บริษัทโดนฟ้อง 15 ล้าน เพราะเซอร์ไพรส์วันเกิดพนักงาน?!
Вставка
- Опубліковано 12 вер 2024
- สั่งซื้อ Grainey ครบ 240 บาท ส่งบิลไปที่อินบ็อกซ์เพจได้เลย
แลกรับของพรีเมียมสุดน่ารักฟรี!
/ graineysnack
.
.
ติดต่องาน : luckfast.official@gmail.com
Facebook : / luckfastt
Tiktok : / luckfastt
www.bbc.com/ne...
www.thairath.c...
www.matichon.c...
thematter.co/b...
www.bumrungrad...
www.pobpad.com...
ทำให้เรานึกถึงอดีตของตัวเองเราเกลียดแมงมุม เราบอกกับเพื่อนชัดเจนแล้วว่าอย่าเอาแมงมุมมาแกล้งเรา สุดท้ายเพื่อคนนั้นจะเอาแมงมุมมาแกล้งเราเราร้องไห้เลย ส่วนตัวอะไรที่เขาบอกชัดเจนแล้วว่าไม่ชอบก็อย่าไปทำมันเลย ควรหักห้ามความอยากของตัวเองเอาไว้
จริงคือแบบเกลียด แต่ยังแกล้ง
+1ครับผมเกลียดแมงมุมทุกชนิด
จริงผมเกลียดหนอนน้ะ
ผมกลัวแมลงวันครับเพราะมันสกปรกเป็นแมลงตอมขี้ตอมของเน่าเกิดมาจากซากศพเน่าๆ
ผมกลัวกิ่งกือ (แมงมุมด้วย)
ถ้าในไทยก็มีความเป็นไปได้สูงว่าจะเป็นแบบเดียวกัน เพราะเท่าที่เจอมา คือ ชอบยัดเยียดสิ่งที่คิดว่าเป็นความสุข(แบบของตัวเอง)ให้เขาแล้วบอกว่าหวังดี แต่พอไม่รับก็โกธรเป็นฟืนเป็นไฟ หาว่าหยิ่ง แล้วกลายเป็นรุม bully ซึ่งนี่ก็เป็นสาเหตุว่าทำไมยิ่งทำให้ผมอยากอยู่คนเดียวมากกว่าเดิม
ยกตัวอย่างมาหน่อย
@@h9o806 ป้าข้างบ้านเอาขนมแปลกๆมาให้กิน
33
ใช่ หวังดีถ้าเค้าไม่ต้องการเรียกเสือ.... นะ
@@getover-jb7gh กินทีก็...ออกมา
เรื่องนี้เรื่องจริงนะ HR ที่ทำงานผมก็มีเรื่องที่เล่าต่อ ๆ กันมาเป็น 10 ปี เคยมีเคส อบรมพนักงาน และบังเอิญเห็นในวันเกิดเลยคิดกิจกรรมเซอร์ไพรส์ และคนที่โดนไม่พอใจ และโดนฟ้อง ละเมิดความเป็นส่วนตัวและเอาข้อมูลของเขามาเปิดเผยโดยมิชอบ ซึ่งหลังจากนั้น เรื่องนี้จึงเก็บเป็นเคสกรณีศึกษาและพึงระวังเสมอ อีกทั้งต่อจากนี้ พ.ร.บ. ข้อมูลส่วนบุคคลบังคับใช้ก็ต้องระวัง เอาเป็นว่าสำหรับเรื่องนี้ บางที อย่าเอาบรรทัดฐานของตัวเองเป็นพื้นฐานในการตัดสิน เข้าใจว่าเจตนาดี แต่ถ้าอีกฝั่งไม่ต้องการด้วยมันจะกลายเป็นการล่วงเกินทันที
เราว่ามันคล้ายๆกรณีที่เจ้าบ่าวเอาเค้กโป๊ะหน้าเจ้าสาว โดยที่เจ้าสาวเขาก็บอกแล้วว่าเขาไม่ชอบให้ใครมาทำอะไรแบบนี้ ในกรณีนี้พนักงานตัวเองเขาก็บอกชัดเจนแล้วนะว่าเขาไม่ชอบเพราะอะไร การที่เค้าไม่ชอบอะไรก็อย่าไปฝืนทำในสิ่งที่เขาไม่ชอบเลย
ถ้าจำไม่ผิดเจ้าสาวบอกเลิกเลยนะ สุดท้ายไม่ได้แต่งงาน เรื่องมันสำคัญนะเรื่องนี้อะไรที่เขาบอกว่าไม่ชอบเราก็อย่าฝืนไปทำมันเลย
คือบริษัทแย่มาก พนักงานเขาก็บอกแล้วนะว่ามันทำให้เขานึกถึงอดีตที่มันเลวร้าย คนมีสามัญสำนึกเขาจะรู้ว่าอะไรควรทำไม่ควรทำ
เราเป็น fructophobia ก็คือเรากลัวผลไม้มากๆแบบมากๆ ถึงจะไม่ได้อยู่ใกล้แต่แค่รู้ว่ามีอยู่เราก็กลัวจนไม่ยอมหายใจเลย เราบอกเรื่องนี้กับทุกคนรอบตัว ทั้งพ่อแม่เพื่อนมีแต่คนบอกว่ามันไม่เห็นจะน่ากลัวเลยอย่างนู้นอย่างนี้ พี่เราพอรู้ว่าเรากลัวก็ยิ่งแกล้ง แล้วบอกว่าปัญญาอ่อน กลัวทำไม เห้อ
โหแย่มากอะ ก็การกลัวมันจะไปห้ามอะไรได้ แถมด่าอีก ㅠㅠ
หมายถึงผลไม้แบบ กล้วย แอปเปิ้ล สตอเบอรี่ อะไรแบบนี้หรอครับ
ก็คนมันกลัวนิ ครอบครัวแย่ครับ
(คหสต.นะฮะ)
พี่ ปัญญา อ่อน โตเป็นควาย ยังหาแกล้งน้องตัวเองอีก แบบ มันน่าหมับใส้ สมองน่าจะคิดได้แล้วเขาชอบไม่ชอบ รู้สึกเกลียดแทนเจ้าของเม้น
จริงหรอครับ ถ้าคุณกลัวผลไม้ คุณจะทานอารไม่ครบ5หมู่เลยนะ
ผมก็เป็นคนหนึ่งที่ไม่ชอบ งานวันเกิด‚เซอร์ไพรส์ เหมือนกันครับ มันทำให้นึกถึงเรื่องที่ไม่ดีตอนเด็กๆ เวลาวันเกิดผมผมอยากข้ามวันไปเลย อยากอยู่คนเดียวเงียบๆ ตอนป.3บอกเพื่อนว่าไม่ชอบกิ้งกือเพื่อนไม่ฟังจับกิ้งกือมาโยนใส่(หลายตัว)เป็นลมคาห้องไปเลยจ้า😢
กลัวกิ้งกือเหมือนกันเลย น่าจะมีเยอะเลยนะ ที่กลัว
เด็กไทยเป็นงี้เยอะมาก เห็นความกลัวของเพื่อนเป็นเรื่องตลก
ทุกคนเรามีคำถามว่า"เวลาทุกคนร้องไห้คนใกล้ตัวจะทำอะไร?" ของเราคือแบบพอร้องไห้ไม่ปลอบแต่บอกว่า"โตเป็นควายแล้วยังร้องไห้อีก" เราคือแบบ wot? คือดันทำให้ร้องไห้หนักกว่าเดิม☹️
ก็มีเพื่อนในออนไลน์ที่พอจะช่วยเราได้
จริงๆเลยเป็นส้นตีอะไรไม่รู้คนไทย80% (อาจจะบางคน)เคยเจอตอนเด็กๆ ื
เจออะไรแบบนั้นก็เข้มเเข็งไว้นะครับ
ของเราเจ็บสุดเลยคือคนในครอบครัวพูดแบบนี้ บ่อยมากกก แฟนเก่าก็เคยพูดนะ แล้วชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับคนอื่น เป็น ผช ต้องเข้มแข็ง ต้องไม่ร้องไห้งอแงแบบนี้สิ ใครเห็นเขาก็เบื่อหน่ายสิ เอ้า คือต้องเข้มแข็งตลอดเวลาเลยหรอ? แล้วต้องถึงขั้นด่ากันเลย ก็โตเป็นควายแล้วนี่แหละ แต่สมองมันพัฒนาไปไกลแล้วไงถึงได้รู้ว่า อะไรเป็นอะไร และเข้าใจว่าคนเราแม่ง เข้มแข็งไม่ได้เท่ากันทุกคนหรอก และไม่มีเข้มแข็งได้ตลอดเวลา ผช ก็ร้องไห้ได้ อันไหนทนไม่ได้ ก็ไม่ต้องทนดิ คือทนเท่าที่เราไหว ถ้าไม่ไหวก็แค่บอกออกไปตรง ๆ และแสดงออกอย่างชัดเจน แต่ขอแค่เราไม่ไปแสดงอาการคุกคามคนอื่นก็พอ แต่พอพูดแบบนี้ก็โดนบอกกลับมาว่า การที่เราร้องไห้นี่แหละ เขารู้สึกว่าเขาลำบากใจ เขารู้สึกโดนคุกคามทางความรู้สึก เหมือนกับว่าพอเราร้องไห้อะไร ก็เหมือนเราไปโทษเขาว่าผิด คือเหตุและผลนี่คือ งงมากครับ อะไรก็จะต้องให้ได้ดั่งใจ ทุกคนไปหมด คนเรามันจะมีใครสมบูรณ์แบบขนาดนั้น เราก็เลยรู้สึกว่าไม่ชอบกับคำ ๆ นี้เลย ไอ้ตัวเราเองทำแบบนั้น มันก็อาจจะมีส่วนทำให้เรารู้สึกแบบนั้นจริง ๆ แหละ แต่ของเขาคือตั้งใจและเจาะจงมากทีจะเปรียบเทียบเราให้ดูไร้ค่าไว้ก่อน แบบนี้มันต่างกันมากเลย
กลับกัน ผมไม่ชอบให้คนอื่นปลอบ รู้สึกรำคาญมากถ้ามีคนพยายามจะปลอบใจ จะรู้สึกว่าทำทำไม ไม่ได้ขอ อยากอยู่คนเดียว แต่ไม่เคยแสดงออกเพราะรู้ว่าเขาพยายามช่วยเรา ผมก็เลยไม่ชอบปลอบใครเหมือนกัน เพราะคิดว่ามันคงไม่ชอบเหมือนเรา
