Ailede, İlişkilerde ve Okulda Zorbalık - Psk. Dr. Meltem Kavcar Sırmalı Konuğumuz
Вставка
- Опубліковано 17 вер 2024
- Psk. Dr. Meltem Kavcar Sırmalı'ya ulaşmak isterseniz Instagram hesabından ulaşabilirsiniz:
/ drmeltemkavcarsirmali
Psk. Dr. Meltem Kavcar Sırmalı'nın kendi UA-cam kanalı: / onlineterapist
*
KATIL üyesi olup avantajlardan yararlanmak isterseniz tıklayın!
Nezaket şart, nefret söyleminde bulunan engellenir, espri, gırgır serbest!
/ @tarih_obası
Psk. Dr. Meltem Kavcar Sırmalı'ya ulaşmak isterseniz Instagram'dan ulaşabilirsiniz:
instagram.com/drmeltemkavcarsirmali/
Meltem Hanım'ın zorbalıkla ilgili yazısı:
www.meltemkavcarsirmali.com/zorbalik/?fbclid=IwAR0jWfXvYqmFUtpFoJUZ3Dj-9Cckeob1GNaci9w2DLb6Bopr4xGgodVWE_U
Psk. Dr. Meltem Kavcar Sırmalı'nın kendi UA-cam kanalı:
ua-cam.com/users/Onlineterapist
74 Videoluk #ÖzHakikiKişiselGelişim serimizden de yararlanabilirsiniz:
ua-cam.com/play/PL2KI4emH6lqvWu-kY2RVRDpcLCUrgJvbq.html
Psikologlarımızdan devlet destekli bir proje yapmalarını istiyorum. Temel bir ebeveyn eğitimi olmadan nikah başvurusu yapılamasın. Veyahut çocuk için verilen sosyal destekleri alabilmek için temel ebeveyn eğitimi almaları zorunlu olsun. Nesiller kayboluyor.
Ben de zorbalık hikayemi anlatmak istiyorum belki bir yardımı olur. Ama yayını izleyince bile kendimin anlatılmasından gözlerim doldu ve video bittiğinde biraz hafiflemiş, huzurlu hissettim.
Hayatımda en iz bırakan zorbalık akran zorbalığıydı. Öncelikle erkeğim ve LGBTQ+ bireyiyim. Çocukken diğerleri gibi tek istediğim diğerleriyle oyun oynamaktı. Ama beni hiçbir zaman aralarına almazlardı. Bu yüzden hep kız arkadaşlarım oldu onlarla konuşurdum. Ama buna bile laf atan olurdu. Sesim inceydi, buna laf yerdim. "Kadın gibi" hatta daha iğrenç tabirle "Karı gibi" "top" gibi kelimeleri hayatım boyunca duydum. Hiçbir zaman buna neden maruz kaldığımı anlamadım çünkü kendimin kim olduğunu bile bilmiyordum ki tek amacım arkadaş olmaktı. Okulda bunlarla boğuşurken derslerimde başarılıydım ama ailem için de bunlar hiç yeterli değildi. 85 alsam neden 90-100 değil der kendimi onlar da yetersiz hissettirirdi. Hiçbir şeyi yapamadığımı, beceriksiz olduğumu düşündüğüm çok zaman oldu hatta ölsem kimse fark etmeyecekmiş gibiydi. Ortaokulda bir kez hiç unutmam yine o laflarıyla bana laf atmıştı erkekler. Dersteydik ve öğretmen masasının önünde kız arkadaşımla otururdum. Normalde asla birinin yanında ağlamam ama 8. sınıfta buna dayanamayıp sınıfta derste ağlamıştım. Öğretmenim görmesine ve duymasına rağmen hiçbir şey yapmamıştı bu benim için çok acı vericiydi. Ama yanımdaki kız arkadaşımın benim için sesini çıkarıp onlarla tartışmasını hâlâ unutamıyorum o benim için bir kahraman gibiydi... En acısı buna şahit olan yetişkinlerin özellikle çocukların örnek aldığı öğretmenlerin bu konuda sessiz kalması, bunun yanlış olduğunu söylememesi. Çünkü başkaları da buna sustuğunda gerçekten hatanın sizde olduğunu düşünüyorsunuz ve hak ediyorum psikolojisine giriyorsunuz. Lisede bu durum daha da azaldı çünkü benimle uğraşana az da olsa sesimi çıkarabildim. Ama bu sefer insanlardan korkmaya ve uzaklaşmaya başladım, bu da hâlâ devam ediyor... Bunları aileme anlatamadım çünkü beni suçlayacaklarını düşündüm o güven ilişkisini kuramamışız. Şu an üniversite öğrencisiyim ve 19 yaşındayım. İnsanlardan uzaklaştığım için sosyal fobi ve anksiyete konusunda da sıkıntılarım var ama bunun bir adım atmadan geçmeyeceğini anladığım için sınıf temsilcisi olmaya karar verdim ve oldum. Çünkü hem öğretmenler hem de öğrencilerle daha fazla iletişim kurmak zorunda olduğun bir iş ve bunu yaparsam daha iyi olur diye düşündüm, öyle de oldu. Şu an nasılsın derseniz başkasına yapılan zorbalığı gördüğümde onu savunacak ve hatalının kim olduğunu herkese gösterecek kadar güçlendim sanırım. Ve hayatım boyu zorbalığa uğramama rağmen ben onlar gibi olmayı seçmedim ve aksine iyi biri olmaya çalışıyorum. Zorbalara sesini çıkaramayan herkes için sesimi çıkaracağım ve gerçekten buna maruz kalanlara da bu konuda yardım edeceğim
Şimdi de Meltem hocayla yaptığınız Sosyal fobi üzerine olan yayınınızı izlemeye gidiyorum. İyi ki varsınız gerçekten 🤍
Aynı hikayenin birkaç farklı noktalarını paylaşıyoruz
Lisedeyken ağır şekilde sosyal anksiyete ve depresyon yaşadım. 7 sene aynı kişiyle aynı sınıfta okudum ve sosyal anksiyete ve depresyonumun sebebinin o kişi olduğunu düşünüyorum. Bahsettiğim arkadaşım çok küçük yaştan depresyon ilaçları kullanmaya başlamış biriydi. Onu tanıdığım son zamanlarda durumu iyice ağırlaşmıştı ve gittikçe daha ağır ilaçlar kullanmaya başlamıştı. Aynı okullara gittiğimizden ve aynı sınıflara düştüğümüzden, 7 sene boyunca her gün onunla vakit geçirmek zorunda kalmıştım. Onu bu durumundan ötürü suçlamıyorum ama çevremizdeki kişiler yüzünden de depresyona girebileceğimizi unutmamalıyız. Ben ağır bir sosyal anksiyete ve depresyon yaşadığımı bu kişiyle iletişimimi kesmemden yaklaşık 1 yıl sonra anlayabildim çünkü onunla görüşmeyi kestikten sonra yavaş yavaş iyileşmeye başladım ve daha önce sosyal anksiyetem olduğunu inkar etmeme rağmen şimdi bunu kabullenebiliyorum...
