My Aspie Child | autism, asperger syndrome STORY TIME
Вставка
- Опубліковано 18 лис 2024
- What does life look like after the receiving diagnosis of autism / Asperger's syndrome? What do we have to face every day? Why is the early diagnosis of autism important in the future? I just wanted to talk a little bit. Maybe my story will help someone, maybe it will make someone aware.
Moj maluch nazywa innych ludzi stworami, konwersacji nie potrafii prowadzic, ale za to w wieku 3,5 lat nauczył się czytać, liczyć do 1000 , znał budowę silnika i miał wiele innych dziwnych zainteresowań.
Powiem szczerze że po tym co dzieje się ostatnio na świecie przestałam zastanawiać się czy moje dziecko jest inne, bo widzę że cały świat jest inny , opierający się na kłamstwie a dzieci z Aspargerem są poprostu sobą i tu wyciagam wniosek że są bardziej normalni niż większość społeczeństwa .Asy nie dają się tak łatwo manipulować , pozostają wierni sobie i swoim pasjom:-)
Fantastyczny wpis, czuję to samo. W tym chorym świecie autentyczność jest czymś wyjątkowym.
Dokładnie... Gdyby wszyscy ludzie byli tacy jak oni to z pewnością na świecie byłoby mniej zła a ci którzy ich nękają są po prostu ograniczonymi prymitywami - Ot... taki paradoks :) Są kraje w których asów nie tylko się akceptuje ale również wręcz wynosi na piedestały i takim krajem jest na ten przykład uchodząca niesłusznie z resztą za jeszcze większy ciemnogród Rosja. Niestety polska do nich się nie zalicza :(
Mali geniusze ?
@@stasia8806 To nie zespół sawanta.
@@stasia8806 nie, raczej osoby widzące świat w innych barwach. Ja tez widzę świat inaczej, zawsze z boku bo nigdy nie ogarniałem o co chodzi w kontaktach z innymi. Traciłem wątek rozmów i cel spotkań a na końcu czułem się jak ktoś kto z boku obserwuje scenę spotkania - niczym ktoś patrzący z nieba jak duch.
Uwielbiam pracować z dziećmi ze spektrum. Są wyjątkowe!
Lubię patrzeć jak się zmieniają, jak się uczą i dojrzewają.
Dobrze prowadzone wyrastają na wspaniałych ludzi o ogromnej wrażliwości.
Życzę samych sukcesów oraz mnóstwo miłości 🥰
Też mam zespół Aspergera, i też mam na imię Adela 🤪. W moim przypadku to nie problem. Jestem człowiekiem. I jestem inna. Ale to według mnie nic złego. Każdy ma swoje dziwactwa.
Córka chodziła do klasy z chłopcem z autyzmem. Nawet się lubili. Tłumaczyliśmy jej, że może mieć swoje "fazy" i było w miarę OK. Chłopiec miał "fazę" na punkcie...pralek.Uwielbiał pralki automatyczne! Czytał, opowiadał o nich do znudzenia, ojciec nawet rozbebeszył razem z nim pralkę celem zaspokojenia ciekawości:-) Wiem, że dziś ten chłopiec jest bardzo wyszczekany, inteligentny i bardzo dobrze się uczy. A jeśli zainteresowanie pralkami mu nie przeszło to i o przyszłą pracę nie ma się co martwić. Mechanik sprzętów AGD jest potrzebny wcześniej czy później.
Mój ma różne zainteresowania, muzykę, Minekraft, pływanie.Ma przyjaciela neurotypowego, i kilko kolegów. Jednak fachowca uznał- Azperger. Bo każdy "autysta" jest różny. To wszystko naciągnięte , próba wytypowania ludzi.Naukowa moda, nic innego.
Witam, chciała bym się podzielić naszą historią... córka niedługo kończy 12 lat. Jest diagnozowana w kierunku aspergera. W szkole ma problemy z rówieśnikami, ze stworzeniem jakiejś relacji, woli siedzieć sama na przerwach. Niestety inne dzieci nie szanują jej prośby żeby odeszły. Od jakiegoś czasu jest wręcz gnębiona, zaczepiają się w nią. Niestety nie mieliśmy żadnego wsparcia w nauczycielach, wręcz przeciwnie też się na nią uwzięli.Tak samo rodzice dzieci z klasy. Zawsze kiedy szła powiedzieć wychowawcy, dyrektorce, pedagog, że dzieci się w nią zaczepiają to słyszała ciągle "nie przejmuj się innymi". Kiedy płakała na przerwie słyszała jak jedna nauczycielka do drugiej mówi "a ta znowu ryczy".Córka zaczęła bać się chodzić do szkoły. Zaczęliśmy sami ją diagnozować bez żadnych rad ze szkoły. Poradnia psychologiczno- pedagogiczna...zalecenie, więcej czasu na sprawdzianach, podchodzenie do niej na lekcji i pytanie czy wszystko rozumie, pytanie czy zdążyła przepisać z tablicy. Niestety nic z tego nie było respektowane. Dostawaliśmy wiadomości ze szkoły, że córka wszystkiego nie zapisuje do zeszytu, że na sprawdzianach nie odpowiada na wszystkie pytania albo w ogóle (za mało czasu i nie może się skupić kiedy słyszy szmery albo rozmowy innych dzieci). Od psychiatry dostała zalecenie zindywidualizowanej ścieżki kształcenia. Niestety szkoła stwierdziła, że nie da rady bo nie mają nauczycieli, nie dali nam żadnej alternatywy. Na początku lutego tego roku byliśmy z mężem w szkole na spotkaniu z wychowawcą i p.dyrektor (miała być też pedagog jednak musiała szybciej wyjść). Od samego wejścia do gabinetu zaczęliśmy być atakowani. Np. bo źle odpowiadam wychowawczyni na wiadomości, według niej powinnam dziecko wyzywać jeśli ona coś do mnie napisze, że córka coś źle zrobiła. Na nic zdały się tłumaczenia, że nie będę wyzywać dziecka, jedynie mogę wytłumaczyć, ale muszę być pewna, że rzeczywiście tak było. (córka twierdziła inaczej a wychowawca nie miała dowodów na nic). W gabinecie siedziała również wicedyrektor. Przy okazji stwierdziłam, że powiem jej żeby nie wmawiała córce, że ma depresje kiedy ta idzie jej powiedzieć, że dzieci się w nią zaczepiają. Doszło do wymiany zdań. Powiedziałam, że jeśli nic się nie zmieni, nadal córka będzie dręczona to będę musiała zgłosić to do kuratorium. Oczywiście wicedyrektor (bardzo roszczeniowa) stwierdziła, że coś się musi u nas w domu dziać nie tak, że córka jest jaka jest. Minęły dwa tygodnie od spotkania w szkole i mieliśmy wizytę kuratora. Szkoła zgłosiła nas do sądu o wgląd w sytuację rodzinną. W październiku mamy rozprawę o ograniczenie praw rodzicielskich. Nachodzi nas policja, opieka społeczna (robią wywiad o naszej rodzinie). Byli u nas, u sąsiadów. Jesteśmy cały czas w stresie, że sąd sobie coś ubzdura i rzeczywiście ograniczą nam prawa tylko dlatego, że córka jest "inna". Oczywiście jeździmy z nią do psychologa, ja chodzę osobno na wizyty już dwa lata żeby wiedzieć jak z nią postępować (dzięki temu też dowiedziałam się, że córka ma głębszy problem). Mamy jeszcze jedno dziecko, kiedy zobaczyliśmy z mężem pismo na rozprawę i cel "ograniczenie praw rodzicielskich do córki i synka" to grunt nam się osunął z pod nóg. Tyle pracy włożone przez nas żeby córka jakoś funkcjonowała. A teraz ktoś ma "rządzić" naszą rodziną...Mamy w głowie najczarniejszy scenariusz, ciężko nam spać z nerwów. Córka bardzo się wystraszyła. Mam nadzieję, że to nie odbije się jeszcze bardziej na jej psychice. Wynajęliśmy adwokata (koszty kosmiczne, ale musimy walczyć), ponieważ wiemy, że sami pewnie byśmy nie mięli szans ponieważ to "nie jest choroba". Taką też informacje usłyszeliśmy od dyrektor w szkole, że" inne dzieci naprawdę chorują a córka chce nami rządzić". Oczywiście jeden ze sąsiadów dolewa nam oliwy do ognia. Obgadując na mieście, że nasza córka jest chora (wyśmiewa się z tego), raz zawołał nam policje kiedy córka była głośniej twierdząc, że u nas w mieszkaniu jest awantura. Tak samo moja mama nie pomaga twierdząc, że chcemy z córki zrobić głupka chodząc z nią do psychiatry i psychologa, albo że nie potrafiliśmy jej wychować (to co Pani wspomniała o dziadkach na filmiku). Od września córka będzie w innej szkole. Mamy nadzieje, że tutaj nauczyciele będą wyrozumiali. Niestety przez poprzednią szkołę nabawiła się depresji. Jest w takim stanie, że psychiatra wystawiła nam zalecenie nauki w domu. Nadmienię jeszcze, że od marca kiedy dzieci miały naukę w domu córka bardziej się otworzyła, lepiej się czuje. Nie jestem osobą, która lubi się mścić jednak mam nadzieję, że karma kiedyś wróci i szkoła odpowie za krzywdę, którą wyrządzili naszej córce i za poniżenie naszej rodziny .Przepraszam za tak długi komentarz, ale musiałam się wygadać :( Pozdrawiam