เราเป็นอีกคนที่ไม่ชอบการถูกเซอร์ไพรส์ในที่สาธารณะ มันทำตัวไม่ถูก สมัยเรียนกลัวการถูกเซอร์ไพรส์ในโรงอาหารมากๆ555555โชคดีที่เพื่อนไม่ค่อยมีโมเม้นต์มุ้งมิ้งวันเกิดก็แค่พากันไปกินฉลองนิดหน่อย
ก็บริษัทผิดจริงๆนะ อยู่ดีๆมีสิทธิ์อะไรไปจัดวันเกิดให้เค้า สมควร ความจริงวันเกิดก็เป็นข้อมูลส่วนตัว บริษัทปล่อยข้อมูลพวกนี้มาได้ไง แต่ก็ต้องดูอีกทีว่าสรุปพี่แกบอกบริษัทไว้ก่อนหน้านี้จริงๆรึป่าว
ใช่ บริษัทไม่ควรสนิทกับพนักงานเหมือนเพื่อน เซอร์ไพร์อะไรไม่ต้องจัดหรอก เปลืองตังค์ แม้จะมีคนชอบก็ไม่ต้องไปเสียตังค์จัดใคร เขาเป็นพนักงานก็แค่มาทำงานและรับบริการของระบบ พอความเหมาะสมแค่นี้ บริษัทนี้ไม่ไหวเลย อย่าหาใจดีเลย เซอร์ไพรส์น่ะไว้จัดกับคนพิเศษดีกว่า เขาเป็นแค่พนักงานจะจัดให้เพื่อ ...ที่นี้ถ้าเขาทำงานพลาด ก็ไล่ออกไปซะ
@@h9o806 ทำประชดประชัน
@@h9o806ครับ ถ้าบริษัทไม่มีสมองอะไรแบบนั้นก้อย่าไปทำงานกับบริษัทแบบนั้นเลย
เขาเรียกให้ความสำคัญกับพนักงานไอโง่ ทำทรง
มันจะมีกี่บริษัทกับจะสนใจอะไรพนักงาน
@@h9o806 อย่ามองลูกจ้างเป็นแค่คนๆนึงที่ทำงานให้เราแลกเงินครับ
นึกถึงตัวเองตอนสอบเลยค่ะ เราสอบสังคม ฯ แล้วออกเรื่องพระพุทธเยอะ ซึ่งเราไม่ถนัดเรื่องนี้ เราเลยได้คะแนนน้อย เราไปบ่นกับแม่ตอนนั้นนั้นเราเฟลมาก รู้สึกไม่อยากเรียนสังคม ฯ ต่อ แม่บอกว่าเรื่องแค่นี้ จะไปใส่ใจทำไม ( สำหรับเราคะแนนทุกคะแนนสำคัญมาก แพนิกเพราะพ่อเคยไล่ออกจากบ้านเพราะได้คะแนนน้อย ) หลังจากที่ได้ยินคำนั้นเราก็แทบอยากจะโดดเรียนสังคม ฯ ทุกคาบเลยค่ะ ตอนนั้นเฟลหนักแบบสุด ๆ สุดท้ายเราโดนแม่เรียกคุย พอเราบอกแม่ก็เข้าใจเรามากขึ้นเลยพยายามเข้ากับเราให้ได้ ถ้าไม่คุยกับแม่ใหม่เราก็คงโดนไล่ออกเพราะคะแนนไม่มีแน่ ๆ 😿
นี่เป็นโรคกลัวตะขาบ กลัวขึ้ขึ้นสมองเลย เพราะเด็กๆโดนตะขาบกัดไป7รอยเขี้ยว อ้วกทั้งคืน เวลากลับบ้าน ให้พ่อกะแม่รื้อที่นอนดูให้ตลอด ไม่งั้นไม่นอนมันกลัวไปหมด ไม่ว่าจะตะขาบยางตะขาบของเล่น เลยบอกคนรุ้จักเพื่อนๆ ว่ากลัวตะขาบนะ อย่าแกล้งเรา โชคดีเพื่อนฟังเรา แล้วไม่เคยทำอะไรแบบนั้น
คุณมีเพื่อนที่ดีมากครับ
@@stickcroktv4852 ใช่ครับ ถ้าไม่ได้เพื่อนกลุ่มนี้ ต้องโดนแน่ๆ
เราเป็นคนที่กลัวอะไรหลายอย่างมาก ทั้งความมืด แมลงทุกชนิด กลัวความสูง กลัวน้ำลึก กลัวหมา แต่ทุกๆครั้งที่แสดงออกว่ากลัวเรามักจะโดนพ่อพูดประมาณว่า แค่นี้เองจะไปกลัวทำไม กลัวเยอะระวังต/ยละกัน และทุกๆครั้งที่โดนพูดแบบนั้น เราต้องพยายามเก็บอารมณ์ จะชักสีหน้าก็ไม่ได้ ร้องไห้ก็ไม่ได้ เราไม่เข้าใจว่าการที่เรากลัวสิ่งๆนึงมันผิดมากหรอ มีครั้งนึงตอนเราอาบน้ำตอนกลางคืน พ่อเรากดปิดไฟผิด แล้วมันปิดไฟในห้องน้ำ เรากรี๊ดเสียงดังและร้องไห้แต่พ่อกลับไม่ขอโทษแต่กลับหันมาตะคอกใส่เรา เราไม่เข้าใจสุดๆ เราเกลียดสิ่งพวกนั้น เรารู้ว่าพ่อเราไม่กลัวอะไร แต่ทำไมต้องมายัดเยียดว่าไม่ให้เรากลัว การท่เรากลัวสิ่งๆนึงมันผิดขนาดนั้นเลยหรอ?
เขาคงรำคาญมั้งครับ
โอ๋นะคะ คนพวกนี้เค้าสนุกกับปฏิกิริยาของคนอื่นค่ะ ถ้าเจออีกพยายามข่มใจไม่ตอบโต้แล้วเลิกคุยไปเลยค่ะ ถ้าทำได้ วันนึงที่เปิดใจคุยกันได้ค่อยคุยค่ะ ว่าพ่อทำให้หนูรู้สึกว่าไม่ปลอดภัย ถ้าเค้าเป็นผู้ใหญ่พอ เค้าจะหยุดพฤติกรรมเหล่านี้ค่ะ
คนเจนนั้นมักจะถือทิฐิตัวเองเป็นใหญ่
ถ้าแจ้งทางบริษัทล่วงหน้าแล้วจริงๆว่าไม่ชอบอย่าทำ
แล้วทางบริษัทก็ยังจะทำ มันก็ไม่ต่างอะไรกลับการกลั่นแกล้ง สมควรโดนฟ้องนะ
จริงค่ะ เราคือคน introvert ไม่ได้ชอบการเข้าสังคมขนาดนั้น แต่ถ้าต้องพูดคุยเรื่องงานหรือติดต่อในเรื่องที่เป็นสาระสำคัญสามารถทำได้ตามหน้าที่ค่ะ คนรอบๆตัวที่ไม่ได้สนิทกันมักจะมองว่าเราหยิ่ง นิสัยไม่ดี ไม่เอาสังคมและนินทาต่างๆนานาในเรื่องที่เกินจริง
"กูโดนหนักกว่ามึงอีก" "มึงไม่เข้าใจกูหรอกกูโดนหนักกว่ามึงอีก"
ใครที่ผ่านมาเห็นเม้นผมแล้วชอบใช้คำเหล่านี้กับคนอื่นบ่อยๆนะครับ จริงๆแล้วสถานการณ์ที่โดนอะไรแบบนี้ไม่ใช่ว่าใครโดนหนักกว่าหรือเบากว่า มันโดนเท่าๆกันมันรับความทุกข์อันเดียวกันครับ แต่มันเป็นที่ความรู้สึกของแต่ละบุคคลครับ บางคนอาจจะรู้สึกว่าโดนหนักหรือโดนน้อยกว่ามันก็ไม่ผิดเพราะความรู้สึกคนเราไม่เท่ากัน แต่บางคนมักจะเอาความรู้สึกตัวเองไปตัดสินคนอื่นว่า มึงโดนน้อยกว่ากูอย่างงั้นอย่างงี้ทำไมมึงอ่อนแอจังวะแค่นี้ทนไม่ได้ ทั้งๆที่เขาก็น่าจะรู้ว่าความรู้สึกและความอดทนของคนเรามันมีไม่เท่ากันอยู่แล้ว แล้วคนจำพวกนี้จะชอบบอกว่าตัวเองนั้นโดนมาหนักกว่าทั้งๆที่เราก็โดนเท่ากัน แต่เอาความรู้สึกตัวเองไปตัดสินคนอื่นว่าตัวเองว่าโดนหนักกว่าคนอื่น แล้วเอาความรู้สึกของตัวเองที่ตัวเองรู้สึกต่อเรื่องนั้นๆของคนอื่นเป็นศูนย์กลางไปไล่เปรียบเทียบคนที่โดนเหมือนกัน ซึ่งนั้นเป็นการกระทำที่แย่เอามากๆ
โคตรจริงครับ สิ่งที่สำคัญมันไม่ใช่ว่าใครเจ็บกว่าใคร มันคือการที่เราช่วยคนอื่นผ่านความเจ็บปวดนั้นไปต่างหาก
ใช่ครับ ถ้ามีคนมาบอกว่า โอ้ย พี่เจอมาเยอะ พี่เจอมาก่อน พี่เจอมาหนักกว่า ผมไม่นับถือเลยนะ ไม่ว่าคุณจะอาวุโสกว่าก็ตาม ( มันทำให้เห็นว่า คุณไม่ได้เคารพความรู้สึกของอีกฝ่ายเลย )
คับ+++
ผมเป็นคนคุยไม่เก่งครับแบบคุยต่อหน้ากับคนจริงๆน่ะ แต่ผมคุยกับเพื่อนหรือคนรู้จักได้ปกตินะ แปลกใจตัวเองเหมือนกัน ท่าเป็นที่ทำงานผมจะไม่คุยกับใครเลยท่าไม่จำเป็นต้องประสารงานกัน
จากใจคนที่เป็น Anxiety แบบGAD คือมันไม่สามารถหยุดความคิด ความวิตกได้นะคะ มันเป็นโรคที่ไม่ควรเอามาล้อเล่นจริงๆ หรือไปสะกิดปม เราจะอิ่งและเครียดมากกว่าคนทั่วไปค่ะ
ขอพูดในฐานะเป็นคนที่เกลียดแมลง "เป็นอย่างมาก" คือนี่เป็นคนแบบเห็นแมลงไม่ได้เลย เช่น แมลงสาบ ด้วง คือเห็นแล้วจะแบบขนลุก เหงื่อออก หายใจไม่ทั่วท้องเลย พอคนรู้ว่าเราเป็นแบบนี้ บางส่วนก็เข้าใจบางส่วนก็ "อะไรวะจะไปกลัวมันทำไมก็แค่แมลง" เอ้า!!แก ก็คนมันกลัวสิให้เฮ็ดจั่งได๋~~
