Begrijp ik u goed? Zegt u dat zodra religie erin betrokken wordt - ook al bevatten religieuze teksten soms elementen die zijn terug te voeren op bijvoorbeeld ethiek uit de klassieke oudheid - men zich diskwalificeert als wijsgeer? En dat de bron belangrijker is dan de boodschap? Ik ga hier niet de christelijke ethiek verdedigen. Maar het kan de moeite waard zijn u er eens in te verdiepen. Niet om u al dan niet te overtuigen van het bestaan van God, maar om te zien hoezeer die met dezelfde hersenbrekers bezig houdt als waar niet-religieuze wijsgeren over peinzen. En ik hoop, dat u dan zult zien dat gelovige mensen niet per sé domme, goedgelovige of angstige mensen zijn, die troost zoeken in sprookjes. Ben ik gelovig? Nu ja, ik zou zeggen een eeuwig twijfelende, kritische en a-kerkelijke gelovige die bij vooral veel dogma's grote vraagtekens stelt en die niet bang is om ver voorbij de religieuze wereld te kijken. En al wat ik zie, zijn mensen die steeds meer worstelen met dezelfde problemen. Die van wanhoop, eenzaamheid, onbegrip, haat ook. Met of zonder het bestaan van een godheid, is dat iets dat ik zo graag zou willen overbruggen. Niet door voor de vuist weg met kwalificaties te smijten, maar door te luisteren wat iemand bezielt en te kijken of wij overeenkomsten hebben, die aanknopingspunten voor wederzijdse waardering bieden. En neen, ik geloof niet in sprookjes; ik hoop alleen dat religie een kern van waarheid/wijsheid bevat die ons allen helpt betere wegen voorwaarts te vinden. Redelijkheid, het uitstellen of zelfs afstellen van een oordeel is daarbij naar mijn mening behulpzaam. Anders hebben wij slechts nog een oerwoud aan meningen - gefundeerd en ongefundeerd - waarvan Amerikaanse collega militairen zeiden: "Opinions are like assholes, everybody has one and they all produce the same shit." 😉
The old man is the best living philosopher of law alive in continental Europe.
wat doet die ouwe man daar??? Deze filosoof praat als een dominee: hij is zijn beroep misgelopen
Begrijp ik u goed? Zegt u dat zodra religie erin betrokken wordt - ook al bevatten religieuze teksten soms elementen die zijn terug te voeren op bijvoorbeeld ethiek uit de klassieke oudheid - men zich diskwalificeert als wijsgeer? En dat de bron belangrijker is dan de boodschap?
Ik ga hier niet de christelijke ethiek verdedigen. Maar het kan de moeite waard zijn u er eens in te verdiepen. Niet om u al dan niet te overtuigen van het bestaan van God, maar om te zien hoezeer die met dezelfde hersenbrekers bezig houdt als waar niet-religieuze wijsgeren over peinzen. En ik hoop, dat u dan zult zien dat gelovige mensen niet per sé domme, goedgelovige of angstige mensen zijn, die troost zoeken in sprookjes.
Ben ik gelovig? Nu ja, ik zou zeggen een eeuwig twijfelende, kritische en a-kerkelijke gelovige die bij vooral veel dogma's grote vraagtekens stelt en die niet bang is om ver voorbij de religieuze wereld te kijken. En al wat ik zie, zijn mensen die steeds meer worstelen met dezelfde problemen. Die van wanhoop, eenzaamheid, onbegrip, haat ook. Met of zonder het bestaan van een godheid, is dat iets dat ik zo graag zou willen overbruggen. Niet door voor de vuist weg met kwalificaties te smijten, maar door te luisteren wat iemand bezielt en te kijken of wij overeenkomsten hebben, die aanknopingspunten voor wederzijdse waardering bieden.
En neen, ik geloof niet in sprookjes; ik hoop alleen dat religie een kern van waarheid/wijsheid bevat die ons allen helpt betere wegen voorwaarts te vinden. Redelijkheid, het uitstellen of zelfs afstellen van een oordeel is daarbij naar mijn mening behulpzaam. Anders hebben wij slechts nog een oerwoud aan meningen - gefundeerd en ongefundeerd - waarvan Amerikaanse collega militairen zeiden: "Opinions are like assholes, everybody has one and they all produce the same shit." 😉