Toneelschool | Podcast (afl 9 Voor de show met Stefan Pop en Rayen Panday)
Вставка
- Опубліковано 9 лют 2025
- Uit aflevering 9 van "voor de show". Hier vertel ik over mijn ervaringen op de toneelschool in Amsterdam. Wil je weten hoe ik er kwam en over de lessen horen die ik kreeg van Freek de Jonge, luister de hele podcast op
Spotify:
open.spotify.c...
Itunes:
podcasts.apple...
Soundcloud:
/ afl-9-rayen-en-stefan-...
geniale anekdote weer, lekker bezig mannen!
Ik heb nu elke podcast geluisterd en vind de afleveringen zonder gasten eigenlijk veel leuker. Niks ten nadele van jullie gasten, maar er zit veel meer humor in jullie verhalen.
Lekker man. Scheelt ook wel dat we nu meer ervaring hebben en ons vertrouwd voelen in de latere afleveringen. We hadden namelijk echt wat mooie gasten staan...
Ja dat zal er ook mee te maken hebben. Hopelijk kunnen er binnenkort ook weer gasten aanschuiven.
Eens!
interresant stuk van dat meisje, kan je hieruit stellen dat acteurs hun eigen authentieke emoties leren inzetten als instrument, namelijk dat emoties handelingen en gevoel zijn, maar inwisselbaar qua omgeving. Wat zou dat doen met je eigen omgang met emoties?
Goede vraag. Het antwoord zal per acteur denk ik verschillen. Wat je wel ziet is dat een grote groep acteurs moeite heeft om beide werelden te blijven scheiden omdat ze meer en meer in elkaar overlopen
Dat over die schaamte is ook wel interessant. De middelbare school waar ik op zat (Vrije School) had toneel als verplicht vak, net als koorzang en euritmie (soort wazige moderne dansvorm) vanaf de brugklas. In het begin is dat fucking eng, ook omdat je op een nieuwe school zit en alles in die periode eng is, laat staan op balletschoentjes letters staan uitbeelden en dan ook nog uitvoeringen te hebben voor het oog van de gehele school.
Voor mij was het helemaal erg want ik was een waardeloze zanger, een halfgare acteur en stijve danser maar op een gegeven moment maakt dat geen fuck meer uit. Als de dramadocent je zo'n belachelijke opdracht geeft doe je het gewoon, lekkere boeie iedereen moet hier doorheen.
Ik realiseerde me pas hoe zinvol dit eigenlijk was toen ik stage liep op een reguliere middelbare school en met een 4de klas naar een soort toneelcursus moest en die volledige klas die elkaar al zo lang kende stond collectief echt doodsangsten uit. De meest simpele improvisatie-opdrachtjes kwamen gewoon niet van de grond omdat ze zich zo verschrikkelijk schaamden voor zichzelf. Ik had daar toen zoveel medelijden mee, maar het maakte voor mij zo duidelijk hoe waardevol het voor iedereen is om dingen als toneel als schoolvak te hebben.
(Nog los van het feit dat sommige mensen die het anders nooit zouden weten, erachter kwamen dat ze eigenlijk super goed konden zingen of acteren fantastisch vonden)
Ja denk ik ook. Plus qua creativiteit is het ook een goeie stimulans. Wat je ook gaat doen later, ik denk dat je makkelijker buiten de begane paden kan denken, door zulke lessen
Volledig mee eens. Het zou verplicht moeten zijn. Een keer toen we aan een nieuw project begonnen met een groep onbekenden van elkaar. Moesten we van de regisseuse bij de kennismaker om de beurt op een stoel gaan zitten. Tegenover die stoel, de hele groep op een rijtje.
En de groep kreeg als opdracht hardop te roepen wat ze dachten, wat ze zagen, wat ze voelden bij jou. Jij moest je mond houden en incasseren.
Daarna mocht je antwoorden en reageren. Dat was goed voor een van de beste kennismakers ooit. Waar je normaal een paar repetities over doet, konden we nu meteen full retard in alle rollen duiken zonder schaamte.
Ik heb een aantal jaar voorstellingen begeleid (muziek) van vooropleiding. Die zijn allemaal plukkerig en streberig en willen elkaar overtroeven met zang en spel. Die dynamiek vond ik altijd prachtig om te zien (en een aantal zijn later bekende cabaretier / zanger m/v geworden). Ik deed ook altijd mee met de warming up-oefeningen en daar zaten echt goede oefeningen tussen. Veel deden we in een kring maar bijna alles kan je ook alleen doen en helpen ook voordat je solo het toneel op gaat of een publiek moet aanspreken.
Jezelf durven horen en energie geven horen daarbij. Je mond vormen; van getuite lippen tot wagenwijd open in rondjes terwijl je stijgende en dalende tonen maakt op volume bijvoorbeeld. Dat maakt jezelf klaar om te praten en jezelf te horen.
Heel harde stootlachen (“HA!”) helpt dan weer om endorfine en adrenaline vrij te maken (zorgt voor een oppepper, boost).
Bewegen op je plek; al je spieren losgooien, handen losgooien, omhoog springen vanuit je tenen, harde geluiden maken. Dat helpt om je timiditeit weg te bewegen.
Het zijn dingen die een nuchtere buitenstaander als rare aandachtstrekkerij zou kunnen bestempelen maar als je er aan overgeeft merk je pas hoe sterkend het kan zijn. Zeker ook als team.
Het is ook niet voor niets dat teamsporters vaak yellroutines hebben.
3:20 De zin die je bedoelt is
"It wasn't your fault"
Waarop hij dan de hele tijd zegt
"Ik know"
Tot hij in huilen uitbreekt
thank you
Leuke podcast, waar kan ik de volledige versie vinden?
Spotify!
Op welke school zat je?
Geestughh 🤣
Maar dan: Bart Kiene zegt.. groter dan het leven.
Bart Kiene zijn favoriete woord was: SUPER!!!