Έφτιαξα δύο playlists, ένα με τα συγκροτήματα/άλμπουμ που αναφέρονται στο βίντεο (συνήθως δυο κομμάτια από τον καθένα, φυσικά υπάρχει κλέψιμο και εδώ!) και ένα με τα τοπ 5 που θα έπρεπε να μπουν και ξεχάστηκαν ή ήταν ανάδρομος ο Ερμής την ημέρα του βίντεο. Συν κάτι ψιλά γιατί είναι τσάμπα να βάζω κομμάτια και δισκάρες! Σε κάποιους δίσκους η επιλογή ήταν προφανής, σε άλλους *πάρα* πολύ δύσκολη, το σίγουρο είναι ότι τα playlist είναι γεμάτα ΚΟΜΜΑΤΑΡΕΣ! :) ua-cam.com/play/PLxhY8HRebNs3xKM0Y1jAjqU9T71SJ--f7.html ua-cam.com/play/PLxhY8HRebNs3gwjdSKahJdlo-7OSLGsRD.html
Το είδα όλο Vic, από τα καλύτερα; video που έχω δει ever. Συμφωνώ σε όλα που έδειξες, , το απόλαυσα, τι να λέμε τώρα. Μιλα και άλλο για μουσική, μη σταματας επ ουδενί❤❤❤
@@vicsdungeon σοβαρά, τελείωσε το τρίωρο βίντεο και μετα απλά ακουγα διάσπαρτα τα άλμπουμς που ανέφερες ξανά. Εχεις εξαιρετική ροή λόγου, είναι χάρισμα αυτό. Πρώτα το έχεις και μετά το δουλεύεις.
@@johntsoch Ρατιοναλισμός λοιπόν πρώτα και μετά εμπειρισμός. Καντιανή προσέγγιση όπου η διάνοια είναι ενεργή!! Να πούμε και κανένα φιλοσοφικό John , καλημέρα!
@@stratoseleftheriadis3696 όχι πάντα, στους Pink Floyd υπάρχει μονο εμπειρισμός , ο ρασιοναλισμος έρχεται μονο μετά που ανακαλείς την επειρία που βίωσες και προσπαθείς να καταλάβεις πως έζησες την ζωή σου ως όνειρο μέσα σε ένα όνειρο(που έλεγε και ο Ποε) κατα την ακρόαση του δίσκου. Θα το τιμήσω άμεσα το καινούργιο σου βίντεο Στράτο.
Απολαυστικό το βίντεο! Το είδα σε δόσεις αλλά το γούσταρα πολύ! Έχει πολύ ωραία ροή ο λόγος σου και οι μικρές ιστορίες/πληροφορίες που διηγείσαι κάνουν το όλο βίντεο πολύ ενδιαφέρον! Αναμένουμε τα επόμενα 🤟
Από τα καλύτερα video που έχω παρακολουθήσει. Εύγε Vic. Συμφωνώ 100% για το Reign in Blood. Το 89 που το άκουσα πρώτη φορά έπαθα σοκ. Δεν είχα ξανακούσει τότε κάτι παρόμοιο και κατάλαβα ότι το αγαπημένο μου είδος metal θα είναι το thrash. Θεωρώ ότι χαλαρά είναι το κορυφαίο thrash metal album, από το οποίο άπαντες προσπάθησαν να πάρουν στοιχεία. Απόψεις για να προβάλλουμε εναλλακτικότητα και τάχα ψαγμένη άποψη, όπως "όχι πιο γρήγορο ήταν το Darkness Descends" ή "πιο ακραίο ήταν το Bonded by Blood", είναι τρίχες (προσκυνάω και τα δύο αυτά album εννοείται). Ακόμα και σήμερα σε όλο το thrash και το death αντιγράφονται στοιχεία του Reign in Blood. Με έφτιαξες βραδιάτικα.
Ευχαριστώ πολύ! Νομίζω το Reign in Blood, όπως λέω και στο βίντεο, είναι η ντε φάκτο κορωνίδα του είδους, ακόμα κι αν αγαπάει κάποιος κάποιο άλλο θρας άλμπουμ πιο πολύ (εγώ ας πούμε!). Αλλά το RiB είναι κολοσσός με προφανή επιρροή σε όλο τον extreme ήχο και εκτός αυτού, συνώνυμο της θρας κτηνωδίας. Ξέχασα να βάλω και τα λινκ σε Dark Angel και Jeff Hanneman τώρα που το θυμήθηκα! vics-dungeon.blogspot.com/2015/05/jeff-hanneman-evil-notes-and-sad-riffs.html vics-dungeon.blogspot.com/2023/05/v-for-vic-dark-angel.html Ευχαριστώ και πάλι πάρα πολύ για σχόλιο, με έφτιαξες και εσύ!
Βασίλη μου έφτασα στο τέλος του μαραθωνίου αυτού!Αν έχεις χρόνο δεν είναι καθόλου κουραστικο .Λοιπόν μέσες άκρες ότι είναι αγαπημένοι σου δίσκοι είναι και για μένα.Καμμια διαφωνία δεν έχω ούτε να συμπληρώσω κάτι.Πολυ ωραία ανάλυση για τους δίσκους,ωραίο αφιέρωμα στους Vektor αλλά μαμησετα με τον αρχηγό τους.Για black metal συμφωνώ σε ότι λες και αυτή είναι η άποψη η δικιά μου επίσης.Αλλα όπως και το power απέκτησε υπόσταση το 87 έτσι και το black απέκτησε υπόσταση την ίδια χρονιά.Εκανες πάντως ωραίο edit που ένιωσες 5 βίντεο σε ένα.. 😊😊😊
"Edit" είναι πολύ ευγενικός τρόπος να πεις ότι δεν σταμάτησες να φλυαρείς για ώρες, χαχα! Ευχαριστώ πολύ Γιώργο και χαίρομαι που συμφωνούμε σε πολλά! ❤
Άψογος!! Υπέροχο βίντεο και οοοοοσοοοο πήγε!!!! πολυ ωραίο λογο, ροή,σκεψη και πολλες πληροφορίες!! Το απόλαυσα 101%! !! Όταν έρθει κεφι και όρεξη..,μπλουζες!!!!!!!!!!!!
Εντάξει είναι πραγματική απόλαυση όλο. Λειτουργεί και ως οδηγός για αρχή στο καλύτερο genre του metal αυτό το βίντεο. Όλα τα άλμπουμ είναι φοβερά (προσωπικά D.R.I. δεν έχω τόσο ψηλά αλλά είναι συμπαθείς). Θα έβαζα σίγουρα Sacrifice ή Razor προσωπικά αλλά φευ. Είναι τρομερή η ποσότητα και η ποιότητα κυκλοφοριών. Πέρα από αυτά η ροή ειναι φοβερή και οι παρουσιάσεις εμένα τουλάχιστον μου θυμίζουν γιατί αυτά τα άλμπουμ τα αγαπώ. Επίσης, πέρα από τα άλμπουμ που αρχικά δεν χώρεσαν, θα ήταν καλή ιδέα ένα αφιέρωμα για post 2000 thrash albums είτε είναι revival είτε παλιες μπάντες που επέστρεφαν με δισκαρες.
Αυτό είναι κάτι που έχω στο μυαλό μου καιρό (από τον καιρό του Χάμερ βασικά) και μετά από τόσα χρόνια είναι ακόμα πιο δύσκολο αλλά και χρήσιμο. Πλέον πρέπει ακόμα και όλο το νέο θρας να χωριστεί σε εποχές και σκηνές και υποείδη για να είναι διαχειρίσιμη η πληροφορία! Δεν έχω ιδέα πότε και πώς αλλά κάτι θα κάνουμε! Ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια! :)
01:31:53 όταν άκουσα πρώτη φορά Sacred Reich ότι είχα ακούσει πριν τα έθαψα όλα και άκουγα μόνο Sacred μέχρι που μπήκε ο πατέρας μου μέσα στο δωμάτιο και μου λέει "καλά άλλο δίσκο δεν έχει να βάλεις ,στο τέλος θα τον λιώσεις". Πραγματικά ο πατέρας επειδή έπαιζε μαντολίνο και λαούτο πρέπει να είχε βγάλει όλο το American Way😂
@@vicsdungeonπαρεμπιπτόντως,3 ώρες και δεν σε χόρτασα. Όταν τελείωσε το βίντεο έλεγα ότι ήταν πάρα πολύ λίγο 😂. Ένα από τα καλύτερα μου βίντεο με πάρα πολύ ενδιαφέροντα Άλμπουμ για όσους δεν ξέρουν. Απλά respect 🙏🏼. Όσο για τους Toxic ανυπομονώ κι εγώ να τελειώσουμε της ηχογραφήσεις και βγούνε μπροστά.
Mετά απο συζήτηση με φίλο για το βίντεο σου, σε γουστάρω ακόμη περισσότερο για όσα είπες για Vektor(οχι μονο για το ποσο μπαντάρα ήταν αλλα για τα άσχημα γεγονότα). Δεν σχολίασα στην αρχή για να μην αρχίσω να χάνω τον έλεγχο στα μπινελίκια αλλα τα είπες όπως έπρεπε στις τοποθετήσεις σου.
Αυτό δεν είναι απλά λίστα, είναι ενα ιδανικό tutorial για οποιον θέλει να μπει στο thrash. Oι περιπου 50-60 δισκοι που παρουσιάζονται είναι όλοi essential, και από εκει και πέρα μπορεί ο ακροατής να ψαχτεί όσο θέλει. EPOC
Λείπουν αρκετά πράγματα, ειδικά ο Καναδάς είναι πολύ αδικημένος (το Violent Restitution άφησα απόξω με πόνο καρδιάς) αλλά πολύ χαίρομαι με τέτοια σχόλια, ευχαριστώ πολύ!
Βίντεο που απόλαυσα ξεκάθαρα διότι εμπεριέχει άλμπουμς αγαπημένα και σε εμένα!!!Δεν έχει σημασία η διάρκεια του βίντεο αλλά το περιεχόμενο!Σε αυτό η ποιότητα είναι τέτοια που κύλησε νερό!!!Σε ευχαριστώ Bill για την αφιέρωση και εύχομαι σύντομα και στο επόμενο που σου είπε ο Γιώργος!!! Υ.Γ Δεν το χωνεύω αυτό το Disco destroyer ούτε με σόδες 😂😂😂!!!!
Γεια σου ρε Θόδωρα! Αφού το απόλαυσες εσύ που το παρήγγειλες αυτό μετράει περισσότερο από όλα! Κάποια μέρα που θα πίνουμε μπυρακια παρέα και θα είσαι ευάλωτος και δεκτικός αγαπησιάρης θα τραγουδήσουμε παρέα το URB, χαχα 😁 Να είσαι πάντα καλά και εις το επανιδείν!
Vic τι έκανες εκεί άρχοντα, μαραθώνιος, όπως αξίζει άλλωστε, το είδα όλο χθες χωρίς pause αλλά multitasking , θα το δω σίγουρα άλλες δύο να μην ξεφύγει τίποτα, τα χίλια δύο ενδιαφέροντα είπες πέρα από την λίστα καθεαυτή, στεναχωρήθηκα και για το παλικάρι από Vektor με την τοξική γυναίκα, μου θύμισε Ozzy και Dio, είπες άπειρα ενδιαφέροντα, φοβερός, ατελείωτος σεβασμός!!
Γεια σου ρε Βασιλάρα! Ευχαριστώ για την αναφορά! Το 1997 ξεκίνησε το Altars :) Τιμή μου που ήρθες στην εκπομπή μου και θα κάνουμε πολλά ωραία πραγματάκια! Γελάω ακόμα με τις αναφορές όσο σε ακούω - χαιρετώ κι εγώ! Μιχάλη (Addicted to Lists) σε περιμένουμε! :) Πάω να πάρω όμως μπύρα γιατί από ό,τι διάβασα ξεπέρασες και τον Tolkien σε διάρκεια, οπότε πάμε! 🤣
Χαχ, πάρε μπύρες, ρεντ μπουλ για την νύστα, χαστούκια εν ανάγκη και τέτοια! "Βαριέμαι τις διάρκειες", φαντάζομαι την χαρά σου που είδες την διάρκεια! Τα λέμε και στο καφενείο σύντομα! :)
Nuclear Assault: +1. Τα είπες όλα. Overkill, Paradox, Sabbat: Superb, πάλι τα είπες όλα, επίσης μπάντες που βρέθηκαν στο δρόμο μου 'αργότερα', αλλά τα σερί των Οβερκιλ, την ατμόσφαιρα των Paradox, και το στιχο/στήσιμο του songwriting Sabbat δεν τα βρίσκεις εύκολα. Sacred Reich: +1, the American Way, Who's to Blame, το κάναμε καλοκαιρινό πέρσι στο λαιβ εδώ, τεράστιο απωθημένο ήταν, μπάντα με ΤΡΟΜΕΡΗ μουσικότητα που δεν υπογραμμιζόταν όταν τη συζητούσαμε τότε, εμένα μου έμειναν συντροφιά και τους απολαμβ'ανω καλλιτεχνικά πολύ περισσότερο πλέον. Sepultura: +1, τα έχουμε πει κι αλλού, προφανώς BtR, ριφς ριφς ριφς και άμα πέσει λίγο η ταχύτητα τρελαίνομαι περισσότερο!!! Slayer: Αιρετική άποψη, αλλά RiB κάτω από Seasons για μένα (και ίσως όχι μόνο). Seasons η κορυφή τους, η μπάντα που δε μας έμαθε το θρας μόνο, αλλά μας έμαθε το ακραίο. Ένα ριφ, Ο ΗΧΟΣ, και όποιο άλλο δομικό συστατικό θες (εμένα ήταν ο Lombardo) και το ακραίο γίνεται εμπειρική γνώση - με το RiB + τ South (τα τραγούδια) εγινε σε μένα, πέρασα φανατική περίοδο, ακόμα τους αγαπάω, αλλά στο ράνκινγκ ζορίζομαι στο που πάει τι (δεν είμαι ο πιο σκληροπυρηνικός Σλειράς, πάντως, ίσως να παίζει ρόλο και η διάρκεια της 'αρρώστιας' για την εκτίμηση συγκεκριμένων γνωρισμάτων του συγκεκριμένου δίσκου, περαν της αντικειμενικής 20/10 αξίας του). S.O.D: +1, το βρήκα και το πήρα πέρσι (6 λίρες, τι όμρφα αυτά τα συνοικιακά δισκάδικα στο νησί!), τι να λέμε, εθισμός. Sodom: +1 και συμφωνώ με όλη την ανάλυση περί 90σ. Μπάντα ζωής, το AO τοπ 5 ιδιώματος, τοπ 1 ευρώπης (σε θρας) για μένα και φαν φακτ ΔΕ ΜΟΥ ΑΡΕΣΑΝ μικρός ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΓΙΑΤΙ, ενηλικιώθηκα για να εκτιμήσω και πλέον δεν τους αλλάζω με τίποτα - ένα λαιβ θέλω να εξιλεωθώ! Suicidal + Tankard: +2! Είμαι και ζυθομάχος, Βικ, σήμερα και αύριο θα τιμήσω τους εορτασμούς με θολές βαρελίσιες και Tankard - πριν την έξοδο, δεν παίζουν σε παμπς δυστυχώς, χαχα, με έφτιαξε τέρμα η περιγραφή. Έρωτας με το πρώτο Ζοmbie Attack, Farewell to a Slut, και η εφηβέια να βαράει ταμπούρλο - συν το ηχογραφημένο 'give me a bea(r)' που ήταν το sms ηχοτόπιό μου τότε, χαχαχαχα! Suicidal μεγάλη αγάπη, πόσα ντεντλαινς έχω βγάλει και σβήνω με You Can't Bring me Down, ούτε να τα μετρήσω δεν μπορώ! Μαιδεν: Ειμαι αρρωστος εδώ, και με τη μπάντα (ν.1) και με τον έβδομο γιο - αλλά δεν εκπλησσομαι, γούστα είναιξ αυτά. Σε επόμενη Μειντενοκουβέντα παραπάνω, ο δίσκος πάντως με κάνει λιώμα ακόμα, σα να τον ανακαλύπτω τώρα. Testament: Μια ζωή έλεγα το New Order, καθαρά και ξάστερα, η αγαπημένη μου Θρας μπάντα στα μικράτα μου μετά τους Kreator, ειδικά μετά από συναυλιακή εμπειρία, και φτάνω φέτος να λέω Legacy ΛΟΓΩ του μελοντι λαιν I am the hunter you're my prey!!!! Οκ και για όλους τους υπόλοιπυς ύμνους, αλλά αυτή η στιγμή άλλαξε το βάθρο των μεταλλίων (για φέτος, εδώ καλά κρατεί το ντέρμπι). Τοxik: Λατρέια από την πρώτη τσιρίδα, δεν πίστευα στα αυτιά μου, World Circus από τα μεγαλύτερα σοκ ζωής (εξ ου και η πρωτιά, μουσικά μιλώντας το Think This λέει ίσως παραπάνω, αλλά δεν ξεχνιέται το σοκ), από τις πρώτες ανακαλύψεις που είχα βρει σε ανασκαφή στο UA-cam. Είχα πάθει πλάκα με όλα + εξύφυλλο, μεγάλο ψάρωμα. Ακόμα τα ψάχνω να τα βρω. Χαλάλι το 50λιρο (ξέρω ακριβώς το συναλισθμα όμως, να τα κρατάς και να σκεφτεσαι το ποσό, να έχεις τύψεις αλλά να μην αλλάζεις απόφαση ούτε με εκατό μηχανές του χρόνου. - το έπαθα πρόσφατα με τα πρώτα δύο Candlemass και με Σαμπαθ Τονι Μαρτιν - πρώτες εκδόσεις μεταχειρισμένες αλλά κοντά 20λίρες). Vektor; Από σένα τους έμαθα, τους αγάπησα, προφ +1 (δεν ξέρω ακόμα ποιο και πρέπει να φύγω!!!), συμφωνώ σε όλη την ανάλυση (μουσική και κοινωνική) και χαίρομαι που έφερες κάτι τέτοιο στο τραπέζι για έναν άνθρωπο που γνωρίζεις (προφανώς συμφωνώ με τη σοβαρότητα της έμφυλης βίας, αλλά όπως λες και στο βίντεο, η χρήση της από τέτοια άτομα είναι σοκαριστική). Whiplash: Γαμάνε και δέρνουν, ίσως όχι στην 30αδα, αλλά τιμάω συχνά το δίσκο! Ουφ πρόλαβα! Χαιρετισμούς από Γκλασγκοου, φίλε μου και παλι μερσί για το βιντεο! Τα ίδια έχουμε σχεδον, βάλε για μένα Anacrusis Manic Impressions,το Screams and Whispers δεν το λεω thrash (prob my fav, όμως), Xentrix Shattering Existence, Never Neverland, Watchtower Power and Resistance, Suicidal Angels Dead Again, Atrophy Socialised Hate και όλο και κάτι θα θυμηθώ αν χρωστάω!
