Beyhan Bey, ben doktora tezimi yazma sürecimin bayağı uzadığı bir süreçteyim. Sizi izlemek ne kadar iyi geldi. Dertsiz bırakma duası örneği ve "dur" "kalk" benzeri ilerlemelerimde yola devam etmenin rutinleşme çabalarımı tez yazımında farkettim. Müteşekkirim.
Dışarıda çalışmayan kadının bir anda çocuklar ve ev ofis çalışan kocayla saatlerce, günlerce evde kapalı kalması, hiçbir özel anının kalmaması, sürekli birşeyler pişirmek durumunda kalması, evde herkesin ondan hep bir beklenti içinde olması basit rituellerinin, rutinlerinin kalmaması hayattan soğuması için yeterli sebepler sanırım.
Hayat yine kadına zor, doyurman ve yetmen gereken birileri var, hiç molan yok. Nöbet değişimi de yok. Şikayet edemezsin, bunalamazsin. Susmak en büyük vazifen.
O durum beni vurmadı :))) bizimki pandemide bile özel izin vererek çalıştırdılar. Evden çalışma imkanı olmayan durmaması gereken bi işi var . Hep çalıştı . Hatta eşim diyodu çalışırken virüs bulaşmıyo galiba 🤣
Hayatım o dediğiniz sis içinde kaldı..Canım hiç birşey yapmak istemiyor.Dediğiniz gibiyim, insanlardan çok uzaklaştım. Pandemiden önce başlamıştı, son iki sene de iyice koptum hayattan insanlardan. Yaşıyor gibiyim ama bu nefes almak sadece.
Evet son cümleniz beni çok etkiledi. Gerçekten de öyle. Şu an ölü bir insandan tek farkım toprağın üstünde olmam. Sanki hayat akıp gidiyormuş da ben kapalı bir kafeste oturup ölümümü bekliyormuş gibiyim. İşin kötü kısmı oradan çıkmama benden başka hiçkimse engel değil; kapıda kilit yok ama kalmayı tercih eden, dışarı çıkmaya cesareti olmayan benim. Ben bu hayata bir defa geldim ve yaşamak istiyorum. İnsanlara faydalı olmak, birinin mutluluğuna vesile olmak, iz bırakmak istiyorum. Ama önce acı çeksem de buradan çıkmam lazım. Pandemiyi geçtim, 10 yıldan fazla bir süredir insanların istediği hayatı yaşıyorum. Şimdi benim hayatım üzerinde at koşturan Hiçkimse yanımda değil ve özgür olmaya yakınım. Tabi tek bir faktör kaldı o da kendim. Kendimi de ikna edebilirsem hayata dahil olacağım. 10 yıldır mutlu olmayı, hatalar yapmayı, dışarı çıkıp yaşamayı kendime yasakladım ve haliyle nasıl bir şey olduğunu bilmiyor, korkuyorum. Ama inşallah bir en büyük hedefim evvela şuradan çıkmak ve üzerimdeki ölü toprağını silip atmaktır. Allah hepimizin yardımcısı olsun
Bu hislerin tamamına yakınını şuanda yaşamaktayım. Eskiye göre hayat neşemin azaldığını hissediyorum. Daha depresif, daha zihnimin dolu olduğu, suskunlukta kendimi sorguladığım anlar yaşamaya başladım(Ve gittikçe artıyor). Dikkat konusunda da sorunlarım var. Yapmam gereken işleri yapmaya kalktığım anda başka durumlar dikkatimi dağıtıyor ve diğer durumlara yöneliyorum mesela ders çalışırken birden dikkatim masamın ve odanın dağınıklığına yoğunlaşıyor(iç sesim diyorki bu seni rahatsız ediyor önce onu hallet sonra bakarsın diyor) ve sırasıyla başka başka durumlara sürüklenir halde buluyorum kendimi. Başka bir hususta; İnsanlarla ilişki kurmaya çalışıyorum sohbet etmeye çalışıyorum fakat sürekli bir iletişimi sağlayamıyorum maalesef ki. Bunun sebebinin tanıştığım insanla belli bir noktadan sonra kendimi geri plana atma, davetlere katılmak istememe, daha az konuşma gibi yönlere yönelttiğim için olduğunu düşünüyorum. Bu yönelmelerimin neyden kaynaklandığını kestiremiyorum ama beni kötü etkilediği kesin. Video bu durumu yaşamamın nedenini tanımlar nitelikte oldu. Daha sistematik bir yaşama ve önceden zevk aldığım konulara yoğunlaşmak, dikkatimi o an yaptığım iş üzerine yoğunlaştırmak istiyorum, bu video itici güç oldu benim için Beyhan Budağa teşekkür ediyorum. İyiki varsınız.
