Annem her zaman " aman kızım erkeklerle konuşma, arkadaş olma zaten onlardan arkadaş olmaz . Aman kızım onu yapma şunu yapma " diyerek , babam her yaptigimda kusur bulup doğru yolu gösterecekken azarlayıp hakaret ederek, lisede matematik öğretmenim yetiştirilme tarzım yüzünden edindiğim anksiyete ( ozamanlar farkında değildim) yüzünden heyecanlanmamı komik bulup beni tahtaya çıkarıp arka sıralarda sınıf arkadaşlarımla beni izleyip yapamadığım sorulara gülerek ve laf sokarak öğrenilmiş çaresizlik sendromuna , erkeklerle , hocalarla , yeni tanıştığı insanlarla konusamayan ; kimseye güvenmeyen, en önemlisi kendine güvenemeyen bir bireye donustum. En acısı da bunun hep kendi suçum olduğunu düşündüm yıllarca. Yeni yeni anlıyorum ve kendime şefkat gosteriyorum. Kendi elinizden tutun başkası tutmuyor , en yakınınız bile.
Benim hayatımı eksiksiz anlatmışsın ve ben de bu işe çözüm bulmak istiyorum artık hayatım boyunca hep ezik gibi kalacağımı hissediyorum. Annem yüzünden sınıftan biri ile sohbet ederken acaba bunu söylesem mi diye sürekli düşünüyorum ve çoğunlukla da neyse ya bosver deyip vazgeçiyorum en sonunda hiç konuşamaz hale geliyorum
Benim yaşadıklarımın aynısı. Ama ben kendimdeki sebebi şuna bağlıyorum. Benim kardeşimle aramda 1 yaş var ve ikiz gibi büyüdük okul döneminde aynı sınıfa verildik ve lise bitene kadar aynı sınıftaydık. Kardeşim hep daha konuşkan daha hareketliydi bense biraz daha durgun ve sessizdim bi ortama bi yere girdiğimizde hep kardeşim atlardı önce herkesle iletişimi o kurardı. Bende hep geride dururdum bu şekilde bende alışkanlık oluştu ve ben insanlarla konuşamaz hale geldim . Herkesten çekindim ve hiç bi yere tek gitmek istemedim. Ailem sürekli sen yapamazsın sen sus büyüklerin konuşuyor gibi söylemlerde çok alınırdım o yüzden kendi içine kapanmıştım. Şuan bile tamamen iyileştim diyemem. Bu videoda ne anlatıldıysa hepsi düşüncelerimde vardı malesef.
@@haticeyucel1501 Yemin ediyorum inanmayacksin ama benim de benden 1 yaş küçük kardeşim var ve o da benden daha atılgan ve ben onun yanında hep daha pasifim
@@solita7535 benim de bu yetiştirilme yüzünden bir sürü problemim var , zor ama imkansız değil biliyorum. Çabalamak zorundayım , keşke olmasaydı yaşıtlarım eğlenirken ben bu sorunlarla uğraşıyor olmasaydım ama insanın başına her şey geliyor yine şükür etmek lazım. Bazen bırakıyorum diyorum ben buyum olmuyor ama olacak , zor olacak ama olacak. Siz de buna ınanip korkularınızın üzerine gidin . Hayat bi köşeden izlemek için çok kısa.
Ben sürekli başkalarının hayatına özenirdim.( Ara sıra hâlâ oluyor. ) Her şeyleri mükemmelmiş gibi. Her şeye sahipler, istedikleri her şeyi yapıyorlar. Bu bana kendimi değersiz hissettiriyor bunu sevmiyorum. Özgüvenimi çok zedeliyor , psikolojimi bozup beni depresyona sokuyor. Hiçbir şey yapmak istemiyorum , hiçbir şey yapma hevesim de yok. Onları görüp boşuna yaşamışım diyorum . Hiç hayatımı yaşamadım. 1-2 saat ağlama krizlerine giriyorum . Ama sonra kendi kendime "kendini üzdün de ne değişti, kendini daha da mutsuzlaştırdın , değer miydi?" Diyorum. Iyi değilsen bu önemli değil herkesin sorunları var . Kimse mükemmel değil. Hayatta olduğuna göre her yeni gün senin için doğuyor. Sen önemlisin. Sen değerlisin. Ara sıra kendimize hatırlatmamız lazım kendimizle konuşmamız lazım. Böyle böyle daha iyi olacağız.
Dinlerken istemsiz olarak ağladım . Çünkü tam da derdime bastınız . Kendimi o kadar yetersiz hissediyorum ki öğretmenlik mesleğini kendime layık görmüyorum . Benim yetersizlik hissetmemin temelinde aile, öğretmen, ve benim mükemmelliyetçi olmam yatıyor. Yarın stajım var. İlk defa öğrenciler karşısında ders anlatacağım. 1 haftadır uyuyamıyorum kendimi yeterli görmeyip dersimin niteliksiz olacağını düşündüğüm için. 1 haftadır işleyeceğim sadece 8 etkinliğe çalışıyorum ve yarına kadar da çalışacağımı biliyorum . İşlediğim ders çok güzel bile geçse staj hocalarım olumlu içten bir dönüt yapmazlarsa kendimin berbat bir iş çıkardığımı düşüneceğimi de biliyorum. Üniversite okuyorum daha parmağımı kaldırıp merak ettiğim soruları soramadığımı biliyorum binde bir kendi fikrimi hocaya açtığımda hocanın söylediğim sözler üzerinde durmayıp hatta geçiştirme bir cevap verdiğini görünce yine kendimin yetersiz olduğunu farketmem ve ardına sen bidaha konuşma demem kendime... Kısacası kendime güvenimde saygımda kalmadı. Çünkü gerçekten tam olarak kendimi böcek gibi hissediyorum. Böcek olarak dünya gelseydim belki de daha yerterli olurdum.
Umarım bu düşüncelerden kurtulmuş en azından bi nebze uzaklaşmışsınızdır ve stajınız güzel geçmiştir öğretmenim, siz güçlü olun kendinize güvenin ki öğrencilerinize de bunu aktarabilin, bunun amacıyla bunun isteğiyle kendinizi geliştirin ve olumsuz duygulardan uzaklaşın.
Yaaa hocam demeyin öyle şeyler, bakın siz daha kaç öğrencinin hayatına dokunucaksınız kaç tane haylaz öğrenci sayenizde doktor, savcı, polis belkide öğretmen olucak sırf sizin kişiliğinize, öğretmenliğinize ve işinizi aşkla yapmanıza özendiği için hem siz başarılı olmasaydınız nasıl öğretmenlik kazanırdınız ki yapılan araştırmalara göre hata yapan insanlar daha sıcak kanlı ve samimi bulunuyor. Ben 11.sınıfım sizin şu an beni teselli etmeniz gerekiyor hocam ama olmuyor ki böyle djdkdldkddjfj Hocam hiç kimse mükemmel değil olmak zorunda da değil ki zaten hepimiz kusurluyuz hem videoya da yanlışlıkla geldim sebebi sizmişsiniz. Lütfen kendinizi üzmeyin, eminim mükemmel anlatmışsınızdır bundan hiç şüphem yok kötü olsa nolur ki hem kimse annesinin karnından müq hoca olarak doğmadı yavaş yavaş oturur... Unutmayın hocam siz çok kutsal bir meslek icraa ediyorsunuz atamızında dediği gibi 'öğretmenler, yeni nesil sizin eseriniz olacaktır' Kendinize güvenin ki öğrencilerinize de güvenmeyi ve her şeyden önce insan olmayı öğretin☺️
Kendimizi yetersiz hissetmemizin bir nedeni de diğerlerinin bizi yetersiz hissettirmesi değil, fazlasıyla yeterli olduğumuzu düşünmeleridir bence. Yani karşı tarafının beklentilerini karşılayamama endişesi...
Video başlığının diğer adı; ''zehirli terbiye ve sonuçları''. Sırf çevresinin (özellikle de ailesinin) o ''iyi niyetle'' yaptıkları yüzünden kaç insan/genç/çocuk yok oluyor bu dünyada bi bilseniz! Teşekkürler ve saygılar...
1. Kendini yetersiz hissedince gerçekten yetersiz oluyorsun gelecekte 2. Kendini başkalarıyla kıyaslıyorsun ama herkes eşit imkanlara sahip değil. Bir tek sen bu tarz bir hayat yaşadın. Asla ve asla biri koşuyor diye emeklemekten vazgeçme. 3. Yetersiz insanlar hep sonuca odaklanır, her zaman başarılı olamazsın. Öğrenilmiş çaresizlik. Sonra dersin ki ben zaten yetersizdim ondan başarısız oldum. 4. Sabret. Vazgeçme evresinde vazgeçme. 5. Yeterli olup olmadığını başka insanların bakışından ölçüyorsan yanlış ölçüm yapıyorsundur. Onun yerine kendini kendinle kıyasla. 6. Başarısız olduğunda kendini suçlama. Belki sebebi dış etmenlerdir? Önce kabullen sonra belki sırada değildir de. Başarılı olduğunda da çevreye atfediyorsun mesela. 7. Kendinden emin olduğun konular gün ışığında özgüvensizliğe dönüşebilir. Öyle durumda rol yap.
Benim yetersizlik sebebim sanırım annemden kaynaklanıyor. Bunu fark ettiğim olay şuydu: Bu sene ney kursuna yazılmıştım. Anneme bunu telefonda heyecanla anlatırken onun bana tepkisi şuydu; daha öncede yabancı dil ve ehliyet kursuna gittin noldu sanki. Bunu duyduğum an çöktüğümu hissettim. Küçük emrah gibi duvara baksam acı fışkıracaktı 😊 Demem o ki insan annesinden bile destek alamıyorsa yetersizlik duygusunu aşması çok zor oluyor ama imkansız mi değil tabi.
Ben kendimi yetersiz ve kusurlu hissediyorum. Bugün staj çıkışı bir arkadaşım sordu: Kendini neden soyutluyorsun? Ben kendimi yetersiz ve kusurlu hissediyorum. Bu yüzden rekabete hiç gelemiyorum, çabuk pes eden bir yapım var. Ben kendimi yetersiz ve kusurlu hissediyorum. Toplumda yaşayamıyorum. Sosyal ve iletişim becerilerim kötü.Hayalim hep her yerde tek başıma olmak. Tek başıma ve yalnızlığımı unutturacak kadar zengin olmak hayali. Hep bunu düşledim. Ben kendimi yetersiz ve kusurlu hissediyorum. Bu yüzden kendime bir şey alamıyorum. Kendime yemek bile ısmarlayamıyorum. En aza razı oluyorum. Hep içimde bi "Ne gerek var o (almak istediğim şey neyse) olmadan da yaşayabiliyorum." duygusu var. Ben kendimi hep yetersiz ve kusurlu hissediyorum. Sınıf arkadaslarim beni fark edip bana günaydın dediklerinde günüm güzel geçiyor. Kabul edilmek benim için mükemmel bir his. Ben kendimi yetersiz ve kusurlu hissediyorum. Kendimi zamanın akışına bırakamıyorum. Hep kendimi suçluyorum. Sürekli kendimi beğendirmek zorundaymışım gibi hissediyorum. Hep tetikte olmak beni yoruyor. Beni kollayacak biri yok. Ben kendimi yetersiz ve kusurlu hissediyorum. Benim için aile kurmak, sevgilimin ailesiyle tanışmak, kendimi kabul ettirmek kızgın kumlarda yürümek kadar zor. Ben kendimi yetersiz ve kusurlu hissediyorum. Birinin samimiyetini anlamıyorum. Hem biriyle konuşmak istiyorum hem herkes benden uzak dursun istiyorum. Ben kendimi yetersiz ve kusurlu buluyorum. Fotoğraf cekilmiyorum. Kendimi beğenmiyorum. Sanki hep düzeltilmesi gereken şeyler var. Ben kendimi yetersiz ve kusurlu buluyorum. Kafamda bir dünya nasıl daha iyi görünürüm sorusunun cevapları var. Aksiyon almıyorum çünkü imkanım yok. Hep başka bir hayat düşlüyorum. Daha uzun, dişlerimin daha düzgün, bakışlarımın daha manalı olduğu bir hayat. Instagram'a giremiyorum. Sevilmeye layık o kusursuz insanları görmemek için. Ben kendimi yetersiz ve kusurlu buluyorum. Birinin bir bakışı bile dokunur bana. Çok aksiyimdir hep savunmada olduğum için. Ama bakmayın hiç lafa söze de gelemem. Ben kendimi yetersiz ve kusurlu buluyorum. Reddedilmekten korkuyorum bu yüzden. Kendimi daha da ezecegimi bildiğim için insanlarla konuşmaktan kaçıyorum. Çabuk alınırım. Bir erkekle münasebetim olamaz. Aldatilmaktan korkarım. Rekabetin olduğu her şey beni mahveder. Ben kendimi yetersiz ve kusurlu buluyorum. 25 yaşında mezun olacağım. İnsanlar 20 yasinda atanıp müthiş paralar kazanıyor. Ben hâlâ eksiden başladığım hayatın 0 noktasına gelmeye çalışıyorum.
20 yaşındayım ve gün geçtikçe hiçbir şey yapmak istemiyorum her şeyden sıkılıyorum keyif aldığım şeyler artık keyif vermiyor. Kendime güvenim yok yeniliklerden korkuyorum kimseyle konuşasım gelmiyo sanki yavaş yavaş bitsin hayat da gidelim kafasındayım ama çok büyük travmalarım yok neden böyleyim bilmiyorum enerjim yok sürekli hatalarımı görüyorum ve benden olmaz kafasındayım kendimi küçük görüyorum hep üzüyorum mutlu olmayı haketmiyo gibiyim hatta artık mutlu olmak bile istemiyorum düzeltmek istemiyorum ama ölmek de istemiyorum biri bir şey sorduğunda anlattığında cevap veresim gelmiyor falan öyle şeyler ya dünya zor bir yer Hayırlısı olsun.
dediklerinin aynısı bende yaşıyorum gün geçtikçe bataklığa batıyorum sanki yada bir parazit gün geçtikçe beni yiyor gibi çok boktan bir durum en kötü yanı ise dışardan gözüktüğünde normal birisi olarak gözüküyorsun ama içinde ne fırtınalar kopuyor bir tek sen biliyorsun
İnanki yanlız değilsin! Ama emin ol ki bunlar aslında insanı bir okadar daha çok kendisine güvenmeye kendisini tanımaya yol veriyor.. mutlaka bir uzmanla beraber çalışıp ilerlerseniz bence dahada rahat edersiniz. Ben kendimde öyle yapıyorum ve ilerliyorum yavaş yavaş🙏🏻
İlkokul öğretmenim sene sonunda anneme “Bu kızın kapasitesi bu kadar” demişti. Atandığım anda ilk yapacağım işlerden biri kendisine mesaj atıp kapasitesi bu dediğiniz o kız atandı demek. Bu da burda dursun ☺️
Bu videoları izledikçe hem kendime üzülüyorum hem de kızıma yaptıklarıma.Ondan derslerine özenli çalışmasını ve başarılı olmasını bekledim.O ise akıllı olmasına rağmen ders çalışmayı sevmeyen bir çocuktu.Bunu kabullenemedim.Sürekli baskı yaptım.Büyüyüncede içindeki tüm öfkesini bana kustu.Dışardan bakınca güçlü bir kız gibi gözüksede iç dünyasında yetersizlik hissine sahip olduğunu farkediyorum.Ben de öyleyim.Ailelerimizden silsilesi halinde yanış davranışlar bizleri ilerde mutsuz ediyor.
Ama inanmasına iten verileri vardır elinde cunku hele cok bilmiş sansi yaver gitmiş bir ablaya sahipsen kendi varlığını başarısı azmi çalışkanlığı iyi oluş haliyle sana gölge muamelesi yaptırıyorsa ne olacak yoruldum cok cesaret Umut bulmam icin birseyler iyi gitsin artık hayatımda
Merhaba, Sizinle bir anımı paylaşmak istiyorum. Ortaokulu sonuna kadar matematikten aldığım en yüksek not 2 olmuştur. Dersi anlamama rağmen bir türlü yüksek not alamıyordum. Temel matematik bilginin eksik olduğunu fark etmiştim ve bütün yaz boyunca küçük kardeşimin dört işlem kitabını çözerek geçirmiştim. Yaz bitip liseye başladığımda matematikten aldığım ilk not 100 olmuştu. Çok sevindim ve bunu babama anlattım. Bana sadece "Neden 105 almadın? " demişti. Kendimi o an çok yetersiz ve başarısız hissetmiştim. Bununla birlikte şunu öğrendim ki hayatta elinden gelenin en iyisini yapsan da muhakkak seni eksik gören insanlar olacak. Ve şimdi kimseden taktir beklemeden yaşayabiliyorumm. Çünkü önce ben kendimi taktir ediyorum ve elimden gelenin en iyisini yapıyorum. Bunu sayenizde kendime tekrar hatırlatıyorum.
Full çekmişsin Baban: neden 105 almadın Lan 105 neeeeee yok ztn öyle not çoooook az ihtimal hocalar joker soru koyarlar doğru yapsan puan alırsın yanlışsa zaten önemli değil ful yapmak la beraber joker sorutuda yapmak gwrwktir 100 den fazla not genede e okula girilmez Ben ömrümde böylesini görmedim
ayyyy, cok uzuldum, aileler cok tuhaf yaaa, yaptigin inanilmaz bir basari, cok takdir edilcek birsey, ben anlayamiyorum aileleri, ama onlarin cenerasyonun kafa yapisi oyle sanirim, benimkilerde farkli degildi
berbat bir his,sıfır özgüven oluyor .Sürekli her şeyi kendinde gördüğün zaman hayat zindan oluyor.Çok güzel şeyler söylemişsiniz.Bu sorun hayatın her anında kendini gösteriyor.Kendimde sorun var biliyorum ,farkındayım söylediğiniz şeyleri yaşıyorum.Çözümü içimde bulmalıyım.
Onca mücadeleden sonra başarısız oldum ve kendimi biraktım. Harici şartları aşamadım. Büyük hayal kırıklığı yaşadım. Ama kafamı toparlayıp tekrar başladim. Küllerden doğmak vaktidir.
Apturahman kardeşim bir insan artışına ekşisine bankadan bir insanın üstünde egemenlik kurmak her şeyi ben bilirim derse bedelini ağır ödersin bu kadın içinde erkek içinde geçerlidir erkekler şunu anlamiyor kadın hem akıllı olsun hem istediğim gibi yonetiyim yok öyle bir dünya ya eşit yaşamayı göze alacaksın yada cahil insanla yaşamayı bileceksin
Çocukluğumda ve hatta gençlik hayatımda yaptığım seçimlerde belirleyici olan hep annemdi. Giydiğim kıyafetten, saçımın olması gereken şekle kadar annemin zevklerini yaşıyordum. Karşı çıkmayı denediğim zamanlar ise büyük bir çatışma yaşıyorduk. Eninde sonunda da onun dedikleri oluyordu. Kendimi eksik hissediyor muydum hatırlamıyorum ama içimde oluşan öfke dün gibi aklımda. Şimdi bile bişeylere olmaz dediğim halde ısrar edilirse aynı öfkenin mağma gibi derinliklerden geri geldiğini hissediyorum.Bu yüzden kafam sakinleştiğinde tekrar düşünmekte fayda görüyorum bazen. Benim suçum değildi tamam ama annemin de suçu değildi. Belki onun çocukluğu da kolay geçmedi. İşin en kötü tarafı da kayıp giden bi geçmişiniz var ve bunun hesabını sorabileceginiz kimse yok. "Ardıma dönüp bakıyorum da, dallarımı kıran rüzgarları bile affetmişim ama, bir kendime uzanamamış elim." (Ahmet Haşim) Elim bundan sonra uzanabilecek mi? Uzansa ne kadar uzanacak? Hepsi muamma...
Kendimi gördüm. 19 yaşındayım ve sağlık sorunum sebebiyle kaçıp kendi ayaklarımın üzerinde de duramayacağım bir süre daha. 19 yaşınıza ne söylemek isterdiniz? :)
@@elifebrarylmaz1852( benim 13 olmama 2ay var) umarım kendimle barışık şu aşağılık kompleksi ni atlatmış musmitlubir hayatım olur:)Bu arada geçmiş olsun.
