให้ครูช่วยอบรมตลอด มีอยู่วันนึงจำไม่ได้ว่าวิชาอะไร ครูก็พาไปห้องสมุดแล้วเปิดหนังให้ดู หนังเรื่องนั้นคือเรื่อง "นรก" แล้วอยู่ดีเพื่อนผช คนนั่นก็ร้องไห้บอกว่ากลัวๆ ไม่ทำแล้ว ไม่เอาแล้ว หลังจากนั้นสักพักใหญ่ๆเลยพ่อแม่บอกครูว่าลูกเขาดีขึ้นกว่าแต่ก่อน เขาดีใจมากเลย
คือนี่ตอนเด็กๆจะกลัวห้องพระมากสำหรับคนอื่นไม่รู้ว่ากลัวมั้ยแต่ห้องพระบ้านเราค่อยข้างแปลก คือบ้านเก่าเราจะอยู่กันหลายคนเป็นบ้านๆรวมกัน บ้านของย่าจะเป็นบ้านเพดานสูงมีปูนมีไม้ทุกอย่างนานแล้วแต่ก็ยังเหมือนเดิม คือย่ากับป้าจะห้ามตลอดว่าอย่าเข้าไป’ห้องนั้นนะ’ คือห้องที่เชื่อมกับห้องใหญ่ถ้าจะไปต้องเดินเลี้ยวขวาไปอีกซึ่งห้องไม่มีประตูหรือมีเราก็จำไม่ค่อยจะได้แต่เราก็ไม่กล้าเข้าไปด้วยเชื่อฟังผู้ใหญ่ส่วนนึง ทุกๆวันเราจะเห็นป้ายกของกินยกธูปเขาไปทุกๆวัน แล้วเราสงสัยเลยถามเค้าว่า อันนี้คือห้องอะไร จนได้คำตอบว่ามันคือห้องพระก็เลยไม่คิดอะไร แล้วมันมีวันนึงที่เราคิดอะไรไม่รู้ตามป้าไปจนเผลอเขาไปในห้อง เราตกใจมากเพราะห้องที่เราคิดว่าจะมีแต่พระพุทธรูป แต่มันมีอย่างอื่นที่ทำเรากลัวด้วยค่ะ แล้วก็มีเรื่องเล่าที่เราเจอมา มันค่อนข้างยาวถ้าพิมพ์นี่อ่านกันยาวเลยค่ะ
อยากให้เล่ามากเลยค่ะ
กลัวฉากตายในห้องน้ำ ของ 999 ครับ ไม่กล้าปิดประตูอาบน้ำตอนกลางคืน
สำหรับตอนเด็กเรื่องที่น่ากลัวที่สุดของคือ ข้างหลังโรงเรียนมันจะเป็นป่าช้า โรงเรียนมันเป็นโรงเรียนวัด แต่มันมีดินปูดขึ้นมาผมไม่เเน่ใจเลยว่ามันเป็นศพที่ถุกฝั่งหรือกองดินเฉยๆแต่มันมีเป็นแถวเลยหลอนมากขนาดเข้าค่ายลูกเสือผมไม่ยอมมาถ้าเข้าค่ายที่โรงเรียนเรียนได้2เทอมย้านเลยพอดีพ่อไปได้ไปทำงานที่ใหม่
ตอนเด็กนี่เคยกลัวกระจกในห้องน้ำ555555 เพราะแบบญาติๆที่เป็นเพื่อนชอบเปิดคลิปของคนต่างประเทศที่เค้าส่องกระจกละหันหน้าไปทางอื่นแต่ในกระจกไม่หัน ตอนนั้นโครตกลัววว อาบน้ำทีก็เลื่อนกระจกหนี ไม่กล้าเข้าห้องน้ำไม่กล้าอาบน้ำ