Pani Sandro, dziękuje za ten komentarz, który obrazuje po części tą „mroczną” część bycia rodzicem naszych wyjątkowych dzieci. O dziwo „mrokiem” nie są nasze pociechy, a nie rozumiejące je społeczeństwo. Dlatego ważne jest uświadamianie jak największej liczby osób, że autyzm i ZA istnieją i tacy ludzie są wśród nas. Polecałabym jednak nie diagnozować córeczki na własną rękę, tylko wykonać diagnozę w miejscu do tego przeznaczonym, choćby po to żeby mieć „papier”, który nie tylko otwiera wiele możliwości na dodatkowe terapie, ale mielibyście podkładkę w sądzie. Szkoła publiczna to duże wyzwanie dla Asów/autystów. Osobiście nie zalokowałabym synka w SP, bo wiem, ze grupowo słabo się odnajduje, a indywidualnie jest spokojny i wykonuje wszystkie polecenia siedząc na krześle przy stoliku nawet przez godzinę. Życie już mnie nauczyło, żeby nie walczyć na siłę z instytucjami jeśli nie ma się znajomości, bo prawdopodobnie przegramy i zrobią z nas wariata. Dodatkowo na wszystko trzeba mieć papiery „dupochrony”. Skarga pisemna do kuratorium może i by pomogła, a może i nie. Znam przypadki w których interwencja kuratorium prostowała dyrekcję do pionu. Nie byłam nigdy w podobnej sytuacji, ale gdybym była to pewnie zamieniłabym się w rozszczeniową broniącą swoich dzieci matkę (ja byłam podobna w dzieciństwie do Pani córki i moja mama zawsze oskarżała nauczycieli i dyrekcję, że nie mają wystarczających kompetencji i to jest ich problem i muszą sobie radzić, bo ja szkoły nie zmienię i koniec - ogólnie przyjmowała nieprzyjemną postawę choć taka nie jest na codzień i o dziwo to skutkowało przez tyle lat edukacji). Pani Sandro, nie będę owijać w bawełnę. Powinna Pani przyjąć barwy bojowe, bo walczy Pani o swój największy i najcenniejszy skarb czyli rodzinę. Musi być Pani jak lwica broniąca swoje potomstwo. Dobre posunięcie to zmiana placówki edukacyjnej, bo w dawnej córka byłaby stygmatyzowana dalej zapewne. Ludzie będą zawsze gadać. Możemy ich edukować i uświadamiać. Często mnie wyklinają starsze babcie w sklepach bo „dzieciak niewychowany drze mordę”, wtedy do nich podchodzę i mówię wprost że syn ma autyzm i czy mają jakieś pytania to chętnie na nie odpowiem. Wtedy nagle z „niewychowanego dzieciaka” zmienia się w „ślicznego i uroczego synka”. Czasami przyjmując inną postawę już zniechęcamy ludzi do krzywych spojrzeń czy komentarzy. Nikt nie stanie w obronie dzieci tak jak matka. Pani Sandro, musi Pani znaleźć w sobie moc i przezwycięży Pani nawet tą okropną sytuację. Wierzę w Panią! 💙
@@lotwkosmos oczywiście córka jest diagnozowana u psychiatry. Swoją drogą w końcu trafiliśmy na dobrą psychiatre ponieważ poprzednich dwóch zapisywało tylko tabletki na skupienie. Niestety tabletki nic nie dawały. Teraz wizyta u psychiatry trwa 1.5h a nie 5 minut. Z kolei psycholog stwierdziła, że nie ma co tak szybko chciec diagnozować się aspergera bo to poważna jednostka chorobową. Pomyślałam sobie, że kiedy to robić, jak będzie dorosła? Wtedy może być za późno. Niestety mieszkamy w małej miejscowości i nie ma u nas szkół prywatnych. Dyrektor nowej szkoły zapewnia, że mają nauczycieli wykształconych w tym kierunku także liczę, że będzie dobrze. Dziękuję za słowa wsparcia 🙂
@@sandrabrzeska5586 też to mam
@@RUSZAMY_SIEW sensie problemy ze szkołą? U nas dobrze się skończyło. Niecały miesiąc temu dostaliśmy postanowienie z sądu na naszą korzyść. Sąd przyznał nam rację. Od grudnia mamy już diagnozę na papierze (w końcu). Córka w nowej szkole ma bardzo dobre oceny. Szykuje się świadectwo z paskiem. W poprzedniej w której ją tępili nie przeszła by do następnej klasy. Trzeba mieć nadzieję, że wszystko dobrze się skończy. Nie możemy się poddawać. A karma wróci. Trzymam kciuki za Was ✊
@@sandrabrzeska5586 no że szkołom i też mam autyzm
Wyjątkowe dzieci kształtują wrażliwość rodziców, wymuszają wzrastanie rodzica na wyższy szczebel rodzicielstwa i człowieczeństwa. U mojej córki zdiagnozowano zespół aspergera w wieku 12 lat, zawsze była wrażliwa i emocjonalna, ale dopiero ta diagnoza uczy mnie jak delikatnie należy traktować każdego człowieka, jak wyjątkowe i pełne możliwości jest dziecko. Szkoda, że nie wiedziałam tego wcześniej.
Ja wprawdzie nie jestem rodzicem dziecka z ZA, ale nauczycielką wspomagającą. Wspaniałego dzieciaka. I proszę o więcej od Pani.. Spostrzeżeń, uwag, rad. Rodzice mają wyjątkową intuicję i czują swoje dzieci. Ja też to czuję , ale czasami się gubię. Pozdrawiam.
Ja też mam Zespół Aspergera😃 Nie żyje się z tym źle. Ja byłam gnębiona w szkole i 4 lata na indywidualnym w domu, a teraz od 2 lat chodzę na terapię i teraz od września w końcu poszłam do liceum... Ale lekarze mieli problem ze zdiagnozowaniem mnie... 2 lata temu otrzymałam diagnozę z fundacji Jaś i Małgosia, a objawy ZA miałam już w wieku 4 lat... Nadwrażliwość dźwiękowa, problemy z relacjami itd. Później przemoc w szkole bo byłam inna i nie miałam ojca
Ja jestem już w żałobie rok, rok od diagnozy ,czuje podobnie .trzymaj sie .
Kochana piszę i oglądam...Doskonale Cię rozumiem. Podchodzisz do sprawy DOSKONALE! Mając taką mamę, Twój syn będzie szczęśliwym człowiekiem
Dziękuję za te słowa 😊
Jestem pod wrażeniem dojrzałości wypowiedzi oraz cieszę się że mogłem dowiedziec się jak to jest bo nie ukrywam mając 17 lat zawsze gdy patrzalem na krzyczace dzieci w sklepach reagowalem tak samo jak te starsze babcie i nigdy nie bralem pod uwage tego, ze dziecko moze być chorę. Chyba najlepsze co moge napisac na koniec to "szacun".
Jestem mamą Chłopca z za prawdopodobnie bo też do końca nie jestem pewna i jestem załamana dziś dał mi w kość. Jestem z tym sama i jestem załamana błagam o pomoc chodzi jedynie na Si i hipoterapie mówi wszystko przeklina strasznie jakie terapie jeszcze powinien mieć? bardzo Panią proszę o pomoc jeśli Pani to przeczyta boję się nie wiem jak żyć😪
@@dagmarakotanska4489 Ja sama mam ZA i myślę, że terspia behawioralno-poznawcza , terapia SI i hipoterapia powinny wystarczyć. Wytrzymałości życzę 😃😃
Super że dodałaś ten filmik. Pomoże wielu osobom, które zmagają się z tym problemem. Uwież mi twój syn wyrośnie na wspaniałego człowieka. Mój ma prawie 18 lat i jest dobrze. Było ciężko ale terapia, rozmowy i niestety leki sprawiły że funkcjonuje ok. Chodzi do normalnej szkoły. Dużo pracy przed wami ale się uda❤ Życzę dużo siły i cierpliwości. Pozdrawiam serdecznie
Hyba jestem pierwszym facetem który to komentuje... 😀 Szczerze oglądałem płakałem jak bóbr pomogły mi te wyznania wcześniej myślałem o samobujstwie ale uratowałaś mi życie i podbudowałas psychicznie dzięki pozdro trzym się ja już się ztym pogodziłem
Dziękuję za te słowa. Mało się mówi o osobach, które są w relacji z Aspergerami. Jak sobie radzić, gdy czujesz, że Twoje emocje nie są uwzględniane, gdy Twoja potrzeba bliskości jest ignorowana i umniejszana. Mój mąż mnie nie przytula, umniejsza moje emocje, bo ich nie rozumie. Diagnoza nas uratowała, ja już nie czuję się gorsza, umniejszana i nie kochana, bo w jego gestach przestałam widzieć złośliwość i celowość krzywdzenia mnie. A on już nie uważa moich zachowań za fanaberie. Właściwie jesteśmy szczęśliwy. Zajęło nam to tak długo, bo jestem córką osoby z Aspergerem i dorastałam w poczuciu ignoracji dla moich uczuć. Nauczyłam się je tłumić i ignorować. Nie umiałam ich rozpoznać i nazywać, co tylko pogłębiało przepaść. Z pomocą innych osób odzyskałam swoje emocje i mogę słowami mówić o nich mężowi. Jeśli osoby z Aspergerem mają się stać częścią społeczeństwa, my wszyscy musimy się wiele nauczyć.
Bardzo dziękuję, że podzieliła się Pani swoją historią. Zwróciła Pani uwagę na wiele spraw, o których nie miałem bladego pojęcia. Wierze, że pomimo trudności macie również piękne chwile. Proszę być dzielną. ❤
Ciesz się takim życiem jakie masz z Kosmą - wspaniałym Kosmitą. Przewartościowanie swoich potrzeb dalo Ci szansę rozwoju, a teraz ja daję Twoje wywiady jako "przyklad" innym matkom dzieci ze szczegolnymi potrzebami.Przede wszystkim wytrwaj, bo jesteś na dobrej drodze. Pomagaj w ten sposob innym.Dziękuję.
Chodzę do klasy z chłopakiem z zespołem Aspergera. Bardzo go lubię, jestem pod wrażeniem jego wiedzy z fizyki, ale niestety on nie zwraca uwagi na moje starania by go zrozumieć, zaprzyjaźnić się. Mam nadzieję, że mimo tego będzie miał dobre życie
Jesteśmy rodzicami wyjątkowych dzieci
Wzruszyłam się..Nie jestem mamą dziecka ZA ale chce zdobyc wiedze w tym temacie.Świetny filmik .Ludzie oceniają z niewiedzy.Zawsze mówiłam ze przykładcidzie z gory.Dzieci sa wizytówka naszych zachowań.Zycze Pani wytrwałości i wszystkiego dobrego.
