شمس من و خدای من...

شمس من و خدای من
#بداهه_نوازی #سه_تار و #آواز
شادروان #محمدرضا_لطفی
(#بیات_اصفهان)
(2)
نواختن و خواندن همزمان، یکی از سنتهای دیرینه ی ایران زمین بوده است. این که خنیاگری، هم ساز بنوازد و هم آواز بخواند، رسمی آشنا و پسندیده و نشانه ی کمال هنری خنیاگر بوده است.
هنوز هم در نواحی مختلف ایران، این سنت، جاری ست. بخشیهای شمال خراسان و ترکمن صحرا، عاشیقهای آذربایجان، پهلوانهای بلوچستان و کلام خوانان کرمانشاه، نمونه هایی از این سنت دیرپای اند.
شادروان محمدرضا لطفی هم، با آن که خواننده ای حرفه ای نبود، قدم در همین راه نهاد و کوشید تا این سنت را به موسیقی دستگاهی ایران هم وارد کند.
این، کوششی ارزشمند و اثر گذار بود برای زنده نگه داشتن رسمی ریشه دار در فرهنگ ایرانی.
"شمس تبریزی"، آن #درویش رازآلود و آن پیر شگرف، که با طلوع و غروب ناگهانش در #قونیه، آتش در بیشه ی اندیشه ی مولانا زد و از یک فقیه معتبر و متکبر، شاعری عاشق و رقصنده و عارفی ژرف اندیش و گشاده دل ساخت، اندک اندک به نمادی از همه ی پیران راستین طریقت بدل شد.
چنان که در این اجرا میبینیم، شاعر این غزل، (که قطعا مولانا نیست)، با شمس خود، راز و نیاز میکند و از او یاری میجوید و با او راز دل میگوید.
او نیز در طلب خورشیدی ست که در افق جانش، طالع شود و بر پهنه ی هستیش، پرتو بیافشاند.
#حسین_نیستان
@hosseinneyestan
t.me/HosseinNeyestan