ik ben zelf herstellende van anorexia. het duurde 2 jaar lang voordat ik mijn diagnose kreeg omdat er werd gedacht dat het een fase was.(hierdoor mooi dus te laat en zat ik al vast in de obsessie van afvallen) voor iemand die het jaren lang heeft (gehad)kan ik zeggen, hoe ik nooit begrepen heb hoe mensen het een goed idee vinden om anorexia patiënten in 1 huis te stoppen. het is zo voor de hand liggend dat ze met elkaar gaan vergelijken, dat doen ze al met gezonde mensen, laat staan dan ongezonde die slechtere invloed kunnen hebben. ik zelf wou dus nooit opgenomen worden want ik wist 100% zeker dat ik slechter zou eindigen dan dat ik er heen kwam. de verhalen die ik ook hoor dat je ineens volle borden moet eten, niet eens veel speling in opbouw van eten. ook bij mijn therapie werd gezegd dat je er echt 100% voor moet gaan, en als je dus niet deed wat hun wouden dan had je blijkbaar niet genoeg motivatie en lag het aan jou.. dat is niet hoe het werkt. het ene zal wel helpen voor iemand en voor de ander niet. en ik persoonlijk gaf ook aan dat ik niet snap hoe ze verwachten dat wij aankomen zonder dat er gekeken word naar de onderliggende situatie, ik snap dat je brein energie nodig heeft om te kunnen functioneren, maar het moet meer hand in hand dan alleen maar eerst focussen op het eten en dan kijken wat het veroorzaakt. hoe meer je een anorexia persoon zegt wat te doen, hoe meer ze gaan tegenstribbelen, daarbij zullen ze dus ook niet eten voor zichzelf, maar meer uit angst omdat ze hun ouders of andere niet willen teleurstellen. ik snap donders goed hoe machteloos je als ouder kan voelen, thank god dat ik een super moeder heb die heel veel geduld en begrip toonde, en doordat ze de verantwoordelijkheid meer bij mij stelde, ging ik er zelf ook meer over nadenken wat ik doe en de consequenties hiervan. natuurlijk zal niet elk anorexia persoon goed doen met vrijheid, het ligt ook erg aan iemands karakter. mijn diëtiste had ook geen goede aanpak met mij, die gaf wel een lijst met wat ik moest eten maar ik had geen idee waar en hoe ik moest beginnen, pas met de psycholoog kreeg ik een handvat van hoe te beginnen en dat is iets wat ik nu nog probeer vast te houden omdat het goed voor mij werkt. maar ook daar bleef t maar zo gefocust op het gewicht ipv de onderliggende problemen. waardoor ik voorheen er heen ging met veel motivatie, er uiteindelijk met tegenzin heen ging omdat ik kwam alleen maar om te wegen en kwam amper aan de praat. ( we waren een groep met veel te veel personen waardoor we in tijdnood kwamen) psycholoog die ik eerst had was erg fijn, maar de andere ging zo bij het boekje dat alles andere maar fout was en geen ruimte voor andere ideeën. en zolang je niet op het gezonde gewicht kwam, gingen we het ook niet over onderliggende problemen hebben, het was echt puur alleen het gewicht omhoog krijgen. ik ben uiteindelijk dus gestopt, en dat was de beste keuze voor mij. ik ging met mijn eigen tempo langzamerhand weer meer eten en gezond sporten. waarbij ik een jaar geleden net aan 15 uur kon werken per week, volg ik nu weer een voltijds opleiding. ik wil hierbij extra aan toevoegen, dat er een heel groot verschil is tussen psychologen die uit het boek leren en ervaringsdeskundigen. tenzij je geluk hebt dat je een goede vind zonder ervaring, geef ik als advies om echt ervaringsdeskundigen op te zoeken
Heel veel respect voor je verhaal en je strijd tegen anorexia. Als buitenstaander is het heel lastig om deze ziekte te begrijpen. Daarom zijn verhalen van mensen die lijden of herstellen van anorexia zo waardevol.
@@Christel12dd hoi, wouw ik heb nooit een notificatie gehad echt sorry hiervoor ! als je wil kan je mij een berichtje sturen op IG : xsharonamyx . laatme weten dat je van hier bent als je nog geintereseerd bent
@@jorritwoudsma7530 ik heb veel moeite gehad met corona. doordat ik geen goed ritme had werden mijn maaltijd routine ook slechter..inmiddels last van paniekaanvallen dus dat zit ook in de weg van mijn leven..maar er loopt momenteel psychologisch onderzoek en zal hopelijk binnenkort ook dan behandeling krijgen hiervoor. er is bij mij een scheefstand ontdenkt bij mijn schouders/nek. dit zal niet heel verrassent zijn als dit gekomen is door mijn eetstoornis(sinds je niet genoeg voeding krijgt om te volgroeien is er grote kans op scheef groei) als nog hou ik de hoop vast dat het beter kan gaan. ik begin fysio om mijn lichaam te versterken, ook opzoek naar een baan voor in de hoop een beter dag/nacht routine te krijgen. ik ga niet liegen dat ik niet een soort ' terug gevallen' ben. niet zozeer omdat ik dat wou, maar meer omdat ik erg afhankelijk ben van een routine te hebben, en dat is lastig soms vast te houden, al helemaal met deze corona tijden.
Ik moet zelf bijna aan de dwangvoeding… ik en mijn ouders zijn daar heel erg tegen. Wat ik ervaren heb is dat door middel van eetlijsten, eetklinieken en dwang mijn eetstoornis alleen maar erger wordt. Wat wel helpt voor mij is liefde, contact met mensen die goed voor me zijn en dingen doen die ik leuk vind. En aandacht voor de onderliggende problemen.
Ik denk dat eetkliniek ook veel sneller echte therapie moeten bieden. Trauma therapie, al duurt dat langer met ondergewicht. Schema therapie, psychotherapie etc. Natuurlijk is het somatische deel super belangrijk, maar als je psychisch nog niet bent behandeld dan is het somatische deel ook maar van korte duur (meestal).
De beperkte visie is de kans op terugval groter dan bij de brede visie. Beperkte visie is de aandacht gericht op gewicht en eten en brede visie is meer stil staan bij de achterliggende oorzaak problematiek en gaat hier dieper op in. .
@@romanaabo3664 Dat is de verouderde beperkte visie waar de nadruk ligt op eten en gewicht en gaan niet dieper in op processen wat het in stand houdt en bepaalde triggers van wat het uit kan lokken. Dit staat in het boek dat geschreven is door expert op het gebied van eetstoornissen Greta Noordenbos, "In de greep van een eetstoornis". . One size fits all en wat niet voor iedereen helpt. De beslisboom van Rintveld stond voor dat als je een BMI van 15 of lager had dat iemand als wilsonbekwaam wordt gezien en gaan ze er van uit dat iemand de juiste beslissingen niet kan nemen bij zo"n laag gewicht omdat het ok de denkprocessen beinvloedt. . Bij dwangvoeding is het wel eens vaker zo geweest dat ze achteraf toch dankbaar zijn geweest dat ze hebben ingegrepen maar dat dat niet voor iedereen zo was want een aantal heeft het ervaren als een traumatische gebeurtenis. . Steeds meer staan de brede visie voor. Het is in de praktijk bewezen dat terugval groter is met de beperkte visie van eten en gewicht als de geest niet mee wil. .
Veel cliënten met eetstoornissen behandeld. Hun eetproblemen kwamen tijdens de therapie nauwelijks ter sprake. Ik heb ze voor de onderliggende problemen behandeld. Trauma behandeling en (zelf) acceptatie oefeningen. De eetstoornis was in principe bijzaak. Net als bij andere verslavingen. Het zijn pogingen de controle te houden in een situatie waar ze de pijn niet aan kunnen of willen kijken. Goede resultaten behaald, maar veel weerstand vanuit de klinieken waar ze behandeld werden voor hun eetproblemen. Geen idee waarom. Goede trauma therapie is gigantisch waardevol.
Nora... Emma... ik heb met beide op de dagbehandeling gezeten. Het doet enorm veel pijn om te horen dat ze zijn te komen overlijden.. hoe krom het ook klinkt hoop ik dat zij hun rust hebben gevonden. Alles wat in deze docu wordt gezegd klopt helemaal. De jeugd-ggz is naar de klote.
Anorexia, zelf mutilatie en drugs/alcohol verslaving zijn een van de meest hardnekkige psychiatrische ziektes om te behandelen want de kans op terugval is erg groot en je kunt maar zoveel doen tot dat de zorg uitgeput is of de zorg on menselijk wordt. Mijn support gaat naar alle jongens en meisjes die mets deze duivels strugglen en naar alle ouders die hun kind zien leiden.
Schizofrenie/psychose stoornissen zijn vaak ook een regelrechte death sentence :( We weten met de huidige stand van de wetenschap gewoon niet goed wat we aanmoeten met geestelijke ziekten
Anorexia gaat niet om afvallen, het niet eten is enkel een symptoom van het echte probleem, in mijn geval het nooit goed genoeg voelen. Misschien om het beter te verwoorden, want het is zelfdestructief en dodelijk, ik kan alleen voor mezelf spreken, voor mij was het een pauzeknop op mijn leven, maar de manier waarop de maatschappij me wegzette was dodelijker dan de ziekte zelf.
@@erikvlieger6418 Ik voel uw onmacht en kwaadheid. De zorg voor anorexiapatiënten zit er totaal naast. De stempel "moeilijk" zet hen al in een hokje. Daar wordt niemand beter van.
Ik heb gewerkt met anorexia meisjes in een instelling in Portugal. Veel buiten zijn, wandelen, therapieën en ze moesten mee om voedsel te kopen met de kok op een verse markt. En er waren puppy's van een asiel. Dieren kunnen zeker helpen want ze willen aandacht, maar eisen verder niets, alleen liefde.
Denk dat dit beter werkt dan in een kliniek de hele dag, wachten tot het better wordt. En dieren hebben bewezen een helende werking te hebben bij vele ziekten, zowel mentaal als fysiek. Waarom geven ze die meisjes geen vrijwilligers werk in een dierenasiel voor een paar uur, een paar keer per week? Geef ze misschien een gevoel van eigen waarde, dat ze iets goed doen? Een idee?
wat mij echt dood irriteert is dat ze het constant exclusief hebben over de ‘meisjes’, alsof volwassen vrouwen met anorexia (of meisjes die volwassen worden met hun anorexia) niet bestaan, en jongens of mannen noemen ho maar 😐 like ja hoppa laten wij professionals het stereotype beeld forceren
@@5iwot5 ben een man 38y, heb ook in het verleden mn eten uit gekotst omdat mijn vader, een narcist mijn er ieder moment op attendeerde dat ik wat zwaarder was dan "hoort". misschien 10 kg boven het gemiddeld niet eens zo veel, maar hij zei er wat van zodra ik op stond of als ik gewoon wat at, zelfs als we toen nog naar het strand gingen en ik mijn shirt niet uit wilde doen omdat ik me al begon te schamen door hem.
Na heel veel keer herhalen om mijn shirt uit te doen begon hij heel hard "aahhhhhh ahhhhhhhh" te roepen alsof hij wat heel ergs zag bij mij. Sindsdien heb ik een heel ander beeld gekregen bij mijn lichaam en een tijd later zo rond mijn 14e begon ik mijn eten uit te spugen, met name het avondeten. Ik verloor aardig wat kilo's en ging wat trainen thuis, en in plaats van dat het nu goed was begon hij mij een "mager rotventje"te noemen. Als hij tv aan het kijken was moest ik mijn mond dichthouden en ook had hij ALTIJD commentaar als ik bijvoorbeeld aan het bellen was met iemand en gaf commentaar over wat ik zei en noemde hij mij "professor" op een kleinerende toon.
Je kunt wel zeggen dat ik geen fijne jeugd heb gehad, mijn zelfbeeld kan niet lager omdat ik nooit van uit huis een goede "foundation" heb meegekregen. Alles wat ik deed of zei was niet goed en dan twijfel je toch heel erg aan jezelf. Je zou denken dat nadat ik het huis had verlaten ik een beter leven zou krijgen.. maar helaas, Het Universum had andere plannen. En velen jaren later nu, ben ik klaar voor mijn laatste reis.
Wat mij opvalt is de dwang wat toegepast wordt in klinieken. Het enige zal helpen is veel liefde en lichamelijk contact en aandacht voor de achterliggende problematiek. Ik heb rapportages gezien waar ik heel verdrietig van wordt zoals deze. Dwang is nooit een optie! 😪
@@mauricenorden3665 Mijn nichtje is op kosten van de ziektekostenverzekering in Zuid Afrika geweest. Ze vond het er vreselijk en is vroegtijdig teruggekeerd omdat ze als straf 3 dagen niet mocht roken omdat ze ff stiekem vlug uit de groepsgewijze tekentherapie was weggepiept om een sigaret te roken. Ze zouden daar eens onderzoek moeten doen. Daar zaten alle eetstoornissen bij elkaar, ook mega dikke mensen en ze kregen allemaal hetzelfde eten en hoeveelheid en iedereen moest het bord schoon leeg eten, ook vieze vetrandjes aan vlees waar ook normale eters heel vaak van moeten kokhalsen. Gek genoeg kwam ze wel genezen terug, ze vertelde dat zo zo ontzettend schrok van een vrouw van al in de 50 die zo broodmager was dat ze er niet eens naar kon kijken en toen dacht: " Dit wil ik echt niet 30 jaar".
Wat die vrouwelijke psycholoog zegt klopt helemaal! Geef meteen psychotherapie en niet wachten tot het gewicht omhoog is. Echt werkelijk schandalig van onze zorg! Ik vind het zo erg voor die lieve mooie meisjes :(
Hebben wij ons ook afgevraagd. Maar blijkbaar is niet zo eenvoudig als dat het klinkt. Bij zeer lage bmi is de geest meestal minder ontvankelijk. Eerst moet het lichaam uit de spaarstand c.q. op krachten komen. Het is een moeilijk balanceren.
In een eerdere reactie gaf ik al mijn mening weer heel een korte roos maar het vermogen van een psycholoog die alleen maar een wetenschap denkt te hebben gestudeerd is niet een ervaren therapeut en daar zit in het nieuwe Nederlandse stelsel de fout. Ik ben al haast met pensioen zou nog een paar jaar kunnen werken maar ik word niet meer aangenomen omdat ik een oude opleiding heb psychiatrie met echte behandelmethodieken onderbouwd en onderlegd.
@@maartjegoede9330nou zoals duidelijk is in deze docu het onderlinge praten tussen de meidjes wordt hun fataal !!! .. cdus praten kan een enorme uitwerking hebben .. als de psych niet helpt dan doet ze haar werk niet goed en dat kont zeer vaak voor !!!