แต่ก่อนไม่เคยกลัวเสียงดัง แต่ตอนนี้กลับกลัวเสียงดังเพราะมีคนตะโกนใส่บ่อยๆ จึงทำให้ตอนนี้ทำให้กลัวการได้ยินเสียงดังๆไปเลย เช่น เสียงตะโกน ประทัด พุ ระเบิด อะไรแบบนี้ เวลาได้ยินจะใจะสั่นหายใจแรง
เรากลัวเสียงดังเหมือนกันแต่แบบเสียงเพื่อนคุยกัยลั่นห้องกับเสียงตะโกน และเสียงตะคอกด้วย พอได้ยินคือก็สะดุ้งตกใจ ตัวสั่นน้ำตาไหลเลย
เราเคยโดนค่ะ ที่ทำงานเก่า เราคุยไม่เก่ง ชอบอยู่คนเดียว เป็นIntrovent แต่พยายามเข้าสังคมบ้างแล้วแค่หลังเลิกงานไม่จำเป็นเราก็ไม่ไปไหนกับใคร แล้วเราเป็นโรควิตกกังวล เราก็บอกไป โดนบอกว่า เรื่องแค่นี้เอง แล้วเวลาไปซื้อข้าวไม่คุยกับแม่ค้าเหรอ ไม่รักตัวเองแล้วมันจะไปรักใครได้ ฯลฯ สรุปคือไปปรึกษาอาจารย์ อาจารย์บอกให้ลาออก เราก็ออกเลย มาที่ใหม่ก็เจอพวกแบบนี้อีก ไม่ได้อยากได้ความเห็นใจนะ แค่อยากได้ความเข้าใจว่าที่เป็นน่ะมันมีเหตุผลไม่ใช่นึกอยากจะเป็นก็เป็น ทรมานกับมันจะตาย ไม่ได้มีความสุขเลย ทุกวันนี้ออกมาเป็นฟรีแลนซ์แล้วยังต้องกินยาต่อเนื่องเพราะอาการกับอารมณ์ไม่คงที่
คนที่ไม่เข้าใจอยู่ ลองนึกถึงผู้หญิงกลัวจิ้งจก กลัวกิ้งกือ ทั้งๆที่มันไม่ใช่สัตว์ที่น่ากลัวหรือไม่ใช่สัตว์มีพิษอะไร คำตัดสินของศาลชั้นต้นผมจึงเห็นด้วย
ค่อนข้างเข้าใจครับ ผมก็เป็นคนนึง ที่ไม่ค่อยชอบอะไรซักอย่าง ใช่ครับ เอาจริงๆ ผมเป็นคนที่กลัวกระต่ายมากๆ เพราะมันเคยกัดผมเลยจำฝังใจได้ดี ซึ่งตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาผมก็ไม่กล้าจับกระต่ายเลย แม้กระทั่งเป็นรูปภาพก็เถอะ ถถถถ
เคยโดนเพื่อนแกล้งโดยการเอากระต่ายมาโยนใส่ ผมก็แทบช๊อคเลยตอนเห็นมัน 5555
เราคนนึงที่มีอาการแพนิคเวลามีลมอยู่แถวต้นคอหรือใบหู แล้วก็มีคนมายืนเงียบใกล้หลัง ตัวสั่นมือเย็นหายใจไม่ทันเคยช็อคมาแล้วค่ะเพราะว่ามันระแวง สาเหตุที่เป็นแบบนี้เพราะตอนเด็กเคยโดนพี่เลี้ยงลวนลามค่ะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ
สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้
สู้ๆนะครับ ขอให้ผ่านมันไปได้
เป็นเหมือนกันค่ะ ระเเวงคนรอบข้างหมด สู้ๆนะคะ
เรื่องพานิกนี่แปลกมาก ที่ทำงานเก่าเราที่นอกนู่นสามสี่ปีมาแล้ว มีน้องสาวสองคนนึง นางจะพานิกถ้ามีคนเรียกนางด้วยสรรพนามของผู้หญิง (She/Her) นางบอกว่าจะเรียกเธอต้องใช้คำว่า (They/Them)
แล้วซึ่งคนจะงงมากเพราะมันผิดแกรมม่า - -* ทีนี้ทุกคนก้ช่วยกันใช้คำที่นางขอนั่นล่ะ แต่มันมีพลาดได้เว้ย แต่พลาดก้รีบแก้นะ ทีนี้พอพลาดน่าจะพานิกแล้วอารมณ์ปลิดปลิวมาก
สุดท้ายนางฟ้องบริษัทค่า บอกว่าบริษัทตั้งใจสร้างสิ่งแวดล้อมที่เป้นอันตรายกับผู้หญิงข้ามเพศ ด้วยการไม่จัดการให้คนใช้สรรพนามที่นางเลือก (คือทุกคนช่วยใช้ตามใจ แต่มันพลาดได้ไง) สุดท้ายนางชนะค่าาาาา อห
ผมเป็นคนที่อยากอยู่คนเดียว ผมชอบเข้าสังคมเหมือนกัน อยากอยู่ในห้องอยู่เงียบๆไม่ต้องไปพบเจอใครเลย ขนาดโทรศัพย์ยังไม่รับเลย
7:46 นี้คือฉัน แต่ลุงฉันแบบไม่เข้าใจแล้วพยายามจะให้เราเข้าสังคม แต่แบบมันทำให้เราเครียด และวิตกกังวลมาก สาเหตุที่เราไม่เข้าสังคมเป็นเพราะ โดนเพื่อนรังเกียจไม่รู้ทำไหมเหมือนกันตอน อ.1-3 จนขึ้น ป.1 ก็เริ่มเจอเพื่อนดีๆ แต่เราก็เสียความมั่นใจไปแล้ว ตอน อ.1-3 แล้วพอย้าย รร. ตอน ป5 ก็มีเพื่อนสนิดอยู่ 2 คนและเราขึ้น ม.1 มาก็กลับไปใช้ชีวิตเหมือนตอน อ.1-ป4 เหมือนเดิมไม่มีเพื่อน
สรุปง่ายๆอย่าเอาตัวเองไปเปลี่ยบเทียบกับคนอื่น
เพราะคนเรามันไม่เหมือนกันสิ่งที่คุณคิดว่าชอบ
คนอื่นอาจจะไม่ชอบก็ได้
เห็นแล้วคิดถึงตอนประถม คือเราอะไม่ชอบหนอน แต่ก็ไม่ได้อะไรกับมันแค่ไม่ชอบเฉยๆ แล้วมีอยู่วันนึงมีหนอนตัวค่อนข้างใหญ่มันเกาะอยู่ตรงต้นไม้หน้าห้อง เพื่อนก็ไปดูไปแตะกัน นี้ไม่ไปเพราะกลัว เห็นแล้วหยะแหยง แต่เพื่อนก็ล้อ ว่าป๊อดบ้างอะไรบ้าง มันตัวแค่นี้จะไปกลัวทำไม ด้วยความเด็กเลยเดินไปหยิบมันออกมา จำได้ว่าพอจับมัน เราก็กลัวจนเป็นลม จากที่ไม่ชอบอยู่แล้ว พอเราเห็นเราแทบร้องไห้ตรงนั้นเลย ความรู้สึกวันนั้นมันกลับมา ช่วงม.ต้น เพื่อนสนิทเรารู้มันก็ส่งรูปหนอนมาให้ บอกบำบัดไงจะได้หายกลัว หลังจากวันนั้นก็ไปคุยกับมันเลย เรานั่งร้องไห้ตัวสั่น จากที่ไม่ได้เกลียดมาก จนตอนนี้คือเห็นไม่ได้ แม้แต่ผีเสื้อเราก็ไม่เอา แมลงอะไรที่เราไม่เคยเกลียดบางตัวชอบด้วยซ้ำ กลายเป็นว่าเราไม่เอาแมลงอะไรอีกเลย เรากลัวไปหมด ดีที่เราไม่พาลกลัวมดไปด้วย เข้าใจคนที่กลัวหมาแมวเลยว่าทำไม คนไม่ชอบ ให้ตายยังไงมันก็ไม่ชอบหรอก
เราเป็นคนหนึ่งที่ขยะแขยงผีเสื้อ ดูก้อนมันสิคตน่าขยะแขยงถ้าผีเสื้อตัวมันเป็นสีเหลี้ยมกล่องๆแต่ปีกปรดติอะได้แต่ถ้าตัวมันอะขยะแขยงอะ แล้วอีกอันคือรูปคนยิ้มอยู่ รูปที่คนเขากำลังมีความสุข พอเห็นเราน้ำตาไหลตลอด มันเจ็บอะส่วนคัวมันคือรูปที่เศร้ามากๆ แต่ คนอื่น ไม่เข้าใจ คือถ้าเราเห็นใครได้ดีเราดีใจนะแต่ถ้าเห็นรูปอะร้องให้
เหมือนกันเลยค่ะ เป็นคนที่รู้สึกขยะแขยงกับผีเสื้อมากๆ แค่รูปก็ไม่ชอบแล้วแต่หนังกับการ์ตูนชอบเอามันมาใส่มากๆเลย เวลาพูดถึงผีเสื้อคนส่วนใหญ่บอกกินน้ำหวานแต่ในหัวเราบอกตลอดว่ามันกินศพนะมันกินศพ
ผมกลัวผีเสื้อมากๆ
เพื่อนที่ทำงานแกล้งจนเราร้องไห้เลย สร้างสถานการณ์แบบเลวร้ายขั้นสุด แล้วยกเค้กวันเกิดมา หัวเราะกันใหญ่ คือเราปรับอารมณ์ไม่ทัน..ใจนึงรู้สึกขอบคุณ ใจนึงเสียใจที่เพื่อนเห็นน้ำตาเราแล้วหัวเราะหนักมาก แต่ก็ต้องยิ้มและขอบคุณอย่างเดียว ใครที่จะทำให้เพื่อนช่วยดูตรงรี้ด้วยนะคะ
เราเป็นโรควิตกกังวล + แพนิค + โรคซึมเศร้า อยู่คะ เป็นตั้งแต่เด็กๆ แต่พึ่งมารักษาตอนโต เคลียดกังวลใด้ทุกเรื่องทุกอย่างทุกสถานการณ์ แล้วแต่อีกน่ะว่าสถานการใหน กลัวการเข้าสังคมที่ใม่คุ้นเคย ตกใจการโดนถูกเเตะเนื้อต้องตัวแบบใม่รู้ตัว เช่น โดนคนจี้เอวจี้ตามตัว ตกใจสติหลุด เวลาเคลียดมากๆแพนิค ใจสั่น หน้ามืด วูบ ล้มเป็นลมใปเลย
