Ik ben een Turkse serie aan het binge watchen, met Nederlandse ondertitels, weliswaar en eigenlijk verwondert het me, want het is een schoolvoorbeeld van clichés ... ik doe het voor mijn 'werk' - toevallig kwam ik erachter dat ik heel goed een publiek kan aanvoelen en Netflix heeft geen kapsones, dus is het een psychologische studie over wat het verschil maakt tussen een serie, die je niks te bieden heeft en eentje dat je uitnodigt om je tijd eraan te besteden. Ik ben nu toch alleen en heb geen afspraken, mijn kinderen zijn aan hun eigen leven begonnen en zijn hun moeder vergeten - die erkenning als moeder blijkt dus vooral iets van een film, want ik kon me zoveel emotionele chantage niet veroorloven als de actrices die voor moeder spelen. Wij denken dan misschien dat het bij de Turkse cultuur behoort, maar daar vergissen we ons in, veel heeft te maken met wat moet en niet mag en zo heeft iedereen binnen een 'bubbel' z'n eigen portfolio. Negen jaar geleden stond ik voor de grootste uitdaging ooit, maar gelukkig ben ik er ingerold voor ik het wist - dan is het pompen of verzuipen en ga je wat dieper in die kast kijken wat je op reserve hebt. Ik heb mensen meegenomen in mijn tocht door de jungle - eerst was het een blog op Facebook, maar dat werkte niet, omdat men zoiets kan controleren - ik mocht niet eens zeggen wat er in mijn leven gebeurde, alsof men die dingen eindeloos vooruit kan schuiven. Nu is het associërend commentariëren - ook daar heeft men een stokje voor willen steken, door heel laatdunkend te reageren - het laatste in die zin, was de reactie beginnen met koekoek en ook al zal dat nu paranoïde klinken, het verwijst wel degelijk naar One Flew Over a Cuckoo's Nest. Alleen, de psychologische kennis is alleen die van de manipulatie en daar kan ik een brug overheen bouwen door psycholinguïstiek - try not to react, but to respond instead, ik let op de details en juist dat is mooi uitgewerkt in de reeks (Zwart Geld) - ik kan er helemaal in verdwalen en dagdromen is altijd al mijn escape geweest van een wereld waar ik niet wilde zijn. Mentaal ben ik 31 jaar verjongd, en dan klopt de leeftijd van Sophia weer - zij gaat samen met Kaey (die op dezelfde dag en plaats geboren is als ik) KAYAK opzetten - daar gaat het over de psyche, zoals die is en in plaats van die belerende therapieën, heeft het de visie van - je doet het wel zelf, maar niet alleen. Kaey is trouwens een zeer begaafde scenarioschrijver, dus dat is nu al een babouschka poppetje dat je in de etalage kan zetten en toch is het niet elitair, maar voor de mens in mij - degene die last heeft van vereenzaming, en daarom geen boontjes te week gelegd heeft in het verleden - als je niks doet, dan lost het vanzelf op!
Gtst intro liedje blijft leuk👍
Super leukkk💜
Die Hanwe moet terug komen
🥰👏🏼
Ik ben een Turkse serie aan het binge watchen, met Nederlandse ondertitels, weliswaar en eigenlijk verwondert het me, want het is een schoolvoorbeeld van clichés ... ik doe het voor mijn 'werk' - toevallig kwam ik erachter dat ik heel goed een publiek kan aanvoelen en Netflix heeft geen kapsones, dus is het een psychologische studie over wat het verschil maakt tussen een serie, die je niks te bieden heeft en eentje dat je uitnodigt om je tijd eraan te besteden. Ik ben nu toch alleen en heb geen afspraken, mijn kinderen zijn aan hun eigen leven begonnen en zijn hun moeder vergeten - die erkenning als moeder blijkt dus vooral iets van een film, want ik kon me zoveel emotionele chantage niet veroorloven als de actrices die voor moeder spelen. Wij denken dan misschien dat het bij de Turkse cultuur behoort, maar daar vergissen we ons in, veel heeft te maken met wat moet en niet mag en zo heeft iedereen binnen een 'bubbel' z'n eigen portfolio. Negen jaar geleden stond ik voor de grootste uitdaging ooit, maar gelukkig ben ik er ingerold voor ik het wist - dan is het pompen of verzuipen en ga je wat dieper in die kast kijken wat je op reserve hebt. Ik heb mensen meegenomen in mijn tocht door de jungle - eerst was het een blog op Facebook, maar dat werkte niet, omdat men zoiets kan controleren - ik mocht niet eens zeggen wat er in mijn leven gebeurde, alsof men die dingen eindeloos vooruit kan schuiven. Nu is het associërend commentariëren - ook daar heeft men een stokje voor willen steken, door heel laatdunkend te reageren - het laatste in die zin, was de reactie beginnen met koekoek en ook al zal dat nu paranoïde klinken, het verwijst wel degelijk naar One Flew Over a Cuckoo's Nest. Alleen, de psychologische kennis is alleen die van de manipulatie en daar kan ik een brug overheen bouwen door psycholinguïstiek - try not to react, but to respond instead, ik let op de details en juist dat is mooi uitgewerkt in de reeks (Zwart Geld) - ik kan er helemaal in verdwalen en dagdromen is altijd al mijn escape geweest van een wereld waar ik niet wilde zijn. Mentaal ben ik 31 jaar verjongd, en dan klopt de leeftijd van Sophia weer - zij gaat samen met Kaey (die op dezelfde dag en plaats geboren is als ik) KAYAK opzetten - daar gaat het over de psyche, zoals die is en in plaats van die belerende therapieën, heeft het de visie van - je doet het wel zelf, maar niet alleen. Kaey is trouwens een zeer begaafde scenarioschrijver, dus dat is nu al een babouschka poppetje dat je in de etalage kan zetten en toch is het niet elitair, maar voor de mens in mij - degene die last heeft van vereenzaming, en daarom geen boontjes te week gelegd heeft in het verleden - als je niks doet, dan lost het vanzelf op!