TOMATO (14) - O filmie WIELORYB i bodyshamingu: Tomasz Raczek i Marcin Szczygielski, rozmowy.
Вставка
- Опубліковано 9 лют 2025
- TOMATO (14) - O filmie WIELORYB i bodyshamingu: Tomasz Raczek i Marcin Szczygielski, rozmowy.
UWAGA! Trafił nam się spoiler w końcówce rozmowy 😱
WIELORYB
prod. 2022
reż. Darren Aronofsky
@TomaszRaczek
_________________
Zapraszam na mój profil w serwisie Patronite gdzie można dołączyć do Patronów moich nowych projektów:
patronite.pl/r...
----------------------------------------------------------------------
Moja ocena: 7/10
ocena Marcina: 7/10
----------------------------------------------------------------------
🏳️ Subskrybuj kanał / @ekrantomaszaraczka
🎬 Więcej filmów • Wideorecenzje
➡️ Facebook / tomaszraczek.fanpage
📷 Instagram / tomekraczek
🐦Twitter / tomaszraczek
----------------------------------------------------------------------
Marcin Szczygielski - pisarz, dramaturg i grafik,
autor popularnych książek dla dorosłych i wielokrotnie nagradzanych
powieści dla dzieci i młodzieży. Laureat m.in. Nagrody Literackiej
m.st. Warszawy (Klątwa dziewiątych urodzin), trzykrotny
zwycięzca Konkursu Literackiego im. Astrid Lindgren (Czarny
Młyn, Arka Czasu, Teatr Niewidzialnych Dzieci), trzykrotny laureat
konkursu Książka Roku IBBY (Omega, Klątwa dziewiątych urodzin,
Serce Neftydy) oraz dwukrotny zwycięzca konkursu Empiku na
Najlepszą Książkę Dziecięcą Przecinek i Kropka (Bez piątej klepk
i, Pomylony narzeczony). Za powieść Teatr Niewidzialnych Dzieci
otrzymał Nagrodę Czytelników w Ogólnopolskim Konkursie Literackim
im. Kornela Makuszyńskiego, a jego powieść Arka Czasu
w Austrii została wybrana przez Jury der Jungen Leser na dziecięcą
Książkę Roku 2015. Za całokształt twórczości literackiej autor
został uhonorowany nagrodą literacką Guliwer w Krainie Olbrzymów
oraz brązowym medalem Gloria Artis.
W 2016 r. odbyła się premiera filmowej adaptacji jego książki
Za niebieskimi drzwiami, a w 2021 r. do kin trafiła ekranizacja Czarnego
Młyna. Powieści Marcina Szczygielskiego przekładane były
dotąd na języki niemiecki, hiszpański, łużycki, macedoński, bułgarski,
serbski, rosyjski i ukraiński. Od 2012 roku jest członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.
Tomasz Raczek - teatrolog (absolwent wydziału Wiedzy o Teatrze warszawskiej Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza), krytyk filmowy i publicysta, wydawca (Instytut Wydawniczy Latarnik), autor programów telewizyjnych (TVP, Canal+, nFilmHD, Polsat) i radiowych (Radio Nowy Świat, TOK FM, RMF FM, Radio Klasyka, PR 2). Redaktor naczelny miesięczników Playboy, Voyage, Film, Magazyn Filmowy Stowarzyszenia Filmowców Polskich. Wicedyrektor TVP2, dyrektor kanałów filmowych nFilmHD 1 i 2, kierownik literacki Studia Filmowego OKO i teatrów w Warszawie, Gdyni i Chorzowie, dyrektor programowy prasowego koncernu wydawniczego Gruner & Jahr i portalu internetowego Ahoj.pl. Współtwórca legendarnego programu filmowego Perły z lamusa, który przez kilkanaście lat prowadził z Zygmuntem Kałużyńskim w TVP2. Autor kilkunastu książek o filmie, telewizji, wybitnych postaciach kultury masowej a także leksykonów filmowych "Perły kina" napisanych wspólnie z Zygmuntem Kałużyńskim. Popularyzator kinoterapii, oficer rozrywkowy na ostatnim polskim transatlantyku ts/s Stefan Batory. Laureat Wiktora oraz nagród za osiągnięcia w dziedzinie krytyki artystycznej: Nagrody im. Stanisława Wyspiańskiego I stopnia, Nagrody Państwowego Instytutu Sztuki Filmowej i Nagrody Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich.
#TomaszRaczek #Raczek #Recenzja #film #kino #wideorecenzja #MarcinSzczygielski
Jak zawsze świetnie się Panów słucha. Jednak chciałbym wytknąć Panu Marcinowi spłaszczanie tematu uzależnienia od jedzenia - Panie Marcinie, tak, to SĄ procesy chemiczne i to nie jest tak, że wystarczy mniej jeść. Podchodzenie do choroby w ten sposób to tak, jak mówienie osobie z depresją „weź się w garść”. Naprawdę warto się douczyć przed zabieraniem głosu publicznie w tak delikatnej kwestii jak choroby psychiczne.
Ponadto nie mogę oprzeć się wrażeniu, że Pan Marcin nie do końca film zrozumiał, analogicznie do przykładowego czytelnika prozy p. Tokarczuk ;) Na przykład postać przyjaciółki/pielęgniarki: przecież to jest więcej, niż oczywiste, dlaczego ona przynosi mu to jedzenie, biorąc pod uwagę to, czego dowiadujemy się o chorobie (mającej fizyczne skutki dokładnie odwrotne, niż u głównego bohatera) jej brata.
Jednym z najtrudniejszych momentów w filmie była dla mnie scena spotkania Charliego z dostawcą pizzy. Przez cały film, cyklicznie powtarza się sytuacja, w której owy dostawca zostawia pizzę pod drzwiami i pyta się, czy wszystko z głównym bohaterem w porządku. Po którymś razie, postanawia zaczekać na tytułowego wieloryba, a gdy tylko widzi we framudze jego sylwetkę, cała empatia, jaką prezentował przez czas trwania filmu go opuszcza, a ten odwraca się i bez słowa odchodzi. Można tylko domyślać się, co dostawca miał w głowie, ale pewnie byłoby to coś w stylu tej sytuacji z pączkiem w kawiarni. Zobaczył grubą osobę, która z tygodnia na tydzień zamawia pizzę pod swoje drzwi. Poczuł wstręt, obrzydzenie i pogardę. Uznał, że jeśli pomimo takiego wyglądu, ten dalej ma zamiar zajadać się pizzą, to nie zasługuje na jego troskę i empatię. I to było dla mnie najtrudniejsze, bo zdałem sobie sprawę, że na miejscu tego dostawcy w pierwszej kolejności zareagowałbym i pomyślałbym tak samo. Odnoszę wrażenie, że decydowana większość z nas zrobiłaby to samo, co ten dostawca. I to dużo mówi o nas i naszym społeczeństwie. Przygnębiające.
