"Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ " παίζει ο Μιχάλης Ζαχαρής
Вставка
- Опубліковано 15 вер 2024
- Ένα έργο του Θωμά Αθ.Αγραφιώτη
Την αφίσα επιμελήθηκε ο Πολυχρόνης Τιλόγλου
Βοηθοί Σκηνής
Λευτέρης Δημητριαδης
Νικόλας Πεππας
Βαγγελης Σταθάτος
και στην Κάμερα ο Δημήτρης Φανουργάκης
Ευχαριστώ πολύ το Θίασο Σκιών Μιχάλη Ζαχαρή!
Εγώ ευχαριστώ για την πολύτιμη βοηθεια κ την τιμή!
@@thiasos_skiwn_m_zaxarh :)
Να σας ευχαριστήσω και εγώ με τη σειρά μου που ανεβάζετε τις παραστάσεις σας εδώ και έτσι μπορούμε και εμείς που είμαστε από άλλες περιοχές της Ελλάδος και του κόσμου να τις παρακολουθήσουμε
2. Για τον Κοκκινογένη, γράφει ο ιστορικός Βασίλιεφ: «Μετά την πτώση της Ανδριανουπόλεως, τα στρατεύµατα του Φρειδερίκου κατέλαβαν την Θράκη σχεδόν µέχρι τα τείχη της Κωνσταντινουπόλεως. Μια σχετική πηγή αναφέρει τα εξής: “Όλη η Κωνσταντινούπολη τρέµει από φόβο σκεπτόµενη ότι πλησιάζει η καταστροφή της και η εξόντωση του πληθυσµού της”». Ο Βαρβαρόσας πνίγηκε στην Ταρσό της Κιλικίας, προσπαθώντας να διαβεί έναν χείµαρρο. Στη Γερµανία µε τίποτε δεν ήθελαν να πιστέψουν ότι τον έχασαν. Ένας θρύλος γεννήθηκε: Ο αυτοκράτοράς τους απλώς κοιµόταν σ’ ένα βουνό της Θουριγγίας. Κάποιοι µάλιστα ορκίζονταν ότι είδαν το κόκκινο γένι να εξέχει κάτω από το µάρµαρο του δήθεν τάφου του. Σίγουρα θα ξυπνούσε κάποια στιγµή και θα οδηγούσε την Γερµανία στο δοξασµένο πεπρωµένο της. Ο θρύλος επέζησε επτά αιώνες. Επιστρέφοντας στην ιστορία μας, η επιλογή του «σοφού µαυροµάτη» δεν ήταν τυχαία, καθώς ο βασιλιάς χρειαζόταν έναν έξυπνο σύντροφο για να τον βοηθήσει στη σωστή ερµηνεία του χρησµού. Η µετάβαση στους Αγίους Τόπους έκρυβε πολλές εκπλήξεις. Ένας ερηµίτης και ένας καλόγερος ερµηνεύουν το χρησµό, που προϋποθέτει τρεις δοκιµασίες για την απόκτηση του θησαυρού. Οι δύο πρώτες απαιτούν ανδρεία και έτσι ξεπερνιούνται µε άνεση από τον ηγεµόνα. Η τρίτη δοκιµασία όµως ζητεί πίστη και ταπείνωση στο θείο θέληµα. Η ερµηνεία της τρίτης δοκιµασίας θέτει επί τάπητος και το ζήτηµα της πραγµατικής ταυτότητας του θησαυρού. Ο καλόγερος εξηγεί πως ο θησαυρός δεν είναι υλικός, για να αποκτηθεί µε το σπαθί και τα όπλα. Αντιθέτως, πρόκειται για έναν πνευµατικό θησαυρό, ο οποίος χρειάζεται την ανθρώπινη πίστη και την ταπείνωση απέναντι στο θείο θέληµα. Ο Καραγκιόζης κατανοεί αµέσως την πραγµατική φύση του θησαυρού, αλλά ο Κοκκινογένης είναι βέβαιος πως η ανδρεία του και η χριστιανική ταυτότητά του αρκούν, ώστε να περάσει και την τρίτη δοκιµασία. Ο διάλογος του βασιλιά µε τον καλόγερο δίνει στο έργο διαστάσεις