Nie wyobrażasz sobie jak ciężko jest przyznać sie do próby samobójczej a opowiadać o 5.. Ból i cierpienie było przed później jest totalna obojętność do momentu wyleczenia depresji, następnie próba życia a trzeba żyć w społeczeństwie. Potem ból i cierpienia..
Jestem po próbie samobójczej w 2015. Co do tego doprowadziło historia na książkę. Zażyłem 60 tabletek nasennych na recepte. Miałem zasnąć ale coś się spieprzylo. Zaczęło mnie piekielnie palić w żołądku i dostałem afazji. Ojciec akurat wcześniej wrócił z pracy i wezwał pogotowie. Od razu mnie przewiezli na izbę przyjęć. Do dzisiaj pamiętam ratownika który krzyczał "kurwa nie odchodz" bo juz zaczynałem odlatywac. Potem zaczęli mi wsadzac rurke do zoladka. Jestem silnym typem ale musieli mnie w 5 przytrzymać i przywiązać. Mieliście kiedyś zapalenie płuc? Ja miałem. Uczucie jakbym miał płuca wyrzygac. Ale to było gorsze. Jakby mi żołądek miał eksplodowac. Wszystko jak w pieprzonym slow motion. Biegajacy lekarze, ratownicy, pielegniarki, jakis plakat na scianie, zimno chlodu. Ja nie czułem ,że umieram, ja byłem pewien ,że umieram. Nagle odezwało się we mnie coś z najgłębszych zakamarków umyslu, coś odwiecznie pierwotnego. Wola życia. Choćby za cenę zarcia gówna, życia jak szczur. Ja chcę żyć. JA CHCE ŻYĆ. Nagle zapada ciemnosc a ja wkraczam w pustke. I co to już koniec? Nie było żadnego światła, żadnych nieziemskich istot. Może po śmierci nic nie ma? Może miałem iść do piekła a może nie przekroczyłem "granicy"? Obudziłem się po tygodniu na OIOM. Byłem pewien ,że minęło 4,5 godzin a minął tydzień. Przerażające uczucie. Kompletne wyrwanie z czasoprzestrzeni. Leżałem jeszcze prawie dwa tygodnie pod tymi kabelkami, nie mogłem się ruszyć, lewa ręka nie sprawna. Czulem sie jak gówno. Nie potrafiłem żyć, nie potrafiłem się zabić. Potem psychiatryk. Nie, nie było przymusu. Po psychiatryku pół roczna terapia w jedynym w Polsce ośrodku na drugim końcu Polsk dla osób z zaburzeniami osobowosci. Po powrocie dopadł mnie kryzys. Depresja się odnowila. Moja matka po powrocie z emigracji czuła się coraz gorzej. Klasyczne objawy depresji ale nikt nie był w stanie jej pomóc. Jednego dnia z nią rozmawiałem, na drugi dzień powiesila się. Próbowałem ją reanimowac do czasu przyjazdu pogotowia ale było za późno. Potem pogrzeb. Wszystko jak najszybciej, temat tabu, wzajemne pretensje, umoralnienia ze strony rodziny , ze zrobiłem co zrobiłem, ze bylem psychiatryku,ze sobie nie poradzę. Wyprowadziłem się z 1500 zł na drugi koniec Polski. Znalazłem lokum, prace. Jakoś ciągne ten wózek. Czy jest dobrze? Czasami jest a czasami jest gówniano. Po śmierci matki zrozumiałem, ze moge liczyć tylko na siebie. O mojej historii wie nie wiele osób ale nawet jakby wiedzialo więcej i by coś gadalo mam to gdzieś. Patrzalem śmierci w oczy. To mnie zmieniło. Zawsze już będę inny, obcy. Prawda jest taka ze aby nie zwariowac do reszty musiałem wyłączyć pare uczuć. Zycie to jak w piosence Dżemu piękne są chwile a większość życia to nuda, rutyna i syf. Rada dla osób w depresji. Pierdolic opinie innych i robic swoje. Oto moja historia. Nie poznacie mnie na ulicy bo opanowalem do perfekcji zasady mimikry. Filmik pozytywny ale I tak nic nie zmieni
dziękuję, że się tym podzieliłeś. fascynujaca historia, piękny styl wypowiedzi i końcówka. życzę ci jak najlepiej, żebyś w tym wytrwal i radzil sobie tak dobrze jak będziesz chciał. niesamowite, naprawdę dziękuję.
nie wiem co powiedzieć, bo i tak niestety nic tym nie zmienię, nikt nie zmieni. Nie umiemy cofnąć czasu, ale bardzo szanuję za podzielenie się tą historią tutaj.
@@mewmewdow a niby jakie to jest wsparcie? Myślisz że wystarczy kogoś przytulić, poklepać po plecach, powiedzieć dasz radę i co nagle wszystkie jego problemy znikną?
Nie tylko ty, empatia to czasami gówno, czasami najwygodniej było by być samolubem, myśleć o sobie... nigdy nie dostałam nic z tego, że pomogłam innym, no poza tym że osoby z depresja w większości bagatelizują problem i tylko mnie opierdalaja że "co ja wymyślam"
Wiesz.. Każdy chociaż raz przeszedł przez trudny etap w swoim życiu który mógł kończyć się szybko lub trwać latami.. Dziś spędziłam całą noc gapiąc się na takiego typu filmiki, dlaczego? Sama teraz przechodzę przez trudny okres i czuję że sama nie będę mogła się zorganizować.. Czuję sie taka pusta, słaba i niechciana bo przecież nie mam setki znajomych a kontakt jest mi trudno nawiązać z każdym i mówię o tym otwarcie. Źle mi żyjąc w ten sposób.. Chciałabym coś zmienić, ale do końca nie potrafię się w pełni przełamać, ponieważ boję się opini innych.. Uznają mnie za dziwna jeśli z "Klasowej Niemowy" zamienię się w duszę Towarzystwa a z reszta nawet bym tak nie potrafiła.. Też przytłaczają mnie zmartwienia i nie tylko mnie bo pewnie każdego kto tutaj się znalazł. Myślę, że szukają tutaj wsparcia, dobrego słowa którego w realnym świecie nie będą w stanie usłyszeć, nadziei i tego że.. Jest ktoś kto w nas wierzy, w nasze szczęście i we wszystko co najlepsze, aby po prostu nam się udało nawet przez taki filmik.. Ehh
Ja nie wiem ale moze szukam wyjscia. mam dosc wszystkiego.
5 років тому+1936
Czy ktoś z Was miał myśli samobójcze? Albo ktoś z Waszego otoczenia? Pamiętajcie, że wiele osób dajcie małe znaki o tym, że coś dzieje się złego. Otwórzmy się na innych bo często zwykła rozmowa może pomóc. Dziękuję osobom z PATRONITE za wsparcie, dzięki Wam miałem środki by powstał ten odcinek patronite.pl/rezyser Kamil ma kanał youtube z muzyką, link w opisie.
"Żałuje że nie żyje w zgodzie z samym sobą. Żałuję że jestem zbyt wrażliwy, że byłem zbyt wrażliwy, niewłaściwie..(..)" to dokładnie opisuje moją osobę
Nie bez powodu większość alkoholików to ludzie z natury bardzo wrażliwi, którzy nie dając sobie rady w życiu, sięgali po alkohol, żeby zabić w sobie uczucia, emocje, swoją wrażliwość
@@aleksandrakod1259 Polecam świadectwo Piotra Stępniaka, człowiek ten były gangster targnął się na swoje życie bezskutecznie 7 razy. Zapraszam na mój youtube
5 років тому+1956
Miałam myśli samobójcze. W wieku 11 czy 12 lat, kiedy rodzice, zajęci nowym dzieckiem, bagatelizują każdy problem, klasa znęca się nad tobą dla zabawy, reszta rodziny i każdy znajomy wytyka bycie "dziwnym" i "porąbanym", a ty zastanawiasz się po nocach czy nie łatwiej po prostu skoczyć z okna. Okaleczasz się, wkładając pod skórę igłę, ukradzioną z zestawu do szycia który nosisz na technikę, i z całej siły szarpiesz, pozostawiając na dłoniach i stopach przeorane rowy, które bolą przy każdym kroku. Lubisz ten ból, pozwala zapomnieć. Inni widzą te ślady i nie reagują. Ani pielęgniarka szkolna na badaniach, ani wuefistka na lekcjach, ani rodzice w domu. Bo ona jest dziwna, po co zawracać sobie nią głowę. Uwagi nie dostajesz ani trochę kiedy zrobisz coś dobrze, ale już przy trójce z polskiego przychodzą krzyki i kary. Jedna taka kara mnie uratowała. Taka typowa, tygodniowa, na komputer. Wtedy wieczorem zamykasz się u siebie i oglądasz bajki. Bo jesteś dziwna, inna, nie lubisz wulgarnych patologicznych show ani konkursów talentów. Kochasz bajki, kreskówki dają poczucie bezpieczeństwa, ale i przygody. Ale nie te infantylne i różowe, lubisz te dla chłopców, o bohaterach. Generator Rex. To tą kreskówkę odkrywasz, to że leci wieczorem na Cartoon Network, że jest wspaniała. To plakat tej kreskówki do dzisiaj trzymasz nad łóżkiem. Z wdzięczności. Gdy kara się kończy znajdujesz całą serię online. No i znajdujesz blogi z opowiadaniami o Rexie pisane przez trochę starsze od ciebie dziewczyny. Pochłaniasz wszystkie w ciągu jednej nocy. Zaczynasz komentować, pisać własne historie. Poznajesz te dziewczyny przez GG. Piszecie opowiadania przez całe noce, codziennie. Już nie leżysz myśląc o końcu udręki. Już nie zdzierasz z siebie skóry żeby zapomnieć. Leżysz pisząc z nowymi przyjaciółkami, które cię lubią. Ciebie, taką jaką jesteś. Już nie jesteś dziwna, jesteś normalna. Powoli wychodzisz z dołka. Kończysz podstawówkę. Uciekasz z zakończenia roku tuż po odebraniu świadectwa. Nie chcesz przytulać się z ludźmi który przez tyle czasu tobą gardzili. Idziesz do gimnazjum, spotykasz wspaniałe osoby. Z przyjaciółkami z fandomu rozmawiasz coraz rzadziej, po zakończeniu serialu wasze zainteresowania się zmieniają. Do dziś żałujesz że nie walczyłaś o kontakt. Życie zaczyna być coraz piękniejsze, po raz pierwszy w życiu jesteś częścią jakiejś paczki. Coraz rzadziej przypominasz sobie swoje plany. Masz po co żyć. I do dzisiaj jesteś dziwna. Kochasz bajki. Zaczynasz klasę maturalną. No i masz bliskich przyjaciół na których możesz polegać. I niektóry mogą powiedzieć "co to za problemy" albo "dramatyzujesz". Być może, ale te problemy mogły zakończyć się śmiercią dziecka. Dziecka, dla którego cały świat był przeciw niej. Dziękuję każdemu kto zechciał przeczytać moją historię przeżycia do końca.
Gdy miałam 11 lat zaczęłam cię ciąć najpierw parę kresek po rękach potem na biodrach żeby nie było widać. Byłam pośmiewiskiem w klasie. Nikt ze mną nie chciał siedzieć w ławce. Kiedy wychodziłam ze szkoły pewna grupka chuliganów z mojej klasy napadła na mnie i zabrała mi pieniądze. Nic nie powiedziałam mamie bo moja mama zawsze tylko na telefonie czy to na Facebook'u czy inne social media. Następnego dnia na w-f jedna z moich ,, koleżanek,, z klasy zobaczyła moje blizny kiedy wyszłam z szatni poszła za mną i spytała się co to są za blizny na moich rękach. Odpowiedziałam jej że mam kota który mnie podrapał, popatrzyła się na mnie ze smutnymi oczami i zaprowadziła mnie do łazienki. Tam pokazała mi swoje blizny sprzed roku. Byłam zdziwiona, powiedziała mi że też miala problemy i też sie cieła. Po paru godzinach nadszedł czas na pójście do domu. Kiedy byłam już w domu moja mama popatrzyła się na mnie w dziwny sposób i zapytała się co robią moje żyletki w pokoju, wtedy zdałam sobie sprawę że cokolwiek powiem i tam mi w to nie uwierzy. Opowiedziałam jej o moich problemach i o tym jak mnie poniżają w szkole. Moja mama wtedy pojechała ze mną do szpitala tam dali mi leki. Po paru tygodniach wróciłam do szkoły moja klasa o wszystkim się dowiedziała jak i nauczycielka. Byłam przekonana że znowu będą się ze mnie śmiać jaka ja jestem psychopatka... jednak tak nie było na przerwie przyszli do mnie i mnie przeprosili za ich zachowanie. Od tamtej pory jestem w nowej szkole z nowymi osobami i nauczycielami. Mam parę przyjaciół którzy mnie wspierają do teraz. Oraz poznałam parę fajnych osób przez internet które poznałam w realu. Moja mama dalej sie o mnie martwi i co jakiś czas sprawdza mi pokój czy czegoś nie mam. Jeżeli są jakieś błędy czy literówka to przepraszam ale pisałam to szybko i niestarannie. (Obecnie mam 15 lat)
@@PorucznikBorewiiicz tak był artykuł o tym dodatkowo pod filmem masz napisane ku pamięci Kamila pokłócił się z dziewczyną wsiadł w samochód i wjechał pod tira
Niektórzy ludzie nie rozumieją, jak wysmiewaja się kogoś co ta osoba czuje i nawet niewinne żarty mogą się skonczyc tragicznie. Ja od 1 klasy podstawówki byłam wyzywana, bez powodu po prostu padło na mnie. Codziennie wracałam do domu ze łzami w oczach i zdawałam sobie pytania "dlaczego ja?". Zawsze wstawalam z nadzieją ze w końcu coś się zmieni. Niestety ta nadzieja powoli zaczęła znikać i jako nastolatka byłam w naprawdę złym stanie psychicznym i gdyby nie mija przyjaciółka prawdopodnie skutki by były tragiczne. Teraz idę do 2 klasy technikum, 1 klasa była pierwszą w której nikt mnie nie wyśmiał. Nie byłam w stanie pojąć że to możliwe, że ludzie mogą być do każdego tacy otwarci. Chciałabym aby ludzie którzy tak mnie skrzywdzili wiedzieli że ślad po tym zostaje do końca Życia. Jeśli przeżywacie coś podobnego, nie zamykajcie się w sobie i tym bardziej nie odbierajcie sobie życia wraz z szansa lepsze jutro. Obiecuję ze kiedyś będzie lepiej.
tak, ze szkołą można mieć pecha... ja rocznik 91 i to były czasy zę trzeba było sobie nie dawać w kaszę dmuchać, dzieciaki były agresywne itp (teraz gadają ale to dlatego że teraz są kamery, nagrania w tamtych czasach było gorzej..)
"Pamiętaj, to nie jest z tobą źle, jesteś poprostu wrażliwy" Te słowa dotarły do mnie najbardziej i w jakiś sposób mnie pocieszyły. Dziękuję za tak cudowny materiał, Reżyserze❤️
Zgadzam się mam zawsze w moim życiu wszytko żle sie układało lecz teraz z każdym rokiem doceniam coraz bardziej swoje życie bo życie jest dla mnie najważniejsze i zdrowie a swoją drogą macie super kanał często oglądam Pozdrawiam
@@dragonacycx4619 wiesz... Życie nie jest i nigdy nie będzie kolorowe... Ale trzeb żyć.. wiesz dlaczego? Bo to dopiero po latach zobaczysz że kiedyś za dziecka miałeś takie złe chwile.. a teraz masz dobre :3
@@InstaCatz Nie mam pojęcia skąd to się bierze, po prostu jestem przygnębiony, zmęczony życiem i na nic nie mam ochoty, najchętniej zamknąłbym się w 4 ścianach i nie wychylał nosa do końca życia albo już to zakończył, po prostu depresja :/
@@masnejajca2052 Nie wiem co ci napisać, rozumiem przez co przechodzisz, postaraj się wytrzymać jeszcze jeden dzień, a może ten następny okaże się lepszy? :/
@@katherinexx1819 niech Cię Bóg błogosławi, Jezus powiedział, ze jeśli się ktoś na nowo nie narodzi nie może ujrzeć Królestwa Bożego ew. Jana 3:3 Bóg odradza człowieka na nowo, kiedy człowiek odpowiada na Boże wezwanie. Jezus mówi: Oto stoję u drzwi i pukam. Jeśli ktoś usłyszy mój głos i otworzy drzwi, wejdę do niego i spożyję z nim wieczerzę, a on ze mną. Apokalipsa Jana 3 rozdział Jeśli otworzysz drzwi Jezusowi On zmieni Twoje zycie i nic już nie będzie takie same. Biblia powiada nam ze wszyscy zgrzeszylismy i zabraklo nam chwaly Bozej. Zaplata za grzech jest smierc, która jest wiecznym oddzieleniem od Boga w piekle. Ale dobra nowina jest to, ze Bóg stal sie czlowiekiem i umarl za grzechy swiata aby go ze soba pojednac. Kazdy kto opamieta sie zawróci ze swojej zlej drogi, oraz przyjmie Jezusa jako swojego Pana i Zbawiciela przez wiare bedzie zbawiony. Na krzyzu Jezus zaplacil za grzechy swiata, z Twoją depresję, myśli samobójcze itp (wpisz właściwe) i ofiaruje wszystkim zycie wieczne jako dar. Dobrymi uczynkami nie mozemy zapracowac na zbawienie. Biblia mówi, ze nawet najlepsi sa jak splugawiona szata w porównaniu z Boza swietoscia. Wielu ludzi wierzy, ze jesli beda dobrzy i beda chodzili do kosciola to Bóg pozwoli im wejsc do nieba. Ale Slowo Boze mówi nam, ze jesli raz zgrzeszylismy zlamalismy wszystkie przykazania Boze - bedziemy potepieni. Dlatego Jezus, który byl bez grzechu musial zaplacic cene na nasz grzech i dlatego nie mozemy nasza dobrocia zapracowac na zbawienie. Jezus wziął na Siebie Twój ból, Twoje cierpienie, nie musisz z tym żyć, złóż to na Niego, Jezus na krzyżu pokonał grzech, nałogi choroby fizyczne i psychiczne śmierć i piekło, zmartwychwstał i żyje. Jezus wypelnil setki proroctw zapowiadajacych przyjscie Mesjasza. Powstal z martwych i udowodnil, ze jest Bogiem i ze On jeden moze zlamac przeklenstwo smierci. Bóg ma dla nas tak cudowne miejsce, ze mozemy jedynie przyjac Jego dar przez wiare. Biblia mówi, ze jesli ustami swoimi wyznasz, ze Jezus jest Panem i uwierzysz w sercu swoim, ze Bóg wzbudzil Go z martwych zbawiony bedziesz. Mozesz zapytac co musze zrobic? Wystarczy prosta ale szczera modlitwa. Modlitwa bedaca wyrazem twej wiary i podjetej decyzji. Najlepiej módl sie na glos wlasnymi slowami, jesli jednak nie wiesz jak to zrobic i co powiedziec Bogu, spróbuj np. tak: Panie Jezu Chryste! Potrzebuje Cie. Uznaje swoja grzesznosc (wyznaj Mu swoje grzechy). Chce zawrócic ze swojej grzesznej drogi! Otwieram Ci drzwi mojego zycia i przyjmuje Cie jako swego Zbawiciela i Pana. Dziekuje Panie Jezu Chryste, ze umarles za mnie na krzyzu, zostales pogrzebany i zmartwychwstales dla mojego usprawiedliwienia! Dziekuje, ze przebaczyles moje grzechy! Wyznaje ustami, ze od dzis Jezus Chrystus jest moim Panem i Zbawicielem! Panie Jezu Prosze o Twoje kierownictwo w moim zyciu. Uczyn mnie takim, jakiego mnie pragniesz. Amen. Jesli zaprosisz juz Pana Jezusa do swego serca, zajdzie w twoim zyciu wiele zmian: 1. Jezus Chrystus zamieszka w twoim zyciu (Apokalipsa 3:20; Kolosan 1:27) 2. Twoje grzechy zostaly przebaczone (Kolosan 1:14) 3. Stales sie dzieckiem Bozym (Jan 1:12) 4. Bóg w swojej lasce obdarowal Cie zbawieniem (Efezjan 2:8-9; Rzymian 10:9-13) Abys mogla wlasciwie wzrastac w wierze: 1. Codziennie rozmawiaj z Bogiem w modlitwie 2. Codziennie czytaj Biblie (najlepiej zacznij od Ew. Jana). Przez nia Bóg bedzie Cie uczyl swojej drogi 3. Badz posluszna Bogu w kazdej sprawie zycia 4. Dawaj swiadectwo o Jezusie swoim zyciem i slowem 5. Szukaj spolecznosci z prawdziwie wierzacymi chrzescijanami, opierajacymi swa wiare wylacznie na Biblii. 6. Wez chrzest wodny przez zanurzenie w wodzie na odpuszczenie grzechów w imie Jezusa Chrystusa. Jesli bedziesz trwala w spolecznosci z Jezusem, poprzez modlitwe i Boze Slowo, Bóg bedzie Cie przemienial, oczyszczal i uzdalnial do chrzescijanskiego zycia (Ew. Jana 15:1-11). On Cię poprowadzi zajrzyj na mój youtube, pozdrawiam!
"żałuję że nie żyłem w zgodzie z samym sobą, żałuje trochę, że jestem zbyt wrażliwy, że byłem zbyt wrażliwy niewłaściwe, że otwierałem się na potrzeby innych zapominając o sobie. Nie potrafiłem wielokrotnie stanąć przed lustrem i powiedzieć "no Kamil dobrze że jesteś", nie potrafiłem spojrzeć sobie w oczy, bo sam wewnętrznie robiłem wszystko wbrew sobie, podejmowałem nieracjonalne decyzje" to taki idealny opis mnie sprzed roku i w jakimś stopniu mnie teraz.. film bardzo wzruszający i bardzo do mnie trafił. Dziękuję Ci za Twoje filmy ❤️ dają dużo do myślenia
Wiem data ale ostatnio właśnie mnie jedna osoba którą najbardziej ufałam i kiedy jej powiedziałam sekret to powiedziała to wszystkim do okoła już mam 3 depresję a mam 12 lat :( (zdj to anonimowość)
Bardzi smuci mnie XXI wiek. Tak wiele osób ma depresje. Prawie każdy doświadcza myśli samobójczych,a osoby o nie naruszonej psychice jak ze świecą szukać. Smucą mnie też ludzie ,których mijam codziennie. Każdy ma swój świat. W ,którym znika jak cień. Tyle osób pragnie uciec z tej rzeczywistości ,chce "wsiąść do pociągu byle jakiego." Jest jeszcze coś co mnie smuci. To ,że ja nie jestem inna. Też mam myśli samobójcze. Również chce uciec gdzieś daleko od problemów. I także , mam depresję.
Sus chciałabym mieć prawdziwa przyjaciółkę a wiem ze osoby z depresja ciężko komu zaufają i będą się z kims kumplować wiec przynajmniej miałabym z kim popisać itp o problemach o życiu dniu
Jestem pielęgniarka, byłam na stażu na oddziale psychiatrycznym zamkniętym - byłam w dużym szoku ile ludzi może się w tym życiu swoim pogubić. Czasem wystarczy nieprzyjemny moment w życiu, jedno niepowodzenie, którego obwinianie ciągnie się przez wiele tygodni, aż ten nostalgiczny stan doprowadza do depresji. Niestety, nikt z bliskich zazwyczaj nie jest w stanie takiej osobie pomóc. Odsetek ludzi chorujących jest coraz większy. A sprawa samobójstw - trzeba nagłaśniać, mówić o tym. Brawo za świetny materiał. Gratulacje dla bohatera za odwagę
@@sayonarabejbe27 chcesz mieć kogoś na sumieniu? Ludzie dzielą się tu bardzo ważnymi dla nich sprawami, a ty swoim zachowaniem wcale im nie pomagasz . Sądzisz że takie obrażanie jest śmieszne? Wiesz jak to może odbić się na psychice osób z depresją?
