Soulsy sa jak taniec, trzeba nauczyc sie układu żeby w koncu wygrać. Ja podobnie jak Krzysiek mowil, jestem chaotyczny i mega sie mecze w sousach, ale gram w te gry bo sa niesamowite, i oddają nieprawdopodobnie. To jest zupełnie inne doswiadczenie niz wszystkie inne gry w jakie kiedykowiek grałem. Ja swoje granie dziele na dwie epoki, wszystko w co gralem przed soulsami i po. Soulsy zmienily wszystko w moim postrzeganiu gier wodeo. Swietna rozmowa. Pozdrawiam.
Soulsy to najlepsze gry w jakie nie mam siły i czasu grać. U mnie wyglądało to tak, że gdzieś w połowie którejś gry aby dojść pomiędzy 2 ogniskami był spory kawał drogi i po drodze sporo zagrożeń. Mam czasu na granie niewiele ponad godzinę co kilka dni. Rozgrzewka... ginę... przypominam sobie drogę... ginę... spotykam przeciwnika co go wcześniej nie spotkałem... ginę... stresuję się... ginę... czas na granie się skończył. Następna próba za 5 dni XD
Poziom trudności Soulsów jest owiany taką legendą, że przez 10 lat bałam się do nich podchodzić. Na początku tego roku w końcu kupiłam całą trylogię i przez 4 miesiące grałam tylko w Soulsy i w każdej z 3 części spędziłam ponad 250 godzin. Nie powiedziałabym, że są to trudne gry. Raczej są sprawiedliwe. Nie uczysz się na błędach i grasz na pałę? Przegrywasz. Tak czy inaczej polecam każdemu kto się waha bo to fantastyczne gry z mistrzowskim lore. Na pewno jeszcze do nich wrócę.
Zgadzam się, nie powiedziałbym, że to są trudne gry, a wymagające. Z czasem zaczynasz dostrzegać większość pułapek, spodziewasz się co może Cię zaraz spotkać, wymaga ciągłego skupienia.
Mi się podobało jak Bart mówił o podejściu psychologicznym ,że tak naprawdę nie walczysz z bossami tylko tak naprawdę z samym sobą no powiem że pokazał mi inne podejście do tego typu gier
Jako osoba, która przeszła bardzo wiele soulsów i souls-lików polecam zaczynać przygodę od Elden Ringa. Gra jest otwarta i daje możliwość stworzenia bardzo wielu OP buildów, które można dopasować pod siebie. Nie ma tutaj praktycznie momentów, gdzie można się zaciąć w głównym wątku. Problem mogą sprawić niektórzy bossowie poboczni, ale na nich też są łatwe sposoby. Wspomnę, że chociażby Melanię można zabić stojąc praktycznie w miejscu i podnosząc jedną mistyczną broń. :D Co do samej rozmowy szacun za dobór tematu. Fajnie jest usłyszeć dwa skrajne spojrzenia na gatunek, który teoretycznie przestał był niszą natomiast cały czas polaryzuje całą społeczność. Oby więcej takich rozmów!!
Jako weteran soulsowatych. Od siebie dodam, że najtrudniejszą grą w serii zawsze jest ta od której się zaczyna. Dla mnie jest to Bloodborne, dla starszych Demon Souls. Dla większości Dark souls 1 czy 3. Obiektywnie najtrudniejsze jest sekiro, ze względu na jeden styl walki. A jak ktoś chce przystępne soulsowate najbardziej definiujące czym są te gry to jak bart powiedział Dark Souls 3. Nie mniej powodzenia. Sam również uwielbiam ludzi wprowadzać. Najważniejszy czynnik w grze dzielący od innych gier? Zaangażowanie. Bez zaangażowania się w tych grach nie da się je przejść, czy coś z nich wyciągnąć. Trzeba się na nich skupić i dać coś od siebie, poświęcić swój czas. Niesie to wiele satysfakcji. Powodzenia
tym bardziej jest to jedyna seria gier o ktorej myslałem, nie grając w nią. Jakiego buildu użyć? Może jednak ta broń? Oglądałem filmiki z lore tych gier. W żadnei innej grze nie miałem takkiego zaangożowania
właśnie przechodzę swojego pierwszego soulsa jakim jest bloodborne i na razie muszę stwierdzić że nie czuje się super zaangażowany ale wierzę że ta gra może bardzo zmienić moje postrzeganie na branżę, aktualnie zabiłem 3 bossów, teraz czeka mnie jeden opcjonalny (ten do którego idziemy z podziemnego więzienia) i kolejny obowiązkowy czyli biały wilkołak z kościoła, robię sobie dzień przerwy żeby następnego dnia zacząć znowu grać, ale widzę że twórcy umożliwiają graczowi zabicie tych bossów na dwa sposoby - pierwszy czyli za pomocą wzywanych summonów, żywiołów nakładanych na broń, specjalnych przedmiotów itp., albo klasycznie za pomocą typowego "hit and roll"
Przypomniałem sobie jak kiedyś siedziałem 8h na jednym bossie satysfakcja jak go pokonałem naprawdę uczą te gry radzenia sobie z stresem albo motyw jak ma na wykończeniu Boss życie jest na hita a i tak przegrywasz 😅
Będąc jeszcze w szkole, lubiłem wyzwania w grach. Teraz, kiedy wracam zmęczony po pracy, a mam na głowie jeszcze multum spraw i spędzanie czasu z moją drugą połówką, zwyczajnie nie czuję się na siłach, żeby sięgnąć po trudniejsze gry. Od dłuższego czasu, jak już w coś gram, to będą to kolejne sezony SnowRunner lub nowe DLC do Hearts of Iron IV, szkoda mi nerwów i czasu na takie Dark Souls. Dość powiedzieć, że w momencie największego kryzysu z zachorowaniami na Covid-19 pracowałem w szpitalu. Po czymś takim, odstresowywałem się wioząc kilka kłód do tartaku, a nie siekając mieczem ogromnego bossa, który już dwudziesty trzeci raz z kolei mnie powala jednym ciosem.
Nie byłam w stanie grać w żadne soulsy i souls'like'i ...nigdy. Aż wyszedł Elden Ring, popatrzyłam chwilę jak chyba Rock gra początek i uznałam, że kurde, to jest do zrobienia. Moge spindalać, nie muszę iść tą czy inną ścieżką bo mogę iść gdzie mi się podoba, nie muszę się bić z bossem już. Czułam się zagubiona na początku i totalnie nie wiedziałam co robić ale po dniu, może dwóch, zapierniczałam jak stara po świecie podniecając się przy okazji tym, jaki jest piękny. Obecnie nawet odpaliłam Demons Souls i przeszłam ten cholerny pierwszy pałac XD
Rozmowa rewelacyjna. Miło posłuchać prawdziwego fana serii Souls 😁 Mam nadzieję, że nagracie odcinek poświęcony serii Final Fantasy 😁 Co do mojej przygody z serią od From, to pamiętam, jak po raz pierwszy przechodziłem Dark Souls. Cały czas ładowałem punkty rozwoju w streght (siła) i endurance (zwinność). Stworzyłem bardzo ciężkiego tanka, na którego bossowie padali na 2 strzały 🤣 Problemem okazał się finałowy boss, który był za szybki. Zanim się zamachnąłem, to ginąłem. W końcu zdjąłem zbroję nałożyłem lekką tarczę i miecz i po wyuczeniu się ataków przeciwnika, ubiłem dziada w samych gaciach 😆
W soulsach lubię te kombinowanie, co połączyć z czym lub co zrobić by sobie pomóc w rozgrywce. Żadna inna gra nie daje takiej satysfakcji jak pokonanie bossa w tych tytułach. Uczy pokory i jednocześnie cierpliwości.
Ludzie narzekający na niski poziom trudności we współczesnych grach zapominają, że to często wynika z lepszego projektu gier. Mechaniki, budowa poziomów, przemyślany poziom trudności - w starych grach często te aspekty były skopane.
