33- Mahmud Sami Ramazanoğlu (Conversations Book 1) - Hacı Hasan Dinc
Вставка
- Опубліковано 28 вер 2024
- The date is 1930. Sami Efendi came to Yeşilhisar's neighborhood called İçmece, where there are healing waters; From there they wanted to go to Yahyalı to meet with my father, Mustafa Hulusî Efendi.
The distance between İçmece and Yahyalı is 30 km. Under the conditions of that day, only horses, donkeys, cars, etc. Transportation is provided by. There is a transporter who carries passengers for a fee in this way. A man named Ekşi Ali is being interviewed:
-Can you take it?
-I have a horse and a donkey. If he agrees to ride on the donkey, I will take him.
-Alright.
When the departure time comes, Uncle Ali pulls the horse.
Our Lord Sami:
- Where were we going to ride the donkey, Ali Efendi?
- No sir, I joked that I would first show the bad and then put the good on it. You deserve it.
They hit the road together. A dusty dirt road. Without speaking for a long time, Mr. Sami goes in front and the other one goes behind. After a while, Uncle Ali said:
-Sir, he says, on such journeys the donkey goes first so that he will not be disturbed by the dust created by the horse.
Our Lord Sami:
-Oh, right, Ali Efendi, I didn't know, come on, step forward.
-No Sir, the dust of the feet of people like you is an honor for us. You haven't spoken at all since then, I said this to hear your voice and make you talk.
After a while, while passing by a cemetery, Uncle Ali thinks:
-They say that such people know the conditions of the grave. I wonder if this person also knows?
Our Lord Sami turns slowly:
-Ali Efendi, this is the smallest form of a parent.
They enter Yahyalı in the evening. Even though it was their first time, they pointed to the garden house of a brother named Abdullah Efendi and said:
-Let's go down here, they say..
I was 18 years old at that time. My brother Hacı Abdullah entered through the door:
-Brother, good news! He said.
-Brother, I do not give good news for the world, tell me.
-It's not world news, our Master Sami has arrived!
I'm running like I'm flying through the gardens. My joy is like an out of control flood. As we approach the house, our Prophet Sami says:
-Abdullah Efendi, Mustafa Efendi's son is coming very excited, there are strangers with us. Take it easy outside.
I kissed the blessed hands of our Prophet, whose love and longing I burned with perfect decency. They asked how he was doing. And it was decided to go to Dereköy to meet my father.
At that time, I took the good news to my father, who was serving as an honorary imam and guide in this village, which was relatively out of sight due to the administrative pressure of the time. Thanks to their help, I covered the half-hour journey between Mendeme and Dereköy in a few minutes.
Preparations were made in the village. Everyone was filled with irresistible joy and excitement. Winds of love blew in the hearts of people who loved God's friend for God's sake. There were fruitful conversations that lasted for hours and no one wanted them to end.
Following this conversation, I prepared our Prophet's shoes with the intention of taking him to my mother's grave.
-No, Hasan Efendi, are we going to your mother's grave? They said.
Our master is at the front, I am at the back, we walk through the winding roads of the village. Their holy tongues are not idle, they give me advice:
-Hasan, my son!
Death is as close as the black and white of the human eye.
The life of this world is like the time a person spends when he puts his head under water. How long can a person stay? After a while he gets bored and puts his head out. The world where we put our heads under water. What we take out is the afterlife.
We arrived at the cemetery, he stood by my mother's grave as if he had placed it with his hand, read and prayed. My father, who is also an expert in discovery, then informs me:
-I swear, Hasan, there was no grave torment left in any of the graves that our Prophet Sami passed through while reading.
We hear that my mother was also very pleased with this visit. Conversation, affection, fascination... We literally experienced a spiritual spring in those days. I wrote a poem expressing my feelings. When my father wanted to have it written beautifully and present it to our Master Sami, I ran away from my shame. Our Prophet liked it, they took the poem and put it in their pockets.
Finally it's time to part. With the resources of that day, Osman from Postal was going to take our Prophet with a mule. We said goodbye together and shed tears of separation. Our Prophet rides the mule for an hour until he reaches the Höyük train station on the Yeşilhisar-Niğde road, and when the time comes, he immediately gets off and says:
-Come on, Osman Efendi, get on for an hour, they say.
How is it possible to ride while Sami Efendi is walking on foot? Of course, he couldn't get over his manners.
Subscribe to the Channel► www.youtube.co...
Mahmud Sami Ramazanoğlu (K.s.) SOHBETLER ► bit.ly/38VxUjs
Mahmud Sami Ramazanoğlu (K.s.) Dualar ve Zikirler ► bit.ly/3hqN9FB
Mahmud Sami Ramazanoğlu (K.s.) MUSÂHABE 1 ► bit.ly/2ZJRtdn
Mahmud Sami Ramazanoğlu (K.s.) MUSÂHABE 2 ► bit.ly/3jNBlyw
Mahmud Sami Ramazanoğlu (K.s.) MUSÂHABE 3 ► bit.ly/2XZuJW4
Mahmud Sami Ramazanoğlu (K.s.) MUSÂHABE 4 ► bit.ly/3mnGvmv
Mahmud Sami Ramazanoğlu (K.s.) MUSÂHABE 5 ► bit.ly/3pM2kOz
Mahmud Sami Ramazanoğlu (K.s.) MUSÂHABE 6 ► bit.ly/3Ep4VSP
Yahyalılı Hacı Hasan Efendi (K.s) Sohbetleri► bit.ly/2PU3ubs
Yahyalılı Hacı Hasan Efendi (K.s) Kısa Sohbetler► bit.ly/3thEKr7
Hacı Hasan Efendi (K.s) Zahiri ve Batıni Şifa Tarifesi► bit.ly/2RozpBg
Yahyalılı Hacı Hasan Efendi (K.s) Sohbetler 1 Kitabı► bit.ly/2Sw4kfz
Yahyalılı Hacı Hasan Efendi (K.s) Sohbetler 2 Kitabı► bit.ly/3b5xGaZ
Yahyalılı Hacı Hasan Efendi (K.s) Sohbetler 3 Kitabı► bit.ly/3h35dpS
Yahyalılı Hacı Hasan Efendi (K.s) Sohbetler 4 Kitabı► bit.ly/3nOdyz0
33- Mahmud Sami Ramazanoğlu (k.s.) (Sohbetler 1 Kitabı) - Yahyalılı Hacı Hasan Efendi (K.s.)