Bιντεάρα. Απόλαυση, καλύτερο απο netflix. Ναι σε όλα για Anthrax μέχρι κεραίας για κάθε άλμπουμ που ανέφερες. Coroner για σεμινάριο. Destruction ακριβώς τα ίδια με σένα. Dark Angel ισοπέδωση. Artillery έπος. Παιδιά θα το πω και λιθοβολήστε με. Πότε δεν ήταν για μένα το Bonded By Blood το καλύτερο thrash ντεμπούτο, ούτε καν. Τρομερά επιδραστικός δίσκος ναι αλλα έχει ένα τεράστιο μείον, τα φωνητικά, απλά δεν παλεύονται. Και για μένα πλέον μετά απο χρόνια ακροάσεων της δισκογραφίας τους δεν είναι καν ο καλύτερος τους δίσκος, είναι ο δίσκος ομως με τον μεγαλύτερη ''μυθολογία''. Master Of Puppets μια που το ανέφερες το καλύτερο metal αλμπουμ γενικά, και μπορώ να το αναλύω μέρες όχι ώρες. O,τι παρουσιάζεις είναι δεκάρι, αλλα απο τα πιο συγκλονιστικά άλμπουμς ever σε αυτα που δείχνεις ειναι τα αυτονόητα Rust In Peace, Beneath The Remains και το Τaking Over των Overkill (ακόμη δεν έχω καταλάβει γιατί δεν δοξάζεται αυτη η δισκάρα όπως της αξίζει). Eπιτέλους κάποιος βάζει τους Paradox και το Heresy εκεί που αξίζει. Οι παρενθέσεις σου όλα τα λεφτά.
Αφήνω διστακτικά κάτω την πέτρα, χαχαχα! Κοίτα, έχω μεγάλη αδυναμία στον Baloff, έχει μια αύρα θρασίλας πάνω στο σανίδι που δεν έχει δεύτερο για μένα. Και γουστάρω τρελά την φωνή με τα εφέ και όλα. Αλλά φυσικά αν δεν γουστάρεις υπάρχει και το Let There Be Blood (πήγα να ξαναπιάσω την πέτρα αλλά νταξ!) Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια και την συνεχή παρουσία! :)
@@vicsdungeon Δεν αμφισβητώ σε τίποτα την προσφορά του και το ότι ειναι λατρεμένος στον χώρο. Απλά σε μένα δεν μου κάθεται, η φωνή του, και γι αυτό αυθαίρετα τελείως πιστεύω πως και πρώτο τελικά να κυκλοφορούσε το Bonded με το που έβγαινε το Kill Em All η ψαλίδα θα ανοιγε γρήγορα υπερ του δεύτερου διότι ακόμη και στην τελείως άγουρη μορφή της η φωνή του James είχε αυτό το κάτι που ξεπερνούσε τα όρια του θρας. Αλλα και πάλι ουδέποτε ειπα οτι δεν είνι ΔΙΣΚΑΡΑ αναφέρομαι καθαρά στους όρους καλύτερο θρας ντεμπούτο και καλύτερο της δισκογραφίας τους, αλλιώς δισκάρα είναι χωρίς δεύτερη σκέψη. Συνέχισε έτσι !!!!!!!!
Χορταστικό βίντεο. Εύγε! Μερικές σκόρπιες σκέψεις και απόψεις. - Το ακούω κι εγώ αυτό το θέμα με την τζιτζικοπαραγωγή του Spreading the Disease. Διαφέρει φανερά ο ήχος της κιθάρας από τις παραγωγές των επόμενων άλμπουμ όντας πιο "τσιριχτός". Πάντως είναι φοβερό άλμπουμ και ας μην είναι όλα τα κομμάτια θρασαριστά (Medusa, Lone Justice). Εγώ πάντως είμαι αιρετικός με τους Anthrax και βάζω πρώτο το "State of Euphoria"...το χαβαλεδιάρικο θρας διαμάντι που καθιέρωσε τα σορτσάκια στο image του συγκροτήματος. - Το By Inheritance κάποιοι το εντάσσουν στην ξεχωριστή και δύσκολα οριοθετημένη υποκατηγορία του Speed Metal. Νομίζω και σε αφιέρωμα του Hammer το είχαν συμπεριλάβει στους καλύτερους δίσκους του Speed Metal. Και τους Hallows Eve συναντάς σε λίστες με speed metal άλμπουμ. - Ο ήχος και το στιλ των Mekong Delta μου ακούγεται κοντά στο αμερικάνικο power. - Μεγάλη λατρεία το The American Way. Groovάτο thrash θα το χαρακτήριζα. Το σημαντικό εδώ είναι ότι εισήγαγαν groove στοιχεία στον ήχο τους πριν διαδοθεί αυτή η τάση με το Black Album και τους Pantera στα thrash συγκροτήματα. Άρα μιλάμε για άλμπουμ μπροστά για την εποχή του παρότι υπάρχουν και επικριτές της κατεύθυνσης που πήραν οι Sacred Reich τότε. - Γενικά οι επιλογές σου ήταν αναμενόμενες και στις περισσότερες συμφωνώ. Οι αλλαγές που θα έκανα είναι ένα εκ των Extreme Aggression ή το Coma of Souls στη θέση του Pleasure to Kill. Θα έβαζα επίσης στην 30άδα το For Whose Advantage των Xentrix (έξοχο δείγμα μελωδικού thrash) και το Eternal Nightmare των Vio-Lence. Δεν ξέρω όμως ποια δύο θα έβγαζα, ίσως τους Holy Terror και τους Hallows Eve. - Μπράβο για την επιλογή να συμπεριλάβεις το Think This. Τεχνικό thrash που δεν κουράζει. Μέχρι και μπαλάντα έχει, το συγκλονιστικό There Stood the Fence. Και πώς κάνει μπαπ ρε παιδί μου ο Ed Repka στο εξώφυλλο.
Μην πιάσω το σπιντ αφιέρωμα, δεν θα έλεγα με τίποτα speed metal τους Artillery. Holy Terror δεν πάνε πουθενά, βγάλε κάτι άλλο! 😁 Hallows Eve, το λες και σπιντ με τον παλιομοδίτικο ορισμό, heavy/thrash. Αλλά τεράστια δισκάρα. Σίγουρα έχουν επιρροή οι Sacred Reich αλλά πρώτοι οι Anthrax/SOD, Metallica, Overkill, Exodus και μετά οι SR εξελικτικά ας πούμε. Ευχαριστώ πολύ!
μου αρεσουν πολυ οιsacred reich το ignorance αλλα και το american way phill rind τρομερος φωνη και πως εκφραζει του στιχους ,πολυ καλη μπάντα που ταλαιπωρηθηκε πολυ
@@markossakellariou6773 Γεια σου Μάρκο! Ευχαριστώ για τις ακριβείς πληροφορίες και διόρθωσε ελεύθερα αν υπάρχει και τίποτα άλλο! Όταν ξαναβλεπα το βίντεο σε θυμήθηκα στους Holy Terror, έπρεπε να αναφέρω το Immoral Wasteland! 😁 Χαιρετίζω!
και μενα μου αρεσουν οι sacred reich βασιλη αυτα τα δυο που εβαλες ,ο phil rind εκφραζει μοναδικά τους στιχους του ,λατρεμενη μπαντα που ταλαιπωρηθηκε πολυ
Εντάξει, χωρούσε κανένα μισάωρο για Suicidal αλλά, αφού ανέφερες ως κορυφαίο στιχουργό τον Cyco Miko, χαλάλι. Emotion no.13 εννοείται ότι είναι το τοπ του δίσκου αν και ΕΔΩ ήταν που έπρεπε να κάνεις cheat και να πεις για τον κορυφαίο τους για εμένα δίσκο, το How will I laugh tomorrow. Τέσπα, μόνο αγάπη και we'll bow down to no other one, except the Father and His Son... υγ Ναι, αυτή η κασσέτα ήταν που μας ξεβλάχεψε. Ευχαριστούμε, Γκοτζίλα!
Γεια σου αδερφέ Suicidal Maniac! Κάααααποια στιγμή θα πρέπει να κάνω ένα σωστό, πλήρες βίντεο για Suicidal, να σε έχω και για συμπαρουσιαστή, να φέρεις και τα CD που δεν έχω εγώ, το βλέπω μπροστά μου, θα φοράμε ψαρωτικά Suicidal μπλουζάκια, βάιραλ στους μαθητές σου και τέτοια. Θα ξεκινήσουμε και με το ίντρο ραδιοφώνου αλά Invocation ("ah yeaaah, know that shit! Sounds so good I wanna doo boo too boo too right alooong"! το έχω στην μίμηση), έπος θα βγει! Μέσα στην επόμενη δεκαετία, δέσμευση!
Είσαι παιχταράς. Συμφωνώ με όλα, ειδικά με vektor που και εμένα είναι το μοναδικό μου κόλλημα της νέας γενιάς. Σε παρακαλώ πες μου αν επίκειται κάποιο νέο άλμπουμ η' live προσεχώς αν ξέρεις από τους ίδιους!!!
Νέο άλμπουμ σίγουρα περιμένουμε, γράφουν αλλά δεν ξέρω λεπτομέρειες, γενικά ποτέ δεν βιάζονται, ο David είναι σαφώς τελειομανής. Έχουμε χαθεί (δηλαδή εγώ είχα χαθεί γενικώς τα τελευταία δύο χρόνια λόγω ανωτέρας βίας), σε γιορτές και επετείους τα λέμε μόνο. Τόσο πολύ που έχασα το τελευταίο λάιβ τους εδώ με Cryptosis που σκοπεύαμε να βρεθούμε όλοι να γίνει χαμός, έχασα τα μπλουζάκια τους από το Γιαπωνέζικο τουρ, γενικά έμεινα πίσω! Αλλά ελπίζω να έχουμε νέα σύντομα! Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια!
Εγώ απλά να σχολιασω ότι χαρηκα για την επίμονη αναφορά στο disco destroyer: το tankard roach motel εχει ένα από τα τα πιο κολλητικά ρεφραιν των tankard και όσοι δεν συμφωνούν απλά δεν έχουν ακούσει το κομμάτι!
Κόμματος! Το είχα πάρει πακέτο με το Kings of Beer, 2000 ή 2001, 8 ευρώ από το Rock City, στα αζήτητα (δύσκολες εποχές ακόμη για thrash, μέχρι να ξυπνήσει η αγορά! Κουτί μου έκατσε) και θυμάμαι να το ακούμε παρέα με τον Athens Thrash Attack και να σχολιάζουμε πόσο συγκινητικά φοβερό ήταν να ακούμε ξεροκέφαλο thrash! Κι αυτό και το Queen of Hearts και τα μπυροτράγουδα και όχι μόνο είναι σε σταθερό rotation!
Νο Metallica λες και είμαι σίγουρος ότι το σπεσιαλ επισόδιο θα είναι συγκινητικό! Θα σε ρωτήσω κάτι, όμως, πάνω σ' αυτό. Υπάρχουν πάμπολες φορές που η θρασ συζήτηση με έχει φέρει σε ένα κομβικό ερωτηματικό - And Justice βάζουμε σε τέτοιες λίστες; Είναι τόσα πολλά (έχει, τέλος πάντων) 'έιδη' αυτό το άλμπουμ (και το Master), που αναρωτιέμαι αν μπαίνουν σε τέτοια χωράφια - ή αν η ειδοποιός διαφορά λόγω πλουραλισμού είναι ΤΟΣΟ μεγάλη - το ίδιο για το Rust in Peace (mιας και το έβαλες). Δεν ξέρω, αλλά όταν λέω ότι το Bonded by Blood είναι το αγαπημένο μου thrash album (spoiler!), βάαζω μέσα στον ιππόδρομο και τα συγκεκριμένα; Αν ναι, δεν είναι, χαχα! Destruction: +1 κι εδώ. Άνετη κορυφή - κι ας έλιωσα τα δύο πρώτα ανακαλύπτοντας το (αρκετά) μετά τη #μόνοθρασ φάση μου, μιλάμε για πανδαισία κιθαριστικών επελασεων, και ναι, επιτέλους ήχος. Δεν ξέρω τι εμμονή ήταν αυτή με τη de facto προτίμηση των πρώτων κάποτε (μου αρέσουν πολύ και έχουν φοβερές αναμνήσεις ανά χείρας συν μια λατρεμένη μπλουζα ED που πολύ μου λείπει!), μας έκανε να πιστεύουμε ότι τελίκιασαν εκεί - μέγα λάθος. D.R.I: Thrashzone εγώ, το είχα εικόνισμα αυτό το σιντάκι, εξώφυλλο 'τα νιάτα μας όλα', ενέργεια, χαρές, και κύκλοι για όλους! Δυστυχώς τα άλλα δεν τα είχα τότε και άργησα να τα βρω και ονλαιν, είχα κκάπως φύγει από τη φάση και όσο κι αν μου άρεσαν δεν υους έδωσα την 'πολτοποίηση' που έδωσα στις ακροάσεις του συγκεκριμένου. (ΤΟ D.R.I μπλουζάκι μου είναι σε ένα ξενοδοχείο στο Aberdeen, προσπαθώ να κανονίσω να μου το στείλουν με Royal Mail εδώ και δύο βδομάδες χωρίς αποτέλεσμα....- βλέπω έχεις πλεόνασμα, χαχαχα) Exodus: Τα είπαμε, αλλά μιας και έκανες ranking, Πιρανχας πρώτο, Exodus 2o, Lesson 3o για σήμερα - τα πρώτα δύο άλλαζαν ανά βδομάδα, πλέον έχουμε μονιμότητα. Μεγάλη ζημιά το άλμπουμ, από τις αγαπημένες μου κιθαριστικές δουλειεές, έλιωσε στο σιντιπλειερ, μέχρι και στο αμάξι με γονείς έπαιζε, που έφταναν μέχρι Μειντεν, αλλά παράπονο δεν άκουσα, χαχα! Φοβερή φάση, τρελές ιστορίες με Paul B. , προφανώς και κάποτε γουρλώναμε τα μάτια και (ευτυχώς) πλέον κάτι μας τσινίζει, αλλά μιλάμε για απερίγραπτη φάση, μπάντα μια σκηνή μόνη της. Φανταστικοί δίσκοι και εκτός των 'hot' ονομάτων, πολύ καλή δισκογραφία, συμφωνούμε σε όλα. Flots: +1 προφανως, τοπ 3 του είδους, το βρήκα και σε βινύλιο εδώ σε ένα δισκάδικο και το έχω για μελλοντική κορνίζα. Εθισμός, τα είπες όλα στο 'τότε' βίντεο, απλά έχει πλάκα που αν και τους μάθαμε ως 'μπάντα του jason', όταν πιάσαμε τα δύο πρώτα ξεχάσαμε για λίγο την υπόλοιπη μουσική. Το άλμπουμ του '19 εντομεταξύ το λατρέυω παθολιγικά. Εδώ βρίσκοντα μόνο ύμνοι, η σημαία των 80σ τέντα και σε μια αδιανόητη χρονιά (αζ μενσιονντ) είναι με άνεση στην τριάδα μου, νομίζω! Forbidden: +1 κι εδώ, προφανώς και η ηδονική επαφή με το ντεμπούτο δεν αφήνει περιθώρια για άλλη επιλογή, ο λόγος που αποφάσισα να ψάξω το ιδίωμα και να το αγαπήσω τόσο πολύ. Αυτό το άλμπουμ ήταν, αυτή η φωνή, αυτό το μπάσιμο, και φυσικά Through Eyes of Glass - εθιστικά τρακς ψάχνουμε όλοι, όχι απλοϊκά, αλλά μια καλή τραγουδοποιία στέλνει τη μουσική στην καρδιά. Αυτό έκαναν εκεί μέσα. Το τι απόπειρα να βγουν τα φωνητικά είχα κάνει τότε στο δωμάτιό μου (στούντιο δυστυχώς δεν επιχειρήθηκε) δεν περιγράφεται! Hallows Eve - Holy Terror δεν έχει γίνει το κλικ ακόμα - μου αρέσουν πολύ, αλλά κάπου χάθηκαν στο χρόνο και η λίστα είναι δύσκολος μεζές (θα επανέλθω σύντομα, πρέπει να επιστρέψω εκεί). Kreator: Για χρόνια η αγαπημένη μου thrash μπάντα, πρώτο thrash live, πρώτοι τραυματισμοί, πρώτο ραφτό πλάτης PtK, και Ραιοτ οφ βαιολενς ο ύμνος μου τότε, μαζί με το title track - νομίζω πλέον είμαι E.A για πρωτιά, αλλά εδώ μπορώ να μιλάω για ώρες. Επίσης ποιός και γιατί έκραξε το TC? Τεράστιο άλμπουμ - όχι στη μικρή ελίτ, αλλά και τα μη-Έβερεστ Kreator θυμάμαι να μου αρέσουν περισσότερο από πολλά 'κλάσικς'. Megadeth: Εννοείται RiP, αλλά όλη μου η εφηβεία ήταν το Peace Sells. Ναι ρε Βικ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΑΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟ PEACE SELLS, αγαπάς τη μουσική με αυτό το δίσκο, ποτέ δε μου φάνηκε thrash, αλλά μόνο thrash ηταν όταν έπαιζε/έμπαινε. Wake Up Dead και η μουσική πάει αλλού, το άλμπουμ που ακόμα και σήμερα παρακολουθώ με ενδιαφέρον 'πρώτης ακρόασης' για το τι θα ανακαλύψω. Θυμάμαι παίζαμε με τη μπάντα το title track και το συναίσθημα στη σκηνή δεν ξεχνιέται ούτε με σφαίρες. Και αφού είπα όλα αυτά, RiP κορυφή, Τορνειντο σοβαρός solo υποψήφιος όντως, ήταν το αγαπημένο μου σολο για πολλά χρόνια (ίσως και τώρα να είναι!).