Hej, a ja oprócz słuchania, uwielbiam patrzeć jak Pan Tomek patrzy na Marcina….
Ja też❤
Bardzo uroczo panowie się spierają, można nawet rzec że wzorowo.😀
Szkoda że tak relatywnie mało mówili Panowie o samym filmie bo na pewno jest o czym podyskutować.
Panie Tomaszu bardzo cenię pana wrażliwość. Pana recenzje dzięki temu są wyjątkowe. Dziękuję za podzielenie się swoimi odczuciami odnośnie objadania się i nadwagi. Myślę, że potrzeba dużo odwagi, żeby tak otwarcie o tym mówić. Mam podobnie i dzięki Panu poczułam, że nie jestem sama🥹to duża ulga. Panu Marcinowi zaś dziękuję za uwagę o tym, że jakby zarażamy innych ludzi swoim podejściem do siebie. Trafne spostrzeżenie. Też wielokrotnie tak odczuwam, co w przypadku negatywnego podejścia niestety jest trudne, ale sama świadomość tego procesu daje ulgę. Niemniej ciężko mi się czasem obu Panów w duecie słuchało 🙈Wchodzenie w słowo, niesłuchanie nawzajem, negowanie... Zdecydowanie wolę słuchać pana Tomasza solo, pana Marcina jeszcze nie znam za bardzo, ale wszystko przede mną 🙂 Dziękuję za ciekawy i inspiujacy materiał 🙂
Dużo miłości w pana oczach , Panie Tomaszu 👍
Bardzo czekałam na tę recenzję (żałuję,że ten spoiler „poleciał”🥲). Oczywiście gratuluję Panu Marcinowi nagrody! Natomiast w postrzeganiu świata bliżej mi do Pana Tomka, który przez własny pryzmat, bardziej empatycznie podchodzi do koszmarów z jakimi mierzą się ludzie wokół. Bo to wcale nie jest zero jedynkowe (żreć - nie żreć) i wpływ otoczenia na samopoczucie człowieka ma często destrukcyjny wpływ. I nie mówmy, że ktoś ma silny charakter i radzi sobie! Charakter budujemy całe życie, a nie rodzimy się z talentem architekta czy murarza! Uczymy się żyć dzień po dniu i od okoliczności wiele, wiele zależy! Parafrazując słowa aktora p. Lubaszenko, w dzisiejszych czasach, rodzice uczą swoje dzieci że by nie wytykać palcami osób niepełnosprawnych, ale otyłość krytykujemy z zajadłością i wręcz z satysfakcją! A każdy chciałby być piękny, zdrowy i bogaty. Jestem „wykałaczką”, wiec akurat ten problem mnie nie dotyka, ale żyję na tym świecie 60+ i wiem z iloma przeciwnościami trzeba było się zmierzyć i jak trzeba było się postarzeć żeby dzisiaj opinie innych nie zaburzały poczucia własnej wartości. Dlatego mam prośbę. Nie mówmy ludziom żeby nie jedli deseru (zwłaszcza w oparach choćby beznikotynowego dymu - sama palę zwykłe fajki i nie zamierzam rzucać) tylko zamiast do kawiarni idźmy z Nimi na spacer do parku! Bo to, jak w serialu mojej młodości: wiśta wio, łatwo powiedzieć. Pozdrawiam
Słucham Pana Tomasza nałogowo :-) poprawia mi się chemia mózgu kiedy słucham i mam wrażenie bycia w lepszym świecie... aż tu dziś ta nerwowa atmosfera kłótni... i poruszanie się po temacie uzależnienia od jedzenia w sposób nadmiernie uproszczony. Dziś słuchałam 33 min. Bez przyjemności. Tak jestem gruba. Tak. napisałam to w emocjach. Ola
Pozdrawiam serdecznie i dziękuję za wspaniałe spotkanie. Gratulacje za nagrodę
Panie Tomaszu jaka nadwagą 🙃🤔...
W USA byłby Pan Szczjplasek 😉😉😉
Dziękuję za super spędzony czas w tak zacnym towarzystwie
Pozdrawiam serdecznie ✌️✌️✌️✌️
Obejrzałam prawie wszystkie filmy (oprócz jednego), które w tym roku są nominowane do Oskarów i żaden film nie zrobił na mnie takiego wrażenia jak Wieloryb. W ciągu seansu przeszłam grad emocji! Takie filmy chce oglądać!!!
MARCIN THE -Gratuluje !!!! Jesteście świetni,kocham Wasze konwersacje !!!!❤
Oj nareszcie jest to Tomato! I jeszcze tylko 7 godzin, dłuży się to czekanie!! Pozdrawiam Was najmilsi panowie Tomatopańscy ⏳♥♥
Obejrzałam teraz dopiero, dziś 24-go, przed chwilą, bo nie mogłam czekać siedmiu godzin, codzienność zawołała.
Panie Tomaszu, przez kłopoty z tarczycą a teraz jej brakiem, walczę z nadwagą. Efekt: raz z tarczą a raz na tarczy ; ) Znam stany psychiczne o jakich pan mówi i pan Marcin nie rozumie tego. Uroczo się kłócicie! Dyskusja w tym odcinku jest bardzo soczysta, pierwszy raz zobaczyłam zarumienionego pana Tomka! Z Ullisesem miałam podobnie, wspominałam już w jakimś innym komentarzu, pierwsze podejście, chęć bycia cool ;) Drugie, cóż dopiero po latach i wtedy książkę zrozumiałam. Jennifer Coolidge jest fantastyczna! W Białym Lotosie wymiata! Anna Dymna jest cudną, szczerą kobietą. A Wy panowie, jesteście obaj fajni bardzo, komplementuję Was tak często... Teraz czekam na marcowe Tomato z nowalijkami (czy pan Tomaszu pamięta, że w czasach naszego dzieciństwa marcowe pomidory, to były nowalijki, drogie bardzo?) Pozdrawiam jak zawsze!