Hi Richard, Mag ik vragen hoeveel maanden? Ik hoop, met heel mijn hart, dat je nog kunt stoppen met deze vlucht. Er moet iets zijn, waar je denkt niet tegenop te kunnen. Zoek een omgeving waar je je geliefd of welkom voelt, precies zoals je bent. Durf trots op jezelf te zijn, precies zoals je bent. Je bent goed genoeg. Echt waar! Iedereen is nodig in deze wereld. Als je niet eet, voel je niets meer. Ga eten en durf te voelen. Ik hoop, dat je dit Niet eten of anders eten weet te stoppen. Wees lief voor jezelf!!! Ik hou mijn hart voor je vast. Een eetstoornis is vreselijk!
als oud eetstoornis patiënt doet het zeer hiernaar te kijken ik herken veel uit iris verhaal, ik moest helaas er zelf op eigen houtje er over heen komen anders zou ik naar de kliniek gaan iets wat ik absoluut niet wou omdat de huisarts me niks anders te bieden had naast een psycholoog en dietiste wat voor mijn ouders niet te betalen was achteraf. ik ben blij dat ik de nare ziekte heb overwonnen en ik hoop zo dat de patienten nu betere hulp gaan krijgen ondanks het zo moeilijk is. voor mij was het moeilijk maar ik wou absoluut niet naar de kliniek en het is verdrietig om te horen hoe het daar aan toe gaat
@@happysoaper als je niks fatsoenlijks te zeggen hebt hou dan gewoon je mond dicht, deze opmerking zegt al genoeg over hoeveel je weet in t algemeen en dat is dus vrij weinig. Ook t respect is ver te vinden. Ik gun de ziekte niemand, het breekt je fysiek af en mentaal ben je dan gewoon ziek en zou je kunnen sterven als je niet beter word. Om dan te zeggen dat t allemaal tussen de oren zit is misselijkmakend en respectloos, sterker nog ik zou bijna hopen voor je dat je t zelf is mee maakt om te kijken wat je daarna zegt.
Ik heb anorexia gehad van mijn 13e tot mijn 15e. Ik ben gelukkig uit het ziekenhuis kunnen blijven. Mijn ouders en huisarts hadden samen een plan opgesteld. Ze hebben alle voeding uit handen gegeven en ik kookte zelf zodat ik wist wat ik opat. Beetje bij beetje ben ik beginnen beter worden maar volledig genezen doe je nooit. Ik ben nu 41 jaar en heb het nog moeilijk met mijn gewicht. Soms eet ik de hele dag niet.Maar de dag nadien herpak ik mij weer. Ik kan nu niet meer om met het hongergevoel en nu eet ik wel. Het is een onderschatte aandoening.
ik zelf ben in behandeling geweest. 2 jaar lang. ze hebben mij laten aankomen en hebben mijn mentale toestand niks verholpen, met gevolg van terugval. er werd gezegd je bent uitbehandeld en we kunnen je niet meer helpen je kost te veel geld. vandaag de dag strijd iknnog steeds maar voor mn gevoel begrijpt niemand me. ik hoop dat niemand dit verder doormaakt.
Er zou toch één instantie per regio of in heel Nederland moeten zijn waar mensen met de meest complexe psychische problematiek terecht moeten kunnen. Waar ze nooit zullen zeggen, ga maar naar een andere instantie. Waarom is dat er niet? En al is het er wel, waarom loopt het dan toch zo vaak mis?
Zo n meisje "sloopt" een zorgteam .. kommop jongens dan weet je toch dat je niet goed bezig bent .. dan klopt r gewoon iets niet .. die behandelaars kunnen het niet .. zijn niet goed opgeleid .. ik kom het zo vaak tegen in de zorg ...
Ik denk dat anorexia omdat het vooral een psychische stoornis is dat het altijd beter is een patient in een ziekenhuis op te nemen, dus weg van anderen die deze obsessieve gedachtes ook hebben. Ze creëren namelijk in de kliniek een hele groep die elkaar in stand houdt en de obsessieve gedachtes voeden en het nog erger maken. Daarom juist moet je deze mensen isoleren van elkaar en absoluut niet bij elkaar zetten. Als de symptomen ernstig zijn opnemen in een ziekenhuis en speciale therapie in het ziekenhuis aanbieden, juist los van elkaar. Mengen met andere patienten, juist mensen die lijden aan iets anders misschien dat het dan juist minder plek krijgt zulke obsessieve gedachtes omdat ze dan gedwongen worden ergens anders aan te denken en ook andere ziektes zien en het lijden van mensen zien zodat deze gedachtes geen plek meer krijgen in het hoofd van de anorexia patient. Het gaat om gedachtes die overheersen.
Als ik hun zou kennen, met hun achtergrond, zou ik hen willen vragen: "wat zou je graag nog willen in het leven? Heb je nog doelen, hoe klein ook?" De combinatie (lichamelijk of mentaal) lijden en uitzichtloosheid/bestaansloosheid is uiteindelijk wat je suïcidaal maakt. RIP Iris.
Eigenwaarde en gedrags verandering ..dat is het enige waar je aan hoeft te werken ... eenvoudig en moeilijk .. het punt is dat de psychische zorg te afstandelijk is .. er lopen te weinig mensen rond die zich vastbijten om patienten te helpen .. die zorg loopt zwaar achter
+ omdat het psychologische aspect niet op orde is, is het op gewicht komen veel moeilijker. Naar mijn mening, als je lekker in je vel zit, eet je beter, geniet je ook meer van je eten, ben je meer bereid om naar je honger gevoel te luisteren en gaat het op de duur bijna terug vanzelf. Dat psychologische, wat eigenlijk de grootste brok is van de hele aandoening naar mijn mening, is een barriere. Je zit niet lekker in je vel en dus je krijgt je eten moeilijker binnen en door de stress die er nog bijkomt, is aankomen NOG veel moeilijker. Maar dat is MIJN mening en ik ben geen dokter, noch patient.
Ik ken mensen die eetstoornissen behandelen en zij zeggen altijd dat er te weinig personeel is. Als je nagaat dat het al goedkoper is gemaakt door iedereen bij elkaar te zetten op dezelfde afdeling en dan hoort dat de Jonge stelt dat er 'genoeg geld is' gaat het bij mij wel schuren.
Ik zat de hele tijd te wachten tot autisme ter sprake zou komen! Ikzelf heb een eetstoornis NAO en autisme en er word zo ongelooflijk krom gekeken naar wat deze 2 dingen met elkaar te maken hebben. Ik hoop dat er meer informatie en begrip zeker in de hulpverlening kan komen voor mensen met een es en autisme.Ik kom nu bij het stuk dat spreekt over de hardnekkigheid van een es in combinatie met autisme, en dit is gewoon precies wat ik de hele tijd hoor in de GGZ. Ik krijg maar een beperkt aantal behandelingen bij eetstoornissen omdat ze 'bang zijn dat ik er teveel in opga'. maar dit hele probleem met eten en controle is er al 10 jaar. Er is iets getriggerd aan het begin van dit jaar wat het op de voorgrond heeft gebracht.
wat open en eerlijk. ik vind dat de relatie autisme/ eetstoornis uit elkaar getrokken mag worden en alsmede vind ik dat we niet hoeven te spreken over een eetstoornis maar over een ontwikkelingsstoornis: waarbij behandeling gericht mag zijn op erkenning, waardering en zelfvertrouwen. Zeggen dat de situatie altijd verslechterd onderweg naar herstel, zoals de dame in deze documentaire uitspreekt, is absoluut onwaar. Er zijn nog altijd velen die in het geheel niet in het hulpverleningscircuit belanden en er zelf uit komen.. Maar het zicht daarop is natuurlijk nog minder... Zeggen dat het wel over eten mag gaan omdat het voor de patient ook alleen maar over eten gaat, is grote onzin. Het gaat voor de persoon juist niét om eten, anders was er geen sprake van extreem ondergewicht.... De nadruk dient dan ook in het eheel niet daarop te liggen: dat is olie op het vuur.
@@Christel12dd autisme is inderdaad een (pervasieve ontwikkelingsstoornis), en eetstoornissen bevatten weer erfelijke componenten. (Wat trouwens ook voor autisme geldt).
@ Lucinde Hier ook autisme (pdd-nos), al 25jaar een eetstoornis en borderline + adhd als bonus. Ik ben bijna 43, maar zo wil ik niet oud worden. De ene therapie na de andere, 12 stappenprogramma voor verslaving, niets helpt. Het maakt me intens verdrietig en machteloos. Daarom overweeg ik euthanasie op basis van ondraaglijk psychisch lijden. Dit is geen leven zo.
@@marjol3in Het is misschien een beetje laat maar ach.. Ik heb ook PDD-NOS, Astma, Hypermobiliteit, Chronische vermoeidheid & Cluster hoofdpijn. Soms kan ik weken aan een stuk niks anders dan op bed liggen en mezelf een beetje op eten.. Mijn jeugd en school was verschrikkelijk, heb tot me 12e nooit iemand in zijn ogen aangekeken. En het ergste in mijn leven zijn de behandelingen geweest! Het stopt nooit en elke keer heb je weer iets nieuws en kun je alles weer ophoesten en vers in je geheugen zetten. Ik weet niet zo goed waar ik aan denk, maar als ik alles op moet halen voel ik gewoon enorme druk over me lichaam die me uitput en het onmogelijk maakt om plezier te hebben. Na dat hebben mijn ouders besloten om alles los te laten en ook te stoppen met medicijnen vanwege allergieën, slechte reacties en bijwerkingen. Vanaf daar is mijn leven 200% verbeterd! Ik voel me nu normaal, ik ben sociaal en kan mezelf goed verwoorden. Niemand weet het niemand ziet het alleen zelf heb je soms chaos. Ik gebruik wiet in kleine hoeveelheden zodat mijn onderliggende gedachten verdwijnen en ik me kan focussen op 1 ding en kan daardoor ook eindelijk productief zijn. Soms ben ik nog steeds machteloos en uitzichtloos maar heb al een hoop mooie momenten mee gemaakt en ik heb het gevoel dat andere mensen me nodig hebben in plaats van dat iedereen er moet zijn voor mij. Kortom: Een behandeling en een "Labeltje" zijn absoluut niet altijd de oplossing, en een labeltje plakken is traumatiserend. (waarom ik, waarom ben ik anders? en andere kinderen vinden je "raar") Zoals eerder besproken autisten kunnen zich goed richten op een ding, vind uit wat dat is en laat het gaan. Je hoeft niet te voldoen aan de verwachting van hoe een kind zou moeten zijn. Als je geen problemen hebt met jezelf hoeft ook niemand een probleem op te lossen.
@@rb95media Een reactie is nooit te laat. Dank je wel voor je bemoedigende bijdrage. Ik wens je alle goeds toe. Zelf leef ik nu bij de dag, Netflix en boeken zijn mijn beste vrienden.
Ik heb het zelf gedaan, genezen van anorexia. Ooit zag jaren later een docu over een Canadeze vrouw die meisjes opnam in haar huis en ze allemaal genas. Met liefde en not taking bullshit. Want op een bepaald niveau, in het begin als je nog niet helemaal er in gevangen bent is het ook een vorm van ultieme passieve agressiviteit van de patient
@Hubert ja inderdaad wat jij beschrijft zo bedoel ik het: ergens kwaad over zijn bijvoorbeeld misbruik of objectivering maar niet de mogelijkheden voelen die kwaadheid te uiten of zelfs maar te durven voelen laat staan om te zetten in iets productiefs en zo te verwerken. In mijn eigen geval was het twee zaken die eigenlijk samenvielen: ik was altijd een zelfstandig en pittig kind. Toen ik een pubermeisje werd, voelde dat of ik een soort object werd voor de buitenwereld. Daar was ik kwaad om: ik was zoveel meer dan leuk plaatje. In die zin was de anorexia ook terugschrikken voor het volwassen vrouwenlichaam: ik wilde de rol niet die daarbij hoorde (we hebben het over 50 jaar geleden). En met anorexia had ik een soort van macht over mijn eigen lichaam het voelde als een kwaadheid die naar binnen keerde en de wereld strafte. Voor wat betreft macht: lees ook eens het verhaal ‘de hongerkunstenaar’ van Kafka. Die noemt dat ook. Maar goed de meeste patiënten worden dus niet aangesproken op hun kracht, dat die naar buiten mag komen. En dat snap ik want in leven houden is eerste prio. Maar dan bevestig je dus wel hun slachtofferrol, kenmerkend voor passieve agressie. Die dame in die kliniek in Canada (een docu die ik heel lang geleden zag) deed het dus heel mooi: heel liefdevol maar ook gewoon het onhandige manipulatieve aspect van anorexia doorzien en het niet kopen.
maar dat is inderdaad in het begin voordat de patient helemaal gevangen is in het zichzelf instand houdende systeem van de anorexia. als zij eenmaal aan de beterende hand is, zou ik toch ook interveniëren op haar kwaadheid of kracht naar buiten brengen
Wat mij toch wel is opgevallen, is dat veel meisjes juist heel erg gedreven zijn, slim en gepassioneerd. Als ik naar Emma kijk zie ik haar gedrevenheid op alle vlakken. Dus ook gedreven in haar eet stoornis te onderhouden. Samen in een kliniek onderhouden ze de eetstoornis, en leunen op elkaar om het door te zetten. Kliniek kan werken in je voordeel, maar ook zeker in je nadeel!
Ik heb zelf ook (vorm van) (toen ik 16/17 was) anorexia gehad heb daarbij ook autisme en hele jeugd gepest geweest (gepest en mishandeld door kinderen op school op straat) snap het gevoel heel goed dat je je zelf nooit goed genoeg voelt en dat heel je leven gezegd word dat je anders bent omdat je stempel autisme hebt heb hele tijd niet /weinig gegeten en me zelf gaan snijden paar keer er een einde aan willen maken maar gelukkig heb ik stappen genomen en na psycholoog en emdr nu langzaam aan me leven weer op rijtje aan het zetten en gaat steeds beter tuurlijk altijd met zijn ups en downs maar gaat de goede kant op
Zelf 15 jaar anorexia gehad met een zelfmoordpoging. Ik ben nooit opgenomen geweest gelukkig, en wat mij geholpen heeft is vooral veel liefde voelen, veel in de natuur wandelen en in mijn dagboek schrijven. Ook mijn dieet compleet omgegooid naar carnivoor.
@@coffeetiramisufatcake Begrijpelijk. Een vriend van mij, die als interim bij de GGZ werkte, vertelde mij eens, dat de GGZ met de beste intenties, ongelooflijk, wreed voor hun patiënten is. En de man zelf, is niet eens een psycholoog. Toch zag hij de negatieve effecten van de manier waarop de GGZ met patiënten omgaat.
Ja ben al enkele keren in een algemeen psychiatrisch ziekenhuis opgenomen, ook twee keer vastgebonden maar dat enkel voor een aantal uren. Dat was al traumatiserend voor mij, laat staan dat je er zo een jaar bij ligt. Nu word ik binnen enkele weken opgenomen in een eetkliniek, wil er helemaal niet naar toe en ben echt gewoon aan het panikeren erover en dan zie je dat het daar zo aan toegaat. Leuk, kijk er helemaal naar uit. Ik ga wel liever gewoon dood aan mijn anorexia.