Pamietam, jak w okolicy premiery Dark Souls na PC pograłem w grę jakieś 3h, ragequitowałem i odinstalowałem grę po walce z Taurusem ze słowami "co za debil tak to zaprojektował". Potem nie mogłem spać całą noc z myślą "nie pokona mnie ta głupia gra". Zainstalowałem ponownie i praktycznie z miejsca przeszedłem całą grę. Do teraz przechodzę większość soulslików jakie wychodzą (gry od From Software obowiązkowo, Niohy i Wo longi też, z grami indie rożnie to bywa). Zdecydowaną większość z tych gier przechodzę bez większych problemów, wiec nie uważam, że umożliwienie prostej zmiany poziomu trudności jest w grze potrzebne. Wręcz uważam, że byłoby to szkodliwe, bo przy pierwszym problemie z jakimś bossem, jako konformista, pewno bym zmniejszył poziom trudności i zepsuł w ten sposób sobie zabawę. Soulsliki dzięki temu, to jedyny gatunek gier, przy którym nie ziewam. Po prostu gra wymaga cały czas maksimum uwagi, a organizm pompuje adrenalinę do krwi przy bardziej wymagających przeciwnikach. Po prostu nie da się w tych grach spać.
1:25:20 do Gascoigna można było przyzwać sobie NPC co mocno ułatwiało rozgrywkę. Nie było go przed samym bossem, co pewnie jakaś cz. osób mogła o tym nie wiedzieć. trzeba było go ciągnąć spory kawałek, ale ułatwiał grę.
Ja Demons Soul ściągałem z USA. Zakochałem się od pierwszej minuty. Totalny mind blow. Nie pamietam kiedy mnie tak gra wciągnęła… do dziś moja ulubiona seria.
Znakomity podcast. Rozumiem Barta w 100% bo też jestem soulsowym świrem i czekam bardzo aktualnie na Lies Of P. O tym temacie możnaby mówić i mówić a i tak czasu zabraknie... ps. apropo Tekkena, to bardzo chciałbym jakiś spar z Panem Bartem 😃😃 serdecznie pozdrawiam!
Dla ludzi którzy odbijają się od tych gier polecam spróbować nowego Lies of P - mieszanki wszystkich tych gier. Od Dark Souls się odbiłem, ale od Lies of P nie mogłem się oderwać i zaraz po skończeniu miałem ochotę na kolejne przejście. Niektóre mechaniki wciąż nie są zbyt dobrze wyjaśnione, ale historia jest opowiedziana wprost i zachęca do dalszego jej poznawania.
Bardzo lubię gry Fromsoftware, każdą kończylem kilka razy i zawsze daje mi mnóstwo frajdy. Najbardziej lubie bloodborne i elden ring ale sekiro to też dla mnie totalne arcydzieło, ma najlepszy system walki w grach
1:01:30 mówisz "dlaczego ja zginąłem", czas reakcji itp. to weźmy np Ludwiga z dodatku do Bloodborne. tam giniesz bo tak miało być. czas reakcji jest tam wyśrubowany do mikro sekundy. tam się nie zastanawiasz czemu zginąłeś, bo tam nie ma czasu by analizować jego walkę. boss tak się miota po planszy że trudno ogarniać ten chaos. Gdyby BB było na pc, odpaliłbym tutaj wspominany niżej trainer i miał to z głowy. BB na pc nie ma, ale BB ma coopa, to czego brakowało w Sekiro. Gdyby Sekiro coopa miało, nie potrzebowałbym wersji pc i trainera. przyzwałbym kogoś kto by pomógł. tak jak robiłem to do Ludwiga.
Jeżeli ktoś myśli, że gry z serii Dark Souls/czy inne soulslike’i są trudne i przejście ich jest jakimś osiągnięciem to muszą być w egzystencjalnym szambie.
Nrggeku masz ewidentnie złe podejscie do Soulsów. Ściana nie do przejscia? Chłopie. Ja wiekszosc gier przechodze na easy, jak zgine kilka razy to zmieniam nawet na poziom fabuła. Moje zdolnosci manualne sa tak mierne ze od 10 lat siedze w silwerze w LoLu xd Te gry musisz zrozumieć. Jak nie dajesz rady to przyzwij sobie kogos do pomocy. Są setki sposobów na ułatwienie gry ale najwazniejsze to zrozumiec jak działają mechaniki i jak je oszukiwać. Dowolny fps na weteranie jest duzo trudniejszy od kazdych Soulsów
Mnie irytują gry gdzie 100 razy trzeba powtarzać to samo. Wolę gry w rodzaju Kingdom Come Deliverance (szkoda że nikt więcej tej mechaniki nie podchwycił). Gra też trudna, nie da się tak łatwo jej zapisać, walka bardzo wymagająca, ale trudność polega głównie na tym by po prostu nie dać się zabić (bo potem trzeba się mocno cofnąć), a nie na tym że zabijają nas masę razy dopóki nie wyrobimy sobie pewnych zachowań mechanicznych.
Ja w kwestii soulsów jestem gdzieś po środku. Podobały mi się w zasadzie wszystkie gry FromSoftware za wyjątkiem DS1 i DS2, wiele razy próbowałem się do nich przekonać ale jednak za duże drewno dla mnie. Teraz najbardziej czekam na Sekiro 2 bo jedynka jest jedną z niewielu gier jakie zplatynowałem ;)
Easy mode w Elden Ring - granie z przywolywywaniem duchow. Jak dla mnie chyba najtrudniejsza czescia bylo Demon’s Souls ze wzgledu na tylko jedno ognisko na poczatku danej lokacji. Kazda smierc oznacza cofanie sie na poczatek.
powoli teraz jest to wszystko rozdrabniane na drobne- jak religie. Dark Soul 1(grane w 2019r) uświadomił mi, przebudził a czułem to w "nowoczesnych grach" że From Software nie traktuje mnie jako debila, co nie potrafi używać mózgu. co przeżyłem w DS1 to moje(te zdziwienie że jest drugi dzwon) i nic już nie jest takie same po DS1.
Smierć nie tylko w soulsach jest nauką, w sumie platformówki, metroidvanie, rougelike/lite też na tym bazują często mechanicznie. Tylko, ze souls to action rpgi więc każdy myśli, że wystarczy nakurwiać i przeć do przodu. A tu jednak trzeba na spokojnie. Co do potrzeby poznawania fabuły i lora podczas grania. Dla mnie i dla wielu osób sam klimat i mechanika tych gier wystarczy żeby je ukończyć. Grając w Eldena nie za bardzo wiedziałem nic poza tym co dostawałem na tacy. Ale dużo obejrzałem filmów z lorem i jeszcze bardziej polubiłem ten świat i klimat gry. Na liczniku nabułem prawie 300h a czytając wszystko i łącząc kropki samemu pewnie miał bym z 600 - na co czasu nie miałem XD Teraz ogrywam sobie DS1 i jak ukończę, zacznę słuchać o tej grze wszystko co znajdę na YT. Potem tak zrobię z innymi grami. Chyba, ze kiedyś mi odbije i stanę się soulsowym nerdem i zacznę rozgryzać wszystko sam. Zobaczymy, może w DLC do ER tak zrobię.
Może pozostając jeszcze przy grach nie casualowych. Może za w czasu zrobicie podcast o grach, które nie prowadzą gracza za rączkę i potrafią być w tym trudniejsze niż niejeden Souls Like? Przykład ode mnie Forbidden Siren. Gra która potrafi być mocno przeciw graczowi. I miałem za pierwszym razem do niej kilka podejść, które kończyły się litanią przecinków 😅
Bardzo ciekawy temat ale muszę się zdecydowanie odnieść do tego co mówił Bart o grach z lat 2004+. Bart trafił tu w sedno bo rzeczywiście gry w tamtych czasach były żenująco proste i traktowały graczy jak dzidziusiów, których trzeba prowadzić za rączkę by nie upadli. Strasznie mnie to irytuje gdy robię replay starszych gier bo przebrnięcie przez minuty tutoriali i wyskakujących okienek mówiących mi, co mam robić, jest po prostu męczące. Zawsze sobie wtedy myślę "Czy mogę już zacząć grać?!". Dzisiejsze gry może wciąż nie należą do tych trudniejszych ale przynajmniej powoli wracają one na właściwy tor pod tym względem.