Tarih 1930. Sami Efendimiz, Yeşilhisar'ın içmece denilen, şifalı suların bulunduğu mahalle gelmişler; oradan da babam Mustafa Hulusî Efendi ile görüşmek için Yahyalı'ya gitmeyi arzu ediyorlardı.
İçmece ile Yahyalı arası 30 km. O günkü şartlarda ancak at, merkep, araba vs. Ile ulaşım sağlanıyor. Bu şekilde ücretiyle yolcu taşıyan bir nakliyeci bulunuyor. Ekşi Ali namındaki bir adamla görüşülüyor:
-Götürür müsün?
-Bir at ile merkebim var, merkebe binmeye razı olursa götürürüm.
-Peki.
Hareket saati gelince Ali amca atı çekiyor.
Sami Efendimiz:
-Hani biz merkebe binecektik Ali Efendi?
-Hayır efendim, önce kötüyü göstereyim de sonra iyiye bindireyim diye latife ettim. Siz buna lâyıksınız.
Birlikte yola revan oluyorlar. Tozlu topraklı bir yol. Epey bir süre hiç konuşmadan, Sami Efendimiz önde diğeri arkada gidiyorlar. Bir süre sonra Ali Amca:
-Efendim, diyor, böyle yolculuklarda merkepli önde giderki, atın çıkardığı tozdan rahatsız olmasın.
Sami Efendimiz:
-Yaa öyle mi Ali Efendi, ben bilmiyordum, buyurun öne geçin.
-Hayır Efendim, sizin gibi insanların ayak tozu bizim için şereftir. Deminden beri hiç konuşmadınız da, sesinizi duymak, sizi konuşturmak için böyle söyledim.
Bir süre sonra bir mezarlığın kenarından geçerken, Ali amca düşünüyor:
-Böyle insanlar kabir ahvalini bilirmiş derler. Acaba bu zât da bilir mi?
Sami Efendimiz yavaşça dönüyorlar:
-Ali Efendi, bu bir velinin en küçük hâli.
Akşam üzeri Yahyalı'ya giriyorlar. İlk defa gittikleri halde, Abdullah Efendi isimli bir ihvanın bahçe evini işaret edip:
-Biz buraya inelim, buyuruyorlar..
O sırada 18 yaşlarında idim. Kapıdan kardeşim Hacı Abdullah girdi:
-Abi, müjde! Dedi.
-Kardeşim, ben dünya için müjde vermem, söyle bakalım.
-Dünya müjdesi değil, Sami Efendimiz gelmiş!
Bahçelerin arasında uçarcasına koşuyorum. Sevincim, kontrolden çıkmış bir sel gibi. Eve yaklaşınca Sami Efendimiz buyuruyorlar:
-Abdullah Efendi, Mustafa Efendi'nin evladı çok heyecanlı geliyor, yanımızda yabancılar var. Dışarda biraz sakinleştir.
Sevgi ve hasretiyle yandığım Efendimizin mübârek ellerinden kemâl-i edeple öptüm. Hal hatır sordular. Ve pederimle görüşmek üzere Dereköy'e gidilmesi kararlaştırıldı.
O sırada, zamanın idari baskısından dolayı, nisbeten gözden uzak olan bu köyde, fahrî imamlık ve irşad görevi yapmakta olan babama müjdeyi götürdüm. Mendeme denilen yerle Dereköy arasındaki yarım saatlik yolu himmetleriyle bir kaç dakikada almışım.
Köyde hazırlıklar yapıldı. Herkesi dayanılmaz bir sevinç ve heyecan kapladı. Allah dostunu, Allah için seven insanların gönüllerinde muhabbet rüzgarları esti. Saatler süren, hiç kimsenin bitmesini istemediği feyizli sohbetler oldu.
Bu sohbetin akabinde, Efendimizi annemin mezarına götürmek niyetiyle, ayakkabılarını hazırladım.
-Hayrola Hasan Efendi, annenizin kabrine mi gideceğiz? Buyurdular.
Efendimiz önde, ben arkada, köyün dolambaçlı yollarından yürüyerek gidiyoruz. Mübarek lisanları boş durmuyor, bana öğüt veriyorlar:
-Hasan, evlâdım!
Ölüm insan gözün akıyla karası gibi yakın.
Dünya hayatı da insanın suya kafasını sokunca geçirdiği süre gibi. Ne kadar durabilir insan? Biraz sonra bunalır kafasını çıkarır. Kafamızı suya soktuğumuz dünya. Dışarı çıkardığımız da ahirettir.
Mezarlığa vardık, eliyle koymuş gibi annemin kabrinin başında durdui okudu, duâ buyurdu. Aynı zamanda keşif ehli olan babam daha sonra haber veriyor:
-Vallahi Hasan, Sami Efendimizin okuyarak geçtiği hiçbir mezarda kabir azabı kalmadı.
Annemin de bu ziyaretten son derece memnun olduğunu mânen haber alıyoruz. Sohbet, muhabbet, füyûzât.. Adetâ mânevi bir bahar yaşadık o günlerde. Duygularımı ifâde eden bir şiir yazmıştım. Babam güzelce yazdırıp, Sami Efendimize takdim etmek isteyince, ben utancımdan kaçtım. Efendimizin hoşuna gitmiş, şiiri alıp ceplerine koymuşlar.