@@ms-pe7uc Teşekkürler. Aradan bir yıl geçmiş ben bu yorumu yazalı. Ben bu süreçte oldukça iyi bir okulda istediğim bölümü kazandım, terapiye başladım ve hayalimle ilgili planlarımı ertelemek yerine hem çalıştım hem okudum, beni hayalime götürecek eğitimleri aldım. Şimdilerde asıl mücadelenin kaçmakta değil, nerede olursanız olun kendine sahip çıkmakla verileceğini görüyor ve hayalimdeki hayat için mücadele ediyorum. Öğrendim ki mutlu hayat kendiliğinden gelmez. Biz kendimizi mutlu etmeyi öğrenir ve o hayata bizzat gideriz. Çokça sevgiler ♥
Babamın çocukluk dönemlerimde her söz alışımda, ‘Sen sus, Sen ne biliyorsun sanki’ , ‘Sen ne anlarsın’ sözleri hala fikir belirtmem gereken anlarda kulaklarımda yankılanıyor. (Doğru,ben ne bilir, ne anlarım! Kimim ki ben)Yetersizlik hissimin vurucu anlarından. 😕
Benimkide bunu hep ailesi tarafindan saygi goren kuzenlerimin yaninda beni asagilayarak yapardi otuz yasimdayim hala dusununce o gunku cocuga dönüşüp hirslanip sinirleniyorum.
Laf karışma , büyüklerin içinde konuşma . Yokmuşsun gibi davranıp . Hep bir şey söylersem hata mı ederim kaygısıyla büyüye büyüye şimdi hakedene hakettiğini söyleyemez hale geldim
@@Zeynep-07bana küçükken de yapaıyordu simdi büyüdüm ama büyudugumu bile hissetmiyorum çunku dün daha babam bana birşeyden konuşuyordum şey dedi sen mi akıllısin sen de akıl olsa gibi sözler dedi üstüne kendimi savunduğumda biz size birşey soyleyemeyecegızmi dedi üstelik bunu kardeslerimede yapıyor ve kendimi aşırı yetersiz akılsiz gibi hissediyorum beynimin içinde bilmediğim duygular la savaşıyorum ama hala yenemedim
Benim durumun daha vahim galiba. Mükemmeliyetçi bir ailede büyüdüm, üstelik haksızlıklarla. En iyi notları alırdım, ödüller kazanırdım ama ailem beni takdir etmezdi. Benden başarısız olan insanların hayat mücadelesi olduğunu söylerler, hep onları takdir ederlerdi. Oysa aynı şartlardaydık, neden bana her imkan sağlanılıyormuş gibi davranıldı ki? Bana hep bunları yapmak, en iyisi olmak görevimmiş gibi hissettirildi. Ben hiç komşu çocuğuyla kıyaslanmadım ama ailemin benden başarısız insanlara gösterdikleri şefkate defalarca kez tanık oldum. Neden o şefkati benden esirgediler, neden ben daima mükemmel olmak zorundayım? Bu işin sadece ailevi boyutu, bir de ergenliğe giriş yılları var. O yıllarda platonik aşık oldum, kırıcı bir biçimde dalga geçildi. Ben insanların görünüşünü hiçbir zaman eleştirmedim ama insanlar bana karşı daima çok acımasız oldu. Ben iyi davrandıkça insanlar bana kötü davrandı, benim suçum neydi? Gerçekten hayat herkese adil değil.
Videoyu ağlayarak izledim. Kendimi en çok yeren, aşağılayan, yerden yere vuran benim. "sen hiçbir şeyi başaramazsın, beceremezsin, neyi becerdin ki zaten şimdiye kadar, eziksin, başkaları neler yaptı sen olduğun yerde say dur..." kendime tekrarladığım aşağılamalardan sadece birkaçı. Küçüklük fotoğraflarıma bakıp ağlıyorum. O küçük kıza çok şey borçluyum ama hiçbirini gerçekleştiremedim..
Aynı durum çocukken aşırı dışa dönük zeki bir çoçukmuşum herkes küçüklüğümü hatırlar küçükken bu yaşlarda çok iyi yerlerde olacağıma inanırdım çünkü Zeynep yapardı çok iyi yerlere gelecekti ama hiçbirşey yapamadım birşey yapmayı da yapamayacağıma inandığım için hiç denemedim şimdi lisenin son senesi ve ne istediğimi bilmiyorum çünkü her mesleği ben yapamam diyip eliyorum küçüklükten beri istediğim doktorluk sanki hiç istemiyorum ne olucak bilmiyorum ama dahada küçüklüğüme bakıp ağlamak istemiyorum başardım yaptım demek istiyorum elimden hiçbirşey gelmiyor
Merhabalar Malesef büyüklerimizin daha çok ailemizin yaptıkları hataları biz çekeriz.. bende çocukluğumdan biri kendimi ezik yetersiz hissediyorum.. insanlara güvenemiyorum, kendime daha çok güvenemiyorum.. karar alamıyorum, çok düşünüyorum kafamdaki ses senelerdir durmuyor, çabuk yoruluyorum.. karşıma iyi bir insan gelse bile ve iyi davransada güvenemiyorum, kendimi iyi hissetmiyorum kaçmak için bir neden arıyorum.. artık çok yoruldum,kendimi Allah’a bıraktım çünki ondan başka bizlere yardım edecek biri yoktur bence ama yinede çabalara devam ediyorum artık ileşmek istiyorum huzuru sonunda bulmak hepimize nasip olur inşaAllah.. Allah sifa versin ve yardımcınız olsun kardeşler
Şöyle bi düşündüm de hayatımın her anında ne derler diye diye kendimi toprağa gömmüşüm ve onların ayakları altında ezilmişim...sonra da onlarsız bir şey yapamaz olmuş ve kendine güvenmeyen eziğin teki olmuşum.Bu yolda kırıldım da yandım da ama öyle görünür ki yaralarımı iyileştirecek de benim,elbet kolay olmayacak izsiz de olmayacak ama yolun sonunda kendimin kahramanı yine kendim olacağım. SEN BAŞARIRSIN.
İlkokul öğretmenim ve babam diye düşünüyorum. Kötü niyet olmasa da mizacımı kabul etmeyip , beni değiştirme çabaları beni yetersiz hissettirdi ve bu bende yerleşti.Bu konu üzerine çok düşünüp , kitaplar okudum. Kendimle çok çalıştım , sizin videolarınızı hiç kaçırmadan izledim. Tekrar ayağa kalkıp , yeniden başlayacağım 🙏🌷💕
Başta ailem, Ortaokul öğretmenim (Öğretmenlik mesleğine saygı duyuyorum ama ona duymuyorum, bana yaşattıklarını unutmayacağım), sürekli aşağılanma, sürekli beni başkaları ile karşılaştırma, sürekli dışlama ve bir şeyleri hep başkasından bekleme, sen yapamazsın, resmen kabusum oldular. 42 yaşındayım kendimi toparlama sürecindeyim inanamıyorum bunca sene bu psikoloijk baskıyı nasıl kaldırmışım.
alilknur ç mesajını yeni gördüm bildirim almadım kusura bakma .. “ Hayatı yeniden keşfedin” tavsiye ederim ve bu kitabın yayınevi psikonetten çıkan kitapları takip edebilirsin ...
Ben bu hissi benimle aşağı yukarı aynı yaşta olan insanların benden daha başarılı olduklarını görünce yaşıyorum. Onlar gibi olmalıymışım gibi hissediyorum bu ne kadar mümkün olmasa da. Örneğin benden büyük birisi, bana ‘şunu yaparsan başarılı olursun’ diyelim. Ve bu dediği şeyleri sosyal açıdan uygulamak benim için zor. Kişiliğime uymuyor. İşte bu durumda karşı taraftaki insanla kendi kişiliğim yan yana geliyor ve ‘ben neden onun gibi değilim, benim bazı yönlerim zayıf ve bu zayıf yönler beni başarıdan alıkoyuyor’ diye düşünüyorum. Normalde halimden, yaptığım işten memnunum, keyif alıyorum. Fakat bu tür insanlarla/görüşlerler karşılaşınca yetersizlik hissi geliyor. Çok daha fazla çabalamam gerektiğini, mevcut durumda yetersiz olduğumu düşünüyorum. Bu videoyla öğrendiğim şey şu oldu: Hiç kimse aynı karaktere sahip değil. Hiç kimse aynı duruma, aileye, yetiştirilme tarzına, şartlara sahip değil. Herkesin hikayesi farklı. O insanlarla kendimi karşılaştırmak beni gaza getirmiyor ayrıca yetersiz hissettiriyorsa benim sadece kendimle ilgilenmem gerekir. Ki bi insanla kendimizi karşılaştırıp gaza getirmek de çok sağlıklı olmayabilir. Dışarıya değil, Beyhan hocanın dediği gibi kendimize, kendimizin 6 ay önceki haline bakmamız gerek. Gece gece böyle bi sıkıntı oldu ve beyhan hocanın bununla ilgili videosu vardır diye düşündüm, arama kısmına yetersiz hissetmek yazdım ve en başta çıktı. Bilgilendirmeler için teşekkürler. Yetersiz hisseder gibi olursam bir daha, kendime odaklanacağım artık. Teşekkürler.
Yetersizlik duygusu hep eleştirilmekten ailede bir kere gerçekten takdir edilememekten geldiğini düşünüyorum. Ve bunun çocukluktan oluştuğuna eminim.ben gelmişim 25 yaşına artık ailemin bana aferin demesi ya da başarılı bulması beni etkilemiyor. İnandırıcı gelmiyor.
Son üç yıldır kendimi çok yetersiz hissetmeye başladım sebebi çevremdeki insanlar. Üstüste olumsuz şeyler yaşadım. Bu yaşadıklarım bende yetersizlik ve değersizlik işe yaramaz bir insan algısı oluşturdu ve artık hiçbir şeyi başaramayacağımı insanlarla iyi ilişkiler oluşturamayacağımı düşünüyorum. Bu video benim durumumu anlatıyor. Çok teşekkür ederim hocam.
Çevredeki insanlar başkalarına konuşmayi türlü sebeplerden sever. Kendi penceresinden, bildiklerinden, akıl erdirebildiklerinden. Ama bir yere kadar tabi. Tüm sistemi, ilahi planin ne oldugunu bilmeyebilirler. Akılda tutmakta fayda var. İçsel rehberliginizle hemhal olun😉
Çocukluk yıllarımda her zaman büyük hayallerim oldu.Büyük dediğime bakmayın hayalim Einstein olmak değildi sadece tiyatro oyuncusu olup sahne ışıklarının altında süzülerek kaybolmaktı.Hayalimi ilk dile getirdiğimde 7 yaşımdaydım annem,halalarım böyle hayaller kurmamam gerektiğini benim asla bir tiyatro oyuncusu olamayacağımı söylediler.Çok düşündüm çocuk oyuncuları çok kıskandım en sonunda bu konularda içime kapandım.Zaman geçti üniversite sınavına girdim Ankara’da psikoloji bölümünü kazandım.Her üzüldüğüm, dalgın olduğum zamanlar ailemden ”Bir de psikoloji okuyorsun kimseye faydan olmaz senin,boşuna okuyorsun harbiden sen tiyatrocu falan olmalıymışsın“ damgasını yedim.20 yaşımdayım bu his hayatımı yönetiyor ve çok yoruldum.
Annem çocukken aşırı ilgili idi fakat hayat şartlarından vs benim istediğim gibi naif ve sevgisini gösteren bir anne değildi bir de beni başkaları ile kıyaslamasından, kuşak çatışması vs kendime güvenim daha az, artık güçlenmem gerek ve çok şükür videolardan, önce kendimize değer vermemiz gerektiğini öğrendim ve kendimi geliştiriyorum.. Bir de ev işlerinde annem her işimi gördüğü ve benim de kolayıma geldiği için, evlilik hayatında çok zorlandım.. (Çok mükemmeliyetçi ve kontrolcü kayınvalide, eş ve görümceye denk geldim, hayatın imtihanı işte 🤷♀️) Anneler sevdirerek ev işlerini çocuklarına alıştırmalı.. Naçizane tavsiyem..İyi ki varsınız hocam.. 😊👍
2ci dakikadayım. Öyle bir ağlamak tuttu ki... Hiç tanışmamış olsak bile hiç bir zaman tanışmıycak olsak bile dünyada bir yerlerde hikayemizi bilen, bizi anlayan birisinin olması fikri bile rahatlatıyor. Teşekkür ederim Beyhan bey.
ben ilkokulda ortaokulda hep başarılarıyla dikkat çeken çalışkan bir öğrenciydim. kendime güvenim yüksekti hep pohpohlanmıştım ne de olsa çok başarılıydım ve her zaman birinci oluyordum sınavlarda değil mi :) sonra liseye geçtim, ergenliğin ve duygu değişimlerinin etkisiyle bir anda başarım düştü, tamamen dersleri boşlayan biri haline evrildim. lise boyunca pek çalışmadığım için üniversite sınavında istediğim başarıyı elde edemedim. Bilgisayar ekranında o kötü sonuçları görünce beynimden vurulmuşa döndüm. Bir zamanların marka ismi ben ve düştüğüm durum çok komikti doğrusu. Nice benden geride olan insan hedefine ulaşmıştı. Mezuna kaldım sınava tekrar hazırlandım yine olmadı :))) ama geçmişten gelen başarılarımı biliyordum ve bu beni rahat bırakmıyordu. Yapabilirsin sena diyordum kendime, ailem de inanıyordu bana. ve sınava tekrar girdim inanır mısınız yine olmadı. Bi insan her defasında farklı bir yerden gol yer mi? Şuan yine fena olmayan bir bölümde okuyorum ama hayalim olan bölümde değilim. Benim kendime güvenim bu süreçte çok sarsıldı. Küçükken yetersizlik duygusuyla büyümedim. Aksine her zaman başarılarımdan ötürü fazlasıyla takdir gördüm. "Sena çok zeki kız" "Sena yapar ya". Böyle büyüdüm ben, hem öğretmenlerim hem ailem tarafından. fakat buna rağmen üniversite sınavında hedefime ulaşamamak beni yetersiz hissettirmeye yetti de arttı bile. Artık eski zirvede olan Sena yok da sıradan bir Sena vardı. Hayal kurmayı bile bırakmak üzereyim neredeyse. Oysaki küçükken ne hayaller kurardım, hayatın gerçeklerinin yüzüme tokat gibi çarpmaya başlaması "aslında o kadar zeki değilmişim ya" farkındalığıyla başladı. Bazen keşke küçükken olağanüstü başarılar göstermeseydim de en azından kendimden beklentim büyük olmazdı ve bu üzüntüleri yaşamazdım diyorum. Bence diğer herkesin beklentilerini geçin, insanın kendinden beklentilerinin büyük olması ve onlara ulaşamamak bir başka üzüyor insanı.
Sena senin sorunun ne biliyo musun, etrafındakiler seni yanlış pohpohlamış psikolojide çocuk eğitiminde ‘sen zekisin yaparsın’ yerine ‘sen çok çalışkansın yaparsın’ denildiğinde IQ seviyeleri aynı olan çocukların başarısında artış gözlenmiş. Sen belki gerçekten de zekiydin ama buna çok inandığın için boşladın o yüzden böyle oldu. Ama sana birşey söyliyim asla geç değil sadece kendine bir hedef hayal belirle ve ona doğru çalışmaya başla. Nerden başladığın önemli değil senin çabanla istediğini yapabileceğini düşünüyorum
Benim ismim de Sena aynı şeyi yaşıyorum ama şu anda lisedeyim son 2 sene kaldı üniversite sınavıma. Notlarım baya yüksekti ama Kore dizi şarkılarına 2020 karantinada okadar bağlandım ki notlarım bi anda düştü… gerisi aynı seninki gibi 😔
Her satırına her kelimesine kadar benim durumumu anlatıyor yaşadığın her şey. İlkokul ve ortaokulda inanılmaz başarılı ve eline attığı her şeyi başaran bir öğrenciyken lisedeyken çok büyük çöküş yaşadım. Herkes bana inanır ve güvenirken şuan insanların yüzlerinden bile " Ne hâle geldi bu kız " bakışlarını okuyabiliyorum. Şuan lise son sınıfım sınava 4 ay kaldı ve zerre istediğim konumda değilim. İstediğim gibi bir süreç geciremedim. 8. Sınıfta çok iyi çalışabilirken ve odaklanabiliyorum ne de kendime inanıyorum. Lisede hiçbir başarı gösteremedim. Ne ders ne sosyal etkinlik ne de arkadaşlık... Bunun müsebbibi de lisedeki ilk ingilizce hocamin beni berbat hissettirmesidir. Herkesle konuşabilen şen şakrak bir kızken benim tüm özgüvenimi bana uyguladığı psikolojik şiddetle elimden aldı. Kendime başaracağım konusunda güvenmiyorum ama öğretmen olmak istiyorum bunun da sebebi gelecekteki bir çocuk bile öyle bir öğretmene denk gelmesin de özgüveni kırılmasın diye. Umarım 4 ay sonra da bu hedefime ulaşabilirim tabi once kendime güvenmeyi başarabilirsem 😢
Belki komik gelebilir hocam, lakin ilk defa bir kişisel gelişim videosu izlerken hüngür hüngür ağladım. Ve anılarım geldi aklıma en net olanları 5 yaşımdan sonrası. Neler atlatmışım, ne zorluklardan geçmişim diye düşündüm. Bu videodan sonra yeniden doğmuş gibi oldum, kendimi buldum resmen. Emeğinize sağlık Beyhan hocam.
Ben evveli izlediğim videolarında da ağladım. Çevremizde bizi sevmesi gereken em yakınlarımızın yaptıklarını anlayınca siniri bozuluyor insanın. Ama sıkma canını zehir çıkıyor..👋👋
Hiç kimse senden daha değerli değil güzel insan. Her kes kusurlu zaten, seni yetersiz zaneden insanların yetersiz alanlarını sende bulunca rahatlayacaksın. Ve kendi kendini yargılayıca hep karşıdaki insanın da yetersiz beceriksiz alanını bul ve hatta istersen yüzüne söyle. O kusursuz sanıp örnek verdiğin insanın belki beceremediği ama senin becerdiğin birşey vardır . UNUTMA : Kusursuz olan sadece Allahtır Kendine iyi bak 🌿🌺🌿🌺🌿
Skolyoz ve diastomatomyeli ile doğmam.. Üstelik tedavide geç kalmam. Lisenin başlarında başlayan şiddetli ağrı ve muhteşem bir omurga eğriliği.. Sağlığımın sosyal hayatımı kısıtlaması ve sonuç olarak hem kendimi yetersiz hissetmem hem çevremin bana bu baskıyı dayatması. Hep "daha iyisini yapabilirim' cümlesi ile yola çıkıp tökezlemem ve sonucun " daha iyisi olabilirdi' olması. Çevremde ciddi mânâda piskolojik sorunlar olması ve insanların yardımca muhtaç olduğunu bilerek susamamak.. Lisede kopya vermediğim için içten içe dışlanmak ve kopya çekenlerden daha düşük notlar almış olmak. Edebiyat sevgim olduğu hâlde, sayısal yapanların sürekli sözel yapanlara dayattığı algının beni ezmesi. Ailemin tedavi için verdiği emeği ödeyememiş gibi hissetmek. Uzun süreli dostumun aslında tek cümleysiyle beni uçurumdan iteceğini bilmiyormuş gibi davranarak yoluma devam etmem.. Hâlâ rüyalarımda görüyorum.. İlk okulda dışlanmak ve dahası.. Daha sayamadığım o kadar çok sebep var ki.. Bir anda toparlanamam biliyorum ama içimde ciddi bir savaş var, bir yanım yaşamaya devam etmeliyim, tedavi gördüm diyor, bir yanım sürekli hasta, ağrılar içinde olacaksın, engelleyecek, dayanamayacaksın, çevren haklı diyor.. Atilla İlhan demiş ya "elimden gelen bu ben iki kişiyim ikisi birbirinden çıkmaya uğraşıyor bilmem ki hangisinden nasıl vazgeçeyim birisi yeni baştan serüvene başlamış öbürü silahında son mermiyi yakıyor çoğalmak neyse ne azalmak zor." Çok gözyaşı döktüm ancak şimdi toparlanma zamanı, belki de dediğiniz gibi şimdi olması gerekmiyor, kendimi sevmeyi yavaş yavaş öğreniyorum..
Tam da söylediğiniz gibi sonuca öyle çok odaklanıyorum ki küçüklüğümden beri gösterdiğim gayreti hiçe sayıyorum. Kendimle gerçekten övünüyorum ve kendime değer veriyorum çünkü küçük yaşıma rağmen önceden beri değişmek için sürekli bir gayret içindeydim. Cenap Şahabettin'in söylediği gibi" Ya bir yol bul ya bir yol yap ya da yoldan çekil." Küçüklüğüme bunu borçluyum artık kendime bir yol çizebilirim. 💐
Bence en az 1 sanatsal hobinin olması ve o konuda çok çalışıp iyi bir seviyeye gelmek ki başarı duygusu insanın özgüvenini arttırır,ikincisi de kült kitapları iyi okuyup analiz etmek,bilgi birikimine sahip olmak entellektüel olarak.Özgüven ve yeterli hissetmenin ilk adımları bence
Gayet entel ve başarılı biriyim. Ama annem ve babam yanında hapishaneye girmiş ve kısıtlanmış hissedip yetersiz biri olarak kendimi gördüğüm oluyordu. En iyi tedavi sizi kısıtlayan, yanlarında ben olarak bulunamayacağınız insanlardan uzak durun...
