Oglądam te filmiki od jakiegoś tygodnia czy dwóch i tak wiele rzeczy odzwierciedla moje cechy z dawniejszych lat, że nie wiem co mam sądzić. Wpadłem w temat ZA przez wyznanie mojej dziewczyny, że dawniej dostała diagnozę (z którą się nie zgadza i ma ku temu dość poważne) to jednak sam stwierdziłem by temat dość dosadnie zgłębić. Jako, że już jesteśmy pod filmikiem opowiadającym o relacjach damsko-męskich to właśnie kolejny raz widzę sporo analogii do siebie. Jakoś nigdy specjalnie dobrze nie szło mi odczytywanie intencji kobiet wobec mnie, przeważnie w takich relacjach byłem sztywny i w sumie jestem nadal. Pamiętam też całkiem dobrze, że czas od końcówki podstawówki do końca technikum to praktycznie ograniczanie takich kontaktów do minimum. Zdecydowanie łatwiej przychodziło mi to przez internet bo nie ma tej bezpośredniej interakcji i tak ostatnio głowię się właśnie nad samym sobą. Czy temat ZA nie dotyczy też mnie? Wiele kwestii się zgadza, kilka nie ale to normalne bo każdy jak wiadomo jest inny. Od kiedy pamiętam, żadna ze mnie dusza towarzystwa nie była, wygadany nie byłem, rozmowy na tematy związków ucinałem raczej w zarodku by nie powodować niezręcznych sytuacji. Smaruję ten post tutaj jako świeżo upieczony 23 latek, który od około 3 miesięcy jest w związku (pierwszym) i też jako osoba często lubiąca się wycofać od typowego życia społecznego na rzecz własnego towarzystwa. Pozdrawiam wszystkich czytających te wypociny. :D
Fajny film. Powiem coś od siebie: niezależnie od wieku, czy masz lat 25 czy 45 czy 65 samotność jest ZAWSZE tak samo bolesna, dołująca i przykra. Nigdy nie myślcie, że inni mają lepiej. Ulice są pełne przygnębionych ludzi, bloki pełne samotnych małżonków tylko my o tym nie wiemy, bo i jak. jedyne co w młodości jest łatwiejsze to szanse. z wiekiem szanse na miłość czy nawet seks maleją. Ponoć seks jest potrzeba fizjologiczna jak oddychanie, i jest., ale realizacja tej potrzeby jest piekielnie trudna, a brak zaspokojenia doprowadzić może do ciężkiej depresji... Życie jest bardzo trudne. Lepiej zdać sobie z tego sprawę...
Okres dojzewania to najgorszy okres zycia dla aspi. W doroslym zyciu czlowiek potrafi zrozumiec, ze nie kazdy czlowiek musi miec kogos. Ja, od 23 lat staram sie miec kogos bliskiego i choc mam czasem chwile zwatpienia nadal sie nie poddaje. Jest to trudne, bo kobiety czesto nie wybaczaja nawet najmniejszych bledow. Pozdrawiam wszystkich samotnych aspergerow.
Witam cie tak to prawda życie z Asem jest strasznie wymagające i trudne moj partner będzie diagnozowany wraz z synem także mam dwuch asów w domu orawdopodnie jednak nie masz się czym przejmować napewno znajdziesz swoją drugą połowę
Niczym się nie przejmuj, byłem w związku, trafiłem źle, więcej tego nie chcę powtarzać. Ból przeminął po 1,5 roku. Na podrywy reaguję negatywnie. Dobrze mi jest samemu.
Nie miałem nigdy drugiej połówki, życie z aspergerem jest strasznie wymagające :( Sama próba zdobycia przyjaciela to wyzwanie, a gry miłosne to jakiś przeskomplikowany poziom trudności życia. Żadnych błędów nie można popełnić, przecież to prawie niemożliwe. Zawsze najgorsze jest to poczucie bycia innym, "nerdem", frajerem :(
@@mentalcelstefan7086 Zacznij pakować, to chociaż zaczną Cię szanować. Do mnie kobiety podchodzą na imprezach, a nie ja do nich, bo samemu ciężko mi zacząć rozmowę. Imprez nie lubię, ale czasami idę jak mnie przyjaciele namówią.
