Z perspektywy osoby zajmojącej się rysysowaniem mogę powiedzieć że bardziej liczy sie sam proces emocje i czas włożony w stworznie czegoś niż efekt końcowy
Nie wiem jak dalej to się potoczy, ale póki co AI udaje człowieka bardzo nieudolnie. Widziłam wiele komentarzy botów na Reddicie i... to co te boty publikują w ogóle nie wygląda jak coś, co napisałby człowiek. Osobiście nie czytałam tych książęk AI, ale biorąc pod uwagę fakt, ile w książce trzeba umieścić ludzkich emocji i odczuć to... coż, pisarze póki co są bezpieczni.
Wiesz, jeszcze 10 lat temu nie wyobrażalne było aby sztuczna inteligencja na podstawie tekstu generowała obrazy oraz historie. Za następne 10 lat może być nie do odróżnienia...
Filmik leci do ulubionych, gadasz moimi argumentami :) Wszystko to co trzeba powiedzieć, bo światek pisarzy jest pełen psów piszczących na karawanę ze łzami w oczach, bo tworzą generyczne treści podobne temu co tworzy maszyna xD Porównanie z koparką fajne. Ja widziałem fajną wersję z aparatem. No bo też klikasz przycisk aby pojawił się obrazek xD AI (czy raczej po polsku: SI) to określenie potoczne. Tak naprawdę nie mamy żadnej sztucznej inteligencji tylko generatywne modele językowe/duże modele językowe/LLM-y. Do myślącej maszyny wciąż daleko, to dalej jest automat który nie rozumie co robi, a któremu my czasem przypisujemy zdolności kognitywne. Blurby imo nie są dla AI, bo blurb musi być napisany marketingowo, z myślą o tym, żeby były haki na ludzi. AI zrobi krótkie streszczenie na 3 linijki ale nic ponad to. Wygenerowanie kilkunastu blurbów pomogłoby w burzy mózgów, ale koniec końców samemu trzeba sklecić te kilka zdań. Zagrożenie jakie widzę to głupiejące społeczeństwo. Coraz bardziej normalizujemy słabe, proste utwory. Ludzie uważają że ocena dzieła jest równoważna z "podobaniem się", niezależnie od tego jak ktoś się zna. Zamykamy się ramach tagów i gatunków i akceptujemy najprostsze realizacje byle tylko raz jeszcze zobaczyć to samo, nawet jeśli postacie będą płaskie, fabuła nielogiczna, a świat nieistniejący. Pisząc te rzeczy, mam na myśli że zbliżamy się do momentu gdzie przeciętnemu odbiorcy będzie wystarczał szrot wygenerowany przez duże modele językowe i nie będzie on potrafił docenić utworów stworzonych lepiej, twierdząc że "krytykom się podoba tamto, a mi się podoba to". Sam fakt, że potrzeba takich filmików jak ten, tłumaczących gdzie tzw. AI jest gorsze od człowieka świadczy o tym, że są ludzie, którym trzeba to wyjaśniać.
W sieci natknęłam się na dosyć niepokojący artykuł o tytule "London Newspaper Plans to Revive Dead Art Critic With AI, Lays Off Real Writers" Gazeta zamierza odtworzyć styl pisarski nieżyjącego krytyka sztuki i zwalnia wszystkich pracowników z tego działu. Nie wiem jaki to będzie miało wpływ na poczytność gazety, ale mam nadzieję, że to się nie przyjmie.
Wyobraź sobie że za 20 lat AI na podstawie naszych danych, zainteresowaniach itd stworzyło by idealną książkę pod nasze preferencje. Więc po co kupować książki? skoro AI napiszę nam taką jaka chcielibyśmy przeczytać Albo dopiszę się scenariusz na 30 słów i cyk mamy gotową książkę A jeszcze jest druga kwestia, jak rozróżnić książkę która Autor pisał całe życie od książki napisaną w 4 sekundy przez 14 letniego maćka Nie mówię o tym co jest teraz, tylko o tym co dopiero będzie, przeraża mnie fakt że coraz ciężej jest nam udowodnić że włożyliśmy w coś pracę i serce, nawet teraz moja polonistka nie potrafi uwierzyć że spędziłem cały wieczór nad wypracowaniem
Wypowiedź osoby hobbystycznie zajmującej się pisaniem, przed obejrzeniem: AI wyciąga średnią z prac przeszłych autorów, nie tworzy nic nowego. Uważam, że pisanie z jego pomocą (praktyka niektórych obecnych pisarzy) to zwykły plagiat.