"Yürümenin ne anlamı var ben koşamadıktan sonra". Nice güzel tespittir bu hocam. Gerçekten bu kafama dank etti ve bazı şeyleri daha iyi anladım. Sağ olun var olun ve lütfen bırakmayın burayı. İyiki varsınız.
Ağlayarak izliyorum ,çabalarım hep boş olduğunu düşünüp bırakıyorum aşırı yetersiz hissediyorum. Başıma gelen her şeyi hak ettiğimi düşünüyorum. Yoruldum artık
spora gidiyorum son bir yıldır ne zaman gitsem kendimi sakatlayıp geliyorum 3 yıldır maçlara çıkıyordum böyle sakatlanınca hocama demeye bile çekiniyorum çok üzülüyorum napıcam bıktım sakatlanmaktan ve yks ye hazırlanıyorum ikisi birden o kadar zor ki hem ailevi problemlerde ek olarak yanında hayat çok zor şuan yazsam da kimsenin umrunda değil canım çok yanıyor
Benim yeterlsizlik duygumun baştaki sebebi erken yaşta görücü usülü evlenmiş anne ve babaya sahip olmam ve geniş ailede çocukluk gelişimimi sağlamamdı. Ailemde kıyaslamalara ve aşağılamalara çok maruz kalıyordum. Bu durum benim pasifleşmeme neden oldu. Öğretmenim bana sürekli boş kafa deyip başıma vurardı Ve arkadaşlarım beni dışlayıp sürekli alay ederlerdi. Sonuç; Özsaygım, özgüvenim ve arkadaşım kalmadı. Ne zaman kendimi geliştirmek istesem yetersizlik duygum bana dur diyor.
Tabiki aile en önemli neden.Hep beklediğin ve hiç göremediğin değer ve sevgi.Anne ve baba olmak herkeze göre değil.Bu yüzden içinde gerçekten EVLAT SEVGİSİ OLMAYAN çocuk sahibi olmamalı.
Keşke yapacak bir şey olsaydı ama benim için her şey bitti. Yetebileceğim hiçbir şey kalmadı zaten. Bu zamana kadar ne istesem geri dönülemez yetersizliklerim oldu. Tekrar başlayamam, her şeyim tükendi artık. Hadi gücümü toplasam bile, gücümü toplamak için bir sebebim; manam kalmadı. Belki yetersizliğimin sebebi benim, belki başkası… Bu neyi değiştirir ki? Artık bu sevemediğim, kendime uyduramadığım hayatı ot gibi yaşamaktan başka çarem yok
Kurtulamazsın ki! Ölene kadar yetersiz ve kusurlu hissedersin. Tabii ki arada böyle hissetmediğin anlar olur gerek kendi çabanla, gerek psikolog yardımıyla, ama asla tümüyle silinmez.
Bu video bana o kadar iyi geldi ki yeni bir pencereden bakmamı sağladı. Ameliyathane hemşiresiyim daha 21 yaşındayım ilk işim bu üniden mezun olur olmaz işe başladım. Herşey o kadar zor ki yapamayacağım gibi hissediyorum mesleğimi sorguluyorum hep iş arkadaşlarım çok kötü herkes birbirinin arkadasından iş döndürüyor ve çok bunalmış hissediyorum hergün cerrahlardan azar işitiyorum. Bu lafları gözlerim dolu yazıyorum kendimi motive etmeye çalışıyorum not alıyorum bıkmadan devam ediyorum ama o kadar yoruldum ki arkadaşlar.. gözlerimin önünde dönen haksızlıkları görmekten alay konusu olmaktan bana verilen işi batırmaktan. Artık etrafımdaki bütün iş arkadaşlarımı iş konusunda kaybettim dışlanıyorum ameliyathanede. Bunları yazma ihtiyacı çok duydum burda köşede kalsın belki aylar sonra ilerleyebilirim
Bir gün abim beni okuldan bir iki ders öncesi erken almak için sınıfıma gelmişti, sınıf öğretmenimde abime al zaten bir işe yaramıyor demişti. O sahne hala aklımda, ailemde her zaman beni kardeşlerimi başkalarıyla kıyaslıyordu. Liseye kadar çok sessiz pasif tembel bir öğrenci oldum. Lisede bir iki iyi hocamla tanışınca onların derslerinde iyi oldum ve sevildiğimi birazda olsa değerli olduğumu hissetmeye başladım. Sınıf öğretmenliği bölümünden yeni mezun oldum. Özellikle sınıf öğretmenimin benden bişey olmuş halimi görmesini istiyorum. Dediğiniz gibi küçüklükten kişiliğe yapılan hatalar onarılması Zaman alıcı hasarlar bırakıyor. Siz anlatırken ağlayarak izleyesim geldi.
Sürekli kendi kendimi aşağılıyorum insanlar beni sevsinler diye olmadığım olmak istemediğim kişiye dönüşüyorum sonra kendi kendime belki benim asıl isteğim böyle biri olmaktır diyorum ama bundan da emin değilim ne olduğumdan ne istediğimden ne hissettiğimden emin değilim en ufak yanlış bir şey söylemem bile saatlerce kendime kızmama neredeyse gün boyu kafama takmama neden oluyor başkalarının lafıyla benim canım acımasın diye önce ben kendi canımı acıtıyorum bunu insanların önünde yapıyorum aslında çok özgüvensiz olduğum konuda özgüvensizliğimi gizlemek için kendimle dalga geçiyorum belki o insan bendeki sorunun farkında bile değil ama kendimi küçük düşürmeye aşağılamaya çok alışmışım bundan nefret ediyorum kendime çok kızıyorum sürekli kendimi birileriyle kıyaslıyorum etrafımdakilerin beğendiğim özelliklerine sahip olmaya çalışıyorum ne kendim olabiliyorum ne en azından o özelliğe sahip olabiliyorum. rezil bi hale düşüyorum bu cümleleri yazarken kendime kızıyorum neden bu kadar acımasızsın diye ama bunu yapmamak elimde değil bu cümleleri yazmasam bile böyle hissetmeye devam edeceğimi biliyorum Bu konuyu konuşcak beni anlayacak biri yok keşke aniden bir sihirli değnek bu düşünce yapımı düzeltse kendim için ne yapmam gerektiğini bilmiyorum bunun önüne nasıl geçeceğimi bir gün kendine güvenen özgüvenli biri olabilecek miyim merak ediyorum
Çocukluğumdan beri komşunun çocuğundan tutun ilk okula giden kuzenlerimle bile kıyaslanıyorum. Hiçbirşeyi tek seferde yapamıyorum. Üniversite şınavını 2. Seferinde kazandım ehliyete gittim 2. Denememde de bu gün kaldım. Başkalarının anneleri çocuklarına önemli değil tekrar girersin derken onlara hep özeniyorum çünkü biliyorum benim annem öyle demez. Eve ilk girdiğinde yine kaldığımı söylediğimde diğerleri gibi davranmasını ümit etmiştim ve o bana sen kalın kafalısın zaten neyi tek seferde yapabildin ki dedi. O kadar üzüldüm ki. Ne öz güven ne de hevesim kalmıyor. Komik gelecek belki ama diğer anneleri izlerken kıskanıyorum 😄
Kendimi yetersiz hissediyorum çünkü babam narsist öyle bir babanın baskısıyla büyüdüm maalesef , Evlendim 3 çocuğum var halen onun baskısı var üstümde kendimi ifade etmekte zorlandım hep 😢
Arkashlar hepiniz cok saglam ve psikoloji olarak cok guclusunuz! Bu posta bakman, bura yorum yazman hersheyin farkinda olman demekdir ve farkinda olman demek aslinda durumunu kabullenmishsin bir shekilde ve onu daha da guclendirmek , kendini daha da gelishdirmek uzresin. Iyisin kardeshim / abim.
Dünyada birsürü örneği var,öğretmen senden bir halt olmaz der ya da bunu ima eder ve sen sonra çok güzel yerlere gelirsin.öğretmen sadece ders anlatmaz öğrenciye güzel şeyler aşılar,o bazı öğretmenler sana bunları hissettiriyorsa suçlular.
Ben eskiden kendimi çok geliştiren bir insandım sporumu yapardım yüzmeme giderdim kitaplar okurdum yeni şeyler ögrenirdim vs vs bir dönem için işe girmem gerekti kitaplarımı alacak parayı çıkarabilmek için orda 2,5 ay ugradığım şeyler mobing sürekli iş bindiren kullanmaya çalışan insanlar ipin ucunu kaçıran şey oldu benim için ondan sonraki süreçte de hayatıma beni yaralayan insanlar oldu. ailesel sorunlar özellikle ailemin bir işe yaramadığımı düşündürmesi sürekli olumsuz manada eleştirmesi her şeyi büs bütün kötü yaptı. Eski halimden eser yok adam akıllı kitap okumuyorum spora ara vereli çok oldu eski özgüvenim yok özgüven ve inanç olmadığı için yeni bir şeylere başlayacak güç ve heves yok. Eskisi gibi olmak hatta eskisinden de iyi olmak çok istiyorum ama derin bi kuyuya düşmüş gibiyim.. keske biri tutup çekebilse oradab
Maalesef tekdüze bir eğitim sistemimiz olduğu için çoğu insan öyle hissediyor. Hepimize ayni şartlar sunulmadi hepimizin yetenekleri farklı ve insanlar başarıyı sadece netle sayıyla ölçüyor tabi ki de başarı ama keşke bilseler herkes ne kadar farklı içinde bulunduğumuz koşullar hep böyle hissettiriyor bizden daha iyi olacak tabi ki gayet normal. Ama hele şu falanca daha iyi sen neden olamıyorsun potansiyelin var gibi sözler aslında çok kötüymus biz de kendimize zarar veriyorz aslinda
Kardeşler arasında 6. sıradayım. Haklı olsan da, hakkını aradığın için saygısız ve her zaman suçlu olursun. Küçüksün ve ablan haklı yada abin.. O kalabalıkta hakkımı arama çabası yüksek sesli ve en ufak konuda kavga etmeye hazır biri yaptı beni.. ki hassas bir insan olduğum için tartışmalar beni çok ama çok yoruyor.. şimdi bilmem kaç yaşındayım 'dur kardeşim otur konuşalım bir sakin ol' demeyi son bir kaç yıldır yapabiliyorum. Tartışmalara ise gelemiyorum. İlişkilerimi ya fazla yakınlaştığımı anladığımda yada uyumsuzluktan tartışacağımı anladığımda bitiriyorum. Daha kötüsü bu bana daha sağlıklı geliyor. Aslında insanı değersiz hissettiren dolmamış anne baba depoları ve onaylanmadan hep suçlanarak büyümek. Maalesef anne sütünü aldın aldın almadın geçmiş olsun durumundayız. İnek sütüyle çok şey kapatamayacağız ama dediğiniz gibi bilinçli olmak biraz daha rahatlatıcı. Bu arada kitabınız 'Senin suçun değil' inanılmaz bir kitap. Bizlerin anlayacağı bir üslupla öyle güzel kaleme almışsınız ki hayran kaldım ve aydınlandım. Yüreğinize sağlık.
Dün ailemle yaşadığım tartışmadan sonra tam isabet bir video oldu Beyhan hocam... Ben aslında yetersiz bir insan olmamama rağmen - azından bana göre- ailem tarafından yetersiz, başarısız yapabileceği bir iş yokmuş gibi algılanan bir insan oluyorum. Kendimi çok iyi tanımama rağmen tanımıyorum gibi davranmalarından sıkıldım artık! Tavsiyeleriniz için çok teşekkürler... İyi ki varsınız! Sevgiler ve saygılar...😇🤗👍👌
Ela hoca ne güzel dememişti.Ne kazandıysak insanlardandır .Allah bizi tertemiz yarattı.Tüm bu kirli pis düşünceleri ayrıştır ve sana verilmiş tertemiz duygularını düşüncelerini anla ve yaşa. Allah’ sonsuz merhamet sahibir.Bunu düşündükçe güçleniyor insanın imanı artıyor.
Benim hayatımda kendimi yetersiz olduğumu hissetmemi sağlayan kişi annemdir. Geç farkına vardım mücadele ettim hala kırıntıları var bazen yüzeye çıkmaya çalışıyor biraz bir modül düşüyor sonra toparlıyorum. Sizi de çok seviyorum çok güzel anlatıyorsunuz.
@Çağla Çuluk aslında tam tersi çokça sorumluluk alıyorum ki bakın ben yapabiliyorum, başarabiliyorum demek için. Sorumluluğu insanlara kanıtlamak amacıyla almak yanlış sadece 🤦♀️
herkese merhaba her zaman dinlediğim videolarınızdan birine bu tarz bir yorum yapacağımı daha önce düşünmemiştim fakat yeniden dinlerken aklıma geldi, sizinle paylaşmak istiyorum. Okuyan herkese sevgiler ve selamlar.. dersaneye gidiyor ve lise sınavına hazırlanıyordum, benim zamanımda sbs vardı, 3 sene boyunca katılıp ortalama sonucuna göre tercih yaptığın derecelendirme sistemi. ben 6. sınıftayken, bana ilkokulda okuma yazmayı öğreten öğretmenim, anneme bu kız o kadar da başarılı ve çalışkan değil demişti. hırslanıp okulda çalışkanları topladıkları sınıfa katıldım 1 sene sonra. 8. sınıfta dersanedeki matematik öğretmenim tarafından sınıf arkadaşlarımla birlikte hakarete uğradım. sınav sonuçlarınıza bakamayacak kadar ödleksiniz, hiçbir şey başaramazsınız demişti. kendisiyle müdürün odasında yüzleştim ve hak ettiği başarıya bir sonraki dönem dersaneden kovularak ulaştı. Lisede fetöcü öğretmen tayfa tarafından psikolojik manipülasyon ve baskıya uğradım, sen bu bölümü kazanamazsın gel bu bölümü fetö okulunda seni şu şu şartlarda okutalım diyen matematikçi fetöcü öğretmenime (kendisi hapiste) karşı kendimi ezdirmeyerek ve her ne kadar bu mobingden etkilensem de boyun eğmeyerek Sakarya Üniversitesi Matematik bölümünü kazandım. Ve onların dediği okula değil kendi istediğim okula gittim. Matematik bölümünü kazanamazsın dedikleri için kendimce onlara boyun eğmemiş ve kimin neyi kazandığını göstermiş oluyordum. Ailevi sebeplerden ve maddi yetersizlikten okulu ilk sene bırakıp başka bir bölüm okumak zorunda kaldım. Ama pişman değilim vakit kaybı olarak görmüyorum ilk zamanlar 1 sene kaybettim yanlış tercih miydi acaba diye çok düşünmüştüm ve üzülmüştüm. şuan insanın bu koca hayatta kaybettiğini sandığı 1 ya da 2 sene o kadar kısa bir süre gibi geliyor ki geçen ömre bakacak olursak. Çünkü bir ömür mutsuzlukla yaşamak ve çalışmak zorunda olacağım bir işim yok, severek çalıştığım mesleklerim var. Ve buradan üniversite sınavına hazırlanan ve bu yazdığımı okuyan kardeşlerim varsa onlara seslenmek istiyorum, sırf 1 sene mezuna kalmamak için mecburen yaptığınız bir üniversite tercihi hayatınızın kalanını mutsuzlukla sonuçlandırmasın, duygu ve düşüncelerinizi ailenizle öğretmenlerinizle arkadaşlarınızla paylaşmaktan çekinmeyin. Sizin hayatınız değerli ve sizin değerinizi de derslerdeki başarılarınız belirlemeyecek. Kendi değerinizi belirleyecek olan sizsiniz. Sevgiler
Doğduğum ev çekirdek aile olmasına rağmen yıllarca bir sürü akrabam bize gelip kalıyorlardı bu yüzden de misafir gelmesinden ve kalabalık ortamlara girmeten nefret ediyorum. Kuzenlerim, amcalarım,halalarım bazende adını dahi bilmediğim akrabalar bizde kalıyorlardı. Yani ev yardım kurumu gibiydi ( hepsinin durumu da iyidi) Diyeceksiniz ki bunların evi yok mu? Vardı ama yine de geliyorlardı işte. O zamanlarda biraz arada kaybolan bir çocuk ve tek başına ayakta kalmaya çalışan bir çocuk haline gelmiştim. Serüven biraz burada başlıyor. Kuzenlerim arasında dışlandım, pis olduğum söylendi. Sanki ben günah keçileriydim onların. Çocukken( Okul öncesi) bir çocuğunun yaşamaması gereken şeyler yaşadım( tahmin etmişsinizdir) Aileme söyleyemedim çünkü çok korkmuştum. Devamında ilkokul da yaşadığım öğretmen travmaları o yaşlarda derslerinde başarılı olan beni içime kapatmaya başlamıştı. Halbuki ben sadece destek ve takdir edilmek istiyordum. Ortaokulda kilo almaya başlayınca gerçekleşen zorbalık, ilk aşk ve reddedilmeler, öğretmen zorbalıkları, aile içi huzursuzluk ve bazen şiddet... Lise kurtuluşum olmuştu ama orada da dengesiz bir öğretmene denk gelmiştim.Allah'tan çok uğraşamadı corona araya girince. Fakat buna rağmen lise harikaydı. Mezuna kaldım. Ee tabi arkadaşlarınız üniversitelere giderken tekrardan çalışmak insana dokunuyor. O zamanlar ağır depresyon geçirdim. Geçen sene ingilizce öğretmenliği bölümüne yerleştim. Şimdi de kendimi çok yetersiz hissediyorum halbuki ganom sınıf ortalamasına göre iyi bir durumda. En çok da erasmus sınavında başarısız oluşum, çap başvurumun her şey tamam olmasına rağmen reddedilmesi ( başvurdugum zaman güncelleme gelmiş şartlara ve bu yüzden olmadı) Kendimi çok başarısız hissettirdi. Annemin sürekli çocukluğumdan beri yaşadığı travmalardan bahsetmesinden de sıkıldım. Sürekli abimle alakalı konuşması ve onu savunmasından sıkıldım( çoğu zaman o haksız oluyor ve ben suçlanıyorum) Birkaç haftadır yine kötü hissetmeye başladım. Yine çok yorgunum ve hiçbir şey yapmak istemiyor canım ve bu yüzden de yine suçlanıyorum sanki hep gülümsemek zorundaymışım gibi. Ailemi affettim geçmiş için, sonuçta onlarda gençti ve bazı hatalar yaptılar. Fakat tek istediğim biraz şefkat ve sıcaklık. Kendimi hep başarılı olmaya zorladım ve karşılaştığım sonuçlar bana yetmedi bu yüzden de kendimi suçladım hep her yönden yetersiz ve başarısızım diye. Halbuki hepimiz farklı şartlarda doğmuştuk ve hepimiz bazen birilerinin çocuğu olduğunu unutup kendimize çok yük olmuştuk. Bunları bilmeme rağmen yetmiyor işte. O yüzden de buradayım şimdi. Sizler nasılsınız?
buraya uzun uzun bir şeyler yazmayı çok isterdim ama ona bile takatim yok gibi hissediyorum ayrıca çevrede olup bitenlerle birlikte beni en çok yoran şeyin zihnim olduğunu da biliyorum hâlâ nasıl aşacağımı ı öğrenmiş değilim bunun yanında ben de senin gibi mezuna kaldım sınava az kaldı çok daha stresli ve berbat hissediyorum bu durum ders çalışmami da engelliyor ne yapacağım bilmiyorum hâlâ stresi yonetemiyor olmam beni sinir ediyor kendimi bildim bileli böyleyim işte sen de nasıl gidiyor şu an
Çocukken yaşadığımız özgüven eksikliğinden kaynaklandığını düşünüyorum. Bırak sen yapamazsın yerine ne olursa olsun çocuk hata da yapsa ona bu hak tanınmalı.
insanımız yargılamaya eleştirmeye o kadar meğilli ki, çabalarımızı kötü göstermek için herşeyi yapıyorlar. umudumuz olsa bile onu kırıyorlar. Zorbalığı kendilerine hak görüyorlar.
