Jan geeft als 'oplossing' voor liefdesrelatie's in de huidige samenleving de suggestie om zogenaamde 'spirituele relatie's' met elkaar aan te gaan en daarbij te 'oefenen' in de lijn van de Dzogchen traditie. Op zich is dat misschien al een stapje in de goede richting, vermoed ik. Maar uiteindelijk hoef je helemaal geen 'relatie' meer met elkaar aan te gaan ('relatie' als een vorm van grijpen naar de toekomst, wat --- in termen van Jan --- het ego maar al te graag doet), maar kan je liefdevol in vrijheid met elkaar RELATEREN. (Dit in navolging van wat de Dalai lama me een keer influisterde: 'Stop met vriendschappen; wees vriendelijk'.) Ik vind Jan nog teveel vasthouden aan een traditie en teveel grijpen naar vorm. Het is in zijn uiterste consequentie zelfs te benoemen als een spirituele bypass: een subtiele truuk van het ego om de angst voor de gapende leegte van het onthecht zijn niet te hoeven voelen . Voor mij is het in ieder geval niet de ideale oplossing voor 'relatie problemen'. Voor mij is 'in vrijheid liefdevol relateren' een betere oplossing dan 'afspreken met elkaar een spirituele relatie te beginnen' als oefening binnen een specifieke religieuze beweging, die helaas ook sektarische trekken vertoont. Mijn 'oplossing' betekent overigens ook weer niet dat je --- achteraf --- niet zou kunnen of mogen vaststellen dat je aan anderen gehecht bent geraakt. Het gaat vooral om de grijpbeweging van de behoefte aan hechten richting de toekomst. Die is infantiel en je claimt elkaar daarmee onnodig. ;-)
Simon Carmiggelt en Renate Rubenstein hadden van 1977 tot zijn dood in 1987 een liefdesrelatie. Simon was getrouwd. De echtgenote wist het niet. Dat werkte prima. Ik ben geneigd om te denken dat ik het dan liever ook niet zou weten. Maar ik twijfel wel.
Mediteren is maar één van de wegen. De abstracte analyse van het hele fenomeen gaat terug naar de Oude Grieken. Zij hadden twee goden voor het fenomeen 'tijd': Chronos en Kairos. Waar het in mijn leven om gaat, is dat ik binnen chronos (agenda) momenten inlas voor de 'andere tijd' (Kairos). En dat is de tijd van het 'hier en nu', waarin leeftijd geen rol speelt; waarin je degene bent die je altijd al was, etc. Hoe je in die staat komt, vind ik daarbij van minder belang. Dit vooral om los te komen van enige traditie (en het gevaar van aanhanger van een sekte te worden). Gooi gewoon de overtuiging overboord dat er maar één tijd bestaat en leer switchen tussen verschillende tijdsconcepten. Dat KAN door meditatie, maar er zijn ook andere technieken. 'Beoefening' zoals Jan dat bedoelt (dzogchen) is geen voorwaarde.
Zo voelt het ook voor mij. Ik heb jaren geleden het poly-pad betreden, maar raakte alleen mezelf daardoor kwijt. Een liefdevolle, monogame relatie is voor mij de heilige ruimte waarbinnen partners zowel individueel als samen kunnen groeien naar verdieping van de mooie verbinding die er is. Niet vanuit behoefte, maar meer vanuit overgave aan de liefde en elkaar. Totale openheid en eerlijkheid naar jezelf en de ander is wel fijn en natuurlijk de verantwoordelijkheid nemen voor je eigen stuk als er gespiegeld wordt.
Wat een duidelijk en herkenbaar verhaal dit. Het begrip ego heel duidelijk en helder uitgelegd.
Dankje Sjanett, Leuk om te horen hoe je gedachten omgaan met je relatie. Heel herkenbaar. Weer veel geleerd. Succes met alles. X
Dankjewel!
Altijd leuk een interview met Jan! Bedankt
graag gedaan!
Weer een enorm interessant gesprek met Jan. Zou met deze meneer eens graag een kopje koffie drinken!
Fijn en verhelderend gesprek , dank je wel.
Dank voor openheid!
Gewaarzijn in opwinding: mooi.
Aankijken is geen voorwaarde, overigens, vind ik; ervaar ik. :-)
Prachtig Sjanett!!!!!!! Dikke merci!
