Dziękuję.Przepięknie zrobiony film. Głęboki przekaz o Świadku Męki Chrystusa na tle psalmu. www.gloria.tv/media/MwuTeqEwYFw «„Lecz gdy podeszli do Jezusa i zobaczyli, że już umarł, nie łamali Mu goleni, tylko jeden z żołnierzy włócznią przebił Mu bok i natychmiast wypłynęła krew i woda” (J 19,33-34). Może żadna z ran Chrystusowych nie zawiera tyle wspaniałej symboliki, co rana boku i serca zarazem. Z rany tej bowiem wypłynęła krew i woda - symbole odkupienia i miłosierdzia Bożego! Ranę tę zadał rzymski żołnierz wkrótce po śmierci Chrystusa Pana, około godziny 15.45. (...) Czy żołnierz przebił tylko bok, czy także serce - jak chce tradycja Kościoła? Oto główne racje przemawiające za otwarciem także prawego uszka serca: 1) Zasady szermierki rzymskiej. Żołnierz uderzył w bok Jezusowy z odpowiednim rozmachem, ruchem wprawdzie zautomatyzowanym, właściwym żołnierskiej rutynie, lecz - co za tym idzie - także z dużą siłą, jaka była zwykle potrzebna do zadania takiego ciosu w innych okolicznościach, na przykład podczas walki wręcz. A wiemy, że legioniści nie kłuli w takich okolicznościach tylko samej skóry. Byłoby to sprzeczne zarówno z regulaminem, jak i sposobem ówczesnego prowadzenia walki. 2) Przepis prawa rzymskiego. Kwintylian, prawnik rzymski z I wieku po Chr., podaje następujący zwięzły komentarz: Percussos sepeliri carnifex non vetat - Przebitych kat nie zabrania grzebać. 3) Cios włócznią musiał jednocześnie przekonać Piłata, że Jezus już nie żyje. Oczywiście w tych okolicznościach przebicie włócznią wykluczało z góry płytkość rany. W zamierzeniu bowiem było, ponad wszelką wątpliwość, uszkodzenie centralnego narządu, jakim jest serce; a jeśli śmierć przedtem jeszcze nie nastąpiła, to przebicie włócznią miało ją spowodować. 4) Żołnierz rzymski w żadnym wypadku nie mógł wiedzieć o obecności w jamie opłucnej jakiegokolwiek płynu krwistego, jaki się tam rzeczywiście znajdował. Nie mógł się spodziewać „znaku krwi” przy płytkim użyciu włóczni, lecz wykonał zlecone mu zadanie tak, jak to było zwykle praktykowane - przez przebicie serca. Teraz zastanowimy się nad „wodą”, o której mówi Ewangelia św. Jana. Dla tego naocznego świadka było to zjawisko tak dziwne, iż czuł potrzebę specjalnie je podkreślić: „Zaświadczył to ten, który widział, a świadectwo jego jest prawdziwe. On wie, że mówi prawdę, abyście i wy uwierzyli” (J 19,35). Zadziwiająca skrupulatność, ale i dokładne sprawozdanie z czegoś, co przekraczało normalne ówczesne pojęcia. Zresztą jeszcze do bardzo niedawna zarówno teologowie, jak i medycy nie wiedzieli dokładnie jak te rzeczy wyjaśnić. Najstarsza hipoteza, z 1847 roku, pochodzi od lekarzy: Wiliama Strouda i Cecila Talmadge’a z Edynburga. Obydwaj, na podstawie wielu przypadków zebranych z terenu Anglii i Szkocji, przyjęli jako wysoce prawdopodobną przyczynę śmierci Jezusa na krzyżu samoistne pęknięcie mięśnia sercowego z następową tamponadą serca i natychmiastową śmiercią, przy zachowaniu przytomności i z możliwością wydania „wielkiego krzyku”. Podczas zaś wczesnej sekcji zwłok osobników zmarłych taką śmiercią - po otwarciu worka osierdziowego znajdowali zawsze duże ilości osocza krwi, które gromadziło się ponad całością jej masy. Z tych założeń wychodząc, łatwo wysnuć wnioski nie tylko co do bezpośredniej przyczyny śmierci Chrystusa Pana, ale także dla wyjaśnienia użytego przez św. Jana słowa „woda”. (...) Piszący te słowa, podobnie jak torakochirurg amerykański - doktor Anthony F. Sava, jest gorącym zwolennikiem poglądu o obecności sporej ilości płynu przesiękowo-wysiękowego krwistego w jamie opłucnej, jako reakcji na wielokrotne urazy klatki