Yandı ha Yandı

İnsan latif bir varlıktır. Öyle olduğu için çıplak gezemez ve çıplaklıktan münezzehtir. Onun elbisesi kâinat, kâinatın özeti yine insandır. Bu insan aslında hava gibi latif bir varlıkken, ilmen oluştuğunda, biraz kesifleşerek su halini almıştır. Suyun bir yerde durabilmesi için bir kaba ihtiyacı olduğundan ona, çamurdan “beden” adı verilen bir kap yapılmıştır. Bu kap da esas itibariyla o suyun dondurulup sertleşmiş halinden başka bir şey değildir. Çünkü bu bedeni aşk ateşiyle ısıttığımızda eriyip yine su halini almakta, daha fazla ısıtıp kaynattığımızdaysa buhar haline dönüşüp gözden kaybolmakta, aslına rücu etmektedir.
İnsanın özet oluşundan bahsedilirken, dikkat edilirse “dünyanın özeti” değil, “kâinatın özetidir” deniyor ve böylece anlama sonsuzluk katılmış oluyor...
Bir başka açıdan bakıldığında insan, açılıp kapanan, dağılıp toplanan bir marifettir ve bu yönüyle deniz anasına benzer. Açıldığında kâinatı kapsar, kapandığındaysa bir nokta olur. Açılışına “tevessüh” (genişleme), kapanışınaysa “nokta halini alma” denir. Açıldığı zamanki hali, ileride mertebeleri anlatırken göreceğimiz Hazret-ül cem makamına, kapandığı zamanki hali ise mutlakıyet veya Cem-ül cem makamına tekabül eder.
Kendini kendinde bulur
Mutlak iken nokta olur
Âdem imiş mazhar-ı Hakk
ifadesi bu durumu anlatmak için yazılmıştır…”
Alıntı: Lütfi Filiz, Noktanın Sonsuzluğu, 1. Kitap, Tasavvufta İnsan Kavramı, İnsan Nedir? s. 339

[@karavangunluklerigokcendur9111]

❤❤❤❤

[@Oneness11.11]

💚🍁 sevgiler güzel üstad, Kanada’dan derviş selamı var sana, selam olsun aşk olsun.

[@alinakigundogdu]

Aşk ile eyvallah canım dost sağol varol o güzel Gönlüne selam olsun ❤