σκλάβος/venef - 15 κοντράστ (κλειστοφοβία)

κρεντς
ραπς: σκλάβος
παραγωγές: venef
rec/mix/master: incognito m. @ Pineline Music Lab
photo: άνω θρώσκω | artwork: μαύροχάλι & θούλης
vidz: θούλης
download: venef.bandcamp...
-
tracklist:
01. Δωμάτιο
02. Κελί
03. Τραμπάλα
04. Νέφος
05. Θηλιά
06. Οδηγός επιβίωσης
07. Σφίξε
08. Λήθη
09. Κύκλος
10. Αποστάσεις
11. Κωμωδία
12. Πλάσμα
13. Μετά
14. Αυγή
15. Κοντράστ
-
επειδη δε θα παιξει μαλλον μπουκλετ με στιχους και τετοια, που προσωπικα εμενα μου αρεσουν αυτα, ειπα να δωσω εδω μερικες δομημενα αδομητες σκεψεις που εχω κανει για τη κλειστοφοβια ανα καιρους ως και σημερα μπροστα στο πισι που την ανεβαζω εδω και σκεφτομαι να γραψω αυτο και λεω μμμ λοιπον οκ απλα θα γραψω τωρα κατι ξερω γω.
λοιπον
Η κλειστοφοβία αποτελεί πλέον, για πολλούς και διάφορους λόγους, ενα μεγάλο κομμάτι της προσωπικής μου ιστορίας πάνω σε αυτή τη σφαίρα. Για πολλούς και διάφορους λόγους λοιπόν, αυτό το άλμπουμ για μένα είναι ένα τοτέμ μνήμης κόντρα στη λήθη που επέρχεται θες δε θες με τη ζωή, ενα προσωπικό ημερολόγιο. Ενα κτήριο κάπου στο κέντρο και τα παιδιά που μεγάλωσαν μέσα του, μιά εποχή, μια μαύρη πέτρα. Ενα σαγαπώ και ένα μα α γαμήσου ταυτόχρωνα. Όσα ήμουν, όσα συνεβαλαν σε οτι στο σημερα τολμω να αποκαλω εαυτο. Αυτο το αλμπουμ με εναν τροπο ειναι ενα χρονικο, ενα απο τα πολλα που επαιξαν και συνεχιζουν να παιζουν στην νεα ρωμη.
Η κλειστοφοβία είναι και η πρώτη προσωπική μου δουλειά που δομήθηκε τόσο, για τα γούστα μου, ολοκληρωμένα, με τον venef να ντύνει όλα τα κείμενα αποκλειστικά με τις παραγωγές του, τον incognito m. (και ανα πιο πρόιμες φάσεις τον φίλο Ορέστη) να δίνει πόνο στο στούντιο, με τον τζάνο, τον κάρτα, τον θούλη, τον νίχιλο και τις υπόλοιπες φίλες & φίλους μου να ψήνονται να ακούσουν και να μου δίνουν γνώμες για τα πλέκου.
Τον δισκο δεν τον επαιξα ποτε μεχρι στιγμης και πουθενα, ουτε ενα κειμενο, ουτε ενα μπιτ, και αληθεια ακομα δε ξερω ακριβως γιατι.
πω μλακα εκατσα εβαζα τονους πριν, λολ
αλλαξαν πολλα απο τοτε, πολλα μειναν ιδια ομως επισης
μια σημειωση,
εχω κατσει και με εχω σκεφτει απο την εποχη των κειμενων του δισκου, και τοτε το εκανα δλδ, και μπορω να πω πως εχω δουλεψει πανω στη ψυχολογια και την αντιληψιμοτητα (; δε ξερω αν βγαζει νοημα καν τωρα αυτο ε, τεσπα) και τολμω να πω, πως με εχω αλλαξει προς τη καλητερη βερσιον του εαυτου μου. Προφανως δεν ηταν ατομικη μου προσπαθεια μονο η φαση- φχαριστω τους ανθρωπους μ που υπηρξαν ή και υπαρχουν στη ζωη μου. Κανοντας σκεψεις πανω στο ζητημα της εννοιας του θανατου και παραλληλα μαθαινοντας να με αγαπω, εμαθα να αγαπω το και τα γυρω μου, που επιλεγω να αγαπω, πιο ουσιαστικα.
Επισης σκεφτομαι τη μαναμ. και τον μπαμπαμ, νταξ.
Αλλα σκεφτομαι την μαναμ, που οταν ακουει τα κομματια τεσπα δε χαιρεται. Και ανησυχει και δε θελω να ανησυχει, ουτε θελω σε καμια περιπτωση να κανω τους γονεις μ, που ισως ακουσουν τον δισκο, ισως εστιασουν στις μπαρες/στιχους που τους αφορουν και μονο σε αυτες, να νιωσουν ασχημα ή οτι τους μισω ή οτι αλλο τετοιο κακο. Αυτο που θα πω ειναι οτι σε κανεναν δεν εμαθαν ποτε, σωστα φαση τουλαχιστον, πως να εισαι γονιος, πως καθε γονιος καποτε ηταν παιδι πριν γινει γονιος. Και πως καθε παιδι, καλο κακο ή γουατεβα, ειναι μια περδεμενη ιστορια. Καταταλλα τους ευχαριστω πολυ, οχι για το οτι με εφεραν στον κοσμο μεν, αλλα για το οτι απο την στιγμη που με εφεραν, μου σταθηκαν και με ανεθρεψαν με τετοιο τροπο ωστενα αποτελουν εναν απο τους λογους να μη βγω ανιωθος πεταμενος τυπος. Τους ευχαριστω βαθυτατα γιαυτο, για το οτι μαγαπανε και με βοηθαν. Σας αγαπω και γω πολυ. Και πιο πολυ απ ολα γιατι συγκριτικα με ιστοριες ανθρωπων που ειχαν αλλες οικογενειες, πραγματικα το πιστευω, μου προσφερατε μια οσο μπορουσε φυσιολογικη παιδικη ηλικια :)
ο δισκος ειναι αφιερωμενος στους ανθρωπους και στο σπιτι που μοιραστηκαν καπου, καποτε.
ξερουν.
ε
αυτα(;)
α ναι,
υπερευχαριστω οσα παιδια ενεπλακησαν με οποιον τροπο σε αυτο το δισκο, δε θα σας το ξεχασω.
-
Αθήνα 2016-2020