Nihayet ayrılık vakti geldi. O günün imkânlarıyla Postallı Osman, katırla götürecekti Efendimizi. Hep beraber uğurladık ve ayrılık yaşları döktük. Yeşilhisar Niğde yolundaki Höyük tren istasyonuna gidinceye kadar katıra bir saat Efendimiz biniyor, vakti gelince hemen inip:
-Haydi Osman Efendi, bir saat de siz binin, buyuruyorlarmış.
Sami Efendimiz yaya yürürken binmek ne mümkün? Tabii, edebinden binemiyormuş. Bunun üzerine katır boş gidiyor, dinleniyor, kendileri de o bir saat içinde, yolda taş, çalı, diken ne varsa temizleyerek gidiyorlarmış. Böylece istasyona varmışlar.
Bir an Allah'tan gâfil olmayan, bir an hizmetten geri durmayan Sami Efendimizin Yahyalı seyahati böyle geçti.
Rabbimiz, şefaâtlerinden mahrum etmesin. Âmin.
Tek Tıkla Kanala Abone Olun► ua-cam.com/users/AbdullahCANCAN
Ayrıcalıklardan yararlanmak için bu kanala katılın:
ua-cam.com/channels/MysliOXQS5YosE6yb5KVgg.htmljoin
33- Mahmud Sami Ramazanoğlu (Gespräche Buch 1) - Hacı Hasan Dinc
Das Datum ist 1930. Sami Efendi kam in das Viertel İçmece von Yeşilhisar, wo es Heilwasser gibt; Von dort wollten sie nach Yahyalı fahren, um meinen Vater, Mustafa Hulusî Efendi, zu treffen.
Die Entfernung zwischen Icmece und Yahyalı beträgt 30 km. Unter den damaligen Bedingungen waren nur Pferde, Esel, Autos usw. Der Transport erfolgt durch. Es gibt ein Transportunternehmen, das auf diese Weise gegen eine Gebühr Passagiere befördert. Ein Mann namens Ekşi Ali wird interviewt:
-Kannst du es nehmen?
-Ich habe ein Pferd und einen Esel. Wenn er sich bereit erklärt, auf dem Esel zu reiten, werde ich ihn mitnehmen.
-In Ordnung.
Als die Abfahrtszeit kommt, zieht Onkel Ali das Pferd.
Unser Herr Sami:
- Wohin wollten wir auf dem Esel reiten, Ali Efendi?
- Nein, Sir, ich habe gescherzt, dass ich zuerst das Schlechte zeigen und dann das Gute darauf legen würde. Du verdienst es.
Gemeinsam machten sie sich auf den Weg. Eine staubige unbefestigte Straße. Ohne lange zu sprechen, geht Herr Sami nach vorne und der andere nach hinten. Nach einer Weile sagte Onkel Ali:
-Herr, sagt er, auf solchen Reisen geht der Esel zuerst, damit er nicht durch den vom Pferd erzeugten Staub gestört wird.
Unser Herr Sami:
-Oh, richtig, Ali Efendi, ich wusste es nicht, komm schon, tritt vor.
-Nein, Sir, der Staub von den Füßen von Menschen wie Ihnen ist eine Ehre für uns. Seitdem hast du überhaupt nichts mehr gesagt. Ich habe das gesagt, um deine Stimme zu hören und dich zum Reden zu bringen.
Als Onkel Ali nach einer Weile an einem Friedhof vorbeigeht, denkt er:
-Sie sagen, dass solche Leute die Bedingungen im Grab kennen. Ich frage mich, ob diese Person es auch weiß?
Unser Herr Sami dreht sich langsam um:
-Ali Efendi, das ist die kleinste Form eines Elternteils.
Am Abend betreten sie Yahyalı. Obwohl es ihr erstes Mal war, zeigten sie auf das Gartenhaus eines Bruders namens Abdullah Efendi und sagten:
-Lass uns hier runter gehen, sagen sie...
Ich war damals 18 Jahre alt. Mein Bruder Hacı Abdullah kam durch die Tür herein:
-Bruder, gute Nachrichten! Sagte.
-Bruder, ich verkünde keine guten Nachrichten für die Welt, sag es mir.
-Das sind keine Weltnachrichten, unser Meister Sami ist angekommen!
Ich renne, als würde ich durch die Gärten fliegen. Meine Freude ist wie eine außer Kontrolle geratene Flut. Als wir uns dem Haus nähern, sagt unser Prophet Sami:
-Abdullah Efendi, Mustafa Efendis Sohn kommt sehr aufgeregt, es sind Fremde bei uns. Lassen Sie es draußen ruhig angehen.
Ich küsste die gesegneten Hände unseres Propheten, dessen Liebe und Sehnsucht ich mit vollkommenem Anstand entzündete. Sie fragten, wie es ihm gehe. Und es wurde beschlossen, nach Dereköy zu fahren, um meinen Vater zu treffen.
Damals überbrachte ich aufgrund des damaligen Verwaltungsdrucks die gute Nachricht meinem Vater, der als ehrenamtlicher Imam und Führer in diesem Dorf diente, das relativ außerhalb der Sichtweite lag. Dank ihrer Hilfe konnte ich die halbstündige Fahrt zwischen Mendeme und Dereköy in wenigen Minuten zurücklegen.
Im Dorf wurden Vorbereitungen getroffen. Alle waren von unwiderstehlicher Freude und Aufregung erfüllt. Winde der Liebe wehten in den Herzen der Menschen, die Gottes Freund um Gottes willen liebten. Es gab fruchtbare Gespräche, die stundenlang dauerten und niemand wollte, dass sie endeten.
Im Anschluss an dieses Gespräch bereitete ich die Schuhe unseres Propheten vor, mit der Absicht, ihn zum Grab meiner Mutter zu bringen.
-Nein, Hasan Efendi, gehen wir zum Grab deiner Mutter? Sie sagten.
Unser Herr ist vorne, ich hinten, wir laufen durch die kurvigen Straßen des Dorfes. Ihre heiligen Zungen sind nicht untätig, sie geben mir Ratschläge:
-Hasan, mein Sohn!