Ben echt heel erg geschokt door deze reportage en vooral het lot van Fem, zelfs gevangenen binden ze zolang niet vast. Had graag geweten of het nu beter met haar gaat maar kon hier helaas geen info over vinden. Hopelijk hebben Iris en de andere meiden nu rust en vrede kunnen vinden waar ze ook mogen zijn. Een vriendin van me hier in België die Psychologie heeft gestudeerd had haar stage/eindwerk op de afdeling anorexia gedaan en was hier zeer getraumatiseerd over, nu ik dit en andere filmpjes erover zie kan ik haar begrijpen. Het is vaak machteloos toekijken hoe die patiënten zichzelf laten uitsterven .
Ik heb een zoon die een eetstoornis heeft gehad toen hij 8 maanden oud was nadat hij medische complicaties had en waarbij voedingsstops werden gegeven. Wij hebben thuis zorg gekregen waarbij benadrukt werd dat we hem moesten verleiden om te eten. Niet dwingen. Dit is al meer dan tien jaar geleden. en ik zelf anorexia gehad maar juist doordat ik thuis woonde is het goed gekomen. Mijn moeder probeerde er zo min mogelijk mee te bemoeien. Achteraf gezien was ik heel faalangstig en streverig. Ik vond het ook lastig dat ik vroeg vrouw werd en wilde ook plat blijven. Mijn zus vertelde later dat ze mijn dagboeken gevonden had waarin ik maar een appel at op een dag. Ik kon me 100 keer opdrukken enzo. Het ging over nadat ik aandacht ging besteden aan mijn faalangst en een niveau omlaag ging op school, wat ik zelf geregeld had.
Zoveel onbegrip en onwetendheid. Ouders weten niet wat te doen, behandelaars weten niet wat te doen. In plaats van Liefde, zachtheid, veiligheid krijgen ze dwang voeding en worden ze vastgebonden. In wat voor wereld leven we. Wereld van angst. Ik werd verdrietig van.
Al deze klinieken draaien om verdien model. Ze doen alsof ze het weten en zo kunnen ze geld verdienen. Maar ze weten niets en ze hebben geen effectieve behandeling. Trauma healing is hard nodig. Er is geen een oorzaak van een trauma. Deze moeder die zegt:' geef haar juiste behandeling' snapt niets van. Ze heeft zelf trauma healing nodig. Hoe kan je als moeder van andere mensen verwachten dat ze jou kind redden. Geef jou kind genoeg liefde, tijd en aandacht. Ik weet het is moeilijk. Maar mogelijk. Ik wens alle ouders veel Liefde en sterkte.
Ik heb een meisje gezien die uit de kliniek gehaald werd door jaar moeder, ze was echt compleet op. Die moeder had voorgesteld om haar dochter zink toe te dienen want dat had ze ergens gelezen. De reactie van de psychiater was voorspelbaar, zo makkelijk kan het met zijn. Maar ja, als je dochter bijna dood gaat moet je wat. Uiteraard de volgende dag politie en psychiater aan de deur want ze moest terug naar de kliniek. Dat deed ze dus niet. Ze ging haar zink geven en 9 maanden later was van haar anorexia af. Ik zeg niet dat dit voor iedereen geldt, maar dat het wel héél eenzijdig wordt bekeken allemaal met vrij weinig resultaat. Ga zelf op onderzoek wat zink doet en je gaat vrij snel begrijpen waarom sonde voeding zo heftig kan zijn. Ze weegt nu zo'n 85k met een lengte van 1,80 m ongeveer. Ga in overleg met de artsen, ze staan zelf ook radeloos. Maar zink toedienen kan echt weinig schade brengen. Het klopt verder wel dat er psychische problemen onderliggend zijn. Conditioneringen noemen we dat. Die zijn er ook weer uit te halen. Of met andere conditioneringen (zoals gebruikelijk) op te heffen. Het is vreselijk moeilijk om ze eruit te halen. Maar we moeten met zijn allen gewoon aan de slag. Samenwerken onderzoeken en testen. Deze aanpak is gewoon absurd. "We zitten vast aan een systeem". Nou, als je enige verantwoordelijk had genomen dan was het allang opgelost. Ouders moeten zelf iets gaan organiseren. Laat de minister zich bezighouden met echt dodelijke ziektes. In plaats van IQ, EQ of QR. Het helpt gewoon niks.
Het probleem is juist dat deze mensen zich te zeer spiegelen aan hun omgeving, dan is het laatste wat je moet doen, deze mensen samen met andere problematische gevallen met dezelfde problematiek op een plek opsluiten. Mensen verdelen zich altijd in hiërarchieën, wat doe je als je niet naar school gaat en je nergens anders mee bezig houdt behalve afvallen? Je maakt een hiërarchie en deelt deze in op basis van wie het minste eet
Ik had gewild dat het wel meer kon. Het ging alleen maar over eten, gewicht en bloedwaarden. Ik mocht in de kliniek geen eens over trauma's praten, niet eens met mijn behandelaar. Ook suïcidaliteit was uit den boze en ik ben meerdere keren per direct weg gestuurd om die reden. Als ik meer had mogen praten over alles wat er achter en onder lag was dat misschien helemaal niet zo nodig geweest.
Omdat dat wat je gelooft vorm krijgt in je geest, terwijl je lichaam gewoon doorgaat met levensvernieuwende dagelijkse stofwisseling, Deze meisjes moeten meteen les krijgen hoe je lichaam werkt en hoe het leven draait, Die moeten vanaf de basis snappen, dat je eigen vastgezette wilsovereenkomst een dodelijke kan zijn, Wat een drama
Ooit cannabis en het bijbehorende vreetkick effect geprobeerd?? Ik bedoel in ieder geval als nood middel. Er moet sowieso meer onderzoek naar gedaan worden want waarschijnlijk is anorexia een uiting van een onderliggend probleem.....
Nope, je valt dan vanuit de ene verslaving in de volgende. Spreek uit ervaring, zwaar ondergewicht gehad en cannabis gaan gebruiken. Ja, ik ben aangekomen. Ja, ik ben weer op een gezond gewicht gekomen. Maar nu is die joint mijn controle in plaats van het eten. En soms allebei. Want een eetstoornis echt 100% genezen, ik heb het nog nooit zien gebeuren.
Ik vind dat de dood soms te panisch wordt gemeden. Natuurlijk is het verschrikkelijk dat sommige anorexiapatiënten gewoon niet meer door willen omdat hun leven zo uitzichtloos is, maar waarom zou je nog zo veel moeite in hun leven steken als zij er zelf al klaar mee zijn? Als ik 1,5 jaar vastgebonden op een bed zou liggen zou de dood een bevrijding zijn. Wat voor zin heeft het nog als je niet wil?
Het is wel degelijk belangrijk een minimaal gewicht te hebben om dingen als therapie te kunnen processen. Tuurlijk is het blindstaren op symptomen echt niet slim. Maar helaas hebben deze symptomen direct te maken met een basis die aan energie aanwezig moet zijn om überhaupt helder te kunnen denken en voor minimale zelfreflectie. Autonomie afnemen is afschuwelijk Voor veel Anorexia patiënten is dat een reden nog meer en dieper in de zelfopgelegde dwang te vluchten. Autonomie op een obsessieve manier is ook wat tot de dood leidt.. .. niet zwaarder worden en het liefst lichter. Tuurlijk is een kans die niet gehonoreerd wordt door hulpverlening een heel groot trauma voor ouders. Dochter komt zelf met een voorstel en het wordt afgewezen. En ze wilde zo graag. Deze pijnlijke vraag moet gesteld worden. Ze wilde niet dood misschien Ik denk van niet Maar ze wilde ook niet eten. Een meisje dat echt veel te weinig eet en geen reserves meer heeft kan in mijn ogen de energie die het hebben van autonomie ten behoeve vangenezing -dus dwanggedachten en obsessief gedrag tavgewicht en gedrag- met zich meedraagt niet aan. Het verschil tussen ervaren dat je lichaam uitgehold, leeg en koud voelt en het gevoel van aanwezigheid en wat warmte maakt een enorm verschil In een lijf dat koud en uitgehold voelt kan je niet zo makkelijk aanwezig nog zijn Therapie heeft dan inderdaad geen of weinig zin Een meisje leeft in haar hoofd en niet in haar lijf Zonder de aanwezigheid (van de signalen van) je lichaam te voelen is het onmogelijk tot nieuw eetgedrag te komen Je hebt een base line gevoel nodig om zware en emotionele therapie te kunnen doen waardoor je er ook van leren kan
Waarom wordt niet het alternatief benoemd van prive-klinieken? Vaak op mooie plekken in het buitenland. Wat is de motivatie van Zembla om enkel het overheidsgefinancierde systeem te laten zien?
Die zijn er al " Portugal zitten er een aantal " Ze moeten alleen wel kunnen vliegen bij ondervoeding krijg je ook ernstige klachten en mag je vaak niet vliegen of er moet door dokters getekend worden voor een niet reanimatie verklaring . Tel maar na dat is niet te doen
@@lizx9012 Ja maar dat is het ook als je kind een jaar of twee school mist of ze niet kan werken. Niet alles hoeft in de basisverzekering te zitten. Deze ouders zien er niet uit als minima. Gebruik je spaargeld of leen geld van familie en stuur je doodzieke dochter naar zo'n prive kliniek ook al is het maar voor een week, als je niet meer kan betalen.
Ik heb vanuit Politie ptss, depressie en suwicidaliteit. Nu zul je zeggen Politie die is daar zo vanaf. nee hoor. Ik ben al 9 jaar verder. Net als de lieve Anorectia meisjes is het nu voor mij zo ver gekomen dat de hulpverlening zijn handen van mij afgetrokken heeft. Deze meisjes vragen niet om aandacht ze hebben echt goede hulp nodig en niet een hele dag vastbinden aan bed HELP ZE ZE ZIJN OOK ECHT MENS JA !!!!!!!!!!!!!
Heb psychedelische middelen al geprobeerd? Ik zou daar eerst veel over lezen en bespreken met een hulpverlenen die daar open voor staat. Heel veel sterkte.
Ik was 6 maanden opgenomen en het ziekenhuis zelf of wat de plek ook was heeft me niet geholpen,dit is15 jaar geleden en ik heb nog steeds ernstige eetproblematiek en weet niet goed hoe ik van de gedachtes afkom want ik zeg wel problematiek maar het voelt goed als ik gewicht verlies...het is gewoon zo moeilijk.
Hoe gaat het nu met je? Het heeft vaak met controle te maken, toch? Maar je kan ook over andere dingen controle hebben dan je gewicht of dan alleen je gewicht. Voelt het alsof je iets goeds bereikt hebt als je af bent gevallen? Dat gevoel kan je ook halen uit het bereiken van andere dingen zoals opleiding, een kunstwerk maken, iets nieuws leren, een bijzonder boek uitgelezen hebben, een vriendin ergens mee helpen, zelf iets moois maken, aan een moestuin werken, etc. Ik wens je het allerbeste, ik hoop dat je nog lang hier bent :).
Als je 17 pogingen doet om uit het leven te stappen, dan denk ik niet dat de dood is wat je echt wil, anders zorg je wel dat het dan wel lukt. Ik denk eerder dat het een schreeuw om hulp is, uit wanhoop.
Ik vind het moeilijk om naar te kijken en luisteren. Is het niet overduidelijk dat de aanpak kompleet fout is? Wij moeten echt buiten de doos zoeken bij anorexia. Ik persoonlijk zou meteen zo iemand in een compleet andere omgeving plaatsen. Zeker niet tussen patienten met dezelfde stoornis. Context is allicht alles. Volgens mij is de bestaande psychiatrie en psychotherapie niet opgewassen tegen dergelijke stoornissen zoals het ook veelvuldig en langdurig faalt bij andere problematiek; depressie, schizofrenie etc. Wat ik overigens wel interessant vind is de mogelijke connectie met autisme. Autistische mensen zijn volgens mij ook vaak zeer gevoelig met eten. Maar waar komen al die gevallen van autisme ineens vandaan? Is het een evolutionaire reactie?
Nou dat is niet persé zo. Kijk naar die zgn hoogleraar... wat een onzin komt daar uit. Die lijkt geen traan gelaten te hebben toen die meisjes stierven.
Een psycholoog en een behandelaar moet soms heel hard zijn en de thematiek niet meenemen of persoonlijk gaan dragen. De meeste zijn helpers in de zorg en die kunnen dat haast niet. Of ze worden heel hard en niet empathisch maar het gaat er om juiste empathie te behouden in de therapie en Traumatisch mee te gaan te veranderen en dan daar weer uit te stappen en los te laten.
😅❤ ik heb een aantal anorexia patiënt dus behandelt hij gehad. Opvallend vind ik dat de jongeren een stevig thuis ontbraken waarbij ouders directief aangeven wat de weg is maar het opengaat hij vrij en kind vroeg wat wil het. Het mannelijke in een vrouw en dan wel het mannelijke deel in de vader is het deel wat jongere nodig hebben om te groeien ook in een mannelijke deel van een rol. En meer verbazingwekkend vond ik ook dat ik in me up hij met een mans complementaire psychotherapie Abroad meer kan dan heel instituten die zich helemaal afgeschoten hebben in de specialist bus de ene doet alleen maar dit de ander doet alleen maar dat zijn allemaal heilig huisjes waar je vooral niet in mag komen omdat het kenmerk van de geestelijke gezondheid zorg is wij kunnen niet met elkaar werken. En daarbij kom je in dit soort gevallen dus op een splitsing dat wanneer het gevaar voor het leven er is dat je dan de ouders met een kind in de reguliere zorg moet verwijzen onderste die dwang voeding toe te dienen. Therapie heeft hij nodig en heeft een paar gestolen maar middeleeuwse praktijken zoals vast binden en via zonde voeding dat dringen geeft al aan dat het kind zich als meerdere als ouder opstelde niet als Kind zich overgeeft aan de natuurlijke opvoeder de ouder en dat is eigenlijk de kenmerk van al deze vormen van opvoeding. Is mijn mening er zullen vast uitzonderingen zijn. Neem me niet kwalijk
Dit reageerde iemand anders: Hoi, ik volg haar op insta. Ze is weer verhuisd naar een andere plek, gelukkig amper fixatie meer en ook weer naar buiten onder begeleiding enz
Dit gaat over San Francisco van voormalige De Bascule (jeugd GGZ in Amsterdam, die zich als beste van Nederland positioneert, wat je daar ook van moet denken), wel typisch dat de plek niet wordt genoemd. Die is volgens mij ook niet los te zien van deze gevallen. Die doelgroep in Amsterdam bestaat uit hoofdzakelijk Amsterdamse meiden uit welgestelde gezinnen. In materieel opzicht ontbreekt het hen over het algemeen aan niets. Ik vraag me af of er in de behandeling niet iets gemist wordt op het systemische vlak? Het beeld wat hier wordt geschetst is dat het kind het probleem is, dat de behandeling niet aanslaat en dat de ouders machteloos toekijken. Dat kan je m.i. niet van minderjarige patiënten verwachten. In welk opzicht hebben de ouders bijgedragen aan het welbevinden van hun kinderen?