Zycze wszystkim dzieciom z Z A tak wspanialej Mamy jak Pani pozdrawiam
Dzięki za to że się otworzyłaś, ja przeżywam dokładnie to samo, mało tego nie mam wsparcia ze strony rodziny, trzymaj się❤
Jestem cały czas w stadium żałoby... Przeżywam to już od 3 lat. Raz lepiej raz gorzej... Myślę że Wiki sprawił że ja sama jestem lepszym człowiekiem. Kocham go najbardziej na świecie. Ściskam Cie mocno i życzę dużo wytrwałości.
Witam!ja również nie jestem matką Asa❤.piękny zwrot.Przedszkolanki zwróciły uwagę znajomej na nietypowe zachowanie jej niespełna dwuletniego synka.Wcześnuej dla mnie samej też kilka rzeczy wydało się niepokojących.Proszę o następny filmik j proszę o radę jak można pomóc rodzicom.wielu z nas dorosłych nie chodzi do lekarza,bo boi się usłyszeć diagnozę.obawiam się,że tu też może to być odkładane w czasie.dziękuję za ten filmik i trzymam kciuki za was i Kosmę
nigdy nie dowiedziałabys się o tym wszystkim gdybys nie miala takiego syna , to wyjatkowe życie , nigdy nie poczułabyś takiej milości -tak jak twój syn nie patrzy na boki ty tez nie patrz , rób swoje i ciesz się tym ,że jesteście wyjątkowi :) to wspaniale uwolnić sie od planowania , płynąć z biegiem rzeki ...
Trafiasz w serce popłakałam się 😭
Matka, uszy do góry! Autyści to świetni ludzie. Czasem trochę upierdliwi, ale to jedna z nielicznych wad ;). Nie patrz przez pryzmat tego, co złe. Koncentruj się na zaletach swojego synka. Z pewnością ma ich wiele. Buduj i nie pozbawiaj się marzeń i wyobrażeń. Wręcz przeciwnie, wyobrażaj sobie, co można rozwinąć, jaki może być spektakularny efekt ostateczny. Masz małego geniusza w domu! (Y)!
Dziękuję za komentarz ❤️ Mój Geniusz właśnie pochłania wiedzę na temat butli tlenowych 😂
Mój by non stop składał komputery.
Mieliśmy też autyzm atypowy a później zespół Aspergera, diagnoza w wieku 10 lat..
pozdrawiam serdecznie
@@lotwkosmos
Ja wlasnie dostałam potwierdzenie że mój syn ma objawy spektrum autyzmu. Teraz czeka go diagnostyka. Wiedziałam od dawna, mimo że inni ludzie mówili mi że przesadzam , że on ma czas i pewnie z niektórych zachowań wyrośnie. Jestem właśnie w żałobie..
Jestem babcia takiego kochanego dziecka.
Doskonale Cię rozumiem.
Niech się Pani tak bardzo nie martwi.Jak ja chodziłem do szkoły to jeszcze nie wymyślono Asberga , tęgo się nie leczy jak chodziłem do szkoły to klęczałem przy tablicy cały czas do ławki szedłem tylko pisać.Doroslem byłem w wojsku dałem radę , pracuję i do emerytury pozostało tylko 1000 dni . Mam dwie sprężarki , generator prądu.trzy spawarki.Ta na imprezie głośnej muzyki nie wytrzymuję ,staram się tam być jak najkrócej.Pozdrawiam was serdecznie , trzymajcie się ciepło 👍👍👍
Czytam komentarze jak dużo jest takich dzieci 😪wszystkim mamom życzę siły której ja sama potrzebuje chętnie poznałabym jakieś mamy dzieci utystycznych. Ja siłę odnajduje w modlitwie modląc się za swojego synka będę się modlić rownież za wasze dzieci bo tylko rodzic dziecka z ZA zrozumie rodzica z takim problemem. Jest mi naprawdę ciężko tym bardziej że jestem z tym sama. Przesyłam mocne usciski 💖💖💖
Trzymaj się Deli :). Jesteś silną Mamą a będziesz jeszcze silniejsza. Każde potknięcie cię wzmocni a każdy sukces ucieszy. Kosmo będzie świetny w jakiejś dziedzinie i wspólnie na pewno wypracujecie dla niego przyszłość. Trzymam za was mega kciuki. Pamiętaj jak ważna jesteś TY. Jeśli ty będziesz się dobrze czuć i będziesz silna to będziesz mogła dać więcej. Pamiętaj dbaj o siebie żebyś mogła dać wszystko swojemu synowi. Pozdrawiam.
Moim marzeniem jest aby Synek był samodzielny.
daktyl007 o tak, tego Ci życzę z całego serca! ❤️
@@lotwkosmos
I moim....
Jestem mamą wysokofunkcjonującego 5 latka... Przeżywam tą żałobę o której mówisz... Nasze dzieci są wyjątkowe! I chociaż jest nam ciężko, chociaż są kryzysy, regresy zachowania to dajemy z siebie wszystko
Kobieto, ja Cię rozumiem... Mam dokładnie to samo, przeżywam żałobę i robię wszystko by pomóc, terapię itd. Pięknie to wszystko powiedziałaś. Różnimy się tym, że my w Rzeszowie jesteśmy sami jedni dziadkowie 350 km drudzy 200 i od 3,5 roku nigdy Oluś nie był poza domem... Ciągle i wszędzie z nim... I czasami mam dość życia.... Ale...
Dziś też zostałam oceniona mój syn też bardzo zabolało właśnie na placu zabaw
ściskam❤życzę Ci dużo wytrałości x
Witam, miło, że dzieli się Pani swoją historią. Nasza historia jest zawiła... Kilka lat walki w przedszkolu bo oczywiście nikt nic nie widział i ja wymyślam. Były mąż mnie atakował, że wymyślam dziecku choroby. Przyszedł czas 1 klasy...i się zaczęło... Nagle zaczęły być większe problemy i atak szkoły na mnie. Mnie już nie przeraża Asperger z ADHD który zdiagnzoowalismy właśnie dopiero pod koniec 1 klasy. Nie na nfz tylko prywatnie bo byśmy czekali 3 lata. Moje dziecko dla mnie jest ważniejsze niż pieniądze dlatego ruszyłam szybko, żeby mu pomóc. Pod koniec kwietnia mamy dostać diagnozę do ręki. Mój syn ma fazę na piłkarzy i piłkę nożną, na samochody. Często opowiada o silnikach😅 Także przy okazji ja się edukuje. Zanim była diagnoza przechodziliśmy w domu piekło właśnie histerii i agresji wobec mnie bo mieszkam z synem sama. Trzy lata walki i konsekwencji udało nam się wypracować to, że syn wychodzi do pokoju i tam szaleje z poduszkami itd. Tak kocham te dobre rady... Najgorsza dla mnie jest walka ze szkołą. Oskarżenia wszystkie padają na mnie zamiast dać pomoc bo Pani sobie z nim nie radzi w szkole. Ja mam wsparcie moich rodziców. Zrozumieli wszystko i akceptują, wspierają.
"Tajemniczy Świat Kolorów"
W dalekiej krainie, gdzie słońce zawsze świeci, żyło małe zwierzątko o imieniu Luka. Luka był niezwykłym zwierzakiem, ponieważ widział świat inaczej niż inni. Dla niego kolory miały moc i magię.
Codziennie Luka wychodził na spacer do pobliskiego lasu. Jego ulubionym zajęciem było zbieranie kolorowych kamieni, liści i kwiatów. Każdy kolor miał dla niego własne emocje. Zielony oznaczał spokój, niebieski to radość, a czerwony symbolizował miłość.
Pewnego dnia, podczas spaceru, Luka spotkał małą motylkową. Motylkowa miała piękne skrzydła w odcieniach różu i fioletu. Była nieśmiała i bała się, że inni się z niej będą śmiać. Luka jednak zachwycił się jej pięknem i zaczęli razem spędzać czas.
Razem wyruszyli na wyprawę przez magiczny las. Przechodzili przez pola pełne kwiatów w najróżniejszych kolorach. Luka opowiadał motylkowej o swoim specjalnym sposobie widzenia świata i jak każdy kolor miał dla niego osobiste znaczenie.
Podczas ich podróży spotkali inne zwierzątka: zająca w brązowej sierści, żółtą żabkę i niebieskiego ptaszka. Luka uczył je, że kolory są jak język emocji. Wspólnie odkrywali, jak kolory mogą wyrażać to, czego nie da się powiedzieć słowami.
Motylkowa przestała się bać, ponieważ Luka nauczył ją, że każdy kolor jest piękny i ważny. Razem z innymi zwierzątkami tworzyli prawdziwą krainę kolorów, gdzie każdy mógł być sobą i wyrażać swoje emocje.
Kiedy Luka i motylkowa wrócili do swojego miejsca, stworzyli specjalny ogród pełen kolorowych kwiatów. Każdy kwiat miał inny kolor, który symbolizował inny rodzaj emocji. Ogród stał się miejscem, gdzie zwierzątka mogły przychodzić, by znaleźć spokój i radość.
I tak Luka i jego przyjaciele pokazali, że każdy widzi świat inaczej i to, co nas wyróżnia, jest naszą największą siłą. Oto jak mały zwierzak o nietypowym sposobie widzenia świata zmienił krainę kolorów na lepsze, dowodząc, że różnorodność jest prawdziwym skarbem.
Cudowne przesłanie❤
Jako matka dorosłego już ( prawie dwudziestoletniego) aspergerowca mam tylko jedną radę dla rodziców takich dzieci. O nic nie prosić. ŻĄDAĆ. Żądać diagnozy. Żądać pedagoga wspierającego ( przysługuje w każdej szkole. Nie tylko w integracyjnej). Żądać opieki pedagoga i psychologa szkolnego. Żądać respektowania zaleceń orzeczenia przez każdego nauczyciela. Nigdy, ale to nigdy nie stawiać się w roli petenta. Naszym dzieciom ta pomoc należy się jak psu buda.
I najważniejsze... zawsze ale to bezwzględnie zawsze być po stronie swojego dziecka. To jedyna osoba, którą w trudnych sytuacjach się liczy.
