Στο πανηγύρι της Ζωοδόχου Πηγής στο Τρίκερι Μαγνησίας - Το μεθύσι των χρωμάτων. Πάσχα 2019
Вставка
- Опубліковано 22 сер 2024
- Μοναδικές χρυσοκέντητες γυναικείες στολές για τη γιορτή της Ζωοδόχου Πηγής
Οι Τρικεριώτισσες με τις εσωτερικές μαλλίνες, τα πολλαπλά κολοβόλια, το μεταξωτό πουκάμισο με τα χρυσοΰφαντα σχέδια, το ανατολίτικο φουστάνι με τη χρυσή πιέτα από στόφα και το πολίτικο μαντήλι, την χρυσή καρφίτσα και τις αυστριακές ντούμπλες έτσι όπως είναι όλες τους ψηλές και λυγερόκορμες δίνουν μία όψη επιβλητική και μεγαλοπρεπή, που αποτυπώνει και καταδηλοί την ανώτερη πολιτιστική ποιότητα, την οικονομική ευμάρεια και την ένδοξη ιστορία της καστροπολιτείας των Τρικέρων.
Ο πλούτος και η δόξα τη τρικεριώτικης φορεσιάς είναι ανεκτίμητος. Η Τρικεριώτισσα που τη φορεί αισθάνεται τέτοια υπερηφάνεια που δε συγκρίνεται με καμιά άλλη. Το ντύσιμο αυτό που έρχεται μες από τα σπλάχνα της παράδοσης διά μέσου των αιώνων είναι ιερό. Η διαδικασία του ντυσίματος είναι λεπτή υπόθεση, απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή και γίνεται πάντα από τις ηλικιωμένες της οικογένειας, που ξέρουν πώς φοριέται η στολή και πώς να τη σιάζουν.
Οι ενδυμασίες που μορφοποιήθηκαν κατά την ύστερη περίοδο της Τουρκοκρατίας εμπεριέχουν μέσα του σημαντικά πολιτιστικά στοιχεία και συμβολισμούς και είναι πολύτιμος θησαυρός για τη κοινοτική ζωή της πολίχνης. Η καρφίτσα με τον δικέφαλο σημαίνει την ανάμνηση της βυζαντινής μας παράδοσης, το κόκκινο χρώμα στο πουκάμισο μακριά μεσογειακή παράδοση για την αρραβωνιασμένη και την παντρεμένη γυναίκα, αφού κι η Παναγιά απεικονίζεται με κόκκινο πουκάμισο, αφού είχε αρραβωνιαστεί με τον Ιωσήφ. Το φουστάνι έρχονταν από το εξωτερικό, κατά βάση από την Κωνσταντινούπολη και έδινε ένα χρώμα ευγένειας και αριστοκρατίας το ατλάζι και τα βυζαντινά του σχέδια.
Όταν χορεύουν οι Τρικεριώτισσες την Παρασκευή του Πάσχα ενωμένες σε πέντε και έξι ντάνες, εκατοντάδες γυναίκες με τις τοπικές φορεσιές, τελετουργούν σε ένα πανηγύρι που είναι σύμβολο της ανάστασης και της ουράνιας βασιλείας. Σε ένα πανηγύρι χρωμάτων, σε μια κοινωνία επίγειων αγγέλων, σε ένα χοροστάσι μαγικό και ονειρεμένο, όπου ανασαίνει η ρωμιοσύνη και επιζούν των Ελλήνων οι Κοινότητες, όπου με τι χάρη και τι ευγένεια έκφρασης ανταλλάσσονται τα βλέμματα με τις πριγκίπισσες της ημέρας, γίνονται τα λογοδοτήματα και προσφέρεται εικονολατρικά μια εικόνα πολύτιμη, που μας έρχεται από πολύ παλιά: η εικόνα της ρωμιοσύνης, η δόξα και το πολιτισμικό πλούτος της Ρωμανίας, έτσι όπως διασώθηκε και επιβίωσε στην τετρακοσίων χρόνων δουλεία του Γένους, σαν επαλήθευση και διαπίστωση του ότι η Ρωμανία νικά και φέρει κι άλλο και ότι τα ήθη και τα έθιμα του τόπου είναι σημαντικότατα, όχι τόσο γιατί διασώζουν τις αρχαίες παραδόσεις με τις οποίες γεννηθήκαμε και ανατραφήκαμε, αλλά γιατί μέσω αυτής ως οχήματος μεταφέρεται κάτι πιο πολύτιμο και εντελώς ανεκτίμητο: η ίδια μας η αληθινή και μοναδική ζωή. Η εικόνα της παράδεισος, που έχουμε χάσει και η ανάμνηση της βασιλείας ενός λαού, που είναι σήμερα υπόδουλος και πρόσφυγας στην Βαβυλώνα του σύγχρονου αστικισμού και στην Βαβέλ του ξέφρενου καταναλωτισμού.
Έχουμε εδώ δύο στοιχεία που είναι ασυμβίβαστα μεταξύ τους. Το ένα είναι η φορεσιά η οποία είναι αξιοπρόσεκτη, μαζί με μια μουσική δημοτικοφανη που μας βάζει σε ένα σύγχρονο ,αυτό που λαϊκά λέμε " σκυλάδικο", πανηγύρι. Θα ήταν ευχάριστο να δούμε από την επόμενη φορά έναν πιο οργανωμένο χορό με τις ωραίες φορεσιές και όλα τα τραγούδια, εκείνα που ελεγαν κάποτε. Το εύχομαι αυτό, γιατί έτσι θα υπάρξει και ενδιαφέρον από πολλούς που έχουν ενασχόληση με την παράδοση και περιμένουν να δουν κάτι πιο τοπικό.
Όμορφη Τρκεριώτισσα.
Μπράβο Φουρτούνα Τρικεριώτη.
Πολύ ωραίο θέμα με άριστη ανάλυση.
πολυ καλο μόνο η μουσικη δεν δένει με τίποτα!!!