A, ρε soon-to-be-doctor Θοδωρή! Τι επικά σχόλια αντάξια του βίντεο ήταν αυτά; Χαχ! Λοιπόν, τα λες πολύ ωραία και μοιράζεσαι την αλήθεια σου και τα διάβασα όλα με πολύ όρεξη και ενδιαφέρον! Για το Justice, ε, ναι, περνάει. Ένας δίσκος του 11/10 που έχει σημαδέψει όλη την επόμενη δεκαετία και έχει και τον απόλυτο Hetfield σαν αύρα. Δεν έβαλα γιατί θα έκανα βίντεο μέσα στο βίντεο μέσα στο βίντεο και πρέπει να κάνω για τις μεγάλες αγάπες βίντεο ξεχωριστό (αλά Kai Hansen). Αλλά ναι, εννοείται περνάει. Εγώ θα πέρναγα το Puppets βέβαια!
Άρχισε να γράφεις την ιστορία των Ensemble σιγά σιγά και όλων των live σας, ακόμα και αυτό που είχαμε κάνει στο Κούλε (ναι πάνω στο κάστρο για 2 χρόνια) Τη μια χρονιά είχαμε παίξει και εμείς "Incurable" και την επόμενη είχαμε "καλεσμένους" τους Sarcoma :D ωραίες εποχές...
@@vicsdungeon μόνο αν έχει ο Μπάμπης κασέτες από τότε που κάναμε πρόβες στου Κανακάκη στην Καστρινάκη... 3-4 ώρες πρόβες με τον Άλεξ και τον Φούσκη, ωραίες εποχές.
Το είδα όλο. Μια χαρά τσουλαει. Γενικά συμφωνούμε. Και εκεί που περίμενα την λέξη Βλαχος δίπλα στο Heresy, τσουπ στο Cracked Brain. Λογικό βέβαια γιατί είμαι από τους λίγους και το ομώνυμο είναι ringtone στο κινητό μου πάνω από 5 χρόνια. Βάλε τώρα να το ακούσεις και στα καπάκια ολο το Souls Of Black. Πες τους να ακούσουν το Machine Dream από εκεί που αρχίζουν τα "Face, work, blood sweat...." όπου εκεί είναι απόλυτη σολαρα του Josh Christian. Το Think This έρχεται με την "ενηλικίωση" μας σαν μεταλλαδες. Σαν το thrash, δεν έχει Βασιλης"Βλαχος"
@@vicsdungeon είναι ένα τσικ κάτω μετά το απόλυτο Master Of Puppets. Κάθεται στην 2η θέση μαζί με το Justice όπως του αξίζει. Κάπου στο L θα έλεγα και το Nothing's Sacred των Laaz Rockit που είναι ωραιότατη συμμαχία Laaz Rockit, Simdrome και Ulysses Siren
Excel> Beowulf> Suicidal Tendencies (εκτός από τα 2 τους πρώτα φυσικά) Εarly D.R.I. (έως και το Crossover)> D.R.I. (από το 4 of a Kind και μετά) Οι μεγαλύτερη επιρροή των S.O.D. aka Adrenalin O.D. > S.O.D. Kαι Nuclear Assault-Game Over> Nuclear Assault- Handle With Care Ε μα....
Το youtube πρέπει να κουτσούρεψε κάτι εδώ, θυμάμαι και τους Adrenaline OD πάνω από SOD ή είναι αλλού αυτό το σχόλιο; :P SUICIDAL FOR LIFE Άλεξ μου, ζήτω το μέταλ! ("ζήητω!!")
• Άνθρακας ο χρυσός... • Artillery μάλιστα! • Coroner μπούνια. • Dark Angel ακρότητα ναι, λύσσα ναι, ταχύτητα ναι, μέτριο ναι. • Destruction καλό, αν και προτιμώ τα προηγούμενα. • D.R.I. ok. • Exodus το καλύτερο τι; Ε, θα το πω χωρίς περικοπές! Αυτά τα λένε μόνο κομπλεξικοί αντί-Metallica, μερικοί εξ αυτών είναι και οι κλασικοί "μόνωμαίηντεν". Όταν υπάρχει το "Kill 'em All" και μάλιστα 2 χρόνια πριν, νομίζω σταματάει εκεί η κουβέντα! Έλεος με αυτες τις μοντερνιές, η αποδόμηση έχει και κάποια όρια. Επίσης τα κωμικά φωνητικά χαλάνε κάποια ωραία riffs που όντως υπάρχουν. Το "Tempo of the Damned" είναι δισκάρα και πάρα πολύ καλύτερος του "Bonded by Blood". • Flotsam and Jetsam δε θα πω κάτι αρνητικό για να κερδίσω τη συμπάθεια σου! Αν και powerίζουν αρκετά... • Forbidden ναι, αν και προτιμώ το επόμενο. • Holy Terror όχι κακό το "Mind Wars" που έχω ακούσει. • Kreator αγαπημένοι, αν και προτιμώ τους τρεις επόμενους με κορυφαίο το Extreme Aggression. • Megadeth χιλιοειπωμένα και λογικό. • Mekong Delta ok. • Nuclear Assault ok. • Over Kill με ανοχλούν φοβερά τα παιομοδίτικα και ξεπερασμένα και cheesy φωνητικά. To Horrorscope ταιριάζει περισσότερο στα γούστα μου κι έιναι το μόνο που ακούω ευχάριστα. • Paradox πολύ ωραίοι και technical, λογικό όταν έχουν τη σωστή επιρροή! Πρέπει να τσεκάρω και τις άλλες δουλειές τους γιατί δεν πρέπει να έχουν κακή κυκλοφορία. Επίσης σε κάποια γυρίσματα εδώ κι εκεί η φωνή του τραγουδιστή μου θυμίζει Peavy. • Sabbat ωραίοι με έναν Martin να ακούγεται πιο τρελός κι από ό, τι είναι! • Sacred Reich πολύ ωραίοι. O ορισμός του Αμερικανικού Thrash! Φανερή η Metallica επιρροή και Slayer στο πρώτο. • Sepultura κι εμένα ο αγαπημένος μου και στο κορυφαίους 5 ίσως Thrash γενικά! Εννοείται αγαπάμε και Chaos A.D. και Roots ακόμα! • Slayer "Reign in Blood", "South of Heaven" και "Seasons in the Abyss" ισάξια, αλλά έχω μία αδυναμία στο τελευταίο. • S.O.D. ok, τους προτιμώ από Anthrax! • Sodom συμφωνώ, αλλά όχι με τις υπερβολές που ακούμε σήμερα. • Suicidal Tendencies καλό, μακράν ο καλύτερος τους, ο πρώτος, ο δεύτερος κι ο επόμενος πολύ μέτριοι. • Tankard συμπαθητικοί. • Testament μου αρέσουν πολύ οι επόμενοι δίσκοι τους κι αρκετοί σχετικά πρόσφατοι, αυτός όχι τόσο • Toxik ωραίοι, εκτός της φωνής, που με κουράζει και μερικές φορές είναι ενοχλητική. • Vektor εννοείται! Μου αρέσουν πολύ, ενώ οι Voivod όχι! • Whiplash ντεμπουτάρα, Stage Dive και Power Thrashing Death! Στη δίκη μου λίστα θα πρόσθετα: • Pantera "CFH" (πολλοί θα με κράξουν), • Anacrusis "Screams and Whispers", • Exhorder "Slaughter in the Vatican" • Morbid Saint "Spectrum of Death", • Pestilence "Mind Reflections" (τη συλλογή), • Sacrifice "Soldiers of Misfortune", • Demoniac "So It Goes", • και το αδικημένο διαμαντάκι που έμαθα από εσένα "Bionic Swarm" από Cryptosis! Καλά έκανες και δεν έβαλες Metallica γιατί ούτως ή άλλως ήταν το Thrash το ίδιο, οπότε είναι κι εκτός συναγωνισμού ή κριτικής! Χαχαχαχα Μόνο εσύ θα κάνεις βίντεο σεντόνια; Πάρε και σχόλιο σεντόνι! ΥΓ: Δεν έχω πρόθεση να προσβάλω κανέναν, είμαι λίγο καυστικός παραπάνω σε κάποιες διατυπώσεις, αλλά επειδή ακούμε και διαβάζουμε τέρατα ιδίως τελευταία, γράφω κι εγώ σε ανάλογο ύφος. Υπερβάλω σε σημεία επίτηδες και για λίγο τρολάρισμα παραπάνω, αλλά όλα έχουν δόσεις της αληθινής άποψης και των γούστων μου! Επίσης αγαπημένο μου είδος είναι το Black Metal.
Ευχαριστώ για το feedback, σκληρός αλλά τίμιος! Δεν θα κοντραριστώ για Anthrax, ούτε για το Bonded by Blood! 😛 Τα deathrash τα απέφυγα για να κάνω την ζωή μου πιο εύκολη αλλιώς Morbid Saint και πρώτο Sadus ή Pestilence, ίσως και Num Skull, θα έπρεπε να μπουν, με καποιο τρόπο. Αλλά δεν έβαλα και Demolition Hammer που λατρεύω τα δύο πρώτα! Anacrusis ειδικά αυτό (αν και το αγαπημένο μου) και Pantera δεν θα τα έβαζα σε τέτοια λιστα. Καλά, Cryptosis και Demoniac είναι φανταστικές δισκαρες, αλλά από καινούργια πέρασα μόνο Vektor, έτσι, να κάνω και ένα πόιντ! Ευχαριστώ για το σεντόνι! 😁
Ρε μεγάλε σε βλέπω πρώτη φορά και με έφερε αυτή η κόντρα που έχει δημιουργηθεί,πραγματικά είσαι ο μόνος που θεωρώ ότι έχεις δώσει την σωστότερη εξήγηση.
Καλημέρα Βασίλη! Να μην ξέρω θρας να πω δυο κουβεντες σε τετοια βιντεάρα, αλλά σε καμιά δεκαετία θα μιλάμε επί ίσοις όροις, ακούς Βασίλη?? 😆! Παρακολουθώ χωρίς να ξέρω, μαθαίνω τώρα θεωρία και θα τα δω μετά πρακτικά! Metallica και τα μυαλά μετάλικα❤! Ε ναι, δεν ήταν το μπλακ, δεν πειραζει όμως, εχω τα υπόλοιπα 4 στην αιωνιότητα! Θα λείψεις πολύ τώρα στα 70'ς, αλλά θα τα πούμε πολύ δυναμικά ξανά στα 80'ς! Πολλους χαιρετισμούς, περιμενω εναγωνιως το επομενο μαθημα!
Γεια σου Ελένη! Ευχαριστώ όπως πάντα, δεν θα χαθώ και τόσο, πάντα παρακολουθώ και μπορεί να βρω και κάτι να μπλαμπλαδίσω! King Crimson που έκανες ΑΓΑΠΑΩ, κάπου στο Παγκράτι κάποτε είχαν γίνει έντονες ακροάσεις! Επίσης αν κάποιος να σου πει για Genesis - Selling England by the Pound (1973), θα περιμένω γιατί έχει ένα ριφ το πρώτο κομμάτι (ΕΠΟΣ ΕΠΩΝ Dancing with the Moonlight Knight) που κάπου στα 2:30 λεπτά μπαίνει μια ΡΙΦΑΡΑ σπιντ. Έχω έναν πολύ καλό φίλο προγκ ΓΚΟΥΡΟΥ (ένας από αυτούς που εγώ λέω πραγματικός γνώστης) που του είχα πει, έμ βάλε μου καμιά ψαγμενιά που να παίζουν σπιντ μέταλ να πούμε στο ξεκούδουνο και ήταν πολύ έγκυρο! Αγωνιστικοί χαιρετισμοί!
@@vicsdungeon άκου το κουλό (λέγεται αυτή η λέξη πλέον ή τζενερέισον Χ αλέρτ?). Δύο γκρουπς ειχα στο νου μου, που δεν πρότεινε κανείς : τους Genesis και τους Yes. Και επειδή δεν πρότεινε κανείς, έψαχνα "best Genesis albums". Είδα κάποια τοπ τεν, όλα είχαν πρώτο το Selling England by the Pound. Και είχα σκοπό να το ακούσω το άλμπουμ, σαν πρόταση από μένα για μένα, και να λοιπόν που θα είναι και από εσένα! (Yes νομίζω θα μου φύγει το κεφάλι να καταλάβω, αλλά ίσως τους δω και αυτούς.)