Robi Pan kawał świetnej roboty - dziękuję! Co prawda zakończyłam związek z mezczyzna z (jestem przekonana) ZA, wiedza, która Pan propaguje jest dla mnie bezcenna.
Fajny temat. No właśnie.. Też miałam problemy z nawiązywaniem kontaktów z chłopakami.. I dałam sobie spokój.. Po jakiejś próbie i z jednej str chciałam mieć chłopaka ale było dla mnie trudne zagadać 🙄.. Kilka lat później jakos poszło.. Chłopak znalazł mnie dałam się przekonać.. Ale miałam swoje wady i pół roku i przestał się że mną spotykać.. Tak ciężki temat dla aspi i w dodatku wwo
A ja poproszę o radę obecne tu osoby z ZA. Co chciałby dorosły mężczyzna z ZA żeby zrobiła albo powiedziała dziewczyna neurotypowa, która (chyba) mu się podoba, żeby mógł zrozumieć, że on też jej się podoba? W jaki sposób powinna sposób potwierdzić swoje zainteresowanie jego osobą? Czy spokojny, introwertyczny chłopak ma oczekiwania w takiej sytuacji? Wiem, że każdy jest trochę inny, ale pewnie macie swoje zdanie i swoje własne doświadczenia.
Jako dorosły mężczyzna z ZA uważam, że najlepiej to powiedzieć wprost, oczywiście nie znienacka. Spytać wpierw, czy ona rzeczywiście mu się podoba, a potem dodać adnotację, że takie same odczucia są również po drugiej stronie. Oczywiście warto zaznaczyć, że pod wpływem zaskoczenia ów mężczyzna z ZA może zawstydzony zaprzeczyć wprost tej dziewczynie, że ona mu się podoba (sam bym tak zrobił, gdyż dotychczas jedyne interakcje ze strony dziewczyn w moją stronę to było wyśmiewanie mnie, a zdaję sobie sprawę z mojego niskiego statusu matrymonialnego i uznałbym wszelaką inicjatywę za kolejny żart), lecz warto wówczas pociągnąć temat, zapewniając jednocześnie o swoich szczerych intencjach.
Pookert załatwił sprawę, lepiej czasem być z kimś szczerym, niż bawić się w jakieś dywagacje/podchody/balanse/niuanse/domyślanie. Jeżeli nie otrzymujemy jasnego sygnału, to sobie żyjemy dalej, jakby zupełnie nic się nie działo.
Fajnie że twoi rodzice pytali. Gorzej gdyby kontrolowali i wpieprzali się i utrudniali jakikolwiek kontakt ( bo chyba sami uznają kontakty z ludzi za cos złego )
Czasem faktycznie to bagno. Ale tym bagnem wcale być nie musi taka sytuacja :) Oczywiście to zależy od ludzi, których spotkamy, od nas samych, od naszych zdolności no i od "chemii" :)
Dzien dobry piszę do Pana ponieważ zastanawia mnie jedna rzecz a nigdzie na Pana filmach jej nie znalazłam mianowicie co z oaza bezpieczeństwa u asów pytam ponieważ mój syn od maleńkości ma swoją kołderkę i misia który grał mówił wiadomo sym ma już lat 11 więc miś tzn misie bo ma ich kilka są to te same misie jednak w innych kolorach i są dwa rodzaje jedne są siedzące a drugie leżące ma ich w sumie osiem i tutaj moje pytanie zawsze jak cis się wydarzy w szkole czy zbroi cis czy się czegoś boi ucieka na łóżko bierze kołderkę bierze jednego z misiów i przytula rozmawia z nimi dlatego. Chciałam zapytać czy asy mają takie swoje rzeczy lub ludzi przy których czują się bezpiecznie i przestają się bać przerażających dla nich rzeczy?? Mam wrażenie że jeśli chodzi o rzeczy to właśnie ma te misie i swoją kołderkę a jeśli chodzi o ludzi to mnie ponieważ kiedy jest w mojej obecności zachowuje się inaczej niż jak mnie przy nim nie ma. Chciałabym uslyszec od Pana kilka słów na ten temat jeśli jest to możliwe Pozdrawiam serdecznie
