Kendine güvenme...

Gözlerini açtığında karşında kocaman bir meydan buldun. Ne kadar geniş olduğunu kestiremiyordun. Her yer aydınlıktı, ama bu, dünyada alıştığın ışıklardan çok farklıydı. Güneş yoktu, gölge yoktu. Fakat bu ışık, içini bile aydınlatıyor, tüm hislerini ortaya çıkarıyordu. Hafif bir titreme hissettin; sanki kalbin en gizli yerleri bile birden ortaya dökülmüş gibiydi.
Etrafına baktın. İnsanlar vardı, hem de ne çok insan! Her biri kendi dünyasında gibiydi. Bazıları korkuyla yere bakıyor, bazıları kendinden emin bir ifadeyle başını dik tutuyordu. Ama kimse konuşmuyordu. Sessizlik, büyük bir huzursuzluğu beraberinde getiriyordu.
Sonra bir Ses duyuldu. Tüm meydanı dolduran, her şeyden haberdar olan bir Ses:
“Hesap vakti geldi.”
Bu sözle birlikte etrafındaki her şey değişti. Birden kendi hayatın gözlerinin önünden akmaya başladı. Bir perde gibi açıldı ve kendini çocukluk günlerinde buldun. O zamanlar ne kadar da saf ve masumdun. İlk dualarını, anne babanla yaptığın ilk ibadetleri hatırladın. Allah’a yakın hissettiğin o temiz kalpli günler bir film şeridi gibi geçti gözlerinin önünden.
Ama sonra gençliğin geldi. İşte o zaman yüzün birden asıldı. Çünkü gençlik yılların nefsinin peşinde koşmakla geçmişti. Sahip olduğun enerjiyi ve zamanı, çoğunlukla dünya işlerine harcamıştın. Ekranda beliren görüntüler sana bir tokat gibi çarpıyordu. Günlerini boş şeylerle geçirdiğin anlar, önemsemeden kıldığın namazlar, sadece dünya kazancı için çalıştığın onca zaman… Bir ses, içinden sessizce haykırıyordu: “Ah, keşke geri dönebilsem…”
Sonra sahip oldukların belirmeye başladı. Malların, mülklerin, kazandığın paralar… Hepsi karşında birikmişti. O kadar çoktu ki… Ama garip bir şekilde içini ferahlatmıyordu. Çünkü o Ses tekrar yankılandı:
“Malını nereden kazandın ve nereye harcadın?”
Bunu düşünmek istemedin. Kaçacak bir yer aradın ama kaçamıyordun. Gözlerin ekrandaki görüntülere kilitlenmişti. Elde ettiğin o kazançların, ne kadarını Allah’ın rızası için harcamıştın? Sofralarında misafirlerin, fakirlerin ne kadar yeri vardı? Kendin için yaşarken, başkalarının ihtiyaçlarını ne kadar görmüştün? İstemsizce başını öne eğdin. Çünkü cevabı sen de biliyordun.
Bir an için durdu her şey. Nefes aldığını hissettin. İçinden dua etmeye başladın:
“Allah’ım, bana bir şans daha ver. Lütfen, ne olur geri döneyim…”
Ama o Ses yine duyuldu. Bu sefer daha yakındı, daha netti:
“Zaman verdim. Gençlik verdim. Sağlık verdim. Sana dünya hayatını verdim. Ve tüm bunlar için de seni uyardım. Ama sen onları Bana kulluk için değil, kendine güvenerek kullandın. Söyle şimdi, Sana verdiklerimle ne yaptın?”
Tüm bedenin titredi. O an her şeyin boş olduğunu fark ettin. Dünyadaki o koşuşturmalar, başarılar, gösteriş dolu hayat… Hiçbirinin burada bir anlamı yoktu. O an anladın ki, o çok güvendiğin dünyevi kazançlar birer sınavdan başka bir şey değilmiş. Ama o sınavı hakkıyla verememiştin.
Gözlerin doldu. Bir ışık belirdi önünde. Kendi ellerine bakıyordun. Ama ellerin bomboştu. Dünyadayken biriktirdiklerin, o kadar çok sevdiğin şeyler, parmaklarının arasından kayıp gitmişti. Şimdi yanındaymış gibi hissettiğin tek şey, kalbinde biriken o pişmanlıktı.
Birden geçmişten bir ses kulaklarında yankılandı. O gün sana defalarca hatırlatılan o söz:
“Dünyalıklarına ve bulunduğun hâline güvenme! Çünkü Allah, tüm bunlardan seni hesaba çekecektir.”
Ama o zamanlar bunu duymamış, duymak istememiştin. Sahip olduklarına öyle bağlanmıştın ki, aslında emanet olduğunu unutmuştun. Şimdi burada, ahiret meydanında, o sözün ne anlama geldiğini derinden anlıyordun. Ama artık çok geçti. Dünya kapanmış, hesap başlamıştı.
Bir sesle irkildin:
“Amel defteri getirilsin.”
Gözlerin karardı. Ellerine bir defter uzatıldı. O defterin içindekiler, senin sonsuz geleceğini belirleyecekti. Ama sen daha kapağını açmadan biliyordun: Hayatında Allah için yaptıkların azdı. Kalbin sıkıştı. Ve o an, gerçekten tek bir şey istedin: “Keşke, keşke dünyadayken bunu anlayabilseydim…”

[@SanAilesi-m6y]

😢

[@Velhasilikelam46]

😊