@@rockromance1 Κουλό εννοείται βρίσκεται στο λεξιλόγιο καθημερινά (η καλύτερη γενιά φυσικά η Χ! αντικειμενικά πάντα). Τώρα μιλάει ένας ημιμαθέστατος και αν υπάρχει κανείς μορφωμένος ας παρέμβει, αλλά στα αυτιά μου οι Genesis είναι πολύ περισσότερο καλλιτεχνικοί και μουσικοί, έχει ένα φοβερό *κάτι* ο Peter Gabriel (και έχει και τρομερή σόλο καριέρα, μεγαλειώδη), οι Yes έχουν περισσότερο το έλεμεντ της τεχνικής υπερβολής (αλλαγές, σόλο και τέτοια εμπλοκή - μεγάλη επιρροή σε όλους τους προγκάδες σίγουρα), ειδικά όσο προχωράνε τα 70s, στα τέλη, κάπου έγινε ανέκδοτο, το έλεγε και η μορφάρα ο πληκτράς τους ο Wakeman. Αλλά βασικά πιο πολύ θέλω να κάνω copy paste μια ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ ιστορία που λέει ο Rick Wakeman (τον αγαπώ γενικά αυτόν, έχει παίξει και σε Σάμπαθ δίσκο, τρομερή ιστορία και αυτή): Yes, we were the original Spinal Tap, says Rick Wakeman of Seventies prog-rock supergroup We were playing a gig at the Manchester Free Trade Hall when I realised quite how different my lifestyle was from that of the other members of Yes. Tales From Topographic Oceans, our grandiose 1973 album, was regarded by fans and critics alike as our most 'challenging' and I was really struggling with the tour. Not because it was hard work - quite the opposite, in fact. As the keyboard player, there were quite a few passages where I had nothing to do or was just holding down one key. There was a mad percussion section where everybody banged things. It lasted about ten minutes, though it felt like a year and a half when playing it - and probably when listening to it. It was a bit dull. In those days, I used to have my roadie actually lying underneath the Hammond organ throughout the set. If anything went wrong he could try to fix it. Also, he could continually hand me my alcoholic drinks. We'd often have a little chat and on this particular evening in Manchester, I thought he said: 'What are you doing after the show?' 'I'm going to have a curry,' I replied. 'What would you order?' It seemed a strangely specific question but I didn't have much else to do so I told him. 'Chicken vindaloo, pilau rice, half a dozen poppadums, bhindi bhaji, Bombay aloo and a stuffed paratha.' About 30 minutes later, I started to get this distinct waft of curry. I looked down and my roadie was lying there holding up an Indian takeaway. 'What's that?' I asked. 'You said you wanted a curry.' 'No. I said I wanted a curry after the show...' However, it smelled really good so he passed up the little foil trays and I laid this lovely spread out on top of the keyboard and ate it. The rest of the band weren't best pleased - after all, there was a certain mystique surrounding Yes. The singer, guitarist, bassist and drummer were all thoughtful people - interested in philosophy and alternative lifestyles and this was an image at odds with the fact that the keyboard player was a beer-swilling, darts-playing, meat-eating oaf, one who would happily eat a curry in the middle of a show. I had joined Yes in 1971. I was a classically trained musician who had worked with numerous artists as a session musician. I played on David Bowie's Life On Mars, Cat Stevens's Morning Has Broken and even on some Des O'Connor records, though I kept that quiet. Yes was already well established as 'progressive rock' band and had a reputation for lengthy numbers, complex music and cerebral lyrics. It wasn't the sort of outfit that attracted groupies: our fans were more likely to throw synthesizer manuals on stage than knickers. The other four members of the band - guitarist Steve Howe, singer Jon Anderson, bassist Chris Squire and drummer Alan White - were all technically gifted musicians and, without being immodest, we were a huge band with massive record sales. Our live shows were sellouts and very ambitious. Indeed, sometimes I needed directions just to get to my keyboards. 'Take a left here, Rick, climb over that giant mushroom, past the spaceship and just behind, beyond that cloud, are your keyboards.' There are people who think the film This Is Spinal Tap is simply a very funny 'mockumentary'. Well, with Yes we lived it. Take the hilarious scene in the film in which the bass player is trapped in a giant pod - that actually happened to Alan one night. It also occurred during the Tales From Topographic Oceans album tour. That was not my favourite Yes album and I said so at the time. Maturely, I renamed it Tales From Toby's Graphic Go-Kart. The grandiose elements of Yes were spiralling out of all control and the stage set was unbelievable. It had been designed by Roger Dean, who had done the album cover, and reflected the record's artwork. The drum kit was inside a giant seashell, which would open after the show started, revealing Alan doing his stuff. However, one night when the curtain went up the gearing jammed and he was trapped inside. The problem was, it was a sealed unit, so Alan quickly began running out of air. As this was live on stage in front of thousands of people, Alan, the consummate professional, continued playing. Meanwhile the roadies began trying to smash the pod open, staying out of the line of sight of the crowd so no one noticed. Before long, they had to start pumping oxygen in until eventually, somehow, they prised the wretched thing open with pickaxes. By now the audience must have noticed the rescue effort because as the pod sprang open a huge cheer went up, and Alan stumbled out gasping for breath. Of course, back in the Seventies, audiences assumed that whatever happened on the stage was intentional. In my previous band, the Strawbs, I'd had a Hammond organ on wheels. When we were playing the last number of the night I would push this thing across the stage and race after it while playing it. One evening I pushed a bit too hard and the Hammond went hurtling towards the edge of the stage. I dived on top of it to try to slow it down but organ and organist crashed over the edge. The Hammond was smashed to smithereens and I was cut to ribbons. I was mopping the blood from my face when a journalist came over. 'Great show, Rick,' he said, 'but how can you afford to wreck a Hammond every night?' There was another occasion, playing with Yes in Toronto, when one of my synthesizers, a Minimoog, broke down. By chance, Dr Robert Moog, the brilliant electronic music pioneer and inventor of the Minimoog, was at the gig. During the interval, when the curtain was down, Bob said: 'I think I know what the problem is - do you want me to go out and take a look?' 'That would be great, if you don't mind,' I said. 'You know we're back on in about ten minutes, right?' 'That's fine,' he said. When we got the call to go back on stage, I navigated my way over to the keyboards and Bob was still there, surrounded by the innards of a Minimoog. He had dismantled it. 'Bob, Bob, we're about to start,' I hissed, but he was completely distracted. 'Yes, I think I know what the problem is,' he said prodding a circuit board. The curtain went up and Yes had suddenly acquired a sixth member who was messing about with a complicated piece of electronic wizardry in the middle of the stage, completely oblivious to the audience of 20,000 punters, all of whom appeared to accept this as perfectly normal. At the end of the show, at which time Bob was still happily tinkering with the synth, I introduced him to the audience who gave him a standing ovation. Bob looked up and said: 'Oh, are you ready to start now?'
Συνέχεια (και το καλύτερο μέρος!): When Yes started to perform 'in the round' - where a circular stage is planted in the middle of the venue with the audience all around the band - getting to our instruments was suddenly a major headache. I think it was Jon who came up with a solution. 'We need a tunnel, then we can all get to the stage in one piece and quickly,' he said. 'We can't dig a tunnel under the floor of every venue, Jon,' I said. 'No, Rick, an overground tunnel. It will look fantastic.' We had this immense tunnel built out of what appeared to be very strong rice paper. It looked like the world's biggest Chinese lantern. Using the finest engineering science known to man, we based it on the Slinky, those toys that flip down stairs. The tunnel folded in on itself for shipping and opened up for the show. We ran lights through the inside and it looked absolutely brilliant. As the music started to play, the band members would march through the tunnel and our silhouettes would alert the audience to our presence, raising the tension even more. The crew, meanwhile, hated it. The paper would rip, the wooden frames would split, it never folded properly, it took too long to work and it was almost impossible to cart around. They made their feelings known - and we completely ignored them. The very next show they took their revenge. The music duly started and we all strode excitedly along inside the illuminated tunnel, only half noticing that the sound of the audience was getting further and further away. Finally we came to a halt by a large green EXIT sign. Unbeknown to us, the crew had redirected the tunnel away from the stage. Touring with Yes was generally great fun and I got on well with the rest of the guys but we were like chalk and cheese in many respects. I was unique in the band as a card-carrying Conservative. They were all teetotal, while I could drink for England. And they were all vegetarians - I was an unashamed carnivore. I have no objection to vegetarians (though I don't understand why, if you don't eat meat, you make tofu look like sausages or burgers) but some of the band were extreme with their vegetarianism. For a couple of them, having a meal consisting entirely of vegetables was not enough - they had to know the farming methods used in their production, the name of the guy who planted them and, ideally, the species and health of the birds whose droppings had enriched the organic soil. Well, that might be possible these days in a wholefood specialist shop, but in a Holiday Inn coffee shop in the American Deep South in the early Seventies? Some of the band were going without food for days and it was becoming impossible. So we decided to take a chef on the road. I pointed out that I did not want to spend every night of the tour munching on a single lettuce leaf washed on the banks of the Nile by spiritually enlightened shamans. The band agreed that the chef could cook separate meat-crammed meals for me. On the first Saturday, he said: 'Rick, do you fancy a nice roast tomorrow?' 'Bloody hell, do I fancy a roast? Absolutely,' I replied. We played the Sunday show and, back at the hotel, all sat down to eat. The chef brought out the rest of the band's food first: some chives, a carrot or two and some celery sticks. They all tucked in, saying, rather unconvincingly, that the meal was delicious. Then the chef returned with an enormous silver platter on which sat a magnificent golden-brown 22lb turkey, sausages wrapped in bacon, potatoes and parsnips. The veggies around the table stopped eating, their forks suspended in mid-air. The chef put the roast in front of me and started serving it up - the aroma was incredible. Then someone said: 'Er, could I try some roasted potatoes or parsnips, please?' 'Sorry, chaps, cooked in goose fat,' replied the chef. I piled my plate high and got stuck in. With the exception of guitarist Steve, who was the most committed of the veggies, everyone watched my every mouthful. After they had finished their meals, a mass exodus ensued, clearly to avoid being around this delightful roast for too long. A few minutes later, the door opened. It was Alan, our drummer. 'All right, Rick. I was thinking, I know I'm veggie and all that but to be honest I do eat the occasional piece of white meat. Any chance I could try some of the turkey?' 'Of course, help yourself,' I said. 'Thanks, but I'll take it back to my room, if that's OK.' He hastily put some of the turkey and trimmings on a plate and scurried off. Five minutes later, Jon walked in. 'Rick. I was thinking, I do have the odd bit of chicken now and then, so I was wondering...' He was followed by Chris. 'Be my guest,' I pre-empted. I turned to the chef who was grinning widely. 'Probably best if you don't mention this, my friend...' It was after the now infamous vindaloo incident at Manchester Free Trade Hall that I started to wonder about my future with the band. When the most enjoyable part of a live performance is the curry that you eat in the middle of it, you know that it's time to start thinking about moving on. Due to circumstances and the musical direction in which we were heading, there was increasingly less and less I could put in and it was becoming very unrewarding. After we'd finished the Tales From Topographic Oceans tour, we were due to start rehearsing new material on May 18, 1975 - I know the date because it was my birthday. I'd gone down to my farmhouse in Devon to clear my head. It was a very weird day. First, I got a phone call from the Yes management asking why I wasn't at rehearsals. 'I told you, that's it, I'm off,' I said. 'I don't want to do this free-form jazz, I can't contribute anything to it, it's not me and I don't think it's Yes.' They tried to talk me into rehearsing but my mind was made up. Five minutes later the phone rang and it was Terry O'Neil from A&M Records in London. I had recorded Journey To The Centre Of The Earth as a solo project with the label. Terry sounded ecstatic. 'Rick, Journey has just gone to No1 in the album charts!' he cried. It was time to move on for good.
...και κλείνω με την μορφάρα Rick με μια ΥΠΕΡΣΟΛΑΡΑ, αρχίζει πανέμορφα, παραμυθένια και μετά στο μέσο ΣΠΙΝΤΑΡΕΙ και είναι έπος! ua-cam.com/video/05k8DgEXZXM/v-deo.html Αυτά! Χαιρετίζω!😁
Το βίντεο είναι απόλαυση και οι 3 ώρες και κάτι ψηλά πριν της 3 μισή μοιάζουν με δευτερόλεπτα στην κυριολεξία τεράστια εγκυκλοπαίδεια μάθησης και ο τρόπος που αναλύεις το κάθε τι είναι άψογος !
Χαχαχα, καταρχάς φυσικά και δεν χωράει στα 4, το συζητάω για την πεντάδα (για πάρτη σας. Σου βασικά, νιώθω ότι μιλάω με Μεντακα εδώ!) Αλλά τρία τελευταία και Madhouse ακλόνητα! Κάτι πρέπει να γίνει με αυτό το "4" πάντως, 4 καλύτερα KD, 4 εδώ, σύνδρομο holy grenade count φαση! Την αγάπη μου!
Ευκολα έβαζα Vendetta - Brain Damage και Deathrow - Deception Ignored, αλλά και τους Ρώσους Aspid (αν τους συμπεριλάβουμε στο tech thrash) στα τοπ 30 μου. Το θέμα είναι ποια θα έβγαιναν και μάλλον θα την πλήρωναν κάποια που είναι θρας / κάτι ακόμα (όπου το κάτι ακόμα υπερισχύει ηχητικά)
Και είχα και αρκετά πριν από αυτά (δισκάρες εννοείται, αν και τείνω στο Go and Live! περισσότερο, Deathrow σίγουρα εκεί). Καναδάς γενικά αδικήθηκε αλλά έχει αρκετά κλασικά πράγματα ακόμα. Αγγλικά, Γερμανικά, πιο ντεθίζοντα κλπ. Ε, και πάλι καλά να λέμε Αλεχάντρο, με δουλεύουν ήδη οι φίλοι μου για τις 3.5 ώρες 😛
@@vicsdungeonγι αυτό είναι οι φίλοι, αλλά να ξέρουν πως οι διαδικτυακοί φίλοι απολαμβάνουν! Καλή ιδέα ένα τοπ-whatever thrash εκτός ΗΠΑ και Γερμανίας. Καναδάς, Νορβηγία, Χιλή κοκ έχουν δυνατές υποψηφιότητες. Η ακόμα καλύτερα τοπ θρας τελευταίας 20ετιας (που πιθανόν να έχει σημαντικό overlap με τος χώρες που προανέφερα)
@@nikolasbbls4702 Moυ τα βγάζει και όποτε γουστάρει το youtube τα notifications! Το δεύτερο που λες μου το έχουν ζητήσει και αλλού και το σκέφτομαι σοβαρά! Ευχαριστώ πολύ τους διαδικτυακούς φίλους!
Λοιπόν: Μόλις παρέδωσα τη διατριβή μου και λέω να γράψω άλλη μία πάνω στο έπος (ταξίδι ήταν το βίντεο, Βικ, χωρίς υπερβολή, όποιος νιώθει ταξιδεύει) που ολοκλήρωσα σπαστά, αλλά κρατώντας σημειώσεις για να πλέξω σεντονάρα με στοχευμένα βελόνια! Αρχικά, μένω στο προηγούμενο σχόλιο. Είναι διαδικτυακή όαση αυτό το υλικό, όχι μόνο γιατί ενημερώνει, δίνει ερεθίσματα, και τροφοδοτεί τη νοσταλγία με τρομερά ουσιώδη καύσιμα, αλλά γιατί έχει βρει τη χρυσή τομή μεταξύ μεταλοκουβέντας (είδος discourse, δεν υπάρχει λόγος εξηγήσεων) και επικοινωνίας αναμνήσεων (η ουσία της κάθε εμπειρίας είναι να γίνει ΤΈΤΟΙΑ ανάμνηση). Κονγκρατς
Τα πρώτα 6 είναι όλα από πολύ καλά και πάνω, το State of Euphoria το βάζω 5ο στην δική μου κατάταξη, αν και ίσως είναι αντικειμενικά πιο πάνω το Sound of White Noise (για αυτό που είναι). Έχει έπη το State αλλά είναι και άνισο και βγήκε βιαστικά και φαίνεται.
Έφτιαξα δύο playlists, ένα με τα συγκροτήματα/άλμπουμ που αναφέρονται στο βίντεο (συνήθως δυο κομμάτια από τον καθένα, φυσικά υπάρχει κλέψιμο και εδώ!) και ένα με τα τοπ 5 που θα έπρεπε να μπουν και ξεχάστηκαν ή ήταν ανάδρομος ο Ερμής την ημέρα του βίντεο. Συν κάτι ψιλά γιατί είναι τσάμπα να βάζω κομμάτια και δισκάρες!
Σε κάποιους δίσκους η επιλογή ήταν προφανής, σε άλλους *πάρα* πολύ δύσκολη, το σίγουρο είναι ότι τα playlist είναι γεμάτα ΚΟΜΜΑΤΑΡΕΣ! :)
ua-cam.com/play/PLxhY8HRebNs3xKM0Y1jAjqU9T71SJ--f7.html
ua-cam.com/play/PLxhY8HRebNs3gwjdSKahJdlo-7OSLGsRD.html
Να ' σαι καλά, ειδικά για όσους από εμάς έχουμε κάτι κενά ΝΑ με το συμπάθειο αυτά τα playlist είναι ότι καλύτερο!
Το είδα όλο Vic, από τα καλύτερα; video που έχω δει ever. Συμφωνώ σε όλα που έδειξες, , το απόλαυσα, τι να λέμε τώρα. Μιλα και άλλο για μουσική, μη σταματας επ ουδενί❤❤❤
Να'σαι καλά Στράτο! Τι σχολιάρα ήταν αυτή! 🤗 ❤
@@vicsdungeon σοβαρά, τελείωσε το τρίωρο βίντεο και μετα απλά ακουγα διάσπαρτα τα άλμπουμς που ανέφερες ξανά. Εχεις εξαιρετική ροή λόγου, είναι χάρισμα αυτό. Πρώτα το έχεις και μετά το δουλεύεις.
@@johntsoch Ρατιοναλισμός λοιπόν πρώτα και μετά εμπειρισμός. Καντιανή προσέγγιση όπου η διάνοια είναι ενεργή!! Να πούμε και κανένα φιλοσοφικό John , καλημέρα!
@@stratoseleftheriadis3696 όχι πάντα, στους Pink Floyd υπάρχει μονο εμπειρισμός , ο ρασιοναλισμος έρχεται μονο μετά που ανακαλείς την επειρία που βίωσες και προσπαθείς να καταλάβεις πως έζησες την ζωή σου ως όνειρο μέσα σε ένα όνειρο(που έλεγε και ο Ποε) κατα την ακρόαση του δίσκου. Θα το τιμήσω άμεσα το καινούργιο σου βίντεο Στράτο.
ua-cam.com/users/clipUgkxZLPYwoH9HRuigsU-K7vJ9MBIPR1Gro5M?si=seFyNCAUd1workH_
Απολαυστικό το βίντεο! Το είδα σε δόσεις αλλά το γούσταρα πολύ! Έχει πολύ ωραία ροή ο λόγος σου και οι μικρές ιστορίες/πληροφορίες που διηγείσαι κάνουν το όλο βίντεο πολύ ενδιαφέρον! Αναμένουμε τα επόμενα 🤟
Να΄σαι καλά! Ευχαριστώ πολύ!