Der Tod ist so nah wie das Schwarz und Weiß des menschlichen Auges.
Das Leben dieser Welt ist wie die Zeit, die ein Mensch verbringt, wenn er seinen Kopf unter Wasser steckt. Wie lange kann eine Person bleiben? Nach einer Weile langweilt er sich und streckt den Kopf raus. Die Welt, in der wir unsere Köpfe unter Wasser stecken. Was wir herausnehmen, ist das Leben nach dem Tod.
Als wir auf dem Friedhof ankamen, stand er am Grab meiner Mutter, als hätte er es mit der Hand niedergelegt, las und betete. Mein Vater, der auch ein Experte für Entdeckungen ist, informiert mich dann:
-Ich schwöre, Hasan, in keinem der Gräber, durch die unser Prophet Sami beim Lesen ging, war eine schwere Qual zurückgeblieben.
Wir hören, dass auch meine Mutter mit diesem Besuch sehr zufrieden war. Gespräche, Zuneigung, Faszination... Wir erlebten damals im wahrsten Sinne des Wortes einen spirituellen Frühling. Ich habe ein Gedicht geschrieben, in dem ich meine Gefühle zum Ausdruck bringe. Als mein Vater es schön schreiben lassen und es unserem Meister Sami präsentieren wollte, rannte ich vor meiner Scham davon. Unserem Propheten gefiel es, sie nahmen das Gedicht und steckten es in ihre Taschen.
Endlich ist es Zeit, sich zu trennen. Mit den Mitteln dieses Tages wollte Osman von der Post unseren Propheten mit einem Maultier mitnehmen. Wir verabschiedeten uns gemeinsam und vergossen Trennungstränen. Unser Prophet reitet eine Stunde lang auf dem Maultier, bis er den Bahnhof Höyük an der Straße Yeşilhisar-Niğde erreicht, und als es soweit ist, steigt er sofort ab und sagt:
-Komm schon, Osman Efendi, mach eine Stunde weiter, heißt es.
Wie ist es möglich zu reiten, während Sami Efendi zu Fuß geht? Natürlich konnte er seine Manieren nicht überwinden. Daraufhin ging das Maultier mit leeren Händen, ruhte sich aus, und in dieser Stunde machten sie sich auf den Weg und beseitigten alle Steine, Büsche und Dornen auf der Straße. So kamen sie am Bahnhof an.
So ging unser Prophet Sami, der Gott keinen Augenblick vernachlässigte und seinen Dienst nicht unterließ, seine Reise zu Yahya.
Möge unser Herr uns ihrer Fürsprache nicht entziehen. Amin.
Abonnieren Sie den Kanal ► ua-cam.com/users/AbdullahCANCAN
33- محمود سامي رمضان أوغلو (كتاب المحادثات 1) - حاج حسن دينك
التاريخ هو 1930. جاء سامي أفندي إلى حي يشيلحصار المسمى إجمجة، حيث توجد مياه الشفاء. ومن هناك أرادوا الذهاب إلى يحيالي للقاء والدي مصطفى خلوصي أفندي.
المسافة بين إجمجة ويحيالي هي 30 كم. في ظل ظروف ذلك اليوم، لم يُسمح إلا بالخيول والحمير والسيارات وما إلى ذلك. المواصلات مؤمنة عن طريق. يوجد ناقل ينقل الركاب مقابل رسوم بهذه الطريقة. تتم مقابلة رجل يُدعى إيكشي علي:
-يمكنك أن تأخذ؟
- عندي حصان وحمار، فإذا وافق على ركوب الحمار سآخذه.
-على ما يرام.
عندما يحين وقت المغادرة، يسحب العم علي الحصان.
سيدنا سامي:
- كنا رايحين نركب الحمار فين يا علي أفندي؟
- لا يا سيدي، لقد مازحت بأنني سأظهر السيئ أولاً ثم أضع عليه الجيد. تستحقها.
لقد ضربوا الطريق معًا. طريق ترابي مغبر. وبدون أن يتكلم لفترة طويلة، يتقدم السيد سامي ويتأخر الآخر. وبعد فترة قال العم علي:
- يقول، يا سيدي، في مثل هذه الرحلات يذهب الحمار أولاً حتى لا ينزعج من الغبار الذي يسببه الحصان.
سيدنا سامي:
- اه صح يا علي أفندي مكنتش عارف يلا تقدم.
- لا يا سيدي، غبار أقدام أمثالك شرف لنا. لم تتحدثي مطلقًا منذ ذلك الحين، قلت هذا لأسمع صوتك وأجعلك تتحدثين.
وبعد فترة، وبينما كان يمر بالمقبرة، يفكر العم علي:
- يقولون أن مثل هؤلاء يعرفون أحوال القبر. وأتساءل عما إذا كان هذا الشخص يعرف أيضا؟
يتحول سيدنا سامي ببطء:
-علي أفندي، هذا هو أصغر شكل من أشكال الوالدين.
يدخلون يحيالي في المساء. وعلى الرغم من أنها كانت المرة الأولى لهم، إلا أنهم أشاروا إلى حديقة منزل أخ يدعى عبد الله أفندي وقالوا:
-هيا بنا ننزل هنا، كما يقولون..
كان عمري 18 عامًا في ذلك الوقت. دخل أخي حاج عبد الله من الباب:
-الأخ، أخبار جيدة! قال.
-يا أخي، أنا لا أبشر العالم، أخبرني.
-إنها ليست أخبار عالمية، لقد وصل سيدنا سامي!
أنا أركض وكأنني أطير عبر الحدائق. فرحتي مثل فيضان خارج عن السيطرة. ونحن نقترب من المنزل يقول نبينا سامي:
-عبد الله أفندي، ابن مصطفى أفندي قادم متحمس للغاية، هناك غرباء معنا. خذ الأمور بسهولة في الخارج.