piersiowej, spowodowane przez flagrum romanum. (...) W związku z raną boku pozostaje jeszcze do omówienia ciekawy ślad w postaci dość wyraźnej, poskręcanej w swym przebiegu strużki płynu krwistego. Jest to tak zwany paseczek krwawy (cingula di sangue). Rozpoczyna się on od rany boku, lecz niebawem „chowa się” do tyłu, by popłynąć poprzecznie na drugą stronę wzdłuż dolnej linii granicznej obu płuc. W swym odcinku środkowym staje się wyraźnie poskręcany, lecz jakby nieco cieńszy, by bliżej boku lewego znów pogrubieć. Jak wyjaśnić ten ciekawy ślad? Trzeba tu wziąć pod uwagę, iż pewna ilość płynu przesiękowo-krwistego pozostała w klatce piersiowej w naturalnej kieszonce, jaką jest zatoczka przeponowo-żebrowa, poniżej wlotu rany boku. Po zmianie pozycji z pionowej na poziomą, kiedy ciało Chrystusa Pana spoczywało na kolanach Matki Bożej, przez nadal otwartą ranę boku wspomniany płyn wylał się na zewnątrz. Napotkawszy na pewien opór, jaki stawiało bądź kolano, bądź ręka Matki Bożej, podtrzymującej martwe ciało Syna - krwista ciecz przeszła wzdłuż tej przeszkody na drugą stronę. A więc opisany paseczek krwawy jest, w naszym pojęciu, udokumentowaniem obecności Matki Bożej pod krzyżem w tej przebolesnej dla niej chwili, jaką nam przekazała tradycja w postaci Piety - Opłakiwania.»
Wtedy się z Rubika śmiano, a mam wrażenie, ze stworzył coś bardzo innowacyjnego, a wyraźna linia melodyczna nie robi od razu z tego „sakro polo”. Piękny utwór i pokrzepiający tekst
Szukając tego materiału, mogłem zobaczyć ile jest na YT oszczerstw i kłamstw na temat Całunu. Niestety jest to nadal sól w oku dla wielu ludzi.
Piękne wykonanie,z pietyzmem.A chór - mistrzostwo.Panie Piotrze dziękujemy za tę modlitwę.Boże, w Tobie cała nadzieja na lepsze życie.Chwała Bogu!!!
Piękne. Budujące. Jedyna Prawda w tym Świecie-Bóg
przepiekne.....az dech zapiera......
PRZEPIEKNE!!!!!!!
Dziękuję.Przepięknie zrobiony film. Głęboki przekaz o Świadku Męki Chrystusa na tle psalmu.
www.gloria.tv/media/MwuTeqEwYFw
«„Lecz gdy podeszli do Jezusa i zobaczyli, że już umarł, nie łamali Mu goleni, tylko jeden z żołnierzy włócznią przebił Mu bok i natychmiast wypłynęła krew i woda” (J 19,33-34).
Może żadna z ran Chrystusowych nie zawiera tyle wspaniałej symboliki, co rana boku i serca zarazem. Z rany tej bowiem wypłynęła krew i woda - symbole odkupienia i miłosierdzia Bożego! Ranę tę zadał rzymski żołnierz wkrótce po śmierci Chrystusa Pana, około godziny 15.45. (...) Czy żołnierz przebił tylko bok, czy także serce - jak chce tradycja Kościoła? Oto główne racje przemawiające za otwarciem także prawego uszka serca:
1) Zasady szermierki rzymskiej. Żołnierz uderzył w bok Jezusowy z odpowiednim rozmachem, ruchem wprawdzie zautomatyzowanym, właściwym żołnierskiej rutynie, lecz - co za tym idzie - także z dużą siłą, jaka była zwykle potrzebna do zadania takiego ciosu w innych okolicznościach, na przykład podczas walki wręcz. A wiemy, że legioniści nie kłuli w takich okolicznościach tylko samej skóry. Byłoby to sprzeczne zarówno z regulaminem, jak i sposobem ówczesnego prowadzenia walki.
2) Przepis prawa rzymskiego. Kwintylian, prawnik rzymski z I wieku po Chr., podaje następujący zwięzły komentarz: Percussos sepeliri carnifex non vetat - Przebitych kat nie zabrania grzebać.
3) Cios włócznią musiał jednocześnie przekonać Piłata, że Jezus już nie żyje. Oczywiście w tych okolicznościach przebicie włócznią wykluczało z góry płytkość rany. W zamierzeniu bowiem było, ponad wszelką wątpliwość, uszkodzenie centralnego narządu, jakim jest serce; a jeśli śmierć przedtem jeszcze nie nastąpiła, to przebicie włócznią miało ją spowodować.