Küçükken şişman ve kötü kokan bir çocuktum. Bu yüzden sözel anlamda çok zorbalığa uğradım ve ne kreş ne ilkokulda hiç sabit arkadaşım olamadı. Aradan yıllar geçti ve çok canlı şekilde hatırlıyorum, liseye geçmeden önce bir gece başımı yastığa koydum ve küçükken kötü kokan ve çirkin biri olduğum için ilkokuldayken hiç sabit arkadaşım olmadığını ve lisede de böyle olacağını düşünmüştüm. Bunun üstüne o gece ağlamıştım ve belli ki bu düşünceler beynime kazınmış, lisenin ilk günü aşırı utangaç hatta insanlarla konuşamayan ve onların yüzüne bakamayan bir insana dönüşmüştüm. Önceleri çok dışa-dönük ve konuşkan biriydim... Lisedeki ilk iki senem böyle geçti ve bu gerçekten psikolojik olarak çok zordu. İki senenin sonunda artık daha konuşkan ve dışa-dönük biri olmaya karar vermiştim ama lisedeki insanlar beni kimseyle konuşmayan, tuhaf ve somurtkan biri olarak tanıdıklarından benim yeni dışa-dönük halimi pek kabul etmediler. Çok küçük bir okulda okuduğumdan, bu dönemde bir kişi hariç yeni arkadaşlar edinemedim. Örneğin sınıfımdaki kişilere aniden daha sıcak ve konuşkan davranmaya çalışıyordum ama kimse benimle sohbet etmeye yeltenmiyordu çünkü tanıdıkları kişi tuhaf, aşırı içedönük biriydi. Zaten o senenin sonunda ben de yeniden içime kapanmaya başlamıştım. Son sene ise artık bir kişi hariç hiç arkadaşım, daha doğrusu sohbet edebileceğim kimse olmadığını kabul etmiş ve bu duruma aldırmamaya başlamıştım. Son sene konuşkan ve güleç bir insan gibi davranıyordum çünkü insanlara nasıl davranırsam, onların da bana öyle davranacağına inanıyordum ve bu şekilde davranmak psikolojime iyi geliyordu. Bu dönemde zaten iyice uzaklaştığım eski arkadaşımla ilişkimi iyice azalttım. Dediğim gibi bu dönemlerde depresyonum yüzünden çok zor günler geçirdim, hatta o dönemleri ''Hapishane'' şeklinde tanımlıyorum. Son sınıfı sadece yarım dönem okuyabildim çünkü korona yüzünden okulu kapattılar. Böylece ben de hayatımın bir dönemini kapatmış oldum. O yılın son dönemini tamamen evde geçirdim ve psikolojim biraz iyileşmeye başladı. Sonra üniversiteye başladım. Üniversitenin ilk senesini online yapmalarıyla yeni insanlarla tanışamasam da, sosyal anksiyetem ve depresyonumdan uzaklaşmaya başladım. Hatta ''Uzun zamandan sonra ilk kez içtenlikle mutlu olabildiğim dönem'', bu dönemdi.
Şimdi ikinci sınıfım, üniversitemi bu yıl yüz-yüze yaptılar ve çevremdeki insanlar benim böyle bir geçmişe sahip olduğumu bilmiyorlar. Onların tanıdığı ben güleç, girişken ve konuşkan biri... Sosyal anksiyetemi büyük oranda aştığımı düşünüyorum. İçedönük bir insan olduğumu bildiğimden, kendimi zorlamıyorum ve yabancı insanlar arasında da çok ender endişe duyuyorum. Depresyon konusunda ise bazen mutsuz hissettiğim oluyor ama lisedeki gibi hapishanedeymiş gibi hissetmiyorum. Ara sıra çok stres yaptığımı düşünüyorum, o kadar. Maalesef hiç psikoloğa gidemedim ama her zaman kendime karşı tarafsız olmaya çalıştım ve psikolojiyle her zaman ilgilendim, bilgi topladım... Demek istediğim çevremiz psikolojimizi ÇOK etkiliyor ve kendimizi daha önce hiç hissetmediğimiz kadar kötü, suçlu, mutsuz veya umutsuz hissediyorsak, mutlaka çevremize bakmalıyız. Eğer psikoloğa gitme imkanınız yoksa size tavsiyem günlük yazmanız. Ben her zaman kendime karşı merhametli olmaya çalışmış biriyim ve bu özelliğimden gurur duyuyorum. Size tavsiyem kendinize, durumunuz ne olursa olsun, merhametli ve tarafsız bakmaya çalışmanız, çünkü bu özellikler çok değerliler... Ben bu özelliğimi günlük yazarken fark ettim. Ayrıca günlüğüm bir çok duygu boşalmama tanık oldu.