26:50 nie złoty rycerz, jeszcze wcześniej, przed tutorialem, był Pozszywany Potomek btw nic dziwnego, że nie czułeś chęci przejścia gier od FS, skoro grałeś ledwie początek gry na streamach nie angażując się zbytnio 40:05 zły klip bo Bart przekręcił imię, nie chodziło o Gwyndolin, tylko o Gwynevere
Dark souls świetne ograne wszystkie części przeszedłem 1 i 2 elden ring też przeszedłem ale najtrudniejszy dla mnie był bloodborne dojście do bossa bardzo trudne wybijałem każdego nioh niestety nieograne 1 część w połowie niestety nie udało się przejść 😅
A może druga część / remake rozmowy o horrorach z emerytowanym już Przemkiem (Recenzje Horrorów)? Myślę, że takie kolabo mogłoby być co najmniej interesujące biorąc pod uwagę co działo się w branży od jego odejścia, a i mogłoby przyciągnąć jego fanów ciągle desperacko poszukujących tego światełka w tunelu życia, które zgasło wraz z jego pożegnalnym filmem.
te same odczucia mam co NrGeek, grałem tylko w remake demon na ps5 i ten świat klimat, otoczka, cała jest piękna i chciałoby się to eksplorować, no i to tyle. konieczność uczenia się AI żywcem z gothic2 który po linii prostej do ciebie idą czy jest ściana czy nie xD wiem ze to remake i chcieli zachować jak najwięcej, no ale nie. i nie czułem poziomu trudności, czułem sztuczne wydłużanie rozrywki. a ja nie mam tyle czasu. ale oczywiście szanuje serię i wszystkich grających :) PS. nazwa podcastu jest KUR***KO CH***WA :D
Dla mnie soulsy to jest miłość przez nienawiść. Skończyłem DSR I startowałem do 2, ale za bardzo nerwowy bylem i teraz robię przerwę grając w jakieś gierki typu D4, które są łatwe, braindedowe i myślę że z miesiąc dwa i mogę zagrać w 2 na spokojnie
Ja odpuściłem sobie soulsy i tym podobne, nie mam do tego siły, czasu i ochoty. Samograje są nudne ale pójście w drugą stronę że mam stracić dużo czasu żeby pójść krok na przód to moim zdaniem masochizm. Nie lepiej mieć coś do roboty po za graniem?
Gram od Amigi ps1 do ps5 ale soulsy mnie pokonały Konkretnie blodborn, nie mogłem przejść tego pierwszego wilkołaka zaraz na początku A, chwilę też grałem w demon souls na ps5 ale mam 65 gier na dysku i dałem sobie spokój Kiedyś pewnie wrócę do tego
Poziom trudności w Soulslike'ach wcale nie jest wysoki. Generalnie chodzi o wytrwałość i cierpliwość. Ginie się przede wszystkim przez brak wytrwałości i zbyt szybką próbę pokonania bossa. Trudne to są fpsy online.
@@archiwumwastelandera gry online, bo nie ma czegoś takiego jak schemat zachowania się przeciwnika, który występuje w soulslike'ach. Soulsy to po prostu gry, które wymagają koncentracji. Natomiast większość gier to niemal samograje.
1:59 a co to za bzdury jakoby Dead Cells czy Blasphemous byly soulslike'ami? Pierwszy to metroidvaniowy rogalik a drugie to klasyczna metroidvania, którą ma JEDNĄ mechanikę zainspirowaną soulsami - po śmierci tracimy kawałek paska many (w soulsach po prostu kasę) i mamy jedną szansę aby to podnieść. Tyle.
Ostatnio po ograniu symphony of the night do mnie dotarło, że soulsy to tak na prawdę castlevania w trojwymiarze. Momentami ma się wręcz wrażenie zrzynki. Wszystkie elementy rozgrywki się zgadzają, odradzanie przeciwników, nagradzanie ciekawości istotnymi znajdźkami, wysoki poziom trudności. Nie widzę przeszkód żeby używać tych dwóch terminów zamiennie, z tą uwaga, że metroidvania była po prostu pierwsza. Ale tak, w przypadku dead cells to już przegięcie.
HEj Krzychu ADHD już się też wykrywa u dorosłych i dalej bada temat warto obczaić Edit; Jak wyjoł trzy płyty i ta jest taka a ta taka i się niczym nie różnią to fiknołem XD
Ciekawe jest u mnie to że o ile jestem dużym fanem Castlevanii, czy to Symphony Of The Night na PSone czy trylogii na Nintendo DS, od mojej próby soulslike'ów czyli Bloodborne odbiłem się całkowicie. Nie wiem od czego to wynika, prawdopodobnie w grach 2D tego typu mam większą kontrolę nad postacią, natomiast gdy dochodzi ten trzeci wymiar gubię się w natłoku przeciwników. I niestety też bym chciał by ta gra miała poziomy trudności, bo sam gameplay był mocno satysfakcjonujący, ale po prostu gdy gra zacyzna męczyć a nie bawić masz jej zwyczajnie dość. Dlatego przykładowo najbardziej z Castlevanii podobało mi się Portrait Of Ruin która w wersji amerykańskiej ma śmiesznego buga pozwalającego leczyć się bez posiadania żadnych eliksirów. Dzięki temu jak chciałem wyzwania grałem uczciwie, a jak chciałem poszatkować potworki używałem tego buga. Myślę że gdyby w soulslikeach było coś takiego byłoby to świetne, każdy by grał tak jak lubi a nie był zmuszany grać tak jak chcą twórcy
Wkradła się nieprawda. Bart jako znawca "Demonsów" i fan PVP powinien wiedzieć, że wydania Atlusa i Bandai ówże gry na PS3 działały na innych serwerach. Jedne były dedykowane na Amerykę, a drugie na Europę. Więc nie można było grać z graczami z innej wersji. Informacja to jest po części teraz bezużyteczna, ponieważ oficjalne serwery do Demonsów zostały wyłączone parę lat temu i pozostaje tylko używanie nieoficjalnych.
moim zdaniem bloodborne jest najlepsze na pierwszego sous like'a i będę się przy tym upierać, ponieważ bloodborne ma uproszczone elementy orginalnych soulsów nie ma żadnych zabaw z tarczami, magiami i innymi laserowymi dildosami masz tylko swoją postać i swoją broń i tylko te dwie rzeczy się leveluje i zdobywa nie wiem jak to w sekiro to wygląda, bo nie grałem, ale chyba też podobnie
Tylko ze blodborne jest bardzo szybkie a właśnie w takich soulsach zrobisz sobie tanka + jakaś tarcza z dużą stabilnością i redukcją obrażeń (90-100%) i masz wywalone prawie na wszystko. Albo możesz grać magią która moim zdaniem jest op bo zabijasz zanim coś do ciebie w ogóle podejdzie.
Najlepszym soulsowym tytułem, a zarazem najprzystępniejszym jest Elden Ring. Gra jest otwarta i jeśli jakiś przeciwnik sprawia problem, zawsze można pozwiedzać świat, podbić lvl, zdobyć nowe bronie. Dla mnie jest to idealne spełnienie idei, do której zawsze dążyły gry z serii Soul, a jest nim wielki otwarty świat, pełen tajemnic i niebezpieczeństw ;)
Ja nie lubię cierpieć i nie gram w takie gry. Soulslike omijam. W sumie gram na wszystkim na easy bo gry mają sprawić🤪 że mam się zrelaksować a nie męczyć. W grze mam być bogiem i napierdalać wszystkich w około. Souls mnie nie interesuje bo nie lubię się po prostu męczyć z grami i denerwować.
Masz złe podejscie bo poziom trudnosci w soulsach nie jest zrobiony ot tak zeby było trudno tylko jest integralną skłądową gry. Uczysz sie systemów, swiata i przeciwników i gdy to wszystko zrozumiesz to gra cie wynagradza i giniesz rzadko. Piszesz o denerwowaniu i cierpieniu co jest kurozum bo te gry dają tyle dopaminy ile nie da zadna inna gra
@@grzesiekkor3707 kupiłem sobie blodborn z ciekawości odpadłem po godzinie. Z nerwów rozwaliłem pada prawie i wróciłem to asasyna haha. No cóż nie mój typ gier.