Ik vind mezelf zo erg in iris mij werd ook verteld na 6 maanden opname dat het nooit weg zal gaan en ik er maar mee moet leren leven,maar ik heb helemaal geen support en er speelde mishandeling thuis en was al vroeg in mijnleven op straat geschopt en niets is gefixed maar er zijn alleen maar meer problemen ontstaan en ik heb constante gedachtes van afvallen en ik kan niet stoppen met calorieen tellen hoe erg ik het ook probeer.
Wat een heftig verhaal, echt vreselijk dat je dat allemaal moet meemaken! Ik kan me voorstellen hoe hopeloos het is om te horen te krijgen dat er niks meer voor je gedaan kan worden. Dat geeft je echt het gevoel dat er nooit meer een uitweg is... En dat je geen support hebt maakt dat natuurlijk alleen maar erger. Ik hoop dat je de moed niet opgeeft! Je verdient het om een vrij en gelukkig leven te lijden, vrij van de dwang. Ik weet hoe uitputtend het is... maar weet dat je niet alleen bent hierin, en weet dat het niet altijd zo zwaar hoeft te blijven, en luister niet naar die stomme hulpverleners die het opgeven! Ik gun het je zo om hier uit te komen... Take care
Hoe gaat het nu? Heb je een veilige woonomgeving? Heb je vrienden? Heb je werk of een opleiding? Ik weet zeker dat je heel belangrijk bent voor anderen en dat je natuurlijk het waard bent om er te zijn. Genoeg en gevarieerd eten is de basis van een goede gezondheid. Heb je controle over je eigen leven? Is je eetstoornis begonnen als reactie op een gebrek/verlies van controle in je leven? Heel veel sterkte en geniet van het leven. Ook de kleine dingetjes als lekker in een park zitten. Over het strand lopen. Naar vogeltjes kijken. Een goed boek lezen. Hugs.
Dit is niet moeilijk te behandelen,, ik heb een vriendin die anorexia had ,,vroeger als kind hielp zei mij nu zei 56 jr is en het moeilijk heeft ,, voel ik dat zei een steuntje nodig heeft in het positieve ,ik heb vele gesprekken gehad en ging met haar om als een goede vriend,, ik heb haar inzicht gegeven dat het om niemand anders gaat ,,enkel om haar zelf,, ik heb mijn geloof en weg verteld, die was enorm zwaar ,tot het moment dat ik niet meer wilde leven, het moment ,dat ik omsloeg, was mijn nichtje en meerdere mensen die mij nodig hebben, ik er wilde staan,, ineens gebeurde het ook ,,nu ik zo ben gegroeid ,,is het mijn tijd ieder te helpen ,,na een betere toekomst,, zichzelf goed leren kennen,, wetende ,dat ik er altijd voor hen ben ,, altijd mijn hart daar is waar nodig ,, geloven in God is niet makkelijk,, zo bleek het bij mij, nu wetende dat ik niet alleen ben , maar met God, dit is dus leven ,,een andere ook te geven🙏💯
Huh nou ik ben vaak opgenomen voor eetstoornis maar klopt niet wat die man zegt Zo heb ik het niet ervaring Er word heus wel iets besproken maar niet zo als die man verteld
Dit herinnerd me aan al de kids op reddit die maar blijven vragen hoe af moet vallen en dan foto's posten van wat wel een ww2 concentratie kamp slachtoffer lijkt... brrrr
Vreselijk dat Hugo de Jonge hier aan het woord was - hij heeft gezorgd dat kwetsbare jongeren de gifspuit namen, even wat extra druk gezet op deze groep mensen, terwijl zijn eigen kinderen en hijzelf het niet namen. Een vreselijk goddeloze man. Jongeren die zelfmoord pleegden vanwege de lockdowns.. denk niet dat er minder eetstoornissen zijn door Hugo!
Wat voor ouder ben je als je liever je dochter opsluit en haar mentaal kapot maakt, dan accepteren dat ze het niet red maar wel thuis is. Niet alleen die psychiaters zitten fout ook de keuze van de ouders.
@@priscillajj9936 misschien moet je kijken naar hoe wil JIJ behandeld worden. Het kan dan wel je kind zijn maar dat geeft je geen controle over hoe hij zijn leven moet lijden.
Ik vraag me af of je zelf ervaring hebt als ouder van een kind met deze een eetstoornis, dan zou je je wellicht wat genuanceerder uitdrukken. De patiënten zijn mentaal al niet op orde en een patroon moet doorbroken worden. Als een thuissituatie voor de veiligheid van je kind of de rest van het gezin niet meer gewaarborgd kan worden kan dit een manier zijn.
@@aswingrijpink fijn je kind leeft nog. Maar is voor de rest van zijn leven mentaal beschadigd. Uiteindelijk gaat het hier om hoe jij je er bij voelt en niet je kind. Ooit gevraagd of zij/hij dit wil en denkt dat het echt helpt?
Because they dont WANT to eat. I meisje sloopt een heel team?? Omdat ze zo enorm manipulatief zijn. Ze WILLEN niet. Ze werken niet mee. Het gaat hun om de strijd en aandacht en verzorgd willen worden. Zodra je zelf gaat eten geef je dat op. Nu kunnen ze fijn wijzen naar de falende hulpverlening die gvd 24/7 met ze bezig zijn en al wat zij zelf doen is het ondermijnen Ze willen geen hulp. Ze willen hulp kunnen blijven vràgen. Als peuters die 24/7 een beroep op hun moeder doen voor alles en het centrum van ieders leven is
Ik vraag me telkens af: zou deze 'ziekte' ook bestaan in de sloppenwijken van Manilla, Rio de Janeiro, Delhi, ...? Ik kan toch niet de enige zijn die hier vragen over heeft?
Mag ik vragen waarom u het woord ziekte tussen aanhalingstekens plaatst? Een groot deel van het probleem is dat eetstoornissen nog steeds als een keuze worden gezien. Ja, anorexia bestaat overal. Net als elke andere ziekte. Het enige is dat het niet overal gediagnostiseerd wordt. Ik denk dat ik voor een grote groep mensen spreek als ik zeg dat deze reactie erg schadelijk en pijnlijk is. Ik hoop van harte dat u mijn antwoord in uw achterhoofd houdt als u nog eens in contact komt met dit onderwerp.
@@lidewij4503 Ik heb in Oost-Europa en in Azië gewoond en zag daar mensen, zoals u en ik, tussen het afval naar eten zoeken. Ik denk dat ik voor nog een grotere groep spreek dat anorexia en burn-outs voor het grootste deel dikke bullshit en Westerse 'ziekten' zijn. Dat iemand struggled met zichzelf kan ik goed begrijpen, maar het is een groot probleem dat we dit een soort van verheerlijken en bepamperen.
@@jancauwenbergh5540 Natuurlijk zijn er veel mensen die daar naar eten zoeken, dat wil niet zeggen dat er geen mensen zijn met anorexia. (tot zover uw anekdotische 'bewijs') U kan mij niet vertellen dat ik ervoor kies om onvruchtbaar te worden, al mijn dierbaren af te stoten, nul energie te hebben, etc.... Mentale ziektes zijn echt. Er zijn bakken aan onderzoek die uitwijzen dat afwijkingen in de hersenen leiden tot mentale aandoeningen als anorexia en depressie. U kunt dan net zo goed zeggen dat een hersentumor 'westerse bullshit' is. In derde wereldlanden is een nog groter tekort aan gezondheidszorg, daarom blijven veel ziektes, ook fysieke, uit het zicht.
@@jancauwenbergh5540 ik vind het in principe geen vreemde vraag van je. Ik denk dat de maatschappij waarin wij leven niet een hele gezonde manier van leven is. Omdat deze maatschappij anders is brengt het andere problemen met zich mee. Er zullen misschien wel vaker in het westen burn outs en eetstoornissen voorkomen dan in andere gebieden maar dat wil toch niet zeggen dat het geen ziekte is? In het westen komen ook veel vaker typische westerse fysieke ziektes voor dan in andere gebieden. Maar deze ziektes zijn toch ook echt of zijn het "ziektes"?
Nee hier komt dit niet voor Wij eten namelijk ook niet pas als we aan het verhongeren zijn Dus kunnen wij hier geen controle ziekte van maken als je in een sloppenwijk leeft . Daar heb je elke dag heen controle en elke dag angsten dus leef je al op het randje Weet niet wat beter is
Je kan niet ieders leven rekken tot 80+ ... soms moet je zij die de mallemolen niet meer aankunnen en die je hier als ouder zonder hun toestemming naartoe hebt gebracht, kunnen loslaten...
Ik ben een vrouw van 26 en ik leef al bijna 17 jaar met autisme want ze zijn er bij mij achter gekomen toen ik een jaar of 7 was en mij hoor je er ook niet over klagen en je kan het bij mij ook niet echt zien of merken Ja alleen als je ziet Hoe bij mij de spullen in mijn keukenkast staan Waar kan je het willen merken maar anders niet dat ik autisme heb maar ik ben wel een van de meest zelfstandige cliënten die woont dus eigenlijk hoor ik niet op een woonvorm
@@LiquidShivaz Het heeft schijnbaar de aanleiding gegeven om iets te doen met een onzekerheid die ze misschien al had. Je moet niet onderschatten wat zulke opmerkingen voor sommigen kunnen betekenen.
![Lp. Сердце Вселенной #60 РОЖДЕНИЕ ЛОЛОЛОШКИ [Финал] • Майнкрафт](http://i.ytimg.com/vi/YoR0pAV9FVQ/mqdefault.jpg)
ik ben zelf herstellende van anorexia. het duurde 2 jaar lang voordat ik mijn diagnose kreeg omdat er werd gedacht dat het een fase was.(hierdoor mooi dus te laat en zat ik al vast in de obsessie van afvallen) voor iemand die het jaren lang heeft (gehad)kan ik zeggen, hoe ik nooit begrepen heb hoe mensen het een goed idee vinden om anorexia patiënten in 1 huis te stoppen. het is zo voor de hand liggend dat ze met elkaar gaan vergelijken, dat doen ze al met gezonde mensen, laat staan dan ongezonde die slechtere invloed kunnen hebben. ik zelf wou dus nooit opgenomen worden want ik wist 100% zeker dat ik slechter zou eindigen dan dat ik er heen kwam. de verhalen die ik ook hoor dat je ineens volle borden moet eten, niet eens veel speling in opbouw van eten. ook bij mijn therapie werd gezegd dat je er echt 100% voor moet gaan, en als je dus niet deed wat hun wouden dan had je blijkbaar niet genoeg motivatie en lag het aan jou.. dat is niet hoe het werkt. het ene zal wel helpen voor iemand en voor de ander niet. en ik persoonlijk gaf ook aan dat ik niet snap hoe ze verwachten dat wij aankomen zonder dat er gekeken word naar de onderliggende situatie, ik snap dat je brein energie nodig heeft om te kunnen functioneren, maar het moet meer hand in hand dan alleen maar eerst focussen op het eten en dan kijken wat het veroorzaakt. hoe meer je een anorexia persoon zegt wat te doen, hoe meer ze gaan tegenstribbelen, daarbij zullen ze dus ook niet eten voor zichzelf, maar meer uit angst omdat ze hun ouders of andere niet willen teleurstellen. ik snap donders goed hoe machteloos je als ouder kan voelen, thank god dat ik een super moeder heb die heel veel geduld en begrip toonde, en doordat ze de verantwoordelijkheid meer bij mij stelde, ging ik er zelf ook meer over nadenken wat ik doe en de consequenties hiervan. natuurlijk zal niet elk anorexia persoon goed doen met vrijheid, het ligt ook erg aan iemands karakter. mijn diëtiste had ook geen goede aanpak met mij, die gaf wel een lijst met wat ik moest eten maar ik had geen idee waar en hoe ik moest beginnen, pas met de psycholoog kreeg ik een handvat van hoe te beginnen en dat is iets wat ik nu nog probeer vast te houden omdat het goed voor mij werkt. maar ook daar bleef t maar zo gefocust op het gewicht ipv de onderliggende problemen. waardoor ik voorheen er heen ging met veel motivatie, er uiteindelijk met tegenzin heen ging omdat ik kwam alleen maar om te wegen en kwam amper aan de praat. ( we waren een groep met veel te veel personen waardoor we in tijdnood kwamen) psycholoog die ik eerst had was erg fijn, maar de andere ging zo bij het boekje dat alles andere maar fout was en geen ruimte voor andere ideeën. en zolang je niet op het gezonde gewicht kwam, gingen we het ook niet over onderliggende problemen hebben, het was echt puur alleen het gewicht omhoog krijgen. ik ben uiteindelijk dus gestopt, en dat was de beste keuze voor mij. ik ging met mijn eigen tempo langzamerhand weer meer eten en gezond sporten. waarbij ik een jaar geleden net aan 15 uur kon werken per week, volg ik nu weer een voltijds opleiding. ik wil hierbij extra aan toevoegen, dat er een heel groot verschil is tussen psychologen die uit het boek leren en ervaringsdeskundigen. tenzij je geluk hebt dat je een goede vind zonder ervaring, geef ik als advies om echt ervaringsdeskundigen op te zoeken
Heel veel respect voor je verhaal en je strijd tegen anorexia. Als buitenstaander is het heel lastig om deze ziekte te begrijpen. Daarom zijn verhalen van mensen die lijden of herstellen van anorexia zo waardevol.
ik wens graag contact; mag dat?
Hoe is het nu met je?
@@Christel12dd hoi, wouw ik heb nooit een notificatie gehad echt sorry hiervoor ! als je wil kan je mij een berichtje sturen op IG : xsharonamyx . laatme weten dat je van hier bent als je nog geintereseerd bent
@@jorritwoudsma7530 ik heb veel moeite gehad met corona. doordat ik geen goed ritme had werden mijn maaltijd routine ook slechter..inmiddels last van paniekaanvallen dus dat zit ook in de weg van mijn leven..maar er loopt momenteel psychologisch onderzoek en zal hopelijk binnenkort ook dan behandeling krijgen hiervoor. er is bij mij een scheefstand ontdenkt bij mijn schouders/nek. dit zal niet heel verrassent zijn als dit gekomen is door mijn eetstoornis(sinds je niet genoeg voeding krijgt om te volgroeien is er grote kans op scheef groei) als nog hou ik de hoop vast dat het beter kan gaan. ik begin fysio om mijn lichaam te versterken, ook opzoek naar een baan voor in de hoop een beter dag/nacht routine te krijgen. ik ga niet liegen dat ik niet een soort ' terug gevallen' ben. niet zozeer omdat ik dat wou, maar meer omdat ik erg afhankelijk ben van een routine te hebben, en dat is lastig soms vast te houden, al helemaal met deze corona tijden.
Ik moet zelf bijna aan de dwangvoeding… ik en mijn ouders zijn daar heel erg tegen. Wat ik ervaren heb is dat door middel van eetlijsten, eetklinieken en dwang mijn eetstoornis alleen maar erger wordt. Wat wel helpt voor mij is liefde, contact met mensen die goed voor me zijn en dingen doen die ik leuk vind. En aandacht voor de onderliggende problemen.