Çok uzun oldu, umarım yazdıklarım birkaç insana ilham verebilmiştir.
Çok yol kat etmişsin. İçtenlikle tebrik ediyorum. Umarım bir öncekinden daha da güzel günlerin olduğu bir geleceğin olur.
@@suneclipse7815 Teşekkür ederim, senin de 😊
Kötü kokman annenin suçu. Bakımlı çocuk üstü başı temizse niye koksun ki ? Anne dikkat etmeli böyle şeylere. Ben öğretmenlik yapıyorum .Bazı çocuklar kirli kıyafetlerle geliyorlar bazen .O kadar üzülüyorum ki. Bir de böyle anneler çocuk büyüdükten sonra ilgi göstermeye başlıyorlar. kaybettikleri zamanı telafi etmek ya da vicdan azabı çektiklerinden bilemiyorum ama her zaman ters teper çünkü bir yaştan sonra aşırı ilgi bunaltır insanı . Çocuklar asla unutmaz. İlgisizlik de bir tür istismar aslında.
Lise 3 de bu ben
@@KoKo-ye2ld baba?
çoğu kişi yaşadıkları şeyleri yazmış, ben de yazayım istedim. ben bir kızım ve lisede bir kıza aşık olmuştum. ve itiraf etmek durumunda kaldım çünkü daha fazla dayanamıyordum kafayı yiyordum. fakat onun asla kötü bir tepki vereceği aklıma gelmedi, çünkü öyle biri olduğunu düşünmemiştim. ve ondan hiçbir karşılık da beklemedim. ama o bana her gün bir sene boyunca zorbalık yaptı, yönelimimle dalga geçti. hatta "niye yaşıyorsun ki keşke ölsen" gibi şeyler demişti. O seneden beri anksiyetem var. ve ben o sene her gün okuldan eve ağlayarak gidiyordum bazı günler yemek bile yemiyordum, su bile içmiyordum tek yaptığım şey ağlamaktı. eve geldikten sonra bile saatlerce hıçkıra hıçkıra ağlardım. sınıfın en iyisiyken derslerim bile kötüleşmişti hocalarım noldu diye soruyordu fakat anlatamazdım. ben hayatımda hiç bu kadar aşağılanmış hissetmedim ve kimsenin ağzından da böyle iğrenç laflar işitmedim. neyse sonra sınıfımız değişti ondan kurtulduğum için sevinçliydim ama bu sefer daha kötü şeyler yaşadım. bu sefer de yeni sınıfımda kendim gibi lgbti bireyi olan bir arkadaşımı savunduğum için ağır lince ve iftiraya uğradım, kimse bana inanmadı. zaten kimse de gelip beni dinlemek istemedi. Sınıfta da dışlandım ve o kadar yobazlar ki din derslerinde homofobik olan hocalara lgbt ile alakalı şeyler sorup bana laf sokuyorlardı, gülüyorlardı. neyse sonra zaten korona geldi, okul bitti. mezun oldum. üzüntülerle dolu bir 4 sene ile. şimdi yksye tekrar hazırlanıyorum. bi aralar ciddi ciddi intihar düşünmüştüm ama vazgeçtim. tüm kötü günler geçti ama travmalarım ve anksiyetem kaldı geriye. dışarı çıkmadan önce ya bana zorbalık yapan kişilerle karşılaşırsam diye anksiyete geciriyorum. bazen rüyalarıma giriyorlar. bu travmalarımı aşmak isterim ama psikolojik destek alacak durumum yok. bazen anılar aklıma geldikçe berbat hissediyorum. bazen yaşamanın hiçbir anlamı yok diyorum. özellikle Türkiye'de. ve benim gibi bir lgbti bireyi iseniz 2 kat daha zor. çok uzun süredir mutsuz ve depresifim. inanın bunları yaşamadan önce inanılmaz enerjik, neşeli bir insandım şimdi o halimden eser yok. eski halimi o kadar özlüyorum ki..
Sevgili arkadaşım, Türkiye'deki lgbti topluluğunun bir sloganı var: "Her yürüyüşümüz, onur yürüyüşü" derler. Tam da bu yaşadıklarını hemen hepsi yaşadığı için, sokakta yürümeleri bile maalesef bir mesele haline geldiği için. Anladığım kadarıyla kendine yardımcı olabiliyorsun, iyileşebiliyorsun. Lütfen dayan ve diren. Birkaç sene sonra inşallah doğru düzgün bir arkadaş çevresi edinir, daha huzurlu bir hayata kavuşursun. Sevgiler.