Danielu. Chapeau bas. Jesteś stworzony do wyższysz celów. Taki talent nie może się marnować.. Każdy Twój filmik oglądam z wielkim zafascynowaniem. I czekam na film pełnometrażowy! Wiemy że każdy z nas to Reżyser. Każdy pisze swoje scenariusze, ale czasem los wyrywa nam z rąk kartkę i tracimy kontrolę nad naszym życiem. Ten młody mężczyzna walczy. I liczę że odzyska kontrolę nad swoim życiem.. Cóż ja nadal próbuje. Nadzieja matką głupich? Ten temat jest mi bliski. Cieszę się że poruszasz ten temat. Temat o którym się nie mówi. Brzydko się teraz wyrażę. Gówna się nie rusza bo zacznie smierdziec. Życzę powodzenia temu Panu. I Tobie, Danielu. Jestem z Ciebie dumna. Byłam,jestem i będę ,,z Tobą,, Dziękuję // wierna fanka😯❤️
2019 ale wracam do tego filmu bo nadal porusza serce.Mam nadzieje że u Kamila już jest lepiej i że jego życie toczy się w jaśniejszych barwach. Wracam do tego filmiku często kiedy mam gorszy dzień albo narasta jakiś problem w moim życiu, ciesze się że na polskim youtubie można znaleźć tak piękne i wartościowe filmy bo napawa mnie to dumą że są wśród nas tacy ludzie którzy przedstawiają problemy z którymi nie każdy jest w stanie sprostać, ten film dał mi tyle razy do myślenia ponieważ miałam wiele razy myśli samobójczych spowodowane różnymi sytuacjami w moim życiu. Dziękuje za ten piękny film i cudowny kanał
W jeden dzień obejrzałam prawie wszystkie filmy... jestem poruszona ich treścią. Takich kanałów bardzo brakuje w sieci. To co robisz prowadzi sądzę, że każdego do refleksji nad życiem, rozejrzenia się wokół i dostrzeżenia problemów innych ludzi. Dziękuję Ci za to, że nie boisz się dotykać tak trudnych treści...
Nie wiem, czy kiedykolwiek miałem depresję. Nikt mi jej nigdy nie zdiagnozował. Wiem za to, że zawsze miałem problem ze znalezieniem złotego środka. Albo za bardzo wrażliwy, albo zobojętniały na wszystko. Raz kilka dni z rzędu uczestniczę w imprezach, innym razem wyjście do durnego sklepu spożywczego wydaje się drogą nie do pokonania. Jak każdy człowiek mam swoje demony. Tylko, że te demony są cholernie przebiegłe. Odzywają się w chwili największej ciszy. Próbujesz je zagłuszyć alkoholem, a dopadają cię ze zdwojoną siłą. Tak jak mówił ten mężczyzna z filmu, jeśli raz miałeś myśli samobójcze, to musisz brać pod uwagę, że w każdej chwili mogą powrócić. Dlatego nauczyłem się, że trzeba zawsze trzymać rękę na pulsie. Nie biorę leków, staram się prowadzić zdrowy tryb życia i tak sobie egzystuję z nadzieją, że może jednak spotka mnie jeszcze coś dobrego. Do wszystkich, którzy czują/czuli się podobnie, bądźcie silni. Nie poddawajcie się i szukajcie nadziei nawet w największej beznadziei. W końcu kiedyś musi być lepiej.
W pracy ktoś jest ośmieszany że jak ktoś sprząta to zaśmiecają inni żeby pokazać że nie umie sprzątać. To jest jeden z najczęstszych powodów dlaczego ludzie popełniają samobójstwa. Ludzie nie są zwalniani z tego powodu że źle pracują tylko są ośmieszani przez dyrektora.
@@RandomPerson-zy5pr Poznałem Kamila w Belgii przyłączył się do naszej grupy nurkowej, razem nurkowaliśmy kilka razy, w zeszłym roku powiadomił mnie jeden z kolegów o jego śmiertelnym wypadku i wysłał mi link do artykułu, a kilka miesięcy później inny kolega z grupy przysłał mi ten film, 2+2 to 4 więc wiem że to nie był przypadek-wypadek.
Później się dowiedziałem że pokłócił się z dziewczyną tego wieczoru wsiadł w auto, podobno był alkohol. Tak jak powiedział Kamil w tym filmie że człowiek który już próbował zawsze gdzieś w tyle głowy ma to alternatywne wyjście. Jego wybór, szkoda tylko że w taki sposób, nie mam danych co z kierowcą ciężarówki w którą wyleciał.
Bardzo mądry film... U mnie w szkole zabił się chłopak, kilka miesięcy przed jego śmiercią ktoś wypisywał na ławkach myśli samobójcze, ale oczywiście dyrektor miał to w dupie (za przeproszeniem) a potem obwiniał nas, na apelu się wydarł "TO WY GO ZABILIŚCIE!"Nie rozumiem takich chorych ludzi, w ogóle w okolicy było w tym roku dużo samobójstw i to naprawdę fajnych ludzi... A przez co? Przez ludzką głupotę! Ludzie... Zamknijcie się, chwilami jest warto coś przemilczeć niż krytykować
KOCHANI, proszę was, wiem że to wszystko nie jest takie łatwe ale nie jesteście sami, BÓG JEST Z WAMI. Proszę zaufajcie mu,gdy ja mu całkowicie zaufałem moje życie się naprawde na lepsze zmieniło 😊. Pomocy doświadczam każdego dnia I w nim widzę nadzieję I wiarę która jest dla mnie coraz bardziej spójna z rozumem. Bóg mi dał wszystko, nie mam nic sam.
@@Meliona On naprawdę istnieje I to od Niego pochodzi wszelka dobroć, miłość, pokój, sens, życie, zwycięstwo. Jemu należna jest wszelka chwała I cześć na zaawsze.
Jestem po tych właśnie myślach w 2020 roku. Dni mijały ale było coraz coraz gorzej... Byłem strasznie zdołowany nie umiałem sobie z tym poradzić przez około 2 miesiące świat mnie przytłaczał nie miałem się gdzie schować. Planowałem ale nie, nie mogłem tego zrobić życie jest ważniejsze niż odbieranie sobie życia przyjaciele, rodzina, miłość.. Byłem ciągle sam nie miałem nikogo kłótnie brak znajomych dyskryminacja dokuczanie i tego podobne sytuacje. Wszystko już jest dobrze sam sobie poradziłem, Wspieram wszystkich chorych co oglądają ten film. Pozdrawiam wszystkich. Kocham was!
W pracy ktoś jest ośmieszany że jak ktoś sprząta to zaśmiecają inni żeby pokazać że nie umie sprzątać. To jest jeden z najczęstszych powodów dlaczego ludzie popełniają samobójstwa. Ludzie nie są zwalniani z tego powodu że źle pracują tylko są ośmieszani przez dyrektora.
*Cudowny materiał. Jesteś jednym z na prawdę nie wielu UA-camrów, którzy nagrywają swoje filmiki z sensem, przekazem, który dociera do tysięcy osób. Życzę Ci z głębi serca rozwijania kanału, rób to co kochasz i nigdy się nie zmieniaj, bo takiego się podziwiamy.*
Nie moge takich ludzi jak ty "Komentarz napisany 9 min. Temu " material ma 13 nie obejrzalas nawet calego a juz piszesz ale super material jaki on nie jest refleksyjny i w ogóle rzygać mi sie chcę takim prostactwem jakie reprezentujesz : )
Reżysera oglądam od dawna, wiem że każde jego materiały zawsze są z przekazem, są wspaniałe ale to już pisałam na górze. Wiem że jego filmy są bezbłędne, obejrzałam większość filmiku, i już wiedziałam że będzie jak zwykle. Byłam w pełni gotowa na taką reakcję ze strony innych, teraz będę ignorować resztę, bo napisałam co o tym myśle i mam nadzieję że wystarczy.
Widać, że to dobry i wrażliwy człowiek... tyle że zagubiony. Jego oczy mówią wszystko. Generalnie znam to uczucie Było to tak, że miałam jakieś trzy lata. Owe- spędzone w domu były koszmarem. Miałam wtedy dwóch braci.. w wieku 7, 10 lat. Matka nas biła, piła alkohol- zresztą jak mój ojciec. Tylko alkohol, przemoc i brak pieniędzy. Któregoś zbawiennego dnia sąsiad zadzwonił na policję... Matka wzięła mnie na ręce i skakalismy przez okno, żeby uciec. Jednak udało się - na szczęście. Zabrała nas karetka, przywieziono nas do placówki. Lata mijały, matka się nie odzywala bo była pozbawiona praw rodzicielskich. Dopiero jak miałam jakieś 6 lat- odezwała się. Brała nas na przepustki. Na początku się cieszyłam, bo to jednak matka. Było nawet fajnie. Potem, z upływem czasu zdałam sobie sprawę z tego, że tak nie jest. Miałam 10 lat, wtedy się zaczęło. Matka terroryzowala mnie psychicznie, wmawiala ze jestem gówno warta, brzydka, beznadziejna i że sobie nie poradzę. Czułam się fatalnie. Z ojcem nie miałam (i nie mam) żadnego kontaktu. Zrezygnowałam z przepustek bo niszczyly mnie od środka. Będąc nastolatką odbiło się to na mnie. Zdałam sobie z wszystkiego sprawę. Już wszystko wiedziałam. Znałam przeszłość, którą urywkami pamietalam. Już nie potrafiłam się tak bawić, nie cieszyło mnie nic. Miałam myśli samobójcze i codziennie płakałam. I tak do teraz... obecnie mam 15 lat. Wiem już wszystko. Zdałam sobie sprawę ze moje dzieciństwo nie było usłane różami. Zawsze jak patrzę na szczęśliwe rodziny, Chce mi się płakać. Do tego choroba doszła i problemy bliskich, na których skupiam się bardziej niż na swoich. Wszytko to problemy. Ponizanie- bo z "bidula". Wszystko układa się fatalnie😕 Codziennie walczę, o lepszą przyszłość. Czeka mnie jeszcze pobyt w szpitalu psychiatrycznym bo nie radzę sobie już. Dzięki, jeśli dodałeś/aś do końca
@@wojciechmarciniak2274 dziękuję za pytanie. U mnie w porządku, po ponad roku wiele się zmieniło, w tym moje podejście. Mam już 17 lat, uczę się w liceum i widzę perspektywy, mam na kogo liczyć i jest naprawdę dobrze.😊😊
@@stanislawczyszczon816 no właśnie dobre pytanie, dlaczego niektórzy mają w życiu wszystko czego chcą a niektórzy wolą być aby szczęśliwi a i tego czasem nie potrafią dostać ...
Większość ludzi na świecie nie myśli co robi więc oglądają głupie rzeczy, mniej ludzi jest wyrozumiała i wie co robi więc oglądają mądre rzeczy. Ja należe do mniejszej grupy.
To jest.. To jest po prostu piękne. Jest piękne kiedy jesteś w zaburzeniach, w depresji, próbujesz żyć dalej i nagle słyszysz.. z Tobą jest wszystko okej. Z Tobą jest w wszystko dobrze. Nie musisz się bać, dasz sobie radę. Ja.. Ja po prostu dziękuję. Dziękuję.
Zgadzam się. Próbowałam wiele razy odebrać sobie życie, z depresji wyszłam i jestem bardzo wrażliwa na każdy niepokojący objaw bo nawet będąc zdrowa w chwilach słabości mówię jak gdyby nigdy nic sama do siebie 'ja się kiedyś zabiję'. Straszny stan. Dobrze poruszać takie tematy, dziękuję za podzielenie się swoim doswiadczeniem. Trzymajcie się wszyscy cieplutko ❤️
W pracy ktoś jest ośmieszany że jak ktoś sprząta to zaśmiecają inni żeby pokazać że nie umie sprzątać. To jest jeden z najczęstszych powodów dlaczego ludzie popełniają samobójstwa. Ludzie nie są zwalniani z tego powodu że źle pracują tylko są ośmieszani przez dyrektora.
Danielu, dziękuję Ci za to! Jesteś niesamowity za to co robisz, jak ważne tematy poruszasz! A Kamilowi dziękuję za to, że zechciał opowiedzieć swoją historię! Chłopie jesteś wielki! Trzymaj się i nie poddawaj!! Leci w świat dalej!!
17 lat czulem się źle ze sobą, nie wiem czy siedzenie na parapecie na 4 pietrze mozna nazwac probą samobójczą ale myśli mnie nie odstepowały, zaczęło się w liceum, czułem, ze odstaje, ze nie pasuje do tego hedonistycznego stylu zycia rówieśników chciałem coś w zyciu zrobić ale nie miałem żadnego wzorca, nikt nie wskazywał mi drogi, gdy mówiłem przyjaciołom o tych myślach to tekst był zawsze taki sam " nie pier***, daj spokoj, nic Ci nie bedzie". ale zylem być moze to zbyt duze słowo, jasne miałem okresy zwyżkowe ale szybko mijały i dalej byłem w dole, nie chcialo mi się wychodzić z domu, w zasadzie to nic mi się nie chciało, nie widziałem sensu. przez takie zycie czulem ze zmarnowałem swoj czas, byłem coraz starszy a ja stałem w tym samym punkcie, miałem dziewczyne, rodzine, znajomych a i tak czułem, ze jestem sam. pewnego dnia postanowiłem podjąć ryzyko i ostatni raz sprobować coś zrobić bo skoro juz praktycznie jestem martwy to nie mam nic do stracenia. zaczalem szukać dróg do samodoskonalenia i we wszystkim co znalazlem pojawiały się 2 kwestie. 1 uprawiaj sport lub znajdz pasje, 2. zmień swoje myślenie, zacznij wierzyć w to, ze jestes taki z jakiegoś powodu, jestes jedyny w swoim rodzaju i mozesz wszystko jeśli tylko w to uwierzysz, zle mysli przyciagaja więcej złych a dobre przyciągają dobre. zacząłem wstawać o 5 rano, biegać, dbać o siebie, o zdrowie, zacząłem mieć pewnego rodzaju rutyne, uwierzcie mi, walka jaką codziennie musiałem stoczyć aby wstac o 5 i wyjść z domu była czymś okropnym, te myśli, ze po co, przeciez to i tak nic nie zmieni, ale wstawałem i robiłem to, pozbyłem się wszystkich toksycznych ludzi którzy nawet w małym stopniu zasiewali we mnie wątpliwości lub naśmiewali się ze mnie, znalazłem pasje w której postanowiłem się rozwijać, zacząłem czytać książki o pracy nad sobą, zacząłem wierzyć. mija już ponad rok, rok który kiedyś był moim marzeniem a stał się rzeczywistością, wszystko co sobie zaplanowałem a nawet i więcej spełniło się i spełnia się dalej, uwierzyłem w to, ze wszystko czego potrzebuję jest już we mnie a wszystko inne to bonus. kiedyś gdy przytrafiło mi się coś złego krzyczałem tylko "zycie ty suko" teraz dziękuję za lekcje dzięki której jestem silniejszy, mądrzejszy i lepszy. pozegnalem się z przeszłością, wszystko co było odpuściłem, zaakceptowałem rzeczy których nie zmienie i zacząłem pracowac nad rzeczami na które mam wpływ. przez rok poznałem ludzi którzy myślałem, ze nie istnieją, ludzi którzy mnie motywują i wierzą we mnie i w moją pasję. uwierzcie proszę, ze jeśli zmienicie swoje myślenie to zmienicie swoje zycie jeśli tylko w to uwierzycie. pozdrawiam was i zycze wam miłego dnia ;)
"Pozbyłem się wszystkich toksycznych ludzi" No to fajnie że miałeś taką możliwość, ja na przykład musiał bym zmienić szkołe żeby pozbyć się tego okropnego toksycznego towarzystwa.
@@atamanwielkopolski1576 Szkoła nie jest wieczna, prędzej czy później ją skończysz, a tych ludzi nigdy więcej już nie spotkasz. Cierpliwości, pracuj nad sobą i nie zawracaj nimi sobie głowy.
trafilem na ten film tracac swoj cel istnienia tracac wszystko co kochalem tracac swe zycie swoja przyszlosc swe marzenia znajduje sie w tym momencie na wielkim zakrecie swego zycia zastanawiajac sie nad jego sensem brak mi osoby ktora wypelnila cala rame mego zycia nie umie sie odnalesc i zaakceptowac samego siebie brak mi ludzi ktorzy beda w stanie zemna porozmawiac czuje sie pusty nie wiem czy zyc dalej.
oczywiście , że jest warto żyć dalej i bardzo mi przykro że masz takie myśli może jakaś rozmowa z psychologiem by ci pomogła sam korzystałem i czuje się lepiej
@@micharozbicki7828 cos wemnie peklo tak samo przepraszam ze mowie tu o tym lecz nie mam naprawde osoby z ktora moglbym porozmawiac w swym bolu i cierpieniu trace jasnos spostrzegania zycia jasno jego cel moj bol jest coraz wiekszy coraz bardziej spycha mnie ku temu chcialbym moze to jakos naprawic lecz nie potrafie odnalesc w sobie sily by to uczynic poprostu wypelnila mnie proznia bolu wspomnien cierpienia zalu umieram zyjac kazdego dnia
Jego słowa pod koniec tak bardzo do mnie przemówiły tak bardzo poczułam , ze są o mnie , ze musiałam zatrzymać film i płacząc myślałam o wszystkim , nad sensem . Dziękuje , ze ktoś zrobił tak cudowni i tak bardzo pomagający film
Jeju ta twoja twórczość, cudo! Twoje Filmiki powinny lecieć w kinie! Masz wielki talent, mam nadzieje, że niedługo zobacze, film stworzony przez Ciebie w kinie. Naprawde podziwiam i życze dalszych sukcesów! 😍💖 ~Neko❤
KOCHANI, proszę was, wiem że to wszystko nie jest takie łatwe ale nie jesteście sami, BÓG JEST Z WAMI. Proszę zaufajcie mu,gdy ja mu całkowicie zaufałem moje życie się naprawde na lepsze zmieniło 😊. Pomocy doświadczam każdego dnia I w Nim widzę nadzieję I wiarę która jest dla mnie coraz bardziej spójna z rozumem. Bóg mi dał wszystko, nie mam nic sam.
@@mateusznowinski718 bóg? Jaki bóg? Gdzie jest Bóg gdy wszyscy cierpią? Nawet ci wierzący doświadczają bólu mimo iż błagają o pomoc "Boga" ale tej pomocy nie dostają i pewnie nigdy nie dostaną
@@ona8937 Ból, cierpienie. Każdy doświadcza tego w swoim życiu. Niektórzy w większym, a inni w mniejszym stopniu. Po pierwsze w Biblii cierpienie jest konsekwencją grzechu I złej woli ludzi. No dobra, ale możnaby zapytać dlaczego wogóle Stwórca pozwala na Zło. Otóż gdy nas stworzył dał nam Wolną wolę. Dał ją także Lucyferowi, który wcześniej będąc największym I jednym z najpiękniejszych aniołów zbuntował się przeciw Bogu I tak rozpoczął zło. Tak samo my, ludzie posiadamy wolną wolę I rozeznanie między dobrem a złem w naszym sumieniu. Mamy pełne prawo do wyboru o tym kim się staniemy, jak będziemy postępować. Stąd grzech I zło ale też Dobro ludzi dobrej woli. Wracając do cierpienia, bólu. Cierpienie może być różne: Np.Cielesne czy psychiczne . Jednak zawierzając te cierpienie Bogu budzi się w nas nadzieja, iż to CIERPIENIE MA SENS. My jako chrześcijanie możemy powiedzieć: Cytat z listu do św. Pawła: "Ale chlubimy się także z ucisków więdząc że ucisk wyrabia wytrwałość, a wytrwałość wypróbowaną cnotę, wypróbowana zaś cnota nadzieję." Czyż Jezus Chrystus nie CIERPIAŁ na krzyżu po to aby odkupić nasze winy? Poprzez swoje niewyobrażalne cierpienie dał nam możliwość odpuszczenia tych win poprzez jego krew wylaną na krzyżu, jeśli tylko tych naszych błędów żałujemy. Tak samo jak Pan Jezus ofiarował swoje cierpienie za nas samych, my też możemy ofiarowywać nasze własne cierpienia I trudności za zbawienie innych. Dalej: cierpienie może też w wielu sytuacjach życiowych może być źródłem dobra w przyszłości lub przemiany naszego życia.
@@mateusznowinski718 "Po pierwsze a Biblii cierpienie jest konsekwencją grzechu i złej woli ludzi " A co z niewinnymi osobami które giną na wojnach, głodują w Korei północnej lub były torturowane w obozach koncentracyjnych mimo że nie zrobiły nic złego ?
@@bartoszwojtkiewicz6044 to wszystko konsekwencja złych decyzji ludzi, którzy nie mieli dobrej woli np nazistów. Sprawiedliwość Boża zmierzy ich działania I wymierzy karę za ich czyny w tym drugim świecie, od którego nie uciekną... Ale co z tymi faktycznie - biednymi ofiarami? Otóż podam cytat z Bibli, nie będę wolnosłowny:) "Ci którzy dostali więcej, od tych więcej wymagać się będzie" Mowa tu o ludziach, którzy żyją w komfortowych warunkach, mają godne życie I nie doświadcząją w nim zbyt wielu cierpień I trosk z jakimi muszą się niestety mierzyć inni. To także ludzie patrząc na to od duchowej strony wychowani np w chrześcijańskich rodzinach, dobrym środowisku. Od nich więcej wymagać się będzie, gdyż oni otrzymali dobre przykłady życia, przeżyli doświadczenie bliskości Pana Boga. Analogicznie więc od nich wymaga się zdziałania większego dobra I jeszcze większej wiary, do osiągnięcia Zbawienia. Wracając do tych ofiar zła na świecie: Oni otrzymali mniej dobra, ciepła, miłości, a przeżyli straszne doświadczenia. A więc od nich się mniej wymaga, a poprzez swoje cierpienie są bliżej Zbawienia. Mówią o tym podane z 8 Błogosławieństw Bożych z kazania na górze Pana Jezusa z Ewangelii św Mateusza: "Błogosławieni którzy płaczą albowiem oni będą pocieszeni" "Błogosławieni którzy łakną I pragną Sprawiedliwości, albowiem oni będą Nasyceni" "Błogosławieni miłosierni(Ci którzy potrafią przebaczyć nawet największe krzywdy!), albowiem oni miłosierdzia dostąpią" "Błogosławieni jesteście, gdy Wam urągają I prześladują Was z mego powodu. Cieszcie się I radujcie albowiem wielka jest Wasza nagroda w niebie" Te błogosławieństwa rzucają nowe światło na sprawy cierpienia. Dzięki nadziei Zbawienia ludzie są zdolni do znoszenia I wybaczania nawet największych krzywd I cierpień, bo sprawiedliwości I tak stanie się zadość, a wielka czeka radość tych, którzy w swoim bólu nadzieję pokładają w Panu I ofiarują te trudności na przebłaganie grzechów innych I dla zbawienia całego świata. Tak samo u świętych. Ich życie nie jest usłane różami. Często wiedzie przez ogromne cierpienia np u męczenników I stygmatyków ( święci Ojciec Pio, św. Andrzej Bobola, św. Siostra Faustyna, św. Dominik Savio) By jednak w tych cierpieniach mieć cały czas podporę w Bogu potrzeba Heroicznego ZAWIERZENIA BOGU. Mam nadzieję, że chociaż w niewielkim stopniu wyjaśniłem Ci tą kwestię. Kłaniam się nisko😀🙏😉
KOCHANI, proszę was, wiem że to wszystko nie jest takie łatwe ale nie jesteście sami, BÓG JEST Z WAMI. Proszę zaufajcie mu,gdy ja mu całkowicie zaufałem moje życie się naprawde na lepsze zmieniło 😊. Pomocy doświadczam każdego dnia I w nim widzę nadzieję I wiarę która jest dla mnie coraz bardziej spójna z rozumem. Bóg mi dał wszystko, nie mam nic sam.