Ik denk dat eetkliniek ook veel sneller echte therapie moeten bieden. Trauma therapie, al duurt dat langer met ondergewicht. Schema therapie, psychotherapie etc. Natuurlijk is het somatische deel super belangrijk, maar als je psychisch nog niet bent behandeld dan is het somatische deel ook maar van korte duur (meestal).
Precies. Door het echte behandelen zal het gedrag zeer waarschijnlijk ook veranderen. Dat is uiteraard veel beter dan zo'n slang erin proppen.
.
De beperkte visie is de kans op terugval groter dan bij de brede visie. Beperkte visie is de aandacht gericht op gewicht en eten en brede visie is meer stil staan bij de achterliggende oorzaak problematiek en gaat hier dieper op in. .
Het is juist andersom. Als je ernstig ondergewicht hebt heeft therapie geen enkele zin.
@@romanaabo3664 Dat is de verouderde beperkte visie waar de nadruk ligt op eten en gewicht en gaan niet dieper in op processen wat het in stand houdt en bepaalde triggers van wat het uit kan lokken. Dit staat in het boek dat geschreven is door expert op het gebied van eetstoornissen Greta Noordenbos, "In de greep van een eetstoornis". . One size fits all en wat niet voor iedereen helpt. De beslisboom van Rintveld stond voor dat als je een BMI van 15 of lager had dat iemand als wilsonbekwaam wordt gezien en gaan ze er van uit dat iemand de juiste beslissingen niet kan nemen bij zo"n laag gewicht omdat het ok de denkprocessen beinvloedt. . Bij dwangvoeding is het wel eens vaker zo geweest dat ze achteraf toch dankbaar zijn geweest dat ze hebben ingegrepen maar dat dat niet voor iedereen zo was want een aantal heeft het ervaren als een traumatische gebeurtenis. . Steeds meer staan de brede visie voor. Het is in de praktijk bewezen dat terugval groter is met de beperkte visie van eten en gewicht als de geest niet mee wil. .
Veel cliënten met eetstoornissen behandeld. Hun eetproblemen kwamen tijdens de therapie nauwelijks ter sprake. Ik heb ze voor de onderliggende problemen behandeld. Trauma behandeling en (zelf) acceptatie oefeningen. De eetstoornis was in principe bijzaak. Net als bij andere verslavingen. Het zijn pogingen de controle te houden in een situatie waar ze de pijn niet aan kunnen of willen kijken. Goede resultaten behaald, maar veel weerstand vanuit de klinieken waar ze behandeld werden voor hun eetproblemen. Geen idee waarom. Goede trauma therapie is gigantisch waardevol.
Dat werkt alleen als de cliënt niet al fysiek op sterven na dood is.
Heel graag meer van Hendrikje5alstubliegt
Waar vind ik Hendrikje 5in welke plaats??
Nora... Emma... ik heb met beide op de dagbehandeling gezeten. Het doet enorm veel pijn om te horen dat ze zijn te komen overlijden.. hoe krom het ook klinkt hoop ik dat zij hun rust hebben gevonden. Alles wat in deze docu wordt gezegd klopt helemaal. De jeugd-ggz is naar de klote.
Niet alles want lieden die vinden dat de slang erin moet ipv het goede, diepgaande gesprek, zijn schandalige "hulpverleners".
is het niet zo dat een negatief zelfbeeld ook heel erg ten grondslag ligt?
@@witchcerridwen ja dit is een van de grootste factoren.
En dan hoop ik heel erg dat het besef bij jou levensgroot is dat je van anorexia kan overlijden.
@@witchcerridwen Ja, en een invaliderende omgeving, de hoofdoorzaak van een negatief zelfbeeld.
Anorexia, zelf mutilatie en drugs/alcohol verslaving zijn een van de meest hardnekkige psychiatrische ziektes om te behandelen want de kans op terugval is erg groot en je kunt maar zoveel doen tot dat de zorg uitgeput is of de zorg on menselijk wordt. Mijn support gaat naar alle jongens en meisjes die mets deze duivels strugglen en naar alle ouders die hun kind zien leiden.
Schizofrenie/psychose stoornissen zijn vaak ook een regelrechte death sentence :( We weten met de huidige stand van de wetenschap gewoon niet goed wat we aanmoeten met geestelijke ziekten
Anorexia gaat niet om afvallen, het niet eten is enkel een symptoom van het echte probleem, in mijn geval het nooit goed genoeg voelen. Misschien om het beter te verwoorden, want het is zelfdestructief en dodelijk, ik kan alleen voor mezelf spreken, voor mij was het een pauzeknop op mijn leven, maar de manier waarop de maatschappij me wegzette was dodelijker dan de ziekte zelf.
Niet over lullen als je er niks van snapt
@@erikvlieger6418 Ik voel uw onmacht en kwaadheid. De zorg voor anorexiapatiënten zit er totaal naast. De stempel "moeilijk" zet hen al in een hokje. Daar wordt niemand beter van.
@Hubert wel erg kortzichtig bekeken, het is veel complexer dan dat.
@Hubertkortzichtig in de betekenis van te weinig rekening houdend met de aard van de situatie.
Het zit ook tusxen de oren
Ik heb gewerkt met anorexia meisjes in een instelling in Portugal.
Veel buiten zijn, wandelen, therapieën en ze moesten mee om voedsel te kopen met de kok op een verse markt. En er waren puppy's van een asiel. Dieren kunnen zeker helpen want ze willen aandacht, maar eisen verder niets, alleen liefde.
Mooi! ❤️
mooi gepost
Denk dat dit beter werkt dan in een kliniek de hele dag, wachten tot het better wordt. En dieren hebben bewezen een helende werking te hebben bij vele ziekten, zowel mentaal als fysiek. Waarom geven ze die meisjes geen vrijwilligers werk in een dierenasiel voor een paar uur, een paar keer per week? Geef ze misschien een gevoel van eigen waarde, dat ze iets goed doen? Een idee?
Was dit toevallig bij Human Concern?
Dit is oneindig veel beter dan wat ze in die klinieken hier doen!
wat mij echt dood irriteert is dat ze het constant exclusief hebben over de ‘meisjes’, alsof volwassen vrouwen met anorexia (of meisjes die volwassen worden met hun anorexia) niet bestaan, en jongens of mannen noemen ho maar 😐 like ja hoppa laten wij professionals het stereotype beeld forceren
Ja óf het overgrote deel van de ernstige anorexia patiënten zijn meisjes en niet volwassen mannen.
@@5iwot5 ben een man 38y, heb ook in het verleden mn eten uit gekotst omdat mijn vader, een narcist mijn er ieder moment op attendeerde dat ik wat zwaarder was dan "hoort". misschien 10 kg boven het gemiddeld niet eens zo veel, maar hij zei er wat van zodra ik op stond of als ik gewoon wat at, zelfs als we toen nog naar het strand gingen en ik mijn shirt niet uit wilde doen omdat ik me al begon te schamen door hem.
Na heel veel keer herhalen om mijn shirt uit te doen begon hij heel hard "aahhhhhh ahhhhhhhh" te roepen alsof hij wat heel ergs zag bij mij. Sindsdien heb ik een heel ander beeld gekregen bij mijn lichaam en een tijd later zo rond mijn 14e begon ik mijn eten uit te spugen, met name het avondeten.
Ik verloor aardig wat kilo's en ging wat trainen thuis, en in plaats van dat het nu goed was begon hij mij een "mager rotventje"te noemen. Als hij tv aan het kijken was moest ik mijn mond dichthouden en ook had hij ALTIJD commentaar als ik bijvoorbeeld aan het bellen was met iemand en gaf commentaar over wat ik zei en noemde hij mij "professor" op een kleinerende toon.
Je kunt wel zeggen dat ik geen fijne jeugd heb gehad, mijn zelfbeeld kan niet lager omdat ik nooit van uit huis een goede "foundation" heb meegekregen. Alles wat ik deed of zei was niet goed en dan twijfel je toch heel erg aan jezelf.
Je zou denken dat nadat ik het huis had verlaten ik een beter leven zou krijgen.. maar helaas, Het Universum had andere plannen. En velen jaren later nu, ben ik klaar voor mijn laatste reis.
@@5iwot5 een groot deel zijn volwassen vrouwen, 5-10% is man
Wat mij opvalt is de dwang wat toegepast wordt in klinieken. Het enige zal helpen is veel liefde en lichamelijk contact en aandacht voor de achterliggende problematiek. Ik heb rapportages gezien waar ik heel verdrietig van wordt zoals deze.
Dwang is nooit een optie! 😪
Als het een kwestie van leven of dood is dan is dat de enige goede optie.
@@lienbijs1205dat komt omdat dwang stap 1 is, als er eerst gewerkt wordt aan (zelf)liefde en trauma verwerking was dwang nooit nodig geweest.
@@mauricenorden3665 Mijn nichtje is op kosten van de ziektekostenverzekering in Zuid Afrika geweest. Ze vond het er vreselijk en is vroegtijdig teruggekeerd omdat ze als straf 3 dagen niet mocht roken omdat ze ff stiekem vlug uit de groepsgewijze tekentherapie was weggepiept om een sigaret te roken. Ze zouden daar eens onderzoek moeten doen. Daar zaten alle eetstoornissen bij elkaar, ook mega dikke mensen en ze kregen allemaal hetzelfde eten en hoeveelheid en iedereen moest het bord schoon leeg eten, ook vieze vetrandjes aan vlees waar ook normale eters heel vaak van moeten kokhalsen. Gek genoeg kwam ze wel genezen terug, ze vertelde dat zo zo ontzettend schrok van een vrouw van al in de 50 die zo broodmager was dat ze er niet eens naar kon kijken en toen dacht: " Dit wil ik echt niet 30 jaar".
Mijnzeer diepe RESPECT voor deze anorexia patienten . Heel erg en triest dat zij hieraan deze aandoeningen hebben.
Wat die vrouwelijke psycholoog zegt klopt helemaal! Geef meteen psychotherapie en niet wachten tot het gewicht omhoog is. Echt werkelijk schandalig van onze zorg! Ik vind het zo erg voor die lieve mooie meisjes :(
100% mee eens.
Hebben wij ons ook afgevraagd. Maar blijkbaar is niet zo eenvoudig als dat het klinkt. Bij zeer lage bmi is de geest meestal minder ontvankelijk. Eerst moet het lichaam uit de spaarstand c.q. op krachten komen. Het is een moeilijk balanceren.
Psychotherapie is toch een fancy woord voor praten? Praten doet ook vaak niks hoor...
In een eerdere reactie gaf ik al mijn mening weer heel een korte roos maar het vermogen van een psycholoog die alleen maar een wetenschap denkt te hebben gestudeerd is niet een ervaren therapeut en daar zit in het nieuwe Nederlandse stelsel de fout. Ik ben al haast met pensioen zou nog een paar jaar kunnen werken maar ik word niet meer aangenomen omdat ik een oude opleiding heb psychiatrie met echte behandelmethodieken onderbouwd en onderlegd.
@@maartjegoede9330nou zoals duidelijk is in deze docu het onderlinge praten tussen de meidjes wordt hun fataal !!! .. cdus praten kan een enorme uitwerking hebben .. als de psych niet helpt dan doet ze haar werk niet goed en dat kont zeer vaak voor !!!
Ik ben een jongen van 30 jaar jong en ik kamp al maanden met eetproblemen. Ik herkende veel van deze docu/reportage.
Hi Richard, Mag ik vragen hoeveel maanden? Ik hoop, met heel mijn hart, dat je nog kunt stoppen met deze vlucht. Er moet iets zijn, waar je denkt niet tegenop te kunnen. Zoek een omgeving waar je je geliefd of welkom voelt, precies zoals je bent. Durf trots op jezelf te zijn, precies zoals je bent. Je bent goed genoeg. Echt waar! Iedereen is nodig in deze wereld. Als je niet eet, voel je niets meer. Ga eten en durf te voelen. Ik hoop, dat je dit Niet eten of anders eten weet te stoppen. Wees lief voor jezelf!!! Ik hou mijn hart voor je vast. Een eetstoornis is vreselijk!
Het komt allemaal goed!
Richard veel sterkte! En je bent niet alleen! 🙏
Ik ben van de toekomst, hoop dat t goed met je gaat ♥️
Ga naar de diepere oorzaak... anders blijft het buitenkant. Dan komt het nooit echt goed.
Wat Fem doormaakt is mensonterend als ik het zo mag zeggen.
Heftige uitzending. Daar waar de meeste wegkijken zullen enkele blijven waken probeerde te helpen. Soldaten in de zorg.
Heftig en ook super traumatische. Sterkte voor de mensen die dit allemaal hebben meegemaakt en er sommigen er aan zijn gestorven. Mijn medeleven!
als oud eetstoornis patiënt doet het zeer hiernaar te kijken ik herken veel uit iris verhaal, ik moest helaas er zelf op eigen houtje er over heen komen anders zou ik naar de kliniek gaan iets wat ik absoluut niet wou omdat de huisarts me niks anders te bieden had naast een psycholoog en dietiste wat voor mijn ouders niet te betalen was achteraf. ik ben blij dat ik de nare ziekte heb overwonnen en ik hoop zo dat de patienten nu betere hulp gaan krijgen ondanks het zo moeilijk is. voor mij was het moeilijk maar ik wou absoluut niet naar de kliniek en het is verdrietig om te horen hoe het daar aan toe gaat
Goed dat je niet gegaan bent. Je komt er vaak suïcidaler uit.
Dan weet je ook dat het tussen de oren zit
@@happysoaper als je niks fatsoenlijks te zeggen hebt hou dan gewoon je mond dicht, deze opmerking zegt al genoeg over hoeveel je weet in t algemeen en dat is dus vrij weinig. Ook t respect is ver te vinden. Ik gun de ziekte niemand, het breekt je fysiek af en mentaal ben je dan gewoon ziek en zou je kunnen sterven als je niet beter word. Om dan te zeggen dat t allemaal tussen de oren zit is misselijkmakend en respectloos, sterker nog ik zou bijna hopen voor je dat je t zelf is mee maakt om te kijken wat je daarna zegt.
Ik heb anorexia gehad van mijn 13e tot mijn 15e. Ik ben gelukkig uit het ziekenhuis kunnen blijven. Mijn ouders en huisarts hadden samen een plan opgesteld. Ze hebben alle voeding uit handen gegeven en ik kookte zelf zodat ik wist wat ik opat. Beetje bij beetje ben ik beginnen beter worden maar volledig genezen doe je nooit. Ik ben nu 41 jaar en heb het nog moeilijk met mijn gewicht. Soms eet ik de hele dag niet.Maar de dag nadien herpak ik mij weer. Ik kan nu niet meer om met het hongergevoel en nu eet ik wel. Het is een onderschatte aandoening.
Respect❤💪🏼
Sterk, mooie aanpak en herkenbaar!