Eskiden bende böyleydim. Ama bir yıldır terapi alıyorum. Emek verdim çaba harcadım.ve şuan bu döngüyü kırdım. Kendimi en çok sevmeyi başardım . Sizde başaracaksınız inanın. O zaman bu düşünce gidecek.
daha önce hiç denemediğim şeyler için bile ailem sen yapamazsın diyor. Sürekli benim adıma karar veriliyor. buna alıştığım için de artık biri bana destek olmaya çalışınca inanmamaya başlıyorum. Artık kendi kararlarımı bile vermek istemiyorum.
kendimi yetersiz ve değersiz hissediyorum. hiç bir şeyi haketmediğimi düşünüyorum. gerçekten kafayı sıyırmama az kaldı keşke sonsuza kadar yorganın altında kalabilsem
@@YusufKaya-f7v 1 yil önceye söndüm sayenizde. O yorumu yazdığımdan beri iki şehir değiştirdim ve her sey daha kotuye gitti :') 13 gun sorna da sınava gireceğim. Ama artık olumlama yapıyorum başka çarem kalmadığı için. muhtemelen mezuna kalacağım hayatımın sonu değil ya. Ben huzurlu olayım yeter.
Degersiz hissetmemin altinda aile ve ogretmenin fazla elestirileri var .ikiz kardesimle cok fazla kıyaslandım baskalariyla da cok kiyaslandim en sonunda dogru seçeneğin ailemi silmek olduguna karar verdim cunku evlendim bu sefer anneligimi kocami ve ailesini elestirmeye basladilar .susn da bana iyi gelmeyenlere yol verdim bana iyi gelen kocam oglum ve bir iki dostla yola devam😊
Bir de size bir kere daha teşekkür etmek istiyorum, çünkü gerçekten bu kanalı izlemediğimde birçok şeyden vaz gecmiş ve hatta piskolojim bozulmuştu ama sizin sayenizde bun?arın hepsini yendim. İngilizce çalışmayı bırakmıştım ama şimdi gitgide geliştiriyorum. Sizin sayenizde etrafımdaki kötü insanları gördüm ve onların beni mutsuz ettiklerini anladım. Size bir daha ve bir kere daha çoooooooooook teşekkür ediyorum, sizi çok seviyorum.
Kötü toplumda kötü arkadaşlar, akrabalar, alelerde kötü şartlarda yaşayan insanlar kendini yetersiz hiss eder diye düşünürüm...Bir bitki güzel sulaninca, güneş iyice onu isitinca, qidasi bol toprakda iyi yetişir ...Dağda kuraklikda daşda aynı yesermir...insanlar bir canlı olarak böyledir bence
Eskıden boyle anlattıklarında sonuç yok gıbı gelirdi bana ama 4 5 yıldır işin sonunu beklemek hobim oldu ve o son noktada gerçekten harıkalar var onu deneyimleyince gordum.... Eskıden yola çıkmadan başima gelicekleri senaryolaştırıp adım atmazdım, şimdi ise yolum sonuna kadar git ve orda gör olayı dıyorum kendıme ve gerçekten yola çıktığın resım gıbı çıkmıyor hiç bir zaman...
Benimde zaman zaman yetersizlik hislerim oldu oluyo da ama ben bunun sebebinin ailem ve çevremden olduğunu hissettiğim andan itibaren kendime çeki düzen vermeye başladım. İlk olarak olumsuz eleştirilere kulaklarımı kapadım ve öylesine güzel yol alıyorum ki şuan ben bile kendime şaşıyorum. Evet henüz sonuca ulaşmadım elimde somut bişeyler yok ama Olcak ben buna gönülden inanıyorum gayretim var neticede, Hatta diyorum ki eğer sonuç alamasan bile seni sinsi sinsi yiyen aptalca düşüncelerden sıyrıldın yürüyorsun kendi benliğinle Beni eleştiren bazen yok sayan bana hiç eyvallahı olmayıp kendilerini öve öve yere göğe koyamayanlar (sadece şişmiş egoları olan ama hiçbir faydası olmayanlar) şimdi benimle irtibat kurmak ve benimle iletişim halinde olmak istiyorlar, hatta bazen beni övebiliyorlarda... Bunları görünce "Aferim" sana doğru yoldasın diyorum. Ve son olarak anladım ki insan kendi benliğini farkedip yaşamaya başlayınca bütün düğümlerde çözülmeye başlıyo Çook faydalı konulara değiniyosunuz Bazen kendimle ilgili öyle güzel noktalar buluyorum ki sizin Videolarınızda bana güzel yollar aldırıyo Teşekkür ediyorum size iyiki sizinle sosyal medya aracılığıyla bile olsa tanışma fırsatı buldum Hoşçakalın💐
Bir derste iyiysem diyorum ki evet bu derste iyisin bak çabaların boşuna gitmiyor. Sonra bakıyorum uçurumdan atlar gibi düşüş. Ve yetersiz hissetmemi sağlayan kendim, şu 'neyse artık' 'kısmet değilmiş' bakışları
kusursuz insan yoktur önemli olan bundan ders çıkartmak lazım akılı olmak lazım ben bir şeyde başarısıssm birinde başarılıyımdır sen kendini degerli görmesen kimse görmez
Babam, öğretmenlerim, okul arkadaşlarım hepsi ya bir insanın yüzüne de sen çirkinsin denmez ama çocuklar ve gençler acımasızdır bu nasıl ciğerime işlemiş ise ne kadar kendime bakmaya değişiklikler yapmaya çalışsam da güzelliğim birilerinin beni sevmesi için, anne olmak için yeterli değil! Zekam ise savrulup gitti ne yeterince zeki ne de güzel olabildim kabul edilmek için işte bu benim halen meyvesini yediğim inançlarım Allah hepimize kolaylık versin
Hocam Allah sizden razı olsun sizi dinledikçe şu berbat dünyayı az da olsa sevebiliyorum. Vurguladığınız tüm konuları sanki benim için anlatıyorsunuz. Kendimi buluyorum ve kendimi yeniliyorum sizi tanıdıkca. Herşey gönlünüzce olsun Hayırlı cumalar
Babam bana sadece küçüklüğümde babalık etti. Gençliğimde ise önüme dikilmiş en büyük engel olarak belirdi. İletişime giremediğim biri olduğu gibi en büyük yaralarımın yegane sebebi de o. Sorunlarım olduğunda ailemden önce hocalarıma gitmem beni çok utandırıyor. Öyle ki ailemin benden umutlu olmadığı kadar umut ediyor hocalarım. Lakin o önüme kaleler dikmeye devam ediyor. Mecburum. Yaşamaya mecburum. İstemiyorum. Sevmeyi sevilmeyi beceremiyorum. Saatlerce dinliyorum ama hiçbir şeyi değiştiremiyorum. Kendime bunu layık göremiyorum. Bariyerleri atlatamıyorum. Etrafımdaki insanların babana rağmen başar demesi bana tekrar yıkıldığımı hatırlatıyor. Babama rağmen başardım demek istiyorum. Onun yerine getirmediği, önemsemediği birçok sorumluluğu üstlenmeye çalıştığım için böyleyim. Daha çok gencim. Ama sanki yaşlanmış gibiyim. Yolun sonunu göremiyorum. Herkesten uzaklaşmaya ihtiyacım var. Sevilmeye değil kendimi sevmeye ihtiyacım var...
Benim ilkokul ve ortaokul öğretmenlerim tembel öğrencilere karşı hep bir önyargıdaydılar. Ben de tembel öğrenciler arasındaydım. Mesela benim hiç arkadaşım olmadı bir erkek sınıf arkadaşım vardı ama onunla da konuşmazdım. Asosyal bir insandım bu da ailem sayesinde. Erkekle konuşmam gerektiğini ve bunun hep ayıp birşey olduğunu söyler dururlardı çok ayıp birşey gibi gösterirlerdi o yüzden o arkadaşımla hiç dost olamadım. Kızlar da grup şeklinde takılırlardı ve okuldan soğumuştum öğretmenler ailem ve öğretmenlerin gözdeleri yüzünden ama biliyor musunuz ben eminim öğretmenler biraz üstüme düşüp adam yerine koysalardı şuan daha farklı hissedip daha farklı bir yaşantım olurdu. Ben okumayı lisede sevdim aölden bitirdim ve bir okula gidiyordum ek kredi almak için düşünün haftada 1 kere gittiğim okulda ben okumayı sevdim. Şuan büyük bir boşluktayım ve videoyu izledikçe anladım ki benim gibi çok insan varmış. Şuan özgüvenim gerçekten sıfır durumda. Hiçbir şey yapamam başaramam diyorum 20 yaşımdayım ve yaşıtlarm şuan üni okuyor daha yükseklerdeler diyip kendimi yıpratıyorum. Nasıl başlayıp neler yapabilirim onun karmaşasındayım umarım birgün başaralı bir insan olurum
Va bir boka yaramıyormus gibi hissediyorum şuan. Butun arkadaslarim çalışıyor en azindan para kazanıyor ama ben anksiyetemden dolayı korkuyorum çalışmaktan ve evde kalıyorum. Şuan Almanca ogrnemeye ve aynı zamanda blender öğrenmeye çalışıyorum ama hep yeteri kadar çalışmiyormusum ve bunlar bı işime yaramayacakmis gibi geliyor. Adamlar kazanıp ne güzel harcıyor benimse harcayacak param yok biseyim yok. Evde ot gibi kaldım
Ailem beni yalnızca kendi destekledikleri konularda çok iyisin harikasın her şeyi başarırsın diyerek desteklediler ama ne zaman ki kendi kafalarına yatmayan bir şeyi sadece çok istediğim için yapmak istesem neden yapamayacağımı ve nasıl yetersiz olduğumu anlattılar. Ben de zamanla iyi olduğumu söylediklerinde de inanmamaya başladım. Çünkü beni tanımıyorlardı ve dışarda onların düşündüğünden çok daha farklı bir hayat yaşıyordum ve dışarda benden çok daha iyileri vardı..
5 yaşından beri öyle pislik bir hayata maruz kalmışım ki şuan 34 yaşındayım nasıl canıma kıymadım hayret ediyorum, o umut var ya işte o umut, bir gün biri gelecek sizi kurtaracak sevecek umudu hep onu hayal ettim sabrettim sonra kişilik bozukluğu olan bir aileye gelin oldum, hayatımın geri kalan kısmıda mahvolmaz umarım. Bana klan ise bağımlı kişilik bozukluğu..
her defasın da geçtiğin sokak ve devamlılık içersin deki bu hayatın da,yanılsamaları takip ettikçe bulamazsın gerçeği,unutmaki her sokağın birer lambası 'OL'duğunu,her geçtiğin de sana karanlığı aydınlatan yanını gösterir içten içe,kendi yolunu her bulduğun da yaşam amacını da böylelikle belirlersin,sana ışık tutan bu aydınlanmalar,ve seni içsel bir yolculuğa çeken bu davranışlarla,kendi için de bitmeyen bir ateş böceği gibi parlayan yanını keşfet kendin de,bu saye de kendin de topladığın bu cesaretli yanını asla bulduğun da kaybetmezsin,zaten kaybetmemiştin kabullenme süreci içersindesin. Kendi sürecini kendin de topladığın da,artık kendine sokak lambaları 'OL'AN' sokaklar seçme,yaşadığın bu durumu hayal de 'OL'sa yaşadıkların hatrına bu şuurlu hareketi başlattın kendin de 'O'ysa,ŞİMDİ karanlık sokaklar da elleri arasına alınmış sıkıştırılmış çocukları göreceksin kaldırım kenarların da,hepsinin ellerinden tutup evlerine götürüp (HAK)a teslim et,unutma yaşadıklarını ve yaşıyor 'OL'duğun yanını,cesaret ver ürkütme,sözlerine tahammül et boyunlarını bükme,er yada geç bu yolda ilerlendikçe duracaklar kendi ayaklarının üzerin de,her davranış ve sözlerine rağmen sonradan pişman 'OL'salar da zamansızlığın için de zaman ile,bir gün geçer dersin sen de de 'BEN'im defalarca geçtiğim bu yollardan diye. 🌹❤️🕯️
Hocam videolarınız harika... Ben hiç kimseye güvenemiyorum. Doğruyu söylese bile inanamıyorum... Sürekli insanlardan kaçıyorum ve sürekli ağlamak istiyorum. Her gün sizin videolarınızı izliyorum bir az yararı dokunuyor... İnşAllah yavaş-yavaş düzene girerim...
Merhabalar, umarım çok az kişi böyle hissediyordur. Çünkü böyle hissetmenin ne kadar acılı olduğunu biliyorum. İki yıldıe terapi sürecinden geçiyorum ve davranışlarımı anlamlandırabilmek için çeşitli okumalar yapıp videolar izliyorum. Yetersizlik ve değersizlik kavramlarının hayatıma nasıl girdiğini, ne gibi etkiler yarattığını fark ettim. Hala tamamen çözümleyememiş olsam da ilerlememi görebiliyorum. ‘Yetersizlik’ bana en çok ilkokul öğretmenim tarafından yüklenmiş. 60 kişilik sınıfta ‘en iyi, en güzel, en havalı…’ gibi enleri ve dipleri önemseyen bir hanımefendiydi. Dış görünüşüne, sesine, sınıfın başarısına, bizim dış görünüşümüze, saçımıza başımıza… her şeyimize karışıp en iyisinin olmasını isteyen biriydi. En iyilere övgüler çokken kötü, eksik, farklı, başarısızlığa da o denli geri dönüşü oluyordu. 7 yaşımda bu kalıpla tam anlamıyla tanışmıştım. Şuan 24 yaşındayım ve geçen yıla bunun normal olduğunu düşünüp kendimi yetersiz hissettim. Bunun farkındalığına vardığımdan beri kendime hedefler koymaya çalışıyorum. Bu hedeflerin içerisinde başarı ya da başarısızlık kavramlarını bir kenara atıp kendimin o anki hislerine odaklanmaya çalışıyorum. Çünkü başarmak da başarmamak da bir yol, ikisi de ayrı tecrübeler kazandırıp ayrı hislere sevk ediyor. Kısacası benden gelen her şey aslında çok değerliymiş. Kendimize yettiğimizde içimizi huzur huzuru da şefkat kaplıyormuş. Şunu da eklemek istiyorum: çocukluğumda karga sesli olduğumu söyleyen yakınlarım vardı, yıllarca hep kendime ve ablama şarkılar söyledim. Bu yıl cesaret edip eğitim aldım ve ilk konserimi yaklaşık 100 kişi önünde gerçekleştirdim. Öyle şeyler hissetmişim ki söylerken şarkı bitip kulise döndüğümde gözlerimde hala yaşların olduğunu gördüm. Gözyaşlarımı kendim silip saçlarımı okşayıp kendimi tebrik ettim. Yetersizlik hisleri dört bir yanımı sarmalamaya başladığında o anki hislerime gidip o kötü bulutları etrafımdan defediyorum.
Çocukken annemin beni ablalarımın veya çevre çocukların kıyaslamasıyla büyüdüm ilkokulda ise öğretmenimiz her hafta temiz öğrenci ve örnek öğrenci seçerdi bir hafta beni seçmiş olmasına rağmen aklımda sadece seçilmediğim zamanlar kaldı o hisler içime yerleşti şu anda evime bir misafir geleceği zaman dışarı çıkacağım zaman temiz olma adı altında çok fazla takıntım var ne yazık ki...
o kadar iyi denk gelid ki anlatamam... -ailem: Geçmişten günümüze ve halen devam eden aptalca kararları bunun yanında birbirine uymayan iki insanın halen evli kalmaya çalışması ve kendi hayatlarındaki eksikliklikleri çocukların üzerine yıkmaları. -ilk okul sınıf öğretmenim: Daha okula yeni başlayan öğrencilerine okumayı geç sökene, tırnağı uzun olana, ödevini yapmayana ve daha bir çok verebileceğim örneğe karşı ve verdiği tepkiler. Tokat, sıra dayağı, tahataya çıkartıp eşşek gibi anırtma. nasıl bir kafa daha 2. - 3. sınıftaki çocuklara deniz gezmiş'in hikayelerini anlatıp devrimci türkülerini söyler? bugün hayatıma yer eden olumsuzluk ve negatife odaklanmaının, en büyüğü de yetersizlik hissinin baş kahramanları bunlar. üstesinden geldiğini sandığımda bile tekrar başa dönüyorum ve hiç umudum kalmadı.
Bir Çin atasözü der ki: " Dünyada kusursuz iki insan vardır.
Biri ölmüştür,öteki ise doğmamıştır."
Deniz ölmüşse kusuruyla ölmüştür, ölünce kusurlar yok olmuyor, arkasında bıraktıkları kusurlu olabiliyor o yüzden temiz değiller
Güzel atasözü
Vaaaay! Aslında çok çok bilgece bir söz‼️
Kurban olayım çin deme görünce fena oluyorum
harika 👍🏾
Annem her zaman " aman kızım erkeklerle konuşma, arkadaş olma zaten onlardan arkadaş olmaz . Aman kızım onu yapma şunu yapma " diyerek , babam her yaptigimda kusur bulup doğru yolu gösterecekken azarlayıp hakaret ederek, lisede matematik öğretmenim yetiştirilme tarzım yüzünden edindiğim anksiyete ( ozamanlar farkında değildim) yüzünden heyecanlanmamı komik bulup beni tahtaya çıkarıp arka sıralarda sınıf arkadaşlarımla beni izleyip yapamadığım sorulara gülerek ve laf sokarak öğrenilmiş çaresizlik sendromuna , erkeklerle , hocalarla , yeni tanıştığı insanlarla konusamayan ; kimseye güvenmeyen, en önemlisi kendine güvenemeyen bir bireye donustum. En acısı da bunun hep kendi suçum olduğunu düşündüm yıllarca. Yeni yeni anlıyorum ve kendime şefkat gosteriyorum. Kendi elinizden tutun başkası tutmuyor , en yakınınız bile.
Benim hayatımı eksiksiz anlatmışsın ve ben de bu işe çözüm bulmak istiyorum artık hayatım boyunca hep ezik gibi kalacağımı hissediyorum. Annem yüzünden sınıftan biri ile sohbet ederken acaba bunu söylesem mi diye sürekli düşünüyorum ve çoğunlukla da neyse ya bosver deyip vazgeçiyorum en sonunda hiç konuşamaz hale geliyorum
Benim yaşadıklarımın aynısı. Ama ben kendimdeki sebebi şuna bağlıyorum. Benim kardeşimle aramda 1 yaş var ve ikiz gibi büyüdük okul döneminde aynı sınıfa verildik ve lise bitene kadar aynı sınıftaydık. Kardeşim hep daha konuşkan daha hareketliydi bense biraz daha durgun ve sessizdim bi ortama bi yere girdiğimizde hep kardeşim atlardı önce herkesle iletişimi o kurardı. Bende hep geride dururdum bu şekilde bende alışkanlık oluştu ve ben insanlarla konuşamaz hale geldim . Herkesten çekindim ve hiç bi yere tek gitmek istemedim. Ailem sürekli sen yapamazsın sen sus büyüklerin konuşuyor gibi söylemlerde çok alınırdım o yüzden kendi içine kapanmıştım. Şuan bile tamamen iyileştim diyemem. Bu videoda ne anlatıldıysa hepsi düşüncelerimde vardı malesef.
@@haticeyucel1501 Yemin ediyorum inanmayacksin ama benim de benden 1 yaş küçük kardeşim var ve o da benden daha atılgan ve ben onun yanında hep daha pasifim
@@haticeyucel1501 yanlız değilmişim.
@@solita7535 benim de bu yetiştirilme yüzünden bir sürü problemim var , zor ama imkansız değil biliyorum. Çabalamak zorundayım , keşke olmasaydı yaşıtlarım eğlenirken ben bu sorunlarla uğraşıyor olmasaydım ama insanın başına her şey geliyor yine şükür etmek lazım. Bazen bırakıyorum diyorum ben buyum olmuyor ama olacak , zor olacak ama olacak. Siz de buna ınanip korkularınızın üzerine gidin . Hayat bi köşeden izlemek için çok kısa.
Ben o kadar yetersiz hiss edyorum ki birisi bana iyi bir şeyler söyleyince acaba benimle alymı ediyor diye duşunuyorum.
Yalniz degilsin :(
beni anlattın sanki
Aaaa ben😢
@@SunMoon-sj7zh 😥
Aaa ben
Ben sürekli başkalarının hayatına özenirdim.( Ara sıra hâlâ oluyor. ) Her şeyleri mükemmelmiş gibi. Her şeye sahipler, istedikleri her şeyi yapıyorlar. Bu bana kendimi değersiz hissettiriyor bunu sevmiyorum. Özgüvenimi çok zedeliyor , psikolojimi bozup beni depresyona sokuyor. Hiçbir şey yapmak istemiyorum , hiçbir şey yapma hevesim de yok. Onları görüp boşuna yaşamışım diyorum . Hiç hayatımı yaşamadım. 1-2 saat ağlama krizlerine giriyorum . Ama sonra kendi kendime "kendini üzdün de ne değişti, kendini daha da mutsuzlaştırdın , değer miydi?" Diyorum. Iyi değilsen bu önemli değil herkesin sorunları var . Kimse mükemmel değil. Hayatta olduğuna göre her yeni gün senin için doğuyor. Sen önemlisin. Sen değerlisin. Ara sıra kendimize hatırlatmamız lazım kendimizle konuşmamız lazım. Böyle böyle daha iyi olacağız.