Her gece yatmadan önce yarın güzel bir gün olacak diyorum bunu kendime inandırmaya çalışıyorum ama sabah uyandığımda ilk birkaç dakika o motivasyonla olsam bile sonrasında asla aynen devam etmiyor saçma sapan bir döngü gibi kendime bugün ne başardım diye sorduğumda bir cevap alamıyorum aşırı derecede huzursuzum etrafımdaki insanları da huzursuz yapacak dereceye geldim çok mızmız bir insana dönüştüm ama uzun zamandır böyle olduğum için bu halimi benimsedim başka türlü de olamıyorum alışkanlıklarımi değiştiremiyorum insanın hayatını altını üstüne getirecek erteleme alışkanlığımdan kurtulamıyorum beni çok mutlu edecek güzel hayallerim var gerçekleştirmek istiyorum ama hep lafda kalıyor... İnsanların benim hayatımı bu kadar etkilemesinden o kadar yoruldum ki..BENCE HAYATI BİZ ZORLAŞTIRIYORUZ aslında mutlu mesut yaşayıp ölmek var ama hep bı mutsuzluk hep bı mutsuzluk mutlu olsam bile mutsuz bir ruh hali oluştu artık kafayı yicem icimdekilerin zerresini bile dokebildigimi sanmıyorum ama yine de yazmak istedim
hobilerime odaklandım, uzun zamandır yapmak istediğim ve vakit bulamadığım muzik, çizim, dans gibi hobilerim bu durumda bana baya yardımcı oldular. her şeyin bir zamanı var mış gerçekten.
Söylediklerinizden her birini yaşadım ve deneyimledim adının böyle olduğunu bilmiyordum sadece bunu çevremdeki kişilere anlatırken de böyle bir şey yaşadım vs. deyince pek dinlemek istemediklerini anlıyordum çünkü bilimsel şeyler daha dikkat çekici oluyor tanımlama konusunda o nedenle gayet verimli bir video olmuş teşekkür ederim 🌸 Benim bu durumla ilgili yöntemim ise ; kendimde farkettiğim durumların bilimsel nedenlerini araştırmaya başladım böylece ajandama bugün böyle böyle hissettim şöyle oldu yazmak yerine bendeki durumun nedeni buymuş demek ki diyebildim.🌱
Hocam yemin ederim bu ben her birini ayrı ayrı yaşıyorum Hasta olduğumu biliyordum ama adını bilmiyordum, öğrenmiş oldum şimdi. Ama bunun pandemiyle alakası yok diye düşünüyorum çünkü hayatımı o kadar etkilemedi Çünkü ortada bir hayatım yoktu.
Yasadigim stresler sonucu gelen bir ruh hali ve bu ruh halini kendimce ruhumun uyusmasi olarak tanimliyordum, degisik ama kotu birsey, soruyorlar nasilsin diye ne kotu hissediyosun ne de iyi ama bi hevesin heyecanin da yok
Atın önüne saman koyar gibi küçük hedef koyuyorum, onu bitirince bir diğerine gecmeye hevesim olsun diye. Ama o hedefler de hedefin sonunda ulaşacağım şey de cok anlamsız. Sadece kendimi oyaliyorum aklım ölmeye gitmesin diye. Sona yetişecek miyim bilmiyorum. O afili hobiler, janjanli kariyerler, zengin olmak, iş sahibi olmak, sevmek sevilmek, evlenmek vs... Hepsi bomboş. Hicbirinin hayali bile beni heycanlandirmiyor. Hayal kuramiyorum. Sadece çevremdeki insanlar sussunlar diye yaşıyor gibi yapıyorum. Nasılsın diye sormalarini çok isterdim ama birisi sorarsa sinir patlaması yasamaktan korkuyorum. Hiç hazır değilim nasıl olduğumu söylemeye. Deli sanıp hastaneye kilitleyecekler, herkese o deliydi diyecekler. Nasılsın yerine hep "ne yapıyorsun" dediler. Toplumumuz biriyle ilgilenmeden önce onun statüsünü, uğraşıni bilmeyi öğretiyor. İnsanlarla kimse ilgilenmiyor, yaptıkların kadarsin ve yaptıkların da kaderinin sana verdiği kadar. Elimde olmayan sebeplerden ötürü hayat çok boş. Ve artık dolu (!) hayatlar da dikkatimi çekmiyor.
Seninle benzer düşüncedeyim. Sürekli amaç amaç diyorlar. Ben çok şey denedim. Hepsi oyalamaca. Sonunda ne olacak? Ayrıca evlilik çocuk hayalim zaten yok. Bu bilinmez ve karanlık dünyaya.. İçinden çıkmak zor. Gece uyumuyorum. Diğer insanlar gibi 11'de uyuyup sabah kalkıp kahvaltı edip bir seyler yaptigimda sahiden huzurluydum. Ama dusunce tarzı olarak kendimi aptal gibi hissediyordum. Eline telefon verilmis cocuk gibi. Beyhan hocanın bahsettiğinin bendeki durum olmadığını anladım. Bizim hissettiklerimiz bence zaten bu dünyanın gerçeği. Belki dine yönelmek ve diğer ebedi dünya inancı bu karanlıktan kurtarır. Onu da ben yapmıyorum..
farketmiştim ama adını koyamıyordum.. kendimce daha dibe vurmamak için de çabalıyordum hala da çabalıyorum ama ölüm gerçeğinin yanında ne konulan hedefler ne küçük başarılar ne maddiyat sizin hayata tutunmanıza yardımcı olabiliyor :( ne yaparsanız yapın bir süre sonra onlar da anlamsız ve boş geliyor.. arkadaş ortamlarındaki sohbetler açmıyor çünkü konuşulanlar çok dünyalık ,dert ettikleri şeyler çözümsüz değil ama herkes kendi derdini en büyük dert sanıyor ben dahil (ölüm olunca haklı da buluyorum kendimi) bazen o ortamlarda bulunmak ruhuma eziyet gibi geliyor. yaşadıklarım hayatımın miladı gibi ve çok haklısınız bundan sonrası için yolumu çizemiyorum...