şuan lise sondayım ve hala yaşıyorum böyle saçma sapan şeyleri.Sırf Lgbt bireyi ve feminist olduğum için aram iyi olan bütün insanlar beni bir anda silip attılar köşeye.Allahtan okulda, özellikle sınıfımda benim gibi birkaç kişi varda onlarla beraber okula dayanabiliyorum.Mezuniyetten sonra okuldan kimsenin suratına bakmaya bile düşünmüyorum tertemiz kalpli çocuktum.Resmen liseye gidince kirlendim artık bu halimi ironi haline getirip okuldaki erkekleri kendime düşman ettim ki benden uzak dursunlar.Tabi aralarından bir tanesi fiziki özelliklerimle alay ederek benle uğraşmaya çalışıyor şuan onuda tüm hocalara rezil ettim.😊Kısacası senin durumunu kendi halime özeleştirdim tabi senin lise hayatının üstüne zaman geçmiş ama ne bileyim yazmak istedim öyle 💜
Merhaba Ceren hanım, size çok teşekkür ediyorum. Muhteşem bir söyleşi olmuş. Ben kekeme bir bireyim. Lisedeyken sınıf arkadaşlarımda biri bana sistematik şekilde psikolojik şiddet uyguluyordu. Benim sevgilimin olamayacağını, hiçbir zaman bir erkeğin benimle olmak istemeyeceğini, yurtdışına gidemeyeceğimi vs söylüyordu bana. Sadece bununla da kalmıyor; bana bağırıyor çağırıyor, hatta kızıyordu. Benim sessizlikle karşılık vermemden daha çok cesaretleniyordu. İngilizce sınavından en yüksek notları ben alıyordum; bir kere öğretmen dersten çıktıktan sonra durup dururken “kendini bir şey zannetme yüksek not alıyorsun diye daha iki kelimeyi bir araya bile getiremiyorsun” gibi bir şey söylemişti bana. O kadar ağrıma gitmişti ki. Tüm bunlar olup biterken evde mide kanseri bir babam vardı. Kendisini lise son sınıfta kaybettim. Daha sonra bu arkadaş babamın ölümünü kastederek “adil olan tek şey ölüm” demişti. Kendince babamın ölümünün ikimizin arasındaki tamamen kendi yarattığı savaşın adil bir sonucu olduğunu düşünmüştü. Yani hak ettiğimi bulmuştum ona göre. O zaman anlamıştım karşılaştığım bu şey zorbalıktı. Şimdi ise yıllar geçti. Üniversiteyi yeni bitirdim. Yurtdışına çıktım iki defa. Biri Aiesec ile biri Erasmus programıyla. Evet hiç sevgilim olmadı. Ama yine de çok fazla güzel kalpli erkek arkadaşım var çevremde. Uzun lafın kısası; zorbalığa maruz kalmak öyle bir şey ki; en ufak bir başarısızlığında ya da kötü bir döneminde sürekli aklına o kişi geliyor. O kişi bir noktadan sonra senin kendi iç sesin oluyor. Kötü bir dönemindeyken bir anda o kişi haline gelip kendini suçlamaya başlıyorsun. Olur olmadık yerlerde aklına geliyor söyledikleri. Hala hatırladıkça boğazım düğümlenir, gözlerim dolar. Maalesef zorbalıktan ne kadar kurtulmak istedikçe zorba insan seni gelip buluyor. Kaçmak bir çözüm değil biliyorum ama gözyaşlarıyla, uykusuz gecelerle kazandığım okulumu son sene değiştirmek zorunda kalmıştım sırf bu yüzden. Evet arada hala zorbalığa maruz kaldığım durumlar oluyor. Hiçbiri lisedeki kadar sert değil. Şimdi yaşadığım zorbalıklarla da artık küçük bir kız çocuğu olmadığımı, kendimi koruyabilecek savunabilecek bağımsız bir kadın olduğumu hatırlatarak savaşıyorum. Buradan da zorbalığa maruz kalanlara söylenileceğim şey; doktor hanımın da söylediği gibi; sadece geleceğe odaklanmak. Kendinize mutlu bir çevre ve alan yaratmaya odaklanın. Eğer yaşadığınız şey benim gibi akran zorbalığıysa; sesinizi çıkarmaktan da asla geri durmayın. Benim en pişman olduğum şey; o kişiye karşı zamanında sesimi çıkarmamış olmamdı. Sınıf arkadaşlarımdan da kimse yanımda durmamıştı çünkü o zamanlarda(yaklaşık 7-8 sene öncesi) zorbalık uygulayan kişiye ilah gibi bakılıyordu. Benim kekeme olduğum için yetersiz, eksik ve değersiz hissetmeme neden oluyorlardı. Sessizlik insanın üstüne bir kere yapıştı mı ondan kurtulması çok zor oluyor. Bunu yapmayın, lütfen. Ses çıkarmaktan korkmayın.
Yayın çok güzeldi.Zorbalık hepimizin gizli yada açık bir şekilde maalesef ki yaşadığımız şeylerden.Bu konu hakkında konuştuğunuz için teşekkürler.
kimseye bir şey anlatmayıp içime ata ata patlama noktasına geldiğim bir dönemdeyim.
burda yaşadığım her şeyi baştan sona anlatıcam. ben 11 yıldır diyabetliyim.
diyabetli olduğumu komaya girdiğimde fark ettiler. öncesinde gittiğimiz hastanede benim diyabetli olduğumu anlamadılar ve iyi besleyin diyerek eve yolladılar evde diyabet hastasına ne yasaksa hepsinden yedirip içirdiler güçleniyim de iyileşiyim diye ben de haliyle komaya girdim
ve tekrardan hastaneye kaldırıldım
hastanede şeker seviyemi normale indirdiler sonra ben yemek yememeye başladım o yüzden de benim el ve ayak bileklerimi bağladılar
ölmeyeyim diye zorla yemek yedirdiler
hastalığımdan dolayı okula gidemiyodum
okuma yazmayı hastanede annem bana öğretti
bu süreç içinde de paranoyaklaşmıştım
neyse ki öyle böyle iyileştim ve taburcu edildim.