@@mateusznowinski718 co jeżeli ktoś jest ateistą i nie ma zamiaru się nawrócić? Żeby nie było nie neguję tego, że to mogło ci pomóc, ale wiesz... Nie każdy wierzy
Takie problemy może mieć jedynie człowiek bardzo inteligentny, wrażliwy, świadomy i przede wszystkim DOBRY. Kiedy dobry człowiek lokuje swoje dobre intencje w ludziach, którzy nie są w stanie mu pomóc, to w końcu pasmo rozczarowań rośnie do niewyobrażalnych rozmiarów. Też miałem problem z samym sobą. Dużą rolę odgrywa odnajdywanie odpowiedniego otoczenia i nabieranie dystansu wobec środowisk, które próbują Cię zniszczyć i wmówić Ci, że jesteś niczym. Zmieniając swoją świadomość pod tym kątem nauczyłem się, że każdego nowo poznanego człowieka powinno się z góry traktować sceptycznie i raczej z szalą bardziej przeważającą na negatywne nastawienie, bowiem kiedy taki człowiek okaże się być wartościowy to jest możliwe pozytywne zaskoczenie, w przeciwnym razie można się jedynie mocno rozczarować. Dobrą drogą do odejścia od złych myśli jest zajęcie się pasją, która wciąga do tego stopnia, że wykonując ją zapominamy o wszystkim i skupiamy się tylko na niej, lecz to niestety pomaga tylko chwilowo, na dłuższą metę nie zdaje egzaminu. Współczuję każdemu człowiekowi, który toczy wewnętrzną bitwę ze samym sobą, rozkłada ręce i myśli sobie "po cholerę ja to wszystko robię, skoro to dobro do mnie nie wraca, a jeżeli już to w odwrotny, negatywny sposób", znam to uczucie doskonale. Wiem jednak, że w życiu każdego człowieka znajdzie się przynajmniej jedna osoba, z którą można porozmawiać o absolutnie wszystkim. To nie musi być rodzina, miłość ani przyjaciel. To musi być osoba bardzo szczera, która będzie potrafiła zdiagnozować Twój konkretny przypadek i będzie w stanie wyciągnąć Cię z bagna w którym się znajdujesz.
Bylam przesladowana przez ludzi ktorych kochalam I moim jedynym celem bylo, zeby otoczenie myslalo inaczej. Po prostu chronilam ich. Dokuczalam im przy wszystkich (ale wiedzialam oczywiscie ze ich to nie zaboli) zeby nikt sie nie domyslil niczego. Kiedy oni wyniszczali mnie po cichu. Potem bylam tak zagubiona w tym wszystkim, bo oczywiscie oni to podlapali, ze teraz moga cala wine rzucic na mnie... w sumie mozna powiedziec, ze znecalam sie sama nad soba. Nie wiem czy ktos tak mial, chyba juz faktycznie lepiej sobie strzelic niz zyc ze swiadomoscia ze kocha sie ludzi ktorzy zycza ci braku wiary w siebie. Nie sadze zebym byla zbyt madra skoro nie mysle o sobie I jak siebie chronic. Zyje wbrew sobie, bo zwyczajnie nie moge sie pogodzic z byciem ofiara.
Skoro Cię prześladowali to nie mogłaś ich spytać wprost, dlaczego to robią? Szczerość do bólu to podstawa. Jeżeli nie potrafiliby udzielić konkretnej odpowiedzi to należy wykonać taki ruch, który przyciśnie ich do muru. Może to być jakikolwiek szantaż. Ludzi których znasz, na pewno wiesz jak zaszantażować i znasz ich czułe punkty. Skoro oni nie mają skrupułów wobec Ciebie to Ty też nie powinnaś ich mieć. Warunkiem jest tylko posiadanie czystego sumienia, aby tacy ludzie nie mogli Ci niczego zarzucić. Nie znam sytuacji bo została opisana ogólnikowo, więc odpowiadam równie nieprecyzyjnie. Jednego jestem pewien - dobro należy okazywać ludziom dobrym, natomiast nie można go używać jako broni do zwalczania zła bo doprowadzi to do autodestrukcji.
@@norkoz_official3391 pytalam. Jedna z nich odpowiedziala "nie da sie ciebie lubic I nie zaslugujesz" i koniec. Zero dyskusji. Plus codziennie sceny,histerie I wypieranie, ze cos mialo miejsce. Kontakt zostal calkowicie uciety, zero porozumienia. Pozostale osoby... tez pytalam czemu cos mialo miejsce. Odpowiedz ta sama "to nie mialo miejsca", "to ci sie snilo", "Nie pamietam, zeby cos takiego mialo miejsce". Przemoc emocjonalna, seksualna-normalka. Zjawiska takie jak gaslighting,lovebombing doswiadczylam na swojej skorze I nie jest to mile. Zanika intuicja, nie wiem jak sie bronic, strach ze dolacza inni. (Bo juz tak bylo). Mysle ze jakbym miala opowiedziec dokladnie co mi sie stalo to by mi peklo serce. Nie zycze najgorszemu wrogowi. Niestety to wlasnie meczy najbardziej- nikt nie chce porozumienia tylko pretekstu do dalszej dominacji I ponizen . I to tak na codzien.
@@norkoz_official3391 tak tez czuje, ze z osoby wiecznie zadowolonej zrobilam sie totalnie autodestrukcujna. Mysle o potrzebach innych, kiedy nikt nie mysli o mnie. Nawet sie nad tym nie zastanawiam, robie to odruchowo, jak zaprogramowana. Jesli chodzi o przyparcie do muru, to niestety same rozczarowania. Reakcje jakby dowodzily jakies chorej nienawisci do mnie I checi wyniszczenia zupelnie niezrozumiale, nic nikomu nie zrobilam..i jeszcze pokazywanie mi ' no Ty tak kochasz a ja cie potraktuje jak g '. Bliscu maja w sumie raj ze mna, chcialabym czuc sie choc w polowie pewna I kochana jak oni.
@@weronikaleszczynska2238 możesz myśleć o potrzebach innych i jednocześnie zaspokajać własne potrzeby. Trzeba jednak mieć świadomość tego, że gdy oferujesz komuś swoją pomoc i ta osoba to wykorzystuje, a wręcz uznaje to za Twój obowiązek, to musisz wiedzieć że należy to ukrócić. W takim momencie ta osoba nie zasługuje na Twoją uwagę. W życiu nie trzeba mieć wielu przyjaciół. Często wystarczy jeden, szczery, chamski i przy tym autentyczny przyjaciel, który kiedy trzeba to pochwali a kiedy powinien to opierdoli.
Piękny film , też miałem kilka prób nawet wczoraj dziś, najgorsze jest brak rozmowy z kimś bliskim , rodzina Cię już skreslila, szukałem pomocy znalazłem ale u osoby która nie ma o niczym zielonego pojęcia..
Mój psychiatra powiedział, że ma pełno nastolatek jak ja, i że uwaga, potrzebuję chłopaka, żeby było mi lepiej. Mimo iż w ogóle nie mówiłam nic o tym, czy bym chciała, czy nie, czy w ogóle mam. Wkurzyło mnie to niemiłosiernie, po pierwszej wizycie, jak machnął ręką na moje blizny xD. Wtedy naprawdę myślałam żeby sobie coś zrobić i mu udowodnić, że bagatelizuje problem, ale poniechałam. Nie mam głębokiej depresji. Ale on na pewno w tej kwestii nie pomógł :v. Przestałam do niego chodzić, więc nie mam leków. Zbliża się szkoła, a ja boję się, że nie dam sobie rady. Nie mam pieniędzy, żeby jeździć do większego miasta i płacić 100 zł za prywatną wizytę, plus leki. Mam wrażenie, że nie tylko w małych miastach olewa się ten problem. Pozdrawiam Kamila, podziwiam to, że żyje i toczy tę walkę. Mimo bagatelizowania ze strony innych.
Nie japońskich, nie fejków. Każdy daje na profilowe co chce, a wydaje mi się, że komentarz w takiej formie pod taką ważną produkcją, gdzie ludzie dzielą się swoimi historiami jest nie na miejscu. Aby cię zadowolić, dam inne zdjęcie, doceń to 💖
@@blazejfkin_G to powiedz mi mój drogi, na jakiej podstawie twierdzisz, że kłamię? Jakieś argumenty, czy tylko twoja wrodzona chęć bycia niemiłym? Nie znasz nikogo stąd, więc jakim prawem podważasz czyjeś słowa. Jeżeli ktoś jest wrażliwy jak ten Kamil, możesz być czynnikiem, do zrobienia czegoś głupiego.
"Nie znasz nikogo stąd, więc jakim prawem podważasz czyjeś słowa". Ciekawi mnie jaka historia wydaje ci się tu nieprawdziwa i dlaczego zamiast pisać to pod autorem takiego komentarza piszesz to pod moim, mówiąc coś o japońskich fejkach 🤔
To prawda ludzie bagatelizują temat, niektórzy udają, że coś takiego jak depresja nie istnieje. Szczególnie w małych miejscowościach ludzie z takimi problemami mają ciężko i nie otrzymują pomocy, bo ciągle jest to temat tabu.
@@anna3881 albo znajdują się atencjusze, przez których tworzą się mity na temat ludzi, którzy faktycznie potrzebują pomocy. Mamy XXI wiek, a niektórzy wciąż myślą, że depresja to nie choroba tylko lekki dołek.
Cztery tygodnie temu się powiesiłem. Odratowali mnie Policjanci akurat przejeżdżający. Dzięki za ten materiał. Boję się właśnie ze kiedyś znowu będę się chciał wylogować.....
Ostatnio widzę że jest sporo filmów o temacie samobójstw, ale nikt nie mówi jak pomóc takiej osobie. Masz kolegę /koleżankę, która ma takie myśli czy nawet podejmuje próby i o tym zaczyna się mówić. I bardzo dobrze,ale nikt nie mówi jak im pomóc tylko jak tego nie robić. Nie wolno powiedzieć "nie płacz inni mają gorzej" fakt to głupie, ale co przeciętny zjadacz chleba może powiedzieć takiej osobie? Nie jesteśmy psychologami znającyni motywy samobójcow nie wiemy jak im przemówić do rozsądku więc miło jakby ktoś też coś o tym powiedział. Wieszajac psy na wszystkich innych za to że nie pomogli jest równie głupie jak wyśmiewanie problemu depresji.
Wydaje mi się, że trzeba już takich informacji szukać na własną rękę jak pomóc takim osobom z depresją takie rzeczy są nawet w aplikacji Pinterest. Można takej osobie powiedzieć np. 'Jestem z Tobą' albo spróbować nawet wysłać na terapię. Ale racja szkoda, że nie ma jakoś filmików o takiej tematyce jak pomagać tym osobom.
Jak pomóc... Sytuacja zawsze jest bardzo indywidualna, a zależy od siły relacji z taką osobą. Przede wszystkim warto okazywać wpierającą troskę bez wdzierania się w przestrzeń prywatną. I powiedzieć coś miłego. Mawia się, że: „Jedno ciepłe słowo potrafi ogrzać trzy zimowe miesiące”. Cieszę się, że jesteś - to przecież takie proste.
Jedyna możliwa pomoc to zaprowadzenie do psychologa. Ludzie są różni, jednym pomożesz na dzień lub dwa, innym tymi samymi słowami jeszcze dołożysz do pieca. Możesz próbować pomagać, ale efekt będzie krótkotrwały, to jest zbyt silne, by od tak się tego pozbyć. Więc tylko psycholog. Możesz pójść do niego z tą osobą, poczekać na korytarzu. Wielu ludzi po prostu boi się pójść samemu.
Na pewno dobrą i taką podstawową rzeczą jest wysłuchanie tej osoby, dlaczego myśli, że warto ze sobą skończyć. No i można też pójść z kimś do psychologa, zaprowadzić tę osobę, towarzyszyć jej. Dać rzeczywiście poczucie, że ma jakieś oparcie, a nie tylko słowa.
Niektórzy ludzie nie zdają sobie sprawy, że wrażliwości nie da się kontrolować. To działa automatycznie.. Trudne jest to do wyjaśnienia.. To jest tak jak nieopanowana agresja, tylko tutaj z wrażliwością i że to uczucie kogoś od środka niszczy przez złe towarzystwo. Czasami zastanawiam się po co jest to całe życie?
Często wracam do tego filmiku, już nie raz mnie uratował, chodź wiem że gdy tylko wstanę jutro będę szykować się nadal pod wyznaczoną datę, to dzięki tym słowom czuje że dotrwam do celu.
Ja niestety nie zdążyłam uratować miłości mojego życia.Gdy zbyt wiele złych i przygnębiających rzeczy dzieje się wokół, mijamy się, nie zauważając subtelnych znaków.Pozostaje ból,olbrzymia pustka i poczucie winy 😪
W pracy ktoś jest ośmieszany że jak ktoś sprząta to zaśmiecają inni żeby pokazać że nie umie sprzątać. To jest jeden z najczęstszych powodów dlaczego ludzie popełniają samobójstwa. Ludzie nie są zwalniani z tego powodu że źle pracują tylko są ośmieszani przez dyrektora.
Kiedy ja miałam taki kryzys emocjonalny, widać było, że zupełnie zgasło we mnie szczęście. Na szczęście była obok mnie osoba, która nie pozostała obojętna, której mogłam zaufać i otrzymać wsparcie. W pewnym momencie się otowrzyłam, a ona okazała mi wiele ciepła. To była moja nauczycielka. Cudowna kobieta. Czasem myślę, że dzięki niej żyję, bo kto wie, mając myśli samobójcze, może bym spróbowała odejść. I może by się udało. A dzisiaj, po ponad czterech trudnych latach, tak bardzo cieszę się, że żyję.
Ja także zaufałam mojej nauczycielce. Chyba jedyna osoba, której tak ufam. Niestety miałam tylko jedną sytuację w której się trochę otworzyłam. Chciałabym z Nią porozmawiać, ale w tym roku przestała nas uczyć, więc jedynie będę mijała Ją na korytarzu. Myślisz, że mimo to warto jakoś spróbować nawiązać rozmowę?
+Venatrix, pozwól, że ja odpowiem ;D : jasne, że warto! Skoro wtedy ci pomogła, jestem pewna, że teraz też. Poza tym zawsze lepiej coś robić i chociaż próbować niż czekać, bo to nic nam nie przyniesie. Trzymam za ciebie kciuki :)
@@monika1073 Dzięki :) Jednak nadal mam ten głosik, który mówi mi, że w porównaniu z Jej problemami moje są błahe. Nie chcę Jej dodatkowo obciążać moimi, bo może ma np.trudną sytuację w rodzinie czy coś. No i kwestia tego, że nie uczy mnie to nie mam okazji tak do Niej zagadać i nie mam już powodu nawet do Niej podchodzić. Po prostu mi głupio, że Ją nachodzę..
Wiem o co ci chodzi, być może jesteśmy w tym samym wieku. Ale nic nie szkodzi spróbować tak uważam. A jeśli nie nauczycielka to może psycholog szkolny? On nie ma prawa ci odmówić ;)
Troszkę to smutne jak działa dzisiaj życie. Gość ma problemy, nikt nie pomoże. Próbuje popełnić samobójstwo, służby ratownicze go ratują. Nikt z samobójcą nie pogada, byle go wyleczyć. Lekarze, ratownicy dostaną jakieś nagrody. Po bolesnej operacji jak już będzie stabilnie to do widzenia. Być może będą trwałe uszkodzenia. I męcz się dalej w tym świecie, my Ci umrzeć nie pozwolimy.
Powinno byc takie prawo ze jak chcesz naprawdę sie zabic to np. zostawiasz niebieską kartkę ze swoim podpisem i ratownicy powinni nie ratowac bo kurwa ktos ma dosyć tej udreki ale i tak kaza ci sie męczyć
@@dobry8837 tu się zgodzę - powinna była być opcja samobójstwa bez ratowania. Kiedyś myślałam, że powinno się ratować, ale dziś wiem jak to w praktyce wygląda. Widziałam wielu, których w ten sposób jedynie dręczono.
Uwierz mi, mieszkałem kilkanaście lat w innym kraju. Tam była taka pomoc, że ja po prostu nie mogłem uwierzyć. Często miałem łzy w oczach, widząc jak ci ludzie chcą mi bezinteresownie pomóc. Chodzi mi oczywiście o szpital, lekarzy itd. Polska niestety nie może dogonić Zachodu i to sie nie stanie na pewno za mojego życia. Niestety znowu mieszkam w PL i myśle od roku(zbieram sie) o wyjeździe. I znając siebie wyjadę.
Najgorsze jest to ze takie osoby wołają o pomoc na różne sposoby tylko reszta społeczeństwa nie potrafi tego krzyku usłyszeć. Ile razu trzeba się przełamać powiedzieć że jest źle, że się nie daje rady żeby ktoś uwierzył, zareagował, pomógł.
Umiesz liczyć licz na siebie. W naszym narodzie panuje znieczulica i tylko takie katastrofy jak Smeleńsk są uważane za poważne ,reszta nie ma znaczenia
Ja swojej mamie mówiłam kilka razy aby zapisała mnie do psychologa. Mowi że wszystko ze mną w porządku, że się przecież śmieje i nie potrzebuje psychologa. Ojciec ma mnie w dupie bo mieszka za granicą. Ale to boli, gdy najbliższe ci osoby nie zauważają co się z Tobą dzieje, nawet jak wiedziały blizny.
Nie wiem czego ale dopiero teraz trafilem na ten film. Najwazniejsza wojna w calym zyciu odbywa sie w naszej glowie i trwa ona codziennie. Ostatnie slowa trafily do mnie zbyt mocno...
Najpierw ci powiem że takiej pustki doświadczałem kiedyś również ale potem 😊... No a teraz kopiuj wklej żeby wszystkim świadectwo prawdziwe przekazać: KOCHANI, proszę was, wiem że to wszystko nie jest takie łatwe ale nie jesteście sami, BÓG JEST Z WAMI. Proszę zaufajcie mu,gdy ja mu całkowicie zaufałem moje życie się naprawde na lepsze zmieniło 😊. Pomocy doświadczam każdego dnia I w nim widzę nadzieję I wiarę która jest dla mnie coraz bardziej spójna z rozumem. Bóg mi dał wszystko, nie mam nic sam.
Ateizm jest pustką, śmiercią. Ogranicza człowieka, zamyka w tym co materialne, zmysłowe, a to nie zaspokoić pragnienia dyszy, nawet drugi człowiek nie jest w stanie ugasić tego pragnienia, tylko Bóg, Jezusa Chrystus w sakramentach Kościoła Katolickiego.
Ta ilość wyświetleń i subskrypcji to jakiś żart. Ten kanał jest wyjątkowy. Ze względu na tematykę i włożoną pracę ten kanał powinien mieć miliony wyświetleń. Ale widać ilu jest ludzi inteligentnych..
W pewnym stopniu ja również miałem podobne przeżycia, ponieważ cały okres szkoły podstawowej oraz gimnazjum był tzw. testem mojego zdrowia psychicznego i dopiero w liceum udało mi się o tym zapomnieć, wchodząc w nowy etap edukacji z czystą głową. Teraz, będąc studentem, na nowo zacząłem rozpamiętywać wpływ zdarzeń z przeszłości na obecne życie i chyba potrzebuje pójść na terapię. Tak czy inaczej, dzięki za dobre słowo a także uświadomienie o skali tego problemu.
W pracy ktoś jest ośmieszany że jak ktoś sprząta to zaśmiecają inni żeby pokazać że nie umie sprzątać. To jest jeden z najczęstszych powodów dlaczego ludzie popełniają samobójstwa. Ludzie nie są zwalniani z tego powodu że źle pracują tylko są ośmieszani przez dyrektora.
Przykre i straszne jest to, jak wiele młodych osób, w wieku 11-13 lat znajduje się w takim stanie, żeby chcieć odebrać sobie życie. Przecież mają przed sobą tyle życia, nie powinny doświadczać żadnych wielkich przykrości. Ale rzeczywistość jest inna. Dorośli bagatelizują problemy, uważając że ich dzieci wymyślają, nic nie wiedzą o życiu i wyolbrzymiają. To jest nieprawda. Coś, co dla jednej osoby jest drobnostką, dla drugiej może być końcem świata. Podobnie jak wiele osób komentujących ten film, sama przeżyłam coś podobnego. Kiedy miałam około 5 lat, moi rodzice się rozstali. Zostałam z matką i młodszym bratem. Jak mama później powiedziała, bardzo przeżyła rozwód, miała depresję i brała leki. Nie obchodziły jej dzieci, pogrążała się w swoim smutku. Ale co mogła 5/6 letnia dziewczyna? Wychowałam się sama. Wiecznie oczekiwano ode mnie, żebym była najlepsza, jak najlepszych ocen, masz być ładna, grzeczna, mieć same 6 w szkole. W wieku 5 lat wykryto u mnie już i tak dużą, skoliozę. Boczne skrzywienie kręgosłupa. Z początku była jakaś tam rehabilitacja, masaże, ale tylko przez kilka miesięcy. Później przez kilka lat mama miała mnie gdzieś, więc choroba się pogłębiała. Później, od 2 klasy podstawówki był gorset, do końca 2 klasy gimnazjum. Po 7 latach powiedziałam, że to koniec, więcej tego gówna nie ubiorę. Chcę funkcjonować i żyć jak każda normalna osoba, a nie jakiś poszkodowany przez los wyrzutek. Już od dawna skrzywienie nadaje się do leczenia operacyjnego. Wiem, że się na to nie zdecyduję, przynajmniej na chwilę obecną. Nie mogłabym żyć ze świadomością, że mam pręt w kręgosłupie, przez rok zero sportu i aktywności, wieczne ograniczenia. Od zawsze miałam i mam żal do mamy o to, że zignorowała ten problem. Ta choroba zniszczyła mi życie, i niezależnie jak bardzo bym chciała, nie jestem w stanie normalnie żyć, nie potrafię być w 100% szczęśliwa. Raz usłyszałam od lekarza: "Przeciwwskazania do pracy w pozycji wymuszonej... W ogóle przeciwwskazania do pracy". No cóż, zbolało. Bardzo. Samoocena bardzo niska, bo przecież jestem niska, krzywa, brzydka. Nie raz usłyszałam od mamy: "jesteś brzydka, głupia, gruba, i tak jesteś krzywa". Więc jak tu mieć szacunek do siebie, kiedy inni mnie nie szanują? 3 razy dostałam od mamy. Pamiętam ten jeden raz, w twarz z tekstem, że jestem szmatą. Za co? Nie mam pojęcia, pewnie bez powodu Wtedy byłam w 6 klasie. Odkąd pamiętam byłam bardzo nieśmiała, tak to wszyscy nazywali. Nie odzywałam się do innych, unikałam miejsc publicznych, sklepów. Z moją klasą zaczęłam rozmawiać dopiero w 4 klasie, po 3 latach znajomości. To nie była i nie jest nieśmiałość. Bałam się ludzi, bałam się oceniania. Do dziś potrafię się popłakać choćby przechodząc przez ulicę. Czuję na sobie wzrok tych wszystkich osób, jak na mnie patrzą i oceniają. Jedyną moją otuchą w czasie szkoły podstawowej była moja przyjaciółka, od 2 klasy. Była dla mnie jak siostra, to dzięki niej zaczęłam pokonywać swój lęk. Jest najważniejszą osobą w moim życiu. Ale czego się można spodziewać, przecież nie może być tak pięknie. Po 5 klasie musiała wyprowadzić się do Anglii. Nadal mam z nią kontakt, niestety teochę słabszy co mnie bardzo boli, ale mam. Jestem jedyną osobą z Polski, która utrzymuje z nią kontakt. Najgorszym uczuciem jest pytając o jej problemy i co się dzieje, usłyszeć odpowiedź "nic, jest ok, nie martw się, masz większe problemy". Wiem, że ma anoreksję i boli mnie, że nie mogę jej pomóc, tym bardziej jeśli nie chce mi nic powiedzieć. Po jej wyjeździe z kraju, wszystko w moim życiu zaczęło się sypać. Była moją podporą, a nagle nie miałam nikogo, żadnego wsparcia. Płakałam całymi nocami nie mogąc się uspokoić. Niedługo potem zaczęło się samoolaleczanie. Najpierw troszeczkę, cyrklem. Później to przestało wystarczać. Ostrza z ostrzynek, już do krwi. Na początku lekko, trochę z obawą. Później już bez hamulców, kreska za kreską, aż skończyło się miejsce. Każda nieprzyjemna sytuacja - kreseczka. Zaczynąło się od jednej rzeczy, kończyło na kilkudziesięciu. I tak co noc, kilka lat. Codziennie budziłam się z myślą, jak bardzo chcę umrzeć, ile jest na to sposobów. Jako najstarsza z rodzeństwa, zawsze ja obrywałam. Wszystko było moją winą, to na mnie trzeba się wyżyć. Nadal tak jest. Pod koniec 6 klasy mama znalazła sobie chłopaka przez internet. Rok później okazało się, że ups, jest z nim w ciąży. Pojawiło się następne dziecko, więc jestem jeszcze mniej warta i ważna. W 3 gimnazjum wyszło, że miałam chłopaka, po 2/3 dniach znajości. To był chyba największy błąd w moim życiu. Związek ten nie miał w sobie ani trochę miłości. Z mojej strony był raczej desperacką próbą poczucia czegoś innego, niż chęć żeby ze sobą skończyć. Skończyło się na molestowaniu, zmuszania do rzeczy, których nie chciałam, bo inaczej był foch i wielka obraza. Tkwiłam w tym miesiąc (grudzień 2017). Później, przez kolejny miesiąc prawie co noc budziłam się z płaczem, przeżywałam wszystko kolejny i kolejny raz. Przez pół roku nie mogłam na siebie spojrzeć, starałam się o tym zapomnieć, ale bałam się nawet wszystkich chłopców. W pewnym momencie uświadomiłam sobie, że byłam molestowana już wcześniej, od kilku lat, przez kogoś w rodzinie. Wcześniej, przez 3 miesiące, od października 2017 miałam internetowego przyjaciela. Rozumiał mnie, bo też miał problemy i myśli samobójcze. Ale znowu, nie może być tak pięknie - zakończył znajomość, bo nie podałam mu prawidziwego konta na fb. 26 października 2017 mama się dowiedziała. Zobaczyła moje ręce. Poszłam do psychologa, po tym jak groziła mi że powie w szlole, rodzinie, wyśle mnie do szpitala albo psychiatryka. Nie mogłam znieść, jak zaczęła na mnie patrzeć, podobnie jak ojciec. Styczeń 2018 był najgorszym miesiącem w moim życiu. Straciłam przyjaciela, nie mogłam się ogarnąć po molestowaniu, nie dogadywałam się z mamą. Przestałam jeść. Jadłam raz na 1-2 dni, często wymiotowałam. Przez miesiąc schudłam 8 kg. Ręce miałam pocięte, podobnie jak uda, siniaki na rękach. Już nie wytrzymywałam. Kolejna próba samobójcza. Znowu stchurzyłam. To mnie jeszcze bardziej dobijało. Później było troszkę lepiej. Około marca przerzuciłam się żyletkę - to też najgorsza decyzja. Dlaczego? Bo od tamtego czasu zaczęło mi to sprawiać przyjemność. Nie musiało być powodu, żeby sobie coś zrobić. Uzależnienie. Tak, samookaleczanie staje się uzależnieniem. Kwiecień - egzaminy. Najciężej było dlatego, że od 4 lat żyłam z myślą, że nie będę ich pisać bo do tego czasu się zabiję. Od maja było lepiej. Zdarzały się gorsze dni, ale było znośnie. Ale - żyletka dzień w dzień, chyba że bolało tak, że nie dawałam rady. Wracając do chłopaka mamy, niejednokrotnie prosiłam ją, żeby wyrzuciła go z domu, żeby się wyprowadził. Zawsze słyszałam "nie mogę". Krzyczy na nią, nic nie robi w domu, o wszystko ma pretensje, a sam tylko leży i ogląda telewizję albo śpi. Nic innego. Ciężko mu nawet przez 5 minut zająć się swoim dzieckiem. Kiedy kilka razy mama kazała mu się wynosić, groził, że zabierze jej dziecko. Lipiec był bardzo dobrym miesiącem na początku, później było coraz gorzej. W sierpniu sobie nie radziłam, ale poznałam pewną osobę. Internetowego przyjaciela. Wymieniłam żyletkę na wielogodzinne rozmowy. Znajomość znowu zaczęła się od tego, że starałam się mu pomóc. Udało się. Nie zabił się, a teraz jest mi bardzo bliski. Wiem, że jeśli ta znajomość się rozpadnie, ja już się nie pozbieram. Nie, jeśli stracę tak ważną osobę, która daje mi tak wielkie wsparcie. Początek roku szkolnego był ciężki, nadal się nie odnajduję w nowej szkole, ale mam osobę, która mnie wspiera. Przez wiele lat byłam przekonana, że mogę, nie potrafię być szczęśliwa. Że chwilę radości nie są warte całego tego cierpienia i najlepiej byłoby ze sobą skończyć. Ale to nieprawada. Trzeba tylko znaleźć coś, co sprawi, że zachce nam się żyć. W moim przypadku jest to jedna osoba. Niby tak nieistotna, a zmieniła wszystko. Idąc ten raz do psychologa wiedziałam, że mi nie pomoże żaden specjalista, szpital czy leki. Doskonale wiedziałam, że mam już na to zbyt zniszczoną psychikę i to nie zadziała. Potrzebowałam osoby, która będzie mieć podobne poglądy, przeżyła coś podobnego więc będzie mnie rozumieć. Zbędne było mi obiektywne ocenianie, wysłuchiwanie czegoś, co doskonale wiem. Potrzebowałam kogoś, kto powie mi co myśli, że mnie wspiera, że mam sobie nic nie robić i przestać się załamywać bo jest ze mną i mi pomoże. Po stracie jednej takiej osoby byłam przekonana, że nigdy nie znajdę nikogo podobnego, że nie istnieje taka osoba. Jednak pomogłam chłopakowi, który okazał się być taką osobą, a nawet lepszą. Jak to mówią - dobro wraca. Dzięki mnie 5 osób nie popełniło samobójstwa. Nie każda była wdzięczna, ale każda cieszy się, że żyje. Paradoksalne trochę, że chiałam pomóc innym, nie umiejąc pomóc sobie, ale to mi pomogło. Teraz cieszę się, że mam tą wyjątkową osobę. Nawet jeśli nigdy nie będzie dobrze, jestem szcęśliwa mając dla kogo wstać i widząc szczęście osoby, na której mi zależy. Życzę wszystkim, aby było jak najepiej, a przede wszystkim zdrowia, bo to jedyne na co nie mamy wpływu. Nie poddawajcie się!