Kesinlikle ben de sizinle aynı şekilde düşünüyorum arkadaşlarımla bazen çok güzel vakit geçiriyoruz üniversitede ancak bir gün onunda geçeceği ve her şeyin bitip ahiret yurdunda nasıl olacağım aklıma geliyor öyle olunca da hiçbir şeyin anlamı kalmıyor ve hüzünleniyorum bitip geçecek şeylere kalbimi bağlayamıyorum ya sonra diye düşünüyorum hep
Pandemi süresince languishing yaşadım mı emin değilim ama kaygı ve stres altında olduğumu biliyorum. Ve uyku düzenim tamamen bozulmuş durumda... Buna rağmen hayatımın anlamını ve amacını bulduğumu düşünüyorum. Yeteneklerime, sevdiğim işlere daha fazla zaman ayırabiliyorum. Herşey için çok teşekkürler Beyhan hocam... İyi ki varsınız! Deniz Akademiye de katkılarından dolayı çok teşekkürler... Sevgiler ve saygılar...
Kaygı ve stres altında olduğunuzu üstelik uyku düzeniniz tamamen bozulmuş durumda olduğunu yazmışsınız. Buna rağmen anlamı buldunuz çelişki var gibi çözümü merak ettim sahiden.
Tamamen beni anlatirmiş gibi geldi bana. Hayatimda hersey normal, sahib ola bileceyim herseye sahibim, amma kendimi mutlu hiss etmiyorum. Hep bir yorgunluq, ne isde ne ede gorduyum islerden zevk alamiyorum. Cooox tesekkur ederim, coookdandir bana ne oluyor, depresyonmu yasiyorum deye kendi kendimi sorguluyordum. Meyer languish deninen bir donem keciriyorum. Tavsiyelerinizi uyguluyacam. Cook tesekkur ederim.
en büyük sıkıntılardan biri de 'beklemek'. bekliyorsun sürekli. beklediğin süre zarfında da göremiyorsan başka şeyleri yazık ediyoruz kendimize. 'Yazık oldu yazık şu genç ömrüme... Bilmem şu feleğin bana cevri ne...' Tavsiyem Peygamber Efendimiz ramazan ayının son 10 günü kendi kendinin değerlendirmesini yaparmış. dış dünya işlerden ziyade hayatın nasıl onu düşünmek lazım. Namaz kılmak. şükretmek lazım. Hiç yoktan bu dünya da mutlu olamadın diğer dünya da mutlu olayım dersen sen kazanırsın. güzel gizli bir kazanma koşulu...
Evden çalıştığım, insana maruz kalmadığım, hayatımın en huzurlu en sakin çalışma dònemiydi.Ìşe geri dònùnce çok bocaladım.Daha òfkeli ve tahammùlsùz oldum.Sonra sonra bu halin bana zarar verdiģini fark edince, aklımı basima toplamak ve kabullenmek zorunda kaldım Para kazanmak için gidip geliyoruz işte.Napalım.Hobilerime enerjim yok.Sadece ev ve iş.Kabullendim.Değiştiremeyeceğim bir durum bu.Bıraktım ben de.Kendimle mùcadele çok yorucu.Gidiyoz geliyoz işte.Allah saģlik versin.Hallederiz.
merhaba ben önce neurobilim de sebebini araştırdım beynin işleyişinden buldum anlayarak çözdüm. Hareket etmek yürüyüşe çıkmak, farkındalık meditasyonu bende faydalı oldu.
Testte olanların hepsini 2 yıldan fazladır ki, yaşıyorum ve başa çıktığımı düşündüğüm zaman yere çakıldım, tahmini 30 dakika önce. Biz neden yaşamaya mecburuz ki?
shelter club falan derken ben pandemide baya vr’a geçtim ya. hatta o kadar bütünleştim ki artık gerçek hayatta sosyalleşemiyorum. gerçek hayatım vr’mış da vr aslında gerçek hayatımmış gibi oldu. dışarıda languish hissediyorum. vr’da, yani içeride, birilerini vururken falan aşırı kendim gibiyim.
Hocam anlattığınız durum ile ilgili bir sıkıntım yok ama erteleme sorunum var. Son ana bırakmak gibi bunun için de video çekerseniz çözüm anlamın da çok sevinirim.
Üst üste iki doğum yaptım iki bebekle eve kapandım bitirdiğim okulun devamı olmadı sosyal hayatım bitti psikatriste gittim normal dedi depresyon değildi ama nedir çok mutsuzdum cocuklarima eşime yansıdı kimsede anlamıyordu psikolog desteği aldım ve yeniden hayata yeni bı kursla baslayacam inşallah ama languishing yeni duydum tüm belirtileri yaşıyordum diye bilirim şuan net anladım sağolun hocam ağzınıza sağlık
Esra hanım yorumunuzu okuyunca önceden izlediğim bir videoda bahsedileni hatırlattı. Bence size iyi gelebilir, adaptasyon süreci olduğundan bahsediyor :) ua-cam.com/video/GaVV8F5EtSQ/v-deo.html
Bu durumdayım 12aydan fazladır pandemiden olmadı bende iki sebebden oldu ihanet,daha sonra yakinimin kaza geçirmesi...:((Hatda yuksek derece PTSD var...