ไม่ชอบคือไม่ชอบสิ แล้วเรียกเขาเอาเขาไปต่อว่าตำหนิอีก บอกขโมยความสุขของเพื่อนไป ถามจริง สมควรโดนฟ้องแล้วล่ะครับ
การที่บางคนไม่ไปสังสรรค์ไม่พูดคุยกับใครในที่ทำงาน ไม่ใช่เพราะเขาเก็บตัว introvert ไม่คบหาพูดคุยกับคนอื่นเสมอไป คนบางคนเขาเลือกคนที่คบด้วย เขาไม่อยากคุยกับคนที่ทำงานแต่เขาเลือกจะสังสรรค์คบหา สนิทสนมพูดคุยกับเพื่อนนอกที่ทำงานที่น่าคบกว่าพวกมึงต่างหาก
เราก็เป็น แบบเรา บอกเพื่อนว่า เราเป็นคนกลัวตุ๊กตา และไก่ เพื่อน:[ไก่]กะจะแบบกลัวอะไร มันเป็นสัตว์โลกที่น่ารักนะ [ตุ๊กตา] น่ารักจะตาย ดูสิ ...ละเพื่อนมันก็เอามาร.ร.คือเราอะถามว่าเห็นตุ๊กจาได้ไหม ก็ได้ แต่อย่าให้มันมาใกล้เรามาก และอย่าให้หันมาทางเรา เวลาที่ร.ร.แจกของขวัญก็มักจะมีตุ๊กตา พอได้มาเอามาเล่นในห้อง ตั้งไว้หัวโต๊ะเรียน เรา จับมันหันไปทางหน้าต่าง!! ไม่ก็ขอให้เพื่อนเก็บใส่กระเป๋า ส่วนเวลาเจอไก่อะโชคดีที่เพื่อนเรามันไม่ได้ขี้แกล้งไม่ได้ผลักเราใส่ไก่ แต่เพื่อนเรามันจะคอยให้เราหลบข้างหลัง หรือ พาเราเดินหนีไก่ (ร.ร.มีไก่เพราะ มีช่างก่อสร้างมาสร้างอาคารเรียนใหม่ เขาเลยมาอยู่กัน(ชั่วคราว)แล้วเขาเลี้ยงไก่)...
ไม่ชอบคนเยอะๆ ที่ไม่มีคนรู้จักครับ แบบไปตลาดทำนองนี้เวลาไปไหนถ้าคนเยอะจะตัวสั่นทำไรแทบไม่ถูก แต่ถ้ามีเพื่อนที่รู้จักจะไม่เป็นไรนะ
กลัวการถูก(คนแปลกหน้า)มองเข้าขั้นแพนิคเลย ไม่ว่าจะโดนจ้องตรงๆหรือเหลียวตามอง มันทำให้เราตัวสั่นใจสั่นเหงื่อออกเป็นน้ำ โดยเฉพาะเวลาออกไปข้างนอก แต่มอเตอร์ไซค์ผ่านแม้เค้าจะไม่ได้ตั้งใจมองยังเป็นเลยแต่ไม่ถึงขั้นตัวสั่นนะ เลยไม่ค่อยชอบออกจากบ้าน แต่จะอธิบายในคนในครอบครัวเข้าใจเค้าก็ไม่เข้าใจ😮💨
เวลาพรีเซ้นงานทำไงคะเนี่ย
มีแค่ครูกับเพื่อนในห้องก็ไม่เป็นไรหรอก👍
เรื่องนี้ในอนาคตต้อง พยายามปรับขึ้นเรื่อยๆเลยครับ ยิ่งสังคมทำงาน ต้องมีการทำงานร่วมกัน ผมก็Introvert เเล้วก็รู้สึกกังวลเวลาคนอื่นมองเหมือนกัน
บ้าบอ อันนี้เว่อไป
@@user-nu9pl6kz4c ก็เขากลัวมั้ยล่ะ
ที่กลัวแปลกๆที่สุดคือ กลัวลูฟี่หมวกฟาง ตอนเด็กๆเห็นแล้วน่ากลัว ยืดแขนยืดขาออกมาอย่างกะแม่นาค พอโตมาก็ไม่กลัวแล้ว
Lol
8:13 ที่บางคนเขาไม่อยากไปกินข้าวกับเพื้อนๆ สวนนึงเขาไม่อยากโดน แป็บซี้แก้วละ 500 หรือไม่ก็โดนเรียก ค่าอาหาร จานละ 500 นะ ครับ ยกตัวอย่างนะ แรกๆก็ไม่ไปด้วยนะ แต่พอโดนชวนเรือยก้เกรงใจไปด้วยกันหน่อย แต่สุดท้าย โดน ค่าข่าว 500 บาท มันก็ใช้เรืองใช้ไหม ตอนชวนไม่ได้บอกว่าต้องแชร์ (ที่โดน500 เพราะ เพื้อนๆในกลุมมันสังเหล้าเบียมากิน คน โดน 500 ไม่ได้กิน แล้วมันบอกต่อให้ไม่กินก็ต้องจ่าย) เป็นใครก็ไม่อยากไป หรือ โดนครั้งนึงก็ไม่อยากไปอีกเลย
จิ้กจก ;-; เห็นแล้วผมกลัวมากๆ มีครั้งนึงเพื่อนจับมาผมบอกกลัว อย่าเอามาใกล้ มันก็วิ่งเอามาแกล้งผมเฉย คือผมกลัวแบบมากๆอะเพราะตอนเด็กมีประวัติที่ไม่ดีเท่าไหร่กับมันเลย วิ่งแบบไม่คิดชีวิตเลย นั้นแหละ อย่าทำเลยเถอะแกล้งคนที่เขากลัวตอนเขากลัวบางคนก็มีปมกับมันยิ่งคุณมาแกล้งแบบนี้เหมือนยิ่งทำให้มีปม คนแกล้งสนุกคนโดนอะไม่สนุกเลย
ดูจากชื่อคลิปก็คิดไปแล้วว่าบ้าเปล่าวะเพื่อนอุตส่าห์เซอร์ไพร์ แต่พอได้ฟังจบส่วนตัวคิดว่าสมควรแล้วครับ เขาบอกล่วงหน้าไปแล้ว ว่าเขาเป็นโรควิตกกังวล แต่ก็ยังจะทำอีก ไม่เป็นกับตัวเองไม่รู้หรอก
เป็นโรคกลัวปลาปักเป้าขั้นสุดแต่เพื่อนเอาตุ๊กตาปักเป้ามาเป็นของขวัญวันเกิดให้ แบบเห็นตอนนั้นแล้วอยากเข้าไปต่อยหน้าเพื่อนมาก คือกลัวจนควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้
สิ่งที่ไม่ชอบของผมอาจจะแปลกจากคนอื่นมาก
ผมไม่กลัวสัตว์ทุกชนิด ไส้เดือน แมลง ตุ๊กแก งู จิ้งจก จับได้ปกติไม่มีความกลัวอะไรเลย ไม่กลัวที่แคบ ผีผมก็ไม่กลัวเพราะผมอิงวิทยาศาสตร์จัดๆ แต่ผมกลัวอยู่อย่างนึงคือผมเป็นซึมเศร้ากับไบโพล่า กลัวตัวเองจะหงุดหงิดใส่คนรอบตัว กลัวการที่ควบคุมตัวเองไม่ได้ เดิมทีเป็นคนอารมณ์ร้อนอยู่แล้วด้วย สรุปก็คือผมกลัวอีกด้านนึงของตัวเองครับ
//กอดๆครับผมก็กลัวตัวเองโกรธแล้วควบคุมตัวเองไม่ได้จนคนที่เรารักยังตีตัวออกห่าง ผมผิดเองแหล่ะ ผมเศร้าเลย ไม่แน่ใจว่าเป็นโรคซึมเศร้าด้วยมั้ย ไงก็สู้ๆ ผ่านมันไปด้วยกันนะฮะ^^
@@gannykungsenpaitv809 กอดๆครับ ถ้ารู้สึกเป็นปัญหากับเราจริงๆปรึกษาจิตแพทย์นะครับ การพบจิตแพทย์เป็นเรื่องปกติไม่ต้องอาย
@@wanmaisocuteครับ ขอบคุณสำหรับคำแนะนำมากครับ^^
นี่กลัวจิ้งจกมาก แต่ตอนสมัยเด็กๆคือต้องพยายามไม่ให้เพื่อนรู้ ไม่งั้นมันจะมีพวกเด็กเกเรที่ชอบแกล้งคนอื่นเอามาแกล้งแน่ๆ
คนไม่กลัวจะไม่เข้าใจอย่างผมทีกลัวกบมากแม้แต่ภาพผมยังไม่กล้าดูเลยแต่ผมจำได้เคยเหนรอบนึงหัวใจเต้นแรงและตัวสั้น และไม่กล้าออกจากบ้านเลย แต่หลายๆคนบอกว่าไปกลัวมันทำไม
เคยโดนเพื่อนจับล๊อก ส่วนเพื่อนอีกคนก็พยายามต้อนให้ปีเตอร์เดินมาหาเรา ซึ่งเรากลัวมาก แต่พอพยายามดิ้นแล้วหลุดจากแขนเพื่อนไม่ได้สักทีเลยกะว่าจะเหยียบมันซะเลย พอเพื่อนเห็นเราทำท่าจะเหยียบดันรีบปล่อยเลย ฉันมีค่าน้อยกว่าแมลงสาบสินะ
ผมก็ไม่ชอบแต่ไม่ถึงขั้นคนในคลิบ จัดงานวันเกิดได้แต่ไม่ชอบเซอร์ไพส์ที่แกล้งหรือจัดฉากเรื่องร้ายๆ เคยดูยูทูปช่องหนึ่งที่แกล้งไล่ออกพนักงานเซอร์ไพส์งานวันเกิด บอกตรงๆไม่ได้ซึ้งแต่โคตรหงุดหงิด เซอร์ไพส์แนวตบหัวแล้วลูบหลังบอกตรงๆโคตรไม่ชอบเลย ร้ายกว่านั้นพอเลื่อนดูเม้นต่างๆหลายคนบอกน่ารัก ผมเนี่ยจิตตกเลย คงเพราะผมเคยโดนต่อว่าจนต้องร้องไห้ต่อหน้าคนอื่นหลายคน ซึ่งมันเจ็บปวดมากแม้เขาจะเซอร์ไพส์เราแต่ความรู้สึกมันเสียไปแล้ว ผมไม่ได้รู้สึกดีใจเลยซักนิดแต่ก็ต้องฝืนยิ้มและฝืนแสดงความขอบคุณ
อืม.....หวังดีไม่ผิด แต่ตัวพนักงานเองก็กลัวจริงๆนี่.. คนบางคนเขาก็มีเหตุผลของตัวเอง // ทำไมบางคนถึงชอบดึงดันทำอะไรสักอย่างให้คนอื่นโดนที่เขาก็บอกอยู่ว่าไม่ชอบ...