No mój ojciec też mnie poniżał ,mówił ,że jestem głupi ,tępy ,niedorozwinięty debil i powtarzał to na każdym kroku. Moja mama również mi dogryzała ,ale nie tak ostro jak mój stary. Mój stary był alkoholikiem i przepijał każdy grosz, traktował moją mamę jak śmiecia , mówił do niej po pijaku ty k..wo, a moja mama go się bała tak na prawdę . Nie mogę powiedzieć bo chleb dzięki mamie był ,ale i musiał być alkohol. Dziś wszyscy oczekują ,że mam go szanować ( nie żyje tak na marginesie ) tylko za co? Szczerze to nie wiem co Ci teraz doradzić. ale na pewno jak tylko będziesz pełnoletnia to wyprowadź się i pójdź do psychologa/psychiatry. Nie oczekuj pomocy od bliskich skoro tak cię oceniają
To najmocniejszy i najbardziej wzruszający materiał jaki widziałem, niestety samobójstwa w Polsce są ignorowane z wielu powodów a jednym z nich jest wątpliwa moda na depresję, nie ignorujmy takich ludzi, pomagajmy!!! Jeśli Pan Kamil to czyta to chciałbym życzyć mu powodzenia i żeby znalazł osobę która przyniesie mu ukojenie. Do ciebie Danielu mam jedno pytanie, co skłoniło cię do tworzenia tak ambitnych materiałów o tak trudnej tematyce? Dzięki za ten materiał i powodzenia w dalszej twórczości, mam nadzieję, że uda mi się kiedyś być kimś takim jak ty.
Ludzie którzy udają że mają depresję są nienormalni, szukają tzw. "Atencji" Nie wiedzą co to jest depresja i jak się z tym żyje. Ja nadal walczę z depresją. Nikomu nie życzę tego, bo to jest najgorsza rzecz, a wy ludzie którzy chcielibyście mieć depresję je*nijcie się w łeb i idźcie do psychologa! 😤😔😞
Przepraszam ale nie chce z nikim rozmawiać, mam rozmowy z pedagogiem, psychologiem i znajomymi, ale jeśli to ja mam ci pomoc w jakiś sposób czy coś to chętnie
Cieszę się, że są ludzie, którzy mają odwagę i "siłę", aby mówić o depresji/ próbach samobójczych. Wbrew pozorom "z żelaza nie jesteśmy i też mamy uczucia"
Ten film bije taką szczerością i prawdziowsścią. Cieszę się, że są jeszcze tacy ludzie jak Ty Daniel, co nie boją się podjąć tak drażliwych tematów. Jestem pewna, że ten film odwiedzie, choć 1 osobę z myślami samobójczymi, od popełnienia tego jednego, nieodwracalnego błędu.👏
Dziękuje ci za te wszystkie filmy co robisz to naprawdę super robota ja sam miałem 2 próby samobójcze ale nie wiem czy jeszcze jakoś z tego wyjdę ostatnio byłem w zakładzie psychiatrycznym ale nie wiem czy co kolwiek to pomogło
Bardzo mi przykro słuchając Twojej histori, podziwiam Cię że ciągle walczysz. Też planuje podzielić się swoją historia, tym jak mnie zgnoili, prawie doprowadzając do samobójstwa. Długo zajeło mi dojście do tego co powiedziałeś: "pamiętaj, to nie z Tobą jest coś żle, jesteś poprostu wrażliwy", teraz jest trochę łatwiej. Powodzenia!
Dziękuję wam za ten film, naprawdę. Spędziłam 2 miesiące na oddziale zamkniętym i przechodziłam przez to co on. To było strasznie ciężkie. Utożsamiam się z nim, bo moje próby samobójcze wyglądały identycznie - tak jak większości samobójców. W takich sytuacjach jak jesteśmy blisko popełnienia samobójstwa myślimy o tym, że istnieje jeszcze dla nas jakaś szansa i damy sobie radę, będziemy z tym walczyć albo po prostu boimy się tego zrobić. Coś nas bezwzględnie trzyma na ziemi i odradza nam tego. Jestem teraz na dobrej drodze. Uczęszczam na terapię, myślę pozytywnie i próbuje nie myśleć zbyt o problemach. Chciałabym zacząć cieszyć się życiem i dąże do tego. Mam wzloty i upadki, czasem jest lepiej, a czasem gorzej, ale nie poddaje się. Wierzę w to, że moje życie się poprawi, bo wiem, że to zależy w dużej mierze ode mnie. Trzymaj się Kamil!
Oglądam ten film już tyle razy, a nadal tak samo mnie wzrusza, wywiera takie same silne emocje. Dał mi wcześniej choć trochę nadziei na to że będzie lepiej.. Kiedy zaczynała się depresja, około 1,5 roku temu z dnia na dzień coraz bardziej czułam się jak gówno i moje chęci do życia spadały. Jakoś to wszystko ogarniałam i trzymałam się przy życiu ale później zrobiło się tak okropnie źle. Śmierć bliskiej osoby, problemy w szkole, w domu, w znajomościach, brak snu i ciągłe zmęczenie, a do tego przygnębienie od momentu obudzenia się do momentu zaśnięcia. I myśli samobójcze. Czułam się tak jakby wszystko było już ciemne, czarno-białe, nie było przede mną dobrej przyszłości. Znajomi mieli mnie nagle w dupie, doprowadzili do tego że poklociłam się z najlepszym przyjacielem który często dawał mi sens życia, bo mnie rozumiał.. Rozumiał najlepiej ze wszystkich. Ja i tak obwiniam za to wszystko siebie. Już po śmierci bliskiej osoby zaczęło się samookaleczanie i tak do teraz się to ciągnie (chociaż jest już o wiele lepiej, coś w końcu z tym zrobiłam). Potem doszły myśli i próby samobójcze. Podduszałam się, szukałam lin, dusiłam się sznurówkami itd... Będąc u cioci na święta było tak masakrycznie. Przez cały ten czas pobytu u niej moje nadzieje i chęci do życia wynosiły okrągłe zero. Zresztą ja sama czułam się jak bezwartościowe zero więc jedyne co robiłam to leżałam nie wstając z łóżka, ewentualnie żeby otworzyć okno i wychylić się zza nie oceniając szansę na przeżycie skoku z 8 piętra. Oprócz leżenia oglądałam yt po kilkanaście godzin. Dodatkowo nie rozumieli mnie rodzice, bo przecież przesadzałam. Dla nich zrobiłam się dziwna, rozpuszczona i leniwa, zanim zrozumieli co się ze mną działo. W pokoju zawsze przy zamkniętych drzwiach leżałam sama, rycząc cały dzień za to że jestem i czemu to wszystko tak działa mi na nerwy. Skończyło się wolne, znowu zaczęła się szkoła, a potem jeszcze gorzej. Bardzo pogorszyłam się w nauce, w szkole też ryczałam, w domu mnie opierdzielano że zapominałam o wszystkim, że np miałam zapytać się nauczycielki o punkty z zachowania. Idę do szkoły - krzyk i narzekanie. Wracam ze szkoły - krzyk i narzekanie. I tak w kółko. Następnie zaczęłam się czuć jak gówno pod względem wyglądu. Patrząc w lustro - też ryczałam. Na lekcjach nie udzielałam się, nie słuchałam nauczycieli, czasami nie przepisywalam z tablicy, byłam w swoim świecie, a wszystko wydawało się takie zagłuszone i spowolnione. Na przerwach podobnie. Na ogół wyglądałam jakbym miała wszystkich zabić (w tym siebie)- doły pod oczami, zero uśmiechu, ubieranie się na czarno, siedzenie w kącie i bycie cichą. Jednym z moich zajęć było zdzieranie skóry z rąk tak, żeby później był strup, a następnie ten powstały strup też zdrapywac do krwi. Używałam też nożyczek, noża, a na końcu żyletki gdy znalazłam ją w domu do cięcia się. Za cięcie się też był soczysty opierdol, co tym bardziej zacheciło mnie do częstrzego okaleczania :] A no i do tego przez calutki czas od początku miałam bardzo dużo stresu, co jeszcze bardziej mnie zniechęcało do istnienia. Potem mama zaczęła widzieć, że coś u mnie nie gra, ale mając już wypierdzielone na to co później ze mną będzie (nie chciałam też nie pokoić rodziny) mówiłam że wszystko okej. Ale w pewnym momencie pękłam. Tak się wtedy poryczałam...Zaczelam krzyczeć że nie mam już chęci do życia i że mam myśli samobójcze i czuję się jak gówno i dłużej tego nie wytrzymam. Po jakimś czasie zabrano mnie do psychologa gdzie stwierdzono że mam nerwicę lękową. Wizyty chwilę pomogły, a potem znowu wróciło to co było przedtem. Nooo i teraz wkraczam w okres wydarzeń które były niedawno. Gdy i psycholog nie pomagał, nadszedł czas na pierwszą wizytę u psychiatry. Bardzo się stresowalam ale pani była bardzo miła. Polubiłam też cały gabinet i nastrój w nim. Okazało się wtedy ze mam dość zaawansowaną depresję i niedopuszczalny jest taki stan w moim wieku. Przepisane zostały tabletki i jest o wiele lepiej, będę musiała brać je jeszcze przez około pół roku. Teraz jest już dobrze, chociaż czasem też płaczę bez powodu. Nadal się okaleczam metodą zdrapywania skóry i strupów. To już taki nawyk. Myślę czasem jak że mną niedawno było i wręcz przeraża mnie myśl że tak się czułam i zastanawiam się jak to przeczekałam, przeżyłam. W tej chwili nie wyobrażam sobie żebym znowu miała wpaść w takie błędne koło...Czuje ze tym razem bym nie dała rady,zresztą już wtedy byłam na wykończeniu. To, co zostało mi z tego okresu życia to blizny, fobie i słaba psychika. Nikomu nie życzę takiego stanu, depresji, to jest najgorsze świństwo jakiego można doświadczyć... Ciekawe czy ktoś to przeczyta, bo się tak rozpisałaam... Chciałam jeszcze dodać, że depresję można mieć w każdym wieku i absolutnie nie można się z tego wysmiewac, bagatelizować tego ani nic z podobnych rzeczy (byłam świadkiem i ofiarą takich sytuacji, so.. ). Atencyjna depresja u 13-14 latek istnieje, ale nie znaczy to, że WSZYSTKIE osoby w takim lub podobnym wieku mają depresję na niby, więc moi drodzy niewierzący w PRAWDZIWĄ depresję u 12-13-14 latek, przymknijcie twarzyczki i nie zakładajcie od razu, że to ściema, bo takie rzeczy się dzieją i istnienie zaburzeń psychicznych w takim wieku jest ;] Jeśli ktoś to całe przeczytał to gratuluję XD i dziękuję że poświęcił na to czas!
Ile bólu i cierpienia w tych oczach..
:(
Raczej obojętności. Ten człowiek tak wiele wycierpiał, że nic już z niego nie zostało w środku.
Nie wyobrażasz sobie jak ciężko jest przyznać sie do próby samobójczej a opowiadać o 5..
Ból i cierpienie było przed później jest totalna obojętność do momentu wyleczenia depresji, następnie próba życia a trzeba żyć w społeczeństwie. Potem ból i cierpienia..
Wiem jak to jest mieć myśli samobójcze bo sam miałem te myśli
Zupełnie inaczej niż na twojej miniaturce.
Jestem po próbie samobójczej w 2015. Co do tego doprowadziło historia na książkę. Zażyłem 60 tabletek nasennych na recepte. Miałem zasnąć ale coś się spieprzylo. Zaczęło mnie piekielnie palić w żołądku i dostałem afazji. Ojciec akurat wcześniej wrócił z pracy i wezwał pogotowie. Od razu mnie przewiezli na izbę przyjęć. Do dzisiaj pamiętam ratownika który krzyczał "kurwa nie odchodz" bo juz zaczynałem odlatywac. Potem zaczęli mi wsadzac rurke do zoladka. Jestem silnym typem ale musieli mnie w 5 przytrzymać i przywiązać. Mieliście kiedyś zapalenie płuc? Ja miałem. Uczucie jakbym miał płuca wyrzygac. Ale to było gorsze. Jakby mi żołądek miał eksplodowac. Wszystko jak w pieprzonym slow motion. Biegajacy lekarze, ratownicy, pielegniarki, jakis plakat na scianie, zimno chlodu. Ja nie czułem ,że umieram, ja byłem pewien ,że umieram. Nagle odezwało się we mnie coś z najgłębszych zakamarków umyslu, coś odwiecznie pierwotnego. Wola życia. Choćby za cenę zarcia gówna, życia jak szczur. Ja chcę żyć. JA CHCE ŻYĆ. Nagle zapada ciemnosc a ja wkraczam w pustke. I co to już koniec? Nie było żadnego światła, żadnych nieziemskich istot. Może po śmierci nic nie ma? Może miałem iść do piekła a może nie przekroczyłem "granicy"? Obudziłem się po tygodniu na OIOM. Byłem pewien ,że minęło 4,5 godzin a minął tydzień. Przerażające uczucie. Kompletne wyrwanie z czasoprzestrzeni. Leżałem jeszcze prawie dwa tygodnie pod tymi kabelkami, nie mogłem się ruszyć, lewa ręka nie sprawna. Czulem sie jak gówno. Nie potrafiłem żyć, nie potrafiłem się zabić. Potem psychiatryk. Nie, nie było przymusu. Po psychiatryku pół roczna terapia w jedynym w Polsce ośrodku na drugim końcu Polsk dla osób z zaburzeniami osobowosci. Po powrocie dopadł mnie kryzys. Depresja się odnowila. Moja matka po powrocie z emigracji czuła się coraz gorzej. Klasyczne objawy depresji ale nikt nie był w stanie jej pomóc. Jednego dnia z nią rozmawiałem, na drugi dzień powiesila się. Próbowałem ją reanimowac do czasu przyjazdu pogotowia ale było za późno. Potem pogrzeb. Wszystko jak najszybciej, temat tabu, wzajemne pretensje, umoralnienia ze strony rodziny , ze zrobiłem co zrobiłem, ze bylem psychiatryku,ze sobie nie poradzę. Wyprowadziłem się z 1500 zł na drugi koniec Polski. Znalazłem lokum, prace. Jakoś ciągne ten wózek. Czy jest dobrze? Czasami jest a czasami jest gówniano. Po śmierci matki zrozumiałem, ze moge liczyć tylko na siebie. O mojej historii wie nie wiele osób ale nawet jakby wiedzialo więcej i by coś gadalo mam to gdzieś. Patrzalem śmierci w oczy. To mnie zmieniło. Zawsze już będę inny, obcy. Prawda jest taka ze aby nie zwariowac do reszty musiałem wyłączyć pare uczuć. Zycie to jak w piosence Dżemu piękne są chwile a większość życia to nuda, rutyna i syf. Rada dla osób w depresji. Pierdolic opinie innych i robic swoje. Oto moja historia. Nie poznacie mnie na ulicy bo opanowalem do perfekcji zasady mimikry. Filmik pozytywny ale I tak nic nie zmieni
dziękuję, że się tym podzieliłeś. fascynujaca historia, piękny styl wypowiedzi i końcówka. życzę ci jak najlepiej, żebyś w tym wytrwal i radzil sobie tak dobrze jak będziesz chciał. niesamowite, naprawdę dziękuję.
nie wiem co powiedzieć, bo i tak niestety nic tym nie zmienię, nikt nie zmieni. Nie umiemy cofnąć czasu, ale bardzo szanuję za podzielenie się tą historią tutaj.
Nie mogę znaleźć słowa do opisania tego jak bardzo mną poruszyłeś.
tez marze o zmianie otoczenia, mam dosyc zycia tu gdzie zyje a podjac taki krok jest zajebiscie trudno
Kam raL trudno? 1200 zł i wyjeżdżasz, atakuje duże miasto, najlepiej Poznań Wrocław albo Kraków albo Katowice
,,to nie jest z tobą źle...ty poprostu jesteś wrażliwy” popłakałam się w tym momencie
Boże ja też
Ja tak samo.
przecież wrażliwość u mężczyzn to jest zła cecha, nawet bardzo
@BLIN na wrażliwość najlepsze są antydepresanty. jak dobrze pójdzie, można zamienić wrażliwość na cynizm.
Ja też :")
"Otwierałem sie na potrzeby innych zapominając o sobie" ten fragment opisuje mnie tak dobrze...
Ten fragment opisuje nie tylko ciebie
Mnie też
+1...
Mnie tez..
Błagam przytul tego pana ode mnie tak mocno jak tylko się da
I to będzie jego 6 próba zabicia się i akurat się uda bravo
Ale co się uda? Chce żeby odczuł że ma wsparcie, że nie jest samotny. Chyba zdaje sobie sprawę że przytulas to nie antydepresant
I odemnie też
@@mewmewdow a niby jakie to jest wsparcie? Myślisz że wystarczy kogoś przytulić, poklepać po plecach, powiedzieć dasz radę i co nagle wszystkie jego problemy znikną?
@@yuta2991 przecież pisałam że nie o to mi chodzi, nie umiesz czytać?
"Otwierałem się na potrzeby innych zapominając o sobie" to właśnie ten fragment mnie opisuje
Nie tylko ty, empatia to czasami gówno, czasami najwygodniej było by być samolubem, myśleć o sobie... nigdy nie dostałam nic z tego, że pomogłam innym, no poza tym że osoby z depresja w większości bagatelizują problem i tylko mnie opierdalaja że "co ja wymyślam"
Mnie tez
Otwieraj się na potrzeby innych ludzi otaczających ciebie ,a zobaczysz jak ludzie ranią ,to gorsze niż uderzenie z pięści w pysk ...nie polecam
to tez ja...
Mam podobnie niestety...
Osoby które to oglądaj nie są tu przypadkiem...
Dokładnie ja tu przypadkowo nie trafiłem 😕😕😕😕
@@piter2244 trzymaj się pozdro
Zastanówmy się czemu to oglądamy...
Wiesz.. Każdy chociaż raz przeszedł przez trudny etap w swoim życiu który mógł kończyć się szybko lub trwać latami.. Dziś spędziłam całą noc gapiąc się na takiego typu filmiki, dlaczego? Sama teraz przechodzę przez trudny okres i czuję że sama nie będę mogła się zorganizować.. Czuję sie taka pusta, słaba i niechciana bo przecież nie mam setki znajomych a kontakt jest mi trudno nawiązać z każdym i mówię o tym otwarcie. Źle mi żyjąc w ten sposób.. Chciałabym coś zmienić, ale do końca nie potrafię się w pełni przełamać, ponieważ boję się opini innych.. Uznają mnie za dziwna jeśli z "Klasowej Niemowy" zamienię się w duszę Towarzystwa a z reszta nawet bym tak nie potrafiła.. Też przytłaczają mnie zmartwienia i nie tylko mnie bo pewnie każdego kto tutaj się znalazł. Myślę, że szukają tutaj wsparcia, dobrego słowa którego w realnym świecie nie będą w stanie usłyszeć, nadziei i tego że.. Jest ktoś kto w nas wierzy, w nasze szczęście i we wszystko co najlepsze, aby po prostu nam się udało nawet przez taki filmik.. Ehh
@@zjfinxia9237 kurczę dziś czuję się dokładnie tak samo jak Ty
@@zjfinxia9237 Od kilku miesięcy mam trudny okres, przez jeden błąd, który popełniłem.