Pandemi kapatmalarında ağabeyimi kaybettim. Artık onunla hiçbir güzelliği paylaşamayacak olmak hayatımı anlamsız kılıyor. Sevdiklerimi kaybedecek olma fikri beni iyice yalnızlığa, anlamsızlığa sürükledi. En önemlisi, kaybettiğim sevdiklerimle zaman geçirdiğim yerlere, mekânlara artık gidemiyorum. Tahammül edemiyorum. Yerimi yurdumu şaşırdım.
Bu pahalılıkda gerçekten eskiyi özlüyoruz ya işsizlik has safhada devlet yapacağını yapıyor zateN güzel kardeşiM nasıl normale döneceğiz bilemiyorum artık sanki bir benmiyim böyle düşünen ya çok pahalı oldu hayat ne acı...
Beyhan hocam öncelikle çok teşekkürler, ben bu belirtilerin hemen hepsini yaşamama rağmen aksine ben de aşırı sosyallik isteği mevcut. Eskiye göre artık hiç yalnız kalmamak hatta evde fazla durmamak sürekli dışarda arkadaşlarımla olmak istiyorum hatta bazen 1 günden fazla dinlenmek bile sıkıyor şuan beni. Dışarı çıkığ geldiğimde kendimi çok daha iyi motive hissediyorum fakat biraz durunca yine aynı. Bunun sebebi ve çözümü nedir? mental olarak yorulduğumu hissediyorum.
Ben o ladar uzun zamandır böyle hissediyorum ki artık bu hastalık benim bir parçam gibi odu ve ben de ne yapılması gerektiğini hiç bilmiyorum ya da bilsem de yapacak gücüm yok 😅
@@DenizBankDenizAkademi teşekkür ederim gerçekten çok aydınlatıcı olurdu. Mutsuzum çoğu zaman ama nedenini bulamıyorum ben tükenmişlik sendromu yaşadığımı düşünüyordum ama artık daha yavaşladım yine de yorgunum nedeni sanki başka bişey
Psikologlara bir ekmek kapisi daha cikti, her yil yeni bir ‘hastalik’ adiyla gelsin $ean$lar!!! Bakalim 2023’de yeni moda depresyon modeli ne olacak! Spoiler alert 🚨 languishing5G pro max
![Mutlu Olmak için İhtiyacın OLMAYAN Şeyler | Beyhan Budak [Klinik Psikolog] | DenizBank Deniz Akademi](http://i.ytimg.com/vi/AGyxOQRMx-U/mqdefault.jpg)
![Mutlu Olmak için İhtiyacın OLMAYAN Şeyler | Beyhan Budak [Klinik Psikolog] | DenizBank Deniz Akademi](/img/tr.png)
![7 Adımda Kaliteli İlişki Kurmak | Beyhan Budak [Klinik Psikolog] | DenizBank Deniz Akademi](http://i.ytimg.com/vi/msHA0pJrbPw/mqdefault.jpg)
Beyhan Bey, ben doktora tezimi yazma sürecimin bayağı uzadığı bir süreçteyim. Sizi izlemek ne kadar iyi geldi. Dertsiz bırakma duası örneği ve "dur" "kalk" benzeri ilerlemelerimde yola devam etmenin rutinleşme çabalarımı tez yazımında farkettim. Müteşekkirim.
Dışarıda çalışmayan kadının bir anda çocuklar ve ev ofis çalışan kocayla saatlerce, günlerce evde kapalı kalması, hiçbir özel anının kalmaması, sürekli birşeyler pişirmek durumunda kalması, evde herkesin ondan hep bir beklenti içinde olması basit rituellerinin, rutinlerinin kalmaması hayattan soğuması için yeterli sebepler sanırım.
Hayat yine kadına zor, doyurman ve yetmen gereken birileri var, hiç molan yok. Nöbet değişimi de yok. Şikayet edemezsin, bunalamazsin. Susmak en büyük vazifen.
👍👍👍
O durum beni vurmadı :))) bizimki pandemide bile özel izin vererek çalıştırdılar. Evden çalışma imkanı olmayan durmaması gereken bi işi var . Hep çalıştı . Hatta eşim diyodu çalışırken virüs bulaşmıyo galiba 🤣
1. Hayatin amacini bulmak
2. Bölunmemis dikkat
3. Kucuk basarilar
4. Sosyallesmek
5. Rutin olusturmak
Hayatım o dediğiniz sis içinde kaldı..Canım hiç birşey yapmak istemiyor.Dediğiniz gibiyim, insanlardan çok uzaklaştım.
Pandemiden önce başlamıştı, son iki sene de iyice koptum hayattan insanlardan. Yaşıyor gibiyim ama bu nefes almak sadece.
Evet son cümleniz beni çok etkiledi. Gerçekten de öyle. Şu an ölü bir insandan tek farkım toprağın üstünde olmam. Sanki hayat akıp gidiyormuş da ben kapalı bir kafeste oturup ölümümü bekliyormuş gibiyim. İşin kötü kısmı oradan çıkmama benden başka hiçkimse engel değil; kapıda kilit yok ama kalmayı tercih eden, dışarı çıkmaya cesareti olmayan benim. Ben bu hayata bir defa geldim ve yaşamak istiyorum. İnsanlara faydalı olmak, birinin mutluluğuna vesile olmak, iz bırakmak istiyorum. Ama önce acı çeksem de buradan çıkmam lazım. Pandemiyi geçtim, 10 yıldan fazla bir süredir insanların istediği hayatı yaşıyorum. Şimdi benim hayatım üzerinde at koşturan Hiçkimse yanımda değil ve özgür olmaya yakınım. Tabi tek bir faktör kaldı o da kendim. Kendimi de ikna edebilirsem hayata dahil olacağım. 10 yıldır mutlu olmayı, hatalar yapmayı, dışarı çıkıp yaşamayı kendime yasakladım ve haliyle nasıl bir şey olduğunu bilmiyor, korkuyorum. Ama inşallah bir en büyük hedefim evvela şuradan çıkmak ve üzerimdeki ölü toprağını silip atmaktır. Allah hepimizin yardımcısı olsun
@@sezen4392 amin. Nasıl gidiyor şimdi?