@ARO I świat kart piłkarskich trudno powiedzieć tak w jednym słowie"jak". Daliśmy radę bo bardzo dużo rozmawialiśmy ale i wcześniej mieliśmy bardzo dobry kontakt ze sobą. Ja nigdy nie byłam taka matką-kwoką trząsącą się nad dzieckiem. Dawałam mu dużo swobody i tyle samotności ile potrzebował ale gdy zwracał się do mnie z problem lub sprawą dla niego ważną, rzucałam wszystko i byłam tylko dla niego. Chciałam żeby wiedział, że nie ma na świecie niczego ważniejszego niż on. To zaprocentowało bardzo. Widać to szczególnie teraz gdy młody za miesiąc skończy 20 lat.
@@madziaaara80 a jak Pani syn dziś funkcjonuje,czy radzi sobie,jest samodzielny?
@@w.sz.2204 mieszka ze mną, uczy się w studium policealnym póki co online. Jest dość samodzielny. Ma 4 kolegów z którymi spotyka się w miarę możliwości. Ale nie sądzę żeby był już gotowy do samodzielnego życia oddzielnie.
@Anka miał orzeczenie o potrzebie kształcenia w trybie specjalnym. Tak, bardzo się przydało.
ogladnelam tylko ten filmik bede ogladac narazie inne napewno pomozesz mi przez te filmy cos zrozumiec!!
Hej Kochana :* przypadkiem wpadłam bo toczymy batalie o terapię SI mojej niespełna 3 letniej córki. Jestem nauczycielką i pracowałam w szkole integracyjnej. Kocham te wszystkie misiaki ❤ one są niesamowite. Nauczyły mnie pokory i wrażliwości na życie. Przytulam Cię mentalnie. Jesteśmy kobietami a w nas siła❤ ja dostrzegam symptomy Asa w córci i jakby nie było będę kochać tą moją wyjątkową istotke najbardziej na świecie ❤
Dziękuję za ten film. ❤️
dzien dobry droga Adelo!!
ciesze sie niesamowicie ze trafilam na Twoje swiadectwo!!Dziekuje ze dzielisz sie tym co przezywasz ,wiesz chyba mnie leczysz tymswiadectwem moze i siebie...tego nie wiem ale Twoje tak spokojne swiadctwo wicisnelo mi lzy....bo mowisz tez o mnie tak duzo bym Ci chciala napisac...bo chyba bys mnie zrozumiala!!!!!!!!!!!!!!
jestem mama 2ki dzieci Yann i Christian starszy w marcu2021 biedzie mial 5lat a mlodszy roczek w listopadzie 2020..
Mowa bedzie o moim starszym synku Janie .Wybacz ze nie mam znakow PL bo nie mam na klawiaturze ...mieszkam we Francji.
Yann urodzil sie z ciezkim niedotlenieniem ten dzien 30marzec 2ga 10 usunal mi sie grunt z pod nog .Nic nie wsazywalo na to co sie stalo do dzis nie umie mi nikt wytlumaczyc co to sie stalo monitoring nie wsazywal ze cos sie dzieje ciaza klasyczna i zdrowa porod 40tydzien i2 dni jedyny problem byl z rozwarciem ale wedlug protokolu szpitalnego wszystko klasycznie .dziecko rodzi sie z pentla pempowinki na ramieniu tez sie zdrza i bez wiekszych problemow u innych ...U nas reanimacja...dziecko nie oddychalo nie plakalo nie oddychalo....odrazu akcja kilka godzin pozniej dziecko transportuja do iinego szppitala...ja .....zostaje maz jedzie za karetka 60km dalej telefon sie rozrywa wszyscy sie niepokoja czemu nie odzywamy sie....a ja nie wiem co mam mowic bo nic nie rozumiem... tydzin potem wyrok ciezkie niedotlenienie mozg ucierpial dotkniente czesci mozgu odpowiadajace za motoryke...cala koncentracja na tym juz prawie 5lat..
w 15 miesiecy usiadl w 4 lata zaczal chodzic z trudem jest mu utrzymac rownowage ale uparcie cwiczy!!!dumna jest z niego osiagnal tak wiele!!
nistety nie mowi....
jestem w trakcie zadawania sobie tez pytan czy on nie ma jakichs tez zaburzen autyzmu ..nie wszystko mi na to wskazuje ale sa niektore rzeczy...moje podejrzenia zakomunikowalam specjalistom w grudniu mam wizyte u neurologa i chce bardziej zwrocic na to uwage na kilka jego zachowan: nie sa to stale lecz czeste
-bawienie sie pikla tylko
-lub pokrecac jakas zabawke
-godzinami patrzec na pralke ktora pierze i wydawanie odglosow i pewnych nie jasnych ruchow...
-nie reagowanie czasem nie zawsze na moje zawalonie lub na prosbe poczekaj za chwike ...
Podziel sie prosze swoimi spotrzerzeniami jak to odkrylas jakie byly piewsze symptomy?sprobuje Cie znalezc na Facebook napisze w prywatna wiadomosc jesli oczywiscie na to pozwolisz?!!jak nie zrozumiem to bo musisz miec sporo zajec!!dziekuje Ci jeszcze raz za Twoje swiadectwo!!Ucaluj mocno Twojego Wyjatkowego Skarba!!
✏ w autyzmie wg mej ulubionej teori-
(czy to taki autyzm stały zdiagnozowany-
czy takie stany ze ktos czuje ze mu mozg nie działa czy cos jest nie tak- tak ma kazdy)
📍- czujesz ze cos z twym mozgiem i niefizycznym rozumem
📍 interpretacja tego odczucia byla do tej pory praktycznie zawsze błędna
📍 bo rozum jest u autystyków i u ludzi innych niz autysci tez jest taka tendencja
📍 po prostu jest przepalony od stresu i pracy ktorej doswiadcza negatywnie zamiast miło
📍 a od tego stresu itd jest mniej odporny na negatywne- za malo dobre przekonania ktore nas dreczą
przez co stresuje sie coraz bardziej
📍 i mysli mózg i my
ze jestesmy jacys nie za madrzy- ze odwalamy jakąś maniane powinnismy sie wstydzic
📍 a wtedy robimy tak na prawde za doskonale i nie czujemy tego tylko
Dziękuję😘💕
Jesteś wspaniałą, mądrą kobietą, pozdrawiam
Mój synek został zdiagnozowany dosłownie kilka miesięcy temu,w wieku 3 lat.Wszyscy się dziwią,że tak szybko nam się to udało.
Ale synek ma teraz 3,5 roku i nie mówi zbytnio nadal,jedynie świadomie mówi Mama i AM kiedy chce jeść, Jest wesoły,uwielbiam się tulić. Nie reaguje na światło,nie reaguje na dźwięki, nie boi się niczego.Nie ma lęków w sobie.
Ale nadal nie komunikuje swoich potrzeb fizjologicznych. Czekamy na termin w przedszkolu terapeutycznym
Rozumiem, naprawdę rozumiem Panią. Jestem mamą 11- latka ze zdiagnozowanym ZA , dopiero w tamtym roku. To co już przeszliśmy, bardzo trudno o tym się mówi. Ile razy byliśmy bagatelizowani, odpychani i zwyczajnie olewani. Jeszcze można tłumaczyć jeśli ludzie tego nie znają, ale ja spotkałam takich specjalistów. Pozdrawiam gorąco i życzę siły i cierpliwości 💚
Dziękuję serdecznie za ten filmik, udostępniam👍
no to tak...
pisze to z płaczem
mam 13 lat
i tak mam zespół aspargera
więc może zacznijmy od tego
moja przygoda zaczyna z aspargerem w 2016
przepisałem sie do nowej szkoly ze względu za niski poziom nauczania ze strony poprzednej szkoły
teraz musimy sie cofnac az kilka lat wstecz w wieku 6 lat opanowałem cały globus i wiedze na temat całego świata od tamtej pory znam każdą powierzchnie populacje pkb pkb na osobe każdego podkreślam każdego państwa na świecie to było nie do pomyślenia żebym taką wiedze osiągnąć w takim momencie życia BA większość mojego otoczenia nie zna na temat państw 1/10 tego co ja w wieku 6 lat również w tym wieku opanowałem bardzo dobrze matematyke odejmowanie i dodawanie w zakresie 1 miliona! Cała rodzina mówiła żebym szedł do 6 klasy bo miałem taką wiedze nawet nie którzy mówili że powiniem iść do 3 gimnazjum (nie było 8 klas) nie ważne w 0 nie było problemów czasami małe zaczepki ze strony rówieśników!
Klasy 1-3 podsumuje w kilku słowach znalazłem wielu kolegów w tym najlepszego przyjaciela i tak on miał autyzm miał w 1 klasie z panią od angielskiego ale mu pomogłem gdy miał problemy
tak to sie nic nie działo ....
Dobrze, niestety w 4 klasie zmiana szkoły i na początku było okej potem po jakiś 2 tygodniach zachorowałem , potem były zdalne i nic zbytni sie nie działo do końca roku były więc łacznie w klasie może byłem z klasa max 3 tygodnie jedyne co sie działo przez cały okres 4 klasy to że z dzieciństwa nabrałem dużo wiedzy na temat historii polski i 2 wojny światowej ponieważ dużo dowiedziałem się od dziadka i po prostu znowu popisałem sie więdza na historii i tyle z 4 klasy.
Schodki zaczynają się w 5 klasie przez pierwsze kilka tygodni było git jednak agresja ze strony silniejszej koleżanki mnie przerosła...
agresja ze strony 2 koleżanek mnie przerosła
noi potem jedna jedna kolezanka zaoferowała mi pomoc w tamtym okresie z tego co pamiętam miałem zajawke na firme apple po prostu interesowałem się nią i znalezliśmy wspólne zainteresowanie i na przerwach z koleżanką rozmawialiśmy na różne tematy życiowe itp próbowała mnie odciągnąć od silniejszych koleżanek w tamtym okresie w obec reszty klasy...
Po jakimś czasie wszystkie dziewczyny w klasie się jednoczą i tworzą jedną wielką grupe w klasie
I niestety koleżanka w tamtym moja najbliższa osoba z poza rodziny przechodzi na strone agresywnych koleżanek ze względu na powyżej opisaną sytuacje noi zostałem sam...