เอาจริงๆๆน่ะบริษัทไม่ผิด คนที่ผิดมันคือเพื่อนพนักงาน ล่ะที่หัวหน้าเรียกไปตักเตือนเพราะเพื่อนร่วมงานเอาพฤติกรรมไปฟ้องหัวหน้างาน หัวหน้างานเเจ้งไปทางเจ้าของบริษัทว่าพฤติกรรมคนๆนี้ไม่เหมาะสม จึงถูกไร้ออก หัวหน้าเค้าก้อทำตามหน้าที่ ที่พนักงานคนอื่นเเจ้งมา ถึงจะบอกว่าเเจ้งไปเเล้วว่าไม่ชอบตอนมา
สมัครงาน คำพูดนั้นจะอยู่ในปากของคนไม่กี่คนไม่ใช้ทั้งบริษัทข้อมูลอยู่ในเเฟ้มประวัติพนักงาน ก้อใช้ว่าทุกคนในบริษัทจะไปอ่านเเฟ้มหนิ
กลัวที่แคบ กลัวที่สูง กลัวขนเงาะ กลัวเม็ดมะม่วงที่แคะแล้ว
กลัวความมืด กลัวรองเท้าส้นสูง กลัวของมีคม กลัวการสัมผัสอวัยวะเพศชาย(คนกลัวคือผู้ชาย)
เท่าที่นึกได้มีประมาณนี้มัก รอบตัว
เราเป็นโฟเบียกลัวเสียงดังมากๆๆๆ แบบต้องบำบัดด้วยยาเลยจำได้ว่าตอนมัธยมฝนตกแล้วฟ้าร้องดังมากเราก็ตกใจแต่เพื่อนมาล้อเลียน เอาลูกโป่งมาวิ่งไล่ คนที่กลัวเขากลัวจริงๆนะ
เรากลัวหนอนมากๆ พอเพื่อนรู้ว่าเรากลัวหนอนเพื่อนก็ยิ่งเอามาเเกล้งจนเราร้องไห้หนักบางทีก็ช๊อคจนหายใจไม่ออก
ผมก็บอกเพื่อนๆ ทุกๆคน ว่า ผมไม่ชอบ ให้ใครๆ มายืมเงิน ... แต่.....เพื่อนๆ ก็ชอบทำ ในสิ่งที่ผมเกลียด ยืมเงินหน่อยๆ เพนิค ขึ้นตลอด ฟ้องศาลได้มั้ย แบบนี้
อย่างตึงอะ
⚠️ 06:55 - 07:30 มีรูปแมงมุมนะคะขอเตือนเลยสำหรับคนกลัวแบบเรา🥹 พี่ลักแข็งแกร่งมาก ขนาดกลัวแมงมุมยังหารูปมาใส่ได้ เราจะขิตค่ะเวลาเห็น😰
ขอบคุณที่เตือนนะคะ เกือบแล้ว😰
@@29_twentynine เราดุ้งไปทีแล้วค่ะ
แล้วพี่ลักจะโดนฟ้องไหม
@@user-rx2en9lk4e น่าจะฟ้องได้นะครับฟ้องเลย
ผมเองก็เป็นอินโทรเวิร์ด ถามว่ามีเพื่อนไหมมันก็มีบ้างอะนะ แค่ไม่ชอบเข้าสังคม ไม่ชอบที่ๆคนเยอะๆ
ผมมีความสุขกับการที่ได้อยู่คนเดียวและทำสิ่งที่ตัวเองชอบ ผมสามารถหาความสุขให้ตัวเองได้โดยที่ไม่จำเป็นต้องออกไปเทียวหรือพบปะผู้คน
แต่ก็มีออกไปเทียวกับเพื่อนๆได้บ้าง นานๆทีนะ ก็ไม่ได้เก็บตัวอะไรขนาดนั้น
เราต้องให้ความสำคัญกับสุขภาพจิตของคนทำงานให้มากๆนะคะ อย่ามองว่าเป็นเรื่องเล็ก อย่ามองว่าเค้าไม่มีความอดทนเลยค่ะ
ส่วนตัวคือ ไม่ชอบคนพูดจาน้ำเสียงแบบเสียงแข็ง พูดจาน้ำเสียงสูง น้ำเสียงหงุดหงิด มันทำให้เราเครียด รู้สึกเหมือนโดนเหวี่ยงตลอดเวลาเราไม่เข้าใจว่าเราทำอะไรผิดหรอ แล้วพอโดนอะไรแบบนี้มากๆเราก็โกรธและจะหาเรื่องตบตีเค้าให้ได้
มันแตกต่างกันมาก
คนเป้นโรคกับคนที่ไม่เป้นโรค
อ้างว่าเราโดนหนักกว่านายอีกทำเป้นกลัวไปได้
คือคนไม่เป้นโรคมันพูดได้สิ ไม่ใช่คนที่เป้นโรคนี้
เขาต้องอดทนขนาดนี้มาก้ดีแล้ว บางครั้งเขาอาจไม่เชื้อใจหลายคนที่เคยดูแลก็ได้ ถ้ามันเป็นหนัก
เรากลัวผู้คนอ่ะ ไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าเลย คือชอบมีคนถามเยอะมากๆว่า ทำไม? มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูก อาจเป็นเพราะว่า เราชอบอยู่คนเดียว ชอบที่สงบๆ เป็นคนที่รำคาญง่ายมาก และเรามักจะร้องไห้อยู่บ่อยๆ เพราะปัญหาทางบ้าน ที่บ้านไม่ค่อยมีเวลาให้เราเลยรู้สึกเหงาต้องการใครสักคนและกลายเป็นคนที่มักจะพูดกับตัวเอง หรือไม่ก็จินตนาการต่างๆ หรือไม่ก็เล่นกับตัวเอง เช่นเราก็จะพูดกับตัวเอง และก็ทำเหมือนตัวเองเป็นอีกคนนึงและก็พูดกลับอะไรแบบนี้เหมือนแสดงละครแต่เป็นตัวเองแสดงเองทั้งหมด ทำให้เรากลายเป็นคนเก็บความรู้สึกและชอบอยู่คนเดียว เราจะรู้สึกแย่มากๆเวลาต้องพูดกับคนอื่นแม้แต่เพื่อนของตัวเอง แต่พยายามไม่แสดงมันออกมา และมันเป็นอะไรที่แย่มากๆเวลาเราจะซื้ออะไร เพราะเราไม่ค่อยกล้าพูดว่าจะซื้ออะไร แต่ก็ยังพอพูดและซื้อของกับคนขายได้อยู่ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ต้องไปโรงเรียน เราพอกล้าแสดงออกมาบ้าง เราจะรู้สึกผ่อนคลายและกล้าแสดงออก ก็ต่อเมื่อเวลาที่ได้วาดรูปหรือจินตนาการ จะทำให้เรากลายเป็นคนพูดมากและดีดไปเลย555
ถ้าเอากลัวเลย ก็กิ้งกือค่ะ แต่ตะขาบอะไรแบบนี้เฉย ๆ กับน้องกิ้งกือคือไม่ได้จริง ๆ เคยไปออกฟิลด์วิจัยแล้วเจอน้อง เพื่อนผู้ชายรู้ว่าเรากลัว เลยจะเขี่ยน้องออกให้ แต่อิน้องมันสู้จะวิ่งเข้าใส่ อห. วินาทีนั้นคือสติไปแล้วจ้า เพื่อนยังบอกเพิ่งรู้ว่ากิ้งกือน่ากลัวขนาดนี้ 😭😭😭
.
เรื่อง introvert เราก็มีปัญหาค่ะ แต่เราไม่มีปัญหากับคนนอก เพราะเราแสดงเก่ง แต่กับที่บ้านคือหนักมาก พ่อชอบพูดว่าอยากให้เราออกไปไหนบ้าง เดี๋ยวจะเป็นซึมเศร้าซะก่อน ซึ่งเราเป็นมานานแล้วค่ะ เป็นเพราะพ่อกับแม่นั่นแหละ เวลาได้ยินเค้าพูดแบบนี้ทีไร โคตร bad joke เลยค่ะ
.