αρχαίας τραγωδίας. Η µεταξύ τους διαλογική αντίθεση αντιπαραθέτει τον άκρατο παραλογισµό της αλαζονικής ∆ύσης µε την ησυχαστική πατερική διδασκαλία της Ανατολής και του Αγίου Γρηγορίου του Παλαµά. Την ίδια στιγµή, ο Καραγκιόζης, ως ιδιότυπος τραγικός χορός, σχολιάζει και παρεµβαίνει ανάµεσα στους δύο πρωταγωνιστές κατά τη διάρκεια της έντονης και σκληρής διαλεκτικής σύγκρουσής τους. Στο τέλος του έργου, η εγωιστική άρνηση του αλαζόνα άρχοντα να ταπεινωθεί στο θείο θέληµα, τον οδηγεί στην τύφλωση. Αν και νόµιζε ότι γνώριζε τα πάντα για το Θησαυρό, στην πραγµατικότητα είχε απόλυτη άγνοια. Πρόκειται για την πλήρη αποτυχία ενός «τραγικού» προσώπου να γευτεί τη θεία δόξα, επειδή δεν έδειξε ταπείνωση, όπως είχε ζητήσει ο καλόγερος και όπως συνιστά ο Άγιος Ιωάννης της Κλίµακος: «Ο παρών λόγος παρουσίασε ενώπιόν µας προς εξέταση έναν θησαυρό, ο οποίος ευρίσκεται ασφαλισµένος µέσα σε οστράκινα σκεύη ή καλύτερα σε ανθρώπινα σώµατα. Έναν θησαυρό που η ποιότης του δεν µπορεί καθόλου να κατανοηθή µε λόγια. Έχει δε ο θησαυρός αυτός απ’ έξω µία επιγραφή, η οποία είναι ακατανόητη και παρέχει πολλήν και ατελείωτη ερευνητική προσπάθεια σε όσους ζητούν να την εξηγήσουν µε λόγια. Και η επιγραφή αυτή έχει ως εξής: “Η ΑΓΙΑ ΤΑΠΕΙΝΩΣΙΣ”».
Ο Θησαυρός του Θεού λοιπόν είναι άρρηκτα συνδεδεµένος µε τη χάρη του Θεού και την ταπείνωση, η οποία «µεταµορφώνει τον πιστό. Ολόκληρος ο άνθρωπος, ως ενιαία ψυχοσωµατική ύπαρξη, ενώνεται µε τον Θεό και γίνεται φίλος του. Όπως το σίδερο που πυρακτώνεται γίνεται φωτιά, χωρίς να παύει να είναι σίδερο, έτσι και ο άνθρωπος που µετέχει στο θείο φως γίνεται φως χωρίς να παύει να είναι άνθρωπος. Στην κτιστή ανθρώπινη σκηνώνει και ενεργεί ο άκτιστος Θεός».
Με άλλα λόγια, ο Θησαυρός του Θεού δεν είναι τίποτε άλλο παρά
η θεία δόξα. Απαραίτητη προϋπόθεση όµως για να φτάσει κανείς στο
Θησαυρό αυτό, είναι η ταπείνωση. Ο υπερφίαλος ηγεµόνας απέφυγε την
ανθρώπινη ταπείνωση και απέτυχε. Αντιθέτως, ο «σοφός µαυροµάτης»
άκουσε τον καλόγερο, ταπεινώθηκε και γεύτηκε έτσι τη θεία χάρη.
Εξάλλου, σύµφωνα µε τον καθηγητή Μαντζαρίδη, «η τελείωση
στην αγιότητα δεν γίνεται από τη µία στιγµή στην άλλη, αλλά µε έντονη και µακροχρόνια προσπάθεια. Παραταύτα είναι πάντοτε δυνατό µε τη χάρη του Θεού να βρεθεί κάποιος σε πνευµατική κατάσταση, όπου άλλοι φτάνουν µε πολλούς και µακροχρόνιους αγώνες. Εκείνο όµως που έχει ιδιαίτερη σπουδαιότητα για τον πιστό είναι να µετανοεί και να ταπεινώνεται διαρκώς. Χωρίς την αληθινή ταπείνωση δεν είναι δυνατή η θέωση».
ο υψωθείς εν εαυτώ ταπεινωθεί το
😅😅😅