Verschrikkelijk. Wat maakt dit me verdrietig , en boos, en machteloos. En al die woorden voelen als een platitude.
me too.
ik zelf ben in behandeling geweest. 2 jaar lang. ze hebben mij laten aankomen en hebben mijn mentale toestand niks verholpen, met gevolg van terugval. er werd gezegd je bent uitbehandeld en we kunnen je niet meer helpen je kost te veel geld. vandaag de dag strijd iknnog steeds maar voor mn gevoel begrijpt niemand me. ik hoop dat niemand dit verder doormaakt.
Hi, ik ben 5 maanden te laat, maar gaat het? Als je wil praten, we'll find a way. Ik wil je graag helpen
Er zou toch één instantie per regio of in heel Nederland moeten zijn waar mensen met de meest complexe psychische problematiek terecht moeten kunnen. Waar ze nooit zullen zeggen, ga maar naar een andere instantie. Waarom is dat er niet? En al is het er wel, waarom loopt het dan toch zo vaak mis?
Zo n meisje "sloopt" een zorgteam .. kommop jongens dan weet je toch dat je niet goed bezig bent .. dan klopt r gewoon iets niet .. die behandelaars kunnen het niet .. zijn niet goed opgeleid .. ik kom het zo vaak tegen in de zorg ...
Ik denk dat anorexia omdat het vooral een psychische stoornis is dat het altijd beter is een patient in een ziekenhuis op te nemen, dus weg van anderen die deze obsessieve gedachtes ook hebben. Ze creëren namelijk in de kliniek een hele groep die elkaar in stand houdt en de obsessieve gedachtes voeden en het nog erger maken. Daarom juist moet je deze mensen isoleren van elkaar en absoluut niet bij elkaar zetten. Als de symptomen ernstig zijn opnemen in een ziekenhuis en speciale therapie in het ziekenhuis aanbieden, juist los van elkaar. Mengen met andere patienten, juist mensen die lijden aan iets anders misschien dat het dan juist minder plek krijgt zulke obsessieve gedachtes omdat ze dan gedwongen worden ergens anders aan te denken en ook andere ziektes zien en het lijden van mensen zien zodat deze gedachtes geen plek meer krijgen in het hoofd van de anorexia patient. Het gaat om gedachtes die overheersen.
Als ik hun zou kennen, met hun achtergrond, zou ik hen willen vragen: "wat zou je graag nog willen in het leven? Heb je nog doelen, hoe klein ook?" De combinatie (lichamelijk of mentaal) lijden en uitzichtloosheid/bestaansloosheid is uiteindelijk wat je suïcidaal maakt. RIP Iris.
Inderdaad: de echte oorzaak aankaarten en aanpakken! Pas dan is blijvend resultaat te verwachten.
Eigenwaarde en gedrags verandering ..dat is het enige waar je aan hoeft te werken ... eenvoudig en moeilijk .. het punt is dat de psychische zorg te afstandelijk is .. er lopen te weinig mensen rond die zich vastbijten om patienten te helpen .. die zorg loopt zwaar achter
Het probleem is dat als je eerst op gewicht moet komen, de drempel voor therapie veel te hoog word
Plus het is een vorm van chantage waarin je de kern van het probleem niet aankaart en dus de persoon niet serieus neemt.
@@BalboaBaggins klopt
+ omdat het psychologische aspect niet op orde is, is het op gewicht komen veel moeilijker. Naar mijn mening, als je lekker in je vel zit, eet je beter, geniet je ook meer van je eten, ben je meer bereid om naar je honger gevoel te luisteren en gaat het op de duur bijna terug vanzelf. Dat psychologische, wat eigenlijk de grootste brok is van de hele aandoening naar mijn mening, is een barriere. Je zit niet lekker in je vel en dus je krijgt je eten moeilijker binnen en door de stress die er nog bijkomt, is aankomen NOG veel moeilijker. Maar dat is MIJN mening en ik ben geen dokter, noch patient.
@@BalboaBaggins is geen chantage. Bij zeer ernstig ondergewicht functioneren de hersenen anders. Therapie heeft dan geen zin.
Ik ken mensen die eetstoornissen behandelen en zij zeggen altijd dat er te weinig personeel is. Als je nagaat dat het al goedkoper is gemaakt door iedereen bij elkaar te zetten op dezelfde afdeling en dan hoort dat de Jonge stelt dat er 'genoeg geld is' gaat het bij mij wel schuren.
❤Rust in vrede. Sterkte aan de ouders en de verdere familieleden.
Ik zat de hele tijd te wachten tot autisme ter sprake zou komen! Ikzelf heb een eetstoornis NAO en autisme en er word zo ongelooflijk krom gekeken naar wat deze 2 dingen met elkaar te maken hebben. Ik hoop dat er meer informatie en begrip zeker in de hulpverlening kan komen voor mensen met een es en autisme.Ik kom nu bij het stuk dat spreekt over de hardnekkigheid van een es in combinatie met autisme, en dit is gewoon precies wat ik de hele tijd hoor in de GGZ. Ik krijg maar een beperkt aantal behandelingen bij eetstoornissen omdat ze 'bang zijn dat ik er teveel in opga'. maar dit hele probleem met eten en controle is er al 10 jaar. Er is iets getriggerd aan het begin van dit jaar wat het op de voorgrond heeft gebracht.
wat open en eerlijk.
ik vind dat de relatie autisme/ eetstoornis uit elkaar getrokken mag worden en alsmede vind ik dat we niet hoeven te spreken over een eetstoornis maar over een ontwikkelingsstoornis: waarbij behandeling gericht mag zijn op erkenning, waardering en zelfvertrouwen.
Zeggen dat de situatie altijd verslechterd onderweg naar herstel, zoals de dame in deze documentaire uitspreekt, is absoluut onwaar. Er zijn nog altijd velen die in het geheel niet in het hulpverleningscircuit belanden en er zelf uit komen.. Maar het zicht daarop is natuurlijk nog minder...
Zeggen dat het wel over eten mag gaan omdat het voor de patient ook alleen maar over eten gaat, is grote onzin. Het gaat voor de persoon juist niét om eten, anders was er geen sprake van extreem ondergewicht.... De nadruk dient dan ook in het eheel niet daarop te liggen: dat is olie op het vuur.
@@Christel12dd autisme is inderdaad een (pervasieve ontwikkelingsstoornis), en eetstoornissen bevatten weer erfelijke componenten. (Wat trouwens ook voor autisme geldt).
@ Lucinde
Hier ook autisme (pdd-nos), al 25jaar een eetstoornis en borderline + adhd als bonus. Ik ben bijna 43, maar zo wil ik niet oud worden. De ene therapie na de andere, 12 stappenprogramma voor verslaving, niets helpt. Het maakt me intens verdrietig en machteloos. Daarom overweeg ik euthanasie op basis van ondraaglijk psychisch lijden. Dit is geen leven zo.
@@marjol3in Het is misschien een beetje laat maar ach..
Ik heb ook PDD-NOS, Astma, Hypermobiliteit, Chronische vermoeidheid & Cluster hoofdpijn. Soms kan ik weken aan een stuk niks anders dan op bed liggen en mezelf een beetje op eten.. Mijn jeugd en school was verschrikkelijk, heb tot me 12e nooit iemand in zijn ogen aangekeken. En het ergste in mijn leven zijn de behandelingen geweest! Het stopt nooit en elke keer heb je weer iets nieuws en kun je alles weer ophoesten en vers in je geheugen zetten. Ik weet niet zo goed waar ik aan denk, maar als ik alles op moet halen voel ik gewoon enorme druk over me lichaam die me uitput en het onmogelijk maakt om plezier te hebben. Na dat hebben mijn ouders besloten om alles los te laten en ook te stoppen met medicijnen vanwege allergieën, slechte reacties en bijwerkingen. Vanaf daar is mijn leven 200% verbeterd! Ik voel me nu normaal, ik ben sociaal en kan mezelf goed verwoorden. Niemand weet het niemand ziet het alleen zelf heb je soms chaos. Ik gebruik wiet in kleine hoeveelheden zodat mijn onderliggende gedachten verdwijnen en ik me kan focussen op 1 ding en kan daardoor ook eindelijk productief zijn. Soms ben ik nog steeds machteloos en uitzichtloos maar heb al een hoop mooie momenten mee gemaakt en ik heb het gevoel dat andere mensen me nodig hebben in plaats van dat iedereen er moet zijn voor mij.
Kortom: Een behandeling en een "Labeltje" zijn absoluut niet altijd de oplossing, en een labeltje plakken is traumatiserend. (waarom ik, waarom ben ik anders? en andere kinderen vinden je "raar")
Zoals eerder besproken autisten kunnen zich goed richten op een ding, vind uit wat dat is en laat het gaan. Je hoeft niet te voldoen aan de verwachting van hoe een kind zou moeten zijn. Als je geen problemen hebt met jezelf hoeft ook niemand een probleem op te lossen.
@@rb95media Een reactie is nooit te laat. Dank je wel voor je bemoedigende bijdrage. Ik wens je alle goeds toe. Zelf leef ik nu bij de dag, Netflix en boeken zijn mijn beste vrienden.
Ik wens iedereen sterkte er mee
Ik heb het zelf gedaan, genezen van anorexia. Ooit zag jaren later een docu over een Canadeze vrouw die meisjes opnam in haar huis en ze allemaal genas. Met liefde en not taking bullshit. Want op een bepaald niveau, in het begin als je nog niet helemaal er in gevangen bent is het ook een vorm van ultieme passieve agressiviteit van de patient
@Hubert ja inderdaad wat jij beschrijft zo bedoel ik het: ergens kwaad over zijn bijvoorbeeld misbruik of objectivering maar niet de mogelijkheden voelen die kwaadheid te uiten of zelfs maar te durven voelen laat staan om te zetten in iets productiefs en zo te verwerken. In mijn eigen geval was het twee zaken die eigenlijk samenvielen: ik was altijd een zelfstandig en pittig kind. Toen ik een pubermeisje werd, voelde dat of ik een soort object werd voor de buitenwereld. Daar was ik kwaad om: ik was zoveel meer dan leuk plaatje. In die zin was de anorexia ook terugschrikken voor het volwassen vrouwenlichaam: ik wilde de rol niet die daarbij hoorde (we hebben het over 50 jaar geleden). En met anorexia had ik een soort van macht over mijn eigen lichaam het voelde als een kwaadheid die naar binnen keerde en de wereld strafte. Voor wat betreft macht: lees ook eens het verhaal ‘de hongerkunstenaar’ van Kafka. Die noemt dat ook. Maar goed de meeste patiënten worden dus niet aangesproken op hun kracht, dat die naar buiten mag komen. En dat snap ik want in leven houden is eerste prio. Maar dan bevestig je dus wel hun slachtofferrol, kenmerkend voor passieve agressie. Die dame in die kliniek in Canada (een docu die ik heel lang geleden zag) deed het dus heel mooi: heel liefdevol maar ook gewoon het onhandige manipulatieve aspect van anorexia doorzien en het niet kopen.
maar dat is inderdaad in het begin voordat de patient helemaal gevangen is in het zichzelf instand houdende systeem van de anorexia. als zij eenmaal aan de beterende hand is, zou ik toch ook interveniëren op haar kwaadheid of kracht naar buiten brengen
@@maritaz7577 klopt. Bij de wortel aanpakken. Anders geen blijvend succes.
Bedankt !!!!
Je kan niet volledig genezen van anorexia 😅. Wat een nonsens.
Wat mij toch wel is opgevallen, is dat veel meisjes juist heel erg gedreven zijn, slim en gepassioneerd. Als ik naar Emma kijk zie ik haar gedrevenheid op alle vlakken. Dus ook gedreven in haar eet stoornis te onderhouden. Samen in een kliniek onderhouden ze de eetstoornis, en leunen op elkaar om het door te zetten. Kliniek kan werken in je voordeel, maar ook zeker in je nadeel!
Zeker in je nadeel,ze hebben het nergens anders over,echt verschrikkelijk en ten slotte dodelijk.
Eens ik was ook heel perfectionistisch
Ergens had ik hoop dat er voor Iris nog een behandeling zou komen die haar zou helpen. Maar ze heeft nu rust. Rust zacht.
Dit is echt heel heftig 💔 ik vind het zo erg dat meisjes dat hebben
Onderliggende problemen aanpakken. 😢Heel treurig allemaal. 😢😢😢
Ik heb zelf ook (vorm van) (toen ik 16/17 was) anorexia gehad heb daarbij ook autisme en hele jeugd gepest geweest (gepest en mishandeld door kinderen op school op straat) snap het gevoel heel goed dat je je zelf nooit goed genoeg voelt en dat heel je leven gezegd word dat je anders bent omdat je stempel autisme hebt heb hele tijd niet /weinig gegeten en me zelf gaan snijden paar keer er een einde aan willen maken maar gelukkig heb ik stappen genomen en na psycholoog en emdr nu langzaam aan me leven weer op rijtje aan het zetten en gaat steeds beter tuurlijk altijd met zijn ups en downs maar gaat de goede kant op
Zelf 15 jaar anorexia gehad met een zelfmoordpoging. Ik ben nooit opgenomen geweest gelukkig, en wat mij geholpen heeft is vooral veel liefde voelen, veel in de natuur wandelen en in mijn dagboek schrijven. Ook mijn dieet compleet omgegooid naar carnivoor.
Mij dochter heeft anorexia. Dankjewel voor je post hier.
Carnivoor? Dus je eet alleen vlees?
@@billmartins5545 en eieren, kefir en ook orgaanvlees zoals lever en nieren, ja. Dus wel veel variatie en bij een lokale boer kopen! 😉👍
Als iemand hetzelfde buiten de ggz doet wordt die opgepakt. Wie heeft er dan eigenlijk een stoornis?
Willem654 ik haat de ggz :(
@@coffeetiramisufatcake Begrijpelijk. Een vriend van mij, die als interim bij de GGZ werkte, vertelde mij eens, dat de GGZ met de beste intenties, ongelooflijk, wreed voor hun patiënten is. En de man zelf, is niet eens een psycholoog. Toch zag hij de negatieve effecten van de manier waarop de GGZ met patiënten omgaat.
@Boo_123 Had het misschien beter kunnen formuleren met: Wat u niet wil dat u geschiedt, doet dat ook een ander niet.
Behandeling kan alleen als de persoon er achter staat niet onder dwang
Ja ben al enkele keren in een algemeen psychiatrisch ziekenhuis opgenomen, ook twee keer vastgebonden maar dat enkel voor een aantal uren. Dat was al traumatiserend voor mij, laat staan dat je er zo een jaar bij ligt. Nu word ik binnen enkele weken opgenomen in een eetkliniek, wil er helemaal niet naar toe en ben echt gewoon aan het panikeren erover en dan zie je dat het daar zo aan toegaat. Leuk, kijk er helemaal naar uit. Ik ga wel liever gewoon dood aan mijn anorexia.
😢hoe is het nu met je?