Osobiście uważam, że najlepszym soulsbornem do wejścia w ten świat jest Nioh. Jest ono trudne, ale minimalnie, bo to że facto slasher. Ja rzuciłem Bloodborne w kąt roztrzęsiony, bo ten świat jest przytłaczający, ale jak potem z ciekawości ograłem Nioh, to elegancko zacząłem się przeżynać, gdyż pojąłem o co twórcom chodzi. I do zestawu przeciwnicy w Nioh są mniejsi, więc psychicznie masz problem, żeby tak po prostu się poddać. Przecież mnie byle chłopy nie pobiją. Polecam tę drogę.
29:15 dokładnie tak jak ja. Chciałem tę historię poznać ale gra w dużo późniejszym etapie była jużdla mnie za trudna. co zrobiłem ? ściągnąłem pirata na kompa i odpaliłem trainer z god modem podczas starć z TYMI bossami których pokonać nie potrafiłem. w trakcie biegania po świecie wyłączałem trainer. Czy oszukiwałem ? Jebie mnie to. każdy gra tak jak sprawia mu to przyjemność. będę chciał grać stopą, to się nauczę, kutasem tak samo. Ale nie sprawia mi przyjemności utykanie na 100h przy jakimś bossie. co mi to da ? nic. zero satysfakcji i tylko stratę czasu. pyk trainer god mode, bossa przejdę sobie bezstresowo i pociągnę fabułę do przodu. poznam lore, o to chodziło. a to że nie tak jak sobie życzyli programiści, a w dupie to mam.
@@ravixzczteroroga4977 ja również. ja nieudacznik ty ograniczony. jak powiedziałem jebie mnie to wszystko co kto i jak chce grać. ale widzę że niektórzy nadal ostro zawzięci na każdy fakt ułatwiania sobie gry. aż żal patrzeć na takich jak ty panie kolego .
@@ravixzczteroroga4977 powiem ci więcej panie przemądrzalcze - planescape torment przeszedłem z solucją !!!, a dlaczego ? bo miałem wyjebane w szukanie drogi wyjścia. tylko w jakąś histerię teraz nie wpadnij tak jak jeden gracz z którym kiedyś rozmawiałem. mało się nie zapluł i nie popłakał z tego powodu.
Wysłuchałem tego podcastu na Spotify i sprowokowało mnie to do napisania tego komentarza. Moim zdaniem źle zrobił Pan wracając do soulslikeów od Sekiro. Ta gra wymusza na graczu mechanikę parowań, która była opcjonalna (aczkolwiek bardzo przydatna) w Demon's/Dark Souls. Radziłbym nie słuchać znajomego, bo pierdoli głupoty. Ja radziłbym zacząć od Dark Souls Remastered. Ewentualnie od części drugiej, choć wielu graczy uważa ją za gorszą od "jedynki". Mają one wolniejsze tempo i nie są tak "slasherowate", jak część trzecia, więc uważam że początkującemu będzie w nich łatwiej. No chyba że odpowiada Panu szybsze tempo rozgrywki, w takim przypadku "trójka" może przypadłaby do gustu bardziej.
Jak niczym? Trzy komplety trofeów :D Tak, wliczając Remake na PS5 to 4 platyny wpadły xD Cudowna gra, choć patrząc na spadkobiercę pod postacią Dark Souls, może wydawać się "prymitywna". Ale ogólnie, gry From Software na zawsze w moim serduszku. Czekam na zapowiedź BloodBorne 2...
Kurde nie chce mi się słuchać tych gralogow. Przesluchalem 1 i mi się podobał. Wiem, że inne też mi się będą bardzo podobać, bo Nrgeek robi świetny content. Na pewno przesłucham wszystkich po kolei, bez przerwy - w przyszłości gdy będę miał ważne obowiązki do zrobienia, a nie teraz jak nie mam nic do roboty. Czemu jestem taki zjebany :(
Panowie, każdy kolejny podcast to miód na moje uszy. Proszę nagrywajcie dalej.
Kocham tą odsłonę PoP'a z 2008 roku. Zdecydowanie moja ulubiona.
Soulsy sa jak taniec, trzeba nauczyc sie układu żeby w koncu wygrać.
Ja podobnie jak Krzysiek mowil, jestem chaotyczny i mega sie mecze w sousach, ale gram w te gry bo sa niesamowite, i oddają nieprawdopodobnie.
To jest zupełnie inne doswiadczenie niz wszystkie inne gry w jakie kiedykowiek grałem.
Ja swoje granie dziele na dwie epoki, wszystko w co gralem przed soulsami i po. Soulsy zmienily wszystko w moim postrzeganiu gier wodeo.
Swietna rozmowa. Pozdrawiam.
mam dokładnie tak samo, po ograniu gier od FS wszystkie inne gry są jakieś takie meh..
Te podcasty są zajebiste, jak NRGeek mówił o Lady Gwyndolyyn z soulsów to parskałem śmiechem xD
Soulsy to najlepsze gry w jakie nie mam siły i czasu grać. U mnie wyglądało to tak, że gdzieś w połowie którejś gry aby dojść pomiędzy 2 ogniskami był spory kawał drogi i po drodze sporo zagrożeń. Mam czasu na granie niewiele ponad godzinę co kilka dni. Rozgrzewka... ginę... przypominam sobie drogę... ginę... spotykam przeciwnika co go wcześniej nie spotkałem... ginę... stresuję się... ginę... czas na granie się skończył. Następna próba za 5 dni XD
Dawajcie nastepny materiał o serii Final Fantasy ,jak zwykle mega robota ❤
Bardzo fajnie się słucha tych rozkmin. Krok w dobrym kierunku 😊
Poziom trudności Soulsów jest owiany taką legendą, że przez 10 lat bałam się do nich podchodzić. Na początku tego roku w końcu kupiłam całą trylogię i przez 4 miesiące grałam tylko w Soulsy i w każdej z 3 części spędziłam ponad 250 godzin. Nie powiedziałabym, że są to trudne gry. Raczej są sprawiedliwe. Nie uczysz się na błędach i grasz na pałę? Przegrywasz. Tak czy inaczej polecam każdemu kto się waha bo to fantastyczne gry z mistrzowskim lore. Na pewno jeszcze do nich wrócę.
Zgadzam się, nie powiedziałbym, że to są trudne gry, a wymagające. Z czasem zaczynasz dostrzegać większość pułapek, spodziewasz się co może Cię zaraz spotkać, wymaga ciągłego skupienia.
Gralogi aka najlepszy podcast w Polsce. Oby ta seria trwała długo bo świetnie sie was ogląda, czy też słucha (najlepiej podczas grania)!
Mi się podobało jak Bart mówił o podejściu psychologicznym ,że tak naprawdę nie walczysz z bossami tylko tak naprawdę z samym sobą no powiem że pokazał mi inne podejście do tego typu gier
polecam rozpocząć piękną przygodę z typi grami, zmieni to twoje podejscie do gier
jezu czemu ja nie znam nikogo w moim wieku kto jest zajarany grami żeby usiąść sobie jak Wy i przy dobrym whiskey pogadać.
Ponieważ ludzie nie znają się na dobrej zabawie i sądzą, że jedyną rozrywką jest chlanie i imprezowanie.
skąd jesteś? tez bym chciał znac kogos takiego...
Jako osoba, która przeszła bardzo wiele soulsów i souls-lików polecam zaczynać przygodę od Elden Ringa. Gra jest otwarta i daje możliwość stworzenia bardzo wielu OP buildów, które można dopasować pod siebie. Nie ma tutaj praktycznie momentów, gdzie można się zaciąć w głównym wątku. Problem mogą sprawić niektórzy bossowie poboczni, ale na nich też są łatwe sposoby. Wspomnę, że chociażby Melanię można zabić stojąc praktycznie w miejscu i podnosząc jedną mistyczną broń. :D
Co do samej rozmowy szacun za dobór tematu. Fajnie jest usłyszeć dwa skrajne spojrzenia na gatunek, który teoretycznie przestał był niszą natomiast cały czas polaryzuje całą społeczność. Oby więcej takich rozmów!!