Niestety, ale nie mam dobrych informacji. Brak chęci do rozmów o "tych" sprawach należy uszanować. Tworzenie zaufania na takie tematy, to kwestia wielu miesięcy rozmów - niezobowiązujących, bezpiecznych, lekkich, a także opowiadania o sobie i o swoich trudnych sprawach. To najlepsza metoda, aby dziecko się otworzyło. Mimo wszystko może być tak duża niechęć na te tematy w rozmowie z rodzicami, że pozostaje jedynie akceptacja - "mój syn nie chce i nie będzie chciał rozmawiać o swoich podrywach ze mną". To już on wybiera, a my powinniśmy ten wybór uszanować :)
@@psychologiaza7884 moim zdaniem ja chciałbym aby rodzice dzielili się swoimi porażkami z każdej dziedziny . Chyba dzielenie się porażkami zbliża osoby . Czyli zamiast zapytać kogoś lepiej podzielić się jakaś swoją porażka . Tak psychologicznie mi się wydaje
Cześć, przykro słyszeć i jeszcze ciężej pocieszać, bo sam jestem w tej sytuacji i obawiam się, że niestety nie uda mi się nigdy, daj znać jak sobie radzisz. Pozdrawiam
Oglądam te filmiki od jakiegoś tygodnia czy dwóch i tak wiele rzeczy odzwierciedla moje cechy z dawniejszych lat, że nie wiem co mam sądzić. Wpadłem w temat ZA przez wyznanie mojej dziewczyny, że dawniej dostała diagnozę (z którą się nie zgadza i ma ku temu dość poważne) to jednak sam stwierdziłem by temat dość dosadnie zgłębić. Jako, że już jesteśmy pod filmikiem opowiadającym o relacjach damsko-męskich to właśnie kolejny raz widzę sporo analogii do siebie. Jakoś nigdy specjalnie dobrze nie szło mi odczytywanie intencji kobiet wobec mnie, przeważnie w takich relacjach byłem sztywny i w sumie jestem nadal. Pamiętam też całkiem dobrze, że czas od końcówki podstawówki do końca technikum to praktycznie ograniczanie takich kontaktów do minimum. Zdecydowanie łatwiej przychodziło mi to przez internet bo nie ma tej bezpośredniej interakcji i tak ostatnio głowię się właśnie nad samym sobą. Czy temat ZA nie dotyczy też mnie? Wiele kwestii się zgadza, kilka nie ale to normalne bo każdy jak wiadomo jest inny. Od kiedy pamiętam, żadna ze mnie dusza towarzystwa nie była, wygadany nie byłem, rozmowy na tematy związków ucinałem raczej w zarodku by nie powodować niezręcznych sytuacji. Smaruję ten post tutaj jako świeżo upieczony 23 latek, który od około 3 miesięcy jest w związku (pierwszym) i też jako osoba często lubiąca się wycofać od typowego życia społecznego na rzecz własnego towarzystwa. Pozdrawiam wszystkich czytających te wypociny. :D
Fajny film. Powiem coś od siebie: niezależnie od wieku, czy masz lat 25 czy 45 czy 65 samotność jest ZAWSZE tak samo bolesna, dołująca i przykra. Nigdy nie myślcie, że inni mają lepiej. Ulice są pełne przygnębionych ludzi, bloki pełne samotnych małżonków tylko my o tym nie wiemy, bo i jak. jedyne co w młodości jest łatwiejsze to szanse. z wiekiem szanse na miłość czy nawet seks maleją. Ponoć seks jest potrzeba fizjologiczna jak oddychanie, i jest., ale realizacja tej potrzeby jest piekielnie trudna, a brak zaspokojenia doprowadzić może do ciężkiej depresji... Życie jest bardzo trudne. Lepiej zdać sobie z tego sprawę...