Από τα καλύτερα video που έχω παρακολουθήσει. Εύγε Vic. Συμφωνώ 100% για το Reign in Blood. Το 89 που το άκουσα πρώτη φορά έπαθα σοκ. Δεν είχα ξανακούσει τότε κάτι παρόμοιο και κατάλαβα ότι το αγαπημένο μου είδος metal θα είναι το thrash. Θεωρώ ότι χαλαρά είναι το κορυφαίο thrash metal album, από το οποίο άπαντες προσπάθησαν να πάρουν στοιχεία. Απόψεις για να προβάλλουμε εναλλακτικότητα και τάχα ψαγμένη άποψη, όπως "όχι πιο γρήγορο ήταν το Darkness Descends" ή "πιο ακραίο ήταν το Bonded by Blood", είναι τρίχες (προσκυνάω και τα δύο αυτά album εννοείται). Ακόμα και σήμερα σε όλο το thrash και το death αντιγράφονται στοιχεία του Reign in Blood. Με έφτιαξες βραδιάτικα.
Ευχαριστώ πολύ! Νομίζω το Reign in Blood, όπως λέω και στο βίντεο, είναι η ντε φάκτο κορωνίδα του είδους, ακόμα κι αν αγαπάει κάποιος κάποιο άλλο θρας άλμπουμ πιο πολύ (εγώ ας πούμε!). Αλλά το RiB είναι κολοσσός με προφανή επιρροή σε όλο τον extreme ήχο και εκτός αυτού, συνώνυμο της θρας κτηνωδίας. Ξέχασα να βάλω και τα λινκ σε Dark Angel και Jeff Hanneman τώρα που το θυμήθηκα!
vics-dungeon.blogspot.com/2015/05/jeff-hanneman-evil-notes-and-sad-riffs.html
vics-dungeon.blogspot.com/2023/05/v-for-vic-dark-angel.html
Ευχαριστώ και πάλι πάρα πολύ για σχόλιο, με έφτιαξες και εσύ!
Μπραβο Βασιλη πολλα χαιρετισματα απο Θεσσαλονικη
Εξαιρετικός , και άλλες δύο ώρες να έβγαινε καλά θα ήταν 👏
Απιστευτος Vic !
Ευχαριστώ πολύ!
Επικό βίντεο
Ευχαριστώ πολύ!
Βασίλη μου έφτασα στο τέλος του μαραθωνίου αυτού!Αν έχεις χρόνο δεν είναι καθόλου κουραστικο .Λοιπόν μέσες άκρες ότι είναι αγαπημένοι σου δίσκοι είναι και για μένα.Καμμια διαφωνία δεν έχω ούτε να συμπληρώσω κάτι.Πολυ ωραία ανάλυση για τους δίσκους,ωραίο αφιέρωμα στους Vektor αλλά μαμησετα με τον αρχηγό τους.Για black metal συμφωνώ σε ότι λες και αυτή είναι η άποψη η δικιά μου επίσης.Αλλα όπως και το power απέκτησε υπόσταση το 87 έτσι και το black απέκτησε υπόσταση την ίδια χρονιά.Εκανες πάντως ωραίο edit που ένιωσες 5 βίντεο σε ένα..
😊😊😊
"Edit" είναι πολύ ευγενικός τρόπος να πεις ότι δεν σταμάτησες να φλυαρείς για ώρες, χαχα! Ευχαριστώ πολύ Γιώργο και χαίρομαι που συμφωνούμε σε πολλά! ❤
Κέφι, αγάπη, ενθουσιασμός. Για να μαθαίνουν οι νεότεροι και να θυμόμαστε εμείς. Ταξίδι στο χρόνο Vic. Cheers mate!
Άψογος!! Υπέροχο βίντεο και οοοοοσοοοο πήγε!!!! πολυ ωραίο λογο, ροή,σκεψη και πολλες πληροφορίες!! Το απόλαυσα 101%! !! Όταν έρθει κεφι και όρεξη..,μπλουζες!!!!!!!!!!!!
ωραιος!
Τρομερή δουλειά με γνώσεις εγκυκλοπαίδειας!Exodus και S.O.D. δύναμη 🏴☠️
Εντάξει είναι πραγματική απόλαυση όλο. Λειτουργεί και ως οδηγός για αρχή στο καλύτερο genre του metal αυτό το βίντεο. Όλα τα άλμπουμ είναι φοβερά (προσωπικά D.R.I. δεν έχω τόσο ψηλά αλλά είναι συμπαθείς).
Θα έβαζα σίγουρα Sacrifice ή Razor προσωπικά αλλά φευ. Είναι τρομερή η ποσότητα και η ποιότητα κυκλοφοριών.
Πέρα από αυτά η ροή ειναι φοβερή και οι παρουσιάσεις εμένα τουλάχιστον μου θυμίζουν γιατί αυτά τα άλμπουμ τα αγαπώ.
Επίσης, πέρα από τα άλμπουμ που αρχικά δεν χώρεσαν, θα ήταν καλή ιδέα ένα αφιέρωμα για post 2000 thrash albums είτε είναι revival είτε παλιες μπάντες που επέστρεφαν με δισκαρες.
Αυτό είναι κάτι που έχω στο μυαλό μου καιρό (από τον καιρό του Χάμερ βασικά) και μετά από τόσα χρόνια είναι ακόμα πιο δύσκολο αλλά και χρήσιμο. Πλέον πρέπει ακόμα και όλο το νέο θρας να χωριστεί σε εποχές και σκηνές και υποείδη για να είναι διαχειρίσιμη η πληροφορία! Δεν έχω ιδέα πότε και πώς αλλά κάτι θα κάνουμε!
Ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια! :)
Ξεκίνησα να το βλέπω! Σούπερ!
Ναι ρε φιλε! Και εγώ καλύτερο Tankard το ίδιο έχω!!! Ακόμα ένα starter pack για το thrash metal!
Τρομερό video. Ελπίζω το επόμενο να είναι πεντάωρο.
Όπως έλεγε και ο Αντρέας Iζνογκούντ στο παλιό καλό Χάμερ, "προσέξτε τι εύχεστε γιατί μπορεί να σας συμβεί!". Σε ευχαριστώ πολύ πάντως! ❤
01:31:53 όταν άκουσα πρώτη φορά Sacred Reich ότι είχα ακούσει πριν τα έθαψα όλα και άκουγα μόνο Sacred μέχρι που μπήκε ο πατέρας μου μέσα στο δωμάτιο και μου λέει "καλά άλλο δίσκο δεν έχει να βάλεις ,στο τέλος θα τον λιώσεις". Πραγματικά ο πατέρας επειδή έπαιζε μαντολίνο και λαούτο πρέπει να είχε βγάλει όλο το American Way😂
Χαχαχα, το έχω κάνει εικόνα! Μέχρι να μας τους φέρει κανά φεστιβάλ περιμένουμε Τόξικ Τέρρορ μεθαδόνη Surf Nicaragua!
@@vicsdungeonπαρεμπιπτόντως,3 ώρες και δεν σε χόρτασα. Όταν τελείωσε το βίντεο έλεγα ότι ήταν πάρα πολύ λίγο 😂. Ένα από τα καλύτερα μου βίντεο με πάρα πολύ ενδιαφέροντα Άλμπουμ για όσους δεν ξέρουν. Απλά respect 🙏🏼. Όσο για τους Toxic ανυπομονώ κι εγώ να τελειώσουμε της ηχογραφήσεις και βγούνε μπροστά.
ειχα την τυχη να τους δω το 1990 στη θεσ/νικη ! τρομερο κολλημα!!
Mετά απο συζήτηση με φίλο για το βίντεο σου, σε γουστάρω ακόμη περισσότερο για όσα είπες για Vektor(οχι μονο για το ποσο μπαντάρα ήταν αλλα για τα άσχημα γεγονότα). Δεν σχολίασα στην αρχή για να μην αρχίσω να χάνω τον έλεγχο στα μπινελίκια αλλα τα είπες όπως έπρεπε στις τοποθετήσεις σου.
Ήρθα για τους Vektor και στην αναφορά του cancel. ΕΥΓΕ
Αυτό δεν είναι απλά λίστα, είναι ενα ιδανικό tutorial για οποιον θέλει να μπει στο thrash. Oι περιπου 50-60 δισκοι που παρουσιάζονται είναι όλοi essential, και από εκει και πέρα μπορεί ο ακροατής να ψαχτεί όσο θέλει. EPOC
Λείπουν αρκετά πράγματα, ειδικά ο Καναδάς είναι πολύ αδικημένος (το Violent Restitution άφησα απόξω με πόνο καρδιάς) αλλά πολύ χαίρομαι με τέτοια σχόλια, ευχαριστώ πολύ!
Βίντεο που απόλαυσα ξεκάθαρα διότι εμπεριέχει άλμπουμς αγαπημένα και σε εμένα!!!Δεν έχει σημασία η διάρκεια του βίντεο αλλά το περιεχόμενο!Σε αυτό η ποιότητα είναι τέτοια που κύλησε νερό!!!Σε ευχαριστώ Bill για την αφιέρωση και εύχομαι σύντομα και στο επόμενο που σου είπε ο Γιώργος!!!
Υ.Γ Δεν το χωνεύω αυτό το Disco destroyer ούτε με σόδες 😂😂😂!!!!
Γεια σου ρε Θόδωρα! Αφού το απόλαυσες εσύ που το παρήγγειλες αυτό μετράει περισσότερο από όλα!
Κάποια μέρα που θα πίνουμε μπυρακια παρέα και θα είσαι ευάλωτος και δεκτικός αγαπησιάρης θα τραγουδήσουμε παρέα το URB, χαχα 😁
Να είσαι πάντα καλά και εις το επανιδείν!
Vic τι έκανες εκεί άρχοντα, μαραθώνιος, όπως αξίζει άλλωστε, το είδα όλο χθες χωρίς pause αλλά multitasking , θα το δω σίγουρα άλλες δύο να μην ξεφύγει τίποτα, τα χίλια δύο ενδιαφέροντα είπες πέρα από την λίστα καθεαυτή, στεναχωρήθηκα και για το παλικάρι από Vektor με την τοξική γυναίκα, μου θύμισε Ozzy και Dio, είπες άπειρα ενδιαφέροντα, φοβερός, ατελείωτος σεβασμός!!
Ευχαριστώ πολύ φίλε μου και για τα καλά σου λόγια και την συνεχή στήριξη! 🙂
Γεια σου ρε Βασιλάρα! Ευχαριστώ για την αναφορά! Το 1997 ξεκίνησε το Altars :)
Τιμή μου που ήρθες στην εκπομπή μου και θα κάνουμε πολλά ωραία πραγματάκια! Γελάω ακόμα με τις αναφορές όσο σε ακούω - χαιρετώ κι εγώ!
Μιχάλη (Addicted to Lists) σε περιμένουμε! :)
Πάω να πάρω όμως μπύρα γιατί από ό,τι διάβασα ξεπέρασες και τον Tolkien σε διάρκεια, οπότε πάμε! 🤣
Χαχ, πάρε μπύρες, ρεντ μπουλ για την νύστα, χαστούκια εν ανάγκη και τέτοια! "Βαριέμαι τις διάρκειες", φαντάζομαι την χαρά σου που είδες την διάρκεια! Τα λέμε και στο καφενείο σύντομα! :)
Nuclear Assault: +1. Τα είπες όλα.
Overkill, Paradox, Sabbat: Superb, πάλι τα είπες όλα, επίσης μπάντες που βρέθηκαν στο δρόμο μου 'αργότερα', αλλά τα σερί των Οβερκιλ, την ατμόσφαιρα των Paradox, και το στιχο/στήσιμο του songwriting Sabbat δεν τα βρίσκεις εύκολα.
Sacred Reich: +1, the American Way, Who's to Blame, το κάναμε καλοκαιρινό πέρσι στο λαιβ εδώ, τεράστιο απωθημένο ήταν, μπάντα με ΤΡΟΜΕΡΗ μουσικότητα που δεν υπογραμμιζόταν όταν τη συζητούσαμε τότε, εμένα μου έμειναν συντροφιά και τους απολαμβ'ανω καλλιτεχνικά πολύ περισσότερο πλέον.
Sepultura: +1, τα έχουμε πει κι αλλού, προφανώς BtR, ριφς ριφς ριφς και άμα πέσει λίγο η ταχύτητα τρελαίνομαι περισσότερο!!!
Slayer: Αιρετική άποψη, αλλά RiB κάτω από Seasons για μένα (και ίσως όχι μόνο). Seasons η κορυφή τους, η μπάντα που δε μας έμαθε το θρας μόνο, αλλά μας έμαθε το ακραίο. Ένα ριφ, Ο ΗΧΟΣ, και όποιο άλλο δομικό συστατικό θες (εμένα ήταν ο Lombardo) και το ακραίο γίνεται εμπειρική γνώση - με το RiB + τ South (τα τραγούδια) εγινε σε μένα, πέρασα φανατική περίοδο, ακόμα τους αγαπάω, αλλά στο ράνκινγκ ζορίζομαι στο που πάει τι (δεν είμαι ο πιο σκληροπυρηνικός Σλειράς, πάντως, ίσως να παίζει ρόλο και η διάρκεια της 'αρρώστιας' για την εκτίμηση συγκεκριμένων γνωρισμάτων του συγκεκριμένου δίσκου, περαν της αντικειμενικής 20/10 αξίας του).
S.O.D: +1, το βρήκα και το πήρα πέρσι (6 λίρες, τι όμρφα αυτά τα συνοικιακά δισκάδικα στο νησί!), τι να λέμε, εθισμός.
Sodom: +1 και συμφωνώ με όλη την ανάλυση περί 90σ. Μπάντα ζωής, το AO τοπ 5 ιδιώματος, τοπ 1 ευρώπης (σε θρας) για μένα και φαν φακτ ΔΕ ΜΟΥ ΑΡΕΣΑΝ μικρός ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΓΙΑΤΙ, ενηλικιώθηκα για να εκτιμήσω και πλέον δεν τους αλλάζω με τίποτα - ένα λαιβ θέλω να εξιλεωθώ!
Suicidal + Tankard: +2! Είμαι και ζυθομάχος, Βικ, σήμερα και αύριο θα τιμήσω τους εορτασμούς με θολές βαρελίσιες και Tankard - πριν την έξοδο, δεν παίζουν σε παμπς δυστυχώς, χαχα, με έφτιαξε τέρμα η περιγραφή. Έρωτας με το πρώτο Ζοmbie Attack, Farewell to a Slut, και η εφηβέια να βαράει ταμπούρλο - συν το ηχογραφημένο 'give me a bea(r)' που ήταν το sms ηχοτόπιό μου τότε, χαχαχαχα! Suicidal μεγάλη αγάπη, πόσα ντεντλαινς έχω βγάλει και σβήνω με You Can't Bring me Down, ούτε να τα μετρήσω δεν μπορώ!
Μαιδεν: Ειμαι αρρωστος εδώ, και με τη μπάντα (ν.1) και με τον έβδομο γιο - αλλά δεν εκπλησσομαι, γούστα είναιξ αυτά. Σε επόμενη Μειντενοκουβέντα παραπάνω, ο δίσκος πάντως με κάνει λιώμα ακόμα, σα να τον ανακαλύπτω τώρα.
Testament: Μια ζωή έλεγα το New Order, καθαρά και ξάστερα, η αγαπημένη μου Θρας μπάντα στα μικράτα μου μετά τους Kreator, ειδικά μετά από συναυλιακή εμπειρία, και φτάνω φέτος να λέω Legacy ΛΟΓΩ του μελοντι λαιν I am the hunter you're my prey!!!! Οκ και για όλους τους υπόλοιπυς ύμνους, αλλά αυτή η στιγμή άλλαξε το βάθρο των μεταλλίων (για φέτος, εδώ καλά κρατεί το ντέρμπι).
Τοxik: Λατρέια από την πρώτη τσιρίδα, δεν πίστευα στα αυτιά μου, World Circus από τα μεγαλύτερα σοκ ζωής (εξ ου και η πρωτιά, μουσικά μιλώντας το Think This λέει ίσως παραπάνω, αλλά δεν ξεχνιέται το σοκ), από τις πρώτες ανακαλύψεις που είχα βρει σε ανασκαφή στο UA-cam. Είχα πάθει πλάκα με όλα + εξύφυλλο, μεγάλο ψάρωμα. Ακόμα τα ψάχνω να τα βρω. Χαλάλι το 50λιρο (ξέρω ακριβώς το συναλισθμα όμως, να τα κρατάς και να σκεφτεσαι το ποσό, να έχεις τύψεις αλλά να μην αλλάζεις απόφαση ούτε με εκατό μηχανές του χρόνου. - το έπαθα πρόσφατα με τα πρώτα δύο Candlemass και με Σαμπαθ Τονι Μαρτιν - πρώτες εκδόσεις μεταχειρισμένες αλλά κοντά 20λίρες).
Vektor; Από σένα τους έμαθα, τους αγάπησα, προφ +1 (δεν ξέρω ακόμα ποιο και πρέπει να φύγω!!!), συμφωνώ σε όλη την ανάλυση (μουσική και κοινωνική) και χαίρομαι που έφερες κάτι τέτοιο στο τραπέζι για έναν άνθρωπο που γνωρίζεις (προφανώς συμφωνώ με τη σοβαρότητα της έμφυλης βίας, αλλά όπως λες και στο βίντεο, η χρήση της από τέτοια άτομα είναι σοκαριστική).
Whiplash: Γαμάνε και δέρνουν, ίσως όχι στην 30αδα, αλλά τιμάω συχνά το δίσκο!
Ουφ πρόλαβα! Χαιρετισμούς από Γκλασγκοου, φίλε μου και παλι μερσί για το βιντεο!