ของหนูเป็นเรื่องตุ๊กตาที่คล้ายคนค่ะ หนูเป็นคนกลัวตุ๊กตาบาร์บี้มากกกกก ตุ๊กตาที่มีรูปร่างเป็นคนค่ะ กลัว เพราะเคยไปนอนบ้านน้าผู้ชายแล้วเขามีตุ๊กตาบลายด์ ตอนนั้นเหมือนทั้งบ้านนอนแล้ว แต่หนูปวดห้องน้ำเลยลงมา แล้วเห็นตุ๊กตาบลายด์ของน้าที่หักคออยู่ หนูตกใจมากกกก จนเกือบกรี๊ดแต่อุดปากไว้ ตอนนั้นหนูป.3-4 เองค่ะ แต่มีสติอยุ่ 🥹🥹🥹 ตั้งแต่วันนั้นหนูกลัวตุ๊กตามาตลอด ไม่เคยเล่นพวกบาร์บี้เลย จำบรรยากาศตอนนั้นได้หมดเลยค่ะ ทั้งความมืดของบ้าน บันได หรือความรู้สึกของหนูตอนนั้น จนตอนนี้มหาลัยแล้วก็ยังกลัว😢😢
เรื่องที่กลัวของเราออกจะแปลกๆหน่อยค่ะ คือเรากลัวปลา พวกปลาที่มันยังมีชีวิตอยู่ค่ะส่วนมากจะกลัวปลาน้ำจืดเพราะพ่อเลี้ยงเคยบังคับให้เราถอดเกล็ดปลาแล้วมันยังเป็นตัวเป็นๆ ฟิลแบบเวลาจับจะเป็นเมือกๆเกล็ดๆอ่ะ ปัจจุบันนี้ยังกลัวเหมือนเดิม
ตอนเราอยู่ประถม ตอนนั้นพ่อกับแม่ทำงานกลับดึกเลยต้องไปอยู่กับน้าข้างบ้านที่เป็นญาติกัน บ้านน้าก็จะมีระเบียงบนบ้านที่มองไปที่หน้าบ้านได้ วันนั้นน้ากับน้องๆก็ดูทีวีกันในบ้าน ส่วนเราอ่ะด้วยความคิดถึงแม่ไม่กลับมาสักที เราก็ไปยืนที่ระเบียงมองไปที่หน้าบ้าน แล้วด้วยความที่อยู่เป็นบ้านนอกต่างจังหวัดอ่ะ ทุ่มนึงก็มืดละ คนก็เข้าบ้านกันละ เราก็มองไปสักพัก เราก็เห็นผู้หญิงคนนึงนั่งอยู่บนมอไซตรงนอกรั้วหน้าบ้าน ยิ้มให้เรา เราก็เรียกแม่!! แล้วก็วิ่งลงบันไดไป จำได้ว่าอีกนิดก็เปิดประตูรั้วแล้ว แต่น้าอ่ะก็วิ่งมาจับแขนแล้วบอกว่าแม่ยังไม่กลับ !! แล้วก็ดึงแขนเรากลับเข้าบ้าน น้าก็มองไปที่หน้าบ้านแล้วบอกว่าอย่ามายุ่งกับหลานกุ !! พอขึ้นบ้านสักพักแม่ก็กลับมา ทุกคนก็ถามว่าเกิดอะไรขึ้น เราก็เล่าให้ฟัง ภาพที่เห็นเราจำติดตาจนถึงวันนี้ ผ่านมาหลายสิบปีแล้วก็จำไม่เคยลืม ผู้หญิงที่เห็นนางยิ้มหลอนมาก หน้าเขียวๆ
ตอนเด็ดผมกลัวรายการ เรื่องจริงผ่านจอสุด โคตรกลัวโคตรหลอน
กลัวหนอนค่ะ..เพราะโดนเพื่อนเเกล้ง เอาหนอนมาใส่ในเสื้อนักเรียนตอนกำลังขึ้นไปรับรางวัล ภาษาอังกฤษตอน ป.4 จนถึงตอนนี้เลย ไม่กล้าจับ ขนลุก จนถึงอายุ 35 ตอนนี้ก็ยังหล่อนอยู่ค่ะ
