Κι όταν εμφανιστείς μπροστά μου εγώ θα είμαι διάφανη θα περάσω από μέσα σου Κι ας με καταλάβεις αφού λες ότι με καταλαβαίνεις Δεν μου φτάνει Ποτέ δεν μου έφτανε Κι ας μου λένε να σε περιμένω αυτοί! άνθρωποι σαν εσένα που δεν κατάλαβαν πως ποτέ δεν μου άρεσαν οι λέξεις προσμονή κι υπομονή Σε αντίθεση με την επιμονή γιατί η επιμονή μου για σένα είναι τόσο δυνατή που δεν μπορεί να αποδυναμωθεί περιμένοντας την υπομονή ή να είναι λειψή Όλα καλά και δεν πειράζει Αν σε ρωτήσουνε αν ζω πες τους πως δε σε νοιάζει Αυτή η κόλαση ρουτίνα που μας μοιάζει Κοχλάζει η αυτοσυντήρηση και σα σταγόνα στάζει στο ποτήρι μου, και τώρα κοίτα πως ξεχείλησε Γύρισε η αξιοπρέπεια, ρέστα μου ζήτησε ''μην είσαι άλλο μαλάκας, παιδί της αυτοφάπας δε ζεις αληθινά παρά μ'αισθήματα της τράκας Βρες τα με τον εαυτό σου κι ό,τι βρεις αγάπησε το κανείς δε θα το κάνει για σένα χώνεψε το'' Έκαψα το μυαλό μου και σου γράφω με τη στάχτη δεν είμαι ράπερ - απλά ένας άνθρωπος με πάθη ένας άνθρωπος που βρίσκεται σ'ανάγκη και πασχίζει ν'αποδείξει στον εαυτό του πως υπάρχει Καπνίζω πολύ για να πεθάνω λίγο-λίγο τον κόσμο σας σιχάθηκα και σκέφτομαι να φύγω Τον χρόνο που σπατάλησα πίσω μου τον αφήνω τις λέξεις στο λαρύγγι μου κουράστηκα να πνίγω Δεν ανασαίνω από την κάπνα στο σαλόνι γεμίσαμε τασάκια να μη νιώθουμε μόνοι Αδειάσαμε ποτήρια για να σκάσει η συνείδηση άλλη μια νύχτα που με τρώει η αμφισβήτηση Και είναι δύσκολο γαμώτο το ''μαζί'' καμιά αλήθεια δεν είναι μοναδική Πιστέψαμε αλαζονικά πως είμαστε ξεχωριστοί φοβηθήκαμε ν'αποδεχτούμε την ντροπή Κανείς δε θα νοιαστεί για σένα άμα εσύ δε νοιαστείς Κανείς δε θα σε σεβαστεί άμα δε σε σεβαστείς Και μην καμώνεσαι πως ζεις Πάρε χρόνο να το σκεφτείς Σ'αγάπησα αργά κι εσύ έπρεπε να βιαστείς Δύσκολο το να ξεχάσεις Εύκολο να θυμηθείς Είμαι ο τύπος που θυμάσαι , δειλός κι ανασφαλής ρομαντικά νιχιλιστής, εγωπαθής και απαθής τρομακτικά επιρρεπής σε παρορμήσεις της στιγμής τραυματικά ειλικρινής αν την αλήθεια μου μπορείς ν'αποδεχθείς Κι εσύ κατάφερες να με ερωτευτείς να αγγίξεις ό,τι δεν άγγιξε κανείς ν'ακούσεις την ματιά μου σε μια θάλασσα σιωπής Κι εγώ που πίστεψα σε εμάς μάλλον θα ήμουν αφελής μάλλον θα ήμουν αφελής Και το φινάλε πάντα είναι που με αγχώνει είναι σουγιάς που όλο το δέρμα μου ματώνει Ήταν επιλογή μας να'μαστε μόνοι αλάτι στις πληγές και στο φαΐ λεμόνι (x4) Και μία συμβουλή για το τέλος Λέω τέλος και θέλω να γελάσω γιατί καλά καλά δεν κατάλαβα την αρχή δεν με άφησες ούτε μια μυρωδιά ούτε μια γεύση να πάρω για δική μου απ'αυτό το ταξίδι Αν εσύ θελήσεις να γυρίσεις Μη με ψάξεις Θα έχω φύγει γιατί σε θέλω και σε θέλησα πραγματικά και σταματάω να μακρηγορώ γιατί δε θέλεις και δε θέλησες ποτέ να κάτσουμε μαζί στο σταθμό του τρένου ή στο παγκάκι αυτής της πλατείας Aντίο Φιλί