Na początku nie było zle miałem kilku znajomych
Następnie jakoś w połowie listopada nastąpiły agresywne zachowanie ze strony chłopaków...
Powoli stawałem się kozłem ofiarnym i nic na to nie mogłem poradzić nie bede stawał 20 vs 1 co nie?
Próbowałem sie poradzić nauczycielki od Polskiego a ta zaczyna robić na mnie tz. Najazdy na mnie typu darcie się zganianie wszystko na mnie itd.
potem znowu zdalne na jakieś kilka tygodni
I jakoś na początku 2022 mieliśmy wystawiane oceny i przypadł dzień wystawiania ocen
i pani od polskiego (nasza wychowawczyni) każdemu postawiła oceny 4-6 a mi jako jedynemu postawiła 2 płakałem cały dzień
A rzecz której najbardziej nie mogłem zrozumieć to że moja koleżanka powiedziała że jak najbardziej zasługuje na taką ocene a nie inną
Noi stwierdziłem że już nigdy nie zaufam koleżance (co było słuszne)
Oskarżanie mnie o rzeczy których nie robiłem było codziennością
Koniec semetru zaczyna się wojna na ukrainie wszyscy panikują
a ja spokojny i cichy jak makiem zasiał
W marcu normalnie było wszystko po staremu wracałem często poobijany do domu i pewnego dnia wieczorem na początku kwietnia zdałem se sprawe!
Nie przejmuj się szkołą bądz pewny siebie , coś mi powiedziało!
W ogromnym stopniu ograniczyłem stres (był ale tyci tyci!)
Od kwietnia zacząłem jezdzić na rowerze co mnie odstresowywało potem
przyjechał do mnie brat cioteczny zainstalował mi gre
Minecraft co było totalnym game changerem!
Całkowicie wyelimnowałem na tamten moment stres
do tej pory przekonany do gier komputerowych ale teraz patrze na to inaczej
do tego bardzo się zacząłem pasjonować 2 wojną światową (oglądałem filmy i czytałem dużo książek robie to dziś!)
po powrocie do szkoły po przerwie wielkanocnej koleżanka poprostu zaczeła przesadzać z oskarżaniem o nie stworzone rzeczy już mnie doprawadzało do szału mojego i miałem dosyć jednak w szkole myślałem o kilku rzeczach (moje myśli tymczasem gdy pani od polskiego gadała Rowerek - Majkrafcik - 2 wojna światowa i tak w kółko)
I jakbym w tamtym momencie nie przestał sie przejmować szkoła i nie znalazł swoich pasji prawdopodnie wylądowałbym w szpitalu psychiatrycznym na bieżąco wspierała mnie mama
jakoś w połowie maja pani zrobiła za mocną afere i ja wtedy powiedziałem
cała szkoła bała sie pani od polskiego drżali na jej lekcji
a ja osoba która była mało wpływową powiedziała tak
hałas na lekcji
jest on mnie że ja to tamto ze strony i uczniów i pani
podnosze ręke do góry
ja: Prosze Pani!
pani: Słucham
ja: Muszę coś pani powiedzieć
pani: Co takiego?
ja: Ale to może panią zwalić z nóg
Pani: NO
ja: Jest pani gotowa
Pani; Tak gadaj
Ja: Pani jest potworem zmorą najgorszą osobą jaką spotkałem! Pani jest po prostu potworem!
Pani się zaśmiała i udawała że sie nic nie działo a ja wiedziałem że sie działo widać że sie wkurzyła
Na lekcji zapnowałą kilku sekundowa cisza jedna ludzie znowu przeszkadzali ale po całej szkole sie rozeszło nie którzy nic nie zrobili nie którzy powiedzili jak ty możesz a nie którzy bili brawa że jako jedyny powiedziałem prawde do pani od poskiego , moja mama została wezwana do szkoły według mnie to był powód a nie wzywanie mamy bez powodu albo ze zmyślonych spraw...
Mama zacięcie broniła mnie i po rozmowie miałem umówioną wizyte u psychiatry i pod koniec maja i ...
miałem podejrzenie zespołu aspargera
i na początku czerwca miałem stwierdzone już te schorzenie
na początku poleciału do mamy pytania
czy mam autyzm?
czy jestem chorym psychicznie?
jak odbiorą to ludzie w otoczeniu?
mama na wszystkie pytania odpowiedziała nie
wytłumaczyła że jestem poprostu...
Inny!
Wyjątkowy!
Kamień mi spadł z serca cała rodzina mnie wspierała (pierwszy przypadek w rodzinie) nie którzy mówili że myśleli że już coś mam w wieku 6 lat nie ważne!
Potem poszłem 2 dni do szkoły i mama mnie zabrała do ślesina na jezioro na wypoczynek
klasa przez ostanie dni udawała jacy oni by nie byli dobrzy tak samo na zakończeniu roku
Tak samo pani od polskiego która tak samo się zachowywała
A moim zdaniem to dyrektor i nie którzy nauczyciele byli napaleni na hajs (po przypominam że szkoła na osobe z ZA dostaje 6000 na miesiąc)
Potem na początku roku wyluzowałem troche i jakoś minelo przyszedł wspomagający i na początku był super ale potem były teksty typu:
nie zwracaj uwagi!
nic ci nie robi pracuj dalej! (jak ktoś mnie bił!)
zasłużyłeś!
W tamtym czasie stosowałem taką taktyke w 5 klasie nie przejmuj się szkoła
Przychodziłem do domu robiłem lekcje i rozwijałem swoje zaintersowania kładłem sie o 22:30 była to moja pora do snu jednak myśli typu
a może jutro cię pobiją!
a może ktoś wezmie nóż!
wplaączą cie jakieś tarapaty!
często nie spałem w nocy albo zasypiałem strasznie puzno!
były akcje gdzie byłem CAŁY w sinikach ja nigdy się nie broniłem bo mi wiara zakazuje się bić
o uwagach to wspomne
a o wyzwiskach to już szkoda gadać...
noi nadchodzi 2023 i co na geografii zaczołem pokazywać swoje rogi byłem najlepszy nikt mnie zagiął BA ja zawsze zaginałem panią na wszystkich przedmiotach byłem aktywny jedynie na polskim tragedia pani od polsiego mnie tak zniechęciła że całkowicie przestałem się uczyć języka polskiego stwierdziłem że walka z wiatrakami nie ma sensu i podciągne oceny z innych przedmiotów ( z polskiego tylko uczyłem się na 2-3 )
pomimo że cały czas byłem najeżdżany przez 2 silniejsze strony ( 2 nauczycieli i klase )
to wielu nauczycieli widziało we mnie potencjał i byli dla mnie mili
Ostatecznie 6 klase zdałem na ponad 4:00 pomimo że miałem chyba 3 z zachowania albo 2 nie pamiętam to z reszty miałem tylko 6-5 i przepisałem się do szkoły w chmurze i koniec histori
reasumując
jeśli nawet masz problemy rozwijaj pasje
wyniosłem dużo wniosków po tych zdarzeniach (prześladowanie, anarchia na lekcji)
znam osoby które miały gorzej
pisałem to 120 minut
nie mam nic więcej do powiedzenia
musiałem sie wygadać
Pozdrawiam
❤❤❤ cudowny wpis, mam syna z Aspergerem, teraz 1 lo, mam nadzieję że masz się dobrze 🥰
Rozumiem co pani czuje ja urodziłam córkę w zamartficy lekarze niedawali jej szans Milka wbrew lekarzom żyje czekała nas jednak wojna o zdiagnozowanie bardzo często czułam się winna dziś nam się udało wpełni ją zdiagnozować upośledzenie umysłowe w stopniu lekkim i autyzm w tym zespół aspargera jednak ludzie porównują nas do rodzin z zdrowymi dziećmi
Dobrze jest posłuchać. Mój syn fascynuję się matematyka ma 4 lata już liczy do 100 po polsku i angielsku dodaje odejmuje o uczy się mnożyć lubi to po prostu odkąd wiem że ma autyzm poczułem jeszcze większą więź i pokochałem go jeszcze bardziej niż dotychczas
Nie tylko Ty kobieto jest nas więcej w tej sytuacji. Takie jest życie i ż tym trzeba się pogodzić cieszmy się tym co mamy🤗😎🤣
Mój brat ma autyzm, kończy w tym roku 20 lat i zupełnie nie mówi. Mama ma już sześćdziesiątkę, więc za jakiś czas opieka nad nim spadnie całkowicie na mnie. To może pokrzyżować życiowe plany, ale cóż zrobić? Trzeba się z tym po prostu pogodzić.
Cześć Adela.W stu procentach Cię rozumiem.Mój 4 letni syn ma ZA.Pominę moje uczucia bo w sposób idealny o nich powiedziałaś.Mimo tego,że jestem facetem twardym wiem,że każdy PRAWDZIWY facet powinien zapłakać.Było mi cholerne ciężko z tym że mały ma ZA.Bardzo dziękuję Ci za te słowa o swoim dziecku,dziękuję,że udowadniasz mi moje myślenie o tym ,że mój syn jest moim super bohaterem.Może nasze dzieciaki z ZA były nam potrzebne żebyśmy my przetarli oczy.Sam zastanawiam się nad vlogiem...nagrywam filmy,montuje,bawię się tym...mam pasję nie tylko taką ale wiele innych i widzę przyszłość ...nie to co jest teraz.Przykro trochę się ogląda silną matkę która po tonie głosu (a to słychać) się załamuję.Podnieś głowę wyżej.Ja zostałem wyproszony ze sklepu przez panią ekspediętkę bo mały był za głośno-skońzyło się tym ,że pani dostała upomnienie od szefa bo nie zostawiłem tego bez echa.Dużo siły dla Was...dla Kosmy...dla Ciebie.Pamiętaj....zawszę jest jutro.