Co do artystów się nie zgodzę. Pisarzy faktycznie wybierasz po np. Tym jak piszą i oczym piszą więc AI ich nie zastąpi ale czy znasz z imienia i nazwiska kogokolwiek kto stworzył logo jakieś marki? Albo osobę która zaprojektowała wzór na paczkomacie czy innym plakacie? W przypadku artystów w marketingu raczej nie często ktoś płaci za nazwisko danej osoby i w tym jest problem
A co do AI to natrafiłem na cover Deflying Gravity zrobiony przez AI na bazie próbek głosów aktorek co bedą grać w filmie. AI sobie nie poradziło z oddaniem emocji. Możemy sprawić by aktorka X śpiewała Deflying Gravity, ale nie sprawi że to bedzie takie Deflying Gravity jak na Brodwayu czy z prawdziwego ludzkiego coveru
Jako osoba początkująca w pisarskie powiem tak. AI jest POMOCNE do pisania. A argument że ,,AI kradnie pracę” jest tak samo chujowe jak osoby które je dają ,,graficy” którzy pieprzą że AI im kradnie pracę nie są grafikami a pieprzonymi ciotami które nie umieją zachwycić ludzi swoim marnym kunsztem
Dobra taka ciekawostka: Polecenie Wieczorem Lizzy zasnęła, ale obudziła się z krzykiem... (Dodatkowe informacje: Lizzy ma 5 lat, Arwin 6... I nie ich pokoje nie są blisko.) - dopisek o wieku i oddalonych pokojach dałam w nadziei, że Arwin nie pojawi się w tej scenie bo bez niego pojawiał się za każdym razem... (To fragment większej całości... Wiek postaci powinien być czarowi znamy, bo wynika z kontekstu, ale na wszelki wypadek przypomniałam. I dostałam informację o pokojach, której wcześniej nie było... A co czat GTP pisze?😅 Wieczór w pałacu był spokojny, a blask lamp oświetlał ściany pokoi, tworząc ciepłą atmosferę. Lizzy, zmęczona emocjami dnia, zasnęła szybko, z głową na poduszce, w której wyczuwała zapach świeżo skoszonej trawy. Jednak w środku nocy obudziła się nagle, wybudzona z nieprzyjemnego snu. Jej serce biło szybko, a w oczach pojawiły się łzy. - Arwin! - krzyknęła przeraźliwie, a jej mały głos niósł się echem przez opustoszały korytarz. W drugim końcu pałacu Arwin, leżąc w swoim łóżku, usłyszał wołanie siostry. Mimo że ich pokoje były oddalone, instynkt brata sprawił, że od razu zerwał się na nogi. Włosy miał w nieładzie, a oczy zaspane, ale nie zamierzał zwlekać. - Lizzy! - zawołał, biegnąc w jej stronę. Znał tę panikę w jej głosie. Czuł, że musi być przy niej. W drzwiach jej pokoju zobaczył ją, siedzącą na łóżku, z szeroko otwartymi oczami, jakby walczyła z ciemnością, która otaczała jej myśli. - Co się stało? - spytał, wchodząc do środka i siadając obok niej. Lizzy była blada, a jej oddech był płytki i chaotyczny. Spoglądała na brata z przerażeniem. - Miałam zły sen! - powiedziała, wciąż trzymając się za głowę. - Tam byli ci mężczyźni! I chcieli mnie zabrać! Arwin pochylił się nad nią, z całą powagą starał się zrozumieć, co przeżywała. - To tylko sen, Lizzy. Jesteśmy w pałacu. Jesteśmy bezpieczni! - próbował ją uspokoić, obejmując ją ramionami. Lizzy, czując ciepło jego objęć, zaczęła się uspokajać, ale strach wciąż tkwił w jej sercu. - Ale ja nie chcę, żeby wrócili! - jęknęła, a jej głos był cichy, jakby bała się, że przyciągnie ich uwagę. Arwin spojrzał na nią z determinacją. - Nie pozwolę, żeby cię skrzywdzili, Lizzy. Obiecuję! - powiedział, a jego ton był stanowczy. - Jeśli znów się obudzisz, będę obok ciebie. Zawsze. Lizzy popatrzyła na niego z wdzięcznością, a po chwili jej napięcie zaczęło ustępować. - Chcesz, żebym opowiedział ci bajkę? - zaproponował Arwin, próbując oderwać jej myśli od koszmaru. - Tak! - odpowiedziała Lizzy, uśmiechając się lekko. Arwin zasiadł na krawędzi łóżka i zaczął opowiadać o odważnym rycerzu, który walczył z potworami i ratował uwięzione księżniczki. Jego opowieść pełna była przygód i magii, a Lizzy, w miarę jak słuchała, zaczęła się uśmiechać coraz szerzej. Kiedy opowieść dobiegała końca, Lizzy znów czuła się bezpiecznie. Arwin skończył, a ona powiedziała: - Jesteś najlepszym bratem na świecie! - A ty najlepszą siostrą! - odparł, obejmując ją mocniej. Ostatecznie, gdy emocje zaczęły opadać, a sen znów zaczynał