Ja nie wiem ale moze szukam wyjscia. mam dosc wszystkiego.
Czy ktoś z Was miał myśli samobójcze? Albo ktoś z Waszego otoczenia? Pamiętajcie, że wiele osób dajcie małe znaki o tym, że coś dzieje się złego. Otwórzmy się na innych bo często zwykła rozmowa może pomóc. Dziękuję osobom z PATRONITE za wsparcie, dzięki Wam miałem środki by powstał ten odcinek patronite.pl/rezyser
Kamil ma kanał youtube z muzyką, link w opisie.
Niestety tak
Niestety tak...
Tak ja miałam
Ja mialem
Jesteś genialny
Oczy które mówią wszystko
A jednocześnie oczy które nie mówią nic.
@@choleriko moje nic nie mówią a jednocześnie kszyczą
@@jestempsycholka6028 *krzyczą
menel
@@noxuwa ok ale z kim?
"Żałuje że nie żyje w zgodzie z samym sobą. Żałuję że jestem zbyt wrażliwy, że byłem zbyt wrażliwy, niewłaściwie..(..)" to dokładnie opisuje moją osobę
Nie bez powodu większość alkoholików to ludzie z natury bardzo wrażliwi, którzy nie dając sobie rady w życiu, sięgali po alkohol, żeby zabić w sobie uczucia, emocje, swoją wrażliwość
Jak nie dali rady? Wlasnie dali ale byli zbyt dlugo silni by walczyc z kretynstwem i znieczulica....
Uratowałeś niejedno życie
"niejedno"
Tak on uratowal niejedno zycie moje tez
Jest teraz pytanie jak komuś pomóc
Mnie to tylko zdołowało jeszcze bardziej
@@aleksandrakod1259 Polecam świadectwo Piotra Stępniaka, człowiek ten były gangster targnął się na swoje życie bezskutecznie 7 razy. Zapraszam na mój youtube
Miałam myśli samobójcze. W wieku 11 czy 12 lat, kiedy rodzice, zajęci nowym dzieckiem, bagatelizują każdy problem, klasa znęca się nad tobą dla zabawy, reszta rodziny i każdy znajomy wytyka bycie "dziwnym" i "porąbanym", a ty zastanawiasz się po nocach czy nie łatwiej po prostu skoczyć z okna. Okaleczasz się, wkładając pod skórę igłę, ukradzioną z zestawu do szycia który nosisz na technikę, i z całej siły szarpiesz, pozostawiając na dłoniach i stopach przeorane rowy, które bolą przy każdym kroku. Lubisz ten ból, pozwala zapomnieć. Inni widzą te ślady i nie reagują. Ani pielęgniarka szkolna na badaniach, ani wuefistka na lekcjach, ani rodzice w domu. Bo ona jest dziwna, po co zawracać sobie nią głowę. Uwagi nie dostajesz ani trochę kiedy zrobisz coś dobrze, ale już przy trójce z polskiego przychodzą krzyki i kary. Jedna taka kara mnie uratowała. Taka typowa, tygodniowa, na komputer. Wtedy wieczorem zamykasz się u siebie i oglądasz bajki. Bo jesteś dziwna, inna, nie lubisz wulgarnych patologicznych show ani konkursów talentów. Kochasz bajki, kreskówki dają poczucie bezpieczeństwa, ale i przygody. Ale nie te infantylne i różowe, lubisz te dla chłopców, o bohaterach. Generator Rex. To tą kreskówkę odkrywasz, to że leci wieczorem na Cartoon Network, że jest wspaniała. To plakat tej kreskówki do dzisiaj trzymasz nad łóżkiem. Z wdzięczności. Gdy kara się kończy znajdujesz całą serię online. No i znajdujesz blogi z opowiadaniami o Rexie pisane przez trochę starsze od ciebie dziewczyny. Pochłaniasz wszystkie w ciągu jednej nocy. Zaczynasz komentować, pisać własne historie. Poznajesz te dziewczyny przez GG. Piszecie opowiadania przez całe noce, codziennie. Już nie leżysz myśląc o końcu udręki. Już nie zdzierasz z siebie skóry żeby zapomnieć. Leżysz pisząc z nowymi przyjaciółkami, które cię lubią. Ciebie, taką jaką jesteś. Już nie jesteś dziwna, jesteś normalna. Powoli wychodzisz z dołka. Kończysz podstawówkę. Uciekasz z zakończenia roku tuż po odebraniu świadectwa. Nie chcesz przytulać się z ludźmi który przez tyle czasu tobą gardzili. Idziesz do gimnazjum, spotykasz wspaniałe osoby. Z przyjaciółkami z fandomu rozmawiasz coraz rzadziej, po zakończeniu serialu wasze zainteresowania się zmieniają. Do dziś żałujesz że nie walczyłaś o kontakt. Życie zaczyna być coraz piękniejsze, po raz pierwszy w życiu jesteś częścią jakiejś paczki. Coraz rzadziej przypominasz sobie swoje plany. Masz po co żyć. I do dzisiaj jesteś dziwna. Kochasz bajki. Zaczynasz klasę maturalną. No i masz bliskich przyjaciół na których możesz polegać. I niektóry mogą powiedzieć "co to za problemy" albo "dramatyzujesz". Być może, ale te problemy mogły zakończyć się śmiercią dziecka. Dziecka, dla którego cały świat był przeciw niej. Dziękuję każdemu kto zechciał przeczytać moją historię przeżycia do końca.
Piękna historia naprawdę. Pozdrawiam cieplutko i trzymaj się tam 😉🙂
Zgadzam się z moim przedmówcą. Piękna historia i poruszająca. Wszystkiego co najlepsze i powodzenia! Z Bogiem :)
Gdy miałam 11 lat zaczęłam cię ciąć najpierw parę kresek po rękach potem na biodrach żeby nie było widać. Byłam pośmiewiskiem w klasie. Nikt ze mną nie chciał siedzieć w ławce. Kiedy wychodziłam ze szkoły pewna grupka chuliganów z mojej klasy napadła na mnie i zabrała mi pieniądze. Nic nie powiedziałam mamie bo moja mama zawsze tylko na telefonie czy to na Facebook'u czy inne social media. Następnego dnia na w-f jedna z moich ,, koleżanek,, z klasy zobaczyła moje blizny kiedy wyszłam z szatni poszła za mną i spytała się co to są za blizny na moich rękach. Odpowiedziałam jej że mam kota który mnie podrapał, popatrzyła się na mnie ze smutnymi oczami i zaprowadziła mnie do łazienki. Tam pokazała mi swoje blizny sprzed roku. Byłam zdziwiona, powiedziała mi że też miala problemy i też sie cieła. Po paru godzinach nadszedł czas na pójście do domu. Kiedy byłam już w domu moja mama popatrzyła się na mnie w dziwny sposób i zapytała się co robią moje żyletki w pokoju, wtedy zdałam sobie sprawę że cokolwiek powiem i tam mi w to nie uwierzy. Opowiedziałam jej o moich problemach i o tym jak mnie poniżają w szkole. Moja mama wtedy pojechała ze mną do szpitala tam dali mi leki. Po paru tygodniach wróciłam do szkoły moja klasa o wszystkim się dowiedziała jak i nauczycielka. Byłam przekonana że znowu będą się ze mnie śmiać jaka ja jestem psychopatka... jednak tak nie było na przerwie przyszli do mnie i mnie przeprosili za ich zachowanie. Od tamtej pory jestem w nowej szkole z nowymi osobami i nauczycielami. Mam parę przyjaciół którzy mnie wspierają do teraz. Oraz poznałam parę fajnych osób przez internet które poznałam w realu. Moja mama dalej sie o mnie martwi i co jakiś czas sprawdza mi pokój czy czegoś nie mam. Jeżeli są jakieś błędy czy literówka to przepraszam ale pisałam to szybko i niestarannie. (Obecnie mam 15 lat)
Piękne historia to dobrze ze dałaś rade mam nadzieje ze będzie juz tylko lepiej
Ja mam bardzo podobnie, lecz to nie rodzice mnie wyzywają, tylko w szkole... Od "Kujonów, Głupiej, Idiotki" ...
Zawsze słucham Kamila gdy czuje nawroty depresji.
Kamil niestety przegrał te walkę 😢
@@yolandi12popełnił samobójstwo?
@@PorucznikBorewiiicz tak był artykuł o tym dodatkowo pod filmem masz napisane ku pamięci Kamila pokłócił się z dziewczyną wsiadł w samochód i wjechał pod tira
@@yolandi12 mam nadzieję że kierowcy tira chociaż nic się nie stało. Ale też dużo trauma..
Niektórzy ludzie nie rozumieją, jak wysmiewaja się kogoś co ta osoba czuje i nawet niewinne żarty mogą się skonczyc tragicznie. Ja od 1 klasy podstawówki byłam wyzywana, bez powodu po prostu padło na mnie. Codziennie wracałam do domu ze łzami w oczach i zdawałam sobie pytania "dlaczego ja?". Zawsze wstawalam z nadzieją ze w końcu coś się zmieni. Niestety ta nadzieja powoli zaczęła znikać i jako nastolatka byłam w naprawdę złym stanie psychicznym i gdyby nie mija przyjaciółka prawdopodnie skutki by były tragiczne. Teraz idę do 2 klasy technikum, 1 klasa była pierwszą w której nikt mnie nie wyśmiał. Nie byłam w stanie pojąć że to możliwe, że ludzie mogą być do każdego tacy otwarci. Chciałabym aby ludzie którzy tak mnie skrzywdzili wiedzieli że ślad po tym zostaje do końca Życia. Jeśli przeżywacie coś podobnego, nie zamykajcie się w sobie i tym bardziej nie odbierajcie sobie życia wraz z szansa lepsze jutro. Obiecuję ze kiedyś będzie lepiej.
tak, ze szkołą można mieć pecha... ja rocznik 91 i to były czasy zę trzeba było sobie nie dawać w kaszę dmuchać, dzieciaki były agresywne itp (teraz gadają ale to dlatego że teraz są kamery, nagrania w tamtych czasach było gorzej..)
Tak tylko dlaczego nie zwierzyłas się np mamie która powiedziałaby ci Walcz! No to tez jest wychowanie ze musisz być grzeczna i znosić wszystko
"Pamiętaj, to nie jest z tobą źle, jesteś poprostu wrażliwy"
Te słowa dotarły do mnie najbardziej i w jakiś sposób mnie pocieszyły. Dziękuję za tak cudowny materiał, Reżyserze❤️
O tak! Mnie też te słowa najbardziej dotknęły
Wrażliwość to moje największe przekleństwo
Jestem wraźliwy aż za bardzo.
Patryk Michałowski mam tak samo
Piekny słowa
Dobrze, że o tym mówisz przez film, Daniel. Warto docierać z dobrem do tych, którzy nie widzą dobra w sobie i w życiu. Dzięki i pozdrawiam!
Zgadzam się mam zawsze w moim życiu wszytko żle sie układało lecz teraz z każdym rokiem doceniam coraz bardziej swoje życie bo życie jest dla mnie najważniejsze i zdrowie a swoją drogą macie super kanał często oglądam Pozdrawiam
Ty nie wiesz co ja mam w rzyciu
Kamil ☺
Nie ma żadnego dobra, ani w życiu ani nigdzie indziej!
czasami ludzie chcą pożegnać się z życiem, ale nie dlatego, że nie chcą żyć, tylko dlatego że nie mogą sobie z nim poradzić
tak
@@dinozaurka7004 👍
Może też dlatego że nie wiedzą jak żyć
Ta
@@dragonacycx4619 wiesz... Życie nie jest i nigdy nie będzie kolorowe... Ale trzeb żyć.. wiesz dlaczego? Bo to dopiero po latach zobaczysz że kiedyś za dziecka miałeś takie złe chwile.. a teraz masz dobre :3
Dla mnie to jest najlepszy film na Youtybe i ogladam go co jakiś czas. Dziekuje za to ze jest ktos kto tworzy takie rzeczy.
Znów mam tak chujowy stan że oglądam ten film eh
Skad ten stan?
@@InstaCatz Nie mam pojęcia skąd to się bierze, po prostu jestem przygnębiony, zmęczony życiem i na nic nie mam ochoty, najchętniej zamknąłbym się w 4 ścianach i nie wychylał nosa do końca życia albo już to zakończył, po prostu depresja :/
@@Racy777 nie jesteś sam mam to samo teraz i mam pętle na szyji
@@masnejajca2052 Nie wiem co ci napisać, rozumiem przez co przechodzisz, postaraj się wytrzymać jeszcze jeden dzień, a może ten następny okaże się lepszy? :/
@@Racy777 Widze że nie jestem sam mam to samo
Gdy powiedział, że to nie jest ze mna źle, że jestem po prostu wrażliwa to sie rozpłakalam. Miałam wrażenie, że mówi to do mnie.
nie tylko ty...
Ja tak samo....
To samo...
ja tak samo...
To samo
nowy kolor oczu: kolor szczerości
Bólu
obojętności
I to cholerne uczucie, bo wiesz że to również Ciebie tyczy...
1 próba...i miliony myśli
@@MichalOrlikowski oglądałam
@@katherinexx1819 niech Cię Bóg błogosławi, Jezus powiedział, ze jeśli się ktoś na nowo nie narodzi nie może ujrzeć Królestwa Bożego ew. Jana 3:3 Bóg odradza człowieka na nowo, kiedy człowiek odpowiada na Boże wezwanie. Jezus mówi: Oto stoję u drzwi i pukam. Jeśli ktoś usłyszy mój głos i otworzy drzwi, wejdę do niego i spożyję z nim wieczerzę, a on ze mną. Apokalipsa Jana 3 rozdział Jeśli otworzysz drzwi Jezusowi On zmieni Twoje zycie i nic już nie będzie takie same.
Biblia powiada nam ze wszyscy zgrzeszylismy i zabraklo nam chwaly Bozej. Zaplata za grzech jest smierc, która jest wiecznym oddzieleniem od Boga w piekle. Ale dobra nowina jest to, ze Bóg stal sie czlowiekiem i umarl za grzechy swiata aby go ze soba pojednac. Kazdy kto opamieta sie zawróci ze swojej zlej drogi, oraz przyjmie Jezusa jako swojego Pana i Zbawiciela przez wiare bedzie zbawiony. Na krzyzu Jezus zaplacil za grzechy swiata, z Twoją depresję, myśli samobójcze itp (wpisz właściwe) i ofiaruje wszystkim zycie wieczne jako dar. Dobrymi uczynkami nie mozemy zapracowac na zbawienie. Biblia mówi, ze nawet najlepsi sa jak splugawiona szata w porównaniu z Boza swietoscia. Wielu ludzi wierzy, ze jesli beda dobrzy i beda chodzili do kosciola to Bóg pozwoli im wejsc do nieba. Ale Slowo Boze mówi nam, ze jesli raz zgrzeszylismy zlamalismy wszystkie przykazania Boze - bedziemy potepieni. Dlatego Jezus, który byl bez grzechu musial zaplacic cene na nasz grzech i dlatego nie mozemy nasza dobrocia zapracowac na zbawienie. Jezus wziął na Siebie Twój ból, Twoje cierpienie, nie musisz z tym żyć, złóż to na Niego, Jezus na krzyżu pokonał grzech, nałogi choroby fizyczne i psychiczne śmierć i piekło, zmartwychwstał i żyje. Jezus wypelnil setki proroctw zapowiadajacych przyjscie Mesjasza. Powstal z martwych i udowodnil, ze jest Bogiem i ze On jeden moze zlamac przeklenstwo smierci. Bóg ma dla nas tak cudowne miejsce, ze mozemy jedynie przyjac Jego dar przez wiare. Biblia mówi, ze jesli ustami swoimi wyznasz, ze Jezus jest Panem i uwierzysz w sercu swoim, ze Bóg wzbudzil Go z martwych zbawiony bedziesz. Mozesz zapytac co musze zrobic? Wystarczy prosta ale szczera modlitwa. Modlitwa bedaca wyrazem twej wiary i podjetej decyzji. Najlepiej módl sie na glos wlasnymi slowami, jesli jednak nie wiesz jak to zrobic i co powiedziec Bogu, spróbuj np. tak: Panie Jezu Chryste! Potrzebuje Cie. Uznaje swoja grzesznosc (wyznaj Mu swoje grzechy). Chce zawrócic ze swojej grzesznej drogi! Otwieram Ci drzwi mojego zycia i przyjmuje Cie jako swego Zbawiciela i Pana. Dziekuje Panie Jezu Chryste, ze umarles za mnie na krzyzu, zostales pogrzebany i zmartwychwstales dla mojego usprawiedliwienia! Dziekuje, ze przebaczyles moje grzechy! Wyznaje ustami, ze od dzis Jezus Chrystus jest moim Panem i Zbawicielem! Panie Jezu Prosze o Twoje kierownictwo w moim zyciu. Uczyn mnie takim, jakiego mnie pragniesz. Amen. Jesli zaprosisz juz Pana Jezusa do swego serca, zajdzie w twoim zyciu wiele zmian: 1. Jezus Chrystus zamieszka w twoim zyciu (Apokalipsa 3:20; Kolosan 1:27) 2. Twoje grzechy zostaly przebaczone (Kolosan 1:14) 3. Stales sie dzieckiem Bozym (Jan 1:12) 4. Bóg w swojej lasce obdarowal Cie zbawieniem (Efezjan 2:8-9; Rzymian 10:9-13) Abys mogla wlasciwie wzrastac w wierze: 1. Codziennie rozmawiaj z Bogiem w modlitwie 2. Codziennie czytaj Biblie (najlepiej zacznij od Ew. Jana). Przez nia Bóg bedzie Cie uczyl swojej drogi 3. Badz posluszna Bogu w kazdej sprawie zycia 4. Dawaj swiadectwo o Jezusie swoim zyciem i slowem 5. Szukaj spolecznosci z prawdziwie wierzacymi chrzescijanami, opierajacymi swa wiare wylacznie na Biblii. 6. Wez chrzest wodny przez zanurzenie w wodzie na odpuszczenie grzechów w imie Jezusa Chrystusa. Jesli bedziesz trwala w spolecznosci z Jezusem, poprzez modlitwe i Boze Slowo, Bóg bedzie Cie przemienial, oczyszczal i uzdalnial do chrzescijanskiego zycia (Ew. Jana 15:1-11). On Cię poprowadzi zajrzyj na mój youtube, pozdrawiam!
"żałuję że nie żyłem w zgodzie z samym sobą, żałuje trochę, że jestem zbyt wrażliwy, że byłem zbyt wrażliwy niewłaściwe, że otwierałem się na potrzeby innych zapominając o sobie. Nie potrafiłem wielokrotnie stanąć przed lustrem i powiedzieć "no Kamil dobrze że jesteś", nie potrafiłem spojrzeć sobie w oczy, bo sam wewnętrznie robiłem wszystko wbrew sobie, podejmowałem nieracjonalne decyzje" to taki idealny opis mnie sprzed roku i w jakimś stopniu mnie teraz.. film bardzo wzruszający i bardzo do mnie trafił. Dziękuję Ci za Twoje filmy ❤️ dają dużo do myślenia
Te słowa trafiły do mnie najbardziej.... Mam tak samo... Pomagam innym ale nie pomagam samej sobie...
Ja też i przez to jestem jeszcze bardziej wykorzystywana więc czas z tym skończyć
Nie jesteście same, pamiętajcie o tym, niektórzy też tacy są tylko celowo nie dają po sobie znać
Akurat czytałam komentarz jak to mówił:( jeszcze bardziej dociera
@@nelasawicka7840 ja tez
Najgorsze jest to, gdy się nie ma osoby która Cię będzie wspierała w tym. Osobie której mozesz powiedzieć o problemach
Zgadzam się z tym...
ale jeśli masz taką osobę i ona nie umie ci pomóc to też jest źle
@Jolanta Siemko poznajmy sie
Dokładnie :(
Wiem data ale ostatnio właśnie mnie jedna osoba którą najbardziej ufałam i kiedy jej powiedziałam sekret to powiedziała to wszystkim do okoła już mam 3 depresję a mam 12 lat :( (zdj to anonimowość)
Piękny chłopak o wrażliwej duszy , wołał o pomoc .. potrzebował tylko miłości
Dziękuję za ten film. W najgorszych momentach odwiódł mnie od myśli. Dzięki niemu się pozbierałem. Miałem siłę dalej walczyć.
❤️
Bardzi smuci mnie XXI wiek.
Tak wiele osób ma depresje.
Prawie każdy doświadcza myśli samobójczych,a osoby o nie naruszonej psychice jak ze świecą szukać.
Smucą mnie też ludzie ,których mijam codziennie.
Każdy ma swój świat.
W ,którym znika jak cień.
Tyle osób pragnie uciec z tej rzeczywistości ,chce "wsiąść do pociągu byle jakiego."
Jest jeszcze coś co mnie smuci.
To ,że ja nie jestem inna.
Też mam myśli samobójcze.
Również chce uciec gdzieś daleko od problemów.
I także , mam depresję.
polecam harcerstwo😉 mnie pomoglo i to jak!
@@magorzatawisniewska6477 Jestem harcerką od 5 lat ale dzięki za rade.
Szukasz przyjaciolki ?
@@nikolaxd7070 w jakim sensie ?
Sus chciałabym mieć prawdziwa przyjaciółkę a wiem ze osoby z depresja ciężko komu zaufają i będą się z kims kumplować wiec przynajmniej miałabym z kim popisać itp o problemach o życiu dniu
Jezu jego oczy mówią wszystko nawet nie trzeba słuchać choć warto gdyż to co mówi jest naprawdę szczere i warte wysłuchania
oglądam ten film trzydziesty raz , a dalej uważam że jest bardzo ciekawy szczery i przykry to co przeżyłeś daje do myślenia. trzyamaj się
Jestem pielęgniarka, byłam na stażu na oddziale psychiatrycznym zamkniętym - byłam w dużym szoku ile ludzi może się w tym życiu swoim pogubić. Czasem wystarczy nieprzyjemny moment w życiu, jedno niepowodzenie, którego obwinianie ciągnie się przez wiele tygodni, aż ten nostalgiczny stan doprowadza do depresji. Niestety, nikt z bliskich zazwyczaj nie jest w stanie takiej osobie pomóc. Odsetek ludzi chorujących jest coraz większy. A sprawa samobójstw - trzeba nagłaśniać, mówić o tym. Brawo za świetny materiał. Gratulacje dla bohatera za odwagę
Czy tylko ja przeglądam komentarze aby nie płakać?
@@sayonarabejbe27 xDDD
@@sayonarabejbe27 chcesz mieć kogoś na sumieniu? Ludzie dzielą się tu bardzo ważnymi dla nich sprawami, a ty swoim zachowaniem wcale im nie pomagasz . Sądzisz że takie obrażanie jest śmieszne? Wiesz jak to może odbić się na psychice osób z depresją?
Też tak mam
Mimo tego, sie popłakałam
Ja to samo
Danielu. Chapeau bas. Jesteś stworzony do wyższysz celów. Taki talent nie może się marnować.. Każdy Twój filmik oglądam z wielkim zafascynowaniem. I czekam na film pełnometrażowy! Wiemy że każdy z nas to Reżyser. Każdy pisze swoje scenariusze, ale czasem los wyrywa nam z rąk kartkę i tracimy kontrolę nad naszym życiem. Ten młody mężczyzna walczy. I liczę że odzyska kontrolę nad swoim życiem.. Cóż ja nadal próbuje. Nadzieja matką głupich? Ten temat jest mi bliski. Cieszę się że poruszasz ten temat. Temat o którym się nie mówi. Brzydko się teraz wyrażę. Gówna się nie rusza bo zacznie smierdziec. Życzę powodzenia temu Panu. I Tobie, Danielu. Jestem z Ciebie dumna. Byłam,jestem i będę ,,z Tobą,, Dziękuję // wierna fanka😯❤️
qwp słodkie
2019 ale wracam do tego filmu bo nadal porusza serce.Mam nadzieje że u Kamila już jest lepiej i że jego życie toczy się w jaśniejszych barwach.