قبلت يدي نبينا المباركة، الذي أحرقت حبه وشوقه باللياقة الكاملة. سألوا كيف حاله. وتقرر الذهاب إلى ديريكوي للقاء والدي.
في ذلك الوقت، وبسبب الضغوط الإدارية في ذلك الوقت، نقلت البشرى إلى والدي الذي كان يشغل منصب إمام ومرشد فخري في هذه القرية التي كانت بعيدة عن الأنظار نسبياً. وبفضل مساعدتهم، قطعت الرحلة التي استغرقت نصف ساعة بين مينديم وديريكوي في بضع دقائق.
تمت الاستعدادات في القرية. كان الجميع مليئين بالفرح والإثارة التي لا تقاوم. هبت رياح الحب في قلوب الناس الذين أحبوا ولي الله في سبيل الله. كانت هناك محادثات مثمرة استمرت لساعات ولم يكن أحد يريد أن تنتهي.
وبعد هذه المحادثة، قمت بتجهيز حذاء نبينا بنية أخذه إلى قبر أمي.
- لا يا حسن أفندي، هل سنذهب إلى قبر والدتك؟ قالوا.
سيدنا في المقدمة وأنا في الخلف، نسير في طرقات القرية المتعرجة. ألسنتهم المقدسة ليست خاملة، ينصحونني:
-حسن يا ابني!
الموت أقرب ما يكون إلى أبيض وأسود العين البشرية.
إن الحياة الدنيا مثل الوقت الذي يقضيه الإنسان عندما يضع رأسه في الماء. كم من الوقت يمكن للشخص البقاء؟ وبعد فترة يشعر بالملل ويخرج رأسه. العالم الذي نضع فيه رؤوسنا تحت الماء. ما نخرجه هو الآخرة.
وصلنا المقبرة، وقف عند قبر أمي كأنه وضعه بيده، يقرأ ويصلي. أخبرني والدي، وهو خبير في الاكتشاف أيضًا:
-والله يا حسن، لم يبق في أحد من القبور عذاب القبر الذي مر به نبينا سامي وهو يقرأ.
نسمع أن والدتي كانت أيضًا سعيدة جدًا بهذه الزيارة. المحادثة والمودة والانبهار... لقد اختبرنا حرفيًا الربيع الروحي في تلك الأيام. لقد كتبت قصيدة تعبر عن مشاعري. وعندما أراد والدي أن يكتبها بشكل جميل ويقدمها إلى أستاذنا سامي، هربت من خجلي. أعجبت نبينا فأخذوا القصيدة ووضعوها في جيوبهم.
أخيرًا حان وقت الفراق. بموارد ذلك اليوم، كان عثمان من البريد سيأخذ نبينا مع بغل. ودعنا معًا وذرفنا دموع الفراق. يركب نبينا البغلة لمدة ساعة حتى يصل إلى محطة قطار هويوك على طريق يشيلحصار-نيغدة، وعندما يحين الوقت ينزل على الفور ويقول:
- هيا يا عثمان أفندي، قف لمدة ساعة، كما يقولون.
كيف يمكن الركوب بينما سامي أفندي يمشي على قدميه؟ وبطبيعة الحال، لم يستطع التغلب على أخلاقه. عندئذ، ذهب البغل خالي الوفاض، واستراح، وفي تلك الساعة انصرفا، وأزالا كل الحجارة والشجيرات والأشواك من الطريق. وهكذا وصلوا إلى المحطة.
هكذا ذهب نبينا سامي، الذي لم يغفل الله لحظة واحدة ولم يمتنع عن الخدمة، في رحلته إلى يحيى.
ربنا لا يحرمنا شفاعتهم. أمين.
اشترك في القناة► ua-cam.com/users/AbdallahCANCAN
33- Mahmud Sami Ramazanoğlu (Libri i Bisedave 1) - Hacı Hasan Dinc
Data është viti 1930. Sami Efendi erdhi në lagjen e Yeşilhisarit të quajtur İçmece, ku ka ujëra shëruese; Prej andej donin të shkonin në Jahyalı për t'u takuar me babanë tim, Mustafa Hulusî Efendiun.
Distanca midis İçmece dhe Yahyalı është 30 km. Në kushtet e asaj dite vetëm kuajt, gomarët, makinat etj. Transporti ofrohet nga. Ka një transportues që transporton pasagjerë me pagesë në këtë mënyrë. Një burrë i quajtur Ekşi Ali po intervistohet:
-A mund ta marrësh?
-Kam një kalë dhe një gomar.Nëse pranon të hipë mbi gomar, do ta marr.
-Ne rregull.
Kur vjen ora e nisjes, xhaxhi Ali e tërheq kalin.
Zoti ynë Sami:
- Ku do të hipnim gomarin, Ali Efendi?
- Jo zotëri, bëra shaka se do të tregoja fillimisht të keqen dhe pastaj do t'i vendosja të mirat. Ti e meriton.
Ata dolën në rrugë së bashku. Një rrugë me pluhur. Pa folur për një kohë të gjatë, zoti Sami shkon përpara dhe tjetri pas. Pas pak, xhaxhai Ali tha:
-Zotëri, thotë ai, në udhëtime të tilla gomari shkon i pari që të mos e shqetësojë pluhuri i krijuar nga kali.
Zoti ynë Sami:
-Ah, apo jo, Ali Efendi, nuk e dija, hajde, hap përpara.
-Jo zotëri, pluhuri i këmbëve të njerëzve si ju është nder për ne. Që atëherë nuk keni folur fare, këtë e thashë për të dëgjuar zërin tuaj dhe për t'ju bërë të flisni.
Pas pak, duke kaluar pranë një varreze, xha Ali mendon:
-Thonë se të tillët i dinë kushtet e varrit. Pyes veten nëse edhe ky person e di?
Zoti ynë Sami kthehet ngadalë:
-Ali Efendi, kjo është forma më e vogël e prindit.