เรากลัวภูเขาหลังโรงเรียน คือโรงเรียนอยุ่ติดกับภูเขาเลย แล้วจะมีรั้วกั้นระหว่างเขต แต่ตรงรั้วก็จะมีรูทำให้เราสามารถมุดไปนั่งเล่นได้ เราก็มุดไปนั่งเล่นคนเดียว สองสามครั้งไม่ค่อยเท่าไหร่ แต่หลังๆมันวังเวงเลยไม่ไปอีกเลย😂
กลัวการจมน้ำจากเห็นข่าวฆ่าดาราแล้วทิ้งลงน้ำ ตอนอาบน้ำ น้ำโดนหน้าก็จะกลัว ๆ หวั่นๆ
ตอนเด็กเคยกลัวสติ๊กเกอร์กาตูนติดที่ติดตู้กับข้าว เวลาเดินผ่านแล้วเหมือนมันมองเราตลอด บางทีก็ขยับยิ้มให้ กลัวจนร้องไห้จนแม่ต้องมาขูดออก😅
วัยเด็กผมหรอฮะ เมื่อก่อนเคยอยู่บ้านเก่าเป็นหมู่บ้านจัดสรรค์(ขอไม่บอกชื่อ สงวนสิทธิ์เค้าหน่อย) ชอบเล่นเกมตอนดึกๆ พอตอนดึกๆจะเบาเสียงคีย์บอร์ดเดี๋ยวพ่อแม่ตื่น สิ่งที่น่ากลัวสำหรับผมคือบางทีรู้สึกเหมือนมีใครก็ไม่รู้แอบมองอยู่ ทั้งๆที่เป็นไปไม่ได้ เพราะพ่อผมจะทำงานกับคอมตอนดึก ส่วนแม่หลับลึก ถ้าตื่นทีคือแม่ท่านจะลุกมาฉี่ แค่นั้นเลย รู้สึกเหมือนมีผีผู้หญิงมองอยู่ พอหันไปมองก็ไม่มีอะไร บางทีอาจเป็นกุมารทองหรือเจ้าที่แอบมอง ไม่ก็ผมอาจหลอนไปเอง แต่น้่นคงเพราะ factors อื่นด้วย อย่างการที่ห้องอื่นเว้นห้องโถงที่ผมใช้เล่นเกมมันปิดไฟหมด เลยอาจเสริมจินตนาการไปอีก
ตอนนี้ 21 แล้ว ถามว่ากลัวไหม ไม่อะ ช่างมันละ ตอนดึกคือด้วยความมีปัญหาชอบตื่นมาตอนตี 2 เพราะหิวน้ำ ในใจกลายเป็น "เออ แค่ลงมากินน้ำให้จบๆไป แล้วขึ้นไปนอนต่อ รำคาญความคอแห้งนอนไม่หลับ ผีเผออะไรมาก็ไม่สนอะ"
ปล. ปัจจุบันย้ายมาอยู่หมู่บ้านเดี่ยวละฮะ ตั้งแต่ช่วงผม ม.5 ได้ละ ก็ไม่เจออะไรละ นอกจากน้องงูที่บางทีโผล่มาทักทายบ้าง ซึ่งปัจจุบันก็แทบไม่มมี
ล่ะคือคุณเนสเล่าเรื่องเด็กดักแด้ คือแบบผมเห็นภาพเลยเพราะผมก็จิตตกกับเรื่องนี้ไปหลายเดือนพอเล่าปุ๊ปภาพเข้ามาในหัว😢
เรื่องของนักเรียนโรงเรียนวัด