Dinlerken istemsiz olarak ağladım . Çünkü tam da derdime bastınız . Kendimi o kadar yetersiz hissediyorum ki öğretmenlik mesleğini kendime layık görmüyorum . Benim yetersizlik hissetmemin temelinde aile, öğretmen, ve benim mükemmelliyetçi olmam yatıyor. Yarın stajım var. İlk defa öğrenciler karşısında ders anlatacağım. 1 haftadır uyuyamıyorum kendimi yeterli görmeyip dersimin niteliksiz olacağını düşündüğüm için. 1 haftadır işleyeceğim sadece 8 etkinliğe çalışıyorum ve yarına kadar da çalışacağımı biliyorum . İşlediğim ders çok güzel bile geçse staj hocalarım olumlu içten bir dönüt yapmazlarsa kendimin berbat bir iş çıkardığımı düşüneceğimi de biliyorum. Üniversite okuyorum daha parmağımı kaldırıp merak ettiğim soruları soramadığımı biliyorum binde bir kendi fikrimi hocaya açtığımda hocanın söylediğim sözler üzerinde durmayıp hatta geçiştirme bir cevap verdiğini görünce yine kendimin yetersiz olduğunu farketmem ve ardına sen bidaha konuşma demem kendime...
Kısacası kendime güvenimde saygımda kalmadı. Çünkü gerçekten tam olarak kendimi böcek gibi hissediyorum. Böcek olarak dünya gelseydim belki de daha yerterli olurdum.
Umarım bu düşüncelerden kurtulmuş en azından bi nebze uzaklaşmışsınızdır ve stajınız güzel geçmiştir öğretmenim, siz güçlü olun kendinize güvenin ki öğrencilerinize de bunu aktarabilin, bunun amacıyla bunun isteğiyle kendinizi geliştirin ve olumsuz duygulardan uzaklaşın.
Yaaa hocam demeyin öyle şeyler, bakın siz daha kaç öğrencinin hayatına dokunucaksınız kaç tane haylaz öğrenci sayenizde doktor, savcı, polis belkide öğretmen olucak sırf sizin kişiliğinize, öğretmenliğinize ve işinizi aşkla yapmanıza özendiği için hem siz başarılı olmasaydınız nasıl öğretmenlik kazanırdınız ki yapılan araştırmalara göre hata yapan insanlar daha sıcak kanlı ve samimi bulunuyor. Ben 11.sınıfım sizin şu an beni teselli etmeniz gerekiyor hocam ama olmuyor ki böyle djdkdldkddjfj
Hocam hiç kimse mükemmel değil olmak zorunda da değil ki zaten hepimiz kusurluyuz hem videoya da yanlışlıkla geldim sebebi sizmişsiniz.
Lütfen kendinizi üzmeyin, eminim mükemmel anlatmışsınızdır bundan hiç şüphem yok kötü olsa nolur ki hem kimse annesinin karnından müq hoca olarak doğmadı yavaş yavaş oturur...
Unutmayın hocam siz çok kutsal bir meslek icraa ediyorsunuz atamızında dediği gibi 'öğretmenler, yeni nesil sizin eseriniz olacaktır'
Kendinize güvenin ki öğrencilerinize de güvenmeyi ve her şeyden önce insan olmayı öğretin☺️
Gregor samsa hatırladım cümlenin sonunda). Kafka Dönüşüm. Hiç olmak nedir sorusunun kitabını yazmış zamanında .
Öğrenciler karşısında ilk dersiniz beklediğiniz kadar kötü geçmemiştir boş yere endişe etmişsinizdir :)
Hocanız yüzünden kendinize kızmayın bence bizdeki bazı hocalarda öyle bu onların iyi bir öğretmen olmayışından.
Kendimizi yetersiz hissetmemizin bir nedeni de diğerlerinin bizi yetersiz hissettirmesi değil, fazlasıyla yeterli olduğumuzu düşünmeleridir bence. Yani karşı tarafının beklentilerini karşılayamama endişesi...
Aynen kesinlikle aşırı ve gerçekçi olmayan beklenti çok daha zorlayıcı olabiliyor bazen
@@sermin4900 annem bana yaptı
@@mezunalp5199 evt maalesef anneler babalar eşler sevgililer:( en yakındakiler
Aaaaa ben
Ailenin sihirli gücü benim 🤲
Video başlığının diğer adı; ''zehirli terbiye ve sonuçları''. Sırf çevresinin (özellikle de ailesinin) o ''iyi niyetle'' yaptıkları yüzünden kaç insan/genç/çocuk yok oluyor bu dünyada bi bilseniz! Teşekkürler ve saygılar...
O kadar güzel açiklamissinizki 👏👏👏
Gercekten oyle
Benim yıllarca anlatmaya çalıştığım ve satırlara döke döke bitiremediğim bir şeyi, sen tek paragrafta anlatmışsın gerçekten tebrik ediyorum. 👏🏻👏🏻👏🏻
👍🏻👍🏻👏🏻👏🏻 kesinlikle çok haklısın
Offfff😔😔😔😔😔
1. Kendini yetersiz hissedince gerçekten yetersiz oluyorsun gelecekte
2. Kendini başkalarıyla kıyaslıyorsun ama herkes eşit imkanlara sahip değil. Bir tek sen bu tarz bir hayat yaşadın. Asla ve asla biri koşuyor diye emeklemekten vazgeçme.
3. Yetersiz insanlar hep sonuca odaklanır, her zaman başarılı olamazsın. Öğrenilmiş çaresizlik. Sonra dersin ki ben zaten yetersizdim ondan başarısız oldum.
4. Sabret. Vazgeçme evresinde vazgeçme.
5. Yeterli olup olmadığını başka insanların bakışından ölçüyorsan yanlış ölçüm yapıyorsundur. Onun yerine kendini kendinle kıyasla.
6. Başarısız olduğunda kendini suçlama. Belki sebebi dış etmenlerdir? Önce kabullen sonra belki sırada değildir de. Başarılı olduğunda da çevreye atfediyorsun mesela.
7. Kendinden emin olduğun konular gün ışığında özgüvensizliğe dönüşebilir. Öyle durumda rol yap.
Sonunda yorumlardan aradığımı buldum, çok teşekkürler😊
Benim yetersizlik sebebim sanırım annemden kaynaklanıyor. Bunu fark ettiğim olay şuydu: Bu sene ney kursuna yazılmıştım. Anneme bunu telefonda heyecanla anlatırken onun bana tepkisi şuydu; daha öncede yabancı dil ve ehliyet kursuna gittin noldu sanki. Bunu duyduğum an çöktüğümu hissettim. Küçük emrah gibi duvara baksam acı fışkıracaktı 😊 Demem o ki insan annesinden bile destek alamıyorsa yetersizlik duygusunu aşması çok zor oluyor ama imkansız mi değil tabi.
Yeter ki isde nerdeyse başardım ben
Nasıl aştınız bu duyguyu ? Annem de bana sizin anlattığınız destek olacağına hep köstek oluyor en büyük darbeyi ondan yiyorum ve özgüvenin kırılıyor
@@kayakayaaa9253 siz nasıl yaptınız
Bizde de öyle annem hep sen yapamazsın der 🙃
@@solita7535 benim tam olarak aştığım söylenemez ama onu öyle kabullenince daha az acıtıyor.
Ben kendimi yetersiz ve kusurlu hissediyorum. Bugün staj çıkışı bir arkadaşım sordu: Kendini neden soyutluyorsun?
Ben kendimi yetersiz ve kusurlu hissediyorum. Bu yüzden rekabete hiç gelemiyorum, çabuk pes eden bir yapım var.
Ben kendimi yetersiz ve kusurlu hissediyorum. Toplumda yaşayamıyorum. Sosyal ve iletişim becerilerim kötü.Hayalim hep her yerde tek başıma olmak. Tek başıma ve yalnızlığımı unutturacak kadar zengin olmak hayali. Hep bunu düşledim.
Ben kendimi yetersiz ve kusurlu hissediyorum. Bu yüzden kendime bir şey alamıyorum. Kendime yemek bile ısmarlayamıyorum. En aza razı oluyorum. Hep içimde bi "Ne gerek var o (almak istediğim şey neyse) olmadan da yaşayabiliyorum." duygusu var.
Ben kendimi hep yetersiz ve kusurlu hissediyorum. Sınıf arkadaslarim beni fark edip bana günaydın dediklerinde günüm güzel geçiyor. Kabul edilmek benim için mükemmel bir his.
Ben kendimi yetersiz ve kusurlu hissediyorum. Kendimi zamanın akışına bırakamıyorum. Hep kendimi suçluyorum. Sürekli kendimi beğendirmek zorundaymışım gibi hissediyorum. Hep tetikte olmak beni yoruyor. Beni kollayacak biri yok.
Ben kendimi yetersiz ve kusurlu hissediyorum. Benim için aile kurmak, sevgilimin ailesiyle tanışmak, kendimi kabul ettirmek kızgın kumlarda yürümek kadar zor.
Ben kendimi yetersiz ve kusurlu hissediyorum. Birinin samimiyetini anlamıyorum. Hem biriyle konuşmak istiyorum hem herkes benden uzak dursun istiyorum.
Ben kendimi yetersiz ve kusurlu buluyorum. Fotoğraf cekilmiyorum. Kendimi beğenmiyorum. Sanki hep düzeltilmesi gereken şeyler var.
Ben kendimi yetersiz ve kusurlu buluyorum. Kafamda bir dünya nasıl daha iyi görünürüm sorusunun cevapları var. Aksiyon almıyorum çünkü imkanım yok. Hep başka bir hayat düşlüyorum. Daha uzun, dişlerimin daha düzgün, bakışlarımın daha manalı olduğu bir hayat. Instagram'a giremiyorum. Sevilmeye layık o kusursuz insanları görmemek için.
Ben kendimi yetersiz ve kusurlu buluyorum. Birinin bir bakışı bile dokunur bana. Çok aksiyimdir hep savunmada olduğum için. Ama bakmayın hiç lafa söze de gelemem.
Ben kendimi yetersiz ve kusurlu buluyorum. Reddedilmekten korkuyorum bu yüzden. Kendimi daha da ezecegimi bildiğim için insanlarla konuşmaktan kaçıyorum. Çabuk alınırım. Bir erkekle münasebetim olamaz. Aldatilmaktan korkarım. Rekabetin olduğu her şey beni mahveder.
Ben kendimi yetersiz ve kusurlu buluyorum. 25 yaşında mezun olacağım. İnsanlar 20 yasinda atanıp müthiş paralar kazanıyor. Ben hâlâ eksiden başladığım hayatın 0 noktasına gelmeye çalışıyorum.
Çok güzel ifade etmişsin kendini. Kendimden esintiler gördüm👍
Okurken sanki yaşadıklarımı siz yazmışsınız gibi hissettim...
@@standartkafa2907 dahasi da var aklıma geldikce ekleyeceğim
Ah ah ne yaptınız
Bir romandan mı alıntı
20 yaşındayım ve gün geçtikçe hiçbir şey yapmak istemiyorum her şeyden sıkılıyorum keyif aldığım şeyler artık keyif vermiyor. Kendime güvenim yok yeniliklerden korkuyorum kimseyle konuşasım gelmiyo sanki yavaş yavaş bitsin hayat da gidelim kafasındayım ama çok büyük travmalarım yok neden böyleyim bilmiyorum enerjim yok sürekli hatalarımı görüyorum ve benden olmaz kafasındayım kendimi küçük görüyorum hep üzüyorum mutlu olmayı haketmiyo gibiyim hatta artık mutlu olmak bile istemiyorum düzeltmek istemiyorum ama ölmek de istemiyorum biri bir şey sorduğunda anlattığında cevap veresim gelmiyor falan öyle şeyler ya dünya zor bir yer Hayırlısı olsun.
sınava hazırlanıyor musun ? yoksa üniversite mi okuyorsunuz ?
fazla benzedik
Kendimi son zamanlarda terif ettiğin gibi hissediyorum 22 yaşındayım bzgin eksik özgüvensiz psikolojim mi bozuk diye araştırıyorum
@@aysenur2288 Bunun sebeplerinden biri de galiba ekonomik durum.
dediklerinin aynısı bende yaşıyorum gün geçtikçe bataklığa batıyorum sanki yada bir parazit gün geçtikçe beni yiyor gibi çok boktan bir durum en kötü yanı ise dışardan gözüktüğünde normal birisi olarak gözüküyorsun ama içinde ne fırtınalar kopuyor bir tek sen biliyorsun
"Yetersiz hissediyor olman yetersiz olduğun anlamına gelmez"
Haklısın sır belki ama ben hep kendime şöyle diyoruminsan en iyi kendini tanır
💬💬💬💬
Her dönemde bu tarz insanlara denk geliyorsun ama en çok değer verdiğin insanlar bu duyguyu sana yaşatinca hayatını etkiliyor.
Aynen malesef 😔
en sevdiğin insanlar bunu yapınca toparlanman daha uzun suruyo sanki
Bende aile var bilinçaltım zihnim onların benim için düsündüğü kalıplarıyla dolu ve kendimi savaş içerisinde hissediyorum herzaman bir de yalnız.
Bu bilinçaltından kurtulamanin yolu yok mu 😕
@@solita7535 ayn ya
İnanki yanlız değilsin! Ama emin ol ki bunlar aslında insanı bir okadar daha çok kendisine güvenmeye kendisini tanımaya yol veriyor.. mutlaka bir uzmanla beraber çalışıp ilerlerseniz bence dahada rahat edersiniz. Ben kendimde öyle yapıyorum ve ilerliyorum yavaş yavaş🙏🏻
Ah ah umarım geçer
"Hayat sonuçlardan ibaret değil, ortaya koyduğumuz çabalardan ibaret" 👍🏻👏🏼
İlkokul öğretmenim sene sonunda anneme “Bu kızın kapasitesi bu kadar” demişti. Atandığım anda ilk yapacağım işlerden biri kendisine mesaj atıp kapasitesi bu dediğiniz o kız atandı demek. Bu da burda dursun ☺️
Yaaa çok sevindim sizin adınıza❤ Umarım çok mutlu olursunuz. Hangi branştan atandınız acaba? Bende öğretmen olmak istiyorum da🌼
Ahh bunu bende yapmak istedim imkansıza kacti ya öyle hasta oluyorum kı
Atandınız mi bölüm neydi sizinle dertleşsek belki iyi olur
Bu videoları izledikçe hem kendime üzülüyorum hem de kızıma yaptıklarıma.Ondan derslerine özenli çalışmasını ve başarılı olmasını bekledim.O ise akıllı olmasına rağmen ders çalışmayı sevmeyen bir çocuktu.Bunu kabullenemedim.Sürekli baskı yaptım.Büyüyüncede içindeki tüm öfkesini bana kustu.Dışardan bakınca güçlü bir kız gibi gözüksede iç dünyasında yetersizlik hissine sahip olduğunu farkediyorum.Ben de öyleyim.Ailelerimizden silsilesi halinde yanış davranışlar bizleri ilerde mutsuz ediyor.
*Kusursuz insan yoktur sadece kendine inanan insanlar daha mutlu hisseder..*
burda ne işin var
Aaa! Sen burada mısın?
Aynen öyle
Sanırım senle aynı kafadayız nereye gidersem sen
Ama inanmasına iten verileri vardır elinde cunku hele cok bilmiş sansi yaver gitmiş bir ablaya sahipsen kendi varlığını başarısı azmi çalışkanlığı iyi oluş haliyle sana gölge muamelesi yaptırıyorsa ne olacak yoruldum cok cesaret Umut bulmam icin birseyler iyi gitsin artık hayatımda
Merhaba, Sizinle bir anımı paylaşmak istiyorum. Ortaokulu sonuna kadar matematikten aldığım en yüksek not 2 olmuştur. Dersi anlamama rağmen bir türlü yüksek not alamıyordum. Temel matematik bilginin eksik olduğunu fark etmiştim ve bütün yaz boyunca küçük kardeşimin dört işlem kitabını çözerek geçirmiştim. Yaz bitip liseye başladığımda matematikten aldığım ilk not 100 olmuştu. Çok sevindim ve bunu babama anlattım. Bana sadece "Neden 105 almadın? " demişti. Kendimi o an çok yetersiz ve başarısız hissetmiştim. Bununla birlikte şunu öğrendim ki hayatta elinden gelenin en iyisini yapsan da muhakkak seni eksik gören insanlar olacak. Ve şimdi kimseden taktir beklemeden yaşayabiliyorumm. Çünkü önce ben kendimi taktir ediyorum ve elimden gelenin en iyisini yapıyorum. Bunu sayenizde kendime tekrar hatırlatıyorum.
Full çekmişsin
Baban: neden 105 almadın
Lan 105 neeeeee yok ztn öyle not çoooook az ihtimal hocalar joker soru koyarlar doğru yapsan puan alırsın yanlışsa zaten önemli değil ful yapmak la beraber joker sorutuda yapmak gwrwktir 100 den fazla not genede e okula girilmez
Ben ömrümde böylesini görmedim
Namık kemal sohbete katıldı
ayyyy, cok uzuldum, aileler cok tuhaf yaaa, yaptigin inanilmaz bir basari, cok takdir edilcek birsey, ben anlayamiyorum aileleri, ama onlarin cenerasyonun kafa yapisi oyle sanirim, benimkilerde farkli degildi
Bunun farkına varmanız harika bisey başarılarınızin devamını dilerim
berbat bir his,sıfır özgüven oluyor .Sürekli her şeyi kendinde gördüğün zaman hayat zindan oluyor.Çok güzel şeyler söylemişsiniz.Bu sorun hayatın her anında kendini gösteriyor.Kendimde sorun var biliyorum ,farkındayım söylediğiniz şeyleri yaşıyorum.Çözümü içimde bulmalıyım.
Onca mücadeleden sonra başarısız oldum ve kendimi biraktım. Harici şartları aşamadım. Büyük hayal kırıklığı yaşadım. Ama kafamı toparlayıp tekrar başladim. Küllerden doğmak vaktidir.
İnsan kendi hatalarını çuvala sokar
Başkalarininkini duvara asar. Bu böyledir...
Apturahman kardeşim bir insan artışına ekşisine bankadan bir insanın üstünde egemenlik kurmak her şeyi ben bilirim derse bedelini ağır ödersin bu kadın içinde erkek içinde geçerlidir erkekler şunu anlamiyor kadın hem akıllı olsun hem istediğim gibi yonetiyim yok öyle bir dünya ya eşit yaşamayı göze alacaksın yada cahil insanla yaşamayı bileceksin
"Hayal kırıklıgı vadisini geçtiğin anda meyve almaya başlıcaksın" 👏🏻👏🏻👏🏻👏🏻👏🏻👏🏻
Çocukluğumda ve hatta gençlik hayatımda yaptığım seçimlerde belirleyici olan hep annemdi. Giydiğim kıyafetten, saçımın olması gereken şekle kadar annemin zevklerini yaşıyordum. Karşı çıkmayı denediğim zamanlar ise büyük bir çatışma yaşıyorduk. Eninde sonunda da onun dedikleri oluyordu. Kendimi eksik hissediyor muydum hatırlamıyorum ama içimde oluşan öfke dün gibi aklımda.
Şimdi bile bişeylere olmaz dediğim halde ısrar edilirse aynı öfkenin mağma gibi derinliklerden geri geldiğini hissediyorum.Bu yüzden kafam sakinleştiğinde tekrar düşünmekte fayda görüyorum bazen.
Benim suçum değildi tamam ama annemin de suçu değildi. Belki onun çocukluğu da kolay geçmedi. İşin en kötü tarafı da kayıp giden bi geçmişiniz var ve bunun hesabını sorabileceginiz kimse yok.
"Ardıma dönüp bakıyorum da, dallarımı kıran rüzgarları bile affetmişim ama, bir kendime uzanamamış elim." (Ahmet Haşim)
Elim bundan sonra uzanabilecek mi? Uzansa ne kadar uzanacak?
Hepsi muamma...
Kendimi gördüm. 19 yaşındayım ve sağlık sorunum sebebiyle kaçıp kendi ayaklarımın üzerinde de duramayacağım bir süre daha. 19 yaşınıza ne söylemek isterdiniz? :)
@@elifebrarylmaz1852( benim 13 olmama 2ay var) umarım kendimle barışık şu aşağılık kompleksi ni atlatmış musmitlubir hayatım olur:)Bu arada geçmiş olsun.