Ata hyjnë në Jahyalı në mbrëmje. Edhe pse ishte hera e parë, ata treguan me gisht shtëpinë e kopshtit të një vëllai të quajtur Abdullah Efendi dhe thanë:
- Le të zbresim këtu, thonë ata..
Unë isha 18 vjeç në atë kohë. Nga dera hyri vëllai im Haxhi Abdullah:
-Vëlla, lajm i mirë! Tha.
-Vëlla, unë nuk jap lajme të mira për botën, më thuaj.
-Nuk është lajm botëror, ka ardhur Mjeshtri ynë Sami!
Unë vrapoj sikur po fluturoj nëpër kopshte. Gëzimi im është si një përmbytje jashtë kontrollit. Ndërsa i afrohemi shtëpisë, Profeti ynë Sami thotë:
-Abdullah Efendi, djali i Mustafa Efendiut po vjen shumë i emocionuar, me ne ka të panjohur. Merre me qetësi jashtë.
I putha duart e bekuara të Profetit tonë, dashurinë dhe mallin e të cilit ia doja me mirësjellje të përsosur. E pyetën se si po kalonte. Dhe u vendos të shkoja në Dereköy për të takuar babanë tim.
Në atë kohë lajmin e mirë ia çova babait, i cili shërbente si imam nderi dhe udhërrëfyes në këtë fshat relativisht jashtë syve për shkak të presionit administrativ të kohës. Falë ndihmës së tyre, udhëtimin gjysmë ore mes Mendeme dhe Dereköy e përshkova në pak minuta.
Përgatitjet u bënë në fshat. Të gjithë ishin të mbushur me gëzim dhe emocion të parezistueshëm. Erërat e dashurisë frynë në zemrat e njerëzve që e donin mikun e Zotit për hir të Zotit. Kishte biseda të frytshme që zgjatën me orë të tëra dhe askush nuk donte që të përfundonin.
Pas kësaj bisede, unë përgatita këpucët e Profetit tonë me qëllim që ta çoj në varrin e nënës sime.
-Jo, Hasan Efendi, po shkojmë te varri i nënës tënde? Ata thanë.
Zotëria jonë është përpara, unë jam mbrapa, ne ecim nëpër rrugët gjarpëruese të fshatit. Gjuhët e tyre të shenjta nuk janë boshe, ata më japin këshilla:
-Hasan, biri im!
Vdekja është aq afër sa e zeza dhe e bardha e syrit të njeriut.
Jeta e kësaj bote është si koha që njeriu kalon kur e fut kokën nën ujë. Sa kohë mund të qëndrojë një person? Pas pak mërzitet dhe nxjerr kokën jashtë. Bota ku ne fusim kokën nën ujë. Ajo që nxjerrim është jeta e përtejme.
Arritëm në varreza, ai qëndroi pranë varrit të nënës sime sikur ta kishte vendosur me dorë, lexoi dhe u lut. Babai im, i cili gjithashtu është ekspert në zbulime, më njofton:
-Të betohem, Hasan, nuk kishte mbetur mundim i rëndë në asnjë nga varret që kaloi Profeti ynë Sami duke lexuar.
Dëgjojmë se edhe nëna ime ishte shumë e kënaqur me këtë vizitë. Bisedë, përkëdhelje, magjepsje... Ne kemi përjetuar fjalë për fjalë një pranverë shpirtërore ato ditë. Shkrova një poezi ku shpreh ndjenjat e mia. Kur babai donte ta shkruante bukur dhe t'ia paraqiste Mjeshtrit tonë Samiut, unë ika nga turpi. Profetit tonë i pëlqeu, e morën poezinë dhe e futën në xhepa.
Më në fund është koha për t'u ndarë. Me mjetet e asaj dite, Osmani nga Posta do ta merrte Profetin tonë me mushkë. Ne u përshëndetëm së bashku dhe derdhëm lotët e ndarjes. Profeti ynë hipë në mushkë për një orë derisa arrin në stacionin e trenit Höyük në rrugën Yeşilhisar-Niğde dhe kur të vijë koha, zbret menjëherë dhe thotë:
-Hajde Osman Efendi, hipi një orë, thonë.
Si është e mundur të hipësh ndërsa Sami Efendi është duke ecur në këmbë? Sigurisht, ai nuk mund t'i kalonte sjelljet e tij. Më pas, mushka shkoi duarbosh, pushoi dhe në atë orë ata u larguan, duke pastruar të gjithë gurët, shkurret dhe gjembat në rrugë. Kështu arritën në stacion.
Kështu kaloi rrugëtimin e tij për në Jahja, Profeti ynë Sami, i cili nuk e la pas dore Zotin për asnjë moment dhe nuk u përmbajt nga shërbimi.
Zoti ynë mos na privoftë nga ndërmjetësimi i tyre. Amine.
Abonohuni në Kanal► ua-cam.com/users/AbdullahCANCAN
33- Mahmud Sami Ramazanoğlu (Söhbətlər Kitabı 1) - Hacı Həsən Dinç
Tarix 1930-cu ildir. Sami Əfəndi Yeşilhisarın şəfalı suların olduğu İçmece məhəlləsinə gəlir; Oradan atam Mustafa Hulusi Əfəndi ilə görüşmək üçün Yəhyalıya getmək istədilər.
İçmece ilə Yahyalı arası 30 km-dir. Həmin günün şərtləri ilə yalnız at, eşşək, maşın və s. Nəqliyyat tərəfindən təmin edilir. Bu yolla pullu sərnişin daşıyan bir daşıyıcı var. Ekşi Ali adlı bir adamla müsahibə verilir:
-Bunu götürə bilərsən?
-Mənim bir atım, bir eşşəyim var, eşşəyə minməyə razı olsa, götürərəm.
-Yaxşı.
Gediş vaxtı gələndə Əli dayı atı çəkir.
Rəbbimiz Sami:
- Eşşəyi hara minəcəkdik, Əli Əfəndi?
- Yox əfəndim, zarafat etdim ki, əvvəlcə pisi göstərib, sonra yaxşını üstünə qoyacam. Sən buna layiqsən.