ตอนเด็กๆ เรียนอยู่โรงเรียนวัดเล็กๆ หลังโรงเรียนเป็นวัด สมัยนั้นที่วัดยังไม่มีเมรุสำหรับเผาศพ เวลาเผาศพจะมีอยู่ 2 วิธี คือเอาฟืนมากองๆแล้วเอาศพไปตั้งบนกองฟืนแล้วเผา กับจะมีการก่ออิฐเป็นบล็อก 2 ด้าน ตรงที่ว่างระหว่างอิฐใส่ฟืนเอาศพวางข้างบนแล้วเผา ความหลอนของการเผาศพแบบนี้คือ พอเผาศพไปซักพักศพจะเด้งขึ้นมาคล้ายๆนั่ง สัปเหร่อต้องเอาไม่กดให้ศพราบลงไป เพิ่งรู้ตอนโตว่าที่ศพเด้งขึ้นเป็นเพราะเส้นยึด สมัยนั้นวันไหนมีกลิ่นควันไฟ กลิ่นเนื้อไหม เด็กนักเรียนในโรงเรียนจะรู้โดยไม่ต้องไปวัดได้เลยว่าวันนี้มีเผาศพ เด็กที่ไม่กลัว อยากรู้อยากเห็นก็จะไปเกาะรั่วเตี้ยๆหลังโรงเรียนดูการเผาศพ
ส่วนเหตุการณ์ที่พีคสุดคือตอนเรียนอยู่ชั้น ป.5 อาคารเรียนตอนนั้น เป็นอาคารเรียนที่สร้างมาใหม่สำหรับชั้น ป.5 โดยเฉพาะ เพราะห้องเรียนไม่พอ อาคารหลังนั้นเป็นอาคารเล็กๆ มีแค่ห้องเรียนห้องเดียว สร้างอยู่ระหว่าง อาคารเรียนหลักกับรั้วเตี้ยๆที่แบ่งระหว่างเขตวัดกับโรงเรียน ข้างๆอาคารเต็มไปด้วยต้นกล้วย ปกติผมไปโรงเรียนตั้งแต่เช้าไม่เกิน 7 โมง ก็ถึงแล้ว วันเกิดเหตุผมไปโรงเรียนเช้าเหมือนเดิมโรงเรียนในตอนเช้าก็เงียบๆมีหมอกบางๆเหมือนปกติ พอเข้าไปห้องเรียนวางกระเป๋าเสร็จก็มาเดินเล่นจับแมลงหลังอาคารเรียนเล่น มองหาเเมลงไปเรื่อย ผมมองข้ามรั้วไปที่วัด บริเวณศาลาการเปรียญ เห็นจีวรเหลืองๆของพระรูปนึงยืนอยู่ ผมก็หาแมลงเล่นต่อไปซักพัก จนมองไปที่พระรูปเดิมก็ยังยืนอยู่เหมือนเดิม คราวนี้เห็นพระรูปนั้นหันไปมาช้าๆ แต่ผมก็ยังไม่สนใจ เพราะโรงเรียนวัดเห็นพระเป็นปกติอยู่แล้ว
จนสายขึ้นหน่อยจึงรู้ว่าในวัดมีพระถูกฆ่าตายแล้วคนร้ายลากศพพระลงจากกุฎิไปแขวนไว้ริมศาลาการเปรียญ คือพระรูปที่ผมเห็นตอนเช้านั้นแหละ ส่วนที่ผมเห็นพระหันไปมาช้าๆเพราะเกิดการแกว่งของศพ
ตอนเด็กๆกลัวตุ๊กแกมาก เพราะเห็นฉากตุ๊กแกกัดคอในเรื่องตุ๊กแกผี (อยากให้คุณเนสวิเคราะห์เรื่องนี้ด้วย)😅 โตมากลัวห้องผ่าตัด หลายๆคนที่เคยผ่าตัดน่าจะเข้าใจ ที่มีคุณหมอพยาบาลยืนรอบๆเตียง 😢
