σκεφτομαι εμμονικα σεναρια για το πως θα ηταν αν ηταν αλλιως τα πραγματα για το πως θα ηταν αν ειμασταν αλλιως καθε βραδυ το ιδιο ονειρο, γιαυτο καθε πρωι μας πυρετος και εκτος σχεδιου παλι το να ζησουμε, αυθερετα μας χτισανε γιαυτο και εμεις αυθερετα γκρεμιζουμε βαλθηκαμε τη μνημη μας να σβησουμε μπας κ'οι αναμνησεις μας ησυχους μας αφησουνε τι να καρτησω θησαυρο οσα πιστεψαμε μαζι γιναν κατι το φτηνο τωρα ψαχνω να με βρω και δε μπορω με χανω λεπτο το λεπτο οσο μαζευω για το νοικι ευρω και να, δες με να γεμιζω τα κενα μ'αλλα κενα εμαθα να περπατω οταν μου πες εχεις φτερα ετσι μας τα δειξε η ζωη μας, ταπεινα ενα βημα τη φορα, να γινουνε τα πελματα σκληρα για να αντεξουμε τα αγκαθια ασπρο-πατο, απ'τον αφρο ως στα κατακαθια με καρδια μια πουπουλο μια πετρα μαθαμε τα μετρα και γραφουμε κομματια να μη γινουμε κομματια και ειναι ολα αφιερωμενα σε μας χτυποκαρδια στα σπλαχνα αυτης της στειρας γενιας ολα ασπρα-μαυρα, παιδια σπασμενα κοντραστ κλειστα τα ματια, σαν τρεμω δε μπορω να κοιτας οι πιο κοντινοι μου ανθρωποι δεν αντεχουν τις ζωες τους προσπαθουνε καθε μερα, παλευουν τις μοναξιες τους εμαθα να μη μιλω, να ακουω οσα λενε οι σιωπες τους και με αφοπλισα για αυτους, για να ριξουν τις αμυνες τους και προσπαθω.. να σου χαμογελω οσο μπορω και πολεμω οταν κοιμασε τον μουντο μου εαυτο εδωσες χρωμα στη παλετα μου οταν με επνιγε το γκριζο στο χρωστω, πιο συχνα να ζωγραφιζω ατενιζω αυτη τη γκριζα ζωνη που μας δωσαν τα ποδια μας στο πατωμα καρφωσαν ειναι αστειο, οσες μας γεννησαν, μας προδωσαν δεν ρωτησαν, σαν μας γεννησαν μας σκοτωσαν μα δεν ειναι θεμα, δεν αδικω κανενα περασμενα-ξεχασμενα, ευχαριστω που κιας βγηκα οπως βγηκα ακομα νοιαζεσαι για μενα και μου πασαρεις για καπνο απ'αυτα που εχεις στερημμενα ευχαριστω, και εχω τοσα να σου πω απλα δεν εχω βρει τη γλωσσα να εκφραστω μα αφου ειπα να τα πω σε αυτο εδω, θα τα πω αρκει ενα βλεμμα, μαθημα ενα: νερο δεν γινεται το αιμα τερμα θελω τα μπασα διπλα τη φωνη σου καθε μια που χανω ανασα οι νεκροι στοιχειωνουν οσους μεινανε στο κοσμο και ξεχασαν οσο δεν παιζει πολεμος θα τριζουνε τα κοκκαλα στη κασσα αστα αυτα τα στοματα που λενε πολλα οσοι λεγανε πολλα τελικα ηταν με τους αλλους και απ την αλλη πλευρα και τελικα θελει λαθη η ζωη για να δεις πιο καθαρα τα σωστα και εμεις δεν ξερουμε ποιοι φταινε, γιαυτο τη πολη καιμε λυνουμε το κομπο κοβωντας τον, πως το λενε ψαχνουμε να κανουμε κατι αληθινα (για μια φορα) και αν αυτο ειναι να πεθανουμε, δε μας αφορα ολοι φταιμε, γιαυτο τη πολη καιμε λυνουμε το κομπο κοβωντας τον, πως το λενε ψαχνουμε να κανουμε κατι αληθινα (για μια φορα) δεν ειν'τα χημικα απο χαρα μαλακες κλαιμε
σκεφτομαι εμμονικα σεναρια
για το πως θα ηταν αν ηταν αλλιως τα πραγματα