อีกอย่างที่ส่งผลกับชีวิตเรามาก แล้วเพิ่งรู้ว่าหลาย ๆ อย่างในชีวิตเราที่มันเป็นแบบนี้ก็มาจากเรื่องนั้น เรา triggered กับพ่อเรามากค่ะ เริ่มจากพ่อชอบมาวุ่นวายกับเราตอนที่เรานอนไปแล้วตั้งแต่เราเด็ก ๆ ความทรงจำของเราที่มีกับพ่อคือมีแต่ความรำคาญ ไม่อยากเข้าใกล้ ไม่อยากโดนตัว แค่นึกถึงเราก็หัวร้อนแล้ว ยิ่งเราพยายามหนี พยายามขืนตัวเวลาพ่อมากอด มาหอม มาจับตัว พ่อจะยิ่งสนุกค่ะ จนสุดท้ายเราได้แต่ทน นิ่ง ๆ ไปซะ เดี๋ยวพ่อพอใจก็หยุดเอง เราไม่คิดอะไรเลย จนมาฟังจากคุณหมอด้านพฤติกรรมเด็กของเกาหลี บอกกับคุณพ่อที่มาปรึกษาว่า เค้าต้องทำตัวยังไงกับลูกสาวที่กำลังเข้าสู่ช่วงวัยรุ่น และที่คุณหมอพูดคือ ต้องขออนุญาตลูกก่อนที่จะถูกเนื้อต้องตัวลูก เมื่อลูกปฏิเสธต้องหยุดทันที ถ้าคนเป็นพ่อไม่ทำแบบนั้น เมื่อลูกโตขึ้น ลูกจะไม่รู้วิธีปฏิเสธเมื่อถูกล่วงละเมิด หรือถึงจะรู้วิธี แต่จากประสบการณ์คำขอร้อง คำปฏิเสธของเธอ ไม่เคยถูกรับฟัง หรือถูกตอบรับ แม้จากคนเป็นพ่อที่เธอรักที่สุด แล้วจะหวังอะไรกับผู้ชายตรงหน้าที่เป็นแค่คนอื่น
.
คงเดาได้ไม่ยากนะคะ ว่าเราเละเทะขนาดไหน ความรู้สึกเรามันก็แค่ทน ๆ ไป เหมือนที่เราอดทนรอจนพ่อพอใจแล้วพ่อก็จะหยุดเอง เราไม่เคยตั้งคำถามกับตัวเองค่ะ ว่าทำไมเราช่างแม่งเก่ง จนมาได้ฟังสิ่งที่คุณหมอพูด อือ...ให้ซึมเศร้ามายังไม่พอ ยังให้เรื่องบ้า ๆ พวกนี้กับเราติดตัวมาอีก แล้วจะไม่ให้เรา triggered ยังไงไหว
ปล. พ่อเราแค่แสดงความรักนะคะ ไม่ได้มีเรื่อง sh แต่อย่างใด มันแค่ผิดที่ผิดทางจนกู่ไม่กลับเท่านั้น
ไม่ชอบหนอน คือเกลียดและกลัวมากเพราะตอนเด็กอยู่อนุบาลไปเล่นสไลเดอร์ในสนามเด็กเล่น ในระหว่างที่ไหลตัวลงผ่านท่อส่งของสไลเดอร์ หนอนขนตัวใหญ่เจ้ากรรมก็ตกใส่เสื้อ ตอนเห็นคือรู้สึกกลัวขยาดยืนร้องไห้จนเพื่อนมามุงเต็มเลย แล้วครูก็เอาไม้มาเขี่ยออกให้ ตั้งแต่นั้นมาก็คือกลัวมากๆ
ที่แย่กว่านั้นคือเพื่อนชอบเอาหนอนมาแกล้งเราก็วิ่งหนีร้องตะโกนด้วยความกลัว แต่เพื่อนๆก็พากันหัวเราะ😃
แบบนี้กฎหมายเลือกปฏิบัติมันฟังดูแปลกๆนะครับ
กฎหมายบังคับให้บริษัท ไม่เลือกปฏิบัติกับทุกคน หมายความว่า ถ้าคนพิการมาสมัครงาน จะต้องรับไว้?? ไม่งั้นจะถือว่าเลือกปฏิบัติ แยกแยะยากนะ
คนพิการที่อยู่ร่วมกับคนปกติลำบาก รับเข้ามาทำงานปุ๊ป ทุกคนต้องปรับตัว ต้องระวังโน่นนี่นั่น แบบนี้คัดคนแต่แรกน่าจะยุติธรรมกว่า
บางคนบางบริษัทเค้าก็ไม่พร้อม จะรับมือกับคนพิการนะ
ผมทำการค้า มีคนตาบอดมาซื้อของ เค้าจะได้บริการจากผมราวกับเป็น vip
แต่จะให้ผมรับเค้ามาทำงาน ผมคงปฏิเสธ
กรณีนี้ พนง.เป็นคนพิการ ได้แจ้งก่อนเข้าทำงานแล้ว แต่บริษัทรับเข้ามา ดังนั้นบริษัทต้องรับผิดชอบ
แต่แจ้งจริงรึป่าว ถ้าแจ้งแล้วทำไมถึงรับเข้ามา รับเข้ามาแล้วทำไมปฏิบัติกับเค้าอย่างละมิด
1:41 ผมรู้เลยว่ากำลังสื่อถึงอะไร มันกำลังสื่อว่าความหลังฝั่งใจของเบอรินคือตอนที่เขาเด็กๆและเป็นวันเกิดของเขาแต่แทนที่เขาจะได้เจอเค้ก ของขวัญ รอยยิ้ม และความทรงจำ แต่ก็ต้องมาเจอพ่อแม่ตัวเองแยกทางกันน่าจะเป็นไปได้นะ 🤔
ส่วนตัวเราเป็นโรควิตกกังวลอยู่ เข้าใจมากๆเลยว่าเขารู้สึกยังไงเพราะเราเคยโดนครูทุบหลังทุกวันตอน ป.1 จนกังวลกับทุกอย่างตอนนั้นเลยว่าจะมีใครมาทำร้ายเรารึป่าวมันใจสั่นระแวงไปหมดจนใครยกมือนิดยกมือหน่อยก็จะหลบ เป็นความรู้สึกที่ไม่อยากจะเจอเลยจริงๆแล้วถ้าใครไปกระตุกความกลัวตรงนี้ก็แทบจะไม่อยากคุยกับเขาเลย
ผมชอบช่องนี้มากๆเลยนะครับ ในวันที่ผมตัวคนเดียวไร้ซึ่งความรัก แต่ผมก็ยังมีช่องนี้อยู่ผมดูจนจบทุกคลิปเพราะประโยคที่ว่า เมื่อไหร่ก็ตามที่มีเรื่องน่าสนใจผม * *รัก(Luck/ลัค) นะครับ** จะนำมาสรุปให้คุณได้รู้ก่อนใคร และนำมาเล่าให้ฟังเป็นคนแรกเลยล่ะครับ
เคยกลัวหอยทาก ขนาดเปลือกหอยทากที่ไม่มีทากอยู่ข้างในยังกลัวเลย ทากเฉยๆก็กลัว เพื่อนเรารู้เลยชอบเอาเปลือกหอยทากมาแกล้ง มีครั้งนึงเอามาใส่ในเสื้อเราจากข้างหลัง ตอนนั้นคือทนไม่ไหวแล้วอ่ะ มันเกินไปแล้วป่ะ ตอนนั้นคือตะโกนดังมาก ด่ามันเลย ก็บอกแล้วว่าไม่ชอบๆ เป็นอะไรมากป่ะ จำได้ว่าเหมือนจะไปร้องไห้ในห้องน้ำเลยมั้ง ตอนนี้ไม่ได้กลัวหอยทากเท่าเมื่อก่อนแล้ว
เราเป็นคนนึงที่เป็น panic ที่วิตกกังวลจนเข้าโรงพยาบาลคือเราไม่เคยเป็นมาก่อนพอไปตรวจที่โรงพยาบาลหมอก็บอกทุกอย่างปกติดี ที่คนในห้องฉุกเฉินคือมองว่าเราแบบเป็นโรคจิตไปเลยทั้งๆที่เรารู้สึกทรมานมากใจสั่น หายใจไม่ออก มือชา หูดับ 🥲
เดี๋ยวผมจะสรุปให้ฟังจากในคลิป
((คือ คนชื่อเบอร์ลินเขาเป็นโรควิตกกังวล
เขาเลยบอกกับบริษัทเขาว่าเขาไม่ชอบการเซอร์ไพรส์เพราะทำให้เขานึกถึงอดีตเรื่องพ่อแม่