Najlepszy podcast jak do tej pory
Jako weteran soulsowatych. Od siebie dodam, że najtrudniejszą grą w serii zawsze jest ta od której się zaczyna. Dla mnie jest to Bloodborne, dla starszych Demon Souls. Dla większości Dark souls 1 czy 3. Obiektywnie najtrudniejsze jest sekiro, ze względu na jeden styl walki. A jak ktoś chce przystępne soulsowate najbardziej definiujące czym są te gry to jak bart powiedział Dark Souls 3. Nie mniej powodzenia. Sam również uwielbiam ludzi wprowadzać. Najważniejszy czynnik w grze dzielący od innych gier? Zaangażowanie. Bez zaangażowania się w tych grach nie da się je przejść, czy coś z nich wyciągnąć. Trzeba się na nich skupić i dać coś od siebie, poświęcić swój czas. Niesie to wiele satysfakcji. Powodzenia
tym bardziej jest to jedyna seria gier o ktorej myslałem, nie grając w nią. Jakiego buildu użyć? Może jednak ta broń? Oglądałem filmiki z lore tych gier. W żadnei innej grze nie miałem takkiego zaangożowania
właśnie przechodzę swojego pierwszego soulsa jakim jest bloodborne i na razie muszę stwierdzić że nie czuje się super zaangażowany ale wierzę że ta gra może bardzo zmienić moje postrzeganie na branżę, aktualnie zabiłem 3 bossów, teraz czeka mnie jeden opcjonalny (ten do którego idziemy z podziemnego więzienia) i kolejny obowiązkowy czyli biały wilkołak z kościoła, robię sobie dzień przerwy żeby następnego dnia zacząć znowu grać, ale widzę że twórcy umożliwiają graczowi zabicie tych bossów na dwa sposoby - pierwszy czyli za pomocą wzywanych summonów, żywiołów nakładanych na broń, specjalnych przedmiotów itp., albo klasycznie za pomocą typowego "hit and roll"
Panowie robicie naprawdę kawał fajnej roboty. Róbcie to dalej 💪👍
Przypomniałem sobie jak kiedyś siedziałem 8h na jednym bossie satysfakcja jak go pokonałem naprawdę uczą te gry radzenia sobie z stresem albo motyw jak ma na wykończeniu Boss życie jest na hita a i tak przegrywasz 😅
Najlepszy podcast z serii źle nazwanej, ale chyba wiadomo jakiej serii gier jestem fanem ;)
Po tej rozmowie aż nabrałem ochoty aby spróbować Dark Souls :D
Kapitalny Podcast :D Dzięki Panowie :D
i jak próbowałeś? jak odczucia? :D
Nie mogę się doczekać odsłuchania :D Łapa leci!
Widać pasję w Barcie i chciałoby się posłuchać dłużej. Spoko jest to zderzenie osoby zajaranej z osoba która odbiła się od gatunku. Świetny odcinek.
Będąc jeszcze w szkole, lubiłem wyzwania w grach. Teraz, kiedy wracam zmęczony po pracy, a mam na głowie jeszcze multum spraw i spędzanie czasu z moją drugą połówką, zwyczajnie nie czuję się na siłach, żeby sięgnąć po trudniejsze gry.
Od dłuższego czasu, jak już w coś gram, to będą to kolejne sezony SnowRunner lub nowe DLC do Hearts of Iron IV, szkoda mi nerwów i czasu na takie Dark Souls. Dość powiedzieć, że w momencie największego kryzysu z zachorowaniami na Covid-19 pracowałem w szpitalu. Po czymś takim, odstresowywałem się wioząc kilka kłód do tartaku, a nie siekając mieczem ogromnego bossa, który już dwudziesty trzeci raz z kolei mnie powala jednym ciosem.
Nie byłam w stanie grać w żadne soulsy i souls'like'i ...nigdy. Aż wyszedł Elden Ring, popatrzyłam chwilę jak chyba Rock gra początek i uznałam, że kurde, to jest do zrobienia. Moge spindalać, nie muszę iść tą czy inną ścieżką bo mogę iść gdzie mi się podoba, nie muszę się bić z bossem już. Czułam się zagubiona na początku i totalnie nie wiedziałam co robić ale po dniu, może dwóch, zapierniczałam jak stara po świecie podniecając się przy okazji tym, jaki jest piękny. Obecnie nawet odpaliłam Demons Souls i przeszłam ten cholerny pierwszy pałac XD
Brawo.
polecam sekiro :D
Rozmowa rewelacyjna. Miło posłuchać prawdziwego fana serii Souls 😁 Mam nadzieję, że nagracie odcinek poświęcony serii Final Fantasy 😁
Co do mojej przygody z serią od From, to pamiętam, jak po raz pierwszy przechodziłem Dark Souls. Cały czas ładowałem punkty rozwoju w streght (siła) i endurance (zwinność). Stworzyłem bardzo ciężkiego tanka, na którego bossowie padali na 2 strzały 🤣 Problemem okazał się finałowy boss, który był za szybki. Zanim się zamachnąłem, to ginąłem. W końcu zdjąłem zbroję nałożyłem lekką tarczę i miecz i po wyuczeniu się ataków przeciwnika, ubiłem dziada w samych gaciach 😆
W soulsach lubię te kombinowanie, co połączyć z czym lub co zrobić by sobie pomóc w rozgrywce. Żadna inna gra nie daje takiej satysfakcji jak pokonanie bossa w tych tytułach. Uczy pokory i jednocześnie cierpliwości.
Fajne te podcasty, tak trzymać panowie
Jeden z Waszych najlepszych podcastów. Na temat, na luzie i z humorem. Oby tak dalej. Pozdrawiam.
Bardzo dobry podcast, brakuje was tylko na Apple podcasty
Świetny i ciekawy odcinek!
Ludzie narzekający na niski poziom trudności we współczesnych grach zapominają, że to często wynika z lepszego projektu gier. Mechaniki, budowa poziomów, przemyślany poziom trudności - w starych grach często te aspekty były skopane.
Super się słuchało
Pamietam, jak w okolicy premiery Dark Souls na PC pograłem w grę jakieś 3h, ragequitowałem i odinstalowałem grę po walce z Taurusem ze słowami "co za debil tak to zaprojektował". Potem nie mogłem spać całą noc z myślą "nie pokona mnie ta głupia gra". Zainstalowałem ponownie i praktycznie z miejsca przeszedłem całą grę. Do teraz przechodzę większość soulslików jakie wychodzą (gry od From Software obowiązkowo, Niohy i Wo longi też, z grami indie rożnie to bywa). Zdecydowaną większość z tych gier przechodzę bez większych problemów, wiec nie uważam, że umożliwienie prostej zmiany poziomu trudności jest w grze potrzebne. Wręcz uważam, że byłoby to szkodliwe, bo przy pierwszym problemie z jakimś bossem, jako konformista, pewno bym zmniejszył poziom trudności i zepsuł w ten sposób sobie zabawę. Soulsliki dzięki temu, to jedyny gatunek gier, przy którym nie ziewam. Po prostu gra wymaga cały czas maksimum uwagi, a organizm pompuje adrenalinę do krwi przy bardziej wymagających przeciwnikach. Po prostu nie da się w tych grach spać.
1:25:20 do Gascoigna można było przyzwać sobie NPC co mocno ułatwiało rozgrywkę. Nie było go przed samym bossem, co pewnie jakaś cz. osób mogła o tym nie wiedzieć. trzeba było go ciągnąć spory kawałek, ale ułatwiał grę.
Wyobraźcie sobie NRgeeka walczącego z Genichiro albo shinobim Sową jak byk go pokonał 🤣🤣
Ja Demons Soul ściągałem z USA. Zakochałem się od pierwszej minuty. Totalny mind blow. Nie pamietam kiedy mnie tak gra wciągnęła… do dziś moja ulubiona seria.