Τα ίδια έχουμε σχεδον, βάλε για μένα Anacrusis Manic Impressions,το Screams and Whispers δεν το λεω thrash (prob my fav, όμως), Xentrix Shattering Existence, Never Neverland, Watchtower Power and Resistance, Suicidal Angels Dead Again, Atrophy Socialised Hate και όλο και κάτι θα θυμηθώ αν χρωστάω!
Bιντεάρα. Απόλαυση, καλύτερο απο netflix. Ναι σε όλα για Anthrax μέχρι κεραίας για κάθε άλμπουμ που ανέφερες. Coroner για σεμινάριο.
Destruction ακριβώς τα ίδια με σένα. Dark Angel ισοπέδωση. Artillery έπος.
Παιδιά θα το πω και λιθοβολήστε με. Πότε δεν ήταν για μένα το Bonded By Blood το καλύτερο thrash ντεμπούτο, ούτε καν. Τρομερά επιδραστικός δίσκος ναι αλλα έχει ένα τεράστιο μείον, τα φωνητικά, απλά δεν παλεύονται. Και για μένα πλέον μετά απο χρόνια ακροάσεων της δισκογραφίας τους δεν είναι καν ο καλύτερος τους δίσκος, είναι ο δίσκος ομως με τον μεγαλύτερη ''μυθολογία''. Master Of Puppets μια που το ανέφερες το καλύτερο metal αλμπουμ γενικά, και μπορώ να το αναλύω μέρες όχι ώρες.
O,τι παρουσιάζεις είναι δεκάρι, αλλα απο τα πιο συγκλονιστικά άλμπουμς ever σε αυτα που δείχνεις ειναι τα αυτονόητα Rust In Peace, Beneath The Remains και το Τaking Over των Overkill (ακόμη δεν έχω καταλάβει γιατί δεν δοξάζεται αυτη η δισκάρα όπως της αξίζει). Eπιτέλους κάποιος βάζει τους Paradox και το Heresy εκεί που αξίζει.
Οι παρενθέσεις σου όλα τα λεφτά.
Αφήνω διστακτικά κάτω την πέτρα, χαχαχα! Κοίτα, έχω μεγάλη αδυναμία στον Baloff, έχει μια αύρα θρασίλας πάνω στο σανίδι που δεν έχει δεύτερο για μένα. Και γουστάρω τρελά την φωνή με τα εφέ και όλα. Αλλά φυσικά αν δεν γουστάρεις υπάρχει και το Let There Be Blood (πήγα να ξαναπιάσω την πέτρα αλλά νταξ!)
Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια και την συνεχή παρουσία! :)
@@vicsdungeon Δεν αμφισβητώ σε τίποτα την προσφορά του και το ότι ειναι λατρεμένος στον χώρο. Απλά σε μένα δεν μου κάθεται, η φωνή του, και γι αυτό αυθαίρετα τελείως πιστεύω πως και πρώτο τελικά να κυκλοφορούσε το Bonded με το που έβγαινε το Kill Em All η ψαλίδα θα ανοιγε γρήγορα υπερ του δεύτερου διότι ακόμη και στην τελείως άγουρη μορφή της η φωνή του James είχε αυτό το κάτι που ξεπερνούσε τα όρια του θρας. Αλλα και πάλι ουδέποτε ειπα οτι δεν είνι ΔΙΣΚΑΡΑ αναφέρομαι καθαρά στους όρους καλύτερο θρας ντεμπούτο και καλύτερο της δισκογραφίας τους, αλλιώς δισκάρα είναι χωρίς δεύτερη σκέψη. Συνέχισε έτσι !!!!!!!!
Χορταστικό βίντεο. Εύγε! Μερικές σκόρπιες σκέψεις και απόψεις.
- Το ακούω κι εγώ αυτό το θέμα με την τζιτζικοπαραγωγή του Spreading the Disease. Διαφέρει φανερά ο ήχος της κιθάρας από τις παραγωγές των επόμενων άλμπουμ όντας πιο "τσιριχτός". Πάντως είναι φοβερό άλμπουμ και ας μην είναι όλα τα κομμάτια θρασαριστά (Medusa, Lone Justice). Εγώ πάντως είμαι αιρετικός με τους Anthrax και βάζω πρώτο το "State of Euphoria"...το χαβαλεδιάρικο θρας διαμάντι που καθιέρωσε τα σορτσάκια στο image του συγκροτήματος.
- Το By Inheritance κάποιοι το εντάσσουν στην ξεχωριστή και δύσκολα οριοθετημένη υποκατηγορία του Speed Metal. Νομίζω και σε αφιέρωμα του Hammer το είχαν συμπεριλάβει στους καλύτερους δίσκους του Speed Metal. Και τους Hallows Eve συναντάς σε λίστες με speed metal άλμπουμ.
- Ο ήχος και το στιλ των Mekong Delta μου ακούγεται κοντά στο αμερικάνικο power.
- Μεγάλη λατρεία το The American Way. Groovάτο thrash θα το χαρακτήριζα. Το σημαντικό εδώ είναι ότι εισήγαγαν groove στοιχεία στον ήχο τους πριν διαδοθεί αυτή η τάση με το Black Album και τους Pantera στα thrash συγκροτήματα. Άρα μιλάμε για άλμπουμ μπροστά για την εποχή του παρότι υπάρχουν και επικριτές της κατεύθυνσης που πήραν οι Sacred Reich τότε.
- Γενικά οι επιλογές σου ήταν αναμενόμενες και στις περισσότερες συμφωνώ. Οι αλλαγές που θα έκανα είναι ένα εκ των Extreme Aggression ή το Coma of Souls στη θέση του Pleasure to Kill. Θα έβαζα επίσης στην 30άδα το For Whose Advantage των Xentrix (έξοχο δείγμα μελωδικού thrash) και το Eternal Nightmare των Vio-Lence. Δεν ξέρω όμως ποια δύο θα έβγαζα, ίσως τους Holy Terror και τους Hallows Eve.
- Μπράβο για την επιλογή να συμπεριλάβεις το Think This. Τεχνικό thrash που δεν κουράζει. Μέχρι και μπαλάντα έχει, το συγκλονιστικό There Stood the Fence. Και πώς κάνει μπαπ ρε παιδί μου ο Ed Repka στο εξώφυλλο.
Μην πιάσω το σπιντ αφιέρωμα, δεν θα έλεγα με τίποτα speed metal τους Artillery. Holy Terror δεν πάνε πουθενά, βγάλε κάτι άλλο! 😁
Hallows Eve, το λες και σπιντ με τον παλιομοδίτικο ορισμό, heavy/thrash. Αλλά τεράστια δισκάρα.
Σίγουρα έχουν επιρροή οι Sacred Reich αλλά πρώτοι οι Anthrax/SOD, Metallica, Overkill, Exodus και μετά οι SR εξελικτικά ας πούμε.
Ευχαριστώ πολύ!
Τώρα το τελείωσα ολόκληρο. Απλα καταπληκτικό!
μου αρεσουν πολυ οιsacred reich το ignorance αλλα και το american way phill rind τρομερος φωνη και πως εκφραζει του στιχους ,πολυ καλη μπάντα που ταλαιπωρηθηκε πολυ
Φανταστική καταγραφή της σκηνής . Φοβερές και γλαφυρές λεπτομέρειες . Μη σταματάς να μιλάς Vic . Φλυαρούν αυτοί που δεν έχουν κάτι να πουν . Τα σπας !
Ευχαριστώ πολύ! Εκτιμώ πολύ την ενθάρρυνση! 🙂
Επικός, γλαφυρόςκαιπορωτικό βίντεο. Ύσ.Νο Cavalera no Sepultura. Υσ2.Κάνε το Metallica να πάρω άδεια για να το δω.
Ευχαριστώ πολύ! Κάποια στιγμή, αλλά δεν νομίζω στο προσεχές μέλλον, θα γίνει αυτό!
Sodom είχαν έρθει πρώτοι (Δεκέμβριος 1988), Kreator δεύτεροι (Μάρτιος 1989), Destuction τρίτοι (Οκτώβριος 1989 - οι τελευταίες συναυλίες του Schmier πριν αποχωρήσει).
@@markossakellariou6773 Γεια σου Μάρκο! Ευχαριστώ για τις ακριβείς πληροφορίες και διόρθωσε ελεύθερα αν υπάρχει και τίποτα άλλο!
Όταν ξαναβλεπα το βίντεο σε θυμήθηκα στους Holy Terror, έπρεπε να αναφέρω το Immoral Wasteland! 😁
Χαιρετίζω!
Vic …απλά να σου πω πρέπει να ´ναι η έκτη φορά που το βλέπω 😂😂😂 🍻
Αν το δεις άλλη μία θα έχω φάει μια ολόκληρη μέρα από την ζωή σου! Δεν ξέρω αν είναι καλό αυτό αλλά σε ευχαριστώ πάρα πολύ! :)
και μενα μου αρεσουν οι sacred reich βασιλη αυτα τα δυο που εβαλες ,ο phil rind εκφραζει μοναδικά τους στιχους του ,λατρεμενη μπαντα που ταλαιπωρηθηκε πολυ
Έχω αρχίσει και βλέπω το περίφημο 3ωρο βίντεο...θα επανέλθω...
Είπαμε Αντώνη, θα σου βγάλει μια βδομάδα!
DUNE (DIRECTOR'S CUT) - DAVID LYNCH
ua-cam.com/video/faHQA_0d9Mo/v-deo.htmlsi=3eSeu_16vNL0m8i0
Εντάξει, χωρούσε κανένα μισάωρο για Suicidal αλλά, αφού ανέφερες ως κορυφαίο στιχουργό τον Cyco Miko, χαλάλι.
Emotion no.13 εννοείται ότι είναι το τοπ του δίσκου αν και ΕΔΩ ήταν που έπρεπε να κάνεις cheat και να πεις για τον κορυφαίο τους για εμένα δίσκο, το How will I laugh tomorrow.
Τέσπα, μόνο αγάπη και we'll bow down to no other one, except the Father and His Son...
υγ Ναι, αυτή η κασσέτα ήταν που μας ξεβλάχεψε. Ευχαριστούμε, Γκοτζίλα!
Γεια σου αδερφέ Suicidal Maniac! Κάααααποια στιγμή θα πρέπει να κάνω ένα σωστό, πλήρες βίντεο για Suicidal, να σε έχω και για συμπαρουσιαστή, να φέρεις και τα CD που δεν έχω εγώ, το βλέπω μπροστά μου, θα φοράμε ψαρωτικά Suicidal μπλουζάκια, βάιραλ στους μαθητές σου και τέτοια. Θα ξεκινήσουμε και με το ίντρο ραδιοφώνου αλά Invocation ("ah yeaaah, know that shit! Sounds so good I wanna doo boo too boo too right alooong"! το έχω στην μίμηση), έπος θα βγει! Μέσα στην επόμενη δεκαετία, δέσμευση!
Είσαι παιχταράς. Συμφωνώ με όλα, ειδικά με vektor που και εμένα είναι το μοναδικό μου κόλλημα της νέας γενιάς. Σε παρακαλώ πες μου αν επίκειται κάποιο νέο άλμπουμ η' live προσεχώς αν ξέρεις από τους ίδιους!!!
Νέο άλμπουμ σίγουρα περιμένουμε, γράφουν αλλά δεν ξέρω λεπτομέρειες, γενικά ποτέ δεν βιάζονται, ο David είναι σαφώς τελειομανής. Έχουμε χαθεί (δηλαδή εγώ είχα χαθεί γενικώς τα τελευταία δύο χρόνια λόγω ανωτέρας βίας), σε γιορτές και επετείους τα λέμε μόνο. Τόσο πολύ που έχασα το τελευταίο λάιβ τους εδώ με Cryptosis που σκοπεύαμε να βρεθούμε όλοι να γίνει χαμός, έχασα τα μπλουζάκια τους από το Γιαπωνέζικο τουρ, γενικά έμεινα πίσω! Αλλά ελπίζω να έχουμε νέα σύντομα!
Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια!
Εγώ απλά να σχολιασω ότι χαρηκα για την επίμονη αναφορά στο disco destroyer: το tankard roach motel εχει ένα από τα τα πιο κολλητικά ρεφραιν των tankard και όσοι δεν συμφωνούν απλά δεν έχουν ακούσει το κομμάτι!
Κόμματος! Το είχα πάρει πακέτο με το Kings of Beer, 2000 ή 2001, 8 ευρώ από το Rock City, στα αζήτητα (δύσκολες εποχές ακόμη για thrash, μέχρι να ξυπνήσει η αγορά! Κουτί μου έκατσε) και θυμάμαι να το ακούμε παρέα με τον Athens Thrash Attack και να σχολιάζουμε πόσο συγκινητικά φοβερό ήταν να ακούμε ξεροκέφαλο thrash! Κι αυτό και το Queen of Hearts και τα μπυροτράγουδα και όχι μόνο είναι σε σταθερό rotation!
Νο Metallica λες και είμαι σίγουρος ότι το σπεσιαλ επισόδιο θα είναι συγκινητικό! Θα σε ρωτήσω κάτι, όμως, πάνω σ' αυτό. Υπάρχουν πάμπολες φορές που η θρασ συζήτηση με έχει φέρει σε ένα κομβικό ερωτηματικό - And Justice βάζουμε σε τέτοιες λίστες; Είναι τόσα πολλά (έχει, τέλος πάντων) 'έιδη' αυτό το άλμπουμ (και το Master), που αναρωτιέμαι αν μπαίνουν σε τέτοια χωράφια - ή αν η ειδοποιός διαφορά λόγω πλουραλισμού είναι ΤΟΣΟ μεγάλη - το ίδιο για το Rust in Peace (mιας και το έβαλες). Δεν ξέρω, αλλά όταν λέω ότι το Bonded by Blood είναι το αγαπημένο μου thrash album (spoiler!), βάαζω μέσα στον ιππόδρομο και τα συγκεκριμένα; Αν ναι, δεν είναι, χαχα!
Destruction: +1 κι εδώ. Άνετη κορυφή - κι ας έλιωσα τα δύο πρώτα ανακαλύπτοντας το (αρκετά) μετά τη #μόνοθρασ φάση μου, μιλάμε για πανδαισία κιθαριστικών επελασεων, και ναι, επιτέλους ήχος. Δεν ξέρω τι εμμονή ήταν αυτή με τη de facto προτίμηση των πρώτων κάποτε (μου αρέσουν πολύ και έχουν φοβερές αναμνήσεις ανά χείρας συν μια λατρεμένη μπλουζα ED που πολύ μου λείπει!), μας έκανε να πιστεύουμε ότι τελίκιασαν εκεί - μέγα λάθος.
D.R.I: Thrashzone εγώ, το είχα εικόνισμα αυτό το σιντάκι, εξώφυλλο 'τα νιάτα μας όλα', ενέργεια, χαρές, και κύκλοι για όλους! Δυστυχώς τα άλλα δεν τα είχα τότε και άργησα να τα βρω και ονλαιν, είχα κκάπως φύγει από τη φάση και όσο κι αν μου άρεσαν δεν υους έδωσα την 'πολτοποίηση' που έδωσα στις ακροάσεις του συγκεκριμένου. (ΤΟ D.R.I μπλουζάκι μου είναι σε ένα ξενοδοχείο στο Aberdeen, προσπαθώ να κανονίσω να μου το στείλουν με Royal Mail εδώ και δύο βδομάδες χωρίς αποτέλεσμα....- βλέπω έχεις πλεόνασμα, χαχαχα)
Exodus: Τα είπαμε, αλλά μιας και έκανες ranking, Πιρανχας πρώτο, Exodus 2o, Lesson 3o για σήμερα - τα πρώτα δύο άλλαζαν ανά βδομάδα, πλέον έχουμε μονιμότητα. Μεγάλη ζημιά το άλμπουμ, από τις αγαπημένες μου κιθαριστικές δουλειεές, έλιωσε στο σιντιπλειερ, μέχρι και στο αμάξι με γονείς έπαιζε, που έφταναν μέχρι Μειντεν, αλλά παράπονο δεν άκουσα, χαχα! Φοβερή φάση, τρελές ιστορίες με Paul B. , προφανώς και κάποτε γουρλώναμε τα μάτια και (ευτυχώς) πλέον κάτι μας τσινίζει, αλλά μιλάμε για απερίγραπτη φάση, μπάντα μια σκηνή μόνη της. Φανταστικοί δίσκοι και εκτός των 'hot' ονομάτων, πολύ καλή δισκογραφία, συμφωνούμε σε όλα.
Flots: +1 προφανως, τοπ 3 του είδους, το βρήκα και σε βινύλιο εδώ σε ένα δισκάδικο και το έχω για μελλοντική κορνίζα. Εθισμός, τα είπες όλα στο 'τότε' βίντεο, απλά έχει πλάκα που αν και τους μάθαμε ως 'μπάντα του jason', όταν πιάσαμε τα δύο πρώτα ξεχάσαμε για λίγο την υπόλοιπη μουσική. Το άλμπουμ του '19 εντομεταξύ το λατρέυω παθολιγικά. Εδώ βρίσκοντα μόνο ύμνοι, η σημαία των 80σ τέντα και σε μια αδιανόητη χρονιά (αζ μενσιονντ) είναι με άνεση στην τριάδα μου, νομίζω!