4) Żołnierz rzymski w żadnym wypadku nie mógł wiedzieć o obecności w jamie opłucnej jakiegokolwiek płynu krwistego, jaki się tam rzeczywiście znajdował. Nie mógł się spodziewać „znaku krwi” przy płytkim użyciu włóczni, lecz wykonał zlecone mu zadanie tak, jak to było zwykle praktykowane - przez przebicie serca.
Teraz zastanowimy się nad „wodą”, o której mówi Ewangelia św. Jana. Dla tego naocznego świadka było to zjawisko tak dziwne, iż czuł potrzebę specjalnie je podkreślić: „Zaświadczył to ten, który widział, a świadectwo jego jest prawdziwe. On wie, że mówi prawdę, abyście i wy uwierzyli” (J 19,35). Zadziwiająca skrupulatność, ale i dokładne sprawozdanie z czegoś, co przekraczało normalne ówczesne pojęcia. Zresztą jeszcze do bardzo niedawna zarówno teologowie, jak i medycy nie wiedzieli dokładnie jak te rzeczy wyjaśnić.
Najstarsza hipoteza, z 1847 roku, pochodzi od lekarzy: Wiliama Strouda i Cecila Talmadge’a z Edynburga. Obydwaj, na podstawie wielu przypadków zebranych z terenu Anglii i Szkocji, przyjęli jako wysoce prawdopodobną przyczynę śmierci Jezusa na krzyżu samoistne pęknięcie mięśnia sercowego z następową tamponadą serca i natychmiastową śmiercią, przy zachowaniu przytomności i z możliwością wydania „wielkiego krzyku”. Podczas zaś wczesnej sekcji zwłok osobników zmarłych taką śmiercią - po otwarciu worka osierdziowego znajdowali zawsze duże ilości osocza krwi, które gromadziło się ponad całością jej masy. Z tych założeń wychodząc, łatwo wysnuć wnioski nie tylko co do bezpośredniej przyczyny śmierci Chrystusa Pana, ale także dla wyjaśnienia użytego przez św. Jana słowa „woda”. (...)
Piszący te słowa, podobnie jak torakochirurg amerykański - doktor Anthony F. Sava, jest gorącym zwolennikiem poglądu o obecności sporej ilości płynu przesiękowo-wysiękowego krwistego w jamie opłucnej, jako reakcji na wielokrotne urazy klatki piersiowej, spowodowane przez flagrum romanum. (...)
W związku z raną boku pozostaje jeszcze do omówienia ciekawy ślad w postaci dość wyraźnej, poskręcanej w swym przebiegu strużki płynu krwistego. Jest to tak zwany paseczek krwawy (cingula di sangue). Rozpoczyna się on od rany boku, lecz niebawem „chowa się” do tyłu, by popłynąć poprzecznie na drugą stronę wzdłuż dolnej linii granicznej obu płuc. W swym odcinku środkowym staje się wyraźnie poskręcany, lecz jakby nieco cieńszy, by bliżej boku lewego znów pogrubieć. Jak wyjaśnić ten ciekawy ślad?
Trzeba tu wziąć pod uwagę, iż pewna ilość płynu przesiękowo-krwistego pozostała w klatce piersiowej w naturalnej kieszonce, jaką jest zatoczka przeponowo-żebrowa, poniżej wlotu rany boku. Po zmianie pozycji z pionowej na poziomą, kiedy ciało Chrystusa Pana spoczywało na kolanach Matki Bożej, przez nadal otwartą ranę boku wspomniany płyn wylał się na zewnątrz. Napotkawszy na pewien opór, jaki stawiało bądź kolano, bądź ręka Matki Bożej, podtrzymującej martwe ciało Syna - krwista ciecz przeszła wzdłuż tej przeszkody na drugą stronę. A więc opisany paseczek krwawy jest, w naszym pojęciu, udokumentowaniem obecności Matki Bożej pod krzyżem w tej przebolesnej dla niej chwili, jaką nam przekazała tradycja w postaci Piety - Opłakiwania.»
Tylko cisza ....i nadzieja
❤️
Nic dodac , nic ujac.
Film mowi sam za siebie.
Tylko cisza i nadzieja.
Wtedy się z Rubika śmiano, a mam wrażenie, ze stworzył coś bardzo innowacyjnego, a wyraźna linia melodyczna nie robi od razu z tego „sakro polo”. Piękny utwór i pokrzepiający tekst
Gdzie jest oryginalne video z twarzą Doroty Jaremy ??? 😢😢😢
Dwa miesiące temu grali to na pogrzebie mojego kolegi... :(