แต่บริษัทกับจัดเซอร์ไพรส์ให้เขา เขาเลยไม่ค่อยชอบเพราะเขามีเรื่องฝังจำในอดีต เขาเลยโกรธ แต่บริษัทที่ไม่พอใจกับไล่เขาออก ทั้งๆที่แต่ก่อนไม่เคยตำหนิเขาเลย เขาจึงดำเนินการฟ้องบริษัทนี้เพราะว่าดูถูกคนพิการ
ศาลจึงรับคดีมา ใช้เวลามานานถึง 3 ปีเขาจึงฟ้องสำเร็จ
แต่บริษัทกับอ้างว่าเขาไม่รู้ว่าเบอร์ลินเป็นโรควิตกกังวล บริษัทจึงร้องอุทธรณ์))
ผักครับเพราะว่ามันขมเเม่บอกให้กินผักเเต่ผมไม่ชอบอะเพราะมันไม่อร่อย(บางผักนะ)จะกินให้ตายยังไงไม่ชอบคือไม่ชอบอะครับผมเคยลองกินผักที่ขมกินจนจะอ้วกอะ
เราเป็น kenophobiaค่ะ เป็นโรคกลัวที่โล่ง ที่ที่มันไม่มีคน ไม่มีอะไร พื้นกับผนังโล่งๆอะไรแบบนี้เราจะกลัวมาก แล้ววันนึงแม่พาเราไปสวนยาง แล้วยิ่งตอนนั้นเป็นช่วงที่อาการanxietyเรากำเริบบ่อยๆ เรากลัวมาก มันทั้งโล่งทั้งเงียบ มีแต่เสียงลม เรากลัวมาก อยากกลับบ้าน ไม่อยากเดินเข้าไปแล้วแม่ยังไม่ยอมกลับ จนตอนนี้แค่โถงทางเดินในบ้านเรายังไม่อยากเข้าไปเลยค่ะ
เห็นใจนะครับ แต่ถ้าเป็นโรคจริงๆ ที่มันแตกต่างจากการกลัวสิ่งของทั่วไป ควรเข้ารับการบำบัดรักษาครับ ในกรณีเป็น introvert ควรหางานประเภทที่เหมาะกับตัวเองครับ ฟีลมันประมาณว่าถ้ารู้ว่าตัวเองเป็นอะไรก็อย่าเอาตัวเองเข้าไปเสี่ยงหรือฝืนเข้าไปทำเลยครับ เพราะบางทีมันก็ทำให้คนส่วนรวมอึดอัดเหมือนกันครับ
เอาจริงๆ เราก็กลัวแมงเกือบทุกชนิด แต่ไม่เข้าใจว่าทำไม่ผมถึงกลัว ปู กุ้ง หรืออะไรที่ลักษณะจำพวกนี้ ทั้งที่ตอนเด็กๆนี่จับเล่นได้เล่น แต่พอโตมา แค่เห็นก็กลัวล่ะ ยิ่งเจอใกล้ๆ นี่แทบจะบ้าในบางที ซึ่งก็ไม่เข้าใจว่า ทำไมอยู่ดีๆเรากลัว
ใครแกล้งก็เลิกคบ บอกกลัวก็คือกลัวไม่ใช่บอกกลัวก็จะแกล้ง
สำหรับเรานะ สิ่งสำคัญที่สุดคือการถนอมน้ำใจฝ่ายตรงข้ามไม่ว่าเขาจะเป็นไิ่อ่บ้ายา ไอ้กร๊วก ไอ่โง่ หรือเป็นคนขอทานอะไรก็แล้วแต่ แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือจิตใจ คนทุกคนมีจิตใจนึกคิดเป็นของตัวเอง คุณอาจจะแพนิคเรื่องนี้ก็จริง แต่สิ่งที่สำคัญคือการถนอมน้ำใจฝ่ายตรงข้าม คนทุกคนเกิดมาและได้รับการปฎิบัติแตกต่างกัน ทำไมพี่คนโตที่ไม่ได้เก่งสู้พี่คนรองถึงได้รับคำชมมากมาย ขณะที่น้องเล็กกลับได้รับสิ่งต่าง ๆ นอกจากคำชมอีกมาก นั่นเป็นเหตุผลว่าแต่ละคนควรให้ความเคารพและปฎิบัติต่อคนที่ตัวเองรู้จักด้วย ถ้าถามว่าบริษัททำผิดมั้ย เราตอบไม่ได้หรอก แต่การที่ตลอดมาเขาไม่เคยว่าหรือทำพฤติกรรมที่ไม่ดีใส่เควิน นั่นก็เป็นการตอบได้แล้วว่าเขาเคยดูแลเควินในฐานะของมนุษย์คนหนึ่งดีแค่ไหน และเราก็ตอบไม่ได้หรอหว่าการที่เควินหนี-งานวันเกิดของตัวเองเบ้าไปหลบในรถและฟ้องร้องบริษัทเป็นสิ่งที่ถูกรึเปล่า บางที คำขอโทษคำเดียวคำสั้น ๆ ที่ได้ยินออกมาจากปากของทั้งสองฝ่าย ก็สามารถทำให้เรื่องราวที่เกิดขึ้นจบลงได้อย่างง่ายดาย
ชอบดูช่องพี่ตรง ไม่ว่าจะข่าวเเบบใหน ก็โยงเข้าโฆษนาได้ตลอดๆเลยครับ ผมว่าน่ารักดีครับพี่55555 ดูทีไร รอดูโยงโฆษนาตลอดๆเลย
ผมนี้เจอมาแล้ว อดีตเพื่อนร่วมงานแล้วกัน(ผมลาออกมาแล้ว)ไปฉี่ด้วยกัน มันก็นะมันมองหำผม แล้วมันก็เอาไปพูดปากต่อปาก จนผมได้ชื่อฉายาว่าพี่ช้างใหญ่ ทั้งที่ผมไม่ได้ชื่อนั้น แรกๆผมก็เฉยๆหลังๆมันไม่ใช่แล้วเรียกว่าจากแซวขำๆในสายตาคนอื่น เรื่องหำใหญ่เนี่ย มันอาจจะสนุกปากเขา แต่มันคือการบูลลี่ล้อเลียนตัวผม แล้วเวลาผมไปจีบสาวในโรงงานนะสาวแม่งไม่กล้าคุยออกแนวกลัวไปเลย.....แม่งเสียความรู้สึกตลอดพาลมาทำงานไม่มีความสุขสรุปผมลาออก สังคมไทยเนี่ยล่ะตัวเต็งแห่งการล้อเลียน บูลลี่ ไม่แพ้ชาติใดในโลก ในความคิดผมนะ แต่ผมก็ยังเชื่อว่าคนไทยดีๆที่เขาเข้าใจเคารพกันและกันก็มี คือเรื่องหำเรื่องจิ๋ม มันก็ไม่สมควรเอามาพูดมาล้อเลียนกันอยู่แล้วถ้าคนพูดรู้จักแยกแยะใช้สติ
เกนเน่อร่อยจริงครับกินเป็นอาหารเช้าหรือจะกินเล่นตอนท้องว่างก็ได้
ช่วยขายขนาดนี้ต้องมีส่วนแบ่งแล้วป๊ะ
คือเราอ่ะกลัวหนอนมาก โดยเฉพาะหนอนผีเสื้อ เวลาที่เราคุยกับเพื่อนแล้วเพื่อนชอบส่งรูปหนอนมาแกล้งเรา ละพอเราเห็นเราปาโทรศัพท์ทิ้งเลย ดีนะที่ตอนนั้นอยู่บนเตียงโทรศัพท์เลยไม่ได้เป็นอะไรมาก แต่ถ้ามีใครบังคับให้เรามองรูปมันไม่จำเป็นต้องเป็นของจริง เราก็ร้องไห้แล้วค่ะ เราไม่แน่ใจว่ามันเป็นโรคอะไรได้มั้ย ที่เรากลัวมันขนาดนี้ แต่ถ้าใครที่มีเพื่อนแล้วรู้ว่าเพื่อนกลัวอะไร ขอร้องเลยอย่าไปแกล้งเพื่อนเลย ถึงคุณจะมองว่าเรื่องแค่นี้เอง แต่มันไม่ใช่สำหรับคนๆนั้น เราจะบอกว่าเคยตัดเพื่อนสนิทมาแล้วเพราะเอาหนอนมาแกล้งเรานี่แหละ
เคสนี้ เนื่องจากเบอลิงเป็น ponic ครับ ต้องระวังเรื่องอารมณ์เป็นพิเศษ ผมเองยังไม่ค่อยชอบเรื่องการพักเบรกพร้อมกันของเพื่อนร่วมงานเลย แต่พอพูดไปก็โดนด่าทุกครั้ง แถมสอนกลับอิ้ก "ใครๆเค้าก็ทำกัน" มองเป็นเรื่องปรกติชะงั้น งงมาก....