Pozwole sobie udostepnic. Swietnie powiedziane. ❤️
Nie jesteś wyrodną matką, jesteś piękną i mądra kobieta
Jestem babcia 7 letniego wnuka, jest diagnozowany zauważyłam, że coś nie tak
Wnuk wybitnie zdolny
Kocham go tak bardzo i umiem z nim rozmawiać rozmawiac są ciężkie momenty
Ale uwielbiam go
bardzo madry i pouczajacy film. Sama mam corke z autyzmem i doskonale Cie rozumie i wiem co to znaczy i jak bywa ciezko. pozdrawiam serdecznie
Twoje pierwsze zdania - błoga cisza... Mam to samo. Doskonale Cię rozumiem.
Czy będzie nowy filmik? Bardzo mi pomógł ten materiał. Mam syna z ZA, szukam wsparcia.
Katarzyna Michalak będzie niebawem nowy film, czy chciałabyś żebym o czymś konkretnym opowiedziała?
Witam ja już jedna żałobę przeszłam z córką no i teraz syna mam z Autyzm fakt dopiero jak miał 6 lat się dowiedziałam, no ale mam nadzieję że będzie dobrze. Chętnie zajrze na twój UA-cam 😊
Trzymaj się. Z tego co słyszę jak o tym opowiadasz - dobrze sobie radzisz i syn ma w Tobie wielkie wsparcie! Razem dacie radę!!!
Mam to samo, (synek) chłopak ma takie pasje jak zbieranie zegarków , gada do nich (większość z nich to stare automaty lub z manualnym naciągiem, tak ja tez to lubię), kolekcjonuje kłódki, klucze. Ja nie ogarniam praw rządzących w kontaktach międzyludzkich ale przez tyle lat nauczylem się udawać, po dowolnych rodzinnych spotkaniach jestem wyczerpany i wychodzę z takim bólem głowy ze rozsadza czaszkę. Kiedyś 10 lat temu lub więcej doszedłem do wniosku ze widzę świat inaczej niż inni , ludzie dla mnie byli kimś między rzeczą a człowiekiem. Kiedyś myslalem ze to tylko moja chora wyobraźnia.
Bicie kopanie mam to codziennie wyjście na plac zabaw meega stres dla mnie
Mam dwóch synów z zespołem Aspergera i uważam że to najmądrzejszy faceci na ziemi mają większą wiedzę niż ja sama
Widzę, że to dla Ciebie trudne. Mam 48 lat i dopiero teraz podejrzewają mnie o neuroatypowość. Wiem, że Ci ciężko.
Mnie pani psycholog powiedziała, że wolno jest mi płakać. Bardzo bylam za to wdzięczna. A jeśli chodzi o świeczki to moja corka nie pozwala obchodzić urodzin. Była ogromna rozpacz kiedy zaczęliśmy śpiewać syo lat. Wiec tylko prezent, żadnych życzeń i śpiewów. Mała w sierpniu kończy 5 lat.
A jeśli chodzi o komentarze ludzi to ilość moich łez wylanych przez nie ,można porównać do morza.
Moja córka w tum roku dostałem diagnozę w szkole teraz beż zozumienia podstawówkę kończyła indywidualnego indywidualnie egzamin prawie na 100% i zaczęła liceum liceum a pani pedagog powiedziała że mili już dziecko które podeszło do matury matury a córka ma inteligencji ponad przeciętną pomocy brakuje .y
Tak mam i ha, ale mówię że Michał to najwspanialszy syn na świecie, tak mimo wszystko....
Dziekuje za ten film. Bardzo mnie poruszyl
Bardzo duże dzięki. Czy nagrałaś filmik w którym mowisz o swoich spostrzezeniach, kiedy zauważyłaś że coś jest nie tak albo inaczej ? Wskaż ten filmik lub nKrec jeśli możesz? Pozdrawusm
Mój synek ma 4 latka dopiero zdiagnozowali u niego Aspergera jest bardzo kochamy przytulasek tylko smutno mi jest że nie mogę zrozumieć co mówi ma rozwój dziecka 1,5 rocznego i też mam drugiego synka ma dwa latka i mam zdiagnozowane spektrum autyzmu też nie mówi nie łapie kontaktu wzrokowego nie jest mi łatwo jest mi ciężko ale walczę z nimi razem to co robię to tylko dla nich czasem brakuje mi siły i się załamuje i płacze ale sobie mówię wtedy ty to robisz dla dzieci
Mam troje dzieci. 10 letniego syna, 8 letniego syna i 6 letnia córkę. Mój najstarszy syn jest bardzo niepełnosprawny. Ma 10 lat,a wygląda na 3. Ma agenezja ciała modzelowatego i tylko jedna nerke ,na dodatek niewydolna . Jak się urodził to lekarze mówili,że umrze ze względu na jego nerkę. A żyje. Ma 10 lat,ale wygląda jakby miał 3. Umie chodzić,ale słabo i musi jeździć w wózku. Mówi tylko krótkie pojedyncze słowa. Jest bardzo wesoły i pogodny. Ludzie go uwielbiają. Jak nauczy się czegoś nowego nawet takich najmniejszych rzeczy to bardzo mnie to cieszy. Mój drugi syn ma Zespół Aspergera. Jest bardzo grzeczny i inteligentny. Nudzi się w szkole,bo mówi,że lekcje są za łatwe. Chciałby uczyć się trudniejszych rzeczy. Uwielbia tematykę kosmosu. Jest niezdarny i powolny, ma problemy sensoryczne. Przeszkadzają mu niektóre dźwięki,macha rączkami jak się cieszy. Ja sama podejrzewam u siebie zespół Aspergera. Dużo zachowań jakie ma mój syn ja sama miałam lub nadal mam. Tylko ja nigdy nie miałam go zdiagnozowanego,a mam już 31 lat.
Bardzo mądrze mówisz wręcz dla takich dzieci trzeba być wyrozumiałym nie mamy wpływu jakie dziecko się urodzi z żadnych chorób/innosci nie można się wysmiewac i trzeba tego uczyć wszędzie do okoła mój syn ma podejrzenie teraz autyzmu ma 3.5 roku i nie skacze dalej na trampolinie ale z innych rzeczy się cieszę i jestem dumna że jestem jego mama czasem jest ciężko i mam dość ale nie zamieniła bym go na żadne innego dziecko nawet zdrowe bo kocham go za to jaki jest i Bóg wiedział komu dać takie dziecko bo kocham go bez względu na cokolwiek ❤️ nie zawsze chce się przytulać powtarzam mu dzień w dzień że go kocham najbardziej na świecie i jak trza będzie będę opiekować się nim aż do moich ostatnich dni a osoby które lubią oceniać niech wsadza swoje 5 groszy do kieszeni bo mi żal takich osób ostatnio ktoś nazwał moje dziecko "specjalna troska" a ja odpowiedziałam że wybacz ale sam jesteś specjalna troska bo nikt dojrzaly tak nie mówi mój syn ma poprostu problemy każdy ma swoje jakieś problemy :) i zszokuje wszystkich ale rozmawiałam z kobietą od mówienia tutaj w uk (z polka) bo mój syn nie rozmawia jeszcze jedynie pojedyncze słowa i nie wszystkie i ta kobieta powiedziała mi że każdy człowiek ma w minimalnym stopniu autyzm ale taki który mieści się w tak zwanej normie dzieci zdiagnozowane autystycznie mają ja ponad norma dlatego mają autyzm ogólnie nie dam nikomu obrażać mojego dziecka bez względu czy miał by zespół downa czy inne schorzenie kocha się ludzi za to jakimi są a nie jakimi byśmy chcieli aby byli nikt nie jest idealny oczywiście nie mówię że nie trzeba pracować z takimi dzieci bo trzeba dla jasnosci
Fakt autyzm nie jest chorobą ale dam zwykły przykład są choroby które się nie da wyleczyć chociaż by celiakie i co ktoś jest gorszy bo ja ma i nigdy się nie wyleczy nie ma na nią lekarstwa jedynie ścisła dieta 🤔 to odrazu wysmiewac się bo jest "inny"? Ludzie dojrzali inaczej się zachowoja bo sam dowód że posiadamy nie świadczy o naszej dorosłości ale po zachowaniu można wnioskować pozdrawiam cieplutko wszystkich rodziców którzy mają "chore" dzieci a mimo to kochają ich takimi jakimi są ❤️❤️
Specjalna troska to nie jest coś obrazliwego
Mam 14 lat i odkąd pamiętam mam wystawioną diagnozę, jednak niektore z moich objawów się różnią, mam bardzo dobre zachowanie i oceny (opinia mojej mamy i nauczycieli) ,wiem kiedy niektórych rzeczy nie mówić, wybredność mi minęła z wiekiem. Czy wszystko ze mną w porządku, czy tak ma być? Może to przez Dorastanie / Terapię?
Nie każdy autystyk ma te same zachowania więc nie musisz mieć wcale złego zachowania by mieć Autyzm
Nie jesteś wyrodną mama jesteś po prostu zwykła mama która jak każda a myślę że mama dziecka wyjątkowego takie jak twoje potrzebuje chwili dla siebie abyś mogła potem być dla niego całą sobą
Mój syn chodzi na Si, hipoterapie logopeda psycholog ale mimo że terapia cały czas ją nie widzę poprawy jak mu pomóc proszę o jakieś rady namiary terapie sama jestem w bardzo złym stanie psychicznym ale staram się jakoś bardzo proszę o pomoc
Myślę, że zmiana terapeuty pomoże❤
Moja córka ma 17 lat, chodzi do masowego LO. NIE jest łatwo. Szczególnie jej. Jest bardzo samotna. Szczególnie tworzą w pandemii. Żałobę mam dawno za sobą. Za to narasta we mnie wściekłość na ten kraj, na system dla którego jesteśmy niewidzialni. Na orzecznictwo kiedy dostajesz orzeczenia na 2 lata jakby to było uleczalne. Nauczyciele nie mają pojęcia jak pracować z dziećmi, z TUS musisz płacić z własnej kieszeni
Bardzo fajny filmik. Mama asa lat 7
Diagnozę na piśmie mamy od 2 kwietnia, przez CoVid Kacper był diagnozowany przez telefon hahah, dla mnie jest to śmieszne i dla wielu dzieci krzywdzące, mamy subwencję i orzeczenie o tymczasowej niepełnosprawności. Synek chodzi do przedszkola integracyjnego i jak na razie jest super. W wieku 2,5 roku mój syn miał regres i to tak straszny ze przeszłam załamanie nerwowe. Pień i zero reakcji. Nie wiem co mi sie stało ale dałam sobie policzka i stwierdziłam ze musze wałczyć o swoje dziecko. Nie ma żałoby, jest walka. Zaczęłam rozmawiać z rodzicami dzieci
dotkniętych autyzmem i aspergerem. Pierwsze co zrobiłam to przeszliśmy na dietę: bez mleczna, bez glutenowa i bez cukru. Jest ciężko ale są efekty. Mieszkam w Warszawie od urodzenia, jest dostęp do przedszkoli integracyjnych i terapeutycznych ale prywatnych gdzie się płaci 2000 tyś, państwowych jest może 5 a kolejka oczekujących uuuuuu i jeszcze dalej. W przychodni rejonowej do psychologa i na wwr też mi powiedzieli ze maja zajęte miejsca do 2021 roku wtf? Kacper jest leczony biomedycznie (suplementacja) plus neurologopeda którego opłacamy prywatnie i przedszkole. Widzę efekty, moje dziecko się otwiera, nie jest regułą że wasze dziecko będzie miało kilka regresów, może mieć jeden i koniec albo wcale. I tego wam życzę. Kochani rodzice trzymajcie się, pozdrawiam serdecznie.