Birlikdə yola düşdülər. Tozlu torpaq yol. Uzun müddət danışmadan Sami bəy qabağa, o biri arxaya keçir. Bir azdan Əli dayı dedi:
-Ağa, deyir, belə səfərlərdə eşşək birinci gedir ki, atın yaratdığı toz onu narahat etməsin.
Rəbbimiz Sami:
-Ay, düz, Əli əfəndi, bilmədim, gəl, irəli get.
-Yox bəy, sizin kimilərin ayağının tozu bizim üçün şərəfdir. O vaxtdan heç danışmamısan, bunu sənin səsini eşitmək, danışdırmaq üçün dedim.
Bir müddət sonra bir qəbiristanlığın yanından keçərkən Əli dayı fikirləşir:
-Deyirlər, belə adamlar qəbir şəraitini bilirlər. Görəsən bu adam da bilirmi?
Rəbbimiz Sami yavaşca dönür:
-Əli Əfəndi, bu, valideynin ən kiçik formasıdır.
Axşam saatlarında Yahyalıya girirlər. İlk dəfə olsalar da, Abdulla Əfəndi adlı bir qardaşın bağ evini göstərib dedilər:
-Bura düşək deyirlər..
O vaxt mənim 18 yaşım var idi. Qardaşım Hacı Abdulla qapıdan içəri girdi:
- Qardaş, yaxşı xəbər! dedi.
-Qardaş, mən dünyaya şad xəbər vermirəm, de.
-Dünya xəbəri deyil, ustadımız Sami gəldi!
Bağların arasından uçan kimi qaçıram. Mənim sevincim idarə olunmayan sel kimidir. Evə yaxınlaşdıqca Sami peyğəmbərimiz deyir:
-Abdullah Əfəndi, Mustafa Əfəndinin oğlu çox həyəcanlı gəlir, yanımızda yad adamlar var. Çöldə rahat olun.
Sevgisini, həsrətini kamil ədəblə yandırdığım Peyğəmbərimizin mübarək əllərindən öpdüm. Necə olduğunu soruşdular. Və atamla görüşmək üçün Dereköyə getməyə qərar verildi.
O zaman dövrün inzibati təzyiqindən nisbətən gözdən uzaq olan bu kənddə fəxri imam və bələdçi işləyən atama müjdə verdim. Onların köməyi sayəsində Mendeme ilə Dereköy arasındakı yarım saatlıq yolu bir neçə dəqiqəyə qət etdim.
Kənddə hazırlıq işləri görülüb. Hər kəs qarşısıalınmaz sevinc və həyəcanla doldu. Allah dostunu Allah rizası üçün sevən insanların qəlbində sevgi küləkləri əsdi. Saatlarla davam edən səmərəli söhbətlər oldu və heç kim onların bitməsini istəmirdi.
Bu söhbətdən sonra Peyğəmbərimizi anamın məzarına aparmaq niyyəti ilə ayaqqabılarını hazırladım.
-Yox, Həsən Əfəndi, ananızın məzarına gedirik? Onlar dedilər.
Ağamız qabaqda, mən arxada, kəndin dolanbac yollarından keçirik. Onların müqəddəs dilləri boş deyil, mənə nəsihət verirlər:
- Həsən, oğlum!
Ölüm insan gözünün ağ və qarası qədər yaxındır.
Dünya həyatı insanın başını suyun altına qoyduğu vaxt kimidir. Bir insan nə qədər qala bilər? Bir müddət sonra darıxır və başını çölə çıxarır. Başımızı suyun altına qoyduğumuz dünya. Çıxardığımız şey axirətdir.
Qəbiristanlığa gəldik, anamın qəbrini əli ilə qoyubmuş kimi dayandı, oxudu, dua etdi. Kəşfiyyatda da mütəxəssis olan atam sonra mənə məlumat verir:
-And olsun Həsən, Peyğəmbərimiz Saminin oxuyarkən keçdiyi qəbirlərin heç birində qəbir əzabı qalmamışdı.
Eşidirik ki, anam da bu səfərdən çox razı qalıb. Söhbət, məhəbbət, məftunluq... O günlərdə sözün əsl mənasında mənəvi bahar yaşadıq. Hisslərimi ifadə edən bir şeir yazdım. Atam onu gözəl yazıb Sami ustadımıza təqdim etmək istəyəndə utancdan qaçdım. Peyğəmbərimiz bəyəndi, şeiri götürüb ciblərinə qoydular.
Nəhayət, ayrılmaq vaxtıdır. Həmin günün imkanları ilə poçtdan gələn Osman qatırla Peyğəmbərimizi aparmağa hazırlaşırdı. Birlikdə sağollaşdıq, ayrılıq göz yaşları tökdük. Peyğəmbərimiz Yeşilhisar-Niğde yolunda Höyük qatar stansiyasına çatana qədər bir saat qatıra minir və vaxtı gələndə dərhal düşür və deyir:
-Buyur, Osman Əfəndi, bir saat get, deyirlər.
Sami Əfəndi piyada yeriyərkən necə minmək olar? Təbii ki, o, öz ədəb-ərkanından keçə bilmirdi. Bunun üzərinə qatır əliboş getdi, dincəldi və həmin saatda yoldakı bütün daşları, kolları, tikanları təmizləyib getdilər. Beləliklə, stansiyaya gəldilər.
Allahı bir an belə laqeyd qoymayan, xidmətdən əl çəkməyən Peyğəmbərimiz Sami Yəhya səfərini belə keçirdi.
Rəbbimiz bizləri onların şəfaətindən məhrum etməsin. Amin.
Kanala Abunə Ol► ua-cam.com/users/AbdullahCANCAN
33- Махмуд Сами Рамазаноглу (Разговори, книга 1) - Хаджи Хасан Динч
Датата е 1930 г. Сами Ефенди дойде в квартала на Йешилхисар, наречен Ичмедже, където има лечебни води; Оттам искаха да отидат в Яхялъ, за да се срещнат с баща ми Мустафа Хулуси Ефенди.