haberlerde okula giden çocukları görünce içleniyodum ben içlenince de beni okula yazdırdılar okula başladığımda okula hiç odaklı değildim sürekli hastalanıyordum. öğretmen hep çalışkan öğrencilerle ilgileniyodu çalışkan olmayanlara zorbalık yapıyodu. ilk günkü gibi hatırlarım kitaplarımı kaplanmamış görünce yere fırlatmıştı ve bir daha böyle görmiyim diye çıkışmıştı. şimdi 18 yaşına geldim ve hala onların yüzünden okuldan çok korkuyorum. okula devam edemedim ve asla başarılı olamadım.
aşırı korumacı bir ailem olduğu için hiçbir zaman tek başıma bir yerlere gidemedim onlar da götürmediler gittiğim her yere ablalarımla gittim. kara cahil kaldım ve artık her şey beni korkutuyo kendimi aşırı yalnız hissediyorum sürekli ağlıyorum. babam hastalanınca annem eve kapandı kaldı.
ben açıktan orta okula başladım ama bir şeyler öğrenirken çok zorlanıyorum. hala o psikolojideyim kitaplar beni korkutuyo. öğrenirken çok zorlandığım için sürekli ağlıyorum. ailemden kimse benim durumumu umursamıyo bir psikoloğa bile götürmüyorlar. hiç arkadaşım olmadı hep dışlandım.
derdimi kimseye anlatmadım çünkü anlatsam da kimse umursamıyodu. büyük bir boşlukta hissediyorum kendimi. sürekli hevesimi kırdılar sen başaramazsın yapamazsın dediler
neye atılsam olmaz dediler. sosyal medyadan arkadaş edindim değer verdim ama onlarda aynı davrandılar. siz değerli insanları izleyerek kendimi biraz da olsa geliştirebildim ama artık kendimi çok yorgun hissediyorum. hiçbir şey yapasım gelmiyor. uyurken ölüp gitmek istiyorum. sürekli yalnız başıma ağlamaktan yoruldum. güçsüz ve aciz olmaktan yoruldum. tek başıma hiçbir şey başaramadığımı anladım. bu halimin sorumlusu ben olmasam da kendime çok kızgınım. her şeyde başarılı olmak istiyorum ama sadece isteyerek olmadığını biliyorum. kendimi zorluyorum ama olmuyo
içimi dökebileceğim sarılabileceğim birine ihtiyacım var ama öyle biri yok. ağlamaktan başka bir şey yapamıyorum. kendini geliştirmiş başarılı insanları çok seviyorum. ben başarılı olamıyorum kafam almıyor asla. şu an bunları yazarken ağlıyorum. gerçekten desteğe çok ihitiyacım var. artık biri bana yardım etsin çünkü ben kendime edemiyorum…
ayrıca ailemden de bir şekilde hem fiziksel hem psikolojik zorbalığa maruz kaldım.
@mwrta diyabet rahatsızlığın için çok geçmiş olsun. Öğrenme konusuna gelince ben de senin gibi zor öğrenen bir insanım. Eğer istersen derslerinde sana yardımcı olmak isterim. Herhangi bir ücret talebim de yoktur. İkimizin de müsait bir zamanında istersen discord kanalında istersen zoom üzerinden anlamadığin dersleri ve bu derslerin konularini beraber çalışabiliriz.
Ayrica bu önerim seni rahatsız ettiyse discord kanalindaki arkadaşlardan öğrenmek istediğin konular hakkında bilgiler alabilirsin ☺️☺️☺️
Bak canlı yayın dakikasını 01:05:10 a getir, orada discord linkimiz var. Lütfen katıl ve bana ulaş orada da adım Büşra Nazlı. Zaten kurucuyum beni hemen bulursun ve Lütfen bana mesaj at. Seve seve yardımcı olurum
Bulamazsan bana discord etiketini yaz ben seni ekleyeyim. Tabi istersen
Yasadıklarımı yazacaktım ama sildim. Çünkü her birini defalarca zaten defter arkalarına, günlüklere, bos kâğıt parçalarına yazdım yıllarca. Akran ve çocukların birbirine yaptığı zorbalıklar da vardığım tek çözüm var ki, o da aile. Eğer bir çocuk öncelikle ailesinden birinin kilolu veya güzellik standartlarına uymayan biriyle dalga geçtiğini görmese, duymasa oda yapmaz.
Ailenin göremediği yerlerde de sınıf öğretmenleri. Öğretmenliğin yıllarca "ohh 3 ay tatili olan " bir meslek olarak görmüş olsak da, kendimi şefkatle sarıp , geriye baktığım bu yaşımda ne kadar önemli bir meslek olduğunu ve her önüne gelenin kabul edilmemesi gereken bir meslek grubu olduğunu anlıyorum.
Küçük yasta sessizliğe gömülen bir çocuk, ilerde cinsel istismara uğrasa da, arkadaşları tarafından yada is yerinde zorbalığa uğrasa da sessiz kalacaktır ta ki yasadıkları canına tak edene kadar . Malesef kurban psikolojisine giren herkes bunlara göz yumuyor ama artık her şey çok erişilebilir. bir tik ilerimizde. Terapi alacak kadar paranız olmayabilir ama eminim ki kütüphaneden kitap ödünç alacak cesaretiniz vardır. Okuyun. Kişisel gelişim değil sadece, sizi bu dünya dan uzaklaştıracak romanlar okuyun. Kafanızın içinde ki sizi size değersiz kılan o düşüncelerden uzaklaştığınız da aslında ne kadar huzurlu ve güvenli bir bölgede olduğunuzu farkedeceksiniz.. Bu yasadığımız dünya da kendi kendimize değer vermediğimiz surece kimsenin umurunda olmayacağız. Yasadığımız , nefes aldığımız hayat, tek ve essiz.