[@skanenas]

σκεφτομαι εμμονικα σεναρια
για το πως θα ηταν αν ηταν αλλιως τα πραγματα
για το πως θα ηταν αν ειμασταν αλλιως
καθε βραδυ το ιδιο ονειρο, γιαυτο καθε πρωι μας πυρετος
και εκτος
σχεδιου παλι το να ζησουμε, αυθερετα μας χτισανε
γιαυτο και εμεις αυθερετα γκρεμιζουμε
βαλθηκαμε τη μνημη μας να σβησουμε
μπας κ'οι αναμνησεις μας ησυχους μας αφησουνε
τι να καρτησω θησαυρο
οσα πιστεψαμε μαζι γιναν κατι το φτηνο
τωρα ψαχνω να με βρω και δε μπορω
με χανω λεπτο το λεπτο οσο μαζευω για το νοικι ευρω
και να, δες με να γεμιζω τα κενα μ'αλλα κενα
εμαθα να περπατω οταν μου πες εχεις φτερα
ετσι μας τα δειξε η ζωη μας, ταπεινα
ενα βημα τη φορα, να γινουνε τα πελματα σκληρα
για να αντεξουμε τα αγκαθια
ασπρο-πατο, απ'τον αφρο ως στα κατακαθια
με καρδια μια πουπουλο μια πετρα μαθαμε τα μετρα
και γραφουμε κομματια να μη γινουμε κομματια
και ειναι ολα αφιερωμενα σε μας
χτυποκαρδια στα σπλαχνα αυτης της στειρας γενιας
ολα ασπρα-μαυρα, παιδια σπασμενα κοντραστ
κλειστα τα ματια, σαν τρεμω δε μπορω να κοιτας
οι πιο κοντινοι μου ανθρωποι δεν αντεχουν τις ζωες τους
προσπαθουνε καθε μερα, παλευουν τις μοναξιες τους
εμαθα να μη μιλω, να ακουω οσα λενε οι σιωπες τους
και με αφοπλισα για αυτους, για να ριξουν τις αμυνες τους
και προσπαθω.. να σου χαμογελω οσο μπορω
και πολεμω οταν κοιμασε τον μουντο μου εαυτο
εδωσες χρωμα στη παλετα μου οταν με επνιγε το γκριζο
στο χρωστω, πιο συχνα να ζωγραφιζω
ατενιζω αυτη τη γκριζα ζωνη που μας δωσαν
τα ποδια μας στο πατωμα καρφωσαν
ειναι αστειο, οσες μας γεννησαν, μας προδωσαν
δεν ρωτησαν, σαν μας γεννησαν μας σκοτωσαν
μα δεν ειναι θεμα, δεν αδικω κανενα
περασμενα-ξεχασμενα, ευχαριστω
που κιας βγηκα οπως βγηκα ακομα νοιαζεσαι για μενα
και μου πασαρεις για καπνο απ'αυτα που εχεις στερημμενα
ευχαριστω, και εχω τοσα να σου πω
απλα δεν εχω βρει τη γλωσσα να εκφραστω
μα αφου ειπα να τα πω σε αυτο εδω, θα τα πω
αρκει ενα βλεμμα, μαθημα ενα: νερο δεν γινεται το αιμα
τερμα θελω τα μπασα
διπλα τη φωνη σου καθε μια που χανω ανασα
οι νεκροι στοιχειωνουν οσους μεινανε στο κοσμο και ξεχασαν
οσο δεν παιζει πολεμος θα τριζουνε τα κοκκαλα στη κασσα
αστα αυτα τα στοματα που λενε πολλα
οσοι λεγανε πολλα τελικα ηταν με τους αλλους
και απ την αλλη πλευρα και τελικα
θελει λαθη η ζωη για να δεις πιο καθαρα τα σωστα
και εμεις
δεν ξερουμε ποιοι φταινε, γιαυτο τη πολη καιμε
λυνουμε το κομπο κοβωντας τον, πως το λενε
ψαχνουμε να κανουμε κατι αληθινα (για μια φορα)
και αν αυτο ειναι να πεθανουμε, δε μας αφορα
ολοι φταιμε, γιαυτο τη πολη καιμε
λυνουμε το κομπο κοβωντας τον, πως το λενε
ψαχνουμε να κανουμε κατι αληθινα (για μια φορα)
δεν ειν'τα χημικα απο χαρα μαλακες κλαιμε

[@bosaone]

Φοβερός ο δίσκος!

[@NevrikiAprosexia]

(και ξανά) τι έδωσες..
..παρέα για τα σκοτεινά μας βράδια

[@raps3892]

Ανατριχιαστικό τουλάχιστον...