ของเรากลัวนาฬิกาที่เป็นตู้ตั้งพื้นมากกก ที่มันจะชอบดังตอนเที่ยงวันกับเที่ยงคืน มีลูกตุ้ม ที่บ้านย่าคือกลัวสุดๆ เสียงมันดังก็หลอนจัดๆ
ตอนเด็กๆ มีลูกพี่ลูกน้องไปว่ายน้ำที่สระว่ายน้ำแล้วพ่อแม่เขาไม่เห็นกลับมาอีกทีคือเขาจมน้ำเสียชีวิต พ่อปม่เขาทำใจไม่ได้เลยสร้างห้องใต้ถุนบ้าน (บ้านเป็นแบบบ้านปูนยกสูงแบบชนบทอิสาน) แล้วเอาร่างลูกมาเก็บในโรงเย็นใต้ถุนบ้านไว้ 100 วัน เวบาไปเยี่ยมที่บ้านนั้นทีไร จะกลัวการเดินผ่านห้องนี้มาก เพราะจำได้ติดตาตอนเขาพาไปไหว้ร่างลูกพี่ลูกน้องในห้องนั้น นับตั้วแต่นั้นคือกลัวห้องที่อยู่ใต้ถุนบ้านทุกบ้านเลย 😂
ชื่อpod cast ในSpotify ชื่อช่องอะไรคะ หาไม่เจอ🥺
เรื่องสะพานลอย เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับเรา ตอนอยู่ปวช2 เราเลิกเรียนไวกลับบ้านตอน 14:00 บ้านเราอยู่ซอยฝั่งตรงข้าม กะจุดที่ลงจากรถโดยสารจะเดินกลับบ้านต้องเดินขึ้นสะพานลอย ข้ามถนนใหญ่อันตรายเลยไม่เสี่ยง เลยเดินขึ้นสะพานลอยเพื่อกลับเบ้านเหมือนทุกๆวัน แต่ช่วง14:00 ไม่ได้มีคนเลิกงานไวขนาดนั้นที่ขะขึ้นเดินสะพานลอย เราเดินขึ้นคนเดียว ตรงกลางทางเดินสะพานลอยเจอคนนั่งเหมือนขอทานใส่ฮู้ดคลุมหัวก้มๆ เป็นผช เราใจดีสู้เสือเดินผ่านแบบไวๆเพราะไม่อยาก เดินลงมาละนั่งวินรึหารถต่อแค่ข้ามสะพานลอยลงไปก็ถึงบ้านแล้วจังหวะที่เดิน ผชคนนั้นพุ่งตัวหาเรา เรากลัวช็อคมาก วิ่งละร้องว่าไอ เหีe ละวิ่งลงบันไดแบบไม่คิดชีวิต บนสะพานลอยมีแค่เรา กะผชที่ใส่ฮู้ดคลุมหัว คนนั้นมันแคบ ละกว่าจะลงหนี ใช้เวลามากๆมันเหมือนสถานที่จำกัด ใครจะขึ้นมาช่วยก็ยากเพราะบนสะพานลอยไม่มีใครข้ามเลย เราลงมาขาสั่นกลัวมากๆ จนบอกกับแม่ มารู้ว่า ผช คนนั้นเหมือนขายา เมายาบ้า ดีที่เราไม่เป็นอะไร หลายวันต่อมา เราเดินข้ามสะพานลอยแต่รอบนี้คนเยอะ ละเรามากับแม่ เห็นหน้ามันชัดๆหน้ามันคือตาขาวโพนเหมือนคนติดยาบ้าจริงๆนอนอยู๋บนสะพานลอย ช่วงนึงเราเดือดร้อนมากๆ ต้องรอให้คนเดินขึ้นสะพานไปก่อนเราถึงจะเดินขึ้น ตามรึนั่งวิน เสียตังเพิ่ม เพื่อเลี่ยงทางสะพานลอย เพราะกลัวความไม่ปลอดภัย จนปัจจุบัน ขึ้นสะพานลอยคนเดียวเราจะมองซ้ายขวาตลอดถ้าเจอคนแปลกๆไม่น่าไว้ใจจะไม่ขึ้นเลย ไม่ไปไหนมาไหนกลางคืนคนเดียว