Panowie, jesteście cudowni i basta!! Wspaniały program, te docinki, szczypanki na wysokim poziomie. Mogłabym słuchać i oglądać Was bez końca.
Gratulacje dla Pana Marcina! Brawo!
Gratulacje dla Pana Marcina
Pan Marcin wspomniał, że denerwuje go postać opiekunki głównego bohatera i jej kontrowersyjna postawa - więc polecam zgłębić temat, bo okazuje się, że niekiedy opiekunowie i/lub partnerzy osób z otyłością olbrzymią mają nie mniejsze problemy psychiczne, które determinują ich postawy (w jęz. angielskim powstało już nawet określenie takich osób - "feeder" - czyli po polsku moglibyśmy powiedzieć "karmiciel") - to bardzo ciekawy psychologicznie temat.
PS. Pozdrawiam Panów serdecznie i dzięki za ten vlog, bo nie wiedziałam nic o tym filmie wcześniej, a teraz bardzo chcę go zobaczyć 🙂
Dzień dobry 😊 Kat Hernandez to imię i nazwisko postaci w "Euforii". Aktorka nazywa się Barbie Ferreira. Dziękuję za odcinek, jak zwykle świetny!!!
No tak oczywiście. Ale Kat Hernandez tak do niej pasuje :)
Gratulacje Panie Marcinie! Z ciekawością sięgnę po książkę.
Świetnie, ze przy okazji filmu poruszyliście Panowie temat zaburzeń odżywiania. Potoczne obżeranie czyli kompulsywne objadanie jest związane z wczesnym dzieciństwem, dziecko, które płacze, jest niespokojne dostaje butelkę lub pierś matki. Jedzenie zapewnia spokój, bezpieczeństwo, harmonię, które w momencie zaburzeń w późniejszych latach człowieka, zostaje przez mózg odtwarzane. Niestety, Panie Marcinie zwracanie uwagi osobie otyłej, żeby przestała się objadać, nie jest najlepszym sposobem. Wbrew pozorom, osoby otyłe zdają sobie sprawę z kaloryczności swoich posiłków, a dodatkowa krytyka może spowodować tylko wiekszą frustracje i kolejny powód do nadprogramowych kalorii. Uważam również, że “body shaming” jest hipokryzja naszych czasów. Często nałogowi palacze, alkoholicy mają kwaśne miny jak widzą „ grubasa”, uzurpują sobie prawo do komentowania jego wyglądu czy zdrowia. Jakie to niesprawiedliwe..
Pozdrawiam i bardzo dziękuje za ten odcinek.
Bardzo trafny komentarz. 👏
Panowie ale dlaczego tyle czasu poświęciliście na jedzenie w tym materiale. Obżarstwo w tym filmie jest tylko symboliczne, równie dobrze mógłby być alkoholikiem, narkomanem, lekkomanem cokolwiek
Ten film nie jest o otyłości, ten film jest o samotności, otyłoość jest tylko konsekwencją samotności. Wszystkie postcie które się pokazują są zagubione i samotne , wsszystkie te osoby znajdują się w miejscach w których nie chcieli być ale bardziej lub mniej się do tego stanu doprowadziły. I usilnie szukają (miotając się) wyjścia z sytuacji, bądź już stracili nadzieję , tak jak główny bohatrer który jest świadomy i nie chce już tak naprawdę żyć bo wie , że jego życie nie jest od dawna życiem, jest egzystencją pełną smotności , pełnąbólu . Film niejako obrazuje uczucia wielu z nas
Każdy jest samotny. Główny Bohater wręćcz się izoluje ale jest samotny.
Córka ma żal za to że ją zostawił
Matka wpadła w alkoholizm bowiem została samotny gdy ją porzuciił
Chłopak został wykluczony i został samotny.
Główny bohater nie chciał jechać do szpitala bo on nie chciał już być ratowany, on żył serce mu biło, ale był martwy. To był efekt depresji.
I omawianie filmu który w tak dużym stopniu dotyczy tak wielu z nas - szczególnie w dzisiejszych czasach czyli SAMOTNOŚCI panowie sprowadziliście do filmu o jedzeniu, chemii , ciasteczkach cukiereczkach, o diecie , Ulissesie , ogórtkach kiszonych
To film o samotności .... Ale odbierze go należycie tylko osoba której życie nie było usłane różami
Obejrzcie jeżeli oczywiście macie ochotę, tą krótką recenzkje w której od razu widać, ze kolega wie o czym mówi, że w jakiś sposób życie go dotknęło i świetnie wymienia clue całości filmu. ua-cam.com/video/B4JB9DtsOVY/v-deo.html
@TomaszRaczek Dodam, że będąc w Kinie na ogromnej pełnej sali film się zakończył i zaczęły lecieć napisy
Pomimo że środek tygodnia i 23:: 15, napisy lecialy, a pomimo to przez dobre 3-4 minuty Nikt się nie odezwał nikt sie nie poruszył, nikt nie wstał,
Poza muzyką w tle była tylko Głucha cisza. ... Poza główną historią każdy znajdzie coś dla siebie
Cune te wasze dyskusje
GRATULUJĘ ! 🌷💚👍🙋♀️
Słusznie, nie jest żadną WYKAŁACZKĄ. No, jak można tak powiedzieć?🤐
Body shaming ma wiele wymiarów. I ja dostaję nim w twarz od dziecka. Bo od urodzenia chodzę inaczej po operacji nóg. Czemu innym nie pasuję? Bo nie jestem " w standardzie". I nikogo nie interesuje, że to cecha wrodzona. I mając 46 lat wciąż jest taki jak za komuny. Kiedyś dzieciaki w moim wieku w szkole mnie wyśmiewały. Dziś za plecami na ulicę słyszę od współczesnych nastolatkow : zobacz jak ta laska chodzi". Jakbym póza operacją nóg straciła słuch. Co jest cloud takich zachowań? Wychowanie innych i brak świadomości co robią bo byli tak samo traktowani tylko w innych kwestiach. A zasłanianie martwieieniem się o otyła osobę jest słabe by jej mówić że ma sobie pomóc bo na początku to inni ludzie do tego doprowadzili. Pójdę na ten film z innego powodu. Fraser udzielił wywiadu w którym powiedział że w zabudowaniu to pomógł mu jego autystyczny syn, który mówi prawdę, nie wie co to cynizm itd. A będąc mamą 21 latka z autyzmem nie uważam by były to cechy dające fory w tym świecie. Raczej z innych recenzji wybija sylwetka bohatera tylko dobrego. Mamy więc chyba hollywoodzkie przerysowanie człowieka. I a y to ocenić pójdę na film. Bo docierając do sedna. Dobrzy grubi ludzie a taka osobą jest moja mama przywdziewają tę postać bo są ranieni od dziecka że niepotrzebni, że inni, że nie powinni się urodzić, że nie hetero itd. Pewnie jest tak, że film spłyca wszystko co skomplikowane a głębokiej psychologii i wiedzy o zaburzeniach odżywiania i otyłości olbrzymiej w tym żadnej. W badaniach i terapii kobiet znanych jest wiele przypadków eykorzystania seksualnego w dzieciństwie i innych traum. Pozdrawiam obu panów.