ผมเป็น thalasso/chrono phobia
1)เวลาจะลงสระว่ายน้ำที่นำไม่ใส
ผมจะทรมานในระดับนึง แต่ถ้าจำเป็นผมก็จะรีบว่าไปติดขอบสระให้ไวที่สุดแต่หลังจากลองเผชิญความกลัวด้วยตัวเองก็เริ่มกลัวน้อยลงมากจนน่าจะเกือบหายแล้ว แต่ถ้าใครชวนไปลงน้ำลึกผมก็ไม่เอาแน่
2)Chronophobia ของผมจะคล้ายๆกับคนในคลิปนี้(not p luck)แต่จะทรมานกว่ามากโดยเฉพาะวันไหนเจอเรื่องเกิดแก่เจ็บตายแบบบ่อยๆคือทรมานจนอยากควักหัวใจออกมาเลย คือ ไม่มีวันแก้ได้มีแต่บรรเทาหรือกลบเกลื่อน มันคือกังวลเกี่ยวกับเวลาแบบ
อนาคตตอนเราตายจะเป็นยังไง
คือมันเสียวในอกและเจ็บในใจเพราะไม่มีใครรู้อนาคตได้ถึงไม่มีทางแก้ได้
6:46 มีอาการArachnophobiaเหมือนกัน แล้วไปไหนชอบเจอตลอด พันธุ์เกาะฝาไม่ชักใยอ่ะ พึ่งเบาไปได้เพราะตัวท้ายๆที่เจอมันนิสัยดี ไม่วิ่งมั่ว ก็นั่งห้องน้ำจ้องตากันไปมาจนเราไม่ค่อยตระหนกเกินจำเป็นละ
ตัวเกือบครึ่งฝ่ามือ 🤣
แล้วผมจะกล้าเข้าห้องนํ้ามั้ยเนี่ย เอาจริงรู้สึกหลอน ดีนะที่ตอนนี้ห้องนํ้าบ้านผมมันไม่มีตัวอะไรแบบนนี้
เข้าใจเลยครับ อะไรที่เราไม่ชอบพอมาทำใส่ ถึงแม้จะทำด้วยความหวังดีมันก็ไม่ได้รู้สึกดีด้วย มันมีแต่จะทำให้บรรยากาศแย่
ผมก็แพนิคครับ เวลากลับบ้านตอนเช้า เมียชอบถามว่า"ไปไหนมา?" ผมนี่ผวาทุกครั้งจนวิตกกังวลไปเลยครับ
เราก็ไม่ชอบการเซอร์ไพรส์ เรื่องเซอร์ไพรส์ทุกอย่าง
เพราะกลัวในสิ่งที่ไม่รู้ มันอึดอัดจนหายใจไม่ออก ทำให้เครียดจนปวดท้องก็เคยมาแล้ว แต่บอกใครไปก็ไม่มีใครเข้าใจ กลายเป็นมารุมเมคฟันกับเราอีก
ผมกลัวเเมลง สัตว์ขาปล้อง(เว้นเเค่มด) สัตว์ครึ่งบกครึ่งน้ำ เเต่ไม่ได้รุนเเรง คือ ถ้ามันอยู่ห่างๆหรือเป็นเป็นพวกที่อยู่เฉย ไม่ค่อยขยับ ก็เเล้วไป เเต่ถ้าเป็นพวกอยู่ไม่นิ่งกระโดดไปมา ผมจะเริ่มวิตก เเก้โดนการ ไล่ไม่ไปก็ฆ่า บางครั้งก็เกินไป เเค่เเมลงตัวเดียวก็ตีจนไม้คด
เรื่องความกลัวล้อเล่นกันไม่ได้นะ เรากลัวหนูมาก กลัวจนหลอนเห็นอะไรแวบผ่านตาจะคิดว่าหนูวิ่งผ่าน เคยกลัวหนักขนาดระแวงว่าในห้องมีหนู ทั้งบ้านต้องมาช่วยเรารื้อห้องจนมั่นใจว่าคิดไปเองจึงยอมหยุด
ส่วนตัวผมไม่ชอบก๋วยจั๊บเพราะตอนเด็กเคยโดนครูบังคับให้กินแล้วมันรสชาติเหมือนกระดาษในน้ำเลย
ไม่ชอบให้คนที่ไม่สนิทมาจุ้นจ้านเรื่องส่วนตัว
ส่วนตัวเป็นคนชอบพูดกับตัวเอง ไปไหนคนเดียว คนที่ไม่สนิทมาถามว่า บ้าป้ะคุยกับตัวเอง ไปคนเดียวไปได้ไง เอ้าก็กูสบายใจที่อยู่เเบบนี้
เซอร์ไพรส์แล้วออกมา ดีหรือแย่ มันก็ต่างกันแค่เส้นกั้นบาง ๆ
เองนะครับ สิ่งที่เราคิดว่าว่าสนุก มันก็อาจไม่สนุกสำหรับคนอื่นนะครับ
หากคนเราเคารพซึ่งกันและกัน มันไม่มีปัญหาหรอก
แต่..เรื่องของชายคนนี้ จะต้องบอกว่า ตอนสมัครงาน ทั้งบริษัทอาจมีคนรู้แค่ 1 - 2 คน พอเวลาผ่านไป คนลืม ๆ กันหมดแล้วละครับ ทีนี้..เรื่องดี ๆ ที่ไม่ถูกดี พอมันเกิดขึ้น ทุกคนต่างกันมีอารมณ์ความรู้สึกแตกต่างกันออกไป แต่จะบอกก่อนนะครับ นั้นมันอารมณ์ความรู้สึกจากตัวเราเองนะครับ ไม่ใช้ความรู้สึกของเขา อย่าด่วนคิด อย่าด่วนตัดสินว่ามันต้องเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ตามที่เราคิดเลย น้ำผึ้งหยดเดียว ทำเอาบริษัทต้องมาเสียเงิน 15 ล้าน และเป็นเรื่องเป็นราวคดีความขึ้นโรงขึ้นศาล หากวันนั้น คุณพูดคำขอโทษออกมาเพียง 1-2 คำ มันก็จบลงด้วยดีกันแล้ว
ใช่ครับ ความกลัวมันไม่มีเหตุผลหรอกมันเป็นความจริง 7:25 ผมกลัวแมงมุม ตุ๊กแก แมลงสาบ อื่นๆอีกมากมาย
อดขำไม่ได้เลยคับตอนที่บอกว่า "ผีเสื้อมันก็จะมาดมมาอะไร" 555 พูดซะน่ารัก ฟังแล้วโคตรชิล แทนผีเสื้อ 555
เรานึกออกแล้วว่าเรากลัวตัวอะไร พอพี่พูดเรานึกออกเลย เรากลัวผีเสื้อ5555 ขนาดแมลงสาปกับแมงมุมที่เราแขยงเรายังกล้าฆ่ามันเลยค่ะ😂😂 แต่ผีเสื้อคือเจอบินมาใกล้ๆหนีอย่างเดียว งูเราก็ไม่กลัวนะคะอันนี้กล้าจับมาลูบเล่นเลยค่ะ
เอ็นดูน้องแมวข้างหลังนอนน่ารักมากเลย
ถ้าบอกแล้วแล้วยังจะเซอร์ไพรซ์นี่ก็ไม่ได้แล้วมั้ยอะ ดูจะไม่มีใครเข้าใจเลย ยิ่งเป็นโรควิตกกังวลหรือถ้าสำหรับใครที่เป็นโฟเบียนี่ไม่ขำนะ
เราเป็นโรคกลัวการเข้าสังคม ง่ายๆคือกลัวการอยู่ในที่ๆมีคนเยอะๆ ครูเราก็รู้แต่ครูก็บังคับให้ขึ้นเวที ครูบอกว่าเดี๋ยวก็หายเอง ตอนนั้นเรากลัวมากพอขึ้นเวทีเราก็เป็นแพนิคแอทแทคทันที อาการเป็นหัวใจเต้นแรงจนหายใจไม่ออก ปกติเราเป็นบ่อยจนชินสามารถทำตัวปกติระหว่างเป็นแพนนิคแอทแทคได้ แต่ตอนนั้นอาการแรงจนต้องนอนลงกับพื้นทุกคนคือตกใจโทรเรียกพยาบาล หลังจากนั้นครูก็เชื่อว่ากลัวจริงแล้วไม่ยุ่งอีกเลย55
ครูแย่มาก นอกจากจะไม่เข้าใจอาการป่วยแล้วยังไม่ศึกษา คิดเองเออเอง คนป่วยถ้ามันรักษาง่ายๆ แบบนั้นก็ไม่เรียกอาการป่วยแล้ว
รักช่องนี้จังเลยดูทีไรไม่มีเบื่อโดยเฉพาะแนะนำเหตุการณ์บ้านเมืองได้ดีมากสุดยอดจริงๆพี่ลัดฟ้าสู้ๆกำลังใจจากแฟนคลับ
พี่เขาชื่อ ลัค นะครับ ไม่ใช่ลัดฟ้า
พิมพ์แบบนี้ทุกช่องดูคลิปจบรึยังก็ไม่รู้🤣🤣🤣
พิมไว้ก่อน55555
เจอนายอีกแล้ว
ลัดฟ้า
ทำดีให้ถูกคน ของมีค่าอาจจะไม่มีค่าได้ ถ้าแมงมุมไปให้คนสะสมแมงมุม เค้าก็จะดีใจมาก เพราะมีค่าสำหรับเค้า ถ้าเอาไปให้คนที่กลัวแมงมุม เค้าก็จะว่าเราแกล้ง เราจะกลายเป็นคนเลวได้
เพื่อนผู้ชายเลยจ้ะ สมัยเด็กๆๆ ชอบโยนจิ้งจก แมลงสาป ตุ๊กแกปลอมมาตอนเรียน ฮึ
ไม่ชอบจิ้งจก ตุ๊กแกค่ะ เรียกว่ารังเกียจและกลัวค่ะ
แล้วก็ไม่ชอบเป็นจุดสนใจ ไม่ชอบ ตอนมีคนมองหรือคนฟังเยอะๆ ตอนพรีเซ้นต์หน้าห้องนี่ อยู่ๆก็ตัวเย็น เสียงสั่น ตัวสั่น เป็นเจ้าเข้าเลยจ้าาา
แล้วยิ่งไม่มั่นใจในเนื้อหา ยิ่งเป็นหนัก รู้สึกเหมือนมีคนคอยจับผิดสิ่งที่เรานำเสนอ เสียงนี่สั่น ต้องคอยเอาเล็บจิกตัวเอง55555
ผมเป็นคนที่กลัวการโดนขังมากๆเลยครับ แบบที่เราติดต่อกับคนข้างนอกไม่ได้ ออกจากที่นั่นก็ไม่ได้ และไม่สามารถรับรู้เรื่องที่อยู่ข้างนอกได้ ถ้าตรงตามเงื่อนไขนี้ ผมก็จะเริ่มสมองตัน ความคิดจะผลักดันไปแต่เรื่องแย่ๆ และเริ่มร้องให้อย่างหนัก
ผมก็เหมือนกันคับ ไม่ชอบที่ถูกยกเป็นคนสำคัญ ไม่ชอบแสง
เห็นเพื่อนดูเศร้าๆก็ไปถามเขาอ่ะนะว่าแบบเป็นงี้นี่คือไม่สบายใจอะไรยังไงรึปล่าว คือก็ถามดีๆ แต่ถูกด่ากลับแล้วบอกว่ายัดเยียด เราก็หวังดี บอกดีๆก็ได้ ว่าเอออธิบายให้เข้าใจหน่อยว่าสบายดีจริงๆ(เพราะบางคนชอบเก็บกดไง แล้วทุกข์อยู่คนเดียว) เราก็เป็นห่วง แต่มาด่ากลับ แบบนี้รู้สึกแย่มากนะเอาจริง
มีคนนะปากแข็ง ต้องการให้คนอื่นช่วยแต่ไม่บอกใคร เป็นแต่เงียบ เราก็เลยเป็นห่วง ถ้าใครสบายดีก็อธิบายมาว่ามันปกติแค่นี้ก็จบ
เคยโดนรุ่นพี่ที่ทำงานพูดจาไปในเชิงลามกใส่ เค้าก็มีครอบครัวแล้วนะแต่ชอบมาพูดมุก 18+ กับเรา คือไม่โอเคมากๆ ก็เลยบอกเค้าดีๆ ว่า อย่าพูดแบบนี้อีกได้มั้ย ไม่ชอบ เค้าก็ไม่ใส่ใจคำพูดเรา ก็เลยไม่คุยด้วยอยู่ราวๆ 3 เดือน จากนั้นเค้าก็ไม่พูดแบบนั้นกับเราอีกเลย5555 กว่าจะคิดได้ ไม่เข้าใจว่ามันเข้าใจยากตรงไหน จากที่เป็นคนนึงที่สบายใจจะทำงานด้วยกัน ความรู้สึกไม่เหมือนเดิมอีกเลย