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริงๆลองหาในgoogle ได้พิมว่า ข่าวคน นนท์ คนนอนบนสะพานลอย ฟังดูอาจจะมองว่าเรื่องเล็กๆเเต่ทำให้เรากลัว ผชรึคนที่มีท่าทีแปลกๆมากขึ้น อะไรที่ไม่น่าไว้ใจเราถอยห่างทันที
ความกลัวส่วนใหญ่มักมาจากความไม่รู้ครับ วัยเด็กเราเลยกลัวนู่นนั่นนี่ไปทั่ว แต่พอโตมาแล้วรู้เรื่องก็จะเลิกกลัวไปเอง
ตอนเด็กมีอยู่ช่วงหนึ่งเคยกลัวเทเลทับบี้ส์ครับ
ไม่ใช่เทเลทับบี้ส์ในทีวีนะ แต่เป็นเทเลทับบี้ส์ของจริงที่เกิดจากความเข้าใจผิด
สมัยนั้นแถวทางกลับบ้านจะมีเนินดินเรียงรายอยู่เหมือนในเทเลทับบี้ส์ ช่วงกลางวันไม่ค่อยเท่าไหร่ แต่ช่วงกลางคืนหลอนมาก
มีอยู่คืนหนึ่ง ผมเจอเงาดำๆรูปร่างคล้ายคนท่าทางน่ากลัวซึ่งตอนนั้นเข้าใจว่าเป็นเทเลทับบี้ส์อีกร่างหนึ่ง วิ่งหายเข้าไปในเนินดิน
ตอนนั้นเข้าใจว่าเทเลทับบี้ส์มี 2 ร่าง กลางวันจะสดใสร่าเริง แต่ตกกลางคืนจะเปลี่ยนเป็นร่างสยอง ทุกครั้งที่ผ่านทางกลับบ้านก็จะพยายามไม่มองไปยังเนินดินเหล่านั้น
จนโตมาอีกหน่อย ได้รู้ความจริงว่า เนินดินเหล่านั้นคือสุสานจีน ก็เลยเลิกกลัวเทเลทับบี้ส์ครับ
ตอนเด็กๆนี่กลัวการอยู่บ้านค่ะ🤡 ไม่รู้ว่าทำไมแต่รู้สึกว่าที่บ้านเก่าเหมือนมีอะไรสักอย่างอยู่ด้วยอะไรประมาณนั้น5555
ผมชอบอนิเมะที่เลือดสาด เห็นไส้ อะไรพวกนี้มากเลย แต่หนังผมไม่กล้าไปดู เพราะเห็นพวกเลือด พวกอะไรแบบนี้แล้วจะอ้วกตลอดเลย xD แต่ก็มีอยู่หลาย ๆ เรื่องที่ผมพยายามดู แต่ต้องเป็นหนังญี่ปุ่น ผมชอบมาก เริ่มทำใจดูเรื่องแรก ที่เป็นเด็กผู้หญิงถูกบลูลี่ในโลกเรียน โดนเผาบ้าน
คือเป็นคนที่เล่าเรื่ิงแบบนี้แล้วความน่ากลัวหายไปเลยอะไม่อินมากๆ จังหวะการเล่าการเว้นคำ วิธีการเล่า บ่ ได้เลยอะ เปิดใจฟังหลายรอบละ วิธีการเล่าไม่ไหวจิฃ