Bu hislerin tamamına yakınını şuanda yaşamaktayım. Eskiye göre hayat neşemin azaldığını hissediyorum. Daha depresif, daha zihnimin dolu olduğu, suskunlukta kendimi sorguladığım anlar yaşamaya başladım(Ve gittikçe artıyor). Dikkat konusunda da sorunlarım var. Yapmam gereken işleri yapmaya kalktığım anda başka durumlar dikkatimi dağıtıyor ve diğer durumlara yöneliyorum mesela ders çalışırken birden dikkatim masamın ve odanın dağınıklığına yoğunlaşıyor(iç sesim diyorki bu seni rahatsız ediyor önce onu hallet sonra bakarsın diyor) ve sırasıyla başka başka durumlara sürüklenir halde buluyorum kendimi. Başka bir hususta; İnsanlarla ilişki kurmaya çalışıyorum sohbet etmeye çalışıyorum fakat sürekli bir iletişimi sağlayamıyorum maalesef ki. Bunun sebebinin tanıştığım insanla belli bir noktadan sonra kendimi geri plana atma, davetlere katılmak istememe, daha az konuşma gibi yönlere yönelttiğim için olduğunu düşünüyorum. Bu yönelmelerimin neyden kaynaklandığını kestiremiyorum ama beni kötü etkilediği kesin. Video bu durumu yaşamamın nedenini tanımlar nitelikte oldu. Daha sistematik bir yaşama ve önceden zevk aldığım konulara yoğunlaşmak, dikkatimi o an yaptığım iş üzerine yoğunlaştırmak istiyorum, bu video itici güç oldu benim için Beyhan Budağa teşekkür ediyorum. İyiki varsınız.
Hocam şu an tam anlattığıniz mottayim arafta Allah benim ve benim gibilerin yardımcısı olsun, size ve deniz akademiye teşekkürler
Değerli yorumun için teşekkür ederiz.😊
İnanılmaz gerekli bir konuya değinilmiş çok iyi geldi 👍🏻
İYİKİ VARSINIZ BEYHAN BEY. SİZİN GİBİ GÜZEL İNSANLARA İHTİYACIMIZ VAR.
Hocam bu anlattıklarınız gerçekten çok değerli.
Her gece yatmadan önce yarın güzel bir gün olacak diyorum bunu kendime inandırmaya çalışıyorum ama sabah uyandığımda ilk birkaç dakika o motivasyonla olsam bile sonrasında asla aynen devam etmiyor saçma sapan bir döngü gibi kendime bugün ne başardım diye sorduğumda bir cevap alamıyorum aşırı derecede huzursuzum etrafımdaki insanları da huzursuz yapacak dereceye geldim çok mızmız bir insana dönüştüm ama uzun zamandır böyle olduğum için bu halimi benimsedim başka türlü de olamıyorum alışkanlıklarımi değiştiremiyorum insanın hayatını altını üstüne getirecek erteleme alışkanlığımdan kurtulamıyorum beni çok mutlu edecek güzel hayallerim var gerçekleştirmek istiyorum ama hep lafda kalıyor... İnsanların benim hayatımı bu kadar etkilemesinden o kadar yoruldum ki..BENCE HAYATI BİZ ZORLAŞTIRIYORUZ aslında mutlu mesut yaşayıp ölmek var ama hep bı mutsuzluk hep bı mutsuzluk mutlu olsam bile mutsuz bir ruh hali oluştu artık kafayı yicem icimdekilerin zerresini bile dokebildigimi sanmıyorum ama yine de yazmak istedim
Aynı ruh haldeyim Ayşe. Tşk🌾
hobilerime odaklandım, uzun zamandır yapmak istediğim ve vakit bulamadığım muzik, çizim, dans gibi hobilerim bu durumda bana baya yardımcı oldular. her şeyin bir zamanı var mış gerçekten.
Söylediklerinizden her birini yaşadım ve deneyimledim adının böyle olduğunu bilmiyordum sadece bunu çevremdeki kişilere anlatırken de böyle bir şey yaşadım vs. deyince pek dinlemek istemediklerini anlıyordum çünkü bilimsel şeyler daha dikkat çekici oluyor tanımlama konusunda o nedenle gayet verimli bir video olmuş teşekkür ederim 🌸
Benim bu durumla ilgili yöntemim ise ; kendimde farkettiğim durumların bilimsel nedenlerini araştırmaya başladım böylece ajandama bugün böyle böyle hissettim şöyle oldu yazmak yerine bendeki durumun nedeni buymuş demek ki diyebildim.🌱
Hocam yemin ederim bu ben her birini ayrı ayrı yaşıyorum
Hasta olduğumu biliyordum ama adını bilmiyordum, öğrenmiş oldum şimdi. Ama bunun pandemiyle alakası yok diye düşünüyorum çünkü hayatımı o kadar etkilemedi
Çünkü ortada bir hayatım yoktu.
