Στο Τάγμα Τηλεγραφητών - Κεφάλας

Ένα τραγούδι του Βασίλη Τσιτσάνη από το δίσκο "Η Θεσσαλονίκη στα Ρεμπέτικα."
Πόλη, Σμύρνη, Αθήνα, Πειραιάς, Θεσσαλονίκη. Οι πέντε μεγάλες πόλεις του Ελληνισμού, που πάντα συγκινούσαν το λαό μας, όπως φαίνεται απ' τα τραγούδια του, δημοτικά και ρεμπέτικα. Ιδίως στα ρεμπέτικα, απ’ ότι ξέρω, η Θεσσαλονίκη έχει τη μερίδα του λέοντος: Με τις δύο Εργασίες του Ξ. Λ. Κοκόλη για τα ρεμπέτικα της Θεσσαλονίκης (1985) και τού Γεντί Κουλέ (1988) συγκεντρώθηκαν περίπου πενήντα. Τα πιο πολλά από αυτά είναι τόσο ωραία, που πολύ σωστά η Ντόρα Ρίζου, σε συνεργασία με τον Ξενοφώντα Κοκόλη, σκέφτηκε να τα παρουσιάσει σε δίσκο. Δεν ήταν βέβαια εύκολη δουλειά, δεν έφτανε ούτε ή Επιστήμη ούτε το μεράκι. Κι όμως ο δίσκος έγινε, και μάλιστα καλοέγινε, με μερικά παλιά, σχεδόν ξεχασμένα ρεμπέτικα, γεμάτα με την τσαχπινιά των γυναικών της Θεσσαλονίκης απ’ τη μια πλευρά, και βουτηγμένα στο μαράζι του Γεντί Κουλέ από την άλλη. Τα τραγουδούν και τα παίζουν άνθρωποι από λαϊκές ορχήστρες της πόλης μας, με λαϊκή καρδιά πού δε χάλασε από Εταιρείες και στούντιο, αλλά πού αναλώνεται καθημερινά στο τίμιο μεροκάματο του πάλκου. Η φωνή τους, ντόμπρα και δουλεμένη - όπως τα Εργατικά χέρια , μας ζωντανεύει καταχωνιασμένες μνήμες από την προπολεμική Καμάρα και το Κουλέ Καφέ, τότε πού η Θεσσαλονίκη είχε ακόμη ένα πρόσωπο πιο αυθεντικό. Φυσικά, το πρόσωπο αυτό δεν Εξαντλείται μόνο με ένα δίσκο. Θα άξιζε να βγούνε κι άλλοι: υπάρχουν ακόμη πολλά όμορφα ρεμπέτικα για την πόλη μας, αρκετά Εβραίικα, κάποια τούρκικα - γιατί όχι και σέρβικα και βουλγάρικα; Τη Θεσσαλονίκη την τραγούδησαν όλοι οι βαλκανικοί λαοί - και χώρια τα νεώτερα λαϊκά. Ποιος δε θα μερακλώνονταν με όλα αυτά; Μακάρι λοιπόν να συνεχιστεί η ωραία αυτή προσπάθεια τής “Λύρας", όχι βέβαια για παρηγοριά και ντοπάρισμα των αθεράπευτων Θεσσαλονικιών, αλλά σαν τις παλιές φωτογραφίες των αγαπημένων μας πού δεν υπάρχουν πια, και πού η ψυχή μας τις έχει τόση ανάγκη.
Ντίνος Χριστιανόπουλος