Jak teraz funkcjonuje ?
My się diagnozujemy córka 2 ,5'latka autyzm nie mówi nie komunikuje się wcale jeździmy od lekarza do lekarza wchodzę w żałobę 😢 już kolejny specjalista też mówi autyzm a starszy syn zdrowy ciężko mi naprawdę
Spróbujcie diety eliminacyjnej 3 razy bez, bez cukru, mleka i glutenu. Podawajcie tran i Wit D 3. Obserwujcie córkę to jest ważne.
Posyłam Ci link z moim filmikiem mam nadzieję, że coś pomoże/rozjaśni w kwestii opóźnienia rozwoju mowy. Pozdrawiam i trzymam kciuki. ua-cam.com/video/iSGFnSlo9yE/v-deo.html
Ja tak mam jak lodówka buczy zatykam uszy zamykam oczy jak patrzę na światło ruszam palcami macham rękoma jak ja się cieszę i powtarzam słowa po kimś lub z filmu lub z seriali macham głową na boki huśtam się przód i tył bawię się włosami a ja nie gryzę to mam autyzm czy nie mam autyzmu? 😊
Hej, ciekawi mnie jak mialaby sie zmienic diagnoza skoro pod kryterium jest brany wiek rozpoczecia mowy?
Ja mam autyzm i ta niepełnosprawność zniszczyła mi życie .Nie radzę sobie w życiu nie dałem rady skończyć szkoły .Nie umiem załatwiać papieru wiecznie potrzebuje pomocy opiekuna .Nie wiem co będzie dalej jak rodzice umrą .Wszędzie na internecie pisze że autyzm jest super ale niestety nie jest u mnie tak super.Bardzo martwię się co będzie dalej ze mną .Nikt mnie nie przyjmie nawet do pracy.
A byłeś może na psychoterapii? Wydaje mi się, że może troszkę jesteś przyblokowany przez lęki, a dobry psychoterapeuta pomoże ci je okiełznać. Nie martw się, będzie dobrze! :)
Powinnaś Adelko przemówić do nauczycieli, psychol, psychiatrów i księży, w telewizji
Dziś mi dał w kość jestem załamana boję się życia z moim synkiem
Autyści mają problemy z mową, a najlepiej wyrazić emocje przez mowę. To, że jest agresywny, to znaczy, że nie umie wyrazić złości w inny sposób... Ja mam Aspergera i tak jak inni ludzie czy autyści też mam odpały. Nie martw się i trzymaj się❤ Musisz być silna💪
@@zofiatyrakowska4321 dziękuję bardzo
@@dagmarakotanska4489 Na jaką terapię jeździsz z synem?
@@zofiatyrakowska4321 si, hipoterapia, psycholog logopeda terapia ręki
@@dagmarakotanska4489 a na symultaniczno-sekwencyjną? Myślę, że TUS (trening umiejętności społecznych) też by się przydał i komórki macierzyste. Ponoć przynoszą super efekty w połączeniu z turnusami rehabilitacyjnymi i terapią
Hej trafiłam na Twój kanał mój 3 letni synek nie mówi nic to dało nam jasne znaki bo zachowanie to u każdego lekarza słyszymy ze to bunt dwulatka, trzylatka itp. Mieszkamy w Niemczech i udało nam się zapisać do szpitala pediatrycznego na badania ale czas oczekiwania może być nawet do trzech lat więc musimy nadal czekać. Wszystkie twoje wypowiedzi o dzieciątku są bardzo podobne do naszego synka. Więc nadal się martwię ale nic nie możemy zrobić na ten moment zawsze każą czekać i to wszystko...
Za miesiąc zaczyna się przedszkole a młodszą siostrę tylko omija i nie zauważa dzieci w żadnym procencie więc trochę czarno to widzę
Jak sytuacja ma się teraz? Z opisanej sytuacji widać że może to być spektrum autyzmu
Czy możemy się spisać gdzieś na mailu lub fb?
Widać, chociażby po pani wzroku (unikanie kontaktu wzrokowego), że może być Pani w spektrum.
Hehe jakbym nagrywała filmik a jestem nieśmiała to też bym tak robiła a nie mam autyzmu.
Jeśli ktoś się wypowiada to kontakt wzrokowy jest od czasu do czasu a nie ciągłe wgapianie się, pani z filmiku ma to w normie.
Też mam aspergera i w sumie u mnie wszystko zaczęło się kiedy poszedłem do podstawówki choć w sumie ja jestem typem spokojnego as ale w sumie każdy asperger nie ma przyjaciół 😥
Trzeba się pogodzić z tym i nauczyć się żyć z autyzmem ja wiem ze to nie jest łatwe jestem mamą w tym momencie 24 letniego Tomka z autyzmem niezdolnego do samodzielnej egzystencji
Witam chciałabym zadać pani parę pytań..... Ale na priv.... Czy dałoby radę?
Jak najbardziej. Proszę śmiało pisać na maila adela.wasiewicz@gmail.com
Napisalam kochana ♥️jak będziesz miała chwilkę to zerknij.. Pozdrawiam
Anna Kwiatkowska poszła odpowiedź ❤️
❤
Paulo kogos is Aspeger too
Bardzo mi szkoda takich dzieci i matek których serce boli a ludzie złośliwi nie mają pojęcia co czynią innym.
Witam, jestem babcià bliźniat 2- latkòw. Jak rodzicom zwròcić uwagę na być może istniejàcy problem, ktòrego nie widzà, a czas ucieka? W moim otoczeniu sà dzieci z diagnozà , co nasuwa mi pewne podejrzenia. Chciałabym się mylić ,ale nie skrzywdzić przy tym ani rodzicòw ani dzieci ,gdybym nie miała racji.
dać rodzicom czas, nas ''oceniała'' teściowa i jeszcze bardziej sprawiała, że nie chcieliśmy słuchać jej uwag, mimo, że wiem, że chciała dobrze. Jednak prędzej czy później to wyjdzie, przy wizytach u specjalistów, później w przedszkolu. Z resztą jeżeli rodziców będzie coś zastanawiać co do zachowania maluchów to będą wiedzieli co robić dla dobra swoich dzieci. Pozdrawiam
Wyszło inaczej 🥰
"Mu jest" jak zwał tak zwał. JAK JA NIENAWIDZE TAKICH PARANOIKOW. SERIO. TEZ JESTEM "TAKIM DZIECKIEM" (tylko ze w liceum) MOJEJ MATCE 9 LAT ZAJELO ZE JA NIE WIDZE NIC ZLEGO W TYMZE JESTEM INNA. Od przedszkola mowili "ze trzeba mi sie przyjrzec" . Diagnoze dostalam pozno. I BARDZO SIE CIESZE. Nikt mnie nie zmienil i jestem sobą a nie typową durną kobyłą. Moja matka przezywala dramat i myslalaze jest mi źle a ja nie chciałam akceptacji od klasy. Mialam i mamto gdzieś. Np kontakt z klasą mnie męczy. NIE STRESUJE. po prostu nie chce mi sie. Cala szkola mysli ze mam depresje. NIE MAM. Nie potrzebuje pomocy. Robie co chce, i wiem kim jestem nie tak jak moje zalosne typowe rowiesniczki. Nie zapisuj go na zadne zajecia. Niezmieniaj go. Normalni ludzie chca zebysmy bylitacy jak oni. Ja na przyklad nie chce. Kobieto, ja przez ciebie chce rzucac krzeslami. Autentycznie. Ale ja nienawidze jak normalni ludzie chcą nas zmieniać. Po za tym z takim imieniem go zabiją, hipokrytko. Proszę, usuń ten komentarz jak chcesz. Jestem "obsesyjnym biolchemem " i nauczyciele mają z tym problem ale ja pójdę zgodnie z tym kierunkiem a tymczasem waszych - normalnych ludzi- jedynym osiągnięciem bedzie nachlanie sie z kolezankami.
Mozesz mowic ze to "hejt" . Ale ja naprawde nienawidze jak ktos chce mnie zmienic.