przychodzić do Lizzy, Arwin usiadł obok niej jeszcze przez chwilę, w milczeniu obserwując, jak jej powieki stają się coraz cięższe. W końcu, gdy usłyszał cichy oddech siostry, zszedł z łóżka, przywrócił porządek w jej pościeli i ostrożnie opuścił pokój, obiecując sobie, że w nocy będzie na straży. Kiedy zamykał drzwi, spojrzał jeszcze raz na śpiącą Lizzy, czując, że choć życie w pałacu przynosiło nowe wyzwania, to ich siła tkwiła w bliskości i miłości. Razem mogli stawić czoła wszystkim niebezpieczeństwom, które mogły się jeszcze zdarzyć. (Bo on wybrał sobie schemat, że starszy brat chroni siostrę i koniec. Jeśli wyraźnie mu nie napiszesz, żeby tak nie robił to będzie tak robić i koniec. Kij z tym Fragment opowieści: Darin Gryffin, książę Emeraldale (cz. VI) Wieczór w pałacu był spokojny, a blask lamp oświetlał ściany pokoi, tworząc ciepłą atmosferę. Lizzy, zmęczona emocjami dnia, zasnęła szybko, z głową na poduszce, w której wyczuwała zapach świeżo skoszonej trawy. Jednak w środku nocy obudziła się nagle, wybudzona z nieprzyjemnego snu. Jej serce biło szybko, a w oczach pojawiły się łzy. - Arwin! - krzyknęła przeraźliwie, a jej mały głos niósł się echem przez opustoszały korytarz. W drugim końcu pałacu Arwin, leżąc w swoim łóżku, usłyszał wołanie siostry. Mimo że ich pokoje były oddalone, instynkt brata sprawił, że od razu zerwał się na nogi. Włosy miał w nieładzie, a oczy zaspane, ale nie zamierzał zwlekać. - Lizzy! - zawołał, biegnąc w jej stronę. Znał tę panikę w jej głosie. Czuł, że musi być przy niej. W drzwiach jej pokoju zobaczył ją, siedzącą na łóżku, z szeroko otwartymi oczami, jakby walczyła z ciemnością, która otaczała jej myśli. - Co się stało? - spytał, wchodząc do środka i siadając obok niej. Lizzy była blada, a jej oddech był płytki i chaotyczny. Spoglądała na brata z przerażeniem. - Miałam zły sen! - powiedziała, wciąż trzymając się za głowę. - Tam byli ci mężczyźni! I chcieli mnie zabrać! Arwin pochylił się nad nią, z całą powagą starał się zrozumieć, co przeżywała. - To tylko sen, Lizzy. Jesteśmy w pałacu. Jesteśmy bezpieczni! - próbował ją uspokoić, obejmując ją ramionami. Lizzy, czując ciepło jego objęć, zaczęła się uspokajać, ale strach wciąż tkwił w jej sercu. - Ale ja nie chcę, żeby wrócili! - jęknęła, a jej głos był cichy, jakby bała się, że przyciągnie ich uwagę. Arwin spojrzał na nią z determinacją. - Nie pozwolę, żeby cię skrzywdzili, Lizzy. Obiecuję! - powiedział, a jego ton był stanowczy. - Jeśli znów się obudzisz, będę obok ciebie. Zawsze. Lizzy popatrzyła na niego z wdzięcznością, a po chwili jej napięcie zaczęło ustępować. - Chcesz, żebym opowiedział ci bajkę? - zaproponował Arwin, próbując oderwać jej myśli od koszmaru. - Tak! - odpowiedziała Lizzy, uśmiechając się lekko. Arwin zasiadł na krawędzi łóżka i zaczął opowiadać o odważnym rycerzu, który walczył z potworami i ratował uwięzione księżniczki. Jego opowieść pełna była przygód i magii, a Lizzy, w miarę jak słuchała, zaczęła się uśmiechać coraz szerzej. Kiedy opowieść dobiegała końca, Lizzy znów czuła się bezpiecznie. Arwin skończył, a ona powiedziała: - Jesteś najlepszym bratem na świecie! - A ty najlepszą siostrą! - odparł, obejmując ją mocniej. Ostatecznie, gdy emocje zaczęły opadać, a sen znów zaczynał przychodzić do Lizzy, Arwin usiadł obok niej jeszcze przez chwilę, w milczeniu obserwując, jak jej powieki stają się coraz cięższe. W końcu, gdy usłyszał cichy oddech siostry, zszedł z łóżka, przywrócił porządek w jej pościeli i ostrożnie opuścił pokój, obiecując sobie, że w nocy będzie na straży. Kiedy zamykał drzwi, spojrzał jeszcze raz na śpiącą Lizzy, czując, że choć życie w pałacu przynosiło nowe wyzwania, to ich siła tkwiła w bliskości i miłości. Razem mogli stawić czoła wszystkim niebezpieczeństwom, które mogły się jeszcze zdarzyć. chłopak ma 6 lat) 😅 Dzieciak ma 6 lat... i przeżył niemal dokładnie tę samą traumę (mimus kontuzja) ale czatu GTP to nie obchodzi. Po tłumaczeniu, że to przecież bez sensu na bardzo wielu poziomach owszem poprawi się... Nieco...