Bazılarınız için şuan her şey içinden çıkılamayacakmış gibi görünüyor , biliyorum ama sizde sunu bilin ki yalnız değilsiniz. Ben kendi adıma bazı şeyleri basardım. Yol uzun, hem bu ani yasayıp hem geçmişin travmalarını atlatmak kolay değil . Her şey bir günde yaşanmadı ki , bir günde atlatalım değil mi ? Kendinize zaman verin, başkalarına gösterdiğiniz merhameti kendinize de gösterin o zaman sizde yüreğiniz de ki karabasanların yerini , ufak ufak aydınlıkların alacağını görecekseniz.
Sevgiler💜
Maalesef bazı ana babalar çocuk yetiştirmiyor zehirli yılan yetiştiriyor. Eğer bu yılanların aileleri zenginse ister özel okul ister devlet okulu öğretmeler bu yılanların yanında hatta koruma kalkanında oluyor. Biz akran zorbalığı yanında rüşvet yiyen öğretmenden okul değiştirmemize rağmen kurtulamadık. Çünkü mobingci para yiyen öğretmen ve bu yılanlar okullar arası kominikasyona sahipler. Valla paran yoksa çocuk yapma yapmışsan orta okuldan itibaren açıktan okut sen yetiştir. Bu insanlık dışı travmatik ortamı yaşamasın. Umarım bir gün iyiler kazanır. Okullar 80 ler 90 lar gibi değil.
Çocukken zorbalığa uğramak insanın tüm hayatını etkiliyor. Lütfen her ebeveyn çocuğunu izlesin, dinlesin, anlattıklarına değer versin. Rehberlik hocalarının önce öğrenciyle sonra aileyle iletişimi çok zayıf. Buna daha çok önem versek zorbalığın önüne büyük oranda geçebiliriz.
Japonya’dan takipçinizim. İşe hazırlanırken, ev işi yaparken, yoldayken izleyemesem de dinliyorum videolarınızı. Takıyorum kulaklığı, sizler sayesinde uzaklar yakın, sorularıma cevaplar buluyorum. Teşekkürler. 💖
Selamlar kilometrelerce uzaklaraaaa ^^
Arkadaşlar ben de tecrübelerimden yola çıkarak bir öneride bulunmak istiyorum. Ben hayatım boyunca pek zorbalığa uğrayan biri olmadım. Karakter olarak çocukluğumdan beri daha baskın bir insandım - genelde her oyunun içinde olan biraz yüksek sesli ve hafif geveze insanlar olur ya işte ben tam o kişiydim- fakat zorbalığa maruz kaldığını gördüğüm çok insan oldu. Zamanla en dikkat ettiğim şey de benim çevremde kimsenin zorbalığa uğramasına elimden geldiğince izin vermemek oldu. Beni de dışlarlar mı diye korkmadan bu konulardaki fikirlerimizi seslice dile getirip etrafımızda olağanca insanı ikna edip zorbalık mağduru insanlara ufak bir destek olmak bile çok şeyi değiştirebilir o insanlar için. Karakterimiz nasıl olursa olsun kendi çevremizde gördüğümüz haksızlıkları gücümüz yettiğince engellemeye çalışırsak çok şeyi değiştirebiliriz. Ufak bir anımı anlatmak istiyorum. Küçükken iki yıl Hakkari'de okumuştum ( Babamın işi gereği). Sınıfımızda inanılmaz bir kutuplaşma vardı(Türk -Kürt ayrımı). Birbirlerimizi oyunlarımızı almıyorduk. Selam bile vermiyorduk öyle gergin ve saçma bir ortamdı. Küçük benin canı buna çok sıkılmıştı. Önce yakınımdaki arkadaşlarımla konuşup onları ikna etmeye çalıştım. Bu yaptığımızın ne kadar saçma olduğuna, hepimizin sadece çocuk olduğuna, hep birlikte daha çok eğlenebileceğimize onları ikna ettim. Sonra yavaş yavaş oyunlarımıza diğer arkadaşlarımızı da davet ederek sohbet etmeye çalışarak. Bu durumu tamamen değiştirmeyi başardık. Artık hep birlikte oynuyor ve eğleniyorduk. İşin sonucuna bakacak olursam yaptığım aslında çok küçük bir şeydi. Dünyayı kurtarmadım, ülkenin sorunlarını çözmedim hatta okulda bile hiçbir şey değiştiremedim. Ama en azından bir sınıftaki durumu değiştirebildim. Bu bile bir şeydir öyle değil mi? Evet bu bir zorbalık örneği değil ancak bu zorbalık için de geçerli. Belki tüm okulda bir şeyleri değiştiremezsiniz ancak sınıfınızdaki birkaç çocuğun düşüncesini değiştirmek bile çok şeyi değiştirecektir. En azından elinizden geleni yapmış olmanın vereceği iç huzur bile bir şeydir.