Pozdrawiam serdecznie 🌻🌻🌻
Bardzo dobrze słucha się panów.
Pane Tomku opowieść o pierniczku jakże mi bliska i dziękuję za nią.
Film Wieloryb zaciekawił mnie od chwili, kiedy obejrzałam trailer i od razu też wiedziałam, że ten film będzie mnie bolał. Jako osoba z poważnymi zaburzeniami odżywiania widzę w tym filmie siebie, jest wspaniały, a Frazer zasługuje na każdą nagrodę.
Panowie, jakże miło mi Was słuchać i oglądać.
Tymczasem następny odcinek w marcu. Ach! Życie...
Szkoda, że tak mało tu było o filmie :(
Mój tata i brat ciągle mi mówili, że jestem za gruba i będę mieć cukrzycę i nadciśnienie, i to wcale nie działało, a ja czułam się okropnie i mnie to raniło, bo to jest mój największy kompleks. Niestety zachorowałam na cukrzycę i nadciśnienie przed 40 i a mimo to nadal jestem uzależniona od cukru, bo to jest mój największy problem, bo wcale dużo nie jadłam, ani w ogóle nie jem fast foodów. Ciężko dla mnie jest zrezygnować całkowicie ze słodyczy. Biorąc jednak leki na cukier zaczęłam chudnąć i jeść mniej.
Trzymam kciuki za Panią
Kłócicie się jak stere małżeństwo.
Bo jesteśmy razem już prawie 30 lat :)
Stare dobre małżeństwo!
Nie śledziłam życia prywatnego, dlatego ta informacja jest dla mnie nowością. Nie wiem jak to jest możliwe, że o tym nie wiedziałam😆 dzisiejszy odcinek to nowy poziom starego małżeństwa
Dwóch panów ma różne zdania na temat filmu,inteligentna ciekawa rozmowa
dwóch starszych brodatych panów mądrze i konstruktywnie spiera się na swoje argumenty. Level master, cudownie. Entropia totalna❤. Dzięki chłopaki, pozdrowienia z wielorybiego "ju-es-ej".
PS2. Obejrzałam ten film i uważam, że jeśli ten gość nie dostanie za tą rolę Oscara - to znaczy, że Oscary nie są nic warte.... Bo kto powiedział, że Oscara dostaje się wyłącznie za grę aktorską..? A nie za olbrzymią odwagę, jaką aktor musiał się wykazać grając taką rolę...???
Bardzo poruszający film... Musiałam sobie robić przerwy w oglądaniu, żeby wytrzymać jego ładunek emocjonalny...
Zawsze czekam z niecierpliwością na TOMATO ,mam taką prośbę jak mówicie panowie o aktorach to chętnie bym zobaczyła ich zdjęcia bo nie wszystkich znam.
Panie Marcinie, polecam wywiady z bariatrą profesorem Wyleżołem - świetnie wyjaśnia on przyczyny otyłości i obala mity związane z tym tematem :)
Super ,dziękuję, że Jesteście
Oj bardzo niedobrze się tego słuchało. Słowne przepychanki, Pan Marcin starający się pokazać, ja wiem lepiej, z podwyższonym głosem, tak jakbyście byli poirytowani swoją obecnością i siebie nie lubili. Osoby otyłe, alkoholicy i inne osoby z uzależnieniami nie potrzebują naszych dobrych rad typu: czemu jesz deserek z bitą śmietaną? Oni to wszystko wiedzą… mam wrażenie, że w tym filmie nikt nie patrzy na bohatera z góry. Jesteśmy z nim. Tak jak jego opiekunka.Dla mnie to nie jest film o otyłości. Jest tam tyle smaczków. Broniłam się przed tym filmem, myślałam, że nuda nie ma akcji,
ale bardzo się myliłam. Nie wiedziałam że można tak zagrać. Oczami, gestami… czasami czułam , że oglądam postać z kreskówki, nie dlatego, że tak przerysowana ale doskonale idealnie wyrażona… Dawno, żaden film nie wywołał we mnie tyle emocji i łez…
Szkoda, że tak mało o filmie. A byłam ciekawa Pana zdania
Temat czy wesoły czy mniej to ja zawsze dobrze się bawię Was słuchając i oglądając. Dzięki. Pozdrawiam.
Uwielbiam Panów 😍i dziękuje za kolejny świetny czas spędzony z Panami❤️.
Jednak warto być delikatnym w niektórych tematach.
Otyłość to jest głębszy temat, warto zgłębić wiedzę z totalnej biologii czy medycyny germańskiej.
Rewelacyjna dyskusja. Każda strona ma swoje racje. Ja osobiście rozumuję podobnie jak Pan Tomasz. Kiedyś pamiętam był piękny dzień. Czułam się dobrze, pomimo tego, że w tym okresie opiekowałam się osobą z demencją, z którą mieszkałyśmy razem. Spotkałam sąsiadkę, która zauważyła, że się ostatnio zaokrągliłam. Przy czym zaokrąglenie to było z 59 kg na 65 przy wzroście 170 w przeciągu 20 lat. "A kiedyś byłaś taka szczupła!" _ usłyszałam. "Ale to jest przemijanie"- skomentowałam i trzeba się z tym pogodzić. Popatrz, chodzę wszędzie na piechotę, na salę gimnastyczną (jeżeli tylko pozwalają mi opiekuńcze obowiązki). Pamiętam, że z ładnego dnia zrobił się brzydki i miałam nos na kwintę cały dzień. Dobre intencje jednej strony nie zaw sze są dobre dla drugiej. Tylko tu nie chodziło o nadwagę, której do tej pory nie mam, lecz o to, że się zmieniamy. Mam ok. 60 tki i mam do tego prawo!