Wracam do tego filmiku często kiedy mam gorszy dzień albo narasta jakiś problem w moim życiu, ciesze się że na polskim youtubie można znaleźć tak piękne i wartościowe filmy bo napawa mnie to dumą że są wśród nas tacy ludzie którzy przedstawiają problemy z którymi nie każdy jest w stanie sprostać, ten film dał mi tyle razy do myślenia ponieważ miałam wiele razy myśli samobójczych spowodowane różnymi sytuacjami w moim życiu. Dziękuje za ten piękny film i cudowny kanał
Do takich uczuć wewnątrz nie dochodzi się samemu. To ludzie nas do nich doprowadzają. Zdrady, kłamstwa. Wiem co mówię.
mam 38 lat od 16 roku mam tą myśł czasem znika, a żyje tylko dalej bo się sam nie umiem zabić
Współczuję ja mam 17 lat i tak żyje już z 10 lat
Ja tak mam od 4 lat
ja od 6 lat
Od zbyt dawna
Nie poddawajcie sie! Nie wiecie czy w zyciu nie sootka Was coś co da Wam sile. Wtedy podziekujecie ze tego nie zrobiliscie!
Nie potrafilem wielokrotnie stanąć przed lustrem i powiedzieć "no, Kamil dobrze że jesteś." Te zdanie zmienilo moje myślenie.
moje też
I moje
"Nie jest miarą zdrowia być dobrze przystosowanym do głęboko chorego społeczeństwa"
W jeden dzień obejrzałam prawie wszystkie filmy... jestem poruszona ich treścią. Takich kanałów bardzo brakuje w sieci. To co robisz prowadzi sądzę, że każdego do refleksji nad życiem, rozejrzenia się wokół i dostrzeżenia problemów innych ludzi. Dziękuję Ci za to, że nie boisz się dotykać tak trudnych treści...
Nie wiem, czy kiedykolwiek miałem depresję. Nikt mi jej nigdy nie zdiagnozował. Wiem za to, że zawsze miałem problem ze znalezieniem złotego środka. Albo za bardzo wrażliwy, albo zobojętniały na wszystko. Raz kilka dni z rzędu uczestniczę w imprezach, innym razem wyjście do durnego sklepu spożywczego wydaje się drogą nie do pokonania. Jak każdy człowiek mam swoje demony. Tylko, że te demony są cholernie przebiegłe. Odzywają się w chwili największej ciszy. Próbujesz je zagłuszyć alkoholem, a dopadają cię ze zdwojoną siłą. Tak jak mówił ten mężczyzna z filmu, jeśli raz miałeś myśli samobójcze, to musisz brać pod uwagę, że w każdej chwili mogą powrócić. Dlatego nauczyłem się, że trzeba zawsze trzymać rękę na pulsie. Nie biorę leków, staram się prowadzić zdrowy tryb życia i tak sobie egzystuję z nadzieją, że może jednak spotka mnie jeszcze coś dobrego.
Do wszystkich, którzy czują/czuli się podobnie, bądźcie silni. Nie poddawajcie się i szukajcie nadziei nawet w największej beznadziei. W końcu kiedyś musi być lepiej.
Czasem tej nadziei i siły brak
Straszne jest to gdy szukasz pomocy, mówisz komuś o tym że masz myśli samobójcze, ale ta osoba to bagatelizuje, nawet gdy mówisz że już próbowałaś...
Paula Fionka dlatego chciałabym poznać takie osoby, być przy nich, być jako przyjaciółka, pomagać im. Aby nie myśleli ze sa sami..
Ja już straciłem nadzieje na to, że kiedyś ktoś mnie zrozumie.
Paula Fionka ja tak mnialem
Cóż... To powiedzcie mi, co robić? Gdybym spotkała taką osobę, która powiedziałaby mi, że ma za sobą jedną nieudaną próbę i myśli o kolejnych.
@@pluszak1 3 dni temu i brak odp bo jej niema każdy jest inny
Coraz ciężej mi było żyć na tym świecie.. Ale.. ten film mnie uratował przed najgorszym. :")
W pracy ktoś jest ośmieszany że jak ktoś sprząta to zaśmiecają inni żeby pokazać że nie umie sprzątać. To jest jeden z najczęstszych powodów dlaczego ludzie popełniają samobójstwa. Ludzie nie są zwalniani z tego powodu że źle pracują tylko są ośmieszani przez dyrektora.
Oczy, które mówią wszystko... Musisz niesamowicie cierpieć. Życzę Ci, żebyś potrafił spojrzeć w lustro i powiedzieć "Kamil, lubię Cię, wiesz?" Trzymam kciuki, Chłopaku.
@@arkadiuszbudkowski9882 Jednak to zrobił, nikt mu nie pomógł, byli obojętni...
@@arkadiuszbudkowski9882 To dosyć przykre. Skąd masz takie informacje?
@@RandomPerson-zy5pr Poznałem Kamila w Belgii przyłączył się do naszej grupy nurkowej, razem nurkowaliśmy kilka razy, w zeszłym roku powiadomił mnie jeden z kolegów o jego śmiertelnym wypadku i wysłał mi link do artykułu, a kilka miesięcy później inny kolega z grupy przysłał mi ten film, 2+2 to 4 więc wiem że to nie był przypadek-wypadek.
Później się dowiedziałem że pokłócił się z dziewczyną tego wieczoru wsiadł w auto, podobno był alkohol. Tak jak powiedział Kamil w tym filmie że człowiek który już próbował zawsze gdzieś w tyle głowy ma to alternatywne wyjście. Jego wybór, szkoda tylko że w taki sposób, nie mam danych co z kierowcą ciężarówki w którą wyleciał.
Bardzo mądry film... U mnie w szkole zabił się chłopak, kilka miesięcy przed jego śmiercią ktoś wypisywał na ławkach myśli samobójcze, ale oczywiście dyrektor miał to w dupie (za przeproszeniem) a potem obwiniał nas, na apelu się wydarł "TO WY GO ZABILIŚCIE!"Nie rozumiem takich chorych ludzi, w ogóle w okolicy było w tym roku dużo samobójstw i to naprawdę fajnych ludzi... A przez co? Przez ludzką głupotę! Ludzie... Zamknijcie się, chwilami jest warto coś przemilczeć niż krytykować
Nie ma szans by dyrektor tak powiedział
@@wojtek5760 Ale niestety tak powiedział, dlatego go zmienili
@shiverf :/
To jest tak prawdziwe... Nikt niczego nie widzi, nie pomaga, chcesz to przerwać
Dokladnie. Ale jak popelnisz to samobojstwo to "dlaczego nic nie powiedziala"a przeciez jak powiesz to i tak wszyscy wkolo maja Cie w d...
ua-cam.com/video/7Y5h1Gt8GXM/v-deo.html
KOCHANI, proszę was, wiem że to wszystko nie jest takie łatwe ale nie jesteście sami, BÓG JEST Z WAMI. Proszę zaufajcie mu,gdy ja mu całkowicie zaufałem moje życie się naprawde na lepsze zmieniło 😊. Pomocy doświadczam każdego dnia I w nim widzę nadzieję I wiarę która jest dla mnie coraz bardziej spójna z rozumem. Bóg mi dał wszystko, nie mam nic sam.
@@mateusznowinski718 Bóg nie istnieje, pogódź się z tym.
@@Meliona On naprawdę istnieje I to od Niego pochodzi wszelka dobroć, miłość, pokój, sens, życie, zwycięstwo. Jemu należna jest wszelka chwała I cześć na zaawsze.
Jestem po tych właśnie myślach w 2020 roku. Dni mijały ale było coraz coraz gorzej...
Byłem strasznie zdołowany nie umiałem sobie z tym poradzić przez około 2 miesiące świat mnie przytłaczał nie miałem się gdzie schować.
Planowałem ale nie, nie mogłem tego zrobić życie jest ważniejsze niż odbieranie sobie życia przyjaciele, rodzina, miłość..
Byłem ciągle sam nie miałem nikogo kłótnie brak znajomych dyskryminacja dokuczanie i tego podobne sytuacje.
Wszystko już jest dobrze sam sobie poradziłem, Wspieram wszystkich chorych co oglądają ten film.
Pozdrawiam wszystkich. Kocham was!
W pracy ktoś jest ośmieszany że jak ktoś sprząta to zaśmiecają inni żeby pokazać że nie umie sprzątać. To jest jeden z najczęstszych powodów dlaczego ludzie popełniają samobójstwa. Ludzie nie są zwalniani z tego powodu że źle pracują tylko są ośmieszani przez dyrektora.
Ludzie wszyscy są paskudni :( nie ma fajnych i dobrych ludzi każdy myśli o sobie
Powinieneś dać tagi "chce się zabić" czy "jak się zabić " żeby osobie która chce to zrobić wyskoczył ten film jako pierwszy.
Ja napisałam "jak się zabić" i filmik się pojawił
I bardzo dobrze, w końcu UA-cam wyświetla dobre filmy
@@endermansauce9714 niby co ma dać do zrozumienia.
@@maxy5913 Dlaczego od razu musisz kogoś obrażać? Istnieje szansa, że komuś to pomoże. Zawsze warto próbować.
Prawda w oczy kole? Takie filmy nic nie dają.
*Cudowny materiał. Jesteś jednym z na prawdę nie wielu UA-camrów, którzy nagrywają swoje filmiki z sensem, przekazem, który dociera do tysięcy osób. Życzę Ci z głębi serca rozwijania kanału, rób to co kochasz i nigdy się nie zmieniaj, bo takiego się podziwiamy.*
Nie moge takich ludzi jak ty "Komentarz napisany 9 min. Temu " material ma 13 nie obejrzalas nawet calego a juz piszesz ale super material jaki on nie jest refleksyjny i w ogóle rzygać mi sie chcę takim prostactwem jakie reprezentujesz : )
Vaneszel ale tu to napisałaś 10 min temu a filmik 15 ? Nie pisz że jest super bo go nie obejrzałeś ;-; TO JEST GŁUPIE
@@sayonarabejbe27 co ?
Reżysera oglądam od dawna, wiem że każde jego materiały zawsze są z przekazem, są wspaniałe ale to już pisałam na górze. Wiem że jego filmy są bezbłędne, obejrzałam większość filmiku, i już wiedziałam że będzie jak zwykle. Byłam w pełni gotowa na taką reakcję ze strony innych, teraz będę ignorować resztę, bo napisałam co o tym myśle i mam nadzieję że wystarczy.
@@vaneszel9465 oki srr
Widać, że to dobry i wrażliwy człowiek... tyle że zagubiony. Jego oczy mówią wszystko. Generalnie znam to uczucie
Było to tak, że miałam jakieś trzy lata. Owe- spędzone w domu były koszmarem. Miałam wtedy dwóch braci.. w wieku 7, 10 lat. Matka nas biła, piła alkohol- zresztą jak mój ojciec. Tylko alkohol, przemoc i brak pieniędzy. Któregoś zbawiennego dnia sąsiad zadzwonił na policję... Matka wzięła mnie na ręce i skakalismy przez okno, żeby uciec. Jednak udało się - na szczęście. Zabrała nas karetka, przywieziono nas do placówki. Lata mijały, matka się nie odzywala bo była pozbawiona praw rodzicielskich. Dopiero jak miałam jakieś 6 lat- odezwała się. Brała nas na przepustki. Na początku się cieszyłam, bo to jednak matka. Było nawet fajnie. Potem, z upływem czasu zdałam sobie sprawę z tego, że tak nie jest. Miałam 10 lat, wtedy się zaczęło. Matka terroryzowala mnie psychicznie, wmawiala ze jestem gówno warta, brzydka, beznadziejna i że sobie nie poradzę. Czułam się fatalnie. Z ojcem nie miałam (i nie mam) żadnego kontaktu. Zrezygnowałam z przepustek bo niszczyly mnie od środka. Będąc nastolatką odbiło się to na mnie. Zdałam sobie z wszystkiego sprawę. Już wszystko wiedziałam. Znałam przeszłość, którą urywkami pamietalam. Już nie potrafiłam się tak bawić, nie cieszyło mnie nic. Miałam myśli samobójcze i codziennie płakałam. I tak do teraz... obecnie mam 15 lat. Wiem już wszystko. Zdałam sobie sprawę ze moje dzieciństwo nie było usłane różami. Zawsze jak patrzę na szczęśliwe rodziny, Chce mi się płakać. Do tego choroba doszła i problemy bliskich, na których skupiam się bardziej niż na swoich. Wszytko to problemy. Ponizanie- bo z "bidula". Wszystko układa się fatalnie😕
Codziennie walczę, o lepszą przyszłość. Czeka mnie jeszcze pobyt w szpitalu psychiatrycznym bo nie radzę sobie już.
Dzięki, jeśli dodałeś/aś do końca
@łucjakitek jejku dziękuję, to piękne. Ty też zapewne jesteś cudowną osóbką😊 dziękuję kochana, trzymam się
Hej, jak się teraz czujesz? Co u Ciebie?
@@wojciechmarciniak2274 dziękuję za pytanie. U mnie w porządku, po ponad roku wiele się zmieniło, w tym moje podejście. Mam już 17 lat, uczę się w liceum i widzę perspektywy, mam na kogo liczyć i jest naprawdę dobrze.😊😊
Szkoda że nie jest już z nami...
Mam nadzieję że tam jest mu lepiej że przestał cierpieć.
Ten Kamil zmarł ?
@@beti7193 tak, niestety
@@egzystencja9156 dlaczego mu nikt nie pomogl,dlaczego ludzie sa obojetni na czyjes prosby a gdzie jest Bog ze na to pozwala
@@stanislawczyszczon816 no właśnie dobre pytanie, dlaczego niektórzy mają w życiu wszystko czego chcą a niektórzy wolą być aby szczęśliwi a i tego czasem nie potrafią dostać ...
W wypadku wjechał pod Tira
Czy tylko ja płakałam?
Obejrzałam parę razy bo przez szloch nie wszystko słyszałam.
Nie tylko ty...
To co on mówił to ja to wszystko mnie odwzorowuje i sie poplakalam
Ja tez🤧
@@wiktoriasliwa8811 zapraszam na mój youtube, polecam wpisać w przeglądarce: Butelka Bożego lekarstwa
Rezyser życia - 300 tyś subów
Lord Kruszwil - 2 miliony
🤯🤯🤯 rozumie ktos?
Ludzie oglądają idiotow
@@gaba7449 Zgadza się wystarczy zobaczyć co jest w TV
Większość ludzi na świecie nie myśli co robi więc oglądają głupie rzeczy, mniej ludzi jest wyrozumiała i wie co robi więc oglądają mądre rzeczy. Ja należe do mniejszej grupy.
Niestety...
Ludzie korzystają z yt głównie dla rozrywki dlatego taka różnica. Proste
To jest.. To jest po prostu piękne. Jest piękne kiedy jesteś w zaburzeniach, w depresji, próbujesz żyć dalej i nagle słyszysz.. z Tobą jest wszystko okej. Z Tobą jest w wszystko dobrze. Nie musisz się bać, dasz sobie radę. Ja.. Ja po prostu dziękuję. Dziękuję.
Zgadzam się. Próbowałam wiele razy odebrać sobie życie, z depresji wyszłam i jestem bardzo wrażliwa na każdy niepokojący objaw bo nawet będąc zdrowa w chwilach słabości mówię jak gdyby nigdy nic sama do siebie 'ja się kiedyś zabiję'. Straszny stan. Dobrze poruszać takie tematy, dziękuję za podzielenie się swoim doswiadczeniem. Trzymajcie się wszyscy cieplutko ❤️
W pracy ktoś jest ośmieszany że jak ktoś sprząta to zaśmiecają inni żeby pokazać że nie umie sprzątać. To jest jeden z najczęstszych powodów dlaczego ludzie popełniają samobójstwa. Ludzie nie są zwalniani z tego powodu że źle pracują tylko są ośmieszani przez dyrektora.
Danielu, dziękuję Ci za to! Jesteś niesamowity za to co robisz, jak ważne tematy poruszasz! A Kamilowi dziękuję za to, że zechciał opowiedzieć swoją historię! Chłopie jesteś wielki! Trzymaj się i nie poddawaj!!
Leci w świat dalej!!
17 lat czulem się źle ze sobą, nie wiem czy siedzenie na parapecie na 4 pietrze mozna nazwac probą samobójczą ale myśli mnie nie odstepowały, zaczęło się w liceum, czułem, ze odstaje, ze nie pasuje do tego hedonistycznego stylu zycia rówieśników chciałem coś w zyciu zrobić ale nie miałem żadnego wzorca, nikt nie wskazywał mi drogi, gdy mówiłem przyjaciołom o tych myślach to tekst był zawsze taki sam " nie pier***, daj spokoj, nic Ci nie bedzie". ale zylem być moze to zbyt duze słowo, jasne miałem okresy zwyżkowe ale szybko mijały i dalej byłem w dole, nie chcialo mi się wychodzić z domu, w zasadzie to nic mi się nie chciało, nie widziałem sensu. przez takie zycie czulem ze zmarnowałem swoj czas, byłem coraz starszy a ja stałem w tym samym punkcie, miałem dziewczyne, rodzine, znajomych a i tak czułem, ze jestem sam. pewnego dnia postanowiłem podjąć ryzyko i ostatni raz sprobować coś zrobić bo skoro juz praktycznie jestem martwy to nie mam nic do stracenia. zaczalem szukać dróg do samodoskonalenia i we wszystkim co znalazlem pojawiały się 2 kwestie. 1 uprawiaj sport lub znajdz pasje, 2. zmień swoje myślenie, zacznij wierzyć w to, ze jestes taki z jakiegoś powodu, jestes jedyny w swoim rodzaju i mozesz wszystko jeśli tylko w to uwierzysz, zle mysli przyciagaja więcej złych a dobre przyciągają dobre. zacząłem wstawać o 5 rano, biegać, dbać o siebie, o zdrowie, zacząłem mieć pewnego rodzaju rutyne, uwierzcie mi, walka jaką codziennie musiałem stoczyć aby wstac o 5 i wyjść z domu była czymś okropnym, te myśli, ze po co, przeciez to i tak nic nie zmieni, ale wstawałem i robiłem to, pozbyłem się wszystkich toksycznych ludzi którzy nawet w małym stopniu zasiewali we mnie wątpliwości lub naśmiewali się ze mnie, znalazłem pasje w której postanowiłem się rozwijać, zacząłem czytać książki o pracy nad sobą, zacząłem wierzyć. mija już ponad rok, rok który kiedyś był moim marzeniem a stał się rzeczywistością, wszystko co sobie zaplanowałem a nawet i więcej spełniło się i spełnia się dalej, uwierzyłem w to, ze wszystko czego potrzebuję jest już we mnie a wszystko inne to bonus. kiedyś gdy przytrafiło mi się coś złego krzyczałem tylko "zycie ty suko" teraz dziękuję za lekcje dzięki której jestem silniejszy, mądrzejszy i lepszy. pozegnalem się z przeszłością, wszystko co było odpuściłem, zaakceptowałem rzeczy których nie zmienie i zacząłem pracowac nad rzeczami na które mam wpływ. przez rok poznałem ludzi którzy myślałem, ze nie istnieją, ludzi którzy mnie motywują i wierzą we mnie i w moją pasję. uwierzcie proszę, ze jeśli zmienicie swoje myślenie to zmienicie swoje zycie jeśli tylko w to uwierzycie. pozdrawiam was i zycze wam miłego dnia ;)
Pięknie napisane. Dla pasji warto żyć, warto się starać i nie poddawać się - coś z autopsji, mojej próby i pasji do sportu. Trzymaj się!
"Pozbyłem się wszystkich toksycznych ludzi" No to fajnie że miałeś taką możliwość, ja na przykład musiał bym zmienić szkołe żeby pozbyć się tego okropnego toksycznego towarzystwa.
Fajny komentarz, dzięki :)
@@atamanwielkopolski1576 Szkoła nie jest wieczna, prędzej czy później ją skończysz, a tych ludzi nigdy więcej już nie spotkasz. Cierpliwości, pracuj nad sobą i nie zawracaj nimi sobie głowy.
trafilem na ten film tracac swoj cel istnienia tracac wszystko co kochalem tracac swe zycie swoja przyszlosc swe marzenia znajduje sie w tym momencie na wielkim zakrecie swego zycia zastanawiajac sie nad jego sensem brak mi osoby ktora wypelnila cala rame mego zycia nie umie sie odnalesc i zaakceptowac samego siebie brak mi ludzi ktorzy beda w stanie zemna porozmawiac czuje sie pusty nie wiem czy zyc dalej.
oczywiście , że jest warto żyć dalej i bardzo mi przykro że masz takie myśli może jakaś rozmowa z psychologiem by ci pomogła sam korzystałem i czuje się lepiej
@@micharozbicki7828 cos wemnie peklo tak samo przepraszam ze mowie tu o tym lecz nie mam naprawde osoby z ktora moglbym porozmawiac w swym bolu i cierpieniu trace jasnos spostrzegania zycia jasno jego cel moj bol jest coraz wiekszy coraz bardziej spycha mnie ku temu chcialbym moze to jakos naprawic lecz nie potrafie odnalesc w sobie sily by to uczynic poprostu wypelnila mnie proznia bolu wspomnien cierpienia zalu umieram zyjac kazdego dnia
@@arekmicielski7849 lepiej u ciebie ?
Jego słowa pod koniec tak bardzo do mnie przemówiły tak bardzo poczułam , ze są o mnie , ze musiałam zatrzymać film i płacząc myślałam o wszystkim , nad sensem . Dziękuje , ze ktoś zrobił tak cudowni i tak bardzo pomagający film
Jeju ta twoja twórczość, cudo! Twoje Filmiki powinny lecieć w kinie! Masz wielki talent, mam nadzieje, że niedługo zobacze, film stworzony przez Ciebie w kinie. Naprawde podziwiam i życze dalszych sukcesów! 😍💖
~Neko❤
Według mnie zobaczymy filmy Reżysera w kinie :) troszkę czasu i będziemy siedzieć w fotelach przed dużym ekranem
@@martazielinska2514 Też tak sądze :)
Unicorn Neko filmy są zbyt piękne aby do tego nie doszło.. zgadzamy się wiec piona :)
Mam ogromny szacunek do bohatera tego filmu. Sam od dzieciństwa mam codziennie myśli samobójcze. Mam już ponad trzydzieści lat, ale nadal walcze.
KOCHANI, proszę was, wiem że to wszystko nie jest takie łatwe ale nie jesteście sami, BÓG JEST Z WAMI. Proszę zaufajcie mu,gdy ja mu całkowicie zaufałem moje życie się naprawde na lepsze zmieniło 😊. Pomocy doświadczam każdego dnia I w Nim widzę nadzieję I wiarę która jest dla mnie coraz bardziej spójna z rozumem. Bóg mi dał wszystko, nie mam nic sam.
@@mateusznowinski718 bóg? Jaki bóg? Gdzie jest Bóg gdy wszyscy cierpią? Nawet ci wierzący doświadczają bólu mimo iż błagają o pomoc "Boga" ale tej pomocy nie dostają i pewnie nigdy nie dostaną
@@ona8937 Ból, cierpienie.
Każdy doświadcza tego w swoim życiu.
Niektórzy w większym, a inni w mniejszym stopniu.
Po pierwsze w Biblii cierpienie jest konsekwencją grzechu I złej woli ludzi. No dobra, ale możnaby zapytać dlaczego wogóle Stwórca pozwala na Zło.
Otóż gdy nas stworzył dał nam Wolną wolę. Dał ją także Lucyferowi, który wcześniej będąc największym I jednym z najpiękniejszych aniołów zbuntował się przeciw Bogu I tak rozpoczął zło.
Tak samo my, ludzie posiadamy wolną wolę I rozeznanie między dobrem a złem w naszym sumieniu. Mamy pełne prawo do wyboru o tym kim się staniemy, jak będziemy postępować.
Stąd grzech I zło ale też
Dobro ludzi dobrej woli.
Wracając do cierpienia, bólu. Cierpienie może być różne:
Np.Cielesne czy psychiczne .
Jednak zawierzając te cierpienie Bogu budzi się w nas nadzieja, iż to CIERPIENIE MA SENS. My jako chrześcijanie możemy powiedzieć:
Cytat z listu do św. Pawła:
"Ale chlubimy się także z ucisków więdząc że ucisk wyrabia wytrwałość, a wytrwałość wypróbowaną cnotę, wypróbowana zaś cnota nadzieję."
Czyż Jezus Chrystus nie CIERPIAŁ na krzyżu po to aby odkupić nasze winy?
Poprzez swoje niewyobrażalne cierpienie dał nam możliwość odpuszczenia tych win poprzez jego krew wylaną na krzyżu, jeśli tylko tych naszych błędów żałujemy.