Harika ^^
Ben doktorasını yaklaşık 1 yıl önce tamamlamış bir akademisyenim. Bu canlı yayını kaçırdığıma üzüldüm açıkçası çünkü ilginç bir şekilde (?) özel hayatımda gaslighting ve işte mobbinge aynı dönemde uğramaya başladım(işin birazcık daha geçmişi var gerçi). Mobbing kavramını bilirdim alanımla da ilgili olduğu için ama gaslighting kavramını 27 yaşında başlayan ilk ilişki deneyimimin ayrılmalı barışmalı süreci bittikten ve "Benim sorunum ne?"nin cevabı için araştırırken öğrenmiştim. Ve o zaman sorunun bende değil onda olduğunu anladım. Ancak bunu farketmiş olmak yetmiyor. Bu iki şeyi aynı anda ağır bir şekilde 5-6 yıl yaşayınca insanın içinde bir şeyler cidden kırılıp dökülüyor. En çok da geldiğin hali görüp "Ben böyle değildim." düşüncesine saplanır hale geliyor insan. Daha önce herkese karşı da dik duran, "gerekirse kavgaya da varım sıkıyorsa gel", diyen biriysen bu senin için daha da şok edici bir durum oluyor. Somut kavgalara mert kötülere alışmışım ben büyürken... Onu da fark ettim. Bunları uygulayan "kötü" insanların ise mertlikle alakası yok. O yüzden ne olduğunu algılamam uzun sürdü. Nasıl baş edebileceğimi yeni öğrendim/öğreniyorum sayılır. Ama bende kalan iziyle hala uğraşıyorum. Olaylar bende taze olduğu için roman yazabilirim buraya. Bu nedenle burada bitiriyorum. Özgüven serinize de tez elden başlayacağım.(Not: Ayrıca özellikle instagramda sürekli karşıma çıkan siber zorbalara çok pis yükseliyorum. O, 0 gönderili sahte hesaplardan insanın sinirini bozan insanlara bir ceza verilmesi gerektiği, hiç olmazsa bilinçli insanların yorumlarda hakaret eden kişiye karşı birleşip "höyt nabıyon evladım edebini takın" demesi gerektiğini düşünüyorum.En azından mağdur kişi kendini yanlız hissetmez.)
Merhaba, program içeriği çok faydalı, ilgi çekici. Teşekkürler emekleriniz için. Australia da yaşıyorum. Oğlum sekiz yaşında, ilkokul üçüncü sınıfta. Çok kibar, çok hassas, hep başkalarını memnun etmek için çabalıyor. Okulda akran zorbalığına (Bulling) uğruyor ama yinede hoşgörüsünden ödün vermiyor. Arkadaşlarını koruyor, itilip kakılsada itip kakmıyor. Özgüvenli, çok başarılı bir öğrenci, öğretmenleri çok seviyor. Okuldaki akran zorbalığı kendisini etkiliyor diye düşünüyorum, belkide bunun için haksızlıklara karşı durmak için, büyüdüğünde hukukçu olacağını söylüyor. Ebeveyn tutumu çok önemli. Bir bebekten canavar yaratmayalım. Tekrar teşekkür ederim hocamıza ve Ceren hanıma💐🙏
Ya çok güzel bir yayın olmuş. İzledim ve dediğiniz gibi içimi dökmek istedim. Ben yıllarca benden 3 yaş büyük kız kardeşimin zorbalığına uğradım ve anlattığınız gibi sürekli kendimden şüphe ettirdi, sorun bende sandım. Halbuki öyle bir kötüydü ki sinsi, küçücükken bile kuytu köşede bana eziyet ederdi annemin veya babamın ruhu duymazdı. Sürekli dövmekle tehdit ederdi ben belki bu yüzden ailemle bi bağ kuramadım konuşamadığımdan. Herkes bu çocuk çok sessiz çok uslu hanım hanımcık derken ben psikolojik şiddet görüyordum aslında. Ama biliyorum onun da neden böyle olduğunu, ona da ilk torun olunca bir sürü şey yapmışlardı cahil insanlar. Ancak maalesef kötü olmayı seçti o ve etrafındaki herkesi manipüle etmeyi, kullanmayı öğrendi. Bense direndim ve artık bağımız tamamen koptu. Artık hiçbir şey yapamıyor bana çünkü hayatımdan çıktı. Ancak iki küçük çocuğuna üzülüyorum böyle bir anneyle büyümek zorunda oldukları için.
Yayının son kısmını seyretme fırsatım oldu. İdeolojik tercihlerim ve dermatolojik rahatsızlığım yüzünden çok psikolijik zorbalalığa uğradım. Ama hep iyi insan olmaya çalıştım. Yaşadığım son bir deneyimden sonra kendime çok kızdım. Kendimi çok suçladım. Niye bu duruma düşüyorum? Neden eleştirdiğim sistem ve bu sistemin oluşturduğu insan tiplerini neden aşamıyorum? Bu kadar zayıf bir insanım diye kızıyordum. Yayının sonunda biraz da olsa rahatladım. Değerli Meltem Hoca ve @Tarih Obası size çok teşekkür ederim.🙏🙏🙏☺️☺️☺️🙏
bu tür yayınlar çoğaltılırsa çok güzel olur çok bilgilendirici oluyor ve yine çok güzel bir yayındı 🙏🏻🤍
tam ihtiyacım olduğu zamanda geldi bu video gerçekten. meltem hanım bu sizin yüzünüzden değil dediğinde ağlamamı tutamadım. şu an kendime tam da bunu açıklamaya çalışıyordum ve sanırım başkasından da duymaya ihtiyacım varmış.
❤🙏🏻 valla gençler sanmayın ki yaşlanınca karşılaşmayacaksınız sadece gençlikte, ergenlikte olmuyor o yüzden erken yaşlarda baş etmeyi öğrenin ki yaşlandığınızda kolayca püskürtün 🎉
Dr. Phil. R. Meltem Kavcar Sırmalı ( Meltem Hanım'ın kanalı) chatte araya kaynadı bakmak isteyenler için.
Bilmiyorum görür musun abla ama yazmak istiyorum . Su an sabah saat 07.42 ve ben sabaha kadar uyumadım. Uyuyamadım. Kah ağladım kah yazdim ama soluğu burda almam gerektiğini hissettim. Daha videoyu izlemedim ama içimde bir şeyleri çözmeye yardımcı olacağı aşikar . Sadece teşekkür etmek istiyorum abla sana . Bana yardımcı olduğun, rol model olduğun için. İyi ki varsın.
çok tatlı bir kadın meltem hanım
Yine çok faydalı bir yayın oldu. Meltem Hanım'a ve sana çok teşekkür ederiz Ceren. Ağzınıza sağlık.