Panowie się pięknie kłócą ☺️
Gratulacje, Panie Marcinie!
Jesteście cudowni... uśmiałam się i tak mi ciepło na sercu jak widzę i słucham Was razem ...widać i czuć tę chemię 🙂😉
Witajcie Panowie. Tęskniłam za Tomato 👍
Bardzo czekalam na rozmowe Wielorybie. Bardzo mi sie podobal, a na koniec plakalam jak dziecko, az mi bylo wstyd wyjsc z kina w takim stanie
Ludzie nie mają pojęcia z czym zmagają się otyli. Pamiętają traumy z dzieciństwa, gdy byli wytykani przez kolegów, przez nauczycieli. Potem liceum to samo, samotność, depresja. Niespełnione miłości. Tragiczne wyniki sportowe. Później praca i znowu powtórka. Otyłość to bardzo ciężka choroba, emocji, która niszczy ciało i się umiera. Jedzenie staje się nałogiem i nie możemy się powstrzymać. Mówienie komuś, że jest gruby nie zmienia tego faktu, jedynie to pogłębia. Tacy ludzie często są głęboko nieszczęśliwi, często całe życie. Całe życie zmagają się z byciem tym gorszym, a bywa, że i głupszym. Ich samoocena jest na dnie. Nie wspomnę już, że nie ma ciekawych ubrań dla takich osób o czym chudzi nigdy nie myślą. Później dochodzą problemy z higieną, kondycją i zdrowiem. I niestety prawdą jest, że chudy otyłego nie zrozumie. Dziękuję panowie na porusz wie tak ważnego tematu, który dla wielu osób jest tabu, a dla wielu jest wielkim nieszczęściem ich życia.
Chłopaki, serio???? Tak głęboki film …., a Panowie tak płytko …. - liczyłam na coś więcej !!!!!
No właśnie o to chodzi że naszym zdaniem owa głębia jest trochę pozorowana. O tym mówi Marcin.
Hmmmm, nie jest pozorna. Tyle tematów porusza ten film …., a otyłość głównego bohatera jest tylko ważnym oczywiście tłem. Dotknięte tematy: okropna nastolatka, żona i jej tęsknota za mężem, córka pastora i jej wiara lub jej brak …., żal do ojca, młody wierzący, który tak bardzo wierzył w to co robił, bezgraniczna miłość ojca do córki, który był gotowy płacić z jej obecność. Jejku …., tematów jest sporo …. A tłuszcz …., no ok ważny temat, ale tyle problemów dotyka ten film. Przyznam się, że czekałam na krytykę tego filmu przez Pana, ale oczekiwałam czegoś więcej. Chyba pierwszy raz jestem rozczarowana. 😢 …., ale i tak Pana lubię Panie Tomku ;), wszystko ok.
Dziękuję bardzo za tak wspaniały
film w dniu moich urodzin, cudowny prezent
Fajnie się Panów słuchało a temat bardzo ważny. A kwestia uzależnień to jest też sprawa chemii, ale nie jestem przekonana, że możemy uzależnienia tak wprost porównać. U podstaw wielu uzależnień leżą traumy, jednak nie wydaje się żeby ktoś z powodu przyżytej traumy uzależniał się od nikotyny. Serdecznie pozdrawiam
No i znów pozwolę sobie się nie zgodzić...
Żeby zagrać tak, jak Brendan, trzeba być nie tylko dobrym aktorem, jak Brandon, czy Nicolson, trzeba jeszcze być "miękkim" i bardzo wrażliwym. A tego mogliby nie ponieść Brandon, czy Nicolson (których bardzo cenię)...
Stęskniłam się za Wami 🫶🏼
Nie przypuszczałam, że Pan Marcin jest tak ciekawą osobą :) bardzo się ubawiłam
Fast foody to zło ale Red Bull także 😢
Panie Marcinie - zielona herbata ❤
Bardzo mi smutno ze zabraklo analizy filmu, swietnego filmu, na wielu zyciowych plaszczyznach i emocjach, swietne aktorstwo…
Wspaniała rozmowa! Temat grubych osób jest mi bliski, bo bardzo boli mnie wszelka dyskryminacja. A na dyskryminowanie grubych osób jest przyzwolenie spoleczne, bo każdy fatfob mówi, że dba o zdrowie grubych osób i dlatego wytyka im tuszę. Co ciekawe, to z wszystkich chorób obcych osób, otyłość martwi ludzi najbardziej. Dlaczego tak chętnie się mówi "ty grubasie", a innych chorób głośno się nikomu nie wytyka? Serio, to nie bardzo wierzę w to zamartwianie się zdrowiem grubych ludzi, prędzej w złośliwość i skłonność do pouczania.
Jeszcze większe przyzwolenie jest na wytykanie, krytykowanie osób chudych.
Dlaczego tak chętnie "troszczymy się" o zdrowie osób otyłych, a mniej - chorych na inne choroby? Bo wydaje nam się, że znamy przyczynę otyłości i wydaje nam się, że znamy antidotum - i wydaje się nam, że to jest proste. Jednocześnie otyłość nas razi po prostu, stąd ta nasza "troska", która jest tak naprawdę maską dla awersji.
Pełna zgoda z tym, co próbowałeś powiedzieć, Tomku. Za otyłością coś stoi (myślę, że coś ważnego). Jedzenie może dawać chwilową ulgę - ulgę od cierpienia emocjonalnego, które trudno jest unieść. Są lepsze sposoby na regulację emocji, ale najpewniej dana osoba nie ma do nich dostępu w tym momencie swojego życia. Ale jeśli nie zajmie się swoim cierpieniem, a tylko płytko jego objawem, to prędzej czy później będzie musiała znaleźć sobie inny nałóg, który pozwoli jej na regulację tych trudnych emocji (czy też odcięcie się od nich). A to przecież nie o to chodzi, by chorobę zastępować chorobą (tylko tym razem taką bardziej akceptowalną społecznie, która nas nie kłuje w oczy).
