Lyrics Βλέπεις την πόλη μέσα από τα μάτια της μόνος της γυρνάει να μαζέψει τα κομμάτια της χαμένη, θολωμένη και λίγο γονατισμένη απ’ τους ανθρώπους και τους νόμους επικηρυγμένη δεν ανταλλάζει ματιές, ούτε μιλάει μόνο προχωράει σκυθρωπή και μουρμουράει που και που έρχεται κοντά σου και σε σκουντάει ένα τσιγάρο θέλει να καπνίσει και το ζητάει με αφορμή μια μέρα αυτή τη στιγμή, όπου καθότανε και κάπνιζε ξέσπασε στη σιωπή άρχισε να μονολογεί, να παραληρεί και είπε πράγματα όπου δεν είχε ξαναπεί… Ψιθυριστά, αργά - αργά μια τρεμάμενη φωνή ακούγεται στα ξαφνικά ρυτιδιασμένο πρόσωπο, κουρασμένα χαρακτηριστικά του χρόνου τα σημάδια κάνουνε την διαφορά ένιωθε πόνο φαινόταν απ’ τη χροιά της αρέσει, όπως είπε, να ζει με την μοναξιά έχει καιρό να αγκαλιάσει με όλη της την καρδιά της βγαίνει αυτή η ανάγκη όταν βλέπει παιδιά θυμάται από τότε που ήτανε μικρή ανέμελη, αμόλυντη γευότανε τη ζωή ορεξάτη για παιχνίδι, ορεξάτη για τη γνώση διψασμένη όλα να τα πάρει κι’ όλα να τα δώσει της έχει λείψει αυτό, το ψάχνει τακτικά φωνές μες’ το μυαλό της να ηχούν μελωδικά όμορφες στιγμές να παίρνουν σάρκα και οστά τα σκέφτεται μονάχη και την πνίγουνε τα κλάματα δεν είναι από τα γεράματα το ξέρει δεν είναι αυτός ο λόγος που την κάνει να υποφέρει βλέπει ανθρώπους να της στήνουνε καρτέρι και ο καθένας πράττει όπως του συμφέρει όλα για την βιτρίνα, όλα για την εικόνα αγώνας για να φτιάξουνε μια τέλεια persona σ’ αυτό τον κόσμο που χαθήκανε οι αξίες που υπερτερεί το ψέμα και οι αερολογίες βαρέθηκε σε παιχνίδια να συμμετέχει που να πρέπει να κερδίζει ή να χάνει ή να κλέβει αγίους και θεούς που να τους προστατεύει και κάθε τι που γίνεται να το διερμηνεύει έχει σιχαθεί όλους τους φιλάνθρωπους τη γλοιώδη λύπηση σ’ όλους τους άπορους που δείχνουν, κι’ όλο θέλουν να το αναδεικνύουν την μεγάλη τους ψυχή να αποδεικνύουν «αρκετά» τότε φώναξε δυνατά «εγώ δεν θέλω τίποτα απ’ όλα αυτά δεν ψάχνω για να βρω την ελεημοσύνη τους νιώθω πολύ καλύτερα έξω απ’ τη θλίψη τους» Τότε σηκώθηκε, αναστατώθηκε μάζεψε τα πράγματά της και εξαϋλώθηκε άφησε πίσω της μονάχα την οργή της και χάθηκε μες’ τα σκοτάδια αυτή και η φωνή της από εκείνη τη στιγμή δεν έχει ξαναμιλήσει την βλέπεις να γυρνάει έως ότου ο ήλιος δύσει μόνη της να περπατάει, να μουρμουράει κάπου - κάπου όμως έρχεται και σε σκουντάει δεν το ξεχνάει, δεν το ξεχνάει, δεν το ξεχνάει… Το όνομά της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Lyrics
Βλέπεις την πόλη μέσα από τα μάτια της
μόνος της γυρνάει να μαζέψει τα κομμάτια της
