Γεια σας . Είμαι 57 ετών και από παιδί νιώθω την απόρριψη της μητέρας μου .Το καλό της το παιδί είναι η μεγάλη μου αδερφή .Το κουβαλάω ακόμα παρόλη την ψυχοθεραπεία που έχω κάνει
Είμαι 23 (μπορεί λοιπόν να μην έχουμε και την ίδια ακριβώς ηλικία αλλά κι εγώ δεν είμαι και μικρό παιδί...κι επομένως συναισθανομαι αυτή την ταπείνωση που μπορεί να νιώθει κανείς με το να μην έχει ξεπεράσει σε όχι πολύ μικρή ηλικία κάτι τέτοιο) κι ακόμη δυσκολεύομαι να αποδεχτώ ότι ο πατέρας μου ήταν και είναι ένας άνθρωπος με πολύ σοβαρή ψυχική διαταραχή, που δε μπορεί ( η έστω δε μπορεί καθόλου εύκολα) να νιώσει ατόφια καθαρή αγάπη ( μη συνομιχλευομενη - ανακατωμενη με άλλα, μη "ευγενή" συναισθήματα) για κανέναν άλλο άνθρωπο. Ακόμη ελπίζω σε κάποια αλλαγή...ψαχουλευω καλές στιγμές μας "ψιριζοντας" τες ( αναλύοντας το κάθε φωνητικό ηχόχρωμα, το κάθε βλέμμα, την κάθε αγκαλιά, το καθετί πιο ζεστό που είχε βγάλει από μέσα του τις στιγμές εκείνες ) για να αντλώ ελπίδα ότι μπορεί κάποια στιγμή της ζωής του να συναρμολογήσει το εσωτερικό παζλ του και αυτή η εικόνα που τώρα φαντάζει σαν ένα στοιχειωμένο πεντασκοτεινο δάσος με διάχυτα φώτα στο βάθος να μεταμορφωθεί στη ζωγραφιά ενός ξεφωτου από δέντρα μέσα απ'το οποίο αναδύεται ένα ηλιοβασίλεμα...όποτε ακούω τη φωνή του νιώθω σα να πατιέται μια μισοσβησμενη, ξεπνοη σα να μην άντεξε να ηχεί άλλο αλλά πνιχτα μελωδική νότα ύφεσης (ή διεσης, ανάλογα πως είναι αυτό το σκουριασμένο πιάνο και πώς διαμορφώνεται από τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου για όλα εκείνα τα γεγονότα την κάθε στιγμή) κάπου ξεχασμένη στην ψυχή μου
Συγχαρητήρια!!
Είστε υπέροχες ❤❤❤❤
Ευχαριστούμε! Πολύ ενδιαφέρουσα και μεστή συζήτηση! 😊
Εξαιρετικές❤ Ευχαριστώ
Γεια σας . Είμαι 57 ετών και από παιδί νιώθω την απόρριψη της μητέρας μου .Το καλό της το παιδί είναι η μεγάλη μου αδερφή .Το κουβαλάω ακόμα παρόλη την ψυχοθεραπεία που έχω κάνει
Είμαι 23 (μπορεί λοιπόν να μην έχουμε και την ίδια ακριβώς ηλικία αλλά κι εγώ δεν είμαι και μικρό παιδί...κι επομένως συναισθανομαι αυτή την ταπείνωση που μπορεί να νιώθει κανείς με το να μην έχει ξεπεράσει σε όχι πολύ μικρή ηλικία κάτι τέτοιο) κι ακόμη δυσκολεύομαι να αποδεχτώ ότι ο πατέρας μου ήταν και είναι ένας άνθρωπος με πολύ σοβαρή ψυχική διαταραχή, που δε μπορεί ( η έστω δε μπορεί καθόλου εύκολα) να νιώσει ατόφια καθαρή αγάπη ( μη συνομιχλευομενη - ανακατωμενη με άλλα, μη "ευγενή" συναισθήματα) για κανέναν άλλο άνθρωπο.
Ακόμη ελπίζω σε κάποια αλλαγή...ψαχουλευω καλές στιγμές μας "ψιριζοντας" τες ( αναλύοντας το κάθε φωνητικό ηχόχρωμα, το κάθε βλέμμα, την κάθε αγκαλιά, το καθετί πιο ζεστό που είχε βγάλει από μέσα του τις στιγμές εκείνες ) για να αντλώ ελπίδα ότι μπορεί κάποια στιγμή της ζωής του να συναρμολογήσει το εσωτερικό παζλ του και αυτή η εικόνα που τώρα φαντάζει σαν ένα στοιχειωμένο πεντασκοτεινο δάσος με διάχυτα φώτα στο βάθος να μεταμορφωθεί στη ζωγραφιά ενός ξεφωτου από δέντρα μέσα απ'το οποίο αναδύεται ένα ηλιοβασίλεμα...όποτε ακούω τη φωνή του νιώθω σα να πατιέται μια μισοσβησμενη, ξεπνοη σα να μην άντεξε να ηχεί άλλο αλλά πνιχτα μελωδική νότα ύφεσης (ή διεσης, ανάλογα πως είναι αυτό το σκουριασμένο πιάνο και πώς διαμορφώνεται από τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου για όλα εκείνα τα γεγονότα την κάθε στιγμή) κάπου ξεχασμένη στην ψυχή μου
❤❤❤❤❤❤❤❤❤
❤❤❤❤❤❤
❤❤❤❤
❤❤❤❤❤