Widzimy otyłość jako problem i chcemy ten problem rozwiązywać u innych (szczególnie, gdy nas nie dotyczy) - ale mało zajmuje nas cierpienie, które za nim stoi. To jest najsmutniejsze. Osoba ginie pod grubą warstwą swojego ciała - ginie nie tylko samej sobie, ale i innym ludziom...
Bardzo jestem ciekawa "Wieloryba". Przez cały film czekałam, aż powiecie o tym filmie coś więcej :) Ale mimo wszystko z przyjemnością mi się Was słuchało, choć domagałam się w środku większej przestrzeni dla Tomka w tej rozmowie, bo Małż jednak trochę ją skradał co rusz, w imię możliwości podążania za wątkiem (czego obserwowanie było również bardzo ciekawe) ;)
Zabawnie Was słuchać 😂 choć Pan Marcin mógłby czasem posłuchać Pana Tomasza i to właśnie Jemu pozwolić mówić, bo wchodzi niemalże w każde słowo a złości sie, ze Jemu sie przerywa 😁 🙈
W przypadku jedzenia dokładnie tak jest, ze zachodzą w mózgu procesy - wydziala się hormony odpowiedzialne za sprawianie przyjemności (dopamina). Podobnie jest przy uzależnieniu od alkoholu. Stad tak trudno radzić sobie z nawrotami.
Obok procesow mózgowych jest uzależnienie emocjonalne choć tez łączy się z biochemią mózgu - opiekowanie się sobą (wtedy w mózgu wydziela się oksytocyna). Podczas dobrej terapii uzależnień biochemia mózgu jest omawiana w celu pokazania czemu uzależnionym trudno zaprzestać regulować emocje poprzez alkohol, jedzenie etc.
W uzależnieniu chodzi także o trudność w doświadczaniu emocji - tak trudno jest przezywać emocje, wiec unika sie je sięgając po jedzenie lub cos innego, co je wyreguluje (złagodzi). W terapii uczy sie doświadczać emocje i je przyzywać, wyrażać bez zniekształceń. To na początku jest bardzo trudne - zwłaszcza przy przeżywaniu smutku, samotności, leku.
Kończę na tym, bo trzeba by pisac i pisac 😁
Przyłączam się do apelu do Pana Marcina :) Mógł posłuchać. Pan Tomasz kilka razy nie miał szansy rozwinąć myśli, pukałam w szybkę smartfona z bezsilności.
W swej naiwności myślałam że szkoły już zostały już jakiś czas temu zmuszone do wycofania wszelkiego żywnościowego „szajsu”. Syn poszedł do 1 klasy. Rozejrzałam się po budynku a tam automat - w środku słodzone napoje, batoniki i paluszki. Ręce mi opadły… Dzieci dostają codziennie porcję warzyw: warzywa lądują w koszu lub są przynoszone do domu…
Od zawsze w sklepikach były drożdżówki, słodycze, zapiekanki, słodzone soki i inne fastfoody. Problem w tym że kiedyś dzieci mnóstwo czasu spędzały na dworze, w ruchu, na zajęciach wychowania fizycznego 4 razy w tygodniu. A teraz rodzice wypisują dzieciom zwolnienia z takich zajęć, a po lekcjach siedzą w domu nad komputerami/telefonami i taki jest tego efekt.
Nie od zawsze.., bo kiedyś tych produktów po prostu nie było. Faktem jest to, że problem jest duży i nie tylko o sklepikowe słodycze chodzi.
Byłam wczoraj na filmie. Jakoś pan nie wspomniał o najważniejszym moim zdaniem bohaterze. O tym, którego nie ma, o Alanie. Uwaga, spojler! Alan należał do sekty Dom Boży. Zapoznał dziewczynę, z którą chciał być. Ale rodzina chciała inaczej. żeby się ożenił ze współwyznawczynią. Musiała mu bardzo nie odpowiadać, że wolał porzucić rodzinę. W tym kłopocie poznaje Charliego, który zamiast mu rzeczywiście pomóc, zakochuje się w nim i nieświadomie wykorzystuje sytuację, w której znalazł się Alan. Wszystko na filmie ładnie wygląda, niby miłość, ale jednak Charlie umiera z przesłaniem, żeby wszyscy szczerze rozmawiali ze sobą. Alan jest bohaterem, który łączy wszystkie postacie w filmie. Tomasz też miał problemy rodzinne, porzucił sektę i już zaczął sobie szukać jakiegoś gniazdka, choćby u Charliego. Córka Charliego też go mogła przygarnąć, ale nie zrobiła tego. Przystojny był chłopak, więc mogła się pokusić. Ta zła i agresywna dziewczyna postąpiła najrozsądniej ze wszystkich.
PS 2 Pełna zgoda, Panie Tomku - bohater, jedząc ponad wszelką miarę, odczuwa przede wszystkim ULGĘ. Psychiczną i fizyczną.
A ja odczuwam pełnię szczęścia oglądając dzisiejsze TOMATO :)
I Pana w cudnych niebieskościach... 😘🤗
O rany, muszę po latach wrócić do Ulissesa:) Ciekawe jak to teraz będzie się czytać:)
Panie Tomaszu oglądam Pana od czasów gdy w TVP opowiadał Pan o filmach z Panem Kałużynskim i naprawdę nigdy nie przyszło mi do głowy ,że ma Pan nadwagę, jest " przy sobie" , pulchny itd itp.
Pozdrawiam serdecznie :)
Nie rozumiem w jakiej roli występuje Pan siedzący z lewej strony. Brak tutaj zrozumienia podstawowych mechanizmów oraz praktyk społeczno-kulturowych, nie wspominając o znikomych śladach empatii. Jak widać pisanie książek nie świadczy o kapitale kulturowym autora/autorki. Nie wspomnę już o neoliberalnych sloganach, od których aż uszy więdną... ale postawię tutaj kropkę, bo mogłaby z tego powstać antologia. Szkoda, liczyłam na więcej. Pozdrawiam
Dokładnie, popieram zwłaszcza w kwestii poziomu komentarzy z lewej strony
Ciekawie rozmawiacie. Jednak Pan Tomasz ma rację jesli chodzi o chemię mózgu. Zaburzeń odżywiania nie porównuje sie do czytania "lekkiej" literatury (no niestety to porównanie okropnie pretensjonalne...). To naprawdę nie ma ze sobą wiele wspólnego. Myślę, że sedna problem dotyka Pan Tomasz gdy mówi o odnalezieniu rzeczywistego źródła problemu. Przyjaciel, który wciąż mówiłby osobie, która zmaga sie z jakimś uzależnieniem: no, zostaw to już, bo tak Ci łatwiej, ale wysil się trochę, musisz sobie z tym poradzić, taki przyjaciel nie jest przyjacielem i nie dałoby się z takim przyjacielem wytrzymać. Jedyne co by z tego wynikło to jeszcze gorsze samopoczucie i wiekszy problem.
