Ευριπίδης: ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΕΝ ΤΑΥΡΟΙΣ📙📚🌊🎭 ΗΧΟΒΙΒΛΙΟ-AUDIOBOOK.GR διαβάζει ο Κωνσταντίνος Αθ. Οικονόμου

Η Ιφιγένεια εν Ταύροις είναι τραγωδία του Ευριπίδη, συνέχεια της Ιφιγένειας εν Αυλίδι, που διδάχθηκε ωστόσο πριν από αυτή (414-413 π.Χ.). Πραγματεύεται το προσφιλές στην ελληνική αρχαιότητα θέμα της σωτηρίας δύο ανθρώπων που τους συνδέουν συγγενικοί δεσμοί, υπό αντίξοες συνθήκες.
Υπόθεση
Στο ναό της Αρτέμιδος στην Ταυρίδα γίνονται ανθρωποθυσίες. Ειδικά θυσιάζουν στη θεά τους Έλληνες που συλλαμβάνουν στη χώρα και η Ιφιγένεια, ως ιέρεια, κάνει τον εξαγνισμό των θυμάτων πριν τη σφαγή.
Η Ιφιγένεια έχει δει κακό όνειρο τη νύχτα, ότι πέθανε στο Άργος ο αδελφός της Ορέστης και έχει βγει τώρα το πρωί στον αέρα και στο φως να το διηγηθεί και έτσι να το ακυρώσει.
Φτάνει στο μεταξύ ο Ορέστης με τον Πυλάδη και κατά το χρησμό και την εντολή του Απόλλων/Φοίβος πρέπει να πάρει από το ναό το άγαλμα της θεάς και να το φέρει στην Αθήνα· έτσι θα λυτρωθεί από τη μανία των Ερινύων που τον κυνηγάνε σαν μητροκτόνο. Αλλά οι δύο ήρωες συλλαμβάνονται από βάρβαρους ως ιερόσυλοι, που σύμφωνα με δικούς τους νόμους και καθώς ο βασιλιάς της Ταυρίδας, Θόας, μισούσε τους ξένους και τους Έλληνες, έπρεπε να θυσιαστούν. Προτού λοιπόν θανατωθούν ως θυσία προς τη Θεά Αρτέμιδα, οδηγούνται για εξαγνισμό, στο ναό της Θεάς, από την ιέρεια του ναού. Όμως ιέρεια του Ναού της Θεάς τυγχάνει να είναι η αδελφή του Ορέστη η Ιφιγένεια με την οποία αναγνωρίζονται. Έτσι με τέχνασμα αυτής οι ήρωες και μαζί τους η Ιφιγένεια καταφέρνουν με την βοήθεια της Θεάς Αθηνάς να αποδράσουν αποκομίζοντας και το ιερό ξόανο της Θεάς.
Προτέρημα
Ο θρήνος της Ιφιγένειας με την αναφορά του στη σχέση Ύβρις- Άτη της γενιάς της και με την παραφορά για την προσωπική της τύχη και την ένταση που προκαλεί το όνειρο σε συνδυασμό και με του χορού τη σύμπραξη είναι από τα πιο λυρικά και ωραιότερα μέρη της τραγωδίας ή ακόμα και άλλων τραγωδιών. (στροφές 205-235 και 392-465)
«Ξένη τώρα στ΄άξενα του Πόντου τ΄αγριόμερα χωρίς πατρίδα, απάντρευτη χωρίς παιδιά και φίλους απ΄ όλους ξεχασμένη! Ούτε την Ήρα τραγουδώ ούτε της Αθηνάς και των Τιτάνων τις μορφές στον αργαλειό υφαίνω! Τώρα την αιματόλουστη την όλο κλάματα σφαγή των ξένων ευλογώ που μαύρο δάκρυ χύνουνε σαν τους φορώ στεφάνια. Αχ! Ορέστη μου που βρέφος τότε σ΄άφησα στο βυζί της μάνας τρυφερό βλαστάρι που ήταν να γίνεις βασιλιάς στο Άργος για σένα κλαίω».