χαμένη, θολωμένη και λίγο γονατισμένη
απ’ τους ανθρώπους και τους νόμους επικηρυγμένη
δεν ανταλλάζει ματιές, ούτε μιλάει
μόνο προχωράει σκυθρωπή και μουρμουράει
που και που έρχεται κοντά σου και σε σκουντάει
ένα τσιγάρο θέλει να καπνίσει και το ζητάει
με αφορμή μια μέρα αυτή τη στιγμή,
όπου καθότανε και κάπνιζε ξέσπασε στη σιωπή
άρχισε να μονολογεί, να παραληρεί
και είπε πράγματα όπου δεν είχε ξαναπεί…
Ψιθυριστά, αργά - αργά
μια τρεμάμενη φωνή ακούγεται στα ξαφνικά
ρυτιδιασμένο πρόσωπο, κουρασμένα χαρακτηριστικά
του χρόνου τα σημάδια κάνουνε την διαφορά
ένιωθε πόνο φαινόταν απ’ τη χροιά
της αρέσει, όπως είπε, να ζει με την μοναξιά
έχει καιρό να αγκαλιάσει με όλη της την καρδιά
της βγαίνει αυτή η ανάγκη όταν βλέπει παιδιά
θυμάται από τότε που ήτανε μικρή
ανέμελη, αμόλυντη γευότανε τη ζωή
ορεξάτη για παιχνίδι, ορεξάτη για τη γνώση
διψασμένη όλα να τα πάρει κι’ όλα να τα δώσει
της έχει λείψει αυτό, το ψάχνει τακτικά
φωνές μες’ το μυαλό της να ηχούν μελωδικά
όμορφες στιγμές να παίρνουν σάρκα και οστά
τα σκέφτεται μονάχη και την πνίγουνε τα κλάματα
δεν είναι από τα γεράματα το ξέρει
δεν είναι αυτός ο λόγος που την κάνει να υποφέρει
βλέπει ανθρώπους να της στήνουνε καρτέρι
και ο καθένας πράττει όπως του συμφέρει
όλα για την βιτρίνα, όλα για την εικόνα
αγώνας για να φτιάξουνε μια τέλεια persona
σ’ αυτό τον κόσμο που χαθήκανε οι αξίες
που υπερτερεί το ψέμα και οι αερολογίες
βαρέθηκε σε παιχνίδια να συμμετέχει
που να πρέπει να κερδίζει ή να χάνει ή να κλέβει
αγίους και θεούς που να τους προστατεύει
και κάθε τι που γίνεται να το διερμηνεύει
έχει σιχαθεί όλους τους φιλάνθρωπους
τη γλοιώδη λύπηση σ’ όλους τους άπορους
που δείχνουν, κι’ όλο θέλουν να το αναδεικνύουν
την μεγάλη τους ψυχή να αποδεικνύουν
«αρκετά» τότε φώναξε δυνατά
«εγώ δεν θέλω τίποτα απ’ όλα αυτά
δεν ψάχνω για να βρω την ελεημοσύνη τους
νιώθω πολύ καλύτερα έξω απ’ τη θλίψη τους»
Τότε σηκώθηκε, αναστατώθηκε
μάζεψε τα πράγματά της και εξαϋλώθηκε
άφησε πίσω της μονάχα την οργή της
και χάθηκε μες’ τα σκοτάδια αυτή και η φωνή της
από εκείνη τη στιγμή δεν έχει ξαναμιλήσει
την βλέπεις να γυρνάει έως ότου ο ήλιος δύσει
μόνη της να περπατάει, να μουρμουράει
κάπου - κάπου όμως έρχεται και σε σκουντάει
δεν το ξεχνάει, δεν το ξεχνάει, δεν το ξεχνάει…
Το όνομά της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Αρκετά τότε φώναξε δυνατά, εγώ δεν θέλω τίποτα από όλα αυτά
δεν ψάχνω για να βρω την ελεημοσύνη τους, νιώθω πολύ καλύτερα έξω από την θλίψη τους
Είστε υπέροχοι! ♡
αυτό το κομμάτι...