Ημέρα 6 - Μια φορά κι ένα μπορώ

«Έλα, δώσε μου 3 λέξεις· πρέπει κάπως να ξεκινήσουμε!
Πες μου τις 3 πρώτες λέξεις που σου έρχονται στο μυαλό.
Ας παίξουμε το αγαπημένο μου παιχνίδι.
Αυθόρμητα.
Δεν θέλω τις αγαπημένες σου.
Θέλω να με εμπνεύσεις...»
1. Πάθος
2. Ειλικρίνεια
3. Ένταση
Είχα μπλέξει το μυαλό μου στο πιο περίεργο κεφάλαιο που μπορούσα.
Η πρωταγωνίστριά μου ήρθε αργά και τόσο η ιστορία της,
όσο και η δική μου είχαν ήδη ξεκινήσει με κάποιον άλλον.
Υπήρχαν πλαίσια, σενάριο και συγκεκριμένοι ρόλοι.
Η πιο σημαντική διαφορά μας;
Εκείνη ήταν αυτή που δεν μπορούσε ν’ αλλάξει τίποτα
κι εγώ ‒απ’ την άλλη‒ αυτός που θα μπορούσε
να διαλύσει τα πάντα μέσα σ’ ένα βράδυ για εκείνη...
Οι λέξεις μου είχαν αρχίσει ήδη να χάνουν τη σειρά τους
και η αγαπημένη της αίσθηση είχε ήδη το άρωμά μου.
Είχαμε αρχίσει να ορίζουμε ο ένας τον άλλον
μέσα από ασυνάρτητες συζητήσεις.
Μειώναμε την απόσταση.
Κι ενώ μόλις είχε προλάβει να δημιουργηθεί
η πρώτη μας σύνδεση,
ο χρόνος μας τελείωνε κι εγώ είχα ήδη καθυστερήσει.
Με περίμεναν. Το ίδιο κι εκείνη.
Και κάπου εκεί μαζί με την πραγματικότητα,
όπου προσπαθούσαν όλα να τοποθετηθούν
ξανά στη θέση τους, εμείς δεν προσπαθούσαμε
να καταλάβουμε τι μας συμβαίνει, αλλά κανονίζαμε
την επόμενη τυχαία μας συνάντηση.
Δεν ξέρω τι μου ζητούσε τελικά.
Αν ζητούσε κάτι...
Αν ήθελε οτιδήποτε άλλο πέραν της επιβεβαίωσης
από κάποιον σαν εμένα...
Πάντως, αν με ρωτάς για κάτι
και πρέπει να σου απαντήσω με απόλυτη ειλικρίνεια,
είναι πως ‒ευτυχώς‒ ο ενθουσιασμός και το πάθος
από μόνα τους δεν μπορούσαν να δημιουργήσουν
κανένα πραγματικά σπουδαίο κεφάλαιο ανάμεσά μας.
Μόνο κάποιες σελίδες με ένταση ίσως.
Μεγάλη ένταση! Αλλά απλώς ένταση...
Ο έρωτας όμως;
Α! Ο έρωτας ήταν κάτι άλλο.
Κάτι άλλο που δεν έπρεπε με τίποτα να μπλεχτεί στο παραμύθι μας.
Ο έρωτας ήταν η απάντηση στο αίνιγμα.
Σ’ εκείνο το αίνιγμα που ανέπνεαν τόσοι άλλοι μαζί
κι εμείς οι δύο μόνοι μας...
Ο έρωτας έπρεπε ν’ αποχωρήσει
απ’ την πλησιέστερη έξοδο κινδύνου·
προτού καν προλάβουμε να κινδυνεύσουμε.