Ciężkie się trafiło. Rodzina Monet oferuje swój (chyba) własny pomysł na siebie co jest całkiem dużym plusem, ale pod względem wykonania AI wypadnie lepiej bo dzięki algorytmowi może samemu zredagować swoje dzieło oraz dzięki kilku dodatkowym komendom sprawdzić pracę kilka razy pod różnymi aspektami, tak by uniknąć dziwnych zawiłości w fabule. Co do fabuły myślę że AI stać na ciekawszy pomysł niż to co dostajemy w rodzinie monet (biorę pod uwagę tylko część 1 bo tyle znam) czyt. 5 ładnych i obrzydliwie bogatych braci w USA będących ideałami mężczyzny dla głównej grupy odbiorczej oraz problemy oparte na konfliktach bogatych ludzi lub próbowaniu używek. Po tych krótkich przemyśleniach dochodzę do wniosku że książka napisana przez AI gdzie za klawiaturą stoi osoba która takowe AI potrafi używać, wypadnie o wiele lepiej niż Rodzina Monet. Pozdrawiam cieplutko
problem z AI nie polega tylko na tym, ze za 15 lat moze ukradnie komus prace, tylko tez na fakcie ze cwiczy sie je na istniejacych tekstach/grafikach ktorych autorzy nie wyrazili na to zgody
AI może wyprzeć słabych pisarzy i tworzyć kolejne rodzny monet, Venomy czy 365 dni. Jednak nawet tam będzie potrzebne by raz na jakiś czas przyszedł prawdziwy autor co napisze coś słabego by odwalić coś co będzie nową inspiracją dla AI. AI raczej nie wpadłoby na pomysł by w książce o nastolatce dać romans głównej bohaterki z przyrodnim wujem i kuzynami. A już by dać trójkąt z dwoma braćmi robiącymi takie rzeczy z swoją kuzynką. AI nie wymyśliło by czegoś takiego.
Mi się wydaje, że jeśli ucierpią pisarze to ci najsłabsi. Tzn. jeśli ktoś kto zajmuje się pisaniem książek sam działa tak, że ciągle używa tylko najbardziej ogranych schematów, a każda jego książka wygląda jak kopia poprzedniej (albo dziesiątki innych osób piszących w tym gatunku) tylko z innymi imionami to AI będzie od takiej osoby lepsze, bo dokładnie do tego się nadaje - do kopiowania i wykrywania wzorów i schematów. Wydaje mi się, że kreatywni pisarze mogą czuć się bezpieczni.
Najsłabsi niekoniecznie, bo ci co odwalają najdurniejsze rzeczy mogą dawać materiał co zwraca na siebie uwagę. AI nie wymyśli czegoś co powstałoby z głupiej nie wiedzy, że w USA nie ma XVI wiecznej posiadłości która mogłaby zostać uszkodzona w wyniku II wojny światowej. Więc naprawde słabe książki mogą się utrzymać bo ludzie będą je czytać ironicznie. Najbardziej bać się muszą ci co są na maksa konwencjonalni i powtarzalni. Po co kolejny kryminał Mroza, jak AI zrobi kolejny znacznie szybciej i może nawet zrobić w podobnej konwencji co on.
Chciałbym dostać do rąk narzędzie które pomoże mi napisać scenariusz albo plan książki Wrzucam notatki, luźne plany wydarzeń opisy postaci, rysunki, dialogi Dostaje gwarancję że mój pomysł nie zostanie wsysnienty przez program I program wypluwa poukładany scenariusz
Z perspektywy osoby zajmojącej się rysysowaniem mogę powiedzieć że bardziej liczy sie sam proces emocje i czas włożony w stworznie czegoś niż efekt końcowy
To pięknie brzmi, ale nadal na końcu jest człowiek i niższa cena za rysunek. I mówię to z perspektywy zawodowego rysownika
Nie wiem jak dalej to się potoczy, ale póki co AI udaje człowieka bardzo nieudolnie. Widziłam wiele komentarzy botów na Reddicie i... to co te boty publikują w ogóle nie wygląda jak coś, co napisałby człowiek.
Osobiście nie czytałam tych książęk AI, ale biorąc pod uwagę fakt, ile w książce trzeba umieścić ludzkich emocji i odczuć to... coż, pisarze póki co są bezpieczni.
Wiesz, jeszcze 10 lat temu nie wyobrażalne było aby sztuczna inteligencja na podstawie tekstu generowała obrazy oraz historie. Za następne 10 lat może być nie do odróżnienia...