Znakomity podcast. Rozumiem Barta w 100% bo też jestem soulsowym świrem i czekam bardzo aktualnie na Lies Of P. O tym temacie możnaby mówić i mówić a i tak czasu zabraknie... ps. apropo Tekkena, to bardzo chciałbym jakiś spar z Panem Bartem 😃😃 serdecznie pozdrawiam!
Gwynevere nie Gwyndolin :D
Dla ludzi którzy odbijają się od tych gier polecam spróbować nowego Lies of P - mieszanki wszystkich tych gier. Od Dark Souls się odbiłem, ale od Lies of P nie mogłem się oderwać i zaraz po skończeniu miałem ochotę na kolejne przejście. Niektóre mechaniki wciąż nie są zbyt dobrze wyjaśnione, ale historia jest opowiedziana wprost i zachęca do dalszego jej poznawania.
Bardzo lubię gry Fromsoftware, każdą kończylem kilka razy i zawsze daje mi mnóstwo frajdy. Najbardziej lubie bloodborne i elden ring ale sekiro to też dla mnie totalne arcydzieło, ma najlepszy system walki w grach
oj sekiro to dla mnie perełka +1
Dobra, ale czy grałeś w starsze tytuły przed Demon Souls?
@@Embrod nie, duzo trace?
Chętnie obejrzę stream jak Bart uczy NRgeeka jak przeżyć w soulsach 😅
Poprawka: pustymi stają się dotknięci klątwą nieumarłych, a nie wszyscy umierający.
Krzychu i Bart Co-Op w soulsy, ale się rozmarzyłem 🙂
1:01:30 mówisz "dlaczego ja zginąłem", czas reakcji itp. to weźmy np Ludwiga z dodatku do Bloodborne. tam giniesz bo tak miało być. czas reakcji jest tam wyśrubowany do mikro sekundy. tam się nie zastanawiasz czemu zginąłeś, bo tam nie ma czasu by analizować jego walkę. boss tak się miota po planszy że trudno ogarniać ten chaos.
Gdyby BB było na pc, odpaliłbym tutaj wspominany niżej trainer i miał to z głowy. BB na pc nie ma, ale BB ma coopa, to czego brakowało w Sekiro. Gdyby Sekiro coopa miało, nie potrzebowałbym wersji pc i trainera. przyzwałbym kogoś kto by pomógł. tak jak robiłem to do Ludwiga.
Jak ktos chce fajny poradnik, aby zaczac z soulsami to kyuu ma fajne filmy na yt ;)😅
Jeżeli ktoś myśli, że gry z serii Dark Souls/czy inne soulslike’i są trudne i przejście ich jest jakimś osiągnięciem to muszą być w egzystencjalnym szambie.
20:00 najlepszy moment
Kiedy pokonałem pierwszego bossa w Bloodborne chyba za 30tym razem mój okrzyk radości słyszała chyba cała dzielnica. Grę ukończyłem.
Każdemu polecam zacząć od Elden Ringa, a później przejść trylogię Dark Souls ✌🏻
Powodzenia 💪🏻
Nrggeku masz ewidentnie złe podejscie do Soulsów. Ściana nie do przejscia? Chłopie. Ja wiekszosc gier przechodze na easy, jak zgine kilka razy to zmieniam nawet na poziom fabuła. Moje zdolnosci manualne sa tak mierne ze od 10 lat siedze w silwerze w LoLu xd Te gry musisz zrozumieć. Jak nie dajesz rady to przyzwij sobie kogos do pomocy. Są setki sposobów na ułatwienie gry ale najwazniejsze to zrozumiec jak działają mechaniki i jak je oszukiwać. Dowolny fps na weteranie jest duzo trudniejszy od kazdych Soulsów
Wielki fan NRgeek kiedy Dark Souls Remastered run cant wait !
Macie tak dobrane kolory tła, że jak wasze ekrany się stykają, to wygląda jakby Bart był odbiciem w magicznym lustrze na ścianie pokoju Nrgeeka XD
Leże na plaży w Tunezji i słucham waszego pierdu pierdu 😅
Mnie irytują gry gdzie 100 razy trzeba powtarzać to samo. Wolę gry w rodzaju Kingdom Come Deliverance (szkoda że nikt więcej tej mechaniki nie podchwycił). Gra też trudna, nie da się tak łatwo jej zapisać, walka bardzo wymagająca, ale trudność polega głównie na tym by po prostu nie dać się zabić (bo potem trzeba się mocno cofnąć), a nie na tym że zabijają nas masę razy dopóki nie wyrobimy sobie pewnych zachowań mechanicznych.
a w soulsach gra nie polega na tym, żeby nie dać się zabić?
Przeczysz sam sobie teraz XD
@@ziomek4027 W którym miejscu przeczę sam sobie? Ja nie lubię soulsów.
Ja w kwestii soulsów jestem gdzieś po środku.
Podobały mi się w zasadzie wszystkie gry FromSoftware za wyjątkiem DS1 i DS2, wiele razy próbowałem się do nich przekonać ale jednak za duże drewno dla mnie.
Teraz najbardziej czekam na Sekiro 2 bo jedynka jest jedną z niewielu gier jakie zplatynowałem ;)
Easy mode w Elden Ring - granie z przywolywywaniem duchow.
Jak dla mnie chyba najtrudniejsza czescia bylo Demon’s Souls ze wzgledu na tylko jedno ognisko na poczatku danej lokacji. Kazda smierc oznacza cofanie sie na poczatek.
Dzięki za materiał. Ze swojej strony polecam na 1 gre jako amator "Lords of the fallen". Jak dla mnie genialna gra.
tak szczerze to drewno fest było. Ale czakam na drugą cześć widaje sie być bardziej 'płynna'
Soulslike to i tak kaszka z mleczkiem w porównaniu do pillars of eternity 2 na ostatecznym wyzwaniu
powoli teraz jest to wszystko rozdrabniane na drobne- jak religie. Dark Soul 1(grane w 2019r) uświadomił mi, przebudził a czułem to w "nowoczesnych grach" że From Software nie traktuje mnie jako debila, co nie potrafi używać mózgu. co przeżyłem w DS1 to moje(te zdziwienie że jest drugi dzwon) i nic już nie jest takie same po DS1.
+1
Smierć nie tylko w soulsach jest nauką, w sumie platformówki, metroidvanie, rougelike/lite też na tym bazują często mechanicznie.
Tylko, ze souls to action rpgi więc każdy myśli, że wystarczy nakurwiać i przeć do przodu. A tu jednak trzeba na spokojnie.
Co do potrzeby poznawania fabuły i lora podczas grania. Dla mnie i dla wielu osób sam klimat i mechanika tych gier wystarczy żeby je ukończyć.
Grając w Eldena nie za bardzo wiedziałem nic poza tym co dostawałem na tacy. Ale dużo obejrzałem filmów z lorem i jeszcze bardziej polubiłem ten świat i klimat gry.
Na liczniku nabułem prawie 300h a czytając wszystko i łącząc kropki samemu pewnie miał bym z 600 - na co czasu nie miałem XD
Teraz ogrywam sobie DS1 i jak ukończę, zacznę słuchać o tej grze wszystko co znajdę na YT. Potem tak zrobię z innymi grami.
Chyba, ze kiedyś mi odbije i stanę się soulsowym nerdem i zacznę rozgryzać wszystko sam. Zobaczymy, może w DLC do ER tak zrobię.
Może pozostając jeszcze przy grach nie casualowych. Może za w czasu zrobicie podcast o grach, które nie prowadzą gracza za rączkę i potrafią być w tym trudniejsze niż niejeden Souls Like?
Przykład ode mnie Forbidden Siren. Gra która potrafi być mocno przeciw graczowi. I miałem za pierwszym razem do niej kilka podejść, które kończyły się litanią przecinków 😅
Bardzo ciekawy temat ale muszę się zdecydowanie odnieść do tego co mówił Bart o grach z lat 2004+. Bart trafił tu w sedno bo rzeczywiście gry w tamtych czasach były żenująco proste i traktowały graczy jak dzidziusiów, których trzeba prowadzić za rączkę by nie upadli. Strasznie mnie to irytuje gdy robię replay starszych gier bo przebrnięcie przez minuty tutoriali i wyskakujących okienek mówiących mi, co mam robić, jest po prostu męczące. Zawsze sobie wtedy myślę "Czy mogę już zacząć grać?!". Dzisiejsze gry może wciąż nie należą do tych trudniejszych ale przynajmniej powoli wracają one na właściwy tor pod tym względem.
oj tak te tutoriale to też mnie odrzucają
Ja jestem w stanie zrozumieć, czemu tak dużo tutoriali było. Problem jest inny - brak możliwości wyłączenia ich.