Nasıl hayatın olmaz, hayatsız olmak mümkün mü ölmüş olmayınca....
Teşekkür ederim Beyhan hocam doğru tespit sağolun🎯
Beyhan hocam Allah sizden razı olsun içimizdekileri bı siz dışarı vurabiliyorsunuz
Yasadigim stresler sonucu gelen bir ruh hali ve bu ruh halini kendimce ruhumun uyusmasi olarak tanimliyordum, degisik ama kotu birsey, soruyorlar nasilsin diye ne kotu hissediyosun ne de iyi ama bi hevesin heyecanin da yok
Atın önüne saman koyar gibi küçük hedef koyuyorum, onu bitirince bir diğerine gecmeye hevesim olsun diye. Ama o hedefler de hedefin sonunda ulaşacağım şey de cok anlamsız. Sadece kendimi oyaliyorum aklım ölmeye gitmesin diye. Sona yetişecek miyim bilmiyorum. O afili hobiler, janjanli kariyerler, zengin olmak, iş sahibi olmak, sevmek sevilmek, evlenmek vs... Hepsi bomboş. Hicbirinin hayali bile beni heycanlandirmiyor. Hayal kuramiyorum. Sadece çevremdeki insanlar sussunlar diye yaşıyor gibi yapıyorum. Nasılsın diye sormalarini çok isterdim ama birisi sorarsa sinir patlaması yasamaktan korkuyorum. Hiç hazır değilim nasıl olduğumu söylemeye. Deli sanıp hastaneye kilitleyecekler, herkese o deliydi diyecekler. Nasılsın yerine hep "ne yapıyorsun" dediler. Toplumumuz biriyle ilgilenmeden önce onun statüsünü, uğraşıni bilmeyi öğretiyor. İnsanlarla kimse ilgilenmiyor, yaptıkların kadarsin ve yaptıkların da kaderinin sana verdiği kadar. Elimde olmayan sebeplerden ötürü hayat çok boş. Ve artık dolu (!) hayatlar da dikkatimi çekmiyor.
👏
Seninle benzer düşüncedeyim. Sürekli amaç amaç diyorlar. Ben çok şey denedim. Hepsi oyalamaca. Sonunda ne olacak? Ayrıca evlilik çocuk hayalim zaten yok. Bu bilinmez ve karanlık dünyaya.. İçinden çıkmak zor. Gece uyumuyorum. Diğer insanlar gibi 11'de uyuyup sabah kalkıp kahvaltı edip bir seyler yaptigimda sahiden huzurluydum. Ama dusunce tarzı olarak kendimi aptal gibi hissediyordum. Eline telefon verilmis cocuk gibi. Beyhan hocanın bahsettiğinin bendeki durum olmadığını anladım. Bizim hissettiklerimiz bence zaten bu dünyanın gerçeği. Belki dine yönelmek ve diğer ebedi dünya inancı bu karanlıktan kurtarır. Onu da ben yapmıyorum..
@@birgugukkusu cuma vakti Allah bizi nefsimizle bırakmasın.. Daha anlamlı bi hayatımız olur inşallahh.
@@birgugukkususiz var ya aynı bensiniz. Şu anda nasılsınız?
farketmiştim ama adını koyamıyordum.. kendimce daha dibe vurmamak için de çabalıyordum hala da çabalıyorum ama ölüm gerçeğinin yanında ne konulan hedefler ne küçük başarılar ne maddiyat sizin hayata tutunmanıza yardımcı olabiliyor :( ne yaparsanız yapın bir süre sonra onlar da anlamsız ve boş geliyor.. arkadaş ortamlarındaki sohbetler açmıyor çünkü konuşulanlar çok dünyalık ,dert ettikleri şeyler çözümsüz değil ama herkes kendi derdini en büyük dert sanıyor ben dahil (ölüm olunca haklı da buluyorum kendimi) bazen o ortamlarda bulunmak ruhuma eziyet gibi geliyor. yaşadıklarım hayatımın miladı gibi ve çok haklısınız bundan sonrası için yolumu çizemiyorum...
Kesinlikle ben de sizinle aynı şekilde düşünüyorum arkadaşlarımla bazen çok güzel vakit geçiriyoruz üniversitede ancak bir gün onunda geçeceği ve her şeyin bitip ahiret yurdunda nasıl olacağım aklıma geliyor öyle olunca da hiçbir şeyin anlamı kalmıyor ve hüzünleniyorum bitip geçecek şeylere kalbimi bağlayamıyorum ya sonra diye düşünüyorum hep
7:57 ayy ne güzel örnekler
Benden bahsediyor teşekkürler nokta atışı yaptınız.
Pandemi süresince languishing yaşadım mı emin değilim ama kaygı ve stres altında olduğumu biliyorum. Ve uyku düzenim tamamen bozulmuş durumda... Buna rağmen hayatımın anlamını ve amacını bulduğumu düşünüyorum. Yeteneklerime, sevdiğim işlere daha fazla zaman ayırabiliyorum. Herşey için çok teşekkürler Beyhan hocam... İyi ki varsınız! Deniz Akademiye de katkılarından dolayı çok teşekkürler... Sevgiler ve saygılar...
Değerli yorumun için teşekkür ederiz.😊
Kaygı ve stres altında olduğunuzu üstelik uyku düzeniniz tamamen bozulmuş durumda olduğunu yazmışsınız. Buna rağmen anlamı buldunuz çelişki var gibi çözümü merak ettim sahiden.