Tak samo jak Pan Jezus ofiarował swoje cierpienie za nas samych, my też możemy ofiarowywać nasze własne cierpienia I trudności za zbawienie innych.
Dalej: cierpienie może też w wielu sytuacjach życiowych może być źródłem dobra w przyszłości lub przemiany naszego życia.
@@mateusznowinski718 "Po pierwsze a Biblii cierpienie jest konsekwencją grzechu i złej woli ludzi " A co z niewinnymi osobami które giną na wojnach, głodują w Korei północnej lub były torturowane w obozach koncentracyjnych mimo że nie zrobiły nic złego ?
@@bartoszwojtkiewicz6044 to wszystko konsekwencja złych decyzji ludzi, którzy nie mieli dobrej woli np nazistów.
Sprawiedliwość Boża zmierzy ich działania I wymierzy karę za ich czyny w tym drugim świecie, od którego nie uciekną...
Ale co z tymi faktycznie - biednymi ofiarami?
Otóż podam cytat z Bibli, nie będę wolnosłowny:)
"Ci którzy dostali więcej, od tych więcej wymagać się będzie"
Mowa tu o ludziach, którzy żyją w komfortowych warunkach, mają godne życie I nie doświadcząją w nim zbyt wielu cierpień I trosk z jakimi muszą się niestety mierzyć inni. To także ludzie patrząc na to od duchowej strony wychowani np w chrześcijańskich rodzinach, dobrym środowisku.
Od nich więcej wymagać się będzie, gdyż oni otrzymali dobre przykłady życia, przeżyli doświadczenie bliskości Pana Boga.
Analogicznie więc od nich wymaga się zdziałania większego dobra I jeszcze większej wiary, do osiągnięcia Zbawienia.
Wracając do tych ofiar zła na świecie:
Oni otrzymali mniej dobra, ciepła, miłości, a przeżyli straszne doświadczenia.
A więc od nich się mniej wymaga, a poprzez swoje cierpienie są bliżej Zbawienia.
Mówią o tym podane z 8 Błogosławieństw Bożych z kazania na górze Pana Jezusa z Ewangelii św Mateusza:
"Błogosławieni którzy płaczą albowiem oni będą pocieszeni"
"Błogosławieni którzy łakną I pragną Sprawiedliwości, albowiem oni będą Nasyceni"
"Błogosławieni miłosierni(Ci którzy potrafią przebaczyć nawet największe krzywdy!), albowiem oni miłosierdzia dostąpią"
"Błogosławieni jesteście, gdy Wam urągają I prześladują Was z mego powodu. Cieszcie się I radujcie albowiem wielka jest Wasza nagroda w niebie"
Te błogosławieństwa rzucają nowe światło na sprawy cierpienia.
Dzięki nadziei Zbawienia ludzie są zdolni do znoszenia I wybaczania nawet największych krzywd I cierpień, bo sprawiedliwości I tak stanie się zadość, a wielka czeka radość tych, którzy w swoim bólu nadzieję pokładają w Panu I ofiarują te trudności na przebłaganie grzechów innych I dla zbawienia całego świata.
Tak samo u świętych.
Ich życie nie jest usłane różami.
Często wiedzie przez ogromne cierpienia np u męczenników I stygmatyków ( święci Ojciec Pio, św. Andrzej Bobola, św. Siostra Faustyna, św. Dominik Savio)
By jednak w tych cierpieniach mieć cały czas podporę w Bogu potrzeba Heroicznego ZAWIERZENIA BOGU.
Mam nadzieję, że chociaż w niewielkim stopniu wyjaśniłem Ci tą kwestię.
Kłaniam się nisko😀🙏😉
Piękny,mądry,wrażliwy młody człowiek,,,,bardzo to przykre:(
Ile bym dał, żeby być twardym człowiekiem bez sumienia.....
Wiem rozumiem Cię pozdro
Wzruszyłam się. Oglądałam to ze łzami w oczach bo obecnie przeżywam ten okropny stan.
Jeśli potrzebujesz pomocy, możemy porozmawiać
To jesteśmy razem.
KOCHANI, proszę was, wiem że to wszystko nie jest takie łatwe ale nie jesteście sami, BÓG JEST Z WAMI. Proszę zaufajcie mu,gdy ja mu całkowicie zaufałem moje życie się naprawde na lepsze zmieniło 😊. Pomocy doświadczam każdego dnia I w nim widzę nadzieję I wiarę która jest dla mnie coraz bardziej spójna z rozumem. Bóg mi dał wszystko, nie mam nic sam.
@@mateusznowinski718 co jeżeli ktoś jest ateistą i nie ma zamiaru się nawrócić? Żeby nie było nie neguję tego, że to mogło ci pomóc, ale wiesz... Nie każdy wierzy
@@nejman.wschud Oprócz wiary ważne jest też postępowanie, jeśli jest ono sprzeczne z wiarą - to próżna ta wiara.
Takie problemy może mieć jedynie człowiek bardzo inteligentny, wrażliwy, świadomy i przede wszystkim DOBRY. Kiedy dobry człowiek lokuje swoje dobre intencje w ludziach, którzy nie są w stanie mu pomóc, to w końcu pasmo rozczarowań rośnie do niewyobrażalnych rozmiarów. Też miałem problem z samym sobą. Dużą rolę odgrywa odnajdywanie odpowiedniego otoczenia i nabieranie dystansu wobec środowisk, które próbują Cię zniszczyć i wmówić Ci, że jesteś niczym. Zmieniając swoją świadomość pod tym kątem nauczyłem się, że każdego nowo poznanego człowieka powinno się z góry traktować sceptycznie i raczej z szalą bardziej przeważającą na negatywne nastawienie, bowiem kiedy taki człowiek okaże się być wartościowy to jest możliwe pozytywne zaskoczenie, w przeciwnym razie można się jedynie mocno rozczarować. Dobrą drogą do odejścia od złych myśli jest zajęcie się pasją, która wciąga do tego stopnia, że wykonując ją zapominamy o wszystkim i skupiamy się tylko na niej, lecz to niestety pomaga tylko chwilowo, na dłuższą metę nie zdaje egzaminu. Współczuję każdemu człowiekowi, który toczy wewnętrzną bitwę ze samym sobą, rozkłada ręce i myśli sobie "po cholerę ja to wszystko robię, skoro to dobro do mnie nie wraca, a jeżeli już to w odwrotny, negatywny sposób", znam to uczucie doskonale. Wiem jednak, że w życiu każdego człowieka znajdzie się przynajmniej jedna osoba, z którą można porozmawiać o absolutnie wszystkim. To nie musi być rodzina, miłość ani przyjaciel. To musi być osoba bardzo szczera, która będzie potrafiła zdiagnozować Twój konkretny przypadek i będzie w stanie wyciągnąć Cię z bagna w którym się znajdujesz.
Bylam przesladowana przez ludzi ktorych kochalam I moim jedynym celem bylo, zeby otoczenie myslalo inaczej. Po prostu chronilam ich. Dokuczalam im przy wszystkich (ale wiedzialam oczywiscie ze ich to nie zaboli) zeby nikt sie nie domyslil niczego. Kiedy oni wyniszczali mnie po cichu. Potem bylam tak zagubiona w tym wszystkim, bo oczywiscie oni to podlapali, ze teraz moga cala wine rzucic na mnie... w sumie mozna powiedziec, ze znecalam sie sama nad soba. Nie wiem czy ktos tak mial, chyba juz faktycznie lepiej sobie strzelic niz zyc ze swiadomoscia ze kocha sie ludzi ktorzy zycza ci braku wiary w siebie. Nie sadze zebym byla zbyt madra skoro nie mysle o sobie I jak siebie chronic. Zyje wbrew sobie, bo zwyczajnie nie moge sie pogodzic z byciem ofiara.
Skoro Cię prześladowali to nie mogłaś ich spytać wprost, dlaczego to robią? Szczerość do bólu to podstawa. Jeżeli nie potrafiliby udzielić konkretnej odpowiedzi to należy wykonać taki ruch, który przyciśnie ich do muru. Może to być jakikolwiek szantaż. Ludzi których znasz, na pewno wiesz jak zaszantażować i znasz ich czułe punkty. Skoro oni nie mają skrupułów wobec Ciebie to Ty też nie powinnaś ich mieć. Warunkiem jest tylko posiadanie czystego sumienia, aby tacy ludzie nie mogli Ci niczego zarzucić. Nie znam sytuacji bo została opisana ogólnikowo, więc odpowiadam równie nieprecyzyjnie. Jednego jestem pewien - dobro należy okazywać ludziom dobrym, natomiast nie można go używać jako broni do zwalczania zła bo doprowadzi to do autodestrukcji.
@@norkoz_official3391 pytalam. Jedna z nich odpowiedziala "nie da sie ciebie lubic I nie zaslugujesz" i koniec. Zero dyskusji. Plus codziennie sceny,histerie I wypieranie, ze cos mialo miejsce. Kontakt zostal calkowicie uciety, zero porozumienia. Pozostale osoby... tez pytalam czemu cos mialo miejsce. Odpowiedz ta sama "to nie mialo miejsca", "to ci sie snilo", "Nie pamietam, zeby cos takiego mialo miejsce". Przemoc emocjonalna, seksualna-normalka. Zjawiska takie jak gaslighting,lovebombing doswiadczylam na swojej skorze I nie jest to mile. Zanika intuicja, nie wiem jak sie bronic, strach ze dolacza inni. (Bo juz tak bylo). Mysle ze jakbym miala opowiedziec dokladnie co mi sie stalo to by mi peklo serce. Nie zycze najgorszemu wrogowi. Niestety to wlasnie meczy najbardziej- nikt nie chce porozumienia tylko pretekstu do dalszej dominacji
I ponizen . I to tak na codzien.
@@norkoz_official3391 tak tez czuje, ze z osoby wiecznie zadowolonej zrobilam sie totalnie autodestrukcujna. Mysle o potrzebach innych, kiedy nikt nie mysli o mnie. Nawet sie nad tym nie zastanawiam, robie to odruchowo, jak zaprogramowana. Jesli chodzi o przyparcie do muru, to niestety same rozczarowania. Reakcje jakby dowodzily jakies chorej nienawisci do mnie I checi wyniszczenia zupelnie niezrozumiale, nic nikomu nie zrobilam..i jeszcze pokazywanie mi ' no Ty tak kochasz a ja cie potraktuje jak g '. Bliscu maja w sumie raj ze mna, chcialabym czuc sie choc w polowie pewna I kochana jak oni.
@@weronikaleszczynska2238 możesz myśleć o potrzebach innych i jednocześnie zaspokajać własne potrzeby. Trzeba jednak mieć świadomość tego, że gdy oferujesz komuś swoją pomoc i ta osoba to wykorzystuje, a wręcz uznaje to za Twój obowiązek, to musisz wiedzieć że należy to ukrócić. W takim momencie ta osoba nie zasługuje na Twoją uwagę. W życiu nie trzeba mieć wielu przyjaciół. Często wystarczy jeden, szczery, chamski i przy tym autentyczny przyjaciel, który kiedy trzeba to pochwali a kiedy powinien to opierdoli.
Piękny film , też miałem kilka prób nawet wczoraj dziś, najgorsze jest brak rozmowy z kimś bliskim , rodzina Cię już skreslila, szukałem pomocy znalazłem ale u osoby która nie ma o niczym zielonego pojęcia..
Sam wśród tłumu. Chciałbym się nie urodzić
Ja też. :(
*
Mój psychiatra powiedział, że ma pełno nastolatek jak ja, i że uwaga, potrzebuję chłopaka, żeby było mi lepiej. Mimo iż w ogóle nie mówiłam nic o tym, czy bym chciała, czy nie, czy w ogóle mam. Wkurzyło mnie to niemiłosiernie, po pierwszej wizycie, jak machnął ręką na moje blizny xD. Wtedy naprawdę myślałam żeby sobie coś zrobić i mu udowodnić, że bagatelizuje problem, ale poniechałam. Nie mam głębokiej depresji. Ale on na pewno w tej kwestii nie pomógł :v. Przestałam do niego chodzić, więc nie mam leków. Zbliża się szkoła, a ja boję się, że nie dam sobie rady. Nie mam pieniędzy, żeby jeździć do większego miasta i płacić 100 zł za prywatną wizytę, plus leki. Mam wrażenie, że nie tylko w małych miastach olewa się ten problem. Pozdrawiam Kamila, podziwiam to, że żyje i toczy tę walkę. Mimo bagatelizowania ze strony innych.
Nie japońskich, nie fejków. Każdy daje na profilowe co chce, a wydaje mi się, że komentarz w takiej formie pod taką ważną produkcją, gdzie ludzie dzielą się swoimi historiami jest nie na miejscu. Aby cię zadowolić, dam inne zdjęcie, doceń to 💖
@@blazejfkin_G to powiedz mi mój drogi, na jakiej podstawie twierdzisz, że kłamię? Jakieś argumenty, czy tylko twoja wrodzona chęć bycia niemiłym? Nie znasz nikogo stąd, więc jakim prawem podważasz czyjeś słowa. Jeżeli ktoś jest wrażliwy jak ten Kamil, możesz być czynnikiem, do zrobienia czegoś głupiego.
"Nie znasz nikogo stąd, więc jakim prawem podważasz czyjeś słowa". Ciekawi mnie jaka historia wydaje ci się tu nieprawdziwa i dlaczego zamiast pisać to pod autorem takiego komentarza piszesz to pod moim, mówiąc coś o japońskich fejkach 🤔
To prawda ludzie bagatelizują temat, niektórzy udają, że coś takiego jak depresja nie istnieje. Szczególnie w małych miejscowościach ludzie z takimi problemami mają ciężko i nie otrzymują pomocy, bo ciągle jest to temat tabu.
@@anna3881 albo znajdują się atencjusze, przez których tworzą się mity na temat ludzi, którzy faktycznie potrzebują pomocy. Mamy XXI wiek, a niektórzy wciąż myślą, że depresja to nie choroba tylko lekki dołek.
Cztery tygodnie temu się powiesiłem. Odratowali mnie Policjanci akurat przejeżdżający. Dzięki za ten materiał. Boję się właśnie ze kiedyś znowu będę się chciał wylogować.....
Podziwiam Pana, jest pan bardzo silną osobą.
Życzę duuużo siły i wytrwałości każdej osobie, która przechodzi przez coś podobnego.
Ostatnio widzę że jest sporo filmów o temacie samobójstw, ale nikt nie mówi jak pomóc takiej osobie. Masz kolegę /koleżankę, która ma takie myśli czy nawet podejmuje próby i o tym zaczyna się mówić. I bardzo dobrze,ale nikt nie mówi jak im pomóc tylko jak tego nie robić. Nie wolno powiedzieć "nie płacz inni mają gorzej" fakt to głupie, ale co przeciętny zjadacz chleba może powiedzieć takiej osobie? Nie jesteśmy psychologami znającyni motywy samobójcow nie wiemy jak im przemówić do rozsądku więc miło jakby ktoś też coś o tym powiedział. Wieszajac psy na wszystkich innych za to że nie pomogli jest równie głupie jak wyśmiewanie problemu depresji.
Wydaje mi się, że trzeba już takich informacji szukać na własną rękę jak pomóc takim osobom z depresją takie rzeczy są nawet w aplikacji Pinterest. Można takej osobie powiedzieć np. 'Jestem z Tobą' albo spróbować nawet wysłać na terapię. Ale racja szkoda, że nie ma jakoś filmików o takiej tematyce jak pomagać tym osobom.
To jest bardzo słuszny komentarz!
Jak pomóc... Sytuacja zawsze jest bardzo indywidualna, a zależy od siły relacji z taką osobą. Przede wszystkim warto okazywać wpierającą troskę bez wdzierania się w przestrzeń prywatną. I powiedzieć coś miłego. Mawia się, że: „Jedno ciepłe słowo potrafi ogrzać trzy zimowe miesiące”. Cieszę się, że jesteś - to przecież takie proste.
Jedyna możliwa pomoc to zaprowadzenie do psychologa. Ludzie są różni, jednym pomożesz na dzień lub dwa, innym tymi samymi słowami jeszcze dołożysz do pieca. Możesz próbować pomagać, ale efekt będzie krótkotrwały, to jest zbyt silne, by od tak się tego pozbyć. Więc tylko psycholog. Możesz pójść do niego z tą osobą, poczekać na korytarzu. Wielu ludzi po prostu boi się pójść samemu.
Na pewno dobrą i taką podstawową rzeczą jest wysłuchanie tej osoby, dlaczego myśli, że warto ze sobą skończyć. No i można też pójść z kimś do psychologa, zaprowadzić tę osobę, towarzyszyć jej. Dać rzeczywiście poczucie, że ma jakieś oparcie, a nie tylko słowa.
Niektórzy ludzie nie zdają sobie sprawy, że wrażliwości nie da się kontrolować. To działa automatycznie.. Trudne jest to do wyjaśnienia.. To jest tak jak nieopanowana agresja, tylko tutaj z wrażliwością i że to uczucie kogoś od środka niszczy przez złe towarzystwo. Czasami zastanawiam się po co jest to całe życie?
oglądasz try not to cry I chcesz przestać płakać ale tego się nie da powstrzymać. śmiech owszem da się ale płaczu nie (ja przynajmniej nie umiem)
+1, w stu procentach się z tobą zgadzam.
U mnie wrażliwość łączy się z ADHD. Po medikinecie 10mg nie mam takich rozkmin....
Często wracam do tego filmiku, już nie raz mnie uratował, chodź wiem że gdy tylko wstanę jutro będę szykować się nadal pod wyznaczoną datę, to dzięki tym słowom czuje że dotrwam do celu.
Ja niestety nie zdążyłam uratować miłości mojego życia.Gdy zbyt wiele złych i przygnębiających rzeczy dzieje się wokół, mijamy się, nie zauważając subtelnych znaków.Pozostaje ból,olbrzymia pustka i poczucie winy 😪
W pracy ktoś jest ośmieszany że jak ktoś sprząta to zaśmiecają inni żeby pokazać że nie umie sprzątać. To jest jeden z najczęstszych powodów dlaczego ludzie popełniają samobójstwa. Ludzie nie są zwalniani z tego powodu że źle pracują tylko są ośmieszani przez dyrektora.
Kiedy ja miałam taki kryzys emocjonalny, widać było, że zupełnie zgasło we mnie szczęście. Na szczęście była obok mnie osoba, która nie pozostała obojętna, której mogłam zaufać i otrzymać wsparcie. W pewnym momencie się otowrzyłam, a ona okazała mi wiele ciepła. To była moja nauczycielka. Cudowna kobieta. Czasem myślę, że dzięki niej żyję, bo kto wie, mając myśli samobójcze, może bym spróbowała odejść. I może by się udało.
A dzisiaj, po ponad czterech trudnych latach, tak bardzo cieszę się, że żyję.
Ja także zaufałam mojej nauczycielce. Chyba jedyna osoba, której tak ufam. Niestety miałam tylko jedną sytuację w której się trochę otworzyłam. Chciałabym z Nią porozmawiać, ale w tym roku przestała nas uczyć, więc jedynie będę mijała Ją na korytarzu.
Myślisz, że mimo to warto jakoś spróbować nawiązać rozmowę?
+Venatrix, pozwól, że ja odpowiem ;D : jasne, że warto! Skoro wtedy ci pomogła, jestem pewna, że teraz też. Poza tym zawsze lepiej coś robić i chociaż próbować niż czekać, bo to nic nam nie przyniesie. Trzymam za ciebie kciuki :)
@@monika1073 Dzięki :)
Jednak nadal mam ten głosik, który mówi mi, że w porównaniu z Jej problemami moje są błahe. Nie chcę Jej dodatkowo obciążać moimi, bo może ma np.trudną sytuację w rodzinie czy coś.
No i kwestia tego, że nie uczy mnie to nie mam okazji tak do Niej zagadać i nie mam już powodu nawet do Niej podchodzić. Po prostu mi głupio, że Ją nachodzę..
Wiem o co ci chodzi, być może jesteśmy w tym samym wieku. Ale nic nie szkodzi spróbować tak uważam. A jeśli nie nauczycielka to może psycholog szkolny? On nie ma prawa ci odmówić ;)
Troszkę to smutne jak działa dzisiaj życie.
Gość ma problemy, nikt nie pomoże.
Próbuje popełnić samobójstwo, służby ratownicze go ratują.
Nikt z samobójcą nie pogada, byle go wyleczyć. Lekarze, ratownicy dostaną jakieś nagrody.
Po bolesnej operacji jak już będzie stabilnie to do widzenia. Być może będą trwałe uszkodzenia.
I męcz się dalej w tym świecie, my Ci umrzeć nie pozwolimy.
Ktoś ten kom powinien przypiąć
@@devson-- zgadzam się.
Powinno byc takie prawo ze jak chcesz naprawdę sie zabic to np. zostawiasz niebieską kartkę ze swoim podpisem i ratownicy powinni nie ratowac bo kurwa ktos ma dosyć tej udreki ale i tak kaza ci sie męczyć
@@dobry8837 tu się zgodzę - powinna była być opcja samobójstwa bez ratowania. Kiedyś myślałam, że powinno się ratować, ale dziś wiem jak to w praktyce wygląda. Widziałam wielu, których w ten sposób jedynie dręczono.
Uwierz mi, mieszkałem kilkanaście lat w innym kraju. Tam była taka pomoc, że ja po prostu nie mogłem uwierzyć. Często miałem łzy w oczach, widząc jak ci ludzie chcą mi bezinteresownie pomóc. Chodzi mi oczywiście o szpital, lekarzy itd. Polska niestety nie może dogonić Zachodu i to sie nie stanie na pewno za mojego życia. Niestety znowu mieszkam w PL i myśle od roku(zbieram sie) o wyjeździe. I znając siebie wyjadę.
I znowu oglondam ten film już po raz 10 nie umiem się zabić jestem zmęczony życiem
Cześć Mariusz. Jesteś? Co u Ciebie? Jak się czujesz?
@@wojciechmarciniak2274 witaj nie odzywałem się ale czuje się źle jak możemy porozmawiać
Dziękuję za ten film, dużo mi powiedział jaki jest człowiek obok nas :)
Coś cudownego🙂 Mnóstwo włożone pracy. Film jest idealny dla młodzieży, która uważa że życie to zło. Pod koniec się popłakałam. No po prostu cudo!😇
Najgorsze jest to ze takie osoby wołają o pomoc na różne sposoby tylko reszta społeczeństwa nie potrafi tego krzyku usłyszeć. Ile razu trzeba się przełamać powiedzieć że jest źle, że się nie daje rady żeby ktoś uwierzył, zareagował, pomógł.
Umiesz liczyć licz na siebie. W naszym narodzie panuje znieczulica i tylko takie katastrofy jak Smeleńsk są uważane za poważne ,reszta nie ma znaczenia
Ja swojej mamie mówiłam kilka razy aby zapisała mnie do psychologa. Mowi że wszystko ze mną w porządku, że się przecież śmieje i nie potrzebuje psychologa. Ojciec ma mnie w dupie bo mieszka za granicą. Ale to boli, gdy najbliższe ci osoby nie zauważają co się z Tobą dzieje, nawet jak wiedziały blizny.
Nie wiem czego ale dopiero teraz trafilem na ten film. Najwazniejsza wojna w calym zyciu odbywa sie w naszej glowie i trwa ona codziennie. Ostatnie slowa trafily do mnie zbyt mocno...
Płacze. Jego słowa mocno uderzają do serca. ,,Jak raz będziecie próbować popełnić samobójstwo, to będzie to do was wracać"
Bo będzie 🥳😇
pustka, jedyne co pozostaje to pustka. życie jest wielkim rozczarowaniem. pustka
Najpierw ci powiem że takiej pustki doświadczałem kiedyś również ale potem 😊...
No a teraz kopiuj wklej żeby wszystkim świadectwo prawdziwe przekazać:
KOCHANI, proszę was, wiem że to wszystko nie jest takie łatwe ale nie jesteście sami, BÓG JEST Z WAMI. Proszę zaufajcie mu,gdy ja mu całkowicie zaufałem moje życie się naprawde na lepsze zmieniło 😊. Pomocy doświadczam każdego dnia I w nim widzę nadzieję I wiarę która jest dla mnie coraz bardziej spójna z rozumem. Bóg mi dał wszystko, nie mam nic sam.