Ledger dostał Oscara pośmiertnie za Jokera.
Panie Tomaszu zgadzam sie kazdym slowem! Jest Pan oaza gracji I kultury osobistej.
Jak ja Pana rozumiem, Panie Tomaszu!!!
Pan Marcin udowodnił że nigdy chudy nie zrozumie grubego.
Gratuluję nagrody ,
Z wielką przyjemnością słucham pana Marcina. Szkoda że nie ma Pana więcej w internecie;) Jestem bardzo ciekawa tych wątków związanych z pisaniem dla młodych czytelników i dla dorosłych o dzieciństwie, o tej najwrazliwszej części nas. O odpowiedzialności za to co przekazujemy młodszym odbiorcom. I wiele innych tematów napewno też by się znalazło;) Pozdrawiam:)
Kurcze, ogólnie bardzo fajnie sie Was oglądało, mimo a może właśnie z powodu różnicy zdań również, ale zabrakło takiej dogłębnej analizy tego filmu i postaci, zwłaszcza Thomasa, poruszenia całej tej wstawki religijnej, Liz była dość hm refleksyjna, skupiliście się mocno na samym powodzie dla którego ten film powstał i to oczywiście była bardzo cenna dyskusja, ale poczułam niedosyt. Nie mniej, serdecznie Was pozdrawiam!
Kiedyś w dawnych czasach, gdy byłem w podstawówce, oglądaliśmy czarno-biały serial "Gruby" i bardzo współczuliśmy temu strasznemu grubasowi.
Kilka lat temu znalazłem urywki w YT. Ku mojemu zdziwieniu główny bohater niezwykle schudł. W w niemal każdej klasie szkoły podstawowej jest kilku jemu podobnych.
PS Nazwę tego batonika też można przeczytać od końca.
Jeśli chodzi o wielką przemianę to zawsze przychodzi mi na myśl Jonah Hill, który wpisał się w stereotyp i grał w samych (dość głupkowatych) komediach, jeszcze gdy był "wielorybem" a po schudnięciu zaczął być obsadzany w dużo ambitniejszych rolach zaczynając od "Maniac". Dla mnie to było duże zaskoczenie
Panie Tomaszu (min 28:06 ) gdy opowiada Pan o tym jak bardzo pan siebie nie lubi za ten malenki kawalek piernika... ja uwielbiam pana jeszcze bardziej. A gdy sie sprzeczacie jestescie tacy slodcy... 😆🥰😊Pozdrawiam srdecznie ze Stanow Zjednoczonych
Tak - jedzenie daje największa przyjemność, a jaką, to wiedzą najbardziej ludzie którzy są uzależnieni od jedzenia. Pan Panie Tomku nie jest uzależniony od jedzenia. I niech niech tak zostanie.
Serial już skończono, ale Brendana kojarzę głównie z serii Mumia.
ej, moja mama czyta i Danielle Steal i Olge Tokarczuk i uwielbiam z nia dyskutowac i o szmirach i o ambitnej literaturze - w obu przypadkach sa to ciekawe rozmowy i nawet w szmirze jest jakies jedno dobre zdanie ;)
Jakoś przyzwyczajona do spokoju Tomasza, zmęczyłam się trochę tą przepychanką słowną
"przepychanka slowna" to moze malo eleganckie okreslenie na wpadanie sobie w slowa, w koncu jest to dialog prowadzony przez dwoch panow i mozna sie spodziewac ze czasem beda sie ciut "przekrzyczac".. Marcin Szczygielski jest szybki, nie wazy slow dlugo i z namaszczeniem, nie opowiada wszystkiego powoli i szczegolowo, nie wtraca osobistych przezyc zwiazanych z danym tematem podczas gdy Tomasz Raczek taki ma wlasnie styl do ktorego jestesmy przyzwyczajeni. Jest to styl kojacy i wywazony, styl zbudowany na rozumieniu glebi wlasnego umyslu i wagi wypowiadanych slow. Ale sa tam i elementy humoru i samokrytyki i ogolnie duzo ciepla. Ja preferuje szybszy sposob snucia opowiesci p. Marcina bo ogolnie malo mam cierpliwosci co zaleta nie jest. Ale wiernie slucham recenzji p. Tomasza ktore sa znakomite i trafne. Najbardziej jednak lubie wlasnie te dialogi i te "przepychanke slowna", i to sprzeczanie sie ze soba dwoch panow, i te ich duza sympatie i szacunek jakim sie nawzajem darza, i to czesto zadziorne przekomarzanie.
@@zoskalanders6742dokładnie tak! Lepiej tego nie napisałabym!
W Stanach jakość jedzenia jest strasznie zła już od wielu lat: mięso hodowane na antybiotykach, modyfikowane pieczywo, GMO itp. Mam rodzinę w USA. Jedynymi szczupłymi osobami są ci urodzeni i wychowani w Polsce. Natomiast ich potomstwo, urodzone już w Stanach ma w większości nadwagę. Rodzice dbają o jakość jedzenia tych dzieci, pilnują ilość spożywanych słodyczy. Ale co z tego, jak one "puchną" od kurczaka do obiadu lub od zwykłych kanapek? To samo dzieje się już w Polsce, jest coraz więcej dzieci "spuchnietych" od jedzenia. Żywność już w niczym nie przypomina tego co było kiedyś. Mleko, sery, nawet nasze polskie truskawki już nie smakują tak samo...:(
Nie przesadzaj z tym, że jedynymi szczupłymi są wychowani w Polsce. Kalifornia i Nowy Jork to stany, w których szczupłych jest całkiem sporo.
@@patricedecourcy4505 Odniosłam się wyłącznie do mojej rodziny, i mojej obserwacji faktu kto z nich jest szczupły, a kto nie. Także, nie przesadzam i nie piszę o całych Stanach...