Bulunduğum ortamı değiştirdim, sosyalleşmeye çalıştım.
Languishing konusunda değerli yorumun için teşekkür ederiz.😊
@@DenizBankDenizAkademi Rica ederim, geri dönüşünüz için de bilmukabele bütüne katkısı olsun:)
Aynen tek cozum zittini yapmaktan israrci olmak evet Beyhan hocanında dedigi gb belkide taklit etmek
Tamamen beni anlatirmiş gibi geldi bana. Hayatimda hersey normal, sahib ola bileceyim herseye sahibim, amma kendimi mutlu hiss etmiyorum. Hep bir yorgunluq, ne isde ne ede gorduyum islerden zevk alamiyorum. Cooox tesekkur ederim, coookdandir bana ne oluyor, depresyonmu yasiyorum deye kendi kendimi sorguluyordum. Meyer languish deninen bir donem keciriyorum. Tavsiyelerinizi uyguluyacam. Cook tesekkur ederim.
uyguluyor musun, simdi ruh saglıgın nasil?
en büyük sıkıntılardan biri de 'beklemek'. bekliyorsun sürekli. beklediğin süre zarfında da göremiyorsan başka şeyleri yazık ediyoruz kendimize. 'Yazık oldu yazık şu genç ömrüme... Bilmem şu feleğin bana cevri ne...' Tavsiyem Peygamber Efendimiz ramazan ayının son 10 günü kendi kendinin değerlendirmesini yaparmış. dış dünya işlerden ziyade hayatın nasıl onu düşünmek lazım. Namaz kılmak. şükretmek lazım. Hiç yoktan bu dünya da mutlu olamadın diğer dünya da mutlu olayım dersen sen kazanırsın. güzel gizli bir kazanma koşulu...
Evden çalıştığım, insana maruz kalmadığım, hayatımın en huzurlu en sakin çalışma dònemiydi.Ìşe geri dònùnce çok bocaladım.Daha òfkeli ve tahammùlsùz oldum.Sonra sonra bu halin bana zarar verdiģini fark edince, aklımı basima toplamak ve kabullenmek zorunda kaldım
Para kazanmak için gidip geliyoruz işte.Napalım.Hobilerime enerjim yok.Sadece ev ve iş.Kabullendim.Değiştiremeyeceğim bir durum bu.Bıraktım ben de.Kendimle mùcadele çok yorucu.Gidiyoz geliyoz işte.Allah saģlik versin.Hallederiz.
Bende de bu problem var ama pandemi nedeniyle değil, başka sebeplerle de olabiliyor sanırım
merhaba ben önce neurobilim de sebebini araştırdım beynin işleyişinden buldum anlayarak çözdüm. Hareket etmek yürüyüşe çıkmak, farkındalık meditasyonu bende faydalı oldu.
Aynen🤌
Beyhan hocam, birkaç gündür tuhaf bir ruh halindeydim depresyondayım sanıyodum, fakat languishing imiş. Teşekkür ederim video için 🙏
Testte olanların hepsini 2 yıldan fazladır ki, yaşıyorum ve başa çıktığımı düşündüğüm zaman yere çakıldım, tahmini 30 dakika önce. Biz neden yaşamaya mecburuz ki?
Çok güzel anlatmışsınız 👍🙏
shelter club falan derken ben pandemide baya vr’a geçtim ya. hatta o kadar bütünleştim ki artık gerçek hayatta sosyalleşemiyorum. gerçek hayatım vr’mış da vr aslında gerçek hayatımmış gibi oldu. dışarıda languish hissediyorum. vr’da, yani içeride, birilerini vururken falan aşırı kendim gibiyim.
Hocam anlattığınız durum ile ilgili bir sıkıntım yok ama erteleme sorunum var. Son ana bırakmak gibi bunun için de video çekerseniz çözüm anlamın da çok sevinirim.
Kendi kanalında öyle bir videosu var diye hatırlıyorum.Yanlış bilgilendirmek istemem ama bakmanız fayda sağlayabilir.
@@Wendy-pl1fs Teşekkürler
Hepsi var hocam.Spora yazıldım ama bu bıkkınlık zor gecer canıma işledi
Videolarını ilgiyle takip ediyor çok faydalı bulduğumu ifade etmek istiyorum emeğine sağlık teşekkürler
%100 beni anlatıyor..
Üst üste iki doğum yaptım iki bebekle eve kapandım bitirdiğim okulun devamı olmadı sosyal hayatım bitti psikatriste gittim normal dedi depresyon değildi ama nedir çok mutsuzdum cocuklarima eşime yansıdı kimsede anlamıyordu psikolog desteği aldım ve yeniden hayata yeni bı kursla baslayacam inşallah ama languishing yeni duydum tüm belirtileri yaşıyordum diye bilirim şuan net anladım sağolun hocam ağzınıza sağlık
Esra hanım yorumunuzu okuyunca önceden izlediğim bir videoda bahsedileni hatırlattı. Bence size iyi gelebilir, adaptasyon süreci olduğundan bahsediyor :) ua-cam.com/video/GaVV8F5EtSQ/v-deo.html
Ben ve cocuklarim da bu sorunu bire bir yasadik.Cok sey yaptik ama tam yapmadik .Tam olamamak nize yetersizlik duygusu verdi.
