ik heb ook lastig om kerklaan blijven wonen behandeling niet omgaat ik wel meegemaakt in kerklaan wonen heel ruzie bang maakt stress woensdagavond mij geslaagde donderdagochtend week kort geleden ook ruzie ik ben ook laat op werk kunt ik heb op werk afscheid nemen vandaag behoorlijk begeleiding mishandeld wordt wegsturen
Als je het thuis leuk en gezellig hebt met het gezin, elkaar af en toe een knuffel geeft maar verder niks. Alles gaat in harmonie en je gaat samen vaak op vakantie. Je kinderen zijn voltallig (3) en jong (2 jaar jongste). Je woont in een stad in de randstad en de huizen zijn enorm duur en schaars, je bent op je aller kwetsbaarst en volledig aan elkaar overgeleverd en een van de twee begint een affaire met een vader op de basisschool waar je nog minimaal 10 jaar aan vast zit. Als je dan uit elkaar gaat geef je dan niet je kinderen het beeld: Kies voor jezelf en als je het even niet meer leuk vindt dan gooie je alles weg en ren je achter je dopamine rush aan? Dit laatste is sowieso de bijsmaak die ik heb bij het vele scheiden: Werken, kleine kinderen en alles is maakbaar en kiesbaar waardoor iedereen zich ongelukkig voelt als hij/zij niet het optimale heeft bereikt. Is dit niet een ziekte van deze tijd waarin we nog steeds gewoon ziek worden en dood gaan en maakbaarheid dus een illusie is? Ik heb echt het gevoel dat ik mijn kinderen met onze scheiding het beeld geef: Als het je niet bevalt ga je lekker weg en doe je waar je zin in hebt. Dan eet je die koektrommel leeg, ga je van school af, negeer je die vriend die wat van je wil, neem je die lening voor die te dure vakantie. Natuurlijk is het naar als je gevoel weg is maar zolang je je partner niet haat en het verder leuk hebt. Moet je dan echt altijd het allerbeste nastreven?
Ik herken heel erg wat jij zegt. Ze noemen het ook wel de 'wegwerpmaatschappij'. We lijken ook steeds minder tevreden te zijn met meer dan wat we ooit hadden. Ik zie het ook om me heen hoor, dat investeren in elkaar teveel moeite lijkt. En die dopaminerush... Ja, ik denk dat dat iets is dat mensen zoveel meer kost dan we beseffen. Ik merkte van de week ook weer dat ik de neiging had om tijdens het grasmaaien een podcast of muziek op te zetten en dat dat bijna een drang was. Alsof je niet meer zonder kan (heb het niet gedaan, was heerlijk, zo in het nu zijn.;-) Er zijn zoveel relaties waarin de match er in potentie nog is en de basis ook.... Alleen zijn ze niet meer met elkaar verbonden en dat is zo zonde. Als ik kijk naar mijn praktijk en de mensen die ik coach, zie ik echt veel mensen die juist wel die diepere connectie willen, met zichzelf en de mensen om zich heen en verlangen naar eenvoud, de essentie. Dank je wel voor je reactie!
@@wendyborstDank je wel voor je uitgebreide reactie. Het is natuurlijk een eenzijdig verhaal maar ik herken ook veel in jouw beschrijving. Helemaal in de 'blinde vlek' van de podcast omdat ik die nu al jaren op zet als ik ga slapen. Wat ik ook merk is dat mensen, -mezelf incluis- heel veel in hun hoofd zitten en niet echt aanwezig zijn en verbinden. Met zichzelf en met anderen. Dat maakt me soms eenzaam en terug verlangen naar de tijd voor de smartphone...
ik heb ook lastig om kerklaan blijven wonen behandeling niet omgaat ik wel meegemaakt in kerklaan wonen heel ruzie bang maakt stress woensdagavond mij geslaagde donderdagochtend
week kort geleden ook ruzie ik ben ook laat op werk kunt ik heb op werk afscheid nemen vandaag behoorlijk begeleiding mishandeld wordt wegsturen
Als je het thuis leuk en gezellig hebt met het gezin, elkaar af en toe een knuffel geeft maar verder niks. Alles gaat in harmonie en je gaat samen vaak op vakantie. Je kinderen zijn voltallig (3) en jong (2 jaar jongste). Je woont in een stad in de randstad en de huizen zijn enorm duur en schaars, je bent op je aller kwetsbaarst en volledig aan elkaar overgeleverd en een van de twee begint een affaire met een vader op de basisschool waar je nog minimaal 10 jaar aan vast zit. Als je dan uit elkaar gaat geef je dan niet je kinderen het beeld:
Kies voor jezelf en als je het even niet meer leuk vindt dan gooie je alles weg en ren je achter je dopamine rush aan? Dit laatste is sowieso de bijsmaak die ik heb bij het vele scheiden: Werken, kleine kinderen en alles is maakbaar en kiesbaar waardoor iedereen zich ongelukkig voelt als hij/zij niet het optimale heeft bereikt. Is dit niet een ziekte van deze tijd waarin we nog steeds gewoon ziek worden en dood gaan en maakbaarheid dus een illusie is?
Ik heb echt het gevoel dat ik mijn kinderen met onze scheiding het beeld geef: Als het je niet bevalt ga je lekker weg en doe je waar je zin in hebt. Dan eet je die koektrommel leeg, ga je van school af, negeer je die vriend die wat van je wil, neem je die lening voor die te dure vakantie. Natuurlijk is het naar als je gevoel weg is maar zolang je je partner niet haat en het verder leuk hebt. Moet je dan echt altijd het allerbeste nastreven?
Ik herken heel erg wat jij zegt. Ze noemen het ook wel de 'wegwerpmaatschappij'. We lijken ook steeds minder tevreden te zijn met meer dan wat we ooit hadden. Ik zie het ook om me heen hoor, dat investeren in elkaar teveel moeite lijkt. En die dopaminerush... Ja, ik denk dat dat iets is dat mensen zoveel meer kost dan we beseffen. Ik merkte van de week ook weer dat ik de neiging had om tijdens het grasmaaien een podcast of muziek op te zetten en dat dat bijna een drang was. Alsof je niet meer zonder kan (heb het niet gedaan, was heerlijk, zo in het nu zijn.;-)
Er zijn zoveel relaties waarin de match er in potentie nog is en de basis ook.... Alleen zijn ze niet meer met elkaar verbonden en dat is zo zonde. Als ik kijk naar mijn praktijk en de mensen die ik coach, zie ik echt veel mensen die juist wel die diepere connectie willen, met zichzelf en de mensen om zich heen en verlangen naar eenvoud, de essentie. Dank je wel voor je reactie!
@@wendyborstDank je wel voor je uitgebreide reactie. Het is natuurlijk een eenzijdig verhaal maar ik herken ook veel in jouw beschrijving. Helemaal in de 'blinde vlek' van de podcast omdat ik die nu al jaren op zet als ik ga slapen. Wat ik ook merk is dat mensen, -mezelf incluis- heel veel in hun hoofd zitten en niet echt aanwezig zijn en verbinden. Met zichzelf en met anderen. Dat maakt me soms eenzaam en terug verlangen naar de tijd voor de smartphone...