Forbidden: +1 κι εδώ, προφανώς και η ηδονική επαφή με το ντεμπούτο δεν αφήνει περιθώρια για άλλη επιλογή, ο λόγος που αποφάσισα να ψάξω το ιδίωμα και να το αγαπήσω τόσο πολύ. Αυτό το άλμπουμ ήταν, αυτή η φωνή, αυτό το μπάσιμο, και φυσικά Through Eyes of Glass - εθιστικά τρακς ψάχνουμε όλοι, όχι απλοϊκά, αλλά μια καλή τραγουδοποιία στέλνει τη μουσική στην καρδιά. Αυτό έκαναν εκεί μέσα. Το τι απόπειρα να βγουν τα φωνητικά είχα κάνει τότε στο δωμάτιό μου (στούντιο δυστυχώς δεν επιχειρήθηκε) δεν περιγράφεται!
Hallows Eve - Holy Terror δεν έχει γίνει το κλικ ακόμα - μου αρέσουν πολύ, αλλά κάπου χάθηκαν στο χρόνο και η λίστα είναι δύσκολος μεζές (θα επανέλθω σύντομα, πρέπει να επιστρέψω εκεί).
Kreator: Για χρόνια η αγαπημένη μου thrash μπάντα, πρώτο thrash live, πρώτοι τραυματισμοί, πρώτο ραφτό πλάτης PtK, και Ραιοτ οφ βαιολενς ο ύμνος μου τότε, μαζί με το title track - νομίζω πλέον είμαι E.A για πρωτιά, αλλά εδώ μπορώ να μιλάω για ώρες. Επίσης ποιός και γιατί έκραξε το TC? Τεράστιο άλμπουμ - όχι στη μικρή ελίτ, αλλά και τα μη-Έβερεστ Kreator θυμάμαι να μου αρέσουν περισσότερο από πολλά 'κλάσικς'.
Megadeth: Εννοείται RiP, αλλά όλη μου η εφηβεία ήταν το Peace Sells. Ναι ρε Βικ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΑΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟ PEACE SELLS, αγαπάς τη μουσική με αυτό το δίσκο, ποτέ δε μου φάνηκε thrash, αλλά μόνο thrash ηταν όταν έπαιζε/έμπαινε. Wake Up Dead και η μουσική πάει αλλού, το άλμπουμ που ακόμα και σήμερα παρακολουθώ με ενδιαφέρον 'πρώτης ακρόασης' για το τι θα ανακαλύψω. Θυμάμαι παίζαμε με τη μπάντα το title track και το συναίσθημα στη σκηνή δεν ξεχνιέται ούτε με σφαίρες. Και αφού είπα όλα αυτά, RiP κορυφή, Τορνειντο σοβαρός solo υποψήφιος όντως, ήταν το αγαπημένο μου σολο για πολλά χρόνια (ίσως και τώρα να είναι!).
A, ρε soon-to-be-doctor Θοδωρή! Τι επικά σχόλια αντάξια του βίντεο ήταν αυτά; Χαχ! Λοιπόν, τα λες πολύ ωραία και μοιράζεσαι την αλήθεια σου και τα διάβασα όλα με πολύ όρεξη και ενδιαφέρον! Για το Justice, ε, ναι, περνάει. Ένας δίσκος του 11/10 που έχει σημαδέψει όλη την επόμενη δεκαετία και έχει και τον απόλυτο Hetfield σαν αύρα. Δεν έβαλα γιατί θα έκανα βίντεο μέσα στο βίντεο μέσα στο βίντεο και πρέπει να κάνω για τις μεγάλες αγάπες βίντεο ξεχωριστό (αλά Kai Hansen). Αλλά ναι, εννοείται περνάει. Εγώ θα πέρναγα το Puppets βέβαια!
Άρχισε να γράφεις την ιστορία των Ensemble σιγά σιγά και όλων των live σας, ακόμα και αυτό που είχαμε κάνει στο Κούλε (ναι πάνω στο κάστρο για 2 χρόνια) Τη μια χρονιά είχαμε παίξει και εμείς "Incurable" και την επόμενη είχαμε "καλεσμένους" τους Sarcoma :D ωραίες εποχές...
Γεια σου Βαγγέλη! Αξέχαστα λάιβ και τα 2 στον Κούλε! Καμιά πρόβα είχατε γράψει με τους Incurable; Γιατί πραγματικά ήταν πρωτοπορία για επαρχία!
@@vicsdungeon μόνο αν έχει ο Μπάμπης κασέτες από τότε που κάναμε πρόβες στου Κανακάκη στην Καστρινάκη... 3-4 ώρες πρόβες με τον Άλεξ και τον Φούσκη, ωραίες εποχές.
Το είδα όλο. Μια χαρά τσουλαει. Γενικά συμφωνούμε. Και εκεί που περίμενα την λέξη Βλαχος δίπλα στο Heresy, τσουπ στο Cracked Brain. Λογικό βέβαια γιατί είμαι από τους λίγους και το ομώνυμο είναι ringtone στο κινητό μου πάνω από 5 χρόνια. Βάλε τώρα να το ακούσεις και στα καπάκια ολο το Souls Of Black. Πες τους να ακούσουν το Machine Dream από εκεί που αρχίζουν τα "Face, work, blood sweat...." όπου εκεί είναι απόλυτη σολαρα του Josh Christian. Το Think This έρχεται με την "ενηλικίωση" μας σαν μεταλλαδες.
Σαν το thrash, δεν έχει
Βασιλης"Βλαχος"
Μα την αλήθεια, όταν το ξανάδα το βίντεο είπα "μα γιατί δεν ανέφερα τον Βλάχο στους Paradox;" Aγαπημένος σου δίσκος δεν είναι το Heresy;
@@vicsdungeon είναι ένα τσικ κάτω μετά το απόλυτο Master Of Puppets. Κάθεται στην 2η θέση μαζί με το Justice όπως του αξίζει. Κάπου στο L θα έλεγα και το Nothing's Sacred των Laaz Rockit που είναι ωραιότατη συμμαχία Laaz Rockit, Simdrome και Ulysses Siren
Excel> Beowulf> Suicidal Tendencies (εκτός από τα 2 τους πρώτα φυσικά)
Εarly D.R.I. (έως και το Crossover)> D.R.I. (από το 4 of a Kind και μετά)
Οι μεγαλύτερη επιρροή των S.O.D. aka Adrenalin O.D. > S.O.D.
Kαι Nuclear Assault-Game Over> Nuclear Assault- Handle With Care
Ε μα....
Το youtube πρέπει να κουτσούρεψε κάτι εδώ, θυμάμαι και τους Adrenaline OD πάνω από SOD ή είναι αλλού αυτό το σχόλιο; :P
SUICIDAL FOR LIFE Άλεξ μου, ζήτω το μέταλ! ("ζήητω!!")
• Άνθρακας ο χρυσός...
• Artillery μάλιστα!
• Coroner μπούνια.
• Dark Angel ακρότητα ναι, λύσσα ναι, ταχύτητα ναι, μέτριο ναι.
• Destruction καλό, αν και προτιμώ τα προηγούμενα.
• D.R.I. ok.
• Exodus το καλύτερο τι; Ε, θα το πω χωρίς περικοπές! Αυτά τα λένε μόνο κομπλεξικοί αντί-Metallica, μερικοί εξ αυτών είναι και οι κλασικοί "μόνωμαίηντεν". Όταν υπάρχει το "Kill 'em All" και μάλιστα 2 χρόνια πριν, νομίζω σταματάει εκεί η κουβέντα! Έλεος με αυτες τις μοντερνιές, η αποδόμηση έχει και κάποια όρια. Επίσης τα κωμικά φωνητικά χαλάνε κάποια ωραία riffs που όντως υπάρχουν. Το "Tempo of the Damned" είναι δισκάρα και πάρα πολύ καλύτερος του "Bonded by Blood".
• Flotsam and Jetsam δε θα πω κάτι αρνητικό για να κερδίσω τη συμπάθεια σου! Αν και powerίζουν αρκετά...
• Forbidden ναι, αν και προτιμώ το επόμενο.
• Holy Terror όχι κακό το "Mind Wars" που έχω ακούσει.
• Kreator αγαπημένοι, αν και προτιμώ τους τρεις επόμενους με κορυφαίο το Extreme Aggression.
• Megadeth χιλιοειπωμένα και λογικό.
• Mekong Delta ok.
• Nuclear Assault ok.
• Over Kill με ανοχλούν φοβερά τα παιομοδίτικα και ξεπερασμένα και cheesy φωνητικά. To Horrorscope ταιριάζει περισσότερο στα γούστα μου κι έιναι το μόνο που ακούω ευχάριστα.
• Paradox πολύ ωραίοι και technical, λογικό όταν έχουν τη σωστή επιρροή! Πρέπει να τσεκάρω και τις άλλες δουλειές τους γιατί δεν πρέπει να έχουν κακή κυκλοφορία. Επίσης σε κάποια γυρίσματα εδώ κι εκεί η φωνή του τραγουδιστή μου θυμίζει Peavy.
• Sabbat ωραίοι με έναν Martin να ακούγεται πιο τρελός κι από ό, τι είναι!
• Sacred Reich πολύ ωραίοι. O ορισμός του Αμερικανικού Thrash! Φανερή η Metallica επιρροή και Slayer στο πρώτο.
• Sepultura κι εμένα ο αγαπημένος μου και στο κορυφαίους 5 ίσως Thrash γενικά! Εννοείται αγαπάμε και Chaos A.D. και Roots ακόμα!
• Slayer "Reign in Blood", "South of Heaven" και "Seasons in the Abyss" ισάξια, αλλά έχω μία αδυναμία στο τελευταίο.
• S.O.D. ok, τους προτιμώ από Anthrax!
• Sodom συμφωνώ, αλλά όχι με τις υπερβολές που ακούμε σήμερα.
• Suicidal Tendencies καλό, μακράν ο καλύτερος τους, ο πρώτος, ο δεύτερος κι ο επόμενος πολύ μέτριοι.
• Tankard συμπαθητικοί.
• Testament μου αρέσουν πολύ οι επόμενοι δίσκοι τους κι αρκετοί σχετικά πρόσφατοι, αυτός όχι τόσο
• Toxik ωραίοι, εκτός της φωνής, που με κουράζει και μερικές φορές είναι ενοχλητική.
• Vektor εννοείται! Μου αρέσουν πολύ, ενώ οι Voivod όχι!
• Whiplash ντεμπουτάρα, Stage Dive και Power Thrashing Death!
Στη δίκη μου λίστα θα πρόσθετα:
• Pantera "CFH" (πολλοί θα με κράξουν),
• Anacrusis "Screams and Whispers",
• Exhorder "Slaughter in the Vatican"
• Morbid Saint "Spectrum of Death",
• Pestilence "Mind Reflections" (τη συλλογή),
• Sacrifice "Soldiers of Misfortune",
• Demoniac "So It Goes",
• και το αδικημένο διαμαντάκι που έμαθα από εσένα "Bionic Swarm" από Cryptosis!
Καλά έκανες και δεν έβαλες Metallica γιατί ούτως ή άλλως ήταν το Thrash το ίδιο, οπότε είναι κι εκτός συναγωνισμού ή κριτικής! Χαχαχαχα
Μόνο εσύ θα κάνεις βίντεο σεντόνια; Πάρε και σχόλιο σεντόνι!
ΥΓ: Δεν έχω πρόθεση να προσβάλω κανέναν, είμαι λίγο καυστικός παραπάνω σε κάποιες διατυπώσεις, αλλά επειδή ακούμε και διαβάζουμε τέρατα ιδίως τελευταία, γράφω κι εγώ σε ανάλογο ύφος. Υπερβάλω σε σημεία επίτηδες και για λίγο τρολάρισμα παραπάνω, αλλά όλα έχουν δόσεις της αληθινής άποψης και των γούστων μου! Επίσης αγαπημένο μου είδος είναι το Black Metal.
Ευχαριστώ για το feedback, σκληρός αλλά τίμιος! Δεν θα κοντραριστώ για Anthrax, ούτε για το Bonded by Blood! 😛
Τα deathrash τα απέφυγα για να κάνω την ζωή μου πιο εύκολη αλλιώς Morbid Saint και πρώτο Sadus ή Pestilence, ίσως και Num Skull, θα έπρεπε να μπουν, με καποιο τρόπο. Αλλά δεν έβαλα και Demolition Hammer που λατρεύω τα δύο πρώτα!
Anacrusis ειδικά αυτό (αν και το αγαπημένο μου) και Pantera δεν θα τα έβαζα σε τέτοια λιστα.
Καλά, Cryptosis και Demoniac είναι φανταστικές δισκαρες, αλλά από καινούργια πέρασα μόνο Vektor, έτσι, να κάνω και ένα πόιντ!
Ευχαριστώ για το σεντόνι! 😁
Ρε μεγάλε σε βλέπω πρώτη φορά και με έφερε αυτή η κόντρα που έχει δημιουργηθεί,πραγματικά είσαι ο μόνος που θεωρώ ότι έχεις δώσει την σωστότερη εξήγηση.
Καλημέρα Βασίλη! Να μην ξέρω θρας να πω δυο κουβεντες σε τετοια βιντεάρα, αλλά σε καμιά δεκαετία θα μιλάμε επί ίσοις όροις, ακούς Βασίλη?? 😆! Παρακολουθώ χωρίς να ξέρω, μαθαίνω τώρα θεωρία και θα τα δω μετά πρακτικά! Metallica και τα μυαλά μετάλικα❤! Ε ναι, δεν ήταν το μπλακ, δεν πειραζει όμως, εχω τα υπόλοιπα 4 στην αιωνιότητα! Θα λείψεις πολύ τώρα στα 70'ς, αλλά θα τα πούμε πολύ δυναμικά ξανά στα 80'ς! Πολλους χαιρετισμούς, περιμενω εναγωνιως το επομενο μαθημα!
Γεια σου Ελένη! Ευχαριστώ όπως πάντα, δεν θα χαθώ και τόσο, πάντα παρακολουθώ και μπορεί να βρω και κάτι να μπλαμπλαδίσω! King Crimson που έκανες ΑΓΑΠΑΩ, κάπου στο Παγκράτι κάποτε είχαν γίνει έντονες ακροάσεις! Επίσης αν κάποιος να σου πει για Genesis - Selling England by the Pound (1973), θα περιμένω γιατί έχει ένα ριφ το πρώτο κομμάτι (ΕΠΟΣ ΕΠΩΝ Dancing with the Moonlight Knight) που κάπου στα 2:30 λεπτά μπαίνει μια ΡΙΦΑΡΑ σπιντ. Έχω έναν πολύ καλό φίλο προγκ ΓΚΟΥΡΟΥ (ένας από αυτούς που εγώ λέω πραγματικός γνώστης) που του είχα πει, έμ βάλε μου καμιά ψαγμενιά που να παίζουν σπιντ μέταλ να πούμε στο ξεκούδουνο και ήταν πολύ έγκυρο!
Αγωνιστικοί χαιρετισμοί!
@@vicsdungeon άκου το κουλό (λέγεται αυτή η λέξη πλέον ή τζενερέισον Χ αλέρτ?). Δύο γκρουπς ειχα στο νου μου, που δεν πρότεινε κανείς : τους Genesis και τους Yes. Και επειδή δεν πρότεινε κανείς, έψαχνα "best Genesis albums". Είδα κάποια τοπ τεν, όλα είχαν πρώτο το Selling England by the Pound. Και είχα σκοπό να το ακούσω το άλμπουμ, σαν πρόταση από μένα για μένα, και να λοιπόν που θα είναι και από εσένα! (Yes νομίζω θα μου φύγει το κεφάλι να καταλάβω, αλλά ίσως τους δω και αυτούς.)
@@rockromance1 Κουλό εννοείται βρίσκεται στο λεξιλόγιο καθημερινά (η καλύτερη γενιά φυσικά η Χ! αντικειμενικά πάντα). Τώρα μιλάει ένας ημιμαθέστατος και αν υπάρχει κανείς μορφωμένος ας παρέμβει, αλλά στα αυτιά μου οι Genesis είναι πολύ περισσότερο καλλιτεχνικοί και μουσικοί, έχει ένα φοβερό *κάτι* ο Peter Gabriel (και έχει και τρομερή σόλο καριέρα, μεγαλειώδη), οι Yes έχουν περισσότερο το έλεμεντ της τεχνικής υπερβολής (αλλαγές, σόλο και τέτοια εμπλοκή - μεγάλη επιρροή σε όλους τους προγκάδες σίγουρα), ειδικά όσο προχωράνε τα 70s, στα τέλη, κάπου έγινε ανέκδοτο, το έλεγε και η μορφάρα ο πληκτράς τους ο Wakeman. Αλλά βασικά πιο πολύ θέλω να κάνω copy paste μια ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ ιστορία που λέει ο Rick Wakeman (τον αγαπώ γενικά αυτόν, έχει παίξει και σε Σάμπαθ δίσκο, τρομερή ιστορία και αυτή):
Yes, we were the original Spinal Tap, says Rick Wakeman of Seventies prog-rock supergroup
We were playing a gig at the Manchester Free Trade Hall when I realised quite how different my lifestyle was from that of the other members of Yes.
Tales From Topographic Oceans, our grandiose 1973 album, was regarded by fans and critics alike as our most 'challenging' and I was really struggling with the tour.