26:50 nie złoty rycerz, jeszcze wcześniej, przed tutorialem, był Pozszywany Potomek
btw nic dziwnego, że nie czułeś chęci przejścia gier od FS, skoro grałeś ledwie początek gry na streamach nie angażując się zbytnio
40:05 zły klip bo Bart przekręcił imię, nie chodziło o Gwyndolin, tylko o Gwynevere
Dark souls świetne ograne wszystkie części przeszedłem 1 i 2 elden ring też przeszedłem ale najtrudniejszy dla mnie był bloodborne dojście do bossa bardzo trudne wybijałem każdego nioh niestety nieograne 1 część w połowie niestety nie udało się przejść 😅
A może druga część / remake rozmowy o horrorach z emerytowanym już Przemkiem (Recenzje Horrorów)? Myślę, że takie kolabo mogłoby być co najmniej interesujące biorąc pod uwagę co działo się w branży od jego odejścia, a i mogłoby przyciągnąć jego fanów ciągle desperacko poszukujących tego światełka w tunelu życia, które zgasło wraz z jego pożegnalnym filmem.
Do 13.07 trylogia dark souls jest w baardzo okazyjnych cenach na steamie
te same odczucia mam co NrGeek, grałem tylko w remake demon na ps5 i ten świat klimat, otoczka, cała jest piękna i chciałoby się to eksplorować, no i to tyle. konieczność uczenia się AI żywcem z gothic2 który po linii prostej do ciebie idą czy jest ściana czy nie xD wiem ze to remake i chcieli zachować jak najwięcej, no ale nie. i nie czułem poziomu trudności, czułem sztuczne wydłużanie rozrywki. a ja nie mam tyle czasu. ale oczywiście szanuje serię i wszystkich grających :)
PS. nazwa podcastu jest KUR***KO CH***WA :D
Dla mnie soulsy to jest miłość przez nienawiść. Skończyłem DSR I startowałem do 2, ale za bardzo nerwowy bylem i teraz robię przerwę grając w jakieś gierki typu D4, które są łatwe, braindedowe i myślę że z miesiąc dwa i mogę zagrać w 2 na spokojnie
dwojka trudna fest, polecam 3 jest gienialna
Ahhh Blasphemous... Cudowna gra. Dostałem przy niej udaru i oślepłem na 3 dni. Ale przeszedłem
More souls please.
Ja odpuściłem sobie soulsy i tym podobne, nie mam do tego siły, czasu i ochoty. Samograje są nudne ale pójście w drugą stronę że mam stracić dużo czasu żeby pójść krok na przód to moim zdaniem masochizm. Nie lepiej mieć coś do roboty po za graniem?
Jestem jakimś inwalidą. Nie umiem znaleźć kanału Barta na YT. Zarzuci ktoś jakimś linkiem czy coś? xD
chyba nie ma
45:33 45:50 pewne środowiska już się piekliły 😬
Gram od Amigi ps1 do ps5 ale soulsy mnie pokonały
Konkretnie blodborn, nie mogłem przejść tego pierwszego wilkołaka zaraz na początku
A, chwilę też grałem w demon souls na ps5 ale mam 65 gier na dysku i dałem sobie spokój
Kiedyś pewnie wrócę do tego
Tam bodaj trzeba było wrócić do drzwi. Tego wilkołaka trzeba było pokonać w tych drzwiach bo on się tam zatrzymywał :)
Poziom trudności w Soulslike'ach wcale nie jest wysoki. Generalnie chodzi o wytrwałość i cierpliwość. Ginie się przede wszystkim przez brak wytrwałości i zbyt szybką próbę pokonania bossa. Trudne to są fpsy online.
Albo stare gry na automatach:) czy Mario i inne platformówki
To jaka gra jest trudna? Taka trudna, bo trudna.
@@archiwumwastelandera gry online, bo nie ma czegoś takiego jak schemat zachowania się przeciwnika, który występuje w soulslike'ach. Soulsy to po prostu gry, które wymagają koncentracji. Natomiast większość gier to niemal samograje.
@@Lukasz3332x dobrze prawi, polać mu :D
Soulsy by nie istniały, gdyby nie niemiecki Gothic.
Można jakiś namiar na koszulkę kolegi , gdzie można kupić z DS
1:59 a co to za bzdury jakoby Dead Cells czy Blasphemous byly soulslike'ami? Pierwszy to metroidvaniowy rogalik a drugie to klasyczna metroidvania, którą ma JEDNĄ mechanikę zainspirowaną soulsami - po śmierci tracimy kawałek paska many (w soulsach po prostu kasę) i mamy jedną szansę aby to podnieść. Tyle.
Też parsknąłem pod nosem, odnośnie Blasphemousa, zgadzam się
Ostatnio po ograniu symphony of the night do mnie dotarło, że soulsy to tak na prawdę castlevania w trojwymiarze. Momentami ma się wręcz wrażenie zrzynki. Wszystkie elementy rozgrywki się zgadzają, odradzanie przeciwników, nagradzanie ciekawości istotnymi znajdźkami, wysoki poziom trudności. Nie widzę przeszkód żeby używać tych dwóch terminów zamiennie, z tą uwaga, że metroidvania była po prostu pierwsza. Ale tak, w przypadku dead cells to już przegięcie.
40:20 KappaPride
Mnie ostatnio ostro RE4 remake na Pro krwi napsuł..jezu wiele walk kończyłem bez amunicji. Obłęd ;) ale nie poddałem się i skończyłem całe.
HEj Krzychu ADHD już się też wykrywa u dorosłych i dalej bada temat warto obczaić
Edit; Jak wyjoł trzy płyty i ta jest taka a ta taka i się niczym nie różnią to fiknołem XD
Informacje masz,czytaj opisy każdej znajdźki
Kurczę no podcast fajny ale przez cały czas komuś piszczy mikrofon. Ogarnijcie to.
A graliscie w karciankę Dark Souls?
Bart ma w portfelu zdjęcie nie tego Miyazakiego co większość Japończyków hehe 😅
Ciekawe jest u mnie to że o ile jestem dużym fanem Castlevanii, czy to Symphony Of The Night na PSone czy trylogii na Nintendo DS, od mojej próby soulslike'ów czyli Bloodborne odbiłem się całkowicie. Nie wiem od czego to wynika, prawdopodobnie w grach 2D tego typu mam większą kontrolę nad postacią, natomiast gdy dochodzi ten trzeci wymiar gubię się w natłoku przeciwników. I niestety też bym chciał by ta gra miała poziomy trudności, bo sam gameplay był mocno satysfakcjonujący, ale po prostu gdy gra zacyzna męczyć a nie bawić masz jej zwyczajnie dość. Dlatego przykładowo najbardziej z Castlevanii podobało mi się Portrait Of Ruin która w wersji amerykańskiej ma śmiesznego buga pozwalającego leczyć się bez posiadania żadnych eliksirów. Dzięki temu jak chciałem wyzwania grałem uczciwie, a jak chciałem poszatkować potworki używałem tego buga. Myślę że gdyby w soulslikeach było coś takiego byłoby to świetne, każdy by grał tak jak lubi a nie był zmuszany grać tak jak chcą twórcy
kiedyś dorośniesz i zrozumiesz :P
Poszedłem spać a reklamy nabijały łysemu kabzę liczę kiedyś na jakiegoś kebsa postawionego
56:56 chcę poznać tylko historię gry a gameplaye są nudne (i co teraz powiesz?)
Masz do tego prawo. Sztuka może być odbierana na wiele sposobów.