Κι όταν εμφανιστείς μπροστά μου
εγώ θα είμαι διάφανη
θα περάσω από μέσα σου
Κι ας με καταλάβεις
αφού λες ότι με καταλαβαίνεις
Δεν μου φτάνει
Ποτέ δεν μου έφτανε
Κι ας μου λένε να σε περιμένω
αυτοί! άνθρωποι σαν εσένα
που δεν κατάλαβαν
πως ποτέ δεν μου άρεσαν οι λέξεις
προσμονή κι υπομονή
Σε αντίθεση με την επιμονή
γιατί η επιμονή μου για σένα
είναι τόσο δυνατή
που δεν μπορεί να αποδυναμωθεί
περιμένοντας την υπομονή
ή να είναι λειψή
Όλα καλά και δεν πειράζει
Αν σε ρωτήσουνε αν ζω πες τους πως δε σε νοιάζει
Αυτή η κόλαση ρουτίνα που μας μοιάζει
Κοχλάζει η αυτοσυντήρηση και σα σταγόνα στάζει
στο ποτήρι μου, και τώρα κοίτα πως ξεχείλησε
Γύρισε η αξιοπρέπεια, ρέστα μου ζήτησε
''μην είσαι άλλο μαλάκας, παιδί της αυτοφάπας
δε ζεις αληθινά παρά μ'αισθήματα της τράκας
Βρες τα με τον εαυτό σου κι ό,τι βρεις αγάπησε το
κανείς δε θα το κάνει για σένα χώνεψε το''
Έκαψα το μυαλό μου και σου γράφω με τη στάχτη
δεν είμαι ράπερ - απλά ένας άνθρωπος με πάθη
ένας άνθρωπος που βρίσκεται σ'ανάγκη
και πασχίζει ν'αποδείξει στον εαυτό του πως υπάρχει
Καπνίζω πολύ για να πεθάνω λίγο-λίγο
τον κόσμο σας σιχάθηκα και σκέφτομαι να φύγω
Τον χρόνο που σπατάλησα πίσω μου τον αφήνω
τις λέξεις στο λαρύγγι μου κουράστηκα να πνίγω
Δεν ανασαίνω από την κάπνα στο σαλόνι
γεμίσαμε τασάκια να μη νιώθουμε μόνοι
Αδειάσαμε ποτήρια για να σκάσει η συνείδηση
άλλη μια νύχτα που με τρώει η αμφισβήτηση
Και είναι δύσκολο γαμώτο το ''μαζί''
καμιά αλήθεια δεν είναι μοναδική
Πιστέψαμε αλαζονικά πως είμαστε ξεχωριστοί
φοβηθήκαμε ν'αποδεχτούμε την ντροπή
Κανείς δε θα νοιαστεί για σένα άμα εσύ δε νοιαστείς
Κανείς δε θα σε σεβαστεί άμα δε σε σεβαστείς
Και μην καμώνεσαι πως ζεις
Πάρε χρόνο να το σκεφτείς
Σ'αγάπησα αργά κι εσύ έπρεπε να βιαστείς
Δύσκολο το να ξεχάσεις
Εύκολο να θυμηθείς
Είμαι ο τύπος που θυμάσαι , δειλός κι ανασφαλής
ρομαντικά νιχιλιστής, εγωπαθής και απαθής
τρομακτικά επιρρεπής σε παρορμήσεις της στιγμής
τραυματικά ειλικρινής αν την αλήθεια μου μπορείς ν'αποδεχθείς
Κι εσύ κατάφερες να με ερωτευτείς
να αγγίξεις ό,τι δεν άγγιξε κανείς
ν'ακούσεις την ματιά μου σε μια θάλασσα σιωπής
Κι εγώ που πίστεψα σε εμάς μάλλον θα ήμουν αφελής
μάλλον θα ήμουν αφελής
Και το φινάλε πάντα είναι που με αγχώνει
είναι σουγιάς που όλο το δέρμα μου ματώνει
Ήταν επιλογή μας να'μαστε μόνοι
αλάτι στις πληγές και στο φαΐ λεμόνι (x4)
Και μία συμβουλή για το τέλος
Λέω τέλος και θέλω να γελάσω
γιατί καλά καλά δεν κατάλαβα την αρχή
δεν με άφησες
ούτε μια μυρωδιά ούτε μια γεύση να πάρω για δική μου
απ'αυτό το ταξίδι
Αν εσύ θελήσεις να γυρίσεις
Μη με ψάξεις
Θα έχω φύγει
γιατί σε θέλω
και σε θέλησα πραγματικά
και σταματάω να μακρηγορώ
γιατί δε θέλεις
και δε θέλησες ποτέ
να κάτσουμε μαζί στο σταθμό του τρένου ή στο παγκάκι αυτής της πλατείας
Aντίο
Φιλί
πολύ όμορφη ιστορία...