Ben echt heel erg geschokt door deze reportage en vooral het lot van Fem, zelfs gevangenen binden ze zolang niet vast. Had graag geweten of het nu beter met haar gaat maar kon hier helaas geen info over vinden. Hopelijk hebben Iris en de andere meiden nu rust en vrede kunnen vinden waar ze ook mogen zijn. Een vriendin van me hier in België die Psychologie heeft gestudeerd had haar stage/eindwerk op de afdeling anorexia gedaan en was hier zeer getraumatiseerd over, nu ik dit en andere filmpjes erover zie kan ik haar begrijpen. Het is vaak machteloos toekijken hoe die patiënten zichzelf laten uitsterven .
Ik heb een zoon die een eetstoornis heeft gehad toen hij 8 maanden oud was nadat hij medische complicaties had en waarbij voedingsstops werden gegeven. Wij hebben thuis zorg gekregen waarbij benadrukt werd dat we hem moesten verleiden om te eten. Niet dwingen. Dit is al meer dan tien jaar geleden. en ik zelf anorexia gehad maar juist doordat ik thuis woonde is het goed gekomen. Mijn moeder probeerde er zo min mogelijk mee te bemoeien. Achteraf gezien was ik heel faalangstig en streverig. Ik vond het ook lastig dat ik vroeg vrouw werd en wilde ook plat blijven. Mijn zus vertelde later dat ze mijn dagboeken gevonden had waarin ik maar een appel at op een dag. Ik kon me 100 keer opdrukken enzo. Het ging over nadat ik aandacht ging besteden aan mijn faalangst en een niveau omlaag ging op school, wat ik zelf geregeld had.
Een opmerking van iemand kan ook nare gevolgen hebben .
Zoveel onbegrip en onwetendheid.
Ouders weten niet wat te doen, behandelaars weten niet wat te doen.
In plaats van Liefde, zachtheid, veiligheid krijgen ze dwang voeding en worden ze vastgebonden.
In wat voor wereld leven we.
Wereld van angst.
Ik werd verdrietig van.
Al deze klinieken draaien om verdien model. Ze doen alsof ze het weten en zo kunnen ze geld verdienen.
Maar ze weten niets en ze hebben geen effectieve behandeling.
Trauma healing is hard nodig. Er is geen een oorzaak van een trauma.
Deze moeder die zegt:' geef haar juiste behandeling' snapt niets van. Ze heeft zelf trauma healing nodig. Hoe kan je als moeder van andere mensen verwachten dat ze jou kind redden. Geef jou kind genoeg liefde, tijd en aandacht. Ik weet het is moeilijk. Maar mogelijk. Ik wens alle ouders veel Liefde en sterkte.
1.46 deze meisjes, er zijn ook jongens met even erge condities.
klopt maar meestal meisjes
en in deze video gaat het over meisjes, de man is aan het spreken over twee dochters.
Er word ergens ook opgemerkt dat er ook jongens zijn, maar merendeel meisjes.
Ik heb een meisje gezien die uit de kliniek gehaald werd door jaar moeder, ze was echt compleet op. Die moeder had voorgesteld om haar dochter zink toe te dienen want dat had ze ergens gelezen. De reactie van de psychiater was voorspelbaar, zo makkelijk kan het met zijn. Maar ja, als je dochter bijna dood gaat moet je wat. Uiteraard de volgende dag politie en psychiater aan de deur want ze moest terug naar de kliniek. Dat deed ze dus niet. Ze ging haar zink geven en 9 maanden later was van haar anorexia af. Ik zeg niet dat dit voor iedereen geldt, maar dat het wel héél eenzijdig wordt bekeken allemaal met vrij weinig resultaat. Ga zelf op onderzoek wat zink doet en je gaat vrij snel begrijpen waarom sonde voeding zo heftig kan zijn. Ze weegt nu zo'n 85k met een lengte van 1,80 m ongeveer. Ga in overleg met de artsen, ze staan zelf ook radeloos. Maar zink toedienen kan echt weinig schade brengen. Het klopt verder wel dat er psychische problemen onderliggend zijn. Conditioneringen noemen we dat. Die zijn er ook weer uit te halen. Of met andere conditioneringen (zoals gebruikelijk) op te heffen.
Het is vreselijk moeilijk om ze eruit te halen. Maar we moeten met zijn allen gewoon aan de slag. Samenwerken onderzoeken en testen. Deze aanpak is gewoon absurd. "We zitten vast aan een systeem". Nou, als je enige verantwoordelijk had genomen dan was het allang opgelost. Ouders moeten zelf iets gaan organiseren. Laat de minister zich bezighouden met echt dodelijke ziektes. In plaats van IQ, EQ of QR. Het helpt gewoon niks.
Het probleem is juist dat deze mensen zich te zeer spiegelen aan hun omgeving, dan is het laatste wat je moet doen, deze mensen samen met andere problematische gevallen met dezelfde problematiek op een plek opsluiten.
Mensen verdelen zich altijd in hiërarchieën, wat doe je als je niet naar school gaat en je nergens anders mee bezig houdt behalve afvallen? Je maakt een hiërarchie en deelt deze in op basis van wie het minste eet
Ik ben 62 jaar en heb het nog steeds.
Hopelijk kom je ooit een echt goede therapie tegen... Iemand die werkelijk open staat voor jouw diepste gevoelens en pijn. Sterkte.
Is er nog een update hoe het met fem gaat?
Hoi, ik volg haar op insta. Ze is weer verhuisd naar een andere plek, gelukkig amper fixatie meer en ook weer naar buiten onder begeleiding enz
@@amarinsb5345 , zou ik haar instagram naam mogen krijgen? Zou graag haar herstel willen volgen.
@@amarinsb5345 ohja woepie social media, daar wordt je echt beter van 🤮
Maar kunnen deze patiënten niet intussen praten over andere trauma’s en angsten of wat er dan ook onder ligt? Is dat te zwaar voor ze?
is ook nodig maar is afhankelijk voor de conditie van de patiënt, te laag gewicht maakt dat je niet helder nadenkt en dit niet aankan ;) (ervaring)
N H dank voor je antwoord❤️
Ik had gewild dat het wel meer kon. Het ging alleen maar over eten, gewicht en bloedwaarden. Ik mocht in de kliniek geen eens over trauma's praten, niet eens met mijn behandelaar. Ook suïcidaliteit was uit den boze en ik ben meerdere keren per direct weg gestuurd om die reden. Als ik meer had mogen praten over alles wat er achter en onder lag was dat misschien helemaal niet zo nodig geweest.
@@Zjantall was je vòòr je opname niet al in therapie geweest?
Omdat dat wat je gelooft vorm krijgt in je geest, terwijl je lichaam gewoon doorgaat met levensvernieuwende dagelijkse stofwisseling, Deze meisjes moeten meteen les krijgen hoe je lichaam werkt en hoe het leven draait,
Die moeten vanaf de basis snappen, dat je eigen vastgezette wilsovereenkomst een dodelijke kan zijn,
Wat een drama
Ooit cannabis en het bijbehorende vreetkick effect geprobeerd?? Ik bedoel in ieder geval als nood middel. Er moet sowieso meer onderzoek naar gedaan worden want waarschijnlijk is anorexia een uiting van een onderliggend probleem.....
Een komisch, maar geen slecht idee. Je kan idd van alles proberen voordat je aan de traumatiserende dwangvoeding begint.
De ene verslaving vervangen door de andere. Topidee.
Nope, je valt dan vanuit de ene verslaving in de volgende. Spreek uit ervaring, zwaar ondergewicht gehad en cannabis gaan gebruiken. Ja, ik ben aangekomen. Ja, ik ben weer op een gezond gewicht gekomen. Maar nu is die joint mijn controle in plaats van het eten. En soms allebei. Want een eetstoornis echt 100% genezen, ik heb het nog nooit zien gebeuren.
Ik vind dat de dood soms te panisch wordt gemeden. Natuurlijk is het verschrikkelijk dat sommige anorexiapatiënten gewoon niet meer door willen omdat hun leven zo uitzichtloos is, maar waarom zou je nog zo veel moeite in hun leven steken als zij er zelf al klaar mee zijn? Als ik 1,5 jaar vastgebonden op een bed zou liggen zou de dood een bevrijding zijn. Wat voor zin heeft het nog als je niet wil?
Omdat het toegedaan is door de kliniek. Je kunt dat nog verbeteren, of proberen.
Weet iemand hoe het inmiddels met Fem gaat?
Het is wel degelijk belangrijk een minimaal gewicht te hebben om dingen als therapie te kunnen processen.
Tuurlijk is het blindstaren op symptomen echt niet slim.
Maar helaas hebben deze symptomen direct te maken met een basis die aan energie aanwezig moet zijn om überhaupt helder te kunnen denken en voor minimale zelfreflectie.
Autonomie afnemen is afschuwelijk
Voor veel Anorexia patiënten is dat een reden nog meer en dieper in de zelfopgelegde dwang te vluchten.
Autonomie op een obsessieve manier is ook wat tot de dood leidt.. .. niet zwaarder worden en het liefst lichter.
Tuurlijk is een kans die niet gehonoreerd wordt door hulpverlening een heel groot trauma voor ouders.
Dochter komt zelf met een voorstel en het wordt afgewezen.
En ze wilde zo graag.
Deze pijnlijke vraag moet gesteld worden.
Ze wilde niet dood misschien
Ik denk van niet
Maar ze wilde ook niet eten.
Een meisje dat echt veel te weinig eet en geen reserves meer heeft kan in mijn ogen de energie die het hebben van autonomie ten behoeve vangenezing -dus dwanggedachten en obsessief gedrag tavgewicht en gedrag- met zich meedraagt niet aan.
Het verschil tussen ervaren dat je lichaam uitgehold, leeg en koud voelt en het gevoel van aanwezigheid en wat warmte maakt een enorm verschil
In een lijf dat koud en uitgehold voelt kan je niet zo makkelijk aanwezig nog zijn
Therapie heeft dan inderdaad geen of weinig zin
Een meisje leeft in haar hoofd en niet in haar lijf
Zonder de aanwezigheid (van de signalen van) je lichaam te voelen is het onmogelijk tot nieuw eetgedrag te komen
Je hebt een base line gevoel nodig om zware en emotionele therapie te kunnen doen waardoor je er ook van leren kan
Alle alarmbellen zouden moeten afgaan - dat we nu echt gaan begrijpen in wat voor een staat de mensheid verkeerd.
Weet iemand hoe het inmiddels met haar is?
Waarom wordt niet het alternatief benoemd van prive-klinieken? Vaak op mooie plekken in het buitenland. Wat is de motivatie van Zembla om enkel het overheidsgefinancierde systeem te laten zien?
Die zijn kapot duur
Die zijn er al " Portugal zitten er een aantal "
Ze moeten alleen wel kunnen vliegen bij ondervoeding krijg je ook ernstige klachten en mag je vaak niet vliegen of er moet door dokters getekend worden voor een niet reanimatie verklaring .
Tel maar na dat is niet te doen
@@lizx9012 Ja maar dat is het ook als je kind een jaar of twee school mist of ze niet kan werken. Niet alles hoeft in de basisverzekering te zitten. Deze ouders zien er niet uit als minima. Gebruik je spaargeld of leen geld van familie en stuur je doodzieke dochter naar zo'n prive kliniek ook al is het maar voor een week, als je niet meer kan betalen.
Ik heb vanuit Politie ptss, depressie en suwicidaliteit. Nu zul je zeggen Politie die is daar zo vanaf. nee hoor. Ik ben al 9 jaar verder. Net als de lieve Anorectia meisjes is het nu voor mij zo ver gekomen dat de hulpverlening zijn handen van mij afgetrokken heeft. Deze meisjes vragen niet om aandacht ze hebben echt goede hulp nodig en niet een hele dag vastbinden aan bed HELP ZE ZE ZIJN OOK ECHT MENS JA !!!!!!!!!!!!!
Heb psychedelische middelen al geprobeerd? Ik zou daar eerst veel over lezen en bespreken met een hulpverlenen die daar open voor staat. Heel veel sterkte.
Ik was 6 maanden opgenomen en het ziekenhuis zelf of wat de plek ook was heeft me niet geholpen,dit is15 jaar geleden en ik heb nog steeds ernstige eetproblematiek en weet niet goed hoe ik van de gedachtes afkom want ik zeg wel problematiek maar het voelt goed als ik gewicht verlies...het is gewoon zo moeilijk.
Hoe gaat het nu met je? Het heeft vaak met controle te maken, toch? Maar je kan ook over andere dingen controle hebben dan je gewicht of dan alleen je gewicht. Voelt het alsof je iets goeds bereikt hebt als je af bent gevallen? Dat gevoel kan je ook halen uit het bereiken van andere dingen zoals opleiding, een kunstwerk maken, iets nieuws leren, een bijzonder boek uitgelezen hebben, een vriendin ergens mee helpen, zelf iets moois maken, aan een moestuin werken, etc. Ik wens je het allerbeste, ik hoop dat je nog lang hier bent :).
Als je 17 pogingen doet om uit het leven te stappen, dan denk ik niet dat de dood is wat je echt wil, anders zorg je wel dat het dan wel lukt. Ik denk eerder dat het een schreeuw om hulp is, uit wanhoop.
Kan er niet gezocht worden naar medicijnen, bijvoorbeeld tegen dwang of angst, die werken tegen de psychische kant van anorexia?
Ik vind het moeilijk om naar te kijken en luisteren. Is het niet overduidelijk dat de aanpak kompleet fout is? Wij moeten echt buiten de doos zoeken bij anorexia. Ik persoonlijk zou meteen zo iemand in een compleet andere omgeving plaatsen. Zeker niet tussen patienten met dezelfde stoornis. Context is allicht alles. Volgens mij is de bestaande psychiatrie en psychotherapie niet opgewassen tegen dergelijke stoornissen zoals het ook veelvuldig en langdurig faalt bij andere problematiek; depressie, schizofrenie etc. Wat ik overigens wel interessant vind is de mogelijke connectie met autisme. Autistische mensen zijn volgens mij ook vaak zeer gevoelig met eten. Maar waar komen al die gevallen van autisme ineens vandaan? Is het een evolutionaire reactie?
Als je een basisschool leraar minister van volksgezondheid maakt, moet je niet teveel uit die hoek verwachten.
Nou dat is niet persé zo. Kijk naar die zgn hoogleraar... wat een onzin komt daar uit. Die lijkt geen traan gelaten te hebben toen die meisjes stierven.
Ik heb depressie en daar was ik meedere keren fixeert en dat was zo eng
Hopelijk heb je inmiddels een goede plek met fijne, open mensen die je liefde en warmte geven. En is je immerlijke pijn verzacht.
@@willemf9885 nee jammer genoeg niet ik ben nu wel terug in Nederland en hier in Nederland mag het niet
Is het een idee om zulke patiënten te behandelen met psychedelica?
Eerst maar eens echt openstaan voor de diepere oorzaak.
Daar dacht ik ook aan.
@@billmartins5545 ik dacht daar 1 jaar eerder dan jouw aan.
Indrukwekkend!