Tych botów które są faktycznie dobre w imitowaniu człowieka nie zauważasz, bo bierzesz je za ludzi hah :)
@@IlonaW-kk4vn
Dla statystycznego odbiorcy już jest, przynajmniej jeśli chodzi o te najnowsze programy. Już dawno zdały test turinga
Po za tym wydaję mi się też że po prostu ci którzy na prawdę lubią pisać nigdy tego nie porzucą
Filmik leci do ulubionych, gadasz moimi argumentami :) Wszystko to co trzeba powiedzieć, bo światek pisarzy jest pełen psów piszczących na karawanę ze łzami w oczach, bo tworzą generyczne treści podobne temu co tworzy maszyna xD
Porównanie z koparką fajne. Ja widziałem fajną wersję z aparatem. No bo też klikasz przycisk aby pojawił się obrazek xD
AI (czy raczej po polsku: SI) to określenie potoczne. Tak naprawdę nie mamy żadnej sztucznej inteligencji tylko generatywne modele językowe/duże modele językowe/LLM-y. Do myślącej maszyny wciąż daleko, to dalej jest automat który nie rozumie co robi, a któremu my czasem przypisujemy zdolności kognitywne.
Blurby imo nie są dla AI, bo blurb musi być napisany marketingowo, z myślą o tym, żeby były haki na ludzi. AI zrobi krótkie streszczenie na 3 linijki ale nic ponad to. Wygenerowanie kilkunastu blurbów pomogłoby w burzy mózgów, ale koniec końców samemu trzeba sklecić te kilka zdań.
Zagrożenie jakie widzę to głupiejące społeczeństwo.
Coraz bardziej normalizujemy słabe, proste utwory. Ludzie uważają że ocena dzieła jest równoważna z "podobaniem się", niezależnie od tego jak ktoś się zna. Zamykamy się ramach tagów i gatunków i akceptujemy najprostsze realizacje byle tylko raz jeszcze zobaczyć to samo, nawet jeśli postacie będą płaskie, fabuła nielogiczna, a świat nieistniejący.
Pisząc te rzeczy, mam na myśli że zbliżamy się do momentu gdzie przeciętnemu odbiorcy będzie wystarczał szrot wygenerowany przez duże modele językowe i nie będzie on potrafił docenić utworów stworzonych lepiej, twierdząc że "krytykom się podoba tamto, a mi się podoba to". Sam fakt, że potrzeba takich filmików jak ten, tłumaczących gdzie tzw. AI jest gorsze od człowieka świadczy o tym, że są ludzie, którym trzeba to wyjaśniać.
W sieci natknęłam się na dosyć niepokojący artykuł o tytule "London Newspaper Plans to Revive Dead Art Critic With AI, Lays Off Real Writers" Gazeta zamierza odtworzyć styl pisarski nieżyjącego krytyka sztuki i zwalnia wszystkich pracowników z tego działu. Nie wiem jaki to będzie miało wpływ na poczytność gazety, ale mam nadzieję, że to się nie przyjmie.
Wyobraź sobie że za 20 lat AI na podstawie naszych danych, zainteresowaniach itd stworzyło by idealną książkę pod nasze preferencje. Więc po co kupować książki? skoro AI napiszę nam taką jaka chcielibyśmy przeczytać
Albo dopiszę się scenariusz na 30 słów i cyk mamy gotową książkę
A jeszcze jest druga kwestia, jak rozróżnić książkę która Autor pisał całe życie od książki napisaną w 4 sekundy przez 14 letniego maćka
Nie mówię o tym co jest teraz, tylko o tym co dopiero będzie, przeraża mnie fakt że coraz ciężej jest nam udowodnić że włożyliśmy w coś pracę i serce, nawet teraz moja polonistka nie potrafi uwierzyć że spędziłem cały wieczór nad wypracowaniem
Ale o takiej idealnej ksiązce nie pogadasz z nikim.
Pogadasz z czatem gpt wcielającym się w rolę osoby na socjal mediach co do której myślisz że to ktoś prawdziwy
Wypowiedź osoby hobbystycznie zajmującej się pisaniem, przed obejrzeniem: AI wyciąga średnią z prac przeszłych autorów, nie tworzy nic nowego. Uważam, że pisanie z jego pomocą (praktyka niektórych obecnych pisarzy) to zwykły plagiat.
