Mijn opa heeft van 1926 tot 1962 bij Ankersmit gewerkt als smid/machinebankwerker. Als kind zag ik nog wel bedrukte stoffen bij mijn grootouders. Die zijn allemaal weg. Wat ik nog wel heb is een gedenkpenning ter gelegenheid van zijn 25 jarig jubileum in 1951.
Mijn eerste vakantiebaantje in 1960. Een 48-urige werkweek, ƒ 0.42 p/u om mijn vakantie naar Engeland te betalen. Eerst 14 dagen ramen lappen en muren witten tijdens de bedrijfssluiting. Ik kreeg een blauwe overall, een paar rubber laarzen en een kepi, zo'n mutsje van katoen. Na die 14 dagen ging de fabriek weer draaien en werd ik ingezet achter de "chocola". De met hars bedrukte katoen ging door een wals met een bruine vloeistof, de "chocola". Aan weerszijden van de wals moest iemand staan om de plooien uit de stof te trekken, anders bleef de katoen onbedekt. Dan ging de katoen de droogmachine in over mijn hoofd en de hars dwarrelde eruit op mijn gezicht en wenkbrauwen, heel smerig. Ging er alleen met petrolie af. In die tijd was er nog geen ARBO. Ik liep een keer te dicht langs één van die indigo-putten en stapte met mijn laars erin. Dat betekende dat ik iedere dag een blauwe voet had. De voorman heette Klaas, hij sprak de wijze woorden: Jonge, zeurg dai hier nooit terech kump. Voor mij telde alleen het wekelijkse loonzakje.
We verhuisden in 1964 als gezin van Rekken ( bij Eibergen ) naar Deventer omdat mijn vader bij Ankersmit een baan gevonden had. We konden gaan wonen in een huurhuis van Ankersmit bij het Rielerbad in Deventer. In 1965 kwam mijn vader thuis met de mededeling thuis dat het voltallige personeel bij elkaar geroepen was in een grote hal van de fabriek. Daar werd door de directie bekend gemaakt dat Ankersmit per direct ging sluiten. Volgens mijn vader werd er bij gezegd dat de gehele fabriek naar Afrika zou worden overgeplaatst. De werknemers zongen : "dit is het einde ; dat doet de deur dicht !". Ik heb nog een foto waarop mijn vader en collega's te zien zijn met een door hen in de fabriek gemaakt "graf" als symbool van de sluiting. Mijn vader vond gelukkg weer een andere baan. Het huurhuis van Ankersmit konden mijn ouders , als geluk bij een ongeluk, van Ankersmit voor een redelijk bedrag kopen.
Henk, misschien een beetje laat, maar zou ik een scan van die foto mogen hebben? Ik ben bezig met een artikel over Ankersmit. Dit aan de hand van een gesprek met 2 oud-werknemers van Ankersmit. Het verhaal over het 'graf' ken ik nog niet en zou ik nog wel graag willen vermelden. Met foto. Groet, Gerard ten Bulte uit Schalkhaar.
Mijn opa heeft van 1926 tot 1962 bij Ankersmit gewerkt als smid/machinebankwerker. Als kind zag ik nog wel bedrukte stoffen bij mijn grootouders. Die zijn allemaal weg. Wat ik nog wel heb is een gedenkpenning ter gelegenheid van zijn 25 jarig jubileum in 1951.
Mijn eerste vakantiebaantje in 1960. Een 48-urige werkweek, ƒ 0.42 p/u om mijn vakantie naar Engeland te betalen. Eerst 14 dagen ramen lappen en muren witten tijdens de bedrijfssluiting. Ik kreeg een blauwe overall, een paar rubber laarzen en een kepi, zo'n mutsje van katoen. Na die 14 dagen ging de fabriek weer draaien en werd ik ingezet achter de "chocola". De met hars bedrukte katoen ging door een wals met een bruine vloeistof, de "chocola". Aan weerszijden van de wals moest iemand staan om de plooien uit de stof te trekken, anders bleef de katoen onbedekt. Dan ging de katoen de droogmachine in over mijn hoofd en de hars dwarrelde eruit op mijn gezicht en wenkbrauwen, heel smerig. Ging er alleen met petrolie af. In die tijd was er nog geen ARBO. Ik liep een keer te dicht langs één van die indigo-putten en stapte met mijn laars erin. Dat betekende dat ik iedere dag een blauwe voet had. De voorman heette Klaas, hij sprak de wijze woorden: Jonge, zeurg dai hier nooit terech kump. Voor mij telde alleen het wekelijkse loonzakje.
We verhuisden in 1964 als gezin van Rekken ( bij Eibergen ) naar Deventer omdat mijn vader bij Ankersmit een baan gevonden had. We konden gaan wonen in een huurhuis van Ankersmit bij het Rielerbad in Deventer. In 1965 kwam mijn vader thuis met de mededeling thuis dat het voltallige personeel bij elkaar geroepen was in een grote hal van de fabriek. Daar werd door de directie bekend gemaakt dat Ankersmit per direct ging sluiten. Volgens mijn vader werd er bij gezegd dat de gehele fabriek naar Afrika zou worden overgeplaatst. De werknemers zongen : "dit is het einde ; dat doet de deur dicht !". Ik heb nog een foto waarop mijn vader en collega's te zien zijn met een door hen in de fabriek gemaakt "graf" als symbool van de sluiting. Mijn vader vond gelukkg weer een andere baan. Het huurhuis van Ankersmit konden mijn ouders , als geluk bij een ongeluk, van Ankersmit voor een redelijk bedrag kopen.
Henk, misschien een beetje laat, maar zou ik een scan van die foto mogen hebben? Ik ben bezig met een artikel over Ankersmit. Dit aan de hand van een gesprek met 2 oud-werknemers van Ankersmit. Het verhaal over het 'graf' ken ik nog niet en zou ik nog wel graag willen vermelden. Met foto. Groet, Gerard ten Bulte uit Schalkhaar.
prachtige docu, maar die vreselijke toeter moeten ze eruit halen. muzak, verschrikkelijk gewoon