Το παλιό μας το τραγούδι

ποίημα του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη
Το παλιό μας το τραγούδι,
που τ’ ακούγαμε μαζί,
τώρα που χαθήκαν όλα,
ποιος θα το ’λεγε να ζει!
Από τότε που η καρδιά μου
σ’ έχασε παντοτινά,
δεν το πίστευα ποτέ μου,
για να τ’ άκουγα ξανά...
Κι όμως να που τ’ άλλο βράδυ
-μόλις νύχτωνε, θαρρώ,
μ’ έν’ αλλόκοτο φεγγάρι,
μακρινό και καθαρό,
καθώς γύριζα στην τύχη,
μόνος μες στη γειτονιά,
το ξανάκουσα και πάλι
-και στην ίδια τη γωνιά!
Και το γνώρισα και πάλι
το τραγούδι π’ αγαπώ,
-κι ας μην έμοιαζε καθόλου,
στο παλιό του το σκοπό:
γιατί τώρα, δε σκορπούσε
το καημό του το βαθύ,
-μα βογγούσε, και θρηνούσε,
μια φωνή που έχει χαθεί...
Πώς μου φάνηκε δε ξέρω,
καθώς τ’ άκουγα ξανά,
΄-μα όλα, γύρω και βαθιά μου,
γίναν έτσι σκοτεινά,
που δυνάμωσα το βήμα,
μες στο βράδυ το πικρό,
-με χαμηλωμένα μάτια,
σα ν’ απάντησα νεκρό...
μουσική, τραγούδι, άρπα: Νίκος Κυριαζής
το εργο στο βαθος της φωτογραφίας είναι του Μελά Καραγιάννη