"Charków! Charków!" Serhija Żadana

Serhij Żadan "Charków, Charków"
Reżyseria - Svitlana Oleshko
Scenografia i kostiumy - Katarzyna Zawistowska
Muzyka - Noam Zylberberg
Choreografia - Zespół pod kierownictwem Marii Lozovej
Światło - Paweł Śmiałek
Realizacja dźwięku, mix i mastering - Mateusz Boruszczak
Realizacja nagrań filmowych - Piotr Kułakowski - Fast Frame
Charakteryzacja do nagrań filmowych - Olena Homutetska
Korepetycje wokalne - Katarzyna Winiarska
Asystent / Inspicjent - Mateusz Karoń
Producentka wykonawcza - Magdalena Mróz
OBSADA:
Aktorka, Sekretarka, Klapserka, Ludzie na dworcu, Ludzie z miotłami: Dorota Bzdyla
Aktor pierwszy, Szef działu promocji, Ludzie na dworcu, Ludzie z miotłami: Jakub Kordas
Aktor drugi, Księgowy, Ludzie na dworcu, Ludzie z miotłami: Michał Kurek
Reżyser, Korespondent: Modest Ruciński
W projekcjach wystąpili:
Dyrektor Teatru: Andrzej Seweryn, Reżyser: Modest Ruciński, Ludzie w czerni: Dorota Bzdyla, Bernadetta Statkiewicz, Jakub Kordas, Michał Kurek.
W nagraniach muzycznych udział wzięli: Noam Zylberberg - fortepian, Michał Robak - klarnet / saksofon, Olga Owczynnikow - skrzypce, Daniel Gutt - kontrabas, Krzysztof Szmańda - perkusja.
Spektakl muzyczny „Charków, Charków” to prapremierowa realizacja sztuki Serhija Żadana, w przekładzie Adama Pomorskiego. Tekst powstał na zamówienie Teatru Polskiego w Warszawie.
Spektakl w musicalowej formie, opowiada historię inspirowaną losami awangardowego teatru Berezil i jego twórcy - reżysera-reformatora Łesia Kurbasa, który działał w Charkowie w latach 1925-1933. Opowiada dzieje konfliktów pomiędzy miastem i teatrem, dyrektorem teatru i reżyserem, reżyserem i widzami, reżyserem i aktorami… Losy Kurbasa stają się metaforą losów każdego twórcy - a może każdego z nas - „Everymana” walczącego o ideały.
Po ukraińsku słowo „berezil” oznacza marzec. Kurbas wybrał taką nazwę dla swego teatru zainspirowany wierszem norweskiego pisarza, laureata literackiej Nagrody Nobla - Bjørnstjerne’a Bjørnsona, zaczynającym się od słów: „Wybieram marzec, bo jest on buntem, z którego narodzi się lato”. Teatr Berezil zrodził się z buntu.
Charków to miasto o bogatej historii i kulturze. Kolebka ukraińskiej awangardy. W latach 20. mieszkali i tworzyli tam wybitni twórcy - nie tylko literaci, ale także malarze, rzeźbiarze, filmowcy - nazwani „Rozstrzelanym odrodzeniem” lub „Rozstrzelanym pokoleniem”. Większość z nich straciła życie podczas stalinowskiej czystki w latach 30., a ich nieprawomyślna, zdaniem sowieckiej władzy, twórczość przez kolejne dekady była wymazana z oficjalnej historii ukraińskiej kultury.
Ołeksandr Zenon Kurbas był ukraińskim aktorem i reżyserem. W 1922 roku założył filozoficzno-polityczny teatr Berezil - poszukujący nowych form wyrazu dla ukraińskiego dramatu. W 1933 roku został aresztowany. Rok później, w fikcyjnym procesie, skazano go na pięć lat łagru za udział w rzekomej ukraińskiej organizacji terrorystycznej. W listopadzie 1937 roku Łeś Kurbas zginął w masowej egzekucji, wraz z kilkudziesięcioma innymi ukraińskimi twórcami i działaczami społecznymi, w lasach Sandarmoch w Karelii. Wraz zbiorowych grobach leżą tam ofiary „wielkiego terroru” z lat 1937-1938. Może ich być nawet 10 000.
Teatr Polski im. Arnolda Szyfmana w Warszawie, realizując spektakl „Charków, Charków”, otrzymał wsparcie udzielone w ramach funduszu Creators for Ukraine zarządzanego przez CISAC we współpracy z ZAiKS-em.
Partnerem spektaklu jest Centrum Dialogu im. Juliusza Mieroszewskiego.
BILETY: www.teatrpolski.waw.pl