Jelle D'Hulster pleasure was all mine!!
Dankje wel! Mooi en verhelderend gesprek :)
Jan geeft als 'oplossing' voor liefdesrelatie's in de huidige samenleving de suggestie om zogenaamde 'spirituele relatie's' met elkaar aan te gaan en daarbij te 'oefenen' in de lijn van de Dzogchen traditie. Op zich is dat misschien al een stapje in de goede richting, vermoed ik.
Maar uiteindelijk hoef je helemaal geen 'relatie' meer met elkaar aan te gaan ('relatie' als een vorm van grijpen naar de toekomst, wat --- in termen van Jan --- het ego maar al te graag doet), maar kan je liefdevol in vrijheid met elkaar RELATEREN. (Dit in navolging van wat de Dalai lama me een keer influisterde: 'Stop met vriendschappen; wees vriendelijk'.)
Ik vind Jan nog teveel vasthouden aan een traditie en teveel grijpen naar vorm. Het is in zijn uiterste consequentie zelfs te benoemen als een spirituele bypass: een subtiele truuk van het ego om de angst voor de gapende leegte van het onthecht zijn niet te hoeven voelen . Voor mij is het in ieder geval niet de ideale oplossing voor 'relatie problemen'.
Voor mij is 'in vrijheid liefdevol relateren' een betere oplossing dan 'afspreken met elkaar een spirituele relatie te beginnen' als oefening binnen een specifieke religieuze beweging, die helaas ook sektarische trekken vertoont.
Mijn 'oplossing' betekent overigens ook weer niet dat je --- achteraf --- niet zou kunnen of mogen vaststellen dat je aan anderen gehecht bent geraakt. Het gaat vooral om de grijpbeweging van de behoefte aan hechten richting de toekomst. Die is infantiel en je claimt elkaar daarmee onnodig. ;-)
Jan is er van overtuigd dat niet-ego blijft bestaan (ook na de fysieke dood). Ik wens dat graag te betwijfelen.
Simon Carmiggelt en Renate Rubenstein hadden van 1977 tot zijn dood in 1987 een liefdesrelatie. Simon was getrouwd. De echtgenote wist het niet. Dat werkte prima. Ik ben geneigd om te denken dat ik het dan liever ook niet zou weten. Maar ik twijfel wel.
Netflix aanrader over dit onderwerp = youMEher....geweldige serie
Daar kon ikzelf juist niét naar kijken hihi... ligt zó ver af van mijn realiteit :-)
Suggestie voor beiden: neem eens kennis van het Vanishing Twin Syndroom ;-)
Bestaan luister boeken over liefde?
Op bol.com zijn er talloze te vinden
Mediteren is maar één van de wegen. De abstracte analyse van het hele fenomeen gaat terug naar de Oude Grieken. Zij hadden twee goden voor het fenomeen 'tijd': Chronos en Kairos. Waar het in mijn leven om gaat, is dat ik binnen chronos (agenda) momenten inlas voor de 'andere tijd' (Kairos). En dat is de tijd van het 'hier en nu', waarin leeftijd geen rol speelt; waarin je degene bent die je altijd al was, etc. Hoe je in die staat komt, vind ik daarbij van minder belang. Dit vooral om los te komen van enige traditie (en het gevaar van aanhanger van een sekte te worden). Gooi gewoon de overtuiging overboord dat er maar één tijd bestaat en leer switchen tussen verschillende tijdsconcepten. Dat KAN door meditatie, maar er zijn ook andere technieken. 'Beoefening' zoals Jan dat bedoelt (dzogchen) is geen voorwaarde.
Lijkt me totaal niet fijn zo veel concurrentie. Elke vrouw die erbij komt is weer minder aandacht voor jou. En waarom zou je dat willen?😊
Zo voelt het ook voor mij. Ik heb jaren geleden het poly-pad betreden, maar raakte alleen mezelf daardoor kwijt. Een liefdevolle, monogame relatie is voor mij de heilige ruimte waarbinnen partners zowel individueel als samen kunnen groeien naar verdieping van de mooie verbinding die er is. Niet vanuit behoefte, maar meer vanuit overgave aan de liefde en elkaar. Totale openheid en eerlijkheid naar jezelf en de ander is wel fijn en natuurlijk de verantwoordelijkheid nemen voor je eigen stuk als er gespiegeld wordt.
Vole dames
?