@@ms-pe7uc Teşekkürler. Aradan bir yıl geçmiş ben bu yorumu yazalı. Ben bu süreçte oldukça iyi bir okulda istediğim bölümü kazandım, terapiye başladım ve hayalimle ilgili planlarımı ertelemek yerine hem çalıştım hem okudum, beni hayalime götürecek eğitimleri aldım. Şimdilerde asıl mücadelenin kaçmakta değil, nerede olursanız olun kendine sahip çıkmakla verileceğini görüyor ve hayalimdeki hayat için mücadele ediyorum. Öğrendim ki mutlu hayat kendiliğinden gelmez. Biz kendimizi mutlu etmeyi öğrenir ve o hayata bizzat gideriz. Çokça sevgiler ♥
Söz çok güzelmiş tüyler diken..
Babamın çocukluk dönemlerimde her söz alışımda, ‘Sen sus, Sen ne biliyorsun sanki’ , ‘Sen ne anlarsın’ sözleri hala fikir belirtmem gereken anlarda kulaklarımda yankılanıyor. (Doğru,ben ne bilir, ne anlarım! Kimim ki ben)Yetersizlik hissimin vurucu anlarından. 😕
Bende öyle😔
Benimkide bunu hep ailesi tarafindan saygi goren kuzenlerimin yaninda beni asagilayarak yapardi otuz yasimdayim hala dusununce o gunku cocuga dönüşüp hirslanip sinirleniyorum.
Yanlarında konuştuğumuz zaman bunu terbiyesizlik olarak algılıyorlar,karşılık verilmemeliymiş,hep susulmalıymış..
Laf karışma , büyüklerin içinde konuşma . Yokmuşsun gibi davranıp . Hep bir şey söylersem hata mı ederim kaygısıyla büyüye büyüye şimdi hakedene hakettiğini söyleyemez hale geldim
@@Zeynep-07bana küçükken de yapaıyordu simdi büyüdüm ama büyudugumu bile hissetmiyorum çunku dün daha babam bana birşeyden konuşuyordum şey dedi sen mi akıllısin sen de akıl olsa gibi sözler dedi üstüne kendimi savunduğumda biz size birşey soyleyemeyecegızmi dedi üstelik bunu kardeslerimede yapıyor ve kendimi aşırı yetersiz akılsiz gibi hissediyorum beynimin içinde bilmediğim duygular la savaşıyorum ama hala yenemedim
Benim durumun daha vahim galiba. Mükemmeliyetçi bir ailede büyüdüm, üstelik haksızlıklarla. En iyi notları alırdım, ödüller kazanırdım ama ailem beni takdir etmezdi. Benden başarısız olan insanların hayat mücadelesi olduğunu söylerler, hep onları takdir ederlerdi. Oysa aynı şartlardaydık, neden bana her imkan sağlanılıyormuş gibi davranıldı ki? Bana hep bunları yapmak, en iyisi olmak görevimmiş gibi hissettirildi. Ben hiç komşu çocuğuyla kıyaslanmadım ama ailemin benden başarısız insanlara gösterdikleri şefkate defalarca kez tanık oldum. Neden o şefkati benden esirgediler, neden ben daima mükemmel olmak zorundayım? Bu işin sadece ailevi boyutu, bir de ergenliğe giriş yılları var. O yıllarda platonik aşık oldum, kırıcı bir biçimde dalga geçildi. Ben insanların görünüşünü hiçbir zaman eleştirmedim ama insanlar bana karşı daima çok acımasız oldu. Ben iyi davrandıkça insanlar bana kötü davrandı, benim suçum neydi? Gerçekten hayat herkese adil değil.
Videoyu ağlayarak izledim. Kendimi en çok yeren, aşağılayan, yerden yere vuran benim. "sen hiçbir şeyi başaramazsın, beceremezsin, neyi becerdin ki zaten şimdiye kadar, eziksin, başkaları neler yaptı sen olduğun yerde say dur..." kendime tekrarladığım aşağılamalardan sadece birkaçı. Küçüklük fotoğraflarıma bakıp ağlıyorum. O küçük kıza çok şey borçluyum ama hiçbirini gerçekleştiremedim..
Aynı durum çocukken aşırı dışa dönük zeki bir çoçukmuşum herkes küçüklüğümü hatırlar küçükken bu yaşlarda çok iyi yerlerde olacağıma inanırdım çünkü Zeynep yapardı çok iyi yerlere gelecekti ama hiçbirşey yapamadım birşey yapmayı da yapamayacağıma inandığım için hiç denemedim şimdi lisenin son senesi ve ne istediğimi bilmiyorum çünkü her mesleği ben yapamam diyip eliyorum küçüklükten beri istediğim doktorluk sanki hiç istemiyorum ne olucak bilmiyorum ama dahada küçüklüğüme bakıp ağlamak istemiyorum başardım yaptım demek istiyorum elimden hiçbirşey gelmiyor
Tam da bunları düşünüp pestil gibi yapışmıştım ki yatağa...😏
Bu nasil bir tabir Güldürdün beni Allahta seni güldürsün
@@hilalaslan9875 amin inşallah cümlemizi güldürür ☺️
Esra Esra genelde kendimi yetersiz hissedince bende yatağa yapışıyorum
Canım pestil çekti ya sjfjsjfj
Merhabalar Malesef büyüklerimizin daha çok ailemizin yaptıkları hataları biz çekeriz.. bende çocukluğumdan biri kendimi ezik yetersiz hissediyorum.. insanlara güvenemiyorum, kendime daha çok güvenemiyorum.. karar alamıyorum, çok düşünüyorum kafamdaki ses senelerdir durmuyor, çabuk yoruluyorum.. karşıma iyi bir insan gelse bile ve iyi davransada güvenemiyorum, kendimi iyi hissetmiyorum kaçmak için bir neden arıyorum.. artık çok yoruldum,kendimi Allah’a bıraktım çünki ondan başka bizlere yardım edecek biri yoktur bence ama yinede çabalara devam ediyorum artık ileşmek istiyorum huzuru sonunda bulmak hepimize nasip olur inşaAllah.. Allah sifa versin ve yardımcınız olsun kardeşler
Şöyle bi düşündüm de hayatımın her anında ne derler diye diye kendimi toprağa gömmüşüm ve onların ayakları altında ezilmişim...sonra da onlarsız bir şey yapamaz olmuş ve kendine güvenmeyen eziğin teki olmuşum.Bu yolda kırıldım da yandım da ama öyle görünür ki yaralarımı iyileştirecek de benim,elbet kolay olmayacak izsiz de olmayacak ama yolun sonunda kendimin kahramanı yine kendim olacağım.
SEN BAŞARIRSIN.
İlkokul öğretmenim ve babam diye düşünüyorum. Kötü niyet olmasa da mizacımı kabul etmeyip , beni değiştirme çabaları beni yetersiz hissettirdi ve bu bende yerleşti.Bu konu üzerine çok düşünüp , kitaplar okudum. Kendimle çok çalıştım , sizin videolarınızı hiç kaçırmadan izledim. Tekrar ayağa kalkıp , yeniden başlayacağım 🙏🌷💕
😊❤Iyi ki varsin❤
Başta ailem, Ortaokul öğretmenim (Öğretmenlik mesleğine saygı duyuyorum ama ona duymuyorum, bana yaşattıklarını unutmayacağım), sürekli aşağılanma, sürekli beni başkaları ile karşılaştırma, sürekli dışlama ve bir şeyleri hep başkasından bekleme, sen yapamazsın, resmen kabusum oldular.
42 yaşındayım kendimi toparlama sürecindeyim inanamıyorum bunca sene bu psikoloijk baskıyı nasıl kaldırmışım.
@@gitmediginyersenindegildir çok haklısın bozuk psikolojimizin ilk sorumluları onlar
Hangi kitapları okudun ya da ne önerirsin
alilknur ç mesajını yeni gördüm bildirim almadım kusura bakma .. “ Hayatı yeniden keşfedin” tavsiye ederim ve bu kitabın yayınevi psikonetten çıkan kitapları takip edebilirsin ...
Ben bu hissi benimle aşağı yukarı aynı yaşta olan insanların benden daha başarılı olduklarını görünce yaşıyorum. Onlar gibi olmalıymışım gibi hissediyorum bu ne kadar mümkün olmasa da. Örneğin benden büyük birisi, bana ‘şunu yaparsan başarılı olursun’ diyelim. Ve bu dediği şeyleri sosyal açıdan uygulamak benim için zor. Kişiliğime uymuyor. İşte bu durumda karşı taraftaki insanla kendi kişiliğim yan yana geliyor ve ‘ben neden onun gibi değilim, benim bazı yönlerim zayıf ve bu zayıf yönler beni başarıdan alıkoyuyor’ diye düşünüyorum. Normalde halimden, yaptığım işten memnunum, keyif alıyorum. Fakat bu tür insanlarla/görüşlerler karşılaşınca yetersizlik hissi geliyor. Çok daha fazla çabalamam gerektiğini, mevcut durumda yetersiz olduğumu düşünüyorum. Bu videoyla öğrendiğim şey şu oldu: Hiç kimse aynı karaktere sahip değil. Hiç kimse aynı duruma, aileye, yetiştirilme tarzına, şartlara sahip değil. Herkesin hikayesi farklı. O insanlarla kendimi karşılaştırmak beni gaza getirmiyor ayrıca yetersiz hissettiriyorsa benim sadece kendimle ilgilenmem gerekir. Ki bi insanla kendimizi karşılaştırıp gaza getirmek de çok sağlıklı olmayabilir. Dışarıya değil, Beyhan hocanın dediği gibi kendimize, kendimizin 6 ay önceki haline bakmamız gerek. Gece gece böyle bi sıkıntı oldu ve beyhan hocanın bununla ilgili videosu vardır diye düşündüm, arama kısmına yetersiz hissetmek yazdım ve en başta çıktı. Bilgilendirmeler için teşekkürler. Yetersiz hisseder gibi olursam bir daha, kendime odaklanacağım artık. Teşekkürler.
Yetersizlik duygusu hep eleştirilmekten ailede bir kere gerçekten takdir edilememekten geldiğini düşünüyorum. Ve bunun çocukluktan oluştuğuna eminim.ben gelmişim 25 yaşına artık ailemin bana aferin demesi ya da başarılı bulması beni etkilemiyor. İnandırıcı gelmiyor.
Aynen yaaaa ailem ve çevrem hep beni ev işleri üzüründen değerlendiriyorsunuz.... Yetersiz hissettirildim evleninceye hala öyle artık bıktım.....
Son üç yıldır kendimi çok yetersiz hissetmeye başladım sebebi çevremdeki insanlar. Üstüste olumsuz şeyler yaşadım. Bu yaşadıklarım bende yetersizlik ve değersizlik işe yaramaz bir insan algısı oluşturdu ve artık hiçbir şeyi başaramayacağımı insanlarla iyi ilişkiler oluşturamayacağımı düşünüyorum. Bu video benim durumumu anlatıyor. Çok teşekkür ederim hocam.
Ben de
Çevredeki insanlar başkalarına konuşmayi türlü sebeplerden sever. Kendi penceresinden, bildiklerinden, akıl erdirebildiklerinden. Ama bir yere kadar tabi. Tüm sistemi, ilahi planin ne oldugunu bilmeyebilirler. Akılda tutmakta fayda var. İçsel rehberliginizle hemhal olun😉
Son 3 yıldır bende de öyle.
Çocukluk yıllarımda her zaman büyük hayallerim oldu.Büyük dediğime bakmayın hayalim Einstein olmak değildi sadece tiyatro oyuncusu olup sahne ışıklarının altında süzülerek kaybolmaktı.Hayalimi ilk dile getirdiğimde 7 yaşımdaydım annem,halalarım böyle hayaller kurmamam gerektiğini benim asla bir tiyatro oyuncusu olamayacağımı söylediler.Çok düşündüm çocuk oyuncuları çok kıskandım en sonunda bu konularda içime kapandım.Zaman geçti üniversite sınavına girdim Ankara’da psikoloji bölümünü kazandım.Her üzüldüğüm, dalgın olduğum zamanlar ailemden ”Bir de psikoloji okuyorsun kimseye faydan olmaz senin,boşuna okuyorsun harbiden sen tiyatrocu falan olmalıymışsın“ damgasını yedim.20 yaşımdayım bu his hayatımı yönetiyor ve çok yoruldum.
Bende sadece benim piskolojim bozuk sanıyordum ama görüyorum ki çoğu kişinin bozuk Allah şifa versin inşallah
Insanalar iyiyi ,guzeli,doğruyu ararmıyor sadece kusur arıyor. :(
Lazlo Camp lazlo bence karşılarındaki insanlar üzerinde üstünlük kurmak istiyorlar ....
Annem çocukken aşırı ilgili idi fakat hayat şartlarından vs benim istediğim gibi naif ve sevgisini gösteren bir anne değildi bir de beni başkaları ile kıyaslamasından, kuşak çatışması vs kendime güvenim daha az, artık güçlenmem gerek ve çok şükür videolardan, önce kendimize değer vermemiz gerektiğini öğrendim ve kendimi geliştiriyorum.. Bir de ev işlerinde annem her işimi gördüğü ve benim de kolayıma geldiği için, evlilik hayatında çok zorlandım.. (Çok mükemmeliyetçi ve kontrolcü kayınvalide, eş ve görümceye denk geldim, hayatın imtihanı işte 🤷♀️) Anneler sevdirerek ev işlerini çocuklarına alıştırmalı.. Naçizane tavsiyem..İyi ki varsınız hocam.. 😊👍
2ci dakikadayım. Öyle bir ağlamak tuttu ki... Hiç tanışmamış olsak bile hiç bir zaman tanışmıycak olsak bile dünyada bir yerlerde hikayemizi bilen, bizi anlayan birisinin olması fikri bile rahatlatıyor. Teşekkür ederim Beyhan bey.
ben ilkokulda ortaokulda hep başarılarıyla dikkat çeken çalışkan bir öğrenciydim. kendime güvenim yüksekti hep pohpohlanmıştım ne de olsa çok başarılıydım ve her zaman birinci oluyordum sınavlarda değil mi :) sonra liseye geçtim, ergenliğin ve duygu değişimlerinin etkisiyle bir anda başarım düştü, tamamen dersleri boşlayan biri haline evrildim. lise boyunca pek çalışmadığım için üniversite sınavında istediğim başarıyı elde edemedim. Bilgisayar ekranında o kötü sonuçları görünce beynimden vurulmuşa döndüm. Bir zamanların marka ismi ben ve düştüğüm durum çok komikti doğrusu. Nice benden geride olan insan hedefine ulaşmıştı. Mezuna kaldım sınava tekrar hazırlandım yine olmadı :))) ama geçmişten gelen başarılarımı biliyordum ve bu beni rahat bırakmıyordu. Yapabilirsin sena diyordum kendime, ailem de inanıyordu bana. ve sınava tekrar girdim inanır mısınız yine olmadı. Bi insan her defasında farklı bir yerden gol yer mi? Şuan yine fena olmayan bir bölümde okuyorum ama hayalim olan bölümde değilim. Benim kendime güvenim bu süreçte çok sarsıldı. Küçükken yetersizlik duygusuyla büyümedim. Aksine her zaman başarılarımdan ötürü fazlasıyla takdir gördüm. "Sena çok zeki kız" "Sena yapar ya". Böyle büyüdüm ben, hem öğretmenlerim hem ailem tarafından. fakat buna rağmen üniversite sınavında hedefime ulaşamamak beni yetersiz hissettirmeye yetti de arttı bile. Artık eski zirvede olan Sena yok da sıradan bir Sena vardı. Hayal kurmayı bile bırakmak üzereyim neredeyse. Oysaki küçükken ne hayaller kurardım, hayatın gerçeklerinin yüzüme tokat gibi çarpmaya başlaması "aslında o kadar zeki değilmişim ya" farkındalığıyla başladı. Bazen keşke küçükken olağanüstü başarılar göstermeseydim de en azından kendimden beklentim büyük olmazdı ve bu üzüntüleri yaşamazdım diyorum. Bence diğer herkesin beklentilerini geçin, insanın kendinden beklentilerinin büyük olması ve onlara ulaşamamak bir başka üzüyor insanı.
Sena senin sorunun ne biliyo musun, etrafındakiler seni yanlış pohpohlamış psikolojide çocuk eğitiminde ‘sen zekisin yaparsın’ yerine ‘sen çok çalışkansın yaparsın’ denildiğinde IQ seviyeleri aynı olan çocukların başarısında artış gözlenmiş. Sen belki gerçekten de zekiydin ama buna çok inandığın için boşladın o yüzden böyle oldu. Ama sana birşey söyliyim asla geç değil sadece kendine bir hedef hayal belirle ve ona doğru çalışmaya başla. Nerden başladığın önemli değil senin çabanla istediğini yapabileceğini düşünüyorum
Bensin...
Benim ismim de Sena aynı şeyi yaşıyorum ama şu anda lisedeyim son 2 sene kaldı üniversite sınavıma. Notlarım baya yüksekti ama Kore dizi şarkılarına 2020 karantinada okadar bağlandım ki notlarım bi anda düştü… gerisi aynı seninki gibi 😔
Her satırına her kelimesine kadar benim durumumu anlatıyor yaşadığın her şey. İlkokul ve ortaokulda inanılmaz başarılı ve eline attığı her şeyi başaran bir öğrenciyken lisedeyken çok büyük çöküş yaşadım. Herkes bana inanır ve güvenirken şuan insanların yüzlerinden bile " Ne hâle geldi bu kız " bakışlarını okuyabiliyorum. Şuan lise son sınıfım sınava 4 ay kaldı ve zerre istediğim konumda değilim. İstediğim gibi bir süreç geciremedim. 8. Sınıfta çok iyi çalışabilirken ve odaklanabiliyorum ne de kendime inanıyorum. Lisede hiçbir başarı gösteremedim. Ne ders ne sosyal etkinlik ne de arkadaşlık... Bunun müsebbibi de lisedeki ilk ingilizce hocamin beni berbat hissettirmesidir. Herkesle konuşabilen şen şakrak bir kızken benim tüm özgüvenimi bana uyguladığı psikolojik şiddetle elimden aldı. Kendime başaracağım konusunda güvenmiyorum ama öğretmen olmak istiyorum bunun da sebebi gelecekteki bir çocuk bile öyle bir öğretmene denk gelmesin de özgüveni kırılmasın diye. Umarım 4 ay sonra da bu hedefime ulaşabilirim tabi once kendime güvenmeyi başarabilirsem 😢
kendimi gördüm sende....
Belki komik gelebilir hocam, lakin ilk defa bir kişisel gelişim videosu izlerken hüngür hüngür ağladım. Ve anılarım geldi aklıma en net olanları 5 yaşımdan sonrası. Neler atlatmışım, ne zorluklardan geçmişim diye düşündüm. Bu videodan sonra yeniden doğmuş gibi oldum, kendimi buldum resmen. Emeğinize sağlık Beyhan hocam.
Ben evveli izlediğim videolarında da ağladım. Çevremizde bizi sevmesi gereken em yakınlarımızın yaptıklarını anlayınca siniri bozuluyor insanın. Ama sıkma canını zehir çıkıyor..👋👋
@@oa2767 ç
Ben yorum yapmayacaktım, yorumları okurken basmışım😄😄
Hiç kimse senden daha değerli değil güzel insan. Her kes kusurlu zaten, seni yetersiz zaneden insanların yetersiz alanlarını sende bulunca rahatlayacaksın. Ve kendi kendini yargılayıca hep karşıdaki insanın da yetersiz beceriksiz alanını bul ve hatta istersen yüzüne söyle. O kusursuz sanıp örnek verdiğin insanın belki beceremediği ama senin becerdiğin birşey vardır . UNUTMA : Kusursuz olan sadece Allahtır
Kendine iyi bak 🌿🌺🌿🌺🌿
Skolyoz ve diastomatomyeli ile doğmam.. Üstelik tedavide geç kalmam. Lisenin başlarında başlayan şiddetli ağrı ve muhteşem bir omurga eğriliği.. Sağlığımın sosyal hayatımı kısıtlaması ve sonuç olarak hem kendimi yetersiz hissetmem hem çevremin bana bu baskıyı dayatması. Hep "daha iyisini yapabilirim' cümlesi ile yola çıkıp tökezlemem ve sonucun " daha iyisi olabilirdi' olması. Çevremde ciddi mânâda piskolojik sorunlar olması ve insanların yardımca muhtaç olduğunu bilerek susamamak.. Lisede kopya vermediğim için içten içe dışlanmak ve kopya çekenlerden daha düşük notlar almış olmak. Edebiyat sevgim olduğu hâlde, sayısal yapanların sürekli sözel yapanlara dayattığı algının beni ezmesi. Ailemin tedavi için verdiği emeği ödeyememiş gibi hissetmek. Uzun süreli dostumun aslında tek cümleysiyle beni uçurumdan iteceğini bilmiyormuş gibi davranarak yoluma devam etmem.. Hâlâ rüyalarımda görüyorum.. İlk okulda dışlanmak ve dahası.. Daha sayamadığım o kadar çok sebep var ki.. Bir anda toparlanamam biliyorum ama içimde ciddi bir savaş var, bir yanım yaşamaya devam etmeliyim, tedavi gördüm diyor, bir yanım sürekli hasta, ağrılar içinde olacaksın, engelleyecek, dayanamayacaksın, çevren haklı diyor.. Atilla İlhan demiş ya
"elimden gelen bu ben iki kişiyim
ikisi birbirinden çıkmaya uğraşıyor
bilmem ki hangisinden nasıl vazgeçeyim
birisi yeni baştan serüvene başlamış
öbürü silahında son mermiyi yakıyor
çoğalmak neyse ne azalmak zor."