@@aniasg3058 A, teraz rozumiem - to nie wynikało z tekstu, że chodzi tylko o Pani rodzinę :) W Vegas zobaczyłem takie stężenie przepotwornych grubasów, że to wydawalo się niemal niewyobrażalne. Przerażający kraj pod wieloma względami.
Świat się zmienia, a w Rosji zmienia się tylko nazwa państwa,
Gratulacje dla Wydawnictwa ! uwielbiam Panów sluchać:) dziękuję za każdą rozmowę:)
Jestescie wspaniali
Bardzo Pana lubię 🌹🍀 Panie Tomaszu🌸
Świetna rozmowa, natomiast spojler nie był w porządku :( Edit: OK, jest ostrzeżenie w opisie, niestety dostrzegłem po obejrzeniu...
Wspaniała rozmowa , dziękuję panowie .
Wasze „dialogi na 4 nogi” są barwne, pełne emocji i świetnej wymiany myśli. Nigdy nie nudzą, za co wielkie dzięki!
PS
Brokeback Mountain był nominowany do 4 Oscarów, ale wygrał tylko 1 za najlepszego reżysera.
Polska jest obecnie na 1 miejscu pod względem otyłości dzieci i młodzieży w Europie. za chwilę będzie u nas Ameryka.
no właśnie - ciekawe co jest przyczyną tego stanu rzeczy
@@mishkaka6945 aż zaczęłam szukać raportów. już wcześniej miałam to zrobić, bo taką informację w ostatnim czasie uslyszałam od kilku trenerów i dietetyków. i znów, trzeba sprawdzać źródła, taki wniosek to może być fake news, przepraszam za powtarzanie. może - ponieważ dotarłam tylko do info o dzieciach, nie wiem co z młodzieżą. a co do dzieci (7-9lat), to co prawda jeszcze nie mamy najwyższego odsetka, ale konkluzja jest raczej, że najszybciej się ten odsetek zwiększa. poniżej link do raportu: 1. ogólnie, Polska (dzieci 7-9) ma 8 miejsce na 33 badane kraje (brak UK w zestawieniu, ale to niewiele zmienia), żaden powód do dumy, bo ponad 30% dzieciaków ma nadwagę lub otyłość 2. chłopcy ląduja na miejscu 6. z odsetkiem ponad 40%. 3. w raporcie jest kilka informacji o jedzeniu ogólnie, w tym warzyw, owoców, aktywności fizycznej oraz czasie spędzanym przez ekranem - wnioskowanie niezbyt skomplikowane. ale teraz - jak to zmienić (?) to dużo trudniejsza kwestia www.who.int/europe/publications/i/item/WHO-EURO-2022-6594-46360-67071
Otyłość bywa częścią depresji. Nie przyczyną (choć to czasem też) ale skutkiem.
Przy tekstach o sado maso popłakałam się 😂😅, uwielbiam Was bezgranicznie, przeinteligentni cmok cmok❤
Zawstydzać nigdy nie wolno, ale powiedzieć coś chyba mozna. Wszystko zalezy kto to mówi, czy jest postrzegany jako życzliwy, czy tez lubujący się w złosliwościach.Poza tym czas, ton głosu i ogólnie forma wypowiedzi jest bardzo ważna.
.... ależ Panowie, aktorki wspomniane przez Panów w rozmowie to przecież zupełnie " normalne" kobiety, które nie uległy, bądź uległy hołdowaniu tzw. kanonowi "piękna". Na szczęście to się zmienia na lepsze. Tak właśnie wyglądają kobiety, które cieszą się życiem i nie prowadzą ascezy przy stole. Zaczęło się od faceta i totalnie innego powodu wplywajacego na sylwetkę, a potoczyło przez kobiety 😥 , (ambasadorki ludzkiej figury kobiety).
Brendan Fraser i otyłość to zupełnie inna opowieść, a o czym jest Wieloryb, chętnie się dowiem . Dziękuję Panie Tomku 🌸🌞🎭.
Panie Marcinie, zwracanie uwagi otyłemu człowiekowi, by nie jadł deseru przyniesie Nic Dobrego, krąglemu człowiekowi, nie trzeba, bo każdy ma lustro.... Natomiast Pańska książka to lektura obowiązkowa.... rarytas, ewenement......okladka - mistrzostwo. Gratuluję i dziękuję 👏✒️🌩️🌞
Juhuuuuu! Hip, hip, hura, hura, hurrraaa! 😃
Hm, hm... to jest... znaczy się... chciałam powiedzieć, że ogromnie się cieszę 😘
Pięknie Panom dziękuję 🌼🌼🌼 i już szybciutko oglądam! 😊
PS Panie Tomku, ja naprawdę, ale to naprawdę nie pamiętam czy Panu mówiłam, że przepadam za Panem? I za Panem Marcinem? ;)
Panie Marcinie - śliczna kamizelka 👌
No już oglądam! I pozdrawiam Was najserdeczniej 💕 🙋🏼♀️
Panowie powtarzam się i będę to robić bez końca UWIELBIAM WAS. „uderzacie w sedno” i w prawdę. Serdecznie, serdecznie pozdrawiam i czekam do wiosny 😀Ps. wytrwałam z przyjemnością do końca i słucham od początku. Beata Kaczmarska
Cudnie się śpiewacie 💕
Dziękuję za przypomnienie Kathy Bates, moja ukochana aktorka!❤
Bardzo energetyczna rozmowa, miałam uśmiech na twarzy od początku do końca 😄
D L A C Z E G O 😭tak rzadko TOMATO 💔
Muszę się przyznać z pewnym zawstydzeniem, że mam słabość do Brendana Frasera i jego roli w Mumii....
Gratulacje dla Pana Marcina!
Dlaczego z zawstydzeniem?! To byla swietna rola i swietny film przygodowy 😊 Fraser byl zawsze uroczy
Panie Tomku, przypomniał mi Pan jedzenie kapusty kiszonej z papierowej torebki 🙂 Ale to było dobre 😋 A pamięta Pan oranżadę w proszku w woreczku wyjadaną prosto z opakowania??? 😂 😄
U mojego dziecka w Stanach w szkole śniadania i lunche są darmowe pod warunkiem , że bierzesz sałatkę warzywną lub/i owoc . Wiem, że problem jest olbrzymi i różnie to wygląda w różnych stanach czy miastach . W szkole mojego syna dzieci z nadwagą ( nie otyłe !) to garstka.