Wkradła się nieprawda. Bart jako znawca "Demonsów" i fan PVP powinien wiedzieć, że wydania Atlusa i Bandai ówże gry na PS3 działały na innych serwerach. Jedne były dedykowane na Amerykę, a drugie na Europę. Więc nie można było grać z graczami z innej wersji. Informacja to jest po części teraz bezużyteczna, ponieważ oficjalne serwery do Demonsów zostały wyłączone parę lat temu i pozostaje tylko używanie nieoficjalnych.
Połowa tego podcastu to błędy merytoryczne ;D I nie ma znaczenia jaki odcinek wybierzesz
Polecam do crapowizji "Alfa" indonezyjski Harry Potter ;)
moim zdaniem bloodborne jest najlepsze na pierwszego sous like'a i będę się przy tym upierać, ponieważ bloodborne ma uproszczone elementy orginalnych soulsów nie ma żadnych zabaw z tarczami, magiami i innymi laserowymi dildosami masz tylko swoją postać i swoją broń i tylko te dwie rzeczy się leveluje i zdobywa nie wiem jak to w sekiro to wygląda, bo nie grałem, ale chyba też podobnie
Tylko ze blodborne jest bardzo szybkie a właśnie w takich soulsach zrobisz sobie tanka + jakaś tarcza z dużą stabilnością i redukcją obrażeń (90-100%) i masz wywalone prawie na wszystko. Albo możesz grać magią która moim zdaniem jest op bo zabijasz zanim coś do ciebie w ogóle podejdzie.
Najlepszym soulsowym tytułem, a zarazem najprzystępniejszym jest Elden Ring. Gra jest otwarta i jeśli jakiś przeciwnik sprawia problem, zawsze można pozwiedzać świat, podbić lvl, zdobyć nowe bronie. Dla mnie jest to idealne spełnienie idei, do której zawsze dążyły gry z serii Soul, a jest nim wielki otwarty świat, pełen tajemnic i niebezpieczeństw ;)
Moim zdaniem kwintesencją soulsów jest wolnosc i mnogosc dostosowania gry pod siebie. Dlatego Elden jest najlepszy
Cierpienie to gry typu siren :P
A raczej czysty masochizm.
Ja nie lubię cierpieć i nie gram w takie gry. Soulslike omijam. W sumie gram na wszystkim na easy bo gry mają sprawić🤪 że mam się zrelaksować a nie męczyć. W grze mam być bogiem i napierdalać wszystkich w około. Souls mnie nie interesuje bo nie lubię się po prostu męczyć z grami i denerwować.
Masz złe podejscie bo poziom trudnosci w soulsach nie jest zrobiony ot tak zeby było trudno tylko jest integralną skłądową gry. Uczysz sie systemów, swiata i przeciwników i gdy to wszystko zrozumiesz to gra cie wynagradza i giniesz rzadko. Piszesz o denerwowaniu i cierpieniu co jest kurozum bo te gry dają tyle dopaminy ile nie da zadna inna gra
@@grzesiekkor3707 kupiłem sobie blodborn z ciekawości odpadłem po godzinie. Z nerwów rozwaliłem pada prawie i wróciłem to asasyna haha. No cóż nie mój typ gier.
@@artysta122 daj znać kiedy zmienisz zdanie, też tak miałem :P
Jak rozumiem w gry multi, raczej nie grasz?
@@Embrod nie bo jestem wychowany na singlu z lat 80 i 90
A zna ktos moze dobre ksiazki w klimacie dark fantasy podobnym do Souls/Bloodborne?
czarna kompania
Materiał źródłowy Bloodborne. HP Lovecraft i jego kosmiczne horrory i jego najbardziej znany zew cthulu
Przez większość podcastu słychać jakieś wysokie częstotliwości, nie wiem czemu
Osobiście uważam, że najlepszym soulsbornem do wejścia w ten świat jest Nioh. Jest ono trudne, ale minimalnie, bo to że facto slasher.
Ja rzuciłem Bloodborne w kąt roztrzęsiony, bo ten świat jest przytłaczający, ale jak potem z ciekawości ograłem Nioh, to elegancko zacząłem się przeżynać, gdyż pojąłem o co twórcom chodzi.
I do zestawu przeciwnicy w Nioh są mniejsi, więc psychicznie masz problem, żeby tak po prostu się poddać. Przecież mnie byle chłopy nie pobiją.
Polecam tę drogę.
Soulslike czy soulsborne
29:15 dokładnie tak jak ja. Chciałem tę historię poznać ale gra w dużo późniejszym etapie była jużdla mnie za trudna.
co zrobiłem ? ściągnąłem pirata na kompa i odpaliłem trainer z god modem podczas starć z TYMI bossami których pokonać nie potrafiłem. w trakcie biegania po świecie wyłączałem trainer.
Czy oszukiwałem ?
Jebie mnie to. każdy gra tak jak sprawia mu to przyjemność. będę chciał grać stopą, to się nauczę, kutasem tak samo.
Ale nie sprawia mi przyjemności utykanie na 100h przy jakimś bossie. co mi to da ? nic. zero satysfakcji i tylko stratę czasu.
pyk trainer god mode, bossa przejdę sobie bezstresowo i pociągnę fabułę do przodu. poznam lore, o to chodziło. a to że nie tak jak sobie życzyli programiści, a w dupie to mam.
W skrócie. Jesteś nieudacznikiem. Nie pozdrawiam.
@@ravixzczteroroga4977 ja również. ja nieudacznik ty ograniczony. jak powiedziałem jebie mnie to wszystko co kto i jak chce grać. ale widzę że niektórzy nadal ostro zawzięci na każdy fakt ułatwiania sobie gry. aż żal patrzeć na takich jak ty panie kolego .
@@ravixzczteroroga4977 powiem ci więcej panie przemądrzalcze - planescape torment przeszedłem z solucją !!!, a dlaczego ? bo miałem wyjebane w szukanie drogi wyjścia. tylko w jakąś histerię teraz nie wpadnij tak jak jeden gracz z którym kiedyś rozmawiałem. mało się nie zapluł i nie popłakał z tego powodu.
Jednego z poprzednich podcastów przestałem słuchać jak Bart powielił mit o pochodzeniu nazwy Final Fantasy i jeszcze się cieszył, że niewielu to wie 😂
A jak to było ostatecznie, skoro to nie miała być ich ostatnia gra?
Wysłuchałem tego podcastu na Spotify i sprowokowało mnie to do napisania tego komentarza. Moim zdaniem źle zrobił Pan wracając do soulslikeów od Sekiro. Ta gra wymusza na graczu mechanikę parowań, która była opcjonalna (aczkolwiek bardzo przydatna) w Demon's/Dark Souls. Radziłbym nie słuchać znajomego, bo pierdoli głupoty. Ja radziłbym zacząć od Dark Souls Remastered. Ewentualnie od części drugiej, choć wielu graczy uważa ją za gorszą od "jedynki". Mają one wolniejsze tempo i nie są tak "slasherowate", jak część trzecia, więc uważam że początkującemu będzie w nich łatwiej. No chyba że odpowiada Panu szybsze tempo rozgrywki, w takim przypadku "trójka" może przypadłaby do gustu bardziej.
Jak niczym? Trzy komplety trofeów :D Tak, wliczając Remake na PS5 to 4 platyny wpadły xD Cudowna gra, choć patrząc na spadkobiercę pod postacią Dark Souls, może wydawać się "prymitywna". Ale ogólnie, gry From Software na zawsze w moim serduszku. Czekam na zapowiedź BloodBorne 2...
Lubie ten podcast, lubię to wasze gadanie Panowie, jednak tyle co bzdur i błędów merytorycznych trafia się w każdym odcinku, to aż głowa paruje.
Kurde nie chce mi się słuchać tych gralogow. Przesluchalem 1 i mi się podobał. Wiem, że inne też mi się będą bardzo podobać, bo Nrgeek robi świetny content. Na pewno przesłucham wszystkich po kolei, bez przerwy - w przyszłości gdy będę miał ważne obowiązki do zrobienia, a nie teraz jak nie mam nic do roboty. Czemu jestem taki zjebany :(
na to wychodzi