Çok gözyaşı döktüm ancak şimdi toparlanma zamanı, belki de dediğiniz gibi şimdi olması gerekmiyor, kendimi sevmeyi yavaş yavaş öğreniyorum..
Tam da söylediğiniz gibi sonuca öyle çok odaklanıyorum ki küçüklüğümden beri gösterdiğim gayreti hiçe sayıyorum. Kendimle gerçekten övünüyorum ve kendime değer veriyorum çünkü küçük yaşıma rağmen önceden beri değişmek için sürekli bir gayret içindeydim. Cenap Şahabettin'in söylediği gibi" Ya bir yol bul ya bir yol yap ya da yoldan çekil." Küçüklüğüme bunu borçluyum artık kendime bir yol çizebilirim. 💐
Bence en az 1 sanatsal hobinin olması ve o konuda çok çalışıp iyi bir seviyeye gelmek ki başarı duygusu insanın özgüvenini arttırır,ikincisi de kült kitapları iyi okuyup analiz etmek,bilgi birikimine sahip olmak entellektüel olarak.Özgüven ve yeterli hissetmenin ilk adımları bence
kesinlikle katılıyorum
Ders çalışmakta bence özgüven artırıyor işe yaradigimi çok iyi hissediyorum kendimle gurur duyuyorum.Bu benim için çok önemli bir şey.
Gayet entel ve başarılı biriyim. Ama annem ve babam yanında hapishaneye girmiş ve kısıtlanmış hissedip yetersiz biri olarak kendimi gördüğüm oluyordu. En iyi tedavi sizi kısıtlayan, yanlarında ben olarak bulunamayacağınız insanlardan uzak durun...
"Yürümenin ne anlamı var ben koşamadıktan sonra". Nice güzel tespittir bu hocam. Gerçekten bu kafama dank etti ve bazı şeyleri daha iyi anladım. Sağ olun var olun ve lütfen bırakmayın burayı. İyiki varsınız.
Ağlayarak izliyorum ,çabalarım hep boş olduğunu düşünüp bırakıyorum aşırı yetersiz hissediyorum. Başıma gelen her şeyi hak ettiğimi düşünüyorum. Yoruldum artık
spora gidiyorum son bir yıldır ne zaman gitsem kendimi sakatlayıp geliyorum 3 yıldır maçlara çıkıyordum böyle sakatlanınca hocama demeye bile çekiniyorum çok üzülüyorum napıcam bıktım sakatlanmaktan ve yks ye hazırlanıyorum ikisi birden o kadar zor ki hem ailevi problemlerde ek olarak yanında hayat çok zor şuan yazsam da kimsenin umrunda değil canım çok yanıyor
Benim yeterlsizlik duygumun baştaki sebebi erken yaşta görücü usülü evlenmiş anne ve babaya sahip olmam ve geniş ailede çocukluk gelişimimi sağlamamdı. Ailemde kıyaslamalara ve aşağılamalara çok maruz kalıyordum. Bu durum benim pasifleşmeme neden oldu. Öğretmenim bana sürekli boş kafa deyip başıma vurardı Ve arkadaşlarım beni dışlayıp sürekli alay ederlerdi. Sonuç; Özsaygım, özgüvenim ve arkadaşım kalmadı. Ne zaman kendimi geliştirmek istesem yetersizlik duygum bana dur diyor.
Issız Adam Gerçekten böyle insanlar neden var insan soruyor. Siz boşverin herşeye rağmen diyip hayatı yaşamaya bakın
Son cümle..
Tabiki aile en önemli neden.Hep beklediğin ve hiç göremediğin değer ve sevgi.Anne ve baba olmak herkeze göre değil.Bu yüzden içinde gerçekten EVLAT SEVGİSİ OLMAYAN çocuk sahibi olmamalı.
Keşke yapacak bir şey olsaydı ama benim için her şey bitti. Yetebileceğim hiçbir şey kalmadı zaten. Bu zamana kadar ne istesem geri dönülemez yetersizliklerim oldu. Tekrar başlayamam, her şeyim tükendi artık. Hadi gücümü toplasam bile, gücümü toplamak için bir sebebim; manam kalmadı. Belki yetersizliğimin sebebi benim, belki başkası… Bu neyi değiştirir ki? Artık bu sevemediğim, kendime uyduramadığım hayatı ot gibi yaşamaktan başka çarem yok
Bazen de yeterli ve kusursuz hissetmek insanı olduğu yerden daha da dibe götürüyor...
Kurtulamazsın ki! Ölene kadar yetersiz ve kusurlu hissedersin. Tabii ki arada böyle hissetmediğin anlar olur gerek kendi çabanla, gerek psikolog yardımıyla, ama asla tümüyle silinmez.
Bu video bana o kadar iyi geldi ki yeni bir pencereden bakmamı sağladı.
Ameliyathane hemşiresiyim daha 21 yaşındayım ilk işim bu üniden mezun olur olmaz işe başladım. Herşey o kadar zor ki yapamayacağım gibi hissediyorum mesleğimi sorguluyorum hep iş arkadaşlarım çok kötü herkes birbirinin arkadasından iş döndürüyor ve çok bunalmış hissediyorum hergün cerrahlardan azar işitiyorum.
Bu lafları gözlerim dolu yazıyorum kendimi motive etmeye çalışıyorum not alıyorum bıkmadan devam ediyorum ama o kadar yoruldum ki arkadaşlar.. gözlerimin önünde dönen haksızlıkları görmekten alay konusu olmaktan bana verilen işi batırmaktan. Artık etrafımdaki bütün iş arkadaşlarımı iş konusunda kaybettim dışlanıyorum ameliyathanede.
Bunları yazma ihtiyacı çok duydum burda köşede kalsın belki aylar sonra ilerleyebilirim
Bir gün abim beni okuldan bir iki ders öncesi erken almak için sınıfıma gelmişti, sınıf öğretmenimde abime al zaten bir işe yaramıyor demişti.
O sahne hala aklımda, ailemde her zaman beni kardeşlerimi başkalarıyla kıyaslıyordu. Liseye kadar çok sessiz pasif tembel bir öğrenci oldum. Lisede bir iki iyi hocamla tanışınca onların derslerinde iyi oldum ve sevildiğimi birazda olsa değerli olduğumu hissetmeye başladım. Sınıf öğretmenliği bölümünden yeni mezun oldum. Özellikle sınıf öğretmenimin benden bişey olmuş halimi görmesini istiyorum. Dediğiniz gibi küçüklükten kişiliğe yapılan hatalar onarılması Zaman alıcı hasarlar bırakıyor. Siz anlatırken ağlayarak izleyesim geldi.
Sürekli kendi kendimi aşağılıyorum insanlar beni sevsinler diye olmadığım olmak istemediğim kişiye dönüşüyorum sonra kendi kendime belki benim asıl isteğim böyle biri olmaktır diyorum ama bundan da emin değilim ne olduğumdan ne istediğimden ne hissettiğimden emin değilim en ufak yanlış bir şey söylemem bile saatlerce kendime kızmama neredeyse gün boyu kafama takmama neden oluyor başkalarının lafıyla benim canım acımasın diye önce ben kendi canımı acıtıyorum bunu insanların önünde yapıyorum aslında çok özgüvensiz olduğum konuda özgüvensizliğimi gizlemek için kendimle dalga geçiyorum belki o insan bendeki sorunun farkında bile değil ama kendimi küçük düşürmeye aşağılamaya çok alışmışım bundan nefret ediyorum kendime çok kızıyorum sürekli kendimi birileriyle kıyaslıyorum etrafımdakilerin beğendiğim özelliklerine sahip olmaya çalışıyorum ne kendim olabiliyorum ne en azından o özelliğe sahip olabiliyorum. rezil bi hale düşüyorum bu cümleleri yazarken kendime kızıyorum neden bu kadar acımasızsın diye ama bunu yapmamak elimde değil bu cümleleri yazmasam bile böyle hissetmeye devam edeceğimi biliyorum
Bu konuyu konuşcak beni anlayacak biri yok keşke aniden bir sihirli değnek bu düşünce yapımı düzeltse
kendim için ne yapmam gerektiğini bilmiyorum bunun önüne nasıl geçeceğimi bir gün kendine güvenen özgüvenli biri olabilecek miyim merak ediyorum
Gerçekten yetersizlik hissinde “aile ve aile yaşantısı” çok önemli. Ama bunu kırmak da bizim elimizde 😊
Çocukluğumdan beri komşunun çocuğundan tutun ilk okula giden kuzenlerimle bile kıyaslanıyorum. Hiçbirşeyi tek seferde yapamıyorum. Üniversite şınavını 2. Seferinde kazandım ehliyete gittim 2. Denememde de bu gün kaldım. Başkalarının anneleri çocuklarına önemli değil tekrar girersin derken onlara hep özeniyorum çünkü biliyorum benim annem öyle demez. Eve ilk girdiğinde yine kaldığımı söylediğimde diğerleri gibi davranmasını ümit etmiştim ve o bana sen kalın kafalısın zaten neyi tek seferde yapabildin ki dedi. O kadar üzüldüm ki. Ne öz güven ne de hevesim kalmıyor. Komik gelecek belki ama diğer anneleri izlerken kıskanıyorum 😄
Kendimi yetersiz hissediyorum çünkü babam narsist öyle bir babanın baskısıyla büyüdüm maalesef , Evlendim 3 çocuğum var halen onun baskısı var üstümde kendimi ifade etmekte zorlandım hep 😢
Arkashlar hepiniz cok saglam ve psikoloji olarak cok guclusunuz! Bu posta bakman, bura yorum yazman hersheyin farkinda olman demekdir ve farkinda olman demek aslinda durumunu kabullenmishsin bir shekilde ve onu daha da guclendirmek , kendini daha da gelishdirmek uzresin. Iyisin kardeshim / abim.
aileminde etkisi var ancak beni en etkileyen bazı öğretmenler.onlara öğretmen bile demek doğru olmaz :(
Dünyada birsürü örneği var,öğretmen senden bir halt olmaz der ya da bunu ima eder ve sen sonra çok güzel yerlere gelirsin.öğretmen sadece ders anlatmaz öğrenciye güzel şeyler aşılar,o bazı öğretmenler sana bunları hissettiriyorsa suçlular.
Ben eskiden kendimi çok geliştiren bir insandım sporumu yapardım yüzmeme giderdim kitaplar okurdum yeni şeyler ögrenirdim vs vs bir dönem için işe girmem gerekti kitaplarımı alacak parayı çıkarabilmek için orda 2,5 ay ugradığım şeyler mobing sürekli iş bindiren kullanmaya çalışan insanlar ipin ucunu kaçıran şey oldu benim için ondan sonraki süreçte de hayatıma beni yaralayan insanlar oldu. ailesel sorunlar özellikle ailemin bir işe yaramadığımı düşündürmesi sürekli olumsuz manada eleştirmesi her şeyi büs bütün kötü yaptı. Eski halimden eser yok adam akıllı kitap okumuyorum spora ara vereli çok oldu eski özgüvenim yok özgüven ve inanç olmadığı için yeni bir şeylere başlayacak güç ve heves yok. Eskisi gibi olmak hatta eskisinden de iyi olmak çok istiyorum ama derin bi kuyuya düşmüş gibiyim.. keske biri tutup çekebilse oradab
o birisini hergün aynada görüyorsun. ona güvenmeliyiz, o hep seninleydi
@@ulmerfibenacci1199 teşekkür ederim ama o birisinde güç kalmadı
Maalesef tekdüze bir eğitim sistemimiz olduğu için çoğu insan öyle hissediyor. Hepimize ayni şartlar sunulmadi hepimizin yetenekleri farklı ve insanlar başarıyı sadece netle sayıyla ölçüyor tabi ki de başarı ama keşke bilseler herkes ne kadar farklı içinde bulunduğumuz koşullar hep böyle hissettiriyor bizden daha iyi olacak tabi ki gayet normal. Ama hele şu falanca daha iyi sen neden olamıyorsun potansiyelin var gibi sözler aslında çok kötüymus biz de kendimize zarar veriyorz aslinda
Kardeşler arasında 6. sıradayım. Haklı olsan da, hakkını aradığın için saygısız ve her zaman suçlu olursun. Küçüksün ve ablan haklı yada abin.. O kalabalıkta hakkımı arama çabası yüksek sesli ve en ufak konuda kavga etmeye hazır biri yaptı beni.. ki hassas bir insan olduğum için tartışmalar beni çok ama çok yoruyor.. şimdi bilmem kaç yaşındayım 'dur kardeşim otur konuşalım bir sakin ol' demeyi son bir kaç yıldır yapabiliyorum. Tartışmalara ise gelemiyorum. İlişkilerimi ya fazla yakınlaştığımı anladığımda yada uyumsuzluktan tartışacağımı anladığımda bitiriyorum. Daha kötüsü bu bana daha sağlıklı geliyor. Aslında insanı değersiz hissettiren dolmamış anne baba depoları ve onaylanmadan hep suçlanarak büyümek. Maalesef anne sütünü aldın aldın almadın geçmiş olsun durumundayız. İnek sütüyle çok şey kapatamayacağız ama dediğiniz gibi bilinçli olmak biraz daha rahatlatıcı. Bu arada kitabınız 'Senin suçun değil' inanılmaz bir kitap. Bizlerin anlayacağı bir üslupla öyle güzel kaleme almışsınız ki hayran kaldım ve aydınlandım. Yüreğinize sağlık.
Dün ailemle yaşadığım tartışmadan sonra tam isabet bir video oldu Beyhan hocam... Ben aslında yetersiz bir insan olmamama rağmen - azından bana göre- ailem tarafından yetersiz, başarısız yapabileceği bir iş yokmuş gibi algılanan bir insan oluyorum. Kendimi çok iyi tanımama rağmen tanımıyorum gibi davranmalarından sıkıldım artık! Tavsiyeleriniz için çok teşekkürler... İyi ki varsınız! Sevgiler ve saygılar...😇🤗👍👌
Ela hoca ne güzel dememişti.Ne kazandıysak insanlardandır .Allah bizi tertemiz yarattı.Tüm bu kirli pis düşünceleri ayrıştır ve sana verilmiş tertemiz duygularını düşüncelerini anla ve yaşa. Allah’ sonsuz merhamet sahibir.Bunu düşündükçe güçleniyor insanın imanı artıyor.
Yapacağımız planları kimseye anlatmazsak yetersizlik duygusu da gelişmez sanırım. Herkes ne yaptığımızı bilmek zorunda değil.
Çok doğru, haklısınız.
Karşı tarafın hikayesi duyunca o da olmuyor
İnsanın kendisi bilmesi de yetiyor.
Benim hayatımda kendimi yetersiz olduğumu hissetmemi sağlayan kişi annemdir. Geç farkına vardım mücadele ettim hala kırıntıları var bazen yüzeye çıkmaya çalışıyor biraz bir modül düşüyor sonra toparlıyorum. Sizi de çok seviyorum çok güzel anlatıyorsunuz.
Her şey inanıp, kabullenmekle bitiyor ama ben kabullenmeyi beceremiyorum.
@Çağla Çuluk aslında tam tersi çokça sorumluluk alıyorum ki bakın ben yapabiliyorum, başarabiliyorum demek için.
Sorumluluğu insanlara kanıtlamak amacıyla almak yanlış sadece 🤦♀️
ben de durumumu kabullenemiyorum, hep başka türlü olsa diye düşünüyorum
herkese merhaba her zaman dinlediğim videolarınızdan birine bu tarz bir yorum yapacağımı daha önce düşünmemiştim fakat yeniden dinlerken aklıma geldi, sizinle paylaşmak istiyorum. Okuyan herkese sevgiler ve selamlar..
dersaneye gidiyor ve lise sınavına hazırlanıyordum, benim zamanımda sbs vardı, 3 sene boyunca katılıp ortalama sonucuna göre tercih yaptığın derecelendirme sistemi.
ben 6. sınıftayken, bana ilkokulda okuma yazmayı öğreten öğretmenim, anneme bu kız o kadar da başarılı ve çalışkan değil demişti. hırslanıp okulda çalışkanları topladıkları sınıfa katıldım 1 sene sonra.
8. sınıfta dersanedeki matematik öğretmenim tarafından sınıf arkadaşlarımla birlikte hakarete uğradım. sınav sonuçlarınıza bakamayacak kadar ödleksiniz, hiçbir şey başaramazsınız demişti. kendisiyle müdürün odasında yüzleştim ve hak ettiği başarıya bir sonraki dönem dersaneden kovularak ulaştı.
Lisede fetöcü öğretmen tayfa tarafından psikolojik manipülasyon ve baskıya uğradım, sen bu bölümü kazanamazsın gel bu bölümü fetö okulunda seni şu şu şartlarda okutalım diyen matematikçi fetöcü öğretmenime (kendisi hapiste) karşı kendimi ezdirmeyerek ve her ne kadar bu mobingden etkilensem de boyun eğmeyerek Sakarya Üniversitesi Matematik bölümünü kazandım. Ve onların dediği okula değil kendi istediğim okula gittim. Matematik bölümünü kazanamazsın dedikleri için kendimce onlara boyun eğmemiş ve kimin neyi kazandığını göstermiş oluyordum. Ailevi sebeplerden ve maddi yetersizlikten okulu ilk sene bırakıp başka bir bölüm okumak zorunda kaldım. Ama pişman değilim vakit kaybı olarak görmüyorum ilk zamanlar 1 sene kaybettim yanlış tercih miydi acaba diye çok düşünmüştüm ve üzülmüştüm. şuan insanın bu koca hayatta kaybettiğini sandığı 1 ya da 2 sene o kadar kısa bir süre gibi geliyor ki geçen ömre bakacak olursak. Çünkü bir ömür mutsuzlukla yaşamak ve çalışmak zorunda olacağım bir işim yok, severek çalıştığım mesleklerim var.
Ve buradan üniversite sınavına hazırlanan ve bu yazdığımı okuyan kardeşlerim varsa onlara seslenmek istiyorum, sırf 1 sene mezuna kalmamak için mecburen yaptığınız bir üniversite tercihi hayatınızın kalanını mutsuzlukla sonuçlandırmasın, duygu ve düşüncelerinizi ailenizle öğretmenlerinizle arkadaşlarınızla paylaşmaktan çekinmeyin.
Sizin hayatınız değerli ve sizin değerinizi de derslerdeki başarılarınız belirlemeyecek. Kendi değerinizi belirleyecek olan sizsiniz.
Sevgiler
Doğduğum ev çekirdek aile olmasına rağmen yıllarca bir sürü akrabam bize gelip kalıyorlardı bu yüzden de misafir gelmesinden ve kalabalık ortamlara girmeten nefret ediyorum. Kuzenlerim, amcalarım,halalarım bazende adını dahi bilmediğim akrabalar bizde kalıyorlardı. Yani ev yardım kurumu gibiydi ( hepsinin durumu da iyidi) Diyeceksiniz ki bunların evi yok mu? Vardı ama yine de geliyorlardı işte. O zamanlarda biraz arada kaybolan bir çocuk ve tek başına ayakta kalmaya çalışan bir çocuk haline gelmiştim. Serüven biraz burada başlıyor. Kuzenlerim arasında dışlandım, pis olduğum söylendi. Sanki ben günah keçileriydim onların. Çocukken( Okul öncesi) bir çocuğunun yaşamaması gereken şeyler yaşadım( tahmin etmişsinizdir) Aileme söyleyemedim çünkü çok korkmuştum. Devamında ilkokul da yaşadığım öğretmen travmaları o yaşlarda derslerinde başarılı olan beni içime kapatmaya başlamıştı. Halbuki ben sadece destek ve takdir edilmek istiyordum. Ortaokulda kilo almaya başlayınca gerçekleşen zorbalık, ilk aşk ve reddedilmeler, öğretmen zorbalıkları, aile içi huzursuzluk ve bazen şiddet...