Okres dojzewania to najgorszy okres zycia dla aspi. W doroslym zyciu czlowiek potrafi zrozumiec, ze nie kazdy czlowiek musi miec kogos. Ja, od 23 lat staram sie miec kogos bliskiego i choc mam czasem chwile zwatpienia nadal sie nie poddaje. Jest to trudne, bo kobiety czesto nie wybaczaja nawet najmniejszych bledow. Pozdrawiam wszystkich samotnych aspergerow.
Największą sztuką w takich momentach jest akceptowanie siebie i dystans do świata, który nas otacza. Trzymam kciuki!
Witam cie tak to prawda życie z Asem jest strasznie wymagające i trudne moj partner będzie diagnozowany wraz z synem także mam dwuch asów w domu orawdopodnie jednak nie masz się czym przejmować napewno znajdziesz swoją drugą połowę
Niczym się nie przejmuj, byłem
w związku, trafiłem źle, więcej tego nie chcę powtarzać. Ból przeminął po 1,5 roku. Na podrywy reaguję negatywnie. Dobrze mi jest samemu.
Nie miałem nigdy drugiej połówki, życie z aspergerem jest strasznie wymagające :( Sama próba zdobycia przyjaciela to wyzwanie, a gry miłosne to jakiś przeskomplikowany poziom trudności życia. Żadnych błędów nie można popełnić, przecież to prawie niemożliwe. Zawsze najgorsze jest to poczucie bycia innym, "nerdem", frajerem :(
@@mentalcelstefan7086 Zacznij pakować, to chociaż zaczną Cię szanować. Do mnie kobiety podchodzą na imprezach, a nie ja do nich, bo samemu ciężko mi zacząć rozmowę. Imprez nie lubię, ale czasami idę jak mnie przyjaciele namówią.
Robi Pan kawał świetnej roboty - dziękuję! Co prawda zakończyłam związek z mezczyzna z (jestem przekonana) ZA, wiedza, która Pan propaguje jest dla mnie bezcenna.
Fajny temat. No właśnie.. Też miałam problemy z nawiązywaniem kontaktów z chłopakami.. I dałam sobie spokój.. Po jakiejś próbie i z jednej str chciałam mieć chłopaka ale było dla mnie trudne zagadać 🙄.. Kilka lat później jakos poszło.. Chłopak znalazł mnie dałam się przekonać.. Ale miałam swoje wady i pół roku i przestał się że mną spotykać.. Tak ciężki temat dla aspi i w dodatku wwo
A ja poproszę o radę obecne tu osoby z ZA. Co chciałby dorosły mężczyzna z ZA żeby zrobiła albo powiedziała dziewczyna neurotypowa, która (chyba) mu się podoba, żeby mógł zrozumieć, że on też jej się podoba? W jaki sposób powinna sposób potwierdzić swoje zainteresowanie jego osobą? Czy spokojny, introwertyczny chłopak ma oczekiwania w takiej sytuacji? Wiem, że każdy jest trochę inny, ale pewnie macie swoje zdanie i swoje własne doświadczenia.
Również czekam na odpowiedź 🙂
Jako dorosły mężczyzna z ZA uważam, że najlepiej to powiedzieć wprost, oczywiście nie znienacka. Spytać wpierw, czy ona rzeczywiście mu się podoba, a potem dodać adnotację, że takie same odczucia są również po drugiej stronie. Oczywiście warto zaznaczyć, że pod wpływem zaskoczenia ów mężczyzna z ZA może zawstydzony zaprzeczyć wprost tej dziewczynie, że ona mu się podoba (sam bym tak zrobił, gdyż dotychczas jedyne interakcje ze strony dziewczyn w moją stronę to było wyśmiewanie mnie, a zdaję sobie sprawę z mojego niskiego statusu matrymonialnego i uznałbym wszelaką inicjatywę za kolejny żart), lecz warto wówczas pociągnąć temat, zapewniając jednocześnie o swoich szczerych intencjach.