กลัวพวกรายการคนอวดผีช่วง คลิปติดผีมากค่ะ ได้ยินเสียงพากย์+วงกลมสีแดงทีไร ต้องปิดหนีตลอดเลย
กลัวละครเรื่อง จันทร์เอ๋ยจันทร์เจ้า ครับนอนฝันร้ายเลยตอนเด็ก 🤣
ละครช่อง7เรื่องนึง ที่มีคุณนายลั่นทม น่ากลัวมาก กลัวไปจนถึงต้นลั่นทม เห็นต้นลั่นทมก็นึงถึงความตายอะไรแบบนี้เลย
ชั้น 5โรงเรียนเก่าเป็นห้องร้างไม่ใด้ใช้ 30กว่าห้อง ไม่มีเหตุผลทั้งๆที่ทุกห้องมีโต๊ะนักเรียนแท้ๆ คิดดูว่าห้องร้างๆตึกยาวๆ
ตอนเด็กกลัวเสียงแมวร้องตอนกลางคืนมาก นอนหลับๆเป็นต้องสะดุ้งตื่นใจสั่นทุกที ถึงเสียงแว่วๆอยู่ไกลๆก็สะดุ้งตื่นอยู่ดี ถึงตอนนี้อายุ20กว่าแล้วก็ยังเป็นอยู่😅
ตอนเด็กกลัวโฆษนาโอริโอ นอนไม่หลับแทบทั้งคืนเลย
แต่เราก็จำไม่ได้เหมือนกันว่าโฆษนามันเป็นยังไง ยังไม่แน่ใจเลยว่าโฆษนาที่เห็นมันมีจริงหรือเราแค่ฝันไป
แต่ก่อนกลัวคนแก่แบบว่าร่างคนที่หนังหุ้มกระดูดหนังเหี่ยวๆ ตอนเด็กเคยไปเยี่ยมคนแก่ที่รพ.แล้วรู้สึกว่าน่ากลัวมากเพราะเราเคยเห็นคนคนนั้นตอนที่ปกติดีแต่ตอนไปเยี่ยมคือสังขารมันไม่ไหวแล้ว_แต่ตอนนี้ชินแล้วค่ะ
ดูตัวอย่างหนัง "ซาลาเปาเนื้อคน" ครับ ถึงกับเลิกกินซาลาเปาหมูแดงไปเลย
ในไทย. เรื่อง สางเขียว กับ แก้วขนเหล็ก. ถ้าต่างชาติ เอเลี่ยน ภาค 1 😱😱😱
podcastบนสปอทดิฟายโอ้ววมายยผมที่รอในแอพpodcast😢
กระจก6ด้าน เสียงเพลงทำให้ผมหลอนมาก จะมาตอนเย็นวันอาทิตย์ หมดเวลาสนุกแล้วสิ😂
ไม่รู้ใครกลัวเหมือนกัน กลัวไตเติ้ลของ สหมงคลฟิล์ม เพราะภาพแรกที่เห็นคือ เรื่องตำนานกระสือ 55555
ตอนเด็กจำได้ว่าเรียนเรื่อง "สองเกลอเจอผี" คือกลัวต้นกล้วยมากเลยยิ่งป่ากล้วยตอนกลางคืน😬😬
ตอนเด็กกลัวการ์ตูนเรื่อง fullmetal alchemist ตอนที่เด็กถูกรวมร่างกับน้องหมามากค่ะ😭😭😭
สมัยเด็กๆเคยดูหนังเรื่องบุพผาราตรี ฉากที่เด็กผู้หญิงโดนฉีกปากหรือโดนมีดปา/ดปากฉีกเนี่ยแหล่ะจำไม่ได้ พอดูฉากนั้นจบจำฝังใจ จนตอนนี้ก็ไม่คิดจะกลับไปดูอีกเลย5555 ตอนนั้นฉากนี้ทำให้นอนไม่หลับเป็นเดือนเลยค่ะ เคยฝันแล้วละเมอร้องไห้จนแม่ต้องตื่นมาปลอบบ่อยมาก 🤣🤣