Bajardowirus Chaosu Zakaźnego OMDBRDM-141 dziękuję za Twój komentarz. Rozumiem poniekąd Twoją sytuację, bo sama byłam podobną dziewczynką jak Ty. Kontakt z ludźmi mnie męczył (do tej pory tak jest), a konwenansów społecznych uczyłam się obserwując ludzi albo oglądając seriale. Do tej pory „uczę się jak żyć” wśród ludzi w czym bardzo pomaga mi mój mąż skrupulatnie tłumacząc pewne sytuacje społeczne. Zaburzenia ze spektrum objawiają się inaczej u chłopców i dziewczynek. U dziewczyn często są wykrywane późno, bo dziewczyny mają tendencję do „kamuflowania się”. Poza tym pamiętajmy, że każdy - czy to autysta czy as to zupełnie oddzielny byt. Niektórzy wysoko funkcjonują w społeczeństwie i są samodzielni, inni zaś potrzebują całe życie nadzoru i pomocy w najprostszych czynnościach. Moim zadaniem jest, żeby mój syn był samodzielnym bytem, a to czy będzie lubił innych ludzi czy ich nienawidził, to już będzie jego wola, choć bardzo chciałabym nauczyć go szacunku do innych ludzi i zwierząt. Moi rodzice mając mnie, spełniali każdą moją fantazję, jeśli chodzi o realizacje hobby - za co jestem im wdzięczna. Mogłam spróbować robić wiele rzeczy i znaleźć swoją niszę w której dobrze funkcjonuję i robię to już tak naprawdę połowę swojego życia. Nie chcę zmieniać charakteru ani zainteresowań mojego Kosmy (ja też mam dziwne imię i nigdy nie czułam, żeby ktoś chciał mnie zniszczyć przez to), chcę mu tylko dać gładki start w życie. Dlatego ważna jest wczesna diagnoza i terapia, np. żeby usunąć zachowania typu: robienie sobie samemu krzywdy(uderzanie głową w twarde przedmioty, uderzanie się po całym ciele) podczas odczuwania skrajnych emocji. Co do reszty Twojego komentarza to skomentuję to tak: żyj i daj żyć innym. Jedna osoba ma ambicje być naukowcem, drugiej zaś szczytem ambicji jest otworzenie sobie piwka przed telewizorem po pracy i obejrzenie „Trudnych Spraw”. Każdy z nas jest inny i takie jest życie. Nie każdy miał przywilej urodzenia się np. w pełnej, kochającej rodzinie, nie każdy w życiu miał dobre wzorce i życzliwe osoby wokół siebie, a nie oszukujmy się - twoje otoczenie i dzieciństwo ma gigantyczny wpływ na to jakim będziesz człowiekiem w przyszłości. Obrażanie innych ludzi, bo ich jedyną ambicją wg. Ciebie jest nachlanie się z koleżankami jest imo niefajne. Może ta osoba miałaby inne ambicje gdyby była wychowana w innej rodzinie, miała inny start, ale to już jest dywagacja na inny temat.
@@lotwkosmos mi tam tłuczenie łydkami o ławę (to był moj odpowiednik) przeszlo samo jak mialam 7 lat. Nauczyłam sie większości rzeczy, ale kiedy moja wychowawczyni nasyla na mnie psychologa szkolnego ktory mnie sledzi mozna sie zirytowac. Tak, dalej zdarza mi sie zwiac przed kluskami i trzeszczaca folia. Moze frustracji przez brak kontaktow nie man , ale np. Niemożność dogadania się z trenerem w stajni juz jest denerwująca. Sory, za duzo spotkalam zfrustrowanych doroslych ludzi ktory osiagneli tyle ze zgnoili paru uczniów, dalej tego nie ogarniam. Mimo to jestem przeciwniczka przestawiania mozgu na "terapiaxh"
Bajardowirus Chaosu Zakaźnego OMDBRDM-141 poruszyłaś tu ważny problem, który niestety jest zmorą naszego społeczeństwa i polskiego szkolnictwa. Ja byłam mocno gnojona przez nauczycieli za moją odmienność i brak chęci współpracy. Chciałam tylko odbębnić swoje i wracać do moich pasji. Byłam niezrozumiana i sfrustrowana dopóki nie skończyłam szkoły. Dużo nauczycieli nie ma bladego pojęcia jak poradzić sobie z uczniami, którzy przedstawiają niesztampowy tok myślenia. Którzy nie odpowiadają „z klucza”. Dlatego chcę trochę uświadamiać moimi filmikami społeczeństwo jak wyjątkowi potrafią być autyści i asy bez obrażania ich. Nie chciałabym żeby Kosma miał ograniczonych światopoglądowo nauczycieli, którzy nawet nie próbują go zrozumieć. Dużo ludzi z ulicy nawet nie ma pojęcia o czymś takim jak autyzm/zespół Aspergera. Myślą, ze to choroba, że można się tym zarazić, a to jest bardzo krzywdzące myślenie, które właśnie między innymi prowadzi do takich sytuacji, że Twoja wychowawczyni zachowuje się jak się zachowuje. Dla niej jest to nietypowa sytuacja, i nie radzi sobie w niej ewidentnie. A psychologa dobrego to szczerze mówiąc między nami to ciężko znaleźć. Pierwsza pani psycholog, która miała styczność z Kosmą stwierdziła, że Kosma ma zespół Downa po 15 min obserwacji, co było niemożliwe! Uwierz mi istnieją dobrzy psychologowie, którzy mają powołanie, ale jest ich bardzo niewielu. Niestety będziesz spotykać dużo takich ludzi na swojej drodze, ale też spróbuj ich zrozumieć czasem. Zestaw zachowań osób ze spektrum dla „normalsów” jest brzydko mówiąc dziwny i niezrozumiany. Im więcej będziemy uświadamiać normalsów to może i ludziom ze spektrum będzie się lepiej funkcjonowało. P.S. Fajnie, że jeździsz konno - piękny sport :) też jeździłam kilka lat i miałam nawet epizod jako instruktorka :D dobrze, że masz pasję którą pielęgnujesz!
@@lotwkosmos kończac tą niezręczną korespondencję - z nauczycielami to swieta prawda. Mialam paru nauczycieli bardzo dobrych i oni rowniezbyli ofiarami współpracowników. Czy "mozna siw tym zarazic " nie wiem no rzuccie mi mate dezynfekcyhna pod nogi : P
Charakterna dziewczyna😁obrona swoich racji i "bycie soba" w swiecie pelnym kalkowanych egzemplarzy jest niewatpliwie cnota. Moja uwage zwrocilo tez co innego, mam wrazenie, posiadasz niezwykla lekkosc wypowiedzi. Od razu porownalam Cie z moim synem😉ktory ma ogromna trudnosc w komunikacji z innymi. Z biegiem lat przerodzilo sie to wrecz w fobie spoleczna. Napisalas nie "zmieniaj go" mowiac o Kosmo, ale wiesz, trudno jest matce patrzec i mam teraz na mysli siebie, jak jej dziecko jest ciagle samo, zamkniete w swoim swiecie pokoj+gra. Matka moze byc przyjacielem, ale wiemy, ze to nie to samo co kumpel, ktory mialby pojecie o tym o czym matka zielonego pojecia nie ma😉
Wlasnie to bym chciala zmienic i ubolewam, ze nie moge.
Proszę opiwiedziedziec co panią nie zapokoilo uważam że mój syn ma spektrum autyzmu ale żaden lekarz nie chce nam pomoc
Właśnie przeżywam żałobę.Chowam swoje wyobrażenia o zdrowym dziecku.
Kasiu, przytulam ❤️ Wiem, że teraz to pewnie brzmi naiwnie i głupio, ale to minie, a wtedy przyjdą nowe siły do dalszych działań !
@@lotwkosmos kolejny miesiąc i ta żałoba trwa.samo minie?
Moja żałoba trwała bardzo długo. Momentem przełomowym okazało się nagranie tego filmiku... tu nie było żadnego scenariusza tylko moja spowiedź. Wypowiedzenie pewnych myśli na głos bardzo pomogło pozbierać mi się. Uświadomiłam sobie, że musZę walczyć o synka, bo nikt inny tego za mnie nie zrobi! Do tego zaczęłam korzystać z psychoterapii, co również Tobie polecam jeśli masz takie możliwości. Uczęszczam też na grupy wsparcia dla rodziców takich wyjątkowych dzieciaków. Masz prawo być wściekła na świat i musisz sobie uświadomić, że nie będzie łatwo. Autyzm nie jest chorobą, nie ma na niego magicznej pigułki. Autyzm zostaje na całe życie. Jeśli będziesz pogłębiała i pielęgnowała w sobie smutek i rozgoryczenie, istnieje szansa na to, że zacznie to rzutować na Twoje dziecko. Ja tak miałam i patrząc z boku, to byłam wtedy beznadziejną matką, a moja opieka ograniczała się jedynie do "obsługi". Zamień pytanie "dlaczego nam się to przytrafiło?" na "jak mogę pomóc swojemu dziecku?". Jeśli mam być szczera to nie jest u mnie tak super idealnie. Moja żałoba potrafi wrócić w mig, gdy widzę jak Kosma odstaje od innych dzieciaków. Muszę wtedy bardzo odreagowywać. Boli to cholernie, jednak przywdziewam maskę i idę dalej.
Mam nadzieję, że wszystko się poukłada u Ciebie i tego Ci życzę. Pozdrawiam!
@@lotwkosmos dziękuję.mi najbardziej jest ciężko jak np.syn chce się dopasować do kolegow a oni go odrzucają.a że ma 11 lat to ma silną potrzebę bycia wśród rówieśników.jak coś nie idzie to odreagowuje na sobie,wyzywa się potrafi uderzyć.serce mi pęka jak to widzę.kreuja go na złego bo jak ktoś go wyzywa to robi to samo.i zawsze,że on najgorszy twierdza matki.ciezko mi z tym i stąd ta żałoba bo widzę jakie trudne życie będzie miał.
Co prawda wszystko przed nami jeszcze, bo Kosma ma 5 lat, ale Twój syn powinien mieć nauczyciela wspomagającego w szkole. To bardzo ważna persona. Wysnułam takie wnioski po przeczytaniu książki pana Jacka Hołuba pt. "Niegrzeczne. Historie dzieci z ADHD, autyzmem i zespołem Aspergera". Ta książka dała mi dużo do myślenia, jak bardzo istotny w rozwoju i kontaktach z rówieśnikami jest NW. Powinien być drogowskazem i ostoją bezpieczeństwa w szkole. Ludzie często reagują agresją i lękiem na coś czego nie znają. Czasami trzeba powiedzieć wprost o co chodzi. Wytłumaczyć czym jest autyzm. Jak może wpływać na zachowanie. Ja czepiającym się babom w sklepie od razu mówię, że Kosma ma autyzm. Od razu zmueniają ton z "ale rozwydrzony bachor" na "jaki śliczny chłopczyk" 😂