Not because it was hard work - quite the opposite, in fact. As the keyboard player, there were quite a few passages where I had nothing to do or was just holding down one key.
There was a mad percussion section where everybody banged things. It lasted about ten minutes, though it felt like a year and a half when playing it - and probably when listening to it. It was a bit dull.
In those days, I used to have my roadie actually lying underneath the Hammond organ throughout the set. If anything went wrong he could try to fix it. Also, he could continually hand me my alcoholic drinks.
We'd often have a little chat and on this particular evening in Manchester, I thought he said: 'What are you doing after the show?'
'I'm going to have a curry,' I replied. 'What would you order?' It seemed a strangely specific question but I didn't have much else to do so I told him. 'Chicken vindaloo, pilau rice, half a dozen poppadums, bhindi bhaji, Bombay aloo and a stuffed paratha.'
About 30 minutes later, I started to get this distinct waft of curry. I looked down and my roadie was lying there holding up an Indian takeaway. 'What's that?' I asked.
'You said you wanted a curry.' 'No. I said I wanted a curry after the show...' However, it smelled really good so he passed up the little foil trays and I laid this lovely spread out on top of the keyboard and ate it.
The rest of the band weren't best pleased - after all, there was a certain mystique surrounding Yes.
The singer, guitarist, bassist and drummer were all thoughtful people - interested in philosophy and alternative lifestyles and this was an image at odds with the fact that the keyboard player was a beer-swilling, darts-playing, meat-eating oaf, one who would happily eat a curry in the middle of a show.
I had joined Yes in 1971. I was a classically trained musician who had worked with numerous artists as a session musician. I played on David Bowie's Life On Mars, Cat Stevens's Morning Has Broken and even on some Des O'Connor records, though I kept that quiet.
Yes was already well established as 'progressive rock' band and had a reputation for lengthy numbers, complex music and cerebral lyrics.
It wasn't the sort of outfit that attracted groupies: our fans were more likely to throw synthesizer manuals on stage than knickers.
The other four members of the band - guitarist Steve Howe, singer Jon Anderson, bassist Chris Squire and drummer Alan White - were all technically gifted musicians and, without being immodest, we were a huge band with massive record sales. Our live shows were sellouts and very ambitious.
Indeed, sometimes I needed directions just to get to my keyboards.
'Take a left here, Rick, climb over that giant mushroom, past the spaceship and just behind, beyond that cloud, are your keyboards.'
There are people who think the film This Is Spinal Tap is simply a very funny 'mockumentary'. Well, with Yes we lived it.
Take the hilarious scene in the film in which the bass player is trapped in a giant pod - that actually happened to Alan one night.
It also occurred during the Tales From Topographic Oceans album tour. That was not my favourite Yes album and I said so at the time. Maturely, I renamed it Tales From Toby's Graphic Go-Kart.
The grandiose elements of Yes were spiralling out of all control and the stage set was unbelievable. It had been designed by Roger Dean, who had done the album cover, and reflected the record's artwork.
The drum kit was inside a giant seashell, which would open after the show started, revealing Alan doing his stuff. However, one night when the curtain went up the gearing jammed and he was trapped inside.
The problem was, it was a sealed unit, so Alan quickly began running out of air.
As this was live on stage in front of thousands of people, Alan, the consummate professional, continued playing. Meanwhile the roadies began trying to smash the pod open, staying out of the line of sight of the crowd so no one noticed.
Before long, they had to start pumping oxygen in until eventually, somehow, they prised the wretched thing open with pickaxes.
By now the audience must have noticed the rescue effort because as the pod sprang open a huge cheer went up, and Alan stumbled out gasping for breath.
Of course, back in the Seventies, audiences assumed that whatever happened on the stage was intentional.
In my previous band, the Strawbs, I'd had a Hammond organ on wheels. When we were playing the last number of the night I would push this thing across the stage and race after it while playing it.
One evening I pushed a bit too hard and the Hammond went hurtling towards the edge of the stage. I dived on top of it to try to slow it down but organ and organist crashed over the edge. The Hammond was smashed to smithereens and I was cut to ribbons.
I was mopping the blood from my face when a journalist came over. 'Great show, Rick,' he said, 'but how can you afford to wreck a Hammond every night?'
There was another occasion, playing with Yes in Toronto, when one of my synthesizers, a Minimoog, broke down.
By chance, Dr Robert Moog, the brilliant electronic music pioneer and inventor of the Minimoog, was at the gig. During the interval, when the curtain was down, Bob said: 'I think I know what the problem is - do you want me to go out and take a look?'
'That would be great, if you don't mind,' I said. 'You know we're back on in about ten minutes, right?'
'That's fine,' he said. When we got the call to go back on stage, I navigated my way over to the keyboards and Bob was still there, surrounded by the innards of a Minimoog. He had dismantled it.
'Bob, Bob, we're about to start,' I hissed, but he was completely distracted. 'Yes, I think I know what the problem is,' he said prodding a circuit board.
The curtain went up and Yes had suddenly acquired a sixth member who was messing about with a complicated piece of electronic wizardry in the middle of the stage, completely oblivious to the audience of 20,000 punters, all of whom appeared to accept this as perfectly normal.
At the end of the show, at which time Bob was still happily tinkering with the synth, I introduced him to the audience who gave him a standing ovation. Bob looked up and said: 'Oh, are you ready to start now?'
Συνέχεια (και το καλύτερο μέρος!):
When Yes started to perform 'in the round' - where a circular stage is planted in the middle of the venue with the audience all around the band - getting to our instruments was suddenly a major headache.
I think it was Jon who came up with a solution. 'We need a tunnel, then we can all get to the stage in one piece and quickly,' he said.
'We can't dig a tunnel under the floor of every venue, Jon,' I said.
'No, Rick, an overground tunnel. It will look fantastic.'
We had this immense tunnel built out of what appeared to be very strong rice paper. It looked like the world's biggest Chinese lantern. Using the finest engineering science known to man, we based it on the Slinky, those toys that flip down stairs.
The tunnel folded in on itself for shipping and opened up for the show. We ran lights through the inside and it looked absolutely brilliant. As the music started to play, the band members would march through the tunnel and our silhouettes would alert the audience to our presence, raising the tension even more.
The crew, meanwhile, hated it. The paper would rip, the wooden frames would split, it never folded properly, it took too long to work and it was almost impossible to cart around. They made their feelings known - and we completely ignored them.
The very next show they took their revenge. The music duly started and we all strode excitedly along inside the illuminated tunnel, only half noticing that the sound of the audience was getting further and further away.
Finally we came to a halt by a large green EXIT sign. Unbeknown to us, the crew had redirected the tunnel away from the stage.
Touring with Yes was generally great fun and I got on well with the rest of the guys but we were like chalk and cheese in many respects.
I was unique in the band as a card-carrying Conservative. They were all teetotal, while I could drink for England. And they were all vegetarians - I was an unashamed carnivore.
I have no objection to vegetarians (though I don't understand why, if you don't eat meat, you make tofu look like sausages or burgers) but some of the band were extreme with their vegetarianism.
For a couple of them, having a meal consisting entirely of vegetables was not enough - they had to know the farming methods used in their production, the name of the guy who planted them and, ideally, the species and health of the birds whose droppings had enriched the organic soil.
Well, that might be possible these days in a wholefood specialist shop, but in a Holiday Inn coffee shop in the American Deep South in the early Seventies? Some of the band were going without food for days and it was becoming impossible. So we decided to take a chef on the road.
I pointed out that I did not want to spend every night of the tour munching on a single lettuce leaf washed on the banks of the Nile by spiritually enlightened shamans. The band agreed that the chef could cook separate meat-crammed meals for me.
On the first Saturday, he said: 'Rick, do you fancy a nice roast tomorrow?' 'Bloody hell, do I fancy a roast? Absolutely,' I replied.
We played the Sunday show and, back at the hotel, all sat down to eat. The chef brought out the rest of the band's food first: some chives, a carrot or two and some celery sticks. They all tucked in, saying, rather unconvincingly, that the meal was delicious.
Then the chef returned with an enormous silver platter on which sat a magnificent golden-brown 22lb turkey, sausages wrapped in bacon, potatoes and parsnips.
The veggies around the table stopped eating, their forks suspended in mid-air. The chef put the roast in front of me and started serving it up - the aroma was incredible.
Then someone said: 'Er, could I try some roasted potatoes or parsnips, please?'
'Sorry, chaps, cooked in goose fat,' replied the chef.
I piled my plate high and got stuck in. With the exception of guitarist Steve, who was the most committed of the veggies, everyone watched my every mouthful. After they had finished their meals, a mass exodus ensued, clearly to avoid being around this delightful roast for too long.
A few minutes later, the door opened. It was Alan, our drummer. 'All right, Rick. I was thinking, I know I'm veggie and all that but to be honest I do eat the occasional piece of white meat. Any chance I could try some of the turkey?'
'Of course, help yourself,' I said. 'Thanks, but I'll take it back to my room, if that's OK.' He hastily put some of the turkey and trimmings on a plate and scurried off.
Five minutes later, Jon walked in. 'Rick. I was thinking, I do have the odd bit of chicken now and then, so I was wondering...'
He was followed by Chris. 'Be my guest,' I pre-empted.
I turned to the chef who was grinning widely. 'Probably best if you don't mention this, my friend...'
It was after the now infamous vindaloo incident at Manchester Free Trade Hall that I started to wonder about my future with the band. When the most enjoyable part of a live performance is the curry that you eat in the middle of it, you know that it's time to start thinking about moving on.
Due to circumstances and the musical direction in which we were heading, there was increasingly less and less I could put in and it was becoming very unrewarding.
After we'd finished the Tales From Topographic Oceans tour, we were due to start rehearsing new material on May 18, 1975 - I know the date because it was my birthday.
I'd gone down to my farmhouse in Devon to clear my head. It was a very weird day. First, I got a phone call from the Yes management asking why I wasn't at rehearsals.
'I told you, that's it, I'm off,' I said. 'I don't want to do this free-form jazz, I can't contribute anything to it, it's not me and I don't think it's Yes.'
They tried to talk me into rehearsing but my mind was made up. Five minutes later the phone rang and it was Terry O'Neil from A&M Records in London.
I had recorded Journey To The Centre Of The Earth as a solo project with the label. Terry sounded ecstatic.
'Rick, Journey has just gone to No1 in the album charts!' he cried.
It was time to move on for good.
...και κλείνω με την μορφάρα Rick με μια ΥΠΕΡΣΟΛΑΡΑ, αρχίζει πανέμορφα, παραμυθένια και μετά στο μέσο ΣΠΙΝΤΑΡΕΙ και είναι έπος!
ua-cam.com/video/05k8DgEXZXM/v-deo.html
Αυτά! Χαιρετίζω!😁
Το βίντεο είναι απόλαυση και οι 3 ώρες και κάτι ψηλά πριν της 3 μισή μοιάζουν με δευτερόλεπτα στην κυριολεξία τεράστια εγκυκλοπαίδεια μάθησης και ο τρόπος που αναλύεις το κάθε τι είναι άψογος !
@@SeekAndMetal Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!
Λοιπόν, όλα καλά όλα ωραία αλλά δεν κατάφερες να χωρέσεις το Lone Justice στα τέσσερα καλύτερα του Spreading the Disease. ΑΠΟΛΥΕΣΑΙ
Χαχαχα, καταρχάς φυσικά και δεν χωράει στα 4, το συζητάω για την πεντάδα (για πάρτη σας. Σου βασικά, νιώθω ότι μιλάω με Μεντακα εδώ!) Αλλά τρία τελευταία και Madhouse ακλόνητα!
Κάτι πρέπει να γίνει με αυτό το "4" πάντως, 4 καλύτερα KD, 4 εδώ, σύνδρομο holy grenade count φαση!
Την αγάπη μου!
Ευκολα έβαζα Vendetta - Brain Damage και Deathrow - Deception Ignored, αλλά και τους Ρώσους Aspid (αν τους συμπεριλάβουμε στο tech thrash) στα τοπ 30 μου. Το θέμα είναι ποια θα έβγαιναν και μάλλον θα την πλήρωναν κάποια που είναι θρας / κάτι ακόμα (όπου το κάτι ακόμα υπερισχύει ηχητικά)
Και είχα και αρκετά πριν από αυτά (δισκάρες εννοείται, αν και τείνω στο Go and Live! περισσότερο, Deathrow σίγουρα εκεί). Καναδάς γενικά αδικήθηκε αλλά έχει αρκετά κλασικά πράγματα ακόμα. Αγγλικά, Γερμανικά, πιο ντεθίζοντα κλπ. Ε, και πάλι καλά να λέμε Αλεχάντρο, με δουλεύουν ήδη οι φίλοι μου για τις 3.5 ώρες 😛
@@vicsdungeonγι αυτό είναι οι φίλοι, αλλά να ξέρουν πως οι διαδικτυακοί φίλοι απολαμβάνουν! Καλή ιδέα ένα τοπ-whatever thrash εκτός ΗΠΑ και Γερμανίας. Καναδάς, Νορβηγία, Χιλή κοκ έχουν δυνατές υποψηφιότητες. Η ακόμα καλύτερα τοπ θρας τελευταίας 20ετιας (που πιθανόν να έχει σημαντικό overlap με τος χώρες που προανέφερα)
@@nikolasbbls4702 Moυ τα βγάζει και όποτε γουστάρει το youtube τα notifications! Το δεύτερο που λες μου το έχουν ζητήσει και αλλού και το σκέφτομαι σοβαρά!
Ευχαριστώ πολύ τους διαδικτυακούς φίλους!
Και μένα μου αρέσει το cracked brain.
Πολύ καλοι οι artillery, έχω όμως μια συλλογή μόνο του 1998.Deadly relics λεγεται.
Την έχω και εγώ 🙂
δουλευες στο μεταλ χαμερ παλια?
@@chrismarinopoulos5258 ναι, από τον Σεπτέμβριο του '11 μέχρι αρχές του '14
ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΠΩ: ΟΙ ΣΕΗΚΡΕΝΤ ΡΑΗΧ ΣΚΟΤΩΣΑΝ ΤΟ ΘΡΑΣ ΜΕΤΑΛ
@@epitropisotirias Τέτοιος προβοκατωρ είσαι, αυτό θα πεις! 😁
Μου αρεσουν οιsacred reich ignorance και american way μου αρεσουν αυτα που εκφραζουν στιχουργικα
Σε πιο τεύχος του metal hqmner είναι το αφιέρωμα στο hanneman?
@@tasostsionas1515 Πρέπει να είναι τεύχος Ιουνίου 2013. Νομίζω το αναφέρω μέσα στο μπλογκ που το αναδημοσίευσα, υπάρχει το λινκ στα περιεχόμενα.
Λοιπόν: Μόλις παρέδωσα τη διατριβή μου και λέω να γράψω άλλη μία πάνω στο έπος (ταξίδι ήταν το βίντεο, Βικ, χωρίς υπερβολή, όποιος νιώθει ταξιδεύει) που ολοκλήρωσα σπαστά, αλλά κρατώντας σημειώσεις για να πλέξω σεντονάρα με στοχευμένα βελόνια!
Αρχικά, μένω στο προηγούμενο σχόλιο. Είναι διαδικτυακή όαση αυτό το υλικό, όχι μόνο γιατί ενημερώνει, δίνει ερεθίσματα, και τροφοδοτεί τη νοσταλγία με τρομερά ουσιώδη καύσιμα, αλλά γιατί έχει βρει τη χρυσή τομή μεταξύ μεταλοκουβέντας (είδος discourse, δεν υπάρχει λόγος εξηγήσεων) και επικοινωνίας αναμνήσεων (η ουσία της κάθε εμπειρίας είναι να γίνει ΤΈΤΟΙΑ ανάμνηση). Κονγκρατς
Ω ρε μανα'μ 3.5 ωρες!
Δεν παίζει φίλε, είναι ΑΙ! 😁
@@vicsdungeon Πολλα εχουν δει τα ματια μας
anthrax among the living πολυ καλο και το the indians ,εμενα μου αρέσει και το state of euphoria
Τα πρώτα 6 είναι όλα από πολύ καλά και πάνω, το State of Euphoria το βάζω 5ο στην δική μου κατάταξη, αν και ίσως είναι αντικειμενικά πιο πάνω το Sound of White Noise (για αυτό που είναι). Έχει έπη το State αλλά είναι και άνισο και βγήκε βιαστικά και φαίνεται.
3.30 ώρες έχω μιλήσει σύνολο στη ζωή μου (όχι σερί, αθροιστικά)
😂😂😂😂😂😂😂😂😂
agent orange δισκαρα τι να πεις magic dragon remember the fallen ausgebomb , unkle tom
Ωστε ετσι με τους Vektor.....ΑΝΑΘΕΜΑ την cancel κουλτουρα αναθεμα την Woke ατζεντα. Ολα τα μακαρι στη γυναικα του David. Aυτα και αν σας αρεσει
Μα μιλάς επί τρειήμισι ώρες ασταμάτητα και δεν ήπιες ούτε μια γουλιά νερό!
@@nikolasbass Γκαμήλα θρασερ!
Ευχαριστώ Νίκο για το επικό σχόλιο, σαν Ελληνίδα μάνα! ❤️