4:40 hayatın heycanı meycanı yok
Beyhan bey bu videoda bir kitaptan bahsediyorsunuz,kitabın adını paylaşırsanız sevinirim 🙏
videoyu açtım odaklanamadığım için bir daha izlicem 🥹
7 ay sonra bir daha izle .d
@@hakan9985 izlicemm ama bakalım dkdmdldld
@@gizemduran7929 özetleyim mi sana sjjsjs
🧡👍 yeni video...😍
Bu durumdayım 12aydan fazladır pandemiden olmadı bende iki sebebden oldu ihanet,daha sonra yakinimin kaza geçirmesi...:((Hatda yuksek derece PTSD var...
Eynən məndə də belədir. Amma el arasında bunun adı tənbəllikdir.
Ahanda ben. Pandemiden önce başlamış,ben sonradan farkettim.bu geçmiyor
Pandemi kapatmalarında ağabeyimi kaybettim. Artık onunla hiçbir güzelliği paylaşamayacak olmak hayatımı anlamsız kılıyor. Sevdiklerimi kaybedecek olma fikri beni iyice yalnızlığa, anlamsızlığa sürükledi. En önemlisi, kaybettiğim sevdiklerimle zaman geçirdiğim yerlere, mekânlara artık gidemiyorum. Tahammül edemiyorum. Yerimi yurdumu şaşırdım.
Başınız sağ olsun neden kaybettiniz
😔😔😔
Haklısın hocam
Bu pahalılıkda gerçekten eskiyi özlüyoruz ya işsizlik has safhada devlet yapacağını yapıyor zateN güzel kardeşiM nasıl normale döneceğiz bilemiyorum artık sanki bir benmiyim böyle düşünen ya çok pahalı oldu hayat ne acı...
Merhaba sizi girmek deniz akademide 👏👏👏
Hamster benzetmesini beğendim
O benzetme beğenilsin diye değil akıl sathına şöyle okkalı bir dank etsin diye söylendiği kanaati hasıl oldu bende nedense
Off konu muhteşemmiş ya
🤗🤗🤗
Beyhan hocam öncelikle çok teşekkürler, ben bu belirtilerin hemen hepsini yaşamama rağmen aksine ben de aşırı sosyallik isteği mevcut. Eskiye göre artık hiç yalnız kalmamak hatta evde fazla durmamak sürekli dışarda arkadaşlarımla olmak istiyorum hatta bazen 1 günden fazla dinlenmek bile sıkıyor şuan beni. Dışarı çıkığ geldiğimde kendimi çok daha iyi motive hissediyorum fakat biraz durunca yine aynı. Bunun sebebi ve çözümü nedir? mental olarak yorulduğumu hissediyorum.
Aynen bende öyle hissediyorum. Mental, ruhsal yorgunluk olabilir
Bu pandemi çılgınlığinda annem kansere yakalanmis teşhis ve tedavide geç kaldık,kollarimin arasında vefat etti,3 aydır hiç enerjim yok bittim
Ona hayata karşı isteksizlik demeyelim de çabalamış çabalamış istediği hiçbişeyi başaramamış diyelim
Teşekkürler🙏🐞🌻🌹🏵🌸
Peki ya beynimin langıdı lang lang a bağlaması ?
😂😂😂
Hocam bu durum kendiliğinden geçer mi?
Boşalmak beni hayata karşı isteksiz hale getiriyor
aynen öyle, azaltmak gerek
Hepsi var deniyorum ilaçmıkullanmam gerek
Evet ben bu sendromdayim
Hala daha mı
Ben 2 ay gibi kendimi öyle hissediyorum ama 10 dk önce öğrendim bu hastalığı nasıl baş alip cikacagimi bilmiyorum açıkçası 😒😒😒😒😒😒
Ben o ladar uzun zamandır böyle hissediyorum ki artık bu hastalık benim bir parçam gibi odu ve ben de ne yapılması gerektiğini hiç bilmiyorum ya da bilsem de yapacak gücüm yok 😅
Bende bu yok başka bi rahatsızlık var . Ruhsal başka bi problem var sanırım
Panik atak, anksiyete başladı ve hâlen geçmiş değil
Tükenmişlik sendromu vardı şimdi bunu dinleyince bu daha bi uydu sanki farkı nedir ikisinin
Çok güzel bir soru! Karşılaştırmalı bir video fena olmaz sanki 🤔
@@DenizBankDenizAkademi teşekkür ederim gerçekten çok aydınlatıcı olurdu. Mutsuzum çoğu zaman ama nedenini bulamıyorum ben tükenmişlik sendromu yaşadığımı düşünüyordum ama artık daha yavaşladım yine de yorgunum nedeni sanki başka bişey
Hepsi var
Evet farkında olmadan ben yaşadım ama çözüm bulamadım
ne zaman sıkıntıya düştün derhal dışarıya çık insanlara karış konuş sıkıntın kalmııyor
bir hayalim hedefim yok iç motivasyonum yok ondan bunca sorun
Var mı şimdi?
Biz doktorların Languish hissetmeye zamanı olmadı, hayat aynı; yeni virüs çıkmıştır bile.
Pandemide anksiyetem azaldı 😊
Psikologlara bir ekmek kapisi daha cikti, her yil yeni bir ‘hastalik’ adiyla gelsin $ean$lar!!! Bakalim 2023’de yeni moda depresyon modeli ne olacak!
Spoiler alert 🚨 languishing5G pro max
Türkçe bir karşılığı yok mu?
Languishing'lendiniz...
sende lendin.