Sevgili Ceren ve sayın hocam yayın çok güzeldi, emeğinize ağzınıza sağlık. Bir öğretmen olarak bu konularda kendimi eğitmeye çalışıyorum çok severek yayinizi izledim, dilerim hayata katkısı olsun. Sevgiler selamlar 🌻
ailem bana zorbalık yapıyormuş. ben 21 yıldır kendimi aşırı alıngan, her şeyi abartan birisi sandım. aydınlanıyorum o-o
bu yayını nasıl kaçırdım diye düşündürttü muhteşem bir içerik olmuş. Çok teşekkürler
belge tutun kısmı çok önemli, bebeklikten beri psikolojik ve fiziksel şiddete maruz kalıyorum, 4 senedir babamı kayda alıyorum ve belgeler yakın bir zamanda çok işime yarayacak
Süper lisedeki anının benzerini bende yaşamıştım. Aynı sınıftan popüler kız grubu 'çıkışta arka bahçede bekle, seni döveceğiz" demişti. Servis şoförüne "beni döveceklermiş onu bekliyorum" diyince adam şaşırmıştı. Arka bahçede bekledim kimse gelmedi ertesi günü "niye gelmediniz" diye sorduğum da bir daha yanıma yaklaşmadılar. Heralde "bu bizden daha ruh hastasıymış" diye düşündüler hahaha 😂 Böyle insanların üzerine yürümek lazım muhtemelen. Çoğu falso zaten. Utandırmaya çalışarak (uluorta ya dalga geçerek ya da sesini yükselterek) ruh halimizi kötü etkileyip, hakimiyetine alarak, kendini lider sanan ezikler aslında. Aile ve sevgili ilişkilerindeki zorbalık (gaslighting) daha karmaşıktır. Yavaş yavaş hayat enerjini tükettikleri için hemen farketmek neredeyse imkansız oluyor. Etrafında bir sürü insan varken, ortam yaratabilen kendine özgüveni olan biriyken bu gaslighting yapan kişiye izin verdikçe giderek yalnızlaşıp, "ben onsuz bir hiçim" ya da "ben tek başıma bir halta yaramam" gibi kendine ait olmayan düşüncelere kapılıp, modun hep düşük olmasına alışıyorsun. Ama bu insanlarla iletişimi koparinca yavaş yavaş iyileşebiliyorsun.
Benim olumsuz düşünceler için yaptığım bir defter var. Mesela aklınıza gelen kendinizle ilgili her türlü negatif düşünceyi yazın ve karşısına da onun tersini yani pozitifini yazın. Her sabah kalktığınızda ve yatmadan yarım saat önce o pozitif olanı inanarak (gerekirse ayna da gözlerinizin içine bakarak) sesli olarak söyleyin. Ve her güne yapmak isteyip yapamadığınız bir şeyi (diyet, spor, dans, kitap okuma, bir şeyler yazmak, yeni bir dil öğrenmek vs) yazın yani dilek veya niyet etmek gibi. Her gün yatmadan önce "yarın şu saatte şunu yapacağım" diye işaretleyip, ertesi günü kendinizi yapmaya zorlayın. Ancak size göre değilse inat etmenize gerek yok tabi. Böyle böyle atlattığınızı göreceksiniz kötü düşünceleri, hem de yeni birşeyler yapmış olacaksınız.
Cok guzel bir program tesekkur ederim cok zevk aldim ayrica not aldim ,camasir bulasikta aradan cikardim
aaaaaaaaaa ne tatlı bi kadınn
Yüreginize saglık, Ceren hocam çok faydalı bir kanalınız var. 😍👏👏💕
Faydalı mı faydalı bilgiler olan güzel bir yayın 🤩
Çok güzel bir video olmuş abla. Her şey için çok teşekkür ediyorum. İyi ki varsınız
ortaokul ve lise yıllarım zorbalarla sinir harbi ile geçti. ne öğretmenlerim ne okul müdürüm ne de ebeveynlerim beni ciddiye aldı. tek yaptıkları şey mağdur suçlamaktı. onlardan bir adım öteye gidememiş olmaktan utanmıyor musunuz? zorbayla mücadele edemeyen birisine vereceğiniz tavsiye nasıl "onlara sizi rahatsız etmeyi başardıklarını hissettirmeyin" olabilir? oldu canım mobbinge uğrayan asistan hekimlere de söyleyebilir misin bunu? o halde çocukları da umursa birazcık kendini beğenmiş burjuva!
Şikayet ettim hiçbir şey yapmadı rehberlik hocası tamam dedi gönderdi hep ya da çocuğa özür diletti sonra tekrar yaptı adım da ispiyoncuya çıktı
Ahh lisedeyken benimkiler(okul idaresi) kanıt bulamazsan sen suçlusundur diyip duruyordu. Şikayetçi olduğum şahıs da okulda elinde sopayla geziyordu. Çoğu eğitimci elini taşın altına koymak istemiyor gerçekten.
Diane Zimberoff-Kurban Tuzağından Kurtulmak kitabını da inceleyebilir misiniz acaba?
Seve seve takip ediyorum bu serinizi, herşey için teşekkür ederiz..
Çok güzel öneri, teşekkür ediyorum.
teşekkürler.
çok teşekkürler ya gerçekten
zorbam saçımla ve burnumla alay etmeye devam ederse aşırı sinir hastası bipolar annemi üstüne salmayı düşünüyorum
🙏💓
Discord grubuna girmek için link nereden bulabilirim acaba?
Discord Kanalı'na nasıl üye olabiliriz?))
haahahahahah kadina bak sigara iciyor yayinda : )))