Een psycholoog en een behandelaar moet soms heel hard zijn en de thematiek niet meenemen of persoonlijk gaan dragen. De meeste zijn helpers in de zorg en die kunnen dat haast niet. Of ze worden heel hard en niet empathisch maar het gaat er om juiste empathie te behouden in de therapie en Traumatisch mee te gaan te veranderen en dan daar weer uit te stappen en los te laten.
😅❤ ik heb een aantal anorexia patiënt dus behandelt hij gehad. Opvallend vind ik dat de jongeren een stevig thuis ontbraken waarbij ouders directief aangeven wat de weg is maar het opengaat hij vrij en kind vroeg wat wil het. Het mannelijke in een vrouw en dan wel het mannelijke deel in de vader is het deel wat jongere nodig hebben om te groeien ook in een mannelijke deel van een rol. En meer verbazingwekkend vond ik ook dat ik in me up hij met een mans complementaire psychotherapie Abroad meer kan dan heel instituten die zich helemaal afgeschoten hebben in de specialist bus de ene doet alleen maar dit de ander doet alleen maar dat zijn allemaal heilig huisjes waar je vooral niet in mag komen omdat het kenmerk van de geestelijke gezondheid zorg is wij kunnen niet met elkaar werken. En daarbij kom je in dit soort gevallen dus op een splitsing dat wanneer het gevaar voor het leven er is dat je dan de ouders met een kind in de reguliere zorg moet verwijzen onderste die dwang voeding toe te dienen. Therapie heeft hij nodig en heeft een paar gestolen maar middeleeuwse praktijken zoals vast binden en via zonde voeding dat dringen geeft al aan dat het kind zich als meerdere als ouder opstelde niet als Kind zich overgeeft aan de natuurlijke opvoeder de ouder en dat is eigenlijk de kenmerk van al deze vormen van opvoeding. Is mijn mening er zullen vast uitzonderingen zijn. Neem me niet kwalijk
Had je gezopen?
Als iemand niet te helpen is, is iemand niet te helpen. Op fysiek niveau geld dat, waarom op mentaal niveau niet?
1:40
Hey
Ik vind dit schokkend om te zien. Weet iemand hoe het met dat meisje is?
Dit reageerde iemand anders: Hoi, ik volg haar op insta. Ze is weer verhuisd naar een andere plek, gelukkig amper fixatie meer en ook weer naar buiten onder begeleiding enz
Dit gaat over San Francisco van voormalige De Bascule (jeugd GGZ in Amsterdam, die zich als beste van Nederland positioneert, wat je daar ook van moet denken), wel typisch dat de plek niet wordt genoemd. Die is volgens mij ook niet los te zien van deze gevallen.
Die doelgroep in Amsterdam bestaat uit hoofdzakelijk Amsterdamse meiden uit welgestelde gezinnen. In materieel opzicht ontbreekt het hen over het algemeen aan niets.
Ik vraag me af of er in de behandeling niet iets gemist wordt op het systemische vlak? Het beeld wat hier wordt geschetst is dat het kind het probleem is, dat de behandeling niet aanslaat en dat de ouders machteloos toekijken. Dat kan je m.i. niet van minderjarige patiënten verwachten. In welk opzicht hebben de ouders bijgedragen aan het welbevinden van hun kinderen?
Het is een controle wat de meiden uitoefenen kijk maar hoeveel mensen er aandacht geven aan 1 persoon
3:32 The Last Of Us muziekje.
Als ze de behandeling rekken levert het meer geld op.
Ik vind mezelf zo erg in iris mij werd ook verteld na 6 maanden opname dat het nooit weg zal gaan en ik er maar mee moet leren leven,maar ik heb helemaal geen support en er speelde mishandeling thuis en was al vroeg in mijnleven op straat geschopt en niets is gefixed maar er zijn alleen maar meer problemen ontstaan en ik heb constante gedachtes van afvallen en ik kan niet stoppen met calorieen tellen hoe erg ik het ook probeer.
Wat een heftig verhaal, echt vreselijk dat je dat allemaal moet meemaken! Ik kan me voorstellen hoe hopeloos het is om te horen te krijgen dat er niks meer voor je gedaan kan worden. Dat geeft je echt het gevoel dat er nooit meer een uitweg is... En dat je geen support hebt maakt dat natuurlijk alleen maar erger. Ik hoop dat je de moed niet opgeeft! Je verdient het om een vrij en gelukkig leven te lijden, vrij van de dwang. Ik weet hoe uitputtend het is... maar weet dat je niet alleen bent hierin, en weet dat het niet altijd zo zwaar hoeft te blijven, en luister niet naar die stomme hulpverleners die het opgeven! Ik gun het je zo om hier uit te komen... Take care
Hoe gaat het nu? Heb je een veilige woonomgeving? Heb je vrienden? Heb je werk of een opleiding? Ik weet zeker dat je heel belangrijk bent voor anderen en dat je natuurlijk het waard bent om er te zijn. Genoeg en gevarieerd eten is de basis van een goede gezondheid. Heb je controle over je eigen leven? Is je eetstoornis begonnen als reactie op een gebrek/verlies van controle in je leven? Heel veel sterkte en geniet van het leven. Ook de kleine dingetjes als lekker in een park zitten. Over het strand lopen. Naar vogeltjes kijken. Een goed boek lezen. Hugs.
Dit is niet moeilijk te behandelen,, ik heb een vriendin die anorexia had ,,vroeger als kind hielp zei mij nu zei 56 jr is en het moeilijk heeft ,, voel ik dat zei een steuntje nodig heeft in het positieve ,ik heb vele gesprekken gehad en ging met haar om als een goede vriend,, ik heb haar inzicht gegeven dat het om niemand anders gaat ,,enkel om haar zelf,, ik heb mijn geloof en weg verteld, die was enorm zwaar ,tot het moment dat ik niet meer wilde leven, het moment ,dat ik omsloeg, was mijn nichtje en meerdere mensen die mij nodig hebben, ik er wilde staan,, ineens gebeurde het ook ,,nu ik zo ben gegroeid ,,is het mijn tijd ieder te helpen ,,na een betere toekomst,, zichzelf goed leren kennen,, wetende ,dat ik er altijd voor hen ben ,, altijd mijn hart daar is waar nodig ,, geloven in God is niet makkelijk,, zo bleek het bij mij, nu wetende dat ik niet alleen ben , maar met God, dit is dus leven ,,een andere ook te geven🙏💯
Huh nou ik ben vaak opgenomen voor eetstoornis maar klopt niet wat die man zegt
Zo heb ik het niet ervaring
Er word heus wel iets besproken maar niet zo als die man verteld
Ik ben blij dat ik op mijn 6de weet dat ik autisme had. Als het niet lag aan die ene leraar weetbik niet hoe het nu was.
jezus, de situatie waar fem in zit/zat is verschrikkelijk. mijn god, wat erg!!
Dit herinnerd me aan al de kids op reddit die maar blijven vragen hoe af moet vallen en dan foto's posten van wat wel een ww2 concentratie kamp slachtoffer lijkt...
brrrr
1:50 en jongens trouwens niet alleen meisjes krijgen anorexia
Dat is waar en daar wordt gelukkig meer aandacht aan besteed. Deze video gaat specifiek over n paar patiënten die dus meiden zijn.
woa dit kijken doet gwn pijn
de zonden van volwassenen worden betaald door hun kinderen...
Vreselijk dat Hugo de Jonge hier aan het woord was - hij heeft gezorgd dat kwetsbare jongeren de gifspuit namen, even wat extra druk gezet op deze groep mensen, terwijl zijn eigen kinderen en hijzelf het niet namen. Een vreselijk goddeloze man. Jongeren die zelfmoord pleegden vanwege de lockdowns.. denk niet dat er minder eetstoornissen zijn door Hugo!
Wat voor ouder ben je als je liever je dochter opsluit en haar mentaal kapot maakt, dan accepteren dat ze het niet red maar wel thuis is. Niet alleen die psychiaters zitten fout ook de keuze van de ouders.
Koek koek zelf geen kinderen zeker
@@priscillajj9936 misschien moet je kijken naar hoe wil JIJ behandeld worden. Het kan dan wel je kind zijn maar dat geeft je geen controle over hoe hij zijn leven moet lijden.
Ik vraag me af of je zelf ervaring hebt als ouder van een kind met deze een eetstoornis, dan zou je je wellicht wat genuanceerder uitdrukken. De patiënten zijn mentaal al niet op orde en een patroon moet doorbroken worden. Als een thuissituatie voor de veiligheid van je kind of de rest van het gezin niet meer gewaarborgd kan worden kan dit een manier zijn.
@@aswingrijpink fijn je kind leeft nog. Maar is voor de rest van zijn leven mentaal beschadigd. Uiteindelijk gaat het hier om hoe jij je er bij voelt en niet je kind. Ooit gevraagd of zij/hij dit wil en denkt dat het echt helpt?
@@aswingrijpink Dit is een manier om kapot aan te gaan.
Ik denk dat sommige mensen niet te behandelen zijn.
Nee, de rest van we mensheid moet behandeld worden.
Because they dont WANT to eat.
I meisje sloopt een heel team?? Omdat ze zo enorm manipulatief zijn. Ze WILLEN niet. Ze werken niet mee. Het gaat hun om de strijd en aandacht en verzorgd willen worden. Zodra je zelf gaat eten geef je dat op. Nu kunnen ze fijn wijzen naar de falende hulpverlening die gvd 24/7 met ze bezig zijn en al wat zij zelf doen is het ondermijnen
Ze willen geen hulp. Ze willen hulp kunnen blijven vràgen. Als peuters die 24/7 een beroep op hun moeder doen voor alles en het centrum van ieders leven is
Zeker mensonterend verschrikkelijk, geen tijd hup hup snel snel erg dit
Ik vraag me telkens af: zou deze 'ziekte' ook bestaan in de sloppenwijken van Manilla, Rio de Janeiro, Delhi, ...?
Ik kan toch niet de enige zijn die hier vragen over heeft?
Mag ik vragen waarom u het woord ziekte tussen aanhalingstekens plaatst? Een groot deel van het probleem is dat eetstoornissen nog steeds als een keuze worden gezien. Ja, anorexia bestaat overal. Net als elke andere ziekte. Het enige is dat het niet overal gediagnostiseerd wordt. Ik denk dat ik voor een grote groep mensen spreek als ik zeg dat deze reactie erg schadelijk en pijnlijk is. Ik hoop van harte dat u mijn antwoord in uw achterhoofd houdt als u nog eens in contact komt met dit onderwerp.
@@lidewij4503 Ik heb in Oost-Europa en in Azië gewoond en zag daar mensen, zoals u en ik, tussen het afval naar eten zoeken.
Ik denk dat ik voor nog een grotere groep spreek dat anorexia en burn-outs voor het grootste deel dikke bullshit en Westerse 'ziekten' zijn.
Dat iemand struggled met zichzelf kan ik goed begrijpen, maar het is een groot probleem dat we dit een soort van verheerlijken en bepamperen.
@@jancauwenbergh5540 Natuurlijk zijn er veel mensen die daar naar eten zoeken, dat wil niet zeggen dat er geen mensen zijn met anorexia. (tot zover uw anekdotische 'bewijs') U kan mij niet vertellen dat ik ervoor kies om onvruchtbaar te worden, al mijn dierbaren af te stoten, nul energie te hebben, etc.... Mentale ziektes zijn echt. Er zijn bakken aan onderzoek die uitwijzen dat afwijkingen in de hersenen leiden tot mentale aandoeningen als anorexia en depressie. U kunt dan net zo goed zeggen dat een hersentumor 'westerse bullshit' is. In derde wereldlanden is een nog groter tekort aan gezondheidszorg, daarom blijven veel ziektes, ook fysieke, uit het zicht.
@@jancauwenbergh5540 ik vind het in principe geen vreemde vraag van je. Ik denk dat de maatschappij waarin wij leven niet een hele gezonde manier van leven is. Omdat deze maatschappij anders is brengt het andere problemen met zich mee. Er zullen misschien wel vaker in het westen burn outs en eetstoornissen voorkomen dan in andere gebieden maar dat wil toch niet zeggen dat het geen ziekte is? In het westen komen ook veel vaker typische westerse fysieke ziektes voor dan in andere gebieden. Maar deze ziektes zijn toch ook echt of zijn het "ziektes"?
Nee hier komt dit niet voor
Wij eten namelijk ook niet pas als we aan het verhongeren zijn
Dus kunnen wij hier geen controle ziekte van maken als je in een sloppenwijk leeft .
Daar heb je elke dag heen controle en elke dag angsten dus leef je al op het randje
Weet niet wat beter is
ik vind ambulante behandeling veel beter in kliniek steken ze elkaar aan zelf ervaring
Goeie vent Hugo De Jonge
Dus nu is alles veranderd ? ... is systemisch heel eenvoudig om te doen .. WAAR IS DE ZORG !
wegbezuinigd door de jaren heen door partijen die grote winst marges willen zien en minder belasting willen.
Het gaat nergens over hypnose, terwijl hiermee toch veel succes wordt geboekt bij anorexie.
Je kan niet ieders leven rekken tot 80+ ... soms moet je zij die de mallemolen niet meer aankunnen en die je hier als ouder zonder hun toestemming naartoe hebt gebracht, kunnen loslaten...
Als de mallemolen maar door gaat dus -dat is belangrijk voor je. Je bent vast erg gehecht aan die mallemolen.
Ik ben een vrouw van 26 en ik leef al bijna 17 jaar met autisme want ze zijn er bij mij achter gekomen toen ik een jaar of 7 was en mij hoor je er ook niet over klagen en je kan het bij mij ook niet echt zien of merken Ja alleen als je ziet Hoe bij mij de spullen in mijn keukenkast staan Waar kan je het willen merken maar anders niet dat ik autisme heb maar ik ben wel een van de meest zelfstandige cliënten die woont dus eigenlijk hoor ik niet op een woonvorm
DEZE MEISJES EN JONGENS MANNEN EN VROUWEN. NIET DEZE MEISJES 😊
Veel warmte liefde luisteren en begrijpen wil soms wonderen doen
Precies. Ipv dat academische gezwam. En zeker ipv de slang erin proppen. Ongelooflijk, wat een onkunde.
Karen carpenter werd eens door een verslaggever mollig genoemd wat uiteindelijk leidde tot haar dood jaren later .
Men krijgt geen ziekte door een opmerking. Verdiep je in haar verhaal voordat je onzin de wereld inspuit
@@LiquidShivaz Het heeft schijnbaar de aanleiding gegeven om iets te doen met een onzekerheid die ze misschien al had. Je moet niet onderschatten wat zulke opmerkingen voor sommigen kunnen betekenen.
Hoe kun je het als moeder toelaten je kind zo te laten liggen... omdat jij haar niet kwijt wil... hoe kun je dat jezelf ooit vergeven...
die moeder van fem zegt ook nog, "ik vond dat even fijn".
En als ze hun kind dood laten gaan zeggen mensen "ik zou mijn kind vastbinden en een sonde erin duwen"....het is ook nooit goed
En elkaar kopiëren doen ze bij elk kliniek