Lise kurtuluşum olmuştu ama orada da dengesiz bir öğretmene denk gelmiştim.Allah'tan çok uğraşamadı corona araya girince. Fakat buna rağmen lise harikaydı. Mezuna kaldım. Ee tabi arkadaşlarınız üniversitelere giderken tekrardan çalışmak insana dokunuyor. O zamanlar ağır depresyon geçirdim. Geçen sene ingilizce öğretmenliği bölümüne yerleştim. Şimdi de kendimi çok yetersiz hissediyorum halbuki ganom sınıf ortalamasına göre iyi bir durumda. En çok da erasmus sınavında başarısız oluşum, çap başvurumun her şey tamam olmasına rağmen reddedilmesi ( başvurdugum zaman güncelleme gelmiş şartlara ve bu yüzden olmadı) Kendimi çok başarısız hissettirdi. Annemin sürekli çocukluğumdan beri yaşadığı travmalardan bahsetmesinden de sıkıldım. Sürekli abimle alakalı konuşması ve onu savunmasından sıkıldım( çoğu zaman o haksız oluyor ve ben suçlanıyorum)
Birkaç haftadır yine kötü hissetmeye başladım. Yine çok yorgunum ve hiçbir şey yapmak istemiyor canım ve bu yüzden de yine suçlanıyorum sanki hep gülümsemek zorundaymışım gibi.
Ailemi affettim geçmiş için, sonuçta onlarda gençti ve bazı hatalar yaptılar.
Fakat tek istediğim biraz şefkat ve sıcaklık.
Kendimi hep başarılı olmaya zorladım ve karşılaştığım sonuçlar bana yetmedi bu yüzden de kendimi suçladım hep her yönden yetersiz ve başarısızım diye.
Halbuki hepimiz farklı şartlarda doğmuştuk ve hepimiz bazen birilerinin çocuğu olduğunu unutup kendimize çok yük olmuştuk.
Bunları bilmeme rağmen yetmiyor işte. O yüzden de buradayım şimdi.
Sizler nasılsınız?
buraya uzun uzun bir şeyler yazmayı çok isterdim ama ona bile takatim yok gibi hissediyorum ayrıca çevrede olup bitenlerle birlikte beni en çok yoran şeyin zihnim olduğunu da biliyorum hâlâ nasıl aşacağımı ı öğrenmiş değilim bunun yanında ben de senin gibi mezuna kaldım sınava az kaldı çok daha stresli ve berbat hissediyorum bu durum ders çalışmami da engelliyor ne yapacağım bilmiyorum hâlâ stresi yonetemiyor olmam beni sinir ediyor kendimi bildim bileli böyleyim işte sen de nasıl gidiyor şu an
Insan etrafındaki insanları kendisi seçmiyor. Etrafta yüzlerce kendini beğenmiş var...
Çocukken yaşadığımız özgüven eksikliğinden kaynaklandığını düşünüyorum. Bırak sen yapamazsın yerine ne olursa olsun çocuk hata da yapsa ona bu hak tanınmalı.
insanımız yargılamaya eleştirmeye o kadar meğilli ki, çabalarımızı kötü göstermek için herşeyi yapıyorlar. umudumuz olsa bile onu kırıyorlar. Zorbalığı kendilerine hak görüyorlar.
"İnsan en çok kaçtığı şeyden asla kurtulamıyor..." Marcel Proust 🙄
Ben de sanki hiç bir zaman sevilmeyecekmisim gibi düşünüyorum.
Ben de
Eskiden bende böyleydim. Ama bir yıldır terapi alıyorum. Emek verdim çaba harcadım.ve şuan bu döngüyü kırdım. Kendimi en çok sevmeyi başardım . Sizde başaracaksınız inanın. O zaman bu düşünce gidecek.
Ben de sevmeye korkuyorum
@@emir4420 neden
@@esmanursenol522 reddedilmek korkutuyor
daha önce hiç denemediğim şeyler için bile ailem sen yapamazsın diyor. Sürekli benim adıma karar veriliyor. buna alıştığım için de artık biri bana destek olmaya çalışınca inanmamaya başlıyorum. Artık kendi kararlarımı bile vermek istemiyorum.
kendimi yetersiz ve değersiz hissediyorum. hiç bir şeyi haketmediğimi düşünüyorum. gerçekten kafayı sıyırmama az kaldı keşke sonsuza kadar yorganın altında kalabilsem
Allah kolaylık versin inşallah atlatırsın
@@YusufKaya-f7v 1 yil önceye söndüm sayenizde. O yorumu yazdığımdan beri iki şehir değiştirdim ve her sey daha kotuye gitti :') 13 gun sorna da sınava gireceğim. Ama artık olumlama yapıyorum başka çarem kalmadığı için. muhtemelen mezuna kalacağım hayatımın sonu değil ya. Ben huzurlu olayım yeter.
Bu aralar videolarınız hep bana hitap ediyor. Yıkık ben.s
Degersiz hissetmemin altinda aile ve ogretmenin fazla elestirileri var .ikiz kardesimle cok fazla kıyaslandım baskalariyla da cok kiyaslandim en sonunda dogru seçeneğin ailemi silmek olduguna karar verdim cunku evlendim bu sefer anneligimi kocami ve ailesini elestirmeye basladilar .susn da bana iyi gelmeyenlere yol verdim bana iyi gelen kocam oglum ve bir iki dostla yola devam😊
Bir de size bir kere daha teşekkür etmek istiyorum, çünkü gerçekten bu kanalı izlemediğimde birçok şeyden vaz gecmiş ve hatta piskolojim bozulmuştu ama sizin sayenizde bun?arın hepsini yendim. İngilizce çalışmayı bırakmıştım ama şimdi gitgide geliştiriyorum. Sizin sayenizde etrafımdaki kötü insanları gördüm ve onların beni mutsuz ettiklerini anladım. Size bir daha ve bir kere daha çoooooooooook teşekkür ediyorum, sizi çok seviyorum.
Helal kardeş!!! Memleket bozuk adam dolu moralini bozmasınlar!!!! 👏👏👏
Herkes sonuçlarla ilgileniyor.Hiç kimsenin sizin çabanızı gördüğü yok.Keşke dediğiniz gibi olsaydı.Hayat sadece sonuçlardan ibaret.
Kötü toplumda kötü arkadaşlar, akrabalar, alelerde kötü şartlarda yaşayan insanlar kendini yetersiz hiss eder diye düşünürüm...Bir bitki güzel sulaninca, güneş iyice onu isitinca, qidasi bol toprakda iyi yetişir ...Dağda kuraklikda daşda aynı yesermir...insanlar bir canlı olarak böyledir bence
Eskıden boyle anlattıklarında sonuç yok gıbı gelirdi bana ama 4 5 yıldır işin sonunu beklemek hobim oldu ve o son noktada gerçekten harıkalar var onu deneyimleyince gordum.... Eskıden yola çıkmadan başima gelicekleri senaryolaştırıp adım atmazdım, şimdi ise yolum sonuna kadar git ve orda gör olayı dıyorum kendıme ve gerçekten yola çıktığın resım gıbı çıkmıyor hiç bir zaman...
Benimde zaman zaman yetersizlik hislerim oldu oluyo da ama ben bunun sebebinin ailem ve çevremden olduğunu hissettiğim andan itibaren kendime çeki düzen vermeye başladım. İlk olarak olumsuz eleştirilere kulaklarımı kapadım ve öylesine güzel yol alıyorum ki şuan ben bile kendime şaşıyorum.
Evet henüz sonuca ulaşmadım elimde somut bişeyler yok ama Olcak ben buna gönülden inanıyorum gayretim var neticede,
Hatta diyorum ki eğer sonuç alamasan bile seni sinsi sinsi yiyen aptalca düşüncelerden sıyrıldın yürüyorsun kendi benliğinle
Beni eleştiren bazen yok sayan bana hiç eyvallahı olmayıp kendilerini öve öve yere göğe koyamayanlar (sadece şişmiş egoları olan ama hiçbir faydası olmayanlar) şimdi benimle irtibat kurmak ve benimle iletişim halinde olmak istiyorlar, hatta bazen beni övebiliyorlarda... Bunları görünce "Aferim" sana doğru yoldasın diyorum.
Ve son olarak anladım ki insan kendi benliğini farkedip yaşamaya başlayınca bütün düğümlerde çözülmeye başlıyo
Çook faydalı konulara değiniyosunuz
Bazen kendimle ilgili öyle güzel noktalar buluyorum ki sizin Videolarınızda bana güzel yollar aldırıyo
Teşekkür ediyorum size iyiki sizinle sosyal medya aracılığıyla bile olsa tanışma fırsatı buldum
Hoşçakalın💐
Bir derste iyiysem diyorum ki evet bu derste iyisin bak çabaların boşuna gitmiyor. Sonra bakıyorum uçurumdan atlar gibi düşüş. Ve yetersiz hissetmemi sağlayan kendim, şu 'neyse artık' 'kısmet değilmiş' bakışları
Sanırım verdiğim çabayı gördüğümden ders çalışınca kendimle gurur duyuyorum.Bu çok önemli bir şey.
Yemin ediyorum bugün kendimi kötü hissettiğim olan konu buydu..
kusursuz insan yoktur önemli olan bundan ders çıkartmak lazım akılı olmak lazım ben bir şeyde başarısıssm birinde başarılıyımdır sen kendini degerli görmesen kimse görmez
Babam, öğretmenlerim, okul arkadaşlarım hepsi ya bir insanın yüzüne de sen çirkinsin denmez ama çocuklar ve gençler acımasızdır bu nasıl ciğerime işlemiş ise ne kadar kendime bakmaya değişiklikler yapmaya çalışsam da güzelliğim birilerinin beni sevmesi için, anne olmak için yeterli değil! Zekam ise savrulup gitti ne yeterince zeki ne de güzel olabildim kabul edilmek için işte bu benim halen meyvesini yediğim inançlarım Allah hepimize kolaylık versin
Hocam Allah sizden razı olsun sizi dinledikçe şu berbat dünyayı az da olsa sevebiliyorum. Vurguladığınız tüm konuları sanki benim için anlatıyorsunuz.
Kendimi buluyorum ve kendimi yeniliyorum sizi tanıdıkca.
Herşey gönlünüzce olsun Hayırlı cumalar
Babam bana sadece küçüklüğümde babalık etti. Gençliğimde ise önüme dikilmiş en büyük engel olarak belirdi. İletişime giremediğim biri olduğu gibi en büyük yaralarımın yegane sebebi de o. Sorunlarım olduğunda ailemden önce hocalarıma gitmem beni çok utandırıyor. Öyle ki ailemin benden umutlu olmadığı kadar umut ediyor hocalarım. Lakin o önüme kaleler dikmeye devam ediyor. Mecburum. Yaşamaya mecburum. İstemiyorum. Sevmeyi sevilmeyi beceremiyorum. Saatlerce dinliyorum ama hiçbir şeyi değiştiremiyorum. Kendime bunu layık göremiyorum. Bariyerleri atlatamıyorum. Etrafımdaki insanların babana rağmen başar demesi bana tekrar yıkıldığımı hatırlatıyor. Babama rağmen başardım demek istiyorum. Onun yerine getirmediği, önemsemediği birçok sorumluluğu üstlenmeye çalıştığım için böyleyim. Daha çok gencim. Ama sanki yaşlanmış gibiyim. Yolun sonunu göremiyorum. Herkesten uzaklaşmaya ihtiyacım var. Sevilmeye değil kendimi sevmeye ihtiyacım var...
Bu ülkede yeterli hissetmek imkansız gibi bir şey, elimizde olan interneti bile alıyorlar.
Saçmalıyorsun
Benim ilkokul ve ortaokul öğretmenlerim tembel öğrencilere karşı hep bir önyargıdaydılar. Ben de tembel öğrenciler arasındaydım. Mesela benim hiç arkadaşım olmadı bir erkek sınıf arkadaşım vardı ama onunla da konuşmazdım. Asosyal bir insandım bu da ailem sayesinde. Erkekle konuşmam gerektiğini ve bunun hep ayıp birşey olduğunu söyler dururlardı çok ayıp birşey gibi gösterirlerdi o yüzden o arkadaşımla hiç dost olamadım. Kızlar da grup şeklinde takılırlardı ve okuldan soğumuştum öğretmenler ailem ve öğretmenlerin gözdeleri yüzünden ama biliyor musunuz ben eminim öğretmenler biraz üstüme düşüp adam yerine koysalardı şuan daha farklı hissedip daha farklı bir yaşantım olurdu. Ben okumayı lisede sevdim aölden bitirdim ve bir okula gidiyordum ek kredi almak için düşünün haftada 1 kere gittiğim okulda ben okumayı sevdim. Şuan büyük bir boşluktayım ve videoyu izledikçe anladım ki benim gibi çok insan varmış. Şuan özgüvenim gerçekten sıfır durumda. Hiçbir şey yapamam başaramam diyorum 20 yaşımdayım ve yaşıtlarm şuan üni okuyor daha yükseklerdeler diyip kendimi yıpratıyorum. Nasıl başlayıp neler yapabilirim onun karmaşasındayım umarım birgün başaralı bir insan olurum
Va bir boka yaramıyormus gibi hissediyorum şuan. Butun arkadaslarim çalışıyor en azindan para kazanıyor ama ben anksiyetemden dolayı korkuyorum çalışmaktan ve evde kalıyorum. Şuan Almanca ogrnemeye ve aynı zamanda blender öğrenmeye çalışıyorum ama hep yeteri kadar çalışmiyormusum ve bunlar bı işime yaramayacakmis gibi geliyor. Adamlar kazanıp ne güzel harcıyor benimse harcayacak param yok biseyim yok. Evde ot gibi kaldım
Ailem beni yalnızca kendi destekledikleri konularda çok iyisin harikasın her şeyi başarırsın diyerek desteklediler ama ne zaman ki kendi kafalarına yatmayan bir şeyi sadece çok istediğim için yapmak istesem neden yapamayacağımı ve nasıl yetersiz olduğumu anlattılar. Ben de zamanla iyi olduğumu söylediklerinde de inanmamaya başladım. Çünkü beni tanımıyorlardı ve dışarda onların düşündüğünden çok daha farklı bir hayat yaşıyordum ve dışarda benden çok daha iyileri vardı..
5 yaşından beri öyle pislik bir hayata maruz kalmışım ki şuan 34 yaşındayım nasıl canıma kıymadım hayret ediyorum, o umut var ya işte o umut, bir gün biri gelecek sizi kurtaracak sevecek umudu hep onu hayal ettim sabrettim sonra kişilik bozukluğu olan bir aileye gelin oldum, hayatımın geri kalan kısmıda mahvolmaz umarım. Bana klan ise bağımlı kişilik bozukluğu..
her defasın da geçtiğin sokak ve devamlılık içersin deki bu hayatın da,yanılsamaları takip ettikçe bulamazsın gerçeği,unutmaki her sokağın birer lambası 'OL'duğunu,her geçtiğin de sana karanlığı aydınlatan yanını gösterir içten içe,kendi yolunu her bulduğun da yaşam amacını da böylelikle belirlersin,sana ışık tutan bu aydınlanmalar,ve seni içsel bir yolculuğa çeken bu davranışlarla,kendi için de bitmeyen bir ateş böceği gibi parlayan yanını keşfet kendin de,bu saye de kendin de topladığın bu cesaretli yanını asla bulduğun da kaybetmezsin,zaten kaybetmemiştin kabullenme süreci içersindesin.
Kendi sürecini kendin de topladığın da,artık kendine sokak lambaları 'OL'AN' sokaklar seçme,yaşadığın bu durumu hayal de 'OL'sa yaşadıkların hatrına bu şuurlu hareketi başlattın kendin de 'O'ysa,ŞİMDİ karanlık sokaklar da elleri arasına alınmış sıkıştırılmış çocukları göreceksin kaldırım kenarların da,hepsinin ellerinden tutup evlerine götürüp (HAK)a teslim et,unutma yaşadıklarını ve yaşıyor 'OL'duğun yanını,cesaret ver ürkütme,sözlerine tahammül et boyunlarını bükme,er yada geç bu yolda ilerlendikçe duracaklar kendi ayaklarının üzerin de,her davranış ve sözlerine rağmen sonradan pişman 'OL'salar da zamansızlığın için de zaman ile,bir gün geçer dersin sen de de 'BEN'im defalarca geçtiğim bu yollardan diye.
🌹❤️🕯️
Hocam videolarınız harika... Ben hiç kimseye güvenemiyorum. Doğruyu söylese bile inanamıyorum... Sürekli insanlardan kaçıyorum ve sürekli ağlamak istiyorum. Her gün sizin videolarınızı izliyorum bir az yararı dokunuyor... İnşAllah yavaş-yavaş düzene girerim...
Merhabalar, umarım çok az kişi böyle hissediyordur. Çünkü böyle hissetmenin ne kadar acılı olduğunu biliyorum. İki yıldıe terapi sürecinden geçiyorum ve davranışlarımı anlamlandırabilmek için çeşitli okumalar yapıp videolar izliyorum. Yetersizlik ve değersizlik kavramlarının hayatıma nasıl girdiğini, ne gibi etkiler yarattığını fark ettim. Hala tamamen çözümleyememiş olsam da ilerlememi görebiliyorum. ‘Yetersizlik’ bana en çok ilkokul öğretmenim tarafından yüklenmiş. 60 kişilik sınıfta ‘en iyi, en güzel, en havalı…’ gibi enleri ve dipleri önemseyen bir hanımefendiydi. Dış görünüşüne, sesine, sınıfın başarısına, bizim dış görünüşümüze, saçımıza başımıza… her şeyimize karışıp en iyisinin olmasını isteyen biriydi. En iyilere övgüler çokken kötü, eksik, farklı, başarısızlığa da o denli geri dönüşü oluyordu. 7 yaşımda bu kalıpla tam anlamıyla tanışmıştım. Şuan 24 yaşındayım ve geçen yıla bunun normal olduğunu düşünüp kendimi yetersiz hissettim. Bunun farkındalığına vardığımdan beri kendime hedefler koymaya çalışıyorum. Bu hedeflerin içerisinde başarı ya da başarısızlık kavramlarını bir kenara atıp kendimin o anki hislerine odaklanmaya çalışıyorum. Çünkü başarmak da başarmamak da bir yol, ikisi de ayrı tecrübeler kazandırıp ayrı hislere sevk ediyor. Kısacası benden gelen her şey aslında çok değerliymiş. Kendimize yettiğimizde içimizi huzur huzuru da şefkat kaplıyormuş. Şunu da eklemek istiyorum: çocukluğumda karga sesli olduğumu söyleyen yakınlarım vardı, yıllarca hep kendime ve ablama şarkılar söyledim. Bu yıl cesaret edip eğitim aldım ve ilk konserimi yaklaşık 100 kişi önünde gerçekleştirdim. Öyle şeyler hissetmişim ki söylerken şarkı bitip kulise döndüğümde gözlerimde hala yaşların olduğunu gördüm. Gözyaşlarımı kendim silip saçlarımı okşayıp kendimi tebrik ettim. Yetersizlik hisleri dört bir yanımı sarmalamaya başladığında o anki hislerime gidip o kötü bulutları etrafımdan defediyorum.
Çocukken annemin beni ablalarımın veya çevre çocukların kıyaslamasıyla büyüdüm ilkokulda ise öğretmenimiz her hafta temiz öğrenci ve örnek öğrenci seçerdi bir hafta beni seçmiş olmasına rağmen aklımda sadece seçilmediğim zamanlar kaldı o hisler içime yerleşti şu anda evime bir misafir geleceği zaman dışarı çıkacağım zaman temiz olma adı altında çok fazla takıntım var ne yazık ki...
o kadar iyi denk gelid ki anlatamam...
-ailem:
Geçmişten günümüze ve halen devam eden aptalca kararları bunun yanında birbirine uymayan iki insanın halen evli kalmaya çalışması ve kendi hayatlarındaki eksikliklikleri çocukların üzerine yıkmaları.
-ilk okul sınıf öğretmenim:
Daha okula yeni başlayan öğrencilerine okumayı geç sökene, tırnağı uzun olana, ödevini yapmayana ve daha bir çok verebileceğim örneğe karşı ve verdiği tepkiler. Tokat, sıra dayağı, tahataya çıkartıp eşşek gibi anırtma. nasıl bir kafa daha 2. - 3. sınıftaki çocuklara deniz gezmiş'in hikayelerini anlatıp devrimci türkülerini söyler?
bugün hayatıma yer eden olumsuzluk ve negatife odaklanmaının, en büyüğü de yetersizlik hissinin baş kahramanları bunlar. üstesinden geldiğini sandığımda bile tekrar başa dönüyorum ve hiç umudum kalmadı.