Разстоянието между İçmece и Yahyalı е 30 км. При условията на този ден само коне, магарета, коли и т.н. Осигурен е транспорт от. Има превозвач, който превозва пътници срещу заплащане по този начин. Мъж на име Екши Али е интервюиран:
-Можеш ли да го вземеш?
-Имам кон и магаре.Ако се съгласи да язди магарето,ще го взема.
-Добре.
Когато настъпва времето за тръгване, чичо Али тегли коня.
Нашият Господ Сами:
- Къде щяхме да яздим магарето, Али ефенди?
- Не, господине, пошегувах се, че първо ще покажа лошото и тогава ще сложа доброто. Заслужаваш го.
Те тръгват на път заедно. Прашен черен път. Без да говори дълго, г-н Сами отива отпред, а другият - отзад. След малко чичо Али каза:
-Господине, казва той, при такива пътувания магарето тръгва първо, за да не го безпокои прахта, която създава конят.
Нашият Господ Сами:
-О, добре, Али ефенди, не знаех, хайде, пристъпи.
-Не, сър, прахта от нозете на хора като вас е чест за нас. Оттогава изобщо не си говорил, казах това, за да чуя гласа ти и да те накарам да говориш.
След известно време, минавайки покрай едно гробище, чичо Али си мисли:
-Казват, че такива хора познават условията на гроба. Чудя се дали този човек също знае?
Нашият лорд Сами се обръща бавно:
-Али Ефенди, това е най-малката форма на родител.
Вечерта влизат в Яхялъ. Въпреки че им беше за първи път, те посочиха градинската къща на брат на име Абдуллах Ефенди и казаха:
- Да слезем тук, казват..
По това време бях на 18 години. Брат ми Хаджи Абдуллах влезе през вратата:
- Братко, добра новина! Казах.
-Братко, аз не давам добри новини за света, кажи ми.
-Това не е световна новина, нашият господар Сами пристигна!
Тичам все едно летя през градините. Радостта ми е като неконтролируемо наводнение. Докато приближаваме къщата, нашият пророк Сами казва:
-Абдуллах Ефенди, синът на Мустафа Ефенди идва много развълнуван, има непознати с нас. Спокойно навън.
Целунах благословените ръце на нашия Пророк, чиято любов и копнеж изгорих със съвършено благоприличие. Питаха го как е. И беше решено да отида в Дерекьой, за да се срещна с баща ми.
По това време отнесох добрата новина на баща ми, който служеше като почетен имам и водач в това село, което беше сравнително далеч от погледа поради административния натиск на времето. Благодарение на тяхната помощ изминах половинчасовото пътуване между Мендеме и Дерекьой за няколко минути.
В селото се подготвяха. Всички бяха изпълнени с неустоима радост и вълнение. Ветровете на любовта духаха в сърцата на хората, които обичаха Божия приятел заради Бога. Получиха се ползотворни разговори, които продължиха с часове и никой не искаше краят им.
След този разговор подготвих обувките на нашия Пророк с намерението да го занеса на гроба на майка ми.
-Не, Хасан ефенди, на гроба на майка ти ли ще ходим? Те казаха.
Нашият господар е отпред, аз съм отзад, вървим по криволичещите пътища на селото. Светите им езици не са празни, те ми дават съвети:
-Хасан, сине мой!
Смъртта е толкова близо, колкото черното и бялото на човешкото око.
Животът на този свят е като времето, което човек прекарва, когато слага главата си под водата. Колко дълго може да остане човек? След известно време му става скучно и си подава главата. Светът, в който слагаме главите си под водата. Това, което изваждаме, е задгробният живот.
Стигнахме на гробището, той стоеше до гроба на майка ми, сякаш го беше поставил с ръка, четеше и се молеше. Баща ми, който също е експерт по открития, тогава ме информира:
-Кълна се, Хасане, в нито един от гробовете, през които четеше нашият пророк Сами, не беше останала гробна мъка.
Чуваме, че майка ми също била много доволна от това посещение. Разговори, умиление, увлечение... В онези дни буквално преживяхме духовна пролет. Написах стихотворение, изразяващо чувствата си. Когато баща ми поиска да го напиша красиво и да го подаря на нашия господар Сами, аз избягах от моя срам. Нашият пророк го хареса, взеха стихотворението и го сложиха в джобовете си.
Най-накрая дойде време за раздяла. С ресурсите от онзи ден Осман от Пощал щеше да вземе нашия Пророк с муле. Сбогувахме се заедно и проляхме сълзи от раздяла. Нашият Пророк язди мулето в продължение на един час, докато стигне гарата Höyük по пътя Yeşilhisar-Niğde, и когато дойде времето, той веднага слиза и казва:
-Хайде, Осман ефенди, качи се за един час, казват.
Как е възможно да се язди, докато Сами Ефенди върви пеша? Разбира се, той не можеше да преодолее обноските си. След това мулето отишло с празни ръце, отдъхнало си и в същия час те си отишли, като разчистили всички камъни, храсти и тръни по пътя. Така пристигнаха на гарата.
Ето как нашият Пророк Сами, който никога не е пренебрегнал Бог нито за миг и не се е въздържал от служене, е преминал през пътуването си до Яхя.
Нека нашият Господ не ни лиши от тяхното застъпничество. Амин.
Абонирайте се за канала ► ua-cam.com/users/AbdullahCANCAN
Rabbim şefaatlerine nail eylesin
Amin inşallah değerli kardeşim.
Sübhanallah 🤲🤲
Allah'ım yolundan ayırmasın 🤲🤲
Amin inşallah değerli kardeşim.
Muhabbetle kalınız efendim.
Böyle insanlar geçmişmi bu alemden mekanları cennet olsun inşaAllah
❤️🌹🌷
☝️🤲🕋🌷🌺♥️
MAAŞALLAH ♥️
Muhabbetle..