Ateizm jest pustką, śmiercią. Ogranicza człowieka, zamyka w tym co materialne, zmysłowe, a to nie zaspokoić pragnienia dyszy, nawet drugi człowiek nie jest w stanie ugasić tego pragnienia, tylko Bóg, Jezusa Chrystus w sakramentach Kościoła Katolickiego.
Ta ilość wyświetleń i subskrypcji to jakiś żart. Ten kanał jest wyjątkowy. Ze względu na tematykę i włożoną pracę ten kanał powinien mieć miliony wyświetleń. Ale widać ilu jest ludzi inteligentnych..
Kto nadal to ogląda co noc 🌃
W pewnym stopniu ja również miałem podobne przeżycia, ponieważ cały okres szkoły podstawowej oraz gimnazjum był tzw. testem mojego zdrowia psychicznego i dopiero w liceum udało mi się o tym zapomnieć, wchodząc w nowy etap edukacji z czystą głową. Teraz, będąc studentem, na nowo zacząłem rozpamiętywać wpływ zdarzeń z przeszłości na obecne życie i chyba potrzebuje pójść na terapię.
Tak czy inaczej, dzięki za dobre słowo a także uświadomienie o skali tego problemu.
W pracy ktoś jest ośmieszany że jak ktoś sprząta to zaśmiecają inni żeby pokazać że nie umie sprzątać. To jest jeden z najczęstszych powodów dlaczego ludzie popełniają samobójstwa. Ludzie nie są zwalniani z tego powodu że źle pracują tylko są ośmieszani przez dyrektora.
Przykre i straszne jest to, jak wiele młodych osób, w wieku 11-13 lat znajduje się w takim stanie, żeby chcieć odebrać sobie życie. Przecież mają przed sobą tyle życia, nie powinny doświadczać żadnych wielkich przykrości. Ale rzeczywistość jest inna. Dorośli bagatelizują problemy, uważając że ich dzieci wymyślają, nic nie wiedzą o życiu i wyolbrzymiają. To jest nieprawda. Coś, co dla jednej osoby jest drobnostką, dla drugiej może być końcem świata.
Podobnie jak wiele osób komentujących ten film, sama przeżyłam coś podobnego.
Kiedy miałam około 5 lat, moi rodzice się rozstali. Zostałam z matką i młodszym bratem. Jak mama później powiedziała, bardzo przeżyła rozwód, miała depresję i brała leki. Nie obchodziły jej dzieci, pogrążała się w swoim smutku. Ale co mogła 5/6 letnia dziewczyna? Wychowałam się sama. Wiecznie oczekiwano ode mnie, żebym była najlepsza, jak najlepszych ocen, masz być ładna, grzeczna, mieć same 6 w szkole.
W wieku 5 lat wykryto u mnie już i tak dużą, skoliozę. Boczne skrzywienie kręgosłupa. Z początku była jakaś tam rehabilitacja, masaże, ale tylko przez kilka miesięcy. Później przez kilka lat mama miała mnie gdzieś, więc choroba się pogłębiała. Później, od 2 klasy podstawówki był gorset, do końca 2 klasy gimnazjum. Po 7 latach powiedziałam, że to koniec, więcej tego gówna nie ubiorę. Chcę funkcjonować i żyć jak każda normalna osoba, a nie jakiś poszkodowany przez los wyrzutek. Już od dawna skrzywienie nadaje się do leczenia operacyjnego. Wiem, że się na to nie zdecyduję, przynajmniej na chwilę obecną. Nie mogłabym żyć ze świadomością, że mam pręt w kręgosłupie, przez rok zero sportu i aktywności, wieczne ograniczenia. Od zawsze miałam i mam żal do mamy o to, że zignorowała ten problem. Ta choroba zniszczyła mi życie, i niezależnie jak bardzo bym chciała, nie jestem w stanie normalnie żyć, nie potrafię być w 100% szczęśliwa. Raz usłyszałam od lekarza: "Przeciwwskazania do pracy w pozycji wymuszonej... W ogóle przeciwwskazania do pracy". No cóż, zbolało. Bardzo.
Samoocena bardzo niska, bo przecież jestem niska, krzywa, brzydka. Nie raz usłyszałam od mamy: "jesteś brzydka, głupia, gruba, i tak jesteś krzywa". Więc jak tu mieć szacunek do siebie, kiedy inni mnie nie szanują?
3 razy dostałam od mamy. Pamiętam ten jeden raz, w twarz z tekstem, że jestem szmatą. Za co? Nie mam pojęcia, pewnie bez powodu Wtedy byłam w 6 klasie.
Odkąd pamiętam byłam bardzo nieśmiała, tak to wszyscy nazywali. Nie odzywałam się do innych, unikałam miejsc publicznych, sklepów. Z moją klasą zaczęłam rozmawiać dopiero w 4 klasie, po 3 latach znajomości. To nie była i nie jest nieśmiałość. Bałam się ludzi, bałam się oceniania. Do dziś potrafię się popłakać choćby przechodząc przez ulicę. Czuję na sobie wzrok tych wszystkich osób, jak na mnie patrzą i oceniają. Jedyną moją otuchą w czasie szkoły podstawowej była moja przyjaciółka, od 2 klasy. Była dla mnie jak siostra, to dzięki niej zaczęłam pokonywać swój lęk. Jest najważniejszą osobą w moim życiu. Ale czego się można spodziewać, przecież nie może być tak pięknie. Po 5 klasie musiała wyprowadzić się do Anglii. Nadal mam z nią kontakt, niestety teochę słabszy co mnie bardzo boli, ale mam. Jestem jedyną osobą z Polski, która utrzymuje z nią kontakt. Najgorszym uczuciem jest pytając o jej problemy i co się dzieje, usłyszeć odpowiedź "nic, jest ok, nie martw się, masz większe problemy". Wiem, że ma anoreksję i boli mnie, że nie mogę jej pomóc, tym bardziej jeśli nie chce mi nic powiedzieć. Po jej wyjeździe z kraju, wszystko w moim życiu zaczęło się sypać. Była moją podporą, a nagle nie miałam nikogo, żadnego wsparcia. Płakałam całymi nocami nie mogąc się uspokoić. Niedługo potem zaczęło się samoolaleczanie. Najpierw troszeczkę, cyrklem. Później to przestało wystarczać. Ostrza z ostrzynek, już do krwi. Na początku lekko, trochę z obawą. Później już bez hamulców, kreska za kreską, aż skończyło się miejsce. Każda nieprzyjemna sytuacja - kreseczka. Zaczynąło się od jednej rzeczy, kończyło na kilkudziesięciu. I tak co noc, kilka lat. Codziennie budziłam się z myślą, jak bardzo chcę umrzeć, ile jest na to sposobów.
Jako najstarsza z rodzeństwa, zawsze ja obrywałam. Wszystko było moją winą, to na mnie trzeba się wyżyć. Nadal tak jest. Pod koniec 6 klasy mama znalazła sobie chłopaka przez internet. Rok później okazało się, że ups, jest z nim w ciąży. Pojawiło się następne dziecko, więc jestem jeszcze mniej warta i ważna. W 3 gimnazjum wyszło, że miałam chłopaka, po 2/3 dniach znajości. To był chyba największy błąd w moim życiu. Związek ten nie miał w sobie ani trochę miłości. Z mojej strony był raczej desperacką próbą poczucia czegoś innego, niż chęć żeby ze sobą skończyć. Skończyło się na molestowaniu, zmuszania do rzeczy, których nie chciałam, bo inaczej był foch i wielka obraza. Tkwiłam w tym miesiąc (grudzień 2017). Później, przez kolejny miesiąc prawie co noc budziłam się z płaczem, przeżywałam wszystko kolejny i kolejny raz. Przez pół roku nie mogłam na siebie spojrzeć, starałam się o tym zapomnieć, ale bałam się nawet wszystkich chłopców. W pewnym momencie uświadomiłam sobie, że byłam molestowana już wcześniej, od kilku lat, przez kogoś w rodzinie. Wcześniej, przez 3 miesiące, od października 2017 miałam internetowego przyjaciela. Rozumiał mnie, bo też miał problemy i myśli samobójcze. Ale znowu, nie może być tak pięknie - zakończył znajomość, bo nie podałam mu prawidziwego konta na fb. 26 października 2017 mama się dowiedziała. Zobaczyła moje ręce. Poszłam do psychologa, po tym jak groziła mi że powie w szlole, rodzinie, wyśle mnie do szpitala albo psychiatryka. Nie mogłam znieść, jak zaczęła na mnie patrzeć, podobnie jak ojciec. Styczeń 2018 był najgorszym miesiącem w moim życiu. Straciłam przyjaciela, nie mogłam się ogarnąć po molestowaniu, nie dogadywałam się z mamą. Przestałam jeść. Jadłam raz na 1-2 dni, często wymiotowałam. Przez miesiąc schudłam 8 kg. Ręce miałam pocięte, podobnie jak uda, siniaki na rękach. Już nie wytrzymywałam. Kolejna próba samobójcza. Znowu stchurzyłam. To mnie jeszcze bardziej dobijało. Później było troszkę lepiej. Około marca przerzuciłam się żyletkę - to też najgorsza decyzja. Dlaczego? Bo od tamtego czasu zaczęło mi to sprawiać przyjemność. Nie musiało być powodu, żeby sobie coś zrobić. Uzależnienie. Tak, samookaleczanie staje się uzależnieniem. Kwiecień - egzaminy. Najciężej było dlatego, że od 4 lat żyłam z myślą, że nie będę ich pisać bo do tego czasu się zabiję. Od maja było lepiej. Zdarzały się gorsze dni, ale było znośnie. Ale - żyletka dzień w dzień, chyba że bolało tak, że nie dawałam rady. Wracając do chłopaka mamy, niejednokrotnie prosiłam ją, żeby wyrzuciła go z domu, żeby się wyprowadził. Zawsze słyszałam "nie mogę". Krzyczy na nią, nic nie robi w domu, o wszystko ma pretensje, a sam tylko leży i ogląda telewizję albo śpi. Nic innego. Ciężko mu nawet przez 5 minut zająć się swoim dzieckiem. Kiedy kilka razy mama kazała mu się wynosić, groził, że zabierze jej dziecko.
Lipiec był bardzo dobrym miesiącem na początku, później było coraz gorzej. W sierpniu sobie nie radziłam, ale poznałam pewną osobę. Internetowego przyjaciela. Wymieniłam żyletkę na wielogodzinne rozmowy. Znajomość znowu zaczęła się od tego, że starałam się mu pomóc. Udało się. Nie zabił się, a teraz jest mi bardzo bliski. Wiem, że jeśli ta znajomość się rozpadnie, ja już się nie pozbieram. Nie, jeśli stracę tak ważną osobę, która daje mi tak wielkie wsparcie. Początek roku szkolnego był ciężki, nadal się nie odnajduję w nowej szkole, ale mam osobę, która mnie wspiera. Przez wiele lat byłam przekonana, że mogę, nie potrafię być szczęśliwa. Że chwilę radości nie są warte całego tego cierpienia i najlepiej byłoby ze sobą skończyć. Ale to nieprawada. Trzeba tylko znaleźć coś, co sprawi, że zachce nam się żyć. W moim przypadku jest to jedna osoba. Niby tak nieistotna, a zmieniła wszystko. Idąc ten raz do psychologa wiedziałam, że mi nie pomoże żaden specjalista, szpital czy leki. Doskonale wiedziałam, że mam już na to zbyt zniszczoną psychikę i to nie zadziała. Potrzebowałam osoby, która będzie mieć podobne poglądy, przeżyła coś podobnego więc będzie mnie rozumieć. Zbędne było mi obiektywne ocenianie, wysłuchiwanie czegoś, co doskonale wiem. Potrzebowałam kogoś, kto powie mi co myśli, że mnie wspiera, że mam sobie nic nie robić i przestać się załamywać bo jest ze mną i mi pomoże. Po stracie jednej takiej osoby byłam przekonana, że nigdy nie znajdę nikogo podobnego, że nie istnieje taka osoba. Jednak pomogłam chłopakowi, który okazał się być taką osobą, a nawet lepszą. Jak to mówią - dobro wraca.
Dzięki mnie 5 osób nie popełniło samobójstwa. Nie każda była wdzięczna, ale każda cieszy się, że żyje. Paradoksalne trochę, że chiałam pomóc innym, nie umiejąc pomóc sobie, ale to mi pomogło. Teraz cieszę się, że mam tą wyjątkową osobę. Nawet jeśli nigdy nie będzie dobrze, jestem szcęśliwa mając dla kogo wstać i widząc szczęście osoby, na której mi zależy.
Życzę wszystkim, aby było jak najepiej, a przede wszystkim zdrowia, bo to jedyne na co nie mamy wpływu. Nie poddawajcie się!
No mój ojciec też mnie poniżał ,mówił ,że jestem głupi ,tępy ,niedorozwinięty debil i powtarzał to na każdym kroku. Moja mama również mi dogryzała ,ale nie tak ostro jak mój stary. Mój stary był alkoholikiem i przepijał każdy grosz, traktował moją mamę jak śmiecia , mówił do niej po pijaku ty k..wo, a moja mama go się bała tak na prawdę . Nie mogę powiedzieć bo chleb dzięki mamie był ,ale i musiał być alkohol. Dziś wszyscy oczekują ,że mam go szanować ( nie żyje tak na marginesie ) tylko za co? Szczerze to nie wiem co Ci teraz doradzić. ale na pewno jak tylko będziesz pełnoletnia to wyprowadź się i pójdź do psychologa/psychiatry. Nie oczekuj pomocy od bliskich skoro tak cię oceniają
Przeczytałam do końca aż się popłakałam
Kocham Cię kobieto❤😩
Czyli ja 😔
Mam 11 lat usłyszałam od bliskiej osoby że skoro już sie tne to najlepiej w wannie bo rodzice noe będą musieli sprzątać :')
To najmocniejszy i najbardziej wzruszający materiał jaki widziałem, niestety samobójstwa w Polsce są ignorowane z wielu powodów a jednym z nich jest wątpliwa moda na depresję, nie ignorujmy takich ludzi, pomagajmy!!! Jeśli Pan Kamil to czyta to chciałbym życzyć mu powodzenia i żeby znalazł osobę która przyniesie mu ukojenie. Do ciebie Danielu mam jedno pytanie, co skłoniło cię do tworzenia tak ambitnych materiałów o tak trudnej tematyce? Dzięki za ten materiał i powodzenia w dalszej twórczości, mam nadzieję, że uda mi się kiedyś być kimś takim jak ty.
Ludzie którzy udają że mają depresję są nienormalni, szukają tzw. "Atencji" Nie wiedzą co to jest depresja i jak się z tym żyje. Ja nadal walczę z depresją. Nikomu nie życzę tego, bo to jest najgorsza rzecz, a wy ludzie którzy chcielibyście mieć depresję je*nijcie się w łeb i idźcie do psychologa! 😤😔😞
@@albert_hemingway współczuję i mam nadzieję, że uda Ci się z tym wygrać
Dzięki
@@albert_hemingway Jest możliwość porozmawiania z tobą np. przez instagram?
Przepraszam ale nie chce z nikim rozmawiać, mam rozmowy z pedagogiem, psychologiem i znajomymi, ale jeśli to ja mam ci pomoc w jakiś sposób czy coś to chętnie
Jestem wrażliwą osobą, ale ten film zmiótł mnie całkowicie.. czuje, że potrzebne są takie filmy, rozmowy
w jego oczach widziałam ból..
Cieszę się, że są ludzie, którzy mają odwagę i "siłę", aby mówić o depresji/ próbach samobójczych. Wbrew pozorom "z żelaza nie jesteśmy i też mamy uczucia"
Ten film bije taką szczerością i prawdziowsścią. Cieszę się, że są jeszcze tacy ludzie jak Ty Daniel, co nie boją się podjąć tak drażliwych tematów. Jestem pewna, że ten film odwiedzie, choć 1 osobę z myślami samobójczymi, od popełnienia tego jednego, nieodwracalnego błędu.👏
"Te wszystkie bitwy, które się dzieją, to my nie toczymy z całym światem. My je toczymy z samym sobą... " Dziękuję...
Dziękuje ci za te wszystkie filmy co robisz to naprawdę super robota ja sam miałem 2 próby samobójcze ale nie wiem czy jeszcze jakoś z tego wyjdę ostatnio byłem w zakładzie psychiatrycznym ale nie wiem czy co kolwiek to pomogło
Bardzo mi przykro słuchając Twojej histori, podziwiam Cię że ciągle walczysz. Też planuje podzielić się swoją historia, tym jak mnie zgnoili, prawie doprowadzając do samobójstwa. Długo zajeło mi dojście do tego co powiedziałeś: "pamiętaj, to nie z Tobą jest coś żle, jesteś poprostu wrażliwy", teraz jest trochę łatwiej. Powodzenia!
Dziękuję wam za ten film, naprawdę. Spędziłam 2 miesiące na oddziale zamkniętym i przechodziłam przez to co on. To było strasznie ciężkie. Utożsamiam się z nim, bo moje próby samobójcze wyglądały identycznie - tak jak większości samobójców. W takich sytuacjach jak jesteśmy blisko popełnienia samobójstwa myślimy o tym, że istnieje jeszcze dla nas jakaś szansa i damy sobie radę, będziemy z tym walczyć albo po prostu boimy się tego zrobić. Coś nas bezwzględnie trzyma na ziemi i odradza nam tego.
Jestem teraz na dobrej drodze. Uczęszczam na terapię, myślę pozytywnie i próbuje nie myśleć zbyt o problemach. Chciałabym zacząć cieszyć się życiem i dąże do tego. Mam wzloty i upadki, czasem jest lepiej, a czasem gorzej, ale nie poddaje się. Wierzę w to, że moje życie się poprawi, bo wiem, że to zależy w dużej mierze ode mnie. Trzymaj się Kamil!
wrivl _6_ Tak, jak Kamil mowil - od takich mysli nie mozna calkowicie uciec. Ale mozna sie nauczyc jak sobie z nimi radzic.
Oglądam ten film już tyle razy, a nadal tak samo mnie wzrusza, wywiera takie same silne emocje. Dał mi wcześniej choć trochę nadziei na to że będzie lepiej.. Kiedy zaczynała się depresja, około 1,5 roku temu z dnia na dzień coraz bardziej czułam się jak gówno i moje chęci do życia spadały. Jakoś to wszystko ogarniałam i trzymałam się przy życiu ale później zrobiło się tak okropnie źle. Śmierć bliskiej osoby, problemy w szkole, w domu, w znajomościach, brak snu i ciągłe zmęczenie, a do tego przygnębienie od momentu obudzenia się do momentu zaśnięcia. I myśli samobójcze. Czułam się tak jakby wszystko było już ciemne, czarno-białe, nie było przede mną dobrej przyszłości. Znajomi mieli mnie nagle w dupie, doprowadzili do tego że poklociłam się z najlepszym przyjacielem który często dawał mi sens życia, bo mnie rozumiał.. Rozumiał najlepiej ze wszystkich. Ja i tak obwiniam za to wszystko siebie. Już po śmierci bliskiej osoby zaczęło się samookaleczanie i tak do teraz się to ciągnie (chociaż jest już o wiele lepiej, coś w końcu z tym zrobiłam). Potem doszły myśli i próby samobójcze. Podduszałam się, szukałam lin, dusiłam się sznurówkami itd... Będąc u cioci na święta było tak masakrycznie. Przez cały ten czas pobytu u niej moje nadzieje i chęci do życia wynosiły okrągłe zero. Zresztą ja sama czułam się jak bezwartościowe zero więc jedyne co robiłam to leżałam nie wstając z łóżka, ewentualnie żeby otworzyć okno i wychylić się zza nie oceniając szansę na przeżycie skoku z 8 piętra. Oprócz leżenia oglądałam yt po kilkanaście godzin. Dodatkowo nie rozumieli mnie rodzice, bo przecież przesadzałam. Dla nich zrobiłam się dziwna, rozpuszczona i leniwa, zanim zrozumieli co się ze mną działo. W pokoju zawsze przy zamkniętych drzwiach leżałam sama, rycząc cały dzień za to że jestem i czemu to wszystko tak działa mi na nerwy. Skończyło się wolne, znowu zaczęła się szkoła, a potem jeszcze gorzej. Bardzo pogorszyłam się w nauce, w szkole też ryczałam, w domu mnie opierdzielano że zapominałam o wszystkim, że np miałam zapytać się nauczycielki o punkty z zachowania. Idę do szkoły - krzyk i narzekanie. Wracam ze szkoły - krzyk i narzekanie. I tak w kółko. Następnie zaczęłam się czuć jak gówno pod względem wyglądu. Patrząc w lustro - też ryczałam. Na lekcjach nie udzielałam się, nie słuchałam nauczycieli, czasami nie przepisywalam z tablicy, byłam w swoim świecie, a wszystko wydawało się takie zagłuszone i spowolnione. Na przerwach podobnie. Na ogół wyglądałam jakbym miała wszystkich zabić (w tym siebie)- doły pod oczami, zero uśmiechu, ubieranie się na czarno, siedzenie w kącie i bycie cichą. Jednym z moich zajęć było zdzieranie skóry z rąk tak, żeby później był strup, a następnie ten powstały strup też zdrapywac do krwi. Używałam też nożyczek, noża, a na końcu żyletki gdy znalazłam ją w domu do cięcia się. Za cięcie się też był soczysty opierdol, co tym bardziej zacheciło mnie do częstrzego okaleczania :] A no i do tego przez calutki czas od początku miałam bardzo dużo stresu, co jeszcze bardziej mnie zniechęcało do istnienia. Potem mama zaczęła widzieć, że coś u mnie nie gra, ale mając już wypierdzielone na to co później ze mną będzie (nie chciałam też nie pokoić rodziny) mówiłam że wszystko okej. Ale w pewnym momencie pękłam. Tak się wtedy poryczałam...Zaczelam krzyczeć że nie mam już chęci do życia i że mam myśli samobójcze i czuję się jak gówno i dłużej tego nie wytrzymam. Po jakimś czasie zabrano mnie do psychologa gdzie stwierdzono że mam nerwicę lękową. Wizyty chwilę pomogły, a potem znowu wróciło to co było przedtem. Nooo i teraz wkraczam w okres wydarzeń które były niedawno. Gdy i psycholog nie pomagał, nadszedł czas na pierwszą wizytę u psychiatry. Bardzo się stresowalam ale pani była bardzo miła. Polubiłam też cały gabinet i nastrój w nim. Okazało się wtedy ze mam dość zaawansowaną depresję i niedopuszczalny jest taki stan w moim wieku. Przepisane zostały tabletki i jest o wiele lepiej, będę musiała brać je jeszcze przez około pół roku. Teraz jest już dobrze, chociaż czasem też płaczę bez powodu. Nadal się okaleczam metodą zdrapywania skóry i strupów. To już taki nawyk. Myślę czasem jak że mną niedawno było i wręcz przeraża mnie myśl że tak się czułam i zastanawiam się jak to przeczekałam, przeżyłam. W tej chwili nie wyobrażam sobie żebym znowu miała wpaść w takie błędne koło...Czuje ze tym razem bym nie dała rady,zresztą już wtedy byłam na wykończeniu. To, co zostało mi z tego okresu życia to blizny, fobie i słaba psychika. Nikomu nie życzę takiego stanu, depresji, to jest najgorsze świństwo jakiego można doświadczyć... Ciekawe czy ktoś to przeczyta, bo się tak rozpisałaam... Chciałam jeszcze dodać, że depresję można mieć w każdym wieku i absolutnie nie można się z tego wysmiewac, bagatelizować tego ani nic z podobnych rzeczy (byłam świadkiem i ofiarą takich sytuacji, so.. ). Atencyjna depresja u 13-14 latek istnieje, ale nie znaczy to, że WSZYSTKIE osoby w takim lub podobnym wieku mają depresję na niby, więc moi drodzy niewierzący w PRAWDZIWĄ depresję u 12-13-14 latek, przymknijcie twarzyczki i nie zakładajcie od razu, że to ściema, bo takie rzeczy się dzieją i istnienie zaburzeń psychicznych w takim wieku jest ;] Jeśli ktoś to całe przeczytał to gratuluję XD i dziękuję że poświęcił na to czas!
Boże popłakałam się. To takie strasznie przykre... trzymaj się tam :')
Przeczytałam całe i chce Ci życzyć zdrowia, żeby to gówno już do ciebie nie powróciło. Trzymaj się❤️
😢😢😢ile jest samobójstw w Irlandii 😢😢 ja uważam że brak wiary w Boga brak kontaktu z rodziną ❤❤❤ pozdrawiam serdecznie z Galway