Pookert załatwił sprawę, lepiej czasem być z kimś szczerym, niż bawić się w jakieś dywagacje/podchody/balanse/niuanse/domyślanie. Jeżeli nie otrzymujemy jasnego sygnału, to sobie żyjemy dalej, jakby zupełnie nic się nie działo.
Fajnie że twoi rodzice pytali. Gorzej gdyby kontrolowali i wpieprzali się i utrudniali jakikolwiek kontakt ( bo chyba sami uznają kontakty z ludzi za cos złego )
Ja już odpuściłem sobie dawno, bo związki, przygody i ich następstwa to jest jedno wielkie bagno!
Czasem faktycznie to bagno. Ale tym bagnem wcale być nie musi taka sytuacja :) Oczywiście to zależy od ludzi, których spotkamy, od nas samych, od naszych zdolności no i od "chemii" :)
Dzien dobry piszę do Pana ponieważ zastanawia mnie jedna rzecz a nigdzie na Pana filmach jej nie znalazłam mianowicie co z oaza bezpieczeństwa u asów pytam ponieważ mój syn od maleńkości ma swoją kołderkę i misia który grał mówił wiadomo sym ma już lat 11 więc miś tzn misie bo ma ich kilka są to te same misie jednak w innych kolorach i są dwa rodzaje jedne są siedzące a drugie leżące ma ich w sumie osiem i tutaj moje pytanie zawsze jak cis się wydarzy w szkole czy zbroi cis czy się czegoś boi ucieka na łóżko bierze kołderkę bierze jednego z misiów i przytula rozmawia z nimi dlatego. Chciałam zapytać czy asy mają takie swoje rzeczy lub ludzi przy których czują się bezpiecznie i przestają się bać przerażających dla nich rzeczy?? Mam wrażenie że jeśli chodzi o rzeczy to właśnie ma te misie i swoją kołderkę a jeśli chodzi o ludzi to mnie ponieważ kiedy jest w mojej obecności zachowuje się inaczej niż jak mnie przy nim nie ma. Chciałabym uslyszec od Pana kilka słów na ten temat jeśli jest to możliwe
Pozdrawiam serdecznie
Hej jestem aspergerem. Jak mam poderwać aspergerkę?
a co robić jak syn nie chce ze mną rozmawiać na żaden temat, jego reakcja jest, nie powinno Cie to obchodzić?
Niestety, ale nie mam dobrych informacji. Brak chęci do rozmów o "tych" sprawach należy uszanować. Tworzenie zaufania na takie tematy, to kwestia wielu miesięcy rozmów - niezobowiązujących, bezpiecznych, lekkich, a także opowiadania o sobie i o swoich trudnych sprawach. To najlepsza metoda, aby dziecko się otworzyło. Mimo wszystko może być tak duża niechęć na te tematy w rozmowie z rodzicami, że pozostaje jedynie akceptacja - "mój syn nie chce i nie będzie chciał rozmawiać o swoich podrywach ze mną". To już on wybiera, a my powinniśmy ten wybór uszanować :)
@@psychologiaza7884 moim zdaniem ja chciałbym aby rodzice dzielili się swoimi porażkami z każdej dziedziny . Chyba dzielenie się porażkami zbliża osoby . Czyli zamiast zapytać kogoś lepiej podzielić się jakaś swoją porażka . Tak psychologicznie mi się wydaje
W 100% się zgadzam. Jeszcze o innych i ważnych aspektach postanowiłem i ja opowiedzieć: ua-cam.com/video/LW831OlEFrc/v-deo.html
Mi to się nie udaje, nawet na tinderze
Cześć, przykro słyszeć i jeszcze ciężej pocieszać, bo sam jestem w tej sytuacji i obawiam się, że niestety nie uda mi się nigdy, daj znać jak sobie radzisz. Pozdrawiam
mam zespol aspergera, wyrywam duzo lasek, wystarczy opakowan technike podrywania,
@@jshshdhdjdjdjdrozwiniesz temat?