για το πως θα ηταν αν ειμασταν αλλιως
καθε βραδυ το ιδιο ονειρο, γιαυτο καθε πρωι μας πυρετος
και εκτος
σχεδιου παλι το να ζησουμε, αυθερετα μας χτισανε
γιαυτο και εμεις αυθερετα γκρεμιζουμε
βαλθηκαμε τη μνημη μας να σβησουμε
μπας κ'οι αναμνησεις μας ησυχους μας αφησουνε
τι να καρτησω θησαυρο
οσα πιστεψαμε μαζι γιναν κατι το φτηνο
τωρα ψαχνω να με βρω και δε μπορω
με χανω λεπτο το λεπτο οσο μαζευω για το νοικι ευρω
και να, δες με να γεμιζω τα κενα μ'αλλα κενα
εμαθα να περπατω οταν μου πες εχεις φτερα
ετσι μας τα δειξε η ζωη μας, ταπεινα
ενα βημα τη φορα, να γινουνε τα πελματα σκληρα
για να αντεξουμε τα αγκαθια
ασπρο-πατο, απ'τον αφρο ως στα κατακαθια
με καρδια μια πουπουλο μια πετρα μαθαμε τα μετρα
και γραφουμε κομματια να μη γινουμε κομματια
και ειναι ολα αφιερωμενα σε μας
χτυποκαρδια στα σπλαχνα αυτης της στειρας γενιας
ολα ασπρα-μαυρα, παιδια σπασμενα κοντραστ
κλειστα τα ματια, σαν τρεμω δε μπορω να κοιτας
οι πιο κοντινοι μου ανθρωποι δεν αντεχουν τις ζωες τους
προσπαθουνε καθε μερα, παλευουν τις μοναξιες τους
εμαθα να μη μιλω, να ακουω οσα λενε οι σιωπες τους
και με αφοπλισα για αυτους, για να ριξουν τις αμυνες τους
και προσπαθω.. να σου χαμογελω οσο μπορω
και πολεμω οταν κοιμασε τον μουντο μου εαυτο
εδωσες χρωμα στη παλετα μου οταν με επνιγε το γκριζο
στο χρωστω, πιο συχνα να ζωγραφιζω
ατενιζω αυτη τη γκριζα ζωνη που μας δωσαν
τα ποδια μας στο πατωμα καρφωσαν
ειναι αστειο, οσες μας γεννησαν, μας προδωσαν
δεν ρωτησαν, σαν μας γεννησαν μας σκοτωσαν
μα δεν ειναι θεμα, δεν αδικω κανενα
περασμενα-ξεχασμενα, ευχαριστω
που κιας βγηκα οπως βγηκα ακομα νοιαζεσαι για μενα
και μου πασαρεις για καπνο απ'αυτα που εχεις στερημμενα
ευχαριστω, και εχω τοσα να σου πω
απλα δεν εχω βρει τη γλωσσα να εκφραστω
μα αφου ειπα να τα πω σε αυτο εδω, θα τα πω
αρκει ενα βλεμμα, μαθημα ενα: νερο δεν γινεται το αιμα
τερμα θελω τα μπασα
διπλα τη φωνη σου καθε μια που χανω ανασα
οι νεκροι στοιχειωνουν οσους μεινανε στο κοσμο και ξεχασαν
οσο δεν παιζει πολεμος θα τριζουνε τα κοκκαλα στη κασσα
αστα αυτα τα στοματα που λενε πολλα
οσοι λεγανε πολλα τελικα ηταν με τους αλλους
και απ την αλλη πλευρα και τελικα
θελει λαθη η ζωη για να δεις πιο καθαρα τα σωστα
και εμεις
δεν ξερουμε ποιοι φταινε, γιαυτο τη πολη καιμε
λυνουμε το κομπο κοβωντας τον, πως το λενε
ψαχνουμε να κανουμε κατι αληθινα (για μια φορα)
και αν αυτο ειναι να πεθανουμε, δε μας αφορα
ολοι φταιμε, γιαυτο τη πολη καιμε
λυνουμε το κομπο κοβωντας τον, πως το λενε
ψαχνουμε να κανουμε κατι αληθινα (για μια φορα)
δεν ειν'τα χημικα απο χαρα μαλακες κλαιμε
Φοβερός ο δίσκος!
Ανατριχιαστικό τουλάχιστον...
(και ξανά) τι έδωσες..
..παρέα για τα σκοτεινά μας βράδια