Dziękujemy za poruszenie tematu! (Bruh sama piszę a bawię się chatem GPT)
Co do artystów się nie zgodzę. Pisarzy faktycznie wybierasz po np. Tym jak piszą i oczym piszą więc AI ich nie zastąpi ale czy znasz z imienia i nazwiska kogokolwiek kto stworzył logo jakieś marki? Albo osobę która zaprojektowała wzór na paczkomacie czy innym plakacie? W przypadku artystów w marketingu raczej nie często ktoś płaci za nazwisko danej osoby i w tym jest problem
A co do AI to natrafiłem na cover Deflying Gravity zrobiony przez AI na bazie próbek głosów aktorek co bedą grać w filmie. AI sobie nie poradziło z oddaniem emocji. Możemy sprawić by aktorka X śpiewała Deflying Gravity, ale nie sprawi że to bedzie takie Deflying Gravity jak na Brodwayu czy z prawdziwego ludzkiego coveru
Jako osoba początkująca w pisarskie powiem tak. AI jest POMOCNE do pisania. A argument że ,,AI kradnie pracę” jest tak samo chujowe jak osoby które je dają
,,graficy” którzy pieprzą że AI im kradnie pracę nie są grafikami a pieprzonymi ciotami które nie umieją zachwycić ludzi swoim marnym kunsztem
Dobra taka ciekawostka:
Polecenie
Wieczorem Lizzy zasnęła, ale obudziła się z krzykiem...
(Dodatkowe informacje: Lizzy ma 5 lat, Arwin 6... I nie ich pokoje nie są blisko.) - dopisek o wieku i oddalonych pokojach dałam w nadziei, że Arwin nie pojawi się w tej scenie bo bez niego pojawiał się za każdym razem...
(To fragment większej całości... Wiek postaci powinien być czarowi znamy, bo wynika z kontekstu, ale na wszelki wypadek przypomniałam. I dostałam informację o pokojach, której wcześniej nie było... A co czat GTP pisze?😅
Wieczór w pałacu był spokojny, a blask lamp oświetlał ściany pokoi, tworząc ciepłą atmosferę. Lizzy, zmęczona emocjami dnia, zasnęła szybko, z głową na poduszce, w której wyczuwała zapach świeżo skoszonej trawy. Jednak w środku nocy obudziła się nagle, wybudzona z nieprzyjemnego snu. Jej serce biło szybko, a w oczach pojawiły się łzy.
- Arwin! - krzyknęła przeraźliwie, a jej mały głos niósł się echem przez opustoszały korytarz.
W drugim końcu pałacu Arwin, leżąc w swoim łóżku, usłyszał wołanie siostry. Mimo że ich pokoje były oddalone, instynkt brata sprawił, że od razu zerwał się na nogi. Włosy miał w nieładzie, a oczy zaspane, ale nie zamierzał zwlekać.
- Lizzy! - zawołał, biegnąc w jej stronę. Znał tę panikę w jej głosie. Czuł, że musi być przy niej.
W drzwiach jej pokoju zobaczył ją, siedzącą na łóżku, z szeroko otwartymi oczami, jakby walczyła z ciemnością, która otaczała jej myśli.
- Co się stało? - spytał, wchodząc do środka i siadając obok niej.
Lizzy była blada, a jej oddech był płytki i chaotyczny. Spoglądała na brata z przerażeniem.
- Miałam zły sen! - powiedziała, wciąż trzymając się za głowę. - Tam byli ci mężczyźni! I chcieli mnie zabrać!
Arwin pochylił się nad nią, z całą powagą starał się zrozumieć, co przeżywała.
- To tylko sen, Lizzy. Jesteśmy w pałacu. Jesteśmy bezpieczni! - próbował ją uspokoić, obejmując ją ramionami.
Lizzy, czując ciepło jego objęć, zaczęła się uspokajać, ale strach wciąż tkwił w jej sercu.
- Ale ja nie chcę, żeby wrócili! - jęknęła, a jej głos był cichy, jakby bała się, że przyciągnie ich uwagę.
Arwin spojrzał na nią z determinacją.
- Nie pozwolę, żeby cię skrzywdzili, Lizzy. Obiecuję! - powiedział, a jego ton był stanowczy. - Jeśli znów się obudzisz, będę obok ciebie. Zawsze.
Lizzy popatrzyła na niego z wdzięcznością, a po chwili jej napięcie zaczęło ustępować.
- Chcesz, żebym opowiedział ci bajkę? - zaproponował Arwin, próbując oderwać jej myśli od koszmaru.
- Tak! - odpowiedziała Lizzy, uśmiechając się lekko.
Arwin zasiadł na krawędzi łóżka i zaczął opowiadać o odważnym rycerzu, który walczył z potworami i ratował uwięzione księżniczki. Jego opowieść pełna była przygód i magii, a Lizzy, w miarę jak słuchała, zaczęła się uśmiechać coraz szerzej.
Kiedy opowieść dobiegała końca, Lizzy znów czuła się bezpiecznie. Arwin skończył, a ona powiedziała:
- Jesteś najlepszym bratem na świecie!
- A ty najlepszą siostrą! - odparł, obejmując ją mocniej.
Ostatecznie, gdy emocje zaczęły opadać, a sen znów zaczynał przychodzić do Lizzy, Arwin usiadł obok niej jeszcze przez chwilę, w milczeniu obserwując, jak jej powieki stają się coraz cięższe. W końcu, gdy usłyszał cichy oddech siostry, zszedł z łóżka, przywrócił porządek w jej pościeli i ostrożnie opuścił pokój, obiecując sobie, że w nocy będzie na straży.
Kiedy zamykał drzwi, spojrzał jeszcze raz na śpiącą Lizzy, czując, że choć życie w pałacu przynosiło nowe wyzwania, to ich siła tkwiła w bliskości i miłości. Razem mogli stawić czoła wszystkim niebezpieczeństwom, które mogły się jeszcze zdarzyć.
(Bo on wybrał sobie schemat, że starszy brat chroni siostrę i koniec. Jeśli wyraźnie mu nie napiszesz, żeby tak nie robił to będzie tak robić i koniec. Kij z tym Fragment opowieści: Darin Gryffin, książę Emeraldale (cz. VI)
Wieczór w pałacu był spokojny, a blask lamp oświetlał ściany pokoi, tworząc ciepłą atmosferę. Lizzy, zmęczona emocjami dnia, zasnęła szybko, z głową na poduszce, w której wyczuwała zapach świeżo skoszonej trawy. Jednak w środku nocy obudziła się nagle, wybudzona z nieprzyjemnego snu. Jej serce biło szybko, a w oczach pojawiły się łzy.
- Arwin! - krzyknęła przeraźliwie, a jej mały głos niósł się echem przez opustoszały korytarz.
W drugim końcu pałacu Arwin, leżąc w swoim łóżku, usłyszał wołanie siostry. Mimo że ich pokoje były oddalone, instynkt brata sprawił, że od razu zerwał się na nogi. Włosy miał w nieładzie, a oczy zaspane, ale nie zamierzał zwlekać.
- Lizzy! - zawołał, biegnąc w jej stronę. Znał tę panikę w jej głosie. Czuł, że musi być przy niej.
W drzwiach jej pokoju zobaczył ją, siedzącą na łóżku, z szeroko otwartymi oczami, jakby walczyła z ciemnością, która otaczała jej myśli.
- Co się stało? - spytał, wchodząc do środka i siadając obok niej.
Lizzy była blada, a jej oddech był płytki i chaotyczny. Spoglądała na brata z przerażeniem.
- Miałam zły sen! - powiedziała, wciąż trzymając się za głowę. - Tam byli ci mężczyźni! I chcieli mnie zabrać!
Arwin pochylił się nad nią, z całą powagą starał się zrozumieć, co przeżywała.
- To tylko sen, Lizzy. Jesteśmy w pałacu. Jesteśmy bezpieczni! - próbował ją uspokoić, obejmując ją ramionami.
Lizzy, czując ciepło jego objęć, zaczęła się uspokajać, ale strach wciąż tkwił w jej sercu.
- Ale ja nie chcę, żeby wrócili! - jęknęła, a jej głos był cichy, jakby bała się, że przyciągnie ich uwagę.
Arwin spojrzał na nią z determinacją.
- Nie pozwolę, żeby cię skrzywdzili, Lizzy. Obiecuję! - powiedział, a jego ton był stanowczy. - Jeśli znów się obudzisz, będę obok ciebie. Zawsze.
Lizzy popatrzyła na niego z wdzięcznością, a po chwili jej napięcie zaczęło ustępować.
- Chcesz, żebym opowiedział ci bajkę? - zaproponował Arwin, próbując oderwać jej myśli od koszmaru.
- Tak! - odpowiedziała Lizzy, uśmiechając się lekko.
Arwin zasiadł na krawędzi łóżka i zaczął opowiadać o odważnym rycerzu, który walczył z potworami i ratował uwięzione księżniczki. Jego opowieść pełna była przygód i magii, a Lizzy, w miarę jak słuchała, zaczęła się uśmiechać coraz szerzej.
Kiedy opowieść dobiegała końca, Lizzy znów czuła się bezpiecznie. Arwin skończył, a ona powiedziała:
- Jesteś najlepszym bratem na świecie!
- A ty najlepszą siostrą! - odparł, obejmując ją mocniej.
Ostatecznie, gdy emocje zaczęły opadać, a sen znów zaczynał przychodzić do Lizzy, Arwin usiadł obok niej jeszcze przez chwilę, w milczeniu obserwując, jak jej powieki stają się coraz cięższe. W końcu, gdy usłyszał cichy oddech siostry, zszedł z łóżka, przywrócił porządek w jej pościeli i ostrożnie opuścił pokój, obiecując sobie, że w nocy będzie na straży.
Kiedy zamykał drzwi, spojrzał jeszcze raz na śpiącą Lizzy, czując, że choć życie w pałacu przynosiło nowe wyzwania, to ich siła tkwiła w bliskości i miłości. Razem mogli stawić czoła wszystkim niebezpieczeństwom, które mogły się jeszcze zdarzyć.
chłopak ma 6 lat)
😅 Dzieciak ma 6 lat... i przeżył niemal dokładnie tę samą traumę (mimus kontuzja) ale czatu GTP to nie obchodzi. Po tłumaczeniu, że to przecież bez sensu na bardzo wielu poziomach owszem poprawi się... Nieco...
Dodatkowo AI nie ma historii. Pisarz tworząc był w konkretnej sytuacji, stanie emocjonalnym. czasie i miejscu. Ważny w książkach jest też kontekst
Potężne +1 tutaj
Książka od A.I. czy Rodzina Monet?
Ciężkie się trafiło. Rodzina Monet oferuje swój (chyba) własny pomysł na siebie co jest całkiem dużym plusem, ale pod względem wykonania AI wypadnie lepiej bo dzięki algorytmowi może samemu zredagować swoje dzieło oraz dzięki kilku dodatkowym komendom sprawdzić pracę kilka razy pod różnymi aspektami, tak by uniknąć dziwnych zawiłości w fabule. Co do fabuły myślę że AI stać na ciekawszy pomysł niż to co dostajemy w rodzinie monet (biorę pod uwagę tylko część 1 bo tyle znam) czyt. 5 ładnych i obrzydliwie bogatych braci w USA będących ideałami mężczyzny dla głównej grupy odbiorczej oraz problemy oparte na konfliktach bogatych ludzi lub próbowaniu używek. Po tych krótkich przemyśleniach dochodzę do wniosku że książka napisana przez AI gdzie za klawiaturą stoi osoba która takowe AI potrafi używać, wypadnie o wiele lepiej niż Rodzina Monet. Pozdrawiam cieplutko
Ja mam halucynacje czy widziałam przedwczoraj nowy odcinek którego już nie ma?
Książka AI, to byłoby ciekawe zjawisko do przeanalizowania
problem z AI nie polega tylko na tym, ze za 15 lat moze ukradnie komus prace, tylko tez na fakcie ze cwiczy sie je na istniejacych tekstach/grafikach ktorych autorzy nie wyrazili na to zgody
Ale ich autorzy też patrzyli i wzorowali się na innych w zasadzie
No czat gtp jest w stanie napisać całkiem ładne scenki na zadany temat. Generalnie myślę, że może pomagać... Przy problemach... Wkleje coś później...
Ale nadal AI porusza się mocno w konwencji. Nie potrafi podrzucić niczego oryginalnego, a mieli to co zna.
@@MistrzSeller w sumie człowiek też...
AI może wyprzeć słabych pisarzy i tworzyć kolejne rodzny monet, Venomy czy 365 dni. Jednak nawet tam będzie potrzebne by raz na jakiś czas przyszedł prawdziwy autor co napisze coś słabego by odwalić coś co będzie nową inspiracją dla AI.
AI raczej nie wpadłoby na pomysł by w książce o nastolatce dać romans głównej bohaterki z przyrodnim wujem i kuzynami. A już by dać trójkąt z dwoma braćmi robiącymi takie rzeczy z swoją kuzynką.
AI nie wymyśliło by czegoś takiego.
AI na razie to narzędzie i słabo tworzy człowieka. Chyba, że chcemy człowieka zniewolonego, który nie zna kontekstu.
Mi się wydaje, że jeśli ucierpią pisarze to ci najsłabsi. Tzn. jeśli ktoś kto zajmuje się pisaniem książek sam działa tak, że ciągle używa tylko najbardziej ogranych schematów, a każda jego książka wygląda jak kopia poprzedniej (albo dziesiątki innych osób piszących w tym gatunku) tylko z innymi imionami to AI będzie od takiej osoby lepsze, bo dokładnie do tego się nadaje - do kopiowania i wykrywania wzorów i schematów. Wydaje mi się, że kreatywni pisarze mogą czuć się bezpieczni.
Najsłabsi niekoniecznie, bo ci co odwalają najdurniejsze rzeczy mogą dawać materiał co zwraca na siebie uwagę. AI nie wymyśli czegoś co powstałoby z głupiej nie wiedzy, że w USA nie ma XVI wiecznej posiadłości która mogłaby zostać uszkodzona w wyniku II wojny światowej.
Więc naprawde słabe książki mogą się utrzymać bo ludzie będą je czytać ironicznie.
Najbardziej bać się muszą ci co są na maksa konwencjonalni i powtarzalni. Po co kolejny kryminał Mroza, jak AI zrobi kolejny znacznie szybciej i może nawet zrobić w podobnej konwencji co on.
Chciałbym dostać do rąk narzędzie które pomoże mi napisać scenariusz albo plan książki
Wrzucam notatki, luźne plany wydarzeń opisy postaci, rysunki, dialogi
Dostaje gwarancję że mój pomysł nie zostanie wsysnienty przez